Gonnie - 18

Donderdagochtend stapte ik in de auto. Het weer was omgeslagen. Geen lekkere blauwe luchten meer, maar grijze wolken waar af en toe een flinke stortbui uit kwam kletteren. Dus geen blote benen, maar een lekkere panty onder een wat langer rokje dan gewoonlijk, nét over de knieën en félrood. Een witte coltrui met een net colbertje er overheen… Pumps…

Even opmaken en ik was er weer klaar voor! Na het ontbijt reed ik via Bennekom. Was me de vorige keer goed bevallen en nu ook weer. Via Planken-Wambuis was me toch iets te veel om. Om half acht kwam ik op de zaak aan en na wat kletsen en koffie leuten met Ben klom hij achter de ‘helpdesk-computer’ en ging ik aan m’n eigen werk. ’s Morgens was nu bijna routine: mail checken en eventueel beantwoorden, wat klanten bellen, nieuwe afspraken maken voor Frank, Mike, Gerben, Ben en Alex. Ik mailde hen ook met de vraag wie de helpdeskdienst van Frank morgen over kon nemen. Uiteindelijk wilde Ben dat wel doen. “Anders zit ik thuis administratie te doen; niet zo handig met een paar om meer zakgeld jengelende pubers om je heen”, zei hij met een sip gezicht.

Om half elf riep Yvonne mij. “Kunnen wij het even hebben over de dresscode van morgen, Gon?” Ik liep naar haar desk en zag dat de deur van Simon open was. “Ehhh… Yvon…” zei ik wat harder dan nodig, “Die dresscode… Zullen we daar even me wachten tot Frank er is? Hij wilde daar ook iets over zeggen, geloof ik.” Vanuit Simon z’n bureau klonk een vrolijke lach. “Dat zou hij wel willen, de schurk…” Ook Yvonne keek nogal twijfelend. “Jaja… Meneer Veenstra die inspraak wil in mijn kledingkeuze morgen? In his wildest dreams!” Ik schudde mijn hoofd. “Nee nee, daar kom ík in voor, Yvon.” Weer een lach vanuit Simon z’n bureau en Yvonne trapte de deur nogal stevig dicht.

“Zo. Geen kerels die zich met mijn garderobe bemoeien. Wat dacht je Gon? Jij ziet er netjes uit zo… Trek je dit morgen ook aan? Staat keurig! Dress to impress, meid.” Ik twijfelde een beetje. “Is het niet té, Yvon?” Die schudde het hoofd. “Nee. Ik heb de verhalen gehoord van Simon. Als wij niet meteen duidelijk maken dat wij hun beleid richting vrouwen niét accepteren, walsen ze ons omver, Gon. Niemand maakt de kachel aan met Yvonne Makinga. Zelfs ene Simon de Laat niet. En dat geldt volgens mij ook voor Gonnie Peters.” “Ik weet niet of Frank het daarmee eens is, Yvon…” Ze moest lachen. “Nou ja, voor Simon en Frank maken we dan wel een kleine uitzondering. Soms. Je moet die heren niet al teveel vrijheid gunnen, tenslotte… Kom eens mee, Gon.”

Ze leidde me naar het damestoilet en sloot de deur. “Als ik er niks mee te maken heb, moet je het gewoon zeggen Gon, maar… Hoe is het nou tussen jou en Frank?” Ik keek haar aan. Geen nieuwgierigheid te zien, maar oprechte belangstelling. Ik dacht even na. “Yvon, als hij bij me is heb ik last van een enorme kolonie vlinders in m’n buik die een airshow doen. Zoals ik Frank ken is het een hele harde werker, een superlieve vent naar mij toe, de collega’s op het bureau zijn zonder uitzondering lovend over hem… En in mijn optiek is het een hele knappe vent met z’n mooie bruine ogen…”

Ik grinnikte. “En hij zwemt ook best aardig, dat werkt ook in zijn voordeel.” Yvon snoof. “Hij zwemt best aardig? Een jetski is langzamer.” Mijn lach bleef. “We zijn aardig aan elkaar gewaagd. Op de 250 meter vrije slag ontlopen we elkaar misschien een halve seconde. De ene keer wint hij, de andere keer ik.” Yvonne keek nu ongelovig. “Jij kunt van hem winnen? Wauw… Ik heb hem een keertje zien zwemmen tijdens een dagje subtropisch zwemparadijs; hij zwom iedereen het snot voor de ogen, inclusief de badmeester.” “Wij, mijn zus, mijn moeder en m’n broer hebben heel veel gezwommen, Yvon. Mijn broer Rick was een van de topscorers van het plaatselijk waterpoloteam. Bijnaam ‘Rick de Orca’. En zijn vriendin Cora, ook een goede vriendin van Annet en mij trouwens, zwemt net zo goed als ik.

Afgelopen weekend hebben we twee keer gezwommen met de hele meute; Annet en Hans, háár vriend, Rick en Cora en Frank en ik; 250 meter afwisselend boven en onder water. Tussen de eerste en de laatste zat nog geen 3 seconden verschil.” Ze keek nu bewonderend. “Knáp! Qua zwemmen zijn jullie dus wel aan elkaar gewaagd…” Ik onderbrak haar. “Ja. Maar er zijn nog wat gebieden waarin we elkaar waarderen…”

Ik zag een begin van een lachje en schudde mijn hoofd. “Nee, over het gene wat jij nu denkt, ga ik niet uitweiden. Wel over iets anders. Op de dag van mijn sollicitatie hier gingen Frank en ik een hapje eten bij Amadeus. Even in een andere setting ongedwongen met elkaar kennismaken. En hij vertelde over zijn ouders. Hoe hij elk jaar op hun trouwdag hen een borrel komt brengen op hun graf. Terwijl hij dat vertelde, zag ik de échte Frank Veenstra pas en toen ben ik als een blok voor hem gevallen. En we zijn afgelopen zondag samen naar het graf van zijn ouders gefietst, daar twee borrels over hun graf uitgegoten en er zelf ook eentje gedronken. En dáár heeft hij me aan zijn ouders voorgesteld. Alsof hij bij hen op de thee zat… En nu heb ik wéér een zakdoek nodig, verdorie.”

De tranen kwamen weer opzetten en ik pakte een stuk toiletpapier om m’n ogen te deppen. Yvonne legde een arm om me heen. “Dank je wel. Voor het vertrouwen. Wij, Simon en ik, zijn erg blij dat jullie elkaar gevonden hebben. Frank leefde de laatste jaren, sinds zijn relatie met Hetty stuk was gelopen, alleen nog maar voor zijn werk en zijn studie. Was best wel eenzaam in z’n bunker in Schaarsbergen. Maar de afgelopen weken hebben we hem op zien bloeien. Dankzij jou. Zijn we blij mee, Gon. En dat mag je best weten.” Ik keek haar aan.

Yvonne was het prototype van de Amerikaanse ‘girl next door’: een dikke bos blonde haren tot op haar schouders, blauwe ogen, een klassiek, open gezicht met hoge jukbeenderen, een mooi figuurtje en ze had een prachtige houding als ze liep. Maar nu zag ik een vrouw die oprechte belangstelling had voor haar collega’s. Ik gaf haar een hug. “Dank je wel, Yvon. Je bent een lieve vriendin.”

Toen ik me losmaakte van haar lachte ze. “Vriendin? Welnee. Ik ben de ijskouwe HR-functionaris van dit mooie bedrijf. Moet zorgen dat de mensen goed in hun vel zitten. Niks meer.” Ik zuchtte. “Kreng. Zorg dan maar dat Simon goed in z’n vel zit. Heb je het vast heel druk mee.” We lachten samen en ik deed de deur open. “Kom, aan ’t werk, mevrouw de HR-functionaris!” Met een knipoog ging ik ook naar m’n eigen plekje. Nog eventjes, dan was Frank er ook weer…

En die kwam om kwart voor twaalf breed lachend al binnen! “Hoi Ben, hallo Gon!” Ben stond op. “Ik laat jullie wel even alleen.” Ik wees hem terug. “Hallo! Blijf jij even zitten, meneer Oud! Als jij er nu tussenuit knijpt, kun je, als het aan hém ligt, beter de hele middag vrij nemen!” Ik wees naar Frank, die aanvulde: “En van enige vorm van productie is dan geen sprake meer.” Hij gaf me een korte zoen. “Hoi schat. Lekker gewerkt?” Ik knikte. “Die presentatie is klaar. Vanmiddag nog even voor jullie finetunen.” “Mooi. Dan hang ik even mijn laptop aan het elektrisch infuus, controleer mijn mail even en dan gaan we even wandelen en tegelijkertijd eten.”

Ben keek naar buiten: somber weer. Gelukkig was de wind wat gaan liggen. “Niet echt uitnodigend om buiten te lopen, Frank.” “Niet piepen, Ben. Als het regent: het meeste valt ernaast.” Hij pakte zijn laptop uit en zette die op het bureau. En dook er zelf onder om de stekker in het stopcontact te steken. En ik voelde héél even een ondeugend handje op mijn knie… Toen kwam hij weer overeind. “Zo. Die kan weer even elektronen vreten. En wij boterhammen. Gaan jullie mee?”

Even later liepen we buiten, in een miezerregentje. Gelukkig had ik m’n paraplu bij me; Ben had een pet op en Frank trok de capuchon van zijn jas over zijn hoofd. Maar de eerste boterham was al doorweekt voor ik twee happen had genomen: een plens water gleed van de plu af op mijn brood. “Heren, dit is zo geen lunchpauze. Ik stel voor om terug te gaan en in de hal te lunchen. Mijn brood is nu al kliedertjenat.” Na wat gemopper gingen beide heren akkoord en vijf minuten later zaten we in het zitje in de hal te eten. Yvon kon dan samen met Simon eten op zijn bureau; wij konden eventuele bezoekers te woord staan. Om één uur zou ik de presentatie starten in ons bureau.

Dus om tien voor één excuseerde ik me en liep het bureau in. Beamer aan, computer er aan hangen, USB-stick in de computer en even later kwam het eerste plaatje op het scherm. Mooi, dat deed dus alles wat nodig was… snel scrollde ik alle dia’s door: geen haperingen. Tevreden keek ik op mijn aantekeningen en repeteerde nog even wat… “ Een kwartiertje later stond ik mijn presentatie te geven voor een kritisch publiek. Ze spaarden me niet, maar ik kon op bijna alle vragen een goed onderbouwd antwoord geven. Het duurde wel langer dan ik dacht: de 21 dia’s plus de uitleg plus de vragen duurde al met al bijna anderhalf uur. Uiteindelijk sloot ik af met dia 21: ‘Vragen?’ Die waren er niet meer. Pfff… Simon keek me aan. “Je deed ’t prima, Gon. Geen speld tussen te krijgen.” Yvonne vulde aan: “Ondanks de korte tijd dat je bij ons werkt: dit had ík niet zo duidelijk over kunnen brengen, Gonnie. Complimenten.” Ik voelde me een beetje rood worden. Frank zei niets, gaf alleen maar een knipoog. De rest van de middag was een beetje routine: Frank was bezig zaken van zijn laatste klant uit te werken, Ben speelde helpdesk en ik deed nog wat administratieve dingetjes. En om kwart over vier deden we deur achter ons dicht.

“Zo. Dat was dat. Nu even eten en dan het zweet er af zwemmen, Gon.” Hij lachte plagend. “Zal wel nodig zijn bij jou…” “Lang leve mijn okselfrisse deo, lover. Van zweetlucht zal je bij mij niet veel merken!” Hij keek me aan. “En oh zo okselfrisse dame: op welk bed leggen wij straks onze vermoeide ledematen ter ruste?” Ik dacht even na. “Het jouwe. Ik rij naar huis en jij haalt me op, op dezelfde plek als vorige week. Dan kan ik via het paadje aan de achterzijde naar buiten sluipen. Geen zin in controlerende oogjes vanaf de overkant van de straat.” Een kwartier later reed Frank achter me aan naar Renkum en parkeerde zijn auto op de Kloosterkampweg.

Ik parkeerde mijn auto gewoon voor mijn huis en liep naar binnen. Zwemspullen pakken. Schone kleren voor morgen; het rokje en de blouse die ik vandaag aan had gehad, had ik in tweevoud. Nette pumps, panty voor morgen, ondergoed… Dat ging in een weekendtas. Een blik in mijn lingeriekast: nieuwe nylons, een sexy onderjurkje, open schoentjes met lekkere geile hoge naaldhakken… Frank zou helemaal gek worden als hij me vanavond zo zag! Make-doosje mee… Ik stond even te twijfelen. Zou ik m’n schoonspoelsetje meenemen? Dan kon Frank, als hij wilde, me in m’n sterretje… Ik kreeg kippenvel als ik eraan dacht! Niet zeuren, Gon, meenemen. Als hij daar moeite mee had, dan niet. Nog zoveel andere maniertjes om van elkaar te genieten… Het spul voor vanavond ging in een apart tasje. En wat we morgenavond zouden doen… Zien we dan wel.

Ik keek nog even rond; de plantjes gaf ik wat water, controle in de keuken: gas uit, geen accu’s aan laders of zo… Oh wacht! M’n telefoonlader meenemen! Normaal laadde ik m’n telefoon in de auto, maar ja… Ik griste het ding van mijn bureau. Jasje aan, weekendtas mee, achterdeur uit, afsluiten en via het achterpaadje liep ik naar de auto van Frank.

“Zo meneer. Alles wat nodig is heb ik bij me. In ieder geval tot morgenmiddag.” Hij knikte. “Prima, schat. Dan nu even praktisch: ik stel voor dat we ergens buiten de deur gaan eten. Om nu naar Schaarsbergen te rijden, daar te koken, weer terug naar Renkum om te gaan zwemmen en wéér naar Schaarsbergen… Niet handig.” Ik stak een duim op. “Zoek maar iets leuks uit, schatje.” Droogjes klonk: “Dat zit al naast me. Ziet er af en toe uit om op te vreten, maar…” Ik grinnikte. “Ik leg mijn lot in uw handen, meneer. Tenminste… als het om het eten vanavond gaat.”

Hij knikte en keek even op zijn telefoon. “Nol in ’t Bos? Wat dacht je daarvan?” Ik schudde mijn hoofd. “Pertinent néé. Misschien als we zeventig zijn, maar dan is het de vraag of die gelegenheid nog bestaat. Ik denk het niet. Een half jaar geleden daar eens gegeten en dat was géén succes. De steak die ik bestelde had prima geweest als inlegzooltje, zo taai. Frites koud, weinig groente… En over het hotel heb ik ook wat minder complimenteuze recensies gelezen.

Ik stel voor iets verder te rijden: Boscafé de Beken. Gezellig, mooi gelegen en een prima kaart.” Ik moest glimlachen. “En goedkoper. Wel zo prettig voor de declaratie met als bijzonderheid: ‘Het imponeren van een knappe roodharige’. Voor je weer eens een stekelig mailtje van Yvon krijgt…” Frank bromde iets onduidelijks en startte de motor. “Goed, Boscafe de Beken it will be. Lead the way, madam.” We reden naar het noorden en al snel was de bestemming in zicht; het was van mijn huisje naar het restaurant ook een klein eindje, wat ik meestal op de fiets deed. Het terras was leeg; logisch, want het was nog steeds bewolkt en fris. We liepen naar binnen, zochten een tafeltje uit en bekeken de kaart. “Niet te vet, Frank. We gaan nog zwemmen.” Hij grijnsde. “Hoe zou ik dat kunnen vergeten? Jij in bikini…” Ik keek boos. “Ja. En drie meter voor je, je helemaal het snot voor de ogen zwemmend.” “Het laatste baantje trek ik wel even bij schatje…” zei hij plagend en ik kon niets anders dan in de lach schieten toen ik zijn gezicht zag.

Toch mopperde ik: “Jaja… ‘bijtrekken’? Ik geloof er niks van. Ja, ‘trekken’, omdat er een knappe vrouw in een leuke bikini voor je zwemt. Maar inhalen wordt dan onmogelijk, meneer Veenstra!” “We gaan het zien, schat. We gaan het zien…” Hij knipoogde. Tijdens het eten, krieltjes met een stoofpotje van gemengd vlees en groente, kletsten we over de presentatie morgen.

“Maak je niet dik, Gon. Simon en Yvon zijn het er over eens: leuk als we samen gaan werken, dat breidt onze orderportefeuille wat uit, maar de firma gaat niet failliet als het niks wordt. En dat ligt grotendeels aan het feit of zij bereid zijn om hun attitude ten opzichte van hun vrouwelijke medewerkers te veranderen. Dáár is Yvon heel fel op… Ik was drie weken terug, nog voordat jij binnen kwam, getuige van een discussie tussen hen beiden hierover. Yvonne was uiterst duidelijk. ‘Simon, als we gaan samenwerken: prima, maar de eerste de beste die ik betrap op een neerbuigende opmerking richting de dames die daar werken, krijgt van mij een héle vuile sneer. En of dat een manager is of de jongste bediende: het maakt me niet uit! Denk daar goed aan. En als men dat niet accepteert, is het heel snel einde samenwerking. Dan zakken ze maar in een bepaalde, donkerbruine en stinkende substrantie als Windows 10 niet meer ondersteund wordt.’ En Simon was het uiteindelijk met haar eens. En ik ook wel.”

Ik knikte. “Dat begreep ik al en da’s prima, schat. We hebben niet zo veel te verliezen, dus…” Ik kneep mijn ogen samen “…Gonnie kan helemaal los gaan!” Een grijns was de reactie en de vlinders werden weer eens wakker. Als Frank zo lachte, was zijn gezicht plotseling jongensachtig. Ondeugend. Verdorie, wat hou ik van die vent…

Het was even stil, toen pakte hij mijn hand. “Gon… Misschien niet zo’n goed moment om het tijdens een gezellig etentje over te hebben, maar… Kun je mij iets vertellen over jullie biologische vader? Anderson? Iedereen bij jullie was daar uiterst gesloten over. En ik denk dat ik ondertussen wel wat van jullie familiegeschiedenis mag weten… Of niet?” De vlinders maakten een plotselinge noodlanding en waren daarna uiterst rustig. “Oeps, Frank… Da’s een heikel onderwerp… Maar goed, liever dat ik dat vertel dan Gien. Dan is haar hele avond aan gort… Even nadenken, schat.”

Gelukkig was het redelijk rustig en zaten we in een hoekje, zonder mensen dichtbij ons. Ik haalde een paar keer diep adem en begon.

“Gien en meneer Anderson trouwden toen Gien 19 was en hij 27. Zij was een jaar eerder nét begonnen aan de TU Eindhoven als studente informatica; hij werkte daar als onderzoeker. Enfin, ze begonnen met daten en wat ik van Gien hoorde: hij was charmant, nam haar mee uit eten, legde haar in de watten en vroeg haar, toen ze nét 19 was geworden, ten huwelijk. En Gien trapte er in. Een ander woord heb ik er niet voor. Zij was toen een evenbeeld van Annet en mij: lang, knap, mooie rode haren, bij haar tot op haar billen… Wacht, volgens mij heb ik wat foto’s van haar op m’n telefoon…”

Ik scrollde even en liet hem toen wat foto’s van een jonge Gien zien: een stralende jonge vrouw ergens in de bergen. Frank floot. “Wát een prachtige vrouw…” “Ja. En Annet en ik hebben heel veel van haar genen overgenomen, dus…” Ik keek verwachtingsvol. “Jij bent ook een prachtige vrouw, Gon. Dat weet je en dat heb ik al vaker gezegd, mooie rooie.” “Een meisje kan nooit genoeg complimentjes horen, schat."

Ik scollde door naar een andere foto: Gien in een witte bruidsjurk. Op de originele foto stond Anderson ernaast, maar die had ik er af geknipt; ik wilde die vent niet met meedragen. "Maarre… Kijk eens goed naar deze foto: kun je Annet en mij ontdekken?” Hij keek vragend. “Ja meneertje. Zoeken!”

Even later keek hij me aan. “Nee, sorry, schat. Zijn jullie er af gephotoshopt?” Ik giebelde. “Nee schatje. Maar Annet en ik staan écht wel op die foto. Ma was toen twee weken zwanger van ons. Ze wisten het toen nog niet; op hun huwelijksreis heeft Gien niet veel anders gedaan dan lopen kotsen. Die huwelijksreis hebben ze ingekort; Anderson had gezegd: ‘Dit is geen doen, we gaan naar huis.’ En thuisgekomen ging Gien naar de huisarts en toen bleek dat ze in verwachting was. En een paar weken later, bij de eerste echo, bleek het ‘twee voor de prijs van één’ te zijn.

Enfin, ze hadden een huisje in Born; een voormalig arbeiderswoninkje. Daar kwam Annet ter wereld, 12 minuten later gevolgd door Gonnie. Wat ik van Gien hoorde waren de eerste jaren best goed. Gien kon haar opleiding als part-time-student afmaken, dankzij haar ouders die ook in Born woonden en af en toe op ons pasten. Na drie jaar kwam Rick ter wereld; een broertje! Leuk! Een soort levende pop. Kleine Rick is in die tijd nooit knuffels tekort gekomen. Van ons.

Anderson knuffelde niet. Annet en ik kunnen ons geen enkele knuffel of zoen van hem herinneren, Rick al helemaal niet. En toen Rickie drie jaar was, veranderde Anderson van baan en ging bij Nedcar werken. Gien had toen al een baan bij dat IT-bedrijf waar ze nu nog steeds werkt. Drie dagen in de week en dat beviel haar prima. En toen wij een jaar of acht waren, begon zich donkere wolken samen te pakken boven dat huisje. Van een ‘gelukkig en stabiel huwelijk’ was weinig sprake meer. Veel ruzie. Gien wilde verder studeren, Anderson verbood haar dat. “Dat gaat ten koste van de kinderen!”

En uiteindelijk kochten ze met heel veel mazzel de boerderij waar Gien en Henk nu wonen. Bij de koop een ‘onverklaarbaar bewoonde woning’, maar het huis was heerlijk vrij gelegen, ruim… Enfin, je hebt het gezien.” Frank knikte. “Zeker… Indrukwekkend! Zeker de meidenslaapkamer.” Ik snoof. “Dat was eerst de kamer van Gien en Anderson. Komt nog wel ter sprake. Enfin, Anderson stortte zich op de renovatie van het huis. Elke vrije zaterdag, elke vrije dag ging er aan op. En ik zeg weinig positiefs over de man, maar het huis opknappen heeft hij prima gedaan. Twee jaar duurde dat.

Twee jaar waarin hij eerst de slaapkamers heeft opgeknapt, toen de keuken en als laatste de woonkamer en de kelder. Rare volgorde, maar hij zei: ‘Er moet goed geslapen kunnen worden.’ En toen was het huis klaar en Gien dacht dat de rust nu wel zou terugkeren en hij meer aandacht voor haar zou hebben. Want wat wij begrepen was hun seksleven tot op het minimale gedaald…” Frank schudde zijn hoofd. “Was die vent dan blind? Met zo’n vrouw naast je…” Ik lachte liefjes. “Maak je zin eens af? Je wilde zeggen: ‘Met zo’n vrouw naast je in bed, slaan je hormonen toch helemaal op tilt?’ Toch, Frankieboy?” Hij knipoogde. “Kun je gedachten lezen?” Ik schudde mijn hoofd hevig, mijn haren woeien alle kanten uit. “Nee, maar ik ken de heren der schepping een beetje…”

Hij zuchtte. “Oh ja, was ik even vergeten…”

Ik stak mijn tong uit. “Enfin, het huis was klaar, Annet en Gonnie waren ondertussen brugpiepers geworden op een middelbare school in Sittard. Spannend! Tot wij op een middag thuis kwamen, terug uit school en een deel van de inventaris van de ouderslaapkamer in de voortuin lag. Kleren en spullen van Anderson. En Gien was woedend bezig om in de huiskamer andere spullen in de grijze container te mieteren, een ander woord heb ik er niet voor. Nou ja, wij allemaal vraagtekens in de ogen natuurlijk. En Gien trok ons op de bank op schoot en vertelde dat ze Anderson had betrapt met een andere vrouw. En dat hij uiteindelijk had verteld al twee jaar een relatie met haar te hebben.

Een paar jaar later hoorden we van Gien dat hij dat zonder enige vorm van schuld of spijt verteld had; alsof hij een auto had gekocht. Hij was al drie keer een week met haar op vakantie geweest. En thuis vertelde hij dat hij cursus moest. Jaja…

Enfin, Gien heeft hem letterlijk het huis uitgesmeten. Ja, gesmeten! Als ma kwaad was, was ze de duivel in vermomming. Slaan, trappen, nagels, enfin het hele arsenaal. En hij, slapjanus die hij was, vertrok zonder boe of bah. Ze had hem 24 uur tijd gegeven om z’n spullen op te halen; alles wat na 24 uur nog in de tuin lag, zou rechtstreeks naar de milieustraat gaan. En die dag zéék het van de regen…”

Ik lachte schamper. “Na 24 uur was er nog niets opgehaald; hij durfde waarschijnlijk niet, want die rooie furie is…” Ik keek waarschuwend. “En denk er aan: ook dié genetische eigenschappen hebben Annet en ik overgenomen, meneer Veenstra... die rooie furie is levensgevaarlijk; ik waarschuw je alvast!”

Hij grijnsde en zijn antwoord bestond uit: “Judo.” Ik zuchtte. “Verdorie. Heb ik weer… En vent die van zich af kan meppen… Waar was ik gebleven? Oh ja, de dag na het vertrek van Anderson. Rick kwam een dag later thuis; die was logeren geweest bij opa en oma Peters. Hij nam het, en het jong was toen nét tien, denk ik, héél rationeel op. ‘Scheelt een boel gezelligheid thuis, denk ik.’

Hij was ook niet gek; had al een boel ruzies gezien en gehoord en de verstandhouding tussen hem en Anderson was ook niet zo best. Rick wilde nog wel eens kattenkwaad uithalen en als hij er achter kwam ging Anderson helemaal uit z’n dak. Enfin, toen alle zooi van Anderson door de medewerkers van de milieustraat was opgehaald nam Gien ons alle drie mee op de bank. ‘Crisis-overleg’ noemde ze het. En ze vertelde dat ze een advocaat in de arm zou nemen om Anderson financieel helemaal uit te knijpen en af te pellen.

Nou ja, dat boeide ons niet zo erg; wat ons wél boeide dat we van kamers gingen wisselen. Annet en ik zouden de voormalige ‘ouderslaapkamer’ krijgen, Rick onze kamer en Gien zou gaan slapen op Rick z’n voormalige kamer. ‘Ik wil geen seconde meer op die kamer slapen, meiden. En ook niet op dat bed’, was haar uitspraak. Het bed hebben we diezelfde dag gedemonteerd, buiten in stukken gezaagd en ceremonieel in de fik gestoken. De matrassen gingen naar de kringloop en Annet en ik mochten nieuwe bedden uitzoeken. Dat werd uiteindelijk één groot bed…” Ik keek ondeugend.

“Ja, dat bedje kon ik ook wel waarderen, geloof ik”, gniffelde Frank. “Wij waren hartstikke blij met onze ‘meidenkamer’, Rick was blij met zijn kamer-met-balkon en Gien sliep naar eigen zeggen prima op Rick z’n ouwe kamertje. Ook in een nieuw bed trouwens. Enfin, die advocaat van Gien… Ja, duur, maar elke cent waard. Uiteindelijk was de uitspraak van de rechter zwaar in ons voordeel: Gien hield de kinderen en het huis. Anderson had een omgangsregeling voor ons: 1 x in de maand moesten wij een weekend naar Heerlen, bij hem en z’n vriendin. Hij moest, omdat hij meer verdiende, een hele forse kinder-alimentatie betalen én onze studiekosten, tot we 21 waren. En dat heeft hij geweten: onze studiekosten waren niet zo gek hoog, dankzij wat ehhh…. bijverdiensten vanaf het tweede studiejaar; de studiekosten van Rick z’n pilotenopleiding waren meer dan 130.000 euro. En Annet en ik hadden onze Bachelor binnen één maand voor we 21 werden; Rick deed hetzelfde. Bewust of onbewust dat weet ik niet, maar ook hij rondde zijn opleiding af in de maand dat hij 21 werd. En Annet en ik stonden op plaats 3 en 4 van ons studiejaar qua resultaten; Rick slaagde als beste uit zijn klas.”

Frank floot. “En dat na zo’n geschiedenis? Knap. Een ander woord heb ik er niet voor.” Ik moest lachen. “Knap? Toen Anderson opgesodemieterd was werd het weer gezellig in huis. Oh, natuurlijk hadden we op z’n tijd ruzies en moest Gien ons achter de vodden zitten. En was Rick de vervelende klote-puber… Maar Gien zorgde ervoor dat we weinig tijd hadden om rotzooi te trappen. Annet en ik gingen vanaf ons 16 werken bij een supermarkt in Born. Daar werden we nogal gewaardeerd. Niet alleen om ons uiterlijk, maar ook omdat we thuis wedstrijdjes deden wie het beste wist wat wáár lag in de zaak… Uiteindelijk wisten we de indeling van de Albert Heyn in Born beter dan de bedrijfsleider zelf.

En Rick had ook allerlei baantjes. Dan weer bij een boer in de asperges, op de heftruck bij de plaatselijke bouwmarkt, in een tuincentrum… Het leverde wat op en we leerden de waarde van écht geld. En… Rick en wij hadden eens de koppen bij elkaar gestoken: de helft van onze verdienste ging naar Gien. Veel was het niet; van ons drieën misschien honderd euro in de week, maar op die manier kwam het huishoudboekje nooit in de rode cijfers.

En we hielpen mee in het huishouden, enfin, dat heb je gehoord. ‘Jij te beroerd om mee te helpen? Dan ben ik te belazerd om voor je te koken. Dáár is de broodtrommel, je redt je maar. En nee, beleg gaat er niet op.’ Daar was Ma keihard in. En An, Rick en ik hebben wel een paar avonden op ‘water en brood’ gestaan. Letterlijk. Want zo’n avond was er ook geen koffie, thee of fris. Nee, water en brood. Punt.” Frank lachte. “Het heeft jullie figuurtjes wel goed gedaan, schat. Nou ja, bij Rick wat minder, maar dat zal wel door de mihoen zijn gekomen…”

“Etterbak…” snoof ik. “Enfin, op die manier leefden wij een redelijk goed leven. En nogmaals: Gien maakte het huis tot ‘thuis’. En elke maand moesten wij naar Heerlen, naar Anderson en z’n vriendin Fen. Een draak van een mens tegen ons. Altijd steken onder water richting Gien. Wij waren dolblij toen we 18 werden en er niet meer naartoe hoefden; de omgangsregeling stopte toen we 18 werden. Maar Rick moest er nog wel bijna drie jaar naar toe. In z’n eentje. Moeilijke weekenden voor hem. Toen wij in de club gingen werken wist Anderson daar natuurlijk niets van; mocht hij ook niet weten, want dan zou hij zijn bijdrage aan onze studie onmiddellijk stoppen, zo zat hij wel in elkaar.

Enfin, op een gegeven moment werd Rick 18. We hadden hem toen nét een paar weken verteld van onze bijverdiensten, hij had verkering met Cora gekregen en was dolgelukkig. Wij ook, voor hem maar ook omdat Cora binnen het uur een hele goeie en lieve vriendin van ons was geworden…” Frank knikte. “Dat heb ik gemerkt. Ze is letterlijk een zus van jullie.” “Ja. Zijn we vreselijk blij mee. Maar goed, Rick was 18 geworden en zat er best wel mee hoe hij tegen Anderson kon vertellen dat hij niet meer kwam. Cora is uiteindelijk met hem meegegaan naar Heerlen.

Dat escaleerde in een gillende ruzie bij hen in de hal; daarna vertrokken Rick en Cora. En verdomme… drie uur later, we zouden juist naar bed gaan, scheurde Anderson z’n auto het tuinpad op. Z’n vriendinnetje had hij bij zich. Ze lopen zonder toestemming de keuken in en Cora had al gezegd dat ik moest filmen. En daar liepen ze tegen Gien aan die hen nogal duidelijk te kennen gaf dat ze niét welkom waren. Hij trok zich er niets van aan en pochte wat hij allemaal had opgeknapt aan het huis. Nou ja, pochen… Hij had het wél gedaan.

Maar goed, op een gegeven moment wilde hij Fen mee naar boven nemen om te laten zien waar zij over een maand zou slapen als hij ons uit het huis zou hebben laten zetten. En toen ging Gien pál voor de trap staan, verbood hem om naar boven te gaan en beval hem om op te sodemieteren. Hij schoof Gien opzij. En toen vloog Cora hem aan: binnen een seconde kwakte hij op de grond, met z’n kop nog op een traptree en daarna zijn arm in een klem hoog op z’n rug. Hij kon alleen nog maar piepen. Fen wilde Cora te lijf, maar Rick grauwde één keer naar haar en ze vluchtte de tuin in. Kort en goed: na nóg een voetveeg van Cora, op het achterterras kozen ze eieren voor hun geld en verdwenen. Ze zijn nooit meer terug geweest.

De advocate van Gien kreeg de filmpjes die ik gemaakt had plus het filmpje wat Cora gemaakt had toen Rick en Cora die middag bij hem waren geweest. Voldoende voor een nogal pittig briefje met, samengevat, de tekst:

‘Als de familie Peters nóg een keer last van u krijgt, doen ze aangifte van huisvredebreuk en poging tot toebrengen lichamelijk letsel. Bewijsmateriaal: deze filmpjes plus de verklaring van mevrouw Amelink als getuige. De rechter maakt daar korte metten mee. U heeft dan een strafblad, kunt uw VOG op uw buik schrijven en krijgt dus ontslag bij Nedcar. Als u zich rustig houdt en voldoet aan alle plichten die de rechter u heeft opgelegd, waaronder de alimentatieplicht, blijven deze filmpjes onder mijn hoede. U mag kiezen.’

En toen werd het, behalve een maandelijkse financiële bijdrage, ernstig stil in Heerlen. De laatste financiële bijdrage is bijna een jaar geleden gekomen: de laatste kinderalimentatie voor Rick.” Ik grijnsde breed. “Die hebben we compleet, helemaal compleet, stukgeslagen aan een diner met overnachting in het Infinityhotel bij de Lichtmis. Met Gien, Annet, Rick, Henk Cora, Hans, Margriet en Abe. 950 euro in één avond er doorheen gejaagd met eten en een mooie overnachting. Nou ja, die overnachting hebben we met z’n allen betaald, dat kon er niet meer uit…” Frank keek nieuwsgierig.

“Infinityhotel? Die voormalige watertoren bij de afslag Hasselt en Nieuwleusen op de A28?” Ik knikte. 11 hoog. En een uitzicht… Prachtig. Maar goed, daar hebben we alleen maar van genoten toen we zaten te eten…” Ik dempte mijn stem en zei zachtjes: “Op de slaapkamer hadden Cora, Annet en ik iets anders wat belangrijk was.” Frank trok een wenkbrauw op. “En Rick en Hans dan?” Ik snoof. “Die kwamen niets tekort hoor, wees maar niet bang. Maar dié avond was voor ons meiden. Zij sliepen op een kamer 1 etage onder ons. Zullen het wel over vissen gehad hebben of zo…”

Frank trok zijn neus op. “Ik wil het niet weten, schat. En nu? Nog last van of contact met Anderson?” Ik schudde mijn hoofd. “Sinds bijna een jaar niet meer. Hij is weg bij Nedcar. Niet geheel toevallig een week voordat Annet daar aan de slag zou gaan. Hij werkt nu in België, bij een wapenfabrikant vlakbij Luik…” Ik dacht na, maar Frank was me voor: “Herstal? De Fabrique National?” Ik knikte. “Ik geloof het wel. Hoe dan ook, hij moet nu, in plaats van redelijk tegen de files inrijden naar Born, elke dag in diezelfde files naar zijn werk… Dwars door Luik.” Frank schudde zijn hoofd. “Ik begrijp iets niet, Gon. Je hebt een razend knappe vrouw getrouwd die bovendien een uitermate hoog IQ heeft. En die laat je vallen als een baksteen voor een andere vrouw… Is die Fen zoveel knapper dan Gien? Ik kan het me nauwelijks voorstellen.”

Met nog een stukje vlees in mijn mond schudde ik m’n hoofd. “Nee, integendeel, Frank. Ze is niet bijzonder knap. Op de middelbare school zouden we haar hebben uitgescholden voor ‘strijkplank’. Ze is op het gevaarlijke af, mager. Volgens mij heeft ze ooit tegen anorexia aangehangen of heeft ze het gehad. Een lang gezicht, spitse, lange neus en bloedloze lippen. En bijzonder slim is ze ook niet; HAVO afgemaakt en daarna… niks aan vervolgopleidingen. En ik ben natuurlijk geen psychologe, maar misschien was dat wel zo veilig voor Anderson: geen vrouw die hem langzaam ontsteeg qua kennis. Want Gien zit qua kennis en kunde op een hoger level dan hij, dat weet ik zeker!” Frank haalde zijn schouders op. “Dan nog… Wát een prutser. Heb je een prachtvrouw, twee krengetjes van dochters en een mooie zoon, een prachtig huis, een goeie baan… En je flikkert dat gewoon weg. Twaalf jaar van je leven pleite, financieel donder je in een gat, een advocaat aan je broek…”

Hij werd bijna kwaad, ik zag het. “Lieve Frank… Kalm aan. Jij hoeft je niet kwaad te maken op hem. Dat hebben wij al meer dan genoeg gedaan. En hebben geen last meer van hem, noch van z’n vriendin…” De borden werden afgeruimd en we bestelden nog een koffie. “Geen dikke bak ijs of zo, Frank. Krijg je last van.”

Toen de serveerster de koffie gebracht had, zei ik: “Maar dit nare sprookje heeft wél een leuk einde, schatje… Na die laatste confrontatie met Anderson bij ons thuis, nodigen we de familie Amelink bij ons uit voor een barbecue. Héél gezellig. En tijdens de barbecue ging de telefoon: Henk. Die had Gien leren kennen tijdens die cursus in de USA en was zwaar verliefd op haar geworden.” Ik gniffelde. “Maar niks later merken natuurlijk… De sukkel. Hij was bij een klant in Maastricht geweest en op de terugweg naar zijn huis in Eindhoven. Maar hij had honger. Enfin, Gien nodigde hem uit om een vorkje mee te prikken en een half uur later zat hij met een biefstukje op z’n bord lekker te smikkelen.

Annet en ik gingen hem even testen, want we hadden al lang in de gaten dat hij méér dan gewoon belangstelling voor Gien had. Dus gebruikten wij even een van de oudste trucjes uit het boek: met onze schoentjes spelen, langzaam benen over elkaar slaan, en daarbij onze mooie witte plissérokjes even ‘vergeten’ goed te leggen… Maar Henk ging niet voor de bijl en bleef gedurende een verhaal van Gien honderd procent op haar gefocust.

Hans niet; die zat naast Henk, ook met uitzicht op de degelijke zusters; die heeft hevig genoten van onze show!” “Arme kerel”, bromde Frank en ik grinnikte. “En de volgende avond heeft hij eerlijk bekend dat hij zichzelf even verwend had met ons op zijn netvlies… Maar goed, het ging over Henk. Even later gingen Hans, Margriet en Abe naar huis; Annet had toen nog geen verkering met Hans. En Henk wilde ook opstappen, want anders zou hij thuis niet halen, zei hij. Gien bood aan dat hij bij ons kon blijven slapen; in de kelder. Veiliger dan met een volle maag na een dag hard werken nog naar Eindhoven rijden en bovendien kon hij dan ook nog wat alcoholisch drinken.

Dat sloeg hij niet af en hij bleek een leuke vent te zijn. Maar Rick en Coor hebben hem tijdens een ochtendwandeling met de hondjes, de volgende morgen gewaarschuwd dat, als hij Gien verdriet zou doen, ze hem zouden opzoeken en…” Ik moest even nadenken… “Hoe zei Coor dat ook alweer? Oh ja: hij zou z’n eigen ingewanden op moeten vreten. Toen hij die ochtend vertrok kreeg hij op het tuinpad bij zijn auto pats, boem, compleet uit het niets een zoen van Gien. Dat zagen wij natuurlijk vanuit de keuken en toen Gien weer binnenkwam waren wij héél ijverig bezig met spullen opruimen en afwassen en zo. Dusdanig dat Gien een koffiemok op de vloer kapot liet kletteren om onze aandacht te trekken.

En tijdens een gesprekje daarna bekende zij dat zij best wel wat in Henk zag. In Amerika al. Geen onzinvent, geen patser maar gewoon een ‘doorsnee-vent’ die heel aardig voor haar geweest was.” Frank onderbrak me. “Doorsnee-vent? Nee. Ja, qua figuur wellicht, maar als je in zijn ogen kijkt, is die indruk snel voorbij.” Ik knikte. “Klopt. ‘Plasmasnijders’ noemden Annet en ik ze wel eens. Enfin, Henk kwam vaker langs, Gien moest wel eens richting Eindhoven en een paar maanden later, bij ons thuis had Gien aan hem opgebiecht was zich allemaal had afgespeeld onder het dak van ons huis. Hij nam het laconiek op, ook toen wij, Annet, Rick en ik er de volgende dag bij zaten.

En toen zij hij: “Luister meiden… en Rick: ik ben heel blij dat jullie zoveel van elkaar houden, maar ik laat jullie met rust. Want ik heb óók grote plannen.” Hij schoof van zijn stoel, ging op één knie voor Gien zitten en deed haar een aanzoek. En Gien zei binnen een kwart seconde zeer overtuigd ‘Ja, Henk!’ En daarna zoenden ze elkaar. En wij, Rick net zo goed, zaten te janken...

De maanden daarna waren voor Gien nogal hectisch: kon ze trouwen zonder dat alle financiële regelingen met Anderson in het water zouden vallen? Want als die van een bruiloft hoorde zou hij meteen zijn kans schoon zien om onder de alimentatie uit te kruipen… De advocate van Gien verzekerde haar dat dat niet kon; hij was de fysieke vader van Annet, van Rick en van mij en wat Gien deed, of ze nou in een klooster zou gaan wonen of zou gaan trouwen had daar niets mee te maken. Hij moest blijven dokken. Hij heeft het overigens wel geprobeerd, maar dat verwachtten we al. En die advocate heeft de boot keurig afgehouden.

En een jaar na de cursus van Gien en Henk in Amerika trouwen ze. Enfin die foto heb je gezien. Ik had nog nooit twee mensen zo gelukkig gezien. Hun huwelijksreis? Samen met de familie Amelink, Annet, Rick en ik een week lang in drie huisjes in zo’n Centerparc-resort. Gien en Henk samen, Margriet en Abe samen en de jeugd samen. Coor sliep bij Rick, Annet sliep bij Hans en het lelijke eendje Gonnie sliep in de kamer op de bank, samen met Bowy en Lovely.” Ik knipoogde. “En één nacht hebben we de beide heren op één slaapkamer geparkeerd en hebben we van heerlijke ‘zusjessex’ genoten: Coor, Annet en ik. Maar ik geloof niet dat Rick en Hans zich aan elkaar hebben vergrepen; de volgende ochtend stonden er zes flesjes bier op tafel en lagen de heren nog te ronken; Hans in de kamer waar hij normaal met Annet sliep en Rick op de bank in de woonkamer. Hij heeft wél van de lucht van zijn liefste zusje kunnen genieten; in die slaapzak zat nog een nachtponnetje van mij…”

Frank schudde zijn hoofd. “Ondeugd. Je kleine broertje zó verleiden…” “Ja. De nacht daarna had hij Cora, de judobitch weer tegen zich aan. En ik geloof nooit dat één van die twee dat erg vond… Enfin, de week daarna trok Henk bij ons in. Hadden wij niet zo’n last van, want door de week waren wij in Utrecht. Rick ook niet, want die was superdruk met z’n studie, dus Henk en Gien konden lekker aan elkaar wennen en verwennen. En als wij thuiskwamen werden we nu niet alleen door Gien welkom geheten, maar ook door Henk…” Ik keek even voor me uit. “En die was in no time méér ‘vader’ voor ons dan Anderson ooit geweest is…”

Frank legde een hand op de mijne. “Dat geloof ik meteen. Een prima vent, zonder meer. Ook bij ASML zijn ze bijzonder positief over hem. Hij heeft de leiding over een van hun researchlaboratoria. Ik kwam hem in een gang tegen: “Hé Frank! Welkom hier en sorry, ik moet door…” Eén van mijn begeleiders vroeg waar ik hem van kende en dat heb ik eerlijk opgebiecht: dat ik een relatie had met een van zijn stiefdochters. De reactie was overigens vermakelijk; de begeleider zei: ‘Oh, één van die rooie schoonheden? Veel sterkte, man!’ Die was op de bruiloft geweest van Gien en Henk en had de Powerpoint gezien die jullie in elkaar hadden gezet… Was nogal pittig geweest, zei hij.”

Ik grinnikte. “We hebben ze aardig door de mangel gehaald, Annet en ik. Terwijl wij op het podium mooi stonden te wezen; het zou ons niets verbazen als het merendeel van het mannelijk publiek niets, maar dan ook niets van die Powerpoint heeft meegekregen maar zich alleen vergaapt heeft aan die twee rossige schoonheden op het podium…” “Arrogant krengetje", was de korte reactie van Frank. De koffie was ondertussen op. “Wie betaalt er, Frank? Zal ik het maar doen? Dan declareer ik het wel onder de noemer ‘moed verzamelen voor een presentatie in Terschuur’. Kijken of Yvon daar in trapt…” Hij keek twijfelend.

Ik stond op, liep naar de bar en vroeg de rekening. Die was beschaafd. In ieder geval beschaafder dan hij bij Nol in ’t Bosch geweest zou zijn. Nog twee pepermuntjes meebietsen… Even later zaten we weer in de auto. Frank legde een hand op mijn knie. “Dank dat je dit allemaal wilde vertellen, Gon. Sommige dingen waren niet leuk voor je.” Ik knikte. “Maar het maakt ook deel uit van onze geschiedenis, Frank. En die moet je kennen om dingen in perspectief te kunnen zien.” Langzaam klonk: “Je hebt gelijk. Ik ben héél benieuwd naar het perspectief van twee rossige schoonheden en een bruine judo-krullenbol in één bed. Gekleed in uiterst opwindende lingerie. Maar wellicht krijg ik dat nog een keertje op m’n netvlies.”

Ik snoof. “Smeerlap. Je fantaseert het maar bij elkaar als je weer eens in Bremerhaven in die Bed & Breakfast ligt. Ik hoop dat ze daar extra handdoeken hebben. En nu genoeg geleuterd: op naar het zwembad! Eens kijken of die knulletjes er weer zijn en of één van hen het aandurft om met Gonnie 250 meter te zwemmen!” “Nou, ik ben geen ‘knulletje’, maar die uitdaging durf ik wel aan, mevrouw… Zeker als u een leuke bikini aan heeft.” “Je concentreert je maar op je zwemtechniek, Frank Veenstra! En niet op mijn bikini, want dan ga je af als een gieter. Omdat je lichaam bloed naar een lichaamsdeel toe pompt wat niét bijdraagt aan je snelheid in het water!”

Hij schoot in de lach. “En dan zeggen ze dat ik soms gek ben…” In het zwembad kleedden we ons snel om. Even douchen… Het 25 meterbad was al voorzien van drijvende ‘banen’ en er zwommen al een aantal mensen. Geen vrije baan. Ik trok Frank naar het ondiepe bad. “Kom, even de spieren losmaken voordat…” Hij pakte mijn arm en leidde me terug richting kleedhokjes. “Wat doe jij nou?” Hij boog zich naar me toe. “Even de spieren losmaken zei je toch? Weet ik een hele leuke manier voor… Alleen dat doe je niet in het openbaar.”

Ik rukte me los, wees op het ondiepe bad en snauwde: “Het water in jij! Smeerlap.” Met een brede lach plonsde hij het water in en ik volgde. Zonder al teveel gekheid trokken we hier even rustig wat baantjes, tot we zagen dat er wat mensen uit het 25-meterbad klommen. “Kom mevrouw Peters… We kunnen los gaan!” Ik mopperde: “Oh ja? Wéér richting kleedhokjes zeker… écht niet!”

Er waren vier banen vrij en vier banen bezet. Twee heren van een jaar of veertig, twee dames die duidelijk wat meer jaartjes er op hadden zitten. De heren hadden er redelijk snelheid, de dames deden het kalm aan. Wij gingen op een startblok staan en keken naar de klok. Toen de secondenwijzer de 60 aantikte doken we het water in. En onder water kon ik Frank goed voorblijven!

Keren… uitkijken dat je niet nóg een keer uitglijdt, Gonnie! Boven water terug met crawl. Ademhalen, keren… onderwater in schoolslag. Ik concentreerde op m’n techniek: handen breed maken, maar vingers gesloten; voeten en benen krachtig afzetten en beheerst weer buigen… Halverwege haalde ik beide heren in en na het keren kwam ik ze weer tegen. Frank lag ondertussen twee lichaamslengtes achter! Was ik dan zoveel sneller dan hij? Niet te vroeg juichen Gon… Meneer Veenstra haalde in de laatste twee baantjes misschien nog ergens extra energie vandaan als ik al aan het verzuren was… Dus: niet inkakken!

Tijdens het achtste baantje voelde ik de verzuring optreden en ook ademtekort. Oké… Geen crawl maar nu overschakelen op vlinderslag! Dat scheelde. Hoog uit het water komen, ademhalen en dóór… Het negende baantje, onder water was altijd het moeilijkst. Zuurstoftekort. Een trucje om dat te beheersen was: onder water grommen. Druk op je longen zetten, zodat zuurstof beter werd opgenomen en kooldioxide werd afgevoerd. Het gaf wat verlichting, maar ik was dolblij dat ik kon keren en weer boven kon komen om adem te halen.

Frank keerde vlak na mij, dus nu kwam het erop aan! Ik gooide mijn lichaam nu écht boven water, hap adem, armen naar voren en zodra ik weer onder water was een harde, felle slag met armen en benen. Ik keek niet meer waar Frank was, was alleen maar geconcentreerd op het startblok waar ik naar toe zwom. En dat duurde naar mijn gevoel eindeloos… Totdat ik de kant aantikte en meteen als een vaatdoek aan de stang hing.

En Frank? Die tikte een volle seconde achter mij aan! Yés… Hijgend hingen we naast elkaar in het water en na een paar seconden hoorde ik: “Potdomme, Gon… Je bezorgt me zo nog eens een minderwaardigheidscomplex. Weet je dat je een volle seconde sneller was dan afgelopen zaterdag?” Verhip… de klok! Niet eens naar gekeken. Ik hijgde: “Dus… Sneller dan Rick?” Frank knikte en ik stak een vuist in de lucht. Hij dook onder de drijvers door en duwde me met m’n rug tegen de kant. “Proficiat, schat. Jij bent ook een orca.” Ik trok m’n lippen op. “En jij een zeeleeuw, dus de prooi…” We grinnikten samen.

“Kom, er uit, even ontspannen in het andere bad.” Een van de heren hing nu ook aan de kant onder een startblok en zei: “Complimenten voor jullie zwemkunst. Ik dacht dat ik aardig kon zwemmen, maar…” Ik knipoogde. “Er zwom een vent achter me aan. Tja, en als vrouw moet je dan wel zorgen uit die grijpgrage klauwen te blijven hé?” Hij lachte. “Snap ik!” En richting Frank: “En wat is jouw motivatie?” Die zei niets, wees alleen maar naar mij. De man lachte weer. “Begrijp ik ook! Nou, even de spieren ontspannen, anders krijgen jullie er last van.”

In het andere bad zwommen we héél rustig wat baantjes rugslag. En ik voelde mijn spieren zich langzaam ontspannen. Na tien minuten wees ik. “Kom mooie vent. Nu nog even lekker douchen. Ze hebben hier een heerlijke hete douche; goed voor de doorbloeding, met name van je kuiten en schouders.” We genoten er een minuutje van, daarna kleedden we ons weer aan. Eenmaal in de auto keek Frank mij aan. “Op naar Schaarsbergen?” Meteen voelde ik mijn poes kriebelen en ik zei: “Ja! Lekker! Ik wil je weer helemaal voor mezelf, lekkere vent.” Hij knipoogde. “Dan zal ik maar wat extra gas geven…”

Hij reed de parkeerplaats af, rustig door de bebouwde kom heen en draaide de N225 op. Ik keek verwonderd. “Hoe…” “Via de A50 en de A12, schat. Afslag Arnhem Noord er weer af, op de kruising links, evenwijdig aan de A50 blijven rijden tot het viaduct Koningsweg. Daar linksaf, de Koningsweg op, voorbij de Oranjekazerne en bij D’n Strooper weer rechts. Sneller dan binnendoor, zeker als ik dit doe…” We draaiden nét de A50 op en Frank gaf gas. De normaal bijzonder stille motor van zijn Volvo schakelde twee versnellingen terug, de toerenteller sprong naar de 5.000 en ik kreeg een klap in m’n rug. “Nou nou… Da’s niet zo goed voor de plantjes op de Veluwe, meneer… En als jouw snelheidsmeter de juiste snelheid aangeeft én er staat hier ergens een politieauto te posten, ben je je rijbewijs kwijt.” En ik eindigde met een gesnauwd: “En dit meisje gaat je niet elke dag ophalen, denk er goed aan!”

De snelheidsmeter tikte de 160 aan. “Schatje, het is na 19:00. Dan mag je hier 130. En m’n rijbewijs ben ik dan pas kwijt als ik meer dan 180 rij. En laat dat nou net de maximumsnelheid zijn van deze mooie Volvo V60 B3… Dat hebben ze in België softwarematig zo afgesteld.” Ik fronste. “België? Ik dacht dat Volvo een Zweeds merk was? Degelijk, betrouwbaar, nét iets dikkere staalplaten, meer airbags dan een doorsnee Ikea-vestiging aan kussens heeft… En nu vertel jij me doodleuk dat dit ding in België gemaakt is? Wéér een illusie armer, verdorie…”

Frank had wat gas teruggenomen en de snelheidsmeter stond nu op 130, het geluid was weer ‘normaal’ oftewel fluisterzacht en de toerenteller stond op 2.050. Bij Waterberg reed hij rechtdoor, pakte de afslag ‘Arnhem-Noord’ en sloeg op de kruising linksaf. En even later wéér linksaf, de Koningsweg op. Met een slakkegangetje van 60. Toen ik daar iets over zei bromde Frank: “Hier hard rijden is bijna 100 procent kans op, naar keuze: een snelheidsbon, een plotseling overstekende boom of ’s avonds een stuk wild tegen je grill. Als het donker is rij ik hier altijd en zeker op de Kemperbergweg, met groot licht aan en rustig. Er zitten een aantal roedels reeën in de buurt van mijn huis, regelmatig zie ik sporen van wilde zwijnen; die wil je niet tegen je auto hebben. Een ree lijkt zo slank en fragiel, maar ondertussen is het wel 50 kilo vlees en botten waar je tegenaan klapt. En die beesten springen op het laatste moment, dus die heb je niet tegen je grill, maar dwars door je voorruit.

En een wild zwijn, zeker het mannetje is tegen de 150 kilo aan. Ik heb foto’s gezien van auto’s die een confrontatie met zo’n beest meegemaakt hadden: totall loss.” “Hmmm… goed om te weten. Ik zal er aan denken, schat.” Bij ‘D’n Strooper’ sloegen we rechtsaf en meteen ging het grote licht aan en vertraagde Frank tot 20 kilometer per uur. “Kijk goed naar de bermen. Als je daar plotseling reflecties ziet: remmen en stapvoets rijden. Da’s wild. Kan een konijn zijn, maar ook een ree of wild zwijn. Desnoods je claxon gebruiken; zijn ze niet zo gek op.”

Vijf minuten later stonden we bij zijn huis. “Zo. We hebben het weer overleefd.” Ik keek Frank aan. “Méén je dat?” Hij vertrok zijn gezicht iets. “In het voorjaar, als het wild jonkies heeft, is dit laatste stukje best wel spannend, schat. Dan heb ik 200 kilometer autosnelweg gereden en moet je de laatste 9 kilometer écht op je hoede zijn. Ogen op steeltjes. Eén van de nadelen van hier wonen.”

Hij maakte de deur open, draaide zich half om en grijnsde: “Sinds een aantal dagen heb ik ook wat voordelen ontdekt van het hier wonen. Maar die leg ik je straks wel uit…” De vlinders begonnen een nieuwe airshow, maar ondanks dat mopperde ik: “Jaja… Ik denk dat ik wel weet waar jij die ‘voordelen van het hier wonen’ exact werkelijkheid ziet worden, meneer Veenstra!”

Hij bleef grijnzen en ik kon niet anders dan hem naar me toetrekken en zoenen. En ik fluisterde even later in zijn oor: “Die ondeugende lach van jou… Kan ik geen genoeg van krijgen, schatje.” Ik voelde zijn borst op en neer gaan in een lachje. “Kom, mooie rooie… naar binnen. Wil je nog wat eten? Die calorieën uit Renkum zijn ondertussen wel verdwenen, denk ik.” “Iets lichts, Frank. Nu even geen schnitzel.” Hij zette even later wat toastjes op tafel, met een bakje filét American. En twee glazen druivensap. “Lekker. En nu…” Hij kwam tegen me aan zitten en kuste me. Zijn tong drong in mijn mond en ik beantwoordde hem. Ik streelde over zijn borst en buik; hij streelde mijn benen. Ik genoot ervan. Na een paar minuten zoenen, strelen en elkaar betasten maakte ik me los. “Eerst die toastjes maar eens proberen. Als we zo doorgaan, zijn ze beschimmeld en die filét American ook… En dan sta ik morgen, als ik nét met die presentatie begonnen ben, de directieruimte van die firma in Terschuur onder te kotsen.” Frank schudde meewarig zijn hoofd. “Arme Gonnie. En dan nog de meewarige vraag krijgen van een van hun medewerkers: ‘Bent u toevallig in blijde verwachting, mevrouw?’

Ja, dat zou ik ook minder fijn vinden, want dan zouden Simon en Yvonne meteen naar mij kijken en krijg ik de schuld…”

Een stukje toast vloog vanuit mijn keel de kamer door en ik moest met een paar klappen op mijn rug tot bedaren worden gebracht. Een grote slok druivensap liet mijn keel een beetje tot rust komen. “Frank Veenstra: als jij… uche, uche… morgen tijdens die presentatie het ook maar wáágt om mij net zo ondeugend als nu, met die brede grijns op je smoelwerk, aan te kijken…” Hij kuste me weer en ik hoorde hem brommen: “Ik kijk wel uit, schat. Morgen zijn we super-serieus. Geen gelegenheid voor ondeugende grapjes. Zou men niet zo waarderen, denk ik.” We zaten nog even te kletsen over morgen, maar toen zei ik: “Klaar ermee, Frank. Ik doe morgen mijn best. En wat eruit komt, zien we wel, that’s up to Simon, Yvon en de andere partij. Nu even wat andere zaken, schat.”

Hij keek vragend en ik kleurde. “Frank ik heb een vraag die je wellicht niet verwacht. Maar…” Ik haalde diep adem, kroop tegen hem aan en legde zijn hand op mijn linkerbeen. Boven mijn oren hoorde ik zachtjes: “Zég het maar, Gonnie…” Dat gaf me wat moed. “Frank… heb jij wel eens anale seks gehad?”

Even was het stil, toen voelde ik zijn hoofd schudden. “Nee schat. Ik had je toch verteld dat seks ‘clean’ moest zijn? Daar wilde ze absoluut niet aan, evenmin als pijpen, beffen of andere volgens haar ‘buitenissige dingen’. Behalve die laatste, vervloekte nacht… Hoezo?” Ik keek hem aan. “Ik vind het wél lekker, schatje… Jouw pik diep in m’n sterretje, jouw handen over mijn natte poes en even later over mijn tepels… Voelen hoe jij diep in m’n sterretje klaarkomt terwijl je mij tegelijk naar een orgasme vingert…”

Het was even stil. “Vind je dat niet vies, Gon?” Ik schudde mijn hoofd. “Néé! Ik vind het heerlijk! Oké, vooraf neem ik wel wat hygiënische maatregelen; mijn darmen spoel ik goed schoon, daar ben ik bijzonder scherp op. Maar ik heb mezelf thuis vaak zo verwend: een dildo in m’n kontje en een vibrator op m’n poes… En soms deden Annet en ik het samen, ook heerlijk!” Ik voelde even over zijn kruis. “Volgens mij vind jij het wel opwindend, nietwaar?” Frank knikte. “Ik weet niet hoe het voelt, schat. Maar één ding: ik wil je geen pijn doen. Duidelijk?” Ik kuste hem. “Lief van je. En daar heeft men glijmiddel voor uitgevonden. Geen pijn, alleen maar het gevoel van helemaal opgevuld te zijn… Maar ik wil je zo graag in al mijn gaatjes voelen, mooie Frank.”

Hij bromde: “Jij bent een heerlijke vrouw, Gonnie Peters. Een heerlijke, sexy vrouw. Als jij denkt dat je het kunt én het fijn vind…” “En jij gaat het ook heerlijk vinden, schatje. Dat weet ik zeker. En speciaal voor jou trek ik dan mooie nylons aan. En jij krijgt nylons over je handen. Dan kun je daarmee mijn natte poesje verwennen. En, als je handen nat genoeg zijn, ook mijn harde tepels… Daarmee maak je dit meisje helemaal gek!”

Hij kuste me langzaam. “Dat je dit aanbied, schat…” Ik schudde mijn hoofd. “Néé, Frank. Ik wil samen met jou het ultieme genot beleven. Dit is één van de dingen die ik heerlijk vind.” Ik giechelde. “Annet en ik hebben elkaar ook op die manier verwend. Met een strapless dildo. De ene kant bij Annet in haar poes, de andere kant bij mij in m’n sterretje. Of omgekeerd. En dan elkaar heerlijk naaien… En gierend klaarkomen. Dat ding kon vibreren en ronddraaien via een afstandsbediening. En als we er bijna waren, drukte een van ons op een andere knop en spoot het ding aan beide kanten warme vloeistof… Héérlijk. Maar een echte pik is lekkerder, schat. Rick heeft het ook gedaan. Bij mij, bij Annet en ook bij Cora.

En voor jouw gemoedsrust: geen van de gasten in de club mocht dat. Zelfs niet met condoom. Dat hebben Annet en ik altijd categorisch geweigerd.” Ik stond op en trok hem overeind. “Zet die filet American maar weer in de koelkast, mooie vent. Die komt wel op, dit weekend. Nu gaat dit meisje even douchen, omkleden en wacht daarna op haar minnaar. In jouw romantische bunker.” Hij hield me tegen zich aan en zei zachtjes: “Op één voorwaarde, lieve meid. Op het moment dat ik iets doe waar jij pijn van krijgt, meteen zeggen. Afgesproken?”

Ik knikte.

“Goed dan. Dan ruim ik hier nog even wat op, als jij klaar bent met douchen kruip ik er ook nog even onder en daarna kom ik beneden. En wat moet ik aantrekken?” Ik kuste hem. “Alleen je onderbroek. Verder niets. Ik wil je lekker tegen me aan voelen, Frank.” Toen draaide ik me om en pakte m’n weekendtas. Met een luchtkusje sloot ik de kamerdeur achter me, terwijl Frank nogal verward in de kamer leek te staan. Uitkleden, Gon! De douche ging aan en ik controleerde de watertemperatuur: lichaamswarmte, prima. Ik vulde het reservoir van het schoonspoelsetje en zeepte m’n sterretje in met speciale, ongeparfumeerde zeep. PH-neutraal, geen kans op inwendige ellende.

Toen ging ik onder de douche staan en hing het reservoir op en bracht de slang naar binnen. Ik voelde het water naar binnen stromen en het duurde niet lang of ik voelde aandrang. Op de WC kwam de inhoud er nogal sputterend uit. Daarna nog een keertje spoelen… Deze keer was het water vrij schoon en de derde keer kwam het er schoon uit. Mooi, m’n kontje was er klaar voor! Nog even onder de douche, compleet afspoelen en ik droogde me af. Duster en schoenen aan, spoelsetje schoonmaken en opbergen en ik stak mijn hoofd om de kamerdeur. “Jij kunt douchen, Frank!”

Hij stak zijn duim op en ik daalde de lange trap af. Licht aan in de stand ‘romantisch’. De duster ging uit, een klein slipje aan. Nylons… een glad, donkerblauw onderjurkje met spaghettibandjes en veel kant bij m’n borsten en onderaan… Opmaken deed ik dit keer wat spectaculairder. Mijn ogen zette ik flink aan, een lichtrode lipstick op m’n lippen en een lekker zoet luchtje op. Frank zou wel eens… Ik giebelde. Extra nylons die Frank over z’n handen moest trekken legde ik op bed klaar. Ik smeerde m’n sterretje al een beetje in; als hij snel wilde kon dat nu ook. Ik genoot zoals altijd van het glibberige gevoel op en in m’n sterretje. Dáár straks die mooie pik van hem in… Ik voelde mijn tepels al verstijven! ‘Klopklop…’

“Kom maar, mooie vent… Gonnie heeft zin in jou!” Frank kwam binnen: strakke, zwarte boxer, verder niets. “Wat zit daar voor verleidelijkheid in mijn slaapkamer? Gon… Je ziet er…” Hij zweeg en ik voelde zijn ogen over me heen dwalen. En zag de bobbel in zijn boxer groter worden. “Kom eens hier, Frank…” Ik trok hem naast me, zittend op de rand van het bed. “Goed luisteren naar wat ik je nu ga vertellen, schat. Ik doe dit niet alleen om jou een plezier te doen; ik doe dit omdat ik enorm van je hou, dit samen met jou wil beleven en omdat ik het zelf ook heerlijk vind.

Een paar dagen geleden heb ik mezelf onder de douche hevig verwend: een vibrator op m’n poes, een dildo in m’n sterretje en mijn handen knedend over mijn borsten. En ik dacht aan jou. Hoe jij me van achteren zou verwennen. En ik ben wel drie keer klaargekomen, Frank. Ik wil dit heel graag met jou doen, jou hiermee verwennen. En mezelf ook. Vergeet dat niet, schatje.” Hij kuste me zachtjes. “Dank je wel, mooie, lieve Gonnie. Wat wil je dat ik nu doe?”

“Lekker samen tegen elkaar liggen. Strelen, voelen, kussen… elkaar lekker geil maken…” Hij was al begonnen: duwde me achterover op bed en ging naast me zitten. En streelde mijn benen… Heerlijk! En toen over mijn onderjurkje, langzaam via de zijkant naar mijn borsten… De gladde stof van het onderjurkje trok hij mee: op en neer, op en neer… Mijn tepels zwollen op en hij plaagde ze even: met zijn nagel er overheen. Ik huiverde en een genotsgolf gleed van mijn tepels naar mijn poesje. “Streel me tussen mijn benen, Frank… Dit jurkje over mijn poesje; zó lekker! Hij bromde. “Voor mij ook, schat. Je bent één brok erotiek… Trek eens een been op; ik wil je benen zoenen!” Ik trok een been tegen mijn kin en zette mijn voet tegen zijn gezicht.

“Zuig aan m’n tenen! Dat is ook lekker…” Hij pakte mijn voet en likte en zoog… en keek ondertussen tussen mijn benen naar mijn poes. “Je word al een beetje nat, Gon… Is het zó lekker?” Ik kreunde. “Heerlijk om zo door jou verwend te worden… Te weten dat je naar mijn poesje kijkt… Mijn benen helemaal kunt zien… Zo geil…” Ik trok snel mijn slipje uit en keek hem aan. “Frank… Ik ben helemaal voor jou, schat. Laat me genieten…”

Ik pakte een van de klaarliggende nylons. “Doe die eens om je hand…” Hij gehoorzaamde. “”Streel mijn geile kut met die hand. Heerlijk als je dat doet! Lekker over mijn clit, tussen m’n lipjes…” Hij deed was ik vroeg en binnen dertig seconden lag ik te shaken van genot! “Frank!!! Heerlijk! Je laat me klaarkomen, schat!” Hij bromde: “Toen dan! Spreid die sexy, geile benen voor me en laat me zien dat je klaarkomt, Gonnie! Voel je mijn vingers langzaam in je kut dringen?”

Ik knikte, mijn ogen dicht. “Fráááánk… Ik kóm! Zó lekker!” Mijn kut verkrampte en ik voelde mijn geil omhoog komen. Ik spoot tegen zijn nylon hand aan, die nog steeds mijn poesje verwende. “Lekker…” bromde hij. “M’n tieten Frank! Voel mijn tieten! Knijp er in, maak ze nat met mijn eigen geil… Lekker met m’n tepels spelen…” Hij maakte mijn borsten nat, haalde geil tussen mijn lipjes vandaar en wreef het over mijn tepels met die heerlijke nylon hand van hem. Ik hijgde: “Kijk naar mijn kutje, Frank… Staat open, voor jou… En mijn kontje ook… Waar wil je in? Ik wil je diep in me voelen, geile vent…”

Hij gromde nu bijna. “In je lekkere kontje, geile Gonnie… Laat me je in je kontje neuken en je daar volspuiten…” Ik draaide me om en ging op m’n knieën op het bed zitten. Wijdbeens en ik boog me voorover. “Néém me, Frank!” Ik giebelde even. “Volgens mij ben ik ook daar nat genoeg… Laat me genieten!” Ik voelde zijn eikel tegen mijn ster. Nog niet drukkend.

“Zeggen als je pijn hebt, schat…” hoorde ik boven me en ik knikte. “Doe het! Penetreer me! Allemaal voor jou, Frank!” Ik voelde hem nu steviger tegen mijn ster en ik ontspande. De eerste centimeters waren even moeilijk, daarna nam het genot de overhand. “Toe maar Frank… Pak m’n heupen, trek me tegen je aan…” Hij drong nu écht binnen; ik voelde zijn eikel mijn kringspier passeren. Een grom klonk achter me. “Verdomme Gon… Dit is heerlijk, schat… Wat ben je warm… en glad…” “Dieper, Frank… Ik wil die hele pik van je in m’n kont voelen… Helemaal voor jou… Ohhh!!! Ik… ik kom wéér! Zó lekker! Voel over mijn kutje! Vinger mijn geile, natte kut, dan…”

Een tweede orgasme overviel me. Iets anders kon ik er niet van maken: van het ene moment op het andere verkrampte mijn poes en voelde ik het vocht er uit sijpelen. “Je hand, Frank! Je hand op mijn… jáááá… Lekker!!!” Hij greep mijn poes en vingerde me intens. “Ik neuk je geile kont, Gon… Dit duurt niet lang of ik loop leeg…” Ik duwde mijn billen wat omhoog. “Dieper, Frank! Ik wil je hele pik in me voelen spuiten! Helemaal er in! Heerlijk geil… En dan voel je mijn nylons ook lekker tegen jouw benen aan, schatje… Daar word je toch zo geil van? Mijn mooie benen in sexy nylon…”

Hij gromde en trok me nu helemaal tegen zich aan; zijn pik gleed steeds dieper en ik genoot van elke millimeter! “Naai je geile meisje, Frank! Trek me aan m’n haren omhoog…” Hij reageerde niet. “Pak mijn haren, Frank! En trek me omhoog… Dat geeft mij het…” Plotseling voelde ik zijn hand in mijn haren en hij trok er zachtjes aan.

“Harder! Neem me! Neuk me en laat me voelen dat je me wilt!” Mijn hoofd werd naar achteren getrokken en ik hijgde. “Heerlijk… Naai me, Frank! Naai me diep in mijn kont en spuit in me!” Hij gromde. "Je wilt genaaid worden, geile Gon? Dan kun je krijgen, lekkere meid van me..." Met zijn andere hand gleed hij tussen mijn borsten in mijn onderjurkje. Het nylon gleed over mijn tepels en ik schokte. “Lekker… Knijp in mijn harde tepels, neuk m’n kont, trek aan mijn haren… Ik ben helemaal voor jou, Frank!”

“Geile Gon… gromde hij weer en toen begon hij me écht te neuken. Hard. Veeleisend. Mijn hoofd nog steeds naar achteren trekkend, mijn borsten knedend, mij compleet bezittend. En ik vond het héérlijk! “Ik ga in je spuiten, mooie Rooie… Lekker diep in je lekkere kontje…” En daarna barstte hij los: ik voelde zijn pik opzwellen en meteen daarna voelde ik zijn sperma in me jagen. En ik kwam van dat gevoel ook weer klaar! Mijn onderjurkje, mijn nylons, de lakens… Ik spóót mijn orgasme er uit!

“Oh Frank… lekkere Frank…” Voorzichtig liet hij m’n haren los. Zijn hand op mijn borsten streelde nu zachtjes. Ik zakte voorover, helemaal uitgeput en bezweet. Hij gleed uit me en plofte naast me neer. Ik keek in twee bruine, lieve ogen. “Gonnie… Dat jij je zó kan geven… Dank je wel, lieve schat.” Een zachte zoen volgde en ik fluisterde: “Lieverd… Je was heerlijk! Lekker zacht en lief in het begin, maar op het eind was je een beest. Een heerlijk grommend beest was mij hard naaide… Weet je wel hoeveel keer ik klaar ben gekomen? Volgens mij een keer of vijf… Heerlijk!”
Ik kuste hem hevig, buitenboord tongend. Even lagen we nog na te kroelen, toen zei ik: “En nu moeten we echt nog even naar boven, schat. Even bepaalde lichaamsdelen bij jou wassen en afspoelen. Anders krijg je last en dat ik wil niet. En ik moet ook wat stofjes van jou kwijt…”
Ik giebelde. “Nou ja, zwanger kan ik op deze manier niet worden, dat scheelt kopzorgen.” Frank zuchtte. “Rare rooie… Nou, in de benen dan maar.”
Even daarna stonden we onder de douche en ik waste Frank z’n mooi pik goed. En perste zijn sperma er bij mij uit. Afspoelen… afdrogen en we gingen weer naar beneden. Daar wachtte een nogal doorweekt bed, dus dat moest ook verschoond worden. Een kwartier later lagen we onder frisse dekbedovertrekken en op een fris onderlaken.
Ik had een rood soortgenootje aan van het blauwe onderjurkje. En speciaal voor Frank: een dunne panty. “Voor als je vannacht wakker wordt, lekkere kerel… Mag je me verwennen.” Ik rolde tegen hem aan en keek in zijn ogen. “Hoe vond jij het, Frank? Eerlijk zeggen.”

Hij zuchtte diep. “Nooit geweten dat iemand mij zó gek kon maken, Gonnie. Ik verloor compleet mijn zelfbeheersing toen je zei dat ik harder aan je haren moest trekken. Was nog maar op één ding gefocust…” Ik giebelde. “Ja, daar heb ik wel iets van meegekregen, geloof ik. En weet je: dat was heerlijk!” Ik kuste hem. “Bij jou kan ik me helemaal laten gaan, schat. Net als bij Annet en Cora. Geen schaamte voor elkaar, elkaar heerlijk verwennen…”
Hij keek me aan. “Gon, wil jij met Annet en Coor blijven vrijen?” Ik knikte. “Ja. Het zijn mijn heerlijke, sexy zussen. Af en toe willen wij een ‘meidenavond’, Frank. Hans en Rick hebben daar nooit moeilijk over gedaan; Die pestten ons wel eens met de opmerking ‘Dan komen wij ook eens aan onze rust toe.’ Heb jij er bezwaar tegen? Eerlijk zeggen.”
Hij schudde zijn hoofd. “Nee. Ik begrijp jullie. Drie prachtige vrouwen die van elkaar houden. Geniet ervan, schat. Ik ga dan wel een dagje met Rick naar een vliegveld of zo.” Ik knikte. “Goed… Of met Hans en Abe samen vissen?” Hij trok een gezicht. “Nee. Niks voor mij, dat gedoe ’s morgens op een onchristelijk tijdstip aan het water.”
Ik gaf hem een speelse stomp. “Prima. Rick is er ook geen fan van en ik ook niet. Maar goed, Abe en Hans vinden het heerlijk… Zoals Abe ooit zei: ‘Nee, wij doen het niet met elkaar. Hans en ik gaan wel samen vissen. Schept ook een band.’ Daarna konden ze mij bij elkaar vegen…”
Ik zag een brede grijns vlak bij me. “Ik hoor het ‘m zeggen, schat. Ook een mooie vent.” Ik knikte. “Ook volgens Annet ‘de beste schoonouders die je maar kunt hebben.’ En ze heeft gelijk. En nu, meneer Veenstra: als afsluiting van een uiterst culinaire, sportieve en erotische avond wil ik van mijn heerlijke vent een lief ‘welterusten-knuffeltje’ en gaan we lekker slapen. En als u vannacht behoefte heeft aan nog wat seksueel genot: misschien vindt dit meisje het wel fijn als u haar, zachtjes over haar lieve pantypoesje strelend, lief wakker maakt. Dat kan dit meisje best wel op prijs stellen.”
Een zoen volgde. “Ik ga m’n best doen, schat. Maar voor nu: welterusten. Ik denk dat ik in no-time slaap.” Even later lag hij inderdaad te slapen.
Ik nog niet; ik genoot nog even na van een heerlijke vrijpartij met een prachtvent…

Er zijn nog geen trefwoorden voor dit verhaal. Welke trefwoorden passen volgens jou bij dit verhaal?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!