Door: Fralino
Datum: 19-12-2025 | Cijfer: 9.6 | Gelezen: 1555
Lengte: Zeer Lang | Leestijd: 35 minuten | Lezers Online: 31
Trefwoord(en): Aftrekken, Creampie, Neuken, Pijpen, Trein,
Lengte: Zeer Lang | Leestijd: 35 minuten | Lezers Online: 31
Trefwoord(en): Aftrekken, Creampie, Neuken, Pijpen, Trein,
Die avond was de trein nog leger dan gewoonlijk. Het donker drukte tegen de ramen, en de coupélampen maakten van elk venster een spiegel. Elisabeth zat met haar jas over haar arm, telefoon in de hand, maar ze las niets meer – ze was te moe om de letters scherp te stellen. In de weerspiegeling van het glas zag ze hem eerst, een man van een jaar of vijftig, grijs colbert, das losgeknoopt, aan de overkant van het gangpad. Zijn ogen rustten op haar, niet vluchtig, niet toevallig. Zijn hand lag op zijn schoot en bewoog langzaam, ritmisch, onder de rand van zijn jas.
Een koude golf trok door haar borst. Ze verstijfde, maar draaide haar hoofd niet om. In het raam zag ze hoe hij bleef kijken, hoe zijn bewegingen iets zelfverzekerder werden, alsof de stilte van de coupé hem toestemming gaf.
Toen hun blikken in de spiegeling kruisten, keek hij abrupt weg. Hij staarde naar zijn schoenen, veegde met een snelle beweging zijn hand af aan zijn broek en pakte zijn telefoon alsof er niets gebeurd was. Elisabeth zei niets. Ze ademde oppervlakkig, voelde haar hart bonken in haar keel. Ze keek strak naar buiten, naar de zwarte velden die voorbijschoten, en telde de minuten tot haar station.
Thuis was het stil. Haar man had de kinderen al naar bed gebracht en was zelf ook gaan slapen. Op de keukentafel lag een briefje, 'ze hebben goed gegeten'. Elisabeth gooide haar tas op de stoel, schopte haar schoenen uit en liep op sokken naar de woonkamer. Ze deed geen licht aan. Ze schonk zichzelf een glas wijn in, maar dronk er niet van. In plaats daarvan ging ze op de bank zitten, knieën opgetrokken, en staarde naar het donker buiten het raam. Het beeld uit de trein bleef hangen, de weerspiegeling, zijn hand, de manier waarop hij had gekeken alsof zij er niet echt bij was, alsof zij alleen een aanleiding was.
Ze voelde geen woede, nog niet. Eerder een koude, zware schaamte die ze niet kon plaatsen. Had ze iets gedaan om het uit te lokken? Haar rok was niet kort, haar blouse niet laag uitgesneden. Ze had gewoon gezeten, moe, met haar jas over haar arm. En toch had hij zich vergrepen aan haar aanwezigheid. Ze dacht aan wat ze had moeten doen, opstaan, iets zeggen, hem aankijken tot hij stopte. Maar ze had niets gedaan. Ze had gezwegen, net als al die andere keren dat ze ergens mee wegkwam door te zwijgen, een verkeerde opmerking van een collega, een te lang vastgehouden hand bij een borrel. Het was makkelijker om te doen alsof het niet gebeurd was.
Een week later, op een even koude decemberavond, stapte Elisabeth weer in de laatste trein. De coupé was vrijwel leeg, slechts een paar vermoeide zielen verspreid over de banken. Ze koos een plek bij het raam, verder naar achteren dan anders, en probeerde zich te verliezen in haar telefoon. Toch voelde ze het bijna meteen, die blik. Ze keek op, en daar zat hij weer. Zelfde grijs colbert, zelfde losse das, twee rijen schuin achter haar. Hij staarde niet openlijk deze keer, maar zijn ogen gleden af en toe haar kant op, alsof hij wachtte tot ze het zou merken.
Ze draaide haar hoofd naar het raam, naar de flitsende lichten van voorbijrijdende dorpen. Maar uit haar ooghoek zag ze het beginnen, zijn hand die weer naar zijn schoot gleed, langzaam, bijna nonchalant. De bewegingen waren subtiel, maar onmiskenbaar. Een lichte wrijving, op en neer, onder de rand van zijn jas. Elisabeth wilde opstaan, van plek veranderen, iets doen. Maar haar lichaam bleef zitten, verstijfd door een mengeling van angst en een vreemde, verlammende nieuwsgierigheid. Ze keek strak naar buiten, maar haar blik schoot af en toe naar de weerspiegeling in het glas, naar zijn hand, naar de ritmische bewegingen die nu iets nadrukkelijker werden.
En toen, plots, zag ze het. Hij had zijn broek een stukje opengemaakt, net genoeg. In de spiegeling van het raam glom de tip van zijn penis in het tl-licht, een dikke, paarsachtige eikel, glanzend, in de vorm van een paddenstoel, die hij nu zachtjes heen en weer bewoog. Haar adem stokte. Ze kneep haar ogen dicht, telde tot tien, en keek weer. Hij bleef het doen, traag, alsof hij precies wist dat ze keek, alsof hij het voor haar deed.
De trein minderde vaart voor haar station. Elisabeth greep haar tas, stond op zonder om te kijken en liep zo kalm mogelijk naar de deur. Haar benen trilden. Ze stapte uit, de koude nachtlucht in, en haastte zich naar huis zonder achterom te kijken.
Die nacht sliep ze bijna niet. Het beeld bleef hangen, brandde achter haar oogleden, die glanzende eikel, de zelfverzekerde bewegingen, de stilte van de coupé die alles mogelijk maakte. Ze wist niet of ze bang was, woedend, of iets anders, iets wat ze niet durfde te benoemen. Ze speelde scenario’s af. Wat als hij er weer zat? Zou ze dan eindelijk iets zeggen? De conducteur waarschuwen? Of zou ze weer verstijven, wegkijken, doen alsof er niets aan de hand was? En wat als hij er níét zat, zou de opluchting dan groot genoeg zijn, of zou ze stiekem teleurgesteld zijn omdat de spanning weg was?
Een week later was het weer zover. Elisabeth had zichzelf wijsgemaakt dat ze deze keer vroeger zou vertrekken, dat ze de 22:43 zou halen, maar een laatste spoedmail van haar baas had haar tot bijna middernacht achter haar bureau gehouden. Het lot, dacht ze bitter toen ze het perron op liep, leek een vreemd gevoel voor humor te hebben. De trein was bijna leeg. Ze stapte in, koos een plek bij het raam, en voelde haar maag meteen samenknijpen toen ze hem zag, dezelfde man, hetzelfde grijs colbert, nu zonder das, een paar rijen schuin achter haar. Hij zat al naar haar te kijken, met een lichte, bijna vriendelijke glimlach, alsof ze oude bekenden waren.
Eerst deed hij het rustig. Zijn hand gleed onder zijn jas, een subtiele beweging die ze uit haar ooghoek registreerde. Ze staarde strak naar buiten, naar de zwarte velden en de sporadische lichten. Haar hart klopte in haar keel, maar ze bleef zitten, bewegingloos, alsof elk plotseling gebaar hem zou aanmoedigen. Geleidelijk aan werd hij brutaler. De jas ging een stukje open, de rits van zijn broek ging omlaag. Ze hoorde het zachte geluid van stof, maar keek niet om. In de weerspiegeling van het raam zag ze hoe hij meer liet zien, eerst de schacht, dik en bleek in het koude licht van de coupé, dan de hele lengte.
Toen hij uiteindelijk zijn volledige penis tevoorschijn haalde en die hard en gespannen op zijn buik liet liggen, schrok ze toch even. Het ding was groot, veel groter dan ze had verwacht, met dikke aderen die over de schacht liepen. Hij hield het vast met een losse greep, bewoog af en toe zijn hand op en neer, maar vooral liet hij het gewoon zien, trots bijna, alsof hij wachtte tot zij zou erkennen dat ze keek.
Elisabeth voelde een hitte naar haar wangen stijgen, een mengeling van walging, angst en iets anders wat ze niet durfde te benoemen. Ze kneep haar handen samen in haar schoot, nagels in haar palm, en bleef naar buiten staren. Ze deed nog altijd alsof ze niets zag, alsof de coupé leeg was. De minuten rekten zich uit. De trein reed door het donker, station naar station, en niemand stapte in. Ze telde de haltes, bad dat haar station snel zou komen. Maar diep vanbinnen voelde ze de spanning groeien, een vreemde, zware trilling die ze niet kon negeren.
Plotseling kruisten hun blikken in de weerspiegeling van het raam. Deze keer keek hij niet weg. Zijn ogen bleven op haar rusten, kalm, bijna uitdagend, en er verscheen een kleine, zelfverzekerde glimlach om zijn lippen, alsof hij precies wist wat zij zag en er zichtbaar van genoot dat ze bleef kijken. Elisabeth voelde een schok door zich heen gaan. Haar hart bonsde luid in haar borst, maar in plaats van meteen weg te kijken, draaide ze haar hoofd langzaam om. Voor het eerst keek ze rechtstreeks naar hem, niet via het glas, maar echt. Haar blik gleed omlaag, naar zijn schoot, waar zijn penis nog altijd hard en bloot lag, zwaar en gespannen tegen zijn buik aan.
Hij bewoog zijn hand niet meer, hij liet het gewoon liggen, pulserend, de dikke eikel glanzend in het koude licht. Alsof hij een geschenk tentoonstelde dat alleen voor haar bestemd was. Zijn glimlach werd iets breder toen hij zag dat ze keek, dat ze niet onmiddellijk wegdraaide. Een paar seconden lang hing er een zware, geladen stilte tussen hen. Niemand zei iets. De trein ratelde verder door het donker, maar in de coupé leek de tijd stil te staan. Elisabeth voelde haar wangen branden, haar ademhaling oppervlakkig en snel. Ze wist dat ze nu moest opstaan, moest weglopen, iets moest doen. Maar ze bleef zitten, gevangen door die directe confrontatie, door de brutaliteit van zijn blik en de openlijke tentoonstelling van zijn opwinding.
Toen, alsof ze uit een droom ontwaakte, wendde ze eindelijk haar hoofd af. Ze staarde weer naar buiten, naar het voorbijflitsende zwart, en probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen. Achter zich voelde ze zijn ogen nog altijd op haar rusten, tevreden, wachtend. Haar station naderde. Ze stond op, greep haar tas en liep naar de deur zonder om te kijken. Maar terwijl de deuren opengingen en de koude lucht naar binnen sloeg, wist ze dat er iets verschoven was. Ze had gekeken. Echt gekeken. En hij had het gezien.
Thuis aangekomen deed Elisabeth alsof er niets aan de hand was. Ze kuste haar man op zijn wang, vroeg hoe zijn dag was geweest, warmde een restje eten op en keek nog even bij de slapende kinderen. Alles volgens het vaste ritueel, alsof de treinrit nooit had plaatsgevonden. Maar later, in bed, begon het te malen. Zou ze het vertellen? Gewoon zeggen, er zit een man in de trein die zich voor me aftrekt, keer op keer, en ik… ik kijk ernaar. Wat zou hij doen? Boos worden, naar de politie stappen, eisen dat ze nooit meer de late trein nam? Of erger, haar aankijken met een mengeling van ongeloof en afkeer, zich afvragend waarom ze niets had gezegd, waarom ze was blijven zitten, waarom ze had gekeken.
Nee, besloot ze elke keer weer. Hij kon toch niets doen. Er was geen bewijs, geen naam, geen gezicht dat ze goed genoeg kon beschrijven. En diep vanbinnen was er die schaamte, een stille angst dat hij zou vragen waarom het haar niet lukte om gewoon weg te lopen. Dus zweeg ze. In plaats daarvan dacht ze er bijna elke nacht aan. Het beeld kwam ongewenst opzetten zodra het licht uit was, die harde, zware penis op zijn buik, de zelfverzekerde glimlach, de manier waarop hij haar had aangekeken toen ze eindelijk rechtstreeks durfde te kijken. Soms viel ze in slaap en droomde ze er zelfs van, niet als nachtmerrie, maar als iets intensers, iets wat haar wakker maakte met een bonkend hart en een warme, schuldige hitte tussen haar benen.
Dan draaide ze zich op haar zij, drukte haar gezicht in het kussen en probeerde het weg te ademen. Maar het bleef hangen, als een geheim dat steeds zwaarder werd.
Op een avond stapte Elisabeth in de laatste trein en zag hem meteen. Hij zat op dezelfde plek als altijd, grijs colbert open, benen iets gespreid, en zijn blik vond de hare zodra ze binnenkwam. Deze keer was er geen aarzeling meer in haar. De spanning van de afgelopen weken had iets in haar doen knappen, de schaamte was omgeslagen in een vreemde, koppige vastberadenheid. Ze liep niet naar haar gebruikelijke stoel. In plaats daarvan liep ze rechtstreeks naar hem toe, haar hakken tikkend op de vloer van de coupé, en ging naast hem zitten. Dichtbij. Zo dicht dat haar jas tegen zijn arm streek.
“Waar bent u mee bezig?” vroeg ze, haar stem lager dan ze had verwacht, bijna kalm.
Hij keek haar aan, verrast maar niet geschrokken. Zijn lippen krulden in diezelfde kleine glimlach als eerder. Hij zei bijna niets, alleen een zacht, hees “Hmm,” alsof haar vraag hem amuseerde in plaats van verontrustte.
Ze wachtte op meer, op een excuus, een ontkenning, iets. Maar er kwam niets. In plaats daarvan vulde een zware, intieme geur de kleine ruimte tussen hen, de geur van zijn opwinding. Zweet, musk, warm en dierlijk, alsof zijn huid al urenlang gespannen stond. Het drong haar neus binnen, onverwacht krachtig, en deed haar maag even samentrekken. Zonder dat ze het zelf helemaal besefte, gleed haar blik omlaag. Zijn broek stond open, zoals altijd, en daar lag hij, zijn stam, dik en hard, gevaarlijk dominant tegen zijn buik gedrukt. De schacht bewoog lichtjes, de dikke aderen duidelijk zichtbaar onder de bleke huid, de eikel donker en glanzend. Het ding leek groter van zo dichtbij, bijna dreigend in zijn openlijke aanwezigheid, alsof het een eigen wil had.
Hij bewoog niet, hield het gewoon vast met een losse hand, maar zijn ogen bleven op haar gezicht rusten. Wachtend. Genietend van haar nabijheid, van het feit dat ze nu naast hem zat in plaats van weg te kijken. Elisabeth voelde haar wangen branden, haar ademhaling versnellen. Ze had hem willen confronteren, willen eisen dat hij ophield, maar nu, zo dichtbij, met die geur in haar neus en dat beeld recht voor haar, stokten de woorden in haar keel.
Zonder een woord te zeggen, zonder haar toestemming te vragen, sloot zijn hand zich om haar pols. Zijn greep was vast, maar niet ruw, meer sturend, alsof hij wist dat ze niet zou tegenstribbelen. Hij leidde haar hand langzaam omlaag, naar zijn schoot, tot haar vingers de warme, harde stam raakten. Vooraleer Elisabeth het zelf goed en wel besefte, sloten haar vingers zich eromheen. De huid was heet, glad maar geribd door de opgezette aderen die onder haar palm klopten. Het ding voelde zwaarder, bijna dreigend in zijn stijfheid.
Ze schrok, een korte, scherpe inademing, en keek snel rond in de coupé. Leeg. Niemand. Alleen het zachte geratel van de trein en het gedempte licht dat over hun tweeën viel. Ze had moeten loslaten. Moeten opstaan. Moeten schreeuwen. Maar ze deed het niet. In plaats daarvan bleef haar hand liggen, eerst bewegingloos, toen, bijna tegen haar wil in, begon hij te bewegen. Instinctief. Langzaam op en neer, voelend hoe de schacht in haar greep gleed, hoe de eikel bij elke opwaartse beweging tegen haar duim streek, warm en glad.
Hij liet haar pols los, leunde iets achterover en keek naar haar met diezelfde kleine glimlach, nu dieper, tevreden. Zijn ademhaling werd zwaarder, maar hij zei nog altijd niets. Hij hoefde niets te zeggen. Elisabeths hart bonsde in haar borst, in haar keel, in haar slapen. Ze voelde een golf van paniek, van schaamte, maar daaronder iets anders, een donkere, hete stroom die door haar buik trok en lager. Haar hand bleef bewegen, ritmisch nu, alsof hij een eigen wil had gekregen. Ze keek naar wat ze deed, haar bleke vingers rond die donkere, dikke stam, op en neer, steeds iets sneller.
De geur was nu overal, zijn zweet, zijn opwinding, vermengd met de hare. De trein reed verder, maar haar wereld was gekrompen tot deze stoel, deze hand, dit ding dat in haar greep harder leek te worden bij elke streling. Hij verschoof iets op zijn stoel, tilde zijn heupen een klein stukje op en trok zijn broek en onderbroek verder omlaag. Zonder haast, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Zijn bezwete ballen kwamen bloot te liggen, zwaar en hingen in een losse, behaarde zak die glom van het zweet. De geur werd meteen intenser, een dikke, zoute walm van mannelijkheid, warm en overweldigend, bijna tastbaar.
Elisabeth voelde haar neusvleugels trillen. Ze had moeten terugtrekken, moeten opstaan, maar in plaats daarvan gleed haar vrije hand, alsof die niet meer van haar was, naar voren. Nieuwsgierig, bijna onderzoekend, raakte ze de warme huid van zijn scrotum aan. Haar vingertoppen gleden over de zachte, gerimpelde zak, voelden het gewicht van zijn ballen erin, het fijne, krullende haar dat vochtig was van transpiratie. Hij ademde diep uit, een laag, tevreden geluid, en spreidde zijn benen iets verder. Zijn penis lag nog altijd in haar andere hand, nu nog harder, pulserend bij elke hartslag, terwijl haar vingers bleven bewegen, op en neer, automatisch, ritmisch.
Ze begreep er niets van. Waarom deed ze dit? Waarom zat ze hier, in een lege trein, met haar handen om de geslachtsdelen van een vreemde man? Flitsen schoten door haar hoofd, haar man die thuis op de bank in slaap was gevallen met de televisie aan, haar dochter die vanmorgen nog had gevraagd of mama vanavond vroeger thuis zou zijn, haar zoontje dat haar ’s ochtends altijd een knuffel gaf voor hij naar school ging. De gedachten kwamen en gingen, als schimmen, maar ze verdreven de hitte niet die nu door haar hele lichaam trok. Haar hand bleef de zware zak strelen, voelend hoe de ballen erin verschoven als ze zachtjes kneep, hoe warm en levend alles aanvoelde. De geur zat nu in haar kleren, in haar haar, in haar longen.
Hij keek naar haar, zijn ogen halfgesloten, zijn ademhaling dieper. Nog altijd geen woord. Alleen die stilte, die toestemming leek te geven aan alles wat er gebeurde. Elisabeth keek hem even aan, haar ogen groot en zoekend, alsof ze stilzwijgend toestemming vroeg voor iets wat ze zelf nog niet helemaal begreep. Hij knikte bijna onmerkbaar, zijn glimlach nu dieper, zijn hand rustend op de zitting naast zich. Ze legde een lok haar achter haar oor, een klein, alledaags gebaar dat hier absurd intiem voelde, en zakte langzaam voorover. Haar gezicht daalde naar zijn schoot, tot haar lippen de warme, harde schacht raakten.
Eerst een voorzichtige kus, zacht op de stam, dan lager, op de zware, bezwete ballen die nog nat waren van haar eerdere aanraking. Zijn schaamhaar kriebelde tegen haar wang, dik en vochtig, en de geur was nu overal, zwaar, muskusachtig, een mengeling van zweet en opwinding. Het was overweldigend, bijna bedwelmend, maar ze trok zich niet terug. Haar lippen bleven bewegen, kussend, proevend, haar tong die licht over de huid gleed, over de gerimpelde zak, langs de basis van zijn penis. Hij ademde diep uit, een laag kreunend geluid dat door de lege coupé echode. Zijn hand gleed naar haar achterhoofd, niet dwingend, maar sturend, zijn vingers verstrengeld in haar haar. Ze voelde hoe zijn hele lichaam gespannen was, hoe zijn penis warmte uitstraalde tegen haar gezicht.
De trein ratelde verder, onverschillig voor wat er gebeurde. Buiten flitsten de lichten van een voorbijrijdend station voorbij, maar binnen was er alleen dit, haar gezicht in zijn schoot, de zware geur die haar omhulde, het warme, levende vlees onder haar lippen.
Hij trok zacht maar vastberaden aan haar haar, tilde haar hoofd een stukje op tot haar gezicht recht boven zijn schoot hing. Zijn penis, hard en glanzend, drukte nu tegen haar lippen, een stille, onmiskenbare eis. Elisabeth aarzelde geen seconde. Ze deed wat er van haar werd verwacht, wat ze diep vanbinnen al wist dat zou gebeuren, ze opende haar mond en nam hem naar binnen. De eikel gleed eerst over haar onderlip, warm en glad, toen vulde de hele stam haar mond. Een zilte, licht bittere smaak verspreidde zich meteen over haar tong, een mengeling van zweet, voorvocht en die zware muskusgeur die nu ook proefbaar was. Het was sterker dan ze had gedacht, overweldigend, maar ze trok zich niet terug.
Hij liet haar haar los, maar zijn hand bleef rusten op haar achterhoofd, aanmoedigend. Ze begon te bewegen, langzaam eerst, haar lippen strak om de schacht, haar tong die langs de onderkant gleed bij elke op, en neergaande beweging. Ze voelde hoe hij dieper ging, hoe haar mond zich rekte rond zijn dikte, hoe haar speeksel zich vermengde met zijn vocht en langs haar kin dreigde te druipen. Zijn ademhaling werd zwaarder, een laag, ritmisch gehijg dat samenviel met haar bewegingen. Af en toe duwde hij haar hoofd iets omlaag, ze liet het toe. Haar handen rustten nu op zijn dijen terwijl haar mond hem helemaal in beslag nam.
Plotseling schoof zijn vrije hand bruut naar voren. Zonder waarschuwing duwde hij ruw haar decolleté in en vond direct de cup van haar bh. Hij schoof het kant opzij en sloot zijn grote, warme hand om haar blote borst. Zijn vingers kneedden onmiddellijk, hard en hongerig, duim en wijsvinger knijpend rond haar tepel tot die hard werd onder zijn greep.
Elisabeth schrok, een gedempte kreet ontsnapte rond de penis in haar mond. Ze liet hem even los, haar lippen glanzend van speeksel en zijn vocht, en keek omhoog in zijn ogen. Hij keek terug, onverstoord, zijn hand nog altijd stevig om haar borst, knedend alsof die van hem was. Maar ze trok zich niet terug. Ze zei niets, verzette zich niet. In plaats daarvan zakte ze weer voorover, haar adem heet tegen zijn schacht, en kuste hem opnieuw, eerst de stam, lang en traag, dan lager, naar de zware, behaarde zak. Haar lippen sloten zich om een van zijn ballen, zogen zacht, haar tong likkend over de bezwete huid. Het was geen terloops gebaar meer, het was bijna smekend, ondubbelzinnig, alsof ze met elke kus vroeg om wat er in die volle, warme zak zat, alsof ze erom vroeg het te krijgen.
Zijn hand kneedde harder, trok bijna pijnlijk aan haar tepel, maar de pijn vermengde zich met de hitte die nu door haar hele lichaam golfde. Ze voelde zich blootgesteld, gebruikt, en tegelijkertijd vreemd bevrijd. Haar mond bleef bezig, afwisselend kussend en likkend, haar ene hand weer om de basis van zijn schacht, langzaam pompend, terwijl zijn vingers dieper in haar vlees groeven. Zijn hand gleed van haar borst naar beneden, over haar buik, naar de riem van haar pantalon. Met een snelle, ervaren beweging trok hij de gesp los, het leer schoof met een zacht geklik door de lussen. Daarna de knopen: één, twee, drie, tot de broek los om haar heupen hing.
Elisabeths gezond verstand was nu ver weg, ergens achtergebleven op een eerder station. Ze voelde alleen nog de hitte, de spanning, de zware geur die nog in haar neus hing. Zonder dat hij iets zei, stond ze op. Haar benen trilden licht, maar ze draaide zich half naar hem toe, haakte haar duimen in de rand van haar broek en slipje en trok alles in één beweging omlaag. De stof gleed langs haar dijen en viel rond haar enkels. Ze stapte eruit, bleef staan, bloot van haar middel naar beneden, in het koude tl-licht van de coupé. Haar blouse hing nog open waar hij haar borst had vastgehouden, haar bh scheefgetrokken.
Hij leunde iets achterover en keek. Zijn ogen gleden langzaam over haar heen, bleven rusten tussen haar benen. Daar was haar kutje, netjes getrimd, een klein driehoekje donker haar boven gladde, gezwollen lippen die al glommen van haar eigen vocht. Ze was nat, duidelijk nat, de binnenkant van haar dijen licht vochtig van verwachting.
Hij zei niets, maar zijn blik was hongerig, bijna bezitterig. Zijn penis lag nog altijd hard tegen zijn buik, nu glanzend van haar speeksel, en hij pakte hem weer vast, streelde zichzelf langzaam terwijl hij naar haar keek, alsof hij haar lichaam in zich opnam, alsof hij tijd nam om te genieten van het zicht. Hij trok haar met een vaste greep aan haar heupen naar zich toe, draaide haar om zodat ze met haar rug naar hem toe stond, haar billen naar hem gekeerd. Elisabeth liet het gebeuren, haar lichaam gehoorzaamde zonder protest, alsof het al wist wat er kwam. Ze boog licht voorover, zette haar voeten iets uit elkaar en zakte langzaam omlaag.
Zijn penis raakte haar eerst van onderen, de warme, harde eikel gleed langs haar natte lippen en vond zonder zoeken de ingang. Toen ze verder zakte, schoof hij in één vloeiende beweging bij haar naar binnen, diep, volledig, alsof hij precies voor haar gemaakt was. Geen weerstand, geen pijn, alleen een intense, brandende volheid die haar adem deed stokken. Ze spreidde haar benen verder, ging iets door haar knieën om hem nog dieper te nemen. Met haar hand reikte ze tussen haar dijen, voelde hoe zijn dikke schacht helemaal in haar verdween, hoe haar lippen zich strak om hem sloten, hoe haar eigen vocht langs haar vingers droop. Ze voelde hem helemaal, de ribbels van zijn aderen, de puls van zijn hartslag diep in haar, de hitte die zich verspreidde tot in haar buik.
Hij greep haar heupen steviger vast en begon te bewegen, eerst langzaam, stotend omhoog terwijl zij licht op en neer wiegde, daarna harder, ritmischer. De stoel kraakte zacht onder hun gewicht, het geluid vermengde zich met haar gedempte gehijg en het natte, intieme geluid van hun lichamen die samensmolten. Zijn handen gleden van haar heupen omhoog, onder haar open jasje, en grepen de rand van haar blouse vast. Met een korte, ongeduldige ruk trokken zijn vingers de knopen los, een voor een sprongen ze open tot de stof open lag. Hij haakte zijn duimen achter de cups van haar bh en trok ze ruw omlaag. Haar volle borsten vielen zwaar naar voren.
Hij nam ze meteen in zijn handen, groot en stevig, alsof ze altijd al van hem waren geweest. Zijn vingers kneedden het zachte vlees, duim en wijsvinger rolden over haar tepels, trokken eraan, knepen tot ze een gedempte kreun niet kon onderdrukken. Elisabeth leunde achterover tegen hem aan, haar rug tegen zijn borst, haar hoofd iets achterover op zijn schouder. Ze voelde zijn warme, hijgende adem in haar nek, langs haar oor, zijn lippen die af en toe haar huid raakten. Zijn penis zat nog altijd diep in haar, vulde haar volledig bij elke kleine beweging die ze maakte, terwijl hij haar borsten bleef masseren, bezitterig, hongerig.
Ze werd gebruikt. Door een volslagen onbekende. Uit pure, rauwe lust. En in plaats van zich te verzetten, gaf ze zich over aan dat gevoel: het besef dat ze hier, in deze lege trein, niets meer was dan een lichaam dat genomen werd, gewild werd, gevuld werd. Haar heupen begonnen uit zichzelf te wiegen, klein en ritmisch, zoekend naar meer wrijving, meer diepte. Zijn ene hand gleed even omlaag, over haar buik, naar waar ze samenkwamen, en raakte haar klit aan, kort en hard. Ze hapte naar adem. Zijn andere hand kneep harder in haar borst. Zijn adem werd sneller in haar nek.
De spanning die al weken in haar had opgebouwd, brak nu in één keer open. Het begon diep in haar buik, een hete, golvende druk die zich razendsnel verspreidde. Ze probeerde het nog even in te houden, haar lippen op elkaar geklemd, maar het was te sterk, te lang opgekropt. Ze kwam luid, ongegeneerd en onbeheersbaar klaar. Een rauwe, diepe kreun ontsnapte uit haar keel, luid genoeg om door de lege coupé te echoën. Haar hele lichaam schokte, haar benen trilden oncontroleerbaar, haar kutje kneep ritmisch om zijn schacht heen. Ze voelde hoe ze nat werd, natter dan ooit, hoe haar vocht langs haar dijen droop en over zijn ballen gleed bij elke stotende beweging.
Hij hield haar heupen stevig vast, bleef diep in haar stoten, rekte haar orgasme uit tot ze bijna geen adem meer kreeg. Haar borsten deinden zwaar in zijn knedende handen, haar hoofd achterover in zijn nek, haar mond open in een stille schreeuw die overging in hijgend gekreun. Ze hoorde zichzelf, geluiden die ze niet herkende, rauw en dierlijk, zonder enige schaamte meer. De trein, de wereld buiten, alles was weg. Er was alleen dit explosieve, bevrijdende klaarkomen, midden in een vreemde zijn schoot, met zijn harde penis diep in haar en zijn handen die haar lichaam claimden.
Elisabeth voelde het eerst in haar diepste binnenste, een plotselinge zwelling, een ritmisch schokken van zijn penis die diep in haar pulseerde. Hij werd nog harder, nog dikker, en zijn stoten werden korter, gecontroleerd, alsof hij zich inhield tot het laatste moment. Ze wist wat er kwam. Haar hand gleed meteen naar beneden, vond zijn zware, bezwete ballen en sloot er zacht maar vastberaden omheen. Ze kneep zachtjes, trok eraan, een duidelijk, woordeloos teken, ze wilde het. Ze wilde de inhoud die daar al die tijd had zitten wachten, die ze met haar mond en haar kusjes had gesmeekt.
Hij ademde diep in haar nek, een laag, grommend geluid, en toen kwam hij. Hard, maar beheerst.
Zijn hele lichaam spande zich achter haar, zijn handen knepen één laatste keer in haar borsten, en toen voelde ze het, warme, krachtige stralen die diep in haar spoten, één na één, dik en vol. Zijn penis schokte keer op keer, pompte alles in haar wat hij had, terwijl haar vingers zijn ballen vasthielden en zachtjes masseerden, alsof ze elk laatste druppel eruit wilde melken. Ze voelde het duidelijk, de hitte die zich verspreidde, hoe hij haar vulde, hoe haar eigen lichaam erop reageerde met een laatste, lichte trilling. Hij bleef diep in haar zitten, seconden lang, tot het schokken langzaam afnam en alleen hun zware ademhaling overbleef.
Zijn handen gleden van haar borsten, rustten nu slap op haar heupen. Ze leunde nog altijd achterover tegen hem aan, zijn penis nog halfhard in haar, het zaad warm en zwaar diep vanbinnen.
Toen klonk de omroepster, helder en onverbiddelijk, haar station.
Ze wist dat het tijd was. Maar ze bewoog nog niet. Nog heel even bleef ze zitten, voelend hoe hij langzaam uit haar gleed, hoe zijn zaad langs haar dijen begon te druipen.
Ze kleedde zich dan haastig aan, haar vingers trillend terwijl ze de knopen van haar blouse dichtmaakte, haar bh recht trok en haar broek weer omhoog hees. Zijn zaad voelde warm en plakkerig tussen haar benen, een geheim dat met elke beweging herinnerde aan wat er net gebeurd was. Ze veegde snel met haar handpalm over haar mond, proefde nog de zilte nasmaak, en greep haar tas. Ze stapte uit, precies op tijd, zonder achterom te kijken. Ze durfde niet. Ze was bang voor wat ze zou zien, zijn glimlach, zijn ogen, of erger nog, dat hij gewoon zou zitten alsof er niets gebeurd was.
Het perron was verlaten, de koude winterlucht sloeg hard in haar gezicht en bracht haar een beetje terug bij zinnen. Haar benen voelden slap, ietwat wankel, alsof ze niet helemaal van haar waren. Ze liep naar de parking, haar hakken klikkend op het beton, elke stap een herinnering aan hoe hij in haar had gezeten, hoe haar lichaam had gereageerd.
Bij de auto aangekomen, leunde ze even tegen het portier, haar voorhoofd tegen het koude metaal. Ze ademde diep in, uit, in, uit. Haar hart bonsde nog na. Tussen haar benen voelde ze een warme druppel langs haar dij glijden. Ze stapte in, startte de motor en reed naar huis. De radio bleef uit. Ze zei niets tegen zichzelf, dacht niets bewust. Alleen het zachte gebrom van de motor en het voorbijglijdende licht van straatlantaarns.
Thuis zou iedereen slapen. Ze zou douchen, lang en heet, en proberen het van zich af te spoelen.
Maar ze wist al dat het niet helemaal zou lukken.
Ontdek meer over mij op mijn profiel pagina, bekijk mijn verhalen, laat een berichtje achter of schrijf je in om een mail te ontvangen bij nieuwe verhalen!
Hoi, ik ben Winterisni, 52 jaar. Voel je je meegevoerd door deze woorden? Op mijn prive pagina gaat het spel verder, intiemer en spannender...
Geef dit verhaal een cijfer:
5
6
7
8
9
10
Shamary (50)
DCup (28)
Carryne (24)
Mooielinge (67)