Ongrijpbare Materie - 2

Deze serie is een spin-off van de fictieve serie Tijd is Macht. Het bezoek van Thomas aan de professor in Leiden heeft meer teweeg gebracht dan Thomas vooraf had kunnen bevroeden. We volgen in deze serie de professor met als startpunt de avond na het bezoek van Thomas.

Ik raad je aan om deel 1 t/m 6 van Tijd is Macht te lezen voor je hieraan begint om deze serie te kunnen waarderen. Geniet ervan en ik hoor graag wat je ervan vindt!

Robert staarde naar de munt in zijn handpalm, het metaal warm en pulserend alsof het een eigen hartslag had. Kubera’s gezicht staarde terug, met die raadselachtige glimlach die hem uitdaagde. Twee regels stonden gegraveerd langs de rand van de munt in een oud Brahma schrift, ze brandden in zijn geheugen:

"Geef en u zult nemen"

"Prithvi heeft het kompas"

Hij had de hele nacht wakker gelegen, de woorden herhalend als een mantra, terwijl Mariëlle naast hem sliep. Nu, in de schemer van de vroege ochtend, zat hij aan de keukentafel met een blocnote, een potlood en een halflege mok koffie. De munt lag voor hem, onschuldig ogend, maar hij wist beter.

Geef en u zult nemen.

Het klonk als een paradox, een valkuil voor de hebzuchtigen. Hij herinnerde zich de verhalen: Brahma’s voorwerpen gaven macht, maar alleen aan wie de regels begreep. De munt zou niet anders zijn.

Hij pakte een euro uit zijn portemonnee en legde die naast de munt. Geven om te nemen. Misschien letterlijk. Hij drukte de euro tegen de munt, zijn vinger ertussen, en fluisterde: “Neem dit.”

Niets. Geen trilling, geen licht, geen verandering. Hij zuchtte en wreef over zijn stoppelbaard. Misschien moet ik het geven aan iemand anders. Maar aan wie? En wat nemen?

Hij probeerde het nog eens, nu met een briefje van vijf. Hij vouwde het op, drukte het in zijn handpalm tegen de munt, en dacht aan de oudste broer – de man van wie hij het gestolen had. Geef terug? Hij schudde zijn hoofd. Nee, dat zou de diefstal ongedaan maken en hij was zeker niet van plan ooit afstand van zijn munt te doen.

De seconden tikten door en buiten begon de zon op te komen. Een bleke streep licht viel over de tafel. Robert voelde de frustratie opborrelen, vermengd met die oude honger. Hij wilde meer. Niet alleen kijken, niet alleen gluren. Hij wilde vrouwen kunnen aanraken, zoals die meisjes in de winkel gister, hun zachte huid onder zijn vingers, hun kreten van verrassing als hij...

Hij balde zijn vuist om de munt. Focus.

Misschien moest hij het geld niet aan de munt geven, maar aan iemand anders? Robert stopte de munt in zijn broekzak, dronk de laatste slok koude koffie en vertrok meteen naar de universiteit. Hij kon niet langer wachten; thuis was er niemand om te testen, en hij wilde nú weten wat “Geef en u zult nemen” echt betekende.

Het was nog vroeg. De gangen van het oude gebouw waren vrijwel leeg, alleen het zachte geruis van de verwarming en het gedempte tikken van zijn eigen schoenen. Zijn collegezaal was nog dicht, maar de deur van het aangrenzende lokaal stond op een kier. Binnen hoorde hij het gerommel van een tas.

Hij glipte naar binnen.

Aan een van de tafels zat Lisa, een van zijn derdejaars studentes. Ze was altijd een van de eersten, altijd netjes, altijd met dat strakke knotje en die bril die haar grote bruine ogen nog onschuldiger maakte. Vandaag droeg ze een dun grijs truitje dat strak om haar volle borsten spande en een zwarte legging die elk lijntje van haar ronde billen en slanke benen liet zien.

Ze keek op toen hij binnenkwam, glimlachte beleefd. “Goedemorgen, professor.”

“Goedemorgen, Lisa.” Hij dwong zijn stem rustig te houden, maar zijn hart bonsde al. Hij pakte een briefje van vijf euro en gaf die aan Lisa. "Deze vond ik net op de grond. Neem jij hem maar, jij kan hem vast beter gebruiken dan ik". Lisa keek naar hem op, bedankte hem uitbundig en nam het briefje met een glimlach aan.

Robert liep het lokaal uit, pakte zijn munt vast en voelde hoe zijn gewicht leek te verdwijnen. Onzichtbaar liep hij het lokaal weer in, naar Lisa toe. Hij strekte zijn arm uit, overtuigd dat hij haar nu aan kon raken, maar zijn hand ging dwars door haar heen. Hij vloekte in frustratie, maar terwijl hij het lokaal weer uitliep, schoot het hem te binnen.

Er was meer dan materiële rijkdom, meer dan geld alleen. Hoe toepasselijk zou het zijn als precies een munt dit van hem zou vragen, maar Robert wist bijna zeker dat dit het moest zijn. Het liet de munt weer in zijn broekzak glijden, voelde hoe zijn volle gewicht weer zijn schoenen vulde en liep terug naar Lisa.

“Je bent weer vroeg vandaag. Altijd al zo gedreven geweest… ik moet zeggen, je werk dit semester is echt uitzonderlijk. Je hebt een scherpte en een elegantie in je analyses die ik zelden zie. Eerlijk gezegd ben je een van de beste studenten die ik in jaren heb gehad.”

Haar wangen kleurden zachtroze. Ze sloeg haar ogen even neer, duidelijk gevleid. “Dank u wel, professor… dat betekent veel, echt.”

Een compliment. Echt gemeend, maar met een reden. Hij glimlachte kort, draaide zich half om en liet zijn vinger over de munt glijden. Voor zijn omgeving loste hij op in het niets, onzichtbaar, onhoorbaar.

Lisa was verdergegaan met haar aantekeningen, haar pen krabbelend over het papier. Robert stapte dichterbij, zo dicht dat hij de lichte bloemengeur van haar parfum kon ruiken. Zijn hand trilde toen hij hem ophief.

En toen...zijn hand gleed over haar schouder, warm en echt. Lisa verstijfde meteen. Hij voelde haar en zij voelde hem. Haar pen stopte midden in een woord. Ze keek op, eerst alleen met haar ogen, toen draaide ze haar hoofd langzaam rond. “Hallo…?” fluisterde ze, haar stem dunner dan normaal.

Robert liet zijn hand lager glijden, over de stof van haar trui, naar de welving van haar borst. Ze schrok zichtbaar. Haar schouders trokken omhoog, haar adem stokte. “Wie is daar?” Haar stem trilde nu. Ze stond half op, haar stoel schraapte luid over de vloer terwijl ze om zich heen keek, ogen wijd van verwarring en groeiende paniek.

Roberts lust laaide op als een brand. Hij greep harder, zijn vingers sloten zich om haar borst, knepen ruw door de stof heen. Lisa gilde kort, een hoog, verschrikt geluid. Ze sprong overeind, wilde wegrennen naar de deur, maar Robert was sneller. Zijn onzichtbare armen sloegen om haar middel, trokken haar hard tegen zich aan. Ze voelde een onverklaarbare, ijzeren greep om haar lichaam, alsof de lucht zelf haar gevangen hield.

“Nee! Laat los!” schreeuwde ze, haar armen maaide in het niets, haar nagels krabde aan onzichtbare polsen. Robert gromde zacht, zijn pik pijnlijk hard tegen haar rug gedrukt. Hij rukte aan haar dunne grijze truitje. De stof scheurde met een scherp, nat geluid. Een lange scheur liep van haar hals naar haar navel, haar witte bh met kant blootgelegd. Ze droeg een simpele, doorschijnende cup die haar tepels nauwelijks verborg.

Ze probeerde zich los te rukken, haar lichaam kronkelde van paniek, tranen sprongen in haar ogen. “Help! Iemand!” Haar stem brak, maar het lokaal was leeg. De gang was stil.

Robert greep de bh beet en trok. De sluiting achter knapte met een harde klik. De cups sprongen open en haar volle, bleke borsten vielen bloot, haar tepels hard van angst en kou. Hij greep ze meteen, kneep ruw, zijn duimen draaide over haar tepels terwijl hij haar tegen de tafel duwde.

Lisa’s adem kwam in hijgende, doodsbange stoten. Ze voelde alles: de ruwe handen, de vingers die in haar vlees knepen, de onzichtbare kracht die haar tegenhield. Haar lichaam beefde, haar benen trilden, maar ze kon nergens heen.

Robert drukte zijn onderlijf tegen haar billen, voelde de zachte legging tussen hen in. Zijn vingers gleden naar de rand van haar broek en haakten zich vast. Ze voelde het. Voelde wat er ging komen. Een gesmoorde, wanhopige kreet ontsnapte haar keel. Haar paniek kon Robert niet bereiken. Hij zat gevangen in een trance van geile lust, van seksuele frustratie die zich over tientallen jaren opgebouwd had. Hij lachte, laag en donker, een geluid dat alleen hij kon horen.

Zijn vingers haakten in de elastische band van haar legging en slip tegelijk. Met een enkele, brute ruk trok hij beide omlaag tot halverwege haar dijen. De stof bleef strak om haar benen gespannen en kneep haar knieën bijna tegen elkaar, zodat ze niet meer kon schoppen of vluchten. Lisa’s adem stokte; ze voelde de plotselinge kou op haar blote billen en op haar kale, gladgeschoren kutje dat nu helemaal bloot was.

Robert duwde haar bovenlichaam hard naar voren. Haar buik klapte tegen de rand van de tafel en haar borsten werden platgedrukt op het koude hout. Een gedempte kreet ontsnapte haar, maar het was geen schreeuw meer. Iets in haar brak. Ze verstijfde volledig, haar armen slap langs haar lichaam, haar vingers krampachtig om de rand van de tafel geklemd. Geen verzet meer. Alleen nog wachten. Wachten tot het voorbij was.

Hij ritste zijn broek open en zijn pik sprong naar buiten, kloppend, rood en nat van voorvocht. Hij greep haar heupen met beide handen, voelde haar warme, zachte huid trillen onder zijn vingers. Zonder waarschuwing, zonder genade, duwde hij zich in één keer diep in haar. Lisa’s lichaam schokte, een korte, gesmoorde snik was alles wat ze nog gaf. Haar kutje was droog van angst, strak, maar hij dwong zich verder, dieper, tot zijn schaambeen hard tegen haar billen klapte.

Hij begon te stoten. Hard, snel, ritmisch. Het geluid van huid dat tegen huid sloeg vulde het lokaal, maar Lisa hoorde niets dan haar eigen bonzende hart en het natte, obscene geluid van zijn pik die in en uit haar gleed. Ze voelde élke centimeter, élke stoot die haar naar voren duwde, haar borsten schuurden over de tafel. Ze zag niets. Voelde alleen die onzichtbare, onverbiddelijke kracht die haar vulde, haar openscheurde, haar gebruikte.

Haar ogen waren wijd open en ze staarde naar de lege muur tegenover haar. Tranen liepen stil over haar wangen en dropen op het hout. Haar mond hing een stukje open, maar er kwam geen geluid meer uit. Alleen haar ademhaling, snel en oppervlakkig, als een bang dier dat zich dood hield.

Robert voelde zijn orgasme opkomen als een hete, onstuitbare golf. Hij greep haar heupen nog harder, zijn vingers groeven in haar vlees, en met een laatste, diepe stoot kwam hij klaar. Hij spoot zich leeg in haar, golf na golf, terwijl hij zich tegen haar aandrukte, zijn pik diep in haar kutje begraven. Een lang, dierlijk grommen ontsnapte hem, maar ook dat hoorde ze niet.

Toen hij zich terugtrok, hoorde hij alleen het zachte, natte plopje. Hij stapte achteruit met zijn pik nog half hard, glimmend van haar en zijn eigen zaad.

En toen zag hij haar.

Lisa bleef voorovergebogen liggen, precies zoals hij haar had achtergelaten. Haar gescheurde trui hing open, de witte bh slap om haar schouders, haar volle borsten platgedrukt op de tafel. Haar legging en slip hingen nog steeds halverwege haar dijen. Tussen haar benen glom het: dikke, witte druppels sperma liepen langzaam uit haar kale, rood opgezwollen kutje en gleden langs haar binnenbenen naar beneden, dropen in de stof van haar slip.

Haar hele lichaam trilde. Niet meer van verzet, maar van pure, diepgewortelde angst en shock. Haar gezicht was bleek, nat van tranen. Haar ogen waren nog steeds star en leeg, alsof ze ergens anders was. En toen kwam het, als een mokerslag.

Schaamte. Spijt. Walging.

Robert voelde zijn maag omdraaien. Hij keek naar zijn eigen handen, nog rood van het knijpen in haar vlees. Hij keek naar haar. Naar wat hij had gedaan. Naar dit meisje dat altijd beleefd glimlachte, dat hard werkte en dat hem vertrouwd had.

Wat heb ik gedaan?

De gedachte sloeg in als een bijl. Hij wankelde achteruit, zijn broek nog open, zijn pik slap en vies. Hij wilde iets zeggen, haar naam, een excuus, iets. Maar er kwam niets. Alleen een verstikt, rauw geluid uit zijn keel.

Hij draaide zich om, struikelde bijna over zijn eigen voeten, ritste zichzelf dicht en vluchtte het lokaal uit. De munt brandde in zijn zak als een stuk gloeiend kool.

Achter hem bleef Lisa liggen. Roerloos. Leeg. Wachtend tot iemand haar zou vinden of tot de wereld weer veilig zou voelen.

---

Hij rende de gang door, zijn hart bonzend in zijn keel, Lisa’s lege blik nog op zijn netvlies gebrand. Maar terwijl hij de trap af struikelde, sloeg een oude herinnering toe, rauw en onverwacht, als een vuistslag in zijn onderbuik.

Meer dan tien jaar geleden al. Het was in een smoezelig bordeel in de haven van Rotterdam met een meisje dat zich “Lola” noemde. Oost-Europees, klein, mager, grote ogen, zwart haar tot op haar billen. Ze had hem aangekeken met die lege, professionele glimlach toen hij betaalde voor een uur “alles mag”.

Hij had haar op bed geduwd, haar jurkje omhoog getrokken, haar stringetje opzij geschoven en haar meteen genomen, hard en zonder condoom. Ze had geen kik gegeven. Alleen haar ogen dichtgeknepen.

Maar toen hij in haar zat, was er iets geknapt.

Hij had haar bij haar keel gegrepen. Niet zacht, maar hard. Zijn vingers hadden zich om haar dunne nek gesloten terwijl hij dieper stootte. Haar ogen waren opengevlogen, wijd van paniek. Ze had naar zijn polsen gegrepen, haar nagels in zijn huid gezet, maar hij had alleen maar harder geknepen. Harder gestoten.

Ze had gerocheld. Echt gerocheld. Haar gezicht was rood geworden, toen paars. Haar benen hadden wild geschopt, maar hij had haar met zijn gewicht vastgehouden, zijn pik nog steeds diep in haar, genietend van hoe haar kutje strakker werd van pure doodsangst.

Hij had haar laten gaan op het moment dat haar ogen wegdraaiden. Ze was naar lucht happend opzij gerold, hoestend, tranen over haar wangen, haar keel vol rode vingerafdrukken. Hij had zich teruggetrokken, was klaargekomen op haar rug, dikke stralen over haar bleke huid, terwijl zij daar lag te trillen en te snikken.

Ze had niets gezegd. Alleen betaald gekregen en weggekeken.

Hij had zich daarna wekenlang ziek gevoeld. Had gezworen dat hij nooit meer zo ver zou gaan. Dat hij zichzelf in bedwang kon houden.

Maar nu, terwijl hij de trap afrende, voelde hij het weer: diezelfde rode mist. Diezelfde drang. Alleen was het nu erger. Want nu was er geen gezicht. Geen getuige. Geen consequentie.

---

Robert zat in zijn werkkamer, de deur op slot, het rolgordijn dicht. Alleen het schemerlicht van een bureaulamp viel over de munt die midden op zijn bureau lag. Kubera’s gezicht glom zacht, alsof hij glimlachte om wat er die ochtend gebeurd was. Hij staarde ernaar met een mengeling van haat en fascinatie.

“Jij hebt het gedaan,” fluisterde hij schor. “Jij hebt me laten doen wat ik nooit zou doen.”

Hij wilde het geloven. Echt geloven. Dat het de munt was die zijn lust had losgemaakt, die zijn grenzen had weggevaagd. Dat hij, Robert van der Meer, gerespecteerd professor, fatsoenlijk mens, zoiets nooit uit zichzelf zou doen.

Maar terwijl hij dat dacht, voelde hij het weer. Een warme, trage puls in zijn onderbuik. Zijn pik roerde zich in zijn broek bij de herinnering: Lisa’s zachte borsten in zijn handen, de manier waarop haar lichaam had geschokt toen hij in haar kwam, het strakke, hete gevoel van haar kutje om hem heen terwijl ze zich doodstil hield.

Hij sloot zijn ogen, probeerde het beeld weg te drukken, maar het werd alleen maar scherper. Haar bleke billen die trilden bij elke stoot. Het natte geluid. Het moment dat hij klaarkwam in haar.

Zijn adem stokte. Zijn hand gleed bijna als vanzelf naar zijn kruis, maar hij trok hem met een ruk terug.

“Nee,” gromde hij. “Dit ben ik niet.”

Maar hij wist dat hij loog. En ergens diep vanbinnen vroeg een ander stemmetje, koud en helder: Als jij het al niet kunt beheersen… hoe moet een jongen van zestien dat dan wel kunnen? Thomas.

Die naam brandde in zijn geheugen. De jongen die hem op het spoor van de munt had gezet. De jongen die de zandloper in zijn bezit had, die niet de macht van de materie, maar van de tijd bezat. Robert staarde naar de munt. En langzaam, heel langzaam, vormde zich een plan.

Als Thomas zich wél kon beheersen, als hij de zandloper gebruikte zonder zijn ziel te verliezen, dan kon Robert van hem leren. Dan was er nog een manier om zichzelf weer in de hand te krijgen. Om te voorkomen dat hij opnieuw zou breken.

En als Thomas zich níét kon beheersen… dan was Robert ten minste niet alleen. Dan was het de munt. Niet hij.

Hij pakte zijn telefoon, opende een browser en begon te zoeken. Met zijn voornaam, achternaam en woonplaats was het niet moeilijk te vinden: een openbaar profiel op Instagram, een paar foto’s van een magere jongen en een scheve grijns. Een tag bij een schoolfeest en daar was het al - hij had zijn school gevonden.

Robert knikte langzaam. Vanmiddag zou hij erheen gaan. Onzichtbaar. En kijken. Kijken wat die jongen deed met dezelfde soort macht die nu door zijn eigen bloed brandde. Kijken of hij sterker was, of juist zwakker. En vooral: kijken of hij zichzelf nog kon redden.