Beste lezers,

het heeft behoorlijk lang geduurd voordat ik eraan toekwam om deze reeks verhalen af te ronden. Mijn gezondheid en andere familieperikelen hebben me behoorlijk in de weg gezeten, maar de laatste maand heb ik dan toch de tijd en energie gevonden om deze reeks af te maken. Er volgen na dit hoofdstuk nog drie hoofdstukken en dan is de reeks ten einde. Ik hoop dat jullie, ondanks het lange wachten, er toch nog van kunnen genieten.

Groet,

Mudjikan

Ik werd wakker van een schrapend geluid aan de deur van Nannie’s slaapkamer. Ook hoorde ik een gesnuif op de overloop.

Stein! schoot door mijn hoofd en ik keek opzij naar Nannie die nog vredig lag te slapen. Ik ging zachtjes het bed uit, deed mijn pantoffels aan mijn voeten, schoot in mijn kamerjas en liep haar kamer uit. Op de overloop aangekomen zag ik Stein staan die enthousiast met zijn staart zwaaide toen hij mij zag staan. Aan zijn gedrag maakte ik op dat hij even naar buiten wilde. Ik aaide hem over zijn kop en liep naar mijn slaapkamer toe om me snel even aan te kleden.

Samen met Stein liep ik de trap af, deed mijn jas aan en bevestigde zijn riem aan zijn halsband. Via de keuken, waar ik op de klok zag dat het pas half zeven was, liep ik naar buiten. Ik bleef echter niet in de achtertuin omdat er te weinig ruimte was voor Stein om wat te ravotten, en ging dan ook door de achterpoort en de brandgang in de richting van de weg. Daar aangekomen zag ik dat er op dat tijdstip geen verkeer was en dat er niemand over straat liep. Dat was op zich niet zo vreemd, het was immers zaterdagochtend en het was nog redelijk vroeg.

Ik besloot om maar naar het park te lopen en een korte wandeling met Stein te maken. Het was ook in het park erg rustig. Alleen in de verte, aan de andere kant van een grasveld met een lengte ter grootte van een voetbalveld zag ik iemand lopen. Zo, die is ook vroeg op!’ dacht ik bij mezelf toen ik de persoon mijn kant uit zag lopen. Ik schonk er verder geen aandacht aan daar ik Stein goed in de gaten wilde houden. Ik had hem immers van de riem afgedaan zodat hij effe kon rondrennen.

“Hoi Moets!” hoorde ik een bekende stem achter me zeggen. Ik keek achterom en zag dat Diana me tot op een paar meter was genaderd.

“Hé Diana, dat is een tijdje geleden, zeg!” reageerde ik en liep op haar toe om haar een knuffel te geven. Toen we elkaar omhelsden, gaf ze me echter een dikke zoen op de lippen. En dat was iets wat we nog niet eerder naar elkaar gedaan hadden.

“Dat is het zeker!” antwoordde ze, “maar ik ben dan ook erg druk geweest met de opleiding en de wisselende diensten die ik de afgelopen maand heb gedraaid. Ik kom net uit de nachtdienst en had geen zin om nu al naar bed te gaan en ben hier maar een stukje gaan wandelen. Ik wist trouwens niet dat jullie een hond hadden! Wat een leuk beestje!”

“Ja, hij is erg enthousiast en speels. We hebben Stein, zo heet hij, pas sinds gisteren en eigenlijk heeft Hilde hem in huis genomen vanwege de overval die vorige week heeft plaatsgevonden.”

“Ik had inderdaad gehoord dat er een overval in de straat had plaatsgevonden, maar wist niet dat dat bij jullie was!”

Ik vertelde haar in het kort wat er was gebeurd en wat we sindsdien gedaan hadden om de veiligheid in huis te vergroten.

Op mijn vraag hoe het tussen Ricky en haar ging, zei ze dat ze een aantal keren uit waren gegaan en dat ze het wel leuk hadden gehad samen. Ik kreeg indruk dat de vonk die ik eerder tussen hen beiden had zien overspringen nog niet was uitgegroeid tot iets vurigs, althans wat haar betreft. Ik nam me voor om dat te gelegener tijd bij Ricky aan te kaarten omdat ik van hem eigenlijk niets bijzonders had gehoord en in de veronderstelling verkeerde dat het wel goed ging tussen hen.

We wandelden nog een rondje in het park en kletsten over van alles en nog wat, waarna we naar huis liepen. Toen we bij haar woning waren aangekomen en ik afscheid van haar wilde nemen, zoende ze nog een keer vol op mijn mond en vroeg ze of we een keer konden afspreken om nog eens bij te praten. We spraken af dat we de daaropvolgende week op de woensdagavond elkaar zouden treffen om iets te gaan drinken. Thuis aangekomen maakte ik een ontbijt voor mezelf klaar nadat ik Stein wat te eten en te drinken had gegeven.

Ik haalde het NRC Handelsblad uit de bus en ging er eens lekker voor zitten. Terwijl ik mijn ontbijt oppeuzelde, was ik zo in de krant verdiept geraakt dat ik niet in de gaten had dat Noor naar beneden was gekomen totdat ze me van achteren omhelsde en me een goedemorgen wenste.

“Hey, jij bent er ook vroeg bij!” zei ik tegen haar terwijl ik haar een knuffel terug gaf.

“Nou het is anders al acht uur, hoor! En ik heb zo’n zin om vanmiddag met Dré naar de dierentuin te gaan dat ik er niet meer van kon slapen. Ik ben nog nooit naar een dierentuin geweest en dat ik de verantwoordelijkheid heb voor Dré maakt het nog spannender!”

“Nou, dan zul je je ogen wel de kost kunnen geven want er is daar echt heel veel te zien. Ik vond het ook heel erg interessant toen ik daar de laatste keer was en ik geloof dat ze nu nog wat meer dieren hebben. En wat Dré betreft hoef je niet bang te zijn, hoor! Het is een gemakkelijk manneke om mee op stap te gaan en jullie kunnen het toch goed met elkaar vinden?”

“Ja, dat klopt wel.We hebben altijd veel plezier samen!”

Ze maakte boterham met kaas klaar en een volle mok thee en kwam bij me zitten.

“Staat er nog iets bijzonders in de krant?” vroeg ze.

“Neen, niet echt! Er is wel wat gedoe met de olie markt wat later dit jaar misschien wel spannend kan worden, maar voor het overige gaat het allemaal gewoon zijn gangetje!”

“Wat is er dan aan de hand met de oliemarkt?” vroeg ze.

“Nou, Arabische olieproducerende landen, zoals Saoedi Arabië, zijn niet zo blij met de steun aan Israël van een aantal landen zoals Nederland en daarom hebben ze de olieprijs verhoogd met wel 70% en verminderen ze de olieproductie elke maand met 5%, zodat de prijs per vat explosief zal stijgen. Bovendien hebben ze een volledige olieboycot ingesteld tegen een aantal westerse landen zoals Nederland en de Verenigde Staten. We zullen de komende tijd minder olie en benzine kunnen kopen. En dat is heel vervelend voor al die mensen die afhankelijk zijn van een auto!”

“O, nou,” zei ze, “dan ben ik blij dat ik een goede fiets heb!”

“Ja, ik ook,” reageerde ik met een glimlach, “het is misschien wel een oud beestje, maar hij trapt nog lekker weg! Maar ik denk dat er minder auto’s op de weg zullen zijn waardoor er meer ruimte voor de andere weggebruikers zal zijn. En dat lijkt me wel te gek!”

“Ja, en dan stinkt het ook minder omdat er dan minder uitlaatgassen zijn!” zei Noor terwijl ze naar het aanrecht liep om haar ontbijt klaar te maken.

“We zullen het zien!” antwoordde ik en verdiepte me weer in mijn krantje.

Noor kwam nadat ze haar ontbijt had klaargemaakt met haar bordje en mok tegenover me zitten en begon haar boterham op te peuzelen. Halverwege schopte ze zachtjes met haar voet tegen mijn been aan om zodoende mijn aandacht te trekken. “Hé, Moets! Wat gaan jullie eigenlijk allemaal doen vanmiddag als Dré en ik weg zijn?”

Daar ik nogal geconcentreerd aan het lezen was, duurde het even voordat ik reageerde. Het was een interessant artikel over de maatregelen van de overheid om de oliecrisis te lijf te gaan en ik was er erg benieuwd naar hoe ze het een en ander gingen aanpakken.

“Wat!? Wat zei je!?” reageerde ik enigszins verstoord terwijl ik half vanuit mijn krant haar kant uit keek. Al vanaf mijn prille jeugd sloot ik me, als ik eenmaal aan het lezen was, helemaal af van de buitenwereld. Vooral bij sciencefiction verhalen en boeken had ik dat zodanig dat zelfs als er een kanon naast me werd afgeschoten, ik nog niet opkeek. Ik heb altijd een enorme fascinatie gehad voor dat genre en dat is zo gebleven tot op de dag van vandaag.

“Jeetje,” reageerde Noor enigszins verrast door mijn reactie, “ik wil je niet storen, hoor!”

“Nee, nee! Het is niet erg, maar ik zat helemaal in het artikel. Zeg het maar!”

“Nou, ik vroeg dus wat jullie allemaal gaan doen als Dré en ik vanmiddag de deur uit zijn!”

“Uuuh, ja, dat is een goeie,” enigszins verrast door de vraag begon ik haar, zonder al teveel in details te treden, uit te leggen wat de bedoeling was, de inauguratie van de leden, de uitreiking van de speldjes en de paarvorming bij het hoofdonderdeel van het programma. De meer saillante details liet ik, zoals gezegd, achterwege.

Geïnteresseerd luisterde ze naar wat ik haar allemaal vertelde waarbij ze me zo af en toe onderbrak om een vraag ter verduidelijking te stellen.

“Goh, zo’n speldje zou ik ook wel willen hebben!” zei ze toen ik klaar was met het beantwoorden van haar vraag, “lijkt me te gek!”

“Wie weet, misschien als je wat ouder bent, Noor. Maar op dit moment lijkt het me, zoals ik je al had uitgelegd, vanwege je bijzondere situatie niet raadzaam om in verband gebracht te kunnen worden met een genootschap dat zich met seksualiteit bezig houdt. En ook het dragen van zo’n speldje zou door anderen, als eenmaal duidelijk wordt waar het voor staat, zo opgevat kunnen worden. Lijkt me dus geen goed idee!”

“Neen, dat begrijp ik wel, maar het zou fijn zijn om ergens bij te kunnen horen!”

Ik boog me voorover en legde mijn hand op de hare en zei: “Maar je hoort nu toch bij ons! We zijn allemaal gek op je en je kunt het toch ook goed met mijn studiemaatjes vinden? Lid zijn van het genootschap voegt daar niet zoveel aan toe. En het is belangrijk dat je eerst je leven weer goed op de rit krijgt en alles wat er in het verleden met je is gebeurd een plek geeft.” Ik kneep ter geruststelling zachtjes in haar hand en wreef met mijn duim over de knokkels van haar hand.

Ze knikte en terwijl ze me van onderuit haar wimpers aankeek zei ze zacht: “Ja dat is eigenlijk wel zo!” Heel even leek ze in de verte te kijken en verscheen er een frons op haar gezicht die snel verdween toen ze nog toevoegde: “Ik ben zo blij dat jij degene bent geweest die mij in de brandgang heeft gevonden! Ik moet er niet aan denken wat er met mij gebeurd zou zijn als jij op dat moment niet in de brandgang was binnenlopen!”

Op dat moment voelde ik een gevoel van verantwoordelijkheid op mijn schouders neerdalen en realiseerde ik me dat ik haar als een jonger zusje beschouwde die ik voor altijd zou beschermen.

Op dat moment hoorde ik gestommel op de trap en de stemmen van Hilde, Nannie en Dré. Het werd druk in de keuken en al gauw ontstond er een gezellige sfeer waarin eenieder het eigen ontbijt klaarmaakte terwijl we elkaar zo af en toe voor de gek hielden. Tegen het eind van het ontbijt bespraken Dré en Noor op enthousiaste toon wat ze allemaal die dag zouden gaan doen. Nannie, Hilde en ik liepen nog alle dingetjes na die gedaan moesten worden als voorbereiding van het middagprogramma.

Het liep tegen half tien toen Nannie en Noor samen de keuken opruimden en Dré en ik ons nog even bezighielden met Stein die onder het ontbijt ons vanuit zijn mand rustig had liggen observeren. Het was echt opvallend dat Stein zich in zo’n korte tijd zo op zijn gemak voelde bij ons. Hilde had zich geen betere hond kunnen wensen. Hij liet zich rustig aaien, draaide zich zo af en toe op zijn rug met zijn vier poten omhoog zodat we over zijn buik konden wrijven wat hij zich met genoeglijk gegrom liet welgevallen. En zo af en toe boog hij zijn kop naar onze handen toe om die met zijn lange tong te likken. Ja, hij paste goed bij ons.

En op dat moment nam ik mij voor om in mijn leven altijd een huisdier te hebben.

Door alle dingen die nog gedaan moesten worden vloog de ochtend om en was het voordat ik er erg in had weer lunchtijd. Na de lunch bracht Hilde Noor en Dré met de auto naar de dierentuin wat een klein kwartier zou vergen. Voordat ze beiden na het uitstappen een fijne middag had toegewenst, had ze Dré nog op het hart gedrukt om goed naar Noor te luisteren en Noor wat geld gegeven voor de toegang tot de dierentuin. Ook hadden ze voldoende geld gekregen om nog wat te snacken als ze daar trek in kregen.

Ondertussen hadden Nannie en ik de zolderverdieping gereed gemaakt. De zolderverdieping bestond uit drie grote ruimtes. Een middelste ruimte van zo’n 5 bij 10 meter waar een bank, een langwerpige tafel en een aantal stoelen en dergelijke stonden. Aan de uiteinden van deze ruimte bevonden zich nog twee kleinere ruimtes waarvan in de ene de trap naar beneden uitkwam en in de andere bevond zich de sauna en het bubbelbad. Voor de ramen waren de blinderingen die enkele weken voorheen waren aangebracht, naar beneden gedaan.

In de weken voorafgaand had ik een tweetal cassettes vol met sfeermuziek opgenomen die zo’n vier uur zou duren en die allerlei muziek bevatte welke goed bij elk onderdeel van het programma zou passen. Mijn Akai dubbele cassettedeck had ik voor de gelegenheid naar de zolderverdieping gebracht en op de quadrofonische muziekinstallatie van Hilde aangesloten.

Op verschillende plekken op de zolderverdieping hadden we wierookstokjes neergezet die, eenmaal aangestoken, een heerlijke geur zouden verspreiden. De hoekbank die normaal gesproken nogal centraal op de zolderverdieping stond opgesteld was naar de zijkant verhuisd en in het midden van de ruime zolder hadden we vanaf de bank de vloer over een oppervlakte van vier bij zes meter bezaaid met kussens met velourse hoezen in allerlei formaat waar we met zijn allen op konden liggen. Eigenlijk liep de kussen oase, zoals Nannie dat deel van de ruimte schertsenderwijs had genoemd, als het ware over in de bank. Aan de voorkant was nog een strook van vier bij drie meter waar tegen de muur de TV was opgesteld. Voor de TV waren voor de gelegenheid de stoelen met de langwerpige tafel neergezet waarop wat attributen lagen die we later die middag zouden gebruiken.

Verder hing er her en der gekleurde kamerhoge vitrage aan rails die aan het plafond waren bevestigd. In combinatie met de sfeerverlichting werd de grote open ruimte op die manier zodanig onderbroken dat er een gezellige knusse atmosfeer ontstond die tegelijkertijd iets mystieks had. Perfect voor wat we hier zouden gaan doen!

Toen we met onze werkzaamheden klaar waren, keken we beiden met de handen op de heupen nog eens de ruimte in.

“Ja,” zei Nannie goedkeurend, “ik geloof dat we ervoor klaar zijn!”

Ik sloeg mijn arm over haar schouder en zei: “Inderdaad. Let the show begin!”

Ik had eigenlijk verwacht dat Hilde inmiddels wel weer thuisgekomen zou zijn en naar de zolderverdieping zou zijn gekomen om alles nog eens grondig te inspecteren. Maar kennelijk was ze nog onderweg naar huis. Nannie en ik liepen dan ook samen naar beneden waar, net toen we de keuken inliepen, de buitendeur open ging en Hilde met haar armen vol pakjes binnenkwam.

Ik liep snel naar haar toe om de pakjes van haar over te nemen. “Wat heb je nu nog gekocht?” vroeg ik.

“Dat zul je straks wel zien,” antwoordde Hilde plagend, “het is een verrassing! Ik ben blij dat ik het nog tussen de bedrijven door heb kunnen regelen.”

“Wat dan!?” drong ook Nannie aan.

Gniffelend liep Hilde langs Nannie richting het fornuis en tikte met de wijsvinger tegen haar neus terwijl ze zei: “Geduld is een schone zaak, nieuwsgierig Aagje! Ik heb nog wel trek in een kopje thee voordat de anderen komen. Willen jullie ook?”

Zowel Nannie als ik haalden de schouders op en Nannie zei: “Ja, hoor, laat die thee maar komen!’

Toen ik de pakjes op de keukentafel neerlegde, zag ik dat er op ieder pakje een van onze namen stond. Zonder daar iets over te zeggen of te vragen, ik zou ook daar immers van Hilde geen antwoord op krijgen, ging ik vast aan tafel zitten. Nannie en Hilde schonken gezamenlijk de thee op en kwamen ook aan tafel zitten.

“Ik heb er echt zin in,” zei Hilde enthousiast, “naarmate vandaag naderde kreeg ik er steeds meer zin in!”

“Anders ik wel,” zei Nannie nadat ze een slok thee had genomen, “en jij, Moets?”

“Ik heb het de afgelopen weken zo druk gehad,” zei ik, “dat de tijd voorbij vloog!”

“Ja, en niet alleen met studeren,” zei Hilde plagend terwijl ze me een por in mijn zij gaf.

“Neen, inderdaad,” lachte ik met haar mee en nam een slok van mijn thee.

Op dat moment ging de buitendeur van de keuken open en kwamen mijn studiemaatjes gezellig met elkaar keuvelend binnen. Nadat we elkaar hadden begroet, ging iedereen aan tafel zitten en ontspon zich een gezellige samenspraak waar de grappen en grollen over en weer gingen. We hoefden niet lang te wachten totdat ook Soof en Suus zich via de voordeur aandienden. We waren compleet!

Hilde nam het woord toen we met zijn allen rondom de keukentafel zaten. “Fijn dat we er allemaal zijn! We hebben de hele middag de tijd om te doen waarvoor we bij elkaar zijn gekomen. Zo tegen een uur of zes zijn Noor en Dré weer terug en het zou fijn zijn als zij ons hier in de keuken aantreffen in plaats van op de zolderverdieping. Het is nu kwart voor twee en ik stel voor dat we ons gaan omkleden. Ik neem aan dat iedereen wat gemakkelijke kleding heeft meegenomen om tijdens onze activiteiten te dragen, maar ik heb voor jullie een verrassing. Ik heb voor iedereen een witte toga op maat laten maken alsook een paar sandalen en die zitten in de pakjes die voor jullie op tafel liggen. Neem het pakje met je naam erop en jullie kunnen je boven omkleden in een van de slaapkamers aan de voorkant van het huis.”

Met opgewonden kreetjes zocht iedereen het pakje met de juiste naam erop en omhelsde Hilde om haar te bedanken. Nannie en ik liepen voorop de trap op om ons te gaan omkleden.

Het duurde niet lang voordat we allemaal in ons nieuwe tenue de trap opliepen naar de zolderverdieping.

Iedereen zag er fantastisch uit in de toga’s. Het ontwerp was zodanig dat alle vrouwen eruit zagen als om door een ringetje te halen. Voor de meiden waren ze gemaakt van een gladde witte stof waar de lichaamscontouren goed doorheen te zien waren, zeker als er een lichtbron achter stond. Het liet genoeg te raden over. Voor Rick en mij waren de toga’s gemaakt van een gladde donkerblauwe stof. Onze torso’s kwamen daarin op hun voordeligste uit.

Als de toga’s op de juiste manier waren aangetrokken, dan maakte het niet uit wat voor een lichaamsvorm iemand had. Benen werden geaccentueerd, borstpartijen werden heerlijk tentoongespreid en ook van diegenen die qua buste minderbedeeld waren, werden de borsten op de juiste wijze geëtaleerd. En de billen, die heerlijke bilpartijen, waren zo mogelijk nog appetijtelijker dan in strakke jeans.

Maar het beste aan die toga’s was misschien wel dat ze met één simpele armbeweging uit te trekken waren wat natuurlijk erg handig was met het oog op wat we gingen doen later die middag en bij daaropvolgende gelegenheden.

Overigens was de naam van de eigenaar van de toga aan de onderkant op de zoom geborduurd zodat we ons niet konden vergissen.

Op de zolder aangekomen overhandigde Lieve een doos aan Hilde waarin de speldjes zaten die ze eerder die dag bij de hobbywinkel had opgehaald.

Hilde en ik gingen voor de tafel staan en de anderen verzochten we om in een halve cirkel om de tafel heen te gaan staan.

“Welkom allemaal op deze eerste bijeenkomst van Amor omnia vincit, Liefde overwint alles,” trapte Hilde af, “ons genootschap dat als doel heeft om gezamenlijk op een ontdekkingstocht te gaan naar de genoegens van seks. We zijn, zoals we hier vandaag staan, allemaal verschillend qua achtergrond, leeftijd en levenservaring, maar vooral wat betreft onze ervaring met seks. Een aantal van ons heeft al wat kunnen experimenteren terwijl anderen net de eerste ervaring achter de rug hebben. We gaan hoe dan ook dingen beleven die velen van ons niet eerder hebben meegemaakt. Wat heel duidelijk moet zijn, is dat we hier de maskers die we allemaal doorgaans tijdens onze maatschappelijke bezigheden met ons dragen, moeten kunnen laten vallen. We kunnen hier onszelf zijn. Maar we moeten wel een aantal dingen met elkaar afspreken. We zullen te allen tijde respect voor elkaar hebben, dus geen dwang, zèlfs geen zachte, een neen is een neen. We letten op elkaar dat niemand zich gedwongen voelt òf zichzelf dwingt over een grens te moeten gaan. We zijn dan ook verantwoordelijk voor elkaar. Volgens ons, Mucike en ik hebben dit van tevoren besproken, is dit de enige juiste manier om voor eenieder een veilige omgeving te bieden waarin geëxperimenteerd kan worden. We hebben dan ook een soort van eedaflegging bedacht die we allemaal uitspreken bij het uitgereikt krijgen van het speldje. Mucike, wil je het even voorlezen?”

Ik pakte het velletje papier van de tafel waarop Hilde enige dagen ervoor de eed had geschreven en las voor: “Met het aanvaarden van dit speldje als teken van lidmaatschap van Amor Omnia Vincit, aanvaard ik tevens de verantwoordelijkheid om elkaar met respect te behandelen en om bij te dragen aan een veilige omgeving binnen ons genootschap. Ook beloof ik discreet te zijn met het delen van mijn ervaringen met personen van buiten.”

Ik vervolgde met: “Het speldje wordt dan opgespeld door de volgende in de rij en daarna geeft het nieuwe lid aan iedereen een korte zoen op de lippen. Hiermee wordt de onderlinge gelijkwaardigheid nog eens benadrukt. Kunnen we ons allemaal hierin vinden?”

Allemaal lieten we onze instemming blijken hetzij door een volmondig “Ja!”, hetzij door enthousiast te knikken.

“Nog even over de discretie die net door Mucike werd genoemd,” vervolgde Hilde haar introductie, “wat we hier met zijn allen gaan doen, hoeft niet persé geheim te zijn of te blijven, maar het is raadzaam om discreet te zijn als je je gevoelens en ervaringen wil delen met anderen. Want ondanks dat we allen meerderjarig zijn en geheel vrijwillig aan de activiteiten deelnemen, zal ons genootschap door personen van buiten als immoreel en onzedig bestempeld kunnen worden als ze ervan op de hoogte komen. Soms zal dat zijn vanwege afgunst of jaloezie, maar vaker is het gedreven door de normen en waarden van de vaak religieuze moraalridders, waarvan we er in ons land maar al te veel rond hebben lopen. En dat kan dan soms individueel nare consequenties hebben voor ons. Vooral diegenen onder ons die nog aan hun maatschappelijke carrière moeten beginnen moeten zich dit terdege realiseren!”

Na een korte stilte waarin iedereen een en ander op zich in kon laten werken, nam ik het woord over: “Dan stel ik voor om nu met de inauguratie te beginnen,” en gaf het papiertje met de eedaflegging aan Nannie die als eerste in de rij stond en naast haar stond Ricky die bij haar het speldje op haar toga zou bevestigen.

Nadat ze de eed had opgelezen en het speldje opgespeld had gekregen ging ze bij iedereen langs om de zoen van gelijkwaardigheid te geven en sloot ze zich weer achteraan in de rij aan. Dit ritueel herhaalde zich negen keer waarbij Hilde en ik de laatsten waren. Ondanks dat we per persoon 18 keer zoenden, werd iedere zoen vol overtuiging en met een zekere plechtstatigheid gegeven.

Na afloop van het inauguratie ritueel nam Hilde opnieuw het woord: “Vandaag zal ik de activiteiten als een soort ceremoniemeester leiden, maar ik stel voor dat we dat om toerbeurt doen zodat iedereen de gelegenheid krijgt een eigen draai aan onze bezigheden te geven. Vandaag richten we ons op de fantasieën van zes van ons: Lieve, Hanneke, Suus en Soof hebben aangegeven wel eens als een onderdanige geblinddoekt gedomineerd te worden en Rick en Nannie wilden wel eens domineren. We gaan het in paren doen en daarom zullen Anne en ik ons bij Rick en Nannie aansluiten. Christel en Mucike kunnen dan vrijelijk hun eigen bezigheden gezamenlijk invullen, okay?”

Ik liep naar Christel toe en vroeg op gedempte toon of dit okay voor haar was. Ze sloeg haar armen om mijn nek en antwoordde met een glimlach: “Absoluut! Ik vroeg me al af wanneer het er eens van zou komen dat jij en ik met elkaar gingen knuffelen!” Ze gaf me een lekkere natte en warme zoen op mijn lippen waarbij ze zich met haar tong toegang verschafte tot mijn mond. Onze tongen verstrengelden zich met elkaar in een welbekend spel en we omhelsden elkaar zeer innig waarbij onze handen elkaars lichaam verkenden.

“Wauw!” zei ik, “dat smaakt naar meer!” en nam haar aan de hand mee naar de bank van waaruit we volledig zicht zouden hebben op wat zich op de kussens zou gaan afspelen. We vleiden ons op de bank neer en gingen verder met het knuffelen.

Ondertussen had iedereen zich ontdaan van de toga’s en werden er vier paren gevormd en de vier onderdanigen (submissives in het engels) werd een blinddoek voor gebonden. Hilde had een doos met allerlei spulletjes tevoorschijn gehaald. Tepelklemmetjes, klemmetjes voor de schaamlippen, hand- en enkelboeien, touw, zweepjes, veren en twee spreaders waarmee de benen van een persoon op een vaste afstand van elkaar konden worden vastgezet. Afijn, hiermee werd mij wel duidelijk dat Hilde goed bekend was met BDSM.

Eerder die week had ik ook nog een aantal stevige haken in het plafond bevestigd waaraan iets met een touw omhoog getrokken en gehouden kon worden. Zo kon iemand bv. aan de polsen omhoog gehouden worden. Lieve en Suus werden op die manier aan het plafond bevestigd terwijl hun benen met de spreaders uit elkaar gehouden werden en ze nog net op de bal van hun voeten op de vloer konden blijven staan.

Hanneke en Soof werden met hun handen achter hun rug geboeid en de benen gespreid in de Japanse zithouding, de seiza, op de kussens gezet.

Alle vier de submissives waren zo opgesteld dat Christel en ik een goed zicht hadden op wat er hen door de overigen werd aangedaan. Het was voor mij de eerste keer dat ik Suus en Soof in hun Eva’s kostuum zag en zij hadden net als Hilde mooie welgevormde lichamen met schitterende bil- en borstpartijen. Een waar festijn voor het oog.

Terwijl Christel en ik zagen hoe de een gestreeld werd met de veren, een ander met de zweepjes

zachte klapjes op de gevoelige delen tussen benen kreeg, klemmetjes aangemeten kreeg op de daartoe bestemde plekken of gewoon met de handen of de mond verwend werd op tepels of clitoris, lieten we ons zich ook niet onbetuigd en waren we verwikkeld geraakt in een spel waarin onze handen elkaars lichaam verkenden, terwijl we elkaar af en toe of gevoelige plekjes zoenden.

Gestimuleerd door de heerlijke geur van wierook en de soms hypnotische muziek van Iron Butterfly (In-a-gadda-da-vida), Ravel (Bolero) of Pink Floyd (Atom Heart Mother, Meddle) gingen we steeds verder in onze verkenning. Op een gegeven moment lag Christel achterover op de bank met haar benen gespreid en haar armen boven haar hoofd. Vol verwachting keek ze me aan. Ik zat op mijn knieën tussen haar benen en liet mijn handpalmen zachtjes over de binnenkant van haar dijen glijden richting haar vulva totdat ik mijn duimen haar lipjes en clitoris kon masseren. Ik boog zo nu en dan voorover om een van haar tepeltjes tussen mijn lippen te nemen en er eens lekker op te zuigen. Ze sloot haar ogen en ik zag dat mijn strelingen haar bepaald niet onberoerd lieten. Afhankelijk van waar ik met mijn vingers, tong of handen haar lichaam betastte, zag ik haar gezicht gelukzalig vertrekken en soms ook diep fronsen. Haar ademhaling ging dan ook gejaagder wat gepaard ging met onwillekeurige bewegingen van haar onderlichaam.

Vanuit de rest van de groep hoorden we kreetjes en diepe zuchten als reactie op wat degenen die de dominante rol vervulden allemaal deden met de submissives.

De mengelmoes van geluiden van de muziek en van onze hartstocht versterkte het onderlinge gevoel alleen maar, dat kon ik merken en zien aan hoe we met zijn allen met elkaar bezig waren.

Toen ik weer eens met mijn tong tussen haar schaamlippen richting haar clitoris likte, kwam ze abrupt overeind om me met haar beide handen over haar heen te trekken en me in mijn ogen aan te kijken terwijl ze me toefluisterde: “Ik wil je lul in me voelen! Kom, neuk me!”

Met mijn hand positioneerde ik mijn knalharde pik voor haar liefdesgrotje en met één vloeiende beweging stootte ik hem in haar natte kut. Alras bewogen we samen in cadans waar onze onderlichamen tegengestelde bewegingen maakten waardoor de penetraties net iets heftiger werden. Juist toen de apotheose van Atom Heart Mother door de geluidsboxen klonk bereikten we beiden vrijwel tegelijkertijd ons hoogtepunt.

We baadden allebei in het zweet en hijgend rustte ik met mijn voorhoofd tegen het hare.

“Jezus!” zei ze, “dit was beter dan in mijn fantasie!” terwijl ze amechtig hijgend probeerde weer tot haarzelf te komen. Toen ze daar na enkele minuten in geslaagd was, blies ze over mijn gezicht en torso om me een beetje af te koelen. Ik zag er immers erg verhit uit na deze inspanning en de zweetdruppeltjes vielen van mijn gezicht op het hare. Ook likte ze af en toe wat zweet van mijn gezicht.

“Mijn god,” kon ik eindelijk uitbrengen, “dat was onverwacht! Ik dacht dat je vooral op meisjes viel, Chris!”

“Dat is doorgaans ook wel zo, maar al vanaf dat we elkaar hebben leren kennen, Moets, zag ik iets in je wat ik tot nu toe niet in veel andere jongens of mannen heb gezien.”

“En wat is dat dan?”

“Je bent meer op de ander gericht dan op jezelf en je hebt er echt plezier in om anderen te helpen. En dan niet alleen met alledaagse dingen, maar ook met bijzondere dingen, zoals nu met mij met seks. Je dringt je niet op en geeft de ander ook ruim de gelegenheid om dingen te doen tijdens het vrijen. Dat maakt het nog beter dan in mijn fantasie!”

“Je hebt hierover gefantaseerd?” vroeg ik verbaasd.

“Ja zeker! En ik heb met de andere drie meiden natuurlijk wel gepraat over hun ervaringen met jou en telkens werd mij duidelijker hoe ik met jou wilde vrijen en die fantasie is nu uitgekomen!”

Ze nam mijn hoofd met beide handen vast en plantte een hele dikke en natte zoen op mijn mond en fluisterde: “Dankjewel, het was werkelijk heerlijk! Èn voor herhaling vatbaar!”

“Nou, vlak jezelf niet uit, Chris! Ook ik vond het het heerlijk!”

Ik vleide mezelf naast haar op de bank neer en sloeg een been over de hare en schikte haar zodanig dat ze met haar hoofd in de hoek van mijn gebogen linkerarm lag. Zo lagen we een poosje naar de rest te kijken terwijl we elkaar zachtjes streelden.

Ik had niet de indruk dat de rest iets had meegekregen van onze vrijpartij. Zij waren immers druk met elkaar in de weer. Het spel was enigszins veranderd ten opzichte van hoe het begonnen was. Alle vier de paren bevonden zich nu op de kussens, de blinddoeken waren afgedaan en de BDSM attributen waren aan de kant gelegd. Het was duidelijk dat nu de focus niet meer lag op domineren of gedomineerd worden, maar op liefdevol aanraken, opgeilen en neuken. En dat gebeurde in wisselende samenstelling. Het begon uit te lopen op een orgie waar iedereen het met iedereen deed en soms in trio’s of kwartetten.

Na verloop van tijd verplaatsten Christel en ik ons naar de kussens toe om aan het spel deel te nemen. Een spel dat zich in golfbewegingen afspeelde, waar hoogtepunten elkaar afwisselden en waar ook langere pauzes werden genomen om wat te drinken of bij te kletsen. Hilde had er ook voor gezorgd dat er wat te snacken was, want na zulke lichamelijk inspanningen zoals we die middag hadden geleverd, begon bij menigeen de maag te rommelen.

En zoals vaak het geval als je ergens intens mee bezig bent, vloog de tijd om. Want zonder dat we er erg in hadden was het alweer bijna half zes in de middag. Hilde had, als ceremoniemeester, de tijd gelukkig wél in de gaten gehouden en had bijtijds iedereen weer bij de les gekregen zodat we nog voor Noor en Dré terug waren, alweer opgefrist èn, heel belangrijk, aangekleed aan de keukentafel zaten. Ook de zolderruimte was weer aan kant en de zolderramen waren tegen elkaar open gezet om alle seksgeurtjes kwijt te raken, want als tien personen seksueel met elkaar in een afgesloten ruimte bezig zijn worden er veel feromonen geproduceerd!

Hoe dan ook, nog voordat de kinderen weer terug waren, zaten we aan tafel bij te kletsen en terug te kijken op de middag. Iedereen was erg enthousiast over het gebeuren en sommigen lieten dan ook weten niet op de volgende bijeenkomst te kunnen wachten.