Rosalie Krijgt Een Beurt - 46

Een extra lang deel omdat het vakantie is.

Verteld door Rosalie en Julia

Ik had tot mijn verrassing geen nachtmerrie gehad. Hoewel het grote licht uit voorzorg aan had gestaan, bleek dat onnodig te zijn geweest. Zonde van de energie. Het enige beeld wat op mijn netvliezen had gestaan waren haar ogen. Er was iets mee. Hoe kon het dat er gisteren tijdens het ophalen van mijn negenjarige zelf, de beelden uiteindelijk verdwenen terwijl ik naar haar ogen keek? Waarom juist, van alle ogen die ik had gezien, de hare? Ik had wel vaker helderblauwe ogen gezien, daarom bleef het me puzzelen. Haar ogen waren vannacht alles wat ik had gezien. In allerlei emoties: verdrietig, lachend, ondeugend, zwijmelend, bang, verliefd, boos, zwoel, vragend, twijfelend, vrolijk, bezorgd en paniekerig. Ik had ze onthouden en weer gezien.
Omdat ik zo goed had kunnen slapen was ik nog eerder wakker dan normaal. Klaar wakker. Na het hardlopen en douchen, besloot ik om wat mail na te kijken en te beantwoorden. Ik had al de nodige voorbereidingen voor morgen getroffen en kon dat zo te zien vanmiddag ophalen. Daarna begon ik vast met schrijven van een les seksuele voorlichting. Ik had nog geen idee of en wanneer dat plaats zou vinden maar ik was toch wel op tijd klaar ervoor.

Toen ik eenmaal op school aankwam bleek Rosalie er nog niet te zijn. Meestal stond ze bij de voordeur om iedereen te begroeten maar vandaag niet. Ik had eerst nog twee andere lessen en de tijd leek langzamer te gaan dan ooit. Om de een of andere reden kon ik me moeilijk concentreren. Het hielp niet mee dat ik vanochtend geen foto van haar ogen had gehad. Daardoor vroeg ik me toch af of er al dan niet iets aan de hand was met haar. Al kon het ook zijn dat ze gewoon gekozen had om uit te slapen en toch rust te pakken. Misschien kreeg ik de foto later vandaag nog. Na de pauze zou ik eerst nog een les biologie hebben waarbij ik vaak op mijn tong moest bijten en veel appels at. Dan nog een les wiskunde en daarna zou ik les van haar hebben, mits ze aanwezig zou zijn. Het zou geen kwaad kunnen voor haar om haar rust te pakken. Want ook haar brein had last van haar menstruatie. Het oestrogeen- en progesterongehalte waren dan laag wat resulteerde in concentratieproblemen, verstrooid zijn, vermoeidheid, het minder goed kunnen herinneren van dingen, verminderde productiviteit en het zorgde ook voor stemmingswisselingen. Het brein was een mooi orgaan maar raakte ook heel snel van slag. Voor de zekerheid had ik een bakje eten voor haar meegenomen voor de lunch, omdat ze die wel vaker vergat. Ik had vanochtend toch alle tijd gehad.

In de eerste pauze ging ik in de kantine zitten. Normaal vermeed ik dat, teveel mensen en teveel gesprekken die ik onthield. Maar nu was ik gevraagd door wat schijnbaar mijn vrienden waren. Met de nadruk op schijnbaar, want ik had maar vier vrienden en de rest vertrouwde ik niet. Nooit helemaal. Ik zat aan een tafeltje met Wolf aan de ene kant en Demian aan de andere kant. Najara en Stijn tegenover me.
“Ik heb gisteren dat spelletje met mijn zusje gespeeld.”
“Heb je gewonnen schat?” vroeg haar vriendje.
“Nee. Maar dat geeft niet, we hebben vooral erg gelachen om elkaar.”
Ik glimlachte naar haar met mijn mond dicht, want die zat vol. Ik at snel mijn lunch op terwijl ze met z’n drieën aan het praten waren. Ik luisterde maar half. Mijn hoofd was bij gisteravond. Liet me de beelden weer zien en haar stem was duidelijk te horen. Hoe ze me had gezegd dat ik mijn knuffel wel mee mocht nemen en dat ze een nachtlampje voor me zou kopen. De blik in haar ogen, uitdagend en met een mooie fonkeling. Ze was zo schattig. Haar geur leek mijn neusgaten weer te vullen en ineens zat ik weer tegenover haar op de bank. Haar gezicht voor een deel bedekt door mijn gestalte die voor het licht van de lamp zat. Ik zie haar mond bewegen, hoor haar praten. Weet wat ze zegt maar ik reageer niet. Ik kan alleen maar naar haar kijken. Haar blik veranderd en lichte paniek schiet in haar ogen. Ze slaat ze neer. Ze richt ze weer terughoudend op. Haar emoties intrigeren me. Ze lacht voorzichtig. Ik hoor mezelf praten. Ken de woorden. Ze lacht iets meer terwijl ik doorpraat. Ze zegt met genegenheid wat terug. Dankbaarheid en ontspanning nemen bezit van haar lichaam. Dan voel ik haar armen om mijn nek, haar warmte, het vest onder mijn vingers. Haar wang tegen de mijne. Ik hou haar vast, wil niet loslaten.

Ik voelde ineens een stoot tegen mijn schouder aan. De beelden verdwenen langzaam. Ik kwam weer terug en hoorde velen stemmen door elkaar. Gesmak, gelach, geschreeuw, muziek, geruzie. Ik keek rechts naast me naar Wolf. Hij wees naar Stijn dus ik richtte mijn aandacht op hem.
“Heb je het koud?” vroeg hij me.
“Nee, hoezo?” ik keek even van hem naar zijn vriendin die me glimlachend aankeek.
“Je schouders schokte een keer, alsof je een rilling had.”
Mijn brein dacht na waar ik even niet had opgelet. Ik had die rilling niet gevoeld maar had dus ook niet opgelet. Ik was te ver weg geraakt, niet meer bewust van mijn omgeving en de gevaren. Dit was een fijne herinnering geweest waarbij ik dus ook onbewust gereageerd had. Als ik het weer zo ver liet komen en dan bij een minder goede herinnering, kon dat nog wel eens vervelend uitpakken.
Najara ging voorover, met haar armen voor zich, over de tafel zitten.
“Je kijkt verbaasd. Je was ver weg want Stijn heeft je wel een paar keer geroepen. Je glimlachte maar niet naar ons. Stille taal, Julia. Aan wie zat jij te denken?” ze keek geamuseerd.
“Goed opgelet”, lachte Wolf. Najara haalde onverschillig haar schouders op en keek mij nog steeds aan. Maar anders dan dat Rosalie zou doen, raakte ik niet in paniek of voelde ik me betrapt. Er was namelijk gewoon een logische verklaring. Ik boog ook naar voren, stille taal dat ik niet bang was.
“Ik kijk verbaasd, Najara, omdat ik inderdaad met mijn gedachten afgedwaald was en me had afgesloten van de omgeving. Dat gebeurd me niet zo vaak overdag. En ik dacht aan een vriendin die gisteren op bezoek was.”
“Jaja. En waarom moest je dan zo glimlachen?” vroeg ze me lacherig.
“Omdat ze een grapje maakte gisteren, noem het een binnenpretje.” Antwoordde ik kalm. Ik zag haar twijfelen of ze me wel geloofde. Ze droop af en ging weer achterover zitten.
“Hoe was het vissen met je vader?” vroeg ik met mijn hoofd naar links gedraaid.
“Leuk! Duurde wel lang en uiteindelijk maar een klein rotvisje gevangen.” Hij nam een hap van zijn broodje kaas. Milner, belegen dertigplus kaas kwam in mijn hoofd op door de geur. Kasper dook op als beeld. Hij was bezig kaas aan het schaven terwijl we aan het lunchen waren. Hij was gek op kaas en dan het liefst zo apart mogelijk. Maar nu at hij hetzelfde als Demian. Wakker worden Julia, dacht ik.
“Niet alle grote dingen zijn perse beter.” Zei ik Demian.
“Had toch gehoopt op een joekel.”

Vanuit mijn ooghoek zag ik Annabel met haar zogenoemde vriendinnen plaats nemen aan een tafel schuin achter Najara. Zij zou me nog ergens mee helpen als straf van Rosalie. Ik moest alleen even wachten tot mijn bestelling geleverd zou worden. Ik keek om me heen, heel veel leerlingen waren met hun mobieltje bezig. Ik hoorde geluid van filmpjes, gelach, er werden beelden gedeeld met elkaar of aan elkaar laten zien. Iemand deelde zijn muzieksmaak met ons door geen oortjes in te doen. Ook Wolf en Demian zaten waren met hun mobieltje bezig. Najara en Stijn waren met elkaar aan het overleggen wat ze aankomend weekend zouden doen en bij wie ze zouden zijn. Najara vond het niet leuk dat het altijd bij haar thuis was. Ik hoorde gesprekken, onthield ze maar had er niks aan. Maar ik zou mijn gedachten niet meer zo ver af laten dwalen, dus dit was het alternatief.

Ik was te laat op mijn werk. Ik was stom genoeg weer in slaap gevallen. Dat gebeurde me eigenlijk zelden. Mijn eerste les die ik had moeten geven, had ik gemist. Mijn tweede les na de korte pauze, was al een half uur begonnen. Simon bleek mijn les overgenomen te hebben. Toen ik binnenkwam keek hij me even vragend aan. Ik verontschuldigde me en ging achterin de klas zitten. Ik begon voor mezelf wat werk te doen en liet hem zijn les afmaken. Hij kon goed lesgeven en had aandacht voor de leerlingen. Hij liet ze nadenken over dingen en daagde ze uit voor een discussie met hem. Zijn stem werd achtergrond geluid en ik begon wat boekverslagen na te kijken.
“En u mevrouw Montou?” hoorde ik hem ineens vragen.
“Hè?” ik keek op van mijn werk. Een aantal leerlingen zaten omgedraaid op hun stoel, om naar mij te kunnen kijken. Simon keek me vriendelijk lachend aan.
“Mijn les vindt u niet zo boeiend als die van Julia zie ik.”
“Nee… jawel… ik ehum…” Ik kreeg het warm en voelde me alsof ik betrapt was. Ik had geen idee waar het over ging.
“Het geeft niet hoor. Ik vroeg u of u op whatsapp de woorden helemaal uitschrijft of ook wel eens verslonst en gewoon woorden samenvoegt of afkapt.” Hij bleef me vriendelijk maar met een geamuseerde blik aankijken. Ik schraapte even krachtig mijn keel om mezelf te vermanen.
“Nee, ik probeer wel altijd alles uit te schrijven. Dat ben ik zo gewend.”
“Zie jongens en meisjes, ik zei het toch. Jullie generatie wordt taallui. Maar dat is een keuze, want mevrouw Montou is ook nog jong en die kiest er dus voor om wel netjes te appen.”
“Ja, maar zij is docent Nederlands!” riep een van de leerlingen.
Simon ging een hele discussie aan die ik maar half kon volgen. Veel ging er langs me heen en voor ik het wist ging de bel. Ik deed mijn spullen weer in mijn tas, stond op en liep naar hem toe.
“Bedankt voor het invallen.”
“Geen probleem. Het stond niet bij de functieomschrijving maar was wel een leuke uitdaging. Alles goed met je?”
“Ja hoor.”
“Ik had je afgemeld voor vandaag. We dachten dat je ziek was.”
“Ja, nee… Het ehum… het schoot vanochtend in mijn rug. Dus ik heb eerst pijnstillers genomen en toen moest ik mijn hond nog uitlaten….” Misschien had ik dat laatste beter niet kunnen zeggen, dacht ik.
“Dat is vervelend voor je. Maar het gaat nu?”
“Ja, het is te doen.”
“Bewegen is goed voor je als je rugpijn hebt, geloof ik. Leuk dat je een hond hebt! Wij hebben een Chow Chow gehad, mijn vrouw en ik. Maar die is al weer een aantal jaar geleden overleden. Vlak daarna gingen we uit elkaar dus er is geen nieuwe hond meer gekomen.”
“Dat is vervelend om te horen…Dat je hond overleed en gescheiden bent bedoel ik.”
“Ja. Ik mis de een meer dan de ander.” Hij glimlachte.
“Wat voor ras is jouw hond?” hij keek me met veel interesse aan.
“Ik heb een vuilnisbakkenras, hij is al wat ouder en niet zo actief meer.”
“Ah…”
“Ooit uit het asiel gehaald, mijn ex en ik. Hij is heel erg eenkennig.”
Simon keek me half vragend aan.
“Hij kan soms heel bang of ongeïnteresseerd zijn naar vreemden. En soms is hij juist heel beschermend. Luisteren doet hij ook selectief. Het is een raar beest.”
“Oh”, lachte hij, “ik dacht dat je ex eenkennig was.”
“Hè, oh nee!” ik begon te lachen.
“Nee, mijn ex kon juist met iedereen goed opschieten.”
“Gelukkig maar. Zou wat zijn als hij de postbode zou bijten.” Zei hij met een knipoog.
Hij begon zijn tas in te pakken. Mijn gedachten dwaalde af naar Hector. Hij was eenkennig en van het meeste bezoek moest hij niks weten, daar kwam hij nooit op af. Maar wel bij Julia. De postbode viel hij het liefste aan en ook de kinderen van Paula besprong hij als ik hem niet tegen hield. Maar Emma kon hem zonder moeite aan de riem houden. Niet aan die twee denken, dacht ik.

Ik realiseerde me ineens dat Simon hier nu dus voor vast was aangenomen.
“Welkom hier op school, trouwens.”
“Dank je. Ik ben blij dat ik de baan gekregen heb en dat ik direct aan de slag mocht. Fijn dat Julia me het liet weten dat er een vacature was.”
“Ja…” Oh ja, dat was waar ook. Hij was door Julia hier gekomen.
“Ze is een lieve meid. Ik heb veel aan haar te danken”, zei hij met een enigszins treurige glimlach. Hij hing zijn ingepakte tas weer over zijn schouder.
“Nou, ik ga nog even wat doen in mijn nieuwe kantoortje. Zoals inrichten.” Hij keek vrolijk. Ik glimlachte uit beleefdheid. Hij had een net blauw overhemd aan en de glazen van zijn zwarte bril op zijn neus waren een beetje vlekkerig. Dat hij daar nog doorheen kon kijken snapte ik niet.
“Zie ik je straks in de pauze?” vroeg hij hoopvol.
“Ja, misschien wel.” Knikte ik. Ik moest eerst nog twee klassen lesgeven en bovendien was ik in alle haast vanochtend mijn eten weer vergeten.
“Oké, nou misschien tot straks dan. En sterkte met je rugpijn. Laat maar weten als ik iets voor je kan doen.”
“Dank je, dat is aardig.”
Hij knikte en liep het lokaal uit. Hij had helemaal niks gezegd over het feit dat ik te laat was en dat ik mijn hond nog had uitgelaten. Maarten had dat niet van me gepikt, dat wist ik wel zeker.

Mijn les verliep stroef, hoewel ik geen buikpijn meer had was ik chagrijnig en voelde ik me somber. Iets wat ik wel vaker had als ik ongesteld was. Ik had het idee dat ik de leerlingen de hele tijd moest corrigeren op hun gedrag. Ik werd er moedeloos van. Soms dacht ik dat ik net zo goed kleuterjuf had kunnen worden. Toen de bel weer eenmaal ging was ik opgelucht. De leerlingen liepen het lokaal uit maar al snel kwamen de volgende druk pratend het lokaal weer binnen. Klas B5. Najara en Stijn leken in een pittige discussie te zitten en Najara riep woedend dat ze misschien dit weekend dan maar iets anders ging doen. Demian praatte met Wolf over een of andere app terwijl ze samen op zijn mobieltje keken en naar hun plek toeliepen. Ferry liep tussen Willemijn en Ilse in maar keek stuurs voor zich uit. Hij leek opgelucht te zijn toen de twee meiden naast elkaar gingen zitten en hij ver van ze weg kon gaan zitten. Julia kwam al turend op haar mobieltje binnen gelopen. Ze liep recht op me af en ik dacht dat ze tegen me aan zou lopen maar vlak voor me wijzigde ze haar koers en sloeg af, zonder me verder aan te kijken. Ze ging zitten naast een boze Najara.
“Snap jij dat nou?”
“Ik wel, jij blijkbaar niet.” Was Julia haar antwoord terwijl ze aan het appen leek.
“Vind jij het eerlijk dan dat we altijd, echt altijd maar bij mij afspreken?”
“Dat zeg ik niet. Maar ik snap wel waarom hij je niet uitnodigt.”
Het was even stil. Julia keek moeilijk naar haar scherm. Ze leek gewoon net zoals elke tiener hier op school. Druk bezig met haar mobiel.
“Oh ja? En waarom dan wel?” vroeg Najara bits. Ze wilde het mobieltje uit Julia haar handen grijpen maar die was haar te snel af.
“Hm”, bromde ze en deed haar mobiel in haar kontzak.
“Omdat hij bang is om je te laten zien wat voor dekbedovertrek er op zijn bed ligt.”
Najara keek haar onaardig aan.
“Ja hoor. Maak dat de kat wijs.”
“Die zal dat niet begrijpen. Bovendien heb ik geen kat. Maar eigenlijk is het wel lief van hem.”
“Hoezo? Ik vind het helemaal niet lief!”
“Hij durft je zijn overtrek niet te laten zien omdat hij het belangrijk vindt wat je van hem denkt. Hij is bang dat je dan minder over hem denkt.”
“Hoe weet jij dat nou?”
“Ga het hem maar vragen.”
Najara leek eigenlijk te twijfelen. Iedereen zat ondertussen op zijn of haar stoel, ik zat achter mijn bureau en staarde min of meer voor me uit. Volgde het gesprek tussen Julia en Najara. Najara stond op en liep naar achteren, naar Stijn. Ik zag ze woorden wisselen. Stijn leek eerst tegen te sputteren en probeerde nog stoer te doen maar Najara gaf hem een knuffel en een kus. Ze kwam weer vrolijk en met een verliefde blik op haar gezicht naast Julia zitten.
“Hij wilde het eerst niet toegeven maar je had gelijk. Ik zag het aan zijn stille taal.”
Julia keek opzij naar Najara waardoor ik haar gezichtsuitdrukking niet zag.
“Mevrouw Montou we hebben u gemist bij de voordeur vanochtend!” riep Willemijn.
Ik draaide mijn hoofd naar haar. “Oh ja, dat klopt. Ik was wat later. Maar nu wil ik graag beginnen…Allemaal mobieltjes weg, we gaan weer een oefenexamen maken.”
“Ah, nee hè. Julia wil jij weer les geven?” Ik wist dat het een grapje was maar ik was er toch niet blij mee dus ik keek Ilse boos aan.
“Ilse, deel jij ze maar even uit.” Ik hield de stapel proefexamens omhoog en wachtte tot ze naar voren gelopen was om ze van me aan te nemen. Ze begon ze uit te delen en probeerde met sommige een praatje aan te knopen.
“Een beetje sneller graag, Ilse.” Zei ik streng. Ik bladerde door mijn eigen exemplaar.
“Oké, als iedereen pagina vier even voor zich neemt en de tekst vast gaat lezen dan kunnen we zo samen de vragen maken.”
Ilse was inmiddels klaar. Ik hoorde papier wat omgeslagen werd en de leerlingen gingen stil lezen. Ik wilde eigenlijk niet naar Julia kijken maar het ging automatisch. Ze had haar ogen gesloten. Haar okergeel shirtje had korte pofmouwen, ze droeg een strakke zwarte broek met bruine open hoge hakken. Ze had haar teennagels ook okergeel gelakt. In haar oren hingen lange zilveren oorbellen met sliertjes in verschillende lengtes. Haar krullen waren op een bijzondere manier ingevlochten. Waar haalde ze toch altijd de tijd vandaan?

Ik was druk, de tekst door te nemen met de klas toen er een mobieltje afging. Mijn rechteroor ving het op en mijn hoofd draaide automatisch richting de aanstichtster. Julia keek naar haar schermpje en nam op.
“Met Julia. Hmhm. Hoe lang al?”
Ik liep naar haar toe en bleef naast haar tafeltje staan.
“Julia, bellen doe je maar in de pauze.”
Ze hield haar vinger in de lucht dat ik stil moest zijn. Ik voelde me gelijk beledigd.
“Nee, dat klinkt inderdaad niet goed. Hmhm…” ze stond op en liep zonder aandacht aan haar omgeving te geven naar de deur waar ze op de gang verdween.
“Nou”, begon Najara en ging achterover leunend op haar stoel zitten.
“Volgende keer neem ik ook maar gewoon op.”
“Ik dacht het niet Najara, ga eens recht zitten en beantwoord de volgende vraag maar. Nummer zes alsjeblieft.” Ik ging weer voorin het lokaal staan en hield Najara in de gaten. Julia had me met haar vinger het zwijgen opgelegd. Was ze nou helemaal van de pot gerukt! Zo liet ik me niet door een leerling behandelen. Ik voelde me met de minuut bozer worden.
“C”, hoorde ik Najara zeggen en mijn hoofd moest even nadenken waar ze het over had.
“Want?” vroeg ik kijkend naar de vraag en de antwoorden.
“Omdat ehum….”
Julia kwam weer binnen en leek in gedachten.
“Julia! Ga je maar melden bij meneer Overvest.” Zei ik haar boos.
Ze keek me zwijgend aan.
“Schoolregels Julia. We gaan niet zomaar bellen wanneer het je uitkomt. Dat kan ik helaas niet toestaan. Bovendien vond ik het niet netjes dat je gebaarde dat ik stil moest zijn. Ik ben hier de baas en ik verwacht dat je mij met respect behandeld.”
“Prima.” Bromde ze. Ze liep naar haar tafeltje om haar tas te pakken en verdween zonder me aan te kijken. Ik voelde me wel enigszins rot maar ik kon niet anders. Ik was gewoon haar docente en zij was gewoon mijn leerlinge. Als ik die bon nooit had ingeleverd was het daar ook bij gebleven. Na de examens zou ze mijn leerling niet meer zijn. Wie weet zouden dan ook mijn gevoelens voor haar verdwijnen.
“Goed, Najara weet je het goede antwoord al?”

Ellen belde me onderweg naar meneer Overvest, nog een keer.
“Julia.”
“Ja, ik bel nog even over Hassan of hij naar huis mag en of er nog iets mee moet qua medicatie.”
“Hij mag naar huis als de sonde goed zit, dus ik vraag wel een röntgen aan en als dat goed is kan hij naar huis met extra sondevoeding volgens het plan van de diëtiste.”
“Oké, is goed.”
“Hoe is het nu met Mirthe?”
“Die is weer bij maar reageert nog niet helemaal normaal.”
“Oké, dank je.” Ik wilde ophangen.
“Juul!”
“Wat is er Ellen?”
Het bleef even stil aan de lijn. Ik was al bij het kantoortje van meneer Overvest en wachtte op antwoord.
“Sterkte…” zei ze uiteindelijk zachtjes.
“Dank je, jij ook.” Ik hing snel op, blies een zucht uit en probeerde niet aan Mirthe te denken. Ze hadden haar met spoed moeten opereren en er was niks wat ik kon doen. Mijn hoofd liet alleen maar twee reebruine ogen zien. Ik opende de app van mijn afbeeldingen en zocht de laatste foto van de helderblauwe ogen. Keek ernaar, deed mijn ogen dicht en zag ze nog voor me. Het maakte me rustiger. Ik stopte mijn mobiel in mijn kontzak en klopte op de witte deur voor me.
“Binnen!” hoorde ik meneer Overvest vrolijk en enthousiast zeggen.
Ik deed de deur open en stapte het kantoor in.
“Hé, Julia!” hij keek me eerst blij aan maar bedacht zich al snel en fronste.
“Huh, wat doe jij nu hier? Heb je geen les?”
Hij zat achter zijn bureau die vol lag met papieren en mappen. Een kleine laptop stond op de hoek van het blad, er naast stond een mok koffie die een kring achter liet op de witte achterkant van het smoelenboekje met foto’s van de leraren erin. Er stond een pennenhouder met niks erin en zijn mobieltje lag verstopt onder het lessenrooster. Hij had nog geen kasten en maar één extra stoel staan. Hij zag me kijken en zei: “Ja, het moet nog even opgeruimd en ingericht worden. Maar komt goed hoor.”
“Daar twijfel ik niet aan. Ik ben hier omdat ik er door mevrouw Montou terecht uit gestuurd ben. Ik werd gebeld door mijn werk en moest opnemen, het had prioriteit. Maar zoals de schoolregels voorschrijven mag je niet bellen tijdens de les.”
“Uitgestuurd? Maar ze weet toch dat je arts bent? Dan kan ze het je toch niet kwalijk nemen dat je je werk opneemt?” hij keek me met grote ogen aan.
“Uw brillenglazen zijn vies.”
“Huh? Oh…” hij haalde zijn bril van zijn neus en keek naar de glazen. Maakte ze schoon met zijn overhemd en wasem van zijn adem om de bril daarna weer terug voor zijn ogen te zetten.
“Het klopt dat mevrouw Montou dat weet maar zij is de baas in het lokaal. Dus ik moest me hier melden.”
“Oh, oké. Ehum… en nu?” vroeg hij me onzeker.
“Moet u beslissen of ik een waarschuwing krijg of straf.”
“Oh, ja. Beloof je dat je het niet meer doet?” vroeg hij met een knipoog.
“Nee, dat kan ik niet beloven”, zei ik star.
“Nee, dat snap ik. Ehum… moet ik je daar echt straf voor geven?”
“Dat is aan u.”
“Jaja. Maar ik heb je nu een waarschuwing gegeven toch?”
“Hmhm.”
“Nou, dan laat ik het daarbij. De volgende keer krijg je misschien wel straf. Maar goed, waar ik heb ik mijn mobieltje gelaten…”
“Onder het oranje lesrooster naast uw koffie.”
“Goed gezien van je! Dank je wel. Wil je gaan zitten misschien?” hij gebaarde naar de stoel tegenover hem. Ik had de deur al dicht gedaan en nam plaats. Ik voelde mijn mobiel weer trillen en keek ernaar. Ik merkte dat meneer Overvest me opnam maar hij zei er verder niks van. Mirthe had koorts wat zorgelijk was. Ik appte Ellen snel dat ik een MRI-scan met spoed aan ging vragen. Daarna belde ik de afdeling radiologie voor zowel Hassan als Mirthe. Toen ik klaar was vroeg meneer Overvest me hoe het op mijn werk was.
“Ik heb een patiënt die mijn aandacht op dit moment nodig heeft. U heeft haar gezien tijdens mijn les.”
“Wat doe je hier dan nog?”
“Ik vol onderwijs, lessen, als wens van dezelfde patiënt.”
Hij keek me bedenkelijk aan en zei toen: “Ik meld je ziek dan kun je iets nuttigers doen.”
“Ik ben niet ziek.”
“Weet ik. Maar dat meisje voor wie je hier zit wel.”
“Ik lieg nooit.”
“Jij liegt ook niet, ik lieg. Hup wegwezen, dokter van Eeckeren.”
“Waarom zou u dat…”
“Omdat jij mij ook tijdens een moeilijke tijd hebt geholpen.”
Ik perste mijn lippen op elkaar en stond op.
“Wilt u deze aan mevrouw Montou geven?”
“Ja, zal ik doen. Hup, naar het ziekenhuis jij.”
Geen vraag van hem waarom ik eten voor haar meegenomen. Hij zag me blijkbaar niet als leerling maar als dokter. Dat maakte hem wel een uitzondering op de meeste mensen.
“Dank u.”
“Geen dank. Sterkte Julia.”
Ik knikte en verdween. Rende richting de uitgang naar mijn auto. Op naar Mirthe.

In de pauze zat ik mijn kantoortje. Ik had geen zin om gezellig te doen in de lerarenkamer. Bovendien had ik toch geen eten mee en zou ik alleen maar meer honger krijgen van het zien en ruiken van andermans eten. Ik keek in de la van mijn bureau maar daar lag ook niks meer. Morgen maar iets extra’s meenemen voor als ik het weer vergat. Mijn maag knorde en ik voelde me duizelig. Julia was niet meer terug gekomen, wat misschien maar goed was ook. Anders zou ze hebben gezien dat ik geen eten mee had. Misschien zou ik dan ook wel straf van haar krijgen. Mijn billen knepen zich spontaan samen en ik probeerde niet op die manier aan haar te denken. Er werd op mijn deur geklopt. Nog voordat ik kon reageren ging de deur langzaam op een kiertje open en Simon zijn hoofd kwam om het hoekje tevoorschijn.
“Mag ik even storen?” vroeg hij voorzichtig en beleefd.
“Jawel hoor.”
Hij deed de deur verder open en keek om zich heen. Hij had een bord met een bakje in zijn handen. Met zijn voet sloot hij de deur en kwam naar me toegelopen. Hij zette het bord met het bakje erop voor me neer.
“Deze moest ik je van Julia geven. Ik ben zo vrij geweest het voor je op te warmen en hier is bestek…” hij haalde uit zijn achterzak een mes, een vork en een lepel en gaf dat aan me.
Ik keek er perplext naar. Niet alleen omdat ik eten van Julia had gehad maar ook dat hij er schijnbaar geen probleem van maakte dat een leerling eten voor mij verzorgd had. En hij had het ook nog eens opgewarmd voor me.
“D..ddank je…” stotterde ik. Hij nam tegenover me plaats en keek weer om zich heen.
“Je hebt het beter voor elkaar dan ik. Twee stoelen, kasten en uitzicht op het grasveld. Ik zou bijna jaloers worden! Maar ik gun het je van harte. Oh, eetsmakelijk.”
“Ja..” kon ik alleen maar uitbrengen.
Ik haalde het deksel van het bakje af en warme damp kwam me te gemoed samen met de geur van rijst, kip en satésaus.
“Ziet er goed uit. Ze kan goed koken.” Zei hij me vriendelijk.
“Ja…” ik voelde me een beetje stom dat er niet meer uit kwam.
“Laat het niet koud worden.”
“En jij dan?” vroeg ik weifelend.
“Ik heb al gegeten. Dank je.”
Met een ongemakkelijk gevoel begon ik het eten op het bord te scheppen. Waarom had hij er geen moeite mee?
“Ik heb Julia trouwens ziek gemeld.”
“Oh? Waarom dat dan?” Ik probeerde hem aan te kijken zonder al te verbaasd over te komen. Zijn brillenglazen waren schoongemaakt. Blijkbaar had hij er toch niet goed door kunnen kijken.
“Ze was op haar werk harder nodig dan hier.”
“Ik dacht dat ze nooit loog…” mompelde ik zachtjes. Ik roerde met mijn vork door de rijst met groente om de kipstukjes en pindasaus erdoorheen te verdelen.
“Ze heeft ook niet gelogen, ik heb haar weggestuurd. Dat meisje dat er tijdens de les bij was op het scherm…. Marta…”
“Mirthe?”
“Ja, die! Die had haar dokter nodig.”
“Ze hebben in dat ziekenhuis toch nog wel meer artsen?”
Mijn speekselklieren maakte mijn mond vochtig en mijn maag begon te borrelen. Ik besloot om toch toe te geven aan mijn honger en in zijn bijzijn te gaan eten.
“Ja, dat weet ik wel. Maar niet zo’n goede als dokter van Eeckeren, weet ik uit ervaring.” Hij voegde er een klein glimlachje aan toe.
“En dat ze nu als leerling uren verzuimd? Zo vlak voor haar examens?” vroeg ik hem zakelijk.
“We weten allebei dat die examens geen probleem voor haar zijn. Anders had ze ook nooit arts kunnen worden. En die uren verzuimen dat valt nog wel mee. Maakt u zich daar maar geen zorgen om mevrouw Montou.” Sprak hij zakelijk terug.
“Ze is, zoals u weet, geen gewone leerling. Als u er geen probleem van wilt maken, dan zal ik dat ook niet doen. Weet meneer van Lammeren ook van haar werk?”
“Nee. En dat wil ze graag zo houden.” Zei ik al kauwend op een stukje kip.
“Oké. En klasgenootjes?”
Ik schudde mijn hoofd en propte mijn mond vol. Eigenlijk had ik helemaal geen zin om over Julia te praten en wilde ik liever aan wat anders denken. Wilde haar het liefst voor even vergeten. Maar los van Simon werd ik met elke hap weer aan gisteren herinnerd toen we lekker aan het gourmetten waren. Dit zorgde alleen maar voor een soort gevoel van heimwee. Ik gaf mijn hormonen de schuld.

We waren even stil en Simon leek in gedachten te zijn.
“Ze heeft voor mij ook regelmatig wat te eten geregeld toen ik bij mijn dochter in het ziekenhuis naast het bed zat”, sprak hij toonloos.
“Mijn ex-vrouw en ik waren toen al gescheiden en we kwamen ieder om de dag bij onze dochter zodat we elkaar niet hoefde te zien. Zij had liever een andere arts gehad want ze vond Julia veel te jong. Maar dankzij dokter van Eeckeren hebben we wel ruim een half jaar langer van onze dochter kunnen genieten. Sindsdien doet leeftijd er voor mij niet meer toe, ze weet namelijk duidelijk wat ze doet. Ik kan haar hier ook niet als leerling zien, jij wel?”
“Soms wel”, beaamde ik. “Maar dat komt misschien omdat ze bij me in de klas zit en gewoon mee doet met de rest. Dan vergeet je dat wel eens. Ik heb haar ook op haar werk bezig gezien.” Ik nam weer een hap van het eten.
“Ben je op haar werk geweest? Hoe dat zo? Als ik vragen mag.”
“Dat is een lang verhaal…” zei ik met mijn hand voor mijn volle mond.
Hij begon te grinniken. “Is dat omdat je docent Nederlands bent? Dat je alleen maar lange verhalen kent?”
Ik keek hem niet begrijpend aan.
“Vorige keer zei je ook al dat het een lang verhaal was, over waarom je tegen Julia ik hou van jou hebt gezegd.”
Ik slikte mijn hap door en staarde even naar zijn vriendelijke blauwe ogen. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk maar bedacht me dat het misschien wel net zo aardig was om ook wat over mezelf te vertellen. Ik vertelde hem, starend naar mijn bord eten, over de brand en hoe Julia me gered had. Hoe ze zelf in het ziekenhuis erbij had gelegen en dat ik wat terug wilde doen. Dat ik zodoende Mirthe had ontmoet, de reden waarom ze hier op school zat. En dat ik op haar werk nu twee keer geholpen had. Ik durfde hem af en toe aan te kijken maar sloeg dan snel mijn ogen weer neer. Ik dacht aan Julia toen ik haar in het ziekenhuis had bezocht en weggestuurd werd door Omi. Zou ze me ook gered hebben als ik die bon niet ingeleverd had en ze mijn Domina nooit was geworden? Waarschijnlijk wilde ik daar het antwoord niet eens van weten. Mijn mond voelde ineens droog aan.
“Zo, dat is geen lang verhaal maar een heftig verhaal.” Was zijn reactie.
“Jij hebt dus ook veel aan haar te danken. Wat een geluk dat jullie het beiden overleefd hebben. Maar ben je niet een beetje te snel weer aan het werk gegaan?”
“Nee, nee. Ik wilde afleiding. Ik heb er niks aan overgehouden gelukkig. En zij ook niet.” Ik keek naar hem en probeerde te glimlachen. Hij keek me met een zachte blik in zijn ogen aan.

“Dus jouw kantoor is nog niet helemaal af?” begon ik om de ongemakkelijke stilte te verbreken.
“Klopt, ik heb nog geen kasten om mijn spullen op te kunnen ruimen. Maar het uitzicht valt nog mee hoor. Ik kijk uit over de parkeerplaats.”
“Voor kasten moet je naar Manu, die kan je vast helpen.”
“Dank je, zal ik doen. Misschien ook even een extra stoel regelen. En zo’n whiteboard is ook wel handig.” Hij wees naar de muur achter me.
“Die hebben we vast nog wel.”
“Ja…ehum…” met zijn armen leunend op de armleuningen kwam hij weer omhoog van zijn stoel.
“Ik zal Manu eens vragen. Sterkte verder vandaag.” Hij lachte charmant en draaide zich om. Hij bleef even met zijn rug naar me toe staan. Vervolgens liep hij naar de poster op de muur tegenover me.
“Gaaf! Waar heb je deze gekocht als ik vragen mag? Ik zoek ook nog iets leuks voor aan de muur.”
“Van Julia gekregen.”
“Echt?” vroeg hij zich half naar me omgedraaid.
“Ja, ik had op de vorige school een poster van een kikker om te kussen met de tekst “Keep on trying.” Maar door de brand is die verloren gegaan. Toen heeft ze deze geregeld voor me.”
Hij bekeek de poster van heel dichtbij.
“Heeft ze deze zelf getekend?”
“Ik denk het wel… ze kan goed tekenen.”
“Ik zie het.” Ik zag alleen zijn achterhoofd. Zijn blonde haren waren netjes in model gekamd.
“TJ….” Mompelde hij.
“Misschien kan ik haar vragen of ze wat voor mij wil maken.” Hij had zich weer naar me toegedraaid en zijn ogen leken kinderlijk te fonkelen.
“Dat zal ze vast wel willen”, zei ik met een kort knikje met mijn hoofd.
“Ik hoop het. Ik zal het haar eens vragen. Beterschap met je rug Rosalie, doe het rustig aan en ik zie je vast nog wel een keer.” Hij lachte breed en verliet mijn kantoor.
Al etend vroeg ik me af wat Julia allemaal voor hem had gedaan, dat hij haar nu zo hielp. Ik vond het wel fijn dat er nu nog iemand op school wist van het feit dat ze arts was. Dan was ik niet meer de enige die voor haar hoefde te liegen.

Aan mijn werkdag leek geen eind te willen komen en toen ik eindelijk eenmaal thuis was trok ik een wijntje open en plofte vermoeid op de bank.
“Ja, ik laat jou ook nog uit.” Zei ik gammel tegen een piepende Hector.
Ik belde Kiki op om te zeggen dat ik vanavond niet mee zou gaan.
“Hoi Rosalie!”
“Hoi, Kiki. Alles goed bij jou?”
“Ja, ik ben nog op mijn werk. Er was een doos met allemaal gedumpte konijntjes gevonden. Zo zielig. Ze zijn allemaal verwaarloosd. Haren in de klit, maden aan hun kontje en van sommige zijn de tandjes helemaal doorgegroeid waardoor ze niet meer kunnen eten.”
“Ja, dat is niet leuk nee. Ik bel even over vanavond…”
“Ja, ik ga er gewoon vanuit dat ik het red hoor! Ik heb er erg zin in om gelijkgestemde te ontmoeten. Mede kinkers here we come! Lexie heeft me al het een en ander verteld.”
“Oké…ik denk niet dat ik mee ga vanavond.” Ik staarde naar mijn glas wijn die ik in mijn hand vast had en omhoog hield. De wereld erachter was wazig en vervormd door het glas en de inhoud.
“Waarom niet?” vroeg ze geschrokken.
“Nou, ik voel me niet zo lekker.” Ik bracht het glas weer naar beneden en liet het voetje op mijn been rusten.
“Aaaah, dat is jammer….”, ze klonk teleurgesteld.
“Dan ga ik ook niet”, zei ze vlug.
“Nee joh, je mag gewoon gaan zonder mij.”
“Nee, ik durf niet zo goed alleen…Kan Julia niet geven wat je nodig hebt om vanavond te kunnen komen?” grapte ze met een lach in haar stem.
“Nee, helaas. Ik….”
“Ze heeft me nog gebeld vanmiddag om te vragen hoe het was en hoe ik het contract vond en alles.”
Natuurlijk had ze dat. Iedereen was fan van Julia. Simon, Kiki, Lexie, de klas, het ziekenhuis, mijn hond, waarschijnlijk zelfs de postbode als hij haar zou zien. Maar wat kon je anders verwachten als je iedereen je tieten liet zien?
“Dat is lief van haar”, zei ik zo vriendelijk mogelijk.
“Ja, vond ik ook. Had ik niet verwacht aangezien ze jouw Domina is. Maar kom je echt niet vanavond? Misschien kan ik je geven wat je nodig hebt, beetje afleiding of zo?” Ze probeerde me te verleiden, ik hoorde het wel. Ik had er eigenlijk helemaal geen zin in maar nadat ze begon te smeken gaf ik toe.
“Nou oké, ik kom wel maar ik blijf niet lang.”
“Leuk! Dan zie ik je straks. Ik ga nu verder met de konijntjes. Ik heb er eentje naar jou vernoemd, ik zal je een foto sturen.”
Daar zat ik echt op te wachten, een konijn dat vernoemd was naar me.
“Dat is lief. Succes en tot straks dan.”
“Ja, tot straks!”
Ik drukte haar weg en kreeg gelijk een foto op de app. Het was een konijntje met een geelzandkleurige vacht zoals de kleur van een leeuw. Het beestje had ook lange haren rond het koppie als een soort manen. Eronder had Kiki geappt Dit ras is een leeuwenkopje en ze deed me wel aan jou denken. Een stoere leeuwin! Ik appte terug dat het een mooi beestje was. Op de vraag of ik hem zou willen adopteren gaf ik geen antwoord.

Ik zette mijn lege wijnglas op de salontafel en liet me achterover op de bank vallen. Nou moest ik vanavond gezellig gaan doen. Luisteren naar andere rare fantasieën van mensen die ik niet kende. Terwijl mijn Domina me ondertussen liever zonder onderbroek voor zich zag. Het gaf me wel de kans om eens aan anderen te vragen hoe het was om een normale Domina te hebben. Eentje die niet dingen anders deed. En waarom deed ze eigenlijk dingen anders? Je was toch Domina of niet? Ik kon als docente zijnde ook niet gewoon mijn lesprogramma kiezen of iets anders doen. Tot nu toe hadden we alleen maar haar fantasieën gedaan. Een Domina was er toch voor de sub en diens wensen? Niet dat ik wist wat die wensen dan precies waren, zeker niet met mijn schamele lijst, maar toch. Mijn enige fantasie was haar in een artsenoutfit geweest maar dat kon je moeilijk bdsm noemen leek me. Ze had me dan wel van alles beloofd maar de zon, de maan en de sterren kon ze me toch nooit geven. Hoe zou dat bij een normale Domina gaan? Zou die ook zoveel beloven of gewoon maar wat doen?

Mijn hoofd zat te vol, ik wilde rust hebben. Ik nam Hector mee naar buiten en liep een blokje om. Hij kon zijn behoefte doen en ik kon nadenken. Ik besloot om vanavond naar de munch te gaan voor Kiki. En daarna voor eens en voor altijd te beslissen of dit was wat ik echt wilde. Al vond ik het heerlijk wat Julia met me deed en hoe ze me liet voelen, dit kon toch nooit een toekomst hebben? Hector had eindelijk een boom gevonden die goed genoeg bleek te zijn om tegen aan te plassen. Ik kreeg een appje en haalde mijn mobieltje uit mijn broekzak.

- Goedemiddag lieve Rosalie, hoe is het vandaag met je? –

Een appje van haar. Ik besloot om te reageren zoals zij ook altijd deed.

- Prima. –

Julia is aan het typen….

- Ik heb je ogen gemist vanochtend. Was je het vergeten misschien? –

- Nee, ik had er gewoon geen zin in. Ik krijg ook nooit een foto van jouw ogen. –

- Jammer. ☹ Zal ik je straks even bellen? –

- Nee dat hoeft niet. –

- Heb ik iets verkeerds gedaan of verkeerds gezegd? Is er iets aan de hand Rosalie? –

Ik dacht even na. Ging met mijn benen wijd staan en zakte iets door mijn knieën. Hield mijn mobieltje onder me en drukte op het foto icoontje. Daarna stuurde ik de foto naar haar.

- Hier, dit zie je vast veel liever. Je fantasie. –

Ik keek rond waar Hector gebleven was. Een vrouw die blijkbaar achter me had gestaan keek me nogal raar aan. Ze wendde haar hoofd af toen ik naar haar keek. Julia belde me, ik drukte haar weg. Ik had toch aangeven dat ik niet gebeld hoefde te worden? Ze probeerde het nog een keer. Ik nam op.
“Ik zei toch dat je niet hoefde te bellen of niet soms? Je wilde geen vierentwintiguurs relatie laat me dan die andere uren ook met rust.” Ik hing weer op zonder dat zij wat kon zeggen.

Rosalie had weer opgehangen. Ik had geen tijd om nog een keer te bellen want ik moest overleggen met een aantal collega’s. En ze had duidelijk aangegeven dat ik haar met rust moest laten. Ik moest een stap terug doen. Ik had geen foto van haar ogen verdient maar blijkbaar wel eentje van haar onderkant in spijkerbroek. Als haar Domina kon ik er voor kiezen om haar te straffen maar ik ging liever eerst het gesprek met haar aan. Eerst samen kijken waar dat gedrag vandaan kwam. Ook omdat ik had gezegd dat ik haar niet zou straffen als ze geen foto van haar ogen zou sturen. Ik wilde dat dat uit haarzelf kwam. Ik wilde het verdienen. Hoewel je dat eerder van een sub zou verwachten, zo’n gedachten. Goed gedrag werd beloond en slecht gedrag werd bestraft toch? En de aandacht van je Dom of Domina moest je verdienen. Maar ook als Domina zijnde wilde je erkend worden en beloond. Het werkte immers twee kanten op. De sub deed wat je vroeg om je te behagen, juist omdat jij als Dom of Domina dat verdiende voor je moeite, je tijd en je inzet die je stak in de sub. Zelfs als dat dingen waren die pijnlijk of eng waren, dan deed de sub dat vrijwillig en voor diens dominant. Natuurlijk haalde de sub er zelf ook plezier uit anders zou het richting mishandeling gaan. Nu ik geen gevraagde foto van haar had gehad en ze dus ook niet op mijn toestemming had gewacht met uit bed gaan, voelde dat als een falen van mijn kant. Iets in haar had haar afgeremd om mij te gehoorzamen. Haar excuus dat ze nooit een foto van mijn ogen kreeg verstond ik eerder als een vraag naar gelijkwaardigheid. We waren ook gelijkwaardig als mensen maar als Domina en sub was er een niveauverschil. Dat ze me eraan herinnerde dat ik geen vierentwintiguurs relatie met haar wilde en ik haar de rest van de uren met rust moest laten was een teken dat ze afstand wilde. Ik wist dat ze sub gevoelens had, dat had ik gezien in haar ogen tijdens het spelen. Ze bleef soms nog wel koppig en brutaal voor een sub maar dat vond ik zelf alleen maar aantrekkelijk. Je zou het een brat kunnen noemen. Een sub die het leuk vond om vaak tegen de Dom of Domina in te gaan. Om te kijken hoever ze kon gaan en om de dominant boos of gek te maken. Maar dat zou bij mij niet werken. Toch nam dat steeds meer de overhand en durfde ze zich nog niet over te geven. Niet over te geven aan het feit dat het oké was om wensen en verlangens te hebben die voor veel mensen misschien raar en ondenkbaar waren. We waren nog steeds aan het bouwen aan onze D/s relatie wat in haar geval moeizaam ging. Haar twijfels en paniek maakte dat ze vaak weer twee stappen terug wilde doen ondanks dat ze wist hoe fijn het voelde. En nu ze verliefd op me was zou ze het waarschijnlijk alleen maar moeilijker krijgen met haar gevoel. Niet dat ik op zou geven. Ik had haar nodig en ik hoopte dat dat wederzijds was. Zo niet, dan was dat niet anders en zou ik haar uiteraard definitief met rust laten. Voor nu kon ik haar alleen maar geven wat ze vroeg, afstand en ruimte. Ik besloot niet meer aan haar te denken vandaag en me uitsluitend met mijn werk bezig te houden. Mijn gevoel kwam later wel, als het al kwam.

Thuis warmde ik wat voorverpakte soep op en at dat met een broodje. Ik verschoonde mezelf nog even en nam voor de zekerheid nog paracetamol in. Daarna vertrok ik richting het plein waar ik met Kiki had afgesproken. Ik parkeerde de auto in de dichtstbijzijnde parkeergarage en liep het laatste stukje er naar toe. Kiki was er nog niet dus ik wachtte.

Kiki kwam niet veel later op de fiets aangefietst. Nadat ze die had weg gezet kwam ze naar me toe gelopen. Ze had een lange zomerjas aan en een kleine rugzak om. Ik had gewoon een vestje aangetrokken en een handtasje over mijn schouder hangen.
“Hoi!” Ze gaf me een knuffel. “Voel je je al ietsje beter?” vroeg ze me bezorgd met haar arm nog om mijn schouders.
“Het gaat. Hoe is het met jou?”
“Goed. Druk gehad. Nu zin in een beetje ontspanning. Een lekker drankje met een vriendin bijvoorbeeld.”
“Ja, dat is een goed idee van jou.”
“Hoe is het met Julia?”
“Goed. Die had het druk op haar werk.”
“Ah ja, dat ken ik. Hoe was het op jouw werk?”
“Het ging moeizaam vandaag. Zullen we naar binnen gaan?” Het was vandaag een stuk frisser dan gisteren en mijn vestje was niet zo warm.
“Ja, ja. Spannend! Ik ben wel blij dat je mee bent. ik word altijd superzenuwachtig in een groep mensen.”
“Komt goed.” Sprak ik moedig. Al was ik zelf ook niet zo van de grote groepen mensen.

We liepen samen het café in. Ik keek om me heen en met Kiki achter me aan liep ik langs diverse tafeltjes. Hier en daar zaten mensen te genieten van een drankje en een hapje.
“Daar is Nadia”, fluisterde Kiki van achter me in mijn oor.
Bij de bar werden we begroet door een lange slanke dame met twee stoer uitziende mannen naast haar. Ze had lang glanzend bruin haar, een wit blouseje met daarop een knalroze jasje op een witte broek met een fleurige riem. Er was een naamsticker op haar jasje geplakt waarop Nadia stond.
“Goedenavond dames. Zijn jullie hier voor de munch?”
“Ja, op aanraden van Julia en Lexie.” Zei Kiki vrolijk.
“Gezellig! Ik ben Nadia, zoals je kunt zien.” Ze wees naar haar sticker.
“Maar jou heb ik natuurlijk al ontmoet, Kiki was het toch?”
Kiki knikte.
“Hoe is het met de zoektocht naar een Dom of Domina?”
“Goed. Julia heeft me voorgesteld aan Lexie. We hebben met z’n vieren al gespeeld. Julia, Rosalie, Lexie en ik. Ik heb gisteren een contract gekregen van Lexie, die moet ik nog even goed doorlezen.”
“Wat leuk! Fijn dat het goed gekomen is. Hopelijk hebben jullie veel plezier samen. En jij bent?”
“Rosalie’, ik schudde haar hand. Haar lange nagels waren versierd en ze droeg een grote ring om haar middelvinger.
“Oh, wat leuk om je nu eens in het echt te zien! Gaat het goed met je? Bevalt het met Julia?”
“Ja, het gaat goed hoor. Met Julia gaat het ook goed. We zien elkaar regelmatig.”
“Wat fijn om te horen. Hopelijk hebben jullie het vanavond ook naar jullie zin. Hier zijn twee naamstickers, pennen liggen op de tafels. Je hoeft niet je echte naam te gebruiken als je dat niet wilt, je mag ook je sub naam opschrijven of gewoon een nickname als je anoniem wilt blijven. Achterin zijn drie tafels gereserveerd, zoek een lekker plekje. Drankjes en hapjes zijn op eigen kosten. Willen jullie dat ik je aan iemand voorstel?”
“Nee, dat hoeft niet. Dank je wel.” Zei ik vriendelijk.
“Oké. Iedereen met een sticker komt voor de munch. Dus gelieve niet met andere mensen over kink en zo beginnen. Ik wens jullie een gezellige avond en mochten er vragen zijn dan ben ik in de buurt.”
“Dank je wel, Nadia.” Zei ik en nam de stickers aan. Het viel me op dat ze een brede kaaklijn had en haar schouders waren breder dan die van mij. Maar als ik niet had geweten dat ze ooit een man was geweest, was het me nooit opgevallen. Ze was eigenlijk prachtig. Paula zou jaloers zijn op haar figuur. Julia zei wel dat ze op de mens zelf viel en niet op het uiterlijk maar dat begon ik, na het zien van Nadia, in twijfel te trekken.

Kiki was voorop gaan lopen. Helemaal achterin, zoals Nadia al had gezegd, waren een aantal tafels bij elkaar geschoven zodat er drie lange tafels ontstaan waren. Elk met in het midden een bordje gereserveerd erop. Aan de meest linkse tafel die horizontaal stond, zaten al een aantal mensen. De andere twee lange tafels stonden verticaal ten opzichte van de ingang. Ik zag Kiki twijfelen dus ik duwde haar zachtjes naar de tafel waar de anderen al aanzaten.
“Mogen we bij jullie zitten?” vroeg ik vriendelijk.
“Ja, neem plaatst. Je mag overal zitten hoor.” Antwoordde een sportief uitziende jongen. Op zijn naamsticker stond Baby Boy Sven. Zijn hoofd was bijna kaal en hij had bovenop duidelijke tatoeages. Hij had een wit shirt aan met een sportief leren jasje. Aan zijn handen had hij leren handschoenen met open vingers. Kiki en ik namen naast elkaar plaats.
“Hier kijk eens…” ik gaf haar een pen en pakte er zelf ook een. Ik keek even naar haar en merkte dat ze zenuwachtig was.
“Wat zal ik opschrijven?” vroeg ik haar in de hoop haar een beetje op gang te krijgen. Ze keek naar de sticker die voor me in mijn hand lag.
“Prinses Rosalie?” vroeg ze voorzichtig.
“Oké, dan ben jij dus Regenboog Kiki.”
Ik begon te schrijven en ik zag vanuit mijn ooghoeken dat zij ook haar naam schreef. Ik plakte de label op mijn vestje.
“Prinses hè.” Zei Baby Boy Sven met een glimlach.
“Mooie ketting heb je om.”
Mijn hand voelde even wat hij bedoelde. Ik had het hartje dat ik van Emma had gehad nog om. Die had ik helemaal niet meer af gedaan.
“En jij?” vroeg hij met een hoofdknik aan Kiki. Die kreeg haar sticker er niet af en ik zag dat haar handen begonnen te trillen. Ik nam de sticker over en pulkte met mijn nagel de achterkant eraf.
“Draai je eens naar mij toe”, zei ik lief. Ze ging naar me toe zitten en ik zag dat haar wangen wat rood waren. Haar bril was door de hitte van haar huid, een klein beetje beslagen.
“Stickers kunnen eigenwijs zijn. Daarom ben ik geen basisschooljuf geworden, alleen al vanwege de stickers die je dan uit moet delen.” Ik plakte hem op haar mooie jurk en gaf haar een knipoog. Dit leek haar iets op haar gemak te stellen.
“Nou, hoe heet jij met je mooie haren?” vroeg een andere jongen. Zijn naamlabel kon ik niet lezen omdat Baby Boy Sven ervoor zat. Kiki draaide zich langzaam om naar de jongens.
“Regenboog Kiki. Welkom. Ik ben Little Cookie.”
Little Cookie had blond kort stekeltjeshaar. Hij had een zwart shirt met korte mouwen aan en de print leek op een doodshoofd, maar dat kon ik niet helemaal goed zien door Baby Boy Sven.
“Is dit jullie eerste munch?” wilde Baby Boy Sven weten.
Kiki knikte.
“Dat is Rope Bunny Bun.” Wees Little Cookie tegenover zich. Naast Kiki zat een vrij gezette meid die ik niet goed kon zien omdat Kiki ervoor zat.
“Hoi. Dit is ook mijn eerste keer.” Hoorde ik Rope Bunny Bun zeggen.

“Hé, hé jongens! Zijn we weer!” Er kwam gelach en een hoge meisjesstem achter me vandaan. Twee jonge meiden namen tegenover ons plaats.
“Dat jullie nog niet aan het bier zitten.” Ze stootte Baby Boy Sven aan. Op haar naamlabel las ik Pain.is.a.game.I.like.to.play. Wat was dat toch met al die Engelse namen? Misschien lag het gewoon aan mij. Haar topje was niet veel verhullend en het was duidelijk zichtbaar dat ze geen bh droeg. Ze had een grotere boezem dan dat ik had.
“Schat je sticker zit verkeerd, je hebt hem op z’n kop geplakt”, lachte ze naar haar vriendin.
“Ja, dan weet ik hoe ik zelf heet”, lachte die. Ze haalde hem toch van haar shirt en plakte hem goed. Nu was duidelijker te lezen: Pijn sletje 2 be.

Achter me hoorde ik inmiddels nog meer mensen aan de tafels plaats nemen. Het werd rumoerig. Ik keek even achterom. Er werden enthousiaste begroetingen gedaan en ik zag mensen elkaar een knuffel geven. Er werd iemand gefeliciteerd met haar zwangere buik en een man bleek net vader geworden te zijn. Ook die namen plaats aan een van de gereserveerde tafels, wat ik met verbazing volgde. Ze zagen er gewoon zo normaal uit allemaal. Ik had hele andere type mensen verwacht meer griezels of zo. Had Julia dan toch gelijk en was ik normaal? Ik keerde me weer om naar de mensen bij me aan tafel. Baby Boy Sven en de meid die pijn als een spelletje zag waren druk aan het praten over een of andere online discussie die ze allebei volgde.
“En, zijn jullie ook fan van pijn?” vroeg het pijn sletje voor me. Ze had ook een topje aan maar met een nette bolero eroverheen met kanten mouwtjes.
“Ik niet.” Antwoordde ik resoluut.
“Ik vind dat wel spannend ja.” Antwoordde Kiki. Ze wreef haar handen tegen elkaar aan waardoor ze helemaal rood werden.
“Hoe is het contract geworden? Heb je het nog besproken met Lexie?” vroeg ik haar om haar af te leiden.
“Ja, ik heb hem bij me maar ehum…” Ze leek te twijfelen terwijl de anderen bij ons aan tafel in gesprek met elkaar waren.
“Heb je hem meegenomen?” vroeg ik.
“Ja…Stom hè?”
“Nee hoor, wat was je plan er mee?”
“Ik ehum… wilde eigenlijk anderen vragen en jou natuurlijk.”
“Ik wil hem best lezen hoor, maar het maakt niet uit wat ik er van vind toch? Jij moet er mee akkoord gaan.”
“Jawel….” Ik zag dat ze zich een beetje schaamde.
“Nou, laat maar eens zien dan.”
Kiki haalde het contract, bestaande uit wat A-viertjes die aan elkaar geniet waren, uit haar tas.
“Dit is wat zij van mij verwacht. En dit wat ik van haar mag verwachten. Dit is mijn lijst van dingen die ik wel en niet wil en nou ja… kijk maar.” Ik had niet zo veel ervaring met dit soort contracten en had dan ook geen idee waar ik op moest letten. Zeker niet omdat mijn eigen contract hele andere context had. Ik liet mijn ogen over de woorden glijden maar had moeite om me te concentreren op wat er nou stond. Zinnen als: “De sub is tijdens het spel de slavin van haar Meesteres en gedraagt zich ook daar naar.” En: “Tijdens het spel is mijn Meesteres eigenaar van mijn lichaam.” Stonden niet in mijn contract.
“Ik weet het niet Kiki… Dit is heel anders dan mijn contract en als jij je er prettig bij voelt wie ben ik dan om te zeggen dat het raar is?”
“Ja, ik snap je…Geeft niet hoor.” Ze leek haast teleurgesteld.
“Ik…Julia doet dingen anders. Zo zou zij echt niet willen dat ik haar slaaf ben. Ze wil me ook niet als eigendom. En die keuze accepteer ik. Maar als jij en Lexie dat beiden wel goed vinden… wat vind je zelf van het contract?”
“Hij is heel uitgebreid…”
“Ja, ik zie het.” Er stond zelfs in hoe ze zich moest kleden tijdens het spel. En welke houdingen ze aan moest nemen.
“Vind je dat vervelend?”
“Nee, ik vind het wel fijn. Dat is mooi duidelijk. Ik ben bang dat ik anders iets verkeerd doe.”
“Verkeerd doe? Dat zal wel meevallen toch?”
“Ik ben soms nogal een kluns hoor.”
“Nou, daar houdt Lexie vast rekening mee, toch?”
“Wat heb je daar?” Een van de twee pijnmeisjes wees naar het contract.
“Dat is haar contract, die heeft ze gisteren van haar Domina gekregen.”
“Mag ik kijken?” vroeg Pain is a game I like to play.
Ik keek naar Kiki die knikte. Ik gaf het meisje de papieren. Samen met Pijn sletje 2 be begon ze het contract te lezen.
“Oeh, die Meesteres van je weet wat ze wilt!” riep Pain is a game enthousiast.
“Had je er nog vragen over?” vroeg Pijn sletje 2 be lief.
“Ja ehum… ontbreekt er nog iets? En is dit een goed contract?”
“Dat ligt natuurlijk aan wat je zelf nog zou missen. Het ziet er goed en compleet uit. Jullie gaan voor een spelcontract zie ik. Ik zou niet weten waarom dit niet goed zou zijn.” Antwoordde Pijn sletje 2 be.
“Als dit ook is wat jij wilt en met haar besproken hebt….Ik zou zelf wel iets veranderen aan dit contract maar dat is meer persoonlijk denk ik.” Antwoordde Pain is a game.
“Wat dan?” wilde ik weten.
Ze keek mij even vluchtig aan, sloeg daarna wat bladzijdes verder en keerde het contract onze kant op. Ze wees met haar vinger op de passage: “Dit contract is voor een duur van een periode van twee maanden waarin ik mij als sub kan ontwikkelen en getraind word door mijn Meesteres. Tijdens deze periode zal ik mij volledig onderwerpen en alles doen om haar te behagen. Alleen mijn Meesteres kan dit contract eerder dan de einddatum ontbinden. Pas na afloop van de twee maanden wordt samen gekeken of en hoe ze verder met mij wil gaan.”
“Wat zou jij veranderen dan?” vroeg Kiki enigszins hulpeloos.
“Wat vind je er zelf van?” vroeg Pain is a game.
Kiki staarde weer naar de tekst alsof ze de opdracht had gekregen om de fouten eruit te halen.
“Ehum…”
“Hoe lang zijn jullie al samen, jij en je Domina?” wilde Pain is game weten.
“Nog niet zo lang, vorige week donderdag hebben we elkaar ontmoet.”
“Dan zou ik het zeker laten veranderen als ik jou was.”
“Maar wat dan? Wat moet ze laten veranderen?” vroeg ik een beetje geïrriteerd aangezien ze niet echt duidelijk was. Ze keek me even kort en emotieloos aan en richtte zich toen op Kiki.
“Er staat dat alleen zij het contract eerder mag en kan ontbinden en dat ze na die twee maanden pas beslist of ze verder met je wilt. Ik zou dat aan laten passen dat je zelf ook eerder het contract mag ontbinden en dat als je het gevoel hebt dat het niet lekker loopt, jullie eerder samen gaan praten. Het is niet alleen aan haar om te beslissen of ze verder met je wilt na die twee maanden. Ook jij hebt daar een stem in.”
Kiki keek zwijgend naar de tekst. Pakte een pen en maakte een aantekening aan de zijkant.
“Dat is wel een goede inderdaad, dank je wel. Hebben jullie ook zo’n contract?” vroeg Kiki vervolgens aan de meiden.
Pijn sletje 2 be knikte blij kijkend. “Ik heb een contract met mijn Dom, wij hebben een vierentwintiguurs relatie. Maar we wonen niet bij elkaar. Ik moet elke moment van de dag tot zijn beschikking kunnen staan en zijn wensen vervullen. Tenzij ik bijvoorbeeld bij de tandarts zit of in het ziekenhuis een afspraak heb of zo.”
Pain is a game schudde haar hoofd. “Ik heb nog geen Dom of Domina. Het is niet altijd makkelijk om een goede te vinden die ik vertrouw.”
Misschien lag dat ook wel aan haarzelf, dacht ik.
“Wij hadden mazzel.” Antwoordde Kiki namens ons. Ze begon verlegen aan Pain is a game te vertellen hoe wij aan onze Domina waren gekomen. Aangezien ik dat verhaal al kende besloot ik me te richtten op het meisje voor me.
“Hoe doe je dat op je werk dan?” vroeg ik geïnteresseerd aan Pijn sletje 2 be.
“Ik werk als administratief medewerkster bij een reisbureau, dus dat kan gewoon. Ik moet hem altijd op bepaalde tijden een appje sturen met wat ik aan het doen ben. Ook moet ik hem elke pauze opbellen om te vragen of hij iets wenst van me. Als ik naar de wc wil, moet ik hem eerst appen of bellen voor toestemming.”
“Maar dat kan hij toch nooit controleren? Of jij naar de wc bent geweest of niet?”
“Dat klopt… Prinses Rosalie. Maar dat heet vertrouwen. Als ik het een keer vergeet dan zeg ik dat eerlijk. Het is dan aan hem om te bepalen of ik straf verdien of niet. Als ik me goed gedragen heb en we komen weer bij elkaar dan gebruikt hij heerlijk de zweep op me en verwend me met pijngenot. Als ik straf heb kan hij er voor kiezen om me te plagen of juist extra hard aan te pakken.”
“Wouw…” fluisterde Kiki tot mijn verbazing, naast me. Ze was zichtbaar onder de indruk.
“Aan je gezicht te zien geloof je niet dat pijn lekker kan zijn, of wel Prinses Rosalie?” vroeg Pain is a game een beetje onaardig.
“Nee dat klopt. Maar dat geeft niet.”
De twee meiden begonnen met Kiki te praten over verschillende zwepen en andere voorwerpen waar ze wel eens mee geslagen werden. Baby Boy Sven en zijn vriend liepen weg en twee anderen mensen namen hun plaats in. Die begonnen met Rope Bunny Bun te praten. Ik keek naar Kiki die in de ban leek te zijn van de verhalen van de pijnmeisjes. Hoewel Pain is a game I like to play nog op zoek was naar een Dom, had ze al wel verschillende ervaringen op gedaan. Waaronder bij Freak the Freak Out waar ze wel eens als professionele sub werkte, naast haar gewone baan als tandartsassistente. Ik wist niet dat professionele sub ook een baan was maar blijkbaar kon dat dus ook.
“Ik ga even wat drinken halen, wil jij ook?” vroeg ik Kiki zachtjes.
“Ja, doe maar een Ice tea.”
“Oké, ik ben zo terug.”

Ik stond op en liep terug langs de tafels die al bijna allemaal vol zaten. Bij de bar bestelde ik een Spa rood en een Ice tea. Ik rekende af en wilde net met de drankjes terug naar de tafel lopen toen Nadia ineens voor me stond.
“Hoi…Oh, Prinses Rosalie. Ik zocht je al, jou moest ik net hebben!” zei ze uitbundig.
“Je hebt me gevonden!” grapte ik.
“Julia heeft me van te voren geïnformeerd dat je geen melkproducten mag. Dus er zijn melkvrije hapjes voor je, mocht je willen. En mocht je echt honger hebben dan zijn er nog frituurhapjes die je mag hebben. Maar voel je niet verplicht hoor!”
“Dat is lief van jullie, dank je wel. Misschien straks.” Ik slikte even. Meestal nam ik buitenshuis niet zo snel iets omdat ik nooit wist of het wel goed ging met mijn allergie. Julia had dus ook hier gezorgd dat ik veilig wat kon nemen. Ze had aan me gedacht.
“Ja, geen probleem. Ik ben blij dat alles uiteindelijk nog is goed gekomen na Charlotte.”
“Ehum…” ik begreep even niet waar Nadia het over had. Ze leek te willen praten dus ik zette de glazen weer terug op de bar.
“Dat Julia nu je Domina is na dat gedoe met Charlotte. Ik vond het heel vervelend voor je. Charlotte heeft ook aangegeven geen beginnelingen in bdsm te willen hebben. Maar alleen haar vaste klanten. Daar hebben wij weer van geleerd.”
“Oh, ja… Ach, kan gebeuren.”
“Julia is een goede, ze geeft mensen altijd wat ze nodig hebben. Maar dat heb je misschien wel gemerkt. Wel bijzonder dat je nog steeds haar sub bent, Julia kennende is ze heel kieskeurig daarin.” Nadia grijnsde ietsje.
“Ze is niet zo van de SM kant daarom vraag ik haar altijd voor de klanten die andere wensen hebben. Of die, net zo als jij, een slechte ervaring met bdsm of seks hebben gehad.”
“Ja, ze zei al dat je haar nog wel eens vraagt. Laatst nog met meneer Hiland.”
“Heeft ze je dat verteld?”
“Zijn zoon zit bij mij in de klas.”
“Oh…Julia geeft mensen altijd wat ze nodig hebben…Jij weet zeker toevallig niet wat meneer Hiland nodig had of gekregen heeft?” vroeg ze bedenkelijk.
“Ze vond dat hij zijn zoon te weinig aandacht gaf en meer om hoeren en geld gaf. Dus ze heeft hem tijd met zijn zoon gegeven door hem een peniskooi of zo om te doen.”
“Dat meen je niet!” ze begon hard te lachen en leunde half op de bar.
“Oh, die Julia. Maar hoe? Hè? Hoe heeft ze dat geflikt?”
Ik begon ook te lachen. “Ik zou het niet weten. Maar nu kon hij zijn penis niet meer in een vrouw steken dus had hij tijd over.”
“Een peniskooi? Maar hoe tijd met zijn zoon dan?”
“Hij moest iets leuks met zijn zoon gaan doen. En meneer Hiland moest zijn vrouw wat meer verwennen, want hij had nu toch alle tijd.”
“Ik snap er niks van.”
“Waarvan?”
“Nou, hij heeft een heel goed review geschreven op de site. Ik kreeg een genereuze donatie én een verontschuldiging. Ik dacht dat Julia daar voor gezorgd had. Maar blijkbaar heeft zij hem geil gemaakt door juist af te pakken wat hij het liefste deed. Namelijk seks.”
“Ja, geen idee.”
“Zo zie je maar Rosalie, soms kom je er per toeval achter wat je bloed sneller laat stromen en je penis of vagina naar doet verlangen. Net als bij jou eigenlijk. Sorry, ik moet even naar die tafel. Daar wil iemand wat vragen.” Ze liep met een glimlach langs me heen. Het enige wat op dit moment mijn bloed liet stromen waren mijn hormonen. En mijn vagina verlangde alleen maar naar een tampon. Maar daar zou meneer Hiland nooit last van hebben.

Een oudere man bestelde net zijn drankje en keek me opgewekt aan. Hij had een geruit overhemd aan en zijn bierbuik was duidelijk zichtbaar. Ik glimlachte beleefd terug ervanuit gaande dat hij een gewone bezoeker was.
“Prinses… Rosalie…” las hij met zijn neus bijna boven mijn sticker. Ik deinsde achteruit.
“Hoi, ik ben Poetsmuts. Achtenvijftig jaar, directeur bij een dagbestedingscentrum. ”
“Hallo Poetsmuts.”
“Mijn naam verwijst naar mijn kink. Ik ben gek op schoonmaken. Dat doe ik graag voor mijn Meesteres. Het is altijd een hele eer als ik voor haar mag schoonmaken.”
“Handig zo’n poetshulp.” Ik had eigenlijk niet zo’n zin in een gesprek met hem. Ik wilde weer naar Kiki terug omdat ik wist dat die het lastig vond, alleen in een groep mensen. Bovendien zag hij er een beetje griezelig uit, ik wist niet precies wat het was.
“Leuk kennis gemaakt te hebben met je”, zei ik beleefd met een gemaakte glimlach.

Ik nam de drankjes van de bar en liep terug naar Kiki. Mijn stoel was inmiddels ingepikt door een jongeman en Kiki leek het erg gezellig te hebben met de mensen om haar heen.
“Rosalie! Ik was net aan het vertellen over ons dinertje met onze Domina’s!”
“Hallo allemaal. Kijk eens, hier is je Ice tea.”
“Ja, lekker. Dank je wel. Kom je ehum…” ze keek even om zich heen maar de tafel zat vol.
“Ik ga even aan die andere tafel zitten. Die dingen over pijn hoef ik eigenlijk toch niet te weten. Is dat goed?” vroeg ik haar met mijn hand op haar schouder.
“Ja, snap ik. Vind je het echt niet erg? Anders kom ik bij je zitten hoor.”
“Nee hoor. Blijf jij maar lekker hier. Ik zie je zo vast nog wel.”
“Oké, proost prinses.” Ze hief haar glas en knipoogde naar me.
Ik knikte met een glimlach en liep naar de eerste verticale tafel. Achter me hoorde ik gelach en Kiki die enthousiast aan het vertellen was. Ik was blij dat ze haar plekje gevonden had. Ik ving wat gesprekken op over vakantieplannen van mensen, het dagelijkse leven en iemand had pas een nieuwe baan waar ze alles over vertelde.
“Is deze plek vrij?” vroeg ik aan een meisje dat naast de lege stoel zat.
“Ja.” Zei ze zachtjes. Ze had bruin haar in twee knotjes op haar hoofd. Ze droeg een grijs hemdje met een paars vestje erover. Ik nam met een zucht plaats en zette mijn Spa rood voor me op tafel. Schuin tegenover me zat Rope Bunny Bun een beetje om zich heen te kijken. Ze droeg een wit shirt met een of ander figuurtje erop wat ik niet herkende. Om haar pols had ze diverse armbandjes en om haar nek zag ik een zwarte leren band met een ring eraan.
“Ik ben Daddy’s little sunshine”, zei het meisje naast me verlegen.
“Prinses Rosalie.” Stelde ik mezelf aan haar voor.
“Heb jij ook een Dom?” vroeg ze me terwijl ze me onderzoekend aankeek.
“Nee, ik heb een Domina.”
“Oh… ja dat kan natuurlijk ook.” Ze giechelde en kreeg een blosje op haar wangen. Haar ogen waren niet opgemaakt en ze had een klein zilveren knopje in haar neusvleugel.
“Ik moest van Papa zoveel mogelijk mensen spreken.” Ze klonk ineens serieus maar toch ook nog wel verlegen.
“Papa?” vroeg ik niet begrijpend.
“Ja, mijn Dom is mijn Daddy.”
“Je vader is je Dom?” ik merkte dat ik schrok. Dat klonk niet echt goed.
“Nee joh, gekkie!” ze giechelde weer.
“Mijn vriend is mijn Dom. Ik noem hem Papa of Daddy. Net als dat iemand anders zijn Dom Meester noemt. Hij is niet mijn echte vader. Ik doe aan age-play.”
“Oh, oké…” Gelukkig maar, dacht ik.
“En wat betekend dat dan, age-play?”
“Dat ik zijn kleine meisje mag zijn. Bij hem mag ik weer jonger zijn. Hij zorgt voor me. Hij beloont me en straft me als het nodig is.”
“Hoe dan?”
“Als ik goed mijn best heb gedaan krijg ik een sticker en bij tien stickers mag ik wat langer opblijven of spelen we wat langer door. Maar ik kan ook doorsparen en dan gaan we bijvoorbeeld naar de speeltuin of de dierentuin. Maar als ik stout ben of geen zin heb dan straft hij me. Soms moet ik een sticker inleveren. Of krijg ik billenkoek of moet ik in de hoek staan. Of ik moet mijn eten op de gang op eten zonder hem. Dat vind ik nooit leuk. Ik wil graag aandacht van hem en lekker met hem knuffelen. Maar ik kan ook soms echt koppig zijn en soms daagt hij me juist uit.” Ze begon weer te giechelen. “Meestal ben ik zijn zonneschijn maar soms noemt hij me zijn donderwolkje. Soms gaan we samen film kijken en als het dan eng is dan kruip ik tegen hem aan. Hij doet me ook wel in bad en legt me in bed. Hij kleed me soms aan en doet mijn haar.”
“En dat is ook bdsm?”
“Ja hoor. Ehum heb jij Baby Boy Sven ontmoet?”
“Ja, die heb ik eventjes gezien. Die zat samen met Little Cookie bij ons aan tafel.”
“Baby Boy Sven heeft een ook een Daddy en Little Cookie een Mommy geloof ik. Maar niet alle Daddy’s en Mommy’s doen aan age-play. Soms zijn het gewoon Doms en Domina’s die extra verzorgend zijn. En jij Prinses Rosalie?”
Ik merkte dat het veel informatie in één keer was. Het meisje had alles ook zo snel verteld. Ik moest even schakelen toen ze mij wat had gevraagd.
“Ik heb een Domina maar we doen niet aan age-play.”
“Ah, hoe kom jij aan je naam dan?”
Ik vertelde haar over hoe het begonnen was, dat ik op zoek was naar mijn prins en dat mijn Domina vond dat ik in sprookjes geloofde.
“Maar hoe noem jij haar dan?” wilde ze weten.
“Ik mag haar gewoon bij haar naam noemen, dus Julia. Maar soms noem ik haar heks, helemaal als ze met me speelt en me plaagt.”
Ze begon weer te giechelen. “Een heks en een prinses! Kijk maar uit, in mijn kinderfilms die ik met Papa kijk zijn heksen altijd slecht.”
“Klopt. Al zijn er ook wel goede heksen. Bovendien is zij eerder een goede fee hoor. Maar hoe oud ben je dan als je met je Daddy speelt?”
“Meestal een jaar of vijf, zes soms zeven. Soms weer iets ouder en dan moet ik huiswerk maken van hem. Dan gaat hij me overhoren en zo. Maar ik ben in het echt nu negentien. Ik studeer nog en ga veel met vrienden uit. Mijn vriend en ik wonen nog niet samen. Hij is twintig.”
“Hebben jullie dan ook seks?” vroeg ik voorzichtig.
“Jawel, maar niet tijdens het spelen. Vaak daarna, dan zijn we allebei weer volwassen zeg maar.”
“Jaja.” Ik nam een paar slokken van mijn water.

“En jij Rope Bunny Bun?” vroeg ik kijkend naar haar.
“Ik heb nog geen Meester of Meesteres maar ik hou van bondage. Bind mezelf ook wel eens vast. En als iemand me wurgt met zijn handen, dat vind ik ook super lekker.”
“Van wie heb je die collar dan?” wilde Daddy’s little sunshine weten.
“Heb ik zelf omgedaan, zit lekker strak.”
“Oh, dat mag eigenlijk niet! Die moet je van je Meester of Meesteres krijgen.” Zonneschijn schudde haar hoofd alsof ze zelf iets fout had gedaan.
Rope Bunny Bun keek vragend en licht beschaamd naar mij.
“Ik weet dat er inderdaad bepaalde collars zijn die je moet krijgen van je Dom of Domina. Dat schijnt een hele eer te zijn. Maar mijn Domina doet dat nooit zegt ze.”
“Waarom niet?” wilde Rope Bunny Bun weten.
“Ze wil me niet als haar eigendom.”
“Ik ben graag van Papa. Ik ben zijn kleine meisje zegt hij. Ik heb nog geen collar maar misschien krijg ik die nog wel een keer van Papa. Niemand anders mag mijn Papa zijn.”
“Moet ik hem eraf halen?” vroeg Rope Bunny Bun zichtbaar geschrokken. Ze had haar handen al in haar nek gelegd.
“Van mij niet hoor. Je moet doen wat jij wilt.”
“Het staat je wel”, zei het meisje naast me.
Nadia kwam even bij onze tafel staan.
“Alles goed hier? Jij ziet er een beetje geschrokken uit Rope Bunny Bun.”
“Moet ik mijn collar af doen?” vroeg ze zachtjes.
“Waarom?” vroeg Nadia vriendelijk.
“Zij zei…”, ze wees naar Daddy’s little sunshine, “dat ik die van mijn Meester of Meesteres moet krijgen….en die heb ik niet…”
“Oh, nou…ja en nee…als jij het gewoon lekker vindt zitten kan niemand je dat verbieden. En wil je meer over collars weten dan kan ik je wel een foldertje meegeven. Maar er zijn zat mensen die wel eens een soort collar gewoon voor de sier om hebben en niet eens aan bdsm doen hoor. Dan is het gewoon een choker. De keuze is aan jezelf.”
“Dan hou ik hem om.”
“Helemaal goed. Nog andere vragen?”
We schudden allemaal onze hoofd. Eigenlijk wilde ik wel weten hoe de relatie tussen Julia en Nadia was geweest en waarom het nou precies uit gegaan was maar dat ging ik niet in het bijzijn van anderen vragen.
“Klets lekker verder, zou ik zeggen!” ze liep richting de volgende tafel.

“Zo, even hier zitten. Waar ik net zat werd het met te druk. Vinden jullie het erg?” vroeg een ouder uitziende dame. Ik dacht even dat ze verdwaald was en niet voor de munch kwam. Ook omdat ze geen sticker op had.
“Nee, kom gerust zitten.” Zei ik en wees naar de stoel tegenover me.
Ze stak haar hand uit dus ik nam hem aan.
“Esther”, stelde ze zichzelf voor.
“Rosalie.”
Ook maakte ze kennis met Rope Bunny Bun en Daddy’s little sunshine. Rope Bunny Bun maakte een opmerking over de missende sticker.
“Hè verdorie, ben ik hem weer verloren. Hij blijft niet goed zitten op dit blouseje.” Esther keek naar de plek waar ze waarschijnlijk voor het laatst haar sticker had gezien, net boven haar borst.
“Naja, jammer dan. Maar goed ik heb je hier nog niet eerder gezien, Rosalie.” Zei ze nadat ze met een zucht was gaan zitten.
“Nee, klopt. Dit is mijn eerste munch.”
“Oh, mag ik nog een wijntje?”, vroeg ze aan de serveerster die net langs kwam lopen. Daarna richtte ze zich weer op mij.
“Ben je hier alleen?”
“Nee, met een vriendin…die zit….” Ik keek even naar achteren en zag de dot rood haar tussen wat andere hoofden verderop aan de tafel zitten.
“Daar…” wees ik.
“Ook niet gezellig voor jou, of wel?”
“Oh, ik vind het niet erg hoor. Zij houdt van andere dingen, ze hebben het daar vooral over alles wat met pijn te maken heeft geloof ik.”
“Ah, SM. Dat is dus niet jouw kink?”
“Nee.” Ik nam een slokje van mijn Spa rood.
“En wat is jouw kink dan?”
Ik staarde naar de bubbeltjes in mijn glas. Wat was mijn kink? Had ik wel een kink?
“Ik heb eigenlijk geen idee.”
“Roos kinkloos dus”, ze lachte dus ik lachte maar uit beleefdheid mee.
“Ja, ik denk het.”
Ze deed me aan Paula denken. Ze hadden hetzelfde postuur alleen Esther had lang grijs haar in een staart. Haar loszittende blouseje was wit met een licht grijs patroon erop. Haar bh scheen er zichtbaar doorheen.
“Kom je je hier oriënteren misschien? Ben je nog aan het zoeken wat je wilt voor je een Dom vraagt?”
“Nee, ik heb al een Domina.”
“Je hebt al een Domina maar weet niet wat je kink is? Is die Domina wel echt een Domina of gewoon iemand die zich zo voordoet?”
“Nee ze is een professional. Ze doet dit al zo’n vier jaar en ze heeft gewerkt bij Nadia. Bij Freak the Freak out.”
Het wijntje van Esther werd gebracht en ze hield hem omhoog om te proosten. Ik glimlachte, ze kende de etiquette.
“Dan is te hopen dat zij wel weet wat je kink is.” Ze nam een slok.
“Daar vertrouw ik wel op ja. Ik denk dat ik het gewoon zelf niet weet. Ik weet alleen dat het geen SM is.”
Ik vond mezelf wel een beetje oenig dat ik me er nooit zo in verdiept had. Ik had Julia gewoon erop vertrouwd dat zij wist wat ik nodig had en dat dat ook precies was wat ik wilde. Achteraf gezien misschien een beetje naïef van mezelf om me gelijk zo over te geven aan iemand.
“Laat ik het anders vragen. Waar word je warm van? Waar krijg jij de kriebels van? Waar word je nat van? Wat maakt jouw geil?”
Ze vroeg wel heel persoonlijke dingen vond ik. En ze keek er nog afwachtend bij ook. Alsof ze me zojuist gevraagd had wat mijn hobby’s waren en welke films ik leuk vond.
“Ehum…” stotterde ik.
Naast me giechelde er eentje.
“Ik krijg de lekkere kriebels van mijn Domina”, antwoordde ik beschaamd.
“Ja, dat snap ik”, lachte Esther, “maar wat doet ze dan bij je?”
“Ehum… Soms bindt ze me vast en moet ik in een pose staan en dan kijkt ze alleen maar naar me…” ik kreeg het er warm van dus ik nam snel een aantal slokken en liet de prik mijn keel verdoven. Ik dacht aan hoe ik de kriebels van haar donkergroene ogen kreeg en van haar stem die zo duister in mijn oor kon fluisteren dat het me week maakte. Hoe ze me plaagde en uitdaagde. Was dat een kink? Ik had geen idee.
“Oké, bondage en dominantie van haar kant en jij dus onderdanig en in afwachting wat komen gaat.”
“Ja…”
“Ik hou daar ook van. Mezelf helemaal te kunnen onderwerpen aan haar. Ik vind het ook heerlijk om haar slaafje te zijn en haar lekker te kunnen verwennen. Al ben ik helemaal niet zo in het dagelijkse leven.”
“Jij hebt ook een Domina?”
“Jazeker. Al duurde dat wel een tijd voordat ik de juiste had gevonden. En ik heb soms wel spijt dat ik er niet eerder aan ben begonnen…”
Ze nam een slokje van haar wijntje en vertelde verder: “Ik ben nu vierenvijftig…”
“Oh, ik had je jonger ingeschat”, onderbrak ik haar per ongeluk.
“Dat is lief van je”, ze knipoogde. Ik wist niet zo goed wat ik daar van moest denken en voelde een opvlieger door mijn lijf schieten.
“Ik heb al een aantal vanille relaties achter de rug, weet je wat dat zijn?”
Ik knikte.
“Ben een paar keer getrouwd geweest maar er miste iets. Ik kon niet precies bedenken wat. Dus ik heb ook geëxperimenteerd met vrouwen. Bleek het ook allemaal niet te zijn. Ik bleef een soort honger houden… ja het is raar, ik kan het niet goed omschrijven…” Ze keek wat moeilijk kijkend langs me heen.
“Ik ben van mezelf vrij dominant en dat vinden mannen vaak moeilijk. Ik vond dat eerst ook een slechte eigenschap van mezelf. Ik heb ook geprobeerd om dat te minderen maar dat vrat me helemaal op.” Ze nam weer een slokje wat mij mooi de kans gaf om wat te vragen.
“Maar je zei net dat je je helemaal over kon geven aan je Domina. Ben je daar niet dominant dan?”
“Nee, dat is het gekke dus! Bij haar verdwijnt dat dominante op slag. Ik heb altijd een soort storm die door mijn lijf woedt. Onrust of innerlijke strijd, wie zal het zeggen. Maar als ik haar zie dan kan ik me ontspannen en voel ik me rustig. Alsof ik pudding wordt.”
“Pudding”, grinnikte het meisje zachtjes naast me.
“Dat herken ik wel ja.” Zei ik tegen Esther. Ik probeerde de lachebek naast me te negeren.
“Gedurende mijn zoektocht wat ik nou wilde en met wie, keek ik regelmatig porno maar daar werd ik niet heel warm van….”
Ik had net een slok genomen en het water schoot verkeerd. Ik voelde de bubbels in mijn neus. Ze begon te lachen en gaf me een servet aan. Mijn ogen traanden door de pijn van de prik in mijn neusholtes.
“Wat? Je wil toch niet zeggen dat jij nooit porno hebt gekeken?”
Ik schudde snel mijn hoofd en snoot mijn neus. Toen ik weer een beetje op adem was gekomen zei ik schor: “Ik slikte gewoon verkeerd.” Ik ging haar maar niet zeggen dat ik nog nooit online naar porno had gekeken. Mijn ouders hadden dat nooit goedgekeurd en vanuit de kerk werd het ook streng bevoordeeld. Dus ik had nooit mijn vingers eraan verbrand. Of eigenlijk mijn ogen.
“Hm, oké. Maar goed, ik had een keer per ongeluk op het verkeerde linkje gedrukt en kwam op een bdsm filmpje uit. Een man en een vrouw waarvan ééntje helemaal gekleed in leer en de andere vastgebonden. Ik heb het filmpje wel tig keer gezien en dacht alleen maar “dit wil ik ook!” Dus van het een kwam het ander, ging me verdiepen in bdsm, heb munches en andere kinkfeestjes bezocht waardoor ik uiteindelijk een Dom vond. Hoewel het in het begin heerlijk met hem was, werd het na een tijd veel hetzelfde. Weinig verrassends en weinig nieuwe dingen die we nog niet gedaan hadden. Hij was erg van de seks en dat hoefde voor mij juist weer niet zo. Maar ik nam het voor lief omdat ik hem tevreden wilde houden. Al bleef mijn dominantie de boventoon voeren en kon ik ook echt dwarsliggen waardoor hij zich geen raad meer met mij wist.”
Ik knikte toen ze even stil viel.
“Ik begon aan mezelf te twijfelen. Was ik wel een sub? Was ik misschien niet gewoon een Domina? Zou ik door mijn dominantie überhaupt wel een goede sub kunnen zijn? Weet je wel?”
Ik knikte, al wist ik het niet helemaal. Natuurlijk had ik zelf ook mijn twijfels maar vooral of zo’n relatie gezond was.
“Na nog wat mislukte pogingen met een Dom en ook nog zelf een keertje voor Domina gespeeld te hebben, wilde ik het bijna opgeven. Ik dacht, ik ben nu de vijftig gepasseerd dus moet ik daar nog wel aan willen beginnen? Hoe oud ben jij als ik vragen mag?”
“Vierendertig.”
“Jong nog. Ik vermoed, als ik zo om me heen kijk, dat ik hier de oudste ben” Ze draaide haar hoofd even naar de andere tafels.
“Nee, er is nog een man die achtenvijftig is.” Liet ik haar weten. Het verbaasde mezelf dat ik dat onthouden had.
“Oh, nou ja, het maakt ook niet uit.” Sprak ze richting de andere tafel kijkend.
“Via iemand die ik op een munch had leren kennen werd ik in contact gebracht met mijn huidige Domina.” Ze draaide haar hoofd weer naar mij toe.
“Zij heeft een gezin, twee kinderen, is getrouwd en iets jonger dan dat ik ben. Maar ik weet niet wat het is. Ik kan me alleen helemaal aan haar overgeven. Ben bij haar nooit dominant, alleen als ik aandacht van haar wil. Ik voel me klein bij haar, maar op een goede manier snap je?”
Ik schudde mijn hoofd. “Niet echt, sorry.”
“Als een klein kind, ik hoef niet na te denken over ingewikkelde dingen als ik bij haar ben.”
“Ja dat heb ik ook met mijn Daddy”, zei Daddy’s little sunshine naast me verlegen. Esther wierp een blik op het meisje alsof ze niet onderbroken wilde worden en keek mij toen weer aan.
“Toen ik haar voor het eerst na wat mailcontact, in echt ontmoette voelde het als thuiskomen. Ze gaf me een knuffel en ik barste spontaan in tranen uit. Dat was zo gek en eng maar zij was zo lief en begripvol.” Zei Esther.
Ik wist precies wat ze bedoelde. Ik had het me nooit eerder gerealiseerd maar dat was precies hoe ik me bij Julia had gevoeld. Ze had me de eerste keer ook getroost en elke keer als ik haar zag voelde ik me opgelucht en warm worden.
“Ik krijg soms via de mail opdrachten die niks met seks of lust of wat dan ook te maken hebben maar die me wel een goed gevoel geven. Ze heeft een gastenkamer bij haar thuis voor me ingericht en soms blijf ik het weekend daar slapen. Ben ik deel van het gezin, help ik mee met de huishoudelijke klussen. Dat vind ik fijn, dat ik haar zo kan helpen. Haar verwennen met verse koffie of een voetmassage. En dan ’s avonds als de kinderen naar bed zijn en we tv kijken met z’n drieën dan zit ik op een kussen tussen haar benen in met mijn rug naar haar toe. Haar handen om me heen of door mijn haren…” ze glimlachte dromerig.
“En haar partner dan? Vindt die dat goed? Doet die mee?”
“Ja, haar partner vindt het goed maar hij doet nooit mee. Ik doe af en toe iets uit mezelf voor hem bijvoorbeeld met een klusje helpen wat je beter met z’n tweeën kan doen maar verder hoeft hij mij niet te commanderen. Daar luister ik niet naar.”
“Bijzonder zeg. Maar ben je dan niet bang dat je verliefd op haar wordt?”
“Oh, ik ben verliefd. Tuurlijk ben ik verliefd op haar! Ik ben verliefd op hoe ze met me omgaat en de manier hoe ze naar me kijkt. Hoe ze me verrast en me op mijn plek zet. Daarom kan ik me helemaal overgeven. Maar niet in de zin van dat ik haar als partner wil hebben hoor. Wat zij en ik hebben dat is bijzonder en prachtig maar tussen onze speelsessies door ben ik gewoon een op zichzelf wonende, goed functionerende vrouw die op mannen valt. Dat met haar is gewoon voor plezier en wie weet vind ik nog een keer een man waar het goed mee klikt en ik de rest van mijn leven wil delen. Maar voor nu is het goed zo.”
“Maar waarom heb je dan geen Dom maar een Domina?”
“Laat ik het zo zeggen, ze maakt gevoelens in me los waarvan ik niet wist dat ik ze had. Ik heb ook nog nooit zoveel gehuild sinds ik haar ken. Ik hoef me daar bij haar niet voor te schamen, ik mag verdrietig zijn en klein zijn en gewoon even gevoelig en zo, dat heb ik eerder nog niet bij een Dom gevonden… Ook niet bij een gewone partner…klinkt misschien wel raar of niet?”
“Nee…ik snap wel wat je bedoeld.”
“En jij? Wat is jouw verhaal?” wilde ze met een glimlach weten terwijl ze nipte van haar wijn.
“Ehum…Ik ben ook getrouwd geweest, met een man, gescheiden en toen eigenlijk in een soort sleur terecht gekomen…”
“Sleur?”
“Van het dagelijkse leven zeg maar. Ik ondernam niet zo veel meer en ging van huis naar werk weer naar huis. Meer niet.”
“Ah, beetje saai dus.”
“Ja…Ik was niet op zoek naar iets om dat te veranderen eigenlijk. Maar ik kreeg van een vriendin voor mijn verjaardag een bon voor Freak the Freak Out. Toen heb ik iemand laten komen omdat ik mijn vriendin niet wilde teleurstellen…” ik richtte mijn ogen op mijn glas die leeg was. Durfde haar even niet aan te kijken.
“Het lag waarschijnlijk aan mij maar ik vond het niet prettig toen die Domina met me bezig was. Ik wilde er daarna ook eigenlijk niks meer mee te maken hebben maar Nadia wilde het graag goed maken met me. En ik kon daar moeilijk nee tegen zeggen.”
“Wel dapper van je toch?”
“Ja, misschien…” ik keek Esther weer aan.
“De Domina die ik toen kreeg werkte niet meer bij Nadia maar scheen wel een van haar beste te zijn. Nu had ik natuurlijk weinig om mee te vergelijken maar ze kwam helemaal niet dominant over…we hebben gepraat over bdsm en waarom ze Domina was en zo. Daarna hebben we samen in de tuin gewerkt waarbij we nogal vies werden. Eenmaal onder de douche stond ze, voor ik het wist, naakt voor me in de douchecabine…”
Esther had haar hand onder haar kin gelegd en haar pink half in haar mond gestopt.
“En toen?” spoorde ze me aan.
“Toen moest ik in het midden gaan staan met mijn armen wijd, beiden elk tegen een wand. Mijn benen ook wijd…”
Ik zag Esther haar ogen glimmen. Mijn hartslag ging sneller en ik kreeg het warm. Waarom vertelde ik dit in vredesnaam aan een vreemde?
“So te horen mentaje bondaasje”, zei Esther zonder haar pink uit haar mond te halen.
“Ja, ik mocht me inderdaad niet bewegen. Ze begon me vervolgens helemaal in te zepen. Rustig en erotisch. Ik had me nog nooit zo gevoeld en mijn hoofd wist niet wat er gebeurde. Daarna spoelde ze me af met de douchekop die ze op spuitstand zette en vervolgens ehum…”
Esther grijnsde. “Heerlijk zo’n douche en daar ben je nog steeds samen mee?”
“Ja.”
“Spelen jullie vaak?”
“In principe komt ze elke donderdag bij me maar ik zie haar wel vaker.”
“Zijn jullie partners?”
“Nee, nee. Zij komt wel eens op mijn werk, ik werk als docent Nederlands op een middelbare school. En zij werkt… ehum dat mag ik niet vertellen.”
“Maar jullie komen dus bij elkaar op het werk?”
Oh, lekker slim Rosalie. Klets je hier maar weer eens uit, dacht ik bij mezelf.
“Ja, zij ehum…. Zij doet soms dingen anders.”
“Waarom komt ze op jouw werk dan?”
“Om me ehum… om me te controleren als ik straf heb gehad bijvoorbeeld.”
“Wat voor straf?”
“Ik moest een keertje zonder onderbroek aan van haar naar school.”
Esther keek moeilijk. “Dat is toch niet echt straf?”
“Voor mij wel. Ik raak snel in paniek en pieker over van alles en nog wat. Het feit dat ik zonder onderbroek in mijn spijkerbroek zou lopen vond ik behoorlijk eng. Ik had het idee dat iedereen het kon zien. Ik weet het, ik ben nogal laf.”
“Nee, dat geeft niet. Ieder zijn ding en grenzen. Maar ze kwam je dus controleren?”
“Ja, toen ik op de wc zat. Ik had me niet aan de afspraak gehouden maar daar wist zij wel raad mee. Voor ik het wist hield ze mijn slipje in de ene hand en een schaar in de andere. En ik werd er nog opgewonden van ook.”
Esther grijnsde weer. “Klinkt alsof ze dus wel weet hoe ze je moet bespelen en geil krijgt.”
Ik schraapte ongemakkelijk mijn keel. Het woord geil vond ik nog steeds vies klinken.
“Ja, dat weet ze maar al te goed.”
“Bof jij even.” Ze gaf me weer een knipoog.
“Ik ga nog wat te drinken halen bij de bar, wil jij ook nog wat?”
“Nee, dank je.”
“Ik vind het ook altijd fijn als Papa me in bad doet.”
“Word je wel eens vastgebonden?” wilde Rope Bunny Bun weten.
“Ja soms. Als ik niet wil slapen of aan het klieren ben met mijn eten. Soms mag ik met een vriendinnetje of vriendje spelen en dan worden we soms ook vastgebonden.”
“Ik vind die bondagekunst met van die touwen heel mooi. Lijkt me lekker zitten. Niet iedereen kan dat.” Zei Rope Bunny Bun.
“Kan jouw Domina dat?” vroeg ze aan mij. Haar blik was mat.
“Ja, dat kan ze. Ik ben alleen de naam vergeten hoe dat heet.”
“Shibari”, antwoordde Rope Bunny Bun.
“Oh, ja.”
Ons gesprek viel daarna stil.

Ik keek wat om mee heen. Van de tafel waar Kiki aan zat kwam veel gelach en gegil. Nadia gebaarde dat het wat zachter moest. Ik was blij dat Kiki het naar haar zin had.
“Ehum, pardon. Is deze stoel bezet?”
Ik keek naar waar Esther net had gezeten. Een magere jonge jongen stond er met zijn drankje in zijn hand naast.
“Ja, daar zat ehum…” Ik draaide me om naar de bar en zag dat Esther daar op een kruk was gaan zitten en in gesprek was met twee mannen.
“Nee, hij is vrij.” Zei ik naar de jongen kijkend. Hij glimlachte zenuwachtig en nam plaats.
“Robert”, hij hield zijn hand voor. Ik nam hem aan. Het was een slap handje, zo eentje die bij twee slappe handjes niemand echt een hand gaf.
“Rosalie.”
“Rosalie”, herhaalde hij knikkend.
Hij had zijn beide handen om zijn glas gelegd en hield die stevig vast. Hij droeg een simpel blauw effe shirt waardoor zijn zilveren ketting duidelijk te zien was. Hij leek van Aziatische afkomst. Zijn huid was iets geteint en zijn haar was zwart en kort.
“Mooie ketting heb je om.” Complimenteerde ik hem.
“Pas gekregen.” Hij ging ineens recht zitten met zijn borst vooruit en leek te glunderen. Hij liet zijn vingers over de zilveren ring gaan die om zijn nek zat.
“Mijn Dom heeft hem vorige week aan me gegeven. We zijn al drie jaar samen.”
“Gefeliciteerd”, dat leek me het meest gepast om te zeggen. Aan zijn blik te zien had ik het juist.
“Kijk Bunny, zo moet dat.” Wees zonneschijn naar de jongen. Hij keek even niet begrijpend naar ons. Dus zonneschijn legde het uit. De jongen knikte daarna instemmend. Rope Bunny Bun was zichtbaar verdrietig dus om haar enigszins op te vrolijken vertelde ik eerst hoe ik Kiki had ontmoet en haar fout met de collar. En daarna ons dinertje met onze Domina’s. Al snel werd er ook aan onze tafel gelachen, kreeg ik jaloerse blikken, een heleboel vragen en ontstond er een discussie over de etiquette regels. Kiki kwam ook bij ons aan tafel zitten naast Rope Bunny Bun. Ze zag er blij en ontspannen uit. Ze raakte aan de praat met Rope Bunny Bun over haar werk en de konijntjes die ze vandaag had opgevangen. Er kwam een serveerster die vroeg of we nog wat wilden drinken dus ik bestelde nog een Spa rood. De anderen bestelde ook wat te eten dus ik gaf aan dat ik ook wel wat lustte en dat er rekening gehouden was met mijn allergie. Niet veel later werd onze bestelling op tafel gezet.
“Weet je al waar jullie heen gaan op vakantie?” vroeg Kiki net toen ik mijn mond vol had met een hand nootjes. Ik schudde mijn hoofd.
“Is het normaal om met je Domina op vakantie te gaan?” vroeg ze aan de groep aan tafel.
“Er zijn inderdaad Domina’s die dat doen. Dat ligt er ook aan wat voor relatie jullie hebben en of jullie dat beiden willen.” Antwoordde iemand aan het einde van de tafel, vriendelijk.
“Ik ben met mijn Dom op vakantie geweest. Veel mooie steden bezocht en natuurlijk kreeg ik opdrachten van hem waar ik het soms Spaans benauwd van kreeg als het op een terras was of tijdens een rondleiding met een gids. Heerlijk genoten samen.” Antwoordde Robert.
“Mijn Dom ging laatst op zakenreis, nou ik dacht dat ik dood ging. Ik heb hem zo erg gemist, niet normaal gewoon.” Zei een vrouwenstem twee plekken naast Daddy’s little sunshine vandaan. Er ontstond even een discussie tussen een aantal mensen waar ik geen energie voor had om aan mee te doen.
“Mijn vriendin hier twijfelt of haar Domina wel normaal is.” Sprak Kiki toen weer stil was.
Ik voelde gelijk het bloed naar mijn wangen stromen toen Kiki me aankeek.
“Wat bedoel je met normaal?” vroeg Daddy’s little sunshine.
“Ik kreeg niet het idee dat het een gevaarlijk iemand is, afgaande op je verhaal.” Zei de vrouwenstem weer.
“Nee maar ehum… Haar Domina doet dingen anders en dingen niet en andere dingen weer wel en ja… het is ingewikkeld…En mijn vriendin twijfelt volgens mij of dat wel echt bij bdsm hoort.”
“Gaat het over jouw Domina, Prinses Rosalie?” vroeg Robert.
“Ik vrees van wel”, zei ik zachtjes.
“Wat doet ze anders dan?”
“Ehum… ze maakt en brengt mijn lunch.”
“Mijn Papa ook.”
“De mijne kookt wel eens voor ons.” Zei de vrouwenstem.
“En ik moet elke ochtend een foto sturen van mijn ogen.” Gooide ik in de groep.
“Ik moet elke dag een stukje schrijven over waar ik trots op ben die dag en dat ’s avonds aan hem mailen”, antwoordde Robert.
“Ik mocht bij haar op haar werk komen.” Ging ik verder.
“Nee, bij ons is dat gescheiden.” Zei Daddy’s little sunshine. Ze had kaasstengels en was er op eentje aan het knabbelen.
“Ze wil me helpen met het regelen van een etentje voor mijn vriendinnen.”
“Mijn Dom heeft een keer een etentje gegeven waarbij ik naakt met alleen een stropdas om, de hapjes moest rondbrengen. Dat was zó eng om te doen! Maar daarna was hij enorm trots op me en we hebben toen iedereen weg was, de hele avond geknuffeld en gepraat.” Robert nam een hap van zijn broodje kroket die hij had besteld.
“Weet je zeker dat het aan je Domina ligt en niet aan jezelf?” vroeg Rope Bunny Bun. Ze had voor een kaasplankje gekozen die ze deelde met Kiki.
“Ze bindt je vast, ze maakt je gek, ze zorgt voor je…Ze hield rekening met je grenzen dat je niet naakt bij anderen durft te zijn toch?”
“Ja.”
“Hebben jullie ook een safewoord?” wilde Robert weten. Er zat een klodder mosterd op zijn wang.
“Appels!” riep Kiki lachend.
“Als je iets anders van haar verwacht moet je dat zeggen. Communicatie is belangrijk. Mijn Dom en ik spreken altijd alles uit.” Hij was zijn vingers aan het aflikken.
“Je hebt een beetje…” zei Daddy’s little sunshine en hield haar vinger voor haar wang.
“Wat zou je willen?” vroeg Kiki me bezorgd aankijkend. Ik zag dat Nadia van een afstandje had meegeluisterd.
“Ik… ik weet het niet. Ik heb echt geen flauw idee.” Ik keek onzeker de groep rond. Mijn hoofd zat vol en mijn concentratie was ver te zoeken. Ik voelde dat ik moe was en ik had geen idee hoe laat het was. Mijn blaas gaf aan dat ik naar de wc moest.
“Als jullie me even willen excuseren…”, ik stond op en keek rond of ik een bordje wc zag hangen. Die was nergens te bekennen. Ik liep naar de bar en vroeg waar de wc was.
“Links van de ingang de trap af, dan de hoek om zijn de toiletten.”
“Dank je wel.”

Eenmaal op de wc hoorde ik dat er nog iemand aan kwam. Ik deed mijn behoefde en verschoonde me weer. Toen ik mijn handen ging wassen zag ik Kiki bij de wasbakken staan.
“Gaat alles goed?”
“Ja, hoor. Ik ben gewoon moe aan het worden.” Ik begon mijn handen te wassen. Het was stil tussen ons en ik hoorde dat er nog iemand op een van de wc’s zat. De dame waste haar handen, twee wasbakken van me vandaan. Ze checkte haar haren en make-up en vertrok toen zonder iets te zeggen of ons aan te kijken.
“Vind je het nog wel leuk met Julia?” vroeg Kiki terwijl ze mijn arm aaide.
“Ik heb gisteren een date gehad met haar”, ik wist niet waarom ik daar over begon.
“Een date?” Kiki leek verbaasd. Ik pakte wat doekjes om mijn handen af te drogen en keek haar aan.
“Ja, dat was haar straf.” Ik gooide de natte doekjes in de prullenbak.
“Misschien kun je beter bij het begin beginnen.” Zei Kiki peinzend.
We stonden dicht op elkaar en ik begon zachtjes te vertellen. Af en toe keek ik haar aan en soms staarde ik langs haar heen of sloeg ik mijn ogen neer. Ik vertelde haar over hoe Julia die straf had gekregen en over de date zelf. Soms stopte ik en wachtte ik tot een toiletbezoekster weer weg was en we weer alleen waren. Nadat het hele verhaal eruit was voelde ik de tranen op komen.
“Ik mis haar zo Kiki en ik weet niet waarom.”
Ze sloeg haar armen om me heen en troostte me.
“Misschien omdat jullie het leuk hebben samen en ze je goed laat voelen?”
“Ja misschien… ze is zo lief voor me. Ze had vandaag weer gezorgd voor lunch omdat ik dat vaak vergeet. En ook dat er nu wat te eten was voor me. Waarom doet ze dat?”
“Omdat ze je Domina is?” vroeg ze schouderophalend.
“Maar moet ik dan juist niet voor haar zorgen?”
“Weet ik niet. Dat meisje met die knotjes werd toch ook verzorgd?”
“Ja, maar ik doe niet aan age-play met Julia.”
“Nee, oké. Maar vind je het niet fijn dat ze voor je zorgt dan? Doet ze dat niet zodat jij kan ontspannen?”
“Jawel maar ik…ik vind het soms ingewikkeld.”
Vooral dat Julia alles zag. Ze zou altijd alles van me weten en dat voelde erg kwetsbaar. Ze kwam zo heel dichtbij en ik was bang om weer dezelfde fouten te maken als met Vincent. Ik zou dan wel onze kinderen niet weer kunnen vermoorden omdat we die niet samen konden krijgen. Maar er zou vast wat anders gebeuren wat haar mij zou doen verlaten.
“Denk je…” ze durfde haar zin niet af te maken.
“Denk ik wat?” vroeg ik en haalde mijn neus op.
“Denk je dat ze verliefd op je is?”
“Nee, ze heeft me duidelijk uitgelegd waarom ik niet de juiste partner voor haar ben.”
Kiki leek opgelucht en zuchtte. Ze probeerde echter te doen alsof ze het jammer voor me vond.
“Misschien moet je gewoon eens goed gaan zitten met Julia en wat meer je grenzen aangeven?”
“Ja…” Dat Julia voor me zorgde was niet wat me dwars zat, bedacht ik me. Het feit dat ik niet voor mezelf kon zorgen was juist het probleem. En dat ik daarvoor iemand nodig had. Ik haatte het dat ik zo vergeetachtig was.
“Zullen we naar huis gaan? Ik ben eigenlijk ook wel moe. Het is veel informatie. Ik heb ook nog dingen opgeschreven, hopelijk snap ik er morgen nog wat van.” Ze keek me liefkozend aan.
“Ja, dat is goed. Misschien moeten we even gedag zeggen. Dat is wel zo netjes.” Zei ik en keek naar mezelf in de spiegel. Met een papieren doekje veegde ik mijn ogen en wangen weer netjes en in een andere snoot ik mijn neus.
“Ik ben wel blij dat we gegaan zijn, jij?” vroeg ze me lief.
“Jawel, het was wel gezellig.”
“Maar één ding moet je me wel beloven hoor.”
“En dat is?”
“Als het nou toch ophoudt tussen jou en Julia, wil ik je nog wel opeten hoor!” ze keek me ondeugend aan. Ik moest iets lachen.
Ze hield een arm om me heen geslagen en samen liepen we weer naar boven het café in. We zeiden degene met wie we gesproken hadden even netjes gedag en de rest gaven we een snelle zwaai. We bedankte Nadia en liepen toen naar buiten.

“Waar staat jouw fiets?” wilde Kiki buiten weten. Het was al donker maar het plein werd met mooie lichtjes verlicht.
“Ik ben met de auto. Ik had vanochtend rugpijn dus het leek me beter om met de auto te gaan.”
“Oh, dat is vervelend van je rug. Dat heb ik vaak als ik ongesteld ben. Soms loop ik dan zo krom als een banaan!”
“Ja, dat is mijn probleem nu ook. Ik ben ongesteld.”
“Och. En dan liet ik je hier ook nog heen gaan.”
“Dat geeft niet, dat was ook mijn eigen keuze. Dank je wel voor je steun.” We omhelsde elkaar en gaven elkaar een lange knuffel. Ze rook naar hooi.
“Graag gedaan Rosalie. Jij ook bedankt voor jouw steun. Ik was echt een beetje bang in het begin. Maar gelukkig was jij bij me. En als er iets is mag je me bellen hoor! Ook als er niks is.”
Ik lachte. Ze gaf me een kus op mijn wang waarna ze me los liet.
“Weet je al wat je morgen gaat doen met Julia? Of ga je het afzeggen omdat je nu niet lekker bent?”
“Nee, ik weet het nog niet. Ik kijk morgen wel even. Die zal trouwens vast al een plan hebben.”
“Overlegd ze dat niet met je?” Kiki haalde haar fiets van het slot en hield hem naast zich vast.
“Jawel, ze vroeg wat ik wilde doen en of ik nog wensen had. Maar ik wist niks. Ik heb verder ook niks meer gehoord over eventuele lessen van haar.”
“Daar had ik het nog over met Pain is a game I like to play en Pijn sletje 2 be. Ze zeiden dat het meestal slaventraining of sub training heet. Bij jou is het prinsessentraining. Hoe word je een prinses. Misschien krijg je wel een lesje zwaaien met je handje of bekakt praten.”
“Grapjas. Rij jij nou maar voorzichtig op je stalen ros. Ik laat het je misschien wel weten wat we gedaan hebben.”
“Ben benieuwd! Fijne avond en slaap lekker straks.” Ze keerde haar fiets om, stapte op en fietste langzaam weg. Ze draaide zich nog even om en zwaaide. Ik zwaaide terug en liep daarna snel naar mijn auto. Ik vond het koud zo in mijn vestje.