De Quasy Relatie -11

Nelly

Het Amstelhotel investeerde blijkbaar niet in de snelste liften, of in ieder geval voelt het zo. Terwijl hij naar boven kruipt maak ik van de gelegenheid gebruik om mezelf te bekijken in de manshoge spiegel. Geen idee wat en wie ik zo meteen allemaal kan verwachten, maar ik zie er in ieder geval picobello uit. M’n rooie jurkje staat prachtig bij de kleur van mijn haren, en m’n make-up accentueert de kleur van mijn groene ogen op. Ik draag zelden hoge hakken, maar dit keer ben ik blij dat ik ze aandeed, m’n houding wordt er iets zelfbewuster door. Nog nooit eerder vond ik een lift zó’n zenuwslopend vervoermiddel. Eindelijk klinkt de ‘ping’ dat we er zijn en glijdt de deur open. Voor me opent zich een enorme suite, met aan de voorzijde een breed panoramaraam, dat vol zicht geeft op de Amstel en de stad daarachter.
En voor dat raam staat Matthijs…


Ja, natúurlijk is hij hier. Toch ben ik totaal verrast. Door de entourage van de limo, de ontvangst in dit hotel, maar het meest toch wel doordat ik na drie dagen Matthijs weer zie. Hij is zo leuk om te zien, of ik nou wil of niet, hij kruipt meteen weer volledig naar binnen. Als hij bij het raam blijft staan, me alleen maar aankijkend, kom ik in beweging, al was het maar om te voorkomen dat de lift me weer mee naar beneden neemt. Ik steek de suite over, die onwaarschijnlijk luxe is ingericht. Maar dat is dan ook het enige wat me opvalt, omdat ik toch vooral gefocust ben op Matthijs, bij wie ik even later pal voor zijn neus sta.

Matthijs

Ik kan me niet herinneren dat de minuten in mijn leven ooit zo lang duurden als de afgelopen dertig stuks. En toch is het nog totaal onverwacht als de ping klinkt, die de komst van Nelly aankondigt, precies op het tijdstip dat ik met het limo-verhuurbedrijf afsprak. Godskolere, wat is ze mooi, en dan ook nog op hoge hakken. Ze is by far het allermooiste maar vooral leukste meisje dat ik ooit zag. Zoals ze nu op me toe komt lopen, dat mooie rode jurkje, zoals dat om haar lijf valt en haar groene ogen die me fixeren terwijl ze dichterbij komt.

Dan omhelzen we elkaar. Niet als geliefden, maar met de onhandigheid van mensen die elkaar lang niet zagen en niet goed meer weten hoe hun verstandhouding is. Toch voelt het heerlijk om haar weer tegen me aan te voelen en ik rek het moment zo lang mogelijk. Dan nodig ik haar uit naast me op de bank te komen zitten. Nou ja, en daar zitten we dan, zo onwennig als maar kan. Als ik vraag hoe het met haar is antwoordt Nelly ‘goed’. Hmm, lekker begin dus, het kortste antwoord ever. Dus steek ik maar van wal, dat Anthony het afgelopen weekeinde enkele keren belde en dat hij over drie uur met een delegatie in het hotel arriveert. ‘Daarom heb ik je gevraagd hier te komen, om dit samen met mij af te ronden.’

Ik weet niet wat Nelly had verwacht. Ik kan me voorstellen dat ze er niets van begrijpt, dat gedoe met die limo, deze suite, mijn geschutter. Als ze dan ook nog vraagt, een beetje cynisch: ‘weer als je zogenaamde verloofde?’ antwoord ik ‘ja… en nee’. Natuurlijk wordt het daarmee niet echt duidelijker, wat haar is aan te zien. En hup, nu moet ik maar snel door deze zure appel heen bijten.

Nelly

Ik ben niet achterlijk, ik heb donders goed in de gaten dat Matthijs dit niet allemaal georganiseerd zou hebben als er niet wat achter zou zitten. Maar deze zag ik toch echt niet aankomen. ‘Op het moment dat hij ‘ja’ en meteen daarna ‘nee’ zegt staat hij op en pakt een klein doosje van de tafel, waarna hij voor me op éen knie gaat. Dan, als hij het doosje opent, herken ik direct de ringen waarvan ik er een al enkele dagen droeg, toen we die quasy-relatie hadden. Maar dit keer maakt hij van dat ‘zogenaamde’ wel een heel bijzondere toestand, mijn hart klopt inmiddels zo ongeveer in mijn keel.

En dan steekt hij van wal: ‘lieve Nelly, ik vroeg je al een keer om zogenaamd mijn toekomstige vrouw te worden. En dat moet ik opnieuw doen, ik heb er nou eenmaal belang bij dat het voor de Amerikanen lijkt dat wij wat hebben. Zij vinden het belangrijk zaken te doen met een partner met een stabiele achtergrond. Maar voor mij gaat het dit keer verder…’ Ik hoor ademloos toe, en achteraf vraag ik me af of ik er niet met open mond bijzat.

‘Want Nelly, liefste, de afgelopen maand en zeker de afgelopen week ben jij degene geworden met wie ik mijn leven wil delen. Jij bent alles wat ik niet ben, bij jou voel ik me volledig. Ik weet dat ik soms oppervlakkig overkom en dat ik me niet gemakkelijk bind. Het afgelopen, echt eindeloos durende weekeinde heb ik dit allemaal overdacht, en ik kon maar tot éen uitkomst komen. En ik weet dat het snel is, na nog maar een maand, maar toch weet ik nu al dat ik jou graag in mijn leven wil hebben, én houden. Ik hoop daarom dat je niet alleen zogenaamd maar ook écht mijn vriendin, of misschien zelfs wel mijn vrouw wilt worden. Wil je dat?’

De tranen springen me in de ogen. Echt, dit is zo totaal onverwacht voor me. Ik heb de afgelopen dagen zo mijn best gedaan om deze vent niet alleen uit mijn hoofd maar ook uit mijn hart te duwen. En dan nu dit. Het voelt alsof mijn lichaam al weet wat mijn antwoord moet worden, iedere cel, ieder vezeltje van mijn lijf is opgesprongen en roept ‘ja!’ Maar hierboven heb ik toch enkele seconden meer nodig. En in die seconden besef ik dat ik inderdaad alleen maar ‘ja’ kan antwoorden. Niet ‘ja’ omdat ik het al zeker weet dat het tussen ons echt iets kan worden, maar een ‘ja’ omdat het onvermijdelijk is. Omdat Matthijs me al volledig in bezit heeft genomen, omdat ik zo blij ben dat ik hem terugzie.

En dus knik ik ja, niet heel uitbundig, maar het is wel een ‘ja’. En dan zeg ik het ook, luid en duidelijk zeg ik ‘ja, ik wil je vriendin zijn, laten we daar maar mee beginnen.’ Waarna ik hem omhoog en naar me toetrek. Om hem te zoenen. Niet erotisch, dat komt later wel. Ik kus hem liefdevol, mijn lippen vol op de zijne, bezegelend dat we bij elkaar willen horen.

Matthijs

Hier had ik op gehoopt, terwijl ik het toch bijna niet durfde te verwachten. Mijn moeder zegt altijd dat ik dingen moet visualiseren en dat deed ik vannacht, tot in den treure. Ik visualiseerde dat ik hiermee niet te hard van stapel liep, dat ik Nelly hier niet mee zou overvallen, dat ze ‘ja’ zou zeggen. En ze zei ‘ja’, ze wil mijn vriendin worden! Er valt iets van me af, een beklemming die ik voelde sinds ze op Schiphol boos wegliep en tussen al die mensen verdween, uit mijn leven verdween, want zo voelde het. En nu is ze weer hier en wil ze me hebben!

We gaan naast elkaar op de bank zitten, om samen even te bekomen van de emoties. En dan praten we. We praten over wat er nou fout ging vorige week en hoe dat zo kon gebeuren. Allebei komen we uit op ervaringen die ons een beetje kopschuw hebben gemaakt om open te zijn over wat we willen. En nu we dit zo tegenover elkaar uitspreken begrijp ik nog steeds niet dat ik in mijn werk altijd gemakkelijk de koe bij de horens pak, terwijl ik dat naar vrouwen toe hartstikke moeilijk vind.

Op een gegeven moment vraagt Nelly hoe laat de Amerikanen eigenlijk arriveren. Ik kijk op de klok, zie dat het al tegen twaalf uur loop en reageer ‘oeps, ja, over een uur al. Ze worden door diezelfde limo hier afgezet en worden dan net als jij naar boven geleid.

Nelly

Ik kan nog niet goed bevatten wat me is overkomen. Als Matthijs vertelt dat de Amerikanen over een uur al voor de deur staan stel ik voor om beneden snel een hapje te gaan eten. Ik kreeg vanmorgen geen hap door mijn keel en heb nu razende honger Bovendien geeft het ons allebei de kans wat te downsizen. Terwijl we om de hoek van het hotel in een kleine tent een broodje eten praten we volop door, over dingen die ons bezighouden, wat we belangrijk vinden in het leven. We oefenen als het ware met ons tegenover elkaar open te stellen, elkaar te laten zien wie we zijn. Om kwart voor éen zijn we weer terug in de suite, waar ik nog snel even de badkamer in ga om mijn make-up te inspecteren. Ik heb geen idee welke hotemetoten in die Amerikaanse delegatie zo meteen binnenzeilen, maakt me ook niet uit maar in ieder geval wil ik er dan op mijn best uitzien.

Ik hoor de lift al ‘pingen’, terwijl ik nog in de badkamer ben. Snel ga ik terug de suite in, waar ik nog net zie hoe de deuren openschuiven en er tot mijn grote verrassing geen delegatie mannen maar drie kinderen naar binnen stuiven. Matthijs kijkt me met een grijns aan, hij wist er blijkbaar van, de boef! Enthousiast vliegen ze eerst Matthijs om de nek, waarna het mijn beurt is. Hun ouders, Joanne en Anthony, want het zijn inderdaad hún kids, staan het glimlachend aan te kijken en pas als de kinderen ietsje tot rust komen begroeten we elkaar. Ik vind het echt een leuke verrassing, het was zo gezellig met hen bij die barbecue, maar dit is wel het allerlaatste wat ik had verwacht.

Terwijl de Amerikaanse familie nog wat acclimatiseert en er door de roomservice een wagen met allerlei drankjes en hapjes wordt binnengereden, legt Matthijs me uit hoe dit is ontstaan. Toen Joanne hoorde dat Anthony naar Amsterdam zou vliegen voor dit overleg wilde ze persé mee. Ze wilde Amsterdam altijd al een keertje zien, en dit was de kans. En dus gingen de kids, die nog steeds zomervakantie hebben ook mee. Om die reden hebben Anthony en hij gisteren in een beeldverbinding doorgepraat tot ze het eens waren, zodat er hier alleen nog maar wat puntjes op de i hoeven te worden gezet.

Het wordt een supergezellige middag. Als de schaal met versnaperingen helemaal leeg is, is het tijd om wat te gaan doen, de kinderen moeten hun energie kwijt. Vanaf het Amstelhotel wandelen we naar Artis, waar de drie kinderen een fijne middag beleven, opgewonden van het ene dierverblijf naar het andere rennend.

Terug in het hotel blijkt er nog een verrassing te zijn. Matthijs huurde een tweede suite, naast die van Joanne en Anthony, en deze is voor ons samen. ‘Ze blijven enkele dagen en het leek me wel een goed idee om niet iedere keer op en neer naar huis te hoeven gaan’ zegt hij met dat typische jongensachtige grijnsje van hem. ‘En als ik nou ‘nee’ had gezegd?’ vraag ik dan. ‘Ohw, ik heb gevisualiseerd dat je ja zou zeggen, dus dat kon niet’ antwoord hij gevat, breed grijnzend. Ja, zal wel, ik zag met eigen ogen hoe zenuwachtig hij was. Maar ik ben blij dat Matthijs dit zo organiseerde en vlieg hem om de nek.

Matthijs

Al de hele dag heb ik het gevoel dat ik zweef, zo licht als ik me voel sinds Nelly instemde om het samen te gaan proberen, een echte relatie op te bouwen. Zoals ze me nu om de nek vliegt zou ik haar liefst naar het bed dragen, om met haar te vrijen. Maar dat moet toch nog even wachten, we spraken met Joanne en Anthony af elkaar over een uur weer te ontmoeten, om samen wat te gaan eten.

Toch belanden we even samen op bed, om kort wat uit te rusten en als Nelly dan vraagt hoe het nu verder gaat met de onderhandelingen, vertel ik haar dat Anthony en ik er dus eigenlijk al grotendeels uit zijn. Ze zijn volledig meegegaan in de door mij voorgestelde deal van een kwart miljard euro ineens. Daarnaast stemmen ze in met een aandelenpakket voor mij in ConnectPRO, maar dan wel in delen te verwerven. Honderd miljoen nu ineens en in de drie jaren daarna dat ik als projectleider verbonden, zal de jaarlijkse bonus vijftig miljoen in aandelen bedragen, mits de resultaten ernaar zijn.

‘Wauw, je bent rijk! Goed gedaan, bikkel’ reageert Nelly en met dat ze dat zegt duizelt het me ineens, dat ik binnenkort in éen klap multimiljonair ben. Iets wat ik me nooit heb bedacht en eigenlijk ook nooit als ambitie had.

Nelly

De maaltijd was gezellig en is om gevlogen. Omdat de hele family ineens last kreeg van hun jetlag zijn Anthony en Joanne de kinderen naar bed gaan brengen, en duiken ze er daarna zelf ook in. Eigenlijk zouden Anthony en Matthijs daarna nog enkele uurtjes pakken om samen de deal definitief rond te maken, maar dat doen ze dan maar morgenochtend. Met als gevolg dat Matthijs en ik nu de rest van de avond voor onszelf hebben. En dan komt goed uit, want ik vind dat we nu wel geduldig genoeg zijn geweest en dat het hoogtijd is om onze nieuwe relatie te gaan vieren. In bed!

En blijkbaar voelen we dat allebei zo, want amper zijn we in onze suite of Matthijs trekt me tegen zich aan en fluistert ‘hebben wij niet iets te consumeren, vriendin?’ Ik krijg ineens zo’n bange maagd voor ogen bij wie de lange nachtpon wordt opgetild waarna de heer des huizes haar ‘betreedt’. Als ik een dommig giecheltje laat horen kijkt Matthijs me verbaast aan en zegt hij ‘ja toch?’ Jazéker hebben wij iets te consumeren, en dus duw ik hem een stukje van me af, waarna ik zijn riem en broekband los maak. Omdat het weer zo’n lekkere wijde broek is valt die zo omlaag, waarna ik aan de knoopjes van zijn shirt begin.

Als ook die uit is ga ik op mijn knieën en trek ik tot slot zijn slip omlaag, waarna zijn pik al half-stijf voor me opveert. Ik geef er naar Matthijs opkijkend een kusje op, waarna ik de eikel in mijn mond neem. Hij smaakt lekker, naar Matthijs, zoutig, zwoel, met een geur die echt bij hem past. Als zijn pik stijf is laat ik hem los en sta ik weer op, waarop Matthijs zegt ‘oké liefje, jóuw beurt.’ Hij ritst de zijsluiting van mijn jurkje los en dan, het bij de zoom pakkend trekt hij het in éen beweging over mijn hoofd uit, waarna mijn beha en slipje er achteraangaan. Daarna trekt hij me opnieuw tegen zich aan en omdat we nu allebei naakt zijn voelt dat onwijs fijn. Zonder ons te bewegen blijven we zo een hele tijd staan, genietend van het contact, elkaar strelend, zoenend.

Pas als onze tongen elkaar opzoeken slaat de vlam in de pan. Matthijs tilt me met zijn handen onder mijn billen op waarna ik mijn benen om zijn heupen vouw, en zo draagt hij me naar het bed. Eenmaal daar vouwt hij me helemaal open, waarna hij zich op mijn kutje stort. Hij likt me van onder naar boven open, waarna hij mijn klitje bewerkt, net zo lang tot ik tegen hem op lig te steigeren en hem aan zijn haren omhoogtrek. Ik móet hem nu in me hebben, en snel ook. Gelukkig is Matthijs heel gehoorzaam, maar moet hij me toch eerst even plagen.

‘Heb je haast, liefje?’ vraagt hij een beetje grijnzend, terwijl hij op zijn armen steunend boven me hangt. Als antwoord vouw ik mijn benen om zijn heupen, waarna ik hem op zijn billen duwtjes gevend stimuleer om me te ‘betreden’. En dat doet hij. Langzaam maar zeker betreedt hij mij, schuift hij zijn fijne paal in me. Als hij helemaal in me is laat Matthijs zich languit op me zakken, kroelt hij zijn gezicht in mijn haren en fluistert hij dicht bij mijn oor ‘ohw Nelly, wat is dit fijn, in jou…’


Ik voel hoe mijn hart opzwelt voor deze vent. Al het afstandelijke ontoegankelijke is verdwenen, hij heeft zich helemaal aan me overgegeven. En éen ding weet ik zeker, dat ga ik ook doen. Ik heb ‘ja’ gezegd en nu ga ik ervoor, dat dit tussen ons iets wordt. Zo, diep verbonden, liggen we een tijdje. Geen van ons beiden voelt de drang om het meteen op een neuken te zetten. De intimiteit van deze stille verbondenheid is precies wat we nu allebei nodig hebben. Pas later, veel later begint Matthijs in me op en neer te bewegen, en gaan we op weg naar ons hoogtepunt…


Bedankt dat je dit verhaal las!
Liefs, Zazie
.