De donderdag verliep in Gorinchem snel!. Ik bestudeerde de tekeningen en de voorlopige wijzigingen daarop van Gerben van het ziekenhuis in Gorinchem en kon er weinig zaken in ontdekken die ik anders zou hebben opgelost. Ook hier, net als in Nijmegen, een aantal zwakke componenten, géén redundancy voor als een afdeling plotseling meer stroom nodig had en een aantal bijzonder stomme keuzes met betrekking tot de noodstroomvoorziening in het algemeen.
Ik verbaasde me steeds meer, ook over de bedrijven die dit hadden aangelegd. Zelfs op de bedrading was beknibbeld; waar een fatsoenlijke installateur stroomdraden met een doorsnee van 10mm zou hebben gebruikt, was de doorsnee van de bedrading hier maximaal 5mm. Bijna misdadig; zulke dunne draden waren potentiële brandhaarden en een beetje fatsoenlijke installateur moést dat weten. Om twaalf uur, tijdens het ‘lunchloopje’ uitte ik mijn zorgen tegen Theo.
Die dacht lang na en vroeg: “Is Gerben hiervan op de hoogte?” Ik knikte. “Gerben heeft dit als een van de eerste zaken op zijn renovatielijst staan. Hoezo?” Hij keek me aan en hield me even tegen. “Laat de rest even doorlopen…Kees, kan dit een vergissing zijn van de installateurs?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Geen enkel zichzelf respecterend installatiebedrijf gaat zoiets stoms doen, Theo.” Hij zuchtte. “Zou Duyvestein ook die installatiebedrijven in z’n zak hebben gehad?”
Ik dacht na. “In Gorinchem: het zou me niet verwonderen. In Nijmegen: nee. Daar hebben we dit niet gezien. De andere ziekenhuizen weet ik nog niet. Leiden zou kunnen, maar dat hoor ik wel van Willem.” Hij keek me aan. “Geef dit door aan die meneer Bakker van het ministerie. Aan hen om dit héél grondig uit te zoeken.”
Een vinger prikte in mijn borst. “En dus Kees, en dat méén ik: jij levert de info, maar verder niks! Jij gaat niét zelf hierin duiken, want dan krijg je met mij te maken. En met Gertie, denk er aan. En waarschijnlijk ook met een paar andere dames binnen DT, zoals je eigen echtgenote. Goed begrepen, Kees?” Hij keek me strak aan, zijn vinger nog steeds op mijn borst. Ik kon niet anders dan ‘ja’ zeggen. “Maar Theo…” Weer die waarschuwende blik. “Kijk uit wat je zegt, Kees!”
“Theo, ik stel toch voor dat DT, in de vorm van Fred, wat zaken gaat uitpluizen. Bijvoorbeeld eventuele connecties tussen die Zuid-as rioolratten en dat installatiebedrijf in Leiden. Fred kan dat, zonder dat lui wakker geschud worden. Komt hij ergens achter, dan kunnen we dat meteen aan het ministerie aanleveren. Als de politie dat moet gaan doen, zijn we drie weken verder en is er bewijs verdwenen.” Hij dacht na. “Als Fred dat ongezien kan doen: oké. Na de lunch bij mij op het bureau. En Jolien ook.”

Dat gebeurde dan ook. Kort schetste ik het probleem en eindigde met: “… En om een of andere vage reden verbood Theo mij om er verder in te duiken. Begrijp ik niet, maar goed…” Joline keek me broeierig aan. “Dat is om te voorkomen dat je weer met briefopeners tekeer gaat, meneertje! Hij kent je langer dan vandaag!” Fred grijnsde. “Sjonge Theo… Goed van je.” Die reageerde niet op Fred z’n opmerking, maar keek Fred aan. “Kun jij daar eens ongezien induiken, Fred?” “Geen probleem, chef. Da’s een middagje werk. Lekker puzzelen… En dan zet ik Wilma vanav…”
“Nee!” Theo onderbrak hem meteen. “Jouw lieve echtgenote en haar firma blijft hier buiten. Dit is een zaak van die ziekenhuizen, van DT, van het ministerie van Volksgezondheid én het Openbaar ministerie. Verder niet.” Fred boog zich voorover en zei zachtjes: “Theo… En als zo’n bedrijf nu eens wat verzekeringen bij Wilma’s firma heeft lopen? Dan heeft zij er plotseling wél mee te maken. En ik kan thuis veel, maar ik kan mijn echtgenote niet verbieden om onderzoek te doen naar eventuele clandestiene banden met Duyvestein. En jij ook niet, denk daar maar eens goed over na.” Theo zuchtte. “En ik kan jou zeker ook geen zwijgplicht hierover opleggen hé?”
Fred begon te grijnzen. “Mijn lieve echtgenote heeft best wel wat… ahum… overtuigende argumenten om dingen uit mij los te trekken, Of wellicht moet ik zeggen: 'uitstekende argumenten'.” Joline begon te glimlachen en Theo gromde. “Formeel wil ik hier niks van weten, Fred. En je zorgt maar dat niemand er achter komt dat jullie zitten te graven! Hoeveel tijd heb je nodig?”
Fred dacht even na. “Tot vanavond een uur of twaalf. Langer niet. Morgenochtend neem ik het handeltje, op papier uitgewerkt mee hierheen, dan kunnen we dat, mooi ingepakt als een leesbaar verhaal aan die meneer Bakker presenteren. En nee, Wilma’s naam staat op geen enkele snipper papier, daar zorg ik zelf wel voor.”
Theo knikte. “Goed. Dan ga je nu naar huis en dáár start jouw onderzoek. Je vraagt netjes een paar uur verlof aan bij Joline; ik wil DT ingedekt hebben: formeel heeft DT niets met dit onderzoek te maken. Als eventuele tegenpartijen daar achter komen, zijn de rapen gaar. Duidelijk?” We knikten. “Mooi. Fred: opbokken, dan hebben de dames van het Backoffice ook rust. Scheelt weer productie. En voordat je wegstormt: eerst netjes je verlof in het systeem zetten! Ik wil dat waterdicht hebben!
Joline: jij keurt Fred z’n verlof goed. Daarna business as usual.
Kees: jij gaat verder met het uitpluizen van die tekeningen. Morgenochtend wil ik daar een verhaal van op papier zien wat voor een leek te begrijpen is. En die leek is meneer Bakker en misschien ook de plaatsvervangend SG van Volksgezondheid. Als dat, gecombineerd met Fred z’n speurwerk, een duidelijk verband oplevert, gaan we meneer Bakker hiermee verblijden. Niet eerder. Vragen?”
Die hadden Joline en ik niet.
Hij verhief zijn stem. “Mooi. Aan ’t werk dan en doe de deur achter je dicht. Ik wil even met m’n poten op m’n bureau uitrusten.”

Uit de receptie klonk een giechel. “Dan doe ik m’n deur ook maar dicht, Theo. Wel zo veilig.” Joline stak een duim op naar Irene. “Hou ‘m maar kort, Ireen! Is wel eens goed voor de directie van DT!” Fred draaide zich om naar Joline. “Geliefde direct leidinggevende… Vindt u het goed dat ondergetekende de rest van middag gaat freewheelen? Thuis wat computers aanzetten, op wat knopjes drukken en dan, met een goeie bak koffie in de hand m’n poten op m’n eigen bureau leggen en de techniek de rest laten doen?”
Joline proestte het uit. “Ik zie voor me. Zet het maar in het systeem, lomperd. En niet eerder vertrekken dan ik het heb goedgekeurd!” Ik dook, na een high five van Fred, de groepsruimte in. Daar zat Marion al achter een beeldvullende Excelsheet met cijfers. “Zó… Jij maakt er werk van!” Ze keek grimmig. “Kreeg ik in Leiden. Hun cijfermateriaal over de ‘reparaties’ en ‘renovaties’ van Duyvestein over de afgelopen drie jaar. Niet te geloven… De cijfers van Nijmegen waren al skyhigh, dit is een dimensie erger. Maar ja, een academisch ziekenhuis… Maar laat me maar met rust, Kees, ik wil dit heel secuur doen.” Ik knikte. “Oké. Maar om drie uur zet je dat beeldscherm even uit, dan drinken we even wat.” Een knik was het enige antwoord wat ze gaf, dus ik ging ook maar weer aan de arbeid.
Om half drie vroeg ze: “Kees… Ik kom er even niet uit. Staan in die tekeningen van Leiden verwijzingen naar de componenten waar deze documentatie over gaat?” Ik keek. “Ja… Elke component heeft een nummer. En die nummers moet jij ook hebben op jouw overzicht. Klopt dat?” Marion humde en zei: “Ja. Alleen de exacte specificaties staan hier niet op.” “Wel op de tekeningen. Hoezo?” Ze keek me aan. “Ik heb vraagtekens bij de prijzen. Ik zie hier prijzen die we nog nooit gezien hebben bij Backoffice. En ondertussen weet ik best aardig hoeveel sommige componenten kosten, Kees.”
Ik dacht na. “Dan gaan we even de Consumentenbond uithangen, Marion. Ik noem een component en jij zoekt op hoeveel zo’n ding bij de Technische Unie normaal kost. En dat gaan we eens vergelijken met de kostenspecificaties van die installateur, oké?” Ze knikte. Een half uur later waren we het er over eens dat ook de installateur op nogal forse schaal fraude had gepleegd. Prijzen lagen gemiddeld zo’n 20 procent hoger dan de normale prijzen bij de Technische Unie of Conrad. We keken elkaar aan en Marion zei: “Marge is prima, Kees. Maar dit valt in de categorie ‘oplichterij’. En ze hebben het heel handig gedaan; er is moeilijk een koppeling te maken tussen de daadwerkelijke component en de prijs. Dat kan alleen als je een technicus en een financieel iemand naast elkaar zet.”
Ik knikte langzaam. “Ergens voel ik aan mijn water dat dat installatiebedrijf óók een vriendje van Duyvestein is. Dezelfde modus operandi, Marion. Ik stel voor dat we hier morgen even mee verder gaan, desnoods met hulp van Fred. Die kent vast wel een digitaal trucje om dit werk sneller te doen dan wij. Scheelt enorm veel tijd.” Ze knikte.

“Dan nu even koffie. Of thee. Wat wil jij? “Geef mij maar een beker gewone thee. Geen koffie meer, ik heet geen Rob.” Ze giebelde. En kwam even later terug met twee bekers thee en een lachend gezicht. “Nou, wie ben jij tegen gekomen bij de koffieautomaat? André soms?” “Nee. Ik kreeg een briljante ingeving. Zullen we Zelda eens vragen of haar A.I.-kennis voldoende is om dit snel uit te zoeken? Volgens mij kan A.I. hier veel sneller doorheen spitten dan wij, Kees.”
Ik zat haar aan te gapen. “Prima idee! Ik haal Zelda even op.” Ik liep naar het Backoffice. “Joline, mag ik Zelda even meenemen? Marion kreeg net een prima ideetje waar we A.I. wellicht voor kunnen inzetten.” Ze knikte en zei over haar beeldscherm heen: “Prima, Kees. Dan zit je met twee dames op je bureau. Kan er niks gebeuren…” “Je bent een blond krengetje, mevrouw Jonkman.”
Een knipoog kwam mijn kant uit.
“Zelda… Mogen Marion en ik even van jouw oneindige kennis en wijsheid op A.I.-vlak gebruik maken?” “Nou, Zel, dit wordt oppassen. Als Kees zó begint…” Ingrid keek me spottend aan. “Zelde heeft kennis, kwaliteitszorg-mevrouw. Jij hebt alleen maar kennissen. Nou ja, en een vriendje.” Ingrid stak haar tong uit en ik nam Zelda mee. Snel legden we haar het probleem uit en Marion eindigde met: ‘…dit kost enorm veel tijd, Zelda. Kun jij iets verzinnen waardoor dit een paar slagen sneller gaat?” Zelda knikte langzaam. “Waarschijnlijk wel. Hier moet ik een protocol voor schrijven, maar dat gaat me lukken. En ik moet de tekeningen digitaal hebben, zodat het programma de componenten kan lezen.” “Die tekeningen komen in één minuut jouw kant uit, Zelda. En graag de prijzen van de componenten opvragen bij minimaal twee leveranciers: in ieder geval de Technische Unie, maar ook Conrad en die leverancier in Duitsland. Dan hebben we een gemiddelde prijs, die we met de prijs van die installateur kunnen vergelijken.”
Ze knikte. “Komt goed, Kees. En Marion. Morgen hebben jullie de resultaten.” Ik keek twijfelend. “Morgen? Wat ga je doen, dame? De hele avond overwerken of…?” Zelda lachte. “Nee hoor. Er is één ding wat ik hier heel grondig geleerd heb: vijf minuten knoppenbonken, dan je voeten op het bureau leggen en slim kijken. De techniek doet de rest. Daar heb ik een hele goeie leermeester in gehad!” Ik bromde: “Nou ja… Jouw voeten zijn wellicht wat meer de moeite waard om te bekijken dan die lompe poten van mijn bud. En ze nemen minder ruimte in op het bureau. Maatje 36 vergeleken met slagschip maat 50.” “Maat 37, Kees. Zulke kindervoetjes heb ik nou ook weer niet. Toedeloe samen…” Ze verdween.

“Dat komt prima in orde, Kees. Ons A.I.-genie regelt dat feilloos. Die meid is superslim op haar gebied.” “Die indruk had ik ook, Marion. Ik heb haar niet voor niets achter de kassa weggesleurd. En nu is het voor ons tijd om even de poten op het bureau te leggen en thee te leuten.” “Als je je schoenen maar uit laat! Ik heb wat van Fred opgevangen!” Marion keek waarschuwend en ik zuchtte maar weer eens. Het was wel lekker om even te ontspannen en over andere dan technische dingen te kletsen. Als de Piraten pauze hadden, ging het gesprek toch vaak over techniek. Nu, met Marion samen, gingen de gesprekken toch een andere kant uit. Nu ook weer. Ze stelde wat vragen over mijn bugelspel en voor ik het wist kletsten we over muziek.
Haar smaak lag natuurlijk dichter richting popmuziek, maar ook van klassiek wist ze het nodige. “En ik vond het erg jammer dat we niet naar dat concert van jou in de St. Jan konden, Kees. Wanneer speel je daar weer?” Ik schudde mijn hoofd. “Voorlopig niet, Marion. Joline en ik… ons leven zit rámvol. Werk, de jou welbekende loopgroep, bugelles, dansles, Joline d’r studie, Mocca opvoeden, soms moet ik ergens iets doen voor Defensie… Ik ben destijds gevraagd om in de St. Jan mee te spelen en dat was heerlijk, maar ik heb er veel tijd in moeten steken. Deels kon dat tijdens mijn bugelles, maar ik heb er hard voor moeten repeteren. En Jolien en ik hebben afgesproken dat ik géén ‘vaste gastmusicus’ van de Fanfare zou worden.
En toen ik die weken waarnemend directeur van DT was, merkten diverse mensen al dat ik wel bijzonder veel hooi op mijn vork had. En zelf merkte ik dat ik prikkelbaar was… Enfin daar heb jij ook iets van meegekregen.” Ze knikte. “Je was toen niet jezelf, inderdaad. Soms bijzonder kortaf. Wij hebben op Backoffice het er wel eens over gehad dat jij toen niét de Kees was die we kenden. Zonder dat Joline erbij was, overigens.” Ik wiste denkbeeldig zweet van mijn voorhoofd. “Oef… Da’s wel een opluchting. Maar even terug, Marion: ik ga niet meer hooi op de vork nemen. Dan lopen er dingen écht uit de hand. Bugel spelen is heerlijk; ik kan me er helemaal in verliezen en alle sores vallen van mijn schouders als ik samen met Greet speel in een kerkdienst, maar zo’n concert: voorlopig even niet. Joline d’r studie heeft nu voorrang. En die is daar heel druk mee.”
Ze knikte. “Duidelijk, Kees. En nu weer aan ’t werk! De centen van ome Theo en tante Gertie zijn niet van blik!” Ik schoot in de lach. “Jaja… Zeker mevrouw.” We gingen weer aan het werk. Om half vijf rekte Marion zich uit. “Zo. Volgens mij is dit óók een redelijk duidelijk verhaal…” “Ehh… Wát, Marion?”
“Kees, hoeveel verdient een MBO elektromonteur ongeveer?” Ik haalde mijn schouders op. “Weet ik zo niet. Sorry.” “Ongeveer tussen de 3.500 en 4.000 euro netto per maand. Uurloon dus ongeveer 25 euro netto. Voor zijn bedrijf is dat natuurlijk meer: premies volksverzekeringen, pensioenbijdrage, arbeidsongeschiktheidsverzekering, Arbodienst enz enz enz…hou dat op 40 euro per uur, misschien 45 euro. Wat rekenen zij? 71,40 euro per uur.” Ze keek me aan. “Daar zou ik wel willen werken, Kees. Dan ga ik wel een paar jaar voor naar school, vieze nagels krijgen.” Ze lachte liefjes.
“En het is een technische opleiding, dus lekker veel knullen…” Ik boog me naar haar toe. “Volgens mij had jij me gisteren iets toevertrouwd dame. Dat jij ‘Ja!’ had gezegd op een vraagje van Mr. Calvé Pindakaas. En jij zit je nu te verkneukelen op deelname aan een klas met jonge knullen? Die pubers van een jaar of 16, nog zonder rijbewijs maar met hun testosteron skyhigh? Die al spontaan klaarkomen als jij één keer je benen over elkaar slaat? Met je 23 jaar? Zoek een donker, vies en koud hoekje op en ga je schamen, dame.” Ze lachte. “Ja, zal ik doen. Mits André ook in dat hoekje aanwezig is. Kunnen we ons samen schamen… Gezellig.”
Ik gaf haar een letterlijke schouderklop. “Prima speurwerk, mevrouw bijna Krips. Print dit eens uit en sla het op in de bestanden van het LUMC. Dan kunnen we daar ook goeie sier mee maken. Als we de volgende keer weer daarheen gaan, zullen we, samen met Zelda, hun financiële afdeling eens mee verrassen. En nu mevrouw: die computer afsluiten, tasje pakken, neus poederen, mascara bijwerken en je lippen stiften, dan kun je jouw eigen Piraat eens opzoeken, meenemen en hem achter het fornuis planten om te koken. Húp!” Ze sloot haar computer af, pakte haar tasje en liep richting deur. En bij de deur draaide ze zich om.
“Kees… Morgen maken we het wereldkundig. Na Mariëtte, tijdens de lunch. Tot die tijd…” Ze legde een vinger op haar lippen en ik knikte. “Fijne avond, Marion.” Ook ik sloot af en liep daarna naar het backoffice. “Zo. Is hier lekker gewerkt zonder mijn altijd nogal aanwezige bud?” Margot katte: “Ja. Lekker rustig, totdat ene Jonkman de rust weer eens kwam verstoren!” Ik liep naar haar toe. “Wilt u even toelichten welke ‘Jonkman’ dat was, mevrouw Boogman? En oh wee als ik slechte dingen over mijn echtgenote hoor, want dan bent u nog niet jarig! En uw zus ook niet, maar da’s logisch als je tweeling bent.”
Charlotte keek me aan. “Kijk jij een beetje uit, Opperpiraat? Anders heb je zomaar twintig nagels in je gezicht. En wellicht doen de andere dames even met ons mee om je een lesje te leren! Het lesje ‘Hoe om te gaan met uiterst gewaardeerde medewerksters’. Denk er goed aan!” Ze keek nu dreigend. “En wij doen wel mee, Lot!” Gonnie’s stem klonk vanaf de andere kant van het bureau. “Huppekee, dat zijn weer 30 nagels extra. En die van Erika en Denise zijn best scherp, heb ik gezien. Uiterst pijnlijk voor sommige stukjes mannelijke anatomie!”
Uit Joline’s bureau kwam de opmerking: “Dat stukje anatomie laten jullie maar aan mij over, meiden!” “Dank je wel, schat, voor je bezorgdheid.” Joline snoof. “Bezorgdheid? Echt niet. In zo’n geval wil ik zeker weten dat hetgeen wat wij met je van plan zijn, goed gebeurd. En zodoende de sopraansectie van een willekeurig gemengd koor een lid erbij krijgt…”
Ingrid giechelde. “En wát voor lid…” Ik keek haar bestraffend aan. “Daar mag jij nog helemaal niks van af weten… Juffie! Met je ongetrouwde voorkomen! Ik ga wel eens bij Betty informeren hoe jij en Adri zich gedragen.” Ze stak een vinger in haar mond en zette haar ‘puppy-ogen’ op. “Maar meneer Jonkman… We hebben alleen maar wat hele kuise zoentjes uitgewisseld in de tuin van uw schoonouders… Verder niks.” “Jaja… ‘verder niks’? En dat moet ik geloven? Die rododendrons langs de oprit van mijn schoonouders gingen wel een verdacht regelmatig tempo heen en weer, meisje!”
Ze schoot overeind. “Etter! Jij insinueert nu dat we toen al lagen te wippen? Ben je helemaal van de…” Alle dames schoten in de lach en Ingrid plofte weer op haar stoel. “Ach, laat ook maar. Zoals Fred zou zeggen: lulhannes.”
“Je hebt helemaal gelijk Ingrid!” Joline kwam lachend haar kantoor uit, Mocca kwispelend achter haar aan. “Dames… Om te voorkomen dat de firma weer een fors deel van de winstmarge moet inleveren omdat jullie overwerkbriefjes gaan inleveren: werk opslaan, computers afsluiten en wieberen. Deze meneer moet koken en vanavond weer opdraven bij opperwachtmeester Greet, dus z’n portie snauwen en militaire vloeken krijgt hij toch wel. Tot morgen, meiden en een fijne avond.” Joline wachtte even en zei toen: “Jij ook Ingrid. Al dan niet met Adri.” Ingrid moest zwaar blozen en we lachten haar uit.

“Mocca: Side!” We liepen de gang door en bij de receptie stopte Joline. “Irene: jij ook op tijd naar huis hé? Rob en Henry en Angelique werken over, maar die hebben zelf sleutels. Hoef jij niet op te wachten.” “Weet ik, Jolien. Dank je wel en een fijne avond. Kees: gedraag je!” “Zeker, mevrouw Werkman. Tot morgen, mevrouw Werkman. Die de groeten aan uw moeder, mevrouw Werkman…” “Kees!” Een kreet vanuit Theo z’n bureau. “Jawel chef?”
Hij wees op de koektrommel. “Morgen is die weer vol, Kees!” Ik stak een duim op. “Goed van je, Theo.” “Nee eikel. Jij zorgt dat deze trommel morgen weer vol zit. Jij bent, samen met Angelique en Fred de grootverbruiker van directiekoekjes. Aanvullen die handel!” Joline knikte. “Ik zal ‘m wel langs de buurtsuper sturen, Theo!” “Fijn. Scheelt aardig wat budget in het huishoudboekje van de familie Koutstaal… En gemopper van Gertie. ‘Zijn jouw koeken nú al weer op? Vreetzak!’ En als ik dan zeg wie hier het meeste koekjes vreten, gelooft ze me niet…”
“Slimme dame, die Gertie… Zou je mee moeten trouwen, Theo.” Joline zei het met een uitgestreken gezicht. “Opdonderen jullie! Doe iets nuttigs! Ga toeteren of zo!” Met een knipoog liepen we naar buiten.

“Héhé… Wat een afscheidsritueel…” “Heb je aan jezelf te wijten, Kees. Met je geintjes. Mocca: car!” De hond wipte de achterbak in. “Goed zo. Down.” Ik gaf Joline de sleutel van de Volvo. “Wil jij rijden? Ik ben een beetje ‘op’ en vanavond mag ik weer aan de bak bij Greet.” Joline knikte. “Ga dan maar achterin zitten. Kun je, samen met Zelda, Mocca gezelschap houden als je in slaap valt.” “Goed plan!” Ik ging op de achterbank zitten en de kop van Mocca verscheen meteen achter het veiligheidsrek. “Hé mooie hond… Maken we het gezellig hier achterin?” Dat vond Mocca wel een goed plan: mijn hand werd enthousiast afgelikt toen ik de hond aaide.
Tot hij het op de snelweg welletjes vond: zoals meestal op de snelweg ging hij liggen en was dan snel in slaap, om wakker te worden als we Veldhoven indraaiden. En dus zakte ik ook onderuit; even de ogen dicht en dommelen… Een dichtslaande autodeur maakte me wakker: Zelda liep naar de voordeur van haar huis en Joline declameerde: “Heren! Wilt u zich opmaken om uit te stappen? We naderen station Veldhoven, eindpunt van deze trein. Als u blijft liggen snurken, vinden de dames en heren van de schoonmaakdienst er nogal wat van!” De stem van Joline klonk nogal spottend en ik kwam wat moeizaam overeind. “Hé schat. Je hebt weer eens heerlijk gereden. Ik heb verkeersplein Deil niet meegemaakt.”
Van achter het stuur klonk: “Nee, dat geloof ik graag. We hebben vrijwel de hele weg genoten van een tweestemmig motorkettingszaag-concert achter me. Meurbalen…” Eenmaal thuis leegde ik de brievenbus. Hé een brief van de VVE…

‘Geachte bewoners. Deze week heeft mevrouw J. Jonkman-Boogers zich kandidaat gesteld voor het bestuur van onze VVE in de functie van lid / plaatsvervangend voorzitter.
Bezwaren tegen dit bestuurslidmaatschap kunnen binnen twee weken na dagtekening van deze brief schriftelijk worden ingediend bij het bestuur.
Over drie weken volgt een uitnodiging voor een ledenvergadering waarin het lidmaatschap van mw. Jonkman wordt besproken.
Tevens wil het bestuur nog wat wijzigingen in ons Huishoudelijk Reglement voorstellen; die vindt u in de bijlage.
Met vriendelijke groet, T. Geurts, voorzitter.’

“Nou, Jolien… Thea zet er wel vaart achter. Sjongejonge…” Joline lachte. “Misschien is het Thea niet, maar die andere heren van het bestuur die graag willen vergaderen met zo’n knappe jonge blom, Kees.” Ik bromde: “Ja, daar kan ik me wel iets bij voorstellen… De smeerlappen. Ik denk dat ik maar eens een briefje met bezwaren ga schrijven.” Ik kreeg een tik op mijn wang. “Niks ervan. Jij gaat gewoon bijzonder trots zitten wezen als jouw echtgenote in dat bestuur zit. Duidelijk, Kees Jonkman?” Haar ogen fonkelden.
“Ja schat, goed schat. Zo trots als een aap met zeven staarten, schat.” Ze wees richting studeerkamer. “En nu blazen jij. Jij gaat je vingers soepel maken, Jolientje kookt wel. Ik kan straks in de kerk lekker slapen, jij moet dan hard aan de bak. Ik roep wel als het eten klaar is.” Een half uurtje later zaten we te eten en ik vertelde wat Marion uitgeplozen had.
“Maar dat uitzoeken is handmatig een hele tijdrovende klus, dus vandaar dat we Zelda inschakelden. Een idee van Marion overigens.” Joline knikte goedkeurend. “Prima idee van Marion. En Zelda heeft nu iets om haar tanden in te zetten. Mooi.” Na het eten pakte ik de bugel in en reden we richting kerk. Greet zat aan de koffie, samen met Brecht Solinge. “Zo, de dames zitten even uit te hijgen en het orgel staat af te koelen?” Greet keek broeierig. “Ja. En jij gaat voorlopig niét afkoelen… majóór! Ik heb werk voor je!” Joline begon te lachen. “Prima, Greet! Knijp ‘m maar af!” Ik keek zielig.
“Brecht wil graag eens met jou samen spelen, Kees. En volgens mij zou dat heel goed kunnen.” Ze keek waarschuwend en stak een wijsvinger op. “En aangezien ik bijzonder zuinig ben op de onschuld van mijn leerlingen, blijf ik er maar bij en geef indien nodig commentaar.” “Van die zuinigheid op de onschuld van je leerlingen heb ik weinig van gemerkt, opperwachtmeester…” Greet zuchtte. “Dat vervalt als mijn leerlingen getrouwd zijn, lomperd.”
Ze keek Brecht aan. “Begrijp je nu wat ik een half uurtje geleden over hem zei?” Brecht knikte. “Ik geloof het wel. Maar ja, met zo’n knappe vrouw naast je zal er weinig onschuld overblijven zijn, denk ik.” Joline schoot in de lach. “Dank je wel Brecht! Die kan ik in m’n zak steken. Jij mag blijven.” Greet stond op. “Naar boven jullie en spelen!”
Het volgende uur was bijzonder intensief en deed me denken aan dansen met Marije. Net als de week ervoor: Greet sloeg een willekeurige pagina van het Liedboek op en we moesten er wat van maken. En… de tekst van het lied of couplet in de muziek tot uitdrukking brengen. Brecht speelde vlot en improviseerde veel tussen de coupletten door. En ik moest maar zien hoe ik me redde… Om negen uur dronken we een kop thee, daarna weer aan de slag. Nu iets rustiger, met minder registers. Greet zette nu een aantal bekende stukken voor onze neus. Ik moest behoorlijk wennen aan de speelwijze van Brecht; ze legde andere accenten dan Greet. En dus moest er nog wel eens een passage over.
Nou ja, daarvoor zaten we hier.

Om kwart voor tien zette Greet het orgel uit en keek ons aan. “Zo. Volgens mij hebben we aardig ons best gedaan samen. Kees: ook dit is een essentieel onderdeel van jouw lessen: wennen aan een andere organist. Mijn stijl van spelen ken je ondertussen goed, die van Ton Koopman ook, maar als je met iemand anders samen speelt, moet je elkaar ook goed aanvoelen, anders wordt het niks.” Brecht giechelde. “Nou Greet, dat ‘aanvoelen’… Ik weet niet of ik daar zo blij van word…”
“Ehh, Brecht: beneden zit iemand die daar ook het nodige van gaat vinden, dus dat doen we maar niet.” “Zeker weten… Majóór!”
De stem van Joline schalde door de kerk en ik wees. “Verder hoef ik je niets uit te leggen, geloof ik? Mevrouw Jonkman, ooit Boogers, is ook bijzonder zuinig op mijn onschuld. Een taak die Greet als een baksteen liet vallen toen we eenmaal getrouwd waren.” Greet stond op en pakte de muziek in.
“Pas jij een beetje op, kletsmajoor?” Toen keek ze serieus. “Jullie hebben prima gewerkt, samen. Ik zag synergie, en dat is mooi.” “En het klonk ook mooi, Brecht en Kees”, klonk van beneden. Tevreden dronken we samen nog een glas fris in de hal. Mocca was ‘vrij’ en maakte meteen gebruik van de gelegenheid om Brecht om haar poot te winden. Hij zat eerst naast haar en toen Brecht ophield met aaien, kwam er een bruine kop op haar knieën en een paar bruine ogen keken haar aan. Tja, en toen moest ze wel verder gaan met aaien. “Je bent een enorme bedelhond, Mocca!” Joline keek naar hen.
“Mag ik Mocca iets geven, Joline?” Een handvol brokjes ging haar kant uit en Mocca was meteen waakzaam. “Eén voor één geven, Brecht. Hij moet er wat voor doen.” En zolang er brokjes voorhanden waren, wilde Mocca dat wel. Zitten, liggen, een poot geven… Tot de brokjes op waren en Mocca naar Joline liep en bij haar ging liggen. “Corrupt beest” mopperde ik. Greet keek Brecht aan.

“Aanstaande zondag speel jij. Samen met Kees. De orde van dienst krijgen jullie vanavond per mail. En ja, ik zit ook boven, maar jullie spelen. Zie vanavond maar als een soort tentamen; en daar hebben jullie je keurig doorheen geslagen.” Brecht kleurde. “De hele dienst?” Greet knikte. “Jawel, dame. En Kees helpt jou, dat weet ik zeker. Samen kunnen jullie het.” Ze grinnikte. “En als dat bevalt, trekt Greet Zwart zich langzaam maar zeker een beetje terug van dit orgel en deze gemeente. Oh, ik blijf hier les geven hoor, wees niet bang, maar ik denk er al een tijdje over om mijn aanstelling als ‘vaste organist’ hier over te dragen. En jij, Brecht, bent de ideale kandidate. Je kunt heel veel op dit orgel.”
Ze kleurde en ik zat ook wel een beetje stuk.
“Méén je dat, Greet? Over dat terugtrekken hier?” Ze knikte. “Ja. Dit is een prachtorgel, deze gemeente zingt prima, een kerk met een mooie akoestiek, Kees, maar… Ik wil verder. Me meer ontwikkelen. En dan moet ik niet hier blijven hangen. Ik heb daar lang over nagedacht, ook met Ton Koopman gesproken… Hij hoorde me spelen op het orgel van de St. Jan. En was daar bijzonder enthousiast over. Op zo’n orgel wil ik vaste organist worden, Kees.”
“Ik begrijp het. Maar weet wel dat men je hier gaat missen, Greet.” Ze wees op Brecht. “Deze jongedame kan dat prima overnemen. Zeker samen met jou. Brecht wil over een jaar naar het conservatorium. Dan kan ze alleen maar beter worden.” Ze boog zich naar me toe. “En wees niet bang: zo lang als jij wil, geef ik je les, Kees. Want daar geniet ik ook van, wees daarvan overtuigd.” Even later stond ze op. “En nu ga ik naar zuster Anita. Die komt over een half uurtje thuis, dan moet er wel wat te drinken zijn. Doei!”
En meteen liep ze de deur uit. Brecht, Joline en ik keken elkaar aan. “Nou… Dat is even schrikken. Dat moet even indalen. Ik ga ook maar naar huis, denk ik.” Brecht stond op, maar ik hield haar tegen. “Brecht… Zie jij het zitten om samen met mij…” Ze knikte. “Dáár twijfel ik geen seconde over, Kees. Jij speelt prima, dat weet ik al lang. Ik zit hier zondags ook in de kerk hé? Ehh… Als die mail van Greet binnenkomt met de orde van dienst, speken we elkaar nog even, oké?”
Ik knikte. “Prima. Voor straks: welterusten.” Joline voegde er aan toe: “Greet zit er zondag bij, Brecht. En misschien nog een aantal zondagen daarna. Je hoeft je niet nerveus te maken, jij speelt ook prima, heb ik gehoord.” Brecht liep de deur uit en toen zaten we alleen nog samen met Gerard, de koster/beheerder.

“Wat denk jij ervan, Gerard?” Die dacht even na. “Greet neemt haar beslissingen niet zomaar. Die denkt over de dingen lang na. En dit is iets waar ze al zeker twee jaar tegenaan hikte. Nu heeft ze een prima opvolgster in Brecht; samen met jou gaat de begeleiding van de gemeentezang er hier écht niet op achteruit, Kees. Meer zeg ik er niet over. En nu: er uit, deze koster wil ook naar huis.” In de auto reed ik op de automatische piloot, mijn gedachten elders. En thuis ging dat door, totdat Joline me weer op mijn benen zette.
“Hé! Goed luisteren naar wat ik zeg, Kees: Ja, Greet heeft je het afgelopen jaar op een prima niveau gebracht. Een niveau van spelen waar je twee jaar geleden nog niet eens aan kon denken. En ze blijft je les geven. En Brecht? Ja, ze speelt anders dan Greet, maar dat is voor jou ook wel goed, anders blijf je hangen in haar manier van spelen. Samen redden jullie het wel; de gemeente went er maar aan.” Ze boog zich over me heen en kuste me. “Niet bang zijn, schatje. Je kunt het.”
Toen pakte ze mijn hand en trok me overeind. “Kom, we gaan naar bed. Morgen wacht Mariëtte weer op ons én heb jij je Piraten weer een dagje compleet. En wie weet, heeft Zelda ondertussen haar A.I.-vriendjes aan het werk gezet én heeft Fred wellicht was nieuws. Een druk dagje dus, besloten met een dansles. Lekker ontspannen, geen examenstress. Kóm. Met je mooie vrouw mee, lekker samen in bed.” “Tegen dat laatste zeg ik nooit nee, schat.” Nogal bits klonk: “Goed zo. Je leert het al een beetje. Mag ook wel, na een half jaar getrouwd te zijn.” Eenmaal op bed schoof ik tegen haar aan. “Dank je wel voor de oppepper, Joline.” Ze bromde: “Heb jij ook wel eens nodig, Kees. Ondanks je opschepperij ben je stiekem best wel nerveus voor sommige zaken.”
Ze giebelde. “Het is alleen zo hinderlijk dat je dat zo goed kunt verbergen. Maar daar prik ik wel doorheen, lover van me. En nu slapen en niet piekeren. Anders gaat de ervaren mevrouw Jonkman-Boogers je eens uitputten!” Ik zuchtte. “Nee, dat ga je niet willen… Hoewel…” Een lange zoen volgde. “Lekker slapen, Kees.” “Welterusten, Jolien.”
Ik kroop tegen haar rug aan en viel, ondanks alle dingetjes van vandaag, toch vrij snel in slaap…

Vrijdag! Geen nieuws van Fred, maar dat zouden we in Gorinchem wel horen. Wél nieuws van Zelda. In de auto vertelde ze dat ze een A.I.-protocol had geschreven wat inderdaad alle componenten op de tekening identificeerde en vervolgens keurig de prijzen van die componenten liet zien bij zes leveranciers. “En dat leverde wel wat getallen op, Jolien! Met name verschillende getallen. Had Marion heel goed gezien. Ik heb nu twee tekeningen laten scannen, want anders zouden de Internetkosten van Pa skyhigh gegaan zijn… Maar dat programmaatje deed daar exact 2 minuten en 43 seconden over. De andere achttien tekeningen doe ik in Gorinchem wel.”
Joline lachte. “En de Internetkosten van DT dan? Gaat de firma niet failliet door jouw A.I.-manie?” Zelda zuchtte. “Kees… Zeg hier eens wat van. Ik krijg een opdracht om iets uit te pluizen en mevrouw begint te mauwen over de kosten.” “Ik zeg helemaal niets, Zelda. Ik kijk wel uit. Theo is daar veel beter in.”

En meteen schoot me iets te binnen. “Shit! Theo met z’n directiekoekjes! Compleet vergeten te kopen, schat. Zo dadelijk komen we Ooyendonk-oost. Daar, bij dat tankstation even koekjes kopen.” Joline keek me aan. “Zorg jij dat WIJ niet failliet gaan, echtgenoot van me? Je weet toch dat alles bij zo’n tankstation schreeuwend duur is, en zeker de directiekoekjes?” “Boejuh… Die declareer ik wel onder het kopje ‘representatiekosten’, schat.” Ze bleef kijken. “Als Denise dat bonnetje ziet, én waar het om gaat, gaan er vragen gesteld worden, meneertje.” “Ja, vast. En als ik zonder koekjes binnen kom, worden er ook vragen gesteld… Door Theo. Geen zin in.”
Ze bromde wat en Zelda grinnikte.

Maar even later sprintte ik bij het benzinestation naar binnen en haalde een pak Bastognekoeken. Inderdaad bijna anderhalf keer de prijs van de supermarkt, volgens Zelda. Maar goed, een schoon geweten mocht wat kosten en dus konden we met frisse moed verder rijden. In Gorinchem liepen we, met een beker koffie in de hand, richting Backoffice en liet Zelda de resultaten zien van haar werk: vijf A4-tjes met de naam van de component, typenummer, opgegeven prijs door de installateur en de prijzen van de zes leveranciers per component. Joline en ik keken elkaar aan: vrijwel alle prijzen zaten minimaal 10% boven de prijs van de duurste leverancier. “Dit is raak, Zelda… Hier gaan een aantal mensen in Den Haag én in Leiden iets van vinden, dat weet ik zeker…”
Ze keek ons aan. “Voor de volledigheid wil ik dit zelfde protocol ook laten draaien voor Nijmegen, Kees. Want ik begreep dat de installateur in Nijmegen gewoon een goed, betrouwbaar bedrijf is?” Ik knikte. “Ja. Rogier heeft gedurende zijn tijd als Hoofd TD een prima verstandhouding met hen opgebouwd. Dus: op het netwerk staan de tekeningen van Nijmegen; haal die ook door jouw protocol. Ik denk dat de winstmarges daar wat lager liggen.” Ze knikte. “Ik ga aan de slag, Kees. Blijf maar even kijken, dan zie je hoe het werkt.” Ze legde een nieuwe tekening onder de scanner/plotter en tikte vervolgens razendsnel een aantal commando’s op haar computer in. We hoorde de plotter de tekening ‘aftasten’.
En Zelda? Die ging op haar bureaustoel zitten, trok haar schoentjes uit en legde breed lachend haar voeten op het bureau. “Ik heb hier wel wat geleerd, hoor…” Joline en ik stonden haar aan te gapen. “Jongedame, als die grote beer hier binnenkomt, ben je nog niet jarig, dat begrijp je wel hé?” Denise, Gonnie en Erika kwamen even later binnen, zagen Zelda zo zitten en schoten in de lach. “Ben je Fred aan het imiteren, Zelda? Dan mis je nog een behoorlijk aantal kilo’s, schat.” Gonnie giebelde. “En de geur van zweetvoeten…” Ik greep Joline bij haar arm. “Kom, wegwezen hier. Ik wil er niet bij zijn als Fred dit ziet. Ehh… Zelda: als je nog een paar van die tekeningen gescand hebt… Kun je rond negen uur bij Theo op het bureau komen?” Ze knikte. “Lekker. Bastognekoeken!” Joline bromde: “Vreetzakje. Je lijkt Angelique wel.” Ik liep richting groepsruimte en kwam Fred onderweg tegen. Die keek vrolijk. “Béét, Kees!” “Prima, makker. Om negen uur even bij Theo komen.” Hij stak z’n duim op en ik verdween in de groepsruimte. Wel met de deur open…
En jawel: nog geen vijf seconden later hoorde ik Fred donderen:
“En wat is dit, juffie? Met je poten om het bureau koffieleuten in de baas z’n kostbare tijd? Wie heeft je dat geleerd? Ben je helemaal van de pot gerukt, verdomme…”
Marion giechelde. “Er zullen nu wel weer wat handen omhoog en vingers omlaag gaan, Kees.” Ik knikte. “Dan zijn die grote spieren ten minste wat soepel voordat hij bij Mariëtte verschijnt, Marion.” Gerben, Frits en Rogier zaten al in de groepsruimte. “Heren, goeiemorgen. Ik laat het aan Marion over om jullie even kort in te fluiten; mij even met rust laten, ik moet nog wat mails beantwoorden voor ik om negen uur bij Theo moet verschijnen.” En voor ik het wist wás het negen uur. Eén mail was wel vermakelijk: daarin schreef Anne van Helvoort dat zij ‘ondanks dat het een beetje uit de richting is’ tóch was belast met het onderzoek naar de handel en wandel van meneer Dennis van Henegouwen in Leiden. Verstandig van de politieleiding; Anne wist ten minste van de hoed en de rand. Met dat nieuws kon ik Fred weer blij maken…
Om negen uur stapte ik Theo z’n bureau binnen. Joline, Zelda, Fred en uiteraard Theo zaten er al. “Heb je je toegangsbewijs bij je, Kees?” Theo klonk nogal dreigend. “Pardon? Ik dacht dat we hier een ‘open door policy’ hadden, meneer.” “Dat klopt, mits jij minimaal een pak koekjes bij je hebt! Anders komt Angelique niet meer hier werken!” “En ik ook niet!” klonk de stem van Irene vanuit de receptie.
Ik zuchtte, draaide me om en liep naar mijn eigen bureau. “Stelletje corrupte meiden hier… Alstublieft, meneer de directeur. Ik zal een en ander melden aan de groot-aandeelhoudster van deze firma, zodat je weer eens op dieet gezet wordt.” Hij gromde. “Je láát dat maar uit je hersens, opperpiraat.” Toen keek hij rond. “Oké, einde grap; wat hebben we ondertussen allemaal boven water gehaald?”

Fred begon. “Er is een duidelijke connectie tussen de firma Duyvestein, meneer van Henegouwen en het installatiebedrijf in Leiden die de handel daar heeft aangelegd, Theo. Ik heb een behoorlijk aantal telefoontjes tussen die partijen. De datum en tijd, de plaats waar het telefoontje vandaan kwam en naar wie er getelefoneerd is. Niet wát er besproken is; dat mag de politie uitzoeken. Verder een aantal mails en what’s app berichten. Daar heb ik wél de inhoud van en die draag ik over aan de politie. Samenvatting: Duyvestein werkte nogal innig samen met dat bedrijf én het bedrijf was honderd procent op de hoogte van de werkwijze van Duyvestein. Ze hielden elkaar de hand boven het hoofd. En van Henegouwen zat prima op zijn plek om een en ander soepel te laten verlopen binnen het LUMC. Die was helemaal niet zo’n slachtoffer als hij ons wil laten geloven; meneer werkte vol enthousiasme mee.”
Theo knikte. “Oké. En dat ga jij allemaal braaf overdragen aan de politie, Fred. Uitgezocht in je vrije uurtjes die Joline je zo aardig gunde. Gewoon, uit interesse.” Met een stalen gezicht zei Fred: “Natuurlijk, meneer de directeur.” Theo wendde zich tot Zelda. “En nu jij, dame. Ik hoorde dat jij je A.I.-vriendjes hard liet werken terwijl jij met je voetjes op het bureau zat?”
Zelda was niet voor één gat te vangen. “Zeker, meneer de directeur. Ik heb hier wat dat betreft een uitstekende leerschool.” Fred baste: “Trutje…” en Zelda gniffelde, maar ging toen serieus verder.
“Ik heb hier een paar A4-tjes met het resultaat. Ik heb een programmaatje geschreven dat de componenten van de tekeningen herleid tot type component en typenummer. Vervolgens die door de A.I.-molen gehaald met als opdracht: zoek de prijs van dit ding op. Bij een paar van onze leveranciers, maar ook willekeurig anderen, tot een maximum van zes. Vergelijk de prijs die het installatiebedrijf rekende met de prijzen van de diverse leveranciers en bereken de winst per component. Nou, op dit A4-tje kun je een stukje resultaat zien.” Ze legde één blaadje voor Theo neer en die was even aan het lezen.
Toen keek hij op en vroeg kort: “Hoeveel tijd kost dit?” Zelda antwoordde: “Per component ongeveer twee seconden. Het printen van zo’n regel duurt bijna langer, Theo.” Marion brak in. “Ik heb hetzelfde handmatig gedaan, gistermiddag. Toen duurde het per component ongeveer 5 minuten, Theo. Die A.I.-toverij is soms best wel handig.” “Potdomme Zelda… Jaja, ik ga zo dadelijk wel plat. Hoeveel van die blaadjes heb je ondertussen?”
Zelda zei: “Op dit moment is het programmaatje nog bezig. Ik verwacht dat het binnen een minuut of twintig klaar is, en dan hebben we ongeveer 50 á 60 A4-tjes met prijzen. En als je wilt kan ik per leverancier het verschil over alle componenten zichtbaar maken; da’s één regeltje meer aan opdrachten.” “Doe maar. Ik wil de harde cijfers wel eens zien.”

Theo keek rond. “Ik heb het meerdere keren tegen Kees gezegd, dames en heren: DT is een net ingenieursbureau. Geen opsporings-instantie.” Joline reageerde fel voor haar doen. “Dat zal best, Theo, maar wij hebben de mogelijkheid om dit soort praktijken boven water te halen. Het LUMC: geen verstand van de prijzen en bovendien: de TD zal waarschijnlijk weinig info delen met de afdeling boekhouding. Wij, DT, hebben ervaring met prijzen zoals die door normale leveranciers gehanteerd worden. Dáár sloeg Marion op aan: bekende componenten, maar hele andere prijzen. Daarmee is het balletje gaan rollen en zij kwam bovendien op het idee om Zelda hiervoor in te schakelen. Briljant. Iets minder briljant is dat er nu twee lui op het Backoffice zijn die met hun poten op het bureau zitten te niksen, maar daar heb ik nog wel een klusje voor, denk ik. En nu ga jij je opdrukken, want anders ben je het zogenaamd ‘vergeten’. Nú, meneer de directeur.”

Mopperend deed Theo boete. “Goed zo. Kees, heb jij nog wat nuttigs in te brengen, behalve een doos Bastognekoeken?” “Natuurlijk, lieve echtgenote. Je weet dat ik altijd wat in te brengen heb…” Meteen vlamden de lasers op; een duidelijke waarschuwing dat ik nu geen vulgaire opmerking moest maken, dus ik vervolgde braaf:
“Ik heb nieuws voor Fred: jouw vriendinnetje van Helvoort, Anna voor intimi, is belast met dit onderzoek.” Fred grijnsde breed. “Mooi! Dan zijn ze bij de KLPD ten minste niet zo stom al ik dacht. Kan ik weer leuk boeven vangen samen met Anna…. Mooi, man!” Theo sloeg op tafel. “Prima. Die dame leek me een nogal kordaat type. Dan nu eerst koffie en dan het volgende:
Fred: jij belt die Anna op en vraag of zij eens naar Gorinchem wil komen. En je zorgt dat je, voordat zij hier is, alle gegevens die je hebt ordelijk voor haar klaar hebt.
Zelda: jij schopt je A.I.-vriendjes onder hun reet dat ze tempo maken met hun prijs-vergelijkingstabellen zodat ook dat gereed ligt voordat die rechercheur hier is.
Joline: jij motiveert beide medewerkers tot ongekende prestaties. Hoe je dat doet, daar heb je vast wel een modus voor.
Marion: jij doet exact hetzelfde als Zelda d’r A.I.-vriendjes, alleen handmatig en maximaal 1 A4-tje. Als contra-expertise, zeg maar.
Kees, jij gaat nú koffie en/of thee halen voor dit gezelschap en daarna je piraten inlichten wat we hier gevonden hebben én dit hele verhaal in hoofdlijnen op papier zetten, zodat die Anna ook bij de andere ziekenhuizen kan uitzoeken of daar ook gesjoemeld is.
Tevens bel je daarna met de plaatsvervangend SG van het ministerie en vertelt haar kort en bondig wat wij hier uitgespookt hebben. En ondertussen belt jullie directeur even met zijn groot-aandeelhoudster over dit onfrisse verhaal.”

Ik liep de gang in, richting koffieautomaat en hoorde Marion nog nét zeggen: “Onfris was het zeker, Theo… Met die briefopener.” De trut…