Een Beeldschone Huisgenote - 116

Ik liep het atelier binnen waar Mandy, Anna en Lotte zaten. Ik ging met een zucht op de stoel zitten.
“Hoe was het?” vroeg Mandy nieuwsgierig.
“Het was waardevol,” antwoordde ik. “Ik weet hoe ik Sofie moet helpen. Ze moet een andere therapeut hebben.”
De dames leken verrast te zijn. “Hoezo dan?” vroeg Lotte.
Die vraag had ik verwacht. Onderweg hiernaartoe had ik er lang over nagedacht. Ik kon natuurlijk niet veel vertellen vanwege de belofte aan Vera, en ik wilde ook niet liegen.
“Vera en ik vermoeden dat Sofie en haar therapeut niet op één lijn staan. We zien toch allemaal dat het niet goed met haar gaat. Ze doet al enige tijd vreemde dingen, zoals in het magazijn.”

Ik zweeg abrupt, mijn ogen groot van schrik. Ineens besefte ik wat Sofie mogelijk in het magazijn deed. Hoe had ik daar niet eerder aan gedacht? Het zou alles verklaren. Waarschijnlijk deed ze dat allemaal vanwege Jenna. Hoe langer ik erover nadacht, hoe logischer het werd. Het was alsof alle puzzelstukken op hun plek vielen.

“Danny? Danny?” Mandy legde haar hand op mijn arm en de gedachten schoten uit mijn hoofd. “Oh, sorry, ik realiseer me net wat Sofie in het magazijn had gedaan.”
“Oh, wat dan?” riep Anna gretig.
“Dat wil ik nog voor mezelf houden. Straks horen jullie het wel. Ik moet Sofie spreken. Is zij weer thuis?”
“Dat weet ik eerlijk gezegd niet. Ik denk dat ze nog steeds op het bureau zit. We horen nog niks van Sofies moeder. Ze zou ons op de hoogte houden,” zei Lotte.
Ik schoot overeind. “Nog steeds op het bureau? Ik moet daarheen!”
“Wat?” riep Mandy verbaasd. “Dat gaat niet zomaar!”
Ik haalde mijn schouders op. “Desnoods wacht ik bij de ingang. Als Sofie daar nog zit, dan zijn haar ouders ook daar. Ik moet ze ook spreken.”

De dames keken elkaar aan met zo’n blik: draait-hij-een-beetje-door?
“Danny,” zei Mandy op een kalme toon. “Ga eens rustig zitten. Je bent helemaal opgefokt.”
Ik schudde resoluut mijn hoofd. “Ik moet echt naar het bureau.” Ik wilde voor Jenna zijn, maar de kans achtte ik klein; waarschijnlijk was ze al daar. Maar ik moest het proberen.
“Danny, ga zitten!” zei Mandy streng.
Ik keek haar indringend aan. “Vertrouw je me?”
Ze opende haar mond en deed hem weer dicht. Toen zei ze: “Ja, natuurlijk vertrouw ik je, Danny.”
“Laat mij dan gaan.”
Ze stond op. “Dan ga ik met je mee.”
Anna en Lotte kwamen tegelijkertijd overeind. “Wij ook.”
Ik haalde mijn schouders op. “Prima.”

Het politiebureau was niet echt om de hoek, maar daarheen lopen was nog altijd beter dan met de auto. De hele weg was ik diep in mijn gedachten verzonken. Hoe moest ik de ouders van Sofie overtuigen? Wat als Jenna er was? Tegelijkertijd moest ik de belofte aan Vera houden. De makkelijkste en waarschijnlijk ook veiligste manier was de ouders overhalen om een andere therapeut voor Sofie te zoeken. Toen we halverwege waren, had ik een plan klaarstaan. Het kon natuurlijk allemaal anders lopen, maar ik kon het niet beter verzinnen.
Ik keek opzij en zag dat Mandy mij constant in de gaten hield. Ik glimlachte geruststellend naar haar. Ik wilde haar graag alles vertellen, maar dat kon niet omdat Anna en Lotte er ook waren.
Ik boog naar haar toe en fluisterde: “Ik vertel je straks alles, beloofd.”
“Dat is je geraden,” zei ze zacht.

Ik besloot het onderwerp te veranderen omdat ik merkte dat de dames een beetje nerveus waren. “Heb je Bjorn gebeld?”
Mandy knikte. “Ja, ze hebben een kleine voorraad over. Dat wisten wij niet eens en hebben ook niet om gevraagd, maar Bjorn had dit geregeld omdat hij wist dat deze voorraad zo doorheen zou gaan, omdat ze zo goed verkopen. Hij heeft ons beloofd dat hij zal regelen dat het zo snel mogelijk geleverd wordt. Dat was heel lief van hem. Hij denkt dat het binnen twee dagen al zal zijn. En hij heeft zijn mensen opdracht gegeven om onze nieuwe jurken als eerste te produceren. Ik heb hem gezegd dat we hem ooit een lekker etentje gaan trakteren.”
Ik knikte goedkeurend. “Heel goed! Wel supertof van Bjorn wat hij voor ons doet.”
“Ja, hij vond het heel erg voor ons.”
Ik keek achterom naar Lotte en Anna, die elkaars handen vasthielden. “Is het gelukt met de aangifte?”
“Yep,” zei Anna kort.

Intussen waren we bij het politiebureau aangekomen. Vastberaden trok ik Mandy mee en we liepen naar binnen, gevolgd door Anna en Lotte. Bij de receptie vroeg ik vriendelijk of ik Sofie Hilverst kon spreken.
Een jonge vrouw, gekleed in politiekleding, keek me aan. “Heeft u een afspraak?”
“Nee, eigenlijk niet. Kunt u misschien vragen of ik Sofie kan spreken?”
“Dat gaat niet zomaar, meneer. U moet eerst een afspraak maken.”
Ik zuchtte. Daar was ik al bang voor. Jammer dat Bram er niet was. Dan maar buiten wachten, dacht ik.

“Hee, jullie zijn de vrienden van Bram, toch?” klonk het achter ons.
“Ja, dat zijn we inderdaad,” antwoordde Mandy.
Ik herkende de man meteen. Dat was Brams partner. Alleen kon ik zijn naam niet meer herinneren. Hij was de rechercheur.
“Gerard, toch?” vroeg Mandy voorzichtig.
Hij stak zijn hand uit. “Ja, klopt. Bram is mijn partner. Wat komen jullie hier doen?”
Ik greep mijn kans. “Gerard, is het mogelijk dat ik Sofie, die vanmorgen hier binnengekomen is, even spreek?”
“Heb je een afspraak?” vroeg hij.
“Nee, eigenlijk niet, maar het is dringend. Alsjeblieft?”

Hij fronste en keek ons beurtelings aan. “Wat is er aan de hand?”
“Sofie werkt als stagiaire bij ons en wordt verdacht van inbraak. Maar ik weet inmiddels dat ze onschuldig is. Het gaat helemaal niet goed met haar. Ze heeft een traumatische ervaring gehad en ik ben de enige die weet hoe ik haar kan helpen.”
“Hoe dan?” vroeg hij rustig door.
Ik knarsetandde. “Ik heb zelf ook zo’n traumatische ervaring gehad. Ik weet ongeveer hoe ze zich voelt. Ik denk dat ik haar kan helpen. Alsjeblieft… is zij nog hier?”
Gerard zag de ernst in mijn ogen en keek naar de agente achter de balie. “Ik handel dit wel af. Kom maar mee naar mijn kantoor.”

Gerard wees naar de stoelen toen we het kantoor binnenliepen. “Daar kunnen jullie zitten.”
Ik keek nieuwsgierig om me heen. Het was een typisch politiekantoor; overal lagen mappen en losse papieren. Het bureau was een beetje rommelig. Hier werkte Bram dus, dacht ik.
Gerard zag mijn blik. “Dit is eigenlijk niet mijn kantoor. Iedereen mag deze ruimte gebruiken als ze iemand onder vier ogen willen spreken of rustig willen werken. Bram en ik zitten gewoon in de gezamenlijke ruimte, veel gezelliger.” Hij nam plaats op de bureaustoel. “Nou, brand maar los.”
“Er is bij ons ingebroken in de winkel. Sofie heeft zomaar bekend, maar ik weet dat ze onschuldig is. Ik ben vanmiddag bij mijn therapeut geweest en zij denkt er hetzelfde over. We denken dat Sofie in paniek raakte en daarom zomaar bekende. Ze wist geen raad meer. Ze heeft een ernstige traumatische ervaring gehad. Het gaat helemaal niet goed met haar en ik weet hoe ik haar kan helpen. Laat mij met haar praten.”
Gerard keek me bedachtzaam aan. “Waarom zou Sofies therapeut haar niet kunnen helpen?”
Ik wilde meteen antwoorden, maar sloot net op tijd mijn mond. Het had niet veel gescheeld of ik had me versproken. Verdomme, wat was dit moeilijk.
Tot mijn verrassing nam Lotte het woord: “Ik denk dat Sofie en haar therapeut niet op één lijn staan. Ik heb de indruk dat Sofie niet graag naar de therapie gaat.”
Mandy knikte instemmend.
Ik keek Lotte dankbaar aan en richtte me weer tot Gerard. “Laat mij met haar praten, alsjeblieft. Ik weet zeker dat ik haar kan helpen. Doe jij deze zaak?”
“Nee,” zei hij kalm. “Ik weet alleen dat ze vanmorgen hierheen gebracht is en dat er bij jullie winkel is ingebroken. Verder weet ik niets.”
“Wil je je collega die de zaak doet vragen of ik Sofie kan spreken?” drong ik wat ongeduldig aan.
Mandy legde verontwaardigd haar hand op mijn arm toen ze mijn toon hoorde. “Danny! Doe eens wat rustiger.”
Gerard lachte zachtjes. “Ik mag jou wel, Danny, zo vastberaden. Ik zal eens kijken wat ik voor je kan doen. Blijf hier maar zitten.’’

Toen de deur dichtsloeg, keek Mandy me indringend aan. Ik lachte schaapachtig terug. “Ik weet dat je iets verbergt.”
Ik zweeg even en knikte toen. “Ja, dat klopt. Ik heb Vera beloofd om het aan niemand te vertellen, behalve aan jou. Maar we hebben nog geen gelegenheid gehad om onder vier ogen te praten.” Ik keek verontschuldigend naar Anna en Lotte. “Sorry, we vertrouwen jullie wel, maar het is gewoon beter dat zo min mogelijk mensen dit weten.”
Lotte glimlachte lief. “Het maakt mij niets uit, ik ben allang blij dat je alles doet om Sofie te helpen.”
“Idem dito,” knikte Anna.
Ik voelde dat Mandy me nog steeds indringend aankeek en richtte mijn blik op haar. “Straks zal je alles begrijpen. En jullie ook trouwens, Anna en Lotte. Dan wordt duidelijk waarom Sofie zich de laatste weken zo vreemd gedroeg. Maar ik moet eerst met Sofie praten, want de tijd dringt.”
“Waarom zo’n haast?” vroeg Anna.
“Dát kan ik juist niet vertellen,” zuchtte ik gefrustreerd.
Lotte legde haar hand op mijn been. “Zeg gewoon niks en doe gewoon je ding.”
Ik glimlachte. “Dank je wel. En is mijn vrouw het daar ook mee eens?” Ik keek Mandy plagerig aan.
“Het lijkt erop dat ik wel moet, hè? Natuurlijk vind ik het prima. Soms mag je wel ietsje rustiger aan doen,” zei ze.

Het duurde langer dan we dachten. Ondertussen had Mandy Kelly gebeld om te vragen of ze straks onze kinderen kon ophalen en oppassen, want we wisten niet hoe laat we terug zouden zijn. Kelly vertelde dat we hierna gewoon naar Twins moesten gaan, omdat Elise daar zou koken. Vanavond hadden we eigenlijk volleybaltraining, maar Anna had aan Sara doorgegeven dat wij allemaal niet zouden komen. En ik zat ongeduldig te wachten op de stoel. Elke seconde telde.

De deur ging eindelijk open. Gerard kwam binnen met een man met een dikke snor. ‘’Dit is hoofdagent Verschoor, hij leidt de zaak rond Sofie. Ik laat jullie even alleen.’’ Gerard verdween weer en wij stelden ons voor aan agent Verschoor. Hij nam plaats op de bureaustoel.
‘’Zo,’’ zei hij. ‘’Ik hoorde dat je Sofie wilt spreken? Leg eens uit.’’
Voor de zoveelste keer deed ik mijn verhaal. Toen ik klaar was, bleef hij stil en trommelde met zijn vingers op het bureau terwijl hij nadacht. ‘’Het is misschien wel een goed idee,’’ mompelde hij, meer tegen zichzelf.
Ik keek verrast op. Die reactie had ik niet verwacht.
‘’Sofie praat met niemand,’’ vervolgde hij. ‘’Het is ons niet gelukt om haar aan het praten te krijgen. Niet ons, niet haar ouders. We wachten eigenlijk op Sofie’s therapeut, maar die kan pas eind van de middag komen.’’
Ik keek verheugd op. Dat was mijn kans! ‘’Laat mij met haar praten!’’ vroeg ik iets te enthousiast.
Mandy kneep hard in mijn hand, maar ik negeerde het. De agent keek me peinzend aan. ‘’Je bent er zeker van dat jij haar kan helpen?’’
‘’Heel zeker,’’ antwoordde ik vastberaden.
Hij knikte langzaam. ‘’Prima. Maar eerst moeten we haar ouders vragen of ze het goed vinden. Ze zitten nu samen met Sofie in de verhoorkamer.’’

‘’Dat komt goed uit,’’ zei ik blij. ‘’Want ik wil haar ouders ook spreken.’’
Hij fronste even, maar stond toen op. ‘’Kom, volg mij maar.’’

Hand in hand met Mandy, met Anna en Lotte achter ons, volgden we agent Verschoor door de gangen. Hij liet ons de ruimte naast de verhoorkamer binnen. Door het grote raam zag ik Sofie daar met haar hoofd naar beneden op de stoel zitten. Het brak mijn hart en ik hoorde Lotte een zacht geluidje maken. Aan de andere kant van de kleine tafel zaten Sofies ouders, die probeerden hun dochter aan het praten te krijgen.

‘’Blijf hier,’’ zei de agent, en hij verdween weer. Even later zagen we hem de verhoorkamer binnengaan om Sofies ouders te vragen mee te komen. Een paar tellen later stapten ze bij ons binnen. De moeder keek ons verrast aan. ‘’Wat een aangename verrassing dat ik jullie hier tref.’’
‘’Hoe gaat het met haar, Inge?’’ vroeg Lotte direct, terwijl ze Inges opmerking negeerde.
‘’Niet zo best. Ze wil niet praten, ook niet tegen ons,’’ antwoordde ze somber.

We kenden Inge al, omdat ze een paar keer in de winkel was geweest. Maar Sofies vader kenden we niet, dus we stelden ons aan hem voor. Hij heette Richard.

‘’Maar ze is onschuldig,’’ zei Inge ineens serieus.
‘’Dat weten we,’’ reageerde Mandy rustig.
Richard en Inge leken verrast. ‘’Ik dacht dat jullie haar als mogelijke dader verdachten?’’
‘’Dat klopt, maar nu niet meer. Dat komt door Danny,’’ zei Lotte, terwijl ze naar me keek.

Ik stapte naar voren. ‘’Richard, Inge, ik weet hoe ik haar kan helpen. Vinden jullie het goed als ik met haar praat? Jullie weten dat ik ook een traumatische ervaring heb gehad.’’
Inge keek Richard vragend aan, en hij haalde zijn schouders op. ‘’Als je weet hoe je onze dochter kan helpen, dan mag je met haar praten – als de politie het ook goed vindt.’’
‘’Maar voordat ik met haar ga praten, wil ik eerst jullie iets vragen,’’ zei ik plotseling serieus.
‘’O? Wat dan?’’ vroeg Inge nieuwsgierig.

Ik haalde diep adem. Ik had een plan in mijn hoofd, maar was het alweer vergeten. Daarom besloot ik het er maar rechtuit uit te gooien: ‘’Ik denk dat jullie een andere therapeut voor Sofie moeten zoeken.’’
‘’Pardon?’’ riep Inge verbaasd. Richard trok een wenkbrauw op, maar zweeg, alsof hij zijn vrouw het woord liet doen. Ook agent Verschoor leek verrast, want hij ging wat meer rechtop staan.
‘’Ik denk dat Sofie en haar therapeut niet bij elkaar passen. Soms moet er een klik zijn met een therapeut. Je moet diegene vertrouwen, dat is heel belangrijk. Maar ik merk dat Sofie dat niet heeft bij haar huidige therapeut. Ze zag er altijd tegenop als ze naar therapie moest. Natuurlijk vond ik dat zelf ook nooit leuk, maar ik ging wel omdat ik beter wilde worden, en ik wist dat mijn therapeut mij kon helpen. Bij Sofie is dat anders. Zij wil er het liefst nooit meer heen.’’
Inge schudde resoluut haar hoofd. ‘’Geen sprake van. De therapeut die we voor Sofie hebben gekozen, is een van de besten. Ze heeft tot nu toe al haar cliënten goed behandeld. Ik heb er vertrouwen in dat ze Sofie kan helpen. Het kost alleen tijd.’’
Ik had verwacht dat ik zou stamelen omdat ik niet wist wat ik moest antwoorden, maar de woorden kwamen vanzelf: ‘’Alles moet een eerste keer zijn, toch? Maar ik zie geen enkele verbetering bij Sofie.’’
‘’Pardon?’’ onderbrak Inge me fel. ‘’Geen verbetering? Wat praat je nou voor onzin?’’ Haar stem klonk steeds bozer. Richard legde zijn hand op haar arm om haar te kalmeren.

‘’Laat mij met haar praten, dan zullen jullie het zelf zien,’’ zei ik kalm en zelfverzekerd.
‘’Prima, ga je gang. Ze zegt toch niets!’’ beet Inge me bijna toe.
‘’Inge!’’ riep Richard bestraffend. Hij keek mij verontschuldigend aan. ‘’Je mag met haar praten. Ik ben benieuwd.’’
‘’Maar als ik gelijk heb, willen jullie dan overwegen een andere therapeut voor haar te zoeken?’’ vroeg ik voorzichtig.
‘’Nee,’’ zei Inge onmiddellijk. ‘’Jenna is een van de besten en zij zal haar helpen.’’
‘’Inge,’’ zei haar man aarzelend. ‘’Vind je niet dat het allemaal wel erg lang duurt? Je zou verwachten dat Sofie sneller geholpen werd.’’
Inge keek hem ongelovig aan. ‘’Ries! Ze is verdomme verkracht!’’
‘’Ja, ja, ik weet het,’’ suste hij. ‘’Danny, ga jij maar eerst met Sofie praten. Daarna praten we verder.’’

De agent Verschoor deed de deur open en ik keek vluchtig naar mijn vrienden. Mandy kneep zacht in mijn hand en knikte bemoedigend. Ik volgde de agent, die me onderweg instructies gaf over wat ik wel en niet mocht. Ik beloofde me aan de regels te houden en hij liet mij de verhoorkamer binnen.

Sofie keek niet eens op toen ik binnenkwam. Ze zag er verloren uit. Heel even wierp ik een blik op de grote spiegel en wist dat iedereen ons kon zien. Ik wendde mijn ogen af en ging voorzichtig tegenover haar zitten. Ze bleef me negeren.
‘’Je vindt het toch niet erg dat ik hier kom zitten?’’ begon ik zacht. Zoals ik had verwacht, kreeg ik geen reactie.
Ik legde mijn handpalmen plat op de tafel. ‘’Ik weet dat je onschuldig bent.’’
Sofie hief plots haar hoofd op en keek me enigszins verrast aan.
Ik boog me iets naar voren, waarop ze een klein beetje achteruit deinsde. Meteen trok ik me ook terug. “Sorry, je bent toch niet bang voor mij, hoop ik?’’
Heel even gebeurde er niets, en toen zag ik haar hoofd zachtjes schudden.
‘’Sofie, ik weet wat je in het magazijn deed,’’ zei ik rechtuit.
Nu keek ze me recht in de ogen aan, alsof ze niet kon geloven wat ik zei.
‘’Je verbergt iets. Je wilt dat niemand het weet. Vooral je therapeut niet.’’
Haar grote ogen verrieden dat mijn vermoeden juist was.
Ik boog me nogmaals voorzichtig naar voren, en dit keer ontweek Sofie mijn blik niet. Het leek alsof ze heel graag wilde horen wat ik te zeggen had.
‘’Je hebt angstaanvallen,’’ zei ik rustig.

In de ruimte naast de verhoorkamer snakte Mandy hoorbaar naar adem. Ze hoorde dat ook de anderen om haar heen verstijfden. Inge kwam dichterbij het raam staan, alsof ze geen woord wilde missen. Haar gezicht sprak boekdelen: totale verbijstering.

Sofie verroerde zich niet. Maar aan haar blik te zien zat ik opnieuw goed.
‘’Je hebt nog steeds last van angstaanvallen. Die keer dat ik je betrapte in het magazijn was je zo buiten adem. Niet van de schrik, maar omdat je een aanval had gehad. En die andere keren dat je zo lang wegbleef, had je tijd nodig om bij te komen. Heb ik het goed?’’
Sofie wendde haar blik af en zei niets. Heel voorzichtig schoof ik mijn hand naar voren en pakte de hare. Ik was bang dat ze haar hand zou terugtrekken, maar dat deed ze niet. Integendeel, ze kneep er zacht in.
‘’De reden dat je dit verzweeg, is omdat je niet meer naar therapie wilt. Je wilt dat dit zo snel mogelijk voorbij is. Daarom hou je alles voor jezelf. Klopt dat?’’
Langzaam rolden de tranen over Sofies wangen, en toen knikte ze.

In de ruimte hiernaast heerste een doodse stilte. Inge drukte haar neus bijna plat tegen het raam, zo gebiologeerd volgde ze het gesprek tussen Danny en Sofie. Mandy glimlachte; ze was zó trots op haar man. Het bleef haar verbazen hoe hij het telkens weer voor elkaar kreeg. Ze keek opzij en zag dat Lotte vochtige ogen had en zich in de omhelzing van Anna bevond, die zelf met een brede grijns toekeek. Mandy richtte haar blik terug naar de verhoorkamer. Ze wilde geen seconde missen van wat haar man daar deed.

‘’Sofie, wil je me alsjeblieft aankijken?’’ vroeg ik rustig.
Heel even bleef ze stil, toen zochten haar waterige ogen voorzichtig de mijne op.
‘’Je vindt de therapie niet leuk, hé?’’
Ze schudde zachtjes haar hoofd terwijl haar tranen bleven stromen.
‘’Je weet wel dat het nodig is… maar wat als ik voor jou een andere therapeut regel? Mijn therapeut, die mij heeft geholpen, bijvoorbeeld?’’
Heel even staarde ze me aan, toen schudde ze haar hoofd. ‘’Dat wil mama niet,’’ fluisterde ze zacht.

Ik had de neiging om naar de spiegel te kijken, rechtstreeks naar Inge, maar dat kon ik niet maken. Ze wilde alleen het beste voor haar dochter – precies wat ik zelf ook zou doen. Alleen wist ze niet wat die gluiperd Jenna haar allemaal aandeed.

‘’Wat als ik je ouders overtuig, zodat je wél een andere therapeut mag krijgen? Zou je dat willen?’’
Ze snikte en knikte.
‘’Wil je dan ook mijn therapeut? Ik kan haar je echt aanraden. Ze is heel aardig.’’
Ze knikte opnieuw.
‘’En nog één ding, Sofie… Jij hebt onze winkel niet ingebroken, toch?’’
Ze bleef even stil, toen schudde ze haar hoofd bijna onzichtbaar.
‘’Hey, ik ben slechtziend, hé?’’ zei ik plagend.
Haar mondhoeken kropen omhoog. ‘’Nee,’’ fluisterde ze.
‘’En slechthorend,’’ grijnsde ik ondeugend.
Sofie lachte zachtjes en zei toen duidelijk: ‘’Nee, ik heb niet bij jullie ingebroken. Ik was gewoon in paniek geraakt.’’
‘’Ik weet het,’’ zei ik zacht. Ik stond op en stak mijn hand uit. ‘’Ga je met mij mee? We laten deze verschrikkelijke kamer achter ons.’’
Ze lachte opnieuw, kwam langzaam overeind en nam mijn hand aan.

De deur ging vanzelf open door agent Verschoor, die ons met een knikje toestemming gaf. Inge rende op haar dochter af en omhelsde haar innig, alsof ze elkaar al jaren niet hadden gezien. Ik hoorde ze praten maar verstond het niet. Ik kreeg een klap op mijn schouder van Richard. ‘’Bedankt,’’ zei hij oprecht. ‘’Sofie krijgt een andere therapeut.’’
Ik glimlachte. ‘’Graag gedaan, ik ben blij dat ik haar kan helpen. Ze is een goede meid.’’
Inge was klaar met Sofie en keek mij aan. ‘’Ik moet me diep verontschuldigen, Danny. Het spijt me heel erg dat ik kwaad werd.’’
Ik wuifde het nonchalant weg. ‘’Niet nodig, je wilt gewoon het beste voor je dochter. Ik zou precies hetzelfde doen. Het is allang goed.’’
Ze omhelsde me stevig en ik klopte zachtjes op haar rug. ‘’Maak je niet druk,’’ fluisterde ik tegen haar oor.
Ze verbrak de knuffel en keek me dankbaar aan. ‘’Wil je straks de gegevens van je therapeut naar mij sturen?’’
‘’Dat gaat goed komen,’’ zei ik glimlachend.

Na de knuffel van haar vader keek Sofie een tikkeltje nerveus naar Mandy, Anna en vooral Lotte. ‘’Het spijt me, ik…’’
‘’Stil maar,’’ onderbrak Lotte haar en sloot haar liefdevol in haar armen. ‘’We zijn allang blij dat je onschuldig bent. Je mag een paar dagen vrij nemen om bij te komen, en dan zien we je graag weer terug in het atelier.’’
Sofie schudde haar hoofd. ‘’Nee, ik wil morgen gewoon komen. Ik heb niet zo veel zin om thuis te zitten.’’
Lotte glimlachte. ‘’Je bent altijd welkom.’’


Mandy kwam naar me toe en pakte mijn hand. Haar blik zei alles: ze was apetrots op me. Ik grijnsde terug. Ze wilde me duidelijk zoenen, maar dit was niet het moment of de plek. Straks kreeg ik vast wel een dikke beloning van mijn vrouw, en ongetwijfeld ook waardering van de anderen. Alleen al bij dat vooruitzicht voelde ik me nog vrolijker.
Agent Verschoor gaf me een compliment en daarna mochten we naar huis. Buiten namen we afscheid van elkaar. Terwijl Anna en Sofie elkaar omhelsden, zag ik een vrouw naderen. Het eerste wat me opviel was haar pikzwarte, lange haar. Toen ze dichterbij kwam, besefte ik dat ze een oudere vrouw moest zijn – ik schatte haar ergens boven de zestig.
‘’Jenna!’’ riep Inge verheugd.

Alsof er een ijzige wind langs me heen streek, kreeg ik het plotseling koud, terwijl de zon warm op mijn huid scheen. Mandy merkte mijn reactie meteen, maar hield wijselijk haar mond.

‘’Hallo Inge,’’ begroette Jenna haar. Haar stem was hoog, onnatuurlijk hoog, bijna akelig. ‘’Wat is hier allemaal gebeurd?’’
‘’Jenna, ik wilde je net gaan bellen. De situatie is veranderd. Sofie mag naar huis. Ze heeft bekend dat ze onschuldig is, dankzij de hulp van deze meneer,’’ zei Inge vrolijk.
Jenna’s ogen gleden scherp naar mij. In die blik zat iets waardoor mijn koude rilling alleen maar dieper werd. Mandy schoof ongemerkt iets dichterbij, alsof ze mij wilde beschermen.
‘’O, dat is fijn om te horen. Goed gedaan, meneer,’’ zei Jenna vlak. Vervolgens richtte ze zich tot Sofie. ‘’Dan zie ik je morgen weer in mijn praktijk.’’
Sofie kromp ineen. Anna merkte het ook en legde beschermend een hand op haar rug.

‘’Daarover gesproken,’’ viel Inge snel in. ‘’We hebben net besloten dat we voor Sofie een andere therapeut willen. Het ligt absoluut niet aan u, maar Sofie voelt zich niet prettig. Dat kan gebeuren. Ze krijgt een nieuwe therapeut – dezelfde die Danny geholpen heeft. Hoe heet ze ook alweer, Danny?’’
‘’Vera,’’ antwoordde ik kort. Ik noemde expres geen achternaam.
‘’Vera van Veen?’’ vroeg Jenna, ijzig kalm.

Een paniekgolf sloeg door me heen, maar ik dwong mezelf kalm te blijven. ‘’Ja, dat klopt.’’
Haar ogen vernauwden zich, alsof ze mijn spanning rook, maar daarna richtte ze zich weer op Inge. ‘’Dat vind ik heel vervelend om te horen. Ik kan u verzekeren dat Sofie en ik uitstekend samenwerken. Ze heeft het gewoon zwaar. Het is logisch dat ze weerstand voelt, maar een andere therapeut zal hetzelfde doen als ik. Bovendien ken ik haar nu door en door. Ik kan haar het beste helpen. Ik beloof u: binnen drie maanden gaat ze beter zijn.’’
Inge keek verbaasd op. Richard stapte naast zijn vrouw. ‘’Waarom kan dat nu ineens wel, en niet eerder?’’
Heel even was Jenna van zijn stuk gebracht. Ik voelde een triomfantelijke grijns opkomen. Maar ze herpakte zich snel. ‘’Omdat Sofie vorige week een doorbraak heeft gehad,’’ zei ze kalm.

Een leugen. Ik wist het zeker. Die bitch. Mandy kneep zacht in mijn hand; ze voelde mijn woede, maar zei niets.
Inge en Richard wisselden een blik, een woordeloze overleg. Sofie werd nerveuzer en schoof onbewust dichter tegen Anna aan. Anna bleef onverzettelijk staan.

Jenna bleef kalm en vriendelijk ogen, maar ik wist: vanbinnen kookte ze.
‘’Sorry, Jenna,’’ zei Richard beslist. ‘’We kiezen toch voor een andere therapeut. Nogmaals, het ligt niet aan u. Ik hoop dat u het ons niet kwalijk neemt.’’
Jenna boog licht, haar gezicht ondoorgrondelijk. ‘’Zoals u wilt. Ik vind het onverstandig en jammer, maar het is jullie keuze. Vera van Veen dus? Dan stuur ik de gegevens wel door.’’

Even later vertrok Jenna weer en ik keek toe hoe ze wegliep. Het leek alsof er stoom uit haar oren kwam. Ik kon er niks aan doen maar moest breed grijnzen. Toch verdween die al snel. Zou ze Vera confronteren? Straks maar een berichtje naar haar sturen.

We namen opnieuw afscheid van de ouders en Sofie en wandelden richting de winkel Twins. Tijdens het lopen keek Mandy me vragend aan. Ik schudde mijn hoofd en fluisterde dat we het thuis moesten bespreken, maar zei wel dat alles weer goed was.

In de kantine heerste een gezellige chaos. We werden hartelijk verwelkomd door onze kinderen. Lizzy en Lindsay sprongen dolenthousiast in onze armen. De geur van eten hing heerlijk in de lucht: Elise was net klaar met koken en was bezig alles op tafel te zetten. Tom lag tevreden in de box en Stijn zat op schoot bij Kelly. Nick en Bram stonden gezellig te kletsen, tot Bram ons opmerkte. Hij keek ons grijnzend aan. ‘’Wat hoor ik nou allemaal? Hebben jullie mijn partner lastiggevallen?’’
Anna grijnsde terug. ‘’Wij niet, Danny wel.’’
Ik keek haar verontwaardigd aan terwijl ik Lizzy op de grond zette.
‘’Aan tafel!’’ riep Elise luid.

We schoven allemaal aan tafel en Elise schepte eten op mijn bord.
‘’Nou, vertel op, Danny!’’ zei Bram ongeduldig.
Ik wilde net beginnen, maar Mandy legde haar hand op mijn arm. ‘’Nee, ga jij maar eten, wij vertellen het wel.’’

Daar zei ik geen nee tegen, want ik had flinke honger. Op de terugweg had ik al gemerkt dat ik licht in mijn hoofd was. Ik had bijna de hele dag niets gegeten. Dus ik viel aan op mijn bord. Ondertussen vertelden de dames in geuren en kleuren wat er allemaal gebeurd was, maar eerlijk gezegd volgde ik er weinig van. In no time had ik mijn bord leeg en schepte ik vrolijk nog een keer op. Al snel voelde ik me weer helder worden.

Een klein kwartier later waren de dames uitgepraat en ik uitgegeten. Ik leunde tevreden achterover en zag dat iedereen me bewonderend aankeek. Ik glimlachte alleen maar.
‘’Ik ben onder de indruk,’’ zei Bram.
‘’Ja, ik ook! Wauw, Danny!’’ beaamde Elise.
Nick stak zijn duim op terwijl hij door at.
‘’Eigenlijk zouden we niet verbaasd moeten zijn, maar jeetje… complimenten,’’ zei Kelly.

Via mijn ooghoek zag ik Mandy trots naar mij kijken.

Lizzy, Lindsay en Stijn waren al snel klaar met eten en gingen achterin spelen.
‘’Ja, hij was geweldig. Ik ben dankbaar dat hij Sofie gered heeft. Hij kan zeker een beloning van mij verwachten,’’ zei Lotte plotseling.
Ik knipperde verrast met mijn ogen.
Ze lachte lief. ‘’Als ik voldoende hersteld ben en ik weer aan de pil ben, kom ik je ophalen.’’
‘’Maar Lotte…’’ stamelde ik.
‘’Hou je mond. Ik ga je gewoon ontvoeren. We doen een leuk rollenspel,’’ zei ze met een ondeugende knipoog.
Ik staarde haar ongelovig aan, terwijl Elise luid giechelde. ‘’Moet je wel lang wachten,’’ riep ze.
We schoten allemaal in de lach.
‘’Geeft niks, ik hou me aan mijn belofte. Dus bereid je maar voor, Danny,’’ zei Lotte glimlachend.
‘’Lang hoeft hij niet te wachten,’’ mompelde Nick. ‘’Mandy gaat hem vanavond ongetwijfeld rijkelijk verwennen.’’
Mandy knipoogde naar hem.
‘’Mag ik meedoen?’’ zei Kelly grappend.
Mandy lachte. ‘’Vanavond niet, hij is veel te moe. Maar een andere keer mag je gerust meedoen, Kelly. Of je mag hem helemaal voor jezelf hebben.’’
Kelly keek naar Nick. Hij haalde zijn schouders op. ‘’Dat lijkt me wel leuk. Zaterdagavond?’’
‘’Prima,’’ antwoordde Mandy. ‘’Dan komt Nick met Stijn. We vermaken ons wel met de kinderen.’’
‘’Dames en heren, heb ik hier eigenlijk nog iets over te zeggen?’’ vroeg ik verontwaardigd.
‘’Nee,’’ riepen Mandy en Kelly tegelijk.
‘’Waarom zou je? Je zegt toch geen nee,’’ zei Anna ondeugend.
Ik mopperde wat, maar ondertussen keek ik stiekem naar Lotte. Ze gaf me een lieve knipoog. Ze meende het echt. Daarna keek ik naar Kelly, wier ogen glinsterden. Ze had er duidelijk zin in. En eerlijk gezegd, ik ook wel.

‘’Maar even serieus,’’ zei Bram terwijl hij zijn stem verhief. ‘’Weten jullie wie hier ingebroken heeft?’’
‘’Nee, ik heb werkelijk geen idee,’’ antwoordde Anna hoofdschuddend.
‘’Ik ook niet,’’ knikte Lotte. ‘’Het lijkt erop dat het iemand uit de concurrentie moet zijn. Alleen onze beste kleding is gestolen, de rest staat er gewoon nog.’’
‘’Maar we hebben helemaal geen concurrentie!’’ riep Mandy. ‘’We hebben niet eens contact met de eigenaren van de andere winkels.’’
‘’Ik begreep dat de politie morgen hier komt voor het onderzoek?’’ vroeg Bram.
‘’Ja,’’ zei Anna. ‘’Agent Verschoor behandelt de zaak. Maar ik vrees dat ze hier niet veel gaan vinden.’’

Bram knikte langzaam, zichtbaar nadenkend. ‘’Hebben jullie lastige klanten gehad?’’
‘’Ja, zeker, maar dat is alweer een tijdje geleden,’’ zei ik, terugdenkend aan die irritante klant die niet wilde luisteren.
‘’En zijn er de laatste tijd ruzies geweest met vrienden, familie of kennissen?’’ vroeg Bram verder, bijna alsof hij weer aan het werk was.
Mandy, Lotte, Anna en ik keken elkaar aan en schudden ons hoofd.
‘’En jullie, Elise, Kelly en Nick?’’
Ook zij gaven ontkennend antwoord.
Bram zuchtte. ‘’Lastig,’’ mompelde hij in zichzelf.
‘’Zou het onderzoek morgen misschien iets opleveren?’’ vroeg Lotte hoopvol.
‘’Nee, ik denk het niet. Er zijn geen sporen van inbraak. Misschien vinden ze vingerafdrukken, maar de dader zal niet zo dom zijn geweest om alles met blote handen aan te raken. Waarschijnlijk gaat de politie vooral rondvragen bij andere winkels en online kijken of jullie kleding en ontwerpen ergens te koop worden aangeboden. Maar verder zal er niet veel uitkomen.’’
Ik zag dat Mandy en Lotte elkaar een sombere blik toewierpen. Ik wilde ze zo graag helpen, maar had zelf ook geen idee.

Thuis aangekomen gingen de kinderen meteen naar bed, het was alweer laat voor hen. Mandy en ik bleven nog even buiten zitten, genietend van de warme avondlucht. Ze keek me recht aan. ‘’Ga je me nu eindelijk vertellen?’’
Ik schoof wat beter op het bankje en vertelde haar alles wat Jenna in haar praktijk deed. Toen ik klaar was, kookte Mandy van woede. ‘’Dat meen je toch niet? Ongelooflijk dat iemand zoiets doet. Wat een bitch.’’
Ik legde mijn hand geruststellend op haar been. ‘’We kunnen er niet veel tegen beginnen, meisje. Het belangrijkste is dat Sofie weg is uit de klauwen van die heks.’’
Mandy knikte langzaam. ‘’Ik begrijp nu waarom je zo’n haast had. En ik ben zó blij dat je het hebt gedaan. Ik wil gewoon zeggen dat ik ongelofelijk trots op je ben. Toen jij in de verhoorkamer zat, dacht ik telkens: wat bof ik toch dat hij mijn man is.’’ Ze schoof dichter naar me toe en drukte een intieme zoen op mijn lippen.
Ik glimlachte dankbaar en hield haar stevig vast. Na een korte knuffel stond Mandy ineens op. ‘’Ik ga me even voorbereiden, lieverd.’’
‘’Wat?’’ vroeg ik verbaasd.
Ze gaf me een ondeugende knipoog. ‘’Dat zie je zo wel, schatje.’’ En met een wiegende heupen liep ze naar binnen.

Ik slaakte een diepe zucht en liet mezelf helemaal ontspannen op het bankje buiten. Wat een dag, dacht ik. Alles was volgens plan verlopen, al moest ik toegeven dat ik geluk had gehad dat Jenna pas laat verscheen.
Oh ja, ik moest nog een bericht sturen naar Vera. Ik pakte mijn telefoon en typte snel een appje. Nog geen minuut later kreeg ik een duimpje terug. Prima. Ik legde mijn telefoon weg en liet mijn blik omhoog glijden, naar de lucht die langzaam donkerder werd.
Maar wie heeft er dan in onze winkel ingebroken? In mijn hoofd ging ik al mijn familieleden, vrienden en kennissen langs, maar er kwam niemand in me op die verdacht kon zijn. Ik slaakte opnieuw een zucht. Dat was zorg voor later. Vandaag had ik al meer dan genoeg gedaan.

‘’Ga je mee, lieverd?’’ vroeg Mandy lief, terwijl ze voor me stond in een dunne badjas.
‘’Mandy…’’ zei ik aarzelend.
‘’Vertrouw me,’’ fluisterde ze en stak haar hand uit.
Ik nam haar hand aan en we liepen naar boven. Tot mijn verrassing sloeg Mandy linksaf, richting de logeerkamer. Het bed was al klaargemaakt. ‘’Kleed je helemaal uit en ga op je buik liggen.’’
Ik deed wat ze vroeg en ging naakt op het bed liggen. Mandy sloot de deur en kwam vlak onder mijn billen zitten. ‘’Zo goed?’’
Ik bromde instemmend. Ik voelde dat ook zij naakt was. Een paar druppels olie gleden over mijn rug, koud in het begin maar al snel heerlijk warm toen ze het uitwreef.
‘’Sluit je ogen, Danny, en laat je helemaal gaan,’’ zei ze zacht.

Haar warme handen verspreidden de olie over mijn rug en begonnen te masseren. Ik kreunde tevreden. Mijn schouders pakte ze stevig aan, mijn boven- en onderrug juist wat rustiger. Soms liet ze haar vingertoppen sensueel over mijn huid glijden, wat me een zalig gevoel gaf. Hier en daar masseerde ze harder als ze merkte dat een spier vastzat. Mijn hoofd werd leeg en ik dommelde bijna weg.

Plotseling voelde ik twee harde punten over mijn rug strelen. Mijn lijf spande zich meteen aan. Een zacht gegrinnik klonk vlakbij mijn oor. ‘’Aha, is mijn meneertje meteen wakker?’’
Ik bromde onverstaanbaar en hoorde haar weer lachen. Ze drukte haar lichaam stevig tegen me aan, haar volle borsten warm tegen mijn rug. Een diepe zucht ontsnapte me. Haar lippen vonden mijn nek en ze zoog zachtjes. Ik genoot intens.

‘’Draai je om,’’ fluisterde ze.
Ze schoof iets omhoog zodat ik kon draaien. Mijn erectie negeerde ze volledig en ging plat op me liggen, heerlijk warm. Ik sloeg mijn armen om haar heen en streelde haar zachte rug. Haar vertrouwde geur vulde mijn neus. Op dat moment voelde ik me de gelukkigste man ter wereld.

‘’Ik hou echt heel veel van jou,’’ zuchtte ik.
Mandy kuste mijn borst. ‘’Ik ook van jou, lieverd. Al helemaal na wat je vandaag hebt gedaan. Ik ben zo blij dat ik met jou getrouwd ben.’’
Mijn handen gleden langzaam naar beneden en knepen stevig in haar ronde billen. Ze grinnikte zacht. ‘’Straks ga je nog twee keer vreemd.’’
Ik lachte. ‘’Nee hoor, want ik doe nooit iets stiekem.’’
Mandy liet haar vingertopje rondjes draaien over mijn borst. ‘’Was je verrast door Lotte?’’
‘’Ja,’’ knikte ik.
‘’Danny,’’ zei ze serieus. ‘’Het is helemaal niet zo dat Lotte geen mannen meer wil. Ze heeft gewoon minder behoefte, maar ze kan echt wel genieten hoor… zeker van jou.’’
‘’Oké,’’ mompelde ik, terwijl ik haar billen zacht masseerde. Ik kon ze gewoon niet negeren, ze waren veel te mooi.
‘’Doet het niet een beetje pijn?’’ vroeg Mandy ineens.
‘’Wat?’’ vroeg ik verward.
‘’Je erectie, hij is zo hard.’’
Ik grinnikte. ‘’Nee, niet echt.’’

‘’Mama?’’ klonk het plotseling uit de babyfoon.
Mandy kreunde lang. ‘’Waarom hebben we in godsnaam kinderen genomen?’’
Ik lachte. ‘’En dat vraag je aan mij, mevrouw?’’
Ze giechelde. ‘’Nu kunnen we niet meer terug. Danny, ga jij maar douchen, ik ga wel even bij de kinderen kijken.’’
Met tegenzin kwam ze overeind. Ze wierp nog een blik op mijn erectie. ‘’Zo hard,’’ mompelde ze, terwijl ze haar badjas aantrok. ‘’Wacht een minuut hier en ga dan pas naar de badkamer. Stel je voor dat de kinderen schrikken als ze een gevaarte van je zien.’’ Met een ondeugend lachje verdween ze de kamer uit.
Wat een heerlijke meid, dacht ik gelukkig, terwijl ik met moeite uit bed stapte.

Even later stond ik met gesloten ogen onder de warme stralen. Mijn gedachten dwaalden af naar wat ik vandaag gedaan had. Ik was opgelucht dat Sofie bevrijd was. Ze was een goede meid en verdiende het allerbeste. Ik schaamde me nog steeds dat ik haar eerst had verdacht van de inbraak. Maar goed, uiteindelijk was alles goed afgelopen.

Plotseling voelde ik een warm lichaam, met twee zachte borsten duidelijk tegen mijn rug gedrukt. Ik hapte van schrik naar adem. Haar lichaam schokte van het lachen. Ik wilde me omdraaien, maar ze hield me tegen en begon mijn rug in te zepen met een spons. Ik liet het gebeuren en ontspande me weer. Ze deed niets erotisch, maar toch werd ik hard. Dat gebeurde me vaak bij Mandy: ze hoefde maar iets subtiels te doen en ik raakte al opgewonden. Terwijl Mandy mijn benen inzeepte, werd mijn erectie alleen maar harder, en dit keer begon het zelfs een beetje pijn te doen. Ik probeerde het te negeren en genoot gewoon van wat Mandy met me deed.

Een tik op mijn bil was het teken dat ik me moest omdraaien. Mijn harde pik bungelde recht voor haar gezicht. Ze deinsde niet geschrokken achteruit, alsof ze dit verwacht had. Haar ogen schitterden ondeugend terwijl ze omhoog keek, en zonder aarzeling nam ze me in haar mond. Ik hapte verrast naar adem, maar ontspande me al snel weer, ze deed het goddelijk. Met gesloten ogen legde ik mijn hand tevreden op haar hoofd. Ze pakte me stevig vast bij de stam en begon mijn eikel heerlijk te sabbelen en te zuigen.
‘’O, Mandy,’’ kreunde ik. ‘’Wat doe je dit geweldig.’’
Ze ging sneller, dieper, en concentreerde zich vooral op mijn gevoelige eikel. Het duurde nog geen minuut of mijn orgasme kwam opzetten. ‘’Fuck Mandy, ik kom al bijna.’’
Ik greep haar hoofd steviger vast, mijn benen leken een eigen leven te leiden en begonnen te bewegen. Vanuit mijn kleinste teen verspreidde het genot zich door mijn hele lijf, tot mijn lichaam heftig begon te schokken. Met een harde kreun voelde ik dat ik bleef spuiten. Alles van vandaag – de emoties, stress, paniek en opluchting – kwam er in één klap uit. Mijn hoofd werd licht, sterretjes dansten voor mijn ogen. Ik verloor bijna mijn evenwicht, waarop Mandy snel overeind kwam en me met haar armen stevig tegen haar warme, natte lijf trok.

Toen mijn orgasme eindelijk was uitgeraasd, opende ik versuft mijn ogen en keek recht in de lachende ogen van Mandy. Haar lippen bewogen: ‘’Alles goed?’’
Ik knikte dankbaar. ‘’Heb ik je pijn gedaan?’’
Ze schudde haar hoofd, nog steeds met die lieve glimlach.
Ze zeepte snel mijn voorkant en waste daarna zichzelf terwijl ik toekeek. Toen trok ze de douche uit en ik trok haar naar me toe. ‘’Je was weer geweldig, Mandy.’’
Ze glimlachte stralend. ‘’Alles voor jou, lieverd.’’ Ze gaf me een intieme zoen en wilde zich losrukken uit mijn omhelzing.
‘’Heel eventjes, alsjeblieft. Hier kan ik nooit genoeg van krijgen.’’
Mandy hield op met tegenstribbelen, keek me lief aan en legde haar hoofd op mijn borst.
Als het kon, zou ik de tijd stilzetten…