The Corner

Ik opende mijn ogen en knipperde tegen het schemerdonker. De kamer rook naar zweet, drank en iets muskusachtig wat ik niet meteen kon plaatsen. Naast me lag Ilse, haar blonde haar warrig over het kussen, haar ademhaling nog diep en regelmatig. Toen ik me oprichtte, tolde alles om me heen. Mijn hoofd bonsde, mijn mond was droog als schuurpapier.

Ik zwaaide mijn benen over de rand van het bed, voelde de koude vloer onder mijn blote voeten en stond wankel op. Naakt. We waren allebei naakt. Ik strompelde naar de badkamer, deed het licht aan en kromp ineen tegen het felle tl-licht. In de spiegel staarde een vreemde naar me terug: zwarte vegen mascara onder mijn ogen, lippenstift uitgesmeerd tot over mijn kin, haar dat alle kanten op stond. Ik zag eruit alsof ik door een orkaan was gegaan.

“Mieke?” klonk het zacht en hees vanuit de slaapkamer.

Ik draaide me half om. “Hey… ook wakker?”

“Waar zijn we in godsnaam?” Ilse’s stem trilde. “Hoe laat is het? En… waarom liggen we hier naakt?”

Ik keek op mijn telefoon, die ergens op de grond lag. Vier uur ’s ochtends. En ik heb geen flauw idee waar we zijn.”

Ik schuifelde naar het raam, trok het gordijn een stukje open. Neonlicht van de uitgaansstraat viel naar binnen, dezelfde straat waar we gisteren waren begonnen met cocktails, toen met shots, toen… verder niets meer. Alleen flarden. Muziek. Lachende mannen. Handen op mijn heupen. Ilse die giechelend tegen me aan hing.

“Kom,” zei ik, mijn stem schor. “We kleden ons aan en gaan terug naar het hotel. Dirk en Maarten maken zich vast zorgen.”

“Mieke!!” riep Ilse plots.

Ik draaide me om. Ilse zat rechtop in bed, de lakens tot haar kin opgetrokken. Met grote ogen keek ze naar beneden. Haar handen beefden. Langzaam liet ze het laken zakken en spreidde haar benen een beetje. Tussen haar dijen glinsterde iets wits, dik en glanzend. Het liep traag langs de binnenkant van haar been naar beneden, druppelde op het laken.

Ik voelde mijn maag omdraaien. Mijn eigen dijen voelden plakkerig. Met trillende vingers raakte ik mezelf aan. Twee vingers gleden naar binnen, makkelijk, te makkelijk, en toen ik ze terugtrok zaten ze onder een romige, warme brij. Sperma. Overal. Het sijpelde nog steeds uit me, druppel na druppel.

Ilse’s ogen ontmoetten de mijne. Haar onderlip trilde. “Wat… wat is er gebeurd??”

Ik slikte. Mijn keel brandde. “Aankleden,” zei ik, harder dan ik bedoelde. “Nu. We gaan hier weg.”

Ik griste onze kleren bij elkaar, mijn jurkje lag verkreukeld in een hoek, Ilse’s string hing over een lamp, en probeerde niet te denken aan de natte plekken op het laken, aan de zilte geur die nu overal hing, aan het zachte, zeurderige gevoel diep in mijn onderbuik.

We zeiden geen woord meer terwijl we ons aankleedden. Alleen het geluid van ritsen en gesnik dat Ilse probeerde te onderdrukken. Toen we eindelijk de deur achter ons dichttrokken, trilden mijn benen nog erger dan na de eerste shot van de avond. We moesten naar het hotel. Nu. Voordat iemand ons zou vinden. Voordat we zouden moeten toegeven wat er echt gebeurd was.

We glipten op onze tenen de krakende trap af, Ilse’s hand klam in de mijne. Beneden klonk valse karaoke, een dronken kerel die ‘Sweet Caroline’ uitgilde alsof hij zijn laatste centen verspeelde. In de schemerige bar zaten nog een paar zielige figuren met een glas in de hand, te ver heen om ons op te merken. We schoten langs de toonbank en duwden de deur open.

De frisse nachtlucht sloeg in ons gezicht. Neonlicht knipperde boven de lege straat, glasscherven glinsterden op de stoep. We liepen snel, zonder iets te zeggen, onze armen strak om elkaar heen geslagen alsof we bang waren dat de ander zou verdwijnen. Ilse’s ademhaling was kort en gejaagd, mijn eigen hart bonsde in mijn keel.

Twintig minuten later stonden we voor ons hotel. De receptionist sliep achter de balie, hoofd op zijn armen. Niemand had zelfs maar gemerkt dat we weg waren. Op onze kamer was het donker en warm. Maarten lag dwars over zijn bed te snurken, een lege fles Jack Daniel’s naast zijn kussen. Dirk lag op zijn rug, mond open, een been uit het dekbed gestoken. De hele kamer stonk naar oude whisky en zweet. Geen van beiden had ook maar één keer wakker gelegen, laat staan zich zorgen gemaakt.

Ik sloot de deur zo zacht mogelijk. Ilse liet zich meteen op de rand van haar bed zakken, haar gezicht in haar handen, haar knieën tegen elkaar gedrukt. Haar stem was amper hoorbaar.

“Wat… wat is er gebeurd, Mieke?”

Ik liet me langzaam naast haar zakken. De matras kraakte. Mijn eigen lichaam voelde vreemd aan, gebruikt, plakkerig, alsof het niet meer helemaal van mij was. Flarden kwamen terug, harde bassen, een hand op mijn onderrug, een mond die naar whisky rook, Ilse die lachte en daarna… niets meer. Ik slikte de zure smaak in mijn keel weg.

“Het begint terug te komen,” zei ik zacht. Mijn stem trilde, maar ik dwong mezelf door te gaan. “Ik zet koffie. Sterke koffie. En dan… dan proberen we het samen te reconstrueren. Stukje voor stukje. Alles wat we nog weten.”

Ilse keek op. Ze knikte bijna onzichtbaar, “Oké,” fluisterde ze. “Samen.”

Met z’n vieren hadden we maanden uitgekeken naar dit ene reisje, een week Ibiza, onze allereerste vakantie zonder ouders. Achttien jaar, eindelijk vrij. We hadden alles tot in de puntjes gepland, overdag bakken op het strand, cocktails drinken tot de zon onderging, ’s nachts dansen tot onze voeten eraf vielen. Dirk en Maarten hadden de vluchten en het hotel geboekt, Ilse en ik de bikini’s en de glitteroutfits. Het zou legendarisch worden, zeiden we tegen iedereen die het horen wilde.

We voelden ons onoverwinnelijk. Volwassen. Onaantastbaar. Hoe naïef kun je zijn.

De eerste dagen waren precies zoals we ons hadden voorgesteld: zon, zee, gelach. We trokken met z’n vieren de boulevard af, ontdekten verborgen strandtentjes en clubs waar de muziek al om vier uur ’s middags uit de speakers knalde. ’s Avonds dansten we tot we buiten adem waren, zweet op onze rug, zout op onze lippen.

Overdag splitsten we soms op. Ilse en ik trokken er dan samen op uit: urenlang winkeltjes afstruinen in de stad, nieuwe bikini’s passen, cocktails met veel fruit en weinig alcohol drinken aan het strand. We lagen op onze handdoeken, zonnebrandolie glinsterend op onze huid, en praatten over alles en niets. Hoe fijn het was, geen ouders, geen school, geen regels.

Dirk en Maarten bleven liever hangen waar het bier koud was en de barkrukken comfortabel. “Ga maar lekker jullie ding doen, schat,” zei Maarten dan met een knipoog, zijn hand al om een nieuw flesje bier. Dirk stak zijn duim op en bestelde meteen een rondje voor de hele bar. Ze vonden het prima. Wij ook.

Ik zette twee mokken dampende koffie op het lage tafeltje en ging tegenover Ilse op de grond zitten, mijn benen onder me gevouwen. De geur van koffie vulde de kamer, maar het hielp niet tegen de misselijkheid die nog steeds in mijn maag zat. Ilse staarde in haar mok alsof er antwoorden in dreven. Toen keek ze plots op.

“Die Engelse vent op het strand… hoe heette die ook alweer? Rick of Patrick?”

“Rick,” zei ik meteen. De naam schoot als een kogel door mijn hoofd. “Rick met die flyers. Die met die brede glimlach en die zonnebril die hij steeds op zijn hoofd schoof.”

Ilse knikte langzaam. “Hij kwam reclame maken voor zijn club. ‘Best new place in town’, zei hij. Gratis entree voor mooie meisjes, eerste drankje van het huis.” Ik herinnerde me het nog precies: we lagen op onze buik, bikini’s losgeknoopt om geen strepen te krijgen, toen hij naast ons kwam staan."

“Liefst mooi volk,” had hij gezegd, met een knipoog die te lang duurde. “En jullie twee… jullie zijn precies wat ik zoek.”

We hadden gelachen. Gegiecheld zelfs. Want ja, we kregen de hele week al blikken, gefluit, drankjes aangeboden. Twee achttienjarige meisjes uit Vlaanderen, bruinverbrand, in te kleine bikini’s, we waren een wandelende uitnodiging. Het voelde als een compliment. Als macht.

Rick had ons zijn kaartje gegeven. Gouden letters op zwart karton. “Vanavond opening. Jullie komen toch? Ik zet jullie op de VIP-lijst.” We hadden “misschien” gezegd. Speels. Flirterig. We waren zo fucking trots geweest dat een echte clubeigenaar ons had uitgekozen.

Ik keek naar Ilse. Ze had haar mok nog niet aangeraakt.

“Hij zocht prooi,” zei ze zacht. “En wij… wij liepen er met open ogen in.”

Ik zag hem weer voor me, duidelijker nu, Rick was een dikke luide veertiger met een buik die over zijn riem puilde en een gouden ketting die in zijn borsthaar verstrikt zat. Hij lachte te hard, praatte te hard, sloeg iedereen op de schouder alsof hij al twintig jaar je beste vriend was. Veel show, veel stoefferij: “Ladies, ladies, you are killing me!” riep hij overdreven terwijl hij zijn handen theatraal op zijn hart legde.

Die avond zaten we op het balkonnetje van onze hotelkamer, de zon nog net boven de zee. Ilse en ik hadden ons opgemaakt: glanzende lipgloss, zilveren oogschaduw, onze kortste jurkjes aan. We voelden ons mooi. Gevaarlijk mooi.

“We gaan naar die club van Rick,” zei ik terwijl ik mijn haar losgooide. “Gewoon wij twee. VIP-lijst en zo.”

Ilse grijnsde. “Lekker zonder de jongens een keer. Die zeuren toch alleen maar dat het te druk is of dat de muziek kut is.”

Ilse tilde de mok aan haar lippen, dronk een klein slokje en staarde toen naar het verkreukelde kaartje dat tussen ons op tafel lag. Haar ogen werden groot.

“Kijk,” zei ze schor, terwijl ze de flyer met trillende vingers naar me toe schoof. “Dat plannetje… dat was exact de route die we vanochtend hebben gelopen. Van die trap naar beneden, rechts de straat uit…”

Ik boog me voorover. Op de achterkant stond een simpel zwart-wit plattegrondje, een paar streepjes, een pijltje, en in vette letters: The Corner. Mijn maag draaide om. “Juist,” fluisterde ik. “The Corner. Dat was die bar waar we vanochtend uit kwamen. Waar die dronken kerels nog karaoke aan het brullen waren.”

We waren die avond veel te vroeg. De deur stond op een kier, maar binnen was het stil en donker, alleen een schoonmaker die verveeld met een dweil rondjes draaide. “Kom maar vanaf elf uur,” riep hij. “Dan begint het pas.”

Dus trokken we verder de straat in, op zoek naar een plek waar de muziek al aanstond. We vonden een terras aan de haven, tafeltjes direct aan het water, de zon die langzaam in zee zakte en alles rood kleurde.

We bestelden twee blauwe cocktails met veel ijs en een parapluutje. Toen nog één. En nog één.

“Pfff,” zei ik, terwijl ik nu aan de hete koffie nipte en de herinnering weer bovenkwam. “Die dingen sloegen direct in. Ik was na twee slokken al tipsy.”

Ilse lachte kort, een droevig lachje. “Zwijg maar. Mijn hoofd tolde, maar ik voelde me zó goed. Alsof ik zweefde.”

“Euforisch,” vulde ik aan. “Precies alsof er bubbels in mijn bloed zaten.”

We probeerden slim te zijn: na elke cocktail een Cola. Eén voor één, zeiden we tegen elkaar, dan blijven we fris voor later. Maar de alcohol was sterker dan we dachten, en de serveerder bleef maar bijschenken. De zon zakte verder, de lucht werd paars, de havenlichtjes gingen aan en we zaten op onze hoge krukken te wiegen op de muziek, onze blote benen glimmend in het schemerlicht.

Elke slok maakte alles lichter, warmer, mooier. De wereld werd zacht aan de randen. We lachten om niets, proostten met onze veel te kleurige glazen, zongen mee met liedjes die we half kenden. We voelden ons prachtig. Onaantastbaar. Alsof de hele nacht van ons was.

Rond elf uur vonden we dat het tijd was. De alcohol gonsde prettig in onze benen, onze wangen gloeiden, en we liepen gearmd de straat door, lachend om hoe onze hakken over de kinderkopjes struikelden.

The Corner was niet meer de lege ruimte van eerder. De deur stond nu wagenwijd open, paarse en rode lichten knipperden naar buiten, en de bassen dreunden tot op de stoep. Binnen was het gezellig vol: een mengeling van toeristen zoals wij, halfbezopen, half verliefd op de nacht. Iedereen bewoog op foute discohits uit de jaren zeventig, tachtig, ABBA, Boney M., van die dingen waar onze ouders vroeger op dansten. Mensen met zweterige voorhoofden en glanzende ogen die zich volledig lieten gaan.

We wrongen ons naar de bar. De barman herkende ons blijkbaar door de flyer, want hij riep overdreven enthousiast: “VIP girls! First drink on the house!” Twee knalroze cocktails werden voor ons neergezet, met extra veel ijs en een suikerrandje. We proostten, dronken, en lieten ons meesleuren naar de dansvloer. De muziek was zo hard dat we elkaar amper konden verstaan, dus we dansten gewoon: armen in de lucht, heupen los, haar dat op onze rug plakte. Alles voelde goed. Alles voelde veilig. De wereld bestond alleen nog uit lichtflitsen, lachende gezichten en die heerlijke roes in ons hoofd.

Ilse staarde nog steeds in haar koffie, haar vingers koud om de mok.

“De muziek was nogal oubollig, hè Mieke?” zei ze zacht, bijna verbaasd dat ze het zich nog herinnerde.

Ik knikte langzaam. “Echt foute hits. Maar toch… de sfeer was goed. Iedereen lachte, iedereen danste alsof het de laatste nacht van hun leven was.”

“Het voelde… warm,” fluisterde ze. “Veilig. Alsof er niks kon gebeuren.”

Na een kwartier waren we doorweekt van het zweet, onze haren plakten aan onze voorhoofden en onze jurkjes kleefden aan onze lijven. We wrongen ons terug naar de bar, happend naar adem en lachend om hoe we eruit moesten zien.

“Pauze,” hijgde Ilse, terwijl ze zich met haar elleboog een plekje veroverde.

Ik leunde naast haar, veegde een pluk haar uit mijn gezicht en voelde ineens een zware hand op mijn schouder.

“Hey girls! Are you having fun?”

Rick.

Hij stond pal achter ons, dichterbij dan nodig, met diezelfde brede grijnslach als op het strand. Alleen zag hij er nu anders uit. Geen slonzige short en verschoten T-shirt meer, maar een glimmend wit hemd dat half openstond en een veel te strakke skinny jeans die zijn buik in tweeën leek te knijpen. Het stond hem niet. Maar hij leek er zelf van overtuigd dat hij er verdomd goed uitzag. Hij boog zich voorover, zijn adem warm en naar whisky ruikend in mijn oor.

“VIP-treatment voor mijn favoriete meisjes van vanavond,” riep hij boven de muziek uit, en hij wenkte de barman alsof hij de koning zelf was.

Ilse keek weer naar de koffie, maar haar mondhoeken trokken even, een flauw, bitter lachje.

“Het was eigenlijk best grappig,” zei ze zacht. “Met onze hakken waren we een kop groter dan hij. Hij moest bijna naar ons opkijken toen hij dat grote mondgedoe deed. Die dikke Rick in zijn te strakke jeans, dat witte hemd dat elk moment uit zijn broek kon springen… en wij torenden boven hem uit.”

Ze schudde haar hoofd, alsof ze het beeld nog steeds niet kon rijmen met wat er later gebeurd was.

“Een kleine, dikke man met een te grote mond,” fluisterde ze. “En wij lachten erom. We vonden het schattig. Onschuldig.”

Ik wreef met mijn handen over mijn gezicht alsof ik de herinnering kon wegvegen.

“We gingen weer de vloer op,” zei ik zacht. “Handen in de lucht, helemaal los. Iedereen zong mee met ‘Daddy Cool’, het was zo’n heerlijke, stomme sfeer…”

“En toen, misschien vijf minuten later, voelde ik hem ineens achter mij. Rick. Zijn handen op mijn heupen, dikke vingers die zich vastgrepen.”

Ilse snoof bitter. “Hoe die danste… compleet uit het ritme. Alsof hij met een bezemsteel stond te schuiven.”

“En toch lieten we het toe,” zei ik. Mijn stem klonk vreemd in mijn eigen oren. “Hij drukte zich tegen ons aan, zijn kruis tegen onze billen, en wij… wij lachten erom.”

Ilse keek naar de grond. “Ik vond het grappig. En opwindend. Ik bedoel… een beetje stout doen, een vreemde man die aan je zit in een club, dat hoorde erbij, toch? We plaagden hem zelfs. Duwden expres met onze kontjes naar achteren als hij dichterbij kwam. God, ik was zó dronken,” fluisterde ze.

“Ik ook,” zei ik. “En het ergste is… hoe meer ik erover nadenk, hoe duidelijker het wordt. We hebben hem uitgenodigd. Met elke lach, elke beweging, elk ‘ach, laat maar begaan’.”

“In die drukte zag niemand iets,” zei ze zacht. “Iedereen stond te springen, te duwen, te lachen… en Rick gleed gewoon van jou naar mij en weer terug. Zijn handen overal, zijn kruis dat hij tegen onze billen duwde alsof het per ongeluk was.” Ze beet op haar lip. “Hij had een stijve. Duidelijk. Ik voelde het door die stomme strakke jeans heen.”

Ik knikte langzaam. “Ik ook. Hard, warm, opdringerig. Het was… gênant. Maar ik lachte er gewoon bij.”

Ilse’s stem werd nog zachter, bijna onverstaanbaar. “Ik ging mee in zijn spel.”

“Ik precies hetzelfde,” fluisterde ik terug. Mijn keel deed pijn. “Ik voelde die bobbel en in plaats van weg te draaien… bewoog ik mee. Alsof ik hem wilde laten merken dat ik het oké vond.”

We keken elkaar aan. De stilte in de kamer was zwaarder dan welke muziek ook.

“We waren geen slachtoffers die werden meegesleurd,” zei Ilse uiteindelijk, haar stem gebroken. “We liepen zelf naar hem toe. Stap voor stap.”

De club liep langzaam leeg. De lichten werden feller, de muziek zachter, de vloer plakte van gemorst bier en zweet. Ilse en ik zaten op twee barkrukken, onze wangen rood, onze benen nog nagloeiend van het dansen. Rick dook weer op, nu met een fles in zijn hand en diezelfde overdreven grijns.

“Girls, the night doesn’t have to end yet,” riep hij boven de laatste plaat uit. “Come upstairs with me, one last drink in private. Much cozier!”

We keken elkaar aan. Een halve seconde. Ilse haalde haar schouders op, glimlachte scheef. Ik knikte. Waarom ook niet? Gewoon één laatste glaasje, dachten we. De avond was toch al perfect. Hij ging ons voor, een smalle trap op achter de bar, een deur die hij met een sleutel opendeed. Een klein, rommelig appartement: een bank vol kussens, een salontafel bezaaid met lege blikjes, een tl-lamp die zoemde. Het rook er naar sigaretten en oude whisky.

We praatten een beetje. Over het weer, over België, over hoeveel jaar hij al op Ibiza zat. Niks bijzonders. Ilse en ik stonden al snel bij het raam, kijkend naar de straat beneden, de neonlichten, de laatste dronkaards die nog over de stoep zwalkten, het gevoel dat we boven de wereld zweefden. Achter ons hoorde ik ijsblokjes rinkelen, een kurk die weer op een fles werd gedrukt.

Rick schonk in, nog een keer, en nog een keer.

De glazen waren klein, maar de drank was sterk en zoet tegelijk, het brandde minder na elk slokje. De fles was sneller leeg dan we doorhadden. We lachten te hard om onze eigen grapjes, onze stemmen werden schel, onze bewegingen traag en wiebelig. Ilse leunde zwaar tegen me aan bij het raam, haar hoofd op mijn schouder.

“Ik ben zó dronken,” giechelde ze in mijn oor, haar adem heet.

“Ik ook,” fluisterde ik terug, en ik moest me vasthouden aan de vensterbank om niet om te vallen. We waren geen tipsy meer. We waren goed dronken.

“Toen begon het,” zei ik, mijn stem niet meer dan een fluistering.

Ilse knikte langzaam, haar blik strak op de vloer.

“Ja… zijn handen. Gewoon… over onze billen.”

We stonden nog bij het raam, de straat beneden al bijna leeg, toen Rick geluidloos achter ons kwam staan. Geen waarschuwing, geen grapje. Zijn dikke handen gleden recht naar beneden, grepen ons allebei vast, één hand per kontje, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik schrok. Mijn hele lijf verstijfde. Maar ik zei niets. Ik keek opzij naar Ilse. Zij staarde recht voor zich uit, haar ogen groot, haar lippen iets van elkaar.

“Ik zei niets omdat jij niets zei,” fluisterde Ilse nu, haar stem gebroken.

“Ik ook,” antwoordde ik. “Ik dacht: als Ilse het oké vindt… dan zal het wel oké zijn.”

De alcohol had alles zacht gemaakt. Onze weerstand, onze schaamte, zelfs ons gezond verstand. Zijn handen voelden warm en zwaar, en in plaats van terug te deinzen, stonden we daar maar, lichtjes voorovergebogen tegen het raam, Rick merkte het meteen. Geen protest. Geen stap opzij. Zijn vingers gleden onder de zoom van onze jurkjes, vonden meteen blote huid. “I love girls who wear thongs,” gromde hij tevreden, zijn stem dik en vlakbij ons oor.

Hij haakte een vinger onder het dunne elastiek van mijn string, trok er speels aan, liet het terugschieten tegen mijn huid. Hetzelfde bij Ilse. We giechelden allebei, een zenuwachtig, dronken geluid dat we zelf niet meer herkenden.

We waren meegaand geworden. Erger nog: een klein, beschamend stukje van ons vond het opwindend. De drank, de nacht, die grote vreemde handen op plekken waar eigenlijk niemand mocht komen… het voelde als een verboden spel waar we stiekem toch in mee wilden. We zeiden nog steeds niets. Alleen onze ademhaling werd sneller.

Ilse en ik keken elkaar aan. Zijn handen lagen zwaar op onze billen, knedend, spreidend, alsof hij ons al jaren kende. Onze ogen ontmoetten elkaar in het schemerlicht: wijd, een beetje glazig, vol vragen die geen van ons durfde te stellen. We zeiden nog steeds niets. Na een paar minuten hoorde ik zijn stem, laag en zelfverzekerd.

“Lift your dresses, girls. Let me see those pretty asses properly.”

Stilte. Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik voelde Ilse’s blik nog steeds op me rusten. Wachtend.

Ik deed het eerst. Met trillende vingers pakte ik de zoom van mijn jurkje en trok het langzaam omhoog, tot over mijn heupen. De koele lucht sloeg tegen mijn blote huid. Ilse volgde een seconde later, bijna tegelijk, alsof we één persoon waren.

Rick floot zachtjes. Zijn handen gleden meteen over de nu volledig ontblote billen, hard en bezitterig. Toen een korte, felle tik op mijn rechterbil. Een tweede op Ilse. Niet speels. Hard genoeg om te prikken. We schrokken allebei, maar we bleven staan. Voorovergebogen. Jurkjes opgetrokken. Billen bloot.

"Damn, what perfect asses." gromde hij.

Rick draaide zich half om, begon zijn witte hemd los te knopen. Eén voor één sprongen de knoopjes open, zijn behaarde buik kwam tevoorschijn, de gouden ketting glom in het tl-licht. Hij schopte zijn schoenen uit, ritste zijn veel te strakke jeans naar beneden en liet hem samen met zijn slip op zijn enkels zakken. Daar stond hij.

Zwaar, naakt, met een dikke, glanzende erectie die fier vooruit stak. Veel dikker en langer dan alles wat wij kenden van Dirk en Maarten. Rijper. Dreigender. Ik keek naar Ilse en gaf haar een snelle blik: kijk eens achterom. Ze deed het. Haar ogen werden groot, haar mond viel een beetje open. Paniek, verbazing, iets wat ik niet helemaal kon lezen. Dit was geen jongenspiemel meer.

Ilse sloeg haar ogen neer, haar wangen rood alsof ze zich nu al schaamde voor wat ze ging zeggen.

“Ik schrok van die lul,” fluisterde ze. “Echt. Zo groot, zo… aanwezig.”

Ik beet op mijn lip. “Vond je het… geil? Toen je hem zag?”

Ze knikte langzaam, bijna onzichtbaar. “Ja. Mijn poesje reageerde meteen. Het werd warm, nat… ik voelde het gewoon gebeuren.”

“Bij mij ook,” gaf ik toe. Mijn stem was schor. “Ik stond daar met mijn jurkje omhoog en ik voelde mezelf kloppen. Alsof mijn lichaam een eigen leven leidde.”

“Het zal de drank geweest zijn,” zei Ilse snel, alsof ze zichzelf wilde overtuigen.

“Deels zeker,” zei ik. “Maar ook…hij was niet echt knap, hè. Die dikke buik, dat zweet, die rare ketting… en toch…”

“Toch stonden we daar te trillen op onze benen,” maakte Ilse de zin af. “Niet van angst. Niet alleen van angst.”

Zijn vingers haakten in één beweging in onze strings, links en rechts, en met een ruk trokken ze omlaag tot halverwege onze dijen. De stof bleef daar hangen, strak om onze benen gespannen.

“I want to see your pussies,” zei hij, nu zonder lach, zonder grapjes. Serieus. Dwingend.

We zeiden niets. Ik tilde één voet op, dan de andere, en liet de string op de grond vallen. Ilse deed precies hetzelfde. Toen draaiden we ons een beetje, nog steeds voor het raam, en bogen iets voorover. Onze jurkjes hoog, onze billen naar achteren, onze poesjes bloot voor hem.

We keken recht voor ons uit. Geen van ons durfde de ander aan te kijken. Schaamte brandde in onze wangen.

“Nice young pussies,” gromde Rick achter ons, zijn stem laag en tevreden.

Ilse’s stem was amper hoorbaar. “Mieke… wat zijn we aan het doen?”

Ik voelde mijn hart bonken, maar ook iets anders: een warme, verraderlijke klop tussen mijn benen.

“Ik weet het niet, Ilse,” fluisterde ik terug, “maar ik word zo geil van dit alles.”

“Nu de kleedjes,” zei Rick, kort en kalm, alsof hij een ober was die vroeg of we nog een rondje wilden. Geen vraag. Geen lachje. Gewoon een bevel.

Mijn handen trilden toen ik de dunne bandjes van mijn schouders liet glijden. Het jurkje viel als een plasje stof om mijn voeten. Ilse deed hetzelfde, ik hoorde het zachte geruis van stof, toen stilte. We stonden naakt. Alleen onze hoge hakken nog aan, alsof dat iets uitmaakte.

Rick zei niets meer. Hij keek gewoon. Ademde zwaar. Zijn ogen gleden over onze ruggen, onze billen, onze benen. De kamer voelde ineens koud, ondanks de warmte die nog in mijn wangen en tussen mijn benen zat. Ilse’s stem was niet meer dan een fluistering, recht voor zich uit.

“Nu kunnen we niet meer terug, hè?”

Ik schudde langzaam mijn hoofd, hoewel zij het niet zag.

“Nee,” fluisterde ik. “Nu niet meer.”

Zijn handen gleden tussen onze benen, dikke vingers die zonder aarzelen over onze schaamlippen streken. Eerst mij, dan Ilse. Een korte, onderzoekende streling, alsof hij wilde voelen hoe nat we al waren. We waren nat. Schandalig nat.

Hij gromde tevreden, een laag, dierlijk geluid. Voor ons, in de weerspiegeling van het raam, zagen we hem staan: zijn dikke, glanzende lul die nu hard en rood omhoog stond, schokkend bij elke hartslag, een druppel vocht glinsterend aan de top.

“Jij eerst,” zei hij, wijzend naar mij, zijn stem dik van verlangen.

Ik voelde een golf van paniek, maar mijn lichaam reageerde al voordat mijn hoofd kon beslissen. Instinctief zette ik mijn voeten iets verder uit elkaar, mijn handen grepen de vensterbank vast, mijn rug boog zich een beetje. Alsof ik precies wist wat er kwam. Alsof ik het verwacht had.

Rick stapte dichterbij. Ik voelde de hitte van zijn lijf achter me, de druk van zijn buik tegen mijn billen, en toen, zonder waarschuwing, zonder condoom, de dikke, harde kop van zijn pik die tussen mijn schaamlippen gleed en met één trage, onverbiddelijke stoot naar binnen drukte. Een rauwe kreun ontsnapte uit mijn keel. Hij vulde me volledig.

En toch… toch duwde ik mezelf een klein beetje naar achteren, alsof ik hem dieper wilde.

Hij greep mijn heupen met twee handen, zijn vingers groeven in mijn vlees, en begon te stoten alsof hij iets moest bewijzen. Hard, ritmisch, zonder rekening te houden met mij. Een dronken, bezwete vent van veertig die eindelijk zijn kans kreeg op een achttienjarig meisje dat te dronken was om nee te zeggen.

Elke stoot duwde mijn heupen tegen de vensterbank, mijn borsten schudden, mijn adem stokte. Het deed pijn op een plek diep vanbinnen, maar de pijn mengde zich met die warme, verraderlijke roes die nog steeds door mijn bloed bruiste. Ik hoorde mezelf kreunen, half van schok, half van iets anders dat ik niet wilde benoemen.

Ilse’s stem was zacht, bijna schuchter, alsof ze bang was dat de woorden zouden breken zodra ze ze uitsprak.

“Toen hij jou begon te neuken…ik keek niet weg,” fluisterde ze. “Ik kon het niet. Ik stond daar, naast je, en ik zag alles. “Ik was opgewonden van jou te zien neuken. Van hoe hij je nam.”

En Rick maar rammen, hijgend, zwetend, zijn buik kletsend tegen mijn billen bij elke stoot. Mijn hele lichaam begon te trillen, eerst onbeheerst, dan in één lange, diepe golf. Ik voelde het aankomen, een warme, onstuitbare druk die van binnenuit explodeerde. Mijn knieën knikten, mijn vingers klauwden in de vensterbank, en een rauwe, ongecontroleerde kreet trok uit mijn keel. Ik kwam. Hard. Langer dan ik ooit had gekund met Dirk, langer dan ik voor mogelijk had gehouden. Mijn poes trok samen, kneep ritmisch om zijn dikke lul heen, en op datzelfde moment hoorde ik Rick grommen, diep en dierlijk.

Hij stootte nog één keer, diep, tot tegen mijn baarmoeder aan, en bleef toen staan. Ik voelde het. Warme, dikke stralen die in me spoten, één voor één, terwijl hij trillend tegen mijn billen hing. Hij kwam in me. Onbeschermd. Zonder toestemming. Zonder dat ik ook maar één keer “stop” had gezegd.

Hij trok zich terug met een nat, ploppend geluid. Zijn lul was nog steeds hard, glanzend van mij en van hem, een dikke druppel zaad hing aan de top en viel op de vloer. Mijn benen trilden zo hevig dat ik bijna door mijn knieën zakte. Ik draaide me om, wankelend, en liep op de tast naar het bed in de hoek van de kamer. Mijn jurkje lag ergens op de grond, mijn string ook, ik was te moe om ze te zoeken. Ik liet me gewoon op de matras vallen, op mijn rug, mijn ademhaling nog hijgend en nat.

Ik sloot mijn ogen. Ik wilde niet kijken naar wat er nu met Ilse ging gebeuren. Maar ik hoorde het wel.

Ilse’s stem was zacht, bijna vlak, alsof ze het van heel ver vertelde.

“Hij wachtte geen seconde. Zijn lul was nog helemaal hard, glimmend van jou… van jullie allebei. Hij stapte gewoon opzij, greep me bij mijn heupen en duwde me precies zo neer als jij had gestaan. Geen woord, geen kus, geen ‘alles oké?’. Gewoon… hup.”

“Ik voelde hem meteen. Die dikke kop die mijn schaamlippen uit elkaar duwde, en toen één harde stoot tot helemaal binnenin. Maar ik zei nog steeds niets. Ik greep die vensterbank vast en liet hem zijn gang gaan.”

“Hij was nog stijf van jou. Nog nat van jou. En toch begon hij meteen te rammen alsof hij nooit was klaargekomen.”

Ilse’s stem werd nog zachter, alsof ze elk woord moest loswringen.

“Bij jou was hij snel klaar,” zei ze. “Bij mij… hij nam zijn tijd.”

Ze keek naar haar handen, die nu in elkaar geknepen lagen.

“Hij deed het goedkoop. Echt goedkoop. Alsof ik een hoer was die hij voor een paar drankjes had gekocht. Hij greep mijn haar vast, trok mijn hoofd naar achteren, en begon te stoten alsof hij me wilde straffen. Hard, diep, zonder ritme. Gewoon rammen. Mijn borsten sloegen tegen elkaar, mijn heupen knalden tegen de vensterbank, mijn benen trilden al na een paar minuten.”

Ze ademde diep in.

“En hij bleef maar doorgaan. Viel bijna flauw van de drank en de inspanning, maar zijn lul bleef keihard. Hij gromde dingen in mijn oor: ‘good little slut’, ‘take it all’, dat soort shit. En ik… ik stond daar maar. Ik liet het gebeuren. Ik zei geen nee. Ik kreunde zelfs een paar keer, omdat het ergens diep vanbinnen nog steeds klopte.”

“En toen… op het einde… kwam ik ook.”

Ze keek naar de grond, haar schouders gebogen.

“Hij bleef maar stoten, steeds harder, steeds dieper en tegelijk bouwde er iets op. Een druk die ik niet kon tegenhouden. Mijn hele lijf begon te schokken, mijn adem stokte, en ineens… een golf. Zo sterk dat ik bijna door mijn benen zakte. Ik kwam. Hard. Terwijl hij me nog steeds vasthield bij mijn haar.

“Mijn kutje trok samen om hem heen, precies zoals bij jou, en dat was het moment dat hij ook kwam. Hij brulde iets, duwde zich helemaal in me, en spoot alles leeg. Ik voelde het, warm, dik, eindeloos. En ik stond daar maar te trillen, te komen, terwijl hij me vulde.”

Ilse liep wankelend naar het bed. Haar benen trilden nog, haar ogen stonden glazig. Zonder een woord te zeggen liet ze zich naast me vallen Haar gezicht was rood, maar ze keek me recht aan.

“Mieke… ik moet het zeggen,” fluisterde ze. “Ik werd geil. Echt geil. Niet alleen van de drank. Van hem. Van hoe hij ons behandelde. Van hoe hij ons gewoon… nam.”

Ik voelde mijn keel dichtknijpen, maar ik kon niet meer liegen. Niet tegen haar. Niet tegen mezelf.

“Ik ook,” zei ik zacht. Toen hij achter me stond, toen hij me vulde… ik wilde het. Op dat moment wilde ik het echt. Ik kwam niet alleen omdat mijn lichaam het deed. Ik kwam omdat ik het wilde voelen. Omdat ik wilde dat hij doorging.”

“Zelfs toen hij zo ruw was, toen hij me goedkoop liet voelen… een deel van mij genoot ervan. Ik schaam me kapot, maar ik kan het niet ontkennen. Ik wilde het. Ik liet het toe. Ik wilde het zelfs.”

We lagen stil naast elkaar, naakt, plakkerig, vol van hem.

“Wij hebben dit gewild,” zei ik uiteindelijk, mijn stem nauwelijks hoorbaar.

Ilse sloot haar ogen.

“Ja,” fluisterde ze. “We hebben het allebei gewild.”

We dronken de laatste slokken koude koffie in stilte, zetten de mokken op het nachtkastje en stonden op. Onze benen waren nog slap, onze lichamen plakkerig en zwaar van de nacht. Ilse pakte als eerste mijn hand.

“Samen douchen?” vroeg ze zacht.

Ik knikte. Geen woorden nodig. We liepen naar de kleine badkamer. De tegels waren koud onder onze blote voeten. Ik draaide de kraan open; het water begon eerst koud, toen warm, en al snel vulde stoom de ruimte. We stapten samen onder de straal.

Het water spoelde over onze schouders, onze borsten, onze buiken, onze dijen. Eerst voorzichtig, toen harder. We zeepten elkaar in zonder iets te zeggen. Onze vingers die voorzichtig de sporen van de nacht wegwasten. Rode plekken, opgedroogde vlekken, zweet, alles gleed weg in het afvoerputje.

We stonden dicht tegen elkaar aan, onze voorhoofden tegen elkaar, het water kletterend om ons heen. Geen schaamte meer tussen ons. Alleen nog de stilte van twee meisjes die samen iets hadden meegemaakt wat niemand ooit zou begrijpen. Na een tijdje draaide Ilse de kraan dicht. We bleven nog even staan, druipend, in elkaars armen.

“Schone lei?” fluisterde ze.

“Schone lei,” zei ik.

En voor het eerst die ochtend glimlachten we. Klein. Broos.

Maar echt.