Na de zomer voelde het kantoor altijd wat loom aan. De meeste collega’s kwamen terug van vakantie met verhalen over zon, strand en veel te veel eten. Iedereen was nog wat langzaam op gang aan het komen. Behalve Laurien.

Ze was vanaf dag één scherp. Enthousiast. Leergierig. En veel te aantrekkelijk.

Ik weet nog precies hoe ze de eerste ochtend binnenkwam: een simpele blouse, haar donkere haar los, een strakke beige broek die direct mijn aandacht trok. Het leek alsof die stof speciaal voor haar kontje gemaakt was. Stevig en rond, haar billen wiegden licht bij elke stap. Toen ze zich voorover boog om haar tas neer te zetten, had ik mezelf moeten dwingen om weg te kijken. Maar dat deed ik niet.

Vanaf dat moment was het mis.

De eerste dagen ging het nog. Ik was haar stagebegeleider, professioneel. Ik liet haar systemen zien, vertelde haar over klanten, nam haar mee naar bezichtigingen. Maar telkens als ze door de gang liep, had ik moeite om mijn blik niet af te laten dwalen.

En als ik heel eerlijk was, deed ik daar steeds minder moeite voor.

Het was die broek. Altijd die broek. Of ze nou achter haar bureau zat of koffie haalde, haar kont bleef in mijn hoofd zitten.

Ik betrapte mezelf erop dat ik momenten koos om te printen, zodat ik haar voorbij kon zien lopen.

En op dagen dat het erger werd, dat mijn broek te strak zat onder mijn bureau, dat ik haar geurtje in mijn neus had en haar lach nog nagalmde in mijn hoofd, zocht ik manieren om mezelf te ontladen.

De eerste keer was in het toilet op de derde verdieping. Daar kwam eigenlijk nooit iemand.

Ik had een kwartiertje vrij, ging zogenaamd bellen, maar sloot me op en liet mijn fantasie zijn gang gaan.

Haar broek. Hoe ze voorover boog om een dossier uit de onderste lade te halen. Hoe haar heupen wiegden als ze koffie voor me inschonk.

Binnen een paar minuten spoot ik mijn zaad in wat wc-papier, mijn hartslag nog snel terwijl ik mezelf weer fatsoeneerde.

Ik dacht dat ik het onder controle had.

Dat ik mezelf wel kon beheersen zolang ik af en toe een momentje vond om de druk eraf te halen.

De dagen gingen voorbij. Ik werd steeds handiger in mijn kleine uitstapjes. Altijd even naar het toilet, net na de lunch of aan het eind van de dag.

Maar soms keek Laurien me aan als ik terugkwam.

Een klein glimlachje. Alsof ze iets wist.

Misschien verbeeldde ik het me.

Tot ze op een middag voorover boog over mijn bureau, en zei:

“Je bent altijd zo rustig na een paar minuten weg te zijn geweest. Opgelucht?”

Haar ogen flitsten naar de mijne, haar wenkbrauwen lichtjes opgetrokken. Mijn hart sloeg een slag over.

De dagen regen zich aan elkaar. Laurien had haar plek gevonden op kantoor: vlot in haar werk, scherp tijdens overleggen, en altijd met dat zelfverzekerde glimlachje. Niemand leek haar te zien zoals ik haar zag. Misschien lette niemand op haar zoals ik deed.

Maar voor mij was elke beweging van haar geladen. Alsof ze het wist.

En steeds vaker vroeg ik me af of dat ook echt zo was.

Het begon klein.

Ze droeg blouses met een paar knoopjes los, waardoor ik, als ze over haar bureau boog, net langs haar hals de ronding van haar borsten kon zien.

Soms ging ze op haar tenen staan om iets uit een kast te pakken, haar heupen duwden naar achteren, dat perfecte kontje strak in die broek, alsof ze precies wist dat ik zou kijken.

En ik keek.

Altijd.

Ze zat soms met haar benen over elkaar in de kleine vergaderruimte. Haar hak wiebelde langzaam op en neer, haar knie tikte onbewust tegen de mijne onder tafel.

Of was het niet onbewust?

Aan het eind van de dag betrapte ik mezelf erop dat ik zwaarder ademhaalde als ze dichterbij kwam. Dat mijn hand soms een fractie te lang op haar schouder bleef liggen als ik haar iets uitlegde.

En als ze vooroverboog om iets op te rapen, langzaam, gecontroleerd, moest ik alles geven om niet te staren.

Ik probeerde afstand te houden. Probeerde professioneel te blijven. Maar in mijn hoofd had ik haar al honderden keren genomen. Tegen mijn bureau. In het bezichtigingspand waar we laatst samen waren. Zelfs hier, in de archiefruimte.

Op een donderdagmiddag was het ondraaglijk.

Ze had een zwarte broek aan, strakker dan normaal. Haar blouse was losjes ingestopt, en telkens als ze ging zitten, schoof het iets omhoog, waardoor haar blote huid net zichtbaar werd boven haar heupen.

Ze bukte om een map te pakken die ze liet vallen. Bewust?

Ik wist het niet. Maar haar kont wiegde langzaam naar achteren.

En toen ze omhoog kwam, draaide ze haar hoofd naar me, haar ogen twinkelden.

“Alles goed?” vroeg ze met dat kleine lachje.

Ik kon haar nauwelijks antwoorden.

Dus ik deed wat ik de afgelopen dagen had gedaan.

Ik liep naar de derde verdieping. Een plek waar niemand ooit kwam, vooral niet op deze tijd van de dag.

Ik sloot me op in de laatste wc, en steunde even met mijn handen op de muur boven het reservoir. Mijn ademhaling was zwaar, mijn hoofd duizelde.

Ik liet mijn broek zakken en bevrijdde mezelf. Mijn pik stond al hard, strak tegen mijn buik gedrukt, glanzend van opwinding.

Mijn ogen sloten zich.

Ik zag Laurien.

Hoe ze zich bukte voor mijn bureau. Hoe haar blouse openschoof. Hoe ze haar kont uitnodigend naar me toe duwde in die broek.

In mijn fantasie trok ik haar meteen naar me toe. Scheurde die broek van haar lijf. Haar slipje… als ze die al droeg… naar beneden, en dan…

Mijn hand bewoog langzaam over mijn pik, mijn ademhaling werd sneller.

Ik stelde me voor hoe ik haar armen op haar rug vastklemde terwijl ik haar over het bureau boog. Hoe haar ademhaling zou versnellen. Hoe ze naar me zou kijken als ik haar binnendrong, diep, krachtig.

Mijn hand versnelde, strakker. Mijn knokkels werden wit van de spanning.

En toen, onvermijdelijk, voelde ik mijn hele lijf verkrampen.

Ik kwam hard, mijn adem haperde, mijn spieren trokken zich samen terwijl mijn zaad warm in mijn hand spoot.

Ik bleef nog even staan, hijgend, mijn voorhoofd tegen de koude muur. Mijn hart bonsde in mijn borst.

Langzaam maakte ik mezelf schoon, probeerde mijn ademhaling te normaliseren, mijn hartslag weer rustig te krijgen.

Toen ik even later weer op kantoor kwam, zat Laurien nog achter haar bureau.

Ze keek op toen ik binnenkwam.

Dat kleine glimlachje verscheen weer.

En ik wist niet zeker of ze het door had…

Een week later… Het was kwart voor zeven. De meeste collega’s waren al naar huis. Het kantoor was stiller dan ooit, alleen het zachte gezoem van de computers en het tikken van toetsen vulden de ruimte.

Ik zat achter mijn bureau, bezig met een rapportage die allang klaar had moeten zijn. Maar mijn focus lag niet op het scherm.

Laurien zat schuin tegenover me. Haar gezicht half verlicht door de bureaulamp, haar donkere haar viel losjes over haar schouders. Ze had haar voeten uit haar hakken geschoven en zat op haar stoel met haar benen onder zich gevouwen.

Ze bladerde in een dossier en beet zachtjes op de achterkant van haar pen terwijl ze las.

Ik keek weer naar mijn scherm.

Probeerde het ten minste.

Maar het beeld van haar lippen om die pen bleef hangen.

Af en toe zocht ze oogcontact. Niet opdringerig. Niet opzettelijk.

Maar wanneer haar blik de mijne ving, bleef ze net een fractie te lang hangen voordat ze weer verder ging.

Ik vroeg me af of het toeval was.

Of het een spel was.

“Heb jij deze offerte al nagekeken?” vroeg ze ineens, haar stem zacht in de stille ruimte.

Ik schrok bijna van het geluid.

“Ja,” antwoordde ik, mijn keel droog. “Maar ik kijk ‘m nog wel even een keer door.”

Ze stond op en liep naar mijn bureau. Haar voeten zacht op de vloer, haar bewegingen soepel.

Ze legde het dossier op mijn bureau en leunde met één hand op de rand. Haar blouse schoof iets open. Net genoeg om een glimp van haar zwarte bh te vangen.

Ze boog iets voorover om aan te wijzen waar ik naar moest kijken.

Ik dwong mezelf om naar de papieren te kijken.

Niet naar de ronding van haar borst die zichtbaar was.

Niet naar de lichte geur van haar parfum die tussen ons in hing.

Ze bleef even staan, haar blik gleed langs mijn gezicht.

“Laat je het me weten als je vragen hebt?,” zei ze, haar stem warm.

Ik knikte, mijn vingers nog steeds rustend op de muis, maar ik wist dat ik niet echt iets las.

Ze liep terug naar haar plek. Haar heupen bewogen rustig, gecontroleerd.

Of het nou bewust was of niet…

Het maakte me gek

De minuten tikten voorbij. De lucht in het kantoor werd warmer, zwoeler. Of misschien kwam dat door mij.

Laurien rekte zich af en toe uit. Haar armen boven haar hoofd, haar rug hol, haar borsten duwend tegen de stof van haar blouse.

Rond acht uur sloeg ze haar laptop dicht.

“Wil je dat ik nog ergens mee help?” vroeg ze nonchalant.

“Nee,” zei ik, “Ik red me wel.”

Ze glimlachte. Dat kleine glimlachje dat ik inmiddels van haar kende.

Ze pakte haar tas en trok langzaam haar jas aan.

“Ik zie je morgen,” zei ze.

“Tot morgen.”

Ze liep richting de lift.

En op het moment dat de deuren dichtgingen, keek ze nog één keer over haar schouder.

Die blik.

De liftdeuren sloten zich en de stilte in het kantoor was compleet. Alleen het zachte gezoem van de airco en het bloed dat nog steeds bonkte in mijn lijf. Ik bleef even zitten, starend naar de lege plek waar Laurien net nog had gezeten.

Mijn hart bonsde nog steeds. Mijn hoofd was vol. En ergens wist ik dat dit geen goed idee was, maar ik gaf eraan toe.

Mijn handen gingen automatisch naar mijn riem. De gesp klikte los, mijn gulp omlaag. Ik schoof mijn stoel iets achteruit, net genoeg om mezelf ruimte te geven, en bevrijdde mezelf uit mijn broek.

Mijn pik was al hard, glanzend, gespannen.

Ik leunde iets achterover in mijn bureaustoel, liet mijn hand langzaam over mijn pik glijden. Mijn ademhaling versnelde direct, mijn spieren spanden zich aan.

In mijn hoofd zag ik haar weer: hoe ze haar jas langzaam over haar schouders liet glijden. Hoe ze zich uitrekte voor mijn bureau. Hoe haar heupen wiegden als ze naar de lift liep.

Mijn hand bewoog langzaam omhoog, mijn duim cirkelde over de gevoelige eikel.

Ik stelde me voor hoe ik haar tegen het bureau trok, hoe haar blik zou veranderen als ik haar tegen me aan duwde.

Ik ademde zwaar, mijn heupen bewogen mee. Het ging sneller dan ik had verwacht, de spanning van de avond zat diep.

Ik voelde mezelf steeds dichterbij komen. Mijn hand versnelde, mijn spieren strak, mijn adem stokte.

Net toen ik voelde dat ik niet meer kon stoppen, gleed de liftdeur ineens open.

“Shit,” siste ik, mijn hand nog om mijn pik, mijn ademhaling zwaar.

Laurien stond daar maar een paar tellen in de deuropening. Mijn hart sloeg op hol toen onze blikken elkaar vonden. Ik zat daar, achter mijn bureau, mijn hand nog om mijn harde pik, mijn ademhaling zwaar en onregelmatig. Ze had me gezien.

Dat wist ik zeker.

Ze bewoog als eerste. Ze glimlachte, een kleine, haast achteloze opwaartse krul van haar lippen, en zei met een luchtige stem:

“Ga gerust verder, hoor. Ik heb niks gezien.”

Ze liep kalm naar haar bureau, haar hakken tikten bijna uitdagend over het tapijt. Ze boog zich voorover om iets uit haar tas te pakken, haar kont strak in haar broek, perfect in beeld.

En toen ze zich weer oprichtte, wierp ze me nog een snelle blik toe. Datzelfde glimlachje.

“Tot morgen,” zei ze.

En weg was ze.

De liftdeur gleed zacht dicht.

Even zat ik als versteend. Mijn hand nog om mijn pik, mijn hartslag nog steeds snel.

Wat was er in godsnaam net gebeurd?

Maar dan klonk haar stem weer in mijn hoofd.

Ga gerust verder.

Het had kunnen klinken als plagen. Maar misschien was het iets anders. Iets… uitlokkends.

En ik voelde mezelf geen seconde meer twijfelen.

Mijn hand begon weer te bewegen. Langzaam eerst, glad en strak. Mijn ademhaling was opnieuw zwaar terwijl ik mijn heupen iets optilde in de stoel.

Ik liet mijn gedachten de vrije loop.

Haar stem.

Haar blik toen ze me aankeek.

De manier waarop ze zich voorover boog, haar kont omhoog.

Hoe ze haar lippen likte net voordat ze zich omdraaide.

Mijn vingers sloten zich strakker om mijn pik en ik bewoog sneller.

Ik stelde me voor dat ze was blijven staan.

Dat ze dichterbij was gekomen.

Dat haar hand de mijne had vervangen.

Mijn adem stokte bij dat beeld, en ik voelde de hitte opbouwen in mijn onderbuik.

Het duurde niet lang. Ik was al zo dichtbij toen ze binnenkwam. Nu gleed ik er onvermijdelijk naartoe.

Mijn buikspieren spanden zich, mijn ademhaling stokte.

En toen kwam ik, heftig, mijn zaad spoot in lange stralen over mijn hand, mijn pols, mijn buik.

Ik kreunde zacht, ondanks dat ik alleen was, mijn hoofd leunend tegen de rugleuning van de stoel.

Mijn hart bonsde nog steeds, mijn lichaam trilde van de spanning.

Toen ik mijn ademhaling weer onder controle had, maakte ik me schoon. Mijn hand trilde licht terwijl ik tissues pakte uit de lade en mezelf afveegde. Mijn pik was nog gevoelig, maar de spanning in mijn lijf bleef nazinderen.

Ik keek even naar haar lege bureau.

En dat glimlachje van haar stond nog steeds op mijn netvlies gebrand.

Snel trok ik mijn broek weer recht, klikte mijn riem vast en gooide mijn laptop in mijn tas.

Ik moest hier weg.

Even afstand. Even helder nadenken.

Maar zelfs toen ik in de lift stond, mijn hoofd leunend tegen het koele metaal van de wand, voelde ik haar nog steeds dichtbij.

De dag erop probeerde ik zo normaal mogelijk te doen. Korte gesprekken over klanten, lopende dossiers en een paar praktische zaken over de bezichtiging van vanmiddag. Laurien leek nergens last van te hebben. Ze was scherp en professioneel, haar opmerkingen to the point.

Alsof er niets gebeurd was.

Alsof ze me de avond ervoor niet had gezien, daar, achter mijn bureau, mijn hand om mijn pik heen.

De rit naar het huis verliep rustig. Laurien las nog wat in de documentatie over de woning. Ze trok haar hakken uit en trok haar benen op de stoel, wat haar rokje een stukje omhoog liet kruipen. Ik dwong mezelf om mijn blik op de weg te houden, maar de spanning tussen ons bleef hangen in de stilte.

Af en toe ving ik haar blik.

Ze glimlachte, kort.

En dat was genoeg om het weer te voelen bonzen in mijn borst.

We stapten samen uit. De woning stond leeg, op een paar vergeten gordijnen na. Het zonlicht viel in brede stroken door de ramen en verlichtte de houten vloer.

“Ruimtelijk,” merkte Laurien op.

Ze klonk professioneel, haar blik gleed over de ruimte alsof ze een klant was die wilde kopen.

Maar toen bleef ze staan bij de schuifpui naar de tuin.

“En privé,” voegde ze eraan toe. Haar stem iets zachter.

Ik probeerde luchtig te blijven.

“Daarom komt die andere partij straks kijken.”

Ze keek over haar schouder naar me. Haar ogen hielden me een tel te lang vast.

Laurien liep naar de open trap in de woonkamer en liep langzaam naar boven. Haar hand gleed nonchalant over de houten leuning, haar heupen wiegden ritmisch bij elke trede.

Ik bleef beneden, haalde diep adem en keek in de map.

Maar mijn ogen volgden haar uiteindelijk toch.

“Ga je mee kijken boven?” klonk haar stem, van bovenaan de trap.

Ze leunde tegen de balustrade, haar handen losjes op de rand, haar blik weer op mij.

Er zat iets in haar toon.

Iets tussen een vraag en een uitnodiging in.

Ik liep de trap op, mijn ademhaling versnelde. Boven waren twee slaapkamers en een badkamer.

Laurien stond in de grootste kamer. Ze had het raam opengezet, haar rug naar me toe, de wind speelde met haar haar.

“Mooi uitzicht,” zei ze.

Ik bleef in de deuropening staan.

Ze draaide haar hoofd half om, haar ogen schoten kort naar me.

“Wat vind jij?”

Ik wist niet zeker of ze het over het uitzicht had…

Of over haar.

We stonden daar samen, geen klanten in de buurt. Alleen stilte en die geladen spanning.

Ik voelde de verleiding om naar haar toe te lopen. Om haar aan te raken.

Maar ik deed het niet.

“Straks komt de bezichtiging,” zei ik. Mijn stem klonk hees. Laurien glimlachte. “Ik weet het.”

Ze liep langs me de kamer uit, haar vingers streken zacht over mijn arm terwijl ze passeerde.

We stonden nog maar net weer beneden toen de kopers arriveerden. Een jong stel, keurig op tijd. Ik herpakte mezelf snel, trok mijn professionele houding strak aan en heette hen welkom.

Laurien voegde zich moeiteloos in het gesprek. Haar glimlach was warm, haar uitleg vlot. Alsof er niets aan de hand was.

Maar ik voelde haar blik.

Elke keer als haar hand dicht langs mijn arm ging.

Elke keer als ze haar heupen nét iets dichterbij draaide als we samen iets uitlegden.

En dat rokje…

Het leek korter dan vanochtend.

Of keek ik anders?

Ik liep met het stel naar boven. Laurien volgde, haar hakken tikten zacht op de treden. Toen we bij de eerste slaapkamer stonden, bleef zij naast me staan.

Dichtbij.

Zo dichtbij dat haar arm mijn zij raakte.

Toen ik iets uitlegde over de ruimte en uit het raam wees, leunde ze iets naar voren. Haar borst drukte subtiel tegen mijn bovenarm. Ze zei niets, deed niets, maar ik voelde hoe haar ademhaling veranderde.

Langzaam. Diep.

We liepen door naar de tweede slaapkamer. De kopers praatten zachtjes met elkaar, hun aandacht verschoof even.

Laurien stond vlak achter me.

Ik voelde haar vingers kort tegen mijn rug, vlak boven mijn broekrand.

Geen aanraking die opviel.

Maar ik wist wat ik voelde.

In de badkamer was weinig te zien. Een kleine ruimte, een spiegel boven de wastafel, een douchecabine.

Ik draaide me half om om iets uit te leggen, en toen stond Laurien ineens achter me.

Zij en ik, ons spiegelbeeld in het glas.

Haar blik ving de mijne.

Ze glimlachte, alsof alleen wij dat zagen.

Toen gleed haar hand naar mijn zij. Ze hield het luchtig, bijna onschuldig. Maar haar vingertoppen streken precies langs mijn heup, even, voordat ze weer haar armen over elkaar sloeg.

Ik voelde mijn hartslag versnellen. Mijn adem werd dieper.

Maar ik zei niets.

En zij ook niet.

We liepen samen met het stel weer naar beneden. Het gesprek was weer professioneel, de bezichtiging liep op z’n einde.

Ze namen afscheid bij de voordeur, tevreden maar met een afwachtende houding.

“Fijne dag!” zei Laurien opgewekt. Haar stem net iets te enthousiast.

Toen we samen weer binnenstonden en de deur viel dicht, was het stil.

Ik voelde de warmte van haar lijf, haar nabijheid, haar energie.

Laurien bleef nog steeds vlak voor me staan. Haar blik hield de mijne vast. Stevig. Zelfverzekerd. Maar er zat iets zachts in haar ogen.

“Ik zat nog ergens over na te denken,” begon ze, haar stem laag en rustig.

Ik voelde mijn spieren zich automatisch aanspannen.

“Oh ja?” probeerde ik, mijn stem droog.

Ze kantelde haar hoofd iets, haar haar viel langs haar gezicht.

“Gisteravond.”

Mijn ademhaling stokte.

Ze wist het dus nog. Natuurlijk wist ze het.

“Ik kwam binnen… en ik zag je bezig,” zei ze zacht. Geen verwijt. Geen schaamte.

Alleen een feit.

Ik opende mijn mond, maar ik wist even niet wat ik moest zeggen.

“En toen ik iets zei… ga gerust verder…” vervolgde ze, haar toon licht vragend, “heb je dat gedaan?”

Ik voelde de hitte naar mijn gezicht stijgen. Mijn hart klopte in mijn keel. Maar ik knikte langzaam.

“Ja,” gaf ik toe. Mijn stem was schor.

Ze glimlachte. Niet spottend, niet triomfantelijk.

Meer alsof ze het antwoord al wist.

“Waarom?” vroeg ze, haar stem nu zachter. “Waarom was je zo opgewonden?”

Ik slikte. Mijn vingers gleden even ongemakkelijk over de map die ik nog steeds in mijn hand hield.

Ik had mezelf al verraden. Geen zin meer in ontwijken.

“Jij,” zei ik. Mijn ogen zochten de hare. “Het kwam door jou.”

Laurien knikte langzaam, alsof ze het rustig liet bezinken. Ze deed een stap dichterbij.

“Wat… deed ik dan precies?” Haar stem klonk warm, maar er zat een duidelijke uitdaging in.

Alsof ze me dwong het uit te spreken.

Ze stond daar. Dichtbij genoeg dat ik haar warmte voelde. Haar blik bleef op de mijne rusten, rustig, maar scherp. Ze wachtte op mijn antwoord.

Ik slikte nog een keer, voelde mijn hart in mijn borst bonken, maar ik wist dat ik niet meer terug kon.

Dus ik ademde diep in, en zei:

“Hoe je loopt. Hoe je beweegt.” Mijn stem klonk rauw, mijn woorden kwamen zonder filter. “Die broeken die je draagt… die strakke blouses. Alles eraan.”

Ze kneep haar ogen een fractie samen, een klein glimlachje vormde zich rond haar lippen. Maar ze zei niks. Ze liet me verder praten.

“En als je voor me langs loopt,” vervolgde ik, mijn ademhaling sneller nu, “en hoe je je uitrekt als je achter je bureau zit… dan moet ik alles geven om me niet te verliezen in die gedachten.”

Ik schudde mijn hoofd zacht, wetend dat er geen weg terug was.

“En gisteravond… toen je dat zei, nadat je me zag… toen kon ik niet stoppen. Je gaf me die blik. Dat kleine lachje.”

Ik keek haar aan. Recht in haar ogen.

“Je maakt me gek.”

Laurien luisterde zonder te onderbreken. Haar ogen hielden de mijne vast, haar ademhaling kalm, maar haar houding veranderde subtiel. Haar schouders zakten iets, haar lichaam draaide iets naar me toe.

Ze leek te gloeien van binnenuit.

“Dus…” zei ze langzaam, haar stem warm. “Alles wat ik doe… hoe ik loop… hoe ik me beweeg…”

Ze deed een stap dichterbij.

“… dat maakt jou gek?”

Ik knikte. Er viel weinig meer te ontkennen.

Ze lachte zacht, een kort geluid, laag en lief. Maar haar blik was allesbehalve onschuldig.

“Interessant,” zei ze.

Ze liet haar vingertoppen over mijn hand glijden, langzaam, slechts een aanraking van seconden.

“Goed om te weten.”

Laurien liet haar vingers nog een moment over mijn hand glijden, en toen trok ze zich langzaam terug. Alsof ze niets bijzonders had gezegd. Alsof het hele gesprek net niet had plaatsgevonden.

“Zullen we gaan?” vroeg ze simpel, haar stem weer praktisch.

Ze draaide zich om, liep richting de voordeur en keek niet meer achterom.

Ik volgde haar, mijn hart nog steeds onregelmatig bonzend in mijn borst. De spanning in mijn lijf had zich genesteld in elke vezel. Maar ik zei niks. Ik volgde haar naar de auto en we reden terug naar kantoor.

De dagen die volgden, werden een marteling.

Of een zegen. Ik wist het niet meer.

Laurien deed niets opvallends. Geen rare opmerkingen, geen direct contact.

Maar alles aan haar veranderde subtiel.

Ze leek nét iets vaker te buigen bij mijn bureau, haar blouse nét iets losser geknoopt.

Haar rokjes waren kort, haar hakken hoog. Haar heupen wiegden ritmischer wanneer ze voorbijliep.

En ze wist wanneer ze bekeken werd.

Soms ving ze m’n blik. Keek me recht aan, hield mijn blik vast.

Soms knipoogde ze.

En soms deed ze helemaal niets.

En dat maakte me nog gekker.

Tijdens meetings ging ze standaard naast me zitten. Haar knie tegen de mijne. Haar hand soms nét te dicht bij mijn dij wanneer ze een notitie maakte.

En als ze lachte om een grap van een collega, boog ze haar hoofd naar achteren zodat haar hals bloot kwam te liggen.

Ik keek.

Altijd.

En ze wist het.

Op donderdag bleef ze weer langer werken.

Net als ik.

We waren de enigen op kantoor.

Ze stond bij het koffieapparaat, haar rug naar me toe, haar kont strak in een donkerblauwe broek.

Ik stond op, liep naar haar toe en vroeg, mijn stem kalm:

“Ben je bijna klaar?”

Ze draaide zich om, gaf me een kop koffie aan.

“Dat vraag ik me bij jou ook af,” antwoordde ze zacht.

En dat glimlachje was terug.

Ze gaf me de koffie aan en haar vingers bleven net een fractie te lang tegen de mijne rusten.

Die blik…

Alsof ze alles al wist.

Alsof ze controle had over de situatie.

Ik nam een slok, probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen, maar ik voelde haar ogen op me rusten.

Ze leunde tegen het aanrecht van de kleine kantoorpantry, haar armen over elkaar. Haar heup iets opzij, waardoor haar figuur nog scherper afstak in de strakke broek die ze droeg.

“Je bent weer zo stil,” zei ze zacht.

Ik keek haar aan.

Ze hield haar blik vast, recht, zonder te knipperen.

“Of probeer je je in te houden?”

Haar hoofd kantelde licht.

“Net als de afgelopen dagen.”

Ik slikte, mijn vingers strak om de koffiebeker.

“Ik probeer me professioneel te houden,” zei ik schor.

Laurien lachte zacht, bijna zuchtend.

“Professioneel,” herhaalde ze. “Daar ben je best goed in.”

Ze stapte dichterbij.

“Maar ik weet beter.”

Haar hand gleed langs mijn onderarm, zacht, haar vingers licht.

“Zou je willen ontladen?” vroeg ze.

Haar stem was kalm, bijna vriendelijk, maar haar ogen hielden iets vast wat ik alleen maar kon omschrijven als uitdaging.

“Nu?” vroeg ik. Mijn stem brak bijna.

Ze knikte langzaam.

“Ja. Hier.”

Ze deed een stap achteruit en leunde weer tegen het aanrecht.

“Voor mij.”

Mijn hart bonsde. Mijn hele lijf stond strak.

Ik voelde mijn ademhaling versnellen, mijn vingers tintelen.

“Je bedoelt…”

“Precies wat ik zeg,” onderbrak ze me zacht.

“Doe het. Ontlaad. Ik wil zien wat ik met je doe.”

Er was geen ruimte meer voor twijfel. Geen logica, geen terughoudendheid. Alleen haar woorden die door mijn hoofd bleven echoën.

“Doe het. Ontlaad. Ik wil zien wat ik met je doe.”

Mijn ademhaling versnelde, mijn hart bonkte in mijn borst. Mijn hand ging als vanzelf naar mijn riem, de gesp klikte los met een geluid dat in de stilte van het kantoor veel te luid klonk.

Ik hield mijn blik op de hare gericht.

Ze bewoog niet.

Ze keek alleen maar.

Maar in haar ogen lag alles. Verwachting. Macht. Spanning.

Ik liet mijn broek langzaam zakken, tot net onder mijn heupen. Mijn boxershort volgde. Mijn pik sprong omhoog, hard en strak, glanzend van opwinding.

Laurien’s ogen gleden langzaam naar beneden. Haar mondhoek trok iets omhoog, bijna goedkeurend, maar ze zei niets.

Ik sloot mijn vingers om mezelf heen, strak, en liet mijn hand langzaam over mijn pik glijden. Mijn ademhaling werd onregelmatig, mijn heupen bewogen vanzelf iets mee.

Ze hield me in haar greep zonder me ook maar aan te raken.

Alleen haar blik, haar houding, haar aanwezigheid.

“Denk aan mij,” zei ze zacht, haar stem warm.

En dat deed ik.

Ik dacht aan haar heupen, haar kont in die strakke broek, de flits van haar bh als ze vooroverboog, haar stem die me uitdaagde.

Mijn hand versnelde. Mijn ademhaling stokte.

Laurien kruiste haar armen, haar heup nog steeds tegen het aanrecht geleund.

“Laat me zien wat je voor me hebt, Rick,” zei ze rustig.

Ik voelde het aankomen. Mijn spieren spanden zich, mijn knokkels werden wit van de grip om mezelf heen.

En toen liet ik los.

Ik kwam hard, mijn kreun gedempt terwijl de eerste straal krachtig over mijn hand spoot. Mijn buik trok strak, mijn dijen trilden. Ik ademde zwaar terwijl ik mezelf leeg liet lopen, pulseerde in mijn eigen hand, mijn zaad warm en glanzend op mijn vingers en op de grond.

Laurien keek toe, geen moment afgewend.

Ze hield haar blik op me terwijl ik hijgend mijn hand liet zakken, nog trillend van de nasleep.

Ze duwde zich langzaam van het aanrecht af, haar beweging sierlijk.

“Goed zo,” zei ze zacht.

Ze liep naar me toe, haar hand tilde mijn kin omhoog zodat ik haar weer moest aankijken.

Laurien keek me nog steeds aan, haar vingers zacht tegen mijn kaak.

Toen liet ze me los, stapte achteruit en pakte haar tas van het aanrechtblad.

“Ik ga naar huis,” zei ze rustig.

Alsof ik daar niet stond, mijn broek op mijn knieën, mijn ademhaling nog zwaar en onregelmatig.

Ze draaide zich half om bij de deur van de pantry en wierp me een laatste blik toe.

“Fijne avond, Rick.”

En met datzelfde kleine, zelfverzekerde glimlachje liep ze weg.

Haar hakken klonken ritmisch op de vloer tot ze uit het zicht was.

Ik stond daar nog even, alsof mijn hersenen haar woorden niet konden bijhouden. Mijn hand nog glimmend, mijn hart nog bonzend.

Toen kwam ik langzaam weer in beweging.

Broek omhoog. Riem vast. Ademhaling diep.

En mijn hoofd vol.

De rit naar huis was een waas. Ik wist niet eens hoe ik mijn auto had gestart of welke route ik had gereden.

Thuis gooide ik mijn spullen achteloos in de hoek van de kamer, liep direct naar de keuken om water te drinken. Mijn lijf voelde loom, maar mijn hoofd draaide nog op volle toeren.

Wat de hel was er net gebeurd?

Toen trilde mijn telefoon.

Bericht van Laurien

Eén audiobestand.

Geen tekst.

Mijn vingers trilden toen ik het bestand aanklikte.

Eerst alleen ademhaling. Zacht, maar gejaagd.

Haar stem.

Een kleine kreun.

Dan het herkenbare, natte geluid van haar vingers die over haar clit glijden.

Ze fluisterde mijn naam.

Langzaam, smachtend.

“Rick… mmm… jij…”

Nog een kreun. Diep.

Ik hoorde hoe haar ademhaling stokte. Haar hand versnelde.

En toen kwam ze.

Luid, ongeremd, haar adem schokkend.

Mijn naam nog een keer, uitgekreund tussen haar hijgende ademhaling.

Het geluid stierf langzaam weg.

Een klik.

En het was stil.

Mijn hand klemde om de telefoon. Mijn hoofd tolde.

En mijn pik stond weer strak, alsof ik nooit was ontladen.

Mijn duim zweefde boven het toetsenbord. Mijn hoofd was nog vol van de opname, mijn lijf nog gevoelig van alles wat eerder was gebeurd.

Ik typte de eerste woorden bijna automatisch.

“Je maakt me gek. Wat doe je met me, Laurien?”

Ik drukte op verzenden en bleef even naar het scherm staren.

Niks.

Geen vinkjes. Geen reactie.

Ik wachtte.

Nog steeds niks.

De minuten kropen voorbij, werden uren.

De nacht was rusteloos. Ik lag in bed, draaide me keer op keer om. Mijn lijf was gespannen, mijn hoofd nog steeds bij haar. Bij haar stem, haar ademhaling, het geluid van haar vingers.

Mijn hand had nogmaals gezocht naar verlichting, maar zelfs dat hielp niet.

Ze zat in mijn hoofd.

Volledig.

De volgende dag kwam ik eerder op kantoor dan normaal. Hoopte nog ergens op een bericht, op een teken.

Maar toen kwam ze binnen.

Laurien liep het kantoor binnen alsof ze het bezat.

Haar hakken klakten iets harder dan normaal, haar blik was scherper.

Ze droeg een kokerrok, net boven de knie, en een witte blouse die strak over haar borsten spande.

Haar haar zat in een losse knot, maar er ontsnapten lokken die haar gezicht omlijstten.

Ze legde haar tas neer, pakte haar laptop uit en draaide zich toen naar mij om.

Die blik.

Zelfverzekerd.

Overtuigd.

“Goedemorgen, Rick,” zei ze, haar stem langzaam en warm.

Alsof er niks was gebeurd.

Maar alles was veranderd.

Tijdens de ochtendmeeting koos ze bewust de stoel naast mij.

Haar knie lag tegen de mijne.

Niet toevallig.

Ze gleed langzaam met haar vingertoppen langs de binnenkant van haar dij, net boven de rand van haar panty, en hield haar blik strak op de spreker gericht.

Alsof ze niks deed.

Maar ik zag alles.

Toen ze haar notitieblok pakte, liet ze haar pen vallen. Ze boog zich langzaam voorover om hem op te rapen, haar kont draaide naar me toe, haar rok spande zich om haar billen.

Ze wist het.

Ik wist het.

Na de meeting liep ik naar mijn bureau.

Laurien volgde en legde een stapel dossiers neer.

Ze leunde naar voren, haar lippen vlakbij mijn oor.

“Ik hoop dat je vannacht goed hebt geslapen,” fluisterde ze.

Haar adem was warm. Haar toon plagerig.

Ik wilde iets zeggen.

Maar ze was alweer weg, terug naar haar plek.

De rest van de ochtend hield ik mezelf in toom. Of dat probeerde ik ten minste. Maar Laurien liet geen moment onbenut.

Ze bleef me aankijken wanneer ik haar iets uitlegde. Net te lang. Haar ogen ondoorgrondelijk.

Wanneer ze opstond van haar stoel, streek haar hand soms ‘per ongeluk’ over mijn schouder. Haar vingers bleven dan net een fractie te lang hangen.

Haar rok gleed over haar dijen wanneer ze ging zitten, en ik wist zeker dat het haar bedoeling was dat ik zag hoeveel huid er te zien was.

Rond lunchtijd bleef bijna iedereen op kantoor, aan hun bureaus.

Laurien echter besloot tegenover mij te gaan zitten.

Ze had een simpele salade, die ze langzaam at. Heel langzaam.

Haar blik bleef steeds weer de mijne zoeken.

Ze schoof haar stoel iets dichterbij, haar knie raakte opnieuw de mijne. Dit keer bleef ze daar.

Haar schoen gleed van haar voet, en ik voelde even later iets zachts tegen mijn enkel.

Toen haar voet verder omhoog gleed en haar tenen langs mijn kuit streken, hield ik mijn adem in.

Ze bleef eten, alsof er niks aan de hand was.

Maar haar ogen zeiden genoeg.

Toen ze klaar was, boog ze zich langzaam over de tafel naar voren, haar armen gevouwen, haar gezicht net iets te dichtbij.

“Heb je me gehoord vannacht?” vroeg ze zacht.

Haar stem was zo stil dat alleen ik haar kon horen.

Ik knikte langzaam.

Haar lippen vormden een glimlach.

“Dacht ik al.”

Ze pakte haar servet, depte haar lippen, en stond kalm op.

“Tot straks, Rick.”

En met dat ene zinnetje liep ze weg, haar heupen rustig wiegend.

De middag sleepte zich voort. Collega’s sloten één voor één hun laptops af, groetten ons en verdwenen richting huis.

Laurien zat nog steeds achter haar bureau. Nonchalant. Haar benen over elkaar geslagen, haar pump bungelend aan haar tenen. Alsof ze nergens haast mee had.

Alsof ze wist dat ik bleef.

Alsof ze dat van plan was.

Om vijf uur was het stil.

En ik stond langzaam op.

Mijn hart klopte hard, maar mijn hoofd was helder. Er was een grens bereikt. En ik was er klaar mee die van haar te laten afhangen.

Ik liep naar haar toe, bleef vlak voor haar bureau staan.

Ze keek op, haar blik als altijd beheerst, maar ik zag iets in haar ogen veranderen.

“Alleen nog wij,” zei ik rustig.

Ze liet haar pump vallen en schoof haar stoel iets naar achter.

“Dat klopt.”

Ik liep om haar bureau heen, bleef achter haar staan. Mijn handen rustten op de leuning van haar stoel, mijn vingers licht op haar schouders.

Ze bleef stil, maar haar ademhaling versnelde.

Ik bukte me, mijn lippen vlakbij haar oor.

“Sta op,” beval ik zacht.

Ze deed het meteen, zonder woorden.

Toen ze voor me stond, keek ze me recht aan.

Ik nam haar gezicht in mijn hand en dwong haar omhoog te kijken. Mijn duim streek langzaam over haar onderlip.

“Je speelt al dagen met me,” zei ik.

“Misschien wel weken,” antwoordde ze rustig, haar ademhaling iets sneller.

Ik liet mijn vingers langzaam over haar hals glijden naar de knoopjes van haar blouse.

“Dan weet je ook wat eraan zit te komen.”

Ik voelde hoe mijn vingers licht trilden, niet van twijfel, maar van de spanning die zich al dagen had opgebouwd.

Mijn handen gleden langzaam langs de knoopjes van haar blouse. Eén voor één maakte ik ze los, terwijl ik haar blik vasthield.

Ze ademde langzaam in, haar borst kwam omhoog, haar ogen gloeiden van verwachting… of uitdaging. Misschien allebei.

“Handen op het bureau,” beval ik.

Zonder een woord draaide Laurien zich om en legde haar handen plat op het gladde houten oppervlak. Haar rug recht, haar kont naar achteren geduwd, net als haar blik strak op de lege ruimte voor haar gericht.

Ik nam de tijd. Mijn handen gleden over haar heupen, over de ronding van haar kont die strak gespannen zat in haar rok.

“Je hebt me gek gemaakt,” zei ik. Mijn stem klonk hees.

“Dat weet ik,” antwoordde ze, haar stem even beheerst als haar houding.

Ik had haar rok omhoog geschoven voordat ik mezelf had bedacht.

Mijn handen klemden zich om haar heupen, mijn vingers groeven zich in haar huid terwijl ik haar slipje opzij trok.

Warm. Nat. Wachtend.

Ik voelde een oerkracht in me opborrelen. Al die dagen waarin ze me had laten wachten, waarin ze me had uitgedaagd, dat telde nu niet meer.

Ik maakte mijn riem los, mijn broek gleed omlaag, en ik duwde mezelf zonder waarschuwing in haar.

Die eerste stoot was alles.

Warmte, strak, en een kreun die zij niet meer tegenhield.

Ze ving zichzelf op met haar handen tegen het bureau, haar knokkels wit van de grip.

Ik bewoog meteen hard.

Wild.

Mijn heupen sloegen tegen haar billen, mijn handen hielden haar vast, duwden haar naar me toe met elke stoot.

Haar ademhaling werd onregelmatig, haar zachte kreunen vingen de ruimte op.

“Harder,” hoorde ik haar fluisteren.

En dat deed ik.

Ik boog me over haar heen, mijn borst tegen haar rug. Mijn hand gleed naar voren, vond haar keel, hield haar daar, stevig maar zonder pijn.

“Dit is wat je wilde,” gromde ik in haar oor.

Ze knikte, haar ademhaling schokte.

“Ja… Rick…”

Mijn andere hand gleed naar haar borsten, kneedde haar stevig terwijl ik haar nam alsof ik mezelf niet meer in de hand had.

Elke beweging werd ruwer, dieper, ongeremder.

Tot ik voelde hoe haar lichaam begon te beven onder mijn aanraking. Haar kreunen werden onregelmatiger, haar handen gleden bijna weg van het bureau terwijl ze zichzelf opving, trillend van de spanning die zich razendsnel opbouwde.

Ik vertraagde niet. Integendeel. Mijn vingers sloten zich strakker om haar hals. Mijn heupen beukten tegen haar aan, elke stoot dieper dan de vorige. Haar warmte, haar vocht, haar lijf dat zich steeds opnieuw om me heen sloot, maakte dat ik op het randje balanceerde.

En toen kwam het.

Haar hele lijf schokte, haar ademhaling stokte. Ze hapte naar lucht, haar rug hol en haar hoofd terugvallend tegen mijn schouder terwijl haar orgasme door haar heen sneed. Een rauwe, diepe kreun ontsnapte haar lippen, ongefilterd, ongecontroleerd.

"Rick… oh, God…!" fluisterde ze, hijgend, haar knokkels nog altijd wit van het bureau.

Maar ik was er nog niet.

Ik trok haar iets rechter op, mijn arm strak rond haar middel, en bleef haar nemen. Dieper, ruwer. Mijn ademhaling was zwaar, mijn spieren strak, mijn eigen climax loerend aan de rand van mijn bewustzijn. Mijn vrije hand gleed naar haar kaak en draaide haar gezicht iets naar me toe. Onze blikken kruisten elkaar, haar ogen troebel van genot, haar lippen half open.

“Laat me je zien,” zei ze hees.

En dat was het.

Met een rauwe grom trok ik me net op tijd uit haar terug, mijn hand sloot zich stevig om mezelf terwijl ik kwam. Heftig. Mijn hete zaad spoot over haar rug, de laatste stralen trokken me leeg terwijl ik hijgend over haar gebogen stond. Mijn vingers grepen naar haar heup, hielden haar in balans terwijl ik mezelf langzaam liet bijkomen.

Een stilte hing in de ruimte. Zwaar, geladen.

Ze stond daar nog steeds, haar handen plat op het bureau, haar ademhaling zwaar, haar rug licht gebogen met de laatste sporen van mijn climax zichtbaar op haar huid.

Langzaam draaide ze haar hoofd naar me toe, datzelfde kleine glimlachje speelde rond haar lippen.

"Nu weet je hoe het voelt," zei ze zacht, haar stem rauw van de inspanning, "om de controle kwijt te raken."

Ik grijnsde. Mijn handen gleden over haar heupen terwijl ik haar rok langzaam liet zakken en haar blouse weer recht trok.

Ze draaide zich langzaam om, trok haar blouse dicht en deed zonder schaamte haar knoopjes weer dicht. Ze deed alsof dit de normaalste zaak van de wereld was.

Ze keek me aan, haar blik nog steeds vurig, nog steeds hongerig.

Ik trok mijn broek weer omhoog, klikte mijn riem dicht. Mijn handen trilden nog na van haar warmte, haar lijf, haar overgave.

Toen we ons hadden gefatsoeneerd liepen we samen het pand uit. “Tot morgen!”

En zo gingen we ieder onze eigen kant op.

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal! Hopelijk heb je er net zo van genoten als ik van het schrijven. Wat deed je terwijl je las. Was je nat? Hard? Heb je jezelf aangeraakt? Ben je klaargekomen?

Geef een cijfer, schrijf een reactie of stuur me een mailtje. Ik hoor graag wat mijn verhalen met je doen, jouw reactie maakt schrijven nóg leuker.