Het is vreemd hoe snel dingen kunnen veranderen. Of het voelt alsof ze zomaar veranderen. Maar niets gebeurt zomaar. Alles heeft een reden, zelfs als ik me er op het moment zelf niet van bewust ben.

Ik mis Ameland. Niet zozeer de mensen daar, of de potentiële relaties die ik had kunnen hebben, en zelfs niet het huiselijk geluk dat ik daar met Kamila ervoer. Wat ik mis is de rust. De eenvoud. Het gevoel dat ik nog zelf het heft in handen had. Als dat zo was, ten minsten?

Die controle had ik opgegeven door met Kamila mee te bewegen in haar wereld. Daar heb ik geen spijt van. Echt niet. Maar de leegte die Ameland achterliet voel ik nog steeds.

Het had op zoveel manieren verder kunnen gaan. En de weg die we nu zijn ingeslagen is óók mooi. Spannend. Onmiskenbaar opwindend. Alleen totaal anders dan ik had verwacht. Dat iemand uit India ons opdrachten stuurt—voor haar, en voor ons samen—had ik nooit kunnen voorzien. Een bingospel dat ineens ons liefdesleven binnendringt. En nog leuk ook. Op een verdraaide manier.

Toch weet ik dat het geen blijvende rol hoeft te spelen in ons leven. Als we er morgen mee stoppen, is dat prima. Kamila zou het er niet meer over hebben als ik dat liever niet wil. Dat weet ik. Ze blijft immers dezelfde vrouw als op Ameland: vrij, gul, toegewijd. Perfect op haar eigen manier.

En toch... zit het ook in mijn hoofd. Die kaart, dat spel. Het voelt als iets voor stellen bij wie de sleur is ingeslopen. Die de vlam proberen terug te halen met prikkelende, soms gewaagde opdrachten. Maar bij ons was er nooit sleur. Er was altijd al spanning. Alleen kwam er nu nog méér spanning bovenop. Zoveel zelfs, dat de spanning op een gegeven moment op de relatie zelf kwam te staan.

Maar nu niet meer.

Nu is het anders. Zachter. Helderder. Niet omdat het spel verdwenen is, maar omdat wij het weer in handen hebben.

We zijn een paar gelukkige dagen verder. Ik ben deze ochtend eerder wakker dan Kamila. Ik zie haar slapen, vredig en ontspannen. En dus voel ik me dat ook. Echt tevreden. Echt gerust. Want met wie anders dan Kamila zou dit kunnen?

Ik zit even op de rand van het bed. Stiekem trek ik de dekens langzaam van haar af, bijna plagerig. Ze is naakt. Haar ene knie ligt iets opgetrokken. Elke curve van haar lichaam ademt verleiding. Ze ligt op haar buik, haar billen licht omhoog, haar rode haren als een vlam over het kussen uitgespreid. Ze lijkt op een engel. Maar ik weet beter. Ze is een duiveltje – op de meest goddelijke manier.

Wanneer ze langzaam wakker wordt, ziet ze me naar haar kijken. Ik ben het eerste wat ze ziet, en ze glimlacht. Licht beschaamd draait ze haar gezicht even weg, geraakt door de verwondering in mijn blik. Zo kijk ik altijd naar haar. Altijd verliefd. Of ze me die nacht nou had aangeraakt of niet.

"Ik zat te denken…" begin ik, zodra we elkaar hebben gevraagd of we lekker geslapen hebben. "Misschien kunnen we die bingokaart er eens bijpakken? Die voor ons bedoeld is, bedoel ik." Mijn stem klinkt ondeugend. Ze kijkt me aangenaam verrast aan.

Ze komt iets overeind, houdt de dekens over haar benen, maar haar bovenlijf toont ze zonder enige schaamte. Het maakt mijn opwinding alleen maar intenser. En die was al flink aanwezig. Ik herinner me de kaart niet in detail, maar flarden wel – opdrachten, fantasieën, dingen die ik maar al te graag met Kamila wil beleven. Met of zonder camera. Voor geld of gewoon voor ons.

"Ja?" vraagt ze kort, haar groene ogen vol anticipatie. "Nu?"

Ik draag alleen een boxershort. De tent die zich daarin vormt is misschien niet meteen zichtbaar omdat ik op de rand van het bed zit, maar zodra ik mijn knie optrek en mijn benen wat spreid, is het voor haar overduidelijk.

"Dat je dat nog moet vragen…" grinnik ik zacht. Onze blikken ontmoeten elkaar, en tussen ons laait het vuur onmiddellijk op. Het is mijn manier om haar iets tegemoet te komen. De afgelopen dagen heb ik er goed over nagedacht. En op deze kaart, die voor ons al stelletje bedoeld was, stonden natuurlijk ook geen dingen die ik niet zou willen doen... Al wist ik niet meer wat er precies opstond.

"Zullen we het lot laten bepalen welke opdracht we doen? Om het nog spannender te maken?" stel ik zelfs voor. Deze Lucas verrast haar...

Ze knikt langzaam. En dat knikje is alles. Alles wat ik nodig heb.

De ochtend is begonnen. En onze kaart ligt klaar. Voor ons. Alleen voor ons.

Het had natuurlijk ook met iets anders te maken. Met die sluimerende angst. De angst om opnieuw dezelfde fouten te maken. Iets wat ik mezelf al vaker had voorgehouden, maar toch leefde ik weer een leven dat grotendeels door een ander werd ingevuld. Dat die ander Kamila was, maakte het niet minder confronterend. Ik volgde haar graag – tot aan het einde van de wereld als het moest. En het was mijn keuze om haar te volgen. Mijn keuze om haar te beminnen wanneer ik wilde. Dus moest ik ook de verantwoordelijkheid nemen voor die keuze.

Toch knaagde het. Het idee dat een vreemde, oudere man zo’n invloed kon hebben op ons seksleven – op háár lichaam, op míjn beleving, op ónze intimiteit – begon me tegen te staan. Misschien begrijpelijk. Misschien ook een tikkeltje jaloers. Maar het zat er wel.

Wat ik wilde, was wat meer regie. Niet over haar, maar over ons. Zij en ik, samen. Want Kamila doet werkelijk alles wat ik vraag – en vaak zelfs wat ik niet eens hoef te vragen. Dat had ze al zo vaak bewezen. En dat mocht ik niet vergeten. Maar het bleef ingewikkeld: seks in de vorm van ‘opdrachten’ prikkelde me. Dat was onmiskenbaar. Ik kon dat blijven ontkennen omdat het van buitenaf kwam. Of ik kon het omarmen, het naar ons toetrekken, het ons eigen maken. En precies dat wilde ik: het opnieuw inkaderen. Zonder camera. Zonder publiek. Alleen voor ons. Als deelnemer én als initiator. Zonder oordeel.

Op die manier bleef het onze keuze. Vrij, open, speels. Als Kamila nee zou zeggen, zou ik dat respecteren – al twijfelde ik daar eerlijk gezegd niet aan. En wat belangrijker was: ik merkte soms dat haar ‘werk’ het spel beïnvloedde. Niet omdat ze het met tegenzin deed. Integendeel. Maar soms voelde het als een plicht: een uurtje cammen, een filmpje opnemen, een fantasie bedienen die niet uit haarzelf kwam. En dat wilde ik koste wat kost vermijden.

Onze seks moest vrij blijven. Ongeforceerd. Gekozen. En dat was nu precies wat we deden. Samen. Weer op onze manier.

Ik zie hoe Kamila naar haar nachtkastje buigt. Haar bleke huid, de rode haren op haar rug, de lijnen van haar lichaam die in beweging even vervormen, maar niets van hun schoonheid verliezen. Daar pakt ze haar telefoon, met daarop de lijst.

"Wacht even," zeg ik met een zelfverzekerde, bijna brutale toon—maar zonder spot. "Hoeveel staan erop? Zestien, toch?"

Ze knikt langzaam. "Uhu..." Haar stem klinkt iets minder zeker. Ik weet waarom.

"Er staan dingen op..."

"...die we nog nooit gedaan hebben," maak ik haar zin af. Ze knikt weer, slikt. "We zien wel hoever we komen. En anders doen we gewoon iets anders." Ik wil de druk eraf halen, het luchtig houden. Ook ik pak mijn telefoon en vraag een willekeurig getal op. Ik laat het haar zien.

Nummer zestien verschijnt op het scherm. "Backdoor Challenge," leest ze zacht voor. We hoeven allebei niet lang na te denken waar dat op doelt. We lachen erom. Het is overduidelijk iets wat we nog nooit hebben gedaan. Volgens de omschrijving moet zij eerst beginnen met speeltjes, en moet ik uiteindelijk klaarkomen tijdens anale seks... Niet ons ding. Nu niet. Misschien wel nooit. Waar we hebben het er wel even over, en dat is ook spannend.

Kamila en ik hebben al veel geprobeerd. Misschien wel meer dan goed voor ons is. Maar dit? Dit nog niet. Speeltjes? Die heeft ze niet eens mee. Nooit nodig gehad, dacht ik altijd. Of: hoopte ik altijd. En anale seks? Die gedachte is wel eens door me heen gegaan, natuurlijk. Maar de echte meerwaarde had ik er nooit van ingezien. Misschien omdat het net iets meer ‘fout’ voelt. En juist dat maakt het dan weer spannend.

Maar als ik zie hoe ze het overweegt, merk ik dat mijn erectie zich duidelijk aftekent onder het strakke katoen van mijn boxershort. "Jij wil wel, hè?" zegt ze dan, alsof het vanzelfsprekend is dat elke man dit wil. Misschien heeft ze gelijk. Misschien wil elke man dit wel. Maar ik ga haar geen pijn doen. Niet zomaar.

Want het is me niet helemaal vreemd. Er is een tijd geweest waar ik heel dichtbij ben geweest, als het aankwam op anale seks. Meer dan goed was voor me, misschien wel. Voor ons toen. Toen Kamila niet in beeld was zoals ze nu was. Ik herinner me opeens hoe ik ooit zag hoe Pawel anale seks had met Maja. En daar zijn ze weer, die herinneringen. Maja genoot, maar pas na een tijdje. Niet meteen. Er zat een grens, een drempel. Misschien ook wel een prijs.

"Ik weet niet of ik dit wel wil," zeg ik rustig. "Of ik je dit wel wil aandoen," voeg ik er met een glimlach aan toe. Zij lacht terug, zacht en begrijpend.

"Wil het wel een keertje proberen... maar nu?" Haar toon is voorzichtig, maar duidelijk. Ze zegt het zonder echt te zeggen dat ze het liever niet nu doet.

"Andere keer dan," zeg ik beslist, en trek er zelf de streep onder. Ze lacht, knikt. En ze lijkt opgelucht. Ja, ze zou het doen als ik het zou willen. Ze zou alles doen wat ik wil.

En precies daarom wil ik dat ze het zelf wil. Ooit. Niet nu.

"Elf!" zeg ik twee seconden later. Zij kijkt snel op haar telefoon. De opwinding is er nog steeds.

"Cowgirl Control," zegt ze zachtjes, stiekem, duidelijk opgewonden. "Ik bepaal het tempo. Net zo lang tot jij komt..." lispelt ze, terwijl ze haar telefoon weglegt en langzaam naar me toe kruipt. Geen twijfel. Geen overleg. Geen afweging. Alleen verlangen. Het had al te lang geduurd. Zo simpel kon het zijn.

Ik laat mijn telefoon uit mijn hand glijden. Die valt op het bed, en even later op de grond wanneer zij mij zoent en ik haar terugzoen. Mooi. Geen schermen meer. Geen camera’s. Geen opnames. Alleen wij. En ondertussen trek ik me verder het bed op, geleid door haar gretige handen en haar tong die net zo gretig mijn mond verkent.

We hadden van alles kunnen kiezen. Van alles kunnen doen. Wildere dingen, gekkere opdrachten. Maar juist dit—dit simpele, directe, fysieke—was perfect. Het lot bepaalde, maar zij zou het uitvoeren. En ik? Ik mocht niks doen. Behalve liggen. Kijken. Ontvangen. Wat een straf…

Al had dit standje natuurlijk wel z’n haken en ogen in onze relatie. Want zij moest het tempo bepalen. Zij moest het moment sturen. Zij moest mij tot dat punt brengen. En ik wist dat ze zich daaraan zou overgeven. Maar het zou ook een uitdaging zijn. Ze wist dat ik genoot van haar ritme, haar lijf, haar blik. En dat ik, als ik had gemogen, mijn handen op haar billen had gelegd om haar dichter tegen me aan te trekken. Langzamer. Dieper. Steviger. Maar dat mocht nu niet.

Ze had geluk.

Ze mocht het allemaal alleen doen. En ik mocht alleen maar voelen. Wat een straf…

Ze zit al op me als ik mijn hoofd in het kussen laat zakken, haar dijen warm en stevig aan weerszijden van mijn heupen, haar huid als fluweel tegen mijn flanken. De kamer is stil, behalve haar ademhaling vlak boven mijn gezicht. Haar tong zoekt die van mij en ik voel de zachtheid van haar lippen tegen de mijne, nat en warm, met een ongeduld dat zich verbergt in elke draai van haar hoofd. Mijn armen liggen roerloos langs mijn lichaam, alsof ik mezelf heb opgelegd niet te bewegen. Maar haar handen doen dat voor mij: de ene teder, onderzoekend, de ander doelgericht, dominant. Ze tast mijn borst, buik, bovenbenen, alsof ze de route naar mijn zwaktepunten uit haar hoofd herhaalt.

Haar rechterhand vindt mijn erectie, nog ingesloten in de strakke stof van mijn boxershort, en ze drukt hem tegen mijn onderbuik. Het is geen aai, geen plagerij; het is een greep, stevig, zeker, wetend wat ze vasthoudt. Mijn adem stokt niet—nee, hij wordt dieper, langzamer, alsof mijn lichaam zich aanpast aan haar ritme. Ze beweegt haar vingers traag heen en weer, haar handpalm warm en zwaar. En dan plots: een draai van haar pols, haar vingers glijden onder de rand. Ik voel haar huid tegen mijn huid, haar vingers om me heen, en ik kreun zacht, ongewild, als reflex op de directe hitte.

Ze trekt me af met een vanzelfsprekende intensiteit. Geen aarzeling, geen opbouw. Alsof ze weet dat ik me toch niet zal verzetten. Alsof dat juist de regel is die dit alles zo opwindend maakt. Ik fluister haar naam, waarschuwend, hees, maar zij onderbreekt me met haar mond dicht bij mijn oor:

“Dat is toch niet erg?” Haar stem is zwoel, giftig zoet. “Als je nu al komt… ik pijp je daarna gewoon weer hard. Duurt het nóg langer. Echt waar.”

Haar woorden zijn olie op vuur. Onmogelijk om niet te reageren. Mijn heupen willen omhoogkomen, mijn handen haar grijpen, maar ik hou me aan de regels. Ik wil dat dit telt.

“Ik heb nú al spijt van deze uitdaging,” fluister ik haar toe, mijn stem laag van frustratie en verlangen. “Want als je zo tegen me praat… wil ik je straks tegen elke muur van deze kamer drukken. Je nemen op elke manier die ik ken.”

Ze grijnst. Dat weet ze. Dat is waarom ze dit spel speelt. En dat is waarom ik verlies.

Ze trekt me niet klaar—alsof ze expres net op tijd stopt. Maar dan trekt ze mijn boxershort omlaag, langzaam, zonder mij uit het oog te verliezen. Mijn erectie springt vrij: dik, vol, pulserend. Haar hand sluit zich opnieuw om me heen. Ze kijkt ernaar zoals iemand kijkt naar een geliefd voorwerp dat lang gemist is. Niet verbaasd, maar hongerig. Haar ogen glanzen van verlangen, maar ook van herinnering. Ze weet precies wat dit lichaam haar kan geven. En zij mij.

Ze brengt haar gezicht dichterbij, haar lippen open—maar stopt. Alleen haar adem strijkt erlangs.

“Nog steeds zo mooi,” fluistert ze, meer tegen zichzelf dan tegen mij.

En ik weet: het is begonnen.

Ze drukt een kus op mijn eikel. Niet gehaast, niet vluchtig, maar met een langzaam opgebouwde eerbied, alsof ze een geheim kust dat ze al door en door kent. Haar ogen vangen de mijne terwijl haar lippen het topje raken—warm, vochtig, en net iets langer dan een gewone kus zou duren. Dan sluit ze haar ogen, alsof het daardoor beter voelt, puurder, intiemer, en neemt me zachtjes in haar mond. Ik voel hoe haar tong zich om me heen vouwt, hoe haar warme adem langs mijn huid krult, en ik kreun, laag en rauw, terwijl mijn onderbuik samentrekt van het genot. Het is maar kort—een paar wellustige, natte zuigbewegingen—maar ze voelen als een belofte. Mijn eikel glanst als ze me loslaat, en ik zie het glinsteren van haar speeksel als een spoor van wat ze me net gaf.

Ze schuift omhoog, haar knieën stevig tegen het matras, haar rug recht, haar blik vast op de mijne. Even blijft ze boven me hangen, haar natte opening precies boven mijn eikel, alsof ze me nog een laatste keer wil laten voelen wat ik niet mag aanraken. Dan zakt ze langzaam omlaag, laat zich over me heen glijden, en we kreunen tegelijkertijd—ik van de plotselinge druk en omhulling, zij van de rek en de volle vulling. Haar warmte slokt me op, millimeter voor millimeter. Mijn handen bewegen instinctief, maar ik houd mezelf in. Alleen mijn vingertoppen raken haar dijen, zachtjes, respectvol. Zij laat zich volledig op me zakken, en ik voel hoe strak en zacht ze tegelijk is.

Haar handen vinden mijn borst, haar vingers spreiden zich over mijn huid als ankers, en ze zoekt voorzichtig naar de juiste hoek—een positie waarin mijn eikel haar rekt, maar niet dwingt. Ik beweeg een fractie mee, mijn heupen subtiel, bijna onmerkbaar, maar zij voelt het. Ze schenkt me een grijns die alles zegt: ze voelt me, weet wat ik nodig heb, maar het is zij die bepaalt hoe ver we gaan. Dan buigt ze zich voorover, haar haren vangen het ochtendlicht terwijl ze me een lange, diepe kus geeft. Haar tong zacht en zoekend. Daarna likt ze langs mijn kaak naar mijn oor, haar adem warm. “Je bent van mij…” fluistert ze, de woorden laag en bezwerend, met een nadruk die me kippenvel bezorgt. Ze heeft me vaker gedeeld, vaker losgelaten, maar dit klinkt alsof ze me vasthoudt. Dit moment is alleen van haar.

Ze begint te bewegen. Eerst aarzelend, alsof ze haar eigen lichaam test, maar al snel in een gecontroleerd ritme. Haar armen gestrekt, haar bovenlichaam fier omhoog, haar schouders licht naar achteren. Haar hele lijf spant zich aan: rug, buik, dijen—een perfect samenspel van kracht en overgave. Haar borsten deinen mee, elke opwaartse beweging een trage golf, elke neerwaartse een klap van hitte. Mijn eikel wordt volledig opgeslokt bij elke neergaande beweging; haar vochtige warmte zuigt me dieper in haar.

Ze schuift langzaam op en neer, haar spieren strak om me heen, en telkens als ze boven komt, laat ze nét niet los. Geen moment glijd ik volledig uit haar. Dan verandert ze van ritme, beweegt haar bekken naar voren en naar achteren met mij diep in haar. Ze kreunt—hard en onverwacht—alsof haar eigen beweging haar verrast. Even stopt ze. Leunt voorover. Haar gezicht komt vlakbij. Onze neuzen raken. Haar adem mengt zich met de mijne. Ze glimlacht opnieuw, ondeugend en triomfantelijk, omdat ze voelt wat ze met me doet.

Dan beweegt ze weer. Vanuit haar heupen, vloeiend, krachtig, met lange halen die elke zenuw in mijn lijf aanzetten. Mijn eikel verlaat haar nooit; haar warmte blijft om me heen gesloten. Ze glijdt op en neer over de volle lengte van mijn keiharde pik—langzaam, diep, doordringend. Ik voel mezelf dichterbij komen, maar ik ben er nog niet. Mijn handen willen grijpen, mijn mond wil smeken, maar ik hou me in. Voor haar. Voor ons.

Ik wil haar niet te makkelijk laten winnen, al weet ik allang dat ik dat zal doen. Maar ik probeer het. Bij elke stoot die ze maakt, elke opwaartse beweging van haar heupen, voel ik mijn controle afbrokkelen. Ze beweegt nog steeds precies zo: op en neer, over de hele lengte van mijn paal, traag en ritmisch, alsof ze een melodie volgt die alleen zij hoort. Haar gezicht is vlak boven het mijne. Ze hijgt, fluistert kreten die in mijn oor verdwijnen als zachte elektrische ladingen. Mijn ademhaling is zwaar, onregelmatig. Ik voel het zweet op mijn borst, de warmte tussen onze lichamen, en hoe haar natte, strakke binnenkant steeds weer om mij sluit—elke keer dieper, zachter, verterender.

Ik weet het zeker: als ik mijn handen nu zou optillen, al was het om haar gezicht te strelen, haar borst vast te pakken of haar heupen iets steviger te grijpen, dan zou zij klaarkomen. En ik ook. Meteen. Maar ik doe het niet. Ik bijt op mijn onderlip, houd mijn handen als verankerd aan het matras. Alleen mijn blik raakt haar nu. Ik kijk naar haar gezicht, hoe haar ogen steeds feller dichtknijpen bij iedere neerwaartse beweging, hoe haar mond steeds verder openvalt—een stil schreeuwend verlangen. Haar nek gespannen, haar wangen rood, haar voorhoofd glanzend van opwinding. Mijn eikel glijdt opnieuw diep in haar, haar warme samentrekkingen stuwen me vooruit, maar ik hou stand.

Tot ik voel dat ik niet meer kan. Ik pers mijn ogen dicht. Alles spant zich aan in mij. "God, Kamila..." kreun ik, mijn stem laag, gebroken. Mijn vingers grijpen in haar dijen, niet om haar te controleren, maar uit pure overgave, tedere liefde, wanhopig verlangen. Haar lijf piept nu, ze kreunt hoger, haar adem stokt, en haar heupen slaan zichzelf naar beneden. Geen zachtheid meer; dit is overgave. Haar natte binnenkant neemt me helemaal op, nog dieper dan voorheen. Haar spieren klemmen zich om mij heen—strak, hongerig. Ze beweegt schokkerig, drie keer nog. Steeds met een volledige stoot, steeds dieper.

Bij de eerste stoot komt het over me heen als een storm. Mijn zaad schiet met kracht in haar warme diepte. Mijn onderbuik trekt samen, mijn borst stijgt op. Mijn lijf schokt onder haar. De tweede en derde stoot persen er nog meer uit, meer dan ik dacht dat ik in me had. Alles stroomt in haar—diep, warm—alles van mij, alles voor haar. Mijn handen klampen zich aan haar rug, terwijl haar bovenlichaam zich slap op mij laat vallen. Haar adem is vlak, hortend, haar haren plakken aan mijn schouders.

Ze blijft op me zitten. Mijn stijve nog diep in haar. Ik voel hoe ik nog natril, hoe er kleine golfjes in me navloeien. Zij voelt mijn pulsaties, ik haar samentrekkingen. Kort, krachtig. Haar spieren zuigen mijn laatste druppels uit me, terwijl ik langzaam leegloop. Ze kreunt nog een laatste keer—zacht, volmaakt. Alles is stil nu, op het ruisen van onze adem na. En als ik even opzij kijk, zie ik de klok. De wijzers verraden het: we hielden het verbazingwekkend lang vol. Lang genoeg om het te voelen tot in onze botten. Lang genoeg om het nooit meer te vergeten. Zoals dat keer op keer het geval is.

We bleven nog lang liggen, verstrengeld, zwijgend, haar bovenlichaam als een warme deken op het mijne. Haar ademhaling gleed over mijn hals, langzaam kalmerend. Mijn hart bonsde nog zachtjes na in mijn borst. Mijn handen lagen op haar rug, voelden de lichte rilling die door haar lichaam trok telkens als ik haar streelde. Het dekbed was van ons afgegleden, onze naakte lichamen koel in de kamer, maar nog warm van elkaar. Haar benen om mijn heupen geslagen. Mijn slappe, natte pik nog diep in haar.

Toen ik mijn hand langs haar onderrug liet glijden, fluisterde ik: “Zullen we douchen?” Ze knikte, tilde haar hoofd op en kuste me kort, loom. Haar ogen glinsterden. Ze rolde van me af, haar beweging traag, alsof ze haar lichaam nog niet volledig terughad. Ik stond op en pakte haar hand, trok haar voorzichtig mee. Samen liepen we naar de badkamer, de vloer koud onder onze blote voeten, onze lichamen warm en zwaar van genot.

Ik draaide de kraan open. Het geluid van stromend water vulde de ruimte met geruststellend geruis. Toen de warmte opstoomde, stapten we onder de straal. Ze duwde haar haren naar achteren, haar ogen gesloten terwijl het water haar gezicht raakte. Ik stond vlak achter haar, mijn handen op haar heupen. De stoom omhulde ons, zacht als een sluier. Ze leunde tegen me aan, haar billen tegen mijn onderbuik. Mijn handen gleden naar haar buik, haar borsten—traag, ritmisch, als een massage zonder doel behalve aanwezigheid.

Onder de douche bleef ze dicht tegen me aan staan, haar rug tegen mijn borst, het water stroomde in lange stralen over haar hals en schouders. Mijn armen omhelsden haar, handen rustend op haar buik, onze ademhaling gelijk. Alles voelde loom, rustig, tevreden. Haar huid warm onder mijn vingers, haar haren donker van het water, plakkend tegen haar rug. Ik had geen haast om te bewegen. Alleen dit, haar lichaam in mijn armen, haar aanwezigheid tegen mijn borst, was genoeg.

“Misschien…” fluisterde ik, nauwelijks hoorbaar boven het ruisen van het water. “Als we hier meer tijd voor maken... zouden we zoiets vaker kunnen doen.”

Ze draaide haar hoofd een beetje, haar wang tegen mijn kaak. “Hmm?”

“Dit,” zei ik. “Wij. Samen. Zo. Misschien zelfs… de volgende keer filmen.” Ik liet de stilte hangen. Niet als voorstel. Niet als plan. Alleen een gedachte. Een verlangen dat niet uit hoefde te komen, maar wel uitgesproken mocht worden.

Ze lachte zacht. Niet verbaasd, niet twijfelend. Alleen warm. “Je vond het echt zo lekker?”

Ik knikte, voelde mijn glimlach in haar nek. “Je was ongelooflijk.”

Ze draaide zich langzaam om, haar ogen vonden de mijne. Haar wimpers nat, haar lippen glanzend. “Ik wil het ook. Alleen jij en ik. Zolang jij blijft kijken zoals je net keek… wil ik alles met je.”

Ze kuste me zacht. Haar mond nat van het water, zoet van haar woorden. “Dank je,” fluisterde ze. “Voor net. Voor alles. Voor jou.”

Haar glimlach was dankbaar. Ze zei verder niets, maar boog opnieuw voorover en kuste me. Lang. Vol, warm, nat. Haar tong streelde me alsof het weer het begin van de dag was. Maar het begin hadden we al meegemaakt. Haar handen gleden omlaag. En toen vond ze mijn lul, slap maar nadrukkelijk aanwezig. Haar hand sloot zich eromheen. “Mmm… er zit nog leven in,” fluisterde ze. “Waarom wachten tot het ontbijt?”

Voor ik iets kon zeggen, zakte ze door haar knieën, haar blik nog even vragend, maar haar mond al verlangend. De warme douche bleef neerkletteren terwijl haar lippen mijn eikel kusten. Daarna liet ze me verdwijnen in haar mond, traag en gulzig. De erectie ontstond weer snel. Haar tong draaide speels rond mijn stijve, haar handen om mijn billen. Mijn vingers verdwenen in haar natte haar. En zo, onder het stromende water, begon mijn dag zoals ik het elke dag begon: met haar mond om mij heen, haar toewijding, haar liefde. En met haar blik, die zei: dit is alleen voor jou.

-