De ongemakkelijke stilte op het podium is ondraaglijk. Kristof, verlamd door angst en schaamte, knielt naast het bed. Zohra, vastgebonden en naakt, houdt haar adem in. Leen, de onbetwiste koningin van de avond, torent boven hen uit, als een roofdier dat haar volgende zet overweegt. Met een langzame, afgemeten beweging pakt ze het flesje massageolie uit Kristofs trillende hand. Zijn vingers zijn koud en klam. "Stil maar, ventje," fluistert ze, een sneer die alleen hij kan horen. "Het is duidelijk dat je dit niet aankan."

Ze loopt kalm naar het hoofdeinde van het bed en richt haar blik op de duizenden gretige gezichten in de zaal. Haar stem is geen fluistering meer; het is een proclamatie. "Een massage is intiem," zegt ze, haar stem helder en koud. "Het is een kunst. Een spel van geven en nemen, van spanning en ontspanning." Ze werpt een blik vol minachting op Kristof. "Geen verveeld, ongemakkelijk gewrijf met je handen. Kijk," en ze draait zich weer naar Zohra, "zo moet het."

Met een zelfverzekerde beweging draait Leen de dop van het flesje. Ze giet een royale hoeveelheid van de goudkleurige, geurige olie in haar handpalm. De camera zoomt in op haar handen terwijl ze ze langzaam tegen elkaar begint te wrijven. Het geluid is zacht, intiem en wordt door de microfoons versterkt tot een sensuele, bijna hypnotiserende klank. Ze warmt de olie op. Haar gezicht is een toonbeeld van intense concentratie.

Dan, in een daad van pure, onbetwistbare dominantie, plaatst ze een knie op het bed. Ze kijkt Zohra, die haar met grote, panische ogen volgt, recht aan. Langzaam zwaait ze haar andere been over Zohra's lichaam en gaat schrijlings op haar heupen zitten, haar gezicht naar dat van Zohra gericht. De menigte hapt naar adem. Dit is een onverwachte, ongelofelijk intieme en confronterende houding. Zohra is nu volledig gevangen onder het gewicht en de blik van haar rivale. Ze kan haar hoofd niet meer wegdraaien; ze wordt gedwongen omhoog te kijken, naar het triomfantelijke gezicht van Leen en haar naakte bovenlijf dat boven haar uittorent.

Leen kijkt even neer op de vrouw onder haar. Dan plaatst ze haar warme, glibberige handen op Zohra's sleutelbenen, haar vingers rustend op de plek waar haar nek en schouders samenkomen. Zohra flinst hevig, een gewelddadige rilling trekt door haar hele lichaam. De aanraking is een brandmerk, de intieme nabijheid een ondraaglijke kwelling. Maar Leens handen zijn zelfverzekerd en weten precies wat ze doen. Ze negeren de weerstand. Haar vingers beginnen een trage, sensuele dans over de huid van Zohra's bovenlichaam. Ze glijden over haar schouders, langzaam naar beneden over haar armen, en weer terug. Ze traceren de lijn van het borstbeen, en cirkelen zachtjes over haar buik. Het is geen liefdevolle aanraking. Het is een klinische, bijna arrogante demonstratie van kunde. Elke beweging schreeuwt: Ik ken dit lichaam beter dan jij. Ik weet wat het voelt. En ik bezit dit moment.

Zohra, gevangen in deze nachtmerrie van ongewenste intimiteit, vecht een innerlijke strijd. Haar geest schreeuwt van haat en vernedering, maar haar lichaam, verraderlijk en eerlijk, reageert op de deskundige aanraking. Tegen haar wil in voelt ze spieren ontspannen die ze niet eens wist dat ze had aangespannen. Een zachte, onwillekeurige zucht ontsnapt haar lippen, een geluid van overgave dat ze onmiddellijk haat.

Kristof kijkt toe vanaf de sofa, zijn mond open, zijn brein niet in staat om het tafereel te verwerken. Hij ziet zijn vrouw, topless en dominant, in een parodie van een liefdesscène met zijn minnares. Hij ziet een kant van Leen – een sensuele, zelfverzekerde kracht – die hij al jaren niet meer heeft gezien, en ze gebruikt het nu als een instrument van pure, psychologische marteling.

Leen voelt de zucht, de kleine overwinning van haar aanraking op Zohra's wil. Ze buigt zich voorover, haar gezicht nu slechts centimeters van dat van Zohra verwijderd, haar naakte borsten die bijna de huid van Zohra's borstkas raken. Ze fluistert, haar adem een dodelijk geheim. "En dit, Zohra, was nog maar het voorspel."

Leen komt langzaam overeind en kijkt even neer op de vrouw onder haar. Dan, met een blik die pure, onversneden minachting uitstraalt, pakt ze het flesje massageolie weer van het nachtkastje. Ze draait het flesje om en laat een nieuwe, gulle stroom van de goudkleurige vloeistof lopen, niet in haar handen, maar direct op haar eigen naakte borsten. De olie is koud en de rilling die over Leens huid trekt, is voor iedereen zichtbaar. Langzaam, met haar ogen gefixeerd op de panische blik van Zohra, begint ze de olie in te wrijven, haar handen glijden in trage, sensuele cirkels over haar eigen huid, haar eigen tepels. Het is een daad van narcistische, arrogante zelfliefde, een demonstratie. Kijk, schreeuwt elke beweging, kijk wat echte sensualiteit is. Kijk wat jij nooit zult zijn.

Dan, als haar borsten volledig glimmen en verzadigd zijn, buigt ze zich weer voorover. "En nu," fluistert ze, "gaan we verder." Ze laat haar lichaam zakken tot haar met olie bedekte borsten de droge, gespannen huid van Zohra's borstkas raken. Zohra's hele lichaam schokt als in een elektrische stuip. De aanraking is niet alleen huid op huid; het is de ultieme vernedering, de triomf van haar rivale die letterlijk op haar wordt gedrukt.

Leen begint te bewegen. Het is geen ruwe of snelle beweging. Het is een sensuele dans. Langzaam, tergend langzaam, schuurt ze haar borsten over het bovenlichaam van Zohra. Ze glijdt van haar sleutelbenen naar haar buik en weer terug, in een wiegend, hypnotiserend ritme. Het is een intieme, trage wals van dominantie en overgave. De warmte van haar huid, de gladheid van de olie, de zachte druk van haar volle borsten; het is een overweldigende aanval op Zohra's zintuigen, een marteling die niet pijnlijk is, maar daardoor des te erger. Zohra's geest schreeuwt, vecht, maar haar lichaam verraadt haar opnieuw. Tegen haar wil in voelt ze de rillingen van een ongewenste, afschuwelijke opwinding. Een zacht gekreun ontsnapt haar lippen, een geluid van pure, innerlijke verscheurdheid. Ze haat Leen, ze haat dit moment, maar ze kan de fysieke reactie van haar eigen lichaam niet stoppen.

Kristof kijkt toe, zijn mond open, zijn brein kortgesloten. Hij ziet zijn vrouw in een daad van pure, erotische wreedheid die zijn stoutste fantasieën overtreft, en het breekt hem. Hij voelt een golf van misselijkmakende jaloezie, niet op Zohra, maar op de hele situatie, op de ongeremde, gevaarlijke vrouw die Leen is geworden.

Leen voelt de trillingen van Zohra's lichaam onder zich. Ze voelt de overgave. Ze komt langzaam overeind, haar met olie bedekte lichaam glimmend als dat van een bronzen godin. Ze kijkt neer op Zohra, en ze ziet het. Het is onmiskenbaar. Zohra's lichaam, dat daarnet nog vocht tegen de aanraking, heeft de strijd opgegeven. Het schreeuwt een verlangen naar ontlading uit, een geilheid die ze niet meer kan verbergen. Haar ademhaling is oppervlakkig en snel, haar heupen maken een kleine, onwillekeurige, wiegende beweging tegen de riemen. Haar ogen zijn halfgesloten, niet meer in angst, maar in een staat van verwarde, ongewilde lust. Ze is gebroken, niet alleen mentaal, maar ook fysiek. Ze is volledig overgeleverd aan de sensaties die haar rivale in haar heeft opgewekt. Leen ziet de overwinning in de ogen van haar vijand. Ze ziet de totale overgave. En in een laatste, ultieme daad van dominantie, buigt ze zich weer voorover. Ze drukt haar mond op die van Zohra.

In de regiekamer:

"MIJN GOD! ZE KUST HAAR!" schreeuwt Alain, en hij springt op uit zijn stoel, zijn headset vliegt van zijn hoofd. "CAMERA TWEE, CLOSE-UP! NU! NU! NU! Dichterbij, verdomme, ik wil de verdomde speekseldraden zien!"

Valerie staat als aan de grond genageld, haar hand voor haar open mond geslagen. "Dit... dit is niet meer normaal, Alain. Dit is waanzin."

"Waanzin?" lacht Alain, een wilde, bezeten blik in zijn ogen. "Dit is geen waanzin, Valerie! Dit is kunst! Dit is de Sixtijnse Kapel van de reality-tv! We zijn goden!"

Terug op het podium:

De kus is geen tedere aanraking. Het is een gevecht. Een overname. Leens lippen zijn hard, dwingend. Zohra's eerste reactie is een schok, een poging haar hoofd weg te trekken, maar Leens hand grijpt haar kaak vast en houdt haar op haar plaats. Dan gaan hun tongen een duel aan. Het is een strijd van haat en onwillige lust. Zohra vecht tegen de invasie, maar haar lichaam, dat al schreeuwt om meer, verraadt haar. Ze beantwoordt de kus, niet uit verlangen naar Leen, maar omdat ze niet anders kan. Haar lichaam heeft een eigen wil gekregen, een wil die alleen nog maar naar een ontlading zoekt, ongeacht de bron.

Het publiek, dat dacht alles gezien te hebben, wordt volledig gek. De zaal explodeert in een geluid dat elke vorige reactie overtreft. Het is een oerkreet, een collectieve, extatische schokgolf. De "LEEN! LEEN! LEEN!"-chant is nu een bezwerende, hypnotiserende dreun die de hele studio doet trillen op haar grondvesten. Kristof, vergeten op zijn sofa, kijkt met dode ogen. Zijn brein weigert het beeld te verwerken. Zijn vrouw. Zijn minnares. In een brutale, passionele omhelzing. Het is een kortsluiting van zijn realiteit, een beeld dat hem voor de rest van zijn leven zal achtervolgen.

Leen voelt de strijd, de overgave, de ultieme overwinning. Ze is niet alleen de meesteres van de show, ze is de meesteres van Zohra's lichaam en ziel. Langzaam, heel langzaam, trekt ze zich terug, een dunne draad speeksel die de verbinding tussen hun monden even in stand houdt. Ze kijkt neer op de hijgende, verslagen vrouw onder haar. Zohra's ogen zijn nu wijd open, vol met een onbevattelijke mix van haat, lust, en pure, gebroken overgave.

De kus is verbroken, maar de energie ervan zindert nog na in de studio. Leen, die nog steeds over Zohra heen leunt, kijkt neer op het verslagen gezicht van haar rivale. Ze ziet de verwarring, de haat, en de onmiskenbare, verraderlijke gloed van opwinding in Zohra's ogen. Zohra's lichaam, nog steeds trillend van de naschokken van de massage en de kus, is een open boek van verlangen. Een verlangen dat ze verafschuwt, maar niet kan ontkennen. Leen ziet het, en ze glimlacht. Ze heeft de sleutel tot Zohra's ziel gevonden. Ze buigt zich nog één keer voorover, haar lippen strijken zachtjes langs Zohra's oor. Haar stem is een intiem, zijdezacht en uiterst giftig gefluister.

"Ik hoop dat het volgende nummertje dat je gekozen hebt, iets leuks is." Zohra's adem stokt. "Zodat je helemaal tot rust..." Leen laat een pauze vallen, en haar stem wordt nog lager, nog intiemer. "...of moet ik zeggen, tot een explosie kan komen."

De woorden zijn een directe, wrede erkenning van Zohra's fysieke staat. Het is geen dreigement meer; het is een belofte. Een belofte van een gedwongen, publiekelijke ontlading, geregisseerd door haar grootste vijand. Een enkele, hete traan van pure, machteloze frustratie ontsnapt uit Zohra's ooghoek en baant zich een weg door de olie op haar huid.

Tevreden met het resultaat, komt Leen langzaam en elegant overeind. Ze geeft Zohra een laatste, bijna teder klopje op haar wang en draait haar de rug toe. Ze loopt terug naar het midden van het podium, de onbetwiste heerseres, klaar voor de volgende ronde van haar spel. Terwijl Leen zich opricht en Zohra in haar vernedering achterlaat, vangt het felle licht van de studiolampen haar lichaam. Een collectieve, scherpe ademhaling trekt door de zaal. Haar borsten blinken van de olie. De gouden vloeistof is nu een deel van haar geworden. Het vormt een glinsterende, sensuele laag over haar huid, van haar handen en armen tot haar buik en borsten. Elke spierbeweging, elke ademhaling, creëert een dans van lichtreflecties. Ze lijkt niet langer op een gewone vrouw van vlees en bloed, maar op een idool, gegoten uit vloeibaar goud, een levend, ademend beeld van wraak en ongetemde vrouwelijkheid.

Iedereen staart haar met open mond aan. Het uitzinnige publiek is stilgevallen, hun gejoel en gescandeer vervangen door een verblufte, bijna eerbiedige stilte. Kristof kijkt vanaf de sofa, zijn gezicht een onleesbaar masker van afgrijzen, verlangen en totale onmacht. Zelfs de geharde cameramensen, die dachten alles al gezien te hebben, staren gefascineerd naar het beeld op hun monitors. Ze is niet langer een deelnemer. Ze is het onderwerp. Ze is de show. En ze geniet van elke seconde van hun stille, machteloze aanbidding.

Leens overwinning op Zohra's psychologische aanval is compleet. Ze heeft gelachen, haar macht herbevestigd, en nu is de blik van elke ziel in de studio weer op haar gericht, wachtend op het volgende hoofdstuk van haar meedogenloze script. "Dat was de opdracht achter deurtje nummer twee," kondigt ze aan, haar stem weer helder en in controle. "Maar je koos er twee, Zohra. Dus... wachter. Open nummer vijf."

De wachter die het dichtst bij het koffertje staat, komt in beweging. Het is niet zomaar een wachter. Het is de leider, een oudere, imposante man met een kaalgeschoren hoofd en een dun, wit litteken dat van zijn wenkbrauw naar zijn kaaklijn loopt. Zijn bewegingen zijn niet die van een gehaaste beveiliger, maar van een monnik die een heilig ritueel uitvoert. Hij knielt bij het koffertje, zijn rug is een onwrikbare muur van spieren. Zijn handen, groot en gekalligrafeerd met aderen, bewegen met een onverwachte, delicate precisie. Hij steekt het zilveren sleuteltje in het slot van deurtje nummer vijf. Een zachte klik. Langzaam, met een ondraaglijke, afgemeten traagheid, trekt hij het deurtje open.

De camera zoomt in. In het met rood velours beklede vakje liggen twee objecten: een perfecte, diepzwarte roos, de blaadjes zo donker dat ze het licht lijken te absorberen, en daarnaast een kaart. De wachter neemt de kaart die erbij ligt en overhandigt deze aan Leen. Ze leest de inhoud met een onpeilbare uitdrukking op haar gezicht. "Interessant," zegt ze. Ze heft haar blik en kijkt recht in de camera. "De opdracht is als volgt: 'De winnaar gebruikt de roos, die symbool staat voor een hele reeks speeltjes die op dit moment nog veilig weggeborgen zijn, om de verliezer in een staat van totale overgave te brengen." Voordat Leen of het publiek de implicaties volledig kan verwerken, wordt de studio gevuld met een diepe, onpersoonlijke, dreunende stem – de officiële voice-over van de show.

"OPGELET. EEN NIEUWE SPELREGEL IS GEACTIVEERD." Iedereen, inclusief Leen, kijkt verrast op. "DE OPDRACHT ACHTER DEUR VIJF ZAL WORDEN UITGEVOERD DOOR DE KANDIDATE DIE DOOR TELEVOTING HET MEESTE GELD VERZAMELT. TWEE BETAALNUMMERS ZULLEN NU VERSCHIJNEN. HET PUBLIEK STEMT DOOR TE BELLEN. ELKE OPROEP IS EEN GIFT VAN TIEN EURO. DE KANDIDATE MET HET HOOGSTE BEDRAG AAN HET EINDE VAN DE STEMRONDE, VOERT DE OPDRACHT UIT OP DE ANDER." De stem pauzeert, en levert dan de genadeklap. "HET LEUKE IS... IEDERE KANDIDATE MAG DE HELFT VAN HAAR OPGEHAALDE BEDRAG HOUDEN."

Op de reusachtige schermen in de studio verschijnen twee beelden. Links, een live close-up van Zohra's smekende gezicht. Rechts, een close-up van Leens zelfverzekerde glimlach. Onder elk beeld verschijnt een ander telefoonnummer en een teller die op €0 staat. Een klok begint af te tellen: tien minuten.

De macht is in één klap verschoven. Leen is niet langer de absolute heerseres. Ze is nu een kandidate, afhankelijk van de grillen – en het geld – van het publiek. Zohra, vastgebonden en vernederd, ziet haar kans. Ze kan niet spreken, maar haar ogen spreken boekdelen. Ze kijkt de camera aan met een blik die smeekt, verleidt, belooft. Ze vecht voor haar leven met het enige wapen dat ze nog heeft. Leen begrijpt de nieuwe regels onmiddellijk. Ze draait zich met een uitdagende grijns naar de camera en het publiek. Ze hoeft niets te zeggen. Haar blik zegt alles: Kies mij. Geef mij de macht. Geef mij het geld. En ik geef jullie de show van jullie leven.

De strijd is opnieuw begonnen, maar nu is het een perverse populariteitswedstrijd, een commerciële veiling van dominantie. De tellers op het scherm beginnen langzaam, en dan steeds sneller, op te lopen.

In de regiekamer

De sfeer is veranderd van een gespannen, creatieve roes naar de hectische, adrenaline-gedreven chaos van een beursvloer tijdens een financiële crisis. Technici schreeuwen cijfers naar elkaar. "Tellers passeren de vijftigduizend euro gecombineerd!" "De bellijnen staan roodgloeiend! De provider smeekt om genade!" "Social media is volledig ontploft! #TeamLeen en #TeamZohra zijn wereldwijd trending!"

Valerie, de producente, ijsbeert achter de consoles, een nerveuze, opgewonden energie knettert om haar heen. Maar Alain, de regisseur, zit volkomen stil. Hij is een standbeeld in het midden van de orkaan, zijn ogen zijn gefixeerd op de twee oplopende tellers, zijn gezicht verlicht door de dansende, veelbelovende getallen. Hij kijkt hoe de teller van Leen die van Zohra inhaalt, hoe Zohra's teller een plotselinge sprong maakt, en hoe Leens bedrag dan weer exponentieel groeit. Het is een financiële oorlog, live uitgevochten met de portemonnees van de natie.

De gecombineerde teller passeert de honderdduizend euro. Dan honderdvijftigduizend. Alain leunt langzaam achterover in zijn stoel. Een brede, bijna extatische grijns spreidt zich over zijn gezicht. Hij heft zijn beide handen in de lucht in een gebaar van absolute overwinning. "Jackpot!" roept hij, zijn stem bulderend door de regiekamer en de chaos overstemmend. Hij draait zich om naar Valerie, zijn ogen glinsteren van pure, onversneden hebzucht. "Wie had gedacht," zegt hij met een schaterlach, "dat een psychologische oorlogsvoering zo verdomd winstgevend kon zijn?"

De tellers op de gigantische schermen blijven stijgen, een visuele weergave van de financiële en emotionele oorlog die live wordt uitgevochten. De klok tikt onder de drie minuten. De spanning in de studio is bijna fysiek.

Dan, op het absolute hoogtepunt van de stemming, terwijl de tellers de tweehonderdduizend euro naderen, gebeurt het opnieuw. KLIK. Het beeld van de twee strijdende vrouwen wordt abrupt vervangen door een vrolijke, kleurrijke reclame voor een nieuw type wasmiddel. De diepe, dreunende stem van de voice-over vult de stilte.

"We zijn zo terug met de bloedstollende ontknoping van 'Win of Verlies', na de reclame."

In de huiskamers:

In een doorsnee rijtjeshuis in Vlaanderen schreeuwt een man genaamd Bart tegen zijn televisiescherm. "Nee! Niet nu! Ik was aan het bellen voor Leen!" Hij gooit zijn telefoon gefrustreerd op de bank, naast een halflege zak chips. Zijn vrouw, Sandra, kijkt hem met een mengeling van afkeer en fascinatie aan. "Je hebt al vijf keer gebeld, Bart. Dat is vijftig euro. Voor een tv-programma." Bart hoort haar niet. Hij ijsbeert door de kamer en wacht tot de reclame voorbij is.

In een chic, minimalistisch ingericht appartement in de stad, zit een groep van vier vrienden, twee koppels, met open mond naar het scherm te staren. De glazen wijn in hun handen zijn vergeten. "Ik kan niet geloven dat ze dit doen," fluistert een van de vrouwen, Eva. "Dit is toch niet meer legaal?" Haar vriend, Thomas, schudt zijn hoofd. "Legaal of niet, ik heb nog nooit zoiets gezien. Ik heb net gestemd op Zohra." De andere vrouw, Charlotte, kijkt hem geschokt aan. "Op Zohra? Ben je gek? Leen is een icoon!" Een verhitte discussie ontstaat, niet over politiek of het nieuws, maar over #TeamLeen versus #TeamZohra.

In een rustig, donker studentenkot zit een jongeman alleen voor zijn laptop, de livestream van de show open. Naast hem ligt zijn telefoon. Hij heeft net al zijn beltegoed opgebruikt om op Leen te stemmen. Hij kijkt niet naar de reclame, maar naar de exploderende sociaal media-feeds. Hij leest de woedende, opgewonden, geschokte en bewonderende reacties van duizenden vreemden en voelt zich, voor het eerst die avond, niet alleen. Hij is onderdeel van iets groots, iets historisch.

Door het hele land, in miljoenen huiskamers, wacht de natie. De reclame voor wasmiddel, auto's en yoghurt is slechts een irritante, noodzakelijke pauze in het belangrijkste evenement van het jaar. Niemand zapt weg. Niemand haalt drinken. Iedereen wacht. Wacht op de uitslag. Wacht op de ontknoping. Wacht om te zien wie de roos zal hanteren.

- - -

En nu is het aan jullie, neem deel aan de virtuele televoting door in de reacties onder het verhaal te stemmen voor Leen of Zohra (liefst met een woordje uitleg). Het verhaal gaat verder als voldoende mensen hun stem hebben uitgebracht, 1 stem per persoon.