Eerst was het rustig in de woonkamer, op wat luide donder na, en een ogenblik later brak de chaos los. Anna en Kelly gilden en sprongen overeind. Naast me hoorde ik Mandy verrast naar adem happen. Nick zei iets, maar ik verstond het niet.
“Nee… nee…” stamelde Lotte vol ongeloof en angst. Anna en Kelly renden op haar af en ondersteunden haar bij haar arm.
Ik snapte er niks van wat er allemaal gebeurde. Er was volgens mij helemaal geen donder geweest. Vanuit mijn zitplek had ik goed zicht op Lotte en keek aandachtig naar haar. Op de vloer schitterde iets. Nieuwsgierig keek ik beter en schrok toen ik zag dat er een plas water lag. Meteen keek ik omhoog om te zien waar het vandaan kwam.
Op de andere bank gierde Nick het uit van het lachen en probeerde zijn zoon Stijn niet wakker te maken, wat natuurlijk onmogelijk was. Iedereen keek hem verstoord aan, terwijl hij hikkend naar mij wees. “Hij keek naar het plafond om te zien waar de lekkage zit.”
Toen schoten ook de dames in de lach, zelfs Lotte, die net nog in paniek was geweest.
Ik begreep er nog steeds niets van en voelde mijn wangen gloeien.
Mandy legde lachend haar hand op mijn arm en wilde iets zeggen, maar het lukte niet omdat ze alweer proestend in de lach schoot. “Danny…” zei ze hijgend. “Lotte’s vliezen zijn gebroken.”

Alsof Mandy een toverwoord had gezegd, was het komische moment in één klap voorbij en sloeg de paniek weer toe. Ondertussen werden mijn wangen vuurrood van schaamte, maar gelukkig besteedde niemand daar aandacht aan. Ik keek naar Lotte, die duidelijk in paniek was.
“Ik kan niet eens naar het ziekenhuis!” piepte Lotte. “Verdomme, we hadden vandaag naar huis moeten gaan!”
Anna kneep zacht in Lotte’s hand. “Rustig Lotje. Het komt allemaal goed.”
“Ja, we zijn er,” knikte Kelly. “Bovendien heb ik wat ervaring met bevallingen. Ik heb een paar keer zelf mee moeten helpen omdat ik moest invallen voor mijn collega. Ik weet hoe het werkt. Het komt goed.”
Lotte keek Anna en Kelly beurtelings met angstige ogen aan.
“Kom, we brengen je naar de slaapkamer,” zei Anna, terwijl ze haar arm in die van Lotte haakte.
“Eerst de badkamer,” viel Kelly haar in de rede. “Ze moet eerst naar het toilet.” Samen liepen ze richting de badkamer en Kelly keek over haar schouder naar ons. “Kan een van jullie dat even opruimen?”
Mandy overhandigde Lizzy aan me en stond op. “Ik doe het wel.”
Ik had twee dochters in mijn armen, die gelukkig weer rustig waren geworden. Het onweer trok duidelijk snel weg, want de donder klonk al veel minder hard. Alleen bleef het stevig regenen. Ik staarde naar de gang waar Lotte verdwenen was. Ging het echt gebeuren? Hier op de Veluwe? Maar het kon natuurlijk nog even duren voordat het zover was. Als Lotte geluk had, zou ze misschien morgen alsnog naar het ziekenhuis kunnen gaan zonder dat ze al bevallen was. Ik herinnerde me dat Mandy’s bevalling ook even had geduurd voordat het echt begon. Maar dat verschilde bij iedereen, natuurlijk. Het zou wat zijn als Lotte hier toch zou gaan bevallen.

Bram en Elise kwamen de woonkamer ingelopen. We legden uit wat er gebeurd was. Elise keek geschokt en snelde naar de slaapkamer. Ondertussen dweilde Mandy de vloer. Nick en ik brachten onze kinderen naar bed, want het zou niet lang meer duren tot het onweer verdwenen was. Toen ik mijn dochters op hun bed had gelegd, werd de kamer verlicht door een bliksemflits en het duurde even voordat ik de donder hoorde. Gelukkig werden de kinderen niet wakker. Nick en ik slopen de kamer uit en troffen Bram alleen in de woonkamer.
“En?” vroeg Nick nieuwsgierig.
“Weet ik nog niet,” antwoordde hij.
Ik liep naar de deur die naar het terras leidde en schoof de gordijnen open. Het onweer was bijna weg, maar het regende nog altijd hard. Ik draaide me om en keek naar de deur van de slaapkamer waar de dames waren. Ik wilde graag kijken hoe het ging, maar ik respecteerde Lotte haar privacy. Precies op dat moment ging de deur open en Mandy kwam naar buiten gelopen. Ze glimlachte toen ze mij zag, alsof ze verwachtte mij daar te treffen.
“Jullie mogen wel komen, als jullie willen,” zei ze tegen ons. Nick en Bram stonden gelijk op en we volgden Mandy naar de slaapkamer.

Lotte lag rechtop in bed met haar rug tegen de grote kussens en glimlachte toen we binnenkwamen.
“Hoe gaat het?” vroeg ik meteen.
“Het gaat prima,” antwoordde ze. “Volgens Kelly gaat het waarschijnlijk vandaag gebeuren.”
“En dat betekent dat het hier gaat gebeuren,” zei Nick voorzichtig.
Kelly knikte. “Ja, we kunnen nergens heen. De weg is onbegaanbaar en het netwerk ligt plat. Ik denk dat het nog wel even gaat duren.” Ze keek Lotte glimlachend aan. “Het komt helemaal goed. Je bent in goede handen met ons. Ik zal je helpen bij de bevalling.”
“Nee,” zei Lotte, tot ieders verbazing. Ze wendde zich tot Anna. “Ik wil dat jij dat doet.”
Anna’s mond viel open. “Ik? Ik heb dat nog nooit gedaan! Ik weet niet eens hoe dat moet!”
Lotte glimlachte lief. “Ik weet dat je het kan. Ik zou het geweldig vinden als jij ons helpt met de bevalling van ons kind.”
Anna knikte langzaam, maar aarzelde duidelijk. Kelly legde haar hand op Anna’s schouder. “Ik ondersteun je wel. Zo moeilijk is het niet.”
“En wij helpen ook,” vulde Elise aan, terwijl ze naar Mandy keek.
Lotte pakte Anna’s hand vast en keek haar geduldig aan. Anna klemde haar hand stevig terug. “Is goed, Lotje, ik zal je helpen. Het lijkt me inderdaad heel bijzonder voor ons.”
Lotte kneep dankbaar in Anna’s hand en begon ineens hard te kreunen van de pijn. Ze boog voorover en concentreerde zich helemaal op zichzelf, haar voorhoofd vol rimpels. Ik grimaste, alsof ik haar pijn mee voelde. In stilte prees ik me gelukkig dat ik de man was.
Toen de wee voorbij was, leunde Lotte hijgend achterover tegen de kussens. “Dat was een flinke.”
Plotseling moest Elise giechelen. “Moet je die gezichten van de mannen zien.”
De dames zagen onze uitdrukking en barstten in lachen uit, zelfs Lotte deed mee.
“Ik durf te wedden dat jullie jezelf prijzen dat jullie de mannen zijn,” zei Mandy plagend.
Ik voelde dat ik warm werd en keek naar Nick en Bram. Volgens mij hadden zij ook rode blosjes op hun wangen.

Toen gingen we ons voorbereiden. Helaas hadden we niet veel schone handdoeken meer, maar gelukkig vonden we een aantal schone lakens in de kasten. Nick had een touwtje gevonden dat we konden gebruiken om de navelstreng dicht te knopen. Ook haalden we de verbanddoos tevoorschijn en vonden daarin een schaar en wat ontsmettingsmiddel.
Ik ging even bij de kinderen kijken met de camera van mijn telefoon, want in het donker zag ik natuurlijk niets. Ze sliepen als een roos. Dat was mooi, voorlopig hoefden we geen rekening te houden met onze kinderen. Nadat we alle benodigdheden hadden verzameld, gingen we in de woonkamer wachten op het grote moment. Het kon een lange dag worden, besefte ik.
Lotte bleef in de slaapkamer, waar altijd iemand bij haar was. Anna bleef steevast aan haar zijde. Lotte had inmiddels een paar stevige weeën gehad. Kelly controleerde haar ontsluiting en constateerde dat die al aardig groter was geworden. Het ging sneller dan ze had verwacht. Kelly was ervan overtuigd dat het in deze nacht zou gebeuren.
Lotte voelde zich gelukkig goed en was helemaal niet bang. Stiekem vond ze het wel bijzonder om op deze manier haar kind ter wereld te brengen, en al helemaal dat Anna degene was die haar hielp.


De uren tikten weg en het was inmiddels middernacht geworden. Bram was op de bank in slaap gesukkeld en Nick zat met zijn telefoon bezig. We hadden nog steeds geen bereik. Kelly leunde tegen hem aan maar was goed wakker. Dat waren alle dames eigenlijk, ze wilden de bevalling van Lotte beslist meemaken. Mandy stond in de keuken om sterke koffie te zetten. Anna en Elise hielden Lotte gezelschap in de slaapkamer. Ik stond voor de deur naar buiten te staren. De stortvloed van regen was overgegaan in een motregen. Ik had een raampje opengezet omdat het hier behoorlijk warm was geworden. De storm was niet gaan liggen en we kregen flinke koele wind binnen. Héérlijk. Door de buitenlampen zag ik dat alles kletsnat was. Hier en daar lagen flinke plassen. Ik was allesbehalve moe en wilde dit absoluut niet missen. Ik wilde bereikbaar blijven, mocht er iemand mijn hulp nodig hebben, al verwachtte ik dat niet.

Ik stond dus naar buiten te staren. Ik was het zat om lang te zitten. Achter me hoorde ik een luide kreun van Lotte, weer een wee. Ik merkte dat ze steeds vaker en sneller achter elkaar kwamen. Het kon niet lang meer duren, maar Kelly bleef rustig op de bank zitten.
“Hier, Danny.”
Ik draaide me om en zag Mandy met een mok hete koffie omhoog. Ik had er niet om gevraagd, maar ze wist dat ik er wel behoefte aan had. Met een glimlach nam ik de mok dankbaar aan en ze plofte op de bank. Voorzichtig proefde ik de koffie en merkte dat hij behoorlijk sterk was. Ik glimlachte.

Ik draaide me om en tuurde naar buiten. Lotte stond op het punt moeder te worden. Het zou iets bijzonders worden, dat wist ik. Ik hoopte van harte dat alles goed zou gaan. Lotte had alle vertrouwen in ons. Ik ook eigenlijk, ondanks dat mijn vrouw destijds zware complicaties had tijdens de bevalling. Het had haar bijna het leven gekost. Toch had ik om de een of andere reden het vertrouwen dat het vandaag goed zou komen, zeker omdat Kelly erbij was.
Ik was benieuwd wat het geslacht van het kind zou zijn. Maar het wachten duurde lang — terwijl alles eigenlijk best snel ging. Ik herinnerde me dat de bevalling van Mandy ruim een dag had geduurd. Ik glimlachte bij die gedachte. Het was een bijzonder moment voor ons: die gelukzalige blik in Mandy’s ogen toen ze de kinderen zag, en mijn verkrampte hand omdat ze die tijdens de hele bevalling stevig kneep. Dat was niet fijn, dacht ik, en ik grinnikte. Maar ik nam het voor lief, Mandy leed veel meer pijn dan ik.

Een luide kreet vulde het huis; weer een wee van Lotte. Verdomme, ik had echt veel bewondering voor wat vrouwen allemaal moeten doorstaan. Wat hebben mannen het toch makkelijk. Natuurlijk klaagde ik niet. Ik merkte dat ik grijnsde. De vrouwen verdienden echt meer waardering.
Mijn gedachten werden onderbroken toen Mandy naast me kwam staan en haar hoofd op mijn schouder liet rusten.
“Moe?” vroeg ik zacht.
“Een beetje,” mompelde ze. “Daarom wilde ik sterke koffie.”
Ik grinnikte. “Ja, dat proef ik. Hoe lang duurt het nog?”
“Niet zo lang meer, een uur of twee, denkt Kelly,” antwoordde ze en nam een slok.
Ik schoof mijn arm om haar middel en trok haar tegen me aan. “Ik hou van je.”
Ze glimlachte lief. “Waar zat je net aan te denken?”
Toen ik het vertelde, moest ze zacht lachen. “Daar heb je helemaal gelijk in, maar je bent nog steeds blij dat je de man bent.”
“Dat zal ik nooit ontkennen,” zei ik grinnikend.
“Kom, ik wil je op de bank naast me,” zei Mandy, terwijl ze aan mijn hand trok.

Ik had geen idee hoeveel uren er voorbij waren gegaan, maar ik voelde mezelf wegzakken, ondanks de sterke koffie die ik had gedronken. Ik werd echter bruut wakker toen Mandy overeind schoot, want mijn hoofd lag op haar schouder. Knipperend opende ik mijn ogen. Mandy verdween de slaapkamer in en Elise stond in de keuken een emmer met warm water te vullen.
“Het gaat beginnen,” zei Bram toen hij mijn verwarde blik zag. Ah, hij was ook wakker geworden.
“Hoe laat is het eigenlijk?” mompelde ik terwijl ik rechtop ging zitten.
“Kwart over drie,” antwoordde Nick duidelijk, die blijkbaar niet moe was.
Ik keek naar Elise, die met de emmer naar de slaapkamer rende en de deur achter zich sloot. Ik kwam overeind en strekte mijn benen. Het ging gebeuren! Ik was ineens helemaal klaarwakker. Ik liep weer naar de deur en keek naar buiten. De regen was eindelijk gestopt. De wind leek ook afgenomen te zijn. Ik gooide de deur open en stapte de frisse buitenlucht in. Zalig! Mijn blote voeten werden meteen nat. Alles was nog doorweekt. De wind was nog vrij krachtig, maar prima te doen.

Nick en Bram kwamen naast me staan. “Ah, heerlijk, dat had ik even nodig,” mompelde Bram tevreden.
Toen hoorden we de eerste kreet van Lotte en we keken elkaar aan. Het was begonnen.
“Wel bijzonder dat Lotte op deze manier bevalt van haar eerste kind,” zei Nick, die duidelijk genoot van de frisse wind langs zijn gezicht.
“Iemand die een bijzondere bevalling verdient, is Lotte wel,” zei Bram.
Ik knikte glimlachend. “Helemaal eens. Ze zal een goede moeder zijn.”
Nick lachte hardop. “Daar hoeven we niet aan te twijfelen. Ze is veel te lief.”
We grinnikten samen.

We trokken ons terug in de woonkamer en hoorden regelmatig de luide kreunen van Lotte. Ik keek op de klok: 3:43. Het kon niet lang meer duren, dacht ik. Nick, Bram en ik hadden geen woord meer gezegd en luisterden gespannen naar de geluiden uit de slaapkamer. Nick was nog even snel bij de kinderen gaan kijken, maar die sliepen gelukkig diep.
Plotseling hoorde ik een ander geluid dat ik nog niet eerder had gehoord. Ik kon niet meteen uitvinden wat het was. Bram glimlachte naar mij. “Het is het gehuil van de baby.”
Nu hij het gezegd had, hoorde ik het ook duidelijk: het was inderdaad het gehuil van de baby. Een warm gevoel overspoelde me. Het was gelukt.
Daarna bleven de kreten van Lotte uit. In plaats daarvan klonken er andere geluiden: druk overleg en zachte stemmen. Waarschijnlijk waren ze bezig met de nageboorte. De deur bleef na een halfuur nog altijd gesloten. Alleen Elise kwam één keer naar de keuken om schoon water te halen. We keken haar vragend aan, maar ze schudde glimlachend haar hoofd en verdween meteen weer de slaapkamer in.

Uiteindelijk, een uur na het horen van het gehuil van de baby, ging de deur open en kwam Anna met een gelukzalige blik op haar gezicht de woonkamer binnen. “Jullie mogen op kraamvisite.”
Ik was als eerste overeind gesprongen en rende bijna naar de slaapkamer. Anna pakte lachend mijn arm en samen liepen we naar binnen, met Nick en Bram vlak achter ons.

Lotte lag half rechtop in bed met een kleine baby in haar armen, gewikkeld in een laken. Ondanks dat ze totaal uitgeput was, straalde ze puur geluk uit. Ik had haar nog nooit zo gelukkig zien kijken. Het smolt mijn hart. Toen ze haar groene ogen van haar baby losmaakte en ons aankeek, spreidden haar lippen zich in een brede, gelukzalige glimlach. Anna nam vlug haar plaats naast haar vrouw.
“Mag ik jullie voorstellen aan ons kind,” zei Lotte stralend. “Dit is Isabel, onze prachtige dochter.” Ze keek liefdevol naar haar pasgeboren baby. “Deze drie mannen ga je vaak zien in je leven. Gelukkig zijn ze wel lief.”
“Isabel?” zei ik langzaam. “Je oma?”
Lotte knikte glimlachend.
“Prachtig,” fluisterde ik.
“Wil je haar zien?” vroeg ze zacht.
“Nou en of,” zei ik en ging naast haar zitten. Ik boog voorover en zag het kleine gezichtje van de baby. Ze had al een plukje zwart haar. “Zij is prachtig,” zei ik ontroerd.
“Dat is ze zeker,” fluisterde Lotte gelukkig.
Ik keek haar aan. “Hoe voel je je?”
“Kan niet beter,” antwoordde ze.
Ik maakte plaats voor Nick en Bram die Isabel ook wilden begroeten. Ik omhelsde Anna innig. ‘’Goed werk, meid. Hoe was het voor je?’’
‘’Een aparte ervaring, maar eentje om nooit te vergeten,’’ zei ze glimlachend.

We bleven nog even om van Isabel te genieten, maar Lotte kon haar ogen amper openhouden. Mandy en Kelly zaten ook te knikkebollen. We verlieten de slaapkamer en lieten Lotte lekker slapen. Omdat Anna en Nick niet echt moe waren, bleven zij wakker om Isabel in de gaten te houden. De rest ging naar bed. Mandy en ik waren vrijwel meteen in slaap gevallen.

Veel te vroeg werden we gewekt door onze kinderen. Ik keek op de klok: half acht in de ochtend. We hadden amper tweeënhalf uur geslapen, maar toch gingen we eruit.
Bram had een ochtendhumeur, dat meestal verdween na een sterke koffie. Ik vond het altijd leuk om te zien. Anna, Nick en Isabel waren nergens te bekennen toen we de woonkamer inliepen. Mandy zei dat ze in de slaapkamer waren. Anna vond dat Lotte erbij moest zijn als ze haar kind aan onze kinderen wilden voorstellen. Ach, natuurlijk, daar had ik even niet aan gedacht. Ik keek naar onze kinderen die vrolijk speelden met Stijn. Ze hadden duidelijk geen idee wat er afgelopen nacht allemaal was gebeurd.

Ik ging naar buiten en zag meteen dat de storm zijn sporen had achtergelaten. Overal lagen kleine takken verspreid. Verderop bungelde een halfafgebroken tak heen en weer. Toen schoot er iets door mijn hoofd. Ik liep om het huis en kreunde lang toen ik het zag: een enorme tak was dwars op het dak van de auto van Bram terechtgekomen. Het plaatwerk was diep ingedeukt en de voorruit zat vol barsten. Maar tot mijn verbazing bleef het stil. Geen loeiend alarm. Blijkbaar had het systeem de klap niet eens geregistreerd. Ik ging nog bij onze auto en de auto van Anna kijken, maar die bleken gelukkig ongedeerd te zijn.

Ik liep terug naar het terras waar iedereen zat, behalve Lotte, Anna en Isabel. Mandy had mijn blik onmiddellijk opgemerkt, maar ik schudde mijn hoofd. Bram had zijn koffie nog niet op, dus ik wachtte liever tot zijn ochtendhumeur verdwenen was. Ik kreeg koffie van Elise en dronk rustig op.
Toen Bram zijn lege mok op de tafel zette zei ik: “Bram? Ik zou even bij jouw auto gaan kijken.”
Hij was in één keer klaarwakker, alsof iemand hem een harde klap in zijn gezicht had gegeven. “Wat is er met mijn auto?” vroeg hij meteen.
“Kijk zelf maar,” kon ik alleen maar zeggen.

Hij stond op, net als iedereen, en we liepen het huis om. Bram bleef roerloos staan toen hij zijn auto zag.
“Oh my god!” riep Elise geschrokken uit.
Bram zei niets en liep rond zijn auto om de beschadigingen te bekijken. Zijn blik was somber. “Waarom is het alarm niet afgegaan?” vroeg hij zich hardop af.
“Ja, dat vroeg ik me ook af,” zei ik toen ik naast hem ging staan.
Hij haalde zijn schouders op en Kelly legde haar hand op zijn arm. “Nu voel ik me schuldig dat ik gisteren een grapje had gemaakt dat ik blij was dat ik niet met onze auto gegaan was.”
Bram glimlachte en sloeg zijn arm om haar heen. “Ach, geeft niet. De verzekering zal dit wel vergoeden.”

Hij maakte een aantal foto’s die hij nodig had voor de verzekering en daarna haalden Bram, Nick en ik met veel moeite de tak uit het dak van de auto. Nu konden we de schade goed zien. Het dak was inderdaad flink ingedeukt: je kon duidelijk zien waar de tak gelegen had.
“Shit man,” mompelde Nick.
“Ach ja,” zei Bram kalm. “Niks aan te doen. Het belangrijkste is dat niemand gewond is. Ik ga de wegenwacht bellen om mijn auto naar de garage te laten brengen.”
Elise kwam met Tom in haar arm bij hem staan en keek hem onderzoekend aan. Hij omhelsde haar innig. “Het komt goed, meisje,” zei hij geruststellend.
“Maar je bent gek op jouw auto,” fluisterde ze. “Het dak is behoorlijk beschadigd. Ik weet niet of die nog gerepareerd kan worden. En de deuren moeten ook vervangen worden…”
Hij keek naar zijn auto. “Ja, ik weet het, Elise. We zien wel wat de verzekering doet.”
Ze keek hem indringend aan. “Je doet er nogal nuchter over. Dat had ik niet van je verwacht.”
Bram glimlachte en trok Elise dichter naar zich toe. “Jij en Tom zijn het belangrijkst voor mij. Deze auto niet. Die kan gerepareerd worden of vervangen. Jullie twee niet.” Hij kuste haar innig.
Op de achtergrond zei ik grijnzend: “De koffie heeft duidelijk gewerkt bij hem.” Iedereen schoot in de lach. Bram knipoogde naar me.
“Nou, we moeten aan het werk. Om tien uur moeten we uitchecken. Er moet nog wat geregeld worden,” zei Mandy.

Bram belde meteen naar de wegenwacht en daarna naar de verzekeringsmaatschappij.
Ondertussen ruimden we de laatste spullen op. Omdat we nu één auto minder hadden, konden we niet alle spullen in twee auto’s laden. Dat betekende dat we twee keer op en neer moesten rijden. Toen Bram klaar was met bellen, ging hij met Elise naar de beheerder van het vakantiepark om te vertellen wat er gebeurd was en om te vragen of we langer konden blijven omdat we twee keer op en neer moesten rijden. Niet veel later kwamen ze terug met een man, en die floot tussen zijn tanden toen hij de auto van Bram zag. Hij zei dat het geen probleem was dat we iets langer konden blijven en dat hij aan de schoonmakers zou doorgeven dat ze later konden beginnen met de schoonmaak. We bedankten de man en hij vertrok.

De deur ging open en Lotte kwam met ondersteuning van Mandy de woonkamer binnen. Ze zag er goed uit, maar wel erg moe. Ze ging op de bank zitten en Anna kwam naast haar vrouw zitten en overhandigde Isabel aan haar.
Stijn rende op Lotte af en keek haar met open mond aan. “Je hebt een baby!” riep hij uit.
Lotte glimlachte lief. “Ja, Stijn, ze heet Isabel. Wat vind je van haar?”
“Klein!” antwoordde hij meteen, waardoor we moesten lachen.
“En rood!” voegde Stijn eraan toe.
Lotte lachte hartelijk. “Ja, ze ziet er een beetje rood uit. Maar dat verdwijnt later wel. Is zij niet mooi?”
“Eh… ja,” zei hij aarzelend, en Lotte moest zachtjes grinniken om zijn aarzeling.

Mandy keek me aan en knikte naar Lizzy. Ik tilde mijn dochter op en Mandy nam Lindsay in haar arm. We hurkten bij Lotte. “Kijk,” zei Mandy. “Tante Lotte heeft een baby.”
Onze dochters waren nieuwsgierig en wilden Isabel van dichtbij bekijken. Het was een leuk gezicht hoe ze dat deden, en Lotte vond het geweldig. Daarna was het Tom’s beurt om kennis te maken met Isabel. Ze waren allebei veel te jong om te begrijpen wat er precies gebeurd was, maar het was niet minder leuk voor ons.

Daarna vertrokken Anna, Kelly, Lotte en Isabel naar het ziekenhuis. Dat betekende dat we maar één auto ter beschikking hadden. Nick kreeg een idee en belde zijn vader op om te vragen of hij ons kon ophalen. Toen hij ophing keek hij ons glimlachend aan. “Mijn vader en zijn nieuwe vriendinnetje komen eraan met twee auto’s. Ben benieuwd!”
We moesten lachen om zijn opmerking. Nick, Bram en ik laadden zo veel mogelijk bagage in onze auto. Die was zo volgeladen dat er nog maar één bestuurder in kon zitten. En in de gang stonden ook nog wat spullen. Wij, de mannen, keken elkaar aan en schudden ons hoofd. We dachten er precies hetzelfde over: waarom hadden we in godsnaam zo veel spullen meegenomen?

Een klein uur later hoorden we twee auto’s naderen. Nick ging naar buiten en kwam met Bas en Saskia terug. Ik keek hen onderzoekend aan: ze probeerden zich nonchalant te gedragen, maar ik zag wel dat ze in een vrolijke bui waren. Ik kon wel raden waarom.
Ze kregen koffie van Mandy.
Bas zei tegen Bram: “Je auto ziet er niet best uit.”
Hij knikte. “Ja, er is een dikke tak op mijn auto gevallen.” Hij liet Bas en Saskia de foto’s zien.
Saskia keek om zich heen. “Waar is Kelly eigenlijk?”
“Ze is weg met Anna en Lotte,” antwoordde Nick.
“Waarheen?”
“Dat kan ik niet zeggen,” zei hij geheimzinnig. “Dat moeten ze zelf vertellen. Je hoort het straks wel. Maar vertel eens! Hoe is het met jullie?”
Saskia kreeg een rode blos op haar wangen en Bas zat breed te grijnzen. Hij sloeg zijn arm om haar heen. “Het gaat heel goed tussen ons, nietwaar, Sas?”
Ze zei niets en keek een beetje verlegen naar beneden. Ik wist dat ze zich schaamde omdat het zo snel ging na het overlijden van haar man. Ik zat toevallig naast haar en legde mijn hand op haar arm. Ze keek me vragend aan.
“Laat het los en leef en geniet. Dat is wat Lars zou willen,” zei ik zacht.
Saskia glimlachte dankbaar en hief haar hoofd op om ons aan te kijken. “Ja, we zijn samen.”
“Geweldig!” jubelde Nick. “Ik ben heel blij voor jullie. Ook mijn zusje is er gelukkig mee.”
“Je zusje? Je hebt helemaal geen zusje!” riep Bas verrast uit.
“Oh jawel hoor! Sinds gisteren heb ik een zusje gekregen, en ze heet Kelly,” zei Nick grijnzend.
Bas en Saskia keken elkaar een ogenblik aan en barstten toen in lachen uit. “Daar had ik niet aan gedacht!” hikte Saskia.
“Ik ook niet,” beaamde Bas.

In de verte hoorde ik iets en ik wist niet wat het was. Bram stond op. “Het zal vast de wegenwacht zijn. Ik regel het wel.” Hij liep het huis om en verdween uit ons zicht.
“Maar Bas, Saskia,” vroeg Elise bedachtzaam. “Ik zat te denken, je bent toch vaak weg voor je werk, Bas? Hoe gaan jullie dat doen?”
Bas glimlachte. “Ik heb een secretaresse die alles voor mij regelt, zoals hotels en vluchten boeken, dat soort dingen. Dat is haar stageplek en die loopt over een maand af. Dan heb ik een nieuwe nodig. Morgen hebben we een gesprek bij mijn baas. Saskia heeft interesse in die baan. Als ik de klus geklaard heb, heb ik meestal twee weken vrij, en dan kunnen Saskia en ik een weekje vakantie vieren. We willen graag veel van de wereld zien.”
“Zoo! Dat is echt een geweldig idee!” riep ik uit.
Saskia knikte glimlachend. “Als ik zijn secretaresse mag worden, zeg ik mijn baan op. Ik heb wel zin in een nieuw avontuur.”
“Ik ben heel blij voor jullie,” zei Nick oprecht. “En mijn zusje ook.”
Bas en Saskia lachten. “Het is zo gek dat jullie elkaar broer en zus noemen, maar dank jullie wel.”
Bas zette zijn lege mok op tafel. “Zullen we aan de slag?” stelde hij voor. Iedereen stemde ermee in.

Met Bas erbij ging het allemaal snel. De laatste spullen lagen nu in de auto. Bram was snel klaar met de wegenwacht en zijn auto werd weggesleept. We konden eindelijk naar huis gaan, niet nadat we ons eerst hadden afgemeld bij de beheerder.

Thuis aangekomen was het even zoeken tijdens het uitpakken van onze spullen. Tegen het einde van de middag waren we eindelijk klaar. Mandy en ik ploften zuchtend op de bank. We hadden een bericht van Anna gekregen dat zij en Lotte inmiddels thuis waren en dat alles goed gegaan was. Isabel was gezond en het nieuws had inmiddels ook iedereen bereikt.

Mandy en ik hadden nog twee weken vakantie. We maakten plannen: een bezoek aan mijn ouders en aan Mandy’s ouders, iets leuks doen met onze kinderen, en een paar dagen gewoon lekker thuis blijven. Mandy wilde dat ons huis een grote schoonmaakbeurt kreeg. De laatste dagen van de vakantie wilde ik administratief werk doen voor de winkel en de kapsalon in de werkkamer. Mandy ging ook wat kleding ontwerpen. Lotte zou voorlopig niet werken, dus Mandy moest het even alleen doen.
Kortom: genoeg te doen in onze vakantie.

Zoals bij alle vakanties het geval was, vloog de tijd om. Op de laatste dag gingen we bij Anna en Lotte op bezoek. We hadden ze al twee weken niet gezien; ze hadden het druk gehad met al die bezoeken.
We troffen Anna in de keuken, waar ze bezig was met koffie. Ik omhelsde haar innig en voelde haar grote borsten stevig tegen mij aan. Ik meende zelfs een klein buikje te voelen bij haar. “Hoe is het?”
“Helemaal goed,” zei ze glimlachend. “Lotte is in de woonkamer.”
Lizzy en Lindsay renden de woonkamer in en Mandy en ik volgden. Lotte zat op de bank met Isabel in haar armen en glimlachte stralend naar ons. Nu ze opgeknapt was, zag ze er veel beter uit.
“Hallo mama,” zei ik grijnzend toen ik haar een knuffel gaf. Ik hoorde haar lachen.
“Hallo ome Danny,” zei ze met een knipoog.
“Je ziet er geweldig uit,” zei Mandy, en ik beaamde dat.
“Ja, ik ben gewoon erg gelukkig op dit moment,” zei Lotte, terwijl ze liefdevol naar Isabel keek.
“Dat is goed te zien,” zei ik en ging op de bank zitten. “En het komt ook vast door Anna?”
“Inderdaad,” zei Anna ondeugend toen ze binnenkwam met een dienblad vol kopjes koffie.
“Hoe gaat het verder met jullie?” vroeg Mandy nieuwsgierig.
“Het gaat uitstekend. We zijn wel opgelucht dat de meeste mensen inmiddels op bezoek zijn geweest. Dat hebben we expres zo gedaan, zodat we dat zo snel mogelijk achter de rug hadden. Verder gaat het super goed met ons.”
Anna knikte. “Ik ben blij dat ik morgen weer lekker kan werken. Ik ben wel klaar met al die visites. Nog een reden dat ik maar één kind wil.”
Ik gniffelde. “En je wordt ook dik, heb ik gemerkt bij het knuffelen. Heb je je lekker zitten te vreten, Anna?”
Ze kneep haar ogen half dicht. “Pas op, jij. Je weet inmiddels wat de gevolgen zijn.”
Mandy zuchtte demonstratief. “Jullie doen het weer.”
Ik grijnsde naar Anna. “Blij om je weer te zien.”
Ze knipoogde. “Idem dito, lekker ding.”
De volgende dag keerden we terug in ons vertrouwde ritme: opstaan, de kinderen wakker maken en aankleden, ontbijten en onszelf klaarmaken voor het werk. Mandy, Anna en ik hadden afgesproken dat we een uur eerder zouden komen, zodat we alles konden klaarmaken en hier en daar even afstoffen. Irene, Elise en Kelly hadden hetzelfde plan. Sofie en Kim hoefden niet te helpen en kwamen dus pas een uur later aan.

Toen Anna bij ons thuis arriveerde, konden we vertrekken. Eerst brachten we Lizzy en Lindsay naar de kinderopvang. Daar zagen we de auto van Kelly. Binnen ontmoetten we Kelly en Elise. Ik zag Stijn al spelen met de andere kinderen. Tom was nergens te bekennen. Elise vertelde dat Bram nog vakantie had en dat hij samen met zijn ouders en Tom een dagje weg was.

Daarna reden we op ons gemak naar het werk. Eigenlijk konden we met één auto, maar goed. Mandy parkeerde en we stapten uit. Ik gaf een harde pets op de lekkere billen van Anna. “Klaar voor, schatje?”
Ze lachte. “Zeker weten, lekker ding.”
Hoofdschuddend deed Mandy de deur van het magazijn open en schakelde het alarm uit. Ik liep achter haar aan, maar botste tegen haar rug. Ik knipperde met mijn ogen. “Wat is er?”
“Er klopt iets niet,” zei ze terwijl ze om zich heen keek.
“Wat niet?” vroeg Anna, die meteen serieus werd. Elise en Kelly voegden zich nieuwsgierig bij ons.
“Ik weet het niet. Ik voel gewoon dat het niet klopt,” zei Mandy, waarna ze met grote passen richting de winkel liep. We keken elkaar verbaasd aan en volgden haar haastig.

Mandy stond roerloos midden in de winkel en staarde naar de etalagepoppen bij het raam. Zelfs voor mij als slechtziende was het meteen duidelijk. Alle etalagepoppen waren naakt. Hun kleren waren verdwenen. Aan de rekken hing nog genoeg kleding, maar de hoek die we speciaal hadden ingericht voor de dure collectie was leeg. Onze favoriete jurken, die we vaak verkochten, waren nergens te vinden. De goedkope kleding hing er nog wél.

Langzaam draaide Mandy zich naar ons om. Haar blik was donker.
“Er is ingebroken in onze winkel…”