Inleiding: De Tour de France was ook dit jaar weer in het nieuws. Het deed me terugdenken aan mijn eigen Tour in 2021. Ik had twee herkansingen voor mijn HAVO-4 examens , die waren namelijk allemaal anders dan gebruikelijk, vanwege de coronapandemie. Ook betekende het dat ik niet meteen mee op reis kon naar " onze " naturistencamping in Zuid-Frankrijk, waar we altijd naartoe gaan, met pa, ma, jongere broer en nog jongere zusje. Dus moet ik ze nareizen met de trein. Of in ieder geval ... dat zou ik moeten….

Veel kijken bewonderend naar de grote klok aan de muur. Een nieuw record, dit 6e orgasme kwam slechts 2 minuten na het 5e. “Dat is een nieuw record” roept iemand. Laten we dat gaan vieren! Gaan vieren? Voor mij is het een medische martel-marathon geweest en daarbij, die laatste stromen sperma was veel helderder dan de eerste reeks vette, melkwit sperma!

De verbazing bij de prof en zijn doctoren is voelbaar wanneer de prof commentaar geeft op de ongekende aard van deze gebeurtenis. De fistende dokter verbaasd zich erover dat ik überhaupt nog kan blijven staan, terwijl de reacties van het verdwijnende publiek, variërend van shock tot wellustige opwinding wegebben. "Dit is... ongelooflijk," mompelt de doctor die gefist heeft, zijn stem strakgespannen van verbazing en opwinding. "Zoiets heb ik nog nooit gezien". De verpleegster en prof knikken instemmend, alle naar mijn lul kijkend die daar volkomen uitgeput, maar nog steeds semi-hard omlaag hangt, kromgebogen over mijn leeg geknepen ballen, die echt veel losser in het vel zitten als waarmee we de ochtend begonnen. "”Leeg…, leeg., beide helemaal leeg” kreunt de ander doctor die mijn keel had bewerkt, terwijl hij zijn handen aan een handdoek afveegt en grijnzend naar zijn collega’s kijkt, “Als een uitgeknepen citroen!” Grote grijnzen komen op ieders gezicht. De sadisten. t zijn hand af aan een handdoek die ernaast ligt, een grijns speelt om zijn lippen. De prof knikt naar de verpleegster. "We moeten zijn herstel in de gaten houden", zegt hij, zijn stem gevuld met de afstandelijkheid van een wetenschapper die een buitengewoon specimen observeert. De verpleegster knikt, haar eigen ademhaling onregelmatig terwijl ze een stap achteruit doet, haar ogen nog steeds gericht op mijn nog steeds kloppende pik. "Zorg ervoor dat hij gehydrateerd en comfortabel is," voegt de prof eraan toe.

Ik wordt door de verpleegster en twee doctoren, op zo’n platte, metalen brancard op wieltje naar de recovery-room gereden. Daar worden allerlei sensoren over heel mijn lijf geplaatst. Ook mijn genitaliën worden er heel ruim van voorzien, bijna afgeklemd met allerlei spul. Ik krijg een blik Red Bull energydrank en een lang rietje om het op te zuigen. Dat lukt me omdat ik mijn schouders, nek en hoofd een beetje omhoog kan tillen uit bed. Intussen verlaten zij de kamer nadat ze het licht dimmen en ontspannende bosgeluid muziek aanzetten. De kamer is schemerig verlicht, met machines en monitoren langs de muren die een griezelig blauw licht werpen op al het andere, ook mij. Mijn puik, eindelijk niet langer meer stijf, is nog steeds pijnlijk gevoelig van het misbruik. De klemmen en sensoren die eraan vastzitten, voelen als een vreemde herinnering aan de bizarre beproevingen die ik heb doorstaan in de naam van de wetenschap. Al mijn spieren zijn totaal uitgerekt, misbruikt en protesteren als ik ook maar een centimeter probeert te bewegen. De pijn verminderd omdat ik overvallen wordt door de uitputting die in elke vezel van je wezen zit. Dan val ik in een diepe slaap.

Ik had blijkbaar meer dan twee uur nodig om zelf rechtop te kunnen zitten en dan nog een uur om te gaan staan. Ik worstelt om mijn evenwicht te bewaren als ik opsta. Mijn benen voelen aan als van gelei en er gaat een golf van misselijk maken ongemak door me heen, maar ik slaagt erin met trillende handen en benen stap na stap in de douchecel in de hoek te komen. Ik sta er al lang onder als Alexander met mijn kleren binnenkomt. Hij wacht op me en helpt me zwijgend aankleden. Hij heeft geen worden voor me, is zelf blijkbaar veel te gechoqueerd. We kleden mij aan. Gelukkig draagt ik nooit ondergoed. Mijn ballen zullen over een dag of twee wel weer gevuld zijn, ben immers 19 jaar oud en volgens mijn artsen in de bloei van zijn seksuele prestaties. De ultradunne, mesh stof strijkt zacht langs mijn huid die echter nog zo gevoelig is dat ik er rillingen van krijg, van mijn tenen, door mijn benen en romp tot in mijn mond. Ik slik en slik en terwijl ik de micro-sportshorts aantrekt, huiveren mijn gekneusde ballen van de wrijvingen. Maar het ontbreken van strak ondergoed is perfect. Zo kwetsbaar en machteloos ik me voel, we gaan naar buiten, naar de centrale ontvangsthal waar Dieter en de prof wachten. Ik krijgt nog een Red Bull aangereikt en Dieter krijgt de envelop met 5000 euro die ze overeengekomen waren. Maar de prof draait zich naar mij en met een breder glimlach geeft hij me een tweede enveloppe met een veelbetekenende knipoog. "Je krijgt extra’s voor de andere experimenten die we hebben gedaan. Uitstekend gedaan jongeman, mag ik wel zeggen. Jij hebt in je eentje onze grenzen voor alle ambities voorgoed verlegt!” Ik aarzel, maar pak de enveloppe aan (waar 500 Euro in bleek te zitten). Ik zal je gegevens doorsturen naar onze collega’s van de stad waar je woont, het UMC in Utrecht. Ze kennen je al heel goed op hun afdeling Voortplantingsgeneeskunde. Je bent nog jong, wellicht te jong voor ze, maar ik denk wel dat ze je snel mailen of appen om je uit te nodigen voor andere experimenten, waarmee zij bezig zijn. Allemaal voor de wetenschap natuurlijk. Uiteraard beaam ik schijnheilig. Wat een volk! Dieter en Alexander staan op en kijken me aan, met een knipoog lopen ze weg. Ik volg, we gaan er vandoor.

Vlak voor de draaideur van de uitgang komt de verpleegster in korte snelle pasje naar me toe. “Daan" roept ze zachtjes. Ik kijk haar aan . Met een glimlach zegt ze. "Je moet de komende dagen voorzichtig zijn", terwijl haar blik afglijd naar mijn kruis, "Je lichaam heeft tijd nodig om te herstellen." En overhandigd me daarbij met een knipoog een Franse brochure met de titel ‘'Nazorg na een onderzoek’. Terwijl we vervolgens heel langzaam over de parkeerplaats naar de auto lopen, slaat de koele avondlucht tegen mijn lijf, dwars door mijn flinterdunne, mesh sportkleding heen. Heerlijk. Want de wrijving tegen mijn gevoelige ballen, roede en eikel, helemaal als ik worstel om goed in de auto te gaan zitten, is erg ongemakkelijk. Tandenknarsend en hijgend naar lucht schuif ik de pijpen omhoog, weg van mijn ballen en pik, zodat ze ver onderuit bengelen. Gelukkig zitten er ook van die airco-dingen in de middenconsole, dus omdat ik wijdbeens op de achterbank hang, blaast de koele, zelfs koude lucht er heerlijk langs, biedt verlichting tegen het brandende gevoel. Als we echt nog maar een paar kilometer gereden hebben komt er weer leven in mijn pik. O-SHIT…, dat is… AAAH…, mijn pik groeit en groeit tot hij weer langs mijn maag omhoog gat, heen en weer schuift bij iedere bocht (of vele rotondes in Frankrijk!) en hard trilt en scheeftrekt bij iedere drempel. Het ding neemt mijn supergevoelige eikel mee!!! Dit is waanzin! Bij weer een stoplicht stopt er een auto naast ons, het raampje gaat open en onthult dec doctor die me gefist had en de verpleegster, langs hem. Hij groet Alexander die hem plompverloren verteld dat ik weer een stijve heb! Zijn ogen worden groot, hij likt zijn lippen, zijn blik kijk me gulzig aan. "Lijkt erop dat hij zin heeft in een extra buitenschoolse activiteit?”, vraagt hij Alexander smuilend. Zijn stem druipt van het plezier. "Misschien moeten we het object dat dan ook gunnen, toch Dieter?”, gaat de man verder. Zijn woorden zijn een duistere belofte die me direct laat rillen, over heel mijn lijf. Nee-toch? O-shit, nee. Ik probeer het te volgens maar ze gaan door in een voor mijn onverstaanbaar gesprek, waarna ze beide links de bocht omgaan. Moesten wij niet rechtdoor? Ze stoppen op een groene parkeerplaats, buiten het dorp. Wij blijven zitten, Dieter en Alexander houden de achterdeuren naast me wijd open, als de doctor en verpleegster opdraven en weerszijde naast me gaan zitten, op de leren achterbank van de luxe SUV. De doctor windt er geen doekjes om, pakt zwijgend direct mijn pik beet bij de dikke wortel en knijpt er stevig in. Hij keurt de hardheid van mijn erectie. De pijn is onmiddellijk en intens, maar de doctor geniet van mijn kreun, mijn pijn en zijn glimlach wordt steeds breder. “Maak je maar geen zorgen jochie" zegt hij, terwijl hij me nog steviger vastgrijpt en me begint af te trekken. Traag, maar toch. De verpleegster meld zich dan ook, haar ogen stralen van opwinding terwijl ze de wrede marteling van de dokter gadeslaat. Ze leunt naar me toe en fluistert in mijn, haar adem heet en zoet "Je gaat ons twee heel gelukkig maken", terwijl een hand over mijn bovenbeen streelt, langs mijn dij omlaag en mijn ballen grijpt. Ik kreun nu nog harder, want ze masseert ze niet, nee, knijpt er hard in! Midden op de grote, ietwat opgezwollen plekken. Dieter en Alexander zitten nagenoeg achterstevoren in hun stoelen. Bestuurder Alexander duwt mijn linkerknie zo ver mogelijk opzij, naar links, Dieter de ander. Wijdbeens, dus totaal onbeschermd leveren ze me uit aan de twee roofdieren. Beide heren schateren, vinden het schitterend, willen deze geile ‘free-bee’ hun vips niet laten ontzien. De verpleegster giechelt, haar hand verlaat mijn ballen en schuift eronderdoor, voorlangs, tot diep tussen mijn benen door en zonder enige terughoudendheid of omweg, perst ze drie vingers in mijn aars en maakt er gelijk de “kom maar hier” geste mee. Terwijl heeft de dokter mijn pik lomp beet. Ik laat me helemaal terugvallen in de bank, als ze ook mijn shorts kapotscheuren, net als mijn shirt en in no time zit ik naakt tussen ze ingeklemd. Dan bewerkt de zuster me t haar ene hand mijn P-spot, prostaat, terwijl ze met de andere mijn ballen masseert. Ik kan niet geloven dat het me zo snel weer overkomt, mijn lijf laat me in de steek, ik kan me niet verzetten en wordt weer supergeil, ookal doet ze me pijn. De dokter heeft alleen mijn eikel beet, met twee handen draait, twist en wringt mijn paddenstoel die echter niet gaat lekken. Nee, pre-cum blijft uit…, ik ben droog! "Je bent zo'n brave jongen," kirt ze, haar stem in schril contrast met de sadistische glimlach op haar gezicht. "We gaan alle records met je breken." Je kreunt als ze je prostaat weer vindt, met haar nagels over die supergevoelige plek heen en weer krabt. Ze werken samen in een en hetzelfde gekmakende ritme. Niet in staat om te ontsnappen onderga ik de foltering, alles wordt een waas en ik geniet intens van genot en pijn. De dokter grinnikt, "Kijk hem eens, hij vindt het heerlijk," zegt hij tegen de verpleegster. "Deze gaat medische geschiedenis schrijven." En dan zet hij zijn pink recht op de wijd uiteen gesperde opening van mijn plasbuis, “Kijk zijn meatus eens! Wauw, die is echt groot!”, kraamt hij uit en terwijl perst hij zijn pink erin. Ja echt, er helemaal in! Ik gil van angst, van pijn, mijn eikel wordt ineens dik een centimeter groter door die prikkende pink, met lange schavende nagel! Ik kan niets meer dan hard gillen en kreunen, maar dat lijkt hun geile plezier alleen maar te verhogen. "Een kijken hoe vaak je weer voor ons gaat klaarkomen", kreunt hij met bevende stem, terwijl hij enkel nog de hand met de pink, die helemaal in mijn steenharde luk zit, horizontaal, tot over mijn bovenbenen buigend, heen en weer beweegt, “Eens kijken wat je nu nog echt aankunt’. Mijn gekreund overstemt alles, maar af en toe een zucht of steun van de roofdieren of mijn twee uitbaters. Mijn lijf is al lang niet meer van mij, maar een stuk speelgoed. Ook de verpleegster doet erg haar best, mijn ballen ver omlaag persend tot op de leren zitting van de bank, mijn anus spreidend, P-spot martelend. "Hij doet het goed," klinkt het bewonderend, haar stem een sadistische melodie. "Wat een geil schepsel”. Haar woorden snijden door me heen terwijl ik besef dat mijn lijf verlangend reageert op het misbruik. Ik begin ongecontroleerd te schokken, hap naar adem zonder verder enig geluid en voel het aankomen, hard, intens en ookal ben ik vandaag al tig keer afgezogen, leeggemolken, het komt opnieuw vanuit de diepte, in me omhoog. "Daar is het" moedigt de dokter me aan, zijn pink nu ook met de hele lengte, steeds sneller, op en neer palend door mijn lul, vooral mijn eikel. “JAAaaa, hij kom voor ons klaar…, o-ja, Daan laat zien wat ‘ie waard is". Mijn eikel voelt aan alsof die uit elkaar barst als alles ontploft. Haar nagels schrappen mijn prostaat, haar handen persen mijn ballen maximaal omlaag. ”Hij komt…, ja.”. Mijn ingeklemde heupen stuiteren onwillekeurig, hun handelingen versterkend en met een brul uit het diepst van mijn ziel kom ik spastisch schokkend klaar, ookal is geen sperma meer te lozen. De dokter geniet, voelt mijn orgasme rond zijn pik, de zuster in haar handen en beide doen mee, happen naar adem. Iedereen kijkt toe hoe ik me tevergeefs probeer weg te draaien in het pulserende ritme van mijn droge orgasme. Zelfs mijn ballen trillen, duidelijk zichtbaar voor iedereen, wild pompend en kloppend. Ze zien er nog steeds heel groot en machtig uit, maar ja, al mijn levenselixer is weg. Pas als ik helemaal uitgeblust ben laten ze me los. Alle vier. Ik hou mijn benen gespreid zodat mijn donkerblauw aangelopen ballen op de koele leren bank blijven hangen. Alleen de zuster streelt mijn op en eer gaande 8pack. Mijn pik glijdt maar heel langzaam langs mijn onderlijf opzij. Ondanks het gebrek aan sperma is het aanblik van mijn vuurrode, opgezwollen pik met dieprode eikel, die verder reikt dan mijn navel, met verbazing bekeken. Ze wisselend verbaasde blikken uit, hun wangen rood van opwinding en ongeloof. Het joch is opnieuw droog klaargekomen! "Fascinerend," verbreekt de dokter de stilte met een stem vol opwinding. "We moeten dit fenomeen echt fundamenteel gaan documenteren en researchen." Dan pakt hij mijn pik opnieuw beet, en beweegt hem in een meedogenloos ritme op en neer. "Nog een keer," zegt hij, zijn stem laag en hongerig. "Ik wil dit schepsel nog een keer laten klaarkomen, want op een of andere manier doet íe dat, reageert dat lijf op pijn en genot, terwijl íe nog geen spriets loost”. Dan buigt de doc naar me toe, zijn adem heet in mijn nek fluistert hij, "O-ja jochie…,’ zijn hand nog steeds mijn pik aftrekkend, ondanks het gebrek aan reactie daar, "We gaan elke centimeter van je lichaam verkennen, elke grens verleggen". De verpleegster buigt zich schuin over me, haar borsten drukken tegen me aan, terwijl ze aan mijn andere oor knabbelt en sabbelt, "En we gaan er elke seconde van genieten,". haar stem nu een verleidelijk gespin. "Klaar?" vraagt de dokter, zijn ogen glinsterend van verwachting. Ik beweeg niet, knik niet, niet in staat om te spreken, mijn hele wezen gefocust op het gevoel dat zich in me opbouwt. De verpleegster buigt zich voorover, haar borsten strijken tegen mijn lijf, terwijl ze ook mijn pik pakt. De dokter kijkt met een klinische blik toe, zijn duim speelt met de basis van mijn pik, terwijl de hand van de verpleegster mijn hele schacht bewerkt. "Interessant," mompelt hij, "De ballen van dit schepsel reageren nu al bijzonder goed op dit niveau van stimulatie." Zijn stem klinkt afstandelijk, alsof hij het over een laboratoriumexperiment heeft in plaats van over mij. Dan, zonder verdere plichtpleging grijpt hij tussen mijn ballen door naar mijn anus en prikt er vier vingers in, terwijl zijn duim mijn ballen opzij persen. Dan kromt hij ze en …, en ik word gek! Het aftrekken van de verpleegster worden indringender, haar greep wordt strakker terwijl de doc opnieuw mijn arme prostaat bewerkt. Ik voel de nagels van zijn vingers, de pijn en het genot smelten samen. "Kom voor ons klaar jochie", fluistert ze, haar adem heet tegen mijn wang. "Laat maar eens zien wat je kunt." De nagels van haar andere hand graven zich in mijn dijbeen, de stekende pijn duwt je over de rand. Terwijl mijn hele lijf van de bank omhoog kruip en de doc concludeert dat “De prostaat van dit schepsel brengt hem dus helemaal echt tot zijn hoogtepunt., de prostaat natuurlijk ”, kom ik weer ontelbare keren droog klaar, zonder ook maar een druppel sperma uit mijn pik te spuiten. De verpleegster zet grote ogen op van verbazing, maar de dokter knikt slechts, "Interessant," zegt hij opnieuw, zijn stem zonder enige intonatie. En in een koude, professionele efficiëntie die je de rillingen bezorgt. De verpleegster veegt haar hand schoon aan mijn 8pack, de doc ruikt met gesloten ogen aan de vingers die mijn P-spot hebben gemanipuleerd. Ik ben kapot, alles in en van me voelt zwaar en zwak aan. Ik plet me achterover in de bak. "Goed gedaan, Daan," zegt Diederik, vol duistere voldoening. De verpleegster leunt naar je toe, haar borsten strijken langs je arm terwijl ze in je oor fluistert. "Echt goed gedaan”. Haar adem is zoet. Ik knik, maar ben niet verbaasd als ze uit de auto stappen.

Alexander probeert me opnieuw aan te kleden. Deze keer niet meer met het aan stukken gescheurde fitnessclub tenue, maar mijn eigen jeans en T-shirt, die Alexander uit mijn rugzak gehaald heeft. Het is mijn spierwitte skinny jeans waarvan ik zelf ooit de pijpen heb afgeknipt met een schaar en waarvan de randen nu helemaal aan het afschuren, ladderen zijn. Normaal geeft dat met mijn weinig verhullende, stoere en nonchalante look. Nu is het een stugge nachtmerrie, die me pijn doet. Alles doet pijn. Mijn eikel, lul, beide ballen en zelfs de harde naad door mijn bilspleet, tegen mijn aars. Happend naar adem sluit ik de laatste van de drie knopen en begin ik heel moeilijk, met stijve benen, te lopen alsof ik moet poepen. Ze lachen me uit. ‘Het kan nog lopen Dieter!’, lacht Alexander. ‘O-Dieter, zie je die paal van hem daar zo strak ingepakt zitten, wil je weten hoe ik die erin heb gekregen?!’ En precies op dat moment flopt mijn lul er door de rechterpijp uit, schiet omlaag langs de binnenkant van mijn rechterdij. Mijn dikke eikel wordt zo meteen weer helemaal afgestroopt door de ruwe, gerafelde pijp, en mijn ballen verschuiven omdat ze nu wat meer ruimte hebben gekregen. Ze lachen me uit, Dieter maakt er een whatsapp-foto van, die hij meteen naar een groep stuurt. We rijden om een uur of half negen weg. De pijn blijft, ook nu in de auto. Ik probeer het te negeren en concentreert me op het scherm van mijn telefoon, app met ouders en vrinden, maar mijn gedachten dwalen steeds af naar hetgeen me allemaal gebeurt is. Dat kan ik niet appen! naar de belofte van de dokter en meer.

De rit naar ons volgende adres is kort, heel kort. Maar net iets meer dan een uur. Maar het interesseert me eigenlijk helemaal niets, ik ben uitgeput, wil slapen. En wordt wakker gemaakt als we via een groot middeleeuws plein, voor een enorm kasteel, paleis (?) naar een grote houten poort rijden in een enorme vestingmuur. De poort zwaait open als we op een meter of 10 ervoor staan en Alexander rijdt door. Hij kent de weg blijkbaar. Op een van de vele (lege) parkeerplaatsen zie ik een monnik staan. In zo’n grijs habijt, die tot zijn enkels doorloopt. Hij heeft blote voeten. Een dik, grof touw als riem en een opgeslagen hoofdkap zodat ik voornamelijk een grote, grijze baard zie. Op zijn borst een grote stalen crucifix die met een dikke ketting om zijn hals hangt. Diederik ziet me de monnik aanstaren en vertelt me, ‘We zijn bij de papen jochie, die katholieken papen’. Alexander parkeer de auto recht voor de man en we stappen uit. Langzaam als ik ben, ben ik de laatste waarbij de monnik mijn begeleiders al aan het begroeten is. Als hij mij ziet, staren twee donkere ogen me aan, gaan dan naar mijn voeten en weer omhoog en blijft steken op mijn kruis. Ik hoor geprevel, ‘Deo gratias!’ (Red. ‘Dank aan God!’) waarna hij zich weg draait en begint te lopen. We volgen hem, ik strompelend…. Naar een grote houten, dubbele deur, waarvan hij alleen de rechter voor ons open houdt. Als ik langs heen naar binnen ga, hoor ik het weer, ‘Laudate Dominum’ (Red. ‘Looft de Heer’), waarna hij de deur met een klap dicht laat vallen en in een kort sprintje weer vooroploopt. We lopen door een lange, kale, muffe gang met amper wat licht. Weerszijde allemaal dezelfde houten deuren, met een romeins nummer erop. Ik krijg als eerste de deur met een X. Dit is dus een cel, bedacht ik me, zo’n kleine, super eenvoudige slaapkamer. Met een sober, laag, houten bed met een enkel laken en klein kussen. Een houten tafeltje ernaast en in de hoek een wc en ernaast zo’n granieten wasbak met een randje. Daarnaast zo’n grote kruik, met helder water. Aan de wand een plankje met een handdoek aan een spijker, wc-papier en stuk zeep. Alexander kijkt nog snel even naar binnen, gooit mijn rugzak op het bed en met een ‘zie je later’, trekt hij die dicht. Ik besef dan dat ik nog niets gegeten heb, loop naar de deur, maar het ding is al op slot. Nou ja, de buikpijn… laat ook maar. In het zachte schijnsel van een olielampje (de cel heeft geen enkel raam) trek ik heel langzaam, heel voorzichtig mijn kleren uit. Vouw ze wat op en prop ze in mijn rugzak. Nog rillend en huiverend van de ruw schurende spijkerstof langs mijn gekneusde huid ga ik me wassen. Onhandig vanuit die kruik, met een soort soeplepel guts ik het koude water over me heen. De wasbak heeft geen wanden, geen gordijnen dus spetter ik alles nat. Het meeste over mezelf. Ik droog me wat af en kijk op de telefoon waar ik ben. Geen ontvangst, shit. Dan laat ik me maar wat mistroostig op het bed vallen, gebruik het laken niet en met een lange, diepe zucht ga ik plat achteroverliggen, het kleine, harde kussen in mijn nek. Als ik mijn benen iets spreid, glijden mijn ballen op het matras, de pijn erin is nog steeds niet weg, net zo mijn als uit de schuin over mijn ondermaag liggende eikel en ontblootte eikel. Mijn lul lijkt in dit licht wel tweekleurig, eerst mijn zongebruinde lijf, ballen en roede en dan de wit/rode eikel, die veel minder zon ziet. Ik draai het olielampje uit en in het volslagen donker val gelukkig snel in slaap. Onrustig, maar toch. De hele nacht door echter denk ik van alles te horen en zien. De houten deur die keer op keer open en dicht gaat, zacht prevelende, Latijns sprekende stemmen en kaarslicht wat hoog boven me gehouden wordt. Het kan me niets schelen als mijn lul zoals bijna altijd volledig rechtop gaat staan als een vlaggenmast, maar steeds weer dat ‘Laudate Dominum’(Red. ‘Looft de Heer’) en andere kreten die ik nog van mijn misdienaar tijd ken, als ‘Deo gratias’(Red. ‘Dank aan God’), een enkele ‘Gloria in excelsis Deo’ (Red. ‘Eer aan God in den hoge’), of ‘Laudetur Jesus Christus’, (Red. ‘Geprezen zij Jezus Christus’), vrijwel de meeste keer ‘Deus magnus est, Amen’ (Red. God is groot, amen)