Voorwoord


Ik schrijf, naast de verhalen over mijn Leven en Liefdes, ook graag verhalen over wat mensen beweegt, onderhuids, waar het niet altijd helder of comfortabel is. In het drieluik getiteld: Wat onder de huid zit breng ik drie vertellingen samen die elk op hun eigen manier draaien rond seksueel verlangen, maar vooral rond dat wat verlangen in de weg kan staan: schaamte, macht, controle, verlies.

Ik geloof dat erotiek niet pas begint bij lichamelijke opwinding, maar al veel eerder: in het aarzelen, het verlangen naar contact, het niet-weten, het terugschrikken en toch blijven. Ik hou van seks die iets blootlegt wat dieper ligt dan het lijf.

De verhalen zijn expliciet, ja. Maar nooit vrijblijvend. Elke aanraking in deze teksten is beladen, met geschiedenis, met betekenis en met de mogelijkheid tot heling.

Verhaal 1: Van de nood een deugd maken

Een man worstelt met het idee dat hij seksueel niet goed meer functioneert. Zijn geliefde raakt hem niet alleen aan met haar handen, maar ook met haar inzicht, waardoor blijkt dat zijn probleem misschien niet tussen zijn benen zit, maar in zijn hoofd.

Verhaal 2: Vrijheid op voorwaarden

Een feministisch denkende vrouw komt zichzelf tegen op een literaire retraite. Wat ze verlangt, druist in tegen wat ze gelooft. Maar misschien hoeft kiezen tussen overgave en autonomie geen verraad te zijn, als ze iemand ontmoet die niet neemt, maar ontvangt en geeft.

Verhaal 3: Terug naar hoe het bedoeld was

Een jonge vrouw neemt deel aan een lichaamsgerichte retraite. Door een trauma is ze haar lijf gaan wantrouwen. Maar iemand raakt haar aan zoals ze nooit eerder is aangeraakt, zonder te eisen, zonder oordeel. Daardoor opent zich een weg die ze niet meer voor mogelijk hield.


Deze verhalen zijn vooral bedoeld voor wie houdt van intieme vertellingen met een psychologisch randje. Voor lezers die hun erotiek liever in lagen ervaren dan in platheid, en die weten dat echte opwinding pas begint wanneer schaamte en verlangen elkaar raken. Het eerste verhaal wordt nu gepubliceerd. De twee andere verhalen in de komende weken. Ik hoor heel graag wat jullie ervan vinden.

Mucike


Van de nood een deugd maken

De sneeuw viel als een deken die alle geluid dempte. Zoals gewoonlijk hadden de weersvoorspellingen die door de verschillende media de laatste dagen gepubliceerd waren, de plank weer goed misgeslagen. Sneeuw was helemaal niet voorzien en zeker niet in de hoeveelheid die nu viel.

Het perron lag er verlaten bij. Eén spoor, één bankje, een overkapping die nauwelijks beschutting bood. Luuk trok zijn kraag op en keek naar de lucht. Als hij dit had geweten, was hij die dag niet de baan opgegaan.

Het was vijf uur geweest, maar de avond viel vroeg. Zijn trein reed niet verder. Er reden helemaal geen treinen meer, had de omroepstem gezegd. De verbindingen waren gestremd door ‘weersomstandigheden’. Hij had het zinnetje al drie keer gehoord, telkens met diezelfde onverschillige nadruk op het woord ‘weersomstandigheden’.

Aan de rand van het perron stond een vrouw te bellen. Ze hield haar telefoon zo dicht mogelijk bij haar mond, haar andere hand in de jaszak. Halverwege draaide ze zich abrupt om, zuchtte hoorbaar, en stopte haar telefoon terug in haar tas. Hun blikken kruisten elkaar. Hij knikte kort. Ze kwam zijn kant op.

‘Helemaal niks meer,’ zei ze. ‘Alle taxi’s zijn volgeboekt, ook de Uber-achtige dingen. En volgens de stationschef rijdt er vanavond niks meer hier vandaan.’

Ze sprak alsof ze hem kende. Alsof ze niet voor het eerst met hem op een ingesneeuwd station strandde. Ze waren nog de enigen die op het station waren.

‘Ik kom uit Maastricht,’ zei hij. ‘Was op weg naar Zwolle. Klantbezoek. Als ik dit geweten had, was ik thuis gebleven.’

‘Arnhem, ik moet naar Den Haag. Maar dat gaat dus ook niet meer lukken.’

Hij knikte opnieuw. Ze bleef staan, haar tas losjes om haar schouder.

‘Ik heet Nina,’ zei ze toen.

‘Luuk.’

Ze stak haar hand niet uit, en hij deed dat ook niet. Het voelde op de een of andere manier ongepast. Of overbodig.

‘We kunnen natuurlijk hier blijven staan,’ zei ze, ‘maar ik stel voor dat we kijken of er hier in de buurt iets van een hotel zit. Ik ben nat tot op m’n ondergoed.’

Hij lachte kort, een beetje ongemakkelijk.

‘Is goed. Zullen we samen zoeken?’

‘Lijkt me efficiënt.’

Ze liepen samen de trappen af naar de stationshal. Buiten was het inmiddels bijna donker. Hij had geen paraplu bij zich. Zij ook niet. Bij de ingang hielden ze stil.

‘Jij Google, ik Booking?’ vroeg ze.

‘Prima.’

Ze werkten zwijgend naast elkaar. Af en toe zei een van beiden iets: “Die zit al vol.” – “Deze ook.” – “Dat is twintig minuten lopen.” – “Wat is dat voor naam, ‘Hotel de Stilte’?”

Uiteindelijk vonden ze een klein hotel op zevenhonderd meter afstand. Nog één kamer beschikbaar. Voor twee personen, stond erbij.

‘Boek jij of ik?’ vroeg ze.

‘Doe jij maar.’

Ze liepen zwijgend de straat in. De sneeuw kraakte onder hun voeten. Haar jas had een opstaande kraag, zijn broek plakte tegen zijn kuiten. Hij dacht aan zijn vrouw, kort. Dat ze hem waarschijnlijk nu zou bellen. Maar hij had nog steeds geen bereik.

Bij het hotel brandde licht. Een oud herenhuis, opgeknapt, maar niet overdreven. De receptie was klein en verlaten, tot er iemand uit een zijdeur kwam die hen vriendelijk aankeek.

‘We hebben net geboekt via Booking,’ zei Nina meteen. ‘Naam is Nina Koster. Eén kamer, twee bedden.’

De man keek even op zijn scherm en knikte. ‘Dat klopt. Het was de laatste kamer voor twee personen. U bent waarschijnlijk niet de enigen die gestrand zijn vanavond. Hier is de sleutel. Kamer 2. Eerste verdieping, meteen rechts. Morgenochtend is het ontbijt tussen 7 en 10 uur, uitchecken voor 11 uur. Als u wilt kunt u iets eten in ons restaurant, we hebben een eenvoudige kaart, maar wat onze kok klaarmaakt is altijd lekker. U vindt het restaurant op de eerste verdieping, daar bevindt zich ook onze bar die tot middernacht open is. Ik wens u nog een prettig verblijf toe!’

Ze namen de trap. Boven opende Nina de deur. De kamer was warm, misschien net iets té. Eenvoudig. Een groot tweepersoonsbed in plaats van twee aparte bedden, een stoel, een kast en een klein bureau. Badkamer in de hoek, met een glazen schuifdeur.

Luuk zette zijn tas naast de kast, haalde zijn kraag los en keek naar het bed. Eén groot tweepersoonsbed. Hij probeerde niets te laten merken, maar zijn ogen bleven net iets te lang hangen op de sprei en het stapeltje kussens. Nina had zich al naar het raam verplaatst, keek naar buiten, haar handen in haar jaszakken.

‘Ik denk dat we niet veel keus hebben,’ zei ze met een halve glimlach toen ze naar het bed keek. ‘Zolang je me niet lastigvalt in mijn slaap, komt het goed.’

Hij lachte mee. ‘Ik snurk soms.’

‘Ik ook.’

Hij had iets willen zeggen over elkaars ruimte respecteren, iets om de ongemakkelijkheid te benoemen zonder hem te vergroten, maar het kwam er niet van. In plaats daarvan liep hij naar de badkamer en deed het licht aan. Eén wasbak, een grote spiegel, alles nieuw en onpersoonlijk.

Toen hij terugkwam had Nina haar schoenen al uitgetrokken en zat ze op het bed, haar benen onder zich gevouwen. Haar gezicht stond ontspannen, alsof het delen van een kamer haar volkomen natuurlijk leek. Voor haar was dat misschien ook zo. Voor hem voelde het alsof zijn lichaam net een fractie achterliep op wat er om hem heen gebeurde.

Hij pakte zijn toilettas uit zijn tas, liep opnieuw naar de badkamer en deed de deur achter zich dicht. Onder het felle licht keek hij in de spiegel. Zijn gezicht was vermoeid, de schaduw van zijn baard had zich verdiept. Hij trok zijn overhemd uit, waste zijn gezicht, poetste zijn tanden en bleef toen even met beide handen op de rand van de wastafel staan.

Er zat iets onder zijn huid. Geen angst, geen opwinding. Eerder een onrust die hij herkende maar niet wilde benoemen. Iets wat te maken had met nabijheid. Met verwachtingen. Niet van Nina, die was helder, praktisch, niet opdringerig, maar van zichzelf. Van het idee dat hij haar aantrekkelijk vond, misschien al vanaf het begin, en dat zijn lichaam daar niets mee deed. Of liever: dat het niet betrouwbaar was geworden, de laatste tijd. Niet altijd. Maar vaak genoeg om het niet meer toeval te noemen.

Hij zuchtte, trok zijn shirt weer aan en keek nog even naar zijn spiegelbeeld. Een man van middelbare leeftijd. Redelijk in vorm. Geen reden tot schaamte, maar ook geen vanzelfsprekend vertrouwen.

Toen hij terugkwam, had Nina het licht aan één kant uitgedaan. Ze zat rechtop tegen het hoofdbord, bladerend in haar telefoon.

‘Douche is voor jou, als je wil.’

‘Dan ga ik nu. Duurt niet lang hoor.’

Ze trok haar trui uit terwijl ze al naar de badkamer liep. Onder het felle licht zag hij even de rand van haar bh. Haar rug was smal, gespierd. Ze deed de deur achter zich dicht, maar niet op slot.

Hij bleef even staan, keek naar het bed, de vouwen in het dekbed, de twee glazen op het nachtkastje. Hij ging op het bed zitten, keek naar zijn schoenen, maakte de veters los. De kamer was echt warmer dan hij had gedacht. Buiten werd het donker. Hij hoorde de douche aangaan, even later haar stem, neuriënd, zacht, zonder enige terughoudendheid.

Hij stond op, liep naar het raam en schoof het gordijn dicht. Hij wilde niet naar buiten kijken. Hij wilde helemaal nergens naar kijken. Ondanks zijn onrust hingen zijn armen ontspannen langs zijn lichaam.

‘Doe normaal,’ zei hij zacht tegen zichzelf. Maar hij wist dat het daar niet om ging.

Toen ze uit de badkamer kwam, had ze een handdoek om haar middel geslagen en een andere over haar schouders. Toch was er nog genoeg te zien, een tepel die net voor de helft te zien was onder de handdoek en een bilpartij die slechts voor de helft was bedekt. Haar haar was nat, haar gezicht lichtrood van de warmte.

‘Je bent,’ zei hij, ‘je bent nogal ongecompliceerd, geloof ik.’

Ze grijnsde. ‘Dat is één manier om het te zeggen. Je mag ook zeggen: direct.’

‘Ik ben dat niet gewend.’

‘Dat zie ik.’

Ze ging op het bed zitten, trok haar reistas naar zich toe en begon er zonder aarzelen kleding uit te halen. Een topje, een legging en ondergoed.

Hij stond op en pakte een schone boxershort en een T-shirt uit zijn tas, ‘Ik ga toch maar even douchen.’

‘Ga je gang.’

Terwijl hij zich uitkleedde in de badkamer, vroeg hij zich af wat hij precies voelde. Geen opwinding of schaamte. Eerder een stille verbazing. Over hoe vanzelfsprekend het allemaal ging. Hoe weinig woorden er nodig waren, alsof ze elkaar al jaren kenden.

Toen hij terugkwam, zat ze met gekruiste benen op bed, bezig met haar telefoon.

‘Jij ook al geen bereik?’ vroeg ze.

Hij schudde zijn hoofd en ging op zijn bed zitten. ‘Ik zal toch moeten proberen om mijn vrouw even te bellen. Maar misschien dat het hotel een vaste telefoonlijn heeft waar ik gebruik van kan maken.’

Ze knikte, ‘Ik heb gelukkig niemand die ik moet bellen. Er zit bij mij dus geen druk op. Ik meen bij de receptie gezien te hebben dat bij de bar een publieke telefoon aanwezig is. Kunnen we misschien meteen een wijntje bestellen. Ik trakteer.’

‘Lijkt me goed, maar daarna gaan we eten, oké? Ik heb er wel trek van gekregen en dat betaal ik dan.’

Ze keek hem eens met een glimlach aan: ‘Oké, laten we dan maar gaan!’

De bar lag aan het eind van de gang, naast het restaurant. Een smalle ruimte met een niet al te hoge toog, vier barkrukken en een paar kleine tafels. Er zat verder niemand. Achter de bar stond een man met een dik boeket krullen en een kalm gezicht. Hij groette zwijgend terwijl hij een glas aan het drogen was.

‘Twee rode wijn graag,’ zei Nina. ‘Wat je huiswijn ook is.’

De man knikte, liep naar de kast en begon twee glazen in te schenken. Luuk keek om zich heen. De ramen waren beslagen, buiten viel de sneeuw nog steeds. Op de achtergrond klonk iets klassieks, zacht en slepend.

Luuk liep naar de telefoon toe en draaide zijn thuis nummer. Hij hoefde niet lang te wachten totdat zijn vrouw opnam. Kort legde hij zijn situatie uit, waar hij uiteraard de regeling van het delen van zijn kamer met Nina wijselijk niet noemde. Op de vraag van zijn vrouw wanneer hij verwachtte thuis te zijn, zei hij dat dat van de weersituatie afhing en dat hij nog wel zou bellen. Na elkaar een goede nachtrust te hebben gewenst, legde hij op.

Nina was onderwijl aan een van de tafeltjes gaan zitten, niet te dicht bij het raam.

Toen Luuk ook ging zitten leunde Nina iets naar voren, haar ellebogen op tafel met het glas tussen haar vingers.

‘Gek eigenlijk,’ zei ze. ‘Je verwacht dat zo’n dag gewoon vervelend wordt. Maar nu we hier zitten, denk ik: het is eigenlijk best te doen zo.’

‘Je bedoelt: met een vreemde kerel in een ingesneeuwd hotel, terwijl je een kamer met hem deelt?’

‘Precies.’

Hij keek haar aan. Haar gezicht had iets zachts gekregen. Misschien door het licht, misschien door de handdoek die inmiddels verdwenen was, vervangen door een loszittend topje en een vestje zonder rits. Ze droeg haar haar los, dat nog wat vochtig was. Ze keek hem recht aan.

‘Zit je vaak in hotels?’ vroeg ze.

‘Drie, vier nachten per week.’

‘En je houdt dat vol?’

‘Je bedoelt: met een vrouw thuis en kinderen?’

Ze knikte.

‘Het is werk. En thuis… ja. We hebben het ooit zo ingericht omdat het praktisch was. Nu zijn de kinderen groter en loopt het niet meer. Maar veranderen doen we ook niet echt.’

‘Dus je zit vast.’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Zo voelt het meestal niet. Maar nu even wel.’

Ze dronk een slok, zette het glas neer. ‘Ik ben daar niet zo goed in, denk ik. Mezelf vastleggen.’

‘Daar lijkt het inderdaad niet op.’

‘Ik heb lang geprobeerd in een relatie te passen, je kent dat wel: huisje, boompje, beestje. Met toekomstplannen. Maar ik krijg daar of jeuk van of het begint onverwachts te wringen. Ik werk het liefst in korte lijnen, wissel projecten snel af, ik hou van tempo en… ik vind seks belangrijk. Niet als in: verslaving, maar als in: essentieel. Als ik dat een maand oversla, word ik narrig.’

Hij grijnsde, ongemakkelijk. ‘Dat is eerlijker dan ik verwachtte.’

‘Ik doe niet aan omwegen. Dat maakt dingen meestal ingewikkelder en zeker niet gemakkelijker.’

Hij zweeg even, keek naar zijn glas, draaide het tussen zijn vingers. ‘Ben je dan vaak met vreemde mannen in bed beland?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Mannen, vrouwen,…. ik kijk vooral of het klopt. Of iemand mij ziet zoals ik ben. En of ik hem of haar kan zien. Soms is dat met iemand die ik al lang ken. Soms is dat met iemand die ik pas een uur geleden ontmoette. Van belang is dat het klikt. Maakt het voor jou uit?’

Hij dacht na. Het antwoord kwam langzaam.

‘Ja. En nee. Ik ben er niet op uit. Maar het idee dat jij er zo luchtig mee omgaat, maakt het voor mij… moeilijker, misschien. Omdat ik zo niet ben. En tegelijk: gemakkelijker, omdat ik het niet hoef te doen alsof.’

Ze knikte. ‘Precies.’

Hij voelde zich licht. Niet vrolijk, niet opgewonden. Maar licht, alsof hij iets van zich af had gelegd zonder precies te weten wat.

‘Je bent dus biseksueel?’

‘Lichtelijk. Ik denk dat een op de vijf van mijn bedpartners een vrouw is, dus ik ben overwegend hetero georiënteerd. Maar seks met een andere vrouw kan erg….. verrassend zijn.’

‘Hmmm, ik kan mijzelf niet voorstellen ooit het bed te delen met een man, dat wil zeggen voor seks. Het doet me weinig, sterker nog… ik vind het hele idee afstotend.’

‘Tot ik mijn eerste vrouw had, deed het mij ook niets. Maar nu….., neen, ik kan niet zeggen dat ik het idee afstotend vind. Het moet echter wel met de juiste partner zijn, die overtuigde feministische lesbo’s vind ik dus helemaal niets. Het zijn karikaturen van de vrouw.’

‘Ik kan me er erg weinig bij voorstellen.’

Ze keek hem over de rand van haar glas aan terwijl ze de laatste wijn eruit opdronk .

‘Hoe oud zijn je kinderen?’ vroeg ze.

‘Achttien en zestien. Ze merken alles, denk ik. Zelfs als we zwijgen. En we zwijgen vaak.’

Ze keek hem niet weg. Hij vond dat prettig.

‘Misschien is dat het verschil tussen ons,’ zei ze. ‘Jij denkt nog in schuld. Ik alleen in keuze.’

Hij knikte langzaam. Dat woord bleef hangen: keuze.

De barman kwam naar hun tafel. ‘Wilt u iets eten? De keuken sluit over een half uur.’

‘Wat heb je?’ vroeg Nina.

‘Soep van de dag, een stamppot met worst, of vegetarische curry met naanbrood. Simpel, maar goed.’

‘Doe voor mij de curry,’ zei Luuk.

‘Voor mij ook,’ zei Nina. ‘En nog een glas rood graag.’

De barman knikte en vertrok.

Ze zwegen even. Buiten viel de sneeuw gestaag. De stilte was niet ongemakkelijk.

‘Heb jij je vrouw ooit bedrogen?’ vroeg ze toen, zonder scherpte.

Hij keek haar even aan voordat hij antwoordde: ‘Niet letterlijk. Maar ik denk dat ik al jaren ergens anders ben.’

‘En zij?’

‘Misschien. We zeggen het elkaar niet.’

‘Dat lijkt me vermoeiend.’

Hij knikte. ‘Is het ook.’

Ze keek hem opnieuw aan. Haar blik was niet verleidend, maar open. Hij begreep ineens dat ze niks van hem wilde. Ze wilde hem gewoon horen. En misschien ook dat hij haar hoorde.

Ze kregen elk een bord met dampende curry, geserveerd met een half naanbrood en een klein schaaltje yoghurt. De geur was zacht en kruidig. Nina trok haar vest iets losser en schoof haar haren opzij voordat ze begon te eten. Luuk zag hoe ontspannen ze bewoog, alsof ze hier al weken zat.

‘Jij eet pittig zonder blikken of blozen,’ zei hij.

‘Op de kunstacademie aten we standaard sambal op alles. Je moet ergens karakter van krijgen.’

Hij lachte om haar kwinkslag. ‘Ik was altijd degene met het glas melk in de buurt.’

‘Lijkt me niks voor jou, melk. Jij bent eerder een rodewijnman. Stevig, langzaam warm worden.’

Ze zei het zonder lading, maar het bleef hangen.

Ze aten zwijgend verder. Af en toe kruisten hun blikken elkaar. Geen spel of opzet. Gewoon blijven kijken als de ander net iets langer keek.

Toen de borden leeg waren, kwam de barman weer langs. Nina bestelde een derde glas wijn. Luuk aarzelde, maar knikte toen. De barman ruimde op en verdween.

‘Wanneer ben je voor het laatst écht met iemand geweest?’ vroeg ze, terwijl ze het laatste stuk naan tussen haar vingers hield.

Hij veegde zijn mond af. Keek haar aan en zei: ‘Jij windt er geen doekjes om, hè?’

‘Neen, dat klopt, maar zoals ik al zei, ik hou niet van omwegen. Maar je ontwijkt nu mijn vraag!’

Hij dacht even na, nam inwendig een beslissing en zei toen: ‘Vijf maanden geleden. Mijn vrouw… , uiteraard. Het was… functioneel. Kort. En om dan maar meteen helemaal opening van zaken te geven, erg opwindend was het allemaal niet. Ik kreeg hem nauwelijks omhoog.’

Ze knikte langzaam. ‘Verschrikkelijk. Erectieproblemen?’

Hij knikte bevestigend: ‘Nooit eerder last van gehad. Maar die keer ontbrak er iets waardoor het gewoon niet ging. Maar laten we daar maar niet bij stilstaan, het is niet iets waar ik nu zo vrolijk van word. Wanneer was het voor jou de laatste keer?’

‘Vorige week. Een ex die langskwam, we dachten: waarom ook niet. Het was goed. Niet bijzonder, maar… goed. Het lichaam weet wat het moet doen. Dat is geruststellend.’

‘Ik zou willen dat mijn lichaam ook altijd wist wat het zou moeten doen.’

Ze nam een slok wijn terwijl ze hem aankeek. Hij zag er wat aangedaan uit. ‘Het is voor mij geen hamvraag of om te vergelijken. Ik wil gewoon weten met wie ik aan tafel zit.’

‘En wat weet je nu? Dat ik niet helemaal gelukkig ben, weinig seks heb en dat ik het waarschijnlijk niet meer kan?’ zei hij niet gespeend van zelfspot.

‘Neen, helemaal niet, maar wel dat je misschien naar iets verlangt maar dat je hoofd je in de weg zit en verdere ontdekking zelfs tegenhoudt.’

Hij keek haar fronsend aan. Niet als reactie. Haar gezicht was open, in haar ogen zag hij alleen oprechtheid en geen kwaadwillendheid. Geen minachting.

‘Ik weet niet wat ik wil,’ zei hij toen alsof hij een besluit genomen had.

‘Dat hoeft ook niet. Weten wat je niet wil is genoeg.’

Hij knikte ondanks dat het niet helemaal bij hem binnenkwam.

Ze schoof haar stoel iets naar achteren en strekte haar benen uit onder de tafel. Raakte zijn knie. Liet die daar.

Hij verstarde eventjes en bewoog niet.

‘Vind je dit ongemakkelijk?’ vroeg ze zacht.

‘Nee,’ loog hij.

‘Vind je het fijn?’

Hij dacht niet na. ‘Misschien.’

Ze liet haar voet iets omhoog glijden langs zijn scheenbeen. Zachtjes, niet opzichtig. Alleen een gebaar, maar niet zonder lading. Zijn hand lag naast zijn glas, het trok even, onwillekeurig. Hij keek haar aan. Geen vraag meer, geen uitleg.

Ze stond op. De barman was nergens te zien.

‘Laten we maar naar boven gaan,’ zei ze.

Hij knikte.

De kamer was stil toen ze binnenkwamen. Nina liep direct naar haar bed, trok haar vest uit en gooide het achteloos op de stoel. Daarna het topje. Ze had er niets onder aan. Haar borsten waren klein, stevig en natuurlijk. Haar tepels prominent aanwezig. Ze draaide zich niet van hem weg toen ze haar handen tussen de elastieke band van haar legging stak en omlaag duwde. Alleen een slip bleef over. Ze keek hem aan terwijl ze overeind kwam.

‘Als je nu nog twijfelt,’ zei ze, ‘moet je het zeggen.’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik twijfel niet aan jou.’

‘Waar dan wel aan?’

Hij gaf geen antwoord. Hij deed zijn trui uit, daarna zijn hemd. Toen zijn broek en zijn sokken. Zijn boxer bleef aan. Ze stonden tegenover elkaar in het warme, zachte licht van de bedlampjes. Buiten viel de sneeuw nog altijd, maar dat hoorde je niet.

Ze kwam naar hem toe, legde haar handen op zijn borst en gleed met haar vingers licht gespreid over zijn lichaam via zijn tepels naar beneden naar de rand van zijn boxershort.

‘Wil je dat ik het doe?’

Hij knikte. Zij trok het kledingstuk langzaam naar beneden. Zijn penis hing slap tussen zijn benen. Hij voelde het zelf ook. Geen begin van erectie. Geen beweging.

Een fractie van een seconde dacht hij nog: misschien komt het straks. Maar zelfs dat dacht hij al zonder overtuiging. In zijn buik begon iets te knellen, niet fysiek, maar in de laag daaronder, waar schaamte en controle zich met elkaar vermengen.

Hij wilde iets zeggen, een relativerende opmerking, maar niets klonk geloofwaardig in zijn hoofd.
Wat zegt een man op zo’n moment? Dat hij moe is? Dat het anders is dan anders?
Hij voelde zich opengesperd, alsof niet zijn lijf, maar zijn tekort zichtbaar werd. En hij wist: dit bleef niet bij haar. Dit bleef ook niet bij vannacht.

Hij moest even slikken, zijn hart sloeg een aantal keer over.

Ze keek er even naar, toen weer naar hem. Haar ogen waren niet teleurgesteld. Alleen oplettend.

‘Gebeurt het vaker?’

Hij zuchtte. ‘Sinds kort… ja. De laatste paar keer. Niet altijd. Maar vaak.’

‘En je weet waarom?’

‘Ik denk… het lukt me niet meer als het moet. Als het verwacht wordt. Als het iets moet betekenen. Of als ik iets moet waarmaken.’

Ze knikte, traag. ‘Je bent niet de enige.’

‘En verder denk ik dat er gewoon iets ontbrak de laatste keren, iets dat me vroeger opwond. Een zucht naar iets nieuws, iets onbekends of naar een verovering.’

Haar handen bleven op zijn heupen liggen. Ze boog zich voorover, kuste hem in zijn hals, langzaam, dan op zijn borst, zijn buik. Hij voelde hoe zijn ademhaling verschoof, maar zijn lichaam bleef weigeren.

‘Zeg het als je wilt stoppen,’ zei ze. ‘Of als ik iets moet veranderen.’

‘Het ligt niet aan jou, Nina.’

‘Dat weet ik, lieverd. Maar het gaat mij nu even niet over mij, maar over jou.’

Ze duwde hem zachtjes achterover, tot hij zat op het bed. Ging op haar knieën zitten, tussen zijn benen. Ze deed niets gehaast. Alleen aanwezig, bij hem en niet bij zijn lichaam.

Haar vingers gingen over zijn dijen, haar mond over zijn borst, haar huid tegen de zijne. Hij voelde het. De warmte, de aandacht en haar nabijheid. Maar geen erectie, niets.

Ze keek op. ‘Je probeert het nog steeds te controleren. Je blijft in je hoofd.’

‘Ik weet niet hoe ik eruit moet.’

‘Doe je ogen dicht.’

Hij deed wat ze zei. ‘En nu?’

‘Denk terug aan de eerste keer dat je een meisje wilde betasten. Wat voelde je toen?’

‘Mijn hart dat sneller klopte, mijn handen die trilden en vlinders in mijn buik!’

‘Goed, leg nu je handen op mijn borsten zonder mijn tepels aan te raken. Wat voel je nu?’

Luuk legde zijn handen zodanig op haar borsten dat haar tepels precies tussen zijn duimen en wijsvingers zaten, maar zonder ze aan te raken.’

‘Wat ben je zacht en toch ook stevig! En je tietjes passen precies in mijn handpalmen!’

Nina legde haar handen op de zijne en bewoog ze over haar borsten. ‘Niet kijken, hoor! Ogen dichthouden!’

‘Tot uw orders, mevrouw,’ zei Luuk met een nerveuze glimlach.

Ze kuste hem zacht op zijn lippen. Hij voelde zijn hart even overslaan toen haar lippen de zijne raakten. Ze drong zachtjes met haar tong zijn mond binnen waar zijn tong, alsof die uit een winterslaap was wakker geworden, schuchter de hare tegemoet kwam. Al snel waren beiden zichzelf verloren in een gepassioneerde kus die langer duurde dan hij de afgelopen jaren gewend was geraakt.

Zij liet zijn handen toe om zelfstandig haar borsten te betasten en haar tepels te beroeren. Haar tepels die zich fier overeind richtten en die door zijn duimen en wijsvingers verder in staat van opwinding werden gebracht.

Ze onderbrak de kus en stond op, deed haar slip uit en kwam bij hem op schoot zitten met haar benen aan weerszijden van hem. Haar warme kut tegen zijn onderbuik, haar borsten tegen zijn borstkas. Ze wiegde zachtjes, nauwelijks merkbaar.

‘Je hoeft niks te doen. Niet te presteren of te volgen. Ook niet te leiden. Alleen maar voelen.’

Hij legde een van zijn handen op haar billen en de ander op haar rug. Hij voelde hoe zij haar armen om hem heen sloot zodat hij haar ademhaling, haar gewicht en de warmte van haar lijf tegen zich aan voelde.

Ze bewoog niet verder. Ze was gewoon daar.

Na een minuut – misschien meer – voelde hij iets. Geen erectie nog, maar wel beweging. Zijn bloed begon te reageren en zijn hart begon sneller te slaan. Hij hoorde zijn eigen ademhaling veranderen.

Ze glimlachte, zonder triomf. Gewoon zacht. ‘Zie je wel.’

Hij keek haar aan. ‘Ik wil niet dat je denkt dat ik… dat ik stuk ben.’

‘Je bent niet stuk. Je bent afgestompt geraakt. Dat is iets anders. En het is tijdelijk.’

Ze stond op, duwde hem achterover op het bed en ging naast hem liggen. Haar hand gleed opnieuw naar zijn onderbuik, naar zijn half harde penis, langzaam, geen haast. Ze streelde hem zonder ritme, zonder doel.

‘Het hoeft niet nu,’ zei ze.

‘Maar ik wil het wel. Heel erg graag zelfs!’

‘Laat me dan eerst nog het volgende doen,’ zei ze en boog zich met haar hoofd naar zijn kruis toe en nam zijn halfharde penis in haar hand, kuste zachtjes zijn eikel en likte over zijn schacht van onder naar boven, net zo lang tot zijn lul wat begon op te zwellen, weliswaar niet keihard zoals vroeger, maar het was een begin.

Hij kreunde zachtjes toen hij zich naar haar toe draaide, streelde haar hoofd, haar nek, haar rug en billen. Hij voelde hoe zijn lichaam eindelijk volgde. Geen volledige erectie, nog niet. Maar hij voelde genoeg opwinding om haar dijen te openen, haar warmte te voelen en met een vinger langs haar schaamlippen te strelen.

Ze keek hem toen aan. ‘Ja, toe maar, lieverd! Dat is erg lekker. Oh ja, dat doe je goed!’

Ze gingen iets verliggen zodat ze wat gemakkelijker toegang hadden tot elkaars lichaam en met name tot elkaars belangrijkste erogene zones. Er was geen haast of overgave, alleen maar de onuitgesproken toestemming om elkaar geil te maken. Hoewel het voor Luuk iets nieuws was om met een ander dan zijn vrouw te vrijen, had hij het gevoel alsof ze elkaar al jaren kenden, zo vertrouwd voelde de warmte tussen haar benen. Hij voelde haar sappen uit haar schede vloeien, likte het op en verbaasde zich over de zoetige smaak, zoveel anders dan wat hij zich kon herinneren van de scherpe zoute smaak van zijn echtgenote.

‘Oh ja, Luuk, ga door. Jah….!’

Aangemoedigd door haar kreten intensiveerde hij zijn handelingen, likte voorzichtig over haar schaamlippen en clitoris, stak twee vingers in haar vagina, die warm en vochtig was, op zoek naar dat sponsachtige gedeelte waarvan hij zich herinnerde dat zijn vrouw het lekker vond als hij haar daar masseerde.

‘Langzaam,’ fluisterde ze, ‘aagghh, wat lekker doe je dat toch!’

En dat deed hij. Niet alleen voor haar maar ook voor zichzelf. En gewoon omdat er geen reden was om zich te haasten. Niets hoefde en alles mocht. Ze bewoog haar bekken in harmonie met zijn inwendige strelingen en met een cadans van een goed geoliede machine, soms zachtjes teder, soms harder.

‘Oh Luuk, ga door, lieverd, ga door!’

Ondertussen bleven ze elkaar aankijken en zei Luuk: ‘Wat ben je lekker nat, Nina!’

Ze draaide zich, voordat ze klaarkwam, onder hem vandaan en duwde hem op zijn rug, draaide zich naar hem toe, legde haar hand op zijn buik en streelde langzaam naar beneden, naar zijn kruis.

‘Je bent harder aan het worden’ zei ze opgetogen. ‘Daar wil ik even gebruik van maken.’

Haar hand gleed over zijn schacht en eikel, warm, steviger nu, maar nog steeds niet hard. Ze keek hem aan en glimlachte. ‘Dat ziet er gewoon lekker uit, maar het kan nog veel lekkerder. Laat me maar even mijn gang gaan.’ En ze nam zijn hele penis in haar mond, likte hem, zoog eraan, masseerde zijn testikels totdat zijn lul zich langzaam maar zeker enigszins oprichtte.

‘Jammer dat ik geen condooms bij me heb. Tenzij je er geen bezwaar tegen hebt om verder te gaan zonder….?’

‘Heb ik niet,’ zei hij lichtjes hijgend, ‘en het is veel te lekker om te stoppen!’

Ze trok haar wenkbrauwen op terwijl ze glimlachte. ‘Hmm, dan zal ik maar even doorgaan je lekker te pijpen!’

Voordat hij daar iets van kon vinden, laat staan er iets van kon zeggen, boog ze zich over hem heen. Haar mond vond zijn eikel, voorzichtig eerst, verkennend, maar al snel nam ze hem volledig in. Hij kreunde zacht, legde zijn hand op haar hoofd. Ze bewoog traag, met volle lippen, haar tong vlak en warm.

Hij voelde hoe zijn onderbuik zich aanspande, hoe het deze keer niet moeizaam ging, niet bedacht. Zijn hele lijf stond aan. Zijn ademhaling ging gejaagder en zijn hart maakte overuren.

Ze kwam overeind, likte hem nog een keer van onder naar boven en ging toen met gespreide benen bovenop hem zitten, haar kut vlak boven zijn gezicht.

‘Ik wil dat je me weer likt,’ zei ze. ‘Langzaam.’

Hij keek even naar haar. Ze hield haar schaamlippen open met haar duimen, nat en glanzend, haar clitoris nu duidelijk zichtbaar. Hij pakte haar billen vast en trok haar dichter naar zich toe. Zijn tong raakte haar heel licht, proefde haar zoetige smaak.

Ze kreunde meteen.

Hij likte haar traag, in lange halen, soms net erlangs, dan weer precies waar ze het wilde. Haar ademhaling werd zwaarder. Ze wiegde op zijn gezicht, haar handen op de muur achter het bed. Ze kwam dichterbij, verloor haar ritme, duwde zichzelf tegen hem aan.

‘Nu wil ik je in me,’ zei ze hees.

Ze draaide zich om, kroop naar het midden van het bed en ging op handen en knieën zitten, haar billen naar hem toe.

‘Kom, neuk me, hard!’

Hij knielde achter haar, pakte zijn bijna helemaal stijve pik in zijn hand en leidde zich in haar. Ze was heet, glijdend, gulzig. Hij greep haar heupen vast en begon te stoten. Eerst langzaam, dan sneller. Haar borsten zwaaiden mee, haar hoofd hing omlaag, haar haar half over haar gezicht.

‘Harder,’ zei ze.

Hij gaf haar wat ze vroeg. Zijn bekken klapte tegen haar billen, natte klanken vulden de kamer. Hij voelde hoe zijn lul harder werd en zijn controle verdween, hoe hij zich niet meer inhield.

‘Oh ja, jongen….., toe maar….., harder! Aarrggghh!’

‘Ik kom,’ zei hij, ‘ik…., ik ga komen.’

‘Doe maar, schatje……in mij…., alles! Spuit me vol!’

Hij kwam met gesloten ogen, diep in haar, terwijl zij haar rug hol trok en hem alles gaf. Zijn hele lijf schokte. Hij gromde, diep vanuit zijn borst. Iets binnen hem viel weer op zijn plaats terug. Zijn vingers hadden zich in haar heupen gegraven, nu gleden ze langzaam naar beneden, als om zich te vergewissen dat zij er nog was.

‘Oh ja, Nina. Ik kòòòm!’

Op datzelfde moment verkrampte ook zij en kwam ze klaar: ‘Godverdomme, ja, wat lekker! Oh, Oh!’

Nadat ze uitgeraasd waren, bleven ze zo even liggen, in elkaar verstrengeld. Zijn voorhoofd rustte tegen haar schouder. Zijn ademhaling was nog ongelijkmatig, zijn hand bleef om haar middel liggen, alsof hij haar moest vasthouden om niet zelf te verdwijnen.

Toen liet hij zich naast haar vallen, op zijn rug, uitgeput, zwetend. Zijn borst rees zichtbaar bij elke ademhaling. Zij draaide zich naar hem toe, haar hand en gezicht op zijn borst en met haar been over de zijne gevleid. Ze voelde de kloppingen in zijn hals nog natrillen.

‘Zo zie je maar,’ zei ze zachtjes nadat ze weer waren bijgekomen, ‘je werkt gewoon nog. Er is niks mis mee!’

Hij glimlachte. Zijn ogen bleven even gesloten, alsof hij het moment nog moest toelaten. ‘Ja, dankzij de geestelijke en lichamelijke bijstand van een liefdesgodin!’

Ze keek hem aan, gevleid door zijn opmerking en zei: ‘Dat heb ik met alle plezier en liefde gedaan.’

‘Liefde,’ zei hij, ‘ik weet gewoon niet meer hoe dat voelt.’ Hij draaide zijn hoofd naar haar toe, zocht haar blik, legde zijn hand tegen haar gezicht. ‘Tenzij het dit is, wat ik nu voel.’

‘Dit is tijdelijk, lieverd,’ zei ze terwijl ze hem diep in de ogen aankeek, ‘hoe zeer ik ook zou willen dat het anders was.’

Ze kropen daarna onder de lakens, naakt, warm en zwijgend. Maar nog steeds in elkaar verstrengeld.

Het dekbed lag half over hen heen. De lakens waren warm van hun lijven. De kamer was stil, op het zachte gebrom van de verwarming na en een kerkklok die elf uur sloeg. Buiten sneeuwde het nog steeds, maar het raam was beslagen.

Nina lag tegen hem aan, met haar hoofd op zijn schouder, haar hand op zijn borst en haar been nog steeds losjes over het zijne. Ze kroelde door zijn borsthaar.
Luuk had zijn arm om haar heen gelegd, zonder plan, zonder doel. Hij voelde haar adem tegen zijn hals. Ze zei niets, en hij had er geen moeite mee.

Hij lag op zijn rug, één arm onder zijn hoofd, de andere losjes op haar dij. Ze ademde langzaam, haar ogen gesloten. Hij keek naar het plafond, niet omdat hij daar iets vond, maar omdat hij zichzelf daar niet hoefde te zien.

Alles had gewerkt. Zijn lijf had gereageerd. Zijn lust had niet geweigerd. En toch voelde hij geen triomf. Eerder opluchting. En daaronder iets dat leek op verdriet — alsof hij pas nu besefte hoeveel hij was kwijtgeraakt, alleen al door het te vrezen.

Hij streelde haar zachtjes op haar zij.

“Het zit blijkbaar nog ergens in me,” dacht hij. “Maar waar zat ik al die tijd dan zelf?”

Na een tijdje, zonder op te kijken, zei ze: ‘Je was echt lekker.’

Hij glimlachte zuinigjes. ‘Ik dacht even dat ik het verleerd was, dat ik het niet meer kon.’

‘Dat dacht je. Maar je lichaam wist beter.’

Hij draaide zijn hoofd iets naar haar toe, streelde met zijn vingertoppen langs haar bovenarm en kuste haar kruin. ‘Het was… meer dan alleen maar seks.’

Ze knikte tegen zijn schouder. ‘Voor mij ook.’

Hij wachtte even, zocht naar woorden. ‘Ik bedoel: ik dacht dat als ik ooit vreemd zou gaan, het uit frustratie zou zijn. Of uit woede. Maar dit… was iets anders.’

‘Hoe dan anders?’

‘Rustiger. Vrijer. Alsof ik eindelijk niks hoefde. Maar ik voelde ook iets anders, iets waarvan ik dacht dat ik het nooit meer zou voelen.’

Ze tilde haar hoofd op, keek hem aan. ‘Wat dan?’

‘Vlinders in mijn buik alsof ik weer een puber ben.’

‘Dat is precies waarom het lukte, Luuk. Omdat je niks hoefde. Je hoefde even geen rol te spelen en niets uit te leggen. Je kon je voelen zoals vroeger.’

‘En toch voelde het alsof je me beter kende dan wie dan ook.’

Ze zei even niets. Legde haar hoofd weer neer.

‘Ik zag je. Vanaf het eerste moment, daar op dat koude perron. En dat was genoeg voor mij.’

Hij zuchtte, niet van vermoeidheid maar van iets dat loskwam. ‘Het voelt vreemd, dat dit gebeurt in een hotelbed ergens langs een spoorlijn. Met iemand die ik vanochtend nog niet eens kende.’

‘Het voelt voor mij natuurlijk ook wel wat vreemd,’ beaamde ze. ‘Maar het is toch anders dan bij jou: het is een van de weinige keren dat het klopte vanaf het begin.’

Ze streelde met haar duim over zijn borstkas. Zijn hart klopte nog stevig, maar niet meer opgejaagd.

‘Ik weet niet wat ik morgen voel,’ zei hij. ‘Misschien spijt of alleen maar dankbaarheid. Of wellicht iets meer.’

‘Je hoeft niks te voelen,’ zei ze. ‘Er is niets beloofd. Geen project gestart. Geen toekomst afgesproken. Alleen dit. En dat was genoeg.’

‘Ben jij altijd zo helder?’

‘Ik probeer het wel te zijn. Het voorkomt gedoe. En soms doet het zelfs goed.’

Hij lachte zacht. ‘Dat rijmt bijna.’

Ze kneep even zacht in zijn zij. ‘Slaap je meestal goed na de seks?’

‘Na dit wel, denk ik.’

‘Mooi. Want ik ga straks tegen je aan liggen en dan verwacht ik dat je niet snurkt.’

‘Geen garantie.’

‘Dan schop ik je zachtjes.’

‘Ook goed.’

Ze bleven nog even liggen zoals ze lagen. Geen beweging. Alleen lichaam tegen lichaam. En het trage besef dat wat net gebeurd was, niet zomaar een uitlaatklep was geweest, maar iets wat hen beiden even uit hun leven had getild. En zo vielen ze in slaap. Zonder gesnurk.

Het was nog een beetje schemerig toen hij wakker werd. De kamer was stil op het geluid van de verwarming na. Verder geen getik van een klok of stemmen op de gang. Wel het geluid van het verkeer dat buiten langzaam op gang aan het komen was ondanks het flinke pak sneeuw dat er nog lag. Het raam was niet langer beslagen; buiten lag de sneeuw als een vaste laag, glad en blauw in het vroege licht.

Nina lag met haar rug tegen hem aan, haar billen tegen zijn onderbuik, haar been iets opgetrokken. Ze ademde rustig, diep. Haar haar rook nog vaag naar shampoo.

Hij deed zijn ogen weer dicht. Alles in hem wist dat hij vreemdgegaan was. En toch voelde hij geen schuld of spijt. Geen knagend geweten, alleen de kalmte van een lichaam dat eindelijk weer wist waarvoor het gemaakt was.

Hij verschoof iets dichter naar haar, schoof zijn hand onder het dekbed, over haar buik. Ze reageerde niet. Hij gleed met zijn vingers langs haar lies, voelde haar vochtige warmte.

‘Mmm,’ klonk het zacht, slaperig. ‘Goedemorgen.’

‘Goedemorgen.’

Ze draaide haar hoofd iets naar achteren, maar hield haar ogen dicht.

‘Ben je weer wakker geworden van je pik?’

‘Ik werd wakker van jou. En toen merkte ik dat hij er ook weer was.’

Ze lachte zacht. ‘Wat wil hij?’

‘Gewoon… nog even bij je zijn.’

Ze trok haar bovenbeen iets omhoog zodat hij tussen haar benen kon komen liggen. Hij hoefde niets te zoeken. Ze was nog niet nat, maar haar lichaam gaf zich al over.

‘Doe maar,’ fluisterde ze. ‘Langzaam.’

Hij schoof voorzichtig in haar. Ze was nog slap van slaap, haar spieren niet gespannen. Hij bleef stil liggen, zijn voorhoofd tegen haar rug, zijn hand onder haar borst. Toen bewoog hij langzaam, zonder ritme. Gewoon om te voelen dat hij er was. Dat zij er was.

Ze zuchtte diep. ‘Oh, dat is nog eens lekker wakker worden! Ga door!’

Hij bewoog opnieuw in haar, traag, bijna bedachtzaam, alsof hij zijn eigen ritme nog moest vinden. Zijn erectie hield net voldoende stand, niet hard zoals gisteravond, maar stug genoeg om te kunnen bewegen. Hij bleef zachtjes stoten, soms diep en soms niet zo diep. Hij voelde dat hij nog steeds in haar zat, hard genoeg om te bewegen. Niet met de zekerheid van vroeger, maar genoeg. Net genoeg.

Iets in hem durfde het nog niet te geloven. Alsof elk moment de stroom kon wegvallen, zijn lichaam zich weer kon terugtrekken uit wat net begonnen was.

Maar zij keek hem aan, zacht, alsof niets hoefde. En misschien was dat precies waarom het lukte: omdat falen geen einde meer was, maar een mogelijkheid die niet langer de macht had.

Geen overwinning. Geen herstelling. Alleen dit moment, waarin hij haar kon voelen, vanbinnen en vanbuiten, en zichzelf niet hoefde te verbergen.

Haar kut werd bij elke stoot natter.

Hij voelde het: hij was niet helemaal hard. Niet zo als hij wilde zijn. Maar hij zat in haar, en zij duwde niet terug. Ze ademde diep in zijn hals en fluisterde.

‘Mmm… je maakt me nat. Ga door. Je maakt me weer geil, Luuk! Oh, jah,’ zei ze kreunend, ‘dat voelt heerlijk. Ja…’

Haar woorden streelden hem meer dan haar lichaam. Hij hield zijn bewegingen klein, gecontroleerd, bang dat hij zou verslappen als hij zich helemaal liet gaan. Haar lijf werkte mee, warm, glijdend, gretig. Maar zijn eigen lijf hield zich op de achtergrond, als een dier dat elk moment kon wegglippen. Toch voelde hij haar bekken meebewegen, haar benen opzij, haar handen zacht op zijn schouderbladen.

Hij kneep zijn kaken even op elkaar. Niet van pijn, maar van inspanning. Hij concentreerde zich op haar geluiden, op haar geur, op de manier waarop haar lichaam zich opende. Niet op zichzelf. Niet op zijn onzekerheid.

De vrijpartij was misschien wat kort. Ze kwamen beiden rustig en zonder haast, minder heftig dan de avond ervoor, maar niet minder verzadigd of bevredigend.

Bij het naderen van zijn climax had hij zich gefocust op haar bewegingen, haar borsten die licht op en neer gingen, haar gezicht dat even strak stond. Hij was klaargekomen zonder die felle impuls, zonder de allesverzengende ontlading die hij kende van vroeger. Eerder als een golf die zich netjes aan de rand van het strand terugtrok.

Maar zij had niets gemerkt. Of had niets willen merken. Misschien was dat genoeg.

Na hun climax lagen ze stil in elkaar verstrengeld terwijl hun ademhaling weer rustiger werd. Haar hand rustte op zijn borst. Zijn hand op haar heup. Hij voelde haar hartslag langzaam dalen tegen zijn zij.

Hij dacht: Ik was er. Maar ook weer niet helemaal. Hoe lang kan ik dit nog maskeren?

Ze zuchtte tevreden. Haar ogen waren gesloten. Ze leek ontspannen. Gelukkig misschien zelfs.

Toen hij zich terugtrok, deed hij dat voorzichtig. Zijn lul was al zachter geworden. Niet abrupt, maar toch te snel naar zijn gevoel. Een paar tellen later had hij het warme nat van hun samenzijn op zijn dijen gevoeld.

Zij draaide zich naar hem toe. Legde haar hand op zijn wang.

‘Je was lief voor me,’ zei ze.

Hij slikte. Die woorden — niet geil, niet speels, maar warm — raakten iets in hem. Hij glimlachte, al wist hij niet goed wat hij moest antwoorden. Ze drukte haar lippen op zijn kaak. Een zachte kus, zonder verlangen, maar met iets wat dieper ging.

Ze keek hem aan, haar ogen glansden. ‘Ging het een beetje voor jou?’

Hij knikte langzaam. Te langzaam. Zijn antwoord bleef uit.

Ze hield haar hoofd een beetje schuin. ‘Of had je moeite om het vast te houden?’

Hij aarzelde. De vraag was zacht, zonder oordeel, maar hij voelde zich onmiddellijk betrapt. Hij wilde wegkijken, maar bleef liggen.

‘Een beetje,’ zei hij. ‘Niet veel. Maar genoeg om het te voelen.’

Ze legde haar hand op zijn borst. ‘Het voelde goed. Echt.’

‘Voor jou wel, denk ik.’

‘En voor jou dan?’

Hij ademde langzaam in. ‘Ik ben bang dat het niet meer vanzelf komt. Dat ik altijd moet opletten. Alsof mijn lijf niet meer meewerkt als ik me laat gaan.’

Ze keek hem aan zonder iets te zeggen. Haar blik was open.

‘En gisterenavond dan?’

‘Was… uitzonderlijk. Ik weet niet eens of ik dat kan herhalen.’

Ze streek met haar duim langs zijn borstbeen. ‘Je hoeft niks te bewijzen. Echt niet. Het was goed. En het is goed.’

Hij sloot zijn ogen, even. In de stilte die volgde, voelde hij hoe de schaamte langzaam wegsloop. Niet helemaal. Maar voldoende om te blijven liggen. Bij haar.

Ze trok de deken iets over hen heen. Haar been rustte tegen het zijne.

‘Zullen we zo een douche nemen?’ vroeg ze.

‘Ja,’ zei hij. ‘Graag.’

Haar hand bleef op zijn borst liggen. Zacht, als een anker.

‘Je kijkt anders.’

‘Ik voel me ook anders.’

‘Beter?’

Hij knikte.

Ze glimlachte. ‘Zullen we dan maar gaan douchen?’

‘Of eerst koffie?’

‘Koffie. En dan mag jij uitleggen aan de barjongen dat we maar één stel sokken bij ons hebben.’

Hij lachte. ‘Ik zeg gewoon dat we gestrande collega’s zijn die door de omstandigheden genoodzaakt waren elkaars voeten te verwarmen.’

‘Klinkt redelijk.’

Ze bleven nog even liggen. Niet meer verstrengeld, maar nog wel verbonden. Geen woorden voor later. Alleen deze ochtend.

Het ontbijt vond plaats in een kleine serre dat aan de achterkant van het hotel in het verlengde van het restaurant lag. Een paar tafels, veel licht, uitzicht op een binnenplein waar een flinke pak sneeuw lag. Er zaten twee andere gasten, beiden alleen, verdiept in hun telefoon. Nina en Luuk zaten tegenover elkaar, met een dampende kan koffie tussen hen in, hun jassen over de stoelleuning gehangen.

‘Treinen rijden nog niet,’ zei Nina, terwijl ze op haar scherm keek. ‘Tot minstens halverwege de middag geen doorgaand verkeer. Daarna alleen mondjesmaat.’

Luuk nam een slok. ‘Dus we hebben nog tijd.’

Ze knikte, zonder op of om te kijken. ‘Wat wil je daarmee zeggen?’

‘Niks bijzonders. Alleen dat het me niet stoort en dat ik het niet erg vind om nog wat tijd met je door te brengen. Integendeel.’

Ze keek hem aan. Niet vragend, niet plagerig. Alleen aanwezig.

‘Mij stoort het ook niet,’ zei ze toen. ‘Het is… prettig, hoe het nu is.’

Ze aten in stilte. Een croissant, wat yoghurt, een stukje fruit. Af en toe raakten hun knieën elkaar onder tafel. Niet nadrukkelijk, maar zonder dat iemand ze terugtrok.

Na het eten bleven ze nog even zitten. Buiten was het kouder dan de weersvoorspellingen hadden aangegeven. De sneeuw bleef dan ook liggen. Alleen waar de sneeuw tegen de vensters aan was gewaaid, gleden aan de buitenkant waterdruppels langs het glas. Nina pakte haar kop opnieuw op en keek over de rand naar hem.

‘Wat ga jij doen als je straks terug bent?’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Weer aan het werk. Klanten, afspraken. En thuis… tja.’

‘Ga je iets zeggen?’

‘Over wat hier gebeurd is?’

Ze knikte.

Hij dacht even na. ‘Ik denk het niet. Of in ieder geval niet meteen. Maar ik ga het ook niet vergeten.’

Ze keek hem nog steeds aan. ‘Het hoeft geen geheim te worden. Maar het is ook geen begin van iets. Toch?’

Hij keek terug. Zijn blik was helder. ‘Zou je dat willen, dat het een begin van iets is? Ik bedoel, ik zou het niet erg vinden om je vaker te zien. Maar het begin van een affaire, neen, daar ben ik niet op uit. Maar er is wel een besef bij me ontstaan.’

‘Dat je meer bent dan alleen je agenda en je huwelijk?’

Hij knikte. ‘Zoiets, maar dat niet alleen. Dat ik nog kan genieten en dat ik nog wat geluk kan toelaten ook al is het niet via de reeds lang aangelegde paden.’

Hij keek haar indringend aan en vroeg: ‘Jij bent toch ook niet uit op een affaire? Als ik je gisteren goed heb begrepen, ben je daar helemaal niet het type voor.’

Ze stond op, legde haar servet op tafel, keek hem aan en zei met een zweem van spijt in haar stem: ‘Neen, ik ben ook niet uit op een affaire, dat is me allemaal te rommelig.’

Ze pauzeerde even voordat ze zei: ‘Ik ga nu even douchen. De doucheruimte is groot genoeg voor twee. Dus als je zin hebt?’

‘Lijkt me een prima idee. Ik geloof dat de geur van ons samenzijn nog om me heen hangt.’

‘Nog koffie?’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Jij?’

‘Altijd.’

Ze schonk zichzelf nog een halve kop in en bleef staan, leunend tegen de rand van de tafel. Haar blik gleed door de ruimte. Toen keek ze hem weer aan, zacht glimlachend.

‘Weet je wat ik zo bijzonder vond vannacht?’

‘Zeg het eens.’

‘Dat je me vertrouwde en jij het toeliet. Niet alleen mij, maar ook jezelf. Dat is zeldzaam, Luuk. Echt.’

Hij keek haar lang aan. ‘Hoorde ik daarom een beetje spijt in je stem net?’

Ze keek hem met een zachte blijk aan en zei: ‘In andere omstandigheden….’.

Ze wisselden verder geen woorden meer. Alleen een knik, langzaam, en bij hem de wetenschap dat hij iets had teruggevonden wat hij niet eens wist dat hij kwijt was geraakt.

In de douche was het stil, op het geluid van het water na. Het was een brede cabine met een glazen wand en een gemetselde bank tegen de muur. Ze stonden naast elkaar, niet tegen elkaar aan, maar ook niet ver. De warmte van het water, het stoom in de ruimte en de nabijheid van elkaars lichaam maakten woorden overbodig.

Nina waste haar haar terwijl Luuk haar rug afspoelde. Daarna draaide ze zich naar hem toe en legde haar handen op zijn borst, zonder bijbedoeling. Alleen even daar zijn. Zijn handen lagen losjes op haar heupen. Hun voorhoofden raakten elkaar, de ogen gesloten. Een kus, een gepassioneerde aanraking van lippen die verder niets anders hoefde te bewijzen dan dat ze voor een etmaal helemaal op elkaar waren afgestemd.

Toen het water werd uitgezet, bleven ze nog even staan, elkaar omhelzend. Niets gehaast. Alleen het natrillen van wat ze al deelden.

—

Ze checkten uit, elk hun eigen tas in de hand. De receptionist zei dat de doorgaande trein naar het westen als eerste weer zou rijden en daarna die naar Zwolle. Er stond inmiddels een rij auto’s op de parkeerplaats, ingesneeuwd maar weer in beweging. De lucht was lichtgrijs, de sneeuw op de stoepen knerpte onder hun voeten.

‘Je bent rustig,’ zei Nina, terwijl ze naast hem liep.

‘Ik voel me… goed. Alsof ik iets heb ingehaald waarvan ik niet eens wist dat ik het achter me gelaten had.’

‘Dat kan gebeuren,’ zei ze. ‘Zeker in de sneeuw.’

Hij keek haar aan. ‘Ik had je eigenlijk veel eerder willen ontmoeten. Of misschien juist niet. Misschien was dit precies het juiste moment.’

‘Voor mij wel,’ zei ze. ‘We hadden niets om aan vast te houden, dus konden we gewoon zijn wie we waren.’

Bij het station stond haar trein al klaar. De omroepstem kondigde de bestemming aan, Den Haag CS. Ze keken elkaar aan, er was geen verlegenheid of twijfel.

‘Dit was goed,’ zei hij.

‘Ja. Dat was het.’

Ze omhelsden elkaar. Geen lange omhelzing, geen theatrale gebaren. Alleen even vasthouden. Daarna stapte zij in. Hij bleef op het perron staan, zijn handen in zijn zakken.

Toen de trein vertrok, zag hij haar gezicht achter het raam. Ze glimlachte, stak één vinger op, alsof ze iets wilde zeggen maar het bij dat kleine gebaar wilde laten. Hij stak zijn hand op. De trein gleed weg.

Hij bleef nog even staan. Toen liep hij naar zijn eigen perron. In de coupé vond hij een plek bij het raam. Terwijl hij ging zitten, voelde hij iets in zijn jaszak.

Een kaartje. Haar naam, telefoonnummer, e-mailadres. In kleine letters stond eronder:
“Voor als je ooit weer even aan jezelf wilt denken.”

Hij las het twee keer. Stak het niet meteen weg.

Hij besefte dat hij haar waarschijnlijk niet snel zou bellen. Niet omdat het niet de moeite waard was, maar juist omdat het dat wel was.

Maar hij wist nu dat het kon: verlangen zonder doel. Nabijheid zonder plicht.

Buiten trok het landschap langzaam aan hem voorbij, wit en stil. Hij keek naar zijn weerspiegeling in het glas, half doorzichtig tegen de sneeuw.

Er was iets in hem veranderd.

Misschien kwam hij nooit meer op deze plek terug. Misschien was dat juist de bedoeling.


-o-o-o-