De Dekking

Frederik en Aurelie waren zesendertig en tweeëndertig, verliefd sinds hun studententijd, en al jarenlang bezig met wat zij zelf “het project” noemden: een kind. Na drie mislukte pogingen in een labo en sperma-analyses die steeds slechter werden, had de arts het zacht maar onverbiddelijk gezegd, “De aantallen zijn te laag, en de kwaliteit neemt verder af. Donorzaad is eigenlijk de enige realistische optie.”

Aurelie huilde die avond niet eens meer. Ze knikte alleen, schonk twee glazen wijn in en zei: “Dan doen we dat.”

Frederik zei niets. Hij voelde zich klein, kapot, alsof zijn lichaam hem verraden had op de allerbelangrijkste plek.

Een paar weken later, midden in de nacht, kon hij weer eens niet slapen. Hij scrolde doelloos over obscure fora, op zoek naar mannen zoals hij, naar een wonder dat niet bestond. In plaats daarvan vond hij iets anders, een wereld die hij nooit had vermoed. Foto’s van zelfverzekerde, gespierde kerels, “bulls” noemden ze zichzelf, die koppels hielpen op een manier die verder ging dan een potje in een kliniek. Berichten van vrouwen die schreven hoe bevrijdend, hoe intens, hoe levend het voelde. En berichten van mannen zoals hij, die toegaven dat het pijn deed, maar dat ze hun vrouw nog nooit zo gelukkig hadden gezien.

Frederik sloot zijn laptop, hart bonzend.

De ochtend erna, aan de keukentafel, terwijl de koffie nog pruttelde, schraapte hij zijn keel.

“Aurelie… ik heb iets gelezen. Iets geks. Iets wat misschien helemaal niet bij ons past. Maar ik moet het je toch vertellen.”

Ze keek op van haar telefoon, zag de kleur op zijn wangen, de trilling in zijn stem.

“Vertel,” zei ze zacht.

Aurelie zette haar koffietas neer zonder een slok te nemen. Eerst was er alleen stilte, een lange, zware stilte waarin ze hem aankeek alsof ze probeerde te begrijpen of hij een grap maakte.

Toen gleed er iets over haar gezicht: geen afschuw, geen woede, maar een soort verwarring die langzaam overging in iets anders. Ze trok haar wenkbrauwen op, beet even op haar onderlip, dat deed ze altijd als ze iets probeerde te verwerken dat te groot was voor woorden.

“Wacht even,” zei ze uiteindelijk, haar stem lager dan normaal. “Je bedoelt… een man die met mij naar bed gaat. Terwijl jij… erbij bent?”

Frederik knikte bijna onzichtbaar.

Aurelie ademde diep in, blies de lucht langzaam weer uit. Ze keek naar haar handen, toen weer naar hem aan.

“En jij… zou dat echt aankunnen? Mij met iemand anders zien?”

Haar toon was niet beschuldigend; het was oprechte verbazing. Frederik haalde zijn schouders op, zijn ogen vochtig. “Ik weet het niet. Maar ik weet wél dat ik jou al twee jaar zie wegkwijnen. Dat ik jou elke maand zie hopen en dan weer kapot zie gaan. En als dit… als dit jou weer laat lachen, echt laat lachen… dan wil ik het ten minste proberen te begrijpen.”

Aurelie stond op, liep om de tafel heen en ging bij hem op schoot zitten zoals ze vroeger deed, haar armen om zijn nek. Ze drukte haar voorhoofd tegen het zijne.

“Frederik,” fluisterde ze, “je bent gek. Volledig gestoord.”

Een klein lachje ontsnapte haar, half zenuwachtig.”

“Maar je bent wel mijn gestoorde man. Laat me die site eens zien, gewoon zien hè.” zei ze schor.

Die eerste avond zaten ze dicht tegen elkaar aan op de bank, de laptop op hun schoot, een fles rode wijn op tafel. Het begon bijna als een spelletje, alsof ze samen een verboden film keken. Ze lachten nerveus om de overdreven profielfoto’s, kerels in strakke boxershorts, met sixpacks die glommen van de olie, nicknames als “Vlaamse Hengst” en “BreedingBull_69”.

“Jezus, kijk die,” fluisterde Aurelie, wijzend naar een foto van een gespierde kerel van een jaar of dertig met een arrogante grijns. “Die denkt echt dat hij een geschenk aan de mensheid is.”

Aurelie scrolde verder. Ze kwamen op een forum waar vrouwen verslagen schreven. Sommige waren kort en zakelijk, andere waren lang en intiem. Een vrouw schreef hoe haar man naast het bed had gezeten, haar hand had vastgehouden terwijl een bull haar nam, en hoe ze daarna alle drie uitgeput en gelukkig in één bed waren beland. Een andere schreef dat ze na afloop huilde, niet van verdriet, maar omdat ze zich voor het eerst in jaren weer echt vrouw voelde.

Aurelie las hardop voor, haar stem steeds zachter. Af en toe keek ze opzij naar Frederik. Hij zat stil, zijn arm om haar heen, maar ze voelde zijn hart bonzen tegen haar schouder. Na een uur zei geen van beiden iets meer. De wijn was bijna op. Aurelie sloot de laptop en legde hem op de salontafel. Ze kuste hem, traag en diep. Toen ze zich losmaakte, glimlachte ze scheef.

“Gewoon onderzoek.”

Frederik knikte. “Gewoon onderzoek.”

De avonden werden een ritueel. Na het eten, gordijnen dicht, wijn open, laptop op de salontafel. Ze zaten nu niet meer naast elkaar maar tegenover elkaar, benen verstrengeld onder een dekentje, alsof ze elkaar vast wilden houden terwijl ze steeds dieper in die andere wereld doken.

Ze maakten een profiel aan, anoniem, geen foto’s van hun gezicht, en noemden zichzelf “F&A”. Al snel stroomden de berichten binnen. Na een paar dagen stond hun inbox vol: 48 nieuwe berichten, van kort en bot tot lange brieven met foto’s en testresultaten. Frederik scrolde langzaam door de lijst en zei uiteindelijk, met een stem die trilde van zowel spanning als opwinding:

“Er zit van alles tussen, Aur. Echt van alles. Jong, oud, student, zakenman, gespierd, slank, getrouwd, single… Ik wil dat jij zegt wat jij het liefste zou voelen. Niet wat verstandig is. Gewoon… wat maakt dat je buik warm wordt als je eraan denkt.”

Aurelie beet op haar lip, keek even naar het plafond en toen recht in zijn ogen.

“Eerlijk?”

“Altijd.”

Ze ademde diep in.

“Ik denk… een oudere man. Iemand die duidelijk meer ervaring heeft dan wij. Die kalm is. Die precies weet wat hij doet. Niet van die jonge gasten die vooral willen bewijzen hoe hard en hoe lang ze kunnen. Iemand die… de tijd neemt. Die naar me kijkt alsof hij allang doorheeft wat ik nodig heb voordat ik het zelf zeg.”

“En fysiek?” vroeg Frederik zacht.

“…Gewoon een normaal, verzorgd lichaam is genoeg. Als hij maar… aanwezig is. Een stem die laag is. Handen die weten waar ze mee bezig zijn. En…” ze lachte nerveus, “ik geef het toe… ik ben wel nieuwsgierig hoe het voelt als hij duidelijk groter is dan jij. Niet per se een monster, maar gewoon… écht gevuld. Dat je het verschil echt merkt.”

Frederik voelde een steek, pijn en lust tegelijk, en knikte langzaam.

“Dus: 45+, rustig maar zelfverzekerd, ervaren, een beetje dominant op een zachte manier… en een stuk beter bedeeld dan ik,” vatte hij samen, met een scheef lachje.

Aurelie kroop tegen hem aan.

“Zoiets.”

De filter “45+” leverde meteen een heel ander beeld op. Geen sixpack-selfies meer van twintigers, maar mannen met rimpels, grijzend haar, soms een buikje, soms juist nog verrassend strak.

Eén profiel sprong eruit door de verschillende foto’s, Vincent, 55, uit Oostende. Eén foto in pak, één in strak zwart T-shirt. Brede schouders, dikke onderarmen, grijs baardje van drie dagen. Klein buikje, wel een borstkas waar je een jas aan kon ophangen.

“Die,” zei Aurelie zacht, bijna fluisterend. “Die voelt… precies zoals ik het me had voorgesteld. Oud genoeg om vaderlijk te zijn, fit genoeg om…”

Frederik scrolde nog eens naar de foto van Vincent zonder shirt. Hij slikte. “Ja,” zei hij schor. “Die is… imposant.”

Aurelie legde haar hand op Frederiks been. “Zullen we hem antwoorden? Gewoon… eens een berichtje?”

Frederik knikte langzaam. “Stuur maar.”

Aurelie typte met een mengeling van zenuwen en opwinding:

“Goedenavond Vincent,

Bedankt voor je bericht. Je profiel spreekt ons aan. We willen graag eens kennismaken, gewoon voor een koffie of een glas wijn, allebei erbij.

Zou jij ook een dag en plek willen voorstellen die voor jou past?

Groetjes,

Aurelie & Frederik”

Nog geen vijf minuten later kwam er een antwoord binnen.

“Met plezier. Ik ben volgende week vrijdagavond vrij. Jullie kiezen maar.

Mag ik heel beleefd vragen of ik een recente foto van Aurelie mag zien, gewoon een normale, gezicht en al? Ik vind het fijn om te weten met wie ik spreek.

Uiteraard krijgen jullie van mij ook alles wat jullie willen zien.

Groet,

Vincent”

Aurelie keek meteen naar Frederik. “Een foto…” zei ze zacht. “Van mij.”

Frederik voelde zijn keel droog worden. Tot nu toe waren ze volledig anoniem gebleven.

“Gewoon een gewone foto,” zei hij. “Niks bloot of suggestief. Gewoon… jij zoals je bent.”

Ze scrolden samen door haar telefoon. Geen bikini-foto’s, geen decolleté. Uiteindelijk kozen ze een foto van afgelopen zomer: Aurelie op een terrasje in een lichtblauwe zomerjurk, haar tot op haar schouders, glimlachend naar de camera, zonnebril in haar haar. Mooi, maar braaf.

“Deze?” vroeg ze.

Frederik knikte. “Perfect. Je ziet er prachtig uit, maar het is niet uitdagend.”

Ze voegde de foto toe en typte eronder:

“Dit ben ik, gewoon op een terrasje afgelopen zomer. Hopelijk vind je het oké.

Groet, A”

Tien seconden later:

“Wauw, Aurelie.

Je bent beeldschoon. Echt.

Dank je voor het vertrouwen.

Aurelie keek op, ogen groot. “Hij noemt me beeldschoon…” fluisterde ze, half verlegen, half trots.

Frederik glimlachte, ondanks de vlinders in zijn buik.

“Dat bén je ook.”

Vrijdagavond, iets voor half negen, zaten ze aan een hoektafeltje in Café Den Bengel, een klein, bruin café op vijf minuten rijden van hun huis. Ze hadden het expres gekozen, bekend terrein, rustig op vrijdagavond, en als het niks zou zijn, waren ze snel weer thuis. Aurelie had haar haar los, een donkergroene blouse met een subtiel decolleté en een zwarte broek. Frederik droeg een net hemd, maar zijn handen trilden lichtjes toen hij de menukaart opensloeg zonder echt te lezen.

Om 20u28 kwam Vincent binnen.

Hij zag er precies uit zoals op zijn foto’s, groot, grijs baardje, brede schouders onder een donkerblauw overhemd. Hij glimlachte meteen toen hij hen zag, liep rustig naar hun tafel en stak zijn hand eerst naar Frederik uit.

“Frederik? Aangenaam. Vincent.”

Daarna naar Aurelie, een warme maar beleefde handdruk. “Aurelie. Je bent nog mooier dan op de foto.”

Aurelie kleurde meteen, maar lachte verlegen. “Dank je.”

Na een leuk gesprek van een half uurtje met vragen van beide kanten zei Vincent: “Ik heb een voorstel. Jullie hoeven nu niks te beslissen. Maar als jullie het fijn vinden, kunnen we dit gesprek een keer bij jullie thuis voortzetten. Gewoon wijn, praten, kijken hoe het voelt. Geen verwachtingen."

In de auto was het eerst stil. Aurelie staarde uit het raam, Frederik hield het stuur wat steviger vast dan nodig. Na een paar minuten zei Aurelie zacht:

“Hij was… anders dan ik verwacht had.”

Frederik keek opzij. “Hoe bedoel je?”

“Rustig, ja. Beleefd, absoluut. Maar ook… dominant. Heel duidelijk dominant.”

Ze draaide zich naar hem toe. “Heb jij dat ook gevoeld?”

Frederik knikte langzaam. “Ja. Vooral hoe hij naar jou keek. Niet opdringerig, maar… alsof hij al wist dat jij uiteindelijk ja zou zeggen. Alsof hij de touwtjes in handen had zonder ze echt vast te pakken.”

Aurelie beet op haar lip. “Precies. Toen hij vroeg wat ik hoopte te voelen, en ik zei ‘begeerd en veilig’… hoe hij toen glimlachte. Alsof hij dacht, dat kan ik je geven, meisje. En nog veel meer.”

Ze zweeg even.

“Hij onderbrak me niet één keer, maar toch voelde ik dat hij het gesprek leidde. En die blikken… vooral als ik praatte. Alsof hij me al een beetje uitkleedde met zijn ogen. Niet grof, maar… bezitterig.”

“Vond je dat vervelend? Of…” vroeg Frederik.

“Allebei. Een beetje vervelend, omdat het zo duidelijk was. Maar ook… fuck, Frederik, het deed iets met me. Ik voelde me klein. En gezien.”

Ze legde haar hand op zijn been.

“En naar jou toe was hij respectvol, maar ook daar… hij vroeg jou dingen, maar het voelde alsof hij jou toestemming gaf om mee te doen. Niet andersom.”

Frederik slikte. “Ja. Dat voelde ik ook. Alsof hij de alfa is, en wij… het koppel dat hij komt helpen.”

Aurelie kroop dichter tegen hem aan toen ze thuis de oprit op reden.

“Weet je wat ik het gekste vind?” fluisterde ze. “Dat ik het niet eng vond. Dat ik het juist… aantrekkelijk vond. Die dominantie. Zolang jij erbij bent.”

Thuis, nog na hijgend van de rit en het gesprek, zaten ze op de bank met de telefoon tussen hen in.

Aurelie beet op haar lip. “Ik wil het weten,” zei ze zacht. “Voordat we hem hier uitnodigen. Ik wil zien… hoe hij eruitziet. Helemaal. Uit nieuwsgierigheid. Gewoon om te weten waar we aan beginnen.”

Frederik voelde zijn hart weer sneller kloppen, maar hij knikte. “Stuur maar. Als hij oké is, stuurt hij wel iets respectvols.”

Aurelie typte een bericht om te zeggen dat ze het een fijn gesprek vonden en er serieus over nadachten om hem bij hen thuis uit te nodigen. Voordat ze die stap zouden zetten vroeg ze of hij heel discreet een naaktfoto wilde sturen. Gewoon om een volledig beeld te hebben. Alleen als hij het oké vond natuurlijk.

Enkele minuten later kwamen er twee foto’s binnen, één staand en één detail.

De eerste foto: Vincent staand in een eenvoudige kamer, volledig naakt, handen langs zijn zij. Zijn lichaam was precies zoals ze al vermoedden, brede borst, stevige armen, lichte buik maar duidelijk getraind. En tussen zijn benen hing zijn penis, zwaar en dik, zelfs in rust al opvallend groot, langer en forser dan Frederik ooit was geweest, met een brede eikel en een lichte kromming naar beneden.

De tweede foto was een close-up van zijn penis, half-hard nu, nog imposanter, dikke aderen zichtbaar, de eikel glanzend.

Aurelie staarde naar het scherm, haar adem stokte.

“God…” fluisterde ze. “Dat is… echt een bull.”

De dagen na de foto’s hing er een geladen sfeer in huis. Elke keer als Aurelie of Frederik de telefoon pakte, dachten ze aan die twee beelden, Vincent naakt, zwaar, zelfverzekerd. Ze vrijden vaker dan in maanden het geval was geweest.

Toch wilde Aurelie niet overhaasten.

“We hebben hem nu gezien,” zei ze op een avond in bed, haar hoofd op Frederiks borst. “En ja, hij is… een alfa. Geen twijfel mogelijk. Maar ik wil hem eerst weer in de ogen kijken. Hier. Bij ons. Gewoon praten, wijn drinken, voelen hoe hij zich gedraagt in onze ruimte. Pas als dat goed zit, beslis ik of ik verder wil.”

Frederik streelde haar rug. “Akkoord. Geen druk. We nodigen hem uit voor een gewone avond. Als het klikt, zien we wel. Zo niet, bedanken we hem vriendelijk.”

Ze spraken af op een vrijdag.

Aurelie ruimde het huis op alsof er koninklijk bezoek kwam, verse bloemen, kaarsen, de goede glazen. Ze koos een eenvoudig maar elegant zwart jurkje, niets te uitdagend, maar wel een dat haar figuur mooi liet uitkomen.

Frederik voelde de zenuwen in zijn buik, maar ook een vreemde rust, dit was hun huis, hun regels.

Vincent stond op de stoep met een fles rode wijn en een kleine doos Belgische pralines. Donker overhemd, nette broek, dezelfde kalme glimlach als in het café.

“Dag Aurelie, dag Frederik,” zei hij warm, gaf Frederik een stevige hand en Aurelie een lichte kus op de wang. “Bedankt voor de uitnodiging.”

Ze gingen zitten, Frederik in de fauteuil, Aurelie en Vincent op de bank, met een veilige meter ertussen. Eerst was het gewoon praten, over werk, over de feestdagen die eraan kwamen, over een goede serie die ze allemaal hadden gezien maar na enkele glazen wijn werden de vragen wat intiemer.

Aurelie draaide haar wijnglas rond, keek Vincent aan met een mengeling van nieuwsgierigheid en een lichte blos op haar wangen.

“Vincent,” zei ze zacht, haar stem een tikje hees van de wijn, “mag ik je iets persoonlijks vragen?”

Vincent draaide zich rustig naar haar toe, zijn ogen vast op de hare, een kleine, zelfverzekerde glimlach rond zijn mond.

“Vraag maar, Aurelie. Alles.”

“Hoeveel vrouwen… heb je eigenlijk al gehad? Op deze manier, bedoel ik.”

Vincent keek haar recht aan, zijn ogen donker en kalm. Hij liet de vraag even hangen, nam een slok wijn en zette zijn glas neer. Toen leunde hij iets naar haar toe, zijn stem laag en zelfverzekerd, met een duidelijke dierlijke ondertoon.

“Een tiental, Aurelie. Misschien twaalf.”

Hij pauzeerde even, liet het getal landen.

“En van die vrouwen heb ik er zes succesvol gedekt.”

Het woord ‘gedekt’ viel als een steen in stil water. Aurelie schrok zichtbaar. Haar ogen werden groot, haar mond ging een beetje open en ze ademde scherp in. Het klonk zo rauw, zo dierlijk, zo… onverbloemd. Alsof hij het over een merrie had, niet over een vrouw. Geen ‘zwanger gemaakt’, geen ‘vader van geworden’, maar gedekt. Bezit. Doel bereikt.

“Gedekt…?” herhaalde ze zacht, bijna fluisterend.

Vincent glimlachte rustig, zonder een spoor van schaamte. “Ja,” zei hij kalm. “Zo voelt het. Zo doe ik het. Ik neem een vrouw, ik vul haar helemaal, en als alles klopt… dan dek ik haar. Tot ze draagt.”

Aurelie slikte hoorbaar, haar keel voelde ineens droog. Het woord ‘gedekt’ bleef hangen in de lucht, zwaar en onverbloemd, alsof Vincent het over iets natuurlijks had, iets onvermijdelijks. Ze was niet gewoon dat iemand zo praatte. Nooit had een man tegen haar gezegd wat hij ging doen op een toon die geen twijfel liet, geen ruimte voor onderhandeling. Frederik was altijd teder geweest, voorzichtig, zoekend naar wat zij wilde. Maar Vincent… Vincent zei gewoon wat hij wilde.

“Dat… dat woord,” bracht ze uit, haar stem zacht en een beetje schor. “Gedekt. Dat klinkt zo…”

“Dierlijk?” vulde hij aan. “Ja. Omdat het dat ook is, Aurelie. Als ik een vrouw neem zoals jij, dan is het niet zachtjes of beleefd. Dan is het volledig. Dan dek ik haar zoals het hoort: diep, vaak, tot haar lichaam het niet meer vergeten kan. En jij bent niet gewoon dat iemand dat zo zegt, hè? Omdat niemand je ooit zo heeft behandeld. Als een vrouw die gemaakt is om genomen te worden.”

“Nee,” fluisterde ze. “Dat ben ik niet gewoon.”

Aurelie’s stem was zacht, bijna fluisterend, maar de vraag sneed door de geladen stilte heen.

“Vincent… als we ja zouden zeggen… als we jou toestemming geven… hoe zou jij dan precies te werk gaan? Stap voor stap?”

Vincent zette zijn glas neer, draaide zich volledig naar haar toe en keek haar recht aan. Hij sprak langzaam, met die lage, zelfverzekerde stem die geen ruimte liet voor twijfel.

“Eerst keur ik je.”

Aurelie’s ogen werden groot bij dat woord. Keuren. Alsof ze een merrie op de markt was.

Vincent liet het even bezinken en ging verder. “Je kleedt je uit. Hier, midden in de woonkamer. Ik laat je ronddraaien, langzaam. Ik kijk naar je lichaam, naar je borsten, je heupen, je billen. Ik raak je aan waar ik wil, je hals, je borsten, tussen je benen. Ik controleer of je nat genoeg bent, of je lichaam klaar is voor mij. Ik zeg je precies wat ik zie, wat ik mooi vind, wat ik ga nemen.”

“Pas als ik tevreden ben, als ik zie dat je perfect bent om gedekt te worden… pas dan ga ik verder. Dan laat ik je mijn pik zien, vasthouden, proeven als je wilt. En daarna leg ik je neer, spreid ik je benen en neem ik je. Langzaam eerst, zodat je elke centimeter voelt. Daarna hard en diep, net zo lang tot je komt, keer op keer. En tot slot, als Frederik het goed vindt, kom ik diep in je.”

Hij boog zich iets dichterbij, zijn stem bijna een grom.

“Want dat ben je, Aurelie, niet meer alleen de vrouw van Frederik. Maar een vrouw die gekeurd, genomen en gedekt is door mij.”

Aurelie zat roerloos, haar adem snel en oppervlakkig. Het woord ‘keuren’ galmde na in haar hoofd, rauw en dominant. Ze was het niet gewoon. Niemand had haar ooit zo behandeld. Niemand had haar ooit zo aangesproken. En toch voelde ze, diep vanbinnen, hoe haar lichaam reageerde.

Vincent liet zijn blik langzaam over Aurelie glijden. Hij zag hoe haar borst snel op en neer ging, hoe haar dijen lichtjes tegen elkaar drukten, hoe haar pupillen groot en donker waren. Hij zag dat ze geen nee meer zou zeggen. Hij zette zijn glas neer, leunde rustig achterover op de bank en keek haar recht aan. Zijn stem was laag, kalm, maar onmiskenbaar bevelend.

“Sta op, Aurelie.”

Het was geen vraag.

Aurelie’s adem stokte. Ze keek even naar Frederik, hij zat stil, bleek, ogen wijd open, en toen weer naar Vincent. Langzaam, alsof haar lichaam niet meer helemaal van haarzelf was, stond ze op. Haar benen trilden lichtjes.

Vincent bleef zitten, zijn armen ontspannen over de rugleuning gespreid, als een koning op zijn troon.

“Kleed je uit. Langzaam. Alles. Ik wil je keuren.”

Het woord ‘keuren’ viel weer, harder nu, in de stilte van hun eigen woonkamer.

Aurelie’s handen gingen naar de zoom van haar zwarte jurkje. Ze aarzelde één seconde, maar Vincent’s blik liet geen ruimte voor twijfel. Ze trok het jurkje over haar hoofd in één vloeiende beweging en liet het op de grond vallen. Ze stond daar in haar zwarte bh en bijpassende string, haar huid licht blozend onder het zachte licht van de kaarsen. Vincent zei niets. Hij keek alleen. Traag. Van haar hals naar haar borsten, haar buik, haar heupen, haar benen. Alsof hij elk detail in zich opnam.

“Bh,” zei hij eenvoudig.

Aurelie reikte achter haar rug, maakte het haakje los en liet de bh van haar schouders glijden. Haar borsten kwamen vrij, tepels al hard.

Vincent’s ogen vernauwden zich lichtjes, maar hij bleef stil.

“String.”

Met trillende vingers haakte ze haar duimen in de bandjes en schoof het dunne lapje stof naar beneden. Ze stapte eruit en stond nu volledig naakt voor hem, midden in hun eigen woonkamer, terwijl haar man op nog geen twee meter afstand zat. Vincent liet de stilte duren. Toen sprak hij, rustig en zakelijk, maar met een ondertoon die diep doordrong.

“Draai je om. Langzaam.”

Aurelie draaide, haar armen slap langs haar lichaam, tot ze met haar rug naar hem toe stond.

“Goed zo,” zei hij. “Buik in, billen naar achteren. Laat me zien wat ik ga nemen.”

Ze deed het. Zonder nadenken.

Vincent stond eindelijk op. Hij liep langzaam om haar heen, zijn voetstappen zacht op het parket. Hij bleef achter haar staan, dichtbij, maar raakte haar nog niet aan. Hij boog zich iets voorover, zijn mond vlak bij haar oor.

“Je bent perfect,” gromde hij zacht. “Rijp. Klaar om gedekt te worden.”

Toen pas legde hij zijn handen op haar heupen, groot, warm, bezitterig, en draaide haar weer naar zich toe. Hij keek over haar schouder naar Frederik.

“Ze is klaar,” zei hij eenvoudig.

Vincent zijn handen gingen naar zijn hemd. Hij knoopte het open, liet het van zijn schouders glijden. Daarna zijn broek. Geen haast, geen show; gewoon efficiënt, zelfverzekerd. Toen hij volledig naakt was, bleef hij even staan. Zijn erectie was al fors, dik, zwaar, recht omhoog wijzend, de eikel donker en glanzend. Precies zoals op de foto’s, maar in het echt nog imposanter. Aders liepen over de schacht, de hele lengte pulseerde lichtjes.

Frederik zat roerloos in zijn fauteuil. Hij zei niets. Hij kon niets zeggen. Zijn ogen waren gefixeerd op Vincent, op dat ding dat nu midden in hun woonkamer stond, klaar voor zijn vrouw.

Vincent keek naar Aurelie, die nog steeds naakt voor hem stond, haar huid blozend, haar borsten snel op en neer gaand. Hij stapte dichterbij, tot op een armlengte.

“Pak vast, Aurelie,” zei hij kalm, maar onmiskenbaar bevelend. “Neem mijn pik in je hand. Voel hoe hard hij voor jou is.”

Aurelie’s ogen werden groot. Ze keek even naar Frederik en toen weer naar Vincent.

Langzaam stak ze haar hand uit. Haar vingers sloten zich om de schacht, niet helemaal, hij was te dik. Ze voelde de hitte, het kloppen, het gewicht. Hij was harder dan ze verwacht had, zwaarder dan ze ooit in haar hand had gehad.

Vincent gromde zacht, tevreden. “Goed zo,” zei hij. “Voel maar. Keur je bull. Voel hoe hij voor jou gemaakt is.”

Aurelie’s hand bewoog bijna vanzelf, eerst voorzichtig, toen iets steviger. Ze gleed van de basis naar de eikel en weer terug, haar duim over de top strelend.

“Zeg het maar,” zei hij laag. “Is je bull goed genoeg voor je?”

“Ja…” fluisterde ze.

Vincent keek neer op Aurelie, zijn hand licht in haar nek, zijn pik hard en zwaar in haar hand. “Op je knieën,” zei hij kalm, maar met een toon die geen tegenspraak duldde.

Aurelie liet zich langzaam zakken. Haar knieën raakten het zachte tapijt, haar handen rustten op haar dijen. Ze keek omhoog naar hem, ogen groot, lippen lichtjes vaneen. Vincent stapte iets dichterbij, zijn erectie nu recht voor haar gezicht. Hij was zo dichtbij dat ze zijn warmte voelde, zijn geur rook, mannelijk, schoon, opwindend.

“Maak me nat,” zei hij laag. “Pijp me. Langzaam. Zorg dat ik goed glad ben voordat ik je neem.”

Aurelie slikte, maar aarzelde geen seconde meer. Ze boog zich voorover, haar lippen raakten eerst de eikel, zacht, voorzichtig. Ze kuste hem, likte langs de onderkant, proefde het zoute druppeltje dat er al uit kwam.

Vincent gromde zacht, zijn hand gleed naar haar haar, niet trekkend, maar sturend. “Goed zo,” mompelde hij. “Neem hem in je mond. Dieper.”

Ze opende haar mond verder, liet hem langzaam naar binnen glijden. Hij vulde haar meteen helemaal, rekte haar lippen, drukte tegen haar tong. Ze moest haar kaken wijd openen om hem te kunnen nemen. Haar handen grepen zijn dijen vast voor houvast. Vincent begon heel licht te bewegen, niet stoten, maar kleine, beheersende stootjes, net genoeg om haar te laten voelen wie de regie had.

Frederik zat nog steeds in de fauteuil, roerloos, zijn ogen strak gericht op zijn vrouw die nu op haar knieën een andere man pijpte. Hij hoorde de zachte, natte geluiden, zag hoe Aurelie’s wangen hol trokken als ze zoog, hoe haar ogen af en toe naar hem opkeken, half schuldig, half in extase.

Na een paar minuten trok Vincent zich langzaam terug. Zijn pik glom nu van haar speeksel, nog harder, nog dikker. Hij tilde haar kin op met zijn duim, keek haar diep in de ogen.

“Je hebt het goed gedaan,” zei hij. “Je bull is klaar.”

Hij keek naar Frederik. “Nu ga ik je vrouw nemen.”

En zonder op een antwoord te wachten, tilde hij Aurelie op, legde haar op haar rug op de bank en spreidde haar benen wijd open. Hij knielde tussen Aurelie’s benen en hield zijn pik in zijn rechterhand, de eikel glanzend van haar speeksel. Met zijn linkerhand opende hij haar voorzichtig verder, zijn duim gleed even over haar clit om te voelen hoe nat en gezwollen ze al was. Hij zette de brede eikel tegen haar opening en drukte zacht, maar vastberaden. Aurelie hapte naar adem toen het topje naar binnen gleed; ze voelde meteen het verschil: de rekking, de druk, hoe hij haar vulde op een plek waar Frederik nooit kwam.

Langzaam duwde hij verder. Centimeter voor centimeter. Aurelie’s mond ging open in een stille schreeuw; haar handen grepen de kussens vast. Ze voelde hoe haar lichaam zich opende, hoe haar binnenste wanden zich spanden rond zijn dikte. Toen hij halverwege was, stopte hij weer. Hij trok een klein stukje terug en duwde toen weer vooruit, een langzame, ritmische beweging die haar langzaam helemaal liet opnemen. Elke stoot ging iets dieper, iets verder, tot ze op een gegeven moment zijn heupen tegen de hare voelde en wist, hij zat er helemaal in.

Vincent gromde diep, tevreden.

“Helemaal,” zei hij.”

Aurelie’s ogen waren vochtig, haar ademhaling snel en oppervlakkig. Ze voelde zich zo vol dat het bijna te veel was, maar tegelijk precies wat ze nodig had. Hij vulde haar volledig, drukte tegen haar baarmoedermond, rekte haar op een manier die pijn en genot tegelijk was.

Hij begon te bewegen. Eerst langzaam, lange, diepe stoten waarbij hij bijna helemaal terugtrok en dan weer volledig naar binnen gleed. Elke keer dat hij terugkwam, ontsnapte er een zacht, nat geluid en een kreun uit haar keel.

Frederik zat nog steeds in de fauteuil, dichtbij genoeg om alles te zien, hoe Vincent’s dikke pik glom van haar vocht, hoe Aurelie’s lippen zich strak om hem spanden elke keer dat hij naar buiten gleed, hoe haar lichaam lichtjes meebewoog op zijn ritme. Vincent versnelde langzaam. Zijn stoten werden harder, dieper, ritmischer. Aurelie’s kreunen werden luider, ongeremder. Haar benen trilden, haar heupen kwamen hem tegemoet.

“Voel je hoe diep ik ga?” gromde Vincent, zijn handen stevig om haar heupen. “Dit is wat je nodig had. Dit is hoe een vrouw gedekt wordt.”

Aurelie kon alleen nog knikken, haar ogen half dicht, volledig overgeleverd.

Frederik voelde het te veel worden. De aanblik van Vincent die diep en ritmisch in Aurelie stootte, haar benen wijd over zijn schouders, haar gezicht vertrokken van genot dat hij haar nooit had kunnen geven, het werd hem zwart voor de ogen. Hij mompelde iets onsamenhangends, “ik… even water…”, en stond op, benen slap, richting keuken. De deur naar de woonkamer liet hij op een kier staan. Alsof hij zichzelf niet helemaal wilde afsluiten. In de keuken leunde hij met twee handen op het aanrecht, hoofd gebogen, ademhaling zwaar. Maar de geluiden uit de woonkamer volgden hem onverbiddelijk.

Eerst het ritmische, natte klappen, Vincent’s zware ballen die bij elke diepe stoot hard tegen Aurelie’s billen sloegen, steeds sneller, steeds harder. Een geluid dat hij kende van porno, maar nooit in zijn eigen huis had gehoord. Daaronder Aurelie’s stem, geen zacht gekreun meer, maar luide, ongecontroleerde uithalen. “Ah… ah… ja… dieper…” Woorden die ze bij hem nooit had gebruikt. Haar stem brak, werd hoger, smekend.

En dan Vincent’s stem, laag en dominant, zonder een spoor van twijfel.

“Neem het maar, Aurelie. Voel je hoe ik je vul? Dit is wat je nodig had. Een echte pik diep in je kut.”

Een korte stilte, alleen het klappen van huid op huid.

“Zeg het. Zeg dat je mijn teef bent.”

Een snik, half kreun, half overgave.

“Ik… ik ben je teef…”

“Luid.”

“IK BEN JE TEEF!”

“Goed zo. En wat wil een teef?”

“Gedekt worden… alsjeblieft…”

Frederik voelde zijn knieën knikken. Hij greep het aanrecht steviger vast, zijn eigen pik pijnlijk hard in zijn broek, terwijl hij luisterde hoe zijn vrouw zich volledig overgaf aan een andere man. Hij hoorde hoe haar ademhaling stokte, hoe haar lichaam begon te schokken, hij kende dat geluid, maar nooit zo intens, nooit zo volledig.

“Kom voor me,” gromde Vincent, zijn stem diep en bevelend. “Kom op mijn pik. Laat je man maar horen hoe je klaarkomt.”

Een luide, lange schreeuw die door het huis sneed, gevolgd door een reeks korte, hijgende kreunen die steeds hoger werden en toen ineens wegvielen in een diepe, bevende zucht. Haar hele lichaam leek te trillen, hij hoorde het aan de bank die kraakte. Vincent gromde tevreden, zijn stoten werden nog harder, nog dieper.

Frederik kon het niet langer volhouden in de keuken. De geluiden, Aurelie’s gekreun, het zachte geklets van huid die nog nat van zweet en vocht tegen elkaar bewoog, Vincent’s lage, tevreden gegrom, trokken Frederik aan als een magneet. Hij liep op zijn tenen terug naar de woonkamer en bleef in de deuropening staan, half verborgen in de schaduw. Wat hij zag, brandde zich meteen op zijn netvlies.

Aurelie lag op haar rug op de bank, benen hoog over Vincent’s schouders gelegd, haar handen krampachtig in zijn onderarmen geklauwd. Vincent stootte nog steeds, maar langzamer nu, dieper, bijna dreigend, elke keer tot aan de bodem, alsof hij iets wilde bezegelen. Zijn brede rug glom van het zweet, zijn billen spanden zich bij elke stoot. Aurelie’s ogen waren half dicht, haar mond open in een permanente, geluidloze kreun.

Op het moment dat Frederik in de deuropening verscheen, keek Vincent op. Zijn ogen ontmoetten die van Frederik, geen schaamte, geen uitdaging, alleen een kalme, triomfantelijke vaststelling.

Vincent’s ritme veranderde. Hij ging harder, sneller, zijn stoten werden kort en krachtig. Zijn adem werd dieper, rauwer.

“Nu,” gromde hij, zijn stem laag en hees. “Kijk maar… ik dek je vrouw.”

Aurelie voelde het aankomen. Haar ogen vlogen open, zochten Frederik in de deuropening en bleven daar hangen. Vincent plantte zich diep, zijn heupen strak tegen de hare gedrukt. Zijn hele lichaam spande zich, zijn rug kromde licht. Een diep, dierlijk gebrul ontsnapte uit zijn keel terwijl hij begon te komen, lang, pulserend, diep in haar.

Frederik zag het aan de manier waarop Vincent’s billen zich aanspanden, aan de kleine, onwillekeurige stootjes die nog volgden, aan hoe Aurelie’s ogen groot werden en ze zijn naam fluisterde, terwijl ze voelde hoe hij haar vulde.

Vincent bleef nog even zo liggen, diep in haar, zijn voorhoofd tegen haar hals. Zijn ademhaling vertraagde langzaam. Hij trok zich langzaam terug. Een dikke druppel zaad volgde meteen, glinsterend op Aurelie’s dij. Ze bleef liggen, benen nog gespreid, borst snel op en neer, ogen op Frederik gericht.

Vincent stond langzaam op, zijn lichaam nog glanzend van het zweet. Hij raapte zijn kleren bij elkaar en kleedde zich kalm aan, eerst zijn broek, dan zijn hemd, alsof er niets buitengewoons was gebeurd. Aurelie bleef liggen op de bank, benen nog licht gespreid, haar borst snel op en neer gaand, een dun laagje zweet op haar huid en een glinstering tussen haar dijen waar zijn zaad langzaam naar buiten sijpelde.

Frederik stond nog steeds in de deuropening, niet in staat zich te verroeren.

Toen Vincent klaar was, draaide hij zich om naar Aurelie. Hij boog zich over haar heen, zijn grote hand greep zonder waarschuwing een borst vast, stevig, bezitterig, zijn duim gleed even over haar harde tepel. Aurelie hapte zacht naar adem, maar verzette zich niet. Hij keek haar diep in de ogen, boog zich verder voorover en kuste haar op de mond, niet teder, niet kort, maar diep en dominant. Zijn tong drong naar binnen, nam haar volledig in bezit, terwijl zijn hand haar borst bleef vasthouden. Aurelie’s lippen openden zich vanzelf, ze beantwoordde de kus, willoos, nog na hijgend van alles wat er gebeurd was.

Na een lange seconde liet hij haar los. Zijn hand gleed nog één keer over haar borst voordat hij zich oprichtte. Hij keek even naar Frederik, knikte kort, geen woorden, alleen een kalme erkenning. Daarna liep hij naar de deur, pakte zijn jas en draaide zich nog één keer om.

“Bedankt voor het vertrouwen,” zei hij rustig. “Ik hoor wel van jullie.”

De deur klikte zacht achter hem dicht.

Aurelie bleef liggen, haar lippen nog gezwollen van de kus, haar borst rood van zijn greep. Frederik liet zich langzaam naast haar op de bank zakken. Zijn benen voelden slap, zijn hoofd tolde nog na van alles wat hij had gehoord en gezien. En daar, langzaam, dik en wit, gleed Vincent’s zaad uit haar. Het was veel. Veel meer dan Frederik ooit had kunnen produceren. Een dikke, crèmige stroom die traag naar buiten druppelde, over haar bilspleet, op het kussen eronder. Elke keer dat Aurelie’s buikspieren licht aanspanden van een naschokje, kwam er wat meer uit.

Frederik staarde ernaar. Hij kon zijn ogen niet afwenden. Het was rauw, intiem, vernederend en tegelijk vreemd mooi. Bewijs van wat er net gebeurd was, een andere man had zijn vrouw geneukt, haar volledig gevuld, en haar nu achtergelaten met zijn zaad diep in zich.

Aurelie opende haar ogen, keek naar hem op. Haar blik was zacht, een beetje wazig, maar vol liefde. “Kom bij me,” fluisterde ze schor.

Frederik boog zich voorover, legde zijn hand voorzichtig op haar buik, net boven waar het zaad nog steeds langzaam uit haar gleed. Hij voelde haar warmte, haar lichte trillen. Ze trok hem naar zich toe, kuste hem traag, diep, haar tong nog smakend naar Vincent.

“Ik hou van je,” fluisterde ze tegen zijn mond. “Dit verandert niets daaraan.”

En voor het eerst in jaren voelde hij geen verdriet meer. Alleen een diepe, vreemde rust.

En een zaadje van verlangen naar wat er nog kon komen.