Om een uur of vier in de erg vroege ochtend, het is nog donker, gaan we die zondag op stap. Het is maar een kleine twee uur rijden en er niets op de weg, dus staan we al snel voor het clubhuis van de golfclub op een landgoed bij het erg rijke dorp, Villars. Omdat het zondag is, de drukste dag, willen ze me nog voor de formele openingstijd van half ingezet hebben. Niemand van ons heeft golfkleding aan, de drie vips wel. Bonte geruite broeken met bonte polo’s en van die gekke schoenen. Opnieuw een uitbundige begroeting, Dieter komt hier vaker blijkbaar. De heren kijken me aan, bestuderen me. Ik heb de blauwe sportkleding aan van Alexanders sport/fitnessschool, wat niets te raden overlaat want ik heb mijn dagelijkse ODOL op advies van Dieter nog niet afgewerkt . Met O’s en A’s word ik goedgekeurd en als we naar binnen lopen hoor ik de heren zich afvragen of ik inderdaad zo’n platte heupen heb als Dieter beloofd heeft. Waar gaat dat dan over? Het wordt me allemaal niet zo snel duidelijk als we het clubhuis verlaten en (zij met hun trollies) naar de zone lopen waar leden hun afslag oefenen, de driving range. Op de plek (de tee) precies in het midden van de zeven moet ik me uitkleden en achterover gaan liggen. Plat op de grond met mijn billen op een klein kussentje wat me achterover doet buigen en mijn hoofd naar de baan gericht. Om voor de rest platter te blijven als mijn ietwat opgetilde heupen, moet ik ook mijn armen en benen wijd spreiden. gespreid en ook die, plat op de grond. Als ik eenmaal lig buikt een vip en duwt mijn pik die plat op mijn maag ligt, wat opzij. Bevoelt dan mijn heupen, die verder uitsteken dan mijn ondermaag en glijdt met zijn handen naar de plek aan de wortel van mijn pik en begin van mijn ballen en dut erop. Hij lijkt me te keuren, ‘Mmm…, jazeker vrienden, dat is DE plek die we willen…, wat een fantastisch stel geschikte ballen heeft dit joch aan die platte ondermaag hangen Dieter…, O-Dieter, hoe krijg je ze iedere keer gevonden!’ Dieter zegt niets, lacht alleen wat schaapachtig en terwijl bukt er nog een vip die een golfbal precies op die plek legt. O-shit, zou het? Zou ik gebruikt gaan worden als tee? Met die zware stalen clubs daar vlak boven mijn onbeschermde lul en ballen?? O-shit!

Intussen begint de derde vip de spaanplaten naast me dichterbij te schuiven en te stapelen tot het platform net zo hoog is als de bovenkant van mijn balzak, zodat ze de afslag op gelijke hoogte kunnen nemen als ligt het balletje op de grond. Zonder verdere aarzeling pakken ze alle drie een club. Niet die korte, of hele dikke of zo, maar zo’n lange metalen met dikke, driehoekig kop. De eerste, ook die het golfballetje klaargelegd heeft, stapt op het podium en kijkt me strak aan. ‘Ontspan, lig stil en houdt je adem in jongeman’, fluistert hij. Dan zet eerst zijn voeten wat uiteen en legt dan langzaam de club achter de bal, dus op mijn ballen, zwaait het ding langzaam omhoog en omlaag, Dat een paar keer; Meneer maak zo een paar keer heel rustige, gecontroleerd de beweging om af te slaan, waarbij hij op zijn verst zijn schouders en heupen wegdraait van mij en zijn armen gestrekt houdt en weer terug, opnieuw de club van de hele andere kant, langzaam omlaag, drukt even de club op mijn ballen en weer verder. Dan stop hij, gromt ‘OK’ en haal ver aan en toen kwam het voor het eggie. Ik sluit mijn ogen uit pure angst voor wat gaat komen, stop met ademen en hoor de club door de lucht suizen. Poef, voel een hele harde, korte, harde pats op precies die plek hoog op mijn ballen en laag onder mijn pik. Harde pats maar eigenlijk weinig pijn, meer zo’n tik die ik zelf mijn pik wel eens geeft tijdens het masturberen om hem ‘wakker’ te maken, harder te krijgen. Ik open mijn ogen, check mijn kruis, niets te zien. Zie ook dat de vips geen acht op me slaan. Alleen Alexander check me en geeft me een knipoog als hij ziet dat het goed met me gaat. ‘190 meter’, hoor ik tussen de complimenten door die ze hem geven. ‘Goede leraar gehad’. ‘Toch fijn dat die dure lessen werken’. En zo meer terwijl de volgende vip een golfbal op me legt.

Ook hier die herhaling van de slagbeweging, eerst weer traag en zorgvuldig waarbij hij meerdere malen de club achter de bal, op mijn ballen legt. Hij neemt er de tijd voor en lacht erbij, draait zich naar zijn vrienden, ‘Moet je eens zien, die ballen zijn een waar kussen, het moet heerlijk zijn daarop te landen als je helemaal op die lul gespietst bent!’. Ze komen allemaal dichter naar me toe, kijken toe hoe hij de club, afwisselend links en rechts op mijn ballen zet en omlaag perst. Die verschuiven dan natuurlijk en zwellen eromheen wat op. ‘Zo vol ook’, hoor ik een ander zeggen…, wordt het wel regelmatig gemolken Dieter?’ klinkt het semi-bezorgt. Nou, het zal wel, maar ik heb eigenlijk liever dat die kerel zich concentreert in plaats van deze ongein. Maar dat duurt. En als ze wat uitgelachen zijn, gaat de vip weer gebogen naast me staan en begint zijn oefening. Herhaalt de hele slag een stuk of vijf keer en zie hem dan aanhalen. Ik hou mijn adem in, sluit mijn ogen en inderdaad, weer het suizen van de club en poef, de harde, korte, harde pats op precies diezelfde plek. Pff, ook weer OK gelukkig. Als ik een diepe zucht adem neem en mijn ogen opendoe zie ik hem triomfantelijk van het spaanplaten podium stappen. ‘210 meter’, hij heeft dus een grotere afstand. De derde vip maakt zich klaar, ik zien hem zijn polsen wat draaien voordat hij een club uit de trolley pakt. Die bekijkt en weer terugzet en een andere pakt. Die is duidelijk anders als wat ik gezien heb, het ding is langer, dikker, zwaarder, net als de vip zelf overigens. Hij stap met een zucht op het podium, buigt zich over me heen en begint zijn routine. Deze concentreert zich wel gelukkig en na een keer of vijf oefenen kijkt me heel even strak in mijn ogen en neemt naar de horizon kijkend de zwaai. Ik heb mijn ogen uit pure angst weer gesloten en lig er klaar voor. ‘PPFfft’, fluit de club, ‘Poefff’, de klap en alweer die stomp. Harder als die andere twee, maar OK, ik kan dat hebben. Het gebeurt wel vaker dat ik stompen krijg tijdens het seksen. Op een of andere manier vinden ze het leuk me die te geven, denken me zo geil op te jennen en vaak is dat ook zo, maar nu niet. Ik voel mijn lul namelijk snel slapper worden. Dat ontgaat ze niet, maar omdat mijn slappe lul nog altijd 16…17 cm is blijft de tee intact, de wortel van mijn slappe pik is nog altijd breed genoeg voor zo’n golfballetje en een centimeter of vier. De laatste vip heeft 180 meter ver geslagen, niet de beste dus, dus mag hij straks weer als laatste. Eerst laten ze me echter achter om wat te gaan drinken. Alleen Alexander blijft bij me, help me overeind en masseert mijn pik en ballen, duidelijk geil genietend gezien de tent in zijn broek. ‘Het is wat rood geworden’, meld hij en terwijl voel ik het weer opborrelen in mijn kruis. Tegen de tijd dat ze terugkomen ben ik weer op volle oorlogssterkte en ligt mijn lange, dikke pik weer languit op mijn maag, de dikkere pik voorbij mijn navel. ik word bewonderd als ik me weer in positie kronkel en buig, zucht diep en probeer te ontspannen. De 210 meter vip mag eerst. Ook deze keer eerst zijn routine, een keer of vier, vijf en dan de aanhaal voor de afslag. Ik sluit als vanzelf mijn ogen en wacht op de klap. En die komt inderdaad. Harder als iedere ervoor. Zijn slagijzer stuit op mijn ballen, net achter het balletje weliswaar, maar toch. Het doet pijn, echte venijnige pijn alsof ik me daar verbrand. Hij loopt echter zonder enige Aandacht voor mij weg nadat hij de bal gevolgd heeft en 222 meter concludeert, wat hem een bescheiden applaus oplevert. Als de volgende vip het podium opkomt straat die wat verrast naar mijn kruis en plaatst zijn club precies op de plek die pijn doet. ‘Je hebt hem flink geraakt, Antoine!’ ik kreun, zijn club maakt de pijn namelijk veel erger, ik begrijp pas later van Alexander dat daar een schaafachtige zwelling zit die hij ‘terugduwt’ bij ieder por van de club die hij geeft…, maar hij gaat verder. ‘Dat betekend dat je slag niet geldig is, toch?’. De andere vip gromt instemmend en Antoine vloekt, draait zich naar Dieter en biedt zijn excuses aan. Alsof ik er zelf niet bij ben! Dan legt de vip het balletje op precies dezelfde plek als voorgaande keren in de kleine holte tussen mijn ballen en pik, de Tee. Dan ogen dicht, adem in en stilliggen. Hij doet het weer wel goed, heel goed. Niet meer als een de gebruikelijke harde tik, al doet die plek nu wel heel veel meer zeer.

‘215 meter’, concludeert de derde vip die het podium opkomt. Zichzelf aanmoedigend, de zin ‘Ik moet dus verder als 215’ tig keer herhalend. Ook als hij traag, beheerst aan het inslaan is. Deze keer blijf ik nieuwsgierig toekijken, want op een of andere manier vertrouw ik deze man, ik weet niet waarom, maar hij doet gewoonweg heel erg goed zijn best, concentreert zich enorm. Ik hou mijn ogen wijd open en als hij uithaalt en schrik ik me vervolgens kapot: Zijn blik, zijn ogen, zijn gezicht in een vreselijke agressieve grimas, instinctief span ik dus al mijn spieren, mijn hele lijf als instinctieve reactie op het komende geweld. En dat was fout. Heel fout. Ik span mijn hele lijf namelijk zo strak aan dat mijn heupen een centimeter of 5 hoger komen dan eerder. Hij ziet het niet, kijkt immers naar de horizon terwijl hij zijn rug draait, zijn heupen van me wegdraait. Het is geen stomp, geen tik en ook geen klap maar een gigantische opdonder, vol tegen mijn balzak. Die brede, zware stalen kop, het clubhoofd met groeven erin slaat over de hele breedte, met maximale kracht tegen mijn zak en rukt zich uit de handen van de vip. Ik voel het, weet nog dat ik oneindig hard kreun en zonder enige adem in mijn lijf gaat het licht voor me uit.

Achteraf vertelde Dieter dat hij dit risico uiteraard wel onderkende, maar de betalingen altijd te goed waren om te weigeren, plus hun historie ok was (hij had ze blijkbaar vaker van een menselijk tee voorzien?!). Als ik bijkom lig ik nog steeds half achterover, met mijn schouders opgetild in de armen van Alexander. Ik voel veel koude handdoeken in mijn kruis en bibber van de kou ervan, ookal lig ik in de warme ochtendzon. Ik ben misselijk. De vips en Dieter zijn druk aan het overleggen en aan het bellen, terwijl Alexander me in de gaten houdt en continue de handdoeken met ijsblokjes verlegd. Maar iedere beweging, iedere ademhaling doet gigantisch pijn, laat me naar adem happen, wat dan weer pijn doet. Ik hoor dat ze een huisarts, verloskundigen en gynaecoloog hebben gevonden in het stadje Apt op een kwartiertje rijden. Die heeft blijkbaar apparatuur om te bestuderen hoe erg het is…, het is dus heel erg besef ik sloom en verdoofd als in een rare film. Ookal word ik door twee aan beide oksels opgetild, het tochtje naar de auto die zo dicht mogelijk op het gras bij ons was gezet heeft gezet is een martelgang. Omdat de handdoeken weg zijn, zie ik nu mijn pik en ballen. Nou…, mijn ballen zijn bont en blauw, bijna paars van kleur wat optrekt naar boven, mijn pik die nog half stijf, schuin overeind staat maar waarvan de eikel ookal flink aan het verkleuren is. Er is dus iets met de bloedsdoorloop! Alle zwellingen kloppen op in het ritme van mijn supersnelle hartslag wat stekende pijnscheuten geeft die dwars door mijn hele onderlijf en bovenbenen snijden, wat dan steeds weer mijn adem opdrijft. De korte rit zelf zit ik wijdbeens op de achterbank, naast Alexander die er steeds maar weer koude, drijfnatte handdoeken op drukt met ijsblokjes uit een glanzende wijnkoeler die we mee hebben gekregen. Dat help wel wat denk ik.

We parkeren op de lege parkeerplaat vlak voor de grote deur van een groot, vierkant, roze huis met spierwitte balken om deuren en ramen. Alexander tilt me onder een schouder omhoog terwijl Dieter aanbelt. De arts in witte jas komt naar buiten, schrikt als hij me ziet en pakt me beet onder mijn andere schouder. Met veel moeite halen we een behandelkamer waar ik achterover in zo’n zwarte gynaecologische stoel gelegd wordt. Mijn benen bij hun enkels hoog en wijd uiteen in beugels gegespt. Ik knijp hard in de handvaten van pijn en kreun en zucht. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. De arts haalt er een karretje bij waar een apparaat op staat. Een soort computer met beeldscherm, luidsprekers en twee handvaten met platte sondes die met lange kabels aan het apparaat verbonden zijn. ‘Ik ga direct een echografie van het scrotum maken’, verteld hij hardop uitleggend. ‘Daen, trek je pik maar eens rechtop, weg van je balzak’, vraagt hij vriendelijk. Terwijl zie ik dat hij met zijn gehandschoende hand een flinke klodder gel uit een pot pakken en de sondes insmeren. Mijn pijnlijke pik ligt op mijn buik als hij de vettige sondes voorzichtig tegen mijn balzak drukt. Hij wacht po mijn reactie, maar ik blijf best wel rustig waarop hij ze zacht drukkend, traag heen en weer te bewegen in allerlei richtingen om de inhoud van mijn zak te onderzoeken. ‘Kijk heren, zo’n zwaar gekneusde balzak kan leiden tot allerlei ernstige complicaties, zoals een gescheurde testikel, torsie ofwel draaiing van de zaadstreng, of interne bloedingen’, gaat hij verder. Intussen piept en zoemt de computer en op het beeld verschijnt in allerlei kleuren de radio-echo van de sondes. Dat gaat een kwartier of zo door, waarna hij met de muis van de computer het beeld draait om zo zicht te krijgen op mijn binnenste. Dat is blijkbaar compleet dus hangt hij de sondes terug in hun beugels en gaat meteen door op de computer. Bekijkt zwijgend allerlei doorsneden en structuren van mijn testes en scrotum. Grijs, wit en zwart kleuren voor vaten, rood en blauw voor aders en bloeddoorstromingen. ‘Nou-nou…, ‘…ai-ai jochie toch…, wat is er toch gebeurt…’, vraagt hij zich hardop af. Toch antwoord Dieter, ‘Hij is bij het wielrennen gevallen en hard doorgeschoven tegen een boom’, liegt hij. Hij houdt het golf-avontuur dus geheim. ‘Laat je lul maar los hoor Daen, ontspan je maar.’ en kijkt toe hoe die nog steeds semi hard, heel langzaam omlaag buigt, zich over mijn ballen krult. ‘Mmm…, ik moet wel zeggen…, ik doe dit werk al een jaar of 40…, maar heb nog nooit zo’n behepte man gezien…, werkelijk, ongelooflijk wat een apparaat!’ en dan zo’n ongeluk…, daar…m, dat moet echt wel pijn doen…, maar goed, ik heb ook goed nieuws heren..., ik kan niets vinden wat echt kapot is…, wellicht geloven jullie het niet…, maar de pijn zal weggaan en het komt wel weer goed’. Nou-ja, echt gerust ben ik nog niet.

‘In principe hebben jullie het goed aangepakt. Eerst koelen, koelen en koelen en zo snel mogelijk dit onderzoek laten doen. Uitstekend’ gaat hij verder, ‘Verder adviseer ik nu vooral rust te nemen en de komende dagen te blijven koelen. Gebruik bijvoorbeeld koude kompressen of icepacks in een handdoek. Niet langer dan 15-20 minuten per keer, met minimaal 20 minuten rust ertussen. Ga achteroverliggen met je benen en heupen, dus balzak, omhoog via bijvoorbeeld met een kussentje of opgerolde handdoek. Ook even geen enkele broek dragen, laat het allemaal hangen of zelfs staan zie ik, zoals het doet wat het doet en ik geef ook een pakket mee van pijnstiller, paracetamol en een ontstekingsremmer, ibuprofen. Maak de komende dagen beide maar helemaal op. Wat je absoluut niet moet doen is pijn negeren. Als het erger wordt direct terugkomen. Natuurlijk geen enkele druk op die zak uitoefenen, geen ware kompressen gebruiken, die verwijderen immers de bloedvaten en zwellingen. Niet sporten of zo, gewoon rusten, rusten tot vervelens toe. Je zak ook niet wrijven of masseren, afblijven!’ en daarmee moeten we het doen.

Dieter heeft direct besloten de tour te onderbreken en me te laten rusten voor de tijd die ik nodig heb. Dus terug naar zijn vakantie caravan in naturistenoord ‘Bélézy’ bij stadje Bédoin. De anderhalf durende rit doet veel pijn. Het schudden en trillen houdt immer niet op. Met vlekken voor mijn ogen komen we om een uur of half vier aan en ze zetten eerst zo’n luie zonnestoel voor me neer in de schaduw van de serre, waarvan de leuning helemaal achterover en voetenbank helemaal omhoogkomt. Handdoek erin en klaar voor Daen. Ik probeer me wel degelijk te ontspannen, maar voel hoe alles tussen mijn benen blijft borrelen, gloeien en stekend prikken. De pijn verdwijnt nog niet en ik wil mezelf krabben, masseren en hou me maar met veel moeite in. ik word bedient, krijg eten, drinken en hoef niets anders te doen als lui achterover te liggen met mijn benen wijd. Ik verveel me dood, heb gelukkig een telefoon en app iedereen die ik ken, zelfs mijn lifestylecoach die me al eerder ongerust geappt had wat ik toch aan het doen ben. Normaal heb ik meerder keren per week contact met haar sinds ze deel uitmaakt van mijn medisch begeleidingsteam, nu op de kop af drie jaar geleden. (Zie verhaal: ‘(De bijzondere) Case: ‘Daen’: Introductie (01)’. Ik lieg alles bij elkaar…, naar iedereen…, en voel me er dus niet helemaal OK bij. Maar goed, ik slaap zelfs op mijn stoel, volkomen naakt onder het tentdoeken van het terras. Koud krijg ik het niet, mijn ballen gloeien! Hoelang gaat het duren…, wat bedoelde die dokter… als ik de pillen aftel die we hebben meegekregen nog twee dagen of zo…


Wordt vervolgd door Tour de France 10 (Etappe 8) - Acupunctuur

(In dit waargebeurde verhaal zijn ter privacy de namen alle andere dan mijzelf, veranderd)