Moord In De Stripclub - 2

Het was 3 uur 's ochtends de nacht van vrijdag op zaterdag toen ik de parkeerplaats van de stripclub afreed. Met een druk op de afstandsbediening ging het schuifhek langzaam dicht en zoals gewoonlijk wachtte ik tot het helemaal dicht was, want de laatste tijd was er een golf van inbraken geweest in het gebied waar de club zich bevond. Een aantal van mijn buren waren bezocht door inbrekers die geld of waardevolle spullen uit hun winkels hadden meegenomen en als ze niets van waarde hadden kunnen bemachtigen, hadden ze veel schade aangericht.

Ondanks de vele camera's die we de afgelopen maanden hadden geïnstalleerd, had de politie geen idee wie er achter zat. Er gingen zelfs suggesties rond om een 24/7 bewakingssysteem op te zetten, de meeste winkeleigenaren waren bereid om bij te dragen aan het inhuren van een professionele ploeg. De volgende dag had ik spijt dat ik er niet eerder en harder voor gegaan was.

Na een redelijke nachtrust reed ik de volgende ochtend rond 9 uur weer naar de club en vond de parkeerplaats half gevuld met een heleboel politieauto's met zwaailichten. Toen ik naar binnen wilde gaan werd ik tegengehouden door een grote vent die me zei dat ik daar weg moest gaan. Toen ik uitstapte en hem vertelde dat ik de eigenaar was en zelfs mijn naam zei, werd hij zelfs vrij agressief en zei dat ik mijn handen waar hij ze kon zien moest houden terwijl hij zijn handboeien pakte. Ik moest me omdraaien en mijn handen achter mijn rug doen en werd onmiddellijk geboeid en naar wat leek naar de commandowagen gemarcheerd.

"Chief deze man beweert dat hij de eigenaar is van deze plek en zegt dat zijn naam George Gentle is", zei de grote man die me geboeid had tegen wat leek op de commandant. Voordat hij kon antwoorden vroeg ik wat er aan de hand was en waar mijn schoonmaakster was.

Hij keek me aan en zei: "Heeft u een schoonmaakster binnen?"

"Ja, meneer, ze komt elke ochtend en maakt alles voor me schoon."

"En hoe ziet die schoonmaakster er dan wel uit?"

"Ze is rond de 30, gemiddelde lengte, zwart haar, ze is Pools, heeft een mooi figuur, ze was vroeger een bodybuilder."

"En ze komt elke dag?"

"Ja, elke dag nadat we open zijn geweest, ze heeft een sleutel, ze begint om 8 uur en tegen de tijd dat ik aankom, is ze meestal halverwege en heeft ze haar pauze en drinken we samen een kopje koffie."

"En dat doet u elke dag?"

"Ja elke dag nadat de zaak geopend was en ik wil graag weten wat er aan de hand is, wat doen jullie hier allemaal, waarom ben ik geboeid en waarom mag ik mijn eigen pand niet in? Is er ingebroken?"

"Het zijn wij die hier de vragen stellen meneer en niet u, maar als u het absoluut wil weten, de reden dat we hier zijn is, omdatuw schoonmaakster ons heeft gebeld."

"Dus er is ingebroken?"

"Dat weten we niet, wat we wel weten is dat er een lijk binnen is en het ziet er niet uit als een ongeluk."

"EEN LIJK?"

"Ja, meneer een dode vrouw."

"Welke dode vrouw, waar komt ze vandaan?"

"Dat is precies wat we proberen uit te zoeken, waar was u trouwens gisteravond?"

"Nadat ik de zaak gesloten had, was ik thuis, aan het slapen."

"Mmhhm, kan iemand dat bevestigen?"

"Nee, ik woon alleen."

"En hoe laat kwam u thuis?"

"Ik vertrok hier zoals gewoonlijk iets voor 3 uur en was ongeveer een kwartiertje later thuis, zeg 3:15 en ik ging meteen naar bed."

"En je hebt tot nu geslapen?"

"Niet precies, anders zou ik hier nu niet zijn toch?"

"Dit is niet het moment om grappig te zijn meneer, hoe laat bent u opgestaan en wat heeft u toen gedaan?"

"Oké, ik ben om 8 uur opgestaan, gedoucht, ontbeten, rond 8.45 uur van huis vertrokken en hierheen gereden, waar ik door één van uw agenten in de boeien werd geslagen zonder dat ik een reden of een kans kreeg om uit te leggen waarom ik hier was."

"U zei dat u de eigenaar was?"

"Ja, al 15 jaar, het heet George’s hideout, wel die George, dat ben ik."

"Ik begrijp het, en u heeft nooit problemen gehad?"

"Nee, tot nu toe niet nee, ik denk dat ik één van de gelukkigen was, want veel van mijn buren hadden al wel inbrekers over de vloer, maar geen van hen had een dode vrouw die op hen wachtte toen ze 's morgens binnenkwamen om de zaak te openen."

"Ja, we weten dat er de laatste tijd een golf van inbraken is geweest, maar dit is de eerste keer dat er een dode is gevonden."

"Denkt u dat ik iets te maken heb met deze dode vrouw, wie ze ook mag zijn?"

"Dat weten we nog niet, wat u me vertelt, klinkt op het eerste gezicht logisch, maar we moeten voorzichtig zijn."

"Is het echt nodig om me daarvoor in de boeien te slaan?"

"Misschien niet", terwijl hij naar de grote man keek die me bij hem had gebracht, beval hij hem de handboeien af te doen.

"Mag ik nu naar binnen en mag ik alsjeblieft Julia zien, dit moet vreselijk voor haar zijn."

"Waarom wilt u die Julia zien en wie is ze?"

Ik vroeg me af, probeerde hij me voor de gek te houden en dacht hij dat ik nu een ander verhaal zou gaan vertellen?

"Zoals ik al eerder zei meneer, Julia is de Poolse poetsvrouw die voor mij werkt en ik ben niet alleen haar werkgever, maar ze is ook een goede vriendin van mij, ze moet zich overweldigd voelen door dit alles, want ik neem aan dat zij degene was die de dode vrouw heeft gevonden?"

"Ja, en aangezien u beweert voor haar te zorgen en haar enige vriend te zijn, is het vreemd dat ze u niet heeft gebeld, maar ons."

"Dat is helemaal niet vreemd, nadat de golf van inbraken begon, heb ik haar gezegd dat wanneer ze iets vreemds zag bij het aankomen of binnenkomen of wanneer ze zich niet veilig voelde, ze direct de politie moest bellen en buiten moest wachten tot jullie er waren, en ik neem aan dat ze dat gedaan heeft?"

"Ja, ze stond buiten op ons te wachten toen we aankwamen, extreem overstuur. We hebben meteen een ambulance gebeld voor medische ondersteuning."

"Godzijdank, en hoe gaat het nu met haar?"

"Het gaat goed met haar."

"Kan ik haar dan misschien eindelijk zien?"

"We zouden graag willen dat u eerst met ons mee naar binnen gaat om te kijken of u de dode vrouw kent die we hebben gevonden."

"OK, als dat echt moet."

"Een waarschuwing, het is geen mooi gezicht, ze is gewelddadig aangevallen en ze ziet er vreselijk uit."

Er kwam een andere auto aan en een jonge oosters uitziende bestuurster stapte uit en voegde zich bij ons. Ze begroette de chef en hij nam haar meteen apart. Ze leken een verhitte discussie te hebben. Helaas kon ik niets verstaan van wat ze zeiden. Later, veel later, zou ik erachter komen waar het over ging.

Toen ze na ongeveer 10 minuten weer bij me terugkwamen, allebei nog steeds behoorlijk boos kijkend, was de chef nog steeds bezig, bijna met handen en voeten, uit te leggen aan de jonge vrouw met wie hij duidelijk ruzie had gehad en met wie hij aan de kant had staan praten, dat ze een telefoontje hadden gekregen via het noodnummer 112 van een vrouw met een wat vreemd accent die vertelde dat ze een dode had gevonden in deze bar.

Dat ze er met spoed naartoe waren gegaan en inderdaad een dode vrouw hadden gevonden, hoogstwaarschijnlijk vermoord, en een half uur later was ik gearriveerd en beweerde de eigenaar van dit pand te zijn en stonden we op het punt naar binnen te gaan om uit te zoeken of ik het slachtoffer toevallig kende of enig licht kon werpen op wat er was gebeurd.

Ze keek me aan, stak haar hand uit en zei: "Ik ben Seiko Tashima en ik ben de onderzoekende rechercheur voor deze zaak, en u bent?"

"Aangenaam kennis te maken mevrouw Tashima, ik ben George Gentle, eigenaar en uitbater van deze zaak."

"Juffrouw Tashima, meneer Gentle" antwoordde ze, "en kent u de vrouw die de politie heeft gebeld?"

Voor de zoveelste keer moest ik vertellen wie Julia was.

"Ja, ze is mijn Poolse schoonmaakster, Julia."

"En ken je haar al lang?"

"Ja, we gaan een flink aantal jaren terug, ze maakt al 15 jaar voor me schoon, bijna vanaf de dag dat ik de club opende en ze is me erg dierbaar, dus ik maak me nogal zorgen over hoe ze zich voelt na de ontdekking van wat het is dat ze heeft ontdekt."

"Wel Meneer Gentle, we zullen er samen achter komen wat ze heeft ontdekt toen ze vanochtend binnenliep."

Toen ik binnenkwam, zag ik meteen dat wat de chef me had verteld, een ernstig understatement was. Een naakt vrouwenlichaam, bedekt met bloed, hing met vier touwen aan haar polsen en enkels volledig uitgespreid aan een balk. Haar rug was duidelijk gegeseld, hij zat vol bloederige striemen.

Ik had een serieus probleem om niet meteen te moeten kotsen.

"Kent u deze vrouw, meneer Gentle?" vroeg de chef nadat hij zag dat ik mezelf weer een beetje onder controle had.

Kende ik haar, God, ze was mijn beste stripper en paaldanseres, als ze optrad werden alle mannen gek, ze gooiden geld op het podium om haar aan te sporen zo snel mogelijk helemaal naakt te gaan.

"Ja agent, dit is één van de meisjes die hier optreedt, ze is mijn sterattractie, haar artiestennaam is Rose, je kunt haar foto's zien in de box bij de deur."

"Is dat haar echte naam meneer Gentle?"

"Nee natuurlijk niet, alle meisjes die hier werken hebben een artiestennaam, haar echte naam is Meredith, Meredith Taylor.

Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden, wie haalt het in zijn hoofd om zo'n mooie vrouw als Meredith zo te mishandelen, het was pure horror. We werden gevraagd om minstens 5 meter bij het lichaam vandaan te blijven om geen sporen te wissen.

Ze had sneden over haar hele lichaam, en wat leek op een champagnefles die in haar kut was geramd, en met geramd bedoel ik niet alleen de hals van de fles, maar de hele fles, er stak amper nog 5 cm uit. Haar borsten zagen er bruinachtig uit en aan de resten van kaarsen te zien die onder haar lagen, kon ik alleen maar raden hoe ze die kleur gekregen hadden.

Dit moet het werk van een echte zieke geest geweest zijn. Ik kon alleen maar hopen dat ze niet te lang geleden had en snel gestorven was. Een machete was in het midden van haar buik geplant, wat waarschijnlijk de enorme plas bloed verklaarde die vlak onder haar op de vloer lag.

Nauwelijks zichtbaar door al het gestolde bloed dat haar onderlichaam bedekte kon ik het woord LESBO onderscheiden, dat in haar buik was gekerfd. Haar voorhoofd was ook versierd met het woord hoer, maar dan ingebrand, naar ik vermoedde, met een elektrische soldeerbout.

Er waren een paar mensen in witte overalls die foto's namen en bewijzen verzamelden van het lichaam en de omgeving.

Ik hoorde juffrouw Tashima aan één van deze mensen in het wit vragen, ik gokte de hoofdlijkschouwer, wat het geschatte tijdstip van overlijden en de mogelijke doodsoorzaak zou kunnen zijn na hun eerste onderzoek. De man antwoordde dat ze haar dood schatten tussen 4 en 6 uur vanochtend.

Wat de doodsoorzaak betrof, was het kapmes de voor de hand liggende keuze, maar het zou kunnen dat het post-mortem was ingebracht

De autopsie zal ons meer vertellen antwoordde hij.

Met deze informatie konden we vertrekken. Ik was blij dat we konden gaan, na wat ik net had meegemaakt had ik dringend frisse lucht nodig en ik wilde zien hoe het met Julia ging als ik haar kon vinden.

Ik dacht dat de ambulance, die er nog steeds stond, de voor de hand liggende keuze zou zijn en dat was ook zo, Julia zat in de open achterdeur, bedekt met zo'n goud/zilveren nooddeken om haar warm te houden. Ze was duidelijk nog in shock, rillend, wat ik me kon voorstellen na wat ik een paar minuten geleden binnen had gezien, en ik was vergezeld door politiemensen terwijl zij helemaal alleen en totaal onvoorbereid was geweest toen ze vanmorgen binnenkwam.

"Julia?

"Oh, hoi, George."

"Hoe gaat het lieverd, gaat het een beetje? Is er iets wat ik voor je kan doen?

"Kun je me even een knuffel geven, alsjeblieft, ik heb iemand nodig die ik ken om me vast te houden."

Ik sloeg mijn armen om de bibberende vrouw heen, ik kon me niet voorstellen hoe ze zich moest voelen na wat ze in de club had gezien. Na een tijdje kalmeerde ze en liet ik haar los toen ik juffrouw Tashima zag naderen.

"Kan ik u even spreken meneer Gentle?"

"Ja juffrouw Tashima, hoe kan ik u helpen?"

"Heeft u enig idee wie dit zou kunnen gedaan hebben?"

"Ik vrees van niet, Rose was erg geliefd, zowel bij het mannelijke publiek als bij haar collega's."

"Hoe zit het met het vrouwelijke publiek?"

"Zoals u zich kunt voorstellen zijn er niet veel vrouwen die de club bezoeken, we zien alleen af en toe een lesbienne binnenlopen, maar die worden meestal vergezeld door hun vriendin, gewoon uit voor wat plezier en spelletjes."

"Heeft u mogelijke vijanden die u op deze manier kwaad zouden willen doen?"

"Er is natuurlijk altijd concurrentie in deze business en aangezien mijn club, en ik ben er trots op om dat te kunnen zeggen, nogal succesvol is, zouden er mensen kunnen zijn die me benijden, maar er schiet me niet direct iemand specifiek te binnen."

"Jaloerse partners?"

"Nee, ik ben single en ik heb nooit enige vorm van seks of amoureuze relatie met één van de meisjes die in de club werken gehad."

"Hoeveel meisjes werken er in de club?"

"Er werken er twee aan de bar, Daisy en Luna, en zes die optreden op het podium, Apple, Peach, Eve, Ruby, Maya, en natuurlijk Rose."

"En die waren er gisteravond allemaal?"

"Ja, ze werken 4 avonden per week met het gehele team. De club is gesloten op zondag, maandag en dinsdag."

"Is u gisteravond iemand in het bijzonder opgevallen in de club, iemand die u nog nooit eerder hebt gezien, iemand die overdreven geïnteresseerd was in Rose?"

"Nee weer niet, alles was normaal voor een vrijdagavond, de meeste mensen waren stamgasten. Joe, de uitsmijter, verveelde zich, zo vertelde hij me toen ik afsloot."

"Is u iets vreemds opgevallen toen u wegreed?"

"Er schiet me weer niets te binnen, met de recente golf van inbraken in de buurt let ik er bij het wegrijden extra op dat de hekken volledig gesloten zijn, maar er was niets bijzonders."

"Hoe en waarom zou Rose in de club kunnen geweest zijn nadat u gesloten had?"

"Ik heb geen idee, ze heeft geen sleutel, ze kan er niet in; niemand kan er in principe in."

"Ik moet u vertellen dat Julia ons te kennen gaf dat het hek niet op slot was toen ze aankwam om schoon te maken, het was dicht maar niet op slot. Ze vertelde me dat dat een beetje ongewoon was, vooral omdat ze uw auto niet op de parkeerplaats zag staan bij aankomst. Ze dacht dat u misschien vergeten was te controleren of het hek wel dicht was toen u de avond voordien wegging."

"Ik wacht altijd tot het hek helemaal dicht is en het sluit automatisch, maar ik controleer het niet altijd."

"Dus kan het zijn dat het hek dichtging maar niet op slot ging toen u wegreed?"

"Ik heb geen idee, ik heb het niet gecontroleerd, maar zelfs als het op slot zat, kan elk slot natuurlijk geopend worden door een specialist."

"Ja, dat is waar, dus u hebt geen idee wie het meisje vermoord kan hebben?"

"Nee, zoals ik al zei, hield iedereen heel veel van haar, ze hielp de andere meisjes zelfs regelmatig als ze een probleem hadden."

"Wat voor probleem bedoelt u?"

"Oh, je weet wel vriendjesproblemen, financiële problemen, problemen met werkvergunningen, ziet u behalve Rose en Maya kwamen de andere meisjes allemaal uit landen buiten de Europese Unie."

"Dus Rose was autochtoon?"

"Oh ja, ze is hier in België geboren en opgegroeid."

"Had Rose een vriend of echtgenoot?"

"Er was iemand, voor zover ik weet was ze ooit getrouwd, maar toen scheidde ze van die man, maar dat was, voor zover ik weet, lang geleden en ik heb hem nooit ontmoet."

"Dus Rose was vrijgezel zegt u?"

"Daar ben ik niet zeker van, maar nu u erover begint, de laatste paar maanden was er een vrouw die ik regelmatig zag en die een zekere interesse toonde in Rose, maar ik dacht er niets van omdat Rose, voor zover ik weet, strikt hetero is."

"Het woord LESBO dat in haar buik is gekerfd spreekt dat misschien tegen, weet u de naam van die vrouw die interesse toonde in Rose?"

"Ik ben bang van niet, misschien weet één van de andere meisjes het, maar ik niet."

"Wanneer kan ik de meisjes zien die voor u werken?"

"Sommigen van hen zullen waarschijnlijk wel komen opdagen tegen de tijd dat we normaal open gaan, maar ik denk dat dat vandaag niet het geval zal zijn?"

"Nee, de zaak zal op zijn minst een week gesloten en verzegeld worden.

"Oké, de meisjes zullen niet blij zijn want ik zal ze op technische werkloosheid moeten zetten, Zoals ik al zei op een normale dag komen de eersten net voor veertien uur, dus over ongeveer drie uur."

"Ik denk niet dat het verstandig is om ze hierheente laten komen, kunt u contact met ze opnemen en ze uitnodigen om in plaats daarvan naar het politiebureau in het centrum te komen?"

"Ja, dat kan ik doen, en ik wil er ook bij zijn als ze aankomen, ik laat niemand van hen dit alleen doorstaan."

"U kan erbij zijn als ze aankomen, maar we staan niet toe dat u aanwezig bent tijdens de ondervraging."

"Gaan jullie ze ondervragen?"

"Dat meneer Gentle is een standaard procedure, we ondervragen iedereen die op wat voor manier dan ook verbonden is of was met het slachtoffer.

“Ik zag dat er een camera hangt in de zaal?”

“Dat klopt, en niet alleen in de zaal, ook op de parking.”

“Worden die beelden opgenomen?”

“Ja.”

“Is er een manier waarop ik kan zien wat die camera’s hebben opgenomen?"

"Ja, maar dan moeten we wel terug naar mijn kantoor."

"Oké, ik zal kijken hoever onze forensische mensen met hun onderzoek staan."

Ze verdween weer in de club, kwam na 5 minuten terug en wenkte me. Ik voegde me bij haar en we gingen meteen door naar mijn kantoor.

"We hebben buiten twee draaiende camera's, één die de voorkant bestrijkt van het gebouw en één die de parkeerplaats controleert, ze draaien en keren na 3 minuten terug naar hun oorspronkelijke beginpositie. Welke wilt u eerst zien?"

"Staat het niet op tape of iets wat ik kan meenemen?"

"Nee, ik ben bang dat de opnames op een harde schijf staan. Ik kan wel een kopie maken op een geheugenstick als u dat wilt, maar dat duurt wel even."

"Oké, dan maken we een kopie, maar kunnen we in de tussentijd alvast hier even kijken?"

"Jazeker, welke camera eerst en vanaf welk uur wil u gaan kijken?"

"Laten we voor de voorkant van het gebouw gaan, te beginnen vanaf kort voordat u wegging."

Het vooraanzicht van de club verscheen op het scherm en het beeld ging langzaam van links naar rechts en terug. Ik zag mezelf naar buiten rijden en de poort sluiten. Daarna niets meer, het beeld bleef van links naar rechts bewegen. Juffrouw Tashima vroeg me om het wat sneller te laten gaan, maar toen we om 4:30 op de tijdstempel aangekomen waren, was er nog niets gebeurd.

"Tenzij de lijkschouwer het helemaal mis heeft over het tijdstip van overlijden, kunnen we niet zien of iemand het pand via de voorkant is binnengekomen. Laten we naar de opname van de parking kijken."

"Ik denk ook niet dat je daar iets zult zien, want als er iemand tussen mijn vertrek en 4:30 uur naar binnen reed, zou dat al te zien zijn geweest op de beelden van de voorkant."

"Tenzij de persoon of personen die binnenreden precies wisten hoe de camera's werken en binnenreden toen ze niet gefilmd konden worden, tenzij de parkeercamera hen natuurlijk betrapte."

"Ik vrees dat er een venster van ongeveer één minuut kan zijn waarin geen van beide camera's hen kan zien."

"Oké, maar hoe zit het met camera binnen?"

"Als de zaak gesloten is worden die geactiveerd door beweging als er iemand binnenkomt beginnen ze op te nemen."

Toen we naar de opname van de binnen camera keken, was die begonnen met opnemen, beginnend bij de voordeur om 3:30 draaide door heel de ruimte, maar alleen voor ongeveer 30 seconden en toen werd het beeld geleidelijk zwart.

"Was het opnamesysteem gestopt?" wilde Seiko weten.

"Nee, het bleef opnemen, maar alleen een zwart beeld."

"Oké, laten we eens naar de camera zelf kijken."

Toen we terug naar de showruimte gingen werd meteen duidelijk waarom er alleen zwart beeld was, de lens van de camera was bespoten met zwarte verf. Degene die dit had gedaan wist precies hoe en wanneer hij naar binnen moest komen en wat het beste moment was om de lens te bespuiten.

"Dit meneer Gentle, doet me vermoeden dat degene die dit gedaan heeft erg bekend is met het pand, een insider misschien?"

"Wie kan dit allemaal weten over de camera's, ze zijn trouwens een beetje verdekt opgesteld zoals u kon zien?"

"In principe weet iedereen die hier werkt hoe de buiten- en binnen camera's werken, ik train ze zelfs een beetje, voor het geval er iets gebeurt dan weten ze precies hoe ze zich moeten gedragen om zichzelf te beschermen. Maakt dat niet iedereen een potentiële verdachte?"

"Ja, ik vrees van wel, tenzij je nog iemand anders kunt bedenken?"

"Nou, in principe zou elke klant die een beetje oplet, en wil weten hoe het allemaal werkt, daar makkelijk achter kunnen komen."

"Hebt u iemand in het bijzonder in gedachten?"

"Ik denk dat ze regelmatig zouden moeten komen om het helemaal uit te vogelen."

"Ik zou zeggen van wel ja, zijn er klanten die bijna dagelijks komen?"

"Er zijn er een paar ja."

"Kent u hun namen?"

"Van sommigen weten we hun voornaam, maar niet de achternaam."

"Betalen ze contant of elektronisch?"

"Buiten de biljetten die de klanten in de meisjes hun BH of slipje steken of op het podium gooien, proberen we contante betalingen zoveel mogelijk te vermijden, we willen geen enkele wijze geassocieerd worden met witwaspraktijken."

"Verstandige beslissing, dus kunt u me de namen geven van de vaste klanten, laten we zeggen van de afgelopen maand of zo?"

"Bedoelt u nu?"

"Nee, morgen is goed. Misschien kunt u ze meenemen als u naar kantoor komt?"

"OK zal ik doen, is er nog iets anders dat ik kan doen om het onderzoek te helpen op dit moment?"

"Nee, ik denk dat we het onder controle hebben. We zullen een bewaker op het terrein hebben zolang het onderzoek duurt, daarna zullen we het gebouw verzegelen en zullen we regelmatig patrouilleren."

"Ik weet zeker dat mijn collega-zakenlieden in de buurt jullie zeer dankbaar zullen zijn als jullie de patrouilles hier in de buurt opvoeren."

Julia was voor zover mogelijk na wat ze vandaag had meegemaakt weer voldoende hersteld zodat ik haar naar huis kon brengen. Ik slaagde erin haar fiets, waarmee ze was gekomen, in de kofferbak van mijn auto te leggen en reed haar naar huis, waarbij ik haar vertelde dat ze de volgende dag om 10 uur op het politiebureau in het centrum moest zijn.