Surfstrand - 4

Natuurlijk. Het is heel normaal dat, als je een aantal weken het land uit bent geweest, dan even op de vroege vrije zaterdagochtend bij je ouders op bezoek gaat.
‘Meerten! Je haar is weer bijna net zo wit als vroeger. En je bent zo bruin…’
Ja, wat wil je, zo vlak onder de evenaar en met een bijna loodrechte zon op je kop.
‘Blijf je ’t weekend?’
‘Misschien,’ zeg ik neutraal.
Zij waren niet de echte reden van mijn terugkeer naar het dorp. Ik heb geen band met mijn ouders. Want zij hebben vroeger de tijd niet genomen een band met mij te krijgen. Zo weten zij niet eens dat ik de herenliefde aanhang, hun volwassen zoon van zevenentwintig.

Ik zucht. Ik trek mijn stoute schoenen aan. Het moet.
Ik stap in en rijdt weg van de parkeerplaats bij mijn ouderlijk huis en rijdt naar Paolo’s nepouders. Ze wonen er nog, zie ik aan het naamplaatje bij de bel. Ik druk erop, terwijl mijn hart in mijn oren bonkt als bij heftige seks.
‘Meerten!?’
Ik knik en glimlach. De gewone verwachte verbazing. Ik moet binnenkomen en vertellen. Nou, even dan. Uiteindelijk vraag ik naar Paolo. Dan betrekken hun gezichten. Ze hebben niet zoveel kontact meer. Eigenlijk veel te weinig. Een adres? Een telefoonnummer? Ja, dat nog wel.
‘Hoe dat zo?’
‘Och, zomaar. Ik was in Zuid Amerika geweest. Zodoende.’
Ze knikken en schijnen het te begrijpen. Ik vertrek, voordat ze uitbarsten over hun Paolo, of juist het gebrek eraan.

Het is een uitvlucht om de omweg te nemen, om terug te gaan naar het stiekeme verleden bij daglicht, want ik heb er niks te zoeken.
Het surfstrandje is kleiner dan in mijn herinnering. De struiken zijn verwilderd.
En het windsurfen is uit, merk ik. Het kitesurfen is nu in.
Luchtlandingstroepen, ketsend en zwevend over de vroege herfstgolven met wuivende luchtbedden boven hun hoofden. Nederlanders en Duitsers. Maar geen bekenden. Een stoere sport voor stoere jongens. Mooie beelden, ook zonder camera.

Ik zucht. Ik trek andere en vooral sterkere stoute schoenen aan en rijdt naar de stad waar ik op school ging, waarvoor ik vroeger dagelijks twee keer vijftien kilometer fietste. Heerlijk was dat geweest. Dat malen van je benen en het tergen van je lijf.

En ik beoordeel mezelf onderweg.
Ik draag zo’n sleetgemaakte jeans die voetballers buiten het stadion dragen. Zo’n lage, strak in het kruis en om de dijen en in de bilnaad getrokken broek, met een bollende gulp vol zware beloftes, met een blinkende gesp op het schaamhaar.
En een strak truitje dat zowel een soepel midden als de hoekige schouders en de hoge borst makkelijk verraad.
Tja. Hoe stoer is stoer. Toch? Een haantje dat op jacht gaat, of bejaagd wil worden, of beide zoals met de zeldzame warmbloedige Emanuël.

Een oud naoorlogs straatje, kleine lage huizenrijen, lange tuinen voor en achter.
Ik parkeer een blok verder en trek mijn korte jack aan.
Ik zucht. Wat moet ik verwachten? Een Paolo die ook zelf elf jaar ouder is, uiteraard; die intussen negenentwintig is. Ik had zijn nepouders toch meer moeten laten uitpraten.
Ik stap uit en sluit de auto af. Ik zie mijn eigen lange schaatsbenen, langzaam malend om het gewicht van de loden schoenen.
Een felle zwarte Alfa Romeo voor nummer achttien. Geen naambordje, wel een verzorgde tuin, zonder grind of tegels maar vol veelkleurig herfstgroen en een waterpartij.
Als ik aanbel hoop ik opeens dat hij niet thuis is. Misschien is hij intussen getrouwd, schiet me opeens te binnen. Of ligt hij nog in bed na een heftige homovrijdagavond, met een vriendje, of komt hij net uit bad. En hoe zal hij reageren, na elf jaar, na die uitbarsting om onze puberale vrijpartij….

Dan zwaait de deur open.
Paolo, stralend en mooi als vroeger, in eigentijdse stoer makende kleren. In die zin had ik goed gegokt, schiet het door me heen.
‘Meerten!’
Hoe bedremmeld kun je zijn als wereldburger, hoe klein om de overrompeling die je jezelf hebt aangedaan.
‘Ik was in Zuid Amerika geweest…,’ begin ik, stuntelaar, alsof het wereldnieuws is, terwijl we elkaar een stevige handdruk geven.
‘Hé, kom d’r in, man.’
Een smalle gang met een trap. Ik hang mijn jack aan de kapstok.
Een kleine doorzonkamer, warm in kleuren en temperatuur. Geen stilistische meubels. Gewoon, behalve een machtige donkerbruine houten torso van een man, onthoofd en met arm en beenstompen, met een forse penis, daarbij een klein rond glazen tafelblad torsend met een vaasje bloemen.
Het was meer dan ik verwachte, meer dan ik had durven hopen.
Even de stilte als we elkaar opnemen. In de stilte ligt mijn spanning. Ik glimlach wel, maar inwendig knijpt alles in mij samen. Paolo is veel mooier dan de verre Emanuël. Misschien omdat hij ouder is, of Hollandser, of wat dan ook. Stoerder, misschien.
‘Biertje? Of heb je geen tijd.’
‘Ja, tuurlijk. Tenminste, als jij tijd hebt….’
Wat een onzin zeg ik nu. Hij zou het anders niet vragen, immers?
'’k Ben net terug van de voetbal…’
Ik kijk op de klok. ’t Is al bij enen. Zo laat al? Of zo vroeg al aan het bier?
Vanuit de keuken roept hij.
‘Waar woon je tegenwoordig?’
‘In A. de grote stad hè? Je moet toch wat.’
‘Was je bij je ouders?’
‘Ja, ook even.’
Twee halve liters Belgische blonde, twee grote bolle glazen op een klein tafeltje dat hij met de voet midden voor de bank trekt. Naast elkaar in het zwarte leder, de glazen inschenkend en toastend, gretig een paar grote slokken nemend.
‘Je ziet er goed uit,’ zegt hij, de witte schuimsnor van de lip wegvegend.
‘Dank je,’ zeg ik glimlachend, ‘jij ook.’
‘Je ben ook bij mijn ouders geweest.’
Even verwar ik Zuid Amerika met zijn Hollandse nepouders. Ik knik terwijl het stil blijft. Moet ik over de diepbruine mannenbuste beginnen, of over vroeger, of vragen wat hij tegenwoordig doet?
‘Voor je adres,’ zeg ik dan toch maar. Het voelt confronterend direct, net als die mooie grote en brede bruine ogen, en die zo makkelijke glimlachende zinnelijk mond met de krullende lippen, natglanzend van het bier.
‘Je was in Zuid Amerika?’ Ik knik. Ik drink met een paar forse teugen het bolle glas leeg en vul het opnieuw.
‘Ik kwam je daar zó váák tegen…,’ zeg ik dan glimlachend, om mezelf te ontwapenen.
‘O ja? Vertel e’s,’ zegt hij zo uitdagend dat het mijn glimlach doet bevriezen. Dat ik zo nerveus ben, zo hyper gevoelig ineens, omdat ik bijna schaamtelijk alleen maar aan Emanuël of het blonde tussendoortje Jaimy kan denken, en meen dat ik iets uit te leggen heb wat ik niet uit kan leggen, niet hoef ook.
Het kamertje benauwd me zoals studio’s me benauwen. Ik giet het restant uit de halve literfles in mijn bolle glas en sta op, loop naar het achterraam om de achtertuin te bezien. Een paradijsje, zelfs in de invallende herfst.
‘Mooie tuinen heb je?’
‘Als je uit het oerwoud komt…,’ hoor ik hem grinnikend naderen, aan me voorbij lopen de keuken in, de achterdeur uit. Ik volg met het bierglas in de hand, net als hij. Het is er fris en winderig. Ik heradem.
‘Het gaat er allemaal uit.’
‘Hè? Wat zonde man.’
‘k Neem het allemaal mee naar mijn stacaravan.’

Dan hoor ik vaag, als op afstand in de dikke wattige mist, hoe hij zich na wat wilde jaren heeft opgewerkt, van schoffelaar tot tuinontwerper ongeveer, dat hij een bedrijfje is gestart in een loods met een stuk grond erom heen, dat hij het sinds kort bij de gemeente voor elkaar heeft om daar ook te mogen gaan wonen. Vaag. Omdat ik soms even zijn hand in mijn rug voel, om me door zijn paradijsje te leiden. Wat is het anders dan anders als homo’s onder elkaar. Althans in mijn beleving dan. Want wat was ik anders gewend dan vluchtige vluchtigheid. Dan had je het niet over verhuizen, je werk… Dan moet ik mee naar boven, naar zijn kantoortje, naar zijn computer, om zijn site te bekijken. Subtiele bescheidenheid. Het bevalt me. Foto’s van een loods aan de rand langs een water, een groene pick-up met een logo dat ik niet kan lezen, een stacaravan er achter voor de tijdelijke bewoning.
‘Heb jij eigenlijk wel tijd voor mij?’, vraag ik dan ineens, ‘zelfstandige ondernemers hebben toch ook het weekend nodig?’
Ik zie zijn glimlach, verlegen zowaar. Alsof ik nu hem betrap.
‘Ik wist dat je zou komen. Mijn moeder belde me ineens op over dat jij om mijn adres had gevraagd.,’ zegt hij dan uitleggend.

Ik moet iets gaan zeggen. Maar het vlot niet. Zelfs niet met de halve liter Belgische Blonde op een bijna lege maag. Het zit vastgevroren. Net zoals zijn eigenhandig gekookte ingevroren verse maaltijd die we uit de magnetron eten.
‘Wil het straks zien?’
Zijn nieuwe bedrijf, zijn nieuwe uitdaging straalt hem uit de ogen, als die van vroeger, waarbij iedere voetbalwetstrijd zo’n uitdaging was die gewonnen moest gaan worden.
‘Ja. Tuurlijk?’
Opeens zie ik de houten mannenbuste. Of juist niet. Ik zie een rond tafeltje met een kleed erover dat tot op de vloer reikt, met het vaasje bloemen erop. De mannenbuste is afgedekt en verstopt. En opeens begrijp ik ook, dat hij nog veel meer moeite heeft met zijn gevoelens dan ik en dat hij nog steeds de stiekeme homo is van vroeger en mij met dat beeld een signaal heeft willen afgeven.
‘Waar is het eigenlijk?’, vraag ik.
Hij glundert, die prachtige diepbruine Hollander, en hij raakt me daarmee, met zijn energie en gefocuste concentratie.
‘Je zult het niet geloven. Ik heb er twee jaar om lopen leuren.’
‘O?’
‘Verrassing!’

Daarna zit ik naast hem in de zwarte Alfa, rijden we de stad uit, een industrieterrein op tot aan het kanaal. Het kanaal dat naar het meer loopt, het meer waar ook het surfstrandje aan ligt. Tot aan de oude loods van de foto die ik me opeens hier van vroeger herinner, als ik al surfend brede en langs slagen maakte over het meer.
‘Allemachtig,’ zeg ik, ‘wat een gouden plek.’
‘Toch?’ glundert hij, Paolo.

Binnen laat hij me bouwtekeningen zien. Van hoe het vroeger was, ooit een nettenloods van een visserman, daarna uitgebouwd tot een klein bedrijfje dat met de oude eigenaar een langzame dood was gestorven. En hoe hij er een woning achterin gaat bouwen, met uitzicht op het water, hoe hij zijn tuinen er aangaat leggen.
Dan een lege stacaravan, die schoon en fris naar zeep ruikt. Wat is het anders allemaal. Wat gaat het anders dan ik verwacht had. Wat had ik eigenlijk verwacht? Dat hij me in de armen zou vallen en gelijk het bed in zouden duiken.
‘Wat was je van plan te gaan doen vanmiddag?’ vraag ik omdat hij niets merkt van mijn gevoelens en zijn leven een heel andere is dan het mijne.
‘Thuis inpakken. Misschien wat spullen overbrengen,’ glimlacht hij, de stoere gevoelige macho die wat verlegen de schouders ophaalt, omdat ik zijn planning in de war heb geschopt. Hij raakt me er opnieuw mee.
Maar opeens heb ik er zin in, omdat het allemaal zo anders gaat dan het zou moeten gaan, onder homo’s, onder jagende elkaar bejagende jagers. Ik stroop mijn mouwen op en grijns.
‘Wou je het alleen gaan doen?’
‘Het inpakken wel.’

We rijden terug in de groene pick-up. De plannen zijn gewijzigd. We verkleden ons in zijn slaapkamer, in oude kleren van hem. We zien elkaar, we bezien elkaar. Wat is hij mooi, die diepbruine stoere gevoelige voetbal latino, even in het ene moment dat hij er in zijn slip staat.

Natuurlijk gooi ik zijn planning overhoop. En misschien wil ik dat ook wel. Aan het begin van de avond is er niets meer bewoonbaar en bel ik mijn moeder op of ze twee logés kan gebruiken in plaats van één.
Ik voel me een puber, die opnieuw begint, die een vriendje mee naar huis neemt, mee naar zijn oude slaapkamer, waar een logeerstretcher klaarstaat voor mij, en mijn oude bed voor hem.
Ik ken hem niet. Ik weet niets van hem. Ik weet alleen dat ik helemaal gek van hem ben.
En als het donker is, sta ik op van mijn krakende bedje. En ik merk dat hij plaats voor me maakt wanneer ik bij hem kom liggen, het dekbed over mij sluit, ik een warm lijf voor me voel. Ik leg mijn hand achterop zijn dij en schuif die omhoog onderin zijn slip, over zijn warme slanke bil, druk zacht mijn vingers in de naad. Ik voel hem even huiveren.
Ik voel ook zijn hand tussen ons in, over mijn slip, over mijn stijve tastend.
‘Allemachtig. Een blonde neger.’
Ik glimlach in het donker. Die kende ik nog niet.
Dan een hand achter mijn hoofd, een zoen op mijn lippen, een lange zucht, opnieuw een zoen, een langere, zacht zuigende die ik beantwoord en waarbij ik me warm tegen hem aandruk, zijn armen om me heen voel komen.
‘Meerten?’
‘Sst,’ fluister ik, ‘morgen, of overmorgen. Of volgende week.’
‘Maar je kent me niet.’
‘En jij mij niet,’ fluister ik en zuig me opnieuw aan zijn lippen vast, voel hoe ik beantwoord wordt. Met open monden, tongen die elkaar vinden en ons doen elektrocuteren. We verstijven er beide van, liggen doodstil. Alleen zijn tong stil tegen mijn tong. Ergens begin ik weer te ademen. Uit nood, uit verbazing, om de intimiteit. Stille roerloosheid, die heel langzaam overgaat in dat langzame deinen van de oerdrift, terwijl ik hem voel zoenen en proeven, mijn tong gestreeld voel worden. Eindelijk neemt de pijn in mijn borst af. Ik voel het pas nu het gebeurt, nu het me overkomt en me totaal laat ontspannen. Omdat er geen haast is, omdat er niets moet, en er zelfs bijna niets kan, voel ik dat niets nog te veel lijkt.
‘Paolo?’, fluister ik van de verbazing.
‘Niet nu,’ fluistert hij en schuift onze slippen omlaag, trekt mijn ene schaatsdij tussen zijn voetbaldijen, trekt me in zijn armen tegen me aan, zoent me, terwijl onze stijven naast elkaar tussen onze slanke ademende sportbuiken liggen.
‘Maar ik houd van je,’ fluister ik terwijl ik tranen voel branden.
‘Ik van jou. Altijd al gedaan, merk ik nu.’
Dan wil ik hem zien. Dan knip ik het bedlampje aan. Mooie grote donkere ogen, stil verstild, vochtig als de mijne. Ik zoen hem even. Ik kijk opnieuw. Ik zie een spijtige glimlach.
‘Je bent zo mooi,’ fluister ik.
Even versluieren de ogen als het mooie donkere hoofd langzaam ontkennend schudt.
‘Als er één mooi en lief is….’ zie ik de lippen zeggen, ‘ik ben gewoon stom geweest. Je was zo lief toen….’
Ik zie de tranen uit de donkere ogen lekken, zie opnieuw die spijtige glimlach.
‘… weet je? Ik heb alleen maar blonde avontuurtjes gehad.’
Ik glimlach. Even denk ik aan mijn echte voorlaatste liefje Emanuël, die bijna net zo mooi en lief was en even zo donker als Paolo.
Ik zucht. Ik teken met een vinger over de lijnen van zijn zuiver mooie gezicht.
‘Vind je het kinderachtig?’, vraag ik vertwijfeld omdat alles anders is en gaat.
Hij glimlacht en ik zoen zijn tranen weg. Heerlijk intiem zilt zuig ik en proef ik.
Hij zucht.
Ik zucht.
Ik sluit zijn mooie hoofd in mijn armen.
Beneden wordt de wc doorgetrokken en ik hoor oude bekende voetstappen op de trap. Opeens is iedere spanning weg, mag ze binnenkomen en zien hoe we van elkaar houden. Ik huil, zomaar.
‘Hé, Meert?’
Ik glimlach door mijn tranen heen, haal onmachtig mijn schouders op en laat mijn tranen wegzoenen en oplikken.
‘Morgen slapen we in de caravan,’ fluistert hij.
Ik knik. Ik sla het dekbed open. Ik wil hem zien. Ik draai me van hem af. God. Hoe mooi en zuiver, hoe stoer en soepel, hoe viriel die sterke penis met die natte vuurode eikel, die forse ballen, dat weinige glanzende schaamhaar.
‘Morgen,’ fluistert Paolo terwijl ik zijn warme gave lijf streel.
Ik knik en trek het dekbed weer over ons heen, nestel me weer tegen hem aan.
‘Ik heb nog bijna drie weken vrij,’ zeg ik, 'voordat mijn volgende project begint,’ terwijl ik zijn strelen voel en er in wegzwijmel en mijn werk zo onnoemelijk onbelangrijk wordt.
Ik knip het bedlampje uit.
‘Waar?’, vraagt hij ‘In de buurt, gelukkig.’
Stille warme zoenen doen me samenknijpen en ontspannen tegelijk. Ik verlang naar hem, zomaar in dat stille ontspannen. Ik trek mijn been uit zijn dijen los en kom schrijlings op hem, duw zijn natte stijve tegen mijn gaatje en huiver van intiem genot, tril als ik met een kleine schok zijn eikel achter mijn knijpende kringspier sluit. Stilte en roerloosheid. Zachte zoenen, en zachte handen, teder. Zo zacht dat het onmogelijk lijkt, die donkere tuinderknuisten met de groene vingers. Doodstil onze tongen op elkaar. Ik knijp een keer, en zijn harde lul schokt beantwoordend in me. Ik schuif me over hem heen, neem hem in me op, ontvang hem, omdat ik hem zo naar hem verlang. Dan sluimeren we, soms vrijend, langzaam ademend, zo spanningsloos beminnend. Het is godsonmogelijk en toch gebeurt het. Het overkomt ons. Even ontwaak ik ergens in het holst van de nacht, omdat zijn penis verslapt uit me glijdt. Dan zak ik opzij, nestel me weer in zijn armen, onze verstrengelend. Godsamme Paolo. Hoe kan ik het je uitleggen, je vertellen en gewoon zeggen?
‘Lief,’ fluistert hij daar in dat dromende dommelen.
Ik huil opnieuw. Godverdegodverdegodver.

Samen douchen op de zondagochtend, prachtig en verrukkend, strelend en zoenend beide met een stijve. Het kan me niets verrekken. Met z’n vieren een ontbijt met warme broodjes, koffie en thee, een gekookt ei. Ze moeten er maar aan wennen. Ik ga niks uitleggen. Ik ben niks hen verschuldigd om gelukkig te zijn.
En dan die tweede verhuisdag. Die bleeksleetse jeans om zijn prachtige voetbaldijen lijkt nog maar een bijkomstigheid. Zijn blik en zijn energie, zijn ziel en zijn wezen is waar ik van houd.
En toch, een paar keer kan ik het niet laten, mijn duim op de bilnaad van die jeans naar binnen te drukken, mijn vingers achter tussen de dijen te persen over de onderhuisde penis die prompt verstijft als ik het donkere hoofd opzij trek, de volle lippen zacht zoen.
‘Idioot,’ grinnikt hij.
‘Paolo! Ik houd van je!’
Zijn glimlach bevriest, verandert en wordt een en al gevoeligheid nu ik het zo open en bloot en bij daglicht herhaal. En allemachtig, wat raakt hij me nu weer. Het snijdt en brand en drukt in me.
‘Ik wil met jou doodgaan,’ fluister ik wanhopig.
Dan grinnikt hij opeens weer, kijkt me ondeugend aan.
‘Daar wachten we nog even mee. Eerst ga ik de voetbal opzeggen,’ zegt hij, om dan vragend vervolgend, ‘zal ik mijn ouders bellen? Misschien willen ze ’t hier ook wel e’s zien.’

Ik sta even paf. Ik moet het verwerken, dat ik zo hypergevoelig ben en doe, en dat hij het me via omwegen duidelijk maakt. Die stiekeme houten mannenbuste, het opzeggen van de voetbal wat zijn passie is maar niet past in de herenliefde, zijn nepouders in zijn leven gaan betrekken. Ons leven dus, zo moet ik het begrijpen. Die mooie stoere macho, die me elf jaar geleden na een uur vrijen in het donker van schrik afwees, die niet echt rechtstreeks kan praten over gevoelens.

Ik leg me erbij neer. Ik moet me erbij neerleggen, want ik ben smoor verliefd op hem. Ik, wereldburger met een sliert aan goddelijk verrukte sekservaringen als een rits saucijzen in mijn rugzak, realiseer me dat opeens.
Omdat het zo anders voelt en de geile drift zo anders is. Dat ik niet langer wil nemen, om me te laten nemen. Maar dat ik alles wil geven om hem gelukkig te maken. Want als hij gelukkig is, dan ben ik het. Shit, Paolo! Maak me niet kapot.
Ik sportverslaafde, met oog voor schoonheid en detail en een gewaardeerd cameraman, ik zijg machteloos ineen.

‘Meerten?’ hoor ik hem vragen.
‘Hmm?’
‘Wat is er?’, vraagt hij me.
Wat er is?
‘Ik eh…, misschien vind je het allemaal onzin, om mijn rare bloemetjes boeketreeks gevoel…, maar ik meen het wel.’
‘Idioot. Kom op. Help e’s met het bed. Ik wil niet nog een nacht met een vurige blonde neger op een jongenskamer in een krakend bed naast de slaapkamer van je ouders.’
‘Huh?’
‘Nou. Gewoon. Je bent mijn laatste avontuur, Meert.’