Ongrijpbare Materie - 3

Deze serie is een spin-off van de fictieve serie Tijd is Macht. Het bezoek van Thomas aan de professor in Leiden heeft meer teweeg gebracht dan Thomas vooraf had kunnen bevroeden. We volgen in deze serie de professor met als startpunt de avond na het bezoek van Thomas.

Ik raad je aan om ten minste deel 1 t/m 6 van Tijd is Macht te lezen voor je hieraan begint om deze serie te kunnen waarderen. Voor de beste leeservaring raad ik aan om zowel 1 t/m 11 van Tijd is Macht én 1 t/m 5 van In Gesprek Met Mezelf gelezen te hebben.

Geniet ervan!

Robert kneep de munt zo hard in zijn vuist dat het een afdruk in zijn palm achterliet. Het metaal was warm, heter dan zijn eigen huid, alsof het zijn koorts opzoog en terugkaatste. Onzichtbaar liep hij door de gangen van het Stedelijk Lyceum, zijn voetstappen maakten geen geluid, zijn adem was de enige die hij nog hoorde. Het licht van de winter viel grijs en koud door de hoge ramen en de gangen lagen er verlaten bij. Achter elke deur zat een lokaal, achter elke deur een wereld die hij niet meer mocht betreden, maar nu toch deed.

Hij stapte door deuren alsof ze van rook waren.

In het eerste lokaal schoten zijn ogen over de rijen gezichten. Geen Thomas.

Op de tweede rij zag hij wel een meisje met haar haar in een slordig knotje, precies zoals Lisa vanochtend. De herinnering sloeg toe als een mokerslag: Lisa’s knotje dat losraakte terwijl hij haar tegen de tafel duwde, haar borsten platgedrukt op het hout, haar mond een beetje open van pure shock, haar ogen leeg. Hij voelde zijn keel dichtknijpen en zijn pik hard worden tegelijk. Hij dwong zichzelf verder.

Verder door de volgende deur. Daar boog zich een meisje voorover om een pen van de grond te rapen. Haar strakke zwarte broek spande zich om haar ronde billen, de stof zo dun dat hij de contouren van haar slipje kon zien. Onmiddellijk zag hij Lisa weer: haar bleke, zachte billen die trilden bij elke stoot, haar kale kutje daartussen, rood en glimmend van zijn zaad dat langzaam langs haar dijen droop. Zijn adem stokte. Hij wilde haar vastpakken, hier, nu, zijn vingers in dat vlees drukken, haar laten voelen wat Lisa gevoeld had.

En overal om hem heen hetzelfde beeld: leggings die als een tweede huid zaten, truitjes die net iets te kort waren en een streep blote rug lieten zien als ze hun armen optilden, spijkerbroeken die zo strak zaten dat je de vorm van hun kutje bijna kon raden. Het was winter, koud buiten, maar binnen paradeerden deze meiden alsof het zomer was. Wisten ze dan echt niet wat dat deed met een man? Wisten ze niet hoe dun de grens was tussen kijken en nemen? Een voor een zou hij ze willen neuken. Een voor een zou hij ze over een tafel willen buigen, hun broek omlaag rukken, ze vullen tot ze niet meer wisten hoe ze heetten. Precies zoals hij Lisa had gedaan. Precies zoals hij het weer zou doen als hij de kans kreeg.

Hij haatte zichzelf. En tegelijkertijd bleef hij kijken.

Door de derde deur. Vierde. Vijfde. Zesde. Zeven. Acht. Negen.

Hij werd sneller, gejaagder. Zijn hart bonkte in zijn oren. De munt pulseerde in zijn hand alsof hij leefde, alsof hij wist wat er door hem heen ging. De gangen waren eindeloos, de lokalen een eindeloze reeks van jonge, strakke lichamen die hij niet mocht aanraken. Nog niet.

Tiende deur. Hij stapte er dwars doorheen en bleef staan. Achterin, bij het raam, zat hij.

Thomas.

Alleen aan een tafeltje, zijn lange benen onder zich gevouwen, zijn schouders een beetje ingestort. Zijn gezicht was bleek, wallen onder zijn ogen, haar warrig alsof hij er al dagen niet meer naar omkeek. Zijn vingers lagen slap op tafel, maar zijn duim wreef af en toe, bijna onbewust, over de stof van zijn broekzak. Alsof hij iets controleerde. Iets wat elk moment tevoorschijn kon komen.

Robert ging in de hoek staan, onzichtbaar, zijn adem zwaar en gejaagd.

Nu was het wachten. Wachten tot de bel ging. Wachten tot Thomas zou laten zien hoe ver hij al was. Wachten om te zien of de jongen nog iets had wat Robert allang kwijt was. Of dat ook hij al kapot was, net als hij.

---

Robert liep al anderhalf uur achter Thomas aan, onzichtbaar, een spook in zijn eigen voetsporen.

Thomas was niet stil of afwezig zoals Robert had verwacht. Integendeel: hij liep midden in een groepje jongens, lachte om hun stomme grappen, gaf een speelse duw tegen een vriend die iets te hard riep, sloeg met zijn vuist tegen een kluisje als groet. Gewoon een normale achttienjarige. Een beetje mager, een beetje onhandig, maar wel erbij. Geen eenling. Geen gekwelde ziel. Geen spoor van de lege blik die Robert in de spiegel zag.

Dat maakte het erger.

Want als zelfs deze jongen – die lachte, die vrienden had, die nog gewoon leek – straks over de grens ging… dan was er geen excuus meer. Dan was er niemand die de macht kon dragen zonder te breken.

Het was 15.00 en de bel ging. De gangen liepen leeg. De meeste leerlingen waren gingen snel naar huis. Thomas zei nog iets tegen zijn vrienden – Robert hoorde het niet, maar zag de lach – en sloeg toen een zijgang in die bijna niemand gebruikte.

Robert voelde het meteen: dit was het.

Thomas bleef staan bij een kleine grijze deur dat op een kier stond. Geen bordje. Geen raam. Hij keek één keer snel om zich heen, haalde de zandloper uit zijn broekzak en draaide hem om.

Weg was hij. Geen flits. Geen geluid. Gewoon… verdwenen. En op het exacte moment dat hij verdween, verscheen hij een paar meter verderop. Robert bleef even staan in verwarring. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, maar begreep al snel wat er gebeurd was. De tijd had stilgestaan. Voor iedereen behalve voor Thomas. En in die bevroren seconde was de jongen naar binnen gegaan, door die deur, met de zandloper nog in zijn hand, en er weer uitgekomen.

Robert staarde naar de deur, die nu dicht was. Wat was er daarbinnen? vroeg hij zich af. Zijn vingers sloten zich steviger om de munt en toen stapte hij naar voren, recht door het hout heen.

---

Robert kwam terecht in een schemerig, rommelig kantoor dat al jaren niet meer als kantoor werd gebruikt. Oude archiefkasten, stapels vergeelde mappen, een kapotte bureaustoel, en in het midden één grote, zware houten tafel die vol lag met stof, behalve in het midden. Daar was duidelijk ruimte gemaakt.

En daar stond ze.

Een meisje van achttien, misschien negentien. Lang, blond haar tot halverwege haar rug. Volle, zware borsten die zelfs onder haar trui al opvielen. Ze had haar jas al uit, haar wangen rood van opwinding of zenuwen. Ze keek steeds naar de deur, alsof ze elk moment verwachtte dat iemand binnen zou komen.

Ze trok haar grijze trui over haar hoofd. Daaronder droeg ze een paarse, satijnen balconette-bh met dunne kant langs de cups; haar borsten werden omhooggeduwd, bijna uit de cups, haar tepels drukten hard tegen de stof. Toen haar strakke spijkerbroek. Ze moest wiebelen met haar heupen om hem over haar ronde billen te krijgen. Daaronder een bijpassende paarse string: alleen een smal driehoekje voor, dunne bandjes hoog op haar heupen, achter maar een dun koordje dat tussen haar billen verdween. De stof glom zacht in het schemerlicht, haar huid eromheen bleek en glad.

Ze bleef even staan, draaide zich half om, keek weer naar de deur. Haar adem ging snel, haar borsten rezen en daalden in die strakke bh. Ze leek te wachten. Te hopen.

Toen pakte ze haar oortjes uit haar tas, kleine in-ear, die alle jongeren tegenwoordig droegen, en stopten ze in haar oren. Toen pakte ze een lange, donkere sjaal, vouwde hem dubbel en knoopte hem strak voor haar ogen. Waarom blinddoekt ze zichzelf? dacht Robert.

Zo bleef ze staan. Haar borsten trilden in die strakke bh en ze deinden mee op haar vlugge ademhaling. Ze beet op haar lip en wachtte. Armen slap langs haar lichaam, benen iets uit elkaar, blinddoek strak, oortjes in.

Helemaal blootgegeven. Helemaal willoos. Helemaal klaar voor wie er ook binnen zou komen.

Robert stond daar, onzichtbaar, zijn pik pijnlijk hard in zijn broek.

Hij begreep het niet. Als dit voor Thomas was, hoe had hij het voor elkaar gekregen dat zij dit vrijwillig deed. Of was het niet vrijwillig? Werd ze op een of andere manier door hem gedwongen? Hij wist alleen één ding zeker. Die jongen was geen haar beter dan hij.

---

---

In de schaduwen van het stoffige conciërgehok stond hij toe te kijken, onzichtbaar. Zijn hart bonsde zwaar in zijn borst, zijn broek strak en pijnlijk van de opwinding die hij al jaren niet meer zo intens had gevoeld. Hij wachtte af, net als het blonde meisje, op wat er komen ging.

Toen ging de deur langzaam open en Thomas kwam binnenlopen. Tot Robert's verbazing was hij niet alleen. Achter hem aan kwam drie andere jongens verlegen binnen schuifelen. Hun ogen vielen op het meisje dat halfnaakt voor hun stond. Hun handen grepen naar hun kruis, dat zichtbaar groeide in hun broeken.

Hij hield zijn adem in, bang om dit schouwspel te onderbreken, ook al kon niemand hem horen. Hij keek toe hoe Thomas haar zoende, naar de tafel begeleide, hoe zijn handen haar bleke huid streelde en vervolgens haar billen stevig vastpakte. Ze werd op tafel getild, ging op haar rug liggen en haar paarse, sexy lingerie - of was het sletterig - werd uitgetrokken.

Verdomme, wat een geluksvogel was die Thomas. Robert was jaloers tot in zijn botten – jaloers op elke seconde die Thomas aan haar zat. Als hij zelf zijn plaats had kunnen innemen... God, wat zou hij haar geven. Hard, meedogenloos, tot ze smeekte om meer.

Thomas gebaarde naar de andere jongens. Een van hen stapte naar voren en legde zijn trillende handen op haar borsten. Verdomme, wat kneedde hij ze gretig, zijn duimen draaiend over die tepels tot ze piepte en haar rug kromde. Robert voelde zijn eigen pik kloppen, hard als steen, terwijl hij toekeek hoe de vingers van de jongen omlaag gleden, tussen haar benen, in dat natte, strakke kutje pompten. Ze schokte, haar heupen duwden omhoog, smekend om meer. Die tweede was ruwer – kneep hard in haar tepels, spreidde haar schaamlippen wijd open, plaagde haar klit tot ze kronkelde. En de derde zoog zelfs aan haar borst, zijn vingers diep in haar rammend tot haar dijen trilden. Robert had zijn pik tevoorschijn gehaald en rukte zichzelf langzaam af in de schaduw, jaloers op elk van hen, maar vooral op Thomas die daar stond te grijnzen, zijn pik in zijn hand, de regisseur van dit alles.

---

---

Daar lag ze, naakt op die oude tafel, haar lichaam glinsterend in het schemerlicht. Haar volle borsten rezen en daalden snel, die harde tepels rood en gezwollen van al dat gekneed en gesabbel door die snotneuzen. Robert zag hoe haar gladde schaamlippen glommen van natheid, gezwollen en uitnodigend, druipend van verlangen. Die kleine string en bh lagen op de grond als trofeeën, en haar blinddoek zat nog strak, haar oortjes blokkeerden alles behalve haar eigen hijgen. Ze had geen idee dat er vier pikken om haar heen stonden, klaar om haar te markeren. Vier, inclusief die van Thoams. Wat een pervers geluk had die Thomas.

Toen kwam Thomas zelf. Hij verving haar vingers met zijn tong – één lange lik over haar klit, en ze kreunde luid, haar lichaam schokte. Robert zag Thomas' eikel tegen haar opening drukken, en in één stoot gleed hij diep naar binnen, tot aan zijn ballen. Ze was zo nat, zo klaar voor hem. Haar kutje kneep om hem heen terwijl hij ritmisch stootte, zijn handen om haar heupen, haar borsten wiegend bij elke beweging. Ze kwam klaar, hard, haar hele lichaam spande zich, een rauwe kreun uit haar keel. Wat een sletje, dacht Robert, zo gewillig, zo geil. En Thomas... die haar liet komen, die haar vulde. Hij was stikjaloers – zijn oude pik zou haar net zo hard nemen, haar laten voelen wat een echte man kon doen.

Thomas trok zich terug vlak voor hij kwam, spoot dikke stralen over haar schaamlippen en buik. En meteen daarna volgde de andere jongens... de eerste over haar borsten, witte strepen op die harde tepels. De tweede over haar buik, vermengend met dat van Thomas. De derde op haar gezicht – druppels op haar wang, kin, mond. Ze lag daar, glimmend van zaad, na hijgend, haar lichaam gebruikt en gemarkeerd door vier ladingen. Ze accepteerde het, ontspande zelfs toen Thomas de blinddoek vasthield. Wat een perfecte kleine slet.

Robert stond daar, onzichtbaar, zijn hand nog op zijn kloppende pik, wensend dat hij dichterbij kon komen, dat hij zijn zaad ook over haar heen kon spuiten. Jaloers op Thomas, die triomfantelijke glimlach op zijn gezicht terwijl hij toekeek hoe dit meisje daar lag, nat en bevredigd. Wat een leven had die jongen. En hij... hij kon alleen maar kijken, geil en eenzaam in de schaduw. Hoe had Thomas dit voor elkaar gekregen? Hoe kon hij zijn studentes ook zo ver krijgen?

---

De drie jongens schuifelden stil de deur uit, hun gezichten rood aangelopen, hun broeken net dichtgeritst, hun ogen glazig van ongeloof en bevrediging. Thomas volgde als laatste, zijn hand nog nat van haar sappen, zijn pik langzaam slap wordend in zijn broek. Hij trok de deur zachtjes achter zich dicht, nadat hij nog één keer had omgekeken met een triomfantelijke grijns.

In de schaduwen van het stoffige conciërgehok bleef Robert staan, onzichtbaar, zijn adem zwaar en raspend. Zijn hart bonsde wild, zijn oude pik klopte hard in zijn vuist terwijl hij toekeek hoe zij daar nog lag, naakt en glinsterend van het zaad. Verdomme, wat een prachtig gezicht. Die jonge slet. En die Thomas, die arrogante klootzak, had het allemaal geregisseerd en was nu weggewandeld alsof het niets was. Robert was jaloers, stikjaloers – op elke stoot die Thomas in haar had gegeven, op elke kreun die hij uit haar had getrokken. Als hij zelf zichtbaar was geweest... hij zou haar nooit hebben laten gaan zonder haar helemaal kapot te neuken.

Het meisje bleef nog even zo liggen, haar borstkas snel op en neer gaand, haar huid glimmend onder de witte laag die langzaam afkoelde. Voorzichtig schoof ze de blinddoek van haar ogen, knipperde tegen het schemerlicht en trok de oortjes uit haar oren. Ze kwam half overeind op haar ellebogen, keek omlaag naar haar lichaam en glimlachte – een kleine glimlach om haar mond.

Robert rukte zichzelf harder af, zijn ogen strak op haar gericht terwijl ze met haar wijsvinger een dikke druppel van haar buik veegde en hem naar haar mond bracht. Ze likte eraan, proefde het zout en het bittere, en veegde meer op – van haar schaamheuvel, van haar borst, van haar kin. Ze proefte het allemaal, haar tong gleed over haar lippen, alsof ze elk spoor wilde bevestigen. Wat een geile slet, dacht hij, terwijl zijn hand steeds sneller bewoog. Ze moest weten dat het van meerdere mannen was, en in plaats van walging likte ze het op, genietend, trots op hoe gebruikt ze was. Zou ze weten wie haar net gebruikt hadden of zou ze geen idee hebben? Was ze zo een slet dat het niet uitmaakte wie haar nam, zolang ze maar genomen werd? En zou hij zelf ook een kans krijgen?

Ze keek bedenkelijk omlaag, haar vingers nog spelend met de klodders, en precies op dat moment voelde Robert zijn orgasme opkomen – een oude, dikke lading die hij al die tijd had opgebouwd terwijl hij toekeek. Hij richtte zich op haar, onzichtbaar, en spoot. Een krachtige, warme straal landde plons midden tussen haar borsten, spatte uiteen en gleed langzaam naar haar navel. Een tweede volgde, recht op haar linkertepel, dik en vers, glinsterend in het licht.

Het meisje schrok zo hevig dat ze bijna van de tafel viel, haar adem stokte, haar ogen groot van verbijstering. Ze keek wild om zich heen en toen terug naar het verse sperma op haar borst. Haar hand trilde toen ze de verse klodder aanraakte, warm en plakkerig, en haar vingertop naar haar lippen bracht. Ze likte eraan, aarzelend. Hij keek toe, na hijgend, zijn pik nog druipend in zijn hand, en hij genoot van de verwondering in haar ogen – wat denk je sletje?

Ze fluisterde schor: “…Meester?” Wie is dat, meisje, wie is die meester van je? Ze glimlachte, terwijl haar tepels harder werden onder de nieuwe laag. Hij wist dat ze het geil vond – dat onverklaarbare, dat extra brandmerk van iemand die haar kon gebruiken zonder gezien te worden. Hij stond daar, onzichtbaar en tevreden, wensend dat hij meer kon doen, terwijl zij zich langzaam aankleedde, het zaad nog op haar huid, klaar om het mee naar buiten te nemen. Wat een leven had die Thomas... en wat een slet had hij gecreëerd.

---

---

Het meisje zat nu rechtop op de rand van de tafel, haar benen licht gespreid, haar naakte lichaam nog glinsterend van al het zaad – het zijne incluis – dat langzaam opdroogde op haar huid. Ze boog zich voorover, haar volle borsten hangend, en raapte haar telefoon op van de opgevouwen broek op de grond.

Robert stapte dichterbij, zijn ogen strak op het schermpje gericht terwijl ze Whatsapp opende. Hij keek over haar schouder mee, dicht genoeg om haar warme huid te ruiken, de zoute geur van zaad en zweet die om haar heen hing. Zijn pik roerde zich alweer.

Ze opende het gesprek met zichzelf - schijnbaar heette ze Lieke - en daar verscheen de foto: zijzelf, geblinddoekt, vingers diep in haar kutje, rug gekromd in extase, en daaromheen drie harde pikken in vuisten, druppels voorvocht glinsterend op de eikels. Haar adem stokte hoorbaar, haar wangen kleurden rood, maar haar tepels werden meteen weer hard.

Robert fronste. Hij was er de hele tijd bij geweest en hij wist zeker dat er helemaal geen foto was genomen. Hoe had die Thomas dat voor elkaar gekregen? En toen drong het tot hem door: de tijd. Die jongen had de tijd stilgezet. Precies op het hoogtepunt, iedereen bevroren, en toen snel een foto gemaakt. Briljant. Absoluut briljant. Had hij nog meer gedaan met de tijd? Wat zou hij nog meer gemist hebben?

Zijn eigen hart sloeg een slag over van pure bewondering – en jaloezie. Die jonge klootzak had niet alleen een perfecte slet tot zijn beschikking, hij had ook een manier om de wereld naar zijn hand te zetten. Maar toen schoot er een gedachte door zijn hoofd: zijn eigen telefoon. Die zat in zijn zak toen hij onzichtbaar werd. Was die ook onzichtbaar geworden? En zou de camera werken?

Met trillende vingers – van opwinding, niet van ouderdom – haalde hij zijn smartphone tevoorschijn. Hij ontgrendelde het toestel en richtte de camera op het meisje, op Lieke, die nog steeds naar de foto staarde, haar vingers afwezig over haar borst glijdend waar zijn verse zaad nog warm glinsterde. Ze zat daar, naakt, benen iets uit elkaar, haar gladde schaamlippen nog gezwollen en glimmend, een druppel zaad hing aan haar linkertepel.

Klik.

De foto verscheen perfect op zijn scherm: ze was te zien in al haar glorie, bedekt met zaad, haar gezicht een mengeling van schaamte en trots terwijl ze naar het bewijs van haar eigen ontucht staarde. Het werkte. Euforie overspoelde hem. Dit was de sleutel: chantage. Hij kon vrouwen vastleggen op hun meest kwetsbaar en dat tegen hen gebruiken.

---

Terwijl Robert zijn fantasie de vrije loop liet gaan - beelden van zijn studentes die voor hem knielden, hun mond wijd open, smekend om zijn pik, ogen vol angst en geilheid terwijl hij naaktfoto's van hen tegen ze gebruikten - kleedde Lieke zich aan om weer weg te gaan.

Ze trok haar grijze trui weer aan, het zaad op haar huid nu een plakkerige herinnering onder de stof. De paarse string gleed terug tussen haar billen, nat en warm van alles wat erin was achtergebleven, en haar spijkerbroek spande zich strak om haar heupen toen ze hem omhoog hees. Ze veegde een laatste druppel van haar kin, likte haar vinger schoon met een kleine, tevreden zucht, en pakte haar tas. Geen spoortje schaamte kon hij ontdekken. Alleen een gloed op haar wangen en een lichte glimlach, alsof ze een geheim droeg dat haar warmer hield dan welke jas ook.

Robert liet haar gaan, maar niet ver. Zodra ze de deur uit stapte, volgde hij haar, onzichtbaar, zijn pik nog half hard in zijn broek, zijn gedachten vol met wat hij met haar zou doen als hij de kans kreeg. Dit sletje was perfect – gewillig, geil, blinddoekte zichzelf zelfs voor vreemden, en likte hun zaad op alsof het snoep was. Hij zou haar snel weer opzoeken, maar dan moest hij wel weten waar ze woonde. Ja, hij zou terugkomen. Dit was te goed om te laten gaan.

Hij volgde haar door de koude straten, de winterwind blies door haar blonde haar, haar heupen wiegden licht bij elke stap. Ze liep niet ver – een rijtjeshuis in een rustige wijk, waar de lampen al brandde in de woonkamer. Ze haalde haar sleutel tevoorschijn, opende de deur en stapte naar binnen.

Robert gleed mee naar binnen, dwars door de muur heen, recht de warme woonkamer in. En daar, op de bank, hing een jongen. Languit, benen over de armleuning.

Thomas.

Robert verstijfde. Zijn adem stokte in zijn keel, zijn hart sloeg een harde roffel. Opeens drong het tot Robert door: Lieke is de zus van Thomas.

De schok sloeg in als een vuistslag. Al die tijd... dat perfecte sletje, die gewillige geile trofee die Thomas deelde met andere jongens, die zich blinddoekte en liet volspuiten... was zijn eigen zus. Thomas had haar niet alleen getemd, niet alleen gebruikt – hij had haar gedeeld. Met vreemden. Onder zijn regie.

Robert stond daar, onzichtbaar, stil als een standbeeld van pure verbijstering, terwijl een nieuwe, duistere hitte door hem heen golfde. Niet alleen jaloezie nu. Iets veel ergers. Bewondering. Als Thomas zoiets met zijn eigen zus kon doen... wat was er dan nog heilig? Wat kon hijzelf, Robert, dan nog niet doen?

Trefwoord(en): Fantasy, Jong En Oud, Macht, Met Familie, Young Adult, Suggestie?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!