Bakkersjongen - 8

Nadat ik met de kerst toch even naar m’n ouders was gegaan, omdat ik er achter kwam dat Juul niet net als ik alleen zou zijn, kwam ik erachter dat ik dat ook niet had hoeven zijn. Het was rond een uur of zeven toen ik thuis kwam, en door een donkere en besneeuwde stad wandelde ik met een opgelucht gevoel. Het had me goed gedaan thuis te zijn. En nu was ik weer echt thuis. Mijn thuis. Of toch nog ons thuis? Door Juul had ik weer nieuwe motivatie gevonden om Tessa niet zomaar te laten gaan. En ik kreeg steun voor die motivatie uit onverwachtste hoek. Want eenmaal binnen, één verdieping hoger, kon ik niet zomaar mijn huisje betreden. Er stond iets voor. Of zat. Een meisje wat er vermoeid uitzag. Haar rode jas herkende ik meteen en toen ze me zag door de houten spijlen van de trap, krabbelde ze snel overeind. Ik was verrast haar te zien, en dat was nog zacht uitgedrukt. Ze durfde me amper aan te kijken en ze kwam zo heel nederig over. Alsof ze iets verkeerds gedaan had. Maar dat was niet zo. De laatste keer dat ze hier was, ging ik veel te ver. Zij niet. Ik liet haar te ver gaan, en toen ging ik ook nog eens uit m’n plaat tegen haar. Of speelde er iets anders?

,,Hey Manon…’’ zei ik haar eerst maar. ,,Hoe is het?’’ vroeg ik haar voorzichtig. Elke keer als ik haar zag, vergat ik alles van wat eerder gebeurd was. Ik moest echt even nadenken wat ze de vorige keer ook alweer kwam doen. Ook al was het nog zo kort geleden. Maar toen kwam ze me vertellen dat ze Tessa zou opzoeken, wat nu gelukt was. En zo sprak ik Tessa daarna ook weer een keertje. En nu was zij weer aan de beurt. Zo voelde het een beetje. ,,Ik hoorde dat jij en Tessa weer goed zijn.’’ probeerde ik tevreden en opgelucht over te komen.

,,Soort van, ja.’’ zei ze alleen dwars. Ik maakte me zorgen.

,,Wat doe je hier?’’ ging ik dan maar gelijk door. Ze haalde haar schouders op. ,,Hoe lang zit je hier al?’’ vroeg ik haar daarna maar. ,,Sinds drie uur. Hoe laat is het nu?’’ Ik schrok er van. ,,Het is al bijna half acht.’’ slikte ik haar dan ook tegemoet. Ze had al die tijd hier zitten wachten. Ze gniffelde er dan ook kort en wat verwrongen om. ,,Kom ik maak wat te eten.’’ zei ik haar snel en wilde langs haar de deur open maken.

,,Nee.’’ stopte ze me meteen. ,,Ik denk niet dat het slim is als ik blijf.’’ Ze keek me nu kort aan en het was duidelijk dat zij de vorige keer nog niet vergeten was. Maar wat is er dan zo belangrijk dat ze zo lang op me wachtte?

,,Wat ik de vorige keer geflikt heb, hoef je me echt niet te vergeven. En ik denk ook niet dat als ik nu aardig doe, alles goed is daarna. Echt niet. Maar je moet wel wat eten.’’ zei ik haar vrij volhardend. Ze zweeg en slikte even hoorbaar. Ze keek me zwaarmoedig aan. ,,Alsjeblieft?’’ vroeg ik haar en ze volgde me toch maar naar binnen. Ze hield haar jas wel aan, en ik gooide snel een armoedig blik soep op het vuur. Dit was niet het moment om zelf iets in elkaar te knutselen.

,,Geef me je jas.’’ bood ik voorzichtig aan. Ze schudde haar hoofd en hield hem zelfs stevig vast en dicht. Ik vond het erg. Ze leek wel bang voor me. Ik durfde haar hierna niet aan te kijken.

,,Ik wilde je wat vragen.’’ begon ze toen stil. Ik keek haar meteen aan en zag een spanning die ik niet zo snel herkende. Maar ik knikte en wilde dat ze doorging. ,,Ik geef zaterdag een feestje. Voor het nieuwe jaar. Bij mij thuis. Tessa komt, en ik denk dat jij ook moet komen.’’ zei ze daarna vlug.

,,Zaterdag? Dat is m’n verjaardag.’’ zei ik eerst. Ik had me wel voorgesteld als 27, maar werd dat pas dit oudjaar. Ik rondde me leeftijd altijd af, en het liefst naar boven.

,,Weet ik.’’ zei ze nors, alsof ze me toch niet zou feliciteren. ,,Maar ik denk dat Tessa het fijn zou vinden als ze je weer ziet.’’ Hier verraste ze me enorm mee.

,,Denk je?’’ vroeg ik haar gelijk hoopvol. Maar Manon stond daar als een boodschapper die iets met volledige tegenzin verkondigde.

,,Ja, dat denk ik wel.’’ mopperde ze min of meer. ,,Dan ga ik weer. Ik app je het adres wel.’’ En vlug wilde ze weg.

,,Nee, wacht. We zijn pas halverwege.’’ zei ik haar snel.

,,Haverwege?’’

,,Ja, als Tessa dat zou willen, dan kom ik graag. Maar dan moet jij het ook goed vinden. En ik denk niet dat jij dat goed vind. Om meerdere redenen, ben ik bang. En dat je dit voor Tessa wilt doen, want zo komt het over, is erg nobel van je, maar misschien niet handig voor jezelf?’’ begon ik sterk, maar kwam uiteindelijk onzeker over. ,,Niet dat ik je ken, verder.’’ wilde ik nog als grapje maken. Die viel gelukkig goed. Ze zuchtte en glimlachte er om.

,,Weet je waarom ik zo boos werd?’’ vroeg ze me daar toen op. Ik wist niet zeker of ik het wilde weten, maar schudde met m’n hoofd. Nu zuchtte ze weer. Wat zwaarder. En ze kreeg het ook moeilijk.

,,Ga even zitten, anders.’’ bood ik snel aan.

,,Nee, dat wil ik niet!’’ zei ze plots fel. ,,Godver…’’ Ze leek boos te zijn op zichzelf. ,,Je had gewoon gelijk, laat maar.’’ zei ze toen snel. Ze hoefde het niet te vertellen, maar dit was liegen.

,,Nee, niet waar. Yo, ik ging zwaar te ver. Echt veel te ver. En als er iets is wat je dwars zit, mag je dat heus vertellen, maar je moet je zeker niet verplicht voelen. Jij bent me echt niets verschuldigd.’’ probeerde ik haar tegemoet te komen. Ze wreef even nijdig met een hand over haar gezicht en streek haar lange haren naar achteren om bij haar voorhoofd nog een flinke pluk te pakken en er in te knijpen. Ze brieste daarbij ook. Zo had ik haar nog nooit gezien. Zo kwaad en gefrustreerd. Ik had dan ook nare dingen gezegd, al was ik dat door Juul even vergeten.

,,Weet je waarom pijpen geen vreemdgaan is?!’’ vroeg ze me toen plots hard en boos. De buurtjes hadden dit kunnen horen. Ik had daar geen antwoord op. ,,Omdat me dat geleerd is!’’ gaf ze zelf antwoord, en weer fel ook. Ik schrok er van.

,,Is dit van die buurjongen…’’ Dat was het eerste waar ik aandacht. Het ‘delen’ en zo…

,,Nee…’’ jammerde ze teleurgesteld. ,,Jack… Jack zei dat altijd. Dat het niet erg was.’’ haar felheid was weg, nu alleen nog maar die moedeloosheid in haar stem, en niet veel later ook in haar mooie groene ogen. Het wordt hopelijk geen gewoonte, maar ook nu weer stroomden er al snel tranen over haar wangen. Maar ik begreep haar verkeerd.

,,Jack liet je…’’ wilde ik dan weer inbrengen.

,,Nee! Nee…’’ zuchtte ze ontmoedigd. Ze schudde met haar hoofd en liet die uiteindelijk ook in haar handen vallen. Wat een verdriet. Ik liep naar haar toe en tegen haar zin in trok ik haar tegen me aan. Het kon me niet schelen hoe ze over me dacht. Ik kon dit niet aanzien zonder er naar toe te bewegen.

,,Jack was vreemdgegaan.’’ snotterde ze tegen m’n borst aan. Dat was ook zo. Maar misschien wel omdat zij dat ook deed, of ze het zelf nou vreemdgaan wilde noemen of niet. ,,Hij zei me dat het niets was. Omdat hij het deed. Hij zat steeds met z’n lul in een andere mond. Ik deed helemaal niets!’’ zei ze fel en ze sloeg ook met twee handen op m’n rug. Dat mocht best. Maar het motortje in m’n hoofd begon te draaien. Ik had er niet verder naast kunnen zitten. ,,En toen vond hij dat andere ook allemaal geen vreemdgaan meer…’’ zuchtte ze nog zwaar ontmoedigd. ,,En toen wist ik het ook allemaal niet meer.’’ Ook nu wilde ik weer het huilende meisje kussen… Maar dat deed ik niet! Ik hield haar iets van me af. Ik probeerde haar aan te kijken maar ze keek steeds weg.

,,Het spijt me.’’ zei ik haar maar. Ze gniffelde er om, alsof ik het niet meende.

,,Ja, vast.’’

,,Dat verdiende je niet. En alles wat ik gezegd heb, verdiende je al helemaal niet. Ik wist het niet.’’ zei ik haar nog snel.

,,Weet ik.’’ snikte ze. ,,Het geeft ook niet.’’ kwam ze nu mee aan. Daar moest ik dan weer om gniffelen. Manon was te onzeker om boos te blijven, bang dat ze iemand verliest. Te onzeker om in te zien dat wat Jack deed al vanaf het begin af aan fout was, bang om hem te verliezen. Ze heeft echt in een hel moeten leven.

Ik hoorde toen hoe de soep begon over te koken, en moest me even naar de keuken haasten. Manon kwam even kijken.

,,Wil je nog wat?’’ lachte ik haar tegemoet. Ze glimlachte zowaar en knikte. ,,Regel ik voor je.’’ Ik ruimde het even op en kwam toen met een kop terug. Ze had nu wel haar jas uitgetrokken en die keurig opgehangen aan de kapstok. Wat zag ze er toch weer fenomenaal uit. Eigenlijk mag ik het niet zeggen, maar om die reden verdiende ze die ellende nog minder. Ze zat op de bank en ik ging op een stoel zitten en keek even toe, hoe ze toch wel gulzig begon te lepelen. Arm kind, dacht ik zelfs. Maar het was wel goed dat ze me dit verteld had. Het luchtte haar ook op.

,,Het is lekker.’’ zei ze nog dankbaar. Ik knipoogde naar haar.

,,Weet je zeker dat je wil dat ik kom?’’ vroeg ik haar. ,,En zeker dat Tessa dat wilt?’’ Op beiden knikte ze, al was het voorzichtig.

,,Het zal niet makkelijk zijn.’’ voegde ze er wel aan toe. Voor mij voelde het zeker niet als een avondje uit. Maar ik wilde wel.

Ik vond het zielig voor Manon, dat wat ze me net vertelde. Zie haar zitten. Mooi als altijd. Ook nu weer sexy, of ik het nou moest denken of niet. Zelfs als ze soep at, en zich brandde aan de eerste lepel, vond ik haar nog sexy. Ze droeg een zwarte broek tot net iets over haar heupen. Lage rode laarsjes met hoge hakjes. Een grijs truitje met lange mouwen wat haar lichaam eer aandeed, en natuurlijk een stukje buik bloot liet. Dat Manon ijdel was, dat wist ik natuurlijk al. Ook net nadat ze kort haar haar had gegrepen, moest ze het weer even goed kammen met haar hand . En desondanks dat hier een plaatje van een meisje zat, leek ze dat niet altijd door te hebben. Ze maakte al zo vaak zo’n onzekere indruk. Iets wat ik haar nu helemaal niet meer kwalijk kon nemen. En als ik wist hoe, zou ik dat zo wegnemen. Dat had namelijk iets wrangs. Was het een kutwijf geweest, dan was het een ander verhaal. Een heel ander verhaal…

Ik moest het haar zeggen. Ik had niet door dat dit wellicht arrogant over kwam, dan lief bedoeld. Ik ging naar de grond en pakte haar soep over en zette het weg. Verbaast keek ze me aan en liet ze haar handen door de mijne pakken. Kort keek ze me verschrikt aan. Ik had door dat het niet zo tactisch was, zoals ik er bij zat en het moment en alles, maar ik ging geen aanzoek doen. Daar kwam zij iets later pas achter…

,,Je bent zo bijzonder.’’ zei ik haar eerst. Het was misschien helemaal niet mijn plek om haar dit te zeggen, maar ik wilde iets zeggen. Ik had het gevoel dat het moest, en dat ik er misschien nog wel mee weg kon komen. ,,Ik hoop dat je dat weet. Want ik weet het al sinds ik je voor het eerst zag. Toen wist ik dat je iemand was die je beter moet leren kennen. En ook al is me dat nog niet gelukt, heb ik nog steeds die drang. Om met je te praten en je te leren kennen, maar ook om gewoon bij te zijn. Elke keer voelde ik dat als ik je zag, of zelfs maar hoorde. En dat is niet iets wat ik bij iedereen heb... Ik hoop gewoon dat je iemand vind die dit ook in je ziet. En niet zomaar iemand. Hij komt echt wel.’’ Natuurlijk wilde ik die persoon zijn, maar kwam er tijdens mijn zegje ook achter dat ik Tessa alweer aan het verloochenen was. Al vond ik dat zelf overigens niet. Maar ik stelde me voor dat zij dat idee wel zou krijgen, mocht ze er achter komen dat ik zo over Manon dacht en het haar ook zij. Ik kon over Tessa namelijk hetzelfde zeggen. Alleen haar had ik wel leren kennen. Ik ging er niet vanuit dat Manon dat zou snappen. Al die tijd keek ze me geenszins ongemakkelijk aan. Ze leek het wel te kunnen waarderen. Een vale glimlach op haar mond, een lieve blik in haar ogen. Ik meende het. Ik kneep nog even in haar handen en kuste ze… Haar handen, natuurlijk. Maar waarom niet op de mond. Ze zat vlak voor me, en we hadden het al eens gedaan. Ergens voelde ze misschien nog wel wat voor me. Maar ik durfde het niet. Het zou niet zo slim zijn.

,,Ik ben niet zo bijzonder.’’ zei ze stil, maar ze lachte verlegen weg. Ik vond het fijn om haar te vlijen.

,,Niet? Ik ken niemand die bijna vijf uur voor een dichte deur in een vreemde stad gaat zitten om iemand uit te nodigen voor een feestje, terwijl je ook een appje had kunnen sturen. En dat om een ander te helpen.’’ stelde ik bijdehand, maar had haar daar natuurlijk wel. Wie doet nou zoiets?

,,Oh, ja, ach ja.’’ zei ze dan. ,,Maar dat kan ook aan jou liggen.’’ zei ze toen wat ernstiger, en zo keek ze me ook aan. Haar intense blik liet me blijken dat zij over mij dacht, zoals ik over haar dacht. Bam! Alsof ze me een trap in m’n maag gaf, daar kwamen plots een hoop gevoelens tot stand. Een positieve trap, in dit geval. Een explosie van vlinders. Toen moest ik wel.

Ik drukte haar achterover en kwam deels op haar te liggen terwijl onze monden elkaar fanatiek en gepassioneerd aanvaardden. Ik legde een hand op haar ontblote heup en een ander onder haar hoofd. Zij had haar handen voor haar lichaam, en voelde soms even aan m’n borst of buik. Even was alles leeg in het hoofd. We zoenden. Tongden niet. Het was meer een kus. Een hele innige en smakelijke kus. Toch keek ik haar niet veel later verdwaast aan.

,,Kut…’’ zei ik toen ik wist dat ik nu weer te ver ging. Maar ze lachte er om. Even trok ze me dichterbij aan m’n shirt en kuste ze me nog een keer op de mond.

,,Misschien kan dit straks wel.’’ zei ze speels, uitdagend zelfs. ,,We hebben allemaal onze problemen op dit gebied, en wat als we er alleen samen uitkomen. Wij drieën.’’ voelde ze zich vrij te verkondigen. Dat klonk natuurlijk als een droom. ,,Tessa dacht dat we echt seks hebben gehad.’’ zei ze daarna. Weer een nieuwtje. ,,Ik zei haar van niet. Ze wist al van Jack af en zijn ‘niet vreemdgaan’.’’ gniffelde ze verbolgen. ,,Ik denk echt dat ze je weer een kans gaat geven. En ik hoop gewoon dat we het deze keer anders kunnen aanpakken.’’ klonk ze hoopvol. ,,Wij drieën.’’ benadrukte ze nog een keer, bijna wanhopig. Mijn hand gleed over haar heup en ik zou liegen als ik zou zeggen dat niet te willen. Ik was in staat hier ter plekke de kleren van haar lijf te scheuren, wetende dat ik Tessa over een paar daagjes zou zien en spreken. Toch klom ik van haar af.

,,Ik hoop het.’’ zei ik haar nog zachtjes. Maar ik ging er natuurlijk niet vanuit.

,,Het is alweer laat. Ik moet er morgen vroeg uit.’’ zei ik haar nadat ik weer overeind was gekomen. Ze knikte en wist ook wel dat het niet verder kon zo. Of wel?

,,Zal ik blijven?’’ vroeg ze me namelijk, al was het nog zo voorzichtig. ,,M’n ouders verwachten me niet thuis. Het is vakantie.’’ zei ze nonchalant met optrekkende schouders.

,,Ja, kan wel, maar…’’

,,Ik slaap wel onder de kast.’’ lachte ze snel. Maar dat had ik al opgeruimd. Dus dat ging niet. ,,Oh, hm. Anders… weer de bank?’’ stelde ze toen voor. Maar ik merkte ook wel dat ze liever ergens anders wilde slapen deze nacht.

Zonder kleerscheuren kwamen we de nacht door, al had ik het gevoel dat het minste of geringste een andere uitkomst teweeg had kunnen brengen. Uiteindelijk sliep ze bij mij in bed… Heel spannend. Heel… alles. Alles heel erg. Gevoelens en verlangens die door me geen gingen, hielden me gek genoeg niet wakker. Dat was misschien maar goed ook. Het gevaarlijkst was dat ik eerst lag. Ze bleef nog bijna een uur op. In stilte. Vast aan het appen. Misschien wel met Tessa? Ze deed het licht aan en ik deed alsof ik al sliep. Ze kleedde zich uit, zag haar naar me kijken, maar ze leek niet door te hebben dat ik gewoon wakker was en terug gluurde. Ze deed het licht ook weer uit, lag nu in haar ondergoed naast me, en woelde aan de andere kant van ons bed onder de dekens. Ons bedje was niet zo heel groot. En toen ik haar plots voelde naderen dacht ik nog dat het per ongeluk was. Maar ze had zich achterover naar me toe gedraaid en ik voelde haar lippen op m’n voorhoofd. En dan zei ze me heel zachtjes dat ze van me hield, en bleef ik doen alsof ik nog sliep. Dat was een heel intens moment. En ik vroeg me ook al snel af of ik niet had moeten ageren.

We hadden over de dag wel wat contact en ik wist dat ze er nog zou zijn, als ik thuis zou komen. Ik twijfelde erover Tessa al in te lichten dat ik zou komen, maar op verzoek van Manon deed ik dat niet. Ik zocht er nu verder niet zo veel achter. Het was heel gek hoe het allemaal verliep. De ene dag was de andere niet, en toen ik thuis kwam, verbaasde Manon me weer eens enorm door te laten zien dat ze wat had gemaakt in de vorm van diner voor twee. Dat had ze niet hoeven te doen. Alles had er ook van weg dat zij en ik zeker geen vrienden meer waren, maar veel meer dan dat. Het was alsof we aan het wachten waren totdat Tessa haar zegen zou uitspreken, en dan was alles goed. Ja, dat klonk mooi. Maar zo zal het vast niet gaan. Toen ik Manon in de keuken aantrof, kuste ik haar op haar kruin en keek ze me tevreden aan. Het voelde al alsof ze m’n vriendin was. Zoals ik Tessa zo vaak op haar kruis kuste, deed ik dat net zo graag bij haar. En Manon keek me dan ook aan zoals Tessa dat deed. Gewoon tevreden. Niet dat het niet raar was daarna. Want we leken het beiden wel te beseffen. Er was dan ook wel een voelbare afstand die absoluut behouden moest worden. Die avond ging ze ook gewoon naar huis, al was het uit praktische redenen. Toen ze haar jas aantrok, trok ik haar toch even kort tegen me aan. Mocht het zaterdag fout gaan, zou dit de laatste keer kunnen zijn. Met dat in gedachten zoende ik haar nog een keer fel. Als het niet goed zou gaan, hou ik wellicht haar nog er aan over. En dat zou zeker geen troostprijs zijn.

,,Ik zie je snel weer.’’ zei ze met enige dramatiek. En het was goed.

Op de gang deden we de kus nog een keer over. En als er niemand aan was gekomen, hadden we het nog een keer gedaan. Wat kon Manon toch lekker zoenen. Maar weg was ze.

,,Oh, je bent nu met haar?’’ vroeg de voorbijganger zich bijdehand af. Het was Juul. Ik keek haar peinzend aan.

,,Moet jij niet een sneeuwbal incasseren en je laten kussen door je vriendje?’’ vroeg ik haar wat kinderachtig. Maar ik had blijkbaar nog wat wrok zitten.

,,Ja, dat… Dat kan ik uitleggen. Maar dat hoef ik niet.’’ lachte ze er om. Echt een gekke meid. Ze bedoelde het ook niet gemeen of kwaad. ,,Maar ik wilde je wel bedanken. Je was erg lief voor me.’’ kwam ze me nog wel vertellen. En dus was het goed, blijkbaar. Ik liep immers ook een ander te kussen voor haar neus…

,,Beter een goeie buur…’’ grapte ik nog en gaf haar een knipoog. ,,Als je wil praten, weet je me te vinden.’’ En zo was het toch goed tussen haar en mij.

,,Jij ook.’’ zei ze me dan ook. Ze stapte op me af, en gaf me zelfs een kort knuffeltje. Alsof ik de gene was die het moeilijk had. Of had zij gewoon die behoefte om even met mij te knuffelen?

Ik ontdekte wel steeds vaker dat ik graag in het moment leefde. Als een hond. Zoals Willy dat deed. Ieder vriendelijk gezicht kreeg even veel aandacht en liefde van die hond. En als die persoon weer weg was, was het ook goed. Zo voelde mijn relatie met Tessa sinds de komst van Manon ook een beetje. Als de een er was, vergat ik de ander. Al voelde ik dus hetzelfde voor ze, durfde ik nu wel te zeggen. En nu had ik dat ook met Juul. Alsof Manon hier net niet geweest was en we niet heerlijk hadden gekust als een verliefd stel. Glad vergeten. Niet dat ik hetzelfde voor Juul voelde als voor die andere twee. Hoe gaat dat straks als ik ze beiden weer zie?