De Engel Des Doods - 7

Mannen zijn onbetrouwbare demonen. Ze laten zich leiden door hun zwakte. Dat wat hun sterkte is en van hen Goden zou kunnen maken, is tegelijk hun ondergang. Omdat ze te zwak zijn om met de macht ervan om te gaan.
Elke vrouw snakt ernaar om haar leegte gevuld te krijgen. Een dubbele leegte. Die in haar hoofd en die in haar schoot.
Mannen hebben de middelen om een vrouw tot Godin te verheffen. Met woorden en daden laten voelen dat haar bestaan zin heeft en zelfs de oorsprong van het leven verklaart. Met een liefdesoffer hierbij kan ook die andere leegte vervulling krijgen. Er is niets lekkerder dan het gevoel van een gevulde kut. Laten we eerlijk zijn.

De enige man die me nog kon overtuigen dat er hoop was voor zijn ras, heeft ook bewezen dat dit geraaskal was. Hij betoverde me met zijn woorden, tot hij zijn liefdeswapen in me had gestoken. Daarna stak hij het in mijn hart en draaide het meerdere keren om.
Eva had Adam beter laten bijten van een giftige appel. Het zou ons veel leed hebben bespaard.

Zijn verraad kan ik hem vergeven. Het was naïef te denken dat hij zijn man-zijn kon overstijgen. Haar aandeel in dit alles moet echter worden afgestraft. Ze had beter moeten weten.

Het stuk ongeluk ligt nog steeds bewusteloos op de matras. Naakt. Vastgebonden. Ik kijk ernaar uit om het ongeloof in haar ogen te zien als ze beseft dat God zal oordelen over haar daden. Zou ze smeken? Wenen?
Het maakt niet uit: de dag des oordeels is gekomen!

***

Twaalf uur eerder
Haar borsten voelden strak aan, haar tepels bijna pijnlijk gevoelig. Door het gebons tussen haar benen wenste ze dat hij zou opschieten. Maar dat deed hij niet. Gekmakend traag streelde hij met zijn vingertoppen over haar onderlip, tot ze huiverde. Zijn glimlach was scherp, roofdierachtig.
“Ik wil je,” zei hij. “Ik zou liegen als ik iets anders beweerde.”
Zijn ogen fonkelden en hij bleef een tijdje staren, wachtend tot ze iets zou zeggen. Maar ze zweeg. Toen kropen zijn handen wild door haar haren en lag zijn mond op de hare. Erika kreunde omdat het zo fijn aanvoelde. Zijn kus was roekeloos, heet en veeleisend. Ze wilde er meer van, meer van hem. Ze drukte haar handen tegen zijn borst, haakte haar vingers in zijn overhemd en trok hem dichterbij. Ze wou zijn lijf tegen dat van haar voelen. Ze sloeg haar armen om zijn nek en kroop nog dichter tegen hem aan, dicht tegen zijn hardheid.
Hij duwde haar met haar rug tegen de muur. Zijn handen pakten haar borsten, plukkend en plagend tot ze kreunde. Zijn heupen en handen kwamen abrupt tot stilstand en hij maakte zijn mond van haar los.
“Nee,” het klonk jammerend, maar ze was te opgewonden om er iets om te geven.
“Erika, kijk me aan.” Ze opende haar ogen. “Zeg me wat je wilt.”
“Jou,” het kwam snel naar buiten. “Ik wil jou.”

Hij knikte langzaam, liet zijn handen naar de zoom van haar trui zakken en trok hem over haar hoofd. Hij lachte even, want de trui raakte verstrikt in haar haren. Samen bevrijdden ze haar. Met gulzige ogen keek hij naar het dunne witte kant van haar beha. Hij slikte moeizaam. “God, wat ben je mooi.” Hij streek met zijn vingers langs de geschulpte randjes en onder haar borsten langs waarbij hij net - met opzet - haar tepels ontweek, die nu stevig tegen het kant priemden.
Zijn handen trilden.
“Raak me aan, Marc, alsjeblief.”
Weer fonkelden zijn ogen en in een snelle beweging schoof hij het kant opzij door de sluiting aan de voorzijde open te doen. Even voelde ze koude op haar huid, maar hij bedekte haar ene borst snel met zijn hand en de andere met zijn gulzige mond. Ze groef met haar vingers door zijn haren en hield hem vast. Ze sloot haar ogen.
Te snel kwam hij weer overeind. “Erika, kijk me aan.”
Ze opende haar ogen.
Hij grijnsde ondeugend. “Kom, naar je slaapkamer.”
Er trok een huivering door haar heen. Haar vingers prutsten aan de knoopjes van zijn overhemd, en die van hem aan de rits van haar broek.

Achteruit liepen ze de keuken in. Ze lieten gehaast kledingstukken vallen, terwijl ze richting trap schuifelden. Hij stopte aan de eerste tree en duwde haar tegen de muur. Ze was naakt, zelf droeg hij nog een boxershort. Zijn ogen gingen goedkeurend van haar gezicht omlaag over haar lichaam. Zijn borstkas ging gejaagd op en neer. “Je bent prachtig.”
Hevig trok ze zijn hoofd omlaag en kuste hem vurig. Met een diepe grom nam hij het initiatief over. Hij kneedde haar billen en trok haar tegen zich aan. Ze voelde zijn erectie tegen haar aan kloppen en draaide wrijvend met haar heupen. Maar ze had meer nodig. “Marc, alsjeblieft. Nu!”
Zijn lichaam huiverde onbeheersbaar. Hij stapte achteruit en pakte haar hand om haar de trap op te leiden, maar ze schoof haar handen onder het elastiek van zijn boxershort en trok die over zijn heupen omlaag. Ze vouwde haar hand om hem heen en kneep.
“Erika, wacht.”
“Nee, hier, nu.” Ze leunde tegen hem aan en beet in zijn lip. “Nu.”
Ze duwde hem naar achteren zodat hij op de traptreden neerzonk en liet zich over zijn heupen zakken. “Erika, nee…”
Ze snoerde hem de mond door hem te kussen en liet zich verder zakken, waarbij ze hem haar lichaam in geleidde. Hij was heet en hard en groot. Ze sloot haar ogen bij het gevoel dat hij haar vulde. Zijn handen grepen haar heupen vast en knepen in haar vlees.
“Neem me.” Ze kromde haar rug waardoor hij nog dieper naar binnen drong. Toen begon ze te bewegen, eerst langzaam, toen wilder en sneller terwijl ze haar hoogtepunt voelde naderen. Met een kreet kwam ze en zakte ze naar voren. Ze kuste hem hard en hij kreunde terwijl zijn heupen woest kronkelden. Toen verstrakte hij in de korte stoten van zijn climax.

Een paar tellen zwegen ze. Erika stapte van hem af en ging op de tree onder hem zitten. Ze voelde zich voldaan. Ze draaide haar hoofd en keek Marc aan. Die keek haar woedend aan.
“Wat,” beet hij haar toe, “moest dat verdomme voorstellen?”
Erika’s mond viel open. “Wat?”
Marc kwam overeind en gritste zijn boxershort van de vloer en trok hem aan. Hij verdween naar de keuken. Toen hij terugkwam, had hij zijn broek aan en haar kleren bij zich. Hij smeet ze naar haar toe, maar ze maakte geen aanstalten ze te vangen. Erika was verdoofd. “Waarom ben je zo boos? Je verlangde naar me en je hebt me gekregen.” Hij keek op haar neer. Een vlaag van woede overspoelde haar en ze kwam wankel overeind. “Wat is je probleem? Was het niet goed genoeg voor meneer?”
“Dat,” en hij wees naar de trap, “was niet wat ik wilde, dat was neuken.”
Zijn grove woorden kwamen hard aan bij haar. “Je hebt gekregen wat je wou, Marc. Als het niet naar je wens was, nou, het was in ieder geval gratis.”
Hij aarzelde. “Erika, ik was hier om… om de liefde met je te bedrijven. Je terug in mijn armen te sluiten.”
“Wat zou het… Je houdt niet eens van me,” reageerde ze.
Hij slikte moeizaam. ”Dat klopt… nog niet… maar op een dag zou het kunnen.”
Erika hief haar kin en tranen dreigden haar te overspoelen. “Waag het niet de spot met me te drijven.”
“Ik zou niet durven.” Marc bukte zich en pakte haar slip. “Hier, trek aan.”
“Ik wil dat je weg gaat.”
“Ik ga niet weg tot we hebben gepraat. Trek aan.”
Ze rukte de slip uit zijn hand. Ze stapte er in en trok hem ruw over haar heupen omhoog. “Tevreden?”
“Ik…”
“En nou oprotten.”
“Maar.”
“Oprotten, zei ik.”
Toen Marc de deur achter zich dicht sloeg, liet Erika zich op de grond zakken. Tranen bengelden over haar gezicht.
“Rotzak…” fluisterde ze.

***

Nu
Het geluid van zijn wekker maakte hem niet wakker. Hij was het al. Marc had amper een oog dichtgedaan. Wat scheelde die vrouwen toch? Waarom moesten ze alles toch steeds zo ingewikkeld maken?
Hij was vanaf het begin duidelijk geweest. Tegen Erika en tegen Myriam. Hij wou geen relatie. Er was geen sprake van dat hij zich nog eens zou binden. Zijn job en zijn karakter zorgden toch enkel voor teleurstellingen. Het enige dat hij wou, was lichamelijkheid. Af en toe een lichaam om te strelen, te kussen, te knuffelen, en jawel, te neuken.
Ze wisten het en toch hoopten ze hem tot meer te kunnen verleiden. Waarom kregen ze gevoelens voor hem? Hij was een zak en hij gedroeg zich zo. HIj wist het en zij wisten het. Wat bezielde hen?

Gisterenavond had Erika hem in de bar even een schuldgevoel aangepraat. Hij had inderdaad nooit rekening gehouden met hun gevoelens. Wat ze hem nadien flikte, begreep hij helemaal niet meer.
En Myriam. Dat was zijn eigen fout. Hij had moeten inzien dat hun verlangens verschillend waren. Dat dit onmogelijk goed kon komen.
Eén ding was zeker. Ze konden allebei de hoogste boom in. Dit gezeik was het hem niet waard. Hij zou wel een andere oplossing vinden. Dat had hij altijd gedaan.

Marc zette een kop sterke koffie en nam een koude douche. Het deed niets aan zijn humeur, maar de grootste nevelflarden werden wel uit zijn hoofd verjaagd.
Hij keek er niet naar uit om zo meteen met Myriam te worden geconfronteerd, maar hij wist uit ervaring dat de korte pijn de beste pijn was. Ze zou de keuze krijgen: of zich eroverheen zetten of een andere partner kiezen. Zo simpel was het.

Zacht klopte Marc op de deur van het kantoor van de commissaris. Die keek hem met een vreemde blik aan door de glazen deur en wenkte hem binnen.
“Sinds wanneer kom je niet meer te pas en te onpas mijn kantoor binnengestormd?”
Marc grijnsde. “Een man is nooit te oud om bij te leren.”
De vriendschappelijke lach die volgde, bewees dat ze allebei wisten dat Marc nooit zou veranderen en dat ze er zich al lang geleden bij hadden neergelegd. Dit soort band zou hij nooit met een vrouw kunnen hebben, besefte Marc. Het was dat verdomde libido dat hem steeds weer in de armen van een vrouw dreef. Was hij maar homo. Het zou het allemaal veel eenvoudiger maken.

“Wat kom je eigenlijk doen?” De vraag was duidelijk. De commissaris wilde zich klaarmaken voor de dagelijkse briefing.
“Carlos.”
De commissaris zuchtte. “Hij had helaas gelijk. De nacht van Evy’s moord zat hij in onze cel. Gisterenavond is het pv opgedoken. We konden niet anders dan hem onmiddellijk vrijlaten.”
“Terug naar de dossiers dan!” Marc stak zijn hand op en verliet het kantoor. Hij ging recht naar de koffiemachine en schonk zichzelf een bekertje in. Hij nam het mee naar de briefingruimte die al goed vol zat. Hij liet zijn blik door de ruimte gaan. Myriam was er niet. Misschien had ze zich ziek gemeld. Niet erg. Niet vandaag.
Het nadeel was dat dat er voor hem geen stoel was vrijgehouden. Hij begaf zich naar de achtermuur van het lokaal en leunde er nonchalant tegenaan.

“Marc!” De stem van de commissaris wekte hem uit zijn gedachten. Hij had geen woord gevolgd van de hele briefing. In zijn hoofd had hij tussen de moordzaak, Erika en Myriam gezwalpt. Hij was geen stap dichterbij een oplossing geraakt. Voor geen enkel van de drie.
“Commissaris?”
“Waar is Myriam?”
“Geen idee. Ziek?”
“Heeft ze je dat laten weten?”
“Nee. Wat zegt de personeelsdienst?”
“Guy zei net dat hij van niets weet. Ik kreeg trouwens een telefoontje van het forensisch instituut. Ze vroegen of Erika hier niet was. Ook zij is vanmorgen niet opgedaagd.”

In het hoofd van Marc gingen alarmbellen af. Hij had Myriam niet in haar toestand mogen laten vertrekken. Hij had haar moeten tegenhouden en met haar praten. Ze zou toch geen domme dingen hebben gedaan?
“Zoek het uit, Marc! En als je Myriam vindt, zorg dat ze dan asap tot bij mij komt.” De commissaris draaide zich om en ging terug naar zijn kantoor.

Marc pakte zijn gsm en belde Myriam. Hij belandde direct op haar antwoordapparaat. Dat kon twee dingen betekenen. Haar gsm stond uit of ze was buiten het bereik van een gsm-mast.
Hetzelfde was het geval bij Erika. Een sluipend gevoel van onrust maakte zich van hem meester. Hij kon hier niet bij de pakken blijven zitten. Hij deed zijn jasje aan en ging naar de parking.

Een minuut nadat hij had aangebeld aan het huis van Myriam, ging de deur open. Toen Ludo, de man van Myriam, Marc herkende verscheen er een lichte paniek in zijn ogen.
“Marc? Is er iets gebeurd? Is Myriam ok?”
Marc begreep de ongerustheid. Elke levenspartner van een politieagent vreesde het moment dat een collega voor de deur zou staan om te melden dat er een ‘ongeluk’ was gebeurd. Hij had Ludo misschien toch beter opgebeld.
“Nee… Dat denk ik toch… Ik weet het niet… Myriam is niet thuis?”
De woorden zorgden voor verbazing. “Hoe? Is ze niet op het werk? Is ze niet bij jou?”
“Mag ik even binnenkomen?”

De woonkamer zag eruit zoals in de magazines. Modern, gezellig, alsof er niet in werd geleefd. Alles stond op de daarvoor bestemde plaats maar persoonlijke toetsen ontbraken.
Marc en Ludo zaten in verschillende zetels.
“Toen ik gisteren ging slapen, was ze nog niet thuis. Vanmorgen was ze weg. Ze is vannacht hier geweest, want er stond een leeg glas whisky op de salontafel. Met de fles ernaast.”
“Je bent niet wakker geworden toen ze kwam slapen?”
Een diepe zucht luidde een ijselijke stilte in. Marc zag dat Ludo twijfelde om voor de eerste keer luidop te zeggen wat zich tot nu toe enkel binnenshuis had afgespeeld. Dat Myriam verdwenen was, gaf Ludo toch de moed.
“We slapen al een tijdje apart. Zolang de kinderen nog niet studeerden, hielden we de schijn op. Maar we zijn uit elkaar gegroeid. Pas op, we zien elkaar nog graag, maar…”
“Wanneer heb je haar voor het laatst gezien?”
“Gisterenochtend. Ze was uit haar normale doen. Ik dacht dat het te maken had met de dood van die verdachte.”
“Heb je enig idee waar ze zou kunnen zijn?”
Ludo nam zijn telefoon en belde naar het nummer van Myriam. “Antwoordapparaat.” Hij sloot zijn ogen. Hij was duidelijk koortsig op zoek naar antwoorden. Even later opende hij zijn ogen. Radeloosheid overheerste. “Ik heb geen idee. Wat nu?”
Marc stond recht en ging naar buiten. “Ik weet misschien iets. Ik houd je op de hoogte.”

Er werd niet opengedaan. Marc had al een paar keer op de deurbel van Erika’s huis gedrukt. Zuchtend ging hij op het bordes zitten. Hier eindigde zijn zoektocht. Hij had al talloze malen geprobeerd om Myriam en Erika te bellen. Ze bleven onbereikbaar. Hij was een ervaren speurder, maar ditmaal had hij geen idee waar hij moest beginnen. Het was nog te vroeg om van een onderzoeksrechter de toestemming te krijgen om hun gsm’s te lokaliseren. Wat kon hij nog doen?

“Kan ik je helpen?”
Marc keek opzij. Een oudere vrouw was uit het buurhuis naar buiten gekomen. Het was moeilijk om een leeftijd op de vrouw te plakken. Ze zag er in elk geval nog heel kranig uit. Ze had iets bekends in haar gezicht, maar Marc kon er zijn vinger niet op leggen.
“Ik ben op zoek naar uw buurvrouw. Ze is niet thuis.”
“Erika is op haar werk.” De stem klonk zelfzeker. “Mijn dochter is altijd op haar werk.” Ditmaal klonk er een licht verwijtende toon door.
Marc stond recht en bekeek de vrouw aandachtiger. Het was een oudere versie van Erika. Ze was net zo lang en mager met een strenge blik op haar gezicht.
“U bent Erika’s moeder?”
De vrouw knikte. “Zeg maar Denise. Jij bent hier nog geweest, niet? Ik heb jullie al een paar keer samen zien toekomen. Gisterenavond nog als ik me niet vergis. Ben jij het vriendje van Erika? Zelf wil ze niets vertellen.”
Het voelde onwezenlijk dat de vrouw hem als het vriendje bestempelde, alsof hij een puberachtige tienerjongen was.
“Ik ben Marc. Eerlijk gezegd weet ik zelf niet wat ik ben. Maar ik vrees dat Erika niet op haar werk is. Dat is de reden dat ik hier ben. Ze is vanmorgen niet opgedaagd en we kunnen haar niet bereiken.”

Denise ging kort haar huis in en kwam terug met met een sleutelbos in haar handen. Ze opende de deur van Erika’s huis en stapte naar binnen. Marc volgde haar.
Op de eettafel in de woonkamer stonden twee lege koffietassen. Ernaast lag de handtas van Myriam. Marc herkende het ding uit duizenden. Aan de zijkant zat er een kras in de vorm van een bliksemschicht. Die was er gekomen tijdens de achtervolging van een nachtwinkelovervaller. Ze was na het werk in de winkel gestopt omdat haar tampons op waren.
Marc opende de tas en haalde er haar gsm uit. Hij stond uit. Hij hield het aanknopje even ingedrukt, maar er gebeurde niets. De batterij was dus plat.
“Er is niemand.” Denise kwam de woonkamer binnen. Ze was net door het hele huis gegaan.

Myriams handtas viel om. Er viel een autosleutel uit. Marc pakte hem direct op en snelde naar de voordeur, gevolgd door Denise. Daar drukte hij op het ontgrendelknopje. Even verder aan de overkant van de weg zag hij enkele lichten flikkeren. Het was de auto van Myriam. Zo snel mogelijk ging hij ernaar toe. Hij opende de deuren en doorzocht de auto. Hij vond niets dat hem verder kon helpen.
Teleurgesteld stak hij de straat weer over. Hij werd er door Denise opgewacht.
“Ik zie haar auto nergens. Haar sleutels zullen dus ook wel weg zijn.” Terwijl ze dit zei, opende ze het sleutelkastje in de gang. “Zie je wel!” In plaats van zich terug tot Marc te wenden, bleef ze in het kastje kijken.
“Is er iets?”
“Ik ben niet zeker. Normaal gezien hangen hier altijd de sleutels van ons vakantiehuisje in de Ardennen. Ze zijn weg. Maar Erika zegt het me altijd als ze ernaar toe gaat. Ze belt me ook steeds als ze er toekomt en weer vertrekt. Ze weet dat ik snel ongerust ben. Zo laat ze me elke avond weten of ze op tijd thuis zal komen. Het zou me verbazen…”
Marc onderbrak haar. “Belt ze met haar gsm als ze in de Ardennen is?”
De vrouw maakte een wegwuivend gebaar. “Nee, ze heeft een vaste lijn. Er is ginder geen bereik met haar gsm.”
Nog geen vijf minuten later reed Marc in een helse vaart naar Nisramont.

Myriam kwam bij. “Doe je ogen open, Myriam.” Ze hoorde haar eigen stem in haar hoofd galmen en probeerde haar ogen te openen. Haar oogleden voelden zwaar. Het was donker. Er was een beetje licht, licht dat door de kieren van de gesloten gordijnen scheen. Myriam knipperde een keer met haar ogen. Haar hartslag ging veel te snel.
‘Wat is dit verdomme?’
Ze kwam met een ruk naar voren, maar een pijn brandde door haar armen omlaag naar haar rug. Ze was vastgebonden, aan handen en voeten gebonden, en lag op een bed. Kleren had ze niet meer aan.
‘In de val.’
Angst kroop omhoog en klauwde zich in haar vast. Ze kronkelde als een wild dier en zakte hijgend weer terug. Ze deed haar ogen dicht en probeerde uit alle macht niet in paniek te raken.
‘Dit is een droom, een nachtmerrie. Dadelijk word ik wakker.’
Maar ze droomde niet, dit was echt. Ze probeerde na te denken, het zich te herinneren. Ze spande zich in om na te denken, maar grimaste van de hoofdpijn toen ze zwarte vlekjes voor haar ogen zag dansen. Het voelde aan als een kater, maar ze had niet gedronken, toch? Een half glas whisky in haar woonkamer. Ze was meer gewoon.
‘Koffie.’
Ze herinnerde zich koffie. En Erika… En hoe die erop had aangedrongen dat ze die zou opdrinken. Woede borrelde naar boven. ‘Ze heeft me gedrogeerd.’

Myriam hoorde voetstappen naderen. Snel deed ze haar ogen weer dicht.
‘Ik moet tijd kopen.’
“Je hoeft niet te doen alsof, ik weet dat je wakker bent. Doe je ogen open en kijk me aan.” Myriam hield haar ogen dicht. Hoe langer ze de confrontatie kon uitstellen, hoe meer tijd ze anderen gaf om haar te vinden. Ze zou nu al gemist worden. En vinden zouden ze haar, daar was ze van overtuigd.
“Myriam,” ze voelde Erika’s adem over haar gezicht strijken en probeerde uit alle macht stil te blijven liggen. “Je bent heel goed.” Myriam wist zich in te houden toen Erika in haar arm kneep. “Ok, ik geef je nog even de tijd, maar alleen omdat ik eerst wat wil eten. Daarna gaan we samen een paar uurtjes pret hebben.” Grinnikend liep ze weg. Myriam hoopte dat Erika niet zag dat ze een huivering niet kon onderdrukken. Ze moest zich ontspannen. Ze dacht aan kalmerende muziek, maar het enige dat haar te binnen schoot, was ‘Leef’ van André Hazes en dat hielp haar op dit moment ook niet echt verder. Tranen zochten een uitweg uit haar gesloten oogleden.

“Myriam,” zong Erika zoetjes. “Ik ben er weer.”
Erika streek met haar vingers over Myriams keel en lachte toen die bewoog. “Doe je ogen open.”
Langzaam deed ze dat. Het eerste dat ze zag, was het gezicht van Erika dat boven haar hing.
“Boe!” glimlachte die, terwijl ze met een vinger langzaam over het lichaam van haar slachtoffer streek. “Je borsten zijn best groot.” Ze kneep er even in. “En je hebt je poesje niet geschoren.” Ze trok even aan het schaamhaar. “Zal ik het voor je doen? We hebben toch alle tijd.”
Myriam volgde gelaten de handelingen van haar aanrander. De gedachte dat ze haar had uitgekleed en haar nu zo aanraakte en kleineerde, deed haar bijna kokhalzen.
“Ben je niet benieuwd naar je lot?”
Myriam schudde bijna ongemerkt haar hoofd.
“Het zal leuk worden om met je te spelen, Myriam.”

'Kalm blijven.’
Ze mocht haar spelletje niet meespelen, haar honger voeden. Ze zou zich stoer gedragen, ook al trilde ze vanbinnen van angst.
‘Aardig zijn. Dan klets je je hier misschien wel uit.'
"Luister, Erika, laat me gaan, dan staan we quitte. Ik zal me nooit meer met je leven bemoeien. Je mag Marc hebben, ok? We vergeten wat er gebeurd is..."
Erika keek haar aan met een neutraal gezicht. "Daar is het te laat voor. Ik heb die twee anderen ook vermoord. Er is geen weg terug nu."
Myriam zweeg in volle verwardheid.
‘Die twee anderen? Over wie heeft ze het?’
Als een donderslag bij heldere hemel drongen de woorden van Erika bij haar binnen. Angst, koud en absoluut, sijpelde haar hele lijf in. Er moest iets zijn... een uitweg. Iets wat ze kon zeggen. Doen. Smeken.
"Alsjeblieft, Erika. Ik doe alles voor je." Haar woorden stierven weg toen ze de uitzichtloosheid van dit alles inzag. Haar borst verkrampte en de wanhoop bemoeilijkte haar adem.

Paniek borrelde op, maar Myriam onderdrukte het uit alle macht. Erika was een monster, ze zou haar doden, dat was duidelijk. Het was waanzin, dit kon bijna niet waar zijn. Maar toen dacht ze aan de andere twee slachtoffers: Saartje en Evy. Zij hadden ook geleden, waren ook vermoord. Ze zag Evy weer voor zich. Dood in bad. Die gruwelijke inkervingen in haar borsten: ‘Love U 2’ stond er geschreven.
‘Wat heeft dit met liefde te maken? Ze haat me hartsgrondig. Wat zouden de anderen haar hebben aangedaan dat ze er zo voor werden gestraft?’
"Dit kan je niet zomaar ongestraft doen." Myriam trok wild aan de touwen. Die waren dik en de knopen gaven niet mee. Ze zat gevangen.
"Tot nu toe is dat wel zo en dat zal altijd zo blijven."
Myriam besefte dat ze hier zou sterven. Toch stak ergens van diep van binnen hoop op. Ze stak haar kin vooruit. "Marc komt me heus wel zoeken."
"Hij gaat je nooit vinden. Niemand gaat je hier vinden. Accepteer het maar: je bent van mij."
Alles in haar werd doodstil. Het was waar. Niemand zou haar komen redden. Ze dacht aan haar kinderen, haar vader en moeder en zelfs haar man. Iedereen om wie ze gaf. Ze zouden zich afvragen waar ze was. Maar niemand zou haar hier vinden. Er kwam een snik omhoog in haar keel. "Trut, ik haat je."
Erika haar mondhoeken kwamen omhoog en haar ogen lichtten op. Ze vermaakte zich en dat was angstaanjagend.

“Schreeuw zoveel je wilt. Niemand zal je horen. Niemand zal je redden.” Erika bukte zo diep dat Myriam alleen haar kille ogen nog kon zien. Erika haar handen verstrakten en haar duimen schoven naar de holte van Myriam’s keel. Ze kneep hard en Myriam begon te kronkelen.
“Ben je klaar om te sterven?”
Myriams handen haalden zo veel mogelijk uit naar Erika en haar nagels krabden over haar huid. Er was paniek in haar ogen te zien toen ze naar adem snakte. Toen veranderde iets in haar ogen: afgrijzen gecombineerd met de overtuiging dat ze ging sterven. Haar handen klauwden, haar mond stond wijd open terwijl ze wanhopig om adem streed. Volhouden, dacht ze. Ik heb nog te veel om voor te leven om het nu al op te geven.

En net op het moment Myriam het bewustzijn dreigde te verliezen, hield Erika abrupt op. “Dacht je echt dat het zo snel zou gaan? Ik ben niet gek en ook niet dom.”
“Je bent gewoon slecht.”
“Slecht is een relatief begrip.” Kille, donkere ogen werden tot spleetjes geknepen. Erika’s gezicht had niks menselijks meer. Haar mond krulde in een zelfingenomen glimlach.
Myriam kreeg zichzelf in de hand en de trilling uit haar stem. “Mensen vermoorden is gewoon slecht. Vertel me, waarom heb je het gedaan?”
“Ik heb ze uit hun lijden verlost.”
“Verlost?”
“Ik heb hun zorgen, hun kwelling weggenomen en ze laten toetreden tot de engelenwereld. Ze binnengeloodst door de poorten van het eeuwige geluk. Veilig in de armen van hun geliefden.”
“Maar…”
“Je had erbij moeten zijn, Myriam. Het moment van de dood, dat was het beste en meest ongrijpbare. Die uitbarsting, die flits van energie wanneer het lichaam de geest afstaat. Die gelukzaligheid op hun gezichten. Wow, dat is de mooiste beloning.”
“Je bent gek.”
Erika schudde haar hoofd. “Ik wist het wel dat je het niet zou begrijpen.”
“Ik wil niet verlost worden, Erika.”
“Oh jawel… Gisteren… die wanhoop in je ogen. Die kwelling… Het was duidelijk dat je er aan ten onder zou gaan.”
“Laat me die beslissing zelf nemen.”
“Stel je er dan voor open, Myriam. Wees niet bang.”

Door het besef van haar onafwendbare lot draaide Myriam haar maag om. “Gestoorde trut.”
Erika haar ogen werden donker. “Ik heb je wat tijd gegeven omdat je me amuseerde. Maar die tijd is voorbij. Het zal je niet lukken om me van mijn stuk te brengen.” Erika nam het hoofd van Myriam met haar twee handen vast en probeerde haar te kussen. Die kon zich echter van haar los rukken. En toen zag ze sterretjes, want Erika gaf haar een stomp met haar vuist. “Flik dat niet nog eens.”
Myriam keek met knipperende ogen hijgend naar haar op. “Je hebt het verkloot, weet je.” hijgde ze. “Ga je gang en vermoord me, maar je blijft echt niet ongestraft. Ze pakken je op en dan ga je voor de rest van je leven naar de gevangenis.”
“Ik heb niks verkloot.”
“Dat heb je mis. De mensen die je hebt vermoord en gaat vermoorden, die gaan je de rest van je leven blijven achtervolgen. En uiteindelijk krijgen ze waar ze recht op hebben: gerechtigheid.”

Erika legde een hand op Myriam haar keel en duwde zodat haar adem werd afgesneden. Er dansten weer sterretjes voor haar ogen en ze verzette zich in een poging los te komen. Abrupt liet Erika weer los en Myriam hapte naar adem.
“Val dood,” siste Myriam hoestend. “Je kan me vermoorden, maar ik geef niks om je verlossing.”
“Het is niet mijn verlossing. Het is die van jou.”
Myriam spuwde in het gezicht van haar belaagster en genoot even toen haar blik vertrok van woede. Ze haalde een vuist naar achteren. Myriam tilde haar kin op, klaar voor de klap, maar die kwam niet.”
“Ik wil je niet teveel in je gezicht slaan, dat moet mooi blijven. Ik ga je mooi maken. Met wat make-up. En die mooie haren van jou, ik zal ze na je dood mooi opsteken.”
“Val dood.” Herhaalde Myriam. Erika trok zo ruw aan Myriam haar haren dat haar hoofdhuid pijn deed. Ze beet op haar tong om de pijn te verdringen. Ze kronkelde opzij, wat onhandig ging met gebonden polsen en enkels.
“Welke boodschap zal ik bij je achterlaten? Live forever?”
“Loop naar de hel.”
Myriam vulde haar longen met lucht en begon als gek te schreeuwen.
“Hou je bek,” snauwde Erika die kwaad de kamer uit liep. Even later kwam ze terug, met een zwart koffertje in haar handen. Zonder iets te zeggen haalde ze er twee flacons en een spuit uit. Ze vulde die met het goedje in het flesje. Myriam keek haar intussen met open mond aan. “Nee!” kreunde ze.
“Klaar?”
Met een vinger tikte Erika tegen de spuit aan en zonder verdere reactie af te wachten duwde ze de naald in Myriam haar bovenarm, rechtstreeks haar spieren in. Er kwam een geluid uit Myriams mond toen ze het prikje van de naald voelde. Ze sloot haar ogen en probeerde zichzelf terug te halen van de rand van de afgrond. Myriam schreeuwde niet en riep niet om hulp.

De verdovende werking van de drugs beroofde haar van woorden. Ze had het gevoel dat haar bloed in vuur veranderde en klemde haar kiezen op elkaar. Zweet gutste van haar af. De drugs namen haar over, sloegen in golven over haar heen. Ze brachten geen euforie maar de langzame bevrijding van haar lichaam dat zich eindelijk overgaf aan het onvermijdelijke.
Eerst bevrijdden haar spieren zich uit hun strakke knopen. Ze ademde nu vrijer, haar longen hoefden geen lucht meer. Haar hartslag was een trage klok die de seconden aftelde die nog over waren van haar leven. Ze staarde naar het plafond, met ogen star als die van een uil. Ze dacht aan bevrijding, het eeuwige paradijs en voor het eerst in haar leven voelde ze geen angst daarvoor. Ze zag haar ouders, die twintig jaar geleden waren gestorven in een auto-ongeluk. Ze waren hier en zaten met haar te kletsen, te lachen. Net als vroeger. Een te vroeg gestorven vriendin kwam op haar af gerend, strekte haar armen naar haar uit en hielp haar overeind. Ze voelde zich licht in haar lichaam, bestond opeens uit veren. Ze keek neer op de vloer en zag die in wolken veranderen. Ze wierp haar hoofd omhoog en keek op naar de helderblauwe hemel. Ze keek gulzig om zich heen en voelde zich dolgelukkig. Jimi Hendrix gaf haar een joint en vroeg of hij haar een liedje mocht voorzingen. Voor het eerst in haar leven voelde Myriam dat ze ergens thuishoorde.

***

Zelfs als je denkt dat je alle mogelijke scenario’s hebt uitgedacht, dan is er nog steeds het toeval.

Ik had nooit verwacht dat Myriam gisterenavond bij mij thuis zou opdagen, razend en opgefokt. Er zat niets anders op dan mijn plannen te vervroegen.
Ik gaf haar dezelfde rohypnol die ik gebruikte om Marc als alibi te hebben bij de verlossing van Evy. Hij dacht dat zijn black-out te wijten was aan de whisky. Het was vooral de combinatie met de drug die hem de dag nadien hoofdpijn bezorgde. Ik had de rest van de nacht vrij voor mijn Goddelijke opdracht.
Dat ik daarbij aan hem gehecht zou raken, had ik niet verwacht.

Helaas heeft Myriam gelijk. Ik zal mijn oude leven moeten achterlaten. Bij het wegrijden van mijn huisje zag ik in mijn achteruitkijkspiegel in de verte de auto van Marc met loeiende sirenes toekomen. Hoe hij erachter gekomen is, weet ik niet.

Ik vind het vooral erg voor mijn moeder. Ze is sowieso veel te bezorgd. Niemand wil dat haar kind voortvluchtig is. Ik zal haar het leed besparen en haar ook verlossing geven. En daarna kijk ik waar God me verder nodig heeft. Zijn engel gaat waar Hij haar nodig heeft.