Ze zag haar pas bij het derde nummer. Tussen flitsend licht, dampende lichamen en de hypnotiserende bastonen stond ze daar ineens — Elise. Niet veranderd en toch onherkenbaar. Haar silhouet scherp omlijnd tegen het licht van het podium, haar houding nog altijd hetzelfde: recht, gecontroleerd, alsof ze zelfs in een mensenmassa de regie niet losliet.

Nora’s hart haperde. Ze had haar jaren niet gezien. Niet sinds die zomer waarin alles begon en stil viel, waarin hun lichamen vonden wat hun monden nooit durfden zeggen. Elise, met haar haren nat van het meer, de geur van dennen op haar huid. Nora had die beelden jaren gekoesterd, niet verlicht, maar ingebrand. Ze was vergeten hoe haar stem klonk — tot nu.

‘Nora?’ Elise had haar gezien. Haar wenkbrauwen trokken even omhoog, verrassing vermengd met iets wat ze niet kon duiden. Hun blikken bleven aan elkaar haken, te lang voor een gewone begroeting.

‘Elise… Wauw.’ Nora moest lachen om haar eigen stunteligheid. ‘Wat een toeval.’ Elise knikte, glimlachte, maar haar ogen bleven serieus. ‘Ik wist niet dat jij van dit soort muziek hield.’

‘En ik wist niet dat jij nog bestond.’ Het floepte eruit voor ze het kon tegenhouden. Elise lachte, echt nu. Kort, ongemakkelijk misschien, maar warm. ‘Ik besta. Al is het soms meer op papier dan in het echt.’

Ze bleven naast elkaar staan. Praten ging moeilijk met de muziek, maar het hoefde ook niet meteen. Hun schouders raakten elkaar af en toe, net iets langer dan nodig. Nora rook haar parfum — iets zachts, iets droogs. Niet meer dat wilde van vroeger, maar iets met gewicht. Elise als vrouw.

Na het concert vonden ze elkaar terug bij de bar. ‘Zullen we ergens anders heen?’ vroeg Elise. De woorden vielen luchtig, maar haar ogen weken niet van die van Nora. Een spanning hing tussen hen, onuitgesproken, maar levend. Alsof het verleden daar stond, met blote voeten op het asfalt, druipend van verlangen dat nooit werd afgedroogd.

Ze kozen een klein café in een zijstraat. Eén met houten muren en glazen die beslagen waren van binnenuit. De wereld erbuiten verdween. Nora bestelde wijn, Elise hield het bij een biertje.

‘Dus… jurist?’ vroeg Nora. Elise knikte. ‘Getrouwd. Twee kinderen. Hondenbelasting, een Volvo en een hypotheek.’ Ze grijnsde. Maar haar blik gleed weg, langs het raam, de regen, het niets. ‘En jij?’ vroeg ze, zonder haar aan te kijken.

‘Fotograaf. Freelance. Nog steeds niet in het gareel, geen relatie, wel avontuurtjes, soms een vrouw, soms een man of allebei tegelijk.’ Ze keek haar jeugdvriendin aan alsof het de normaalste zaak was. Ze zwegen, tot Nora haar hand uitschoof en Elise’s vingertoppen raakte. Heel licht. Alsof ze wilde testen of ze nog bestonden.

‘Ik heb vaak aan je gedacht,’ zei Nora zacht. Elise slikte. Haar ogen glommen even, bijna onmerkbaar. ‘Ik probeer dat niet te doen. Maar ik faal grandioos.’ De stilte die viel was allesbehalve leeg.

‘Wil je mee naar mijn studio?’ vroeg Nora. Geen druk. Geen belofte. Alleen de mogelijkheid van wat nog altijd onder de huid leefde. Elise keek haar lang aan. In haar ogen woelden jaren. Twijfels. Keuzes. Maar ook: herinnering en hunkering.

‘Ja,’ zei ze toen. ‘Voor even. Niet meer dan dat.’ ‘Voor even is genoeg,’ fluisterde Nora.

Samen verdwenen ze de nacht in. Handen die elkaar herkenden. Lippen die niets vergaten. Twee vrouwen, ouder geworden, maar nog altijd getekend door hetzelfde vuur dat ooit begon tussen bomen, zand en jeugdige moed.

In Nora’s studio hing een zachte schemer, het gedempte licht speelde met schaduwen op de muren vol foto’s — fragmenten van leven gevangen in stilte. Ze zaten dicht bij elkaar op een oude leren bank, de ruimte gevuld met de geur van koffie en net uitgeblazen kaarsen.

Het gesprek verstomde langzaam, ruimte makend voor iets anders. Iets dat tussen hen groeide, onzichtbaar en toch voelbaar. Nora’s hand vond voorzichtig die van Elise, haar vingers streelden traag over de rug van haar hand, alsof ze de huid wilde lezen die ze zolang had gemist.

Elise slikte, haar ademhaling versnelde. Haar blik zocht die van Nora, waar iets brak en iets begon. Ze voelde hoe een warmte vanuit haar borst naar haar vingertoppen kroop, een spanning die zich niet langer liet negeren.

Nora boog zich iets naar voren, haar vingers gleden over Elise’s kaaklijn, zacht en resoluut tegelijk. Elise voelde de uitnodiging, een stille uitdaging. Haar lippen openden zich licht, haar wil brak langzaam en ze gaf toe.

Hun kussen was eerst aarzelend, een verkenning — de zachte druk van Nora’s mond, de tedere aanraking van Elise’s lippen. Maar langzaam werd het intenser, hongeriger. Hun handen gingen op ontdekkingsreis, liepen over contouren die ze vergeten hadden maar nu weer leken te bezitten.

Nora nam de leiding, haar lichaam beweeglijk, zeker, dominant — een rol die Elise zonder weerstand aannam, alsof ze zich helemaal kon overgeven aan het ritme dat Nora bepaalde. Elise volgde, boog, gaf zich bloot op manieren die ze niet had durven dromen.

Tussen zachte kreunen fluisterde Elise:

‘Mijn huwelijk… het is als een huis zonder fundering. Net een facade. Mijn man en ik… we zijn vrienden, soms kameraden, maar liefde? Dat is allang dood. Wat ik hier voel… dat is mijn echte verlangen.’

Nora keek haar aan, zag de eerlijkheid, de kwetsbaarheid. Zonder te oordelen streek ze een lok haar uit Elise’s gezicht en zei zacht: ‘Hier is ruimte voor jou. Voor alles wat je nodig hebt en in jouw tempo.’

De liefde die ze bedreven was geen terugkeer naar jeugdige onschuld, maar een volwassen samensmelting — zorgvuldig, met aandacht, met een diepe verlangende tederheid. Elk gebaar, elke aanraking was doordrenkt van respect en hunkering.

Nora nam Elise bij de hand en leidde haar via de smalle houten trap naar de vide, waar het hoge plafond schemerde van kaarslicht en het bed als een eiland lag onder een deken van linnen en dons. Zonder woorden duwde ze Elise zacht achterover op het matras, haar blik rustig, maar geladen. Ze trok haar shirt uit met een vanzelfsprekende gratie, liet Elise kijken — naar haar littekens, haar vormen, haar kracht — alsof ze zei: dit ben ik, volledig, vrouw en verlangen in één.

Elise hapte naar adem, alsof iets in haar losraakte. Nora boog zich over haar, kuste haar hals, haar sleutelbeen, gleed langzaam naar beneden, haar handen doortastend, teder en kundig. Ze raakte haar aan alsof ze de taal van Elise’s lichaam nog kende — of opnieuw had leren spreken — en Elise opende zich, kreunde zacht, verloor zichzelf in het ritme van Nora’s mond, vingers en adem.

Het was geen terugkeer naar vroeger; het was het vinden van een plek waar haar vrouwelijkheid niet slechts mocht bestaan, maar gevierd werd — met honger, met toewijding, als minnaars die elkaar eindelijk weer gevonden hadden.

Elise lag nog na te trillen in Nora’s armen, haar hoofd op haar borst, de dekens half van haar afgeslagen. Haar stem was hees van gevoel, niet van woorden. ‘Ik heb dit… zó lang gemist,’ fluisterde ze, haar vingers traag cirkelend over Nora’s huid. ‘Niet alleen het aanraken. Niet alleen de seks. Maar de intimiteit. Iemand die me ziet, die me voelt zonder dat ik iets hoef uit te leggen.

In mijn huwelijk… het is praktisch geworden. Liefdeloos. Mijn lichaam werd iets functioneels, iets… stil.’ Ze pauzeerde, en haar ogen vonden die van Nora — kwetsbaar, open, niets verhullend. ‘Maar in mij leeft een honger. Altijd al. Naar aandacht. Naar begeerd worden. Naar… overgave.’ Nora keek haar aan, haar blik zacht maar vurig. Ze zei niets, maar beantwoordde de bekentenis door Elise’s gezicht in haar handen te nemen, haar opnieuw te kussen — niet uit lust, maar uit overgave.

Ze streek met haar vingers langs Elise’s dijen, haar buik, haar borst, en raakte haar aan zoals je een verlangen aanraakt dat eindelijk uitgesproken is: met toewijding, tederheid, eerbied. Haar mond vond opnieuw de huid van Elise, langzamer nu, dieper, alsof ze elk vergeten stukje verlangen wakker wilde kussen. En Elise liet los, liet zich leiden, haar lichaam zinderend van erkenning.

De nacht vloeide over in de vroege ochtend. Nora’s armen waren als een thuis waar Elise zich goed voelde en eindelijk weer zichzelf kon zijn. De volgende ochtend zaten ze samen aan het ontbijt, in stilte, elkaars nabijheid opnieuw zoekend. Hun blikken kruisten, en in de lichte onhandigheid die volgde, lag een onmiskenbare spanning.

Een aanraking hier, een speels duwtje daar — langzaam raakten ze weer verstrikt in een web van lust en erotiek dat even onvermijdelijk als verrukkelijk was.

Elise glimlachte, met een glinstering in haar ogen die ze lang niet had gezien.

‘Misschien was dit precies wat ik nodig had.’ Nora trok haar dichterbij, haar stem zacht maar vastberaden: ‘Dit is nog maar het begin.’

Elise keek op bij Nora’s fluistering — ‘dit is nog maar het begin’ — en iets in haar gezicht veranderde. Niet aarzelend, niet twijfelend, maar vastbesloten. Ze kuste Nora opnieuw, traag en diep, en draaide het spel langzaam om. Haar handen vonden hun weg over Nora’s lichaam met een onverwachte zekerheid, alsof ze ineens voelde dat verlangen ook háár taal mocht zijn. Nora liet zich verrassen, haar lichaam boog mee, haar adem stokte toen Elise haar meevoerde de smalle trap weer op. Naar het doorwoelde bed waar ze Nora dwingend, maar liefdevol, achterover duwde.

Elise’s mond verkende, haar vingers leerden. Ze volgde geen script — ze reageerde puur op Nora’s adem, haar spierspanning, het kleine hijgen wanneer ze het juiste plekje vond. En toen zag ze de speeltjes op het nachtkastje. Open en schaamteloos naast het bed, alsof ze altijd al bedoeld waren om samen mee te spelen. Ze keek op naar Nora, die haar aankeek met iets tussen hunkering en toestemming.

‘Laat me,’ fluisterde Elise, terwijl haar vingers over de randen van een van de speeltjes gleden. Ze koos er een uit — slank, glanzend, elegant — en gleed met het rubber over Nora’s binnenbeen, traag en uitdagend. Nora kreunde zacht, haar heupen licht bewegend, en gaf zich over aan Elise’s plotselinge vuur. Wat volgde was rauw en teder tegelijk: Elise, voor het eerst volledig in haar verlangen, gaf Nora wat ze nooit had durven geven — controle, verrassing, pure lust.

Ze gebruikten hun handen, hun lichamen, de speeltjes, hun stemmen. Geen schaamte, geen rem, alleen het ritme van verlangen dat als golven over hen heen sloeg. Nora’s lichaam trilde onder Elise, haar vingers krulden in het laken, haar naam fluisterend, dan weer hijgend.

En wanneer ze naast elkaar vielen, buiten adem en zwetend, lagen ze stil. De regen op het dak boven hen klonk als zachte achtergrondmuziek. Elise lachte zacht, haar hand rustend op Nora’s buik. ‘Ik dacht dat ik mezelf kende,’ fluisterde ze. ‘Maar jij… jij hebt deuren geopend waarvan ik niet wist dat ze bestonden.’

Nora draaide haar hoofd naar haar toe en kuste haar opnieuw. Langzaam. ‘We zijn pas net begonnen,’ zei Nora, en haar stem had dat rauwe randje dat Elise diep in haar buik voelde gloeien.

Ze lagen naast elkaar, nat van het zweet, hun huiden plakkend tegen het linnen. De lucht tussen hen zinderde nog van de lust, maar ook van iets zachts — een verwondering bijna, alsof ze iets hadden losgemaakt dat groter was dan beiden hadden verwacht.

Nora kwam als eerste overeind. Ze stak haar hand naar Elise uit, zwijgend, haar blik intens. Elise nam haar aan. Hun lichamen bewogen loom, maar met de rusteloze energie van vrouwen die nog niet klaar waren met elkaar.

Nora deed de douche aan toen ze de kleine, betegelde badkamer binnenstapten. Het water dampte, de ruimte vulde zich met warmte en mist. Nora stapte als eerste onder de straal, draaide zich om, trok Elise bij zich. Hun lichamen plakten opnieuw, maar nu onder het ruisen van heet water. Ze kusten. Langzaam. Diep, natter nog dan voorheen, hun monden gulzig, hun handen glijdend over glibberige huid.

Nora pakte de zeep, schuimde haar handen op, begon Elise in te zepen met bijna ceremoniële aandacht. Haar vingers vonden elke ronding, elk kuiltje, gleed langs haar zij, haar borsten, haar buik, tussen haar benen — een streling die nauwelijks functioneel was. Elise kreunde, zacht en onhoudbaar. Haar hoofd leunde tegen Nora’s schouder terwijl haar lichaam zich overgaf aan het ritme van die tastende, bezittende handen.

‘Nora… alsjeblieft…’ fluisterde ze, haar stem trillend van verlangen. Die smeekbede was alles wat Nora nodig had. Ze draaide Elise om, drukte haar zacht tegen de betegelde muur, kuste haar schouder, haar ruggengraat, haar onderrug. Elise boog automatisch, haar handen tegen de natte wand, haar adem versnellend.

Nora knielde, haar mond vond Elise’s warmte van achteren, haar tong langzaam, grondig bewegend langs het zachtste vrouwenvlees. Elise’s benen trilden, haar hoofd viel omlaag. Haar kreunen vulde de kleine badkamer, rauw en eerlijk, als een taal die alleen Nora nog verstond. En toen Nora haar opnieuw omdraaide, haar optilde en haar been omhoog bracht, ging ze verder — van voren nu, haar mond vastbesloten, haar tong kundig. Elise greep zich vast aan de douchestang, haar lichaam volledig overgeleverd.

‘God…’ fluisterde ze. ‘Ik wist niet dat ik zo… open kon zijn.’ Nora keek op, haar mond glanzend, haar blik donker van verlangen en zachtheid tegelijk.

‘Bij mij mag je alles zijn,’ zei ze. ‘Alles.’ En Elise wist het — ze was hier niet alleen gezien, niet alleen begeerd. Ze was eindelijk gekend.

Ze kwamen druipend uit de douche, de stoom nog als een sluier om hun lichamen. Elise reikte naar een handdoek, maar Nora hield haar tegen, met slechts een blik — die ene, intense, beheerste blik die ze eerder die nacht ook al had gebruikt om haar stil te krijgen, gewillig, verlangend.

‘Niet afdrogen,’ fluisterde ze. ‘Ik wil je zó zien.’ Verbaasd, half grijnzend, half nog na-bevend van hun samensmelting, volgde Elise haar zwijgend door de studio. De houten vloer kraakte onder hun blote voeten. Daar, tegen de muur, stond het zwarte doek dat Nora gebruikte voor haar modellen. Het grote fototoestel stond klaar, als had het geweten dat deze vrouw — deze versie van Elise — ooit nog voor haar zou staan.

‘Mag ik?’ vroeg Nora, haar stem laag, schor van opwinding. Elise aarzelde niet. Ze knikte. ‘Maar niet herkenbaar. Geen gezicht.’ Nora glimlachte. ‘Ik wil geen gezicht. Ik wil jou.’

Ze begon met afstand. Elise staand, nog druipend, druppels water over haar borsten, haar buik, haar dijen. Het licht was zijdelings en laag, het glansde over haar huid als vloeibaar goud. Elise poseerde eerst onwennig — een hand over haar borst, een been schuin, haar hoofd weggewend. Maar iets in haar brak open, eerst geleidelijk en dan plots. Ze werd vrij. Een ander misschien — of eindelijk zichzelf.

Ze draaide zich, boog licht door haar knieën, liet haar handen tussen haar dijen rusten. Nora klikte. Elise hurkte, liet haar natte haar hangen, haar vingers gleden over haar borstbeen, haar tepels — op een manier die geen pose meer was, maar oprechte exploratie. Ze speelde, met zichzelf, met haar vingers langs haar tepels, bewegend naar het harig driehoekje. Maar ze speelde ook met Nora, ze daagde haar uit.

Elise spreide haar benen, traag, haar ogen gesloten, haar hoofd in haar nek. Een hand gleed weer tussen haar benen, zichtbaar, schaamteloos. Nora hield haar adem in. De camera klikte, maar haar vingers trilden. Elise wist het, voelde het — en speelde door, streelde zichzelf met de kalmte van een vrouw die haar eigen lichaam niet alleen kende, maar ook vierde. Haar heupen wiegden, haar lippen openden zich in een stille zucht.

‘Je trilt,’ zei Elise zacht, haar ogen nog steeds niet op de camera gericht. Nora liet het toestel langzaam zakken. Haar blik was rauw, donker, betrapt en diep verlangend. ‘Je maakt me gek,’ fluisterde ze.

Elise lachte, laag. ‘Dan ben ik eindelijk even jouw muze. Zoals jij al die jaren mijn droom was.’ Ze bleef nog even zo zitten, haar vingers rustend tussen haar benen, haar borst op en neer golvend, en Nora wist het, dit was geen spelletje meer. Dit was macht en vertrouwen. Pure niets verhullende begeerte, vastgelegd in licht en schaduw.

Elise bleef zitten op de rand van het kleed in het midden van de studio, haar benen licht gespreid, het natte haar kleefde in slierten over haar schouders. Ze keek Nora aan — geen blik meer van verlegenheid of twijfel, maar van pure, welbewuste verleiding. Haar vingers gleden nog één keer langs het zachtste deel van haar lichaam, traag, glanzend, open. Ze strekte haar armen uit, haar lichaam uitnodigend, als een altaar van vlees en vuur.

‘Kom hier,’ fluisterde ze. Haar stem was hees, zwoel, doordrenkt met alles wat in haar was wakker geworden. ‘Leg dat ding weg. Kijk niet meer als fotograaf. Kijk naar me als vrouw, als mijn minnares.

Nora’s vingers klemden zich kort om de camera, de interne strijd slechts een seconde lang. Nog één foto, daarna legde ze het toestel neer, langzaam, alsof ze iets heiligs opgaf en liep op Elise af. Haar passen waren zwaar van verlangen, haar blik strak op de vrouw voor haar, die daar zat alsof ze alles onder controle had. En dat had ze ook. Elise bepaalde nu.

Nora stond stil voor haar, wijdbeens, ademde zwaar. Elise liet haar ogen afglijden langs de huid, de glans, het gespannen ritme van Nora’s buik. Toen boog ze zich voorover, haar handen glijdend over de binnenkant van Nora’s dijen, haar mond op nauwelijks een zucht afstand.

‘Laat me,’ fluisterde ze. En ze deed het. Zonder schroom, zonder terughoudendheid. Haar mond vond Nora’s warmte, haar tong begon traag, teder, maar al snel met meer honger. Ze proefde haar zoals ze haar nooit eerder geproefd had, vol overgave, vol respectloze overgave enkel op zoek naar bevrediging. De juriste, de moeder, de keurige vrouw was verdwenen. Wat overbleef was Elise, wild, nat, trillend van verlangen en macht.

Nora’s hoofd viel achterover, haar handen grepen Elise’s haar, haar benen beefden. Ze probeerde iets te zeggen, iets te controleren, maar Elise hield haar vast, duwde haar heupen tegen haar gezicht, vastbesloten, ritmisch, als een vrouw die eindelijk zichzelf mocht zijn. Niet in de slaapkamer van een man die haar niet begreep, maar tussen de benen van een vrouw die haar had wakker gemaakt.

Toen Nora schokkend tot haar hoogtepunt kwam, met een rauwe kreun die de ruimte vulde, liet Elise haar langzaam zakken op het zachte kleed. Maar ze bleef niet lang liggen. Ze gleed over haar heen, het natte lijf glinsterend als marmer, en keek haar aan van boven.

‘Je dacht dat ik volgde,’ fluisterde ze. ‘Maar ik ben allang begonnen met leiden.’

En daarna beminde ze haar. Niet voorzichtig. Niet lief. Maar met kracht, met diepe heupbewegingen, met tanden in schouders, nagels in haar rug. Nora gilde haar naam, greep haar vast alsof ze niet los kon. Elise had haar volledig, zwetend, trillend en gaf zichzelf terug, keer op keer, als een vrouw die eindelijk weet wat ze waard is als ze begeerd wordt.

Na een half uur lagen ze verstrengeld op het zachte kleed, hun lichamen loom en warm, nog na-gloeiend van alles wat zich tussen hen had ontvouwd. Nora streek met haar vingertoppen over Elise’s heup, trok kleine cirkels op haar huid terwijl Elise haar hoofd tegen haar schouder legde, de geur van seks en zeep nog in haar neus. Ze fluisterden over het nu, over hoe hun lichamen zich nog steeds kenden. Beter zelfs dan toen, toen ze jong waren en stiekem onder elkaars dekens kropen. Giechelend, onzeker, maar altijd met datzelfde vuur.

Elise lachte zacht bij de herinnering aan een zomeravond op het hockeykamp, waar ze zich verstopten in een donker fietsenhok en elkaar voor het eerst écht durfden aanraken. ‘We waren zo brutaal,’ fluisterde ze. ‘En zo onschuldig. En de maanden daarna, wat gingen we ver en wat deden we foute dingen.’

Nora draaide zich naar haar toe, knikte bevestigend, keek haar aan met een mengeling van tederheid en helderheid. Ze kuste haar voorhoofd en daarna haar lippen, kort, maar krachtig. Uit het niets zei ze de confronterende woorden; ‘Je moet naar huis, naar je man en je kinderen.’

Elise wilde protesteren, maar Nora legde twee vingers op haar mond. ‘Niet omdat ik je kwijt wil. Maar omdat je moet kiezen. Bewust, vrij en niet geleid door de afgelopen uren. Denk na wat je echt wil. En als je terugkomt…’ Ze liet haar woorden even zweven, tilde Elise’s kin op, en keek haar aan alsof ze door haar heen kon zien. ‘…. dan is dit jouw plek. Wanneer je wil, zo vaak als je wil. Af en toe, maar het liefst voor altijd.’

Elise keek Nora aan, zoende haar lippen en zei…… ‘voor altijd’.