.
Nelly

We zijn onderweg naar het etentje bij de Ceo van ConnectPRO, in Sausalito, aan de andere kant van de Golden Gate Bridge. Op de een of andere manier had ik me in mijn hoofd gezet dat we daar meerdere mensen zouden treffen, opgeprikt, zoals Amerikanen soms graag doen, maar dít had ik dus niet verwacht. Als we arriveren blijkt het een vrij klein huis te zijn en nadat we zijn uitgestapt is er niemand te bekennen. De chauffeur van de limo vindt dat blijkbaar normaal, hij zegt ons om het huis heen te lopen, daar zullen we de familie wel aantreffen. Matthijs kijkt me aan, neemt mijn hand vast en zegt dan ‘oké, here we go’.


Als we eenmaal naast het huis lopen kijken we onze ogen uit. Het is ronduit schitterend hier, de tuin loopt zo ongeveer uit in de baai en op de achtergrond is de skyline van San Francisco te zien. En de familie zit helemaal achter in de tuin, op een grote houten vlonder aan het water. Daar vinden we de Ceo en zijn vrouw met hun drie kinderen, die ik qua leeftijd schat op tussen de vier en tien jaar.

Ik zie Matthijs al net zo verbaasd kijken als hoe ik me voel. Stom dat we het niet hebben nagevraagd, we dachten allebei aan een sjiek etentje bij een al ouder koppel, maar in de plaats daarvan treffen we de gezellige boel aan van een jong Amerikaans gezin. De kids rennen in het rond, de barbecue staat al stand-by en de man en de vrouw zitten genoeglijk met een wijntje in een lounge set. Als ze ons zien springen ze op en in plaats van een handdruk krijgen we als begroeting van hen allebei een hug, waarna ze zich voorstellen als Anthony en Joanne. Op commando van de ouders komen ook de kids ons keurig een handje geven en zij blijken Mary, Richard en ‘little Tony’ te heten.

Ik ben zielsgelukkig dat we het hebben aangedurfd om ons niet al te formeel te kleden, waardoor we nu ten minste niet helemaal uit de toon vallen bij deze zomers-casual geklede familie. ‘Be very welcome in our home!’ zegt Anthony hartelijk. ‘Ik hoop dat jullie van bbq houden, want dat is wat er op het programma staat.’ Nou, mijn vader is van ons dorp zo ongeveer wel de barbecue-kampioen, aan mij is dit dus wel besteed en ik knik dan ook enthousiast ‘ja’. En ook Matthijs kinkt instemmend, we hebben er allebei zin in. Het ijs is meteen gebroken en niet veel later proosten we met een glas heerlijke koele witte wijn in de hand op de kennismaking.

Matthijs en ik spreken allebei redelijk goed Engels en algauw ontstaat er een geanimeerd gesprek. Vooral Joanne vraagt ons het hemd van het lijf over het leven in Europa. Ze was nog niet zo lang geleden voor haar werk in Londen en daar zou ze best wel zou willen wonen, is zo ongeveer het eerste wat ze zegt. Tja, wat vertel je dan allemaal. Dat het bij ons al net zo’n roerige tijd is als hier, onder president Trump? Dat we in ons continent last hebben van zijn wispelturigheid? Dat onze leiders af en toe wel heel erge slapjanussen zijn, dat ze wel eens beter voor ons continent op zouden mogen komen? Het lijkt ons beter om ons maar op de vlakte te houden en dus gaat het over de mooie steden en de rijke cultuur van Europa.

Matthijs

Ook al zoiets wat we van tevoren af hadden moeten spreken, dat we het niet over Trump en zijn strapatsen gaan hebben. Maar blijkbaar voelen we allebei als vanzelfsprekend aan dat we uit dat vaarwater weg moeten blijven, want zijn naam valt niet een keer. En blijkbaar hebben ook Anthony en Joanne er geen behoefte aan het over de politiek te hebben, want net als wij houden zij zich daar ver vandaan. Na amper een kwartier stel ik bij mezelf een beetje verbaasd vast dat ik het hier gezellig vind. Ik zag er tegenop om de grote baas van ConnectPRO te treffen, maar met deze aardige mensen gaat het wel lukken om een avondje door te brengen.

Op een gegeven moment rolt er een bal onze kant op, de kids zijn op het grasveld aan het voetballen. In plaats van hem terug te gooien pak ik hem op en doe ik een tijdje met ze mee. We hebben de grootste lol en ondertussen maakt Anthony van deze gelegenheid gebruik om een eerste ronde eten op de barbecue voor te bereiden. Uit een koelbox tovert hij wat salades en sausjes tevoorschijn en niet veel later zitten we aan een grote picknicktafel genoeglijk te eten en te kletsen, waarbij de kids het hoogste woord hebben. Joanne en Anthony geven ze veel ruimte, die ze dan ook gretig innemen.

Ik zie hoe Nelly zich zo’n beetje vergaapt aan die kleine Tony, die ook wel een heel erg schattig kereltje is. Zou ze ook kinderen willen, ooit? Vreemd, zelf heb ik daar nog nooit serieus over nagedacht en amper ken ik deze mooie meid of het komt al als mogelijkheid in me op…

Het is echt genieten hier, de mooie plek, de leuke kids en dan hun ouders die er totaal ontspannen mee omgaan, ze weten ons het gevoel te geven dat we er helemaal bij horen. Na het eten staat Joanne op en dirigeert ze het kleine volkje naar het huis, bedtijd! Dat geeft Anthony, Nelly en mij de kans om alvast eens in alle rust te praten over het doel waarom we hier zijn, het bod op mijn bedrijf. Ik vertel hem dat Nelly mijn verloofde is en dat ik wil dat ze hierbij aanwezig is.

Anthony trekt even zijn ene wenkbrauw op, alsof hij wil protesteren. Maar als hij dan mijn blik ziet reageert hij ‘of course’ en steekt van wal. Hij licht toe wat ik natuurlijk al wel zo’n beetje weet, dat ConnectPRO in de hele wereld het grootste netwerk voor professionals wil worden. Om die reden zijn ze alle continenten op zoek naar zinvolle overnames. Daarbij viel hun oog op mijn app, omdat die voor de ‘interactive selfprofiling’ van professionals een enorme toevoeging zou zijn. Vandaar dus ‘een bod dat ik niet kan weigeren’.

Anthony vertelt het met een vanzelfsprekendheid alsof dit inmiddels al een vaststaand feit is, dat ik niet zal weigeren. Wat hem betreft hoef ik dus alleen maar de boel aan hen over te dragen. Als ik het voor mijzelf kort zou moeten samenvatten komt het erop neer dat ik geen keuze heb en alleen maar bij ‘het kruisje’ hoef te tekenen.
Het lijkt of die man twee persoonlijkheden heeft. In zijn toonzetting is niet te missen die van de Ceo naar boven gekomen, alle huiselijkheid van toen zijn vrouw er nog bij was is totaal verdwenen. Anthony heeft zich ontpopt als Iemand die gewend is zijn wil door te zetten. Nou, hij bekijkt het maar, bij mij roept dat de tegenreactie op dat hij de pot op kan. Het schiet me helemaal verkeerd en ik haal adem om hem eens stevig tegengas te geven.

Nelly

Wauw, die Anthony laat ineens wel een heel erg andere kant van zijn persoonlijkheid zien en ik zie tot mijn schrik dat Matthijs zich opmaakt om stevig tegen hem in te gaan. Ik denk niet dat een haantjeswedstrijd om het hardst kakelen gaat leiden tot een goede afweging van zijn belangen. Voordat hij een woord kan uitbrengen stel ik daarom snel aan Anthony de vraag of samenwerking niet meer voor de hand zou liggen. Anthony kijkt mij aan alsof ik hem een oneerbaar voorstel heb gedaan, en slaakt dan een zucht. Sorry hoor, maar is dit nou niet heel erg denigrerend?

Dan steekt hij van wal: ‘…Look Nelly, als bedrijf heb je in de kern maar keuze uit drie strategische opties: stand alone opereren, samenwerken of overnemen. Stand alone is duidelijk, je wordt de beste, concurreert de anderen plat en pakt daarmee een zo groot mogelijk deel van de markt. Overnemen is ook duidelijk, je lijft de ander in en gaat weer verder. Blijft over samenwerking. Samenwerken is de minst aantrekkelijke optie, omdat het per definitie ingewikkeld is. Je moet het eens worden, je moet er allebei beter van worden, je moet de partner in de gaten houden, kortom, het geeft altijd gedoe. Dus dat gaan we niet doen.’ Hij zegt er nog net niet achteraan ‘…jij begrijpen? Uch!’ Alsof dit niet zo ongeveer de eerste les uit het basisboek over ‘strategische bedrijfsconcepten’ is, alsof ik dat niet zou kennen.

Wat gebeurt hier eigenlijk, waarom doet die man ineens zo raar? Hebben we iets fout gedaan? Ik kijk Matthijs aan en zo te zien hebben we allebei geen idee wat er in die Anthony gevaren is, echt, de arrogantie spat ervan af. Ik zie dat bij Matthijs inmiddels zo ongeveer de stoom uit zijn oren komt, ik heb nog nooit iets zo snel uit de hand zien lopen.
Tijd voor een noodgreep dus. Opnieuw voordat hij iets kan zeggen zeg ik: ‘sorry, m’n telefoon, dat kan dringend zijn’ en duik in mijn tas. Als ik hem tevoorschijn heb gehaald en het scherm openveeg zeg ik even later, in het Engels, Matthijs aankijkend: ‘je moeder, ik denk dat het over de onderzoek uitslagen van je vader gaat. Heb je jouw telefoon niet aangehouden?’ Vervolgens spring ik op, om het ‘telefoontje’ ergens anders af te handelen. Matthijs kijkt me aan alsof hij het in Keulen hoort donderen, maar dan staat hij ook op en loopt hij achter me aan.

Als we buiten gehoorsafstand van Anthony zijn trekt hij me naar zich toe en sist: ‘ben je gek geworden? Ik heb helemaal geen vader meer, die is al tien jaar dood.’ Bijna voel ik een dommig giecheltje opkomen maar geef hem dan mijn mobieltje en fluister ‘doe alsof! Laat je niet door hem op de kast jagen’ Eindelijk valt het kwartje bij Matthijs. Hij neemt m’n mobieltje aan, zet het tegen zijn oor, zegt iets, loopt van me weg en doet dan alsof hij lange tijd luistert en vervolgens in gesprek gaat.

Nadat hij ‘het gesprek heeft beëindigd’ komt hij bij me terug en vraagt, zachtjes: ‘was het zo erg?’ Ik kijk hem aan en knik: ‘ja, hij raakte blijkbaar al jouw foute knoppen. Wat ik wel snap, want ik irriteerde me ook aan hem. Maar wil je het op deze manier fout laten lopen? Omdat Anthony ineens een arrogante bevlieging heeft?’ Als hij nog wat afwachtend reageert: ‘Laat je niet op de kast jagen, Matthijs, daar is dit te belangrijk voor. Natuurlijk is het jóuw keuze en heb je alle recht om ‘nee’ te zeggen, maar niet omdat je je aan die vent irriteert…’

Matthijs

Ik voelde me behoorlijk chagrijnig worden op die meid, waar bemoeit ze zich mee. Maar inmiddels ben ik haar dankbaar voor deze time-out, het ‘telefoongesprek’ gaf me de kans even los te komen van Anthony’s gedrag. En ze heeft gelijk, ik stond op het punt om in een impuls, als de eerste de beste bokkige tiener ‘nee’ te roepen. Dat die kerel met zijn gemakzuchtige overnames de pot op kan. Maar daar zou ik mezelf geen dienst mee bewijzen. Ik trek Nelly tegen me aan, kus haar en zeg dan: ‘thnx PA. Zie je wel hoe hard ik je nodig heb?’

Nelly reageer met een thumb-up. Dan ga ik verder: ‘zullen we die gast even in zijn vet gaar laten smoren en snel terug naar het hotel gaan?’ Nelly kijkt me met een grijnslachje aan, donders goed doorhebbend welke dubbele bodem ik hierin leg. Dan knikt ze en reageert: ‘laten we dat maar doen ja, morgen is er weer een dag.’

Inmiddels is Joanne terug van de kids naar bed brengen en als we weer terugkomen bij hen zijn verteld ik dat mijn vader al voor ons vertrek ziek werd, dat er uitslagen van een aantal onderzoeken zijn en dat mijn moeder die met me wilde delen. Dat er nog vanavond nader beraad nodig is over hoe verder met de behandeling en dat we daarvoor beter terug kunnen gaan naar het hotel. En dat we morgen door kunnen praten over de deal die ConnectPRO aanbiedt.’

Voordat Anthony iets kan zeggen springt Joanne al op en zegt ‘natuurlijk lieverds, ga maar gauw!’ en we krijgen van haar allebei een lieve hug. Anthony zit er eerst even bij alsof hij zichzelf in de voet heeft geschoten maar na enige aarzeling krijgen we ook van hem een hand. Een hug zit er dit keer blijkbaar niet in. Direct daarna lopen we via de lange tuin haastig terug naar de wachtende auto aan de voorzijde van het huis, we willen allebei hier weg.

Eenmaal achter in de limo gezeten krijgt Nelly een giechelbui. Ik check snel of het raam tussen ons en de chauffeur gesloten is en vraag haar dan wat er is. Dan proest ze het uit en zegt ze, snikkend van het lachen: ‘zag je zijn gezicht?’ Jazeker zag ik zijn gezicht en daaraan terugdenkend krijg ik ook de slappe lach. Maar dan trek ik haar tegen me aan en voordat ze nog iets kan zeggen druk ik mijn lippen op de hare, waardoor ze even niks kan zeggen. Nadat ik me weer van haar heb losgemaakt fluister ik ‘sst, chauffeurs hebben luisteren altijd mee!’ Waarna ze als reactie zich tegen me aan nestelt en we ons verder in stilte laten terugrijden naar San Francisco.

Nelly

Het zwijgen in de auto is niet onprettig. We beseffen nu allebei dat we ons koest moeten houden tot we weer onder vier ogen zijn en close tegen elkaar gezeten genieten we van de terugtocht. Vooral de aanloop naar en de rit zelf over de Golden Gate Bridge is schitterend. We hebben geluk dat het druk is en de limo maar langzaam opschiet, daardoor hebben we alle tijd om het adembenemende en steeds wijzigende zicht op de baai van San Francisco in ons op te nemen.

Terug in het hotel stel ik voor samen in bad te gaan, ik ben eraan toe om deze bizarre dag van seks, helikopters, surfplanken en arrogante Ceo’s van me af te laten glijden, we hebben namelijk een giga-bubbelbad in de badkamer en het wordt tijd daar eens goed gebruik van te maken. Terwijl het de jacuzzi volloopt ga ik op het toilet zitten om in alle rust een plasje te doen. Tot mijn verrassing loopt meteen daarna Matthijs binnen en kleedt hij zich pal voor mijn ogen uit, met een houding alsof we al jaren een getrouwd stel zijn. Ik vind het prima, hij mag me zien zoals ik ben, En sowieso zal het me niet gauw vervelen om die mooie vent in zijn blootje te zien. Ik zit hier dus eerste rang.

Hij heeft natuurlijk donders goed in de gaten dat ik zijn striptease zeer geïnteresseerd volg en hij neemt er daarom zijn tijd voor. Kledingstuk voor kledingstuk verdwijnt, tot Matthijs alleen nog maar zijn boxer aan heeft. Daarin is overduidelijk al zijn opwinding zichtbaar, die hij alleen nog maar vergroot door heel zwoel de band ervan over het topje van zijn eikel omlaag te trekken. Als die tevoorschijn komt kijkt hij me grijnzend aan en zegt dan ‘deze jongen wil er ook graag bij zijn’. Echt, mannen met hun pik, alsof het hun kindje is.

Ik kijk Matthijs een beetje meewarig aan, maar kan eerlijk gezegd niet verbergen dat ik dit toch wel een zeer opwindend gezicht vind. Ik ben wel een fan van de mannenpik, ik vind het een mooi apparaat, ideaal voor het doel waarvoor hij geschapen is. Nadat Matthijs me alle gelegenheid heeft gegeven om zijn goddelijke lijf te bekijken stapt hij in bad en ligt hij er klaar voor. Nou, wat hij kan kan ik ook. Ik neem het jurkje bij de zoom en trek het van onderaf over mijn lichaam omhoog, langzaam, zodat Matthijs beetje bij beetje mijn lichaam te zien krijgt.

Ik zie aan zijn ogen dat het hem verrast dat ik geen slipje draag. Ik wilde niet dat er in mijn jurkje het elastiek van een broekje zou aftekenen. Bovendien had ik er eerder op de avond, toen we ons klaar maakten om naar Anthony en Joanne te gaan, wel behoefte aan om het vrije strandgevoel van vanmiddag vast te houden. Zwoel met mijn lijf kronkelend bevrijd ik me van mijn jurkje, waarna mijn beha er achteraangaat. Als ik uiteindelijk helemaal bloot ben stap ik ook in bad, waarbij Matthijs me verwelkomt met ‘hallo schoonheid’.

Het is een lekker ruim bad, met genoeg ruimte voor ieder een eigen plekje. Toch nestel ik me mogelijk tegen Matthijs zijn lekkere stevige mannenlijf aan, met mijn rug tegen zijn buik. Als hij zijn armen om me heen slaat nestel ik me genietend tegen hem aan, ik heb er behoefte aan dicht bij hem te zijn. Zo zitten we een tijdje, ons lavend aan elkaars lichaam, waarbij Matthijs zijn handen in alle rust over de voorzijde van mijn lichaam laat dwalen. Daarbij bevoelt hij mijn borsten en bewerkt hij mijn tepels tot ze helemaal stijf zijn.

Dit gaat natuurlijk richting seks maar voor het zover is wil ik toch nog wel weten hoe Matthijs inmiddels ‘in de wedstrijd’ zit. Als ik hem dat vraag grinnikt hij, een geluid dat rommelend vanuit zijn borstkas tegen mijn rug trilt. Dan antwoordt hij dat hij Anthony ‘een tegenbod gaat doen dat hij niet kan accepteren’. Matthijs vertelt dat hij in totaal drie dingen zal eisen. Om te beginnen moet er een aankoopprijs van een kwart miljard op tafel komen, handje contantje, nog weer vijftig miljoen meer dus dan hun laatste bod. Ten tweede wil hij een aandelenpakket in ConnectPRO ontvangen van nog eens een kwart miljard. Tot slot wil hij in aansluiting op deze deal een blijvende betrokkenheid als hoofd van het project ‘interactive profiling’, tegen een jaarsalaris van tien miljoen.

Het duizelt me, al die bedragen, bizar, waar gaat dat nog over. Maar ik begrijp Matthijs, dit is zijn manier om te zeggen dat ze de pot op kunnen. Oké dus, we gaan het wel meemaken hoe ze hierop reageren, tijd om de zinnen te verzetten.

In het studentenhuis waar ik in Enschede veel over de vloer kwam organiseerden ze eens een cursus ‘Tantra’, en daar leerde ik om een pik in mijn kutje te verwennen. Van binnen gebeurt er dan van alles in je terwijl er aan de buitenkant dan bijna niks van te zien is. Ik maak me los van Matthijs en ga schrijlings op hem zitten, met mijn gezicht naar hem toe. Het bad is lekker groot en biedt volop ruimte om dit soort capriolen in uit te halen. Hem aankijkend laat ik me diep over zijn pik zakken, die in mijn vagina als een warm mes door de zachte boter naar binnen glijdt. Als hij er volledig in zit sla ik mijn armen om zijn nek en trek hem dan stevig tegen me aan. Dit is niet te geloven zo’n lekker gevoel.


Als hij zich nog dieper in me probeert te stoten fluister ik ‘niks doen jij’, waarna hij gehoorzaamt en zich beperkt tot mij stevig tegen zich aan te trekken. Ik vouw me zo volledig mogelijk om hem heen begin dan hem met mijn kutje te bewerken. In die Tantra-lessen leerde ik hoe ik de spieren van mijn kutje, volgens de Tantra mijn ‘yoni’ kan gebruiken om een pik te bewerken, door hem als het ware met kleine rollende bewegingen te masseren. Door mijn bekkenbodemspieren aan te spannen geef ik zachte kneepjes in die vleesboom en aan Matthijs te zien lukt dat goed. Zijn heldere blauwe ogen hebben weer dat troebele tintje gekregen, dat er steeds is als hij opgewonden raakt. Als ik hem zo aankijk krijg ik een zacht lief kusje van hem en zucht hij ‘whow Nelly, wat is dit onwijs geil zeg…


Liefs,
Zazie
.