Leen, De Nieuwe Buurvrouw

Deel 1: Onze eerste ontmoeting .

Zondagochtend, de zon schijnt. Ik doe de gordijnen open en daar lig ik dan. Als 22-jarige jongen met enkel een boxershort aan en de zonnestralen die weerkaatsen op mijn lichaam. Zoals elke gezonde jongeman word ik wakker met een ochtenderectie, maar vandaag voelt het anders. Het is harder, het is intiemer. Komt het door een wilde droom? Door de zon die op me schijnt? Geen idee, wat het ook mag zijn. Ik pak mijn mobiel en scrol door mijn Instagram. Zoals gewoonlijk gingen meisjes en jongens van mijn leeftijd op zaterdagavond een stapje zetten in de wereld en deelden dit graag op hun sociale media. Feesten doen ze vandaag de dag in niets onthullende kledij, topjes die strak rond hun lichamen zitten of rokjes waar je net de billen niet van onder ziet komen en met wat inbeelding zie je net de bilplooi. Al snel zie ik foto’s en filmpjes en dat zorgt enkel voor extra opwinding, extra spanning, extra opwarming van mijn lichaam met de zonnestralen nog altijd op mijn ochtenderectie. 

Mijn ene hand scrollend op de sociale media en mijn andere hand op ontdekkingsreis. Mijn hand volgt de warmtestralen en een tinteling gaat door mijn lijf wanneer ik met mijn wijsvinger over mijn tepel ga. Geen plekje blijft onberoerd en al snel daal ik af naar beneden. Ik tel de buikspieren en na 6 tellen kom ik zowaar bij een nog grotere warmtebron. Maar met dit te bereiken eindigt het tikken op mijn scherm om de verhalen te laden van de feestvierende leeftijdsgenoten. Ik wil nog niet stoppen, maar op zondag staat er altijd een ochtendloop op de planning. Met de zon die schijnt wil ik daar dus ook maar snel gebruik van maken. Nog genoeg tijd vandaag om de klus te klaren, denk ik bij mezelf. 

Ik stap uit bed, mijn erectie nog steeds niet afgenomen. Snel neem ik mijn loopshort en T-shirt bij elkaar en trek deze aan. Zoals altijd ga ik ook deze keer zonder onderbroek, dat zorgt alleen maar voor irritatie tijdens het lopen. De contouren nog zichtbaar in mijn broek, liep ik de trap af en trek mijn loopschoenen aan. Ik maak snel mijn looproute in mijn hoofd om mijn nuchtere duurtraining te plannen. Snel ook nog even een toiletbezoek en helemaal klaar om te vertrekken. Voor ik vertrek spookt het alweer door mijn hoofd, die opwinding. Het gaat maar niet weg. Ach, even eruit lopen, straks zal het wel weg zijn, denk ik bij mezelf. 

Ik trek de deur achter mij dicht, de hartslagband rond de borst en mijn looptochtje kan starten. Ik woon niet in de stad, dus looppaden genoeg, mooie routes door de velden. Heerlijk gevoel om alles los te laten en te genieten. Genieten van het lopen, de natuur, gedachten op 0. Maar deze keer is het toch anders. Mijn gedachten krijg ik niet op 0. Er brandt een vuurtje in me en het gaat maar niet weg, zelfs tijdens het lopen ebt het niet weg. Wandelaars die passeren lachen altijd vriendelijk. Op zondagochtend zijn er altijd veel lopers en deze keer is het niet anders. Vriendelijke knikjes en "Goeiemorgen"s, verder gebeurt er iets wat het vuur in mij alleen nog sterker aansteekt.

De uitzichten tijdens het lopen, je kunt er alleen maar van genieten. De uitgestrekte velden, de zon tussen de bomen. Heerlijk is dat. Maar de uitzichten van loopsters in strakke leggings... Het zorgt er altijd voor dat mijn gedachten zeker en vast even afdwalen van de rondlopende koeien en fluitende vogels. Maar telkens ik iemand voorbij loop deze keer, is het niet enkel een paar seconden dat mijn aandacht weggaat. Het zijn minuten die voorbijgaan waarbij ik me inbeeld hoe het eruit zou zien zonder die strakke stof die het geluk heeft om rond die mooie, grote billen te zitten. Het geluk van in een klein dorpje te wonen is dat je vaak dezelfde mensen tegenkomt en ziet lopen. Sommige herken ik al aan hun wiebelende billen, of dat ze net superstrak zitten. Maar deze achterkant herken ik niet. Ik vertraag mijn pas, mijn ogen springen er bijna uit. De chocoladekleurige legging accentueert haar billen nog beter. Telkens als ze een pas zet, bewegen haar billen op en neer. Door de eerdere spanning die zich al had opgestapeld in mijn lichaam, was dit zeker niet wat ik nodig had. Ik had het al warm van het lopen, maar dit maakte me nog warmer. Van fluitende vogels naar mooie, op en neergaande billen. Vandaag heb ik nood aan het laatste. De spanning in mijn lichaam is niet normaal. Het roept naar meer!

De mevrouw die voor me loopt, pakt uit het niets haar gsm uit het zakje dat aan de achterkant van de legging zit. Iets in me doet vermoeden dat ik mijn aandacht moest verleggen en mijn tempo terug moest verhogen om snel langs haar te kunnen lopen. Maar is dat echt nodig? De spanning neemt het over en ik blijf in hetzelfde tempo lopen. Waren het de stappen die ze hoorde achter haar? Voelde ze mijn ogen branden op haar billen? Ik zie haar haar telefoon hoger houden en ze begint te filmen. Een typische influencer, denk ik, ze gaat lopen en meteen filmen dat ze sportief is. De jeugd, ze zetten alles op sociale media. Even ben ik teleurgesteld. Zulke influencers zijn vaak onbereikbaar. Het enige wat telt voor hen zijn de views en de aandacht. Maar daar heb ik op dit moment geen zin in. En opeens draait ze zich om.

"Oh dag buurman! Jij ook aan het lopen?" Ik zag je tijdens het filmen van mijn activiteit. Ik schrik! Naast het huis waar ik nog samen met mijn ouders woon, hadden ze een nieuwbouw appartementengebouw geplaatst. Nog niet alle bewoners had ik gezien, dus ik wist niet wie er allemaal al woonde. 

Ik wil eerst niet reageren op haar. In zulke influencers trap ik niet. Maar ze roept me terug. "Hey buurman! Jij woont links van het nieuwe gebouw, toch?" En deze keer kan ik niet anders dan even mijn tempo inhouden om naast haar te komen lopen. En opnieuw vertelt ze dat ze in het nieuwbouwblok is ingetrokken en dat ze me al eens heeft gezien. "Ik heb geen idee" zeg ik haar. "Ik heb nog niet alle bewoners gezien." Ik zat nog steeds met de achterkant van haar in gedachten. Ze stelt zichzelf voor als Leen en dat ze pas is verhuisd. "En wat is jouw naam?" Ik stel me voor als Tibo, en herhaalde nogmaals dat ik haar nog niet had gezien. "Voor alles een eerste keer, hé Tibo," reageert ze heel snel met een knipoog erachter.

Tijdens het lopen komt er een tegenligger aan, dus ik vertraag mijn tempo, zodat ik achter Leen kan lopen en de tegenligger genoeg ruimte heeft langs de andere kant van het pad om ons te passeren. Mijn ogen geef ik nog even de tijd om Leens billen in me op te nemen. Maar dat moment duurde iets te lang. "Hey buur, kun je niet meer volgen?" En ik zet even aan, zodat ik terug naast haar kom te lopen. Dat doe ik zonder nadenken, mijn gedachten op Leens billen en dit terwijl de omvang van mijn staaf toeneemt. Ik kom naast Leen en haar ogen kijken naar beneden. Ik ben betrapt, denk ik bij mezelf. Het is even stil tot Leen het gefluit van de vogel verstoort met de vraag of het me beviel wat ik had gezien, terwijl ik achter haar aan het lopen was. Of was het de tegenligger in zijn spannende broek? En ze glimlacht even, wetend dat ze me in haar greep heeft op dit moment. Mijn hoofd wordt rood, mijn bloed weet niet waar het eerst naartoe moet gaan. Ik schaam me dood en wil eigenlijk zo snel mogelijk wegrennen. Ik weet dat ze me toch niet zou kunnen volgen, maar iets in me houdt me tegen. Het verlangen dat al begon in mijn droom, het wakker worden met een onwijs geil gevoel in me. Dat ik mezelf niet kon bedwingen om mezelf aan te raken met de ochtendzon op mijn lichaam. Het leek alsof het zo moest zijn. Na even een stilte probeer ik toch maar van onderwerp te veranderen. Ik vraag haar of ze al veel ervaring heeft met hardlopen. Waar ze vroeger woonde, deed ze het ook wel, maar ze wil het terug opbouwen. Het was eigenlijk een domme vraag, anders zou ze nu niet kunnen babbelen tijdens het lopen door. Maar ach, domme vragen bestaan niet, toch? De stilste moest doorbroken worden.

Leen en ik babbelen wat heen en weer. Maar tijdens het lopen kan ik het niet tegenhouden dat ik regelmatig even opzij kijk. Na haar prachtige billen te hebben zien bewegen, wordt mijn aandacht nu naar haar borsten getrokken. Deze had ik hiervoor nog niet in me opgenomen. Maar beeld ik me nu in? Is de rits van haar zipper open? Is ze mij hier nu aan het uitdagen? Of stond deze al open? Haar stevige boezem was goed verpakt in een zwarte sport-bh. Jammer! Ik beeld me al in hoe ze eruit zouden zien in een prachtig rood kanten setje. Of in een body waar enkel de tepels bij worden bedekt. Als man hou ik van sexy lingerie, hoe de lingerie de contouren van het vrouwelijke lichaam toont. Elke kleur heeft zowat zijn betekenis in mijn hoofd. Met mijn gedachten ergens anders, niet opnemend wat Leen nog aan het vertellen is, komen we aan bij onze eindbestemming. Het is de redding voor mijn gedachten; het kan eindelijk stoppen. Maar Leen stelt voor om nog even samen te stretchen. Tijdens het rekken van onze spieren heb ik een mooi zicht op haar prachtige lichaam. Elke spier die ze maar kan rekken, probeert ze voor mijn neus te stretchen. Doet ze het erom? Wat wil ze van mij? Mijn gedachten slaan op hol. Als ik niet snel mijn eigen huis binnen zou stappen, dan zouden de vormen van mijn een groeiende erectie alleen maar toenemen. Maar na haar nek te stretchen zegt Leen dat ze klaar is en dat het tijd is om te gaan douchen. Tot een volgend rondje Buurman? Vraagt ze nog snel voor ze aanstalten maakt om te vertellen. Als het van mij afhangt, lopen we morgen terug samen, Leen.

Het was te snel uit mijn mond, ik was te direct. Maar ach, wat maakt het uit? Ze had me al betrapt tijdens het lopen. Ze stond me uit te dagen tijdens het stretchen. En ze wist wat ze met me aan het doen was. Leen spookte door mijn hoofd. Leen vraagt nog snel om mijn telefoonnummer om zo het volgende looprondje in te plannen. Nu is het echt tijd om naar binnen te gaan.

Ik ben nog maar net binnen en ik hoor meteen een PING op mijn telefoon. Mijn scherm licht op en ik zie dat een onbekend nummer een video heeft gestuurd via WhatsApp. Ik durf niet te kijken, maar de spanning neemt de bovenhand en ik druk op de WhatsApp-melding. Ik zie geen profielfoto bij het nummer staan en druk snel op de video, zodat deze kan laden. Eens deze geladen is, zie ik al van wie de video is. Het is Leen, en ze stuurt de video die ze had opgenomen tijdens het lopen. Ik kijk ernaar. De eerste keer focus ik me op haar gezicht. Haar bruine ogen, ze fonkelen en wat kijken ze zo liefdevol terwijl ze in de lens kijkt. Het filmpje is klaar voor ik het besef en ik kijk nogmaals. Haar gezicht in het geheel is prachtig! Mooie lippen, goed gevormde kaken. Wat een knap koppie! Ik kijk nog een keer en nu valt het me op! De rits van haar zipper was nog dicht op dat moment. Ze heeft dus bewust haar borsten meer blootgesteld aan mij. Het beeld van de open rits beeld ik me in terwijl ik naar de video kijk. Na de 3de keer het te bekijken, krijg ik opeens een nieuwe melding.

"Duurt lang voor een reactie, hoeveel keer heb je er zoal naar gekeken? Het beviel je duidelijk wel als ik je zie kijken naar mijn billen. Of wil je meer zien met een knipoog erachter?"

Ik drukte snel nog even op play om te kijken hoe duidelijk het was dat ik aan het staren was. En jawel … op de achtergrond stonden duidelijk mijn blik op haar op- en neergaande billen. Ik typte even snel dat ik het snel had geopend, maar eigenlijk klaar was om in de douche te gaan. “Vergeten te antwoorden, oeps”. Zo heb ik haar opmerking toch wat kunnen ontwijken. Al snel veranderden de 2 grijze vinkjes in het blauw en Leen is aan het typen. Wat komt er nu weer, denk ik bij mezelf.

"Morgen terug achter mij lopen? Of gaan we samen uit eten?"

Ik heb nog geen plannen voor morgen, maar al had ik plannen, uit eten met Leen kan ik niet laten vallen. Ik bevestig sneller dan het licht en laat weten dat ik wel een restaurant reserveer voor ons 2. Ik stuur dat ik haar verwacht om 18.30 uur voor de deur van het appartement. En nu snel de douche in… De spanning is te voelen in mijn lichaam.