Leen staat in het midden van het hoofdpodium, badend in de witte, meedogenloze gloed van de schijnwerpers. Ze is volmaakt stil, een levend standbeeld te midden van de ruïnes van het spel dat ze zojuist heeft opgeblazen. Haar houding is er een van onwrikbare, bijna koninklijke autoriteit. Haar schouders zijn recht, haar rug is een kaarsrechte lijn, haar hoofd is geheven. Er is geen spoor meer van de ineengedoken, onzekere vrouw die uren geleden dit podium betrad. De schaamte is van haar afgespoeld, weggewassen door een vloedgolf van macht en wraak. Ze kijkt het publiek aan, haar blik glijdt langzaam en afgemeten over de eerste rijen. Het is geen vragende of angstige blik. Het is een blik van taxatie, van eigendom. Ze overziet haar koninkrijk, haar aanbidders, en ze weet dat elke man in de zaal aan haar lippen hangt.

Haar lichaam, nu voor de helft ontbloot, is het bewijs van haar transformatie. Het is niet het afgetrainde, perfect gepolijste lichaam van Zora, die als een afgedankte pop op het bed ligt. Het is het lichaam van een échte vrouw. De zachte ronding van haar buik, de vage, zilveren lijntjes op haar heupen die getuigen van een geleefd leven; het zijn geen imperfecties meer, maar symbolen van authenticiteit.

En dan haar borsten. Ze zijn het brandpunt van elke blik, het middelpunt van haar nieuwe macht. Ze zijn vol, niet kunstmatig rond, maar met de zachte, natuurlijke welving van een vrouw in de kracht van haar leven. Ze worden niet omhooggeduwd of ingesnoerd, maar hangen vrij, en bewegen subtiel met elke in- en uitademing. Haar tepels zijn hard, niet zozeer van opwinding, maar van de kille studiolucht en de pure, onverdunde adrenaline die door haar aderen giert. Ze verbergt niets. Ze biedt haar naaktheid niet aan als een verleidelijke gift, maar draagt het als een kroon, een onweerlegbaar statement van wie ze is geworden.

Elke camera in de studio is op haar gericht. De rode opnamelichtjes branden als kleine, hongerige ogen, die elke nuance van haar houding, elke trilling van haar huid registeren. Ze nemen haar beeld niet alleen op; ze verslinden het, en sturen het door naar miljoenen schermen in het hele land.

In duizenden huiskamers, van rijtjeshuizen tot penthouses, valt het gesprek stil. Chips blijven halverwege de mond hangen, glazen wijn worden vergeten. Mensen thuis staren haar aan. Ze zien niet enkel een halfnaakte vrouw in een ordinaire quizshow. Ze zien een fenomeen. Een oerkracht die live op televisie is ontketend. En ze aanbidden haar. Ze aanbidden haar moed. Haar schaamteloze, ongetemde en angstaanjagende kracht. Op dit moment is Leen niet langer de vrouw van Kristof. Ze is het eigendom en de droom van een hele natie.

Langzaam heft Leen haar handen. Het is geen smekend gebaar, maar een koninklijk bevel. En de zaal gehoorzaamt. Het oorverdovende gescandeer en gejoel sterft weg, en maakt plaats voor een zinderende, bijna elektrische stilte. Duizenden mensen houden de adem in, hun ogen vastgenageld op de topless godin die het podium beheerst.

Leen brengt de microfoon naar haar lippen. Haar stem is een zwoel, plagerig gefluister dat elke hoek van de studio vult. "Zijn jullie klaar," fluistert ze, "voor wat letterlijk het hoogtepunt van de eeuw moet worden?" Het antwoord is een explosie van geluid, een brul van pure, onversneden lust en anticipatie die de stilte aan flarden scheurt. Leen lacht, een kort, plagerig lachje. Ze schudt haar hoofd en legt een hand bij haar oor, alsof ze het niet goed kan horen. "Ik hoor jullie niet!" wakkert ze het vuur aan. Haar stem is nu luider, uitdagender. "Zijn jullie er KLAAR voor?"

"JAAA!" klinkt het massaal, een muur van geluid die zo krachtig is dat de camera's lichtjes trillen. Het is een oerkreet, de collectieve stem van een menigte die elke grens van fatsoen voorbij is. Maar Leen is nog niet tevreden. Ze tikt met een vinger tegen haar kin, haar gezicht een toonbeeld van gespeelde twijfel. "Hmmm," zegt ze, en haar stem is weer zacht, bijna teleurgesteld. "Ik denk dat het beter kan." Ze laat de zin hangen, en het publiek, wanhopig om haar goedkeuring te krijgen, bereikt een nieuw niveau van razernij. Ze schreeuwen, fluiten, stampen met hun voeten, een complete overgave aan haar wil. Leen laat hen een paar seconden razen, een dirigent die geniet van het oorverdovende crescendo van haar orkest. Dan, met een scherpe, snijdende handbeweging, brengt ze de zaal opnieuw tot stilte. "Oké..." zegt ze, en een voldane, bijna wrede glimlach krult haar lippen. "Duidelijk."

De oorverdovende brul van het publiek is als een drug die Leen volledig in zich opneemt. Ze sluit even haar ogen, niet uit angst, maar om de pure, onverdunde kracht van het moment te absorberen. Ze is de meesteres van deze arena. Ze opent haar ogen en kijkt de uitzinnige menigte aan met een voldane glimlach. "Ik denk inderdaad dat jullie er klaar voor zijn," zegt ze, haar stem nu vol zelfvertrouwen.

Dan, met een perfecte timing, draait ze haar hoofd en haar blik wordt ijskoud. Ze kijkt naar het zijpodium, naar de vastgebonden, naakte Zohra. "Alleen," vervolgt ze, haar stem vol spottende, valse bezorgdheid, "is Zohra dat ook?" Ze laat de vraag even hangen, genietend van de golf van wreed gelach die uit de zaal opstijgt. "Misschien moeten we het haar vragen."

Zonder op antwoord te wachten, stapt Leen van het hoofdpodium af. Haar bewegingen zijn niet langer die van een onzekere vrouw, maar van een roofdier dat haar territorium inspecteert. Ze loopt met een snelle, krachtige en doelbewuste pas richting het bed.

Met elke stap die ze zet, zwaaien haar naakte borsten wild en ongeremd heen en weer. Het is geen ongecontroleerde, slordige beweging. Het is een ritmische, bijna hypnotiserende cadans van kracht en vrijheid. Een visuele uiting van haar totale bevrijding van angst en schaamte. Het kan haar niet deren. Integendeel. Leen lijkt ervan te genieten. Ze voelt de duizenden ogen die haar lichaam verslinden, die elke beweging, elke trilling van haar huid volgen. Maar de schaamte is een verre, vage herinnering. In de plaats daarvan voelt ze een golf van pure, bedwelmende macht. Elke wellustige blik uit de zaal voelt als een applaus. Elke hijgende adem is een eerbetoon. Ze geniet er met volle teugen van, drinkt de aandacht op als een levenselixer.

Ze komt tot stilstand naast het bed, een stralende, topless godin van de wraak, en kijkt neer op de ineengekrompen, gebroken vrouw die Zohra nu is. Zohra ziet haar naderen en een zacht, panisch gekreun ontsnapt haar. Ze probeert zich in de matras te drukken, een wanhopige poging om te verdwijnen. Leen buigt zich langzaam voorover, haar gezicht dicht bij dat van Zohra, en fluistert met een ziekelijk zoete stem: "En, liefje? Ben je er klaar voor?"

Maar de prooi bijt van zich af. Zohra’s ogen worden plotseling scherp. Haar stem is hees, maar gevuld met het laatste gif dat ze bezit. "Je bent pathetisch, weet je dat?" De onverwachte aanval verrast Leen. Ze stopt, haar glimlach verstijft. "Je denkt dat je een hele tv-show kan overnemen," sist Zohra, "maar moet je jezelf eens bekijken." Haar blik is vol walging. "Een lelijke, gewone vrouw die voor een schamel bedrag haar lichaam toont op nationale tv. En dat voor een zwembad. Een ZWEMBAD! Wie is er hier gek?"

De woorden zijn perfect gekozen, kleine, scherpe pijlen gericht op de kern van Leens oude onzekerheden. De zaal, die de woordenwisseling opvangt via de microfoons, wordt stil. De sfeer van opwinding maakt plaats voor een gespannen, ongemakkelijke afwachting. Leens zelfvertrouwen wankelt. Voor een fractie van een seconde ziet ze zichzelf door Zohra’s ogen: een huisvrouw die haar waardigheid verliest voor een triviale droom. Is dit het? Is ze echt zo zielig? De twijfel is een koude klauw die haar hart vastgrijpt.

Zohra, die de twijfel in Leens ogen ziet, gaat genadeloos verder. "Met wat ik per aflevering verdien, kan ik vijftig zwembaden installeren! Denk je nu echt dat dit iets voorstelt? Weet je, volgende week is iedereen jou weer vergeten en eet het publiek weer uit mijn hand. Omdat ik de ster ben, en jij een voetnoot."

Het is die laatste opmerking die het doet. De arrogantie. De vanzelfsprekendheid. De vonk in Leens ogen keert terug, maar het is geen twijfel meer. Het is een uitslaande brand. Een klein, bitter lachje ontsnapt haar. Het wordt luider, voller, tot ze het uitschaterlachend op het podium staat. Het is geen vrolijke lach; het is de lach van iemand die de absurditeit van alles inziet en haar laatste angsten van zich afschudt.

Het publiek, eerst verward, voelt de omslag en begint te applaudisseren, en lacht dan met haar mee, het geluid gericht op de verbaasde Zohra. Leen veegt een denkbeeldige traan weg en kijkt Zohra weer aan. "Oh, liefje. Je denkt nog steeds dat dit om het geld of het zwembad gaat." Ze schudt haar hoofd. "Dit gaat al lang niet meer om geld. Dit ging om dit." Ze gebaart met haar hand naar Zohra's vastgebonden, naakte lichaam. "Om jou, hier, zo. Machteloos. En om mij, die beslist wat er gebeurt." Ze leunt nog één keer dichtbij. "Wat betreft volgende week... laten we eerst vanavond maar eens zien te overleven, vind je niet?"

Ze komt overeind, draait Zohra haar rug toe en richt zich tot de uitzinnige menigte, haar armen gespreid. "En nu! Mijn tien kampioenen! De eerste man die ik kies is..." KLIK. Het beeld wordt zwart. De geluiden vallen weg. Een neutrale, zakelijke stem vult de stilte in miljoenen huiskamers. "Win of Verlies is er zo weer, na de reclame."

Op de muur van schermen in de regiekamer verspringt het beeld. Leens triomfantelijke, machtige gezicht wordt abrupt vervangen door een glimlachend gezin dat geniet van een frisdrank. De oorverdovende, dierlijke brul van het publiek maakt plaats voor een vrolijk, commercieel deuntje. De schok in de donkere ruimte is tastbaar. Een seconde lang heerst er een verblufte stilte, alsof de wereld is gestopt met draaien.

Valerie, de eindproducente, is de eerste die ontploft. Ze slaat met haar vlakke hand op de console voor haar, een harde klap die de technici doet opschrikken. Haar gezicht, dat net nog glom van opwinding over de kijkcijfers, is nu een donker masker van pure woede. Ze draait zich met een ruk om naar Alain, de regisseur. Haar stem is een gevaarlijk, laag gesis. "Alain. Wat was dat?"

Alain leunt achterover in zijn stoel, zijn ogen nog steeds op de nu lege hoofdmonitor gericht, een vage, bijna mystieke glimlach op zijn lippen. "Dat was televisie," fluistert hij. "Televisie?" sist Valerie, en ze stapt op hem af. "Wie heeft de go gegeven voor de reclame? Ik niet!" "Ik," antwoordt Alain kalm, zonder haar aan te kijken. "Jij? Ben je gek geworden?" schreeuwt Valerie nu, haar professionele kalmte volledig verdampt. "Ze stond op het punt de eerste man te kiezen! Het land zat op het puntje van zijn stoel! En jij snijdt weg naar een reclame voor cola? Je hebt de hele flow, het hele momentum vernietigd!"

Alain draait eindelijk zijn stoel naar haar toe. Zijn glimlach is nu breder, vol zelfvertrouwen. "Nee, Valerie. Ik heb geen momentum vernietigd. Ik heb het onsterfelijk gemaakt." Hij wijst naar het scherm met de sociaal media-feeds, die zelfs zonder live-beeld nog steeds exploderen. "Op dit exacte moment schreeuwt iedereen in het hele land tegen zijn televisiescherm. Niemand, en ik bedoel niemand, zapt nu weg. Ze gaan niet naar het toilet. Ze pakken geen bier. Ze zitten en wachten. Ze moeten weten wie Leen als eerste kiest."

Hij staat op en begint door de kamer te ijsberen, vol van zijn eigen genialiteit. "We zaten op de piek. De absolute, Mount Everest van de spanning. Als je dan niet snijdt, wanneer dan wel? We hebben van een schandaal een mythe gemaakt. De komende vier minuten reclame zijn de meest bekeken en meest gehate reclameminuten uit de geschiedenis van deze zender. En elke adverteerder zal ons morgen smeken om in de volgende pauze te mogen zitten."

Valerie staart hem aan. Haar woede ebt langzaam weg en maakt plaats voor een schoorvoetend begrip. Ze kijkt naar de bevroren kijkcijfergrafiek, die inderdaad een absurde, verticale piek vertoont. Hij heeft gelijk. Het was een krankzinnige, riskante, maar briljante zet.

Een technicus kijkt op van zijn console. "Vier minuten en twintig seconden tot we terug live zijn, Alain." Alain knikt, zijn gezicht weer strak en professioneel. De dromerige artiest is verdwenen; de meedogenloze regisseur is terug. "Oké, team! Luister goed! Als we terugkomen wil ik de eerste dertig seconden geen woord horen. Alleen het geluid van de zaal. Camera één op Leen, close-up. Twee op Zohra's gezicht. Drie, een totaalshot van de menigte. We bouwen de stilte op... en dan, Leen... dan geef je ze wat ze willen."

De adrenaline giert door de regiekamer. De vier minuten op de klok van de reclameblok tikken genadeloos weg. Alain ijsbeert voor de muur van monitoren, zijn ogen branden van een koortsachtige, creatieve energie. Hij is niet langer de regisseur van een spelprogramma; hij is de veldheer van een historisch media-evenement.

Hij stopt abrupt en klapt in zijn handen, een geluid dat de gespannen stilte doorbreekt. "Oké, team. Planwijziging." Hij pakt zijn telefoon van de console. "Ik ga nu even met de tv-bazen bellen," kondigt hij aan, zijn stem vol een nieuwe, onwrikbare autoriteit. "Ik ga ze vragen of ze de laatavondfilm niet willen schrappen zodat we kunnen uitlopen. Ik wil geen seconde van dit missen."

Valerie kijkt hem met een mengeling van ontzag en ongeloof aan. "Denk je dat ze dat doen, Alain? De hele programmering omgooien?" Alain lacht, een kort, scherp geluid. "Voor deze kijkcijfers? Valerie, voor deze cijfers zouden ze het koningshuis afzetten als ik het vroeg. Ze zitten nu al champagne te drinken."

Hij richt zijn blik op haar, zijn ogen nu serieus en dwingend. "Valerie, jij gaat naar het podium. Nu meteen. Je moet Leen instructies geven." "Instructies?" vraagt Valerie. "Ze doet toch wat ze wil?" "Precies," knikt Alain. "En dat moet ze blijven doen. Zeg haar dat ze de absolute controle heeft. Ze kiest de mannen, ze bepaalt het tempo. Maar zeg haar dat ze het moet uitmelken. Langzaam. We hebben de hele avond. Zorg ervoor dat ze begrijpt dat het publiek een show wil. Een lange, onvergetelijke show."

Valerie knikt, haar gezicht strak en professioneel. Ze begrijpt haar missie. "Begrepen. Ik ga." Net als ze de deur van de regiekamer wil openen, zegt Alain: "Nog één ding." Hij wijst naar de monitor waarop een stilstaand beeld te zien is van het podium van voor de pauze: Leen die de menigte toespreekt en op de achtergrond, het kleine, zwarte koffertje dat nog op de grond ligt.

Een duivelse grijns verschijnt op Alains gezicht. "Ik stel voor dat we na de pauze niet beginnen met de selectie van de tien mannen. Dat is te snel. We moeten het herintroduceren. Opbouwen." Hij wrijft in zijn handen. "We beginnen met het koffertje der lust."

Valerie schudt haar hoofd met een cynische glimlach. "Het koffertje der lust. Natuurlijk. Alleen jij verzint zoiets, Alain." "Het publiek zal ervan smullen," zegt Alain, terwijl hij het nummer van de zenderbaas intoetst. "Zorg dat Leen het weet. We beginnen met het koffertje. En dan... dan zien we wel waar de avond ons brengt."

- - - - -

Meepraten over deze verhaalreeks? abonneer je dan op mijn nieuwsbrief door mij een mailtje te sturen.Mijn mailadres vind je in mijn profiel.