Gonnie - 17

Woensdagochtend werd ik vroeg wakker. Een blik op de wekker: 05: 35. Een blik op Frank: op zijn rug liggend en nogal buiten bewustzijn. Ik moest giebelen. Dáár zou ik snel verandering in aanbrengen! Voorzichtig legde ik het dekbed opzij en pakte zijn penis zachtjes. Voorzichtig wat speeksel er overheen en langzaam beginnen met hem af te trekken… Dekbed weer over hem heen; als hij ging spuiten: het ding moest toch in de was.

Héél rustig er voorzichtig haalde ik zijn pik door mijn hand. Ik had het onderjurkje om zijn pik gevouwen; zou hij wel lekker vinden! Het resultaat was al snel merkbaar: hij werd hard en Frank begon wat te bewegen. Met mijn andere hand streelde ik zijn tepels: bingo! Hij begon te hijgen en zijn onderlichaam begon te reageren. En even later kwam hij klaar: vier ladingen spoot hij in mijn hand, terwijl hij gromde. En even later sloeg hij zijn ogen op. “Goeiemorgen, lekkere slaapzak!” Ik kuste hem op zijn neus. “Hoi schat… Sorry, ik moet even…”

Hij wilde opstaan, maar merkte dat ik hem vasthad op een wel héél teer onderdeel van zijn anatomie. “Jij gaat even nergens heen, Frank. Jij gaat eerst Gonnie uitgebreid bedanken voor haar harde werk op de vroege ochtend.” Ik bewoog even met mijn hand om zijn pik. “Heb jij…?” Zijn ogen waren hele grote vraagtekens.

Ik knikte. “Ja. Ik heb je even lekker klaar laten komen, knul. Had je wel verdiend na gisteravond.” Ik giebelde. “En een vlekje extra in dat onderjurkje valt toch niet meer op. Was het lekker?” Hij schudde zijn hoofd. “Ik droomde dat je mij weer in je mond had, schat… Heerlijk!” Ik liet hem zien hoe ik hem bevredigd had. “Lekker met zo’n sexy onderjurkje om je mooie pik, schatje…” Hij kwam overeind en kuste mij. “Jij… Jij bent geweldig. Dat je zoiets wilde doen…”

Ik trok hem tegen me aan. “Ja, dat wil ik. Omdat jij mij gisteren helemaal gek hebt gemaakt, Frank. Nu was het mijn beurt om jou te verwennen. En dat heb ik met heel veel plezier gedaan. Omdat jij het was.” Even kuste ik hem, maar hij me in zijn armen wilde sluiten gleed ik snel het bed uit. “Tot zover de ‘lieve Gonnie’. Nu komt haar tegenpool in beeld: Gonnie de economiebitch. Jij ook er uit, meneer. Dan rennen we samen onder de douche door, ontbijten en daarna ga jij richting het zonnige zuiden en ik spring op de fiets en trap naar Ede. Hup!” Hij keek me aan, in z’n nakie zittend op bed. “Dank je wel, Gonnie. Dit was…”

Ik liet hem niet uitspreken. “Frank, wat ik net zei méénde ik. Ik wilde jou bedanken. Voor gisteravond. Nou, dat doet Gon Peters op haar eigenwijze wijze.” Hij gniffelde. “Jaja… Nou, samen douchen dan maar? Anders gaat men er in Ede, maar ook bij ASML iets van vinden. En wie weet, loop ik Henk tegen het lijf en krijg ik de vragen…” “Ja, of ik Yvonne en dan ben ik de pisang…” “Nee, laat die banaan maar hier. Als je het wilt doen, moet je ook goed doen: met een komkommer.”

Ik zuchtte. “Jij bent wel héél snel besmet door Cora, vriend!” Frank gniffelde. “Tja… zij is vanaf nu natuurlijk ‘off limits’, nu je stoere broer thuis is. Jammer. Die gele bikini stond haar best goed.” “Ik heb ook een gele bikini, vriend Frank. Alleen… Mijn tere huidje steekt daar niet zo mooi bij af. Annet en ik worden nauwelijks bruin, wij blijven bleekneusjes óf we verbranden levend. Dankzij onze rode manen. Geen zin in. En nou douchen, anders zijn we te laat. Kóm!”

We liepen de douche in en stonden elkaar in te zepen. Ik genoot ervan; Frank deed dat zachtjes, rustig, intiem. En probeerde hem even later ook zo in te zepen. “Onze erogene zones maar zelf doen, Frank? Anders wordt het een lange douche-sessie, ben ik bang.” “Alles aan jou is erogeen, mooie Rooie…” Even later droogden we ons af. Terug naar de slaapkamer: aankleden. Frank haalde een nette broek en een gestreken overhemd uit zijn rolkoffer. “Oh, wat netjes… Dat zullen de dames bij ASML wel op waarde kunnen schatten!” Hij snoof. “Zoveel dames werken daar niet, hoor. Tenminste: niet op de afdelingen waar ik kom: developement. Allemaal kerels in stofvrije jassen, sloffen om hun schoenen, handschoenen en mondmaskers voor. En áls er een dame tussen loopt… Verschil zie je niet. Dus…”

Ik had ondertussen een bloesje en een broek aangetrokken en Frank bekeek me. “Ik hoop dat Gerben zich beheersen kan, schat. Met zoveel charme in het bureau…” “Gerben is een nette, getrouwde vent van 45”, bitste ik. “Hij houdt zich maar in. Ik ga koffie zetten.” Beneden zette ik de Senseo aan voor Frank en de waterkoker voor mezelf. Brood, beleg, melk op tafel… Doe eens gek, Gon! Een pot met bloeiende planten ook op tafel. De gordijnen voor open… Even later zaten we te eten.

En omdat ik richting raam keek, zag ik de overbuurvrouw tussen haar luxaflex door onze kant uit kijken. “You have been spottet, Sir. Mevrouw de Hooghe, mijn overbuurvrouw keek zojuist nogal duidelijk onze kant uit.” Frank haalde zijn schouders op. “Gun haar ook een verzetje op de vroege ochtend. Haar man gun ik dat niet.” Ik proestte mijn beker thee bijna over tafel. “Wie weet heeft hij een warmtebeeldkijker, Frank. Kan hij mee door gordijnen kijken.”

Weer schouderophalen. “Daar schiet hij nog niks mee op, schat. Er zit ook nog glas tussen. Dubbel glas zelfs. Prima warmte-isolatie. Zelfs als jij in je naakte schoonheid wijdbeens en met je mooie borsten geplet tegen dat raam had gestaan, had hij met een warmtebeeld nóg niks gezien.” Ik keek hem verbijsterd aan. “En jij ziet dat natuurlijk in full-color voor je, hé? Gonnie Peters in al haar naakte glorie tegen het glas van haar slaapkamerraam gedrukt? Keep on dreaming! Met je vreemde fantasieën.” We grinnikten samen.

Een kwartiertje later namen we afscheid. In de gang. Geen pottenkijkers. “Rij je voorzichtig?” Frank knikte. “Jij ook? Ga je op de fiets?” Mijn beurt om te knikken. “Ja. Lekker wakker worden.” “Goed zo. Jij ook voorzichtig rijden, schat. Ehhh… Morgen weer zwemmen?” Ik knikte. “Ja. 19:00 in het zwembad.” Ik giechelde. “Eens kijken of die pubers al getraind hebben…” Nog een laatste zoen, toen deed hij de deur open. “Werk ze vandaag!” Even later reed Frank’s auto de straat uit en ik zag nog nét de luxaflex van de overburen weer bewegen. Zucht… Binnen twee uur zou de hele straat wel weten dat er een vreemde vent bij die leuke jongedame op nummer 24 had overnacht… Nou ja, teleurstelling voor de buurman. Moet hij maar mee leren leven. Ik smeerde mijn boterhammen voor de lunch; nu zes stuks, want dat fietsen kostte meer energie dan op m’n charmante billetjes in de auto zitten. Twee mandarijntjes erbij… Benieuwd wat Gerben z’n commentaar zou zijn.

Ik fietste even later lekker door de bossen. Langs ‘Nol in ’t Bos’ omhoog, een lang, recht pad, dan slingerdeslinger naar fietsknooppunt 88. Daar de spoorlijn over en even later onder de A12 door. En vervolgens lekker doortrappen met rechts van me bos en links de Ginkelse heide. De nieuwbouw door waar vroeger kazernes stonden, helling af richting Ede Centrum, langs die enorme Evangelische Kerk, het spoor over, rechts af en ik was er. En keurig op tijd: 07:35. Helm en stofbril af…

“Hé, wat zie ik daar? Een wel hele sportieve collega! Goedemorgen Gonnie!” Gerben stond naast zijn auto. “Dat ga ik niet fiksen hoor… Op de fiets naar m’n werk. Dan kun je me de rest van de dag bij elkaar houden met ducktape.” Ik lachte liefjes. “Als ik woonde waar jij woonde, zou ik het ook niet doen, Gerben.” Hij woonde in Apeldoorn-Noord.

Even later had ik een kop koffie voor me staan, gebracht door Yvonne. “Die heb je wel verdiend… We zagen je fietsen op de N224. Pittig!” Ik haalde mijn schouders op. “Valt wel mee, hoor. Dertien komma nog wat kilometer. Ja, het eerste stuk gaat nogal steil hellingopwaarts, maar…” ik knipoogde “…dat schakel ik de trapondersteuning wel een tandje hoger. Niet aan Frank vertellen; die denkt nog steeds dat dit meisje geen trapondersteuning nodig heeft!”

Yvonne lachte. “Jaja… En dat moet ik geloven? Maarre… Een vraag, Gonnie: gisteren mailde Frank mij de declaratie van een bestelling bij een Chinees Restaurant in Born. Met in het vak ‘aanvullende opmerkingen’ de volgende tekst: ‘Representatiekosten bij a.s. schoonfamilie’. Wat moet ik daa…” Gerben gierde van het lachen en ik moest ook breed grijnzen.

“Heeft die malloot het écht gedaan? Hij liep er nog over te bluffen zaterdag…” Ik dacht even na. “Stuur maar retour met de tekst: ‘Afgewezen. Je had meer mihoen in moeten slaan.’ Dan snapt hij het wel, de sukkel.” Zowel Yvon als Gerben keken nieuwsgierig en ik legde het kort uit. “En uiteindelijk wilde ik een 2e bord mihoen halen: alle mihoen op door die vreetzak van een broer van me.”

“Is dat zo’n veelvraat dan?” Gerben keek nieuwsgierig en ik schudde mijn hoofd. “Toen hij een half jaar geleden wegging niet, maar meneer de Bushpilot heeft wat agressieve tafelgewoonten opgedaan, daar in Afrika. ‘Eten wanneer je eten kunt. Je weet nooit wat er over vijf minuten gebeurt.’ En ondertussen zat hij die mihoen letterlijk van zijn bord naar binnen te slurpen.”

Gerben knikte. “Ik ken dat… Bij de Mariniers was dat ook gebruikelijk; als je eten kreeg zo snel mogelijk naar binnen werken. Wie weet hadden de heren instructeurs nog wat verrassingen in petto.” “Niks van gemerkt vorige week woensdag, Gerben. In dat restaurant.” Hij keek bedachtzaam. “Mijn tijd bij het Korps Mariniers ligt ondertussen al een jaar of twintig achter me, Gonnie. Ik heb ondertussen wel geleerd dat het Korps sommige dingen prima voor elkaar heeft en die worden in de civiele maatschappij bijzonder op prijs gesteld, maar een aantal dingen, waaronder de militaire wijze van eten te velde, gooien geen hoge ogen bij Beatrijs Ritsema, de ‘etiquette-encyclopedie’ uit de Libelle.”

Yvon grinnikte. “Ik ga meneer Veenstra eens van wat commentaar voorzien. Over Mihoen en zo. Eens kijken of ik een boos telefoontje krijg…”

Ze wilde weglopen, maar ik zei nog: “Yvon… Hoe is jouw kleding-expeditie vrijdag verlopen?” Ze glimlachte van oor tot oor, boog zich naar me toe en zei zachtjes: “Sommige aankopen hadden de unanieme goedkeuring van de board of directors, Gon…” We lachten als samenzweerders en ik stak een duim op. Toen liep ze weg en ik keek haar na. Yvon kon, als ze wilde, met gemak de concurrentie met Annet en mij aan. Mooie blonde haren, een prachtig figuurtje, weliswaar tien centimeter korter dan de één meter tachtig van Annet en mij, maar de verhoudingen waren prima… En altijd ‘representatief’ gekleed en opgemaakt. Ik kon me voorstellen dat Simon en zij vrijdagavond… Ach, laat ook maar, Gon. Niet jouw zaak!

Ik ging aan het werk. Agendabeheer van de heren, nog een uurtje mijn presentatie over de samenwerking doornemen, wat telefoontjes afhandelen… Om elf uur een vreemd telefoontje. Ik nam op met de naam van de firma, gevolgd door mijn eigen naam.

Stilte aan de andere kant. Nog maar een keer herhalen; weer stilte.

“Ik hoor u niet, meneer of mevrouw. Sorry, ik verbreek de verbinding; probeer het daarna nog eens, misschien is de lijn dan wél goed…”

Stilte, dus klikte ik de beller weg.

Op de display zag ik een 06-nummer. Ja, die ga ik écht niet terugbellen. Als het dringend is, belt hij of zij nog wel een keer. Wél noteerde ik het nummer en voerde het in bij Google. Geen bekend spammer of iets anders geks. Gewoon, een 06-nummer. Nederlandse provider. Nou ja…

Gerben en ik hadden tijdens de pauzes rustig zitten kletsen en nu had ik ook wat meer ‘beeld’ bij Gerben. Een rustige noorderling. Hield zich tijdens gesprekken op de achtergrond, zei niet zoveel, maar áls hij wat zei was het geen bullshit. Ook hij attendeerde mij tijdens de lunchpauzewandeling op de uiterst conservatieve attitude van de firma met wie we wellicht zouden gaan samenwerken.

“Ik heb er de beginnerscursus gegeven. En ik zeg het niet zo gauw, Gon, maar sommige lui leven daar nog in de 18e eeuw als het gaat om dames. Er zat één jongedame in de klas. Slim. Ergens begin twintig, sluik blond haar, uiterst teruggetrokken… Maar ze maakte keurig haar opdrachten, leverde ze als één van de eersten in en meestal zonder één enkele fout. Dus maak ik haar na een paar keren een compliment en zei tegen de heren: 'Als jullie allemaal nou eens zouden werken als deze dame hier, zou dat mijn werk behoorlijk veraangenamen.'

En meteen zegt een van de andere cursisten: “Ik zou niet weten wat zij hier doet, meneer Lelyveld. Ze gaat straks gewoon weer aan het werk op de financiële administratie. Deze cursus is geldverspilling aan haar.” En de dame in kwestie kreeg een kleur, boog zich over haar toetsenbord en heeft de rest van de middag geen boe of bah meer gezegd. Ik was woedend en vroeg betrokken knul, hij was nét twintig, om na de les even te blijven.

En ik heb ‘m toen verteld dat ik van dat soort opmerkingen niét gediend was. En hij keek me aan en zei glashard:

‘Het is een vrouw. En die moeten thuis blijven, kinderen baren, gewoon hun mond houden en doen wat hen gezegd wordt. Als ze buiten de deur willen werken verslonzen de kinderen en heb je in no time herrie op de werkvloer. Zó werkt dat bij ons.’

En de volgende dag zat ze niét meer in de klas. ‘Ziek thuis’ was de reden en ik geloof er geen flikker van.”

Ik had m’n hoofd geschud. “Dat kán toch niet, Gerben? Zij wonen toch ook in Nederland? Hebben dezelfde Grondwet…” Hij had geknikt en grimmig gezegd: “Ja, vast. Maar volgens mij denken ze dat Terschuur eigen wetten heeft.”

Later op de middag had ik met Simon er over gesproken en mijn zorgen geuit. Hij had geknikt. “Ik begrijp je volledig, Gon, maar er zijn een paar dingen die in ons voordeel werken. Eén: ik weet dat dat bedrijf in zwaar weer zit. Hún software wordt ondersteund door Windows 10. En de ondersteuning van die versie van Windows loopt op z’n laatste benen. Onze software is niét afhankelijk van Windhoos. Dat is de kracht van ons systeem, één van de belangrijkste assets van ons bedrijf. Al zou Bill Gates op z’n kop gaan staan en de stekker uit alle Windows-versies trekken: bedrijven die met ons systeem werken kunnen gewoon doorgaan. Vandaar dat zij met het voorstel kwamen om samen te werken. En wellicht, op den duur, te fuseren.

Want hun klantenkring is beperkt. Regionaal, voornamelijk aan hen gebonden door levensovertuiging, enfin dat heb je zelf ook allemaal uitgeknobbeld. Zij willen samenwerken. Wij hoéven dat niet persé. Maar…” Hij was naar voren geleund en keek mij strak aan. “…maar als zij samen willen werken, wil ik die attitude van hen uit het bedrijf hebben. Eerst had ik Yvon die presentatie willen laten doen. Als ‘mevrouw Makinga’, ons hoofd bedrijfsadministratie. Die zat er niet op te wachten, maar met enige overtuigende argumenten van mij ging ze overstag…” Om zijn ogen knepen zich lachrimpeltjes samen en ik had gesnauwd:

“Jaja…’Yvon… als jij die presentatie doet, mag je een dagje winkelen met je zus’, zeker?” Simon was in de lach geschoten. “Jij bent écht slim!” En ik had gemopperd: “Kerels… overal hetzelfde…” Toen was hij weer serieus geworden. “Toen jij aantrad, Gon, zei Yvon binnen een paar dagen: ‘Laat Gonnie één en ander eens uitpluizen. En die presentatie geven. Volgens mij kan ze dat meer dan uitstekend. En de eerste de beste die het lef heeft om zich vrouw-onvriendelijk op te stellen, krijgt op een hele nette manier nogal wat shit over zich heen, denk ik. En een héle boze blik uit een paar groene ogen…'

Ik heb daar een uurtje over nagedacht en de volgende ochtend had jij die opdracht op je bordje. En da’s een prima beslissing gebleken, want jij hebt meer boven water gekregen dan Yvon of ik zouden kunnen. En daarom vraag ik je ook om vrijdag die presentatie te geven. En wees niet bang: Yvon en ik zijn erbij en je mag Frank ook meenemen. Als extra steuntje in de rug, zeg maar. Wij laten jouw niet vallen, Gonnie.” En de eerste de beste die niet accepteert dat jij daar staat, mag je met de Grondwet om de oren slaan. Artikel één.”

Ik had droog opgemerkt: “Jammer. Het Wetboek van Strafvordering is dikker. Komt harder aan, Simon.” Hij was in de lach geschoten, werd toen weer serieus.

“Een laatste opmerking, Gon. Heel gevaarlijk voor een directeur om zich mee te bemoeien, maar… Wees gewoon wie je bent, vrijdag. Ga geen kleding aantrekken waarin je je opgesloten voelt. Geen rokken op kuithoogte en hooggesloten blouses. Wees jezelf, zoals je deze weken bij ons jezelf was. Cultuurshock voor die andere firma? Ze wennen er maar aan. En als dat voor hen een reden zou zijn om de samenwerking af te blazen… Is dat hun probleem. Ja, wij kunnen een aantal klanten van hen meekrijgen als we gaan samenwerken. Leuk. Maar zo niet: dan niet. We gaan niet op de fles, hoor.”

Ik had breeduit geglimlacht. “Dus jij wilt dat Gonnie Peeters, één van de twee meest begeerde studentes van de Hogeschool Utrecht, Faculteit Economie, de natste droom van alle mannelijke studenten en-wellicht-ook-wat-vrouwelijke-maar-dat-weet-ik-zo-net-nog-niet, in Terschuur de heren een feministisch lesje gaat leren? Maak je borst dan maar nat, Simon…” Hij had beleefd geknikt. “Ja. En als uitsmijter introduceer ik mevrouw Makinga ook nog even. Als HR-manager, hoofd bedrijfsadministratie, persoonlijke directiesecretaresse, receptioniste en nog wat andere functies waar ik zo snel niet op kan komen…”

“Ik help je dan wel even, Simon!” De stem van Yvonne plotseling achter me. Ik schrok me rot en draaide me om. Yvon stond lief lachend tegen de deurpost geleund. “Gon, we doen dit samen. Jij en ik stemmen morgen even onze kleding op elkaar af. Niet dat we als twee vamps naar binnen trippelen op Louis Vuitton-pumps, maar we gaan er wel een beetje eigentijds uitzien.”

Ik had gegiecheld. “Aha… vandaar die aankoopsessie vorige week vrijdag! Ik zie het resultaat daarvan graag op m’n bureau. Maarre… Hoe wist jij mijn maten, Yvon?” Die keek me sprakeloos aan en Simon lag over zijn bureau van het lachen. En ik kreeg nogal kattig te horen: “Volgens mij heb jij een redelijk uitgebreide en best wel smaakvolle garderobe, mevrouw Peters! Maar daar hebben we het morgen wel over! Zónder Simon, anders zou die wel eens natte droom kunnen krijgen, net als die mede-studenten van jou! Laat ik het niet merken, meneer de Laat!” Toen boog ze zich over me heen en gaf me een hug. “We doen dit samen, Gon. Gaat goedkomen.” Kortom: om half vijf zat ik met een kop vol gedachten op de fiets. Nét een paar weken bij de firma en dan zo’n opdracht krijgen… Mét wat addertjes onder het gras! Enfin, Frank zou erbij zijn, dat stelde me wel gerust. Met hem naast me…

De avond ging snel. Koken, eten en daarna mijn Powerpoint iets meer ‘tweaken’. Op de bijna laatste twee pagina’s somde ik voordelen én de nadelen van beide bedrijven op. Eerlijk en recht-voor-z’n-raap. En op de laatste pagina: onze manier van werken. Iedereen is even belangrijk voor het bedrijf. Geen onderscheid. En men mocht zelf de conclusies trekken, dat mochten beide directies doen. Had men Gonnie Peters niet vo…

Ringgg… De voordeurbel onderbrak mijn gefilosofeer. 20:21U… Wie zou dat zijn? Ik deed de deur open en de overburen stonden voor de deur.

“Goede avond, meneer en mevrouw de Hooghe! Wat kan ik voor u betekenen?”

De overbuurvrouw keek me aan. “Mogen we even binnenkomen, mevrouw Peters?” Ik deed een stap naar achteren.

“Kom verder… Mag ik u een kopje koffie aanbieden?”

“Thee graag.”

Ik grapte: “Ik hoop dat ik het recept van kokend water nog ergens kan vinden… Ga zitten!”

Ik zette de waterkoker aan, pakte kopjes, de doos met diverse smaakjes thee, koekjes, suiker…

Vijf minuten later zat ik tegenover hen. “Vertelt u het maar…”

Mevrouw deed het woord. “Wij willen ons nergens mee bemoeien, maar gisteravond…”

Ik onderbrak haar nogal bot. “…maar gisteravond zag u een vreemde vent aan mijn tafel zitten eten. En diezelfde vent ging vanochtend pas weg. En daar vond u wat van en dat gaat u mij nu vertellen.”

Ze verschoot van kleur. “U hoeft niet meteen zo kattig te doen!”

Ik kalmeerde; ze had gelijk. Mijn reactie baseerde ik op veronderstellingen. “Sorry, ik schoot even uit. Gaat u verder.”

Ze had wat moeite om te formuleren. “U woont hier nu ruim een half jaar en leek een hele nette dame… En nu ontvangt u zomaar een man. Die de nacht overblijft. Dit is een fatsoenlijke buurt, juffrouw Peters!”

Ik keek haar aan. En haar man, die een beetje wegkeek. “Mevrouw de Hooghe… Heeft u enig idee wie die man is?”

Ze schudde haar hoofd. “Natuurlijk niet. Hoe zouden we dat kunnen weten?”

“Precies. Mevrouw, meneer: ik heb een zus en een broer. Mijn tweelingzus… als die een nachtje overbleef: zou u dan aan de deur komen om daarover te praten?”

Weer hoofdschudden. “Nou, waarom dan wel bij iemand die mijn broer zou kunnen zijn?”

“Omdat dat niet netjes is voor een juffrouw alleen!” Het kwam er nogal bits uit en ik boog me voorover.

“Mevrouw, meneer: ik besef heel goed dat u van een andere generatie bent dan ik. Maar even voor de duidelijkheid: ik 25 jaar jong. Een zelfstandige fiscale eenheid. Een eigen Sofinummer. Ik dop mijn eigen boontjes én spruitjes én schil mijn eigen aardappels. Ik heb een academische titel en sinds kort weer een goeie baan bij een leuk bedrijf in Ede. Ik betaal netjes mijn huur en onderhoud dit huisje en mijn tuintje goed en netjes. Ik veroorzaak geen overlast, ben een nette buurvrouw die, als u eens in de problemen zit, met alle plezier uw container aan de straat wil zetten..." Ik boog me voorover, naar hen toe en vervolgde zachtjes, maar met nadruk: "Laat één ding duidelijk zijn: wie ik in mijn huis ontvang, is mijn zaak. Daarvoor hoeft u niet stiekem langs de gordijnen te gluren, mevrouw. Of met een verrekijker in uw donkere slaapkamer te staan als ík mijn slaapkamer binnenga, meneer. Ik heb geen behoefte aan ‘zedelijkheidspolitie’ aan de overkant van de straat!”

De laatste zin kwam niet over; mevrouw zat naar haar man te kijken en die kreeg een rood hoofd. “Heb jij… Bij zo’n jonge meid? Smeerlap!” Hij kreeg nog nét niet de zaterdagkrant op zijn hoofd gemept omdat die buiten bereik van mevrouw lag, maar veel scheelde het niet. Oeps… die hadden vanavond iets uit te praten.

Ik hield mijn gezicht strak, maar inwendig moest ik keihard lachen. “Had u nog meer wat u aan me kwijt wilde? Zo ja, dan is dit de gelegenheid, mevrouw en meneer.”

Beiden zaten nu te schutteren. “Neem… neem het ons niet kwalijk. U heeft van ons geen last meer. Dank voor de thee, wij gaan op huis aan.”

Zij stonden op en liepen even later naar de overkant van de straat. Nou, daar zou wel wat geëvalueerd worden… En of de verrekijker het zou overleven… Ik betwijfelde het. Dit moest Frank weten! Die zou zich te pletter lachen, zeker na onze conversatie over die warmtebeeldkijker… Ik liep de keuken in; geen zicht vanaf de overkant en belde Frank.

“Hé… een knappe vrouw die me belt! Wat een eer… Waarmee kan ik u van dienst zijn, schoonheid?”

“Met een luisterend oor. Ben je thuis, Frank?”

“Yep. Is er wat loos, schat?”

“Nou echt loos niet, maar…” Beknopt vertelde ik van het bezoekje en Frank lag dubbel van het lachen.

“Nou, als de ambulance met loeiende sirenes je straat in rijdt, weet je hoe laat het is, Gon… Hahaha, wát een mop! Gonnie de bitch pakt even uit…”

Ik mopperde: “Ja. En weet je: diezelfde bitch mag vrijdag nóg een keertje uitpakken. In Terschuur, of all places.”

Hij was even stil. “Vroeg Simon dat?” “Ja. Maar omdat hij me niet in m’n hemd wil laten staan, zijn hij en Yvon erbij. En jij ook.”

Een lang “Wauwww…” klonk. “Jij hebt indruk gemaakt, schat. Ik ben trots op je.”

Ik bromde: “En er zit een redelijke adder onder het gras, Frank. Dat bedrijf is net zo vrouw-onvriendelijk als Trump & Co. Dus Yvon en ik gaan morgen even onze garderobe op elkaar afstemmen.”

“Oh, dat lijkt me interessant worden… Yvon in net zo’n doorzichtig onderjurkje als jij afgelopen nacht? Yummie!”

Ik gromde. “Vieze sexist. Ik zal aan Yvon doorgeven dat jij dat voorstelde. Wedden mevrouw Makinga wat woorden met je gaat wisselen?”

“Dat heeft ze al gedaan, schat. Ik kreeg een mail van haar; retourmail op mijn declaratie. Met in grote, rooie letters: ‘Afgewezen! Je had maar meer Mihoen moeten bestellen!’ En een smiley er achteraan, de trut…”

Nu was het mijn beurt om te gierend in de lach te schieten. “Mooi. Maarre: kom jij morgen nog in Ede? Je zou vroeg klaar zijn bij de klant, toch?”

“Ja. Rond twaalf uur hoop ik daar weg te rijden, dan ben ik rond één uur in Ede, als je daar prijs op stelt.”

“Mooi. Kunnen we dan even overleggen met Simon en Yvon en kan ik mijn presentatie even oefenen voor publiek. Wel zo prettig.”

Na nog wat flauwekul en lieve woordjes hingen we op.

Zo. Nog even de laatste puntjes op de i zetten, dan een glaasje wijn en dan naar bed. Ik keek naar de overkant: gordijnen dicht, ook op de 1e verdieping. Prima. Gonnie Peters laat niet over zich heen lopen, dat heeft het echtpaar de Hooghe nu wel ondervonden. Even werkte ik nog door, maar om half tien vond ik het wel genoeg.

Afsluiten, wijntje inschenken en mee naar boven nemen. Lekker nog even dom TV kijken en dan slapen, Gonnie! Ik deed eerst de gordijnen dicht voor ik het licht op de slaapkamer aan deed. Gelukkig had ik echte ‘verduisteringsgordijnen’; die lieten geen streepje licht door.

En even later lag ik op bed te zappen en wijn te sippen. Lekker… Even niks aan m’n rooie hoofd…

Tien minuten later zette ik een leeg glas op het nachtkastje, deed de TV uit en kroop lekker onder het dekbed. Het nachtponnetje wat ik aan had getrokken gleed lekker sexy om me heen en ik kon het laten om mijn poesje even te verwennen…

Frank nu bij me te voelen… Nee, in me te voelen! Zou hij me in m’n sterretje willen…?

Dat zou wel héél opwindend zijn… Lekkere Frank…