Het Beest Is Los

Het begon te regenen op het moment dat Marjan haar Audi parkeerde op de bezoekersplaats van de gevangenis. Even bleef ze zitten en keek naar de regendruppels die zich aan de voorruit vasthechtten.

De klus die ze vandaag moest uitvoeren bleef haar gedachten bezighouden. Als strafpleiter kwam ze vaak met onaangename cliënten in aanraking, moordenaars, verkrachters, misdadigers die vaak niemand wilde verdedigen.

Haar klantje van vandaag was een moordenaar. Althans bijna tien jaar geleden was hij voor doodslag veroordeeld tot twaalf jaar. Tijdens een bankoverval had hij een van de klanten doodgeschoten op het moment dat de politie binnenviel in de bank om de overval te stoppen. Een van haar collega’s van het kantoor waarvoor ze werkte had indertijd de man verdedigd. Ondanks zijn pleidooi en pogingen de rechters te overtuigen dat zijn cliënt niet moedwillig de trekker had overgehaald, was het vonnis toch twaalf jaar.

Marjan pakte haar roodleren koffertje en stapte uit. Snel liep ze in de richting van de bezoekersingang. Vlak voor het moment van invrijheidsstellings wegens goed gedrag had haar klantje een domme ontsnappingspoging gedaan waarbij een cipier gewond raakte. Hoewel er geen extra straf bijkwam, ontsnappen is nu eenmaal niet strafbaar, kostte het hem wel zijn vroege vrijlating wegens goed gedrag.

Ondanks de regen kwam Marjam redelijk droog bij de bezoekersingang. Ze droeg haar bordeauxrode mantelpakje, met een set donkere kousen die met elastiek om haar fraai gevormde benen spanden. Haar blonde haren waren opgestoken en haar voeten gestoken in pumps met een lage hak. Ze was inmiddels halverwege de veertig en nog altijd geen partner in de maatschap, maar gewoon een van de advocaten.

De toegangsdeuren schoven open en ze liep naar de metaaldetector. Ze moest haar koffertje en handtas tijdelijk inleveren en haar sleutels in een metalen bak leggen. Ze toonde haar advocatenpasje en zag de cipier geïnteresseerd naar haar kijken. Ze was de belangstelling gewend. Haar verschijning, haar slanke lichaam met grote peervormige borsten trok nog altijd geile blikken van mannen, jong en oud. De man gaf haar pasje terug en leidde haar naar de metaaldetector. Nadat ze er zonder hinderlijk alarm door was gelopen, kwam een verzuurde vrouwelijk cipier naar haar toe.

“Het spijt me, maar ik moet u nog een keer extra fouilleren.”

Ze wilde er iets van zeggen, maar hield toch haar mond. Het vormde allemaal deel van de regeling die ze zelf had gekozen.

Terwijl de handen van de vrouw snel maar vakkundig over haar lichaam gleden, dacht ze aan Het Beest, dat was althans de bijnaam die de media aan haar cliënt hadden gegeven. Peter Verschuur, zoals hij in het echt heette, had gevraagd om een herziening van het terugdraaien van het besluit om vervroegd vrij te komen. Volgens haar kantoor een kansloze poging, maar er werd hoogst zelden een cliënt geweigerd.

De vrouwelijk cipier was klaar en een collega van haar, een zware man van middelbare leeftijd nam haar mee het gevangeniscomplex in. Ze waren nu op weg naar Kamer 33, een beveiligde ruimte zonder ramen waar ze zonder verder toezicht met haar cliënt kon praten. Ze had op deze regeling aangedrongen omdat haar klant dat had geëist. Hij wilde zonder toezicht van gevangenispersoneel met haar praten. Het had haar uren van praten en onderhandelen gekost, want de directeur was van mening dat haar cliënt de situatie zou misbruiken. Eindelijk, nadat Marjan had gedreigd met een gang naar de media, ging de directeur overstag, maar verbond er gelijk strenge voorwaarden aan. Zelf zou ze zowel bij aankomst als vertrek gefouilleerd worden en haar cliënt zou in Kamer 33 zich compleet moet ontkleden voor hij weer terug kon naar zijn cel.

Kamer 33 leek wel een bankkluis. Een zware metalen toegangsdeur sloot de ingang af en het duurde even voor de cipier, die assistentie kreeg van een collega, de deur kon openen. Ze ging naar binnen en zag een vrijwel kaal vertrek, waarin alleen een houten tafel stond met twee stoelen. Haar cliënt zat in zijn gevangenisplunje op de ene stoel te wachten.

Het was een grote man, blond met blauwe ogen. Hij had een brede borstkas en leek over het algemeen gespierd. Iemand die veel tijd doorbracht in de fitnesskamer van de gevangenis. Ze ging tegenover hem zitten en wachtte tot de cipier verdwenen was.

“Hallo Peter,” zei ze en klikte de sloten van haar koffertje open. Haar klant keek haar aan met een spottende glimlach op zijn gezicht, maar zei niets. Wat nerveus onder zijn blikken die zonder ophouden over haar bovenlichaam gleden, pakte ze de dossiers uit het koffertje en legde ze voor haar neer.

“Heb je een sigaret?”

Ze pakte een pakje Marlboro uit haar handtas en schoof het over de tafel. Peter gritste het naar zich toe en pulkte een van de sigaretten uit het pakje. Ze gaf hem vuur met haar verzilverde zippo en zag hoe hij de rook inhaleerde en via zijn neusgaten uitblies. De man fascineerde haar. Ze hadden al enkele gesprekken gehad en ze begreep dat hij ongehuwd was en zonder vriendin en daarom geen gebruik kon maken van de regeling waarbij gevangenen regelmatig seks mochten hebben met hun vrouw of vriendin. Hier zat een seksueel zwaar gefrustreerde man die zich alleen kon aftrekken in de stilte van zijn cel en al bijna tien jaar geen vrouw had gehad.

“Ben je al wat opgeschoten?”

Zijn stem klonk ruw met enige sporen van zijn Rotterdamse afkomst. Hij staarde nu openlijk naar haar borsten en zeer tegen haar principes voelde ze dat ze nat werd. Ze verwenste zichzelf dat ze ondanks haar goede voornemens toch een lichamelijke reactie had op de seksuele provocatie. Ze had wel eens gelezen over eenzame vrouwen die met moordenaars en verkrachters correspondeerden en er zelfs mee trouwden. Ze had zich hier nooit mee geïdentificeerd, ook al liet haar eigen seksuele leven te wensen over.

“Nee, je hebt veel verpest door die arme cipier zo zwaar te verwonden.”

Weer geen reactie. Peter trok aan zijn sigaret en leunde voorover in een poging om in de opening van het jasje van haar mantelpakje te kijken. Ze voelde dat ze blooste en schudde haar hoofd. Waarom was ze zo verward. Dit was een cliënt, een vluchtgevaarlijke moordenaar en ze liet zich opvrijen als de eerste de beste tiener.

Plotseling ging Peter staan. Ze gaf een schrikreactie en merkte gelijk de enorme bult in zijn spijkerbroek op. Vreemd genoeg wond haar dat nog meer op. Hij deed zijn ruwe spijkerstofjasje uit en hing het over de stoel.

“Ben je getrouwd Marjan? Of heb je een vriendje?”

Ze schudde haar hoofd en keek weer in de dossiers. In een poging haar natte kut te verhullen, sloeg ze haar benen over elkaar.

Plotseling greep Peter haar armen vast bij de polsen en trok haar gedeeltelijk over het bureau. Hij was sterk en ze zag de spieren in zijn nu blote armen zich spannen. Ze lag nu dicht bij zijn kruis met haar hoofd en haar kont spande zich in de rok van het mantelpakje.

“Ik ben geil, mevrouw de raadsvrouw,” zei Peter en trok haar ruw tegen de bobbel in zijn broek. Haar gezicht was zo dichtbij dat ze hem kon ruiken. Te laat besefte ze dat ze in een perfecte muizenval zat met Peter als de kater. “Weet je wat het is als je al die jaren alleen maar je eigen lul als ontspanning hebt, als je al bijna tien jaar niet meer geneukt hebt...”

Met een hand maakte haar cliënt zijn spijkerbroek op en ze zag de grote pik zich ontvouwen. Het was een knaap van een lul die oprees uit het struikgewas van zijn schaamhaar. Hij greep haar pols weer vast en trok haar klemvast tegen zijn pik. Haar lippen beroerden de schacht en een straaltje speeksel gleed naar beneden naar de enorme harde balzak.

Ze wilde krijsen maar hij duwde haar gezicht zo hard tegen zijn lul dat ze bijna stikte. Rochelend probeerde ze zich los te rukken.

“Pijpen, arrogant kreng, nu! En probeer me niet te bijten, of ik sla je kop van je romp.”

Zijn hand haalde uit en sloeg hard op Marjans rechterwang. Zwijgend plooide ze haar mond rond zijn enorme roodbruine eikel. Er kwam voorvocht in haar mond en Marjan sabbelde aan zijn eikelrand. Het voorvocht smaakte zilt en ze slikte het weg. Langzaam bewoog hij zijn pik in en uit haar mond. Haar polsen waren losgelaten en ze omvatte zijn schacht en kneedde met haar andere hand zijn ballen. Zijn adem ging steeds sneller en Marjan voelde dat hij bijna in haar keel zat. Haar adem werd afgesneden en ze maakte onverstaanbare geluiden, terwijl zijn pik steeds verder in haar mond schoof.

Na enkele minuten gleed hij uit Marjans mond en liet haar van de tafel glijden. Hij greep de advocate bij mijn haar en trok haar langs de tafel naar hem toe. Ze werd ruggelings over de tafel gekwakt en Marjan voelde hoe hij haar mantelpakjasje ruw openknoopte. Zijn hand haalde haar tieten uit de zwart kanten beha en Marjan voelde haar tepels verstijven. Ondanks de bruutheid van de verkrachting voelde ze zich steeds heter worden. Ze had vaker verkrachters verdedigd en zich altijd verbaasd over het feit dat sommige slachtoffers aarzelend zeiden dat ze het geil hadden gevonden en soms hun verkrachter verdedigden.

Haar rok werd omhoog geschoven en haar slipje zondermeer in tweeën getrokken. Willoos lag ze achterover en voelde hoe Peter haar benen omhoog deed. Haar bekken kantelde en zijn pik drong zonder pardon in haar zeiknatte kut. Terwijl de grote gladde pik in haar kutje ramde, vingerde ze het bovendeel van haar kutje en beroerde haar klitje.

Ze werd overweldigd door de loskomende seksuele kracht van zijn lichaam. Het was alsof tien jaar seksuele frustratie zijn weg vond in haar hunkerende kut. Terwijl hij door bleef stoten, kneedden zijn handen haar borsten en speelden met haar keiharde tepels. Ze bleef zich verbazen over haar eigen geilheid. Ze werd overweldigd door een moordenaar, een veroordeelde, maar wat ze voelde was geen walging, maar pure wellust. Ze wilde die grote, zware pik in haar kut en ze smeekte bijna om zijn zaad. Haar vingers bleven haar schaamlippen en klitje vingeren en ze voelde dat ze elk ogenblik kon komen.

Haar belager ramde door en beet nu zachtjes in haar tepels. Ze kreunde en kwam. Haar benen die hij omhoog had geduwd zakten naar beneden en omklemden zijn zij. Met een laatste krachtinspanning duwde de gevangene zijn pik in haar drijfnatte kut en liet alles ontploffen in een tsnunami van sperma. Zwaar hijgend bleef hij over haar heen liggen en ze streelde zijn blonde haar.

Het kon haar niets eens veel schelen als er nu iemand binnen zou komen. Die gedachte bracht haar terug in de realiteit.

“Kom,” fluisterde ze, “kleed je weer aan, als er nu iemand binnenkomt, ben je gelijk de sjaak..”

Langzaam kwam haar cliënt weer overeind en tilde haar van de tafel. Ze knoopte haar mantelpakjasje weer vast en deed haar rok naar beneden. Die was lang genoeg om te verbergen dat ze geen broekje meer droeg. Ze zag dat Peter zijn broek weer omhoog trok en zijn spijkerjasje aandeed. Tevreden liep Marjan naar de deur en drukte op de bel om de cipier te waarschuwen.

Het duurde even voordat de zware deur weer openging en Marjan wilde teruglopen om haar koffertje en handtas te pakken. Voor ze echter iets kon doen werd ze vastgegrepen door een sterke arm die om haar keel sloeg. Gelijk voelde ze iets puntigs in haar nek prikken.

“Achteruit!” hoorde ze Peter roepen, “achteruit of ik steek die hoer overhoop!”

De bewakers deinsden terug en ze werd meegesleurd door de lange gang. Voordat ze echter bij het trappenhuis kwam hoorde ze de sirene al loeien. Ze verloor een pump terwijl haar cliënt haar meesleurde de trappen af. Overal klonken voetstappen en ze voelde hoe de adem van haar belager steeds sneller ging.

“Geef het op, alsjeblieft!” smeekte ze, “hoe ver denk je dat je komt langs al die bewaarders...”

Ze kwamen beneden en de deur naar de uitgang zat dicht. Peter liet zijn volle gewicht er tegen aanvallen en samen vielen ze naar binnen. Marjan sloeg tegen de grond en even werd het zwart voor haar ogen. Het leek alsof alles tegelijk kwam. Ze zag Peter die zijn evenwicht probeerde te bewaren, zwaaiend met het mes in zijn handen en ze zag twee politiemannen die met getrokken pistool kwamen binnenrennen.

“Politie!” hoorde ze schreeuwen, “laat dat wapen los, nu!”

Verdwaasd keek ze naar Peter die nu iets weg had van een gekooide stier. Zijn neusgaten stonden wijd open en zijn gezicht was rood. Hij had zijn evenwicht weer gevonden en haalde uit met het mes. Er klonk een schot en vervolgens weer één. Een wolk van bloed en hersenweefsel daalde op haar neer, terwijl het lichaam van Het Beest op de grond sloeg.

In het ziekenhuis waar ze met een shock naar toe was gebracht, kreeg ze te horen dat haar cliënt dood was. Twee politieagenten die net een gevangene hadden afgeleverd, hadden ingegrepen en, een naar hun zeggen, levensbedreigende situatie aangetroffen, waar ze met gepast geweld op hadden gereageerd.

Na een reeks van doktoren en verpleegkundigen haar hadden verschood en verbonden, werd ze eindelijk alleen gelaten in het ziekenhuisbed. Weer verbaasde het haar dat ze plotseling zo moest huilen.