Zo Stil Was Ze Niet - 8

We zoenen een eeuwigheid met elkaar. Gewoon zoenen. Met tong, dat wel. Het is geweldig. Wat ik voel, proef en zie. En hoor. En een eeuwigheid is niet lang genoeg. Dit mag nog veel langer duren. Maar ik voel dat dat niet kan. En dat is goed. Ik wil meer. Eveline wil meer. Natsuki wil meer. Maar met name bij Eveline voel ik dit heel erg. Die schaamt zich niet voor haar verlangen. Die buigt veel verder over mij heen om Natsuki te zoenen. Die kijkt mij speels en spannend aan als ze dit doet, of als ze mij weer wil kussen. Haar tong is gretig en kronkelt alsof ze al met heel andere dingen bezig is. Haar hand ligt voortdurend op mijn buik en zakt steeds lager, maar nog niet op mijn kruis, dat hard bonkt in een steeds krapper wordende broek. Zouden we samen zijn geweest, was het al gebeurd—dat weet ik zeker. Maar we houden ons in. Vanwege Natsuki. Die geven we tijd en ruimte. Die vond dit te lastig om samen te doen. En zonder dat ik en Eveline dit tegen elkaar zeggen, weten we het.

Eveline gaat wel een stapje verder. Ze laat een knie tussen mijn benen vallen als ze mij weer tongt, en die knie drukt gedreven tegen mijn stijve aan, waardoor ik een kreuntje moet laten. Het is haar manier om ietsjes verder te gaan, en zo ook een signaal aan Natsuki. Zij reageert echter weer verrassend. “Niet stoppen,” zegt ze, als Eveline haar tong uit mijn mond haalt en zich weer op haar richt. “Ik wil ook wel even kijken. Ik kan toch niet wat jij kan,” fluistert ze zo stil dat het wel waar moet zijn. Een onzekerheid die niet erg is. Ze meent het. “Ik heb nog nooit iets... Ik zou hem misschien alleen maar pijn doen. En ik wil dat niet. Ik wil dat hij geniet. Van jou,” zegt ze tegen Eveline, die ervan opkijkt. “Dat wil ik ook wel. Ik wil niet stoppen. Maar jij gaat me dan wel helpen,” lacht ze bijna ondeugend. Haar knie drukt steviger tegen mijn stijve, of is het andersom? “Ik wil eerst kijken,” zegt Natsuki nog een keer, en gaat ook iets meer naar achter zitten, neemt nu letterlijk de rol van toeschouwer aan.

“Ik heb ook nog nooit...” zeg ik dan. Het ontschiet me eigenlijk, en ik schaam me ervoor, maar het is er gewoon nog nooit van gekomen. Want ik viste altijd achter het net. Het verbaast beide dames. “Twee maagden?” zegt Eveline iets te hard, maar niet om ons te beschamen. “Ik bedoel... van jou wist ik het,” zegt ze tegen Natsuki. Ik herpak me. “Dus het is niet erg, dan? We zouden dit juist met z’n drieën doen. Hoe ver het ook komt, toch? We hoeven niet alles nu te doen en te willen?” probeer ik haar tegemoet te komen. Maar ik voel tegelijkertijd dat de dames die gedachte niet delen. Eveline wil seks—plat gezegd. Ik had het nog niet eerder meegemaakt, maar ik voel aan alles dat ze seks wil. Met mij. En met Natsuki ook, denk ik. Iets van seks. Meer dan zoenen. En dat wil Natsuki dan wel zien. Dat geloof ik ook nog wel. Maar ze moet toch meer willen dan dat?

"Maar dan gun ik juist iets. Van haar. Wat ik toch niet kan," zegt ze, terwijl ze nog steeds een beetje moeilijk doet, haar blik even opzij, haar lippen samengeknepen in een mengeling van verlegenheid en oprechtheid. We lachen er wel om, zacht en lieflijk, omdat dat nu eenmaal bij haar hoort, omdat dat precies is wie ze is — ontwapenend in haar twijfel, lief zelfs als ze niet goed weet wat ze moet met haar eigen onzekerheid. "Ik ben zeker geen maagd," zegt Eveline dan, haar stem niet trots, eerder beschaamd, haar schouders iets kleiner gemaakt, haar hoofd een fractie naar beneden gericht, maar het is wat het is, ze zegt het kalm, als een feit waar ze niet meer onderuit komt. "En hoopte juist dat ik iets minder, uh, gretig zou zijn als jij er bij zou zijn," noemt ze het maar, een kleine grinnik in haar stem, alsof ze zichzelf een beetje voor de gek houdt.

We kijken haar nieuwsgierig aan. Wat weet ik eigenlijk van Eveline? Niet heel veel. Weinig over haar familie, of andere vriendinnen. Geen vriendjes of ex-vriendje dat ik ken of waarvan ik gehoord heb. Ze houdt meestal alles oppervlakkig, dat hoorde ik dan weer van Natsuki. En met ons was het dan ook echt anders — zeker niet oppervlakkig. Ze gaat graag stappen, dat weet ik wel. Met andere vriendinnen, en wat ze dan uitspookt hoef ik verder niet te weten. Het maakt me niet uit, het heeft geen invloed op wat wij nu doen, op wat zij nu hier betekent. Maar nu laat ze doorsluimeren dat ze makkelijk haar grenzen ziet vervagen. "Heb vaker triootjes gedaan," zegt ze zacht, haar stem bijna breekbaar in de stilte. "Maar niet zoals dit," zegt ze snel, haar woorden haastig, alsof ze dit echt duidelijk moet maken. Ja, dit is anders. Wij zijn anders. "Maar verlies me dan snel, zeg maar." Ze kijkt ons aan, helder, ingetogen, een eerlijke biecht, een zachte bekentenis die ze niet voor niets uitspreekt. Ik had het toch niet helemaal zo achter haar gezocht. Dat ze iets losser is dan Natsuki, dat was één ding, maar ja, wie niet? Dat was ik zelfs, in zekere zin. Maar nu schetst Eveline het beeld dat ze misschien zelfs wild is. Te wild, zo nu en dan. Dit maakt haar voor mij alleen nog maar uitdagender, het wekt mijn nieuwsgierigheid verder aan, al is dat niet eens haar bedoeling. Eigenlijk is het haar manier om aan te geven dat ze wellicht nog steeds wat twijfels heeft, moeite heeft met de gang van zaken als Natsuki een afwachtende rol inneemt. Want de laatste vierentwintig uur had ze dat juist niet gedaan, en dat wil ze dus niet. Om meerdere redenen, begrijp ik nu.

"Ik wil het alleen samen doen," zegt ze dan, haar stem vast, haar blik niet te ontwijken. "Of niet," lacht ze, vooral uitdagend, haar ogen priemend op Natsuki, om haar toch weer bij ons te trekken, om de kring weer rond te maken. Die knie nog altijd tussen mijn benen, een hand op mijn borst, en ze zit al bijna bij mij op schoot, haar warmte zo tastbaar, zo aanwezig, dat ik het warm genoeg heb. Maar Natsuki moet er weer bij komen. Die lacht nu ook, stil, en dan knikt ze. "Ik kijk wel van dichtbij dan," zegt ze gniffelend, alsof de twee eindelijk tot een compromis komen waar ze zich allebei in kunnen vinden. En ik kan er mee leven, al vind ik het doodeng, dat gebrek aan ervaring van mij voel ik in alles wat ik doe; mijn handen hebben de meiden tot nu toe nauwelijks aangeraakt, en als het al gebeurde, dan alleen op zeer veilige plekken. Maar nu zie ik Evelines focus meer naar Natsuki verschuiven. Ze trekt haar dichterbij, zoent haar met open mond, en de twee sluiten hun ogen en gaan een minuut lang helemaal in elkaar op. Teder, vertraagd, goddelijk.

Eveline beweegt meer over mijn schoot heen, schuift bijna tussen mij en Natsuki in, haar andere knie nu tussen mijn benen, drukkend tegen mijn harde, die fel reageert op wat ik zie, hoor, ruik en voel. De afstand is er niet meer. Natsuki is weer bij ons. Zo voelt het, en dus kunnen we eindelijk verder. De kus lijkt alleen met moeite verbroken te worden. Maar dan richt Eveline haar rug, kijkt op ons neer alsof wij haar onzekere pupillen zijn, grijnst er veelbelovend bij en strekt dan haar armen boven haar lichaam, nadat ze de rand van haar hemdje gepakt had. Voor mij, half op mijn schoot, komt de platte, gespannen buik van Eveline tevoorschijn, en daarboven de goedgevulde, pastelkleurige bh. Ze kromt haar rug een beetje, ze weet precies hoe sexy ze is. En zo zijn we weer een stapje verder gekomen. Naast mij kijkt Natsuki met dezelfde bewondering en opwinding naar haar als ik. Die bevestiging miste ik nog. Nu dus niet meer. Mijn handen vinden de heupen van Eveline. Ja, nu zijn we er echt klaar voor. Voor wat dan ook.

"Ze heeft me al een aantal keer gevraagd hoe het voelt," lispelt Eveline naar me, haar stem zwoel en bijna samenzweerderig, terwijl ze zich iets dichter over me heen buigt, een spelletje beginnend dat meteen de temperatuur in de kamer doet stijgen. Ik voel hoe Natsuki naast ons zichtbaar nerveus wordt, haar ademhaling onregelmatiger, maar ik kan mijn ogen niet van Eveline afhouden, gebiologeerd door haar lef, haar directheid, mijn nieuwsgierigheid naar meer onmiskenbaar. "Hoe het zou voelen als je in haar zit," hijgt ze vervolgens, fluisterend, haar blik fel op de mijne gericht, haar woorden zo direct en rauw dat mijn stijve zowat door mijn broek heen scheurt. Ze ziet het, haar ogen glijden omlaag, haar mond krult even, maar Natsuki heeft niets in de gaten, of wil het niet zien. "Eveline!" zegt Natsuki fel, niet uit afkeuring, maar uit pure verbazing om wat er uitgesproken wordt; niet eens seks in het algemeen, maar juist seks tussen mij en haar, dat was waar ze het Eveline over had gevraagd. "Maar ik weet het antwoord ook niet..." gaat Eveline onverstoord verder, haar stem vastberaden, haar blik niet aflatend, haar manier om ons weer een grens te laten verleggen, zoals alleen zij dat kan.

Ze zet nu beide knieën naast me, haar hele lichaam drukt zich tegen het mijne aan en haar mond vindt de mijne, geopend, hongerig, de tongzoen die volgt daverend en allesbepalend, de rest van de wereld uitwissend. Mijn handen glijden van haar heupen naar haar rug, omhoog naar haar nek, haar handen slaan zich om mij heen, trekken me dichter tegen haar aan, en vooral de manier waarop ze haar kruis stevig tegen het mijne duwt, maakt me duizelig van verlangen. Onze spijkerbroeken scheiden ons nog, maar mijn stijve staat kaarsrecht en ze duwt zich daar met gemak, zelfs gretigheid, tegenaan, hijgend, kermend en kreunend in elkaars mond nemen we een moment voor onszelf, een tijdloos stukje overgave waarin alles klopt. Haar warme lijf onder mijn handen, haar kronkelende tong in mijn mond, haar heupen die wiegen en het schurende gerijf tegen mijn stijve; het is geweldig, intens, echt.

Naast ons zit Natsuki, als Eveline mijn nek kust, naar mijn oor likt, zoek ik oogcontact met haar, haar grote ogen zonder spijt, alleen maar verbazing en verwachting. Ik pak haar hand, trek zacht aan haar arm, beweeg mijn mond naar haar toe en zoen haar, langzaam, voorzichtig, teder — we zijn met z’n drieën, ook in dit moment, niemand buiten gesloten. Het zijn weer een paar zinderende minuten die voorbij kruipen, alles voelt intens en rauw en echt aan. Mijn vingers vinden het bandje van Evelines bh, haar lippen kussen mijn hals, Natsuki laat mijn tong toe en hapt gretig terug, haar hand nog steeds in de mijne, haar lijf trillend.

En dan, uit het niets, zegt Eveline plots: "Ik heb vaak afgevraagd hoe zij smaakt. Jij ook?" Haar woorden snijden door het moment, ik en Natsuki schrikken er allebei van, het is te eerlijk, te open, maar haar blik is nu op mij gericht, dan op Natsuki, alsof ze een echt antwoord verwacht. Even is het stil, de spanning groeit, ik kijk naar Natsuki, zij kijkt naar mij, en dan knik ik, half lachend, half blozend. "Ja, absoluut," zeg ik knullig, maar ik meen het, en ik zie dat Eveline dat weet. Dan kijken we allebei naar Natsuki, alsof alleen zij nog hoeft te knikken om het te laten gebeuren. Ze wordt rood, bijna paniekerig, bijna zielig in haar opwinding en verwarring. "Volgende keer dan," besluit Eveline, haar stem geruststellend maar vast, en ze richt haar aandacht weer volledig op mij. Want ik wil wel, alles wat zij wil, en zij wil mij, dus wil ik haar. Toch blijf ik nog vooral passief, misschien omdat het met haar kan, omdat Eveline het initiatief neemt.

Ze staat op, langzaam en doelgericht, haar bewegingen beheerst en uitnodigend. Ze begint haar broek los te maken, haar vingers traag, terwijl ze haar blik niet van mij afwendt. "Eén ding tegelijk," zegt ze nu, veelbelovend, haar stem warm en tintelend terwijl ze naar mij kijkt. Want ze wilde twee dingen, en nu kiest ze er één. Ze brengt de broek langzaam langs haar benen naar beneden, buigt daarvoor voorover, haar perfecte borsten zichtbaar, en komt dan weer overeind, haar half lange blonde haren wippen mee met de beweging. En met een grote stap schuift ze weer bij mij op schoot, haar lichaam warm en aanwezig. Ik kan nog niet eens reageren, en ze maakt haar bh al los, haar blik niet afwijkend van de mijne, ze wil mijn reactie zien op al haar pracht, ze geniet ervan.

Het gaat snel, maar niet te snel, elke seconde telt. Ik heb Natsuki’s hand vast, voel haar spanning, haar steun, en mijn andere hand breng Eveline naar één van haar borsten en die vult zich, stevig, warm, vol leven. "Jezus..." fluister ik zachtjes, hijgend, de hitte maakt me licht in mijn hoofd. Eveline kreunt zachtjes, haar lippen gespreid, haar huid tintelend onder mijn aanraking. Natsuki knijpt in mijn hand, haar ogen groot en nat. Even geniet Eveline van de aanraking, laat mijn hand los en ik knijp zelf door, zacht en teder. Haar handen vinden mijn riem, trekken hem los, de rits volgt, en ze geeft me ruimte om iets overeind te komen, en dan ligt daar opeens mijn pik bloot, hard en trillend, de spanning niet meer te houden. Alsof we er niks meer aan kunnen doen — zij en ik, en die ander. Ze is niet vergeten, integendeel. Eveline kijkt ernaar, wij allemaal kijken, alsof ik zelf verrast ben door hoe hard ik daar lig. En als Eveline hem voorzichtig in haar hand neemt, haar hand soepel op en neer laat gaan, vloek ik opnieuw, de opwinding te groot om nog te verbergen. Waar eindigt dit?

Het eindigt nog niet. Al zal een voortijdig einde waarschijnlijk aan mij liggen. Ik weet niet goed of ze het doorheeft, of ze beseft dat ze me ontmaagdt, dat dit voor mij de eerste keer is. Want alsof het niets is, schuift ze met een paar vingers haar pastelkleurige slipje opzij, tilt zichzelf iets omhoog, en laat zich langzaam over me heen zakken, alsof we het al duizend keer zo gedaan hadden, als was dit de meest natuurlijke beweging ter wereld. En dus zit ik in haar. Mijn stijve klopt harder dan ooit tevoren en ik voel haar hitte zich om mij heen sluiten, zich helemaal om mijn omvang vouwen, haar warmte zich verspreiden en mij volledig inpakken. Zo makkelijk ging haar dat niet af; ze zakt niet meteen diep, maar telkens als ze omhoog komt, laat ze zich daarna iets verder afzakken, waardoor ik dieper in haar kom, mijn hele lengte langzaam en gretig opgenomen door haar lichaam. Haar strakke binnenste neemt mijn voorhuid mee en haar glibberige schaamlippen kussen mijn eikel elke keer dat ze op en neer beweegt, om daarna weer diep in haar te verdwijnen. Ik zou niet willen zeggen dat het zomaar gebeurt, want het was een lange aanloop geweest, maar nu kan ze niet meer wachten, er is geen schaamte, geen terughoudendheid. Natsuki is er bij, kijkt toe, en toch lijkt Eveline zich volledig te verliezen in het moment. Haar handen op mijn schouders, zich optrekkend, verend vanuit haar knieën, laat ze mijn bonkende, harde paal in en uit haar glijden, terwijl ik nog altijd een hand op haar borst heb, naar haar opkijk, zie hoe haar ogen zich sluiten, haar mond zich opent, haar gekreun steeds intiemer, dieper en rauwer wordt. En ik knijp in Natsuki’s hand, probeer mijn orgasme uit te stellen, niet wetend of het minuten zijn of seconden, het verstrijkt allemaal in een waas van genot, maar het duurt, en het mag van mij eindeloos duren. Maar uiteindelijk blijken het minuten te zijn, geen tientallen, maar precies genoeg voor nu, precies wat we nodig hadden.

Eveline knijpt in mijn schouders, komt tot stilstand, en begint dan te schokken, haar ademhaling hortend, haar stem breekbaar. "Ja, ik… ik…," hijgt ze, en ik voel hoe ze klaarkomt, haar hele lichaam zich spant, haar binnenste om mij heen knijpt, en mijn mond vliegt open bij het besef. "Ik… ik ook!" kreun ik zelf rauw, mijn handen plots op haar heupen, duw haar stevig tegen me aan zodat ik diep in haar blijf, haar binnenste nog altijd knijpend om mijn harde. Haar huid is klam, haar gekreun bijna stil maar haar schokken zijn allesoverweldigend, en dan, dan laat ik plots alles los. Terwijl het voelt alsof het niet mag, kan ik het echt niet meer in me houden, en dus kom ik nu ook, spuitend van verlangen en ongeloof, in Eveline, met Natsuki naast ons, nog steeds, haar hand aan mijn schouder geklemd alsof ze naar een spannende film kijkt, gefascineerd en ademloos.

Eveline beweegt steeds langzamer, maar ook steeds vloeiender, op en neer over mijn eikel, minder diep, de koude lucht glijdt langs mijn natte schacht, ik voel mijn sperma in dikke stralen naar beneden kruipen, weer heet tussen onze lijven. Als ze van me afkomt, schuift haar slipje direct weer goed, ze blijft even zitten, mijn natte, gladde eikel tegen mijn buik. Ze omhelst me dan, trekt me tegen zich aan, uitgeput, voldaan, ontladen, haar adem zwaar in mijn nek.

"Zo voelt dat dus," hijgt ze dan grinnikend naar Natsuki, die ademloos had toegekeken en nog steeds, haar blik gefixeerd, haar mond een beetje open. Ik zoek naar woorden, maar die zijn er niet, de schaamte vindt me langzaam, het ongemak van de situatie kruipt naar binnen, alsof we Natsuki nu tekort hebben gedaan, terwijl bij ons de spanning langzaam wegtrekt — maar bij haar ook? Eveline staat weer op, pakt haar kleren, kijkt nog even naar ons en loopt dan naar de badkamer om zich op te frissen, haar silhouet licht wankel maar trots. Ik weet niet wat Natsuki nu denkt, niemand weet dat, maar als Eveline opgewekt en aangekleed terugkomt, ziet ze ons nog samen op de bank zitten, zwijgend, in de nasleep van alles wat er net gebeurd is.

We hadden niets gezegd, maar toen had Natsuki me gekust, haar mond op de mijne, en nu tongen we, langzaam, gepassioneerd, haar hand had mijn stijve gevonden, beroerde hem zacht, trok zich niets aan van de nattigheid die onze orgasmes hadden achtergelaten, hield me op de een of andere manier hard in haar hand, op de meest langzame en tedere manier denkbaar. "Zal ik maar gaan dan?" plaagt Eveline ons, als we niet reageren op haar eerdere woorden. Ik had haar niet eens gehoord, we lachen, het maakt niet uit of ze gaat of blijft. Maar ze blijft, schuift aan de andere kant van Natsuki, kust haar, kust mij, en we beginnen weer opnieuw.

-