Te Nemen Of Te Laten - 16

Een etage hoger was gelijk ook de bovenste verdieping van het complex. Zodra de lift stopte hield ik mijn nieuwe magneetpasje voor de lezer, waarna de deur geluidloos open gleed. De liftdeur bleek tegelijk ook de toegangsdeur tot het appartement te zijn. Ik stapte de, op het eerste gezicht, eenvoudig ingerichte woonkamer in, waarna de deur zich al even geluidloos achter me sloot.

Ondanks mijn natte spullen besloot ik om eerst maar eens goed rond te kijken. Wat meteen opviel was de bescheiden oppervlakte van de woonkamer met aansluitend een kleine keuken, waar hooguit plaats was voor twee personen om te zitten eten. In vergelijking met Franks suite in Keulen waren de leefruimten in deze flat gewoonweg klein te noemen. Dat gold trouwens voor het appartement in zijn totaliteit, want ook de enige slaapkamer, de badkamer en de berging waren eerder bescheiden van omvang. Het enige wat redelijk groot uitviel, was het zonovergoten terras, met daar omheen een omheining met smeedijzeren spijlen. Het was te bereiken via een schuifraam in de leefruimte en gelijk wist ik al waar ik mijn kleren best te drogen kon hangen.

Wat me meteen in elk vertrek opviel was de sobere maar tegelijk zeker wel functionele inrichting. Dit appartement was zeker knus te noemen, maar ademde nergens luxe uit. Het strakke meubilair oogde degelijk, maar verder hing er zo goed als niets aan de muren en van plantenbakken, zoals in Keulen, was hier al helemaal geen sprake. Wel oogde alles even netjes. Bijna te netjes zelfs om van een echt ‘mannenhonk’ te kunnen spreken, want in zekere zin kreeg ik die indruk wel. Degelijk en functioneel paste ergens ook wel weer bij Frank, bedacht ik me, terwijl ik opnieuw onderweg was naar de badkamer. Ach, misschien wilde hij hier tegenover zijn personeel vooral niet pronken met zijn rijkdom. Ook die ‘handschoen’ zou Frank absoluut wel passen.

Terug in de badkamer ontdeed ik me van mijn natte spullen. Eenmaal naakt wreef ik mezelf warm en droog met de grote witte handdoek die als het ware aan een droogrek op me hing te wachten. Ondertussen was me ook al de witte badjas opgevallen, die aan de tegenoverliggende muur aan een kleerhaak hing.

‘Doe alsof je thuis bent,’ had Frank gezegd. Hij zou het me dus vast niet kwalijk nemen als ik zijn badjas even leende. Uiteraard was die voor mij minstens twee maten te groot, maar met de panden ver genoeg over elkaar geplooid en het ceintuurlint strak genoeg aangesjord, leek het toch nog ergens op. Ook waren zelfs mijn onderbenen voor driekwart bedekt, dan nog kon ik in ieder geval met mijn natte kleren het zonovergoten terras op, zonder dat iemand aanstoot aan me zou nemen.

Mijn bh, mijn hipster en blouse waren slechts oppervlakkig nat. Die gingen vanzelf wel drogen als ik ze op de terrastafel zou uitspreiden. Mijn doorweekte broek en jas zouden op den duur allicht ook wel drogen als ik ze over een stoel zou hangen, maar dan viel mijn oog op de muurlampjes links en rechts van het schuifraam. Als ik ergens twee kapstokken zou vinden, dan kon ik ze daar aan ophangen. Tegen de muur, in de stralende zon, zouden ze echt zoveel sneller drogen en dus ging ik naar de slaapkamer om te kijken of ik ergens kleerhangers kon vinden.

Achter de dubbele kastdeur hing een bescheiden verzameling mannenkleren, maar geen vrije hanger. Achter de enkele deur links daarvan had ik meer geluk. Daar hingen kleerhangers zat, maar ook een paar damesjurken, een rok en een blouse. Misschien zou een van die jurken me wel passen.

Kijkend naar de maat, kwam ik tot de conclusie dat die kleren ooit door Hermina gedragen moesten zijn. Het idee alleen al maakte dat ik er niet langer aan dacht om een van die dingen te passen. Iets wat die verwaande Duitse ex van Frank had gedragen, wilde ik absoluut niet aan mijn lijf. Zelfs niet de mooie witte blouse, al was die nog verpakt als nieuw en zat het prijslabel er nog aan.

Zodra mijn nette pak te drogen hing, voelde ik me plots een beetje moe. De voorbije lange dagen en korte nachten leken hun tol te eisen. Even speelde ik met het idee om gebruik te maken van de ligstoel en al zonnebadend wat te rusten. Het dakterras bood daarvoor voldoende privacy, maar bij nader inzien deed ik dat toch maar niet. Zonder zonnecrème zou mijn tere, bleke huid in geen tijd rood worden als een tomaat, dus liep ik terug naar de badkamer. Misschien dat ik daar in de kast iets van zonnebrandcrème zou vinden, maar dat bleek helaas niet het geval. Dan maar even rusten op het bed dacht ik. Snel liep ik nog even naar de woonkamer om mijn telefoon uit mijn handtas op te halen en die op het nachtkastje te leggen. Als Frank me om een of andere reden zou bellen, wilde ik dat uiteraard wel horen.

Eenmaal ik in de slaapkamer voor het bed stond, flitste de gekke vraag door mijn hoofd aan welke kant Frank zou slapen. Het netjes opgemaakte bed gaf dat ‘geheim’ niet prijs, maar eigenlijk deed dat er uiteraard niet echt toe. De gewoonte van bij mij thuis indachtig, koos ik dan maar voor de linkerkant.

Weldra lag ik languit bovenop de bedsprei, met mijn hoofd op een lekker zacht kussen en Franks zachte, witte badjas als een zalig warme deken om me heen. Toen pas viel mij de bijzondere geur op en vanzelf plooide ik de kraag voor mijn gezicht. De badjas rook een beetje naar wasverzachter, maar zeker zoveel meer naar Frank. Zijn zoete lijfgeur was mij de voorbije dagen en nachten zo vertrouwd geworden dat ik die gewoonweg overal zou herkennen. Met de ogen gesloten liet ik mijn handen over de witte stof glijden en op een vreemde manier voelde dat aan alsof het Franks handen waren die me streelden.

De smeltkroes aan tintelende gevoelens die door me heen stroomde toen ik mijn fantasie de vrije loop liet, was te gek voor woorden. Al helemaal toen ik mijn handen over mijn borsten liet glijden. Het kostte me geen enkele moeite om me in te beelden dat het zijn vingers waren die, door de stof heen, zachtjes in mijn tepels knepen. Mijn speentjes werden in geen tijd hard als keitjes. Toen ik ze zachtjes tussen duimen en wijsvingers rolde, vertaalde zich dat gelijk in een hete siddering doorheen mijn hele lijf. Het was sterker dan mezelf toen ik een hand liet afdalen naar mijn schoot om mezelf ook daar eventjes te strelen.

Goeie genade, wat was ik ‘aan’. Alles wat ik in dat moment voelde, deed me vanzelf denken aan die zeldzame keren dat ik in mijn studentenflatje, in mijn eigen bed, ’s nachts wakker werd met de enorme behoefte om te ‘ontladen’. Telkens als dat gebeurde was de drang om mezelf te helpen zo groot dat daar nauwelijks of niet aan te weerstaan viel, alleen… Die extreme behoefte overkwam me thuis alleen maar na een langere periode zonder seks en dat was nu allesbehalve het geval. De voorbije dagen had ik met Frank zoveel onwaarschijnlijk heerlijke seks gehad, dat het nooit daaraan kon liggen dat mijn ‘drang’ om me te ontladen zo groot was. Hoe dan ook ging ik daar nu vooral niet aan toegeven en dus dwong ik mezelf om mijn handen zedig samen te vouwen en op mijn buik te leggen. Nee, ik ging Franks badjas in geen geval bevuilen met mijn afscheiding, maar als hij in dat moment naast me had gelegen, zou ik hem ongetwijfeld hebben besprongen. Sterker nog, ik zou hem gesmeekt hebben om me te neuken.

Geen idee wat me deed ontwaken, maar terwijl ik me loom uitrekte en mijn ogen opende, had ik even tijd nodig om te beseffen waar ik was. Toen dat tot me doordrong en gelijk ook de reden waarom ik hier was binnen sijpelde, graaide ik naar mijn telefoon. Het was al drie uur in de middag, maar tegelijk zag ik dat ik twee gemiste appjes had. Ze waren allebei van Frank. Het eerste was al geleden van 13 uur.

‘Ga nu met Harry lunchen, even apart van die vakbondslui,’ las ik. ‘Als je zin hebt om bij ons aan te sluiten… We zitten beneden in de kantine. Als je dat liever niet doet, dan vindt je een pizza in het vriesvak van de koelkast.’

Het volgende bericht stuurde Frank me een uur later. ‘Ik vermoed dat je ingedommeld bent, Tess. Ik mag hopen dat je lekker geslapen hebt als je dit leest. Wij gaan nu terug de zenuwslopende vergadering in. Hopelijk geraken we er snel uit. Tot straks.’

“Tot straks… schat,” mompelde ik in mezelf. Eigenlijk had ik hem dat net zo lief in een appje willen zeggen, maar bij nader inzien liet ik dat maar. Ik durfde het niet aan om mezelf op zo een niet mis te verstane, aanmatigende manier aan hem op te dringen. Hij had wel wat anders aan zijn hoofd.

Honger had ik inmiddels zeker wel en de pizza Hawaï was snel gevonden. Een hele pizza was echter wel wat goot voor mij alleen. In twee snijden lukte niet, dus dan maar op de manier die ik mijn flatgenootje al meermaals had zien doen. Met twee handen pakte ik de bevroren Pizza vast en na een harde klap op de kant van het aanrecht, brak hij zo goed als middendoor. Uiteraard vlogen er daarbij enkele stukjes ananas en ham in het rond, maar dat was een zorg voor later. Eerst maar eens kijken of ik de microgolfoven aan de praat kreeg. Gelukkig waren de symbooltjes op zo’n toestel internationaal, dus dat lukte me vrij makkelijk. Tien minuten later zat ik al te smullen. Nadat ik alles had opgeruimd en schoongemaakt, besloot ik om Frank maar eens een appje terug te sturen.

‘De pizza was lekker,’ tikte ik. ‘Hoe vorderen de gesprekken daar?’

Zijn antwoord kwam zo goed als meteen. ‘Fijn te horen dat het je smaakte, al vind ik het jammer dat ik niets beters voor je in de aanbieding had dan een snelle hap uit de diepvries… Het blijft een moeilijk en mentaal slopend overleg… Ik wilde je graag mee uit eten nemen vanavond, maar ik vrees dat je straks niet veel meer aan me gaat hebben.’

Het verraste me dat Frank zo uitgebreid reageerde en dat maakte dat ik wat brutaler durfde reageren. Het stoute ideetje wat ik kreeg ging ik echt niet meteen prijsgeven. Eerst maar een afwachten wat hij zou antwoorden.

‘Als student ben ik wel gewend aan diepvrieskost, geen probleem, en verder… Ik ben al een groot meisje, Frank… Mag ik zelf mee bepalen of ik wel of niet iets aan je heb?’

Deze keer liet zijn antwoord minutenlang op zich wachten. Nu ja, hij zat uiteraard in een lastige vergadering. Dat begreep ik natuurlijk wel, maar dan nog kwam een nieuwe ‘pling’ van mijn telefoon op me over als een opluchting.

‘Jij mag alles,’ schreef Frank, gevolgd door een lachebekje. ‘Wat heeft mijn groot meisje in gedachten?’

Mijn hart sloeg een slag over toen ik het las. Frank leek hierin mee te gaan, én hij wilde meer weten. Dat was waar ik op hoopte en dus reageerde ik maar snel voor ik niet meer zou durven intikken wat ik in gedachten had.

‘Wat dacht je van een rollenspel?’

Eerst kwam er alleen maar een nieuw lachebekje binnen, maar de melding ‘Frank is aan het typen’ maakte me duidelijk dat hij het daar niet bij zou laten. Even nerveus als nieuwsgierig wachtte ik vol ongeduld op zijn reactie. Was ik te ver gegaan? Het zou toch niet? Gelukkig liet hij me niet lang wachten.

‘Nee maar, een rollenspel nog wel!’ las ik. ‘Kleine meisjes worden inderdaad groot, hihi… Wat had je in gedachten, Tess? Ik vrees dat ik daar niet zo goed in ben want eerlijk gezegd heb ik daar geen enkele ervaring mee. Misschien kun je voor mij een gemakkelijk rolletje voorzien..?’

Ik slaakte een zucht van opluchting en het volgende moment golfden mijn vingers al over de lettertoetsjes.

‘De aller gemakkelijkste rol, Frank,’ typte ik. ‘Jij hoeft alleen maar jezelf te zijn, met name de man die na een mentaal slopende werkdag thuiskomt bij zijn begripvolle, liefhebbende echtgenote…’

‘En jij speelt de liefhebbende echtgenote die haar man opwacht?’ reageerde Frank per direct.

‘Goed geraden..!’ Dit keer gooide ik er ook maar een lachebekje achteraan. Nog liever had ik hem een hartje gestuurd, maar dat was er misschien toch wat over. ten slotte had hij nog niet toegezegd. Waarom antwoordde hij deze keer niet direct? Ach, wellicht moest het overleg even voorrang krijgen en dus wachtte ik met een bang hartje af.

Na enkele minuten zonder de minste beweging op mijn telefoon, stopte ik hem maar in de zak van de badjas en liep naar het terras om te kijken hoe het met mijn kleding gesteld was. Mijn broek en vest waren keurig droog. Mijn ondergoed ook, maar mijn blouse was blijkbaar van de tafel gewaaid en lag op een hoopje nog flink nat te wezen in een schaduwhoekje. Die was voorlopig niet terug bruikbaar. Nadat ik alles wat wel droog was op een stoel in woonkamer had opgehangen, gebruikte ik een van de kleerhangers om mijn blouse aan een van de terraslampen op te hangen. Net als ik door het schuifraam de leefruimte terug binnen ging, kreeg ik een nieuw appje van Frank.

‘Tess..?’ Meer viel er niet te lezen. Wat moest ik daar nu mee? Ging hij alsnog afhaken?

‘Ja?’ reageerde ik dus maar, waarop hij direct begon te typen.

‘Ik heb geen idee wat jij precies in gedachten hebt, maar nieuwsgierig ben ik wel. Ik zou de gok dus wel willen wagen, maar wel op één voorwaarde.’

‘En die is?’ tikte ik snel.

‘Beloof me dat jij jezelf niet voor me gaat uitsloven in de keuken, want dat wil ik niet.’

Franks minstens gedeeltelijk foute interpretatie van mijn rollenspel voorstel deed me grinniken.

‘Als jou dat geruststelt, ik ben absoluut geen keukenprinses,’ typte ik. ‘Daar ga ik me dus zeker niet aan wagen, maar misschien heb ik wel andere troeven achter de hand om iets te doen aan die mentale vermoeidheid van jou.’

‘Zou het kunnen dat ik van sommige van die troeven al heb mogen proeven,’ vroeg hij.

‘Dat zou zomaar kunnen,’ hield ik het bewust vaag.

‘Ja dus!?’ concludeerde Frank.

‘Yep.’

‘In dat geval doe ik mee!’ stuurde hij terug. ‘Alleen al het idee dat mijn ‘echtgenote’ me liefdevol gaat opvangen als ik thuis kom, is nu al heilzaam voor mijn mentale gezondheid… Maar eerst nog eventjes vergaderen. Tot over een halfuurtje… lieve schat.’

Die twee laatste woorden van Frank voelden aan als een streling over mijn verliefde hart. Het 'kus mond' icoontje wat hij er meteen achteraan stuurde was dat al evenzeer. Dat Frank al min of meer in zijn rol bleek te zitten, bezorgde me een zalig gevoel en vanzelf tikte ik het rode hartje aan. Toch twijfelde ik nog even voor ik op ‘verzenden’ durfde drukken. Kon dat wel? Overdreef ik niet? Het vuurrode hartje wat hij me enkele seconden later al terugstuurde, stelde me meteen helemaal gerust. Nee, ik was niet te ver gegaan.

Alles in mij jubelde, ook al besefte ik maar al te goed dat ik mezelf geen illusies hoefde te maken. Een succesvolle, in de zakenwereld gepokt en gemazzelde man als Frank zou nooit iets serieus beginnen met een studente die ook nog eens bijkluste als escorte. Daar was ik me heel erg van bewust, maar dan nog was ik vastbesloten om deze fantastische vent in de komende uren het beste van mezelf te geven. Uiteraard kon ik Frank onmogelijk in woorden zeggen wat ik voor hem voelde, maar dan nog zou ik mijn lichaam laten spreken. Al was het ‘maar’ een rollenspel, als hij het me toestond zou ik me zonder de minste terughouding gedragen als zijn liefhebbende vrouw. Een scenario hoe de komende uren zouden verlopen had ik al min of meer in mijn hoofd. Alleen worstelde ik nog met de gedachte wat ik zou aantrekken om hem warmhartig te ontvangen. Mijn blik viel op mijn groene broek en jas, maar dat ging het zeker niet worden. Franks badjas uiteraard ook niet. Nee, het mocht best iets uitdagender en sexy zijn…

Er zijn nog geen trefwoorden voor dit verhaal. Welke trefwoorden passen volgens jou bij dit verhaal?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!