Een dag later. Onze seks is onveranderd goed. Beter nog. Maar wat we gezegd hebben, heeft wel z’n sporen achtergelaten. Meestal in de vorm van strepen zaad van mij op haar… Maar natuurlijk ook meer dan dat. Gisteren hebben we het er verder niet over gehad. Maar ik voelde dat het wel moest. Dat zij het wel wilde. Toch konden we het laten rusten. Laten rijpen, misschien wel.

En deze ochtend begonnen we zoals altijd: seks in bed, een blowjob bij het ontbijt.

Ik had me laten inspireren door de bingolijst. Iets gevraagd wat ik nooit eerder gevraagd had. Speeltjes had ze wel, maar volgens mij niet bij zich. Al zou ik me daar misschien ook wel door beledigd voelen. Ik had immers de lijst van haar gekregen. Die van die eerdere keer. We waren inmiddels alweer een week verder, dus officieel zou het tijd zijn voor een nieuwe lijst. Maar die trok me nog niet. Ik vond die vorige juist iets spannends hebben. En alles deze keer weer zonder camera.

Dus toen ik haar vroeg of ze de “Toy Tease” wilde proberen — à la Lucas — liet ze zich maar al te graag vertellen hoe ik dat dan precies voor me zag. En niet veel later zag ik het ook daadwerkelijk voor me.

Ik had ruimte gemaakt op de grote houten tafel. Ze was poedeltje naakt. En ik ook. Ze lag voor me op de tafel. De opdracht was: mij klaar krijgen met haar handen of mond, terwijl ze zichzelf bevredigt met een speeltje. Maar ik zag haar liever haar hand gebruiken. En dat deed ze. Gretig en gemeend. Alsof ze aan het cammen was, maar nu zonder te acteren hoe geil ze was.

Naakt op tafel. Op haar rug. Haar hoofd gedraaid, net niet over de rand. En daar stond ik dan. Mijn harde lul nat van haar speeksel. Haar ene hand aan de basis, haar hoofd bewegend vanuit haar nek, terwijl ze kreunde op haar eigen vingers. Wat een schouwspel. Wat een leven… Om te filmen...

Ik had het niet meteen door. Maar ik vond dit extra opwindend. Hoe ze kreunt van genot. Genot dat ik haar níét geef. Of beter gezegd: niet direct. Iemand anders. In dit geval zijzelf, maar ik besefte dat dat niet zo hoefde te zijn.

Sophia die haar beft? Of iemand die haar neemt terwijl ze mij pijpt? Wie dan? Mussa of Jeff? Nee, ik dacht eerder aan Pawel... Rens of Adil? Ik had niet echt vrienden. Vreemden? Nee, dat toch weer niet. Dit alles ging niet op dat moment door me heen, zoals ik al zei. Ik dacht er op het moment zelf niet bewust aan, maar dit speelde onderliggend zeker een rol. Ik was nu deelnemer én voyeur. Ik snapte nu ook waarom dit op die verdomde bingolijst stond. Als ik dit POV zou filmen...

Wie zegt dat een man niet kan multitasken? Of een vrouw… zoals Kamila?

Een uurtje later nemen we plek in een strandtent. Kamila wilde nog wat filmen op het strand, voor haar reguliere 'werk'. Het was weer lekker guur, het waaide knoerend hard, maar alleen zij kan er in een orkaan nog fantastisch uitzien en alles verkopen wat er bestaat. Vooral zichzelf dus. In de strandtent komen we op temperatuur met warme chocolademelk en een stukje appeltaart — zoals normale stelletjes dat doen. Het is er niet druk. Er zijn wat ouderen, maar verder geen gasten. Een vriendelijk, knap meisje staat in de bediening die wel onze aandacht trekt. We spreken er niet over, maar we zien elkaars blikken. Potentie? Zoiets. Achter de bar staan twee jonge gasten. Maar daar begint zij niet over.

Ze begint over gisteren. Bijna vierentwintig uur later.

"Je had dat nog niet eerder zo gezegd," begint ze dan, terwijl ze stiekem een voorzichtig slokje neemt van die veel te hete chocolademelk.

"Wat had ik precies gezegd dan?" lach ik, en maak er nog een spelletje van. Want zoveel had ik niet gezegd.

Ze lacht en humt. Een korte stilte valt.

"Je vertelde laatst over jullie met Maja en Pawel?" vraagt ze dan door, zonder details te noemen. Maar ze kan maar één ding bedoelen.

"Uhu," reageer ik alleen, en neem nu net zo stiekem een slokje.

"Zoiets?" vraagt ze dan. "Of... niet?" vist ze voorzichtig verder.

Ik neem even diep adem, moet ook echt terugdenken. Dat was toen vrij onverwachts, weet ik nog wel. Zeker niet gepland.

"Misschien zoiets," hou ik het vaag. Ik wist het eerlijk niet.

"Nee, ik weet het niet," zeg ik dan wat resoluter. "Het zijn fantasieën. Theorieën. En die zijn spannend. Gewoon om over na te denken. Maar als ik terugdenk aan toen met Maja en Pawel... Dat was ook eng. Spannend op meerdere manieren. En totaal niet afgesproken. Ik weet niet of ik dat weer zo zou doen."

Ik praat niet te hard, maar ze begrijpt me.

"Met Elise en Mussa..." begin ik dan. Ze weet dat ik daar nog vaak aan denk. "De ene keer hadden zij en ik het gepland, zonder het hem te laten weten. Dat was echt heel spannend. Maar ook fout. En toen we het hem later vertelden, was de lol er eigenlijk wel af. Gek hè?" redeneer ik openlijk verder.

Ze knikt, knijpt even haar ogen dicht.

"Dus zoiets? Nee, ik weet het niet," lach ik er nu wat ongemakkelijk om. Ik ben vooral bang weer dezelfde fouten te maken. Grip te verliezen op de situatie.

"Ik denk dat we wel afspraken moeten maken," zegt ze dan, alsof het iets is dat op de agenda hoort te staan. "Maar alles vastleggen maakt de spanning misschien wel dood."

Ik luister, maar zwijg.

"Niet dat ik dat nu al wil," zegt ze erachteraan, en ze legt haar hand op de mijne. Dat helpt.

"Ik ben daar niet klaar voor," zegt ze dan eerlijk. Zo eerlijk.

"Maar dan weet ik wat je bedoelt," sluit ze het voor nu even af. We drinken onze mokken leeg, kijken nog wat om ons heen en naar buiten, en kunnen niet ontkennen dat de spanning tastbaar is. In positieve zin.

Als we teruglopen, pakt ze stevig mijn hand vast, trekt me dichter tegen zich aan en kust me op de wang. Ze lacht, maar haar ogen verraden een zweem van onzekerheid. Het moest geen onderwerp worden dat onze relatie zou opblazen. Maar ze was blij dat ik het gezegd had — en dat ik er verder niets mee wilde doen. Zo voelde het ook. Dat wilde zij immers ook niet. Dus het was goed zo.

"Ik merk wel dat ik veel jaloerser ben," zegt ze nu. "Zoals dat meisje net naar je lachte... Dus we moeten hier wel over blijven praten. Zeker als we straks de anderen weer een keer zien. Ik wil het wel, maar..." Ze verrast me, maar ik snap haar. En ik zeg dat ook meteen: "De enige die telt, ben jij. En ik voel dat ik de enige ben die voor jou telt. Dus als we allebei alleen maar aan elkaar denken, komt het goed, toch?"

Ze trekt zich dichter tegen me aan. Ik sla een arm om haar heen. Samen lopen we in stilte door de duinen, het bos in.

In het huisje steek ik de haard aan. We zitten ervoor op de grond, zij op mijn schoot, ik met mijn armen stevig om haar heen. Ze draagt een zachte, dikke trui. Het maakt haar niet minder sexy — integendeel, alleen maar meer.

"Toen ik begon met jou," zegt ze dan zachtjes, bijna in zichzelf. "Snapte ik het helemaal. Dat Elise niet moeilijk deed. Dat jullie zo waren. Dat alles mocht en kon. Ik was jaloers daarop. Hoopte dat ik dat ooit kon meemaken met iemand." Ze praat rustig door. "En nu kan dat met jou," zegt ze, alsof ze het zelf nog steeds niet helemaal kan geloven. "En vind ik het eerder moeilijk dan makkelijk." Ik hoor haar slikken.

Ik knijp haar nog wat dichter tegen me aan. "Jij bent alles wat ik nodig heb," fluister ik in haar oor. Een tijdje terug twijfelde ik nog of ik wel genoeg voor háár was. En nu heeft zij diezelfde twijfels.

"Ik word er onzeker van. Ben ik niet gewend," zegt ze dan. Daar moet ik om lachen.

"Als er iemand jaloers of onzeker zou moeten zijn, ben ik dat wel. Elke man die naar jou kijkt, op een manier die..." Ik fluister verder in haar oor. Maar ik bén niet jaloers. Ik zeg het omdat ik weet dat ze dit wil horen. Elk meisje wil dat. Elke vrouw.

Ze gniffelt en kijkt me uitdagend aan. "En wat denk jij dan?"

"Dat je er ongetwijfeld nog mooier uit zult zien dan je al bent," zeg ik alleen. "Maar dat ze de kans niet krijgen," voeg ik er met een glimlach aan toe. En dat is precies wat ze wilde horen. Ze duwt haar schouders tevreden tegen mijn borst en we zitten daar — simpelweg genietend van elkaar.

"Ergens ben ik bang dat het gaat zoals met Elise," zegt ze nog na een paar minuten. "Ik bedoel... hoe je haar kwijtgeraakt bent. Of zij jou, zou ik eerder zeggen. Delen is zo lastig als je van elkaar houdt. Je gunt het de ander. Maar je wilt die ander niet kwijt..." Ze zucht, definitief dit keer, en kijkt naar de vlammen van de haard.

Ik zie haar groene ogen fonkelen, haar rode haar net zo vurig. Ja, dat was misschien wel de essentie. En waar ligt dan nog de grens?

Ik denk niet aan Elise op dat moment. Niet meer.

Die middag had ze de groep een berichtje gestuurd. Althans, iedereen persoonlijk. Ze schreef dat we in Rockanje zaten, dat ze uitkeek naar het weekendje stappen, maar dat het haar ook leuk leek om al eerder af te spreken. Het stappen zou pas het volgende weekend zijn. Of er iemand zin had om dit weekend al naar Rockanje te komen? En dit had ze alleen naar de meiden gestuurd. Leuk, als haar vriendinnen langskwamen. Maar het feit bleef dat ik met meer dan de helft van hen naar bed was geweest... En dat wist ze. Dat was oké. Toch wilde ze dit verder onderzoeken. Op onze manier. Op ons tempo. Daarom had ze iedereen apart een berichtje gestuurd. Dan kon iedereen afzonderlijk reageren, en hoopte zij al een idee te krijgen van hoe en wat. Dit ging over haar grenzen en twijfels. Die wilde ze ontdekken. Daar wilde ze vanaf.

We hadden van tevoren gesproken. Ze vertelde dat het idee van anderen toelaatbaar is, zolang ik nog zou voelen als ‘van haar’. Ze was bang voor het gevoel van vervreemding. Bang om me kwijt te raken aan iets wat ze zelf had toegestaan. Dat alles was natuurlijk zeer herkenbaar voor mij — en op een vreemde manier wrang om nu van háár te horen. Ben ík Elise? Of iemand als Elise, maar dan voor Kamila?

Toen ik haar die gedachte voorhield, vroeg ze me of ik Elise zou kunnen weerstaan, als zij zich écht zou aanbieden. Want ze bleef over Elise beginnen. Met alles wat ze wist. Alles.

Elise speelt al maanden geen rol meer in mijn leven. We hebben nauwelijks contact — eigenlijk geen. Maar Kamila weet dat het sluimert. Hoe kan het ook anders? Gek dat ik háár nodig heb om dat te blijven beseffen.

Ik antwoordde eerlijk: ik weet het niet. Maar ik wil het met Kamila aankunnen. Bespreken. Beleven — niet stiekem. En dat zei ik haar ook. Eerlijk. Wat haar juist geruststelde. Had ik gezegd dat het me niks zou doen, dat het niet spannend zou zijn om haar misschien weer te zien, dan zou ze hebben geweten dat ik loog. Dus waarom zou ik? Ik wil niet meer liegen. Niet tegen haar.

En dus besloot ze ook Elise een berichtje te sturen.

Die avond zit ze weer te cammen. Ik kijk even stiekem toe voordat ik naar bed ga. Ben moe. Op. Ze komt me straks wel weer wakker maken, opgewarmd zoals ze dan is. Die gast uit India was er nog steeds. Maar ze had min of meer besloten er niet meer zo op in te gaan. Hij vroeg het haar nog wel. Met bingokaarten en al. Aan de ene kant kon ik erom lachen. Aan de andere kant was het spannend — en voegde het zeker iets toe aan onze relatie. Iets willekeurigs dat we dan konden doen. En die andere twee lijsten spraken mij met name tot de verbeelding, maar meer ook niet. Nee, dat leven van haar ging gewoon door. Daarmee verdienden we geld. Daardoor konden we dit doen. Ik hield me nog wel bezig met de winkel op Ameland, maar betaalde de meiden daar rianter dan ik zou hoeven. Iets met schuld, denk ik.

Die nacht maakte ze me niet wakker. Moest ik me zorgen maken? “Je lag lief te slapen,” zei ze. Ook lief van haar. Die ochtend kreeg ik weer de gebruikelijke blowjob bij het ontbijt. Dus alles was goed.

Waar ik nieuwsgierig was naar wie er had gereageerd op haar voorstel, begon ze niet over het aankomende weekend, maar juist over het volgende weekend. “Je mag mee,” zegt ze als ze aan tafel schuift, nadat ze haar mond gespoeld heeft. Ze begon haar ontbijt altijd met zaad. Maar daarna wilde ze ook nog wel iets anders.

“Mee?” vraag ik, niet wetende waar ze het over heeft.

“We blijven waarschijnlijk bij Sophia en Hyun. Jongens mochten niet mee, maar Maja wilde per se Pawel meenemen. Dus jij mag ook mee...” laat ze vallen alsof het niks is. Maar met alles van de laatste dagen betekende dit ineens een heel stuk meer.

Ik doe even alsof ik er niet echt zin in heb — een weekendje stappen met haar vriendinnen in Rotterdam. Ergens wil ik dat ook niet. Ik hou niet van stappen. En met die groep gebeuren er altijd rare dingen. Soms mooi, soms minder mooi.

“Wist niet eens dat die nog samen waren,” zeg ik maar. Met Pawel had ik af en toe nog contact. Die had een groot huis in Drenthe gekocht, toen samen met Maja. Maar dat liep allemaal niet zo lekker meer sinds ook daar de bom was gebarsten, en ze vervolgens op een nogal vrije manier met elkaar omgingen. Hoe zit dat nu? Geen idee. Maar dus nog wel samen. Maakt ook niet uit. Of juist wel?

Ik gaf in ieder geval aan niet helemaal te staan te springen — even los van eventueel potentie in het swingerslandschap, waar we toch allebei nog niet klaar voor waren?

“Komt er nog iemand hierheen?” vraag ik haar dan maar. Misschien dat dat nog wat verandert. Ja toch?

“Ik zoek er niets meer achter, hoor,” komt ze nog terug op dat andere weekend. “Echt niet.” Ze probeert me gerust te stellen. “Weet ook niet of ik wel wil dat je meegaat,” zegt ze zelfs eerlijk. “Maar ik wil je ook niet alleen laten.” Ze kijkt me ernstig aan. Serieus. Maar ik lach om haar.

“Je weet hoe erg ik van stappen hou...” zeg ik alleen. En dan kan ze het wel even laten rusten. Voor nu.

“Nog niet heel veel animo,” zegt ze dan over komend weekend. Eén ding tegelijk, dacht ik maar. Eerst dit weekend overleven. Dan zien we wel verder.

Later die middag had het gros gereageerd. Niet iedereen tegelijk, maar stuk voor stuk kwamen er appjes, korte zinnen, emoji’s, bevestigingen en een enkele afwijzing. Kamila zat met haar telefoon op schoot op de bank, haar knieën onder zich gevouwen, en ik kon aan haar gezicht zien wie positief reageerde en wie niet. Ze glimlachte niet overdreven, maar haar ogen lachten wel. Ik dacht eerlijk gezegd dat ze alleen de usual suspects zou uitnodigen — de meiden waar ze zich goed bij voelde, waar recent nog contact mee was geweest. Maar ze had écht iedereen gevraagd. Zelfs Elisha en Hila. Zelfs Elise. En ergens vond ik dat bewonderenswaardig.

"Ik heb iedereen los bericht," zei ze. "Zodat ze onafhankelijk kunnen reageren. Geen groepsdruk. Gewoon voelen wat ze willen." En dat was ook precies waar ze zelf naar op zoek was: wat ze zelf voelde.

Ik vond het ergens ook spannend. Niet eens omdat er weer potentieel een weekend met meisjes en seks in het verschiet lag — al zeker vijf van de zeven aanwezige meiden waren ooit op de een of andere manier intiem met mij geweest — maar omdat Kamila het echt aanging. Ze stuurde die berichten niet om iets te forceren, maar om te onderzoeken. Wie zijn er nog onderdeel van haar leven? Wie van het mijne? Wie van het onze?

"Elisha en Joey komen niet. Hila wel. Maja ook, met Pawel," zegt ze dan. "Die hadden gelijk al gereageerd." Ze kijkt me even aan, en ik merk aan haar toon dat ze dat ergens prettig vindt — die duidelijkheid.

"Sophia en Hyun willen ook komen, alleen weten ze nog niet of ze het hele weekend blijven… En Elise..." Haar stem zakt iets. Ze blijft even hangen bij die naam. Bewaart haar voor het laatst. "Komt helaas niet," lijkt ze oprecht te menen. En ik geloof haar. Ik vind het ook jammer, en dat ziet ze aan me.

"Begrijpelijk," zeg ik. Meer kan ik daar niet over zeggen.

"Misschien beter. Luchtiger," antwoordt ze zacht, terwijl ze haar blik even naar buiten werpt. De schemer viel vroeg deze dagen, en het bos rondom het huisje was donker en stil.

Dus: wie kwamen er wél? Hila? Ja… Ach. Ik vond haar nog steeds een enorme bitch na vorig jaar in Scheveningen, maar eerlijk gezegd had ik haar nooit écht leren kennen. Misschien viel het allemaal wel mee als ik haar zonder de rest zag. Misschien niet. Maar goed, zij kwam. Sophia en Hyun komen ook. “Daar moeten we wel wat mee,” zeg ik grijnzend, en Kamila knikt meteen met twinkelende ogen.

"Had eigenlijk alleen hen moeten vragen," zegt ze, en daarmee is de toon gezet. Dan hadden we geweten wat we konden verwachten.

En dan Maja en Pawel. Supergezellig, denk ik in eerste instantie. Pawel dan. Met Maja had ik iets minder. Wel seks gehad — en goeie ook — maar Pawel kwam in de buurt van een maatje. We hadden elkaars vriendin een beurt gegeven. Ja, dan heb je een band. Dat was althans het verhaal dat we elkaar toen vertelden. Maar hoe zat dat nu? Hadden zij nog iets openstaan? Hadden wij dat misschien?

Als Kamila even later in de keuken staat, kom ik achter haar staan zoals ik zo vaak doe. Mijn lichaam tegen het hare, mijn handen losjes op haar heupen. "Pawel heeft een grote," fluister ik zacht in haar oor. "En weet hoe hij die moet gebruiken. Vraag maar aan Elise." Terwijl ik mijn stijve tegen haar billen druk, voel ik haar ademhaling veranderen, haar lichaam dat heel subtiel tegen me aan leunt.

"Moeten we daar ook niet iets mee?" vraag ik, al klinkt het eerder als een voorstel dan een vraag. Ze draait haar hoofd iets en lacht verlegen.

"Mits je hem aantrekkelijk vindt, natuurlijk," voeg ik eraan toe. Maar dat vond ze wel. Pawel was een echte Pool om te zien maar ook: lang, slank, goed gespierd, zijn blik kalm maar doordringend. Hij had iets fysieks over zich, iets mannelijks, wat ik ook herkende bij mezelf op goede dagen. En zij dus ook.

"Misschien wel..." zegt ze, twijfelend. Niet afwijzend.

"Als jij er zo geil van wordt, moet het wel," zegt ze dan, alsof ze het voor míj zou doen. En ik weet dat dat voor een deel waar is. Ze vond het geil dat ik geil werd van de gedachte dat zij met iemand anders zou zijn. Met Pawel. In mijn bijzijn. Of misschien zelfs zonder.

Ik draai haar om, til haar op het aanrecht, en de zo bekende japon die ze draagt valt vanzelf open. Ze draagt niks eronder. Mijn stijve is er al. Klaar voor haar.

"Misschien wel," herhaal ik, terwijl ik haar aankijk. Haar benen sluiten zich automatisch om me heen. Haar mond zoekt de mijne. En voor een moment verdwijnt alles wat gepland stond. Alles wat misschien ging komen. Er is alleen zij. Alleen ik. Alleen nu.

Maar ergens, in haar blik, lees ik het al. De spanning van het onbekende. De mogelijkheid van delen. Van zien. Van beleven. Misschien wel met Pawel. Misschien met iemand anders. Misschien alleen met elkaar.

Misschien wel. Misschien niet. Misschien alles. Misschien niks.

-