Verlangen - 11

Ik kan niet huilen. Het brandend gevoel is er in mijn borstkas en keel, maar het is alsof er diep vanbinnen in me iets kapot is gegaan.
"Leen?" De stem van Maria komt van vlak voor me. "Wat scheelt er?"
Wanneer ik daar niet direct op antwoord - ik zit nog volop te bedenken wat ik in godsnaam aan anderen hierover moet zeggen - pakt ze mijn pols vast en trekt ze voorzichtig mijn handen van mijn gezicht. Ze ziet er bezorgd uit.
"Zeg eens iets, Leen, ik maak me zorgen."
Haar ogen zijn donkerder als anders. Even kijken we elkaar aan en meteen weet ik wat ik moet doen: haar alles vertellen. Ik kan dit onmogelijk in mijn eentje aan.
"Volgens mij zijn Carl en ik uit elkaar."
Even valt er een korte stilte en dan gilt ze: "Wat?"
"Eigenlijk weet ik niet eens of we ooit wel iets hadden."
"Wat bedoel je? Als ik jullie bezig zag met elkaar... Jullie waren echt wel een stel."
Ik voel me misselijk worden. "Ik... Het doet er niet meer toe. Het is voorbij."
"Wat is er gebeurd?"
Ik haal diep adem en kijk Maria strak aan. "Het was allemaal een weddenschap."
"Waar heb je het over?"
"Hij heeft helemaal geen gevoelens voor mij. Hij had met Els gewed dat hij me zou verleiden," zeg ik met een droog lachje.
Maria haar gezichtsuitdrukking wordt harder wanneer ze begrijpt waar ik het over heb. Er valt een stilte en dan explodeert ze. "Die godverdomde klootzak!" sist ze. "Ik ga hem straks opzoeken en dan zeg ik godverdomme wat ik van hem denk."

Wanneer ik opnieuw mijn mond open doe, hoor ik mijn eigen stem trillen. "Wat moet ik nu doen?"
Maria komt naast me zitten, slaat een arm om mijn schouders en trekt me tegen zich aan. Ik bied eerst wat weerstand, maar geef er dan aan toe. Ik leun tegen haar aan en begin te huilen.
"Gaat het wel?" vraag ze.
Ik knik langzaam, maar voor mijn gevoel trek ik een behoorlijk gek gezicht.
Ze pakt mijn hand en knijpt er zachtjes in. "Je houdt nog van hem, niet?"
Ik knik opnieuw, terwijl ik mijn tranen probeer te bedwingen. Mijn ogen doen pijn, mijn keel en mond zijn droog en mijn slapen bonzen.
"Dan kan je maar één ding doen..."
Ik kijk Maria vragend aan.
"Met hem praten en het weer goed proberen maken."
"Maar... Hoe kan ik hem ooit vertrouwen na alles wat hij gedaan heeft?"
"Ik heb niet gezegd dat het makkelijk zou worden. Misschien moet je gewoon eens in alle rust naar zijn kant van het verhaal luisteren. Carl is niet door en door slecht. Hij is een toffe kerel, maar hij is nogal beïnvloedbaar. Misschien heeft hij zich laten overhalen zonder echt aan de gevolgen te denken? Hij kan het vast wel uitleggen."
Ik knik.
"Hij geeft echt om je," vervolgt ze.
Ik kijk haar aan. Voor het eerst voel ik weer een sprankeltje hoop in me opborrelen. "Ik weet het," fluister ik.
"Ik ben er zeker van dat hij nog gevoelens voor jou heeft," herhaalt ze. "Dat ligt er nogal dik bovenop."
Ik word warm vanbinnen wanneer ik daarover nadenk. Ik vind het leuk dat anderen dat zo zien. Toch voel ik me ook dom, ontzettend dom, omdat ik er zo voor gegaan ben.
"Maar..." onderbreekt Maria mijn gedachten.
Ik zucht en mompel: "Nu komt het 'we hebben het verkloot'-gedeelte?"
"Ja en nee." Ze glimlacht. "Elke relatie heeft zijn up en downs. Ruzies horen er nu eenmaal bij."
"Denk je?"
Haar glimlach wordt breder. Ze beweegt naar me toe en klopt me op mijn arm. "Het komt wel weer goed."
Ik glimlach. "Dank je."

Tijdens de middagpauze komt Carl op me afgestapt. "Hoe gaat het met je?"
Ik open mijn mond en lach rauw. Mijn hart knijpt samen tot het punt dat ik denk dat ik een hartaanval krijg. Ik krijg geen lucht, de pijn snijdt door me heen.
"Leen, we moeten praten." Hij klinkt ineens heel dichtbij.
Ik weet dat ik me voorgenomen heb hem nog een kans te geven, maar op dit moment doet wat er gebeurd is, nog altijd te veel pijn.
Ik schud mijn hoofd. "Nu niet," piep ik.
"Leen, het spijt me zo." Zijn kaak vertoont een gespannen trekje.
Ik draai me van hem weg, maar Carl grijpt mijn arm en draait me weer om. Mijn adem stokt. Ik weet niet wat er precies gebeurt, behalve dat ik door het lint ga. Mijn zelfbeheersing knapt als een elastiekje waar te hard aan wordt getrokken. Ik trek mijn arm los en duw met beide handen tegen zijn borstkas. Hij is daar niet op bedacht en strompelt achteruit. Zijn wenkbrauwen schieten omhoog. "Duwde je me nu?" klinkt het verbaasd. En dat maakt me kwaad. Mijn verdriet is even vergeten, ik borrel van woede. Dus duw ik hem weer. Ik adem zwaar en kijk hem aan.
"Ga weg," sis ik.
"Leen, we moeten praten, we kunnen dit niet..."
Mijn nekharen gaan overeind staan, ik gaap hem aan. "Meen je dat verdomme nu echt?" onderbreek ik hem.
"Je hoeft niet te schelden."
"Ik scheld godverdomme wanneer ik wil!" blaf ik. "Verdomme."
Zijn lippen vertonen zenuwtrekjes en op een of andere manier maakt het me nog kwader.

"Misschien kunnen we vanavond samen een ijsje eten, net als voorheen."
"Ik heb schijt aan ijsjes!" schreeuw ik. Hij kijkt naar mij alsof ik net een zeehondje heb doodgeknuppeld. Mijn gedachten schieten alle kanten op. "Wat heeft dit nu weer te betekenen? Is dat onderdeel van jouw plan om vrienden te blijven?"
"We moeten praten, Leen."
"Waar moeten we het dan over hebben, Carl?"
"Dat weet je best, gisteren."
"Gisteren heb je me duidelijk gemaakt dat je me niet meer wilt. Meer hoef ik niet te weten."
Zijn ogen worden groter. "Dat is niet waar, dat weet je best."
Mijn hart gaat als een razende tekeer. "Oh, dat is waar ook, je bent enkel geïnteresseerd in platte seks. Waarvoor had je gewed, trouwens?"
Carl verstijft. "Leen, verdomme!"
"Zwijg! Echt. Dit is niet tof. Je kan me niet zomaar kussen en verleiden, dit is geen spel. Het is beledigend. Je hebt me vernederd." Ik buig voorover en pak mijn rugzak van de grond. Ik moet wegwezen, voordat ik hem op zijn kop timmer of in tranen uitbarst.
"Ik vind je leuk, Leen."
"Hoe kan ik dat nu geloven als alles wat we hadden een leugen is?"
"Niet alles, Leen. Echt niet."

Ik merk dat hij het meent en dat maakt het allemaal op een of andere manier duizend keer erger. "Ik kan niet enkel vrienden met je zijn, want ik hou van je en je hebt me pijn gedaan. Heel veel pijn."
Ik vloek door mijn tranen heen. "Ik wou dat je eerder besloten had me de waarheid te vertellen." Mijn stem verdwijnt in een gesnik terwijl ik wegloop. "Ik wou dat je erover had nagedacht voordat ik me volledig aan jou had gegeven."
Ik draai me om en loop weg om te vermijden dat hij de waterval van tranen ziet. Hoe kon het allemaal zo fout lopen? Oh god, ben ik nu echt zo dom?
"Leen! Kom op, doe dit nu niet. We moeten..."
"We moeten niets."
"Ga nu niet met me in discussie, Leen." Carl blijft me volgen. "Laat ons het nog één keer proberen."
Een deel van me wil keihard tegen hem ingaan, maar uiteindelijk wint mijn gevoel het. "Ok," zeg ik uiteindelijk. "Maar je hoeft mijn arm niet vast te houden."
Zijn ogen glinsteren. "Wat als ik dat wil?"
Ik blijf staan en kijk hem aan. "Je hebt het recht niet meer om me aan te raken."
Hij laat direct zijn hand zakken. "Sorry."
"Eén date, gewoon om alles uit te praten, meer niet, Carl. We zijn geen vrienden meer. We zijn gewoon twee mensen die kort iets meer dan vrienden waren. Dat is alles." Mijn hart slaat over wanneer ik dat zeg.
"Denk je zo over ons?"
"Is dat niet wat je wil?"
"Nee," fluistert Carl. "Ik hou van je en ik hoop dat je op een dag mij kunt vergeven. Ook al weet ik dat je beter verdient." Voor het eerst zie ik tranen in Carl zijn ogen. "Leen," zegt hij. Wat hij ook nog wil zeggen, het komt er niet uit. Hij schudt snel zijn hoofd, en draait zich om.
"Vanavond om zes in het ijssalon?" vraag ik.
Vaag hoor ik hem "OK" zeggen.

Het voelt onwennig om samen met Carl aan een tafeltje te zitten. Ik heb mijn handen in mijn schoot en zit met mijn vingers te friemelen. Ik weet niet wat ik moet doen of zeggen, dus concentreer ik me op het groepje oude vrouwen dat aan de tafel naast ons in een druk gesprek verwikkeld is.
Mijn blik schiet naar Carl, hij ziet er op zijn manier best geweldig uit.
Carl kijkt me aan en ik voel mijn wangen warmer worden. Ik was hem aan het aangapen en hij heeft me op heterdaad betrapt. De glimlach die op zijn gezicht verschijnt, heeft een jongensachtige charme. Ik voel gefladder in mijn buik.

"Weet je al wat je volgend jaar gaat doen?"
"Hé?" Het duurt even voor ik door heb dat hij het over school heeft. Ik haal mijn schouders op. "Ik zie wel," mompel ik.
Carl kijkt me afwachtend aan. Ik frons mijn hoofd. "Ik heb nog niet echt een concreet idee. Ik moet er nog over nadenken. Misschien iets met marketing. Dat ligt me wel".
Hij grinnikt. "Je hebt nog een paar maanden om te beslissen."
Ik staar doods voor me uit. Carl knipoogt. Een heerlijke tinteling gaat door mijn lichaam. Ben ik zo wanhopig dat ik als een kwispelende puppy op hem reageer?
Ik pak een bierviltje van tafel en begin het in kleine stukjes te scheuren. "En jij?"
"Ik wil dierenarts worden, maar ik weet niet of ik het aan ga kunnen."
Mijn lippen vormen een O. Carl rijkt over de tafel en pakt met zijn lange vingers mijn pols. Langzaam trekt hij mijn hand weg van het stapeltje papier dat ik maak.
"Ik zou het fijn vinden als we samen... Wel je weet wel..." stottert hij.
Mijn mond valt open van verbazing. Hij streelt langzaam mijn hand met zijn duim. Voordat ik een passend antwoord kan verzinnen op zijn opmerking worden onze ijsjes gebracht en laat hij mijn pols los.

Terwijl we zwijgend onze ijsjes verorberen, schieten er weer allerlei negatieve gedachten door me heen. Ik ben boos, maar dat doet niets af aan mijn gevoelens voor hem of wat ik wil. Ik weet dat ik niet perfect ben, verre van zelfs. Ik voel me een trut. Ik had hem niet moeten toelaten, ik had niet voor hem moeten vallen. Dan was dit alles niet gebeurd.
"Leen."
Ik schrik op uit mijn overpeinzingen.
"Ik wil gewoon zeggen dat ik van je hou, Leen."
Ik heb het gevoel dat mijn hart stilstaat.
"Ik neem je niet in de maling. Dit gevoel is echt. Ik hou van hoe je bent, ik verlang er naar elkaar te leren ontdekken. Er is zoveel aan je waar ik gek op ben. Genoeg om te weten dat ik verliefd op je ben."
Mijn adem stokt en ik open mijn mond, maar er komen geen worden uit.
"Die weddenschap, dat heeft nooit meegespeeld. Al vanaf onze eerste date was ik stapelzot op jou. Elke keer ik je zag, voelde het alsof ik je beter leerde kennen. Ik zag je glimlachen, lachen... het sleurde me mee."
Tranen wellen op in mijn ogen.
"Maar toen kwam die preek van je moeder en welde er paniek in me op. Ik voelde me zo stom, een bedrieger die jou niet verdiende. Daarom vroeg ik je om vrienden te blijven. Stom, maar ik was niet in gewone doen. Alles kwam als een boemerang in mijn gezicht terecht. Wat ik gisteren zei, dat meende ik niet. Het voelde fout. Het was niet wat ik diep in mijn hart wil."
Ik slik maar de brok blijft in mijn keel.
Carl fluistert. "Ik hou van je, Leen. Het enige wat ik wil ben jij. Dat moet je geloven."
Ik kijk hem weer aan en kan geen stom woord meer uitbrengen. Alles wat hij zegt spookt door mijn hoofd. Het is overweldigend.
"Leen," fluistert hij.
Ik schud mijn hoofd, ik weet niet wat zeggen.
"Zeg wat je voor me voelt, Leen. Ik wil je niet opgeven, maar je moet me iets geven zodat ik weet dat ik nog een kans maak."
Er komen veel dingen in mij op, maar er komt niets uit. Ik zit vastgenageld aan tafel en staar suf voor me uit. Carl zucht hard terwijl hij me aankijkt. Dan staat hij op en loopt naar de deur. Mijn hart bonst zo luid dat ik kan zweren dat iedereen in het ijssalon het kan horen slaan. Aan de deur draait hij zich nog een keer om. Hij kijkt me smekend aan. Dan opent hij de deur en stapt hij naar buiten. Ik zit suf te kijken hoe de deur achter hem dichtslaat. Ik zit daar maar. Ik zie hem vertrekken. Ik krijg geen lucht meer en kan niet meer bewegen. Ik ben een standbeeld geworden.

“Jongedame,” hoor ik plots een krakerige stem. Het is een van de bejaarde dames aan de tafel naast me. “Ik weet niet wat er juist speelt, maar als iemand zoiets tegen me zou zeggen, dan zou ik het wel weten. Dit is het mooiste wat ik ooit al gehoord heb. Zo iemand mag je niet laten schieten. Zet je trots opzij en ga ervoor. Nu het nog niet te laat is. Anders ga je de rest van je leven spijt hebben.”
Het lijkt wel of haar woorden, mijn betovering doorbreken. Een boel gedachten schieten door mijn hoofd. Wat hij daarnet zei, was inderdaad oh zo mooi. Dat kwam recht uit zijn hart. En ik liet hem zomaar weglopen. Dat had ik gedaan, ik liet hem gewoon weglopen. Waar ben ik mee bezig? Wat ben ik toch een debiel. Ik schiet recht en loop naar uitgang. Ik beuk de deur open. Natuurlijk is Carl in geen velden of wegen te bekennen. Ik ren de straat door, langs een geschrokken koppeltje. En dan zie ik hem aan het einde van de straat.
"Carl!" schreeuw ik. "Carl!!!"
Wanneer Carl zich omdraait, zet ik het op een lopen. Ik ren recht op hem af en stop nergens voor, helemaal nergens. Ik bots tegen hem aan en gooi mijn armen om zijn schouders. Carl reageert niet meteen, maar slaat zijn armen om me heen.
"Ik hou van je, Carl", fluister ik. "Ik hou van je."
Wanneer hij niks zegt, begin ik te ratelen. "Ik doe wel eens domme dingen, zoals daar blijven zitten. Maar ik..."
Hij kapt mijn spraakwaterval af met zijn mond. Er is niets lief aan die kus, hij is vol en diep, overrompelend. Het is een kus die me claimt.
"Je hoefde enkel te zeggen dat je nog van me houdt, dat was alles." zegt hij.
"Ik hou van je, ik hou van je, ik hou van je, ik hou..."
Zeg dat nog eens," mompelt hij. "Ik wil het je nog eens horen zeggen."
"Ik hou van je." Ik blijf het herhalen en verlies me in heerlijke gevoelens.
"Ik wil je ook, liefje. Als jij niet meer wilt, zeg het dan nu. Ik doe wat jij wilt. Als je wilt praten, dan praten we eerst. Als je wilt dat ik wegga, dan ga ik weg. Maar zeg het nu."
"Ik laat je nooit meer gaan," fluister ik.
"Je hebt het volste recht om boos op me te zijn."
"Je moet je volledig aan me geven, Carl. Me bewijzen dat je me wilt. En als er iets gebeurt, dan kom je naar me toe en praten we erover, ok? Maar dat houdt niet in dat ik geen domme dingen ga doen. Dat ik precies weet hoe ik ergens op moet reageren, en geloof me, ik doe geregeld domme dingen. Laten we het kalm aan doen, dan zien we wel."

"Stttt," onderbreekt Carl me. Hij laat zijn voorhoofd tegen het mijne zakken en met een zijdezachte kus werkt hij mijn lippen uit elkaar. "Ik zal er alles aan doen om het weer goed te maken, want ik hou van je, Leen. Ik ben gek op jou, zoiets heb ik nog nooit voor iemand gevoeld." Zijn ogen glinsteren vol honger en liefde. "Laat me dat voor je bewijzen, liefje."
Een fladderend gevoel in mijn buik maakt me helemaal gek wanneer ik in zijn ogen kijk. Zijn woorden betekenen enorm veel voor mij. Ik weet dat mensen continu fouten maken, ik ben er zelf ook een ster in. Wat Carl gedaan heeft, is erg, maar als hij bereid is om alles goed te maken, dan wil ik dat zelf ook proberen. Ik ben bereid om hem van me te laten houden.