De baby sliep eindelijk. Zes weken oud. Lena lag op haar zij, haar arm onder haar hoofd gevouwen, uitgeput maar wakker. Thomas kwam uit de douche, een handdoek rond zijn middel, zijn haar nat.

“Zal ik naast je komen liggen?” vroeg hij voorzichtig.

Ze knikte. Hij kroop onder de lakens, dicht tegen haar rug. Zijn hand gleed over haar heup, voorzichtig, aftastend. Ze verstijfde even, maar dwong zichzelf te ontspannen.

“Je bent zo mooi,” fluisterde hij in haar nek.

“Ik voel me allesbehalve mooi,” mompelde ze. “Zwaar. Gescheurd.”

“Ik mis je,” zei hij. Zijn hand gleed verder tussen haar benen.

Ze hapte zacht naar adem.

“Thomas…”

“Ik zal voorzichtig zijn.”

Ze draaide zich op haar rug. Zijn blik was smekend, zijn erectie duwde tegen haar dij. Ze ademde diep in, knikte. Misschien zou het helpen. Misschien moest het gewoon weer even wennen.

Hij ging boven haar liggen. Zijn hand gleed naar beneden, tussen haar benen. Ze was droog. Ze wist dat. Hij probeerde haar op te winden, maar het lukte haar niet zich over te geven. Toen hij zich tegen haar aandrukte, duwde hij zacht, zijn beweging traag.

Ze verkrampte meteen.

“Stop—wacht—wacht even…”

“Ik ga langzaam,” mompelde hij, zijn kaken gespannen.

“Thomas…”

“Sssst… het lukt wel.”

Hij duwde verder. Langzaam, maar met vastberaden kracht. Haar nagels grepen het laken. De druk werd scherp, pijnlijk. Ze voelde zich vanbinnen gescheurd worden. Er ontsnapte een ingehouden snik.

“Het doet— het doet pijn…stop” schreeuwde ze

“Bijna erin,” mompelde hij, bezweet, gespannen. “Bijna…”

Toen zat hij volledig in haar. Haar gezicht vertrok, haar ogen vochtig. Hij begon zacht te bewegen, maar zij lag als versteend, haar adem hoog in haar borst.

Hij voelde haar kut rond zijn penis drukken. Hij verhoogde zijn tempo, kuste en beet op haar tepels tot hij klaarkwam met zijn gezicht in haar hals, zijn lichaam zwaar op het hare. Haar armen lagen naast haar lichaam, koud, slap, alsof ze niet meer van haar waren.

Na een paar minuten rolde hij van haar af. Haar blik was leeg, gericht op het plafond.

“Dank je…” fluisterde hij, maar ze reageerde niet.

Pas toen hij zijn ogen sloot, zei ze zacht – ijzig zacht:

“Dat doe je nooit meer.”

Hij keek op, verward.

“Wat?”

“Wat je net deed. Je nam me. Tegen beter weten in. Ik heb geroepen dat het pijn deed. En jij ging door.”

“Lena—ik bedoelde het niet—ik dacht—”

“Nee,” zei ze scherp. “Je dacht aan jezelf.”

Ze stond op, trok haar kamerjas aan.

“Ik wil niet meer aangeraakt worden. Niet meer door jou.”

---

Ze zaten samen op de bank. De baby lag slapend op Lena’s borst. Thomas keek naar haar, zijn blik rusteloos. Hij had geprobeerd afstand te houden, maar het knaagde aan hem – het tekort, de leegte in bed, in haar aanrakingen, in hun ritme.

“Mag ik iets vragen?”

Ze keek hem aan, moe.

“Als het niet over seks gaat, graag.”

Hij glimlachte schuin, maar hield vol.

“Ik weet niet hoe ik dit moet doen,” zei hij zacht. “Zo zonder jou.”

“Ik bedoel… misschien kunnen we iets anders proberen. Iets zonder pijn. Voor jou dan.”

Ze trok haar wenkbrauwen op.

“Zoals?”

“Oraal. Jij bij mij. Alleen dat. Geen druk, geen verwachting.”

Ze keek hem lang aan, alsof ze inwendig de afweging maakte tussen zijn nood en haar afkeer.

“Eén keer,” zei ze uiteindelijk. “Maar als het niet lukt, dan stopt het daar.”

Hij knikte haast gretig.

“Dank je.”

Ze zat op haar knieën op het bed. Hij stond voor haar, zijn broek al op zijn enkels. Ze pakte hem vast. Hij was al half hard. Ze had haar lippen vochtig gemaakt, probeerde zich niet af te sluiten, probeerde eraan te denken dat hij haar man was, dat dit liefde was.

Toen ze hem in haar mond nam, duwde hij zijn heupen meteen iets naar voren. Niet bruusk, maar ook niet teder. Ze probeerde het ritme aan te houden, maar zijn hand kwam al snel in haar haar, trok haar dichter.

“Ja… zo… dieper…”

Hij begon zichzelf zachtjes in haar mond te duwen, alsof hij even vergat hoe kwetsbaar ze was. Haar ogen schoten open. Ze greep zijn heupen om hem tegen te houden, maar hijgend bewoog hij iets sneller, iets dieper. Toen ze zijn eikel achterin haar keel voelde, sloeg de reflex toe.

Ze trok zich abrupt terug, hoestend, kokhalzend, met tranen in haar ogen.

“God—Lena…”

“Nee,” zei ze scherp, haar stem rauw. “Dit doe ik niet meer. Nooit meer.”

Ze stond op, veegde met haar mouw haar mond af, keek hem niet aan terwijl ze haar kamerjas dichtknoopte.

“Ik heb een kind gebaard,” fluisterde ze. “En jij neukt mijn keel alsof ik niets ben.”

“Raak me niet meer aan,” zei ze zonder om te kijken. “Op geen enkele manier.”

Ze liet hem achter met zijn broek op zijn heupen, zijn handen leeg.

De weken gingen voorbij en Thomas kreeg meer en meer te lijden van het gebrek aan seks.

Op een avond, ze lagen samen in bed, stond zijn lul weer kaarsrecht van de goesting

Zijn hand gleed over haar dij, zijn adem warm in haar nek. Ze hield zich stil. Dacht aan hoe het vroeger was. Hoe haar lichaam vanzelf had opengestaan, hoe haar verlangen zich mengde met het zijne.

Maar nu voelde alles moe. Droog. Gesloten.

“Ik kan je niet meer geven wat je wil,” fluisterde ze.

“Je kán het wél,” zei hij zacht. “Je wíl het niet.”

“Omdat het pijn doet.”

Hij zweeg even. Dan kwam het, bijna achteloos:

“Misschien… misschien is er iets anders. Wat als we het eens anaal proberen?”

Ze draaide zich naar hem toe. “Anaal?”

“Je hebt daar nooit last gehad. Misschien is dat de oplossing.”

“Ik heb het nog nooit gedaan.”

“Dan weet je ook niet of je het niet fijn vindt,” zei hij, een glimp van hoop in zijn stem.

Ze keek hem aan. Hij had donkere kringen onder zijn ogen. Ze wist dat hij zich afgewezen voelde. Als man, als minnaar. En ergens voelde ze schuld. Angst ook – dat hij haar ooit zou verlaten.

“Als dat is wat je nodig hebt…”

“Echt?”

Ze knikte. “Maar dan zacht. Met… met glijmiddel.”

Hij boog zich naar haar toe, kuste haar hals.

“Ik hou van je, Lena. Je weet dat ik dat alleen wil omdat ik je verlang.”

Later die nacht

Ze lag op haar buik, een kussen onder haar heupen. Hij was al uit de badkamer gekomen, opgewonden, zijn penis stijf, rood van spanning.

“Waar is het glijmiddel?” vroeg ze zacht.

“Ik kan het niet vinden,” mompelde hij, hijgend. “Maar ik maak je eerst wat nat, oké?”

Hij kuste haar onderrug, zijn handen op haar billen. Hij spuwde op haar rectum en verdeelde het met zijn rechter vinger terwijl hij met zijn linkerhand haar billen uit elkaar duwde. Ze voelde zijn speeksel tussen haar billen, warm en haast dierlijk. Hij duwde langzaam 1 vinger in haar rectum. Haar rug kromde zich van de pijn. Maar toen, plots, zonder waarschuwing, haalde hij zijn vinger uit haar rectum en duwde hij bruusk zijn lul in haar reet. Te snel. Te hard.

“Thomas—!”

Hij bleef doorduwen.

“Aaaah—!”

Ze schreeuwde het uit, haar vingers krulden zich in het laken, haar hele lichaam verstijfde van de brandende pijn. Maar hij hoorde het nauwelijks meer. Hij duwde verder, zijn handen om haar heupen, zijn adem roepend om ontlading.

Ze probeerde onder hem uit te kruipen maar ze was gespiesd op zijn lul.

Hij bleef in haar rammen, als een beest die alles om hem heen vergat

“Shit… zo strak… ik—ik kan niet—”

En toen explodeerde hij, diep in haar. Zijn heupen schokten nog na terwijl zij met tranen in haar ogen in het matras beet.

Hij gleed uit haar, zijn penis bedekt met een mengsel van zaad en roodbruine vegen. Hijgend, zwetend, tevreden.

Zij lag daar, haar gezicht in het laken gedrukt, tanden op elkaar, adem snakkend, haar ogen wijd open van pijn. Haar anus voelde gescheurd, haar buik draaide van misselijkheid. Haar benen beefden. Zij rolde op haar zij, haar gezicht betraand, haar anus brandend, haar hele lijf leeg.

“Ik zei dat je moest wachten,” fluisterde ze.

“Het ging te snel… ik kon het niet meer tegenhouden.”

Ze keek hem niet aan.

“Je hebt me gebroken,” fluisterde ze.

“Ik kan amper bewegen, Thomas. Alles doet pijn… mijn buik, mijn rug… mijn achterste brandt. Het voelt alsof ik— alsof ik gescheurd ben.”

Hij verstijfde even, draaide zich van haar weg.

“Lena,” zuchtte hij. “Kun je nu alsjeblieft stoppen met zeuren?”

Ze keek hem verbaasd aan.

“Zeúren?” fluisterde ze. “Ik probeer je uit te leggen dat ik pijn heb. Echte pijn. Mijn lichaam—”

“Ja, jouw lichaam,” onderbrak hij haar scherp. “Altijd gaat het daarover. Dat jij niets meer voelt, dat jij last hebt, dat jij niet zoals vroeger bent. Dat jij dit niet kan, dat niet wil. En nu… nu geef je je één keer, eindelijk, en dan is het weer miserie.”

Ze slikte.

“Ik heb me niet gegeven, Thomas. Ik heb me laten nemen. Omdat ik bang was dat je zou weggaan.”

“Weet je, Lena,” zei hij, met die vlakke toon die meer zei dan een schreeuw, “ik wil gewoon… een vrouw. Niet iemand die me maanden op afstand houdt en dan verwacht dat ik haar pijn aanbid.”

Ze draaide zich van hem weg, haar gezicht verstopt in het kussen.

“Ga dan maar. Zoek die vrouw. “

Ee viel een pijnlijke stilte

“Ik ga in de logeerkamer slapen” zei hij ten slotte. Geen kus, geen blik terwijl hij opstond.

In de stilte daarna hoorde Lena alleen nog haar ademhaling. En ergens, diep vanbinnen, begon iets kouds zich te nestelen

---

Twee dagen later

Lena zat aan tafel met haar laptop open. De baby sliep boven. Thomas kwam net thuis van het werk. Zijn sleutel viel op het kastje, hij trok zijn jas uit, liep de keuken in en schonk zichzelf een glas water in.

Ze keek op.

“Ik heb nagedacht,” zei ze zonder omhaal.

Hij draaide zich naar haar om. “Over wat?”

“Over ons. Over ons seksleven”

Hij bleef staan, het glas nog in zijn hand.

Ze klikte het laptopscherm dicht. Haar blik was helder, afstandelijk.

“Ik ben geen vrouw meer voor jou. Niet zoals je nodig hebt. Mijn lichaam is gesloten. Mijn huid keert zich af van je. En ik wíl ook niet meer.”

Ze draaide zich naar hem om. Haar stem was kalm. Gecontroleerd. Maar haar ogen waren moe.

“Je gaat vreemd. Als we zo doorgaan. Je gaat iemand zoeken, of allicht heb je dat al.”

“Ik heb niemand—”

“Nog niet, misschien. Maar het is een kwestie van tijd.”

Ze ging weer zitten.

“Daarom stel ik iets voor. Iets dat… het eerlijk houdt.”

“Wat bedoel je?”

Ze zweeg even. En dan:

“Anna.”

Zijn gezicht verstarde.

“Wat bedoel je met ‘Anna’?”

“Je verlangt naar iemand die je wil. Die jouw aanraking beantwoordt. Iemand die je niet wegduwt, niet bevriest. En zij… zij kijkt al jaren naar jou zoals ik vroeger deed.”

Hij ademde langzaam uit, alsof hij de woorden niet kon geloven.

“Je stelt voor… dat ik met je zus—?”

“Ja. Niet stiekem. Niet als overspel. Maar als iets dat ík toelaat. Openlijk. Eerlijk.”

Hij lachte schamper. “Dit is gestoord.”

“Nee. Dit is helder. Jij krijgt wat je zoekt. Zij krijgt wat ze heimelijk wil. En ik… krijg rust, vrede.”

Hij liep heen en weer, alsof hij uit de kamer wilde vluchten. Zij volgde hem met haar ogen.

“En wat als ze nee zegt?”

“Dan zegt ze nee. Dan heb jij pech. Maar ik ken haar. En ik zie hoe ze naar je kijkt.”

Thomas bleef staan. De kamer voelde koud aan, ondanks de verwarming.

“Je duwt me naar haar toe.”

“Ik bevrijd je van mij.”

Ze stond weer op, liep naar hem toe en legde haar hand op zijn borst.

“Maar ik waarschuw je, Thomas. Als je liegt, als je me bedriegt in dit… dan is het voorbij. Dan neem ik onze dochter, en dan zie je haar en ons nooit meer terug.”

Ze keek hem strak aan. “Wil je het? Dan doe je het met open vizier.”

Haar hand gleed van zijn borst. Ze liep naar boven, haar schouders recht, haar stappen vast. En hij bleef alleen in de woonkamer, met het aanbod dat voelde als een zegen… en als een vonnis.

---

Enkele dagen later, Thomas zat in zijn wagen, net terug van de supermarkt, toen zijn telefoon trilde. Een bericht.

Anna: “Heb je vanavond even?”

Hij las het twee keer. Kort. Zakelijk bijna. Maar er zat iets onder.

Thomas: “Ja. Waarom?”

Anna: “Kan ik even langskomen?”

Hij aarzelde. Typte: “Gaat het over Lena?”

Anna: “Ja. En nee.”

Twintig minuten later stond ze voor zijn deur. Het was laat – half tien – en ze droeg een lange zwarte jas, haar haar los, geen make-up, haar blik nerveus maar vastberaden. Hij liet haar binnen zonder iets te zeggen.

Ze gingen aan de keukentafel zitten. Hij schonk haar thee in. Ze hield het kopje vast zonder te drinken.

“Lena heeft met me gepraat,” zei ze.

“Ik weet het,” antwoordde hij zacht.

Ze knikte langzaam, alsof ze zich herpakte.

Anna keek hem aan, haar ogen donker. “Ze zei dat jij nog hunkert. Dat jij iets zoekt wat zij niet meer kan geven. En dat ik... altijd al—” Ze slikte. “Dat ik dat altijd al heb gevoeld. Voor jou.”

Hij ademde traag uit. “En voel je dat nog steeds?”

Ze lachte kort, schamper.

“Alsof het ooit gestopt is.”

Ze stond op, langzaam, en deed haar jas uit. Daaronder droeg ze een eenvoudig zwart truitje, een smalle broek. Haar vrouwelijkheid zat niet in de kleren, maar in haar houding: de manier waarop ze hem nu aankeek – niet als ‘de man van haar zus’, maar als een man die ze begeerde.

“Ik weet dat dit fout is,” zei ze.

“Lena heeft het goedgekeurd,” antwoordde hij.

“Dat maakt het niet minder… vreemd.”

Ze kwam dichterbij, haar handen licht trillend. Hij bleef zitten, alsof elke beweging de betovering zou breken.

Ze hurkte neer voor hem, haar knieën tussen zijn benen. Haar gezicht op gelijke hoogte met de zijne.

“Ik wil niet dat je denkt dat ik dit voor háár doe. Of dat ze me ertoe heeft gezet.”

“Waarom dan?”

“Omdat ik het wil. Omdat ik je wil. Al lang.”

Haar handen rustten op zijn dijen. Ze keken elkaar aan, lang, zonder te praten. En toen boog ze zich voorover, kuste hem.

Hij antwoordde, zijn hand door haar haar, zijn ademhaling versnellend.

Ze maakte zijn broek los, haar bewegingen traag, zorgvuldig. Haar lippen gleden over zijn hals terwijl hij met gesloten ogen achteroverleunde.

Ze streelde zacht met één hand zijn ballen terwijl ze hem met haar andere hand aftrok. Hij was nog half stijf maar dat veranderde snel. Ze bewoog langzaam haar lippen over zijn schacht. Hij gooide zijn hoofd naar achter van genot. Ze gebruikte heel haar mond, lippen en tong. Voor een paar intense, zondige minuten bestond Lena niet meer.

Kreunend kwam hij klaar in de mond van zijn schoonzus.

“Kom laat ons naar de slaapkamer gaan” mompelde hij

Zijn handen gleden over haar rug, langs haar heupen. Hij voelde de warmte van haar huid door de dunne stof. Ze liet haar blouse van haar schouders glijden. Daaronder niets. Haar borsten kwamen bloot, zacht in het schijnsel van de lamp, haar tepels licht gespannen van de verwachting.

“Je bent mooi,” fluisterde hij.

“Zeg dat niet alleen omdat ik naakt ben.”

“Nee,” zei hij. “Ik zie je nu pas echt.”

Ze streelde zijn borst, maakte zijn hemd los, langzaam, terwijl hun ademhaling synchroon versnelde.

Hij duwde haar op het bed en sprong behendig op haar, hun lichamen voor het eerst volledig tegen elkaar. Zijn erectie drukte tegen haar dij, haar benen openden zich langzaam, als vanzelf.

“Ik wil jou,” fluisterde ze.

Hij voelde hoe zij zich ontspande onder hem, haar heupen een klein stukje omhoog kwamen, uitnodigend, kwetsbaar.

Toen gleed hij in haar – langzaam, zorgvuldig – terwijl hun blikken elkaar vasthielden. Ze hapte naar adem, haar hand op zijn schouder, haar lippen een zachte kreun.

“Oh Thomas…”

Hij bewoog met haar mee, hun ritme werd trager dan hij gewend was. Anna liet zich gaan, haar benen rond zijn middel, haar heupen beantwoordden elke stoot met een verlangen dat dieper zat dan alleen in haar lichaam. Ze streelde zijn rug, fluisterde zijn naam tegen zijn hals, beet zacht in zijn oorlel toen haar ademhaling versnelde.

Zijn tempo versnelde, haar lichaam kronkelde onder hem, haar nagels drukten zich in zijn schouderbladen terwijl hij haar bracht tot een climax die haar stil maakte – haar mond open, ogen gesloten, alsof haar hele ziel zich een ogenblik blootgaf.

Hij kwam kort daarna, diep in haar, met een schok die hem de adem benam. Zijn hoofd zonk op haar borst, haar armen sloten zich rond hem. Geen woord viel.

Alleen hun adem, langzaam terugkerend naar rust. En de wetenschap dat dit het begin was van iets moois… en gevaarlijks.

---

Thomas zat aan de eettafel, zijn handen rustten op het tafelblad. De kamer was stil, te stil, alsof de muren elk woord zouden absorberen. Lena had geen woord gezegd sinds ze binnenkwam, maar haar ogen waren scherp, alsof ze hem al doorhad, al voelde ze niet precies wat er gaande was.

“Wat is er, Thomas?” vroeg Lena na een tijdje. “Wat wil je me zeggen?”

Hij keek haar aan, zonder de gebruikelijke terughoudendheid. Hij had altijd het gevoel gehad dat hij haar pijn wilde besparen, maar vandaag was anders. Het was alsof de grens tussen hen was verdwenen, alsof de muren die hun relatie hadden beschermd, plotseling stuk waren gegaan.

“Het is gebeurd,” zei hij zacht. “Met Anna.”

Lena staarde naar hem, haar handen trilden een beetje, maar ze zei niets. Ze had de vraag al aan zichzelf gesteld, maar het antwoord was nu bevestigd.

“Ik heb met haar geslapen,” ging hij verder, zonder omhaal. “Het was… geweldig, Lena. Veel beter dan ik me had voorgesteld. Ze is niet zoals jij. Ze is… volledig in het moment.”

Zijn woorden klonken rauw in de ruimte, hard en onverbiddelijk. Hij merkte de pijn in haar ogen, maar iets in hem wilde verder gaan.

“Ze gaf zich helemaal over. Haar lichaam, haar ogen, alles. Ze was niet voorzichtig, niet geremd. Het was puur. Ze liet me alles doen, Lena, en ik heb enorm genoten.”

Lena zat roerloos, haar handen vouwden zich in elkaar.

De boodschap kwam harder aan dan ze verwacht had

“Dank je om het me te vertellen” mompelde ze

“En hoe gaat het nu verder?” vroeg ze.

Hij aarzelde, wist het ook niet goed maar antwoordde met grote vanzelfsprekendheid.

“Ik hou van je, maar ik ben maar een normale man met zijn behoeftes. Als jij me die niet kan geven, dan ga ik naar Anna. Dat heb je zelf bewerkstelligt”

Hij vertelde er niet bij dat hij ook langzaam verliefd aan het worden was op Anna en gelukkig vroeg ze niet verder na. Ze knikte maar zei niets.

---

“Ik moet er even tussenuit. Ik ga een paar dagen naar mijn moeder. Ik kan er nu even niet meer tegen” zei ze iets later tegen hem

“Doe wat je wil,” had hij kortaf geantwoord, zonder haar aan te kijken.

Ze vertrok. Zwijgend.

Thomas bleef achter in een leeg huis. Hij had een glas wijn ingeschonken, maar het bleef onaangeroerd. Zijn gedachten tolden. De stilte was verstikkend, en in die stilte kwam de vraag die hij niet langer kon onderdrukken:

Wat ben ik aan het doen?

Zijn vrouw, de moeder van zijn kind, was langzaam van hem weggegleden. Niet eens met een schreeuw of ruzie, maar met iets dat erger was: afstand, onverschilligheid, leegte. En toen was er Anna. Altijd Anna. De vrouw die zijn blik begreep nog vóór hij sprak. Die naar hem keek met ogen vol verlangen, zoals Lena dat ooit gedaan had, lang geleden.

Hij pakte zijn telefoon. Zijn duim bleef even boven het scherm zweven.

“Kun je even langskomen? Ik wil praten.”

Ze antwoordde binnen een minuut.

“Ik ben onderweg.”

---

Ze stonden tegenover elkaar bij het aanrecht. Geen wijn meer, geen glazen. Alleen de spanning.

“Ik had dit niet moeten doen,” zei Thomas zacht, “jou zo in dit alles trekken.”

“Je hebt niets gedaan wat ik niet zelf ook wilde,” antwoordde Anna.

“Ik weet het niet meer,” mompelde hij. “Jullie zijn zussen. En ik ben…”

“Verdwaald,” fluisterde Anna. “Net als ik.”

Ze raakten elkaar aan, eerst met een hand. Dan een wang. Dan een lip. Het ging niet over. Ze konden het niet stoppen. De aantrekkingskracht was te oud, te diep, te warm geworden om te negeren. Kleren gingen los, lichamen zochten elkaar op in een fluistering van huid, adem, ademhaling.

Hij tilde haar op, zette haar op de keukentafel — alsof hij niet dacht, alleen voelde. Haar handen grepen naar zijn nek. Zijn vingers gleden over haar rug. Ze vonden elkaar in een honger die geen woorden meer nodig had.

En toen...

ging de voordeur open.

“Thomas? Ik ben iets vergeten…” klonk het van de hal.

Hun lichamen verstijfden tegelijk.

Lena’s voetstappen naderden.

En toen stond ze daar.

Stil. In het deurkader.

Met haar autosleutels in de hand. Haar blik viel op de kleren op de grond, de halflege glazen wijn, en dan op Anna – naakt, op de rand van de keukentafel, de haren in de war, de benen nog wijd. Thomas, half aangekleed, stond daar als een kind betrapt op verboden spel.

Lena sprak geen woord. Haar ogen gingen van Anna naar Thomas. Ze zei niets, maar alles stond geschreven in haar blik: ongeloof, verraad, verlamming. Haar adem stokte, haar vingers sloten zich krampachtig om de sleutels.

Thomas keek haar aan, zijn borst nog nat van zweet. Hij wilde iets zeggen, maar Lena was hem voor.

“Hoe kon je?” fluisterde ze. “Hoe durf je dit in ons huis te doen? In mijn keuken?”

Ze stormde naar de deur, maar Thomas stapte snel tussenbeide.

“Nee. Je blijft. We gaan dit nu uitspreken.”

“Wat valt er nog te zeggen?” riep ze. “Ik zie het toch!”

“Jij begon hiermee, Lena,” zei Thomas, zijn stem laag, dringend. “Jij stelde het voor. Jij vroeg me of ik met haar wilde slapen. Omdat jij me niet meer wilde. Omdat jij me alleen nog maar pijn, afwijzing en schaamte gaf.”

Anna, nog altijd zwijgend, trok haar blouse over haar schouders en keek naar de vloer.

“Ik wilde je niet verliezen,” zei Lena, haar stem trillend. “Ik wist niet meer hoe ik moest liefhebben. Alles deed pijn. Mijn lijf was een wond. En jij… jij keek naar me alsof ik dood was vanbinnen.”

Thomas kwam dichterbij.

“En toen gaf je me aan haar. Alsof ik een overschot was dat jij niet meer wilde, maar nog net goed genoeg vond om aan je zus over te dragen.”

“Stop!” riep Lena. Ze haalde diep adem. “Ik had nooit gedacht dat je haar echt zou willen. Niet zoals dit. Niet… met gevoel.”

Een stilte.

Anna tilde haar hoofd op. “Maar ik wíl hem,” zei ze zacht, maar duidelijk. “Ik heb hem altijd gewild. En nu hou ik van hem. Onvoorwaardelijk.”

Die woorden hingen zwaar in de lucht. Lena keek haar aan, alsof ze haar zus voor het eerst écht zag.

Thomas zuchtte. Zijn stem brak bijna.

“Ik hou van jou, Lena. Jij bent de moeder van mijn kind. Maar Anna… zij heeft me opgevangen toen ik verdronk in afwijzing. Zij heeft me gevoeld. Niet alleen met haar lichaam. Maar ook met haar hart.”

Niemand sprak.

“We hoeven niet te kiezen,” zei hij toen. “Wat als we niet kiezen? Wat als we gewoon… met z’n drieën verdergaan? Samenleven. Als één… vreemd, onorthodox gezin. Ik hou van jullie allebei. Waarom moet dat verboden zijn?”

Lena staarde hem aan. Haar ademhaling onregelmatig.

Anna slikte.

“Ik weet dat het gek klinkt,” zei hij. “Maar ik wil niet liegen. Niet meer. En ik wil niemand verliezen. Niet jou, Lena. En niet jou, Anna.

Die nacht sliept Lena niet. Ze lag in haar oude tienerkamer, haar dochter zacht snurkend in het wiegje naast haar. Buiten huilde de wind. Binnen was het stil, op het gefluister van haar gedachten na.

Hoe vaak had ze gewenst dat Thomas haar gewoon met rust zou laten. Haar lichaam negeerde, haar grenzen respecteerde. Maar nu, nu hij écht afstand had genomen… voelde het als een gat dat haar hele borstholte leegzoog.

Ze dacht aan Anna. Haar zus, haar spiegel.

Zij gaf wat zij niet meer kon geven.

En Thomas… hij had niet gelogen. Niet gelogen over zijn pijn, zijn verlangen, zijn liefde.

Hij had zich laten drijven, ja. Maar had zij hem niet zelf de stroming in geduwd?

Tegen de ochtend — met een hoofd vol mist en een hart vol knopen — trok ze haar dochter zachtjes tegen zich aan, en fluisterde tegen de donshaartjes:

“Ik wil hem niet kwijt. Zelfs als ik hem moet delen.”

---

Thomas keek op toen ze de keuken binnenkwam. Zijn gezicht was gesloten, afwachtend. ongemakkelijk, zijn vingers om een kop thee geklemd.

Lena ging zitten. Langzaam. Zwijgend.

En pas na een diepe ademhaling, keek ze hen aan.

“Ik heb nagedacht,” zei ze. “Over alles.”

Ze richtte zich tot Thomas.

“Je hebt me pijn gedaan. Diep. En dat zal tijd nodig hebben. Maar ik besef ook dat ik je heb weggeduwd. Onbewust, maar hard.”

Thomas knikte. Zijn ogen traanden haast.

“Ik wil jou niet verliezen,” ging ze verder. “En jij houdt van haar. Zij houdt van jou. En… ik wil onze dochter een vader geven die blijft. Niet een verscheurde man. Dus…”

Ze slikte.

“Ik stel voor dat we dit... samen proberen. Alle drie. In eerlijkheid. In openheid. En misschien, met wat geluk, in liefde.”

Thomas sprong op, liep om de tafel, en viel op zijn knieën voor haar.

“Meen je dat?” fluisterde hij.

Lena knikte. Eén traan gleed over haar wang. Maar haar blik was helder.

“Ik wil niet dat je kiest. Want ik wil dat je blijft.”

Thomas had Anna onmiddellijk op de hoogte gebracht. Zij sprong een gat in de lucht, zo gelukkig was ze.

---

De eerste avond in hun nieuwe constellatie voelde ongemakkelijk stil. Het eten was gedeeld, de glazen wijn voorzichtig getikt, maar de woorden waren spaarzaam gebleven. Thomas had Anna’s hand vastgehouden. Lena had het gezien, zonder er iets van te zeggen. Ze had haar dochter een badje gegeven, in stilte, met het geluid van hun stemmen in de woonkamer op de achtergrond. Tegen tienen trok zij zich terug in de logeerkamer — een bewuste beslissing. “Voor nu,” had ze gezegd. “Tot ik eraan gewend ben.”

Niemand had geprotesteerd.

Ze lag op haar rug, in het kleine bed, met de baby rustig slapend naast haar in een wiegje. Het plafond boven haar voelde beklemmend. Haar lichaam deed nog steeds pijn. Van de bevalling. Van Thomas. Van alles.

En dan hoorde ze het.

Zacht eerst. Het schuiven van een matras. Een onderdrukt lachje. Een kreun, gedempt. Anna.

En toen... Thomas.

Zijn stem, laag en hijgend. Zijn lichaam, ritmisch en zwaar. Het bed kraakte.

En Anna... zuchtte, fluisterde zijn naam. En haar stem was warm, levend, moedig.

Lena beet op haar lip. Haar kaken gespannen, haar ogen wijd open in het donker.

Ze hebben recht op elkaar, dacht ze. Ik heb ingestemd. Ik heb dit gekozen.

Maar haar buik kromp. Alsof er ijskoud water doorheen stroomde. En diep in haar onderbuik, waar ooit het kind gedragen had gelegen, voelde ze die oude barst weer openscheuren. Geen fysiek bloed deze keer, maar iets veel trager, dieper. Een verlies. Van exclusiviteit. Van vrouw-zijn. Van geliefde. Ze draaide zich op haar zij. Tranen rolden over haar wang.

Het is na middernacht wanneer Lena haar besluit nam. Ze lag nog steeds wakker. Haar dochter sliep. De stilte in de logeerkamer was ondraaglijk. Geen geluid van liefde meer boven — de geluiden waren gestopt. Alleen het bonken van haar hart, het zuchten van het huis.

Ze stond op. Stil. Op blote voeten. In haar nachthemd.

De gang was koud, maar haar borst was warm vanbinnen. Niet zeker. Maar vastbesloten.

De slaapkamerdeur stond op een kier.

Daar lagen ze: Thomas op zijn rug, Anna in zijn arm gevouwen, haar gezicht tegen zijn borst, zijn hand op haar heup.

Even aarzelde Lena.

Maar dan schoof ze de deur zachtjes verder open en fluisterde: "Ik wil er ook bij."

Thomas opende zijn ogen.

Anna tilde haar hoofd op. Verrast. Niet vijandig. Alleen... teder.

Lena stapte naar het bed.

Thomas schoof een stukje opzij.

Zonder woorden kroop ze onder het deken. Eerst alleen naast hem. Zijn huid was warm.

Dan voelde ze hoe Anna's hand, zacht als zijde, de hare even aanraakte.

Een aanraking zonder bedoeling. Alleen aanwezigheid.

Ze lagen daar met drie.

Thomas sloeg zijn arm om haar heen, trok haar dichter. Zijn mond kuste haar voorhoofd.

Anna’s vingers lagen nu op haar arm, warm en zacht. Niet dwingend. Gewoon... daar.

Lena sloot haar ogen.

Er was geen penetratie. Geen heftige bewegingen. Geen pijn.

Alleen ademhaling. Lichaam tegen lichaam. Twee huiden tegen de hare. Zijn borst. Anna’s buik.

Ze voelde zich... voor het eerst in lange tijd... niet alleen.

En terwijl ze langzaam wegzakte in slaap, dacht ze aan hoe anders liefde kon aanvoelen.

Niet als bezit, maar als gedeelde warmte.

---

Een week later. Nacht. Ze lagen met drie in bed, maar Thomas was al in slaap gevallen — een zacht gesnurk aan zijn kant. De kamer was warm.

Anna lag weer naast Lena, dicht bij haar, met haar hand nonchalant op haar heup.

Er was iets veranderd.

Lena voelde het al een paar avonden: hoe Anna’s aanraking haar niet afschrok maar haar lichaam tot rust bracht. Geen ruk, geen drift — enkel aanwezigheid.

En verlangen. Maar anders.

Anna fluisterde: “Mag ik je aanraken?”

Lena knikte. Niet onzeker, maar rustig. “Ja. Graag.”

Anna’s hand gleed over haar zij, naar haar buik. Warm. Vertrouwd.

En dan nog lager, traag en zonder doel, enkel om te voelen.

Lena ademde dieper in, maar spande zich niet op.

“Je bent zacht,” zei Anna, terwijl haar lippen Lena’s kaaklijn raakten.

Lena draaide zich op haar zij. Haar borst raakte die van Anna.

En ze kuste haar. Voor het eerst.

De kus was lang. Geen tong, geen drift. Maar echt.

Dan drukte Anna haar dij tegen Lena’s bekken.

Een trilling. Geen pijn. Lust.

Anna’s hand gleed tussen Lena’s benen.

Niet naar binnen, niet opdringerig. Maar zacht.

Ze cirkelde. Streelde.

En Lena opende haar benen. Vrijwillig.

Ze kreunde. Niet luid, maar voor het eerst sinds de bevalling... uit genot.

“Je voelt me aan alsof je me al altijd kende,” fluisterde ze.

“Ik kende je ook,” antwoordt Anna. “En ik wil je alleen maar zien bloeien.”

Anna begon zachtjes cirkels te maken rond haar clit. Lena`s ademhaling werd luider en luider. Ze werd zeiknat. Anna voelde het en drukte haar vinger langzaam in haar kletsnatte gleuf. Ze kreunde. Ze moest haar nu maar enkele keren vingeren tot ze zacht steunend klaarkwam.

Lena hield haar adem in — en huilde stilletjes. Geen verdriet.

Een soort bevrijding.

Later die nacht, wanneer Thomas zich in zijn slaap omdraaide en haar rug raakte, voelde Lena plots geen afkeer meer.

Zijn huid was warm.

Zijn hand landde op haar dij.

Ze bewoog niet weg.

Ze dacht: misschien... binnenkort...

Misschien wou ze weer... alles.

---

Enkele dagen later. ’s Avonds lagen ze weer met drie in bed.

Thomas tussen hen in.

Zijn hand lag op Anna’s buik, maar zijn schouder raakte de hare.

Hij zei niets. Hij durfde niets. Zij wel.

Lena draaide zich naar hem toe en legde haar hand op zijn borst.

Thomas opende zijn ogen.

“Mag ik?” fluisterde ze.

Hij snapte het niet meteen.

“Wat bedoel je?”

Ze schoof haar hand naar beneden, over zijn buik, tot aan zijn onderbuik.

“Ik wil... iets teruggeven. Niet alles. Maar... ik wil jou voelen. In mijn tempo.”

Zijn ogen werden groot. Hij wilde rechtkomen, haar kussen —

“Niet zo,” zei ze zacht. “Blijf liggen. Laat mij doen.”

Ze schoof onder het laken, traag. Haar lippen raakten zijn huid, zijn heup, zijn lies.

Hij hield zijn adem in.

Ze kuste hem voor het eerst sinds maanden.

En als ze zijn stijve in haar hand nam, voelde ze iets verrassends: geen weerstand in zichzelf.

Geen afkeer. Geen plicht.

Hij was warm. Zacht. Mannelijk. En van haar.

Ze nam hem in haar mond, traag en voorzichtig.

Zijn hand gleed in haar haar, maar ze zei meteen: “Zacht. Alleen zacht. Anders stop ik.”

Hij knikte, stil.

En zij bewoog, langzaam. Luisterde naar zijn ademhaling. Naar haar eigen hartslag.

Anna bewoog zich even, sliep licht — maar zei niets.

Ze bewoog haar lippen over zijn schacht, zabberde het voorvocht uit zijn pisbuis. Hij begon luid te kreunen.

“Lena, ja, ga door, ja, ja .. “ riep hij, Ze verhoogde het tempo van haar bewegingen, ging zelfs zo diep dat ze zijn eikel tegen haar keel voelde schuren. Dan kon hij zich niet meer inhouden en spoot zijn volledige lading in haar keel. Ze slikte alles door, zonder walging, zonder kokhalzen zonder te kotsen. Ze had er zelfs van genoten.

Daarna kroop ze terug omhoog, in zijn armen.

Thomas kuste haar voorhoofd.

Zacht. Dankbaar.

Plots voelde ze Anna’s lichaam bewegen. Anna’s hand gleed traag naar beneden, over haar buik, onder het laken. Ze kuste haar nek, haar schouder.

Haar hand rustte nu tussen Lena’s benen. Warm.

En pas als Lena heel stil haar dijen opende, bewoog Anna.

Traag. Teder.

Ze drukte haar handpalm tegen Lena’s vulva.

Vingers die alleen cirkelen, aaiden, afstemden.

Lena kreunde zacht. Iets vibreerde diep in haar buik. Haar adem versnelde. Haar hand greep het laken.

“Ja...” zei ze zacht. Ondertussen had Thomas in de gate wat er speelde tussen Lena en Anna. Hij kon zichzelf niet meer inhouden en bewoog zijn handen naar haar tepels die hij zachtjes aaide.

Hun beide aanraking deed Lena smelten. Ze leunde kreunend achterover en gaf zich helemaal over. Heel de slaapkamer vulde zich met haar gekreun en de soppige geluiden van Anna’s vingers in haar kletsnatte kut. Ze duwde fors door met haar 3 vingers terwijl ze ook Lena’s clit bleef beroeren. Tegelijkertijd speelde Thomas met haar tepels en kuste haar hartstochtelijk.

De druk groeide, en plots — een diepe golf.

Luid, een explosie ontstond in haar lichaam die haar hele lijf opende.

Haar lichaam rilde, haar mond viel open.

Ze huilde. Zacht. Niet van verdriet. Dit was het beste orgasme dat ze ooit gehad had.

Anna hield haar vast, bleef haar strelen terwijl de laatste trillingen uitstierven.

Thomas bleef haar ondertussen strelen. “Welkom terug” fluisterde hij.

Haar hand gleed onder het laken, over zijn buik.

“Ik wil je,” zei ze zacht. “Echt. Alles.”

Hij draaide zich langzaam naar haar toe, alsof hij haar woorden niet durfde geloven.

“Weet je het zeker?”

Ze knikte.

“Ik wil voelen dat jij in mij bent.

Hij nam de tijd — kuste haar hals, haar borsten, haar buik.

Zij opende haar benen. Vrijwillig. Wachtend.

Als hij zijn lul tegen haar schaamlippen voelde drukken, stootte hij niet meteen door.

“Wil je dat ik…”

“Ja,” fluisterde ze. “Kom maar. Nu.”

En hij gleed langzaam in haar. Ze voelde haar lipjes zich openen en genoot ervan zich terug vrouwelijk te voelen

Voor het eerst in maanden.

Ze hijgde. Voelde de druk. De rek. Het schuren van zijn lul tegen haar vagina-wand. Maar ook: de warmte, de volheid

Haar eierstokken tintelden.

Thomas steunde zacht op zijn onderarmen.

Keek haar aan. Ze glimlachte. Haar hand om zijn nek.

“Neuk me. Maar blijf bij me.”

Zijn stoten werden ritmisch. Dieper.

En zij ving hem op. Elke duw. Elk verlangen.

Haar benen rond zijn middel.

Geen angst. Geen afweer.

Alleen zachtheid. En vuur.

Wanneer hij klaarkwam, diep in haar, fluisterde hij haar naam.

En zij kuste zijn lippen, zijn hals, zijn schouder.

Na afloop bleven ze liggen. Hij nog half in haar.

Haar lichaam tintelde, niet van de pijn, maar van leven.

Anna glimlachte haar aan.

Alena strekte haar arm uit.

“Kom bij ons liggen.”

En zo liggen ze, met drie. Warm. Vol.

Geen grenzen meer