Deel 1 - Het Buitenhuis

Het was een broeierige zomermiddag toen Robby en Ronny met hun weekendtassen aankwamen bij het buitenhuis van hun tante Inge, een charmante vrouw van 55 met donkerbruin haar en krullen. ranke benen en een zelfverzekerde, ondeugende glimlach. Ze had altijd iets mysterieus gehad, vonden de jongens – iets wat ze nooit echt hadden durven benoemen, maar wat nu, sinds hun negentiende verjaardag, ineens een stuk minder onschuldig voelde.

“Twee grote mannen over de vloer,” lachte Inge terwijl ze hen omhelsde, haar armen net iets langer vasthoudend dan strikt noodzakelijk. “Het wordt gezellig.”

Het huis lag aan de rand van een bos, ver weg van buren of afleiding. Binnen was het koel en donker, geurig naar lavendel en iets zoeters – misschien haar parfum. Terwijl de jongens hun spullen uitpakten, trok Inge zich terug naar haar slaapkamer om zich om te kleden voor het diner.

Ze kwam een kwartier later tevoorschijn in een luchtige, witte zomerjurk. Haar gebruinde schouders glansden in het avondlicht, en haar decolleté had een haast hypnotiserende werking. Ronny en Robby wisselden een korte blik – die jurk liet weinig aan de verbeelding over.

Tijdens het diner was er wijn – te veel misschien – en gelach, verhalen over vroeger, over ondeugende streken en verloren vakantieliefdes. Inge’s ogen twinkelden als ze sprak over ‘die ene zomer in Toscane’, en haar handen gleden achteloos over haar hals en nek alsof ze de herinneringen letterlijk aanraakte.

Toen het eten op was en de fles wijn leeg, stelde Inge voor om in de jacuzzi te gaan, buiten op het terras.

“Jullie hebben toch zwembroeken mee?” vroeg ze met een speels opgetrokken wenkbrauw. “Of… is dat niet meer nodig op jullie leeftijd?”

Robby grinnikte ondeugend . “We redden het wel zonder tante, maar om U niet in verlegenheid te brengen hebben we sportbroekjes mee “

En zo zaten ze even later met z’n drieën in het warme water. Stoom steeg op, de lucht rook naar dennennaalden en zomerbloemen. Inge had haar haar opgestoken en droeg een diep uitgesneden badpak dat haar rijpe vormen prachtig omlijnde. Haar benen raakten soms die van de jongens, onder het borrelende water. Per ongeluk, misschien. Misschien ook niet.

De sfeer werd zwaarder, geladen. Gesprekken vielen stil. Ogen dwaalden af.

Op een gegeven moment legde Inge haar hand op Robby’s knie – een gebaar dat te nonchalant was om onschuldig te zijn. Zijn adem stokte. Ronny keek toe, zijn lippen lichtjes gespreid, alsof hij iets wilde zeggen, maar het moment niet wilde onderbreken.

“In de zomer,” fluisterde Inge terwijl haar vingers iets hoger gleden, “komen alle geheimen vanzelf naar boven.”

Deel 2 - bubbelend water

De lucht was dik van warmte en verlangen. Stoom kringelde boven de jacuzzi terwijl de avond langzaam overging in nacht. Inge’s vingertoppen rustten nog steeds op Robby’s dij, haar nagels cirkelden subtiel op zijn huid. Haar blik gleed langzaam tussen de twee jonge mannen, haar neven, die haar aandacht nu volledig gevangen hielden.

“Het is mooi om jullie zo volwassen te zien,” zei ze zacht, haar stem een fluwelen fluistering. “En niet alleen in leeftijd.”

De stilte die volgde was geladen. Ronny voelde het ook. Zijn hand lag langs de rand van de jacuzzi, vlakbij Inge’s, en langzaam, bijna schuchter, legde hij zijn vingers tegen de hare. Ze bewoog niet weg. In plaats daarvan draaide ze haar hand om en liet haar nagels zacht langs zijn handpalm glijden. Kleine tintelingen joegen door zijn arm.

“Ik weet nog,” fluisterde ze, “hoe jullie vroeger in bomen klommen en met modder gooiden. En kijk nu eens…”

Haar ogen bleven hangen op Robby’s gezicht, die zijn onderlip tussen zijn tanden had genomen. Haar hand was intussen hoger gegleden, langs de binnenkant van zijn dij. Zijn ademhaling was zwaarder geworden, zijn borst ging op en neer, en onder het water was niets nog verhuld.

Inge schoof dichterbij. Haar geur – warm, iets kruidig, iets jasmijnachtigs – vermengde zich met de damp uit het water. De warmte van haar lichaam straalde af op de jongens, maar het was de manier waarop ze hen aankeek, open en toch ondeugend, die de temperatuur echt deed stijgen.

“Ik ben niet jullie tante zoals vroeger,” zei ze. “Jullie zijn geen kinderen meer. En ik ben… een vrouw. Een vrouw die weet wat ze wil.”

Ze bracht haar lippen naar Robby’s oor. Haar adem was warm tegen zijn huid. “En soms wil ik… gewoon voelen.”

Haar hand gleed nog iets verder, onder water, en Robby sloot zijn ogen. Hij zuchtte, zijn spieren aangespannen van het verlangen. Ronny keek toe, zijn lippen iets gespreid, zijn ogen donker van opwinding en verwarring tegelijk.

“Wil je ook voelen, Ronny?” vroeg ze zonder zich om te draaien, haar hand nog steeds langzaam bewegend bij Robby. “Of blijf je liever kijken?”

Ronny zei niets, maar zijn hand gleed onder het wateroppervlak. Inge draaide haar hoofd, keek hem recht aan. Hij beet op zijn lip. Haar andere hand reikte naar hem, ving zijn pols, leidde zijn hand omhoog, tegen haar zij, en langzaam over haar taille naar de rand van haar badpak.

“Mooi zo,” fluisterde ze. “Voorzichtig… Ik hou van tederheid.”

De nacht viel stil. Alleen het zachte borrelen van het water en hun ademhalingen vulden de ruimte. Inge, gevangen tussen twee jonge mannen, liet zich leiden door hun nieuwsgierigheid en honger, terwijl ze zelf de regie behield – met elke aanraking, elke fluistering, elke blik.

Tijd leek op te lossen in het water, in de aanrakingen, in de spanning die bleef groeien als een golf die niet wilde breken. Er was geen haast, geen schuld, alleen het zinderende gevoel van een zomernacht waarin alles even mocht. Waarin grenzen vervaagden. En waarin verlangen vrijuit mocht stromen.

Deel 3: Achter Gesloten Deuren

De jacuzzi buiten was pas het begin geweest.

Nadat Inge haar vingers langzaam had teruggetrokken en de broeierige spanning met een ondeugende glimlach had laten hangen, was het trio zwijgend het huis weer binnengegaan. Druppels water gleden langs hun lichamen, glanzend in het zachte licht van de hal. Het rook naar hout, warme huid, en iets dat nog niet uitgesproken was.

Inge leidde hen naar de grote woonkamer, waar het open haardvuur zacht knetterde. De kamer was ruim, met donkere houten vloeren, zachte kleden, en een fluwelen chaise longue bij het raam.

“Ik dacht,” zei ze terwijl ze haar handdoek afdeed en haar badpak langzaam van haar schouders liet glijden, “dat jullie misschien nog iets warmer wilden worden… vanbinnen.”

Ze stond daar, haar lichaam omgeven door het oranje schijnsel van het vuur. Rijk, rond, rijp – een vrouw die haar lichaam kende en wist wat het deed met anderen. Ze keek niet weg toen ze haar zijden kamerjas aandeed en de tweeling haar bekeek. Integendeel, ze stapte dichterbij.

Robby stond het dichtst bij haar. Hij slikte, zijn hand nog half aan het touwtje van zijn sportbroek. Inge strekte haar arm en legde haar hand tegen zijn borst. Zijn hart bonsde onder haar vingertoppen. Langzaam duwde ze hem achteruit, tot hij op de bank zat. Ronny stond ernaast, als aan de grond genageld.

“Je mag kijken,” zei ze tegen Ronny zonder haar ogen van Robby af te halen. “Maar straks ben jij aan de beurt.”

Ze boog zich naar Robby toe en kuste hem zacht. Eerst zijn kaak, dan zijn mondhoek, en uiteindelijk zijn lippen – langzaam, diep. Zijn handen vonden haar heupen, gleden over de zachte rondingen die haar zo vrouwelijk maakten. Ze kreunde zacht tegen zijn mond, haar hand vond zijn dij, en daarboven voelde ze hoe zijn verlangen zich al volledig had gemeld.

Toen draaide ze zich naar Ronny, die inmiddels ook zijn zwembroek had losgemaakt. Ze stapte naar hem toe, pakte zijn hand en bracht die naar haar borst. “Voel hoe zacht ik ben,” fluisterde ze, haar adem warm tegen zijn oor. “Maar wees niet te lief. Ik kan meer hebben dan je denkt.”

Ronny’s vingers volgden de vorm van haar volle rondingen, eerst aarzelend, dan gretiger. Ze sloot haar ogen, haar hoofd licht achterover, terwijl twee paar jonge handen haar verkenden – teder en toch vol honger. Ze liet zich leiden door hun nieuwsgierigheid, hun opwinding, hun jeugdige drang om alles te ontdekken.

Ze duwde hen uiteindelijk op de bank, één links, één rechts van haar. Haar handen werkten zich langs hun gespierde buiken, haar vingers speelden met hun ritme, met hun ademhaling, met hun grenzen. Alles aan haar was beheerst, sensueel, en doordrenkt van ervaring.

Ze had de regie — maar ze liet hen denken dat ze mee mochten leiden.

En dat maakte het des te spannender.

Deel 4: De Woonkamer in Vlammen

Het vuur in de open haard knetterde zacht. Buiten had de nacht zich gesloten als een fluwelen doek, maar binnen in de woonkamer was alles scherp – elke ademhaling, elke blik, elk krasje van Inge’s vuurrood gelakte nagels op de gespierde bovenbenen.

Robby zat aan haar rechterkant, zijn armen losjes over de rug van de bank, zijn lippen net iets vochtig, alsof hij haar smaak nog proefde. Ronny zat links, iets schuiner, zijn borst langzaam op en neer bewegend van een mengeling van anticipatie en spanning. Zijn blik gleed steeds naar haar hals, naar haar schouder, naar de plek waar haar kamerjas inmiddels openhing.

Inge stond tussen hen in. Niet zittend – nog niet. Ze bewoog zich langzaam. Haar voeten waren bloot, haar tenen speelden met het kleed onder haar. Haar zijden kamerjas was opengevallen tot aan haar middel, haar huid glanzend van warmte en verlangen. Ze keek niet vragend, niet zoekend – ze keek met de blik van iemand die al weet wat er gaat gebeuren.

“Ik zie jullie kijken,” zei ze zacht, terwijl haar ogen van de een naar de ander gleden. “Maar kijken is niet genoeg. Als je in dit huis bent , leer je… gehoorzamen.”

De woorden waren fluisteringen. Geen bevel, maar een belofte. Ze knielde langzaam tussen hen in, haar handen rustend op hun bovenbenen, haar duimen cirkelend in de stof van hun badlakens.

Ze bracht haar gezicht dicht bij Robby’s oor. Haar lippen raakten hem net niet. “Jij ademt sneller,” fluisterde ze. “Is dat omdat ik je aanraak… of omdat je niet weet wat ik straks van je ga vragen?”

Haar hand gleed naar Ronny, over zijn knie, langzaam omhoog. Ze draaide zich naar hem toe. “En jij…” Haar nagel gleed over zijn dij. “Jij probeert je in te houden. Braaf jongetje.”

Ze glimlachte. Niet lief. Niet vriendelijk. Maar met vuur.

Toen rechtte ze haar rug, haar borsten vol in zicht tussen de randen van de kamerjas. “Op je knieën, allebei.”

De broers keken elkaar kort aan, en zonder woorden lieten ze zich langzaam van de bank glijden, tegenover haar. De zachte vloer onder hun knieën voelde ineens koel, bijna heilig. Inge keek op hen neer zoals een koningin naar haar hof. Ze streelde hun gezichten met de rug van haar hand, langzaam, aandachtig.

“Jullie zijn hier niet om te nemen. Jullie zijn hier om te leren hoe je een vrouw aanraakt… hoe je haar aanbidt.” Haar stem was een fluistering met stalen randen. “En ik ben niet zomaar een vrouw. Ik ben… alles wat je wilt, als je het goed doet.”

Ze tilde Ronny’s kin op met twee vingers. Zijn lippen openden zich licht. Ze kuste hem niet. Ze keek hem aan, diep, alsof ze zijn gedachten kon lezen. Daarna draaide ze zich naar Robby, streelde zijn borst, voelde hoe zijn spieren trilden onder haar vingers. “Zacht. Maar sterk… Goed.”

Ze ging zitten op de rand van de chaise longue, haar benen gespreid, haar houding ontspannen, maar vol kracht.

“Jullie gaan mij nu leren hoe goed jullie kunnen luisteren,” zei ze. “Geen haast. Geen gretigheid. Alleen toewijding.”

En zo begon de dans van aanrakingen. Zacht. Aandachtig. Inge gaf kleine, subtiele instructies — waar hun handen mochten zijn, hoe ze haar huid mochten volgen, waar ze mochten kussen, hoe langzaam ze moesten ademen.

Elke aanraking was een test.

Elke fluistering van haar kant was als vuur onder hun huid.

Inge leidde. In stilte. Met kracht. Met ogen die alles zagen, met handen die hun ritme bepaalden, met een lichaam dat zich opende zoals alleen een ervaren, zelfverzekerde vrouw dat kan — vol overgave, maar nooit zonder controle.

De woonkamer was niet langer een gewone kamer. Het was een altaar van verlangen. En Inge was de godin die aanbeden werd — op haar voorwaarden.

Deel 5: Regels van Verlangen.

De kamer was stil, maar geen rust hing erin — alleen een spanning die trilde als de snaar van een instrument. Inge zat nog steeds op de chaise longue, haar benen elegant over elkaar, badjas nu volledig los, haar borsten deels zichtbaar in het schaduwlicht van het vuur. Haar stem, toen ze weer sprak, had iets zachts én iets onvermijdelijks.

“Jullie doen het goed,” zei ze langzaam. “Maar goed… is niet genoeg. Niet in mijn huis.”

Ze stond op, langzaam, sierlijk, alsof ze niets woog. Haar handen gleden langs haar taille, haar heupen wiegden licht bij elke stap. Ze liep om de jongens heen alsof ze hen inspecteerde, haar vingers hier en daar over een schouder, een nek, een rug.

“Ik wil jullie uit elkaar halen,” fluisterde ze. “Tijd om te zien wie van jullie beter luistert… en wie durft te breken.”

Ze wees naar Robby. “Jij. Naar mijn slaapkamer. Nu. Uitkleden. Op bed gaan zitten. Niet aanraken. Niet praten. Wachten.”

Haar stem duldde geen tegenspraak. En Robby gehoorzaamde – zijn blik kort naar zijn broer, dan naar haar, dan liep hij de kamer uit.

Zodra de deur dichtschoof, draaide Inge zich langzaam naar Ronny. Haar blik veranderde: zachter, gevaarlijker.

“Jij blijft hier. Met mij.”

Ze ging achter hem staan, haar handen op zijn schouders. Hij zat nog op zijn knieën, ademde hoorbaar. Inge boog voorover, haar lippen rakelings langs zijn oor.

“Voel je hoe leeg het ineens werd zonder hem?” vroeg ze. “Dat is macht. Dat is wat ik met jullie kan doen. En jij… mag het eerst voelen.”

Ze bracht haar handen naar zijn borst, trok hem achterover tegen zich aan. Hij rustte met zijn rug tegen haar buik, zijn hoofd onder haar kin. Ze hield hem vast zoals een roofdier een prooi in haar poten houdt — niet om meteen toe te slaan, maar om te laten voelen wie er beslist.

“Je denkt misschien dat ik jullie spel ben,” fluisterde ze. “Twee jonge jongens, één vrouw. Maar nee… jullie zijn van míj. Begrijp je dat?”

“Ja,” kwam er schor uit zijn mond.

“Zeg het dan,” eiste ze. “Zeg dat je van mij bent.”

“Ik ben van jou.”

Ze glimlachte tegen zijn huid. “Dat dacht ik al.”

Inge draaide hem langzaam om, keek hem recht aan. Haar hand greep zijn kaak, niet hard, maar stevig. Haar duim gleed over zijn onderlip.

“Ik wil je laten voelen hoe ver je kunt gaan, Ronny,” zei ze. “Hoeveel je kunt verlangen… voordat je iets krijgt. En misschien, heel misschien… laat ik je vannacht toe.”

Ze liet hem los, stapte achteruit.

“Maar eerst… laat je me zien hoeveel geduld je hebt. Je mag naar de slaapkamer. Je mag naast je broer zitten. Maar geen van jullie raakt mij, of elkaar aan, totdat ik het zeg. Begrijp je?”

Ronny knikte. Zijn pupillen waren groot. Zijn huid gloeide. En zonder een woord te zeggen, stond hij op en liep langzaam naar haar slaapkamer.

Inge bleef achter. Alleen. Even. Ze ademde diep in, haar ogen gesloten.

De macht smaakte zoet.

En de nacht was nog maar net begonnen.

Deel 6: Stilte als Bevel

Inge liet haar hand nog even rusten op de deurpost voordat ze haar slaapkamer binnentrad. Ze bewoog zich als een schaduw – langzaam, zelfverzekerd, en onvermijdelijk. Het zachte klikje van haar haksloffen op de houten vloer was het enige geluid in de kamer.

De slaapkamer was ruim en uitnodigend, met dikke gordijnen die het maanlicht buiten hielden. Twee wandlampen gloeiden warm boven het kingsize bed. Daarop zaten ze: Robby links, Ronny rechts. Gespannen, stil, hun lichamen strak, hun ademhaling onrustig.

Inge bleef even bij de deur staan. Haar kamerjas had ze thuisgelaten. Ze droeg nu alleen nog een satijnen nachtjurk die als vloeibaar goud over haar lichaam gleed. Elke beweging liet iets meer huid zien. Elke stap maakte de ruimte kleiner, intiemer.

“Wat zijn jullie stil,” zei ze, haar stem zacht maar doordringend. “Goed zo. Stilte is het begin van gehoorzaamheid.”

Ze liep naar het bed en bleef net buiten hun bereik staan. Haar ogen gleden over hun lichamen — gespierd, jong, vechtend tegen de drang om haar te grijpen, aan te raken, iets te doen. En precies dat… verbood ze.

“Jullie willen mij,” fluisterde ze. “Dat voel ik. Dat zie ik. Maar willen… is niet genoeg. Je moet verdienen.”

Ze ging op het voeteneind van het bed zitten, haar rug recht, haar benen gekruist. Eén vinger stak ze op.

“Eén regel,” zei ze. “Wie mij aanraakt zonder toestemming… verliest.”

Robby slikte. Ronny’s handen balden zich licht tot vuisten op het matras.

“Ik ga jullie testen,” zei ze langzaam. “Tot het moment dat een van jullie faalt.”

Ze schoof iets dichterbij, haar knie nu net het matras rakend tussen hen in. Haar parfum – iets met amber en iets warms – vulde hun neusgaten. Ze liet haar hand over haar hals glijden, langs haar sleutelbeen, tot aan de rand van haar nachthemd. Ze trok het stukje stof traag omlaag, zodat één van haar borsten net zichtbaar werd. Maar ze raakte zichzelf verder niet aan.

“Robby…” fluisterde ze. “Kijk naar me. Maar raak me niet.”

Hij deed wat ze zei. Zijn ademhaling versnelde, zijn kaaklijn verstrakte. Inge glimlachte, haar lippen een halve centimeter geopend.

Ze draaide zich naar Ronny. “Jij mag luisteren. Ik ga Robby fluisteren wat ik met jou zou doen… als jij het straks wint.”

Ze leunde naar Robby toe, haar lippen tegen zijn oor, haar hand op zijn dij — maar nog steeds buiten de verboden zone.

Wat ze fluisterde, hoorde Ronny niet.

Maar hij zag het effect: Robby’s ogen sloten zich, zijn lichaam trilde licht. En Inge’s vingers, langzaam cirkelend op zijn been, speelden als muzieknoten op zijn zenuwen.

Toen richtte ze zich op, draaide zich naar Ronny. “En nu jij.”

Ze boog zich ook naar hem, maar zonder te spreken. Haar hand gleed over zijn borst, haar mond op millimeters van zijn lippen. Ze keek hem aan — diep, lang — en zag hoe zijn spieren zich spanden om stil te blijven.

Even zei ze niets. Ze liet alleen haar nagel over zijn buik glijden, net boven zijn heup.

Daarna trok ze zich terug, stond op, en keek naar hen vanaf het voeteneind.

“Jullie hebben het eerste spel doorstaan,” zei ze. “Maar het wordt moeilijker.”

Ze liep naar de wand, trok een la open, en haalde er iets uit wat glinsterde in het warme licht: zijden linten, donkerrood.

“Wie van jullie… vertrouwt mij genoeg om geblinddoekt verder te gaan?”

Ze keek hen één voor één aan, haar blik strak, maar warm. Geen dwang. Alleen… belofte.

“Degene die zich als eerste overgeeft,” zei ze zacht, “mag de ander horen… voelen… ruiken… maar niets zien. En ik zal bepalen wie wat krijgt.”

Ze stond daar. Met de linten. Met de macht. Met vuur in haar ogen.

De stilte in de kamer voelde zwaarder dan ooit.

En ergens… begon het echte spel pas net.

Deel 7: Blind Vertrouwen

De stilte in de slaapkamer voelde als een laatste adem voor het vuur zou overslaan.

Inge stond daar, met het zijden lint in haar handen. De rode stof glansde in het kaarslicht, zacht en dwingend tegelijk. Haar blik gleed traag van Ronny naar Robby — de één iets strakker rond de schouders, de ander licht voorovergebogen, alsof zijn lichaam haar al aanriep.

Maar het was Ronny die het eerst bewoog.

Langzaam knikte hij. Zijn stem kwam laag en beheerst: “Ik vertrouw je.”

Inge glimlachte. Niet verrast. Niet lief. Maar tevreden, zoals een componist die weet dat de eerste toon juist is aangeslagen.

“Kom dan.”

Hij schoof naar haar toe, zijn knieën over het bed. Inge ging op haar knieën achter hem zitten, haar borsten rustend tegen zijn rug. Ze fluisterde niets. Ze liet alleen de stof van het lint over zijn schouders glijden, over zijn borst, en daarna omhoog — over zijn ogen, zijn voorhoofd, tot het lint hem volledig blind maakte voor de wereld.

Zijn ademhaling versnelde even toen het licht verdween. Zijn handen rustten op zijn dijen, alsof hij zich er met kracht aan vasthield.

“Goed zo,” fluisterde Inge in zijn oor. “Je bent van mij. Nu… meer dan ooit.”

Ze draaide zich naar Robby, die zijn broer aankeek met iets tussen bewondering en jaloezie. Inge hield zijn blik vast.

“Jij mag kijken. Alles. Je mag zien hoe hij voelt… wat jij nog niet krijgt.”

Robby knikte langzaam. Hij zei niets. Maar zijn blik brandde.

Inge draaide zich weer naar Ronny. Haar vingers raakten nu zijn hals. Ze kuste zijn schouder, zacht, haar lippen slechts een suggestie van warmte. Haar handen gleden over zijn rug, traag, naar zijn heupen, zijn dijen. Steeds net niet daar waar hij het wilde — net erboven, erlangs, eromheen.

“Je voelt alles scherper nu,” zei ze. “Je weet niet waar ik ben, wat ik doe. Je moet raden… hopen… wachten.”

Ze bewoog zich naar zijn andere kant, haar nagels streelden zacht zijn zij. Ronny’s hoofd kantelde iets, zijn lippen op elkaar geperst. Zijn lichaam rilde. Inge keek op naar Robby.

“Zie je het? Hoe hij zich moet inhouden?” Ze boog zich dichter naar Ronny. “Hoe hij zich geeft… zonder te weten wat hij krijgt?”

Haar hand gleed naar zijn hals, haar andere naar zijn borst. Ze hield hem stevig vast, kuste hem in de hals – eerst zacht, toen net iets harder. Ronny kreunde, bijna onhoorbaar. Zijn handen bewogen een fractie, maar Inge greep zijn polsen en fluisterde:

“Niet bewegen. Ik leid. Jij volgt.”

Ze draaide zich naar Robby. “Jij… blijf waar je bent. Jij kijkt. Dat is jouw straf. En misschien… je beloning.”

Inge stond op. Ze liep langzaam naar het voeteneind van het bed, haar ogen nog één keer over hun lichamen glijdend. Eén wachtend, geblinddoekt, ademloos. De ander kijkend, gespannen, brandend van verlangen.

Ze tilde de linten van de vloer, alsof ze de scène opnieuw wilde beginnen.

“Vanaf hier,” zei ze zacht, “wordt het geen spel meer. Vanaf hier… gaan jullie leren wat het is om overgeleverd te zijn aan een vrouw die precies weet… hoeveel honger jullie hebben.”

En ze stapte opnieuw dichterbij.

Langzaam.

Want macht… laat je nooit haasten.

Deel 8: Alles volgens Plan

De kamer was stil. Ronny zat nog steeds geblinddoekt, zijn rug recht, zijn ademhaling diep. Robby zat tegenover hem, handen op zijn knieën, zwijgend, gespannen. Inge stond tussen hen in — haar aanwezigheid vulde de ruimte volledig, onmiskenbaar de spil waar alles om draaide.

Ze draaide zich naar het raam, waar het gordijn licht bewoog in een windvlaag. Even was er alleen het tikken van de klok op haar nachtkastje.

Toen draaide ze zich langzaam om.

“Jullie denken dat dit spel over verlangen gaat,” zei ze. “Over wie me mag hebben… wie me als eerste raakt.”

Ze liep naar haar bureau in de slaapkamer, opende de onderste lade, en haalde er iets uit: een smalle map met foto’s. Ze hield hem vast zonder hem open te slaan.

“Maar dit ging nooit over mij. Dit ging over júllie.”

Robby en Ronny keken elkaar aan. Hun blikken – nerveus nu. Iets klopte niet.

Inge legde de map op het bed. Sloeg hem open. Foto’s. Aantekeningen. Observaties.

“Elke blik. Elke keuze. Elke reactie.” Ze tikte met haar nagel op een blad. “Ik heb het allemaal bijgehouden. Al vanaf jullie geboorte. Jullie denken misschien dat jullie altijd maar logeerden bij een excentrieke tante.”

Ze lachte — laag en langzaam.

“Maar ik werk voor een organisatie die gedrag bestudeert. Dominantie, overgave, impulscontrole. En wat jullie niet wisten…” Ze keek hen aan, ijzig kalm. “Is dat jullie je al maandenlang in de eindfase van mijn experiment bevinden.”

Robby stond op. “Wacht — wat?”

Ronny rukte zijn blinddoek af, ogen groot.

“Jullie tekenden zelf voor toestemming,” zei ze. “Verstopt in de logeerpapieren. Kleine lettertjes. Niet gelezen, neem ik aan?”

Ze keek hen beide recht aan.

“Ik wilde weten: wie gehoorzaamt sneller? Wie verdraagt frustratie? Wie zoekt macht… wie geeft het op?”

Ze liep naar de deur en draaide zich nog één keer om.

“Het experiment is afgerond.”

Ze glimlachte, maar zonder warmte.

“En zoals beloofd: één van jullie krijgt wat hij wil.”

Ze opende de deur.

Een vrouw stond daar. Jong, zakelijk, met een tablet onder haar arm.

“Inge?” vroeg ze. “Is het klaar?”

Inge knikte.

De vrouw stapte naar binnen, keek naar de broers alsof ze ze al kende.

“Gefeliciteerd, Ronny. Je gedrag was het meest evenwichtig. Jij mag blijven. De andere wordt morgenochtend opgehaald.”

Inge liep langs hen heen, pakte een glas wijn, en keek nog één keer over haar schouder.

“Lessen in verlangen,” zei ze. “Altijd pijnlijk voor degene die dacht dat het echt was.”

En toen verliet ze de kamer.

De deur sloot zacht.

En alles… viel stil.

Note van auteur.

Lieve mensen, ik kan helaas niet zeggen dat ik dit geschreven heb. Maar wel door een jongedame die mij heel erg close aan het hart ligt. Nadat ze mijn verhalen had ontdekt en het wel kon waarderen. Ik heb haar toen uitgedaagd het ook eens te proberen. Want ik weet dat ze ook verhalen schrijft en verhaal lijnen verzint in de wereld van D&D.

Dit kreeg ik als antwoord maar zij kon of wilde ze niet explicieter zijn in de zin van sex. Dat ligt te gevoelig gezien onze verhoudingen volgens haar. Maar ik vond het werkelijk te mooi om niet te publiceren en met haar toestemming en de opmerking het is wel eenmalig.