Elena

Jan stond bij het raam in de woonkamer en veegde met de theedoek over zijn handen, hoewel ze al droog waren. Hij keek langs de kerstboom naar buiten, waar de sneeuw in dikke vlokken naar beneden dwarrelde en het tuinpad langzaam wit kleurde. Elk jaar hoopte hij stiekem dat het zou sneeuwen met Kerst, dit jaar had hij zijn zin gekregen.

Hij hoorde Lidia in de keuken neuriën, iets van vroeger, waarschijnlijk zonder dat ze het zelf doorhad. Ze had de hele middag in de weer geweest met rollade, appelmoes en haar onovertroffen kruidnoten. Het huis rook alsof het zich had opgemaakt voor een omhelzing.

Toen zag hij haar.

Een gestalte in een lange zwarte jas, capuchon half op, tas over de schouder, een fles wijn in haar hand. Elena. Zijn keel werd meteen dik. Ze liep precies zoals vroeger: een beetje voorovergebogen tegen de wind, linkervoet iets naar binnen, alsof ze nog steeds het kleine meisje was dat na schooltijd over ditzelfde pad holde.

Ze bleef even staan bij de brievenbus, keek omhoog naar het huis. Jan zag dat ze diep inademde, alsof ze moed verzamelde. Hij glimlachte onwillekeurig, hetzelfde deed ze als kind voor een spreekbeurt.

De bel ging.

Lidia was er eerder dan hij, natuurlijk. Hij hoorde haar kreetje van blijdschap, het geruis van jassen, het vertrouwde “Je bent koud, kom kom”. Jan bleef een tel in de deuropening staan, alsof hij het moment wilde vasthouden. Daar stond ze dan. Zijn dochter. Drieëntwintig jaar, langer dan hij, maar nog steeds met diezelfde ogen die hem aankeken alsof hij alles kon oplossen.

“Elena’tje,” zei hij, en zijn stem brak een beetje op het woord dat hij al maanden niet hardop had durven uitspreken. Hij stapte naar voren, nam de tas van haar over en drukte een kus boven op haar koude haar. Ze rook naar de stad, naar sneeuw, naar zichzelf.

Lidia verdween weer naar de keuken met een “Ik moet de rollade nog even bedruipen, anders wordt-ie droog!” en trok de deur half achter zich dicht. Het geroezemoes van pannen en haar eigen gezang drong gedempt door.

Jan en Elena bleven achter in het warme licht van de woonkamer. Ze had haar jas uitgetrokken en zat nu op de bank, benen onder zich gevouwen zoals ze dat als tiener al deed. De kerstboomverlichting kleurde haar gezicht af en toe rood, dan groen, dan goud. Jan ging tegenover haar zitten in zijn oude fauteuil, handen op zijn knieën, en keek. Echt kijken, zonder iets te zeggen.

Ze was mooi geworden. Niet op de opvallende, glossy manier van tijdschriften mooi bedoelden, maar op een rustige, eigen manier. Haar donkere haar zat in een slordige knot waar plukken uit waren ontsnapt, haar wangen waren rood van de kou. Ze droeg een simpele zwarte trui en een zilveren kettinkje dat hij haar voor haar eindexamen had gegeven. Hij voelde zijn borst weer dik worden, zoals daarnet bij de deur.

“Je bent zo groot geworden,” zei hij zacht, bijna verbaasd, alsof hij het nu pas echt zag.

Elena lachte een beetje verlegen. “Pap, ik ben al jaren groot.”

“Nee,” zei hij, en hij schudde zijn hoofd. “Je bent groot gewórden. Dat is anders.”

Ze keek hem aan, een paar tellen, en hij zag dat ze het begreep.

“Je bent mooi, Elena’tje,” zei hij toen, eenvoudigweg. Geen poespas. Gewoon de waarheid. “Ik ben trots op je. Niet alleen op wat je doet… maar op wie je bent.”

Ze sloeg haar ogen even neer, beet op haar lip zoals vroeger als ze ontroerd was, en knikte toen zachtjes.

“Dank je, pap.”

Hij stond op, liep naar haar toe en legde zijn hand op haar kruin, precies zoals hij deed toen ze klein was. Ze leunde een beetje tegen zijn been aan, één seconde maar, maar het was genoeg. Jan pakte haar tas van de grond en knikte naar de trap. “Kom, dan breng ik je even naar boven. Je kamer is nog precies zoals je hem achterliet, alleen iets stoffiger.”

Elena lachte. “Dat zei je vorig jaar ook.”

“En het jaar daarvoor,” gaf hij toe, terwijl hij voor haar uit liep. De oude trap kraakte precies op dezelfde plekken als altijd; hij zette zijn voet instinctief op de derde tree van onderen over, zoals hij al dertig jaar deed.

Boven aan de trap bleef hij even staan voor de deur van haar kamer. Er hing nog steeds dat kleine bordje met ‘Elena’ in wiebelige kinderletters dat ze op haar tiende zelf had geschilderd. Hij had het nooit weggehaald. Hij duwde de deur open. Het was er precies zoals ze het had achtergelaten, het bed met de donkerblauwe sprei, de poster van The National boven het bureau, de plank vol boeken die scheef stonden van al het lezen. Op het nachtkastje lag nog steeds het gehaakte dekentje dat haar oma ooit had gemaakt, netjes opgevouwen.

Elena stapte naar binnen en ademde diep in. “Het ruikt hier nog naar vroeger,” zei ze zacht.

Jan zette de tas op het bed en keek toe hoe ze de rits opentrok. Ze haalde er een stapeltje truien uit, een toilettas, een opgerolde spijkerbroek. Alles netjes, maar toch een beetje rommelig. Hij ging op de rand van het bed zitten, handen tussen zijn knieën. “Je hoort hier altijd. Ook als je er niet bent. Dat verandert nooit.”

Jan was al half overeind gekomen toen Elena zich opeens omdraaide, hem aankeek met een blik die hij lang niet had gezien, een mengeling van moeheid en thuiskomen en iets kinderlijks dat nooit helemaal weg was. Zonder iets te zeggen stapte ze naar hem toe, ging op zijn schoot zitten zoals ze dat deed toen ze acht was en haar benen nog niet tot de grond reikten, en sloeg haar armen om zijn nek.

Hij verstijfde één tel, verrast, hoe groot ze ook was, ze woog nog steeds bijna niets voor hem, maar toen sloten zijn armen zich vanzelf om haar heen. Ze drukte haar gezicht in zijn hals, haar adem warm tegen zijn huid, en hield hem stevig vast, alsof ze hem al die maanden had gemist meer dan ze zelf had beseft. Jan sloot zijn ogen en legde zijn wang tegen haar haar. Het rook naar sneeuw en naar de shampoo die ze al jaren gebruikte. Zijn hand gleed over haar rug, troostend, vaderlijk, precies zoals vroeger.

Toen voelde hij het, een korte, onverwachte kriebel laag in zijn onderbuik, misschien van de wrijving, een flits van warmte die er niet hoorde te zijn. Het duurde nog geen seconde, maar het was er wel. Hij schrok ervan, verstarde even, en duwde het meteen weg. Niet aan denken. Gewoon niet aan denken. Dit was Elena. Zijn dochter. Zijn kleine meisje, ook al was ze allang geen klein meisje meer.

Hij ademde diep in, drukte haar iets steviger tegen zich aan om het gevoel te verjagen, en fluisterde: “Ik heb je gemist, lieverd.”

Ze mompelde iets onverstaanbaars tegen zijn schouder, haar armen nog strakker om zijn nek. Hij hield haar vast tot het moment voorbij was, tot alleen nog maar liefde overbleef, warm en vertrouwd en volkomen zuiver.

De avond was precies zoals het hoorde, veel te veel eten, te veel wijn, veel gelach. De rollade was perfect, de erwtensoep dik en dampend, en Lidia had zich overtroffen met haar appelbeignets. Ze zaten tot laat aan tafel, vertelden oude verhalen, lachten om foto’s die Elena op haar telefoon liet zien. Het huis voelde weer vol, echt vol.

Nu stonden Lidia en Elena samen bij het aanrecht. De radio speelde zachtjes ‘Driving Home for Christmas’. Lidia waste af, Elena droogde, en ze praatten honderduit over collega’s, recepten, een nieuwe serie die ze allebei hadden gekeken. Jan ruimde de tafel af. Hij liep een paar keer heen en weer met stapels borden, glazen, bestek. Gewoon een vader die hielp. Niets aan de hand. Maar toen hij voor de derde keer binnenkwam, bleef zijn blik één tel te lang hangen. Elena stond een beetje voorovergebogen om een pan door te geven aan haar moeder. Ze droeg een dunne, zwarte legging en een lang, grijs shirt dat net iets te kort was. Haar billen waren rond en stevig, duidelijk afgetekend onder de stof.

Jan voelde het meteen, een warme, onverwachte steek laag in zijn buik. Zijn ogen bleven hangen. Eén seconde. Twee. Hij knipperde hard, draaide zijn hoofd abrupt weg en liep snel met de borden naar het aanrecht. Zijn hart klopte in zijn keel. Hij zette de stapel neer, harder dan nodig, en mompelde iets over “nog even een wijntje halen”. Zijn wangen brandden. Hij begreep het niet. Dit was Elena. Zijn dochter. Het meisje dat hij vroeger op zijn schouders droeg, dat met snotneus op zijn schoot kroop als ze verdrietig was.

Hij schonk zichzelf een glas water in in plaats van wijn, dronk het in één teug leeg en staarde naar de achterdeur, alsof hij daar het antwoord zou vinden. Jan ademde diep in, draaide zich weer om en liep terug naar de woonkamer. Hij ging in zijn fauteuil zitten, staarde naar de kerstboom en probeerde het gevoel weg te drukken. Het was niets, hield hij zichzelf voor. Gewoon een stomme, vluchtige gedachte. Vermoeidheid. Te veel wijn. Het betekende niets.

Later die nacht werd hij wakker met een volle blaas, precies zoals bijna elke nacht sinds hij de vijftig was gepasseerd. Naast hem lag Lidia diep te slapen en voorzichtig sloeg hij het dekbed terug, gleed uit bed en liep op blote voeten de gang op. De vloer was koud, maar vertrouwd. Voor de deur van Elena’s kamer bleef hij staan, zoals hij vroeger deed toen ze nog klein was en hij controleerde. Gewoonte. Niets meer dan dat. De deur stond op een kier, precies zoals ze hem altijd liet staan, “voor het geval dat”. Een streep zacht maanlicht viel door het gordijn naar binnen.

Hij duwde de deur een paar centimeter verder open en keek naar binnen.

Elena lag op haar buik, half uit het dekbed geschoven. Haar nachthemdje, een oud, dun, grijs katoenen geval dat ze al jaren had, was omhoog gekropen tot halverwege haar rug. Het dekbed lag in een hoop bij haar voeten. Ze sliep diep, één arm onder haar kussen, de andere langs haar lichaam.

Jan stapte zachtjes naar binnen. Hij wilde alleen het dekbed over haar heen trekken, zoals hij duizend keer had gedaan. Maar toen hij zich vooroverboog, zag hij de zachte ronding van haar onderrug, de manier waarop het nachthemd net over haar billen spande, de lange, blote benen die loom over elkaar lagen. Haar huid glansde zacht in het maanlicht, glad en jong en… mooi. Té mooi.

Hij voelde het weer, diezelfde warme verboden steek als eerder op de avond, maar nu sterker, harder, onmiskenbaar. Zijn adem stokte. Een golf van schaamte sloeg door hem heen, heet en misselijkmakend. Hij trok het dekbed met een ruk omhoog, veel te snel, en legde het over haar heen tot aan haar schouders. Zijn vingers trilden. Elena bewoog even, maar werd niet wakker. Jan bleef een seconde staan, starend naar het hoopje dekbed waaronder zijn dochter lag. Toen draaide hij zich om, liep de kamer uit en trok de deur zacht achter zich dicht.

Hij werd die ochtend wakker met een stijve. Niet het vage, slaperige ochtendgevoel dat hij soms nog had, maar een harde, onmiskenbare erectie die tegen zijn buik drukte. Hij schrok ervan alsof iemand hem een klap had gegeven. Hij lag roerloos, hart bonkend, en probeerde te begrijpen wat er gebeurde. Het was jaren geleden dat hij zo wakker was geworden, echt jaren.

Hij keek opzij. Lidia sliep nog, haar rug naar hem toe. Hij kroop het bed uit en greep zijn badjas van de stoel. Zijn benen voelden slap. In de badkamer draaide hij de douche meteen koud. Het water sloeg als naalden in zijn huid. Hij zette zijn handen tegen de tegels, hoofd gebogen, en probeerde zijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Het hielp een beetje. Niet genoeg. Hij hoorde de deur van Elena’s kamer opengaan, zachte voetstappen op de gang. Toen het klikje van de badkamerdeur. Ze kwam binnen zonder te kloppen, zoals vroeger.

“Goeiemorgen,” mompelde ze slaperig.

Jan verstijfde onder de douchestraal. Het douchegordijn was dicht, maar het was een dun, half doorzichtig ding. Hij zag haar silhouet: het korte grijze nachthemdje dat tot halverwege haar dijen kwam, haar blote benen, het warrige haar. Ze pakte haar tandenborstel, deed er tandpasta op en begon te poetsen, helemaal in haar eigen wereld.

Hij draaide zich half om, zodat zijn rug naar haar toe was, en hield zijn armen voor zich. Het water kletterde. Zijn erectie was nog niet helemaal weg. Sterker nog, hij voelde hem weer opzwellen, alsof zijn lichaam hem uitlachte. Elena boog zich voorover om te spoelen. Het nachthemdje kroop iets omhoog. Hij zag de schaduw van haar billen, de zachte lijn van haar onderrug.

“Pap? Alles oké?” vroeg ze met haar mond vol schuim. “Je staat al tien minuten onder die douche.”

“Ja… ja, prima,” wist hij uit te brengen. Zijn stem klonk schor. “Gewoon… even wakker worden.”

Ze spoelde haar mond, veegde met de rug van haar hand over haar lippen en glimlachte naar zijn silhouet achter het gordijn.

“Je wordt oud, hè,” plaagde ze zacht. Toen liep ze weer naar buiten en trok de deur achter zich dicht.

Jan draaide de kraan dicht, trok het douchegordijn open en stapte op de badmat. Het water droop nog van zijn lijf. Hij reikte naar zijn handdoek, maar die hing net buiten bereik aan het haakje bij de deur. Op dat moment ging de badkamerdeur weer open. Elena kwam binnen, nog half slapend, haar ogen half dicht. “Ik ben m’n borstel vergeten,” mompelde ze, en liep rechtstreeks naar de wasbak.

Elena’s blik gleed in een reflex omlaag. Heel even, heel kort, zag hij haar ogen over zijn lichaam gaan, over zijn onderbuik, naar zijn penis die nog half-stijf was van die ochtend. Het duurde nog geen tel. Ze knipperde, pakte haar tandenborstel, en keek weer naar zijn gezicht alsof er niets gebeurd was. Jan bleef staan, handdoek nog steeds niet gepakt, hart bonkend in zijn keel.

Ze had gekeken. Niet geschrokken, niet gegeneerd, gewoon… gekeken. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat haar vader naakt voor haar stond. Alsof ze het al duizend keer had gezien en het haar niets deed. Maar het deed hem alles. Hij wikkelde de handdoek eindelijk om zijn middel, zijn vingers trilden. Hij liep de slaapkamer in, sloot de deur zachtjes achter zich. Hij hoorde de douche weer aangaan, het bekende geruis van water door de oude leidingen. Elena was nu onder de douche. Helemaal naakt, een paar meter verderop.

Hij liet de handdoek vallen, pakte een boxer uit de la en trok hem aan. Zijn handen voelden nog klam. Toen hoorde hij Lidia’s stem, slaperig maar opgewekt:

“Schat, ik moet even plassen.”

Nu waren ze daar samen. Zijn vrouw en zijn dochter. In dezelfde kleine, dampende ruimte. Lidia die waarschijnlijk gewoon haar ochtendjas had laten vallen en naast Elena was gaan zitten om snel te plassen terwijl het water liep. Het beeld flitste door zijn hoofd zonder dat hij er iets tegen kon doen: Lidia’s volle, vertrouwde lichaam, de zachte buik die hij al twintig jaar kuste, haar borsten die iets waren gezakt maar nog steeds mooi waren. En ernaast Elena, jong, strak, glad, water dat over haar rug gleed, druppels op haar schouders, haar billen, haar benen.

Hij voelde het meteen, een harde, felle steek in zijn onderbuik. Zijn boxer spande zich plotseling strak. Hij ging op de rand van het bed zitten, ellebogen op zijn knieën, staarde naar de vloer en probeerde zijn ademhaling weer rustig te krijgen. Dit was fout. Dit was zó fout. Maar zijn lichaam luisterde niet. Het reageerde alsof het een cadeautje had gekregen dat het niet mocht hebben.

Hij hoorde gelach door de muur, gedempt, Lidia die iets zei, Elena die antwoordde. Gewoon een moeder en een dochter die samen in de badkamer stonden, zoals vroeger. Jan voelde het opkomen, die geilheid, heet en dringend, als een golf die hij niet kon tegenhouden. Zijn hart klopte sneller, zijn ademhaling werd onregelmatig. Hij wilde het laten zien. Wilde zichzelf tonen. Zijn penis tonen. Aan haar. Aan Elena. Het idee was krankzinnig, maar het nam bezit van hem. Hij wachtte een paar tellen, ademde diep in en uit, tot hij voelde dat hij iets slapper werd, genoeg om het niet te opvallend te maken, maar nog steeds aanwezig onder zijn badjas. Hij bond de ceintuur losser dan normaal, zodat de jas bij elke beweging een beetje open kon vallen.

Zonder echt na te denken, zonder zichzelf de kans te geven om te stoppen, stapte hij de slaapkamer uit en liep de gang door. De douche liep nog steeds, het water kletterde ritmisch tegen de tegels. Hij duwde de badkamerdeur open, stapte naar binnen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Op dat exacte moment stapte Lidia bij Elena de douche in. Zoals vroeger. Gewoon zoals vroeger, toen Elena klein was en ze soms met z’n drieën douchten, of Lidia snel even meegleed voor een wasbeurt. Lidia lachte iets, Elena giechelde terug, en het water spatte op.

Jan beet hard op zijn tanden, voelde zijn kaakspieren aanspannen. Hij draaide zich naar de wasbak, pakte zijn tandenborstel en deed tandpasta erop. “Morgen,” mompelde hij, zijn stem schor en geforceerd. Hij deed alsof hij zijn tanden poetste, staarde in de beslagen spiegel, maar zijn ogen gleden steeds naar het douchegordijn. Door het dunne plastic zag hij hun silhouetten, Lidia’s volle vormen, Elena’s slanke lijn. Ze stonden dicht bij elkaar, Lidia waste Elena’s rug met een washandje, zoals ze dat vroeger deed toen Elena nog niet bij haar rug kon. Elena lachte, draaide zich half om. Water gleed over haar borsten, haar buik, haar billen.

Jan’s penis reageerde meteen. Hij voelde hem opzwellen onder de badjas maar hij probeerde het te onderdrukken en kon het half stijf houden. Hij poetste harder, alsof dat het gevoel kon wegvegen.

“Wil je er ook bij, schat?” vroeg Lidia gewoon, zonder om te kijken.

Lidia’s stem klonk weer, luchtig en plagend door het gekletter van het water heen:

“Kom op, Jan, je staat toch al half in je badjas. Er is nog plek zat, net als vroeger!”

Elena lachte zacht, iets onverstaanbaars, maar het klonk niet afwijzend. Gewoon… normaal. Hij wist dat hij nee moest zeggen. Hij wist dat hij de deur achter zich dicht moest trekken en weg moest lopen. Maar zijn voeten bewogen niet naar achteren. Hij keek naar de vloer, toen naar de kier van het douchegordijn en voordat hij zichzelf kon tegenhouden, hoorde hij zijn eigen stem, schor en bijna onherkenbaar:

“…Is er nog plaats?”

Een seconde stilte. Toen Lidia’s lach, warm en uitnodigend:

“Natuurlijk, sufferd. Kom er maar bij.”

Elena zei niets, maar hij hoorde haar zachtjes gniffelen, alsof het een grapje uit een andere tijd was. Jan liet de ceintuur van zijn badjas los. De stof gleed open. Hij voelde de warme, vochtige lucht tegen zijn naakte huid. Zijn penis stond half stijf te slingeren maar nog niet zo opvallend dat het echt opviel. Hij stapte naar voren, trok het gordijn een stukje opzij en stapte de douche in. Het warme water sloeg meteen op zijn schouders.

Het water was heet, de damp hing dik in de kleine ruimte. Jan stond tussen hen in, Lidia links, Elena rechts, hun lichamen zo dichtbij dat hij de warmte van hun huid voelde. Hij keek omlaag en kon het niet helpen. Lidia’s volle borsten, vertrouwd en zacht, met de bruine tepels die hij al jaren kende. Naast haar Elena’s jongere, stevigere borsten, kleiner maar strakker, de lichte tepels hard door het warme water.

Zijn adem stokte even. Hij voelde een warme golf door zijn onderbuik trekken, maar het bleef bij een halve erectie, zijn penis hing zwaar en iets opgezwollen tussen zijn benen, niet volledig hard. Het klopte zachtjes, alsof zijn lichaam nog twijfelde. Lidia zag het toch. Ze lachte haar brede, plagende lach en spoot douchegel in haar handen.

“Kijk nou, hij staat al half te trappelen,” zei ze grinnikend. “Kom, we zullen je wel even inzepen, hè Elena?”

Elena glimlachte alleen, pakte ook gel en begon zonder iets te zeggen over zijn rug te wrijven. Lidia’s handen gleden over zijn borst, zijn buik, zijn zijden. Elena’s vingers volgden zijn schouders, zijn onderrug, zijn heupen. Vier handen op zijn huid, warm en glibberig van de zeep. Zijn penis zwol langzaam verder, werd zwaarder, maar bleef nog net binnen de grenzen van het ‘toevallige’. Af en toe raakte hij per ongeluk Lidia’s dij of Elena’s onderbuik, een kort, warm contact, en dan trok hij zich meteen weer terug. Niemand zei er iets van. Ze zeepten hem gewoon in, samen, alsof dit nog steeds hoorde bij het oude, onschuldige ‘net als vroeger’.

Het water spoelde de zeep van zijn gezicht, maar er bleef een beetje schuim in zijn wenkbrauwen hangen. Jan knipperde, veegde met zijn hand over zijn ogen, en op dat moment gleed zijn blik precies omlaag. Door de damp en het schuim zag hij ze allebei, helder en onverhuld.

Lidia’s vertrouwde, volle venusheuvel, een donkere, nette driehoek van schaamhaar die ze altijd kort hield. Naast haar Elena’s strakkere, jongere poesje, netjes getrimd in een smalle streep, glinsterend van water en zeep. Het beeld trof hem als een vuistslag in zijn onderbuik. Zijn penis reageerde meteen. Van half-stijf naar duidelijk groeiend, omhoogkomend, onmiskenbaar. Hij voelde het bloed erin stromen, het dikker worden, zwaarder.

Jan draaide zich half weg, zogenaamd om meer douchegel te pakken, en begon snel en gehaast zijn kruis in te zepen. Zijn handen gleden over zijn schacht, over zijn ballen, alsof hij gewoon grondig waste, maar in werkelijkheid probeerde hij het te verbergen, het omlaag te duwen, het te laten verdwijnen.

Het hielp niet. Integendeel. Door zijn eigen aanraking werd hij alleen maar harder. Lidia merkte het als eerste. Ze lachte zacht, bijna teder.

“Rustig maar, lieverd,” zei ze, alsof ze een paard kalmeerde. “Je hoeft je nergens voor te schamen.”

Jan voelde het gebeuren en kon het niet meer stoppen. Zijn handen vielen stil, de zeep gleed uit zijn vingers en spoelde weg. Hij liet het gewoon gaan. In een paar tellen stond hij volledig rechtop, hard, dik, kloppend, fier omhoog wijzend tussen de twee naakte vrouwen in. De eikel glom van het water, de aderen bolden op. Het was onmogelijk te verbergen, en hij deed ook geen moeite meer. Lidia keek omlaag en barstte in een warme, ondeugende lach uit.

“Oei, kijk nou,” zei ze, haar stem vol pret. “Die heeft er zin in vanochtend!”

Elena sloeg een hand voor haar mond, maar haar ogen lachten mee. Ze giechelde zacht, een beetje verlegen maar oprecht geluid, alsof ze een grapje deelde met haar moeder.

“Pap…” zei ze alleen, half plagend, half verbaasd, en schudde haar hoofd.

Ze lachten allebei, niet spottend, eerder lief en speels, alsof het een grappig, onverwacht familiegeheim was. Jan stond daar, rood tot achter zijn oren, maar hij lachte niet mee. Hij kon alleen maar kijken naar zijn eigen harde pik die fier tussen hen in stond, en naar de twee vrouwen die hem met glinsterende ogen en natte lichamen aankeken. Lidia legde achteloos een hand op zijn borst, alsof ze hem gerust wilde stellen.

“Niets aan de hand, schat,” zei ze zacht. “Gewoon een ochtendmannetje.”

Elena’s stem was zacht, bijna teder, boven het geruis van het water uit.

“Pap… je hoeft je echt niet te schamen, hoor.”

Ze keek hem recht aan, haar wangen een beetje schuin, een klein glimlachje om haar mond.

“Het is niet de eerste keer dat ik een penis zie, weet je.”

Ze zei het zo gewoon, zonder spot, zonder overdrijving. Gewoon een feit. Lidia grinnikte zachtjes mee, legde haar hand even op Jan’s onderrug alsof ze hem een duwtje in de goede richting gaf.

“Zie je wel,” zei ze plagend. “Je dochter is allang geen klein meisje meer.”

Jan voelde het bloed in zijn oren suizen. Hij stond daar nog steeds keihard, water dat langs zijn schacht droop, en toch… door Elena’s woorden zakte er iets van de spanning uit zijn schouders. Hij ademde diep uit, een kort, beverig lachje ontsnapte hem.

“Ja… dat merk ik,” zei hij schor.

Elena glimlachte nog iets breder, pakte de douchekop en richtte de warme straal even recht op zijn borst, alsof ze hem waste en troostte tegelijk.

“Gewoon relaxed blijven, pap,” zei ze zacht. “Het is maar een ochtenderectie. Gebeurt bij iedereen.”

Lidia keek met een scheve, warme glimlach naar haar man die daar stond te trillen onder de douchestraal.

“Kom op, Jan,” zei ze zacht en plagend, “je hoeft je echt niet te schamen voor een ochtendpik. We hebben het allemaal al eens gezien.”

Ze stapte een half stapje dichterbij, legde haar ene hand op zijn natte borst en liet de andere zonder aarzeling omlaag glijden. Haar vingers sloten zich kalm en vertrouwd om zijn schacht, precies zoals ze dat al twintig jaar deed als ze samen onder de douche stonden. Ze gaf een paar trage, speelse snokken.

“Zie je?” zei ze met een knipoog naar Elena. “Gewoon een gezonde man. Niks mis mee.”

Jan kreunde zacht, hij kon het niet helpen. Haar hand was warm, nat, ervaren, en zijn pik reageerde meteen, hij zwol nog verder op, keihard en klopte tegen haar palm. Elena keek toe, eerst met grote ogen, toen met een geamuseerd glimlachje. Ze sloeg haar armen over elkaar onder haar borsten en zei droog:

“Nou mam, volgens mij maak je het alleen maar erger.”

Lidia liet haar hand nog één keer traag langs zijn schacht glijden, voelde hoe hij klopte en spande, en schudde lachend haar hoofd.

“Kijk nou,” zei ze met pret in haar stem, “hij is béénhard.”

Ze keek opzij naar Elena, die met grote ogen toekeek, wangen rood van de warmte en het lachen.

“Voel eens, lieverd,” zei Lidia grappend, alsof ze een nieuwe auto liet keuren. “Pak maar even vast.”

Elena schoot in de lach, sloeg een hand voor haar mond, maar haar ogen glinsterden van ondeugendheid.

“Mam!” riep ze quasi-verontwaardigd, maar ze stapte toch een klein stapje dichterbij.

Lidia gaf Jan een zacht duwtje in zijn zij.

“Kom op, schat, laat haar eens voelen. Geen geheimen in deze familie.”

Jan stond daar, water kletterend op zijn schouders, pik fier overeind, en kon alleen maar hijgend kijken hoe Elena haar hand langzaam uitstak. Haar vingers sloten zich voorzichtig, bijna onderzoekend, om hem heen.

“Jezus, pap…” fluisterde ze, half lachend, half onder de indruk, terwijl ze één keer zachtjes kneep.

De lachjes werden langzaam zachter, minder plagend, meer ademloos. Het water kletterde nog steeds, maar het geluid leek verder weg. De damp hing zwaar en warm om hen heen, alsof de kleine badkamer ineens een eigen wereld was geworden.

Lidia’s hand gleed weer naar beneden, dit keer niet speels, maar langzaam, doelbewust. Ze legde haar palm onder zijn ballen, tilde ze zachtjes op, voelde hoe zwaar en vol ze waren. Elena’s vingers sloten zich om zijn schacht, niet meer grappend, maar nieuwsgierig en teder tegelijk, alsof ze iets ontdekte wat ze altijd al had willen aanraken.

Jan stond roerloos, ogen half dicht, adem diep en trillend. Hij voelde vier handen op zich tegelijk over hem verdelen, Lidia die zijn ballen zachtjes kneedde, haar duim af en toe langs de onderkant van zijn pik strijkend, Elena die hem langzaam, bijna eerbiedig, van wortel tot eikel streelde, haar vingers nat en glibberig van zeep en water. Ze zeiden niets meer. Alleen hun ademhaling, het zachte gekreun dat uit Jan’s keel ontsnapte, en het ritmische geluid van het water.

Zijn pik klopte in Elena’s hand, dik en rood. Lidia keek op naar zijn gezicht, zag hoe zijn ogen dichtvielen, hoe zijn mond een beetje opende. Ze glimlachte zacht, bijna teder, en fluisterde:

“Laat maar gaan, lieverd… wij hebben je.”

De sfeer was al zo zwaar van verlangen dat niemand nog echt nadacht. Alleen het water en hun zware ademhaling vulden nog de kleine ruimte. Lidia keek Jan recht aan, haar ogen donker en vol van iets wat ze al jaren niet meer had laten zien. Ze liet haar hand van zijn ballen glijden, legde hem zacht op Elena’s schouder alsof ze zei: wacht even, en zakte door haar knieën.

Het gebeurde langzaam, bijna plechtig. Ze ging op haar hurken zitten, water stroomde over haar borsten en buik, en keek nog één keer omhoog naar haar man. Toen boog ze zich voorover en nam hem in haar mond. Jan kreunde luid, zijn hand vloog naar haar natte haar. Lidia’s lippen sloten zich warm en vertrouwd om zijn eikel, haar tong draaide er langzaam omheen. Ze kende hem door en door, precies hoe hard ze moest zuigen, hoe diep ze hem moest nemen, hoe ze haar keel moest ontspannen zodat hij helemaal naar binnen gleed.

Ze begon ritmisch te bewegen, diep in, langzaam terug, weer diep. Haar wangen trokken hol, haar hand kneep zachtjes in zijn ballen, precies zoals hij het lekker vond. Elena stond er vlak naast, één hand nog op zijn heup, en keek gefascineerd toe hoe haar moeder haar vader pijpte. Haar wangen waren rood, haar lippen iets geopend, maar ze zei niets. Ze keek alleen, ademloos.

Jan’s hand gleed naar Elena’s onderrug. Hij trok haar zacht maar vastberaden tegen zich aan, haar natte borsten tegen zijn borst, haar buik tegen zijn harde pik. Ze lachte even, verlegen en ademloos tegelijk, haar wangen rood van de warmte en van iets anders.

“Kom eens kijken,” fluisterde hij schor, terwijl hij haar een beetje draaide zodat ze recht naast Lidia stond.

Elena keek omlaag en zag haar moeder, op haar knieën, mond om Jan’s eikel, langzaam bewegend, haar hand om de schacht. Het was intiem, bijna teder, en tegelijkertijd ongelooflijk geil. Lidia liet hem even uit haar mond glijden, een dun draadje speeksel hing nog tussen haar lippen en zijn pik. Ze keek omhoog naar Elena, glimlachte zacht, en pakte toen Jan’s schacht stevig vast.

Zonder iets te zeggen stuurde ze de glimmende eikel langzaam omlaag, langs Elena’s buik, langs haar venusheuvel, tot hij precies tussen haar schaamlippen gleed. Elena schrok hoorbaar, haar adem stokte. Haar handen grepen instinctief Jan’s armen vast. De warme, harde eikel gleed één keer, heel langzaam, langs haar clit en tussen haar lipjes door. Ze was nat, niet alleen van het douchewater.

“Mam…” bracht ze uit, half lachend, half geschokt, haar stem hoog en trillend.

Lidia hield hem daar, drukte hem zachtjes tegen Elena’s ingang, niet naar binnen, gewoon… ertegenaan. Jan voelde Elena’s lichaam trillen tegen het zijne. Haar nagels drukten in zijn huid. Hij keek haar aan, zag de verwarring, de lust, het ongeloof in haar ogen. Lidia stond langzaam weer op, veegde een pluk nat haar uit haar gezicht en keek Elena aan met een zachte, maar onmiskenbaar dwingende glimlach.

“Kom, lieverd,” zei ze rustig, “draai je eens om. Laat papa je kontje zien.”

Elena’s ogen werden groot. Ze lachte nerveus, een hoog, verlegen geluidje.

“Mam… echt?”

Lidia knikte alleen, legde haar handen al op Elena’s schouders.

“Ja, echt. Gewoon even laten zien hoe mooi je bent.”

Elena beet op haar lip, keek kort naar Jan, zijn pik nog steeds hard, glimmend, vlak voor haar, en toen weer naar haar moeder. Ze aarzelde nog één seconde, maar Lidia wachtte niet. Met een zachte, moederlijke maar onverbiddelijke beweging draaide ze haar dochter om. Elena stond nu met haar rug naar Jan toe. Lidia legde haar handen op Elena’s heupen en duwde haar een klein beetje voorover, zodat haar rug een mooie boog maakte.

“Zo,” zei ze tevreden, alsof ze een schilderij recht hing. “Kijk eens, Jan.”

Elena’s kontje was rond, stevig, glad van het water, met een perfecte welving. De straal uit de douche gleed in kleine stroompjes langs haar billen en tussen haar benen door. Jan’s adem stokte. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden. Elena, haar handen op haar knieën, keek over haar schouder naar haar vader. Haar wangen brandden, maar ze glimlachte toch, verlegen.

“En?” vroeg Lidia zacht, haar handen nog steeds op Elena’s heupen. “Mooi, hè?”

Jan kon alleen maar knikken. Hij stak zijn hand uit, bijna zonder het te beseffen, en legde hem voorzichtig op één van Elena’s billen. Zijn duim gleed langs de zachte huid. Lidia’s handen gleden van Elena’s heupen naar haar billen. Ze legde haar duimen zacht maar vastberaden in de welving van Elena’s billen en trok ze langzaam uit elkaar. Elena’s adem stokte hoorbaar. Ze schrok, haar lichaam spande zich meteen, en ze wilde zich instinctief wegtrekken, haar handen grepen naar voren alsof ze zich wilde vastgrijpen aan de douchewand.

“Nee, blijf staan, lieverd,” zei Lidia rustig, bijna moederlijk, terwijl ze haar dochter stevig op haar plaats hield. “Gewoon even laten zien. Niks geks.”

Elena’s poesje en haar strakke, kleine sterretje kwamen volledig bloot. Alles glom van het water, roze en zacht, helemaal open voor Jan’s ogen. Hij stond daar, zijn pik kloppend, zijn hand nog steeds op haar bil, en staarde. Hij kon niet anders. Het was het mooiste, intiemste, meest verboden wat hij ooit had gezien.

Elena’s gezicht was vuurrood. Haar ogen groot van schaamte en opwinding tegelijk.

“Mam…” fluisterde ze, haar stem trillend.

“Stil maar,” zei Lidia zacht, terwijl ze haar dochter nog steeds openhield. “Kijk maar naar papa. Kijk hoe hij naar je kijkt.”

Zijn hand gleed langzaam van haar bil naar het midden, zijn vingers raakten heel voorzichtig de zachte, natte huid aan. Elena kreunde zacht, een klein, onwillekeurig geluidje, en haar lichaam ontspande zich iets. Lidia’s hand sloot zich weer om Jan’s schacht, langzaam, ritmisch, op en neer, terwijl ze hem recht aankeek. Haar stem was laag, bijna fluisterend, maar duidelijk genoeg dat Elena het woord voor woord meekreeg.

“Jan… wil je dat kutje niet neuken?”

Ze zei het kalm, alsof ze vroeg of hij of hij nog koffie wilde, maar haar ogen brandden. Elena’s hoofd schoot omhoog. Ze draaide zich half om, haar wangen nu vuurrood, mond een beetje open van pure verbazing.

“Mám!” bracht ze uit, half lachend, half geschokt, alsof ze niet kon geloven dat haar moeder dat woord zo hardop zei. Lidia glimlachte alleen maar, haar hand bleef rustig doorgaan met strelen, duim af en toe over de eikel.

“Wat?” zei ze onschuldig. “Het is toch gewoon een vraag.”

Jan’s pik klopte zo hard in Lidia’s hand dat het bijna pijn deed. Hij keek van zijn vrouw naar zijn dochter, Elena’s ogen groot, lippen iets geopend, adem snel, en weer terug. Hij kon geen woord uitbrengen. Alleen zijn heupen bewogen heel licht naar voren, alsof zijn lichaam al antwoord gaf. Lidia’s glimlach werd breder, teder en triomfantelijk tegelijk. Ze liet zijn pik los, legde haar hand zacht in Elena’s onderrug en duwde haar dochter een klein beetje verder voorover.

“Kom maar, lieverd,” zei ze zacht. “Laat papa maar even.”

Elena’s stem trilde, hoog en zacht, terwijl ze zich half omdraaide en haar moeder aankeek.

“Mam… dit kan toch niet… hij is mijn vader…" Ze lachte zenuwachtig, een kort, bijna paniekerig geluidje, alsof ze hoopte dat Lidia zou gaan lachen en zeggen dat het een grap was. Maar Lidia bleef kalm. Ze legde haar beide handen zacht op Elena’s wangen, dwong haar dochter haar aan te kijken.

“Lieverd,” zei ze zacht, haar stem laag en warm, “kijk naar hem.”

Elena’s blik gleed langzaam naar Jan.

Hij stond daar, naakt, hijgend, zijn pik hard en kloppend, zijn ogen vol van iets wat ze nog nooit zo duidelijk had gezien: pure, rauwe begeerte… naar háár.

“Voel je hoe hij naar je kijkt?” ging Lidia verder. “Dit is geen gewone vader-dochter meer. Dit is een man die een mooi teefje wil. En jij… jij staat hier met een nat kutje omdat je het ook wilt.”

Elena’s adem stokte. Ze wilde iets terugzeggen, maar er kwam alleen een zacht, trillend zuchtje uit. Lidia zette haar eigen voet zacht maar vastberaden tussen Elena’s enkels en duwde ze met een kleine, duidelijke beweging verder uit elkaar, tot Elena’s benen mooi gespreid stonden en haar poesje helemaal open en toegankelijk was. Tegelijkertijd legde ze haar hand tussen Elena’s schouderbladen en drukte haar rustig voorover, tot Elena’s bovenlichaam bijna horizontaal hing, haar handen plat tegen de natte tegels, haar rug in een zachte boog, haar billen naar achteren gestoken.

“Zo, lieverd,” zei Lidia zacht, bijna trots. “Precies goed.”

Elena’s ademhaling was snel en oppervlakkig, ze trilde licht, maar ze verzette zich niet meer. Haar gezicht was rood, haar ogen half dicht, maar ze bleef staan, precies zoals haar moeder haar neerzette. Lidia glimlachte, legde één hand op Elena’s heup om haar stil te houden en gebaarde met de andere naar Jan.

“Kom maar, schat,” zei ze kalm. “Ze is klaar voor je.”

Lidia legde haar hand om Jan’s schacht, precies onder de eikel, en leidde hem met een rustige, zekere beweging naar voren. De warme, glimmende eikel raakte eerst Elena’s schaamlippen, gleed één keer zacht langs haar clit, en vond toen haar opening. Elena hield haar adem in. Lidia keek Jan recht aan, haar ogen donker en vol liefde, en fluisterde:

“Voorzichtig… en helemaal.”

Toen duwde ze, met haar hand om zijn pik en haar andere hand op zijn heup, langzaam maar onverbiddelijk naar voren. Jan gleed in één lange, trage stoot in zijn dochter. Elena kreunde luid, een mengeling van schrik en opluchting, haar vingers kromden tegen de tegels. Hij voelde haar helemaal, tot aan zijn ballen, warm, strak, nat. Lidia liet zijn schacht los en legde haar beide handen op Elena’s heupen, alsof ze haar dochter vasthield én haar man tegelijk naar binnen duwde.

“Zo ja,” fluisterde ze, bijna trots. “Helemaal erin.”

Lidia legde haar handen op Jan’s heupen, haar vingers stevig in zijn natte huid, en keek hem recht aan.

“Neuk haar maar, schat,” zei ze met een lage, hese stem. “En je hoeft je echt niet in te houden. Doe haar maar goed, precies zoals ze verdient.”

Ze gaf een klein duwtje tegen zijn onderbuik, alsof ze hem toestemming én aansporing tegelijk gaf. Jan’s adem stokte even, toen trok hij zich langzaam terug,bijna helemaal uit Elena, en stootte weer diep naar binnen, harder dit keer. Elena kreunde luid, haar lichaam schokte naar voren, haar handen plat tegen de tegels.

“Ja, zo,” hijgde Lidia, haar ogen glinsterend. “Harder. Ze kan het hebben. Geef haar alles.”

Jan liet zich gaan. Hij greep Elena’s heupen steviger vast en begon echt te neuken, diepe, krachtige stoten, zijn onderbuik slaand tegen haar billen, water spattend bij elke beweging. Elena’s kreunen werden luider, hoger en ritmisch. Ze duwde zichzelf naar achteren, tegemoet aan elke stoot, haar lichaam volledig overgeleverd.

Lidia stond erbij, één hand nog op Jan’s rug, de andere nu tussen Elena’s benen, waar ze zacht over haar dochter’s clit begon te cirkelen.

“Zo is het, lieverd,” fluisterde ze tegen Elena. “Laat je maar helemaal gaan. Papa neukt nu zijn kleine meid, en hij doet het goed.”

En Jan deed het goed.

Hij neukte haar zonder remmingen, zonder schuld, alleen nog pure, rauwe lust. Elena’s hele lichaam begon te trillen, eerst nog beheerst, maar al snel onbeheerst. Haar vingers klauwden tegen de natte tegels, haar rug boog zich diep door, en haar adem kwam in korte, hoge stoten.

Lidia voelde het gebeuren, ze trok Elena’s heupen nog één keer hard naar achteren, zodat Jan tot aan zijn ballen in haar zat, en hield haar daar vast.

“Ja, lieverd,” fluisterde ze hijgend tegen Elena’s oor, “kom maar… laat je gaan.”

Elena’s mond viel open. Een lange, rauwe kreet ontsnapte haar, eerst zacht, toen luider, tot het een schorre, bevende schreeuw werd die door de badkamer echode. Haar kutje kneep ritmisch om Jan’s pik heen, hard en snel, terwijl haar benen bijna bezweken. Ze schudde, haar billen trilden onder Lidia’s handen, haar hele lichaam spande en ontspande zich in één grote, overweldigende ontlading.

Elena’s kreunen werden langzaam zachter, tot alleen nog hijgend gehijg overbleef. Ze hing voorover, uitgeput, haar lichaam slap en bevredigd.

Lidia voelde nu dat Jan dichtbij was, zijn stoten werden onregelmatiger, dieper, zijn greep op Elena’s heupen bijna pijnlijk strak. Zijn adem kwam in korte, grommende halen. Ze liet Elena’s heupen los en stapte achter Jan. Haar handen gleden om zijn middel, over zijn natte borst, zijn buik. Ze drukte zich tegen zijn rug aan, haar borsten warm tegen zijn schouderbladen.

“Kom maar, schat,” fluisterde ze in zijn oor, haar stem laag en dwingend. “Laat je gaan. Spuit haar maar helemaal vol.”

Eén hand gleed omlaag, sloot zich om de basis van zijn pik waar hij nog net uit Elena stak, en kneep ritmisch, precies zoals hij het lekkerst vond. Met haar andere hand kneep ze zacht in zijn ballen, trok er licht aan, voelde hoe ze samentrokken. Jan voelde het opkomen, die diepe, druk in zijn ballen, de tinteling die langs zijn ruggengraat omhoog kroop. Hij stootte nog harder, nog dieper, zijn handen stevig om Elena’s heupen geklemd. Elena voelde het ook, de manier waarop hij dikker werd in haar, hoe zijn ritme haperde. Ze draaide haar hoofd half om, haar stem hoog en gejaagd door de stoom heen.

“Pap… niet in me klaarkomen… alsjeblieft…”

Haar woorden trilden, een laatste restje angst of geweten dat boven kwam drijven. Jan verstijfde bijna, zijn heupen vertraagden, maar hij zat al zo dichtbij dat hij kreunde van de inspanning om zich in te houden. Lidia was er meteen. Ze legde haar hand zacht maar vastberaden op Elena’s wang, dwong haar dochter haar aan te kijken.

“Sst, lieverd,” zei ze kalm, haar stem warm en geruststellend. Het is goed. Laat hem maar in je klaarkomen.”

Elena schudde licht haar hoofd, haar ogen groot.

“Maar mam… ik slik geen pil…”

Lidia glimlachte, streelde met haar duim over Elena’s natte wang.

“Dat weet ik, schatje. En dat geeft niet. Dit is precies hoe het hoort. Een man die zijn zaad geeft aan de vrouw die hij wil. Jij bent nu die vrouw. Laat hem je vullen. Laat hem je helemaal van hem maken.”

Ze boog zich dichterbij, haar lippen bijna tegen Elena’s oor.

“Voel je hoe graag hij het wil? Hoe graag hij jóú wil? Geef hem dat. Het is het mooiste wat je hem kunt geven.”

Elena’s adem stokte. Ze keek naar haar moeder, toen naar Jan, die roerloos in haar bleef, wachtend, smekend met zijn ogen.

Lidia kuste zacht Elena’s schouder.

“Zeg het maar, lieverd. Zeg dat hij in je mag klaarkomen.”

Elena sloot heel even haar ogen. Haar lichaam trilde, maar ze duwde zich langzaam naar achteren, nam hem nog dieper in zich op. Lidia voelde het meteen, Elena’s heupen begonnen uit zichzelf naar achteren te bewegen, kleine, onwillekeurige duwtjes, alsof haar lichaam smeekte om meer, om alles. Ze drukte zich steeds steviger tegen Jan aan, nam hem nog dieper, haar kutje strak en hongerig om hem heen.

Lidia glimlachte, legde haar handen over Jan’s handen op Elena’s heupen en fluisterde schor in zijn oor:

“Voel je dat, schat? Ze drukt zich naar je toe… ze wil je zaad. Ze wil dat je haar helemaal vult.”

Ze kuste zijn schouder, haar stem laag en dwingend.

“Geef het haar maar. Spuit haar vol. Maak haar helemaal van jou.”

Jan kreunde diep, zijn stoten werden kort en hard, zijn ballen trokken samen.

Elena duwde nog één keer hard naar achteren, haar adem stokte, een zacht, smekend “ja…” ontsnapte uit haar keel.

Jan voelde de spanning tot in zijn tenen oplopen. Zijn stoten werden kort, wanhopig, zijn vingers groeven diep in Elena’s heupen. Hij hing op het randje, kon elk moment exploderen. Lidia stond achter hem, haar lichaam strak tegen zijn rug gedrukt. Ze sloeg één arm om zijn borst, haar nagels licht in zijn huid, en liet haar andere hand omlaag glijden. Ze greep zijn ballen vast, kneedde ze stevig, precies hard genoeg om hem te laten kreunen.

“Nu, Jan,” beval ze dominant, haar stem laag en onverbiddelijk in zijn oor. Je komt nú. Hard. Diep in haar. Vul je dochter maar helemaal.”

Ze kneep ritmisch, trok licht aan zijn ballen, haar duim drukte precies op dat gevoelige plekje eronder.

“Geen genade,” gromde ze. “Geef haar alles. Elke druppel is van haar.”

Jan kon niet meer. Met een diep, dierlijk gebrul stootte hij zich één laatste keer zo diep mogelijk in Elena en kwam hevig klaar. Zijn hele lichaam schokte. Dikke, warme stralen zaad spoten in krachtige golven in haar vagina, één, twee, drie, vier… hij verloor de tel. Zijn pik klopte eindeloos door, pompte zich volledig leeg terwijl Lidia hem vasthield en bleef kneden, alsof ze elk laatste restje uit hem perste.

Elena voelde alles, de hitte, de kracht, hoe hij haar helemaal vulde. Ze kreunde zacht, haar lichaam trilde mee met elke puls. Lidia liet pas los toen Jan volledig slap werd, uitgeput en hijgend. Ze draaide hem half om, trok zijn gezicht naar zich toe en kuste hem hard, bezitterig.

“Goed zo, schat,” fluisterde ze tegen zijn lippen. “Je hebt haar precies gegeven wat ze nodig had.”

Toen keek ze over zijn schouder naar Elena, die nog voorover hing, na hijgend, zijn zaad langzaam uit haar druipend. Lidia glimlachte tevreden, dominant en teder tegelijk.

“Perfect,” zei ze zacht.

“Nu zijn we echt één.”

Het warme water bleef over hen heen stromen, alsof het de wereld buiten deze douche voor altijd buitensloot.