Dit verhaal is een spin-off van het verhaal Paardenmeisje Sabine - 1

Hoewel de situatie en hoe die ontstaat niet werkelijk heeft plaatsgevonden, is wat er wordt beleefd wel grotendeels waargebeurd. Een aantal dingen heb ik zelf op andere momenten en met andere personen beleefd maar ook is er een stuk inspiratie vanuit anderen gekomen (dank daarvoor).

Heb geprobeerd dit samen te voegen in deze verhalen. Hoor graag wat jullie ervan vinden en of jullie nog ideeën hebben. Want heb nog wel wat input nodig om er een hele reeks van te maken.

Veel leesplezier!

---

Het was een paar weken na mijn middag en avond met paardenmeisje Sabine. Een heerlijke tiener die ik op de manege had ontmoet en waarmee ik heerlijk had genoten. Het was wel maar net goed gegaan want toen ik in het appartementencomplex waar Sabine woonde op de begane grond uit de lift stapte was ik namelijk Sabine haar moeder tegen gekomen. Gelukkig wist zij van niks, al had ze wel doorgehad dat Sabine bezoek had gehad en daarover doorgevraagd. Sabine had een verhaal opgehangen over een jongen van school die pizza was komen eten en haar moeder had dat verhaal uiteindelijk geloofd.

Het was een aantal weken later toen er een wedstrijd op de manage was. Het was een drukte met mensen. Alle deelnemers waren er natuurlijk, ze droegen nette rijkleding en reden in verschillende klasse hun westrijden. En natuurlijk waren er de vele familieleden en kennissen die kwamen kijken. Zo ook wij, met het hele gezin kijken naar mijn dochter. Het was haar eerste wedstrijd en ze was heel nerveus. Ik hielp haar met het opzadelen en toen wij klaar waren was het wachten in de stal tot ze kon gaan inrijden. Ik stond buiten de stal te wachten toen er een vrouw kwam aanlopen. We keken elkaar een moment aan en ik herkende haar maar kon haar niet direct thuisbrengen. Haar ogen straalde en mijn blik bleef bij haar hangen en die van haar bij mij. Alsof ook zij iets herkende maar niet wist wat. Toen ze voorbij ons liep werd het oogcontact verbroken en toen wist ik het, het was de moeder van Sabine. Ik keek haar nog na en zag dat zij ook nog een keer omkeek en onze blikken elkaar kruisten.

De proef van mijn dochter ging goed, zeker ook gezien haar zenuwen. Ik was dan ook trots als een pauw op haar. Na de proef vertelde ze trots en in geuren en kleuren hoe ze het vond en wat ze goed en niet goed had gedaan. Haar blijdschap was aanstekelijk en beide straalden we van oor tot oor. Tijdens het afzadelen zag ik verderop in de stallen Sabine en haar moeder staan. Van een afstand bezien leek het een verhit gesprek. Ik zocht er verder niks achter maar toch zat het wel in mijn hoofd. Toch keerde ik snel terug bij de blijheid van mijn dochter en na het afzadelen dronken we met het hele gezin een drankje in de kantine. Daarna gingen we naar huis, de prijsuitreiking zou pas het einde van de middag zijn en we hadden afgesproken dat mijn dochter en ik straks samen daarvoor nog naar de manege zouden gaan. Die middag reden we terug en mijn dochter ging direct naar haar vriendinnen en bij hun zitten wachten op de prijsuitreiking. Ik zocht ook een plekje en ging aan een tafeltje zitten.

Het was een paar minuten later toen ik een stem hoorde vragen "Is het goed als ik bij je kom zitten?". Ik keek op en zag de moeder van Sabine. "Natuurlijk" zei ik enigszins verbijsterd en daarop nam ze plaats. Ze stak haar hand uit en stelde zich voor als Carola. "Aangenaam, ik ben Jasper." reageerde ik terwijl ik haar hand schudde. Ik voelde me wat opgelaten maar probeerde zo normaal mogelijk te doen. "Heeft jouw dochter ook meegedaan?" vroeg Carola en ik antwoorde bevestigend en wees naar mijn dochter en haar vriendinnen. "Wat een leuk meid." was de reactie van Carola gevolg door "Dat is mijn dochter, Sabine" terwijl ze Sabine aanwees. Ik slikte een keer en zag Sabine met een strak gezicht onze kant op kijken. "Ook een leuke meid, vind je niet?" vroeg Carola en toen wist ik dat ze meer wist. "Jazeker, heeft ze het goed gedaan? De wedstrijd?" probeerde ik het onderwerp te veranderen. "Jazeker, ze kan heel veel dingen heel goed." reageerde Carola weer waarna ze een moment stil was en vervolgde "Maar dat wist jij al, toch?". Ik wist niet wat te zeggen en voelde hoe mijn hoofd kleurde. Carola ging verder "Ik zag je eerder vandaag op de manege en herkende je ergens van. Maar ik wist niet waarvan. Toen viel het kwartje, ik had je bij ons in de lift gezien, de avond dat Sabine het heel gezellig had gemaakt. Dat was natuurlijk te toevallig.". Ze stopte even en keek naar mijn reactie maar ik wist niet wat te zeggen dus ging Carola verder. "Dus toen ik eerder vandaag mijn dochter daarmee confronteerde was het snel duidelijk. Jij bent die middag en avond bij haar geweest en jullie hebben je heel goed vermaakt als ik haar mag geloven.". Het enige dat ik wist te zeggen was "Sorry".

"Ik zou het eigenlijk hier moeten melden op de manege." en er volgde een korte stilte waarin ik haar verschrikt aankeek. "Maar dat is natuurlijk niet leuk voor je dochter en die er ook niks aan kan doen dat haar vader graag zijn pik achterna loopt bij 17 jarige meisjes. Zal ik dan maar je vrouw ermee confronteren?". Er volgde weer een korte stilte waarna Carola vervolgde "Maar daarmee doe ik haar pijn en dat wil ik niet. Dus dan maar je aangeven bij de politie? Want Sabine is natuurlijk minderjarig.

". Het werd steeds erger en met deze woorden was ik nu toch wel heel erg geschrokken. Gelukkig was dit nog niet het laatste want Carola ging nog verder "Dat geeft nog veel meer verdriet en dan maak ik het ook lastig voor Sabine. Dat wil ik haar niet aandoen. Dus mijn vraag is wat hiermee te doen?". Carola zag dat ik geschrokken was en ik kon alleen maar stamelen "Ik...sorry...ik weet...het ook...niet.". Carola gaf aan ook geen oplossing van mij verwacht te hebben. Wel had ze een ander idee "Ik wil dat jij zaterdagavond om stipt 8 uur bij mij bent. Je weet het adres." waarna ze even stil was om dat bij mij te laten landen. "En ik zou maar wat lekkers voor mij meenemen om mij een beetje in een goed humeur te brengen." Carola lachte nu even "Ik denk trouwens dat ik ook nog wel wat voor jou heb zaterdag." en toen lachte ze hardop. Daarna stond ze op, zei dat ze bij andere bekenden ging zitten en sloot af met tot zaterdag.

Die week vroeg ik me af wat Carola zou willen van mij? En ze had wat voor mij? Wat dan? Ik had een hoop vragen maar wilde Sabine niet lastigvallen dus bleven de vragen in mijn hoofd. Hoe hard ik ook nadacht, antwoorden vond ik niet. Dus was het niet anders dan daar die zaterdag achter komen. Wel had Carola gezegd wat lekkers mee te nemen. Ik had natuurlijk geen idee wat ze lekker zou vinden maar wilde haar zeker niet teleurstellen. Dus nam ik het zekere voor het onzekere en kocht ik een lekkere parfum bij de parfumerie, haalde een doos bonbons bij de chocolaterie en een goede fles witte wijn bij de slijter. Daarmee zou ik toch wel goed zitten dacht ik bij mezelf. Die zaterdag haalde ik toch voor de zekerheid ook nog een bos bloemen en uiteindelijk parkeerde ik om kwart voor 8 bij het appartementencomplex van Carola. Ik bleef nog een minuut of 10 in mijn auto zitten en stapte toen uit en nam alle cadeaus mee. Eenmaal in de hal belde ik aan en ik hoorde de stem van Carola zeggen "Je weet waar het is." en daarna de zoemer gaan dat deur open ging. Ik stapte in de lift en ging naar de 7e etage, stapte uit en liep de galerij op richting de woning van Carola. Eenmaal voor de deur belde ik aan. Ik zag echter de deur op een kier staan en hoorde Carola roepen "Hij is open, kom binnen.". Eenmaal binnen sloot ik de deur en liep vervolgens door naar de woonkamer. Carola zat op de bank, ze had zo te zien enkel een slipje en iets wat leek op een satijne nachthemdje aan. "Je hebt wel goed je best gedaan, dat vind ik lief van je. Wat heb je allemaal bij je?" reageerde ze spontaan. Ik was blij dat te horen en liep naar haar toe en Carola stond op om de cadeaus in ontvangst te nemen. Ze was er oprecht blij mee. De parfum was er een die ze kende en graag op had en ook de bonbons, wijn en bloemen vielen in de smaak. "Ga zitten, dan zet ik de bloemen in een vaas." zei Carola terwijl ze naar de keuken liep. Ik ging wat onwenning zitten op de bank en kon het niet helpen terug te denken aan wat ik daar met Sabine had beleefd. Nu op diezelfde bank te zitten met Carola erbij maakte mij nerveus.

Toen Carola terug de kamer in kwam plaatste ze de vaas op het dressoir en kwam naast mij op de bank zitten. Ze trok haar benen op en keek mij aan. Een moment zeiden we beide niks en zelf wist ik even niet wat te doen, moest ik beginnen met praten? Gelukkig nam Carola het woord. "Eigenlijk kan het niet wat je gedaan hebt." sprak ze rustig en zakelijk. "Maar je melden of aangeven daar schaad ik ook andere mee en dat wil ik niet." gevolgd door een stilte. "Daarbij wilt Sabine dat ook niet, zij zei dat je heel lief en respectvol voor haar was en dat ze heeft genoten.". Ik was blij dat te horen maar daarna veranderde haar toon, ze werd feller en sprak met meer emotie "Maar het voorbij laten gaan kan zeker niet. Jij verdient straf hiervoor en dus heb ik bedacht hoe dat te doen.". Weer een stilte maar ik durfde niks te zeggen. Nu sprak ze weer zachter en zakelijker "En als jij goed je best doet, dan zal ik het verder nergens melden." gevolgd door een zwoel "En geniet je er misschien zelf ook wel van." Voor het eerst dacht ik te weten waar het heen zou gaan. Carola wilde seks met mij. Hoewel ze niet direct het type was waar ik op val, leek dit mij toch wel een makkelijke uitweg. Carola zag blijkbaar mijn glimlach en lachte terug. "Denk jij er echt makkelijk vanaf te komen?" een korte stilte gevolgd door een sarcastische "Denk je dat nou echt?". Carola lachte nu harder en zei toen "Hierbij mijn voorstel.".

Toen Carola haar voorstel helemaal met mij had gedeeld was mijn glimlach totaal verdwenen. Carola haar voorstel was dat ik minstens 1x per twee weken van haar was. Dat ik dan bij haar langs zou komen en eenmaal bij haar was ik dus ook van haar en moest ik doen wat zij zei. Alles wat ze zei zou ik moeten doen. En dat minimaal een jaar, als ik heel goed mijn best zou doen zou ik er daarna vanaf zijn. Uiteraard was Carola degene die deze beoordeling zou doen. Ik zat nog bij te komen van het voorstel en het te overdenken toen Carola vervolgde "Oh ja, en ik wil bij alles wat je doet mij geliefd en aanbeden voelen. Het gevoel krijgen dat je mij begeerd. Dat je mij wilt, liever dan alles. Het leven als alleenstaande moeder is zwaar genoeg en ik vind dat ik die aandacht wel verdien. Denk jij ook niet?. Ik was even stil en het totaal aan het verwerken en antwoorden toen heel zachtje "Ja, dat denk ik wel.". Carola reageerde nu heftiger "Denk jij dat of...weet jij dat? Dat ik die aandacht verdien?". Ik schrok en reageerde "Jij verdient dat, dat weet ik.". Carola lachte en vervolgde "Dus we hebben een deal?". Ik wist niet wat te zeggen en dus zweeg ik. "Wat zeg je? Of zal ik je dan maar gewoon aangeven?". Ik had geen keus en zag dat in en antwoorde dan ook zachtjes "We hebben een deal.".

"Ik wist wel dat je de verstandige keuze zou maken." reageerde Carola blij. "Daarom heb ik ook een cadeautje voor jou." en ze stond op liep naar een kast en pakte daar een ingepakt cadeautje uit. Ze liep naar mij toe en gaf het cadeau. "Alsjeblieft, een cadeau voor jou speciaal voor hier. Maar nog niet uitpakken. Ik wil dat je naar de gang gaat, al je kleren uit doet en alleen je cadeau dan aantrekt. Als je klaar bent roep je en dan krijg je je volgende opdracht.". Ik schrok hier wel wat van, alle kleren uit? Dit cadeaytje aantrekken? Wat was het dan? Een hoop vragen gingen door mijn hoofd. "Hup opschieten, ik wil wel eens zien wat voor lekkers jij nog meer bij je hebt." moedige Carola mij nu aan. Ik liep naar de gang en besloot eerst het cadeau op te maken. Toen ik het cadeaupapier eraf haalde zag ik een soort ketting met daaraan en handvat. Ook zat er nog een doosje bij. Ik pakte het doosje en haalde de deksel eraf. Ik moest even kijken maar toen zag ik het, het was een halsband. Ik pakte hem eruit, hij was van een soort kunstleer. Ik bekeek hem goed en zag er toen wat opstaan, ik draaide de halsband wat en kon het lezen. Mijn naam stond erop, met daarachter in kleinere letters: eigendom van Carola. Mijn hoofd maakte weer overuren. Ze had dus al geweten dat ik ja zou zeggen? Maar moest ik nu enkel dit aan? De vragen spookte door mijn hoofd maar toen Carola riep "Opschieten" schrok ik uit mijn gedachten. Ik legde de halsband weg en begon mij uit te kleden. Langzaam, door toch wel alle twijfels, ging kledingstuk na kledingstuk uit. Tot ik helemaal naakt in de gang stond. Ik pakte de halsband en deed deze om. De ketting kon je eraan vast klikken maar hield ik voor nu nog even vast. Toen ik klaar was merkte ik bij mezelf toch ook een lichte staat van opwinding. Hoe gek de situatie ook was ik vond het ook wel heel spannend.

Ik zei richting Carola dat ik klaar was en ze antwoordde direct. "Heb je de halsband ook om? En de ketting eraan vastgemaakt? Anders dat nu doen en dan op je knieën gaan zitten voor de deur van de kamer met de riem in je handen. Dan kan ik die direct pakken. En als ik de riem zo pak kruip je op handen en knieën achter mij aan. ". Het werd steeds gekker en de twijfel was er weer, maar ook bedacht ik dat ik geen keuze had en niet kon stoppen. Dus ging ik op mijn knieën bij de deur zitten, klikte de ketting vast en legde die op mijn handen die ik voor mij hield. "Ik ben zover" zei ik en ik hoorde Carola opstaan en mijn kant op komen. Ze opende de deur en glimlachte. "Aan dit beeld kan ik wel wennen." zei ze waarna ze vervolgde "Elke keer dat jij hier komt kleed jij je in de gang uit, doet je halsband om en gaat zo zitten en wacht tot ik je kom halen.". Even was ze stil om de woorden bij mij te laten landen en zei daarna "Die halsband staat je heel goed, die heb ik goed uitgezocht. Je zult vast heel blij zijn met je cadeau." Ze moest lachen om haar eigen grapje en pakte daarna de riem en liep de kamer in. Ik voelde de spanning op mijn halsband van de riem en kroop snel op handen en voeten achter haar aan. Naakt op handen en knieën, met een halsband om met mijn naam erop en dat ik van haar was, hier bij Carola die mij elke twee weken wilde zien. Veel scenario's hadden de afgelopen dagen mijn hoofd gepasseerd maar dit had ik nooit verwacht of mij kunnen voorstellen. En een ding wist ik zeker, klaar was ik nog niet. Niet voor vanavond en zeker ook niet voor daarna.