Na de zinderende reclamepauze keert de rust langzaam terug in de studio. De camera's vinden Leen, die als een onverstoorbare koningin in het midden van het podium staat. "Welkom terug, beste mensen," zegt Leen, haar stem is een kalme, heldere stroom in de oceaan van opwinding. "Ik hoop dat jullie genoten hebben van de pauze. Want de echte show... begint nu pas."

Ze draait zich naar de vastgebonden Zohra, die haar met een mengeling van haat en pure doodsangst aanstaart. "We gaan de selectie van de tien mannen nog even uitstellen," vervolgt Leen. "Ik vind dat onze dierbare Zohra nog niet helemaal... ontspannen is. Nog niet klaar voor wat komen gaat." Een spottende glimlach speelt om haar lippen. "En daarom is het nu tijd voor een fenomeen dat de trouwe kijkers ongetwijfeld zullen herkennen. Heren wachters..." Ze laat een dramatische pauze vallen. "...het Koffertje der Lusten."

Een golf van herkenning en opgewonden geroezemoes trekt door het publiek. Ze weten wat dit betekent. De wachter die het dichtstbij staat, marcheert met plechtige passen naar voren en presenteert een glimmend, zwart koffertje. Hij opent het en onthult de binnenkant. Het is feitelijk een klein, houten kastje met zes genummerde vakjes, van 1 tot en met 6. "Het spel is simpel, Zohra," legt Leen uit, alsof ze een kind de spelregels van een bordspel uitlegt. "Jij kiest een nummer. Achter elk deurtje zit een opdracht, een spelletje, een zintuiglijke verrassing. Ontworpen om je voor te bereiden. Om je te laten voelen." Zohra’s ogen schieten heen en weer tussen de genummerde deurtjes, elk een mogelijke nieuwe poort naar de hel.

"Je mag de eerste opdracht weigeren," gaat Leen verder, "maar als je dat doet, moet je twee nieuwe deurtjes kiezen, en die opdrachten moet je allebei uitvoeren. Weiger je er daar één van, dan kies je drie nieuwe deurtjes, en die mag je niet meer weigeren. De keuze is aan jou. Eén, twee, of drie opdrachten. Wat wordt het?" De camera zoomt in op het gezicht van Zohra, dat nat is van de tranen en het zweet. Ze is gevangen in een diabolisch dilemma. Kiest ze voor de zekerheid van één kwelling, of gokt ze op een betere uitkomst, met het risico op een veelvoud aan vernederingen?

Het publiek is muisstil. Ze wachten. Kristof, vergeten op zijn sofa, staart met holle ogen, te gebroken om de complexiteit van deze nieuwe marteling zelfs maar te begrijpen. "Welk nummer, Zohra?" vraagt Leen, haar stem zacht en ongeduldig. "We hebben de hele avond, maar het publiek niet." Na een lange, trillende stilte, komt het antwoord, een schor gefluister dat nauwelijks hoorbaar is. "Drie."

Leen glimlacht. "Nummer drie. Een uitstekende keuze." Ze knikt naar de wachter die het koffertje vasthoudt. "Maak het open." Met een plechtige, bijna ceremoniële beweging steekt de wachter een klein, zilveren sleuteltje in het slot van deurtje nummer drie. Hij draait het om. Een zachte klik echoot door de stille studio. Langzaam trekt hij het deurtje open.

De camera zoomt onmiddellijk in. In het kleine, met rood velours beklede compartiment, liggen twee kleine, zilverkleurige objecten. Ze zien eruit als een kruising tussen een sieraad en een martelwerktuig: tepelklemmen, verbonden door een fijn, zilveren kettinkje. Aan het einde van elke klem hangt een klein, zilveren belletje. Een andere wachter stapt naar voren, een klein, zwart, fluwelen kussen in zijn handen. De eerste wachter neemt de klemmen voorzichtig uit het vakje en legt ze op het kussen. Hij loopt naar Leen en presenteert ze aan haar, alsof het de kroonjuwelen zijn.

Leen pakt de klemmen niet aan. Ze kijkt er even naar en dan naar Zohra. "Een klassieker," zegt ze. "Simpel, elegant, en zeer... effectief." Zohra kijkt met grote, panische ogen naar de glinsterende objecten op het kussen. Ze schudt haar hoofd, een snelle, paniekerige beweging. "Nee," fluistert ze. "Nee, dat niet. Ik... ik hou niet van pijn."

"Oh, maar dit is geen pijn, Zohra," zegt Leen met een valse, geruststellende stem. "Dit is... sensatie. Een manier om je bewust te worden van je eigen lichaam. Om je voor te bereiden." Zohra's brein draait op volle toeren. Ze kent de regels. Ze weet dat als ze weigert, ze twee andere nummers moet kiezen. Twee. En wat als daar iets ergers achter zit? Iets wat niet alleen een sensatie is, maar een diepere vernedering? De onbekende verschrikkingen achter de andere vijf deurtjes lijken plotseling veel angstaanjagender dan de bekende, zichtbare dreiging van de klemmen. Ze is gevangen. De pijn van de klemmen of de onbekende, mogelijk veel ergere pijn van twee andere opdrachten. Ze weet het niet. Haar gezicht is een open boek van innerlijke strijd, van angst en wanhoop. Ze kijkt smekend naar Leen, hopend op een greintje genade.

Maar Leens gezicht is een masker van ijskoude, onverstoorbare rust. Ze kijkt naar de worstelende Zohra en geniet van elke seconde van haar onzekerheid. "De keuze is aan jou, liefje," zegt ze zacht. "Wat wordt het?" De innerlijke strijd op Zohra's gezicht is een schouwspel op zich. De camera's vangen elke trilling van haar lip, elke flits van paniek in haar ogen. Ze weegt de zekere, stekende pijn van de klemmen af tegen de onbekende, mogelijk veel diepere vernedering achter de andere deurtjes.

Dan, in een laatste opflakkering van de strijdlust die haar tot de top van de televisiewereld heeft gebracht, vindt ze een uitweg. Niet uit de straf, maar uit de rol van het passieve slachtoffer. Ze heft haar hoofd, haar blik wordt scherp en ze kijkt niet naar Leen, maar recht in de hoofdcamera, alsof ze een geheime alliantie met het publiek wil smeden. "Ik weiger," zegt ze, haar stem plotseling helder en sterk. Voordat Leen kan reageren, lanceert Zohra haar tegenaanval. "Maar," vervolgt ze, een uitdagende grijns op haar lippen, "ik heb een voorstel. "Als ik twee andere nummers kies... ga jij ze dan dragen, Leen?"

De woorden echoën door de studio en het publiek, dat even de adem inhoudt, explodeert in een uitzinnige brul. Ze voelen het: dit is de ultieme confrontatie. De gevallen koningin die haar opvolger uitdaagt. Onmiddellijk begint een ritmische, dwingende chant, een golf van geluid die op Leen afkomt: "LEEN! DOEN! LEEN! DOEN! LEEN! DOEN!" De onverwachte, eensgezinde druk van de menigte treft Leen hard. Haar zelfverzekerde glimlach wankelt. Ze was de dirigent, maar plotseling probeert het orkest de maat over te nemen. Ze zet een kleine, onwillekeurige stap achteruit. Een verraderlijke blos verspreidt zich over haar wangen en borsten. Ze is de controle kwijt. De jager is plotseling weer een prooi, opgejaagd door de duizenden ogen van het publiek dat ze zelf heeft opgehitst.

Op de eerste rij springt een man op. Het is Frank, een veertiger met een rood, bezweet gezicht, die al de hele avond luidkeels commentaar geeft. Gesterkt door de sfeer en een paar biertjes te veel, brult hij boven de menigte uit, zijn vinger beschuldigend naar het podium wijzend. "JA LEEN! HANG DIE KLEMMEN AAN JE TIETEN" De vulgaire opmerking is de druppel. De bewondering van het publiek is omgeslagen in een eis, een bezitterige claim. Leen voelt een vlaag van de oude, vertrouwde paniek. Ze is een actrice die haar tekst is vergeten, gevangen in de felle lichten.

[B]In de regiekamer[/B]

"JA! DIT IS HET!" schreeuwt Alain, de regisseur, en hij slaat met zijn vlakke hand op de console. "De confrontatie! Het publiek dwingt haar! Ze moet ja zeggen, ze moet!" Hij ziet de kijkcijfers en de sociaal media-feeds exploderen. "Dit is het moment!"

Maar dan zien ze op de close-up monitor hoe Leens gezicht verstijft. Hoe ze langzaam haar hoofd begint te schudden, een subtiel gebaar van weigering. Alains euforie slaat om in woede. "NEEN! Wat doet ze nu?! Domme koe!" vloekt hij, en hij schopt tegen de poot van zijn stoel. "Ze verpest het momentum! Ze breekt de show! GODVERDOMME!" De hele regiekamer voelt de teleurstelling.

[B]Terug op het podium[/B]

Leen sluit even haar ogen, en in die seconde van duisternis herpakt ze zich. De paniek wordt verzwolgen door een golf van ijskoude, heldere woede. Ze opent haar ogen, maar ze kijkt niet meer naar Zohra. Haar blik is een laserstraal, gericht op die ene man op de eerste rij. De chant van het publiek sterft weg als ze de verandering in haar houding zien. Ze loopt langzaam naar de rand van het podium, tot ze recht boven Frank staat. "Hoe heet je?" vraagt ze. Haar stem is geen schreeuw, maar een dodelijk kalm gefluister dat de microfoons feilloos opvangen.

De man, verrast door de directe aandacht, stamelt. "Eh... Frank." "Frank," herhaalt Leen, en ze proeft het woord alsof het vuil is. "Ik waardeer je... enthousiasme. Maar je lijkt iets fundamenteels niet te begrijpen." Ze leunt een beetje voorover. "Ik ben niet Zohra. Ik ben geen pop die danst als het publiek aan de touwtjes trekt. Ik ben niet jullie bezit."

Ze komt weer overeind, haar schaduw valt over hem heen. "Ik bepaal wat hier gebeurt. Ik stel de vragen, en ik geef de bevelen. En mijn bevel aan jou, Frank, is nu: ga zitten en hou je mond. Of de volgende straf die ik bedenk, is speciaal voor jou." De dreiging is onmiskenbaar en absoluut. Frank, lijkbleek en volledig ontnuchterd, zakt als een pudding in elkaar en stort terug in zijn stoel. Een doodse stilte vult de zaal, onmiddellijk gevolgd door een nieuwe, nog luidere brul – dit keer geen eis, maar puur ontzag.

Met haar autoriteit niet alleen hersteld, maar versterkt tot een mythisch niveau, draait Leen zich kalm om naar de vastgebonden Zohra, die alles met een mengeling van afgrijzen en nieuwe angst heeft gadegeslagen. Leens stem is weer snijdend en kordaat. "Jij moet dit ondergaan, niet ik. De aandacht niet afleiden, Zohra." Ze heft haar kin. "Twee nieuwe nummers. Nu."

Met een schor, bijna onhoorbaar gefluister kiest Zohra haar twee nummers. "Twee... en... vijf."

"Twee en vijf," herhaalt Leen, haar stem triomfantelijk. Ze geeft de wachter een knikje. "We beginnen met nummer twee." De wachter opent het deurtje. Binnenin staat slechts één enkel, elegant flesje: goudkleurige massageolie.

Zohra, die zich had schrap gezet voor een nieuwe, ondenkbare verschrikking, kan een luidruchtige, snikkende zucht van opluchting niet onderdrukken. Haar hele lichaam, dat strakgespannen stond van de angst, wordt plotseling slap tegen de riemen. Een waterige glimlach verschijnt op haar gezicht. "Dank je, God," fluistert ze. Dit is een makkie. Dit overleeft ze wel.

Het publiek, dat had gehoopt op meer drama, reageert met een teleurgesteld geroezemoes. Leen ziet het allemaal gebeuren: de opluchting bij haar vijand, de lichte verveling bij haar publiek. Ze grijnst. Dit kan ze niet laten gebeuren. Ze heft haar handen. "Stil maar, stil maar, lieve mensen," zegt ze, haar stem druipend van het sarcasme. "De avond is nog jong. Een flesje massageolie is maar zo onschuldig als de handen die het gebruiken."

De zaal wordt weer stil en hangt aan haar lippen. "En voor deze opdracht," vervolgt Leen, "hebben we uiteraard een vrijwilliger nodig. Iemand met een... delicate aanraking. Iemand die weet hoe je spanning opbouwt." Ze scant de rijen. "Wie van jullie, heren, voelt zich geroepen om onze Zohra eens goed te verwennen?" De chaos is onmiddellijk terug. Een woud van opgestoken handen, een kakofonie van schreeuwende mannen. Leen laat haar blik langzaam over de menigte glijden, genietend van de macht die ze heeft om één van hen zijn wildste droom te schenken. Haar oog valt op de eerste rij.

"Frank!" roept ze. "Jij was daarnet zo vocaal in je steun. Misschien is dit je tweede kans om vanavond van nut te zijn. Kom naar voren!" Frank, de man die ze even daarvoor nog de mond snoerde, springt op alsof hij door de bliksem is getroffen. Hij kan zijn geluk niet op. Met een brede, zweterige grijns baant hij zich een weg naar het podium.

"Stop," zegt Leen als hij de eerste trede wil beklimmen. Ze kijkt hem van top tot teen aan. "Zeg eens, Frank. Waarom wil jij deze taak zo graag vervullen?" Frank, overrompeld door de vraag, stamelt: "Omdat... omdat het Zohra is! En ze is naakt! Het is een droom die uitkomt!" Leen luistert aandachtig en tikt met een vinger tegen haar kin. Dan schudt ze langzaam haar hoofd, haar gezicht een toonbeeld van gespeelde teleurstelling. "Nee, Frank. Dat is niet het juiste antwoord. Ik vrees dat je niet gekwalificeerd bent." Leen laat de teleurgestelde Frank aan de rand van het podium staan. De afwijzing, zo plotseling en publiekelijk, is te veel voor Frank. Zijn gezicht wordt paars van woede. De joviale man verdwijnt en maakt plaats voor een klein, venijnig monster.

"Hoer!" schreeuwt hij, en hij zet een dreigende stap naar Leen. "Denk je dat je beter bent dan ons? Je bent gewoon een seut die haar mannetje niet kan houden! Zohra is tien keer meer vrouw dan jij ooit zal zijn!" Leen deinst niet achteruit. Ze kijkt niet boos of gekwetst. Haar gezicht is volkomen onbewogen. Ze kijkt over haar schouder, naar de wachters die aan de rand van het podium staan. Ze geeft een bijna onmerkbaar, subtiel knikje met haar hoofd.

Het is het enige signaal dat nodig is. Voordat Frank nog een woord kan uitbrengen, zijn twee van de wachters bij hem. Ze zijn stil, snel en bruut efficiënt. De ene pakt zijn linkerarm, de andere zijn rechter. Met een professionele, geoefende beweging trekken ze zijn armen op zijn rug. Frank schreeuwt het uit, meer van verrassing dan van pijn. Ze sleuren hem van het podium, zijn voeten komen nauwelijks aan de grond. De menigte deinst geschokt achteruit. De wachters duwen hem terug in zijn stoel op de eerste rij. Terwijl de ene wachter zijn armen met een paar snel aangetrokken tie-wraps aan de leuningen vastbindt, haalt de andere een zwarte, rubberen prop met een riem tevoorschijn. Frank probeert zich te verzetten, maar het is zinloos. De knevel wordt in zijn mond geduwd en de riem wordt strak aangetrokken achter zijn hoofd. Zijn beledigingen en protesten zijn nu gereduceerd tot een reeks machteloze, woedende, onverstaanbare klanken. De hele operatie heeft nog geen dertig seconden geduurd. De rust is wedergekeerd.

Leen, die de hele scene met een ijzige kalmte heeft gadegeslagen, pakt haar microfoon weer. Ze richt zich tot het nu doodstille, geschokte publiek. "Zien jullie?" zegt ze, haar stem rustig en bijna belerend. "Dat, dames en heren, is waarom Frank geen goede keuze was." Ze wijst naar de vastgebonden, kokhalzende man. "Deze show gaat niet over brute kracht, niet over wie het hardst schreeuwt. Het gaat over controle. Over psychologie. Frank hier heeft geen controle. Hij wordt geregeerd door zijn teleurstelling en zijn kleine ego. Hij is zwak." Ze draait zich naar het verwarde publiek om haar beslissing toe te lichten.

Ze laat haar blik over de zaal glijden, een waarschuwing voor iedereen. "En daarom was hij ongeschikt voor de taak. “Platte lust is niet genoeg. Ik zoek iemand met een diepere motivatie. Iemand die echt... geïnteresseerd is in het welzijn van Zohra." Ze tikt met een vinger tegen haar lippen, haar gezicht een toonbeeld van diepe overpeinzing. Ze laat haar blik dwalen door de studio, over de hoofden van de menigte, langs de camera's, en dan, als een roofdier dat zijn prooi eindelijk lokaliseert, stopt haar blik. Hij landt op de rode sofa.

Haar ogen worden groot. Ze brengt een hand naar haar mond in een gebaar van perfect geacteerde, overdreven schok. "Oh, mijn God," zegt ze, haar stem vol valse verbazing. "Wat ben ik toch een warhoofd." Ze draait zich naar het publiek, haar gezicht een mix van schuld en openbaring. "Ik zou bijna mijn eigen ventje vergeten." De spotlights zwenken meedogenloos naar Kristof. Hij krimpt ineen, gevangen in de felle, beschuldigende lichtbundel.

Leen loopt langzaam naar de rand van het podium, zodat ze dichter bij hem is. Ze spreekt niet tegen het publiek nu, maar rechtstreeks tegen hem, haar stem versterkt door de microfoon zodat iedereen kan meegenieten van de publieke afrekening. "Kristof," begint ze, haar stem gevaarlijk zoet. "Ik was op zoek naar iemand met een diepe, persoonlijke connectie met Zohra. Iemand die haar echt begrijpt. En wie begrijpt haar nu beter dan jij?"

Kristof schudt zijn hoofd, een stom, smekend gebaar. "Leen, niet..."

"Niet wat, Kristof?" kapt ze hem af, haar zoete toon maakt plaats voor ijskoud venijn. "Niet herinneren hoe goed ze voor je was? Hoe ze je zo... snel tot rust bracht toen je het moeilijk had?"

De zaal reageert met een mix van gelach en "ooohs". De verwijzing naar zijn snelle orgasme is onmiskenbaar. "Ik ben niet vergeten wat je hebt gedaan, Kristof," vervolgt Leen, en ze wijst met een beschuldigende vinger naar hem. "Ik ben niet vergeten hoe je mij negeerde toen ik je smeekte om te stoppen. Hoe je koos voor haar belofte." Ze zet een stap dichterbij. "En ik ben zeker niet vergeten hoe je daar lag te kreunen van genot terwijl mijn wereld instortte."

Ze draait zich om naar het publiek, haar armen gespreid. "Vinden jullie ook niet dat hij haar iets verschuldigd is? Een wederdienst? Een 'dank je wel' voor de bewezen diensten?"

Een oorverdovende brul van "JA!" is het antwoord.

"Zohra heeft jou het ultieme genot geschonken, Kristof," zegt Leen, en ze richt zich weer op hem. "Het wordt tijd dat jij er iets voor in ruil doet. Het is een kwestie van beleefdheid."

De opluchting op Zohra's gezicht is verdwenen, vervangen door een nieuwe, nog complexere vorm van horror. Kristof, met de handen van zijn wraakzuchtige vrouw als gids, is een duizend keer erger vooruitzicht dan de lompe vingers van een willekeurige man. Leen heft haar kin. Haar blik is geen uitnodiging, maar een bevel. "Kom, Kristof. Laat Zohra niet wachten."

Op bevel van zijn vrouw beweegt Kristof zich als een marionet wiens touwtjes te strak zijn aangetrokken. Zijn schouders hangen, zijn blik is op de grond gericht. Hij loopt de paar meter naar het zijpodium, een tocht die aanvoelt als een gang naar het schavot, en pakt het flesje massageolie van het dienblad. Zijn handen trillen zo hevig dat het flesje zachtjes tegen het dienblad tikt, een klein, nerveus geluid dat de zware stilte doorbreekt.

Leen kijkt hem met gekruiste armen aan, een spottende, ongeduldige blik in haar ogen. "Ga je gang, Kristof," zegt ze, haar stem druipend van het sarcasme en voor de hele natie hoorbaar. "Maar zorg er alsjeblieft voor dat het langer duurt dan één minuut."

De zaal barst in een vernederend gelach uit. Kristof krimpt ineen en loopt naar het bed. Hij stopt naast Zohra. Ze ligt met haar gezicht van hem afgewend, haar lichaam strak gespannen. Ze weigert hem aan te kijken. Kristof aarzelt, en zakt dan langzaam door zijn knieën. Het is een intieme, bijna onderdanige houding. Hij opent het flesje en de zoete, weeë geur van de olie vult de lucht, een misselijkmakend parfum voor deze gruwelijke ceremonie. Hij leunt dicht naar haar toe, zijn mond vlak bij haar oor, en fluistert, zijn stem gebroken en schor, in een wanhopige poging tot een laatste menselijk contact. "Zohra... het spijt me. Ik moet dit doen. Ze..."

Voordat hij zijn zin kan afmaken, sist Zohra, zonder haar hoofd te draaien, een antwoord terug dat vol zit met puur venijn. "Raak me niet aan, lafaard."

Leen, die de intieme interactie met arendsogen heeft gevolgd,schudt haar hoofd. "Awww, horen jullie dat, dames en heren?" zegt ze tegen de zaal. "Hij fluistert lieve woordjes in haar oor. Het lijkt erop dat er iets moois opbloeit hier op het podium." Haar stem is nu die van een spottende commentator, vol valse, zoete tederheid.

Kristof, afgewezen door Zohra en bespot door Leen, is nu volledig murw. Hij is een lege huls. Werktuigelijk giet hij een plasje van de glibberige olie in zijn handpalm. Hij wrijft zijn handen over elkaar, een ongemakkelijk, smakkend geluid. Met een diepe, trillende zucht legt hij zijn handen op Zohra’s arm. Ze trekt haar arm weg, maar de riemen houden haar op haar plaats.

"En kijk eens hoe teder hij haar aanraakt," vervolgt Leen haar commentaar, terwijl Kristof mechanisch en zonder enige passie de olie over Zohra's huid wrijft. "Zoveel gevoel. Zoveel passie. Het is bijna ontroerend."

Kristof sluit zijn ogen, een wanhopige poging om te ontsnappen, maar er is geen ontsnapping. Hij is gevangen in deze surrealistische nachtmerrie, gedwongen tot een intieme handeling met de vrouw die hij begeerde, onder het toeziend oog en de sardonische commentaar van de vrouw die hij heeft verraden.

Leen slaat haar armen over elkaar en zucht met een gespeelde, dromerige blik. "Is dit geen perfect koppel? Zo aandoenlijk toch, hoe die twee elkaar hier hebben gevonden, verenigd in hun gedeelde... lot."

[B]In de regiekamer[/B] heerst er ongemak. Op het hoofdscherm, in pijnlijk detail, ontvouwt zich de trage, ongemakkelijke massage. Het enige geluid in de ruimte is het zachte, constante gezoem van de apparatuur, vermengd met het versterkte, smakkende geluid van olie op huid en de cynische commentaar van Leen dat door de luidsprekers sijpelt.

Alain, de regisseur, leunt diep voorover, zijn vingers gekromd om de rand van de console. Hij is niet verveeld; hij is gefascineerd. Hij fluistert commando's in zijn microfoon, alsof hij bang is de delicate, pijnlijke sfeer op het podium te verstoren. "Camera drie, blijf op zijn handen. Perfect. Ik wil de twijfeling in elke aanraking zien. Camera twee, close-up op haar gezicht. Ja, die walging, hou die vast."

"Alain, waar kijk ik in godsnaam naar?" De scherpe stem van Valerie, de producente, snijdt door Alains concentratie. Ze staat achter hem, haar armen strak over elkaar, haar blik gefixeerd op een kleiner scherm met de live data van sociaal media. "Ik zie de online comments binnenstromen, Alain," sist ze. "'Saai'. 'Waar blijft de actie?'. 'Is dit een wellness-reclame?'. We zijn ze aan het verliezen. De spanningsboog die Leen zo briljant heeft opgebouwd, stort als een pudding in elkaar."

Alain draait zich half om, zijn ogen brandend van onbegrip. "Je ziet het niet, hè, Val? Je ziet de genialiteit niet. Dit is geen actie. Dit is psychologische oorlogsvoering. Pure, uitgerekte, mentale marteling. Dat is duizend keer interessanter dan wat dom geknevel." "Interessant verkoopt geen reclameblokken!" bijt Valerie hem toe. Haar stem is laag en gevaarlijk. "Het publiek werd een orgie beloofd, en ze krijgen een man die met de sensualiteit van een boekhouder een arm staat in te smeren! Dit is geen kunstfilm, dit is 'Win of Verlies'!"

De spanning tussen de twee is plotseling niet meer alleen professioneel. Alain staat langzaam op en draait zich volledig naar haar om. De krappe ruimte tussen de consoles dwingt hen dicht bij elkaar te staan. "Sinds wanneer ben jij zo'n fan van goedkope sensatie?" fluistert hij, zijn stem intens. "Ik dacht dat we samen iets gedurfds aan het maken waren. Iets dat de grenzen verlegde." Hij legt een hand op haar arm. "Of ben je de visie kwijt, Val?" Valerie trekt haar arm niet terug. Ze kijkt van zijn hand naar zijn ogen. "Ik ben de kijkcijfers niet kwijt, Alain. En als jij je job wilt houden, jij ook beter niet."

"Eh... Alain? Valerie?" Een nerveuze stem komt van Chloë, de assistente. "De zenderbaas is aan lijn twee. Hij... eh... hij klinkt niet blij. Hij vraagt wat er in godsnaam aan de hand is." De telefoonlijn blijft onaangeroerd. De confrontatie tussen Alain en Valerie hangt als een onweerswolk in de kamer. Dan, net als Alain iets wil zeggen, houdt Valerie een hand op. "Wacht," sist ze. Haar blik is weer naar de monitoren geschoten, maar nu naar de close-up van Leen.

Leen staat niet langer rustig commentaar te geven. Ze wiebelt ongeduldig van haar ene op haar andere been. Er is een frons op haar gezicht. Een blik van groeiende verveling en irritatie. "Je hebt gelijk dat het interessant is," zegt Valerie zacht, haar woede plotseling verdwenen. "En ik had het mis. Maar niet om de reden die jij denkt." Alain volgt haar blik. Hij ziet het ook. "Kijk naar Leen," vervolgt Valerie, haar stem nu vol opwinding. "Zij vindt het ook te lang duren. Ze laat dit met opzet aanslepen om de val des te dieper te maken. Ze bouwt op naar iets." Een brede, roofdierachtige glimlach verschijnt op Alains gezicht. Hij begrijpt het. "Je hebt gelijk," fluistert hij vol bewondering. "Onderschat haar niet."

Hij draait zich om naar Chloë. "Zeg tegen de baas dat hij zijn mond moet houden en moet toekijken hoe televisiegeschiedenis wordt geschreven." Hij pakt zijn headset weer. "Oké team, iedereen klaar. Ik voel het. Er gaat iets gebeuren."

[B]Terug op het podium[/B]

De trage, bijna lethargische massage op het podium begint de zaal te vervelen. Leen voelt de energie wegebben. Ze rolt met haar ogen naar het ongemakkelijke tafereel van haar man die plichtmatig een arm insmeert. Dit is haar show niet. Dit is een marteling van saaiheid. "Hmmm, wat denken jullie, beste mensen," zegt ze, haar stem vol gespeelde verveling. "De tortelduifjes nemen er wel hun tijd voor, hè. Gaan we blijven wachten tot ze klaar zijn, of..." Ze stopt en haar gezicht licht op. "Wacht. Ik weet het."

Met een plotselinge, atletische beweging springt Leen van het podium en landt ze soepel in het gangpad. Een cameraman en een geluidsman haasten zich achter haar aan. Ze proberen haar onvoorspelbare acties bij te benen. "Laten we eens kennismaken met mijn trouwe fans hier op de eerste rij!" roept Leen, en ze begint met een zelfverzekerde tred langs de stoelen te lopen. De mannen op de eerste rij worden gek. Ze reiken naar haar, roepen haar naam, hun gezichten zijn een mix van ongeloof en pure lust. Een man, overmand door enthousiasme en de nabijheid van de topless Leen, laat zijn hand over haar kont glijden. Leen draait zich onmiddellijk om en kijkt de man met een plagerige, onderzoekende blik aan. De man, overrompeld door de plotselinge, onverdeelde aandacht, laat zijn hand ongemakkelijk zakken.

"Zo zo," zegt ze, haar stem een zwoel gefluister dat de microfoon feilloos oppikt. "Een échte fan." Een grijns speelt om Leen haar lippen. De man kan alleen maar knikken, zijn ogen zijn wijd opengesperd. "Je hebt al de hele avond zitten staren," vervolgt ze, “En nu heb je mogen voelen. Dus zeg maar, hoe vind je mijn kont?" De man, stotterend en zwetend, perst er een antwoord uit. "Per-perfect... prachtig..."

"Mooi," zegt Leen. "Maar de voorkant is nog beter." Voordat de man kan reageren, plaatst ze haar handen op de leuningen van zijn stoel, leunt ze voorover en duwt ze haar naakte borsten stevig tegen zijn gezicht. Het is geen tedere of verleidelijke beweging. Het is een daad van absolute, sensuele dominantie. De man wordt volledig overweldigd, zijn gezicht begraven in de zachte, warme volheid van haar huid, zijn neus gevuld met de bedwelmende geur van haar parfum. Het duurt maar drie seconden. Leen komt weer overeind, laat hem los en kijkt even neer op de man. Hij is compleet van de kaart. Zijn ogen zijn glazig, zijn mond hangt open, en hij staart wezenloos voor zich uit, alsof zijn brein is kortgesloten door de plotselinge overdaad aan zintuiglijke input. Met een voldane, bijna wrede glimlach geeft Leen hem een zacht tikje op zijn wang. Ze draait zich om en loopt door.

Haar wandeling brengt haar bij de stoel van de vastgebonden en geknevelde Frank. Ze stopt en kijkt met gespeelde verbazing op hem neer. "Hé Frank, wat is er met jou gebeurd?" Frank maakt een reeks woedende, onverstaanbare "MMM"-geluiden door zijn knevel heen. "Sorry, wat zeg je?" vraagt Leen. "Ik versta je niet." Ze pakt de riem van de knevel vast en schuift de prop opzij. "IK ZEI, JIJ VUILE..." begint Frank te schreeuwen, maar verder komt hij niet. "Tsss, tsss," onderbreekt Leen hem, en ze duwt de knevel zonder pardon terug in zijn mond. "Dat is niet mooi van jou, Frank."

Ze wil doorlopen, maar stopt dan. Haar blik glijdt naar beneden, naar de schoot van de vastgebonden man. "Oh, wacht eens... wat zie ik daar?" zegt ze. "Die bobbel in je broek, Frank? Vind je mij stiekem dan toch leuk, ondanks al dat schelden?" Ze strijkt met haar hand over zijn broek. "Onmiskenbaar," constateert ze. "Maar het brengt me wel in de war. Vind je me nu wel of niet leuk?" Ze tikt met een vinger op zijn neus. "Misschien moeten we het eens even testen."

Leen draait zich met haar rug naar hem toe en plaatst zichzelf langzaam op zijn schoot, haar blote rug tegen zijn borst. Ze pakt zijn vastgebonden handen vast. Frank is volkomen weerloos. Ze begint te bewegen, niet in een platte, vulgaire lapdance, maar in een langzaam, wiegend ritme. Ze schuurt niet, ze verleidt met de suggestie van haar lichaam, de warmte die hij kan voelen, de geur van haar parfum die hem omringt. Het is een dans van pure, psychologische marteling; een belofte van genot die nooit ingelost kan worden.

Gekwelde geluiden komen van achter Franks knevel. Zijn hele lichaam spant zich aan. Na een halve minuut staat Leen plotseling op, alsof ze zich aan een hete plaat brandt. Ze kijkt met een gespeelde, geschokte blik naar zijn schoot. Er is een donkere, natte vlek verschenen in de lichte stof van zijn broek. Leen brengt haar hand naar haar mond. "Oh, Frank toch," zegt ze, haar stem vol valse teleurstelling. "Dat is wel heel erg snel. Ik denk dat je het record van Kristof hebt verbroken."

Leen staat met een gespeelde, geschokte blik op en wijst naar de donkere, natte vlek die zich in de lichte stof van Franks broek heeft gevormd. De man zelf, vastgebonden en gekneveld, kan alleen maar in pure, onverdunde paniek toekijken hoe zijn lichaam hem publiekelijk heeft verraden. Een paar mensen op de eerste rij, die het van dichtbij zien gebeuren, beginnen te proesten van het lachen. Het geluid verspreidt zich als een lopend vuurtje door de zaal als de camera genadeloos inzoomt op het bewijsmateriaal en het projecteert op de reusachtige schermen. Binnen enkele seconden verandert het gegrinnik in een bulderende, vernederende lach.

Leen draait zich met een perfecte timing om naar het publiek, dat de hele scène met ingehouden adem heeft gevolgd en nu in een collectief gelach uitbarst. "Dames en heren," roept ze, en ze spreidt haar armen triomfantelijk. "Een daverend applausje voor de man die sneller schiet dan zijn schaduw: Frank!" De zaal wordt gek. Het is een orkaan van spottend applaus en meedogenloos gelach, volledig gericht op de vastgebonden man die diep wegzakt in zijn stoel, wensend dat de aarde hem zou verzwelgen.

Leen lacht niet mee. Ze kijkt met een kille, voldane blik toe hoe de vernedering haar werk doet. Ze laat het applaus en het gelach aanzwellen tot het een bijna pijnlijk volume bereikt. Dan, op het absolute hoogtepunt, heft ze haar hand. Onmiddellijk verstomt het geluid. De plotselinge, abrupte overgang van oorverdovend lawaai naar een bijna totale stilte is schokkend.

Na de publieke terechtwijzing van Frank, die nu als een ineengedoken, trillend hoopje ellende in zijn stoel zit, laat Leen de intense stilte even hangen. Ze geniet van de absolute macht die ze over elke ziel in de studio bezit. Ze heeft haar punt gemaakt. Ze is de onbetwiste heerseres van de zaal.

Dan, alsof ze zich plotseling iets herinnert, draait ze haar hoofd langzaam naar het podium. Haar ogen vernauwen zich terwijl ze het tafereel op het bed in zich opneemt. De camera's volgen haar blik. Op het grote scherm verschijnt Kristof, die nog steeds naast het bed knielt. Zijn taak, het masseren van Zohra, is inmiddels gevorderd. Na de armen is hij nu onhandig en met een duidelijke tegenzin begonnen aan het insmeren van haar borsten. Zijn handen zweven er onzeker boven, zijn aanraking is zo licht en terughoudend dat het pijnlijk is om naar te kijken. Zohra ligt met haar hoofd weggedraaid, en bij elke aarzelende aanraking van Kristof trekt haar lichaam samen in een kille rilling.

Leen laat een luide, theatrale zucht horen, die door haar microfoon wordt versterkt. Het is een zucht van diepe, onpeilbare teleurstelling. Ze draait zich naar de mensen op de eerste rij, alsof ze een geheim met hen deelt. "Ik vrees dat we hem een handje moeten helpen," zegt ze, en ze schudt haar hoofd met gespeeld medelijden. "Wat denken jullie?" Het publiek, dat de saaie massage met evenveel verveling heeft gadegeslagen, brult onmiddellijk van instemming. Ze willen actie, en Leen gaat het hen geven.

Ze glimlacht, tevreden met de reactie. Ze heft haar stem zodat iedereen in de studio, en vooral de twee op het bed, haar kan horen. "Wacht, tortelduifjes!" roept ze, haar stem druipend van het sarcasme. Haar blik is nu een ijskoud mes, gericht op haar stuntelende echtgenoot. "Stop er maar mee. Je vrouw Leen zal wel even tonen hoe het moet."

- - -

Speciale vermelding voor Jano, een van mijn nieuwsbrieflezers die met het idee kwam van het koffertje.

Frank is een fictief persoon. Gelijkenissen met een bestaand iemand zijn slechts toeval.

Sorry Kristof, dat ik je zo voorstel. In het echt ben je mijn allerliefste en meest fantastische echtgenoot en sekspartner die ik me maar kan wensen.

Meer weten over mij en mijn verhalen? Abonneer je op de nieuwsbrief door me een mailtje te sturen. Mijn mailadres vind je in mijn profiel.