Mini - 209

Woensdagochtend…
“Goedemorgen lekkere vent van me! Kom eens overeind; ik heb hier een mok koffie voor je.” Joline’s stem drong langzaam tot me door. “Hé mooie vrouw… Wat lief.” Ze kroop naast me in bed en zoende me. “Ja. Heb je wel verdiend na gisteravond. En ik was toch al wakker, dus ben ik maar uitgegaan. Beter wakker worden dan dat de wekker over… zes minuten lawaai begint te maken.”
We genoten van de koffie en ik kwam langzaam bij bewustzijn. “Zo meneer. En nu de grote vraag: wie gaat er het eerst douchen?” “Jij, schoonheid. Ik moet nog even wakker worden.” Ze wipte het bed uit. “” Oké. Kom me zo maar aflossen.” Joline verdween in de slaapkamer en ik zat nog even te peinzen over gisteren.
De donkere wolk boven mijn hoofd was nu compleet weg; Joline had weer eens laten merken dat ze van me hield. En niet zo maar een beetje… Een glimlach kwam op mijn gezicht toen ik aan gisteravond dacht. Wat een heerlijke vriendin had ik.

Ik stond op, pakte schoon ondergoed en liep de badkamer in. “Mag ik erbij komen Joline?” “Ik ga er wel uit, Kees.” Ze keek ondeugend. “Anders eindigen we weer in het bad.” Ik gaf haar een handdoek aan. “Daar heb ik niks op tegen, schat.” Ze giechelde. “Ik ook niet, maar er zijn twee zussen die waarschijnlijk op de deur staan te bonken waar we blijven…” “Hmm… ja, dat zou kunnen. Maar wie weet, liggen zij ook nog op bed en hebben ze ook geen zin om er uit te gaan.”
Joline stak haar hoofd om de hoek van de douche. “Ik heb hen net een bakje thee gebracht. Ze lagen nog heerlijk in elkaars armen te slapen.” Ze trok een ondeugend gezicht. “In héle leuke nachtponnetjes overigens.” Ik grijnsde. “Dan breng ik hen morgen een bakje thee op bed, oké?” Joline keek me aan. “Kees Jonkman, je bent daar veel te netjes en verlegen voor. Je bluft weer eens.” Ik grinnikte. Ze had wel gelijk.
Ik deed de kraan dicht en droogde me af. Joline was al in de slaapkamer en toen ik binnenkwam stapte ze nét in een rokje. Ik floot zachtjes en ze glimlachte. “Je bent nét te laat Kees… Ik heb m’n panty al aan.” Ik streelde over een warm been. “Dat wil niet zeggen dat ik er niet van kan genieten, Jolientje… Moet ik je stipjes weet tellen?” Ze droeg een witte panty met kleine stipjes onder haar blauwe rok. “Maar meneer… Wilt u al die stipjes tellen? Dat is niet zo netjes, als u ook onder mijn rokje gaat tellen.” “Dat weet je pas als ik het doe, meisje.” Ik tilde haar rokje wat op, maar Joline weerde me af.
“Stoppen jij. We moeten vandaag aan het werk. En bij Mariëtte langs. Dus heb je je energie hard nodig. Aankleden.” Ik zuchtte, maar gehoorzaamde. Toen ik even later gekleed was, was Joline ook klaar. Ze nam mijn hoofd tussen haar handen. “Dank je wel voor gisteravond, schatje. Ik heb vreselijk genoten van je.” Een lange zoen volgde. “En jij ook dank je wel… Het was heerlijk met jou.”
Ze keek me aan. “Dat er nog maar heel veel van dat soort avonden mogen volgen, Kees.” Ik knikte. “Roerend mee eens. En nu: ontbijten!”

Ik opende de kamerdeur. Margot en Charlotte waren al bezig in de keuken. “Goedemorgen dames! Wat zijn jullie al weer ijverig aan het werk…” Lot keek om. “Goeiemorgen Kees. Ja, we werden heel lief wakker gemaakt met een kopje thee op bed. Dan ga je vanzelf iets terug doen… Lekker geslapen?”
Joline antwoordde voor ik m’n mond open kon doen. “Ja. Heerlijk. Maar voor het slapen gaan hebben we nog wat andere dingen gedaan.” Ze klonk ondeugend. “En jullie, meiden?” Margot draaide zich nu ook om. “Dat duurde bij ons tot bijna twaalf uur, Joline. Toen waren de batterijen bijna leeg.” Charlotte lachte zachtjes.
“En nog dank je wel voor het cadeautje. We kopen vanmiddag wel nieuwe batterijen. Misschien wel een paar setjes…” Joline liep op hen af. “Kom eens hier, schatten…” Ze sloeg haar armen om hen heen. “Ik ben zó blij voor jullie… Kees en ik hoorden, toen wij gisteravond aan het vrijen waren, een gil van één van jullie twee.
‘Nog eens! Zo lekker!’ We keken elkaar toen met een hele grote glimlach aan…” Ze gaf de zussen elk een zoen. “…en zijn toen ook weer lekker verder gegaan met waar we mee bezig waren. En dat beviel ook prima…”

De zussen keken vragend naar mij. “Het beviel mij ook meer dan uitstekend, dames. Ik zal jullie niet lastig vallen met erotische details, maar…” Joline keek me aan. “Doe inderdaad maar niet, Kees. Zal ik samenvatting maar geven?” Ik knikte. “We hebben een heerlijk uur genoten van elkaar, meiden. Ik hou van die vent. En gelukkig houdt hij ook van mij. En dat hebben we elkaar laten merken. Einde samenvatting.”
Ze glimlachte liefjes. “En nu ontbijten! Anders krijgen wij op ons donder van Kees z’n ouwe huisarts. Jullie hebben nog vijf-en-een-halve maand om tien kilo aan te komen.” Charlotte glimlachte. “Zeven kilo, Jolien. We hebben ons gisteren gewogen: er is bij ons allebei al drie kilo bij.”
Ik keek somber. “Oei, dat wordt link, dames. Drie kilo in twee weken, dat is zes en dertig kilo in zes maanden. Ik weet niet of mijn ouwe huisarts dát bedoelde…” Ze proestten het uit. “Dan zouden we meer dan vijf en tachtig kilo wegen, Kees. Nee, dat is niet de bedoeling. En bovendien: met al dat sporten hier… Dat gaan we niet halen, hoor.”

We lachten samen en gingen ontbijten. Terwijl we zaten te eten zei Margot plotseling: “Joline… Mogen we vragen of alles wat hier gebeurt ook daadwerkelijk binnen deze muren blijft?” We keken haar verrast aan. “Natuurlijk”, zei ik. “Dat was toch ‘part of the deal’? Jullie horen ook wel eens wat van ons. Wij zouden het ook niet op prijs stellen als heel DT weet wat wij in onze slaapkamer doen.”
Joline snoof. “Ze fantaseren er maar over. De smeerlappen.” Tijdens het ontbijt kletsten we over de dingen die we vandaag zouden doen. En over Mariëtte. Het was de eerste keer dat de zussen met haar kennis zouden maken. “Geen krachttermen gebruiken, dames. Ook niet zachtjes, want deze dame heeft een meer dan prima gehoor. En als ze een van haar cursisten betrapt, dan volgen er meteen 5 push-ups. DT heeft het van háár overgenomen. En sommige lieden zijn nogal vaak de sigaar…”
Charlotte grinnikte. “Laat me raden… Frits?” Ik knikte. “Correct. Hoewel het aantal krachttermen van Frits de laatste tijd behoorlijk is afgenomen, moet ik zeggen.” “Hij heeft er ook minder reden voor, Kees”, zei Joline. “Ook thuis.” Ik keek verbaasd. “Hoe weet jij dat?”

Ze glimlachte lief. “Ik heb een paar weken geleden eens een onderonsje met vriend Frits gehad. Hij moest wat hebben uit ons archief en kon het niet vinden. En kwam dus naar mij. We stonden samen in het archief en toen begon hij plotseling excuses te maken dat hij me, toen ik nog als receptioniste werkte, probeerde te versieren. Hij had een kop als een tomaat… Heel lief.”
Ze giebelde. “Enfin, ik heb ‘m toen verteld dat ik ‘m vorig jaar rond deze tijd een ‘engerd’ vond, maar dat die mening al sinds maanden was bijgesteld. En dat ik hem nu gewoon net zo geschift als de rest van de Piraten vond. Hij was er blij mee. En toen vroeg ik hem hoe het nu met zijn dochter was…”

Ik viel Joline in de rede. “Frits z’n oudste zoon en dochter hebben de week voor Kerst een weekje meegeholpen bij DT. Zoonlief werd aan Fred gekoppeld en deed, na een uurtje prima mee. Dochterlief bleek een omhooggevallen trut te zijn die zichzelf het middelpunt van de wereld waande. Die werd na een dag ook aan Fred gekoppeld en kreeg een aantal militaire vloekpartijen over zich heen.”
Ik grinnikte. “Van de helft zal ze diepere betekenis niet begrepen hebben, maar goed… Ze moest tot overmaat van ramp de volgende dag met Fred en Joline mee het dak op, afstellingen aan de satellietschotels doen.”
Joline glimlachte. “In een gillende sneeuwbui, met windkracht zes. Gevoelstemperatuur rond de min vijftien. Ik had met m’n stomme kop aangeboden om mee te gaan, want ik verdacht het krengetje ervan dat ze zonder blikken of blozen Fred zou beschuldigen van ongewenste intimiteiten. En Fred had me gewaarschuwd dat ik warme kleren mee moest nemen.
Maar die dochter van Frits wist van niks… Had een windjack bij zich, maar dunne schoentjes, een spijkerbroek met van die ‘modieuze’ scheuren bij de knieën… Enfin, ze stond na vijf minuten op het dak al te grienen van de kou. Toen kreeg ze van Fred nóg een vloekpartij en van mij een paar minder fijne opmerkingen. En nadat de klus geklaard was nam Fred haar even onder handen en hield haar een prima spiegel voor. Daarna had ze door wat voor egocentrische muts ze was en draaide als een blad aan een boom om. En Frits vertelde tijdens dat onderonsje in het archief dat zijn dochter nu een heel ander meisje was. Zowel thuis als op school.”

Joline keek ons aan. “Wéér een succesje bij de grote leerschool des levens die ‘DT’ heet…” Ik knikte. “Ben ik bij mee.” Ik keek de zussen aan. “Dus als jullie het in jullie koppies halen om de arrogante tutjes uit te gaan hangen: in no time staan jullie met Fred op het dak van DT in de gillende regen of sneeuw. Of je hangt aangelijnd en wel aan de gevel van het kantoorgebouw. En daarna krijg je een scheldpartij over je heen waar de honden geen brood van lusten, denk er goed aan!”
Zowel Charlotte als Margot schoten in de lach. “Wij de arrogante bitch uithangen? Waar zie je ons voor aan, Kees?” Ik bromde: “Mooi. ’t Is maar een waarschuwing…” Joline stond op. “Kom dames en heer. Opruimen die ontbijtboel, daarna instappen. We willen op tijd in Gorinchem zijn. Sport- en douchespullen niet vergeten!” Een krap uurtje later waren we in Gorinchem.
Na de koffie ging ik hard aan het werk: tekeningen voor het lasbedrijf uitwerken en een lijst maken met spullen die ze zouden moeten aanschaffen. Daar was ik behoorlijk druk mee; dit soort installaties zaten niet in mijn comfortzone. Om tien uur was er koffie met gebak van Rob en Henry. Theo schoof ook aan en Angelique ook.

Na de koffiepauze ging ik even naar Klaas. Die was beter thuis in de installaties die ik ontworpen had. “Kun jij hier even naar kijken in een verloren kwartiertje, Klaas? Als je wat ziet wat beter kan: let me know!” Hij knikte. “Prima, Kees. Voor wanneer?” “Kalm aan… Vrijdag, kan dat?” Hij leunde achterover. “Wat een soepele vent ben jij… Geen wonder dat die Piraten altijd zo vrolijk zijn.” Ik grijnsde gemeen. “Ja. De vleesgeworden soepelheid. Ik zal Mariëtte vragen of ze ook zo soepel voor jou is, vanmiddag.”
Een diepe zucht van Klaas volgde. “Jaja… Benieuwd wat ze vanmiddag in petto heeft.” “Hé, we gaan toch niet miepen over de lesjes van onze sympathieke yoga-meesteres?” Hij keek me aan. “Nou… Een paar weken geleden dacht ik er stevig over om niet meer daar naar toe te gaan. Ik was kapot! Die middag dat ze ons gewoon ‘dom liet lopen’, weet je nog?”
Ik knikte. “Maar toen was ze ook niet in haar gewone doen. Joline en ik vonden ook dat ze ons té hard aanpakte. Hebben we haar ook verteld. En toen bleek dat haar vriendje haar de bons had gegeven. Ze was in een rothumeur.” “Hmmm… Dat mag ze helemaal zelf weten, maar ze moet het niet op ons botvieren, Kees.” “Heeft Joline haar ook al vriendelijk te verstaan gegeven, Klaas. Het zou niet meer voorkomen, heeft ze beloofd.”
“Nou we gaan het zo meteen zien. En voelen, vrees ik.”

Ik ging weer naar de Piraten, Henry helpen met een dingetje voor Damen. En terwijl we daarmee bezig waren ging mijn telefoon. Hé… Overste Martin van Dijk, hoofd netwerk Infra van het Cimicbataljon.
“Goedemorgen Martin, Kees hier.”
“Hallo Kees, jij ook goedemorgen. Misschien val ik rauw op je dak, maar kun jij vanavond rond 19:00 in Apeldoorn zijn? We hebben een klus waar we jouw expertise voor kunnen gebruiken. En die van Fred ook, dus als hij mee kan komen…”
Ik dacht even snel na.
“Moet lukken, Martin. Tenue?” “Gewoon, gevechtspak. Het gaat over… Nee, dat hoor je vanavond wel. Ik zorg in ieder geval dat er wat te eten is, dan hoeven jullie je daar geen zorgen over te maken.”
Ik grinnikte.
“Zorg dan dat er voldoende te eten is, Martin. Mijn buddy is niet te genieten als hij te weinig binnenkrijgt. Ik ben ervaringsdeskundige.”
Een lach klonk.
“Ja, zo ziet hij er wel uit… Tot vanavond!”
“See you, Martin.”

Henry keek me vragend aan. “Zijne Majesteit heeft de capaciteiten van de majoors van Laar en Jonkman nodig.” Henry trok een gezicht. “Ik wist dat het slecht gesteld was met Defensie,maar zó slecht?” Ik legde mijn hand op zijn schouder en kneep precies in zijn monnikskapspier.
“Auw! Tering, Kees, dat doet pijn!” “Dat was de bedoeling ook, meneertje. Als jij mijn buddy en mij belachelijk gaat maken, zal ik je even een lesje leren. Ben je helemaal van je sloffen besnuffeld…” We grinnikten even en gingen verder met het werk. Daarna liep ik even naar Joline en vertelde haar dat we eerder weg moesten.
“Hmmm… Dat wordt een uurtje eerder weg, Kees.” Ik knikte. “Yep. Maar goed, we kunnen op de kazerne eten, hoorde ik.” Ze keek guitig. “Ik hoop dat de kazerne genoeg te eten heeft…”
Ik gromde en liep naar Fred z’n bureau. Dat was leeg. “Fred moest even weg. Komt op tijd terug voor de sport, Kees.” Gonnie keek me aan en ik gromde. “Ik hoop het voor hem. Als meneer zich gaat drukken voor de sport staat hem nogal wat te wachten…”
Ze lachte liefjes. “Misschien doet hij het er om, Kees. Straf krijgen van Mariëtte…” “Niks Mariëtte. Als meneer zich gaat drukken voor de sport krijgt hij met mij te maken.”
“Lijkt me ook wel eens lekker, Kees…” hoorde ik achter me.
Joline had een grote glimlach op haar gezicht en ik zuchtte maar weer eens. Een drievoudige lach klonk in het Backoffice en ik verdween maar.

Voor ik het wist was het tien voor twaalf. Henk sloeg op z’n bureau. “Heren… Tijd! Omkleden, we gaan eens kijken wat onze lieftallige yoga-goeroe verzonnen heeft.” Even later renden we de fitnessruimte in, waar Mariëtte al klaar stond.
“Goedemiddag Developing Technics. Welkom maar weer. Allemaal vlak tegen de muur gaan staan, haaks er op.” Ze deelde krijtjes uit. “Op mijn teken springt u vanuit stilstand zo hoog mogelijk op. Geen aanloop; vanuit stilstand. En u zet zo hoog mogelijk een streep of punt op de muur. Degene die de laagste streep heeft gezet mag 5 situps doen.”
Angelique keek haar aan. “En bedankt, Mariëtte. Daar sta ik met m’n één meter twee-en-zestig…” Ze wees naar Fred. “…naast hém daar.” Fred keek grijnzend terug. “Zal ik je op mijn schouders nemen als ik spring?” Angelique keek nuffig. “Nee, dank je wel. Ik ken lui waarbij ik dat veel leuker zou vinden.”
Ik kende Angelique’s conditie ondertussen een beetje; ze zou ons wel eens kunnen verrassen… Mariëtte was ondertussen wat naar achteren gelopen. “Oké, iedereen uitgemopperd? Ik tel af… Drie – twee – één – spring!”

Ik kende de Sargent-test wel, maar het was een aantal jaren geleden dat ik ‘m gedaan had. Ik tikte de muur aan. Best aardig, maar of ik de muur exact op het hoogste punt had aangetikt… “Nog een keer! En probeer de streep hoger te zetten. Drie – twee – één – spring!” De volgende streep was een centimeter hoger dan de eerste. En een derde poging volgde: wéér iets hoger.
Mariëtte liep iedereen langs met een meetlint. Ze mat bij iedereen de afstand van de grond tot de vingertoppen van de gestrekte bovenarm. En vanaf dat punt de afstand tot de hoogste streep. Op die manier waren de kansen voor een ieder gelijk. En Angelique verraste inderdaad: met 51 centimeter had zij de hoogste score. En Fred faalde jammerlijk; hij haalde nét de 22 centimeter en trok een zuur gezicht. “Gravity sucks.”

Mariëtte wees. “Vijf situps, meneer van Laar.” Grommend ging hij liggen, haakte zijn voeten achter een bankje en deed wat hij moest doen. “Goed mensen… Dit is een oefeningetje om je explosieve kracht te meten. Altijd leuk om te doen, behalve in je eigen woonkamer. Dan heb je koppijn…”
Een lachsalvo volgde. “De volgende oefening: twee rondjes langs de muren van de zaal rennen en om de drie stappen een sprong… Gó!” We gingen braaf rennen. Zo matte ze af met nog een aantal korte, explosieve oefeningetjes, totdat de bekende opmerking kwam:
“Zo. Tot zover het makkelijkste deel… Pak een matje uit de berging, leg dat neer op een plekje waar je de ruimte om je heen hebt en ga er op liggen. Op je buik.”
We gingen liggen. “Pak je voeten beet. En nu, heel rustig je voeten richting je hoofd trekken. Net zolang tot alleen je buik het matje raakt.” Haar stem werd waarschuwend. “En niét loslaten of omrollen, denk eraan!” Ik greep m’n enkels. Potdorie, dit was een behoorlijke aanslag op je ruggegraat… En je evenwichtsgevoel! Mijn hoofd werd mee naar boven getrokken tot ik mijn onderste ribben pijnlijk op het matje voelde. Of beter: op de grond onder het matje!
Het was, op een paar kreunen en zuchten na, doodstil in de zaal. Dát hadden we ondertussen wel geleerd: Mariëtte wenste geen geintjes tijdens dit soort opdrachtjes. Na een minuut hoorden we haar weer, zachtjes en met de dromerige stem die ze voor haar yoga-oefeningen bewaarde.
“Oké… Uzelf héél langzaam laten zakken. Rustig aan ontspannen, totdat u helemaal op de grond ligt. Voel het matje met uw lichaam. Draai uw hoofd naar rechts en leg het neer… Armen gespreid, benen gesloten. En… ontspan…”
Ik voelde me wegzakken. Het dunne matje was geen matje meer, maar een heerlijk warm en zacht bed…

Een paar harde klappen klonken. “Wakker worden! Omrollen naar links en opstaan!” De stem van Mariëtte sneed mijn dromen aan flarden. Mariëtte? Wat… Ik deed m’n ogen open en keek. Om me heen zag ik de collega’s van DT minstens net zo appelig om zich heenkijken. Langzaam stond ik op en rekte me uit.
“Om mij heen verzamelen.” Ze keek ons allemaal in de ogen en knikte toen. “Mooi. Wie heeft er liggen slapen?” Vrijwel allemaal staken we een hand op en ze knikte. “Weten jullie ook hoelang?”
Ze giechelde even. “Binnen vijf seconden nadat ik had gezegd dat jullie je moesten ontspannen, waren jullie ‘weg’. Er lagen zelfs een paar te snurken. In totaal heb ik jullie een minuut laten liggen. Niet omdat ik zo aardig ben, maar om jullie lichaam gelegenheid te geven om te ontspannen. Jullie spieren en pezen hebben daarvoor een behoorlijke opdoffer gekregen. En dan is het goed om totaal te ontspannen. Even het gevoel te hebben zonder botten of kraakbeen te zijn, alleen maar gelei en spieren. Een soort kwal.”
“Daarvoor hoef ik niet op een matje te liggen hoor… Genoeg collega’s die zich al jááren als een kwal gedragen…” Rob keek verdacht nadrukkelijk naar Joline. En die stak haar tong uit. Mariëtte gniffelde. “Oké mensen, graag even de matjes terug waar ze horen en daarna wegwezen. Tot volgende week!”

Al kletsend liepen we richting uitgang. Mariëtte liep naar Margot en Charlotte. “Jullie zijn nieuw bij DT?” Ze knikten. Mariëtte gaf hen een hand en ze stelden zich voor. Ze bleven nog even binnen praten; de rest liep naar buiten. Joline wilde al gaan lopen, maar Fred zei: “Even wachten Jolien. Charlotte en Margot zijn nog binnen.” Ik gebruikte de tijd om Fred even te informeren over het verzoek van Martin. Hij knikte kort. “Geen probleem, Kees. Wilma heeft avonddienst.” De zussen kwamen na vijf minuten naar buiten.
Eenmaal bij DT was het: douchen en daarna in de groepsruimte eten. Na wat geinen gingen we weer aan het werk. Klaas kwam ’s middags nog even langs met een paar kleine wijzigingen voor de installatie van het lasbedrijf. “Voor de rest prima, Kees. Scheelt hen behoorlijk wat in stookkosten!” Ik bedankte hem en verwerkte zijn wijzigingen in het definitieve ontwerp en zo was het al snel vier uur.

In de auto, op weg naar huis vroeg Joline aan de zussen: “Wat wilde Mariëtte van jullie?” Charlotte gaf antwoord. “Ze vroeg of er iets met ons was… Ze zei: ‘Ik voel onrust bij jullie’ en toen hebben we kort iets over onszelf verteld… Ze kent het bedrijf, Joline. Haar vorige vriendje werkte bij Bongers.” Ik trok m’n wenkbrauwen op “Dat vriendje wat ze recentelijk de bons heeft gegeven?”
Margot humde. “Ja. Ruud Dekker, een van de jongere chauffeurs. Een beetje macho-type. Denkt dat hij Tim of Tom Coronel is. Zelfs in z’n truck.” Joline haalde haar schouders op. “Ze heeft geen relatie meer met hem, meiden, dus… niet bang zijn dat Mariëtte iets doorvertelt.” Ik knikte.
“En over Bongers gesproken: wanneer hebben jullie voor het laatst met jullie lieve tante Nadia contact gehad?” “Eergisteren. Het gaat goed met haar, hoor. De deur van haar slaapkamer is vervangen en er is meer video-bewaking op het terrein. Ook richting haar huis. En haar collega heeft meneer en mevrouw Bongers een briefje gestuurd waarin hij eist dat wij achterstallig salaris uitbetaald krijgen. Drie jaar salaris, hetzelfde als de planner en de boekhouder krijgen. Hij heeft één maand de tijd om dat te regelen. Volgende week komen ze waarschijnlijk op vrije voeten, dan loopt hun voorarrest af. Onze potentiële echtgenoten zijn helaas al vrij, in afwachting van hun rechtszaak.”
Ik keek in m’n binnenspiegel. Geen sporen van angst. Mooi. Toch vroeg ik het maar even. “Niet meer bang, meiden?” “Dat is vijf keer, meneer Jonkman… En nee, we zijn niet meer bang voor die lui. We hebben er niks meer mee te maken, zijn er niet afhankelijk van, we doppen onze eigen boontjes wel. Ook als jullie in Noorwegen zijn.”
Charlotte giechelde. “We hebben een hotline met Arnhem en bij DT zitten ook nog wel wat mensen die in de benen komen als wij om hulp vragen. Theo zei gisteren dat we hem onmiddellijk moesten bellen als er wat was tijdens jullie huwelijksreis.” Joline knikte tevreden. “Kijk, zo ken ik onze directeur weer… En zijn echtgenote ook. Kennen jullie Gertie?” Ontkennend hoofdschudden.
“Een pracht van een vrouw. Zou zo maar eens een zus van mijn moeder kunnen zijn. Houdt haar man goed onder de duim, is lief voor degenen die ze mag, maar je moet haar niet tegen je hebben, want dan heb je een groot probleem. Ze is onderdirecteur van een handelsmaatschappij in Gorinchem; mega-slim als het om zaken gaat. Jullie moeten maar eens met haar praten. Ze was op het feestje van Kees z’n bevordering.”
Charlotte knikte. “Ik heb haar toen wel gezien, niet gesproken.” Ze giechelde. “Toen waren we nog die verlegen ‘tutjes van de Bijbelbelt’.”
“Ja, dat is wel een beetje veranderd, de laatste nachten…” zuchtte ik. Een pets op mijn hoofd volgde. “Kijk, dát bedoel ik dus, schat. Twee weken geleden zou het antwoord zijn: ‘Ja, meneer Jonkman, u heeft gelijk meneer Jonkman’, nu krijg ik een tik op m’n kop.” “Is wel eens goed voor jou, Kees Jonkman. En wees blij dat Fred niet achterin zit, dan was die tik harder geweest.”

Al kletsend reden we Veldhoven in. Ik zette de auto voor de flat. “Wil je nog een boterham voor je weggaat, Kees?” Ik knikte. “Lief van je… Dan kleed ik me ondertussen even om.” Uitkleden, gevechtspak uit de kast… O shit, daar zaten nog m’n sergeantsstrepen op. Grijnzend haalde ik ze er af en verwisselde ze voor de balk en de ster van een majoor. Vanavond eens vragen wanneer ik nieuwe uitrusting kreeg, want behalve dit ‘geritselde’ gevechtspak, een slaapzak M90 en wat kleinere dingen had ik weinig tot geen militaire spullen meer. Ja, m’n DT en m’n ghillysuit, maar met de laatste kon ik niet in Apeldoorn aankomen…
M’n schoenen wreef ik in met zo’n sponsje met ‘zelfglimmende schoenpoets’. Broek aan, jasje aan, naamplaatje er op… Tja, ik had nog geen borstembleem van het Cimicbataljon of het mouwembleem van het OOCL, de ‘brigade’ waar Cimic onder viel. Nou ja, ze moesten het er maar mee doen. Misschien was de ‘Rhinoceros’ van de 13e brigade wel nodig om wat mensen wakker te schudden… Een rol die Fred prima op zich kon nemen. Ik grinnikte. Baretembleem: zag er nog netjes uit.
Oké, de majoor Jonkman kon de toets der kritiek doorstaan. Ik liep de kamer in, waar Joline en de zussen zaten. “Kijk, daar is die verlegen Kees Jonkman. Heb ik jullie wel eens iets over hem verteld,meiden? Techniek, klassieke muziek en hardlopen zijn werelden…” De toon van Joline was plagend en de zussen giebelden. Ik ging bij Joline op de leuning van haar stoel zitten.
“Je vergeet wat eigenschappen, mevrouw. Maar vooruit, daar zullen we het bezoek niet mee vermoeien.” Ik gaf haar een zoen. “Ik ga er vandoor schat. Ik app wel als ik uit Apeldoorn weg rij. Als ik geen antwoord krijg, weet ik dat jullie al in bed liggen. Dan zal ik zachtjes doen als ik thuis kom.” Joline gaf me een zoen terug. “Lief. Hier, een paar boterhammen en een pakje drinken voor onderweg. Wij vermaken ons wel. We eten goulash.”
Ik zuchtte. “Verdorie. Dat had ik eerder moeten weten…” Ze tikte op mijn neus. “Ik maak wel wat meer. Is het morgen nóg lekkerder. Cellen die kapot zijn, weet je wel? En nu wegwezen, majoor.” Ze knipoogde.

Eenmaal weer in de auto genoot ik van het brood en het drinken. Lief dat Joline dat had verzorgd… Benieuwd waarvoor men onze expertise nodig had. Hoe dan ook: het was goed om de nieuwe collega’s te leren kennen. Om 18:40 reed ik de kazerne op en door naar het gebouw van Cimic.
In de koffiekamer onderin brandde licht en ik liep naar binnen. En zestal militairen zat wat broodjes te eten. “Goedenavond heren en smakelijk eten.” Martin stond op. “Hallo Kees. Welkom. Ik zal je even voorstellen.” Ik keek het kringetje rond. Mijn blik bleef op één aanwezige hangen. Adema. Een kwart seconde raakten onze ogen elkaar. Hij keek uitdagend terug.
Ik gaf achtereenvolgens een hand aan Eef, Hans, Jurgen en Peter. Allemaal majoor. Als laatste kwam ik bij Adema uit. Martin stelde hem voor als ‘Bas Adema, het financiële geweten van dit project’. Ik knikte. “De kapitein Adema en ik kennen elkaar al een tijdje.” Ik gaf hem géén hand.
Martin fronste even. “We spreken elkaar hier bij de voornaam aan, Kees. Iedereen, tot en met de bataljonscommandant aan toe.” Ik keek hem aan. “Ik zal een uitspraak van kapitein Adema citeren, Martin.
‘Volgens het Reglement op de Krijgstucht blijven de militaire omgangsvormen en bijbehorende aanspreektitels ook ná de diensttijd in stand.’
Of woorden van gelijke strekking. En hij zei dat tegen een levensgrote sergeant-majoor buiten dienst die zijn mentor was. Als de kapitein zó op zijn rang gesteld is, zal ik hem met veel genoegen met die rang aanspreken.” Ik draaide me naar Adema. “En de voormalige sergeant-majoor ook, denk ik, kapitein. Van Laar heet hij. Zal zo wel binnenwalsen.”
Martin keek van de een naar de ander. “Dit gaan we nú oplossen. Bas, mee naar de presentatiezaal. Kees, als Fred binnen is, jullie daar ook heen.” Hij wees naar een deur. Ik ging bij de andere collega’s zitten en pikte nog een broodje van de schaal.
Een van de collega’s keek me aan. “Wat was dat net?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee heren, sorry. Niet voor jullie. Ik hoop dat dit incident binnen nu en een kwartier is opgelost. Da’s beter voor alle partijen. En nu wil ik even eten, als het mag.”
Een paar minuten later kwam Fred binnen. Ik stelde hem aan de rest voor. “Fred, we moeten ons melden aan de andere kant van die deur. Daar heeft Martin een onderonsje met kapitein Adema.” Zijn ruige wenkbrauwen gingen omhoog en zijn blik werd dreigend.
“Oké. Even wat te bikken mee, daarna gaan we eens horen wat onze vriend te roepen heeft.” Ik klopte aan en we liepen binnen. Martin stond te ijsberen, Adema zat op een stoel. Fred gaf Martin een hand en knikte Adema toe.
“Goede avond, kapitein.”
“Goede avond, meneer van Laar.”
Fred trok zijn wenkbrauwen op. “Pardon?” Hij keek demonstratief op zijn schouders.
“Kapitein, die balk en die ster zijn er niet op komen waaien, hoor. Wel consequent zijn. Een aantal maanden geleden wilde u me persé met mijn rang aanspreken; doe dat nu ook maar.”
Adema werd rood en ik kon zien dat hij moeite had om niet woedend uit te barsten.

Martin wees ons twee stoelen. “Zitten, heren. Ik wil binnen vijf minuten uitgesproken hebben. Jullie gaan je met elkaar verzoenen, anders trap ik één van beide partijen uit dit project. Wat is hier aan de hand?” Ik keek Fred aan en hij mij. “Jouw beurt, Kees.”
“Ik zal de managements-samenvattng geven, Martin. Kapitein Adema kwam bij hetzelfde bedrijf werken als Fred en ik. KAM-functionaris. Maar dacht ook dat hij 007 kon spelen richting collega’s. Toen zijn leidinggevende, mijn verloofde, hem daarop en nog een paar andere dingetjes aansprak, beschuldigde hij mijn verloofde ervan de hoer gespeeld te hebben binnen het bedrijf om haar huidige functie te bemachtigen: hoofd Backoffice, waaronder KAM viel. Na een -ahum- wat intensief gesprekje beloofde de kapitein beterschap. Vervolgens werd Fred als zijn mentor aangesteld en ging de kapitein op zijn sterren staan: Fred zou hem met ‘kapitein’ moeten aanspreken. In een civiel bedrijf, potdomme.
Een week later, toen hij door de mand viel wegens nog wat andere zaken, werd hij op staande voet ontslagen bij DT. Tijdens het gesprek waarin hij zijn ontslag kreeg aangezegd, beschuldigde hij mijn verloofde er nogmaals van zich omhoog geneukt te hebben. En Fred en mij noemde hij en passant nog even ‘moordenaars’. Vandaar dat de kapitein Adema enerzijds en de majoors van Laar en Jonkman anderzijds op nogal gespannen voet met elkaar staan...
Maar Martin: een aantal weken geleden hebben we met de BC ook zo’n gesprekje gehad en een dag later hoorden we dat de kapitein uit zijn functie bij de sectie personeelszaken was ontheven en voortaan als ‘gewoon reservist’ verder zou gaan en alleen opgeroepen zou worden voor zijn verplichte nummertjes zoals de conditieproef, een paar rondjes schieten en de bekende lessen. En tóch lopen we hem vanavond tegen het lijf… Ik begrijp iets niet.”

Martin keek naar Adema. “Vertel het maar, kapitein…” Adema keek ons aan. “Van origine ben ik financial controller. Daarna ben ik de kwaliteitszorg ingegaan. Als controller kan ik prima dit project van dienst zijn, heb ik Martin verteld.” Ik keek hem scherp aan en toen naar Martin.
“Weet de BC hiervan, Martin?” “Nee. Hoeft ook niet. Ik kan altijd de mensen uitkiezen die ik wil, Kees.” “Ik ga je niet vertellen hoe je moet werken, maar ik geef je één raad: bel de BC op en vertel hem van deze situatie. Ik denk dat hij daar iets van gaat vinden.”
Hij keek mij aan en toen Fred. Die knikte. “Oké. Hier wachten en tot ik terugkom elkaar niet te lijf gaan.” Hij liep naar buiten en Adema keek paniekerig.
“Blijven jullie maar doorgaan? Mij compleet de vernieling in helpen? Dit project was juist zo nodig! Kon ik de financiële eindjes thuis een beetje aan elkaar knopen…”

Fred keek hem aan. “Kapitein, ga ergens anders zitten janken. Ik heb geen schone zakdoeken bij me. Je had een half jaar geleden zo’n grote bek tegen ons; maak ‘m maar eens waar, in plaats van hier te zitten snotteren. Wees eens een vént.”
Hij zweeg. Even later kwam Martin binnen. “Kapitein, u kunt uw spullen pakken. Ik heb een fout gemaakt u in dit project te vragen. Had ik niet mogen doen. U bent door de BC van al uw extra functies bij dit bataljon ontheven. Morgen draagt u alle financiële stukken van dit project over aan Hoofd Netwerk Economics. Die gaat het spulletje nakijken en als er ook maar één euro niet klopt heeft u een probleem. Duidelijk?”
Adema knikte aarzelend. “Oké, Martin.” “Overste graag. Morgen 08:00 melden bij de bataljonscommandant. U kunt gaan.”

Hij verdween en even later hoorden we een auto nogal bruut wegrijden. Martin keek ons aan. “Ik kreeg gierend onder uit de zak van Michel. Maar ja, de kapitein had een paar weken geleden tegen me gezegd dat, als hij een financieel expert nodig had, dat hij wel… Wist ik veel.” “Deze kapitein is één en al leugen, Martin. Ik…”
Ik legde mijn hand op Fred’s arm. “Klep dicht, Fred. Het is niet onze taak om de doopceel van de kapitein te lichten. Martin, ga maar vragen bij Michel, als je meer wilt weten. En nu moeten we volgens mij aan het werk. De rest zit te wachten.”
Hij knikte. “Je hebt gelijk.” Hij deed de deur open. “Heren… Kom er bij.” Fred glipte nog even de koffieruimte in en kwam terug met een aantal broodjes. “Sorry. Ik kreeg geen boterhammen mee van thuis.” Martin zette een beamer aan en startte powerpoint op.
Even later kregen we een plaatje te zien van een berglandschap met waterval. “Dit is Centraal Bosnië, heren. De berg Vlasic…” Ik zat meteen recht overeind. Dat was vlak bij mijn oude base bij Novi Travnik! “De gemeente Travnik heeft daar een jaar of zeven geleden een kleine waterkrachtcentrale laten aanleggen. Maar die centrale heeft nú al te weinig capaciteit.
Men zou graag willen dat die centrale meer output krijgt, maar zonder het debiet aan water te vergroten, want dat verstoort het ecologisch evenwicht, zowel boven als onder de centrale. Eufor heeft, ondanks dat Nederland niet meer deelneemt aan Eufor, gevraagd of wij hier iets in konden betekenen. ten slotte heeft Nederland een aantal jaren militairen in en rond Travnik gestationeerd; eerst bij Novi Travnik tijdens IFOR en SFOR, later in een LOT-huis in Travnik zelf.
Via Brussel, Den Haag, Buitenlandse zaken kwam het bij Defensie en uiteindelijk hier terecht. De bedoeling van vanavond is een brainstormsessie óf het technisch gezien überhaupt mogelijk is. Daarvoor hebben we, denk ik nu genoeg kennis in huis. Ik ga jullie even vervelen met wat cijfers…”
Op de volgende sheets kwamen gegevens over de huidige centrale te staan, het hoogteverval van het water, de hoeveelheden in zomer en winter… Na tien minuten kwam de laatste dia met de kreet ‘Vragen?’ Die waren er niet; Martin had alle nodige gegevens keurig op een rijtje aangeboden.
“Wat denken jullie?” De anderen aarzelden. “Niet helemaal my piece of cake, Martin…” Ik zat te rekenen op mijn telefoon. “Kees?” “Heb je een kwartiertje? Ben nog even bezig…” “Dan halen wij nog een kop koffie. Geef maar een gil als je zover bent, Kees.”
“Jij ook nog een bakje?” vroeg Fred. “Ik knikte. “Doe er nog maar twee broodjes bij.” Een gebromd “Vreetzak!” was zijn reactie.

Even later lagen er twee broodjes en een beker koffie voor me en twintig minuten later keek ik Martin aan. “Ja, het is volgens mij mogelijk. Met hetzelfde debiet aan water een dubbele, misschien wel drievoudige opbrengst. Pin me niet vast op exacte cijfers, er zit een ruime foutmarge in. Maar… Dan kost wel een paar stuivers. Ten zuiden van München zijn de Duitsers bezig met een paar soortgelijk projecten. Relatief klein stuwmeer, weinig debiet toegestaan, wél voldoende hoogteverschil.
Wat ze daar gedaan hebben is een aantal relatief kleine turbines in serie gezet. Achter elkaar, steeds met een meter of tien tussenruimte aan hoogte. Te vergelijken met een Triple-expansie stoommachine: de eerste cylinder klein met hoge druk, de tweede cylinder iets groter met wat lagere druk, de derde cylinder groot met lage druk. De Duitsers hebben bovenin vier turbines staan; de uitlaten daarvan komen samen boven twee turbines die er tien meter onder staan, de uitlaten daarvan komen weer samen bij één turbine, tien meter lager. Schijnt bijzonder efficiënt te werken en de ecologen zijn ook blij: het debiet aan water komt redelijk overeen met het natuurlijk debiet. Dus geen risico dat het stuwmeer op den duur leegloopt. Maar het is duur; 6 kleine turbines en generatoren zijn natuurlijk een stuk prijziger dan één grote.”
Ik liet op de beamer een aantal dia’s van het Duitse project zien, snel gegapt van het Internet en vulde mijn verhaaltje al kletsend aan. De prijs bleef als enige probleem hangen. “Duur. En dat in Bosnië… Ik weet niet of men daar zo happig op is. Ik ken de mentaliteit van het Bosnische bestuur een beetje. Als het niet voor de eigen etniciteit is, is het project gedoemd te mislukken. Enfin, dat hebben we een paar weken geleden gehoord op deze zelfde kazerne.”
Martin keek de anderen aan. “Schiet er eens een gat in, als jullie willen…” Ik kreeg een aantal kritische vragen. De puur technische kon ik, met behulp van Internet vrij vlot beantwoorden; op de meeste financiële vragen moest ik het antwoord schuldig blijven.
Martin keek geërgerd. “Verdomme… We hebben hier écht een financiële vent voor nodig, ander staan we voor joker. Wie oh wie…” Een van de anderen kwam met de oplossing. “Martin, het netwerk Economics is er ook nog. Die zitten te vaak duimen te draaien. Als je je collega eens vraagt naar een slimme econoom? Liefst eentje met een beetje technisch inzicht…”
Martin knikte. “Doe ik.” En met een blik op Fred en mij: “En nee, hij gaat geen Adema heten.” Hij keek rond. “Heren, dank voor jullie bijdragen op zo’n korte termijn. Kees, kun jij dit verhaal op papier zetten en naar me mailen? Liefst inclusief je schetsen en berekeningen?”

“Per wanneer wil je het hebben Martin?” Hij grinnikte. “Gisteren, kan dat? Nee, Kees… als ik het volgende week woensdag heb, zou dat fijn zijn. De week erna kan ik het dan presenteren in Den Haag. En het zou helemaal fijn zijn als jij mee ging.”
Ik schudde mijn hoofd. “Dat gaat niet gebeuren Martin. Dan ben ik op huwelijksreis.”
Fred kuchte even. “Correctie, makker. Dan zijn WIJ op huwelijksreis, weet je nog?”
Ik grinnikte. “Sorry lekker ding, dat vergeet ik steeds.”
De collega’s keken enigszins verbaasd en eentje zelfs geschokt. “Wát? Gaan jullie trouwen?” Ik keek naar Fred. “Jouw beurt. Ik heb al genoeg gepraat.”
Fred schraapte zijn keel. “Ja, Kees en ik gaan volgende week vrijdag samen trouwen…” Hij liet even een stilte vallen en grijnsde vals.
“…maar niet met elkaar, hoor. We hebben allebei een schat van een vriendin en daar gaan we mee trouwen. Maar wel op dezelfde locatie, hetzelfde gemeentehuis, zelfde feest… Alleen vlak voor de bruidssuites zullen onze wegen scheiden. En tijdens de huwelijksreis natuurlijk.”
Hij grijnsde nu voluit. “En waarom keken jullie net zo geschokt? Ik proefde een wat homo-onvriendelijke sfeer… Dat kan écht niet, heren.”

“Lúl.”
Een van de collega’s, Hans, sprak het woord met een zekere nadruk uit. “Ja, dat heeft er ook mee te maken, natuurlijk…” grijnsde Fred en ik gniffelde net zo hard mee.
Martin zuchtte. “Shit. Moet ik het hele verhaal in m’n eentje zien te verkopen aan die lui van Buitenlandse zaken. Kees, kun jij niet een dagje terugkomen van je huwelijksreis?”
Ik schudde mijn hoofd. “Heb jij wel eens een scherpe naaldhak door je voet of een stel messcherp geslepen nagels in je gezicht gehad, Martin? Want daar moet je rekening mee houden als je dit voorstel aan mijn vriendin doet. Ze heet Joline, maar haar bijnaam is ‘de blonde feeks van Gorinchem’ en die heeft ze niet voor niets.”
“En als Joline klaar is om je anatomie naar de bliksem te helpen, komt mijn vriendinnetje Wilma er achteraan. Heeft nog geen bijnaam, maar dan kan zomaar veranderen. En ze past qua postuur best wel goed bij mij.”

Fred keek dreigend. “Martin, vóór woensdag heb jij mijn aantekeningen en een mooie powerpoint. Beter dan mijn in alle haast bij elkaar gestolen plaatjes. Maar daarna ga ik mij storten op trouwen en zo.” Er schoot me wat te binnen. “En als pleister op de wonde: Joline en ik gaan op huwelijksreis naar Noorwegen. Als men érgens iets weet van waterkrachtcentrales is het daar wel. Wellicht dat ik nog iets opduikel, maar daar kan ik geen garantie op geven. Wie weet word ik afgeleid…”
Een half uurtje en nog een drankje later stapte ik in de auto. Ik appte Joline. “Rond 22:15 thuis” en een hartje kwam retour. Rustig reed ik de kazerne af en een kwartier later zat ik op de A50. Cruisecontrol op 120, Händel op de stereo en nadenkend.
Productieve avond? Ja. In goed gezelschap. De andere collega’s waren ook niet achterlijk. Hadden slimme vragen gesteld die mij ook weer aan het denken hadden gezet. Al met al was het idee steeds beter geworden. Mooi, zo al brainstormend werken… Jammer dat die klootzak van een Adema weer geprobeerd had een poot tussen de deur te krijgen. Die vent spoorde écht niet. Enfin, de BC zou hem wel voor z’n rekening nemen… Kees, laat Adema barsten. Heeft keihard z’n eigen glazen ingegooid en blijft dat doen. Dit was de derde confrontatie met meneer en hopelijk de laatste. Ik was er helemaal klaar mee…

Vlakbij de flat minderde ik vaart en reed rustig de parkeerplaats op. Niet in de garagebox; het was kwart over elf. Niet fijn als er dan nog lui onder je huis een auto een garagebox in proberen te prutsen. Lift in en omhoog. Zachtjes deed ik de voordeur open en zag licht onder de kamerdeur. Baret op de kapstok en ik liep naar binnen. “Hoi schat, dag dames…”
Ik gaf Joline een zoen. “Het is te zien dat je je baret op hebt gehad Kees. Je haar is weer een puinhoop.” Ik haalde mijn hand door Joline’s haar. “Dat kan ik van jouw haren ook maken, schatje. Zelfs zonder baret.” Ze snoof. “Wil je nog wat drinken?” Ik knikte. “Een beker warme melk zou lekker zijn.” Toen ze in de keuken stond zei ik over mijn schouder: “Je moet de groeten hebben van Adema, Joline.”
Er kletterde een mok op de grond, gevolgd door een hartgrondige, nogal militaire krachtterm. “Nou nou, mevrouw Boogers… Het simpele feit dat er nu een majoor op uw bank zit, geeft u nog geen reden om met dit soort opmerkingen te komen…”
Charlotte giebelde. Joline kwam uit de keuken, haar ogen in de stand ‘laserstraal’. “Vertel.” Ik vertelde kort het verhaaltje en besloot met: “…toen hij wegreed, spoot er nogal wat grint onder zijn wielen vandaan.” Joline keek wraakzuchtig. “Hij heeft dus wéér bakzeil moeten halen?” Ik knikte. “Ja. En nu moést hij ons met onze rang aanspreken, de klootzak.”
Margot en Charlotte keken ons nogal verontrust aan. “Wat is dat voor vent? Een ex-collega bij DT?” Ik knikte. “Vraag morgen maar eens na bij Denise. Neem wel een teiltje en een dweil mee, want zodra ze deze naam hoort gaat ze over haar nek.” En met een blik op Joline: “En waar blijft de melk, schat? Vrouwen konden toch zo goed multitasken? Nou, breng dat eens in de praktijk… Militaire krachttermen uiten en meteen melk opwarmen gaat volgens mij prima samen hoor…”
Een pets op mijn kop volgde. “Rotjong…” Ik keek de zussen aan. “Nou, dat belooft wat voor tijdens de huwelijksreis.”

Charlotte boog voorover. “Ja, dat belooft inderdaad wat, Kees. Joline heeft ons een beetje bijgepraat over jullie relatie. Hoe het begon, de diverse crises die jullie hebben doorgemaakt… Ik heb nog nooit zoveel liefde in een verhaal door horen klinken.” Ik moest blozen, ik voelde het en de zussen lachten me uit. “Staat goed hoor, die rooie kop boven dat groene pak. Een tomaat op een veldje sla”, grinnikte Margot. “Tutjes…” gromde ik. “Hier is je melkje, jochie. Braaf opdrinken en dan met Jolientje mee naar bed. Het is laat zat.” Joline ging op de leuning van mijn stoel zitten en aaide door m’n haren. “Ja schat, tuurlijk schat…” De zussen stonden op. “Wij gaan er ook in. Welterusten!” “Morgen weer bugelles, meiden. Gaan jullie weer mee?” Ze knikten. “Misschien kunnen we nog wat tips van Greet krijgen…” Het hoofd van Charlotte verdween, ondeugend lachend om de hoek van de deur. Joline schudde háár hoofd. “Boefjes… Heb je je melk op, Kees? Dan gaan wij ook lekker naar bed.” “Goed plan mevrouw. Dit pak uit, even douchen en dan plat.” Een kwartiertje later lagen we in bed. “Vertel morgen maar precies waarvoor je naar Apeldoorn moest, Kees. Nu ben ik te duf…” Ik kreeg nog een zoen en geen minuut later was Joline vast in slaap. Ik volgde niet veel later.

Donderdagochtend: wat moeizaam opstaan, ontbijten en naar Gorinchem. ’s Morgens eerst wat personeelsdingen, urendeclaraties in orde maken en andere administratieve ‘shitzooi’. Niet mijn hobby, maar het hoorde er wel bij. Rob keek mee, want die moest dat straks ook kunnen. “Ik ga eens aan Theo voorstellen om bij elk team een leuke secretaresse in te delen, Kees. Zijn we van dit soort ellende verlost.”
Ik keek hem aan. “Jaja. Een leuke secretaresse, zegt meneer. En denk jij nou echt dat de productie dan omhoog gaat? Echt niet. Al die techneuten zitten dan alleen maar naar de mooie benen van het arme wicht te kijken. Van productie is geen sprake meer.”
Hij keek me aan. “Behalve jij natuurlijk. En Henry. En André…” Ik vulde aan: “En jij. Anders krijgt jouw lieve verpleegstertje een en ander te horen en maak je weer eens kennis met rugby, vriend.” Hij keek sip. “Verdorie. Denk je eens een leuk idee te hebben…” Ik schudde mijn hoofd. “Te groot risico, Rob. Je bijt je er maar doorheen. Moet ik ook. En nu: jas aan en lopen. Het is tijd.”

We verzamelden in de hal en een rustige wandeling volgde. De paardjes in de wei waren weer blij met onze boterhammen. Na de lunchpauze hielp ik in de groepsruimte Frits nog even met een projectje, daarna was iedereen weer aan z’n eigen werk bezig. Ik trok me terug in mijn eigen kantoor en ging eens kijken naar waterkrachtcentrales. Ik zocht de website van de fabrikant van het Duitse systeem op: een Noors bedrijf. Niet groot, wel innovatief. In Noorwegen hadden ze ook twee installaties staan. Die fungeerden nu al drie jaar tot volle tevredenheid. Waren in de plaats gekomen van wat oudere installaties uit de jaren ’60 en leverden met minder water meer stroom op. Prima…
Ik begon te rekenen en te tekenen. Na een uurtje had ik een globale indruk en werkte mijn conclusies uit in de computer. Een korte powerpoint als beeldmateriaal en rond vier uur mailde ik de hele zwik naar Martin. Zo… die kon ook aan het werk. Zou wel eens verrast kunnen zijn dat Kees zo vlot… Maar ja, het was een heel globale opzet met een foutmarge van ongeveer tien procent. Als er werkelijk aan gerekend moest worden, zou het heel wat meer tijd gaan kosten.

Om kwart over vier ging mijn telefoon.
“Met Jonkman…”
“Hé Kees, Martin hier. Had jij vrij vandaag of zo? Man, jij werkt snel…”
Ik grinnikte. “Ik werk in een commercieel bedrijf, weet je nog? Elke minuut telt.”
“Dat doe ik ook hoor… Maar waar ik voor bel: als dit project doorgaat… het zou zo maar eens kunnen zijn dat jouw bedrijf een offerte krijgt.”
Ik kneep mijn ogen samen. “Oei… daar had ik niet eens bij nagedacht, Martin. Volgens mij geeft dat ellende. Iets met ‘voorkennis’ en zo. Dat wil ik absoluut niet!”
Stilte aan de andere kant. “Martin?”
“Jaja, ik denk ook even na, Kees. Ik heb vanochtend even op Internet zitten kijken: er zijn drie ingenieursbureau’s die deze klus zouden kunnen klaren. Developing Technics is er eentje van. En jullie bedrijf heeft een hele goeie naam… Dat maakt het lastig. We hebben hier al eens een akkefietje gehad met een collega die zijn bedrijf inlichtte over een mogelijke order; dat willen we niet nog een keer.”
Ik humde. “Nee, begrijp ik. Wat nu?”
Het was weer even stil. “Ik ga in Den Haag gewoon open kaart spelen. Vertellen dat dit idee uit jouw koker komt, dat jij voor DT werkt en dat DT een van bedrijven is die dit kan ontwerpen. De heren juristen mogen er zich dan over buigen of dit koosjer is of niet.”
“Martin, het voortbestaan van DT hangt er niet van af, hoor. Onze orderportefeuille puilt uit. Sterker nog: we zitten om goeie mensen verlegen, want we komen capaciteit tekort. Dus als je nog lui in jouw netwerk hebt… De functie-eisen zijn simpel: vaklui, keihard werken, op z’n tijd een lolletje en een goed gevoel voor humor.”
Hij grinnikte. “Dat ga ik niet hard roepen in mijn omgeving, Kees, anders ben ik een paar lui kwijt. Ik vind wel een modus om dit probleem in Den Haag te tackelen.”
Ik bromde: “Als DT mee mag doen met een aanbesteding, wil ik verder niet in de voorbereiding van dit project betrokken worden, Martin. Totdat het werk gegund is.”
Hij humde. “Laat die dingen maar aan mij over, Kees. Concentreer jij je nou maar op je bruiloft en je huwelijksreis. Heb je het druk genoeg mee. Groeten!”

Hij hing plotseling op en ik zat even voor me uit te staren. Theo! Die moést dit weten. Ik deed m’n kantoortje op slot en stak de gang over. Theo was bezig z’n spullen te pakken. “Theo, heb je nog even, voordat je staat te stofzuigen in je schortje?" "Vijf minuten Kees, anders is het hommeles thuis.”
Kort lichtte ik hem in. Hij dacht even na.
“DT gaat doen alsof we gek zijn, Kees. Ik kan je niet verbieden om je eigen tijd hier in te duiken, maar officieel gaat er geen uur in dit project zitten. We wachten netjes af of we mogen inschrijven. En als we daarvoor gevraagd worden, melden we even netjes dat we vanaf gisteren voorkennis hadden, voordat we überhaupt één uur hier aan besteden. Wil men dan nog steeds met ons in zee, oké dan gaan we er ook voor. Duidelijk?”
Ik knikte. “De presentatie gebeurt ergens tijdens onze huwelijksreis. Ik denk dat we voor eind juni niets horen. Het moet ook via het ministerie van buitenlandse zaken én via Defensie en uiteindelijk via EUFOR. Nou, da weet je het wel…”
Theo grinnikte. “Net zo snel als dikke stront door een trechter bij min twintig graden.” Ik knikte. “Zoiets ja. Fijne avond, groeten aan Gertie!”
“Doei, Kees.”

Zo. Ook geregeld. Wat een gedoe… Ik liep naar Joline, maar die was nog in gesprek met Jurgen, de personeelsman. “Vijf minuten, Kees! Wacht maar in de hal.” Ik stak mijn duim op en liep bij Backoffice naar binnen. “Dames…” “Momentje Kees, we komen zo.” “Oké, ik wacht in de hal!” Bij de receptie van het gebouw zat Anneke achter haar desk.
“Goedemiddag mevrouw. Is het mij toegestaan om even in uw aangename gezelschap te vertoeven terwijl ik hier even wacht op mijn bijrijdsters?” Ze trok een hooghartig gezicht. “Dat mag, mits u zich geen ongepaste vrijheden veroorlooft. Anders kunt u fluiten naar uw aanstaande echtgenote, begrepen?”
Ik haalde m’n schouders op en zei met sombere stem: “Dat doe ik toch al.”
Ze keek verwonderd. “Wát? Hoe bedoel je, Kees? Zijn jullie…”
Ze meende het en ik kapte haar snel af.
“Ik fluit altijd als ik Joline tegenkom, Anneke.”
Ze zuchtte. “Gelukkig… Ik schrok even! Engerd!”
Ik knipoogde. “Zo simpel komt ze niet van me af, hoor, ben jij mal…”

We maakten nog even gekheid, toen kwamen Joline, Margot en Charlotte de hal in. “Zo meneer Jonkman. U bent weer eens op de versiertoer? Drie niet genoeg?” Joline keek streng en Anneke proestte het uit. “Ga maar snel weg hier. Anders krijg je echt praatjes!”
In de auto vertelde ik over de reden waarom ik naar Apeldoorn was geweest. Joline keek peinzend. “Bosnië? Is dat niet gevaarlijk Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Niet meer zoals tien jaar terug, schat. Het grootste gevaar zijn de landmijnen en de UXO’s.”
Ze keek vragend. “Unexploded Ordnance” oftewel niet-geëxplodeerde munitie. Zeker in het voorjaar.”
Nog een vragende blik.
“Men weet in Bosnië ondertussen redelijk nauwkeurig waar mijnenvelden lagen en die worden langzaam maar zeker geruimd. Maar in het voorjaar, als de sneeuw smelt, worden er vaak mijnen meegesleurd door smeltwater of lawines. En die komen dan lager terecht, op plaatsen waar ze niet werden verwacht. In riviertjes, op wegen, ergens in een weiland waar de koeien even later worden losgelaten… Dát is link. Elk jaar overlijden daar een aantal mensen door UXO’s.
Maar goed, ik mag aannemen dat als men een waterkrachtcentrale gaat bouwen, de bouwplaats uitermate goed ‘gesweept’ wordt…” Joline keek zuinig en keek me aan. “Zou jij er heen willen?”
“Schat, loop nou niet op de zaken vooruit alsjeblieft. Ten eerste moet dit project de hele ambtelijke molen in Den Haag, Brussel én Sarajevo nog passeren, daarna moet het geld bijeen gesprokkeld worden, dan gaan men offertes opvragen en uiteindelijk blijft er één bedrijf over die het werk gegund wordt. En als dat DT is, bestaat het grootste deel uit tekenen. Pas op het moment dat men daadwerkelijk de eerste schop in de grond zet, gaan er ingenieurs modder aan hun schoenen krijgen.”
Joline schudde haar hoofd. “Nee vriendje, daar geloof ik niks van. Ik weet nog niet zoveel van Defensie, maar op het moment dat die hele administratieve mallemolen achter de rug is, gaan er een paar lui uit Apeldoorn alvast die kant uit. Voor een verkenning. Dat weet ik zeker.”
Ik zat haar met open mond aan te kijken. “Verdomme… Jij bent écht goed…”
“Vijf keer, Kees!” hoorde ook achter me. “Jaja, ’t is goed met jullie houten poot… Laat me even rijden dames. Het is best druk en ik heb iets om over na te denken.”

In gedachten verzonken reed ik op de automatische piloot. Verdorie… Joline had gelijk. Het Cimicbataljon zou er hoe-dan-ook mee te maken krijgen als dit project doorging; en zeker weten dat ene majoor Jonkman er dan bij betrokken zou worden. Wilde ik weer terug naar Bosnië? Aan de ene kant best wel. Ik had er in de voorgaande jaren wel eens over gedacht om er op vakantie te gaan. Niet gedaan, omdat ik bang was geweest voor ouwe, diep weggestopte, herinneringen…
Maar nu had ik de verantwoording voor Joline. Die kon niet mee. Wilde ik dan wel, zonder mijn soulmate? Moeilijk, moeilijk… Al peinzend reden we Veldhoven binnen en reed ik de Volvo in de garage. “Ik kook, Kees. Jij gaat nog even blazen. Niet alleen om te oefenen, maar ook om je gedachten te verzetten. Je zat net weer helemaal in je bubbel.” Joline keek me lief aan.
“Dank je wel schat. En ja, ik was aan het nadenken.” Ze gaf een tik voor m’n billen. “Húp, blazen jij. Over drie kwartier kunnen we eten; deze lieve dames helpen me mee.” Ik bromde: “Nou, ik ga me al verheugen op tostie’s ham-en-kaas. Als jullie samen gaan koken brandt er van alles aan omdat jullie aan het kletsen zijn…”
Verder kwam ik niet. Joline greep me beet, draaide mijn arm hard om en duwde me met m’n gezicht vooruit op de bank.
“Meiden, help me eens even! Deze macho moet even een lesje geleerd worden!” Mijn handen werden stevig vastgehouden door Charlotte en Margot; twee knieën op mijn schouders en vervolgens kreeg ik een paar klappen met een krant of tijdschrift op mijn hoofd en m'n kont.
“Zo meneertje… We gaan je loslaten, en het enige wat er dan nog over je lippen komt is de volgende zin: ‘Sorry Joline, sorry Margot en sorry Charlotte dat ik jullie zo vrouw-onvriendelijk behandel. Ik zal braaf gaan toeteren.’ Goed begrepen, meneer Jonkman?” De laatste vraag ging gepaard met nóg een tik op mijn hoofd. “Ja schat, sorry schat, ik zal het niet meer doen, schat. Je bent een net meisje, schat…”
Ze lieten me los en ik keek in drie tevreden gezichten. “Zo. Nu weet je ten minste wie hier de broek aan hebben.” “Nou nee, schat. Jullie hebben alle drie leuke rokjes aan…” Het tijdschrift ging dreigend omhoog. “Wegwezen en toeteren, macho!” Joline gaf me een zoentje. “Ik roep wel als we kunnen eten.” Een knipoog volgde.

Drie kwartier later kwam Joline de studeerkamer in. “We kunnen eten, Kees.” Chili con carne stond op het menu. En Joline had ‘m behoorlijk pittig gemaakt; het sinaasappelsap wat we altijd bij het eten dronken ging er hard doorheen! Na de afwas nog even uitbuiken en om half acht pakte ik de bugelkoffer en de muziek. “Kom dames. We gaan naar Greet.”
In de hal van de kerk hoorden we geen orgel, maar de beheerder verzekerde ons dat Greet al binnen was. Dus liepen we naar binnen…

...en meteen barstte het orgel los met de “Bruilofsmars” van Mendelssohn. Zo te horen met bijna alle registers open. Joline keek mij aan en wees op de bugel.
Toen Greet voor de tweede keer het thema inzette speelde ik mee. Ook fors; dat kon in deze kerk. Bij de zachte delen speelde ik niet mee; daar kende ik de partij onvoldoende van. Maar met het laatste deel trok Greet echt álle registers uit; ik had moeite om mezelf te horen spelen. De laatste noot galmde een aantal seconden na door de kerk.

“Bij gebrek aan trouwdienst volgende week speel ik het nu maar, Kees…” Een grinnik klonk vanaf het balkon. “Dank je wel Greet! Ik zal er aan denken als ik onze trouwlocatie binnenschrijd!” Joline stak twee duimen op naar het balkon.
Ik keek haar aan. “En ik dan? Ik speelde ook mee, hoor…” Joline keek me schalks aan. “Nou vooruit… Als dank mag jij de avond van onze bruiloft bij mij in m’n bedje.” Een schaterlach klonk vanaf het balkon en naast ons, van de zussen. “Zo Kees, daar heb je niet van terug. En nou boven komen jij.” “Jawel wachtmeester!”

Ik liep naar boven. “Voldoende gestudeerd, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Deze week zat nogal vol. Sorry.” Ze bromde. “Nou, laat me dan maar eens horen wat je wél gedaan hebt, koekenbakker.”
Ze spaarde me niet en na een half uurtje zei ze: “Kees, dit is ver beneden je niveau. Zó wil ik je geen les geven; ik had je gewaarschuwd dat ik wil dat je studeert. En niet een beetje loopt te flierefluiten. Voor volgende week krijg je hetzelfde huiswerk en dan kén je deze stukken, verdorie.”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Volgende week is de avond voor onze bruiloft. Het heeft geen zin dat ik dan kom blazen, Greet.” Ze keek bijna nijdig. “Je gaat me toch niet vertellen dat je dan je vrijgezellenparty houdt, hé majoor? Want dan ben je de volgende dag…”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee, natuurlijk niet. Dacht je dat ik gek was of zo? Met een kater en een kegel rondlopen op m’n bruiloft… Hoe haal je het in je hoofd? Nee, ik wil die avond niks aan m’n kop hebben. Joline is dan in Malden, bij haar ouders, ik ben alleen thuis, of misschien… Ach ik weet het nog niet.”

Ze keek me opmerkzaam aan. “Als je het niet weet, Kees: kom hierheen. Hendrik is er ook; dan maken we gewoon samen mooie muziek in een mooi Huis met een hoofdletter. Goed om je kop leeg te maken. Denk er eens over. Kom gewoon hierheen als je er behoefte aan hebt; zo niet, dan niet.”
De boze trek was van haar gezicht verdwenen; ze glimlachte nu. “En nu gaan we samen wat leuks spelen. Even ontspannen. Waar heb je zin in?” Ik dacht na. “You raise me up. Ook wel toepasselijk.” Ze keek vragend.
“Heb je de tekst wel eens goed tot je door laten dringen, Greet?” “Ehhh…. Een aantal jaren geleden misschien. Hoezo?” “Ergens in het najaar heb ik dit gespeeld in een kloosterkerk in Duitsland. Mijn zussen waren vroeg opgestaan, we hadden gehoord dat na de Heilige Mis er altijd een kort orgelconcert gegeven werd. Na de mis schoven we de kerk in en hebben genoten. Ogel trompet, bugel en een zangeres. Enfin, na het concert raakten we aan de praat en mocht ik wat op de bugel spelen. Onder andere ‘You raise me up’. Thuisgekomen heb ik de tekst eens opgezocht. Die is ook heel toepasselijk voor Joline en mij.” Ik was ondertussen op m’n telefoon aan het zoeken en even later had ik de tekst voor me. “Hier, lees maar…”

‘When I am down and, oh my soul, so weary
When troubles come and my heart burdened be
Then, I am still and wait here in the silence
Until You come and sit awhile with me.

You raise me up, so I can stand on mountains
You raise me up, to walk on stormy seas
I am strong, when I am on your shoulders
You raise me up to more than I can be.’

Even later keek Greet op. “Ja. Eén op één toepasbaar.” Ze keek de kerk in. Joline en de zussen waren niet zichtbaar. “We gaan wat drinken Kees. En daarna nemen we Joline en de zussen mee en dan spelen we ‘You raise me up’. En je maakt er wat moois van.” Ik knikte.
Eenmaal beneden zaten de dames al aan de koffie. En in gesprek met de beheerder. Die knikte Greet toe. “Zo… Is het weer rustig in de kerk? Half Eindhoven weet nu dat er een bruiloft aanstaande is.”
“Mag ik ook eens lekker uit m’n bol gaan, Gerard? Een organist moet toch al met zoveel tere zieltjes rekening houden… Dán speel je te hard, dan weer te zacht, te snel, te langzaam of niet gevoelig genoeg… Er is altijd wel iemand die na de kerkdienst komt mekkeren...”
De beheerder lachte. “Ja. Maar dat ben ik niet. Ik ben blij als je speelt, Greet. En dat meen ik. Je legt gevoel in je muziek. En… je stelt je dienstbaar op tijdens de eredienst. Ik merk dat je goed naar de preek luistert en daarop inspeelt. Knap.”

Ze kreeg een kleur. “Het is m’n vak, Gerard. En ik houd ervan. En waar blijft die koffie nou? Ik heb hard gewerkt vanavond; jij doet de deur open en zit de rest van de avond koffie te leuten met je gasten.” Hij grinnikte. “Ik zal je eens de kerkbanken in de was laten zetten, mevrouw Zwart. Dan piep je wel anders. Dát heb ik deze week gedaan. Elke dag 10 banken. Daarna ben je gesloopt. Hier, jullie koffie.”
We zaten een kwartiertje gezellig te kletsen. Gerard vertelde over de problemen die men had gehad toen het nieuwe orgel in de kerk geplaatst werd; uiteindelijk werden de langste pijpen in een aparte ‘toren’ gesplaatst, zodat het orgel geen symmetrisch geheel was. “De orgelbouwer vond het een mooie optie, een aantal leden van de orgelcommissie niet. Gaf nogal wat reuring…”
Greet stond op. “Wij gaan ook voor wat reuring zorgen. Gerard, dank voor je koffie, wij gaan nog even naar binnen. Joline, Charlotte en Margot, gaan jullie mee?” Die keken verwonderd, maar Greet knikte. “We hebben iets te zeggen. Ga maar ergens in het midden zitten en luister.” We liepen de trap op en Greet nam plaats op de orgelbank. Ze zette zachtjes in met de eerste maten, daarna een herhaalde enkele toon…

Toen knikte ze me toe en zette ik in. Zachtjes, met in mijn gedachten de tekst van het lied. Ik keek naar beneden, naar Joline. Die stond midden in de kerk, alleen. Ze keek naar mij, ik naar haar en ondanks dat we 30 meter uit elkaar stonden voélden we elkaar. Joline ademde in hetzelfde tempo als ik; tussen de regels door, exact op het moment dat ik lucht naar binnen zoog. Ik zag haar lippen de tekst uitspreken. Dezelfde tekst als ik in mijn gedachten had.
Na de verandering in hoogte kon ik iets forser spelen. Het orgel hoorde ik nauwelijks meer; ik concentreerde me op de afwerking van het bugelspel. Elk nootje kwam precies op de plaats en tijd die ik het hebben wilde, tot de laatste, lang aangehouden noot aan toe. Toen werd het stil in de kerk.
En even later klonk heel zachtjes: “Dank je wel, lieve Kees.”

Ze glimlachte lief naar me en liep toen naar de trap van het balkon. Greet schoof uit de orgelbank en ging de trap af zodra Joline boven was. Ik legde de bugel in zijn koffer en liep naar Joline toe. “Ik wilde je even zeggen dat ik van je houd, schat. En dat de tekst van dit lied voor de volle honderd procent op mijn van toepassing is. Zonder jou ben ik niks.”
Ze keek me aan. “Dat geldt ook voor mij, Kees. Zonder jou… Ik wil er niet aan denken.” Ze nam mijn hoofd tussen haar handen. “Ik hou van je.” Ik trok haar zachtjes tegen me aan. “Soulmates?” Ze knikte. “Tot aan de bingo, Kees. Dank je wel.”
Even hielden we elkaar vast. “Volgende week wil ik heel graag met jou trouwen, Joline Boogers.” Twee blauwe ogen keken me vast aan. “En ik met jou, Cornelis Jonkman.” Een zachte zoen volgde. “Kom, naar beneden. En dan naar huis.”
Ik knikte, maar hield Joline even tegen. “Hebben we tóch een soort trouwbelofte in de kerk gedaan, Joline.”
Ze glimlachte. “Ja. En er zijn niet eens foto’s van. Maar dat vind ik niet erg. Het belangrijkste heb ik gehoord. En daar ben ik heel blij mee.”

Hand in hand liepen we de kerk uit, de hal in. Greet en de zussen keken ons aan. “Dank voor jullie begrip, dat jullie ons even alleen wilden laten, meiden.” Ze glimlachten. “Gaan jullie mee, dames? Morgen moet er, hoe dan ook, toch weer gewerkt worden.” Greet lachte zachtjes. “Hoe laat moeten jullie dan op?” Ik keek somber. “05:30 Greet.” Haar glimlach werd breder. “Er zijn momenten dat ik blij ben om beroepsmusicus te zijn. Dit is er eentje van. Bij ons gaat de wekker om half acht. Dan moet Anita er uit. Meestal ga ik er even mee uit, ontbijten we samen en dan gaat zij naar haar werk. Dan kruip ik nog even in ons warme bedje…” “Ja, wrijf het er maar in, Greet. Wij worden ’s morgens vroeg naar Gorinchem meegesleurd door die twee hier.” Charlotte keek zielig.

“Kom dames. Overeind; over drie minuten vertrekt de Volvo. Er niet in zitten is lopen.” Ik keek Greet aan. “Dank je wel voor ‘you raise me up’, Greet. En je uitnodiging voor volgende week. Hoe dan ook: we zien elkaar vrijdag!”
Ze knipoogde. “Geniet van jullie laatste week als vrijgezellen! Dan mag je dingen doen die je als getrouwd stel niet meer mag!”
In de auto zei Charlotte: “Wij zijn tijdens ‘You raise me up’ maar even de kerk uitgegaan, Kees. We stonden allebei te snotteren. Zó mooi…” “Dank je wel Lot. En Margot. Wij hebben net een paar hele kostbare momenten gehad in die kerk.”
“Dat zagen we. Mooi”, zei Margot. Eenmaal thuis gingen we meteen richting slaapkamers. Met de deur achter ons dicht zei Joline zachtjes: “Ik wil zo direct heerlijk tegen jou in slaap vallen, Kees. Tegen de vent aan liggen die net een prachtige liefdesverklaring heeft geblazen.” Ik kuste haar. “Lekker naast mijn mooie meisje liggen… Daar zeg ik nooit nee tegen, Joline.”

Tien minuten later lagen we in bed. “Kees…” “Hmm?” “Is het gek dat ik nu helemaal geen behoefte aan stomende sex heb?” Ik dacht even na. “Nee. Ik ook niet. Ik wil nu alleen maar dicht bij je zijn. Genieten van het feit dat je naast me wil liggen. Je lichaamswarmte voelen, je mooie haren voelen kriebelen. Zonder sex.” Ik voelde dat ze giechelde. “Waar lach jij om, Jolientje?”
Zachtjes zei ze: “Als we daar volgende week vrijdagavond maar geen last van hebben… Zou zo zonde zijn van die bruidssuite.” Ik grinnikte mee. “Inderdaad. Maar gelukkig hebben we Fred en Wilma in de suite naast ons liggen. Die brengen ons wel op ideeën.”
Joline snoof. “En jij denkt dat ik enorm opgewonden word van Fred en Wilma die liggen te wippen? Wat denk je zelf?” “Hohoho… Wie heeft het hier over ‘wippen’ gehad? Wie weet heeft Fred na drie minuten al de motorkettingzaag gestart… Kan ook bijzonder inspirerend zijn, hoor.” Weer een snuif naast me. “Jij hebt soms rare fantasieën, Kees Jonkman. Welterusten. En waag het niet jouw motorkettingzaag te starten voordat ik slaap!”

Een zoentje volgde. “Welterusten schat… Maf ze, Balou.” De beer antwoordde brommend: “Maf ze, allebei. En denk er aan: deze week nog braaf de handjes boven de dekens! Allebei!” “Ik ben wel benieuwd welk refrein Balou gaat hanteren als we terug zijn van onze huwelijksreis.” “Boejuh, Kees. Slapen”, klonk het naast me…