Vijf dagen later zaten we aan de rand van het bos, op een houten bankje met zicht op duin en lucht, de geur van nat blad in onze neuzen en de zilte wind in onze kraag. Het was koud. Maar het deed me goed. Dit deed me denken aan thuis, aan Ameland. Zeker in deze tijd van het jaar vond ik het heerlijk om buiten te zijn. Ik had dan geen last van de kou. En met Kamila aan m’n zij al helemaal niet.

Rockanje was stiller dan ik had verwacht, rustiger ook, alsof de herfst hier dieper had geworteld. Het was ook guur en we zaten ver buiten het seizoen. Je zou je kunnen afvragen wat we hier nu deden. De promotiefilmpjes van Kamila bevatten dezelfde grauwe lucht die ik nu boven me zie. Dat vind ik mooi. Maar daarvoor kom je niet naar Rockanje.

Het huisje lag verscholen tussen het laatste en gevallen loof, een vrijstaand houten vakantiehuis dat zich haast vanzelf leek te voegen naar de kleur van de seizoenen. Geen buren. Geen paden. Geen stemmen. Alleen wij. Het hoorde officieel nog bij dezelfde organisatie als de parken waar we eerder verbleven, maar dit was iets anders. Dit was niet opgezet voor gezinnen of dagjesmensen. Hier kwamen mensen om weg te zijn. Om op adem te komen. En dat deden wij ook. Binnen was het warm, de haard brandde, en Kamila liep al twee dagen naakt of halfgekleed door het huisje zonder zich druk te maken over wie er iets zou kunnen zien. Het was de perfecte plek om na te denken.

Of misschien juist niet. We hadden nog maar weinig van de omgeving gezien tot nu toe. Zodra zij zich door het toch best ruime huisje bewoog, duurde het nooit lang voordat ze ergens lag, op me zat, tegen aan werd geduwd of afzakte om me even snel te pijpen mochten er wel plannen zijn. Daar hadden we geen bingokaart voor nodig. Al hield ik zelf inmiddels wel bij in welke ruimtes we seks hadden gehad, en in welke nog niet.

Natuurlijk in bed. Elke avond. Elke ochtend. Soms in de nacht. Dan maakte ik haar wakker, of zij mij. Hiervoor konden we elkaar altijd wakker maken. Natuurlijk onder de douche... Dat was normaal. Maar op de keukentafel was wel erg lekker. Op de trap. Op de gang. Op de bank. Op elke stoel die er maar was. Op de salontafel. Op de vloer... Het maakte niet uit. Heerlijk voor de haard elkaar liefhebben en beminnen. Een blik was dan al genoeg. En zo hoorde het ook te zijn. Nooit geforceerd.

In een paar dagen hadden we meer seks gehad dan op alle parken samen hiervoor. En het verveelde nooit. Gek, hè? We hadden elkaar weer helemaal gevonden. Lichamelijk, maar ook geestelijk. We zaten weer op dezelfde lijn. En ja, sommige problemen sluimerden nog steeds om ons heen. Maar minder. Of ze waren minder erg nu we erover gepraat hadden.

En we bleven praten. Want er kwam iets aan waardoor het verleden weer om de hoek kwam kijken. En verzwijgen was geen goed idee.

Er waren wat verjaardagen geweest. Waaronder die van mij en Kamila zelf. We hadden het klein en intiem gevierd — zoals we eigenlijk elke dag van het leven samen vieren. Maar ook in de vriendengroep van weleer waren er een paar jarig geweest, zoals elk najaar. Ik en Kamila zijn van oktober, maar Elise ook. Maja is van november. En Sophia van januari. We zitten nog in november, maar het leek de meiden leuk elkaar weer eens te zien en in ieder geval die vier verjaardagen alvast te vieren. Niet groots. Meiden onder elkaar.

Ik was ook niet uitgenodigd. Mijn eigen verjaardag was verder ongezien gepasseerd, zoals ik het graag heb. Ik en Kamila zakken natuurlijk steeds zuidelijker af. We zijn Rotterdam alweer een keertje voorbij gereden. Daar studeerden nog steeds een aantal, waaronder Sophia en Hyun. Die wilden we misschien nog opzoeken — of in ieder geval Kamila. Maar nu kwam dit plan tussendoor: een weekendje stappen in Rotterdam. Alleen de meiden. Ik bleef dan wel in het vakantiehuis. Dat stond nog voor twee weken geboekt, dus ik vond het prima.

Maar als Kamila noemt wie er komt — zijzelf, Elise, Hyun, Sophia, Hila, Elisha én Maja — schiet ik even in de lach.

"Ben al over de helft," ontsnapt er min of meer.

Ik geneer me eerder dan dat ik er trots op ben. Maar Kamila raakt getriggerd. Niet in een negatieve zin. De laatste tijd hadden we het weer vaker over bepaalde aspecten gehad die je zou kunnen betrekken op een open relatie — zie de bingokaarten. Eentje waarin ik haar zou delen met uitsluitend zwarte mannen, maar ook die gericht was op stelletjes. Laten we zeggen: voor swingers, dus elkaar delen. Daar hebben we absoluut geen concrete plannen aan vastgeplakt. Maar het speelde bij ons altijd op de achtergrond. Dus mijn opmerking slaat aan.

"Ik wilde echt niet dat jij nog eens met Sophia…" begint ze, vrij ernstig. Ze kijkt me aan terwijl de wind haar rode haar voor haar gezicht blaast. Ik help haar daarmee, duw het zachtjes opzij.

Ze doelt op deze zomer. Een kleine verleiding was ze. Ze was op Ameland. Ze was een stukje van onze geile geschiedenis geworden.

"Ik vond het niet erg. Ook niet dat jij zelf vervolgens wel…" wil ik haar plagen, wat lukt. Ze lacht. Ze port me. "Alsof jij wat tekortkwam..."

"Nee, nee. Dat niet."

We kwamen allebei niks tekort. Dat was zo.

"Toch denk ik vaak aan die nacht terug met Sophia en Hyun. Misschien wel mooiste nacht ooit?" durft ze te stellen.

"Elke nacht met jou is de mooiste nacht ooit," zeg ik snel, zonder te liegen.

"Maar... het was zeker een mooie nacht," voeg ik toe — ik maak het kleiner dan het is. Ook ik denk regelmatig aan die nacht terug. Maar meer in de zin van hoe onrelevant die is geworden in de huidige situatie.

Elise en Hyun spelen geen rol van betekenis meer in mijn leven. Niet aan de oppervlakte. En omdat Kamila gezegd had dat ze mij liever niet fysiek samen wilde zien met Sophia, speelt zij ook geen rol meer. Want als er al iets noemenswaardigs was tussen mij en Sophia, dan was het puur fysiek. Geen vriendschap. Geen gevoelens verder. Zoals ik bij Hyun wel had. Dat was anders. Maar daar hoorde je Kamila al helemaal niet over. Ook geen reden toe, dus ja.

"Maar..." komt ze terug op waar ze mee wilde beginnen. "Ik wilde eigenlijk zeggen dat ik daar spijt van had. En ook dat je toen niet meeging. Al snap ik dat wel. Ik wilde niks zonder jou ondernemen. Je bent nu zo'n deel van mij," zegt ze, weer serieus, en ze slikt. "En zij is m’n beste vriendin. We hadden al bewezen dat het kon, dat het zo ontzettend mooi kon zijn samen. En toch was ik bang. En onterecht. Ik weet niet waarom..." probeert ze het geheel te duiden.

Ik zucht even diep en blijf stil, laat haar met haar gedachten. Ik had nooit gezien dat ze hier zo mee zat. En de vraag is ook of ze dat eerder al deed. Maar nu was Sophia weer in de buurt. En haar punt is duidelijk: binnenkort gaat ze terug naar haar toe — en naar de rest. Zonder mij. De jongens waren niet welkom. Na alles wat er misging, begreep ik dat maar al te goed. Ik zat ook niet per se te wachten op een weerzien met sommigen. Of nog niet.

"Vraag ze dan hier," zeg ik haar. "Een dagje. Of langer. Zonder verwachtingen. Maakt mij niet uit," bied ik aan. Niet helemaal wat ze wilde horen, maar aan de andere kant stelt het haar zichtbaar gerust.

"Wie?" vraagt ze, en ik snap waarom.

"Wie jij maar wilt," zeg ik, maar ik slik ook en kijk even weg.

"Ook Elise dan?"

Ik kijk haar weer aan en grijns. "Als jou dat een goed idee lijkt," zeg ik alleen. Maar ik vertrouw Kamila in ieder aspect. Dus ook als het hierop aankomt.

Ze lacht en gniffelt. "Misschien wel goed voor je," zegt ze alleen, maar meer niet.

"Maar je ziet het wel zitten als ze langskomen? Geen restricties deze keer," zegt ze meteen. Haar blik is bijna duivels.

Ik lach. Ik trek haar dichter tegen me aan. Het kan buiten nog zo guur zijn, met haar is het altijd heet. Ik voel haar hand een weg zoeken onder mijn jas. Ik geef haar de ruimte en die hand glijdt m’n broek in.

"Zo te voelen..." fluistert ze terwijl ze haar hand om mijn stijve vouwt.

Ik kreun en zucht. We zitten niet op een afgesloten terrein, niet bij het huisje. We zitten aan een pad in het bos bij de duinen. Goed, we zijn nog niemand tegengekomen, maar het kan wel. Dus extra spannend. Mijn jas verstopt het. Haar hand beweegt soepel in de beperkte ruimte.

"Ik wil terug naar die vrijheid van het begin. Op onze manier. Zonder opdrachten of lijsten. Dat wil ik hier helemaal los van laten," legt ze verder uit. "Jij en ik. En iedereen die net als wij zijn," zegt ze.

"Kan jij me wel delen dan?" lach ik, en spreid m'n benen nog iets verder.

"Jij mij?" lacht ze terug.

"En wie zijn dan zoals wij?" wil ik nog wel weten. Maar ze haalt haar schouders op.

"Sophia," zegt ze alleen, en ze glundert.

"Willemijn?" vraag ik.

"Zeker," zegt ze... Ja, die was ik niet vergeten.

"Elise," zegt ze dan.

"Misschien," ben ik iets terughoudender.

"We zien wel," zeg ik, en ze is het eens.

"Samen," voegt ze toe. En laat daar geen twijfel over bestaan.

Even later zit ze voor me. Haar knieën in het vochtige zand. Ik kijk om me heen zodat zij dat niet hoeft te doen — al kijk ik meer naar haar dan naar onze omgeving. Mijn jas los, mijn broek opengevouwen, haar hoofd dat gedreven op en neer beweegt. Haar zachte lippen, haar natte tong… het voelt overal hemels. Maar zo in de frisse buitenlucht is die warme, natte aandacht nog veel intenser. We worden geil van elkaar. Ook als we het over anderen hebben. Ja hoor, laat ze maar komen. Wie dan ook. Kamila zal hier niet mee stoppen als er anderen zijn — dat weet ik zeker. En al het andere is gewoon mooi meegenomen.

Weer even later zijn we samen snel het pad afgerend. We waren bijna betrapt. Dat maakte het niet minder geil. Ik had haar broek losgemaakt en tot net over haar billen getrokken. Vervolgens haar omgedraaid en tegen een boom gezet. Uit het zicht. Zeker weten. Mijn handen op haar slanke taille, mijn harde lul diep in haar. Rustig en beheerst. Maar steeds iets harder, iets sneller.

Er speelde meer rondom dit onderwerp. Meer over het delen van elkaar. En dat kwam toch weer door die bingolijst. Iets wat eerst helemaal niet speelde bij mij, maar nu steeds vaker omhoogkomt. “Ik wil jou ook delen…” brom ik op een gegeven moment in haar oor terwijl ik diep in haar stoot. Ze kreunt net iets harder — want ze hoort aan mijn stem dat ik niet over één van de meiden spreek. “Of zien hoe je gedeeld wordt…” proest ik wat dieper. Het uitspreken was een drempel. Een angst die ik eerder heb gekend. Maar dit was Kamila. Dit was anders.

Ze kijkt om, trekt me dichterbij en beweegt vanuit haar heupen tegen me in. Ze tongt me fel, bijt net iets in mijn lip, en moedigt me aan. Ik stoot harder. Geiler. Dieper. Het idee dat ze met een andere pik zou worden gevuld, en ik ernaar zou kijken… Het lijkt me geil. Haar dat genot gunnen. Die beelden zie ik steeds vaker voor me. Zo begon het ook ooit met Elise. Maar dit keer zou ik erbij zijn. Liever wel. Kamila hoort me dit voor het eerst zeggen — al is het nog vaag. Ze weet precies wat ik bedoel.

Tellen later staan we uitgeput tegen die boom. Haar voorhoofd rustend tegen het mijne. Bezweet. Hijgend. Zuchtend.

“Ik doe alles voor je,” zegt ze zacht, en haar groene ogen doordringen me. “Alles.” zegt ze opnieuw — en daarmee is alles ook wel gezegd. Alles wat ik wil. Niet meer en niet minder. En ze weet dat het waar is. Wat de toekomst ook mag brengen. Of wie.

-