Mini - 216

Ik sloeg een arm om Joline heen. “Hé schoonheid… wanneer heb je dit bedacht?” Ze keek me aan. “Vorige week donderdagavond. In bed. En vrijdag heb ik Greet gebeld en even later Wendy. Eergisteren, toen ik thuis wegging, eerst naar Greet gereden en daar geoefend, samen met Wendy. En dat ging goed! Maar ik zag er wel als een berg tegenop…”
Ik kuste haar. “Je was fantastisch, schat. Samen met Wendy klonk het prima; je hebt een mooie stem, ook al heb je niet zoveel volume als Wendy.” Ze giechelde en zei zachtjes: “Dat zal wel niet alleen over mijn stem gaan…” Ik lachte zachtjes. “Ik heb van jóu genoten.” Een knipoogje volgde.
“En wat wil je drinken?” “Geef mij nu maar een wit wijntje. Behalve die champagne bij het diner heb ik nog niets alcoholisch gehad, en zo dadelijk gaan we los. Met Latin-American… Arme Carlos.” We schoten samen in de lach en liepen naar de ‘bar’. “En wat mag ik inschenken voor het bruidspaar?” “Twee witte wijn graag. Even loskomen voor een lekkere dans.”

Met een glas in onze handen draaiden we ons om en keken Margot en Charlotte aan. “En hoe is het met onze chauffeuses? Komt de Spa rood jullie nog niet de neus uit?” Lot trok haar schouders op. “Appelsap smaakt ook prima, Joline. Maar als we straks op jullie slaap-bestemming zijn, drinken wij nog wel iets anders voordat we gaan slapen. Als afsluiting van een hele mooie dag.” “Dat is het zeker, Lot. En ik hoop dat dat voor jullie ook geldt.” Ze knikte en Margot ook.
“Zoveel mensen gesproken… En leuke gesprekken gehad! En bijzonder interessante ook.” Margot keek geheimzinnig. “Jij houdt iets achter, Margootje! Vertel!” Ze keek ons aan. “We hebben bijna een uur lang met jullie groep uit Afghanistan zitten kletsen. En daar heel veel gehoord over wat jullie, Fred en jij Kees, hebben meegemaakt en gedaan…”
Zo stonden we nog even te kletsen, totdat we Juanita’s stem hoorden. “Kom. Ik wil Ma met Carlos zien dansen!” Joline trok ons mee.

Juanita zei: “Dames en heren… Tijd voor hetgeen waar Carlos en ik helemaal aan verslingerd zijn: Latin American dance! De bruidsparen van vandaag en hun broers en zussen hebben het afgelopen halve jaar hevig getraind, dus die weten wat hen te wachten staat. Maar uit betrouwbare bron hebben we gehoord dat hier nog een paar mensen zijn die weten wat dansen is… De eigenaars van dansschool Boogers. Nu willen wij altijd weten wat de concurrentie doet, dus… Mag ik mevrouw Boogers voor deze dans aan mijn echtgenoot koppelen? Dan hoop ik dat meneer Boogers mij het genoegen wil doen om met mij te dansen. En de bruidsparen en hun broers en zussen ook graag op de dansvloer… De eerste dans is een Venezolaanse tango. Start rustig, maar gaat steeds sneller, hou daar rekening mee! Carlos… Muziek graag!”
De dans startte inderdaad rustig, met een kalm tromritme. Carlos liep naar Tony en leidde haar de vloer op, Rob Sr. pakte de hand van Juanita. Fred leidde Wilma en ik gaf Joline de bekende handkus. “O mooie dame… Mag ik met u dansen?” “Kom hier, Kees en maak me gek.”
Ik draaide haar rond, duwde haar naar achteren zodat ze aan mijn armen hing. “We maken er een feestje van, Jolientje.” De feitelijke muziek startte. Rustig, in een kalm tempo. En zoals met veel Zuid-Amerikaanse dansen begon het met nogal macho bewegingen van de heren en de dames die daar omheen trippelden. Totdat de muziek versnelde en de paren elkaar beter vast moesten houden in steeds snellere bewegingen. Vooruit, achteruit, heupwiegen, draaien, de dame bijna van je afgooien en weer naar je toe trekken… In een steeds sneller tempo! We hadden het veel geoefend, zowel thuis als op de dansschool, maar sommige bewegingen had ik nog niet goed in m’n systeem zitten en vermeed ik dus maar.
Joline lachte. “Je speelt op veilig, Kees?” Ik knikte. “Veel leuker om jou telkens te laten draaien, schat…” Ze knipoogde. “Boefje!” De muziek kwam met een nogal snerpende gitaarsolo tot zijn eind en de omstanders applaudisseerden. Maar door mijn concentratie had ik niet op Tony, Rob, Carlos en Juanita gelet. “Hoe deed Carlos het, schat?”

Joline wenkte hem. “En Carlos… Hoe was het om de concurrentie te dansen?”Hij zweette behoorlijk, maar lachte. “Ik stel een fusie voor van beide dansscholen. Volgens mij zou dat een grandioos succes worden!” Tony kwam erbij, ook nogal verhit. “Heerlijk om met hem te dansen, Joline. Eindelijk een vent die wat meer durft op de dansvloer!”
Ik keek haar aan. “Heb je te klagen over je echtgenoot, Tony?” Ze schudde het hoofd. “Nee hoor, in tegendeel. Rob danst ook heerlijk. Maar als we ergens anders dansen dan moet ik me steeds inhouden als ik met een andere vent dans. Met Carlos niet!” Ze keek hem aan. “Dank je wel. Ik denk dat ik geen nee zeg als je me nog een keertje vraagt.”
Juanita kwam met Rob Sr. aanlopen. “Mag ik deze knappe man bij je afleveren, mevrouw Boogers? Hij danst prima!” Tony lachte. “Weet ik en daar geniet ik van. Maar jouw echtgenoot is ook een prima danspartner. Dank je wel!”

Ze liep weer naar de muziekinstallatie en pakte de microfoon. “Dames en heren… Dát is dus Latin dansen. En daar genieten wij van. Maar… Er zijn ook andere dansen die we graag dansen. Beginnen rustig, maar gaan steeds sneller. De volgende is er eentje van: de dans nummer 2 van Arturo Márquez Navarro. Mexicaans componist, geboren in 1950. Start klassiek, maar gaat over in felle muziek, en dan terug naar een rustig thema… Niet alleen genieten van het dansen, maar ook van de muziek, heel fraai uitgevoerd door een jeugdorkest uit Katowice, Polen.”
Ik pakte Joline’s hand. “Doet u met mij mee, mevrouw Jonkman?” Ze giechelde. “Laat maar eens zien of u wat Mexicaans bloed in de aderen heeft, meneer. Ik ben benieuwd.” Ik kénde de tweede dans van Márquez; ik had een CD met zijn werken. Dus ik kon antiperen op de muziek: langzaam startend, opzwepend, snel, dan terug naar langzaam, sommige delen vrijwel slepend langzaam, dan weer snel en ritmisch…
Joline werd steeds verrast bij een wisseling van tempo, en daar had ik veel lol in. Na zeven minuten dansen was de muziek ten einde en keek ze me aan. “Wauwww… Dit had ik niet achter je gezocht, Kees! Heerlijk!” Ik gniffelde. “Ik ken dit stuk, schatje. Wist precies wat er zou komen. En ja, daar kun je dan rekening mee houden.” Ze keek bijna boos. “En ik wilde soms lekker doordansen en dan hield jij me weer in… Je bent soms nog steeds een rotzak.” Ik kuste haar. “Maar wel een heerlijke rotzak, toch?”

Ze keek me aan en knipoogde. “Kom, na twee keer ‘Latin’ ben ik wel weer toe aan een drankje. Die witte wijn is wel lekker.” “Eén maal witte wijn voor mevrouw Jonkman… Komt er aan mevrouw!” Eenmaal bij de bar liep ik tegen Harry aan, het lid van mijn groep die naar de KMA was gegaan. Hij was tevens degene die ik tijdens onze laatste ‘watch overnight’, toen we overvallen waren door de Taliban, geslagen had. “Hé luitenant! Jij ook hier? Wat leuk, man!”
Hij grijnsde. “Jawel majoor. Zeker gezellig, majoor.” Hij stompte me. “Prachtige bruiloft, Kees. In goed gezelschap.” Hij pakte ook een drankje. “Loop je even mee? Dan breng ik de kersverse mevrouw Jonkman even haar wijntje.” Samen liepen we naar Joline. Daar bleek haar fenominale geheugen voor namen weer eens. “Dág Harry. Heb je het een beetje naar je zin?” “Zeker mevrouw. Een prachtig feest!”
Joline fronsde. “Mevrouw? Kijk je even uit, anders ga ik je met ‘luitenant’ aanspreken. En als ik dat bij m’n broer Ton doe, weet hij dat het goed fout is. Ik heet Joline en als je dat na vandaag nóg niet weet, wordt het tijd voor een stevige geheugentraining!” Hij lachte. “Oké Joline. Maar het blijft een prachtig feest. Wij vermaken ons prima hier.”

We liepen, al kletsend bij andere gasten langs. Ook Fred en Wilma hielden de dansvloer even voor gezien; op de muziek van een of andere moderne band stonden nu wat mensen te swingen. Claar en Mel deden ook mee. “Kijk, ongeveer zó stonden we in Wageningen ook te ‘dansen’, schat. Met je heupen schudden,handjes in de lucht en kijken alsof je lol hebt. Niks voor mij.” Joline bekeek het geheel kritisch. “Nee, dan nog liever een coopertest, Kees…”
Ik kon nog nét voorkomen dat ik een slok wijn uitproestte. “Oh, wat ben jij weer heerlijk romantisch, schoonheid…” Ze trok aan m’n arm. “Kom, even wat weg van die dansvloer, anders lopen we het risico om aan de haak geslagen te worden door iemand die zo nodig met de bruid wil hupsen. Heb ik op deze muziek geen zin in.”

Ze leidde me de tuin in, naar de andere kant van de bloemenborder, een beetje uit het licht, achter de wat hogere planten. “Zo. Even zoenen met de bruidegom, hoor. Volgens mij mag dat nu.” Ze kuste me langzaam en aandachtig, haar tong voorzichtig in mijn mond duwend. Even later trok ik me terug. “Joline, het is heerlijk wat je doet, maar als je doorgaat komen bepaalde delen van deze broek onder spanning te staan. En dat ziet er niet uit. Straks, mevrouw Jonkman. Straks mag u in Kasteel Doorwerth uw gang gaan. Want u ziet er heerlijk uit met uw nu gelukkig wat kortere rokje en mooie benen.”
“Reken maar dat ik mijn gang ga, Kees.” Ze keek op haar horloge. “Nog een uurtje, lover. Dan moeten we vertrekken, anders staan we in Doorwerth voor een dichte ophaalbrug en worden we met pek en veren ontvangen. Om half elf moeten we gaan rijden.” Ik knikte. “Ik zal onze charmante chauffeuses alvast een seintje geven, dat ze om kwart over tien de koetsen voorrijden. En nu: heb je je drankje op, schat? Mooi, dan gaan we ons nog even met de gasten bezig houden. Wie weet missen ze ons al…”

We deden drie stappen en toen trok Joline aan mijn arm en siste: “Stop, Kees en stil!” Ze wees. Achter de tent zagen we twee silhouetten tegen het lichte tentdoek elkaar omarmen en kussen. Toen ze elkaar loslieten zagen we wie: Adri en Ingrid. We bukten een beetje en scholen achter de bloemen. Nog een zoentje volgde en toen liep Ingrid links langs de tent en Adri zou langs ons moeten komen… Toen hij vlakbij was, kwamen we overeind.
“Je bent ook gezakt voor het her-examen van de camouflagecursus, Adri.”
Hij schrok zich wezenloos van die plotselinge stem. “Wát?” Joline gniffelde. “Jullie staken nogal af tegen het lichte tentdoek, Casanova. Maar wij houden onze mond wel, hoor. In ieder geval tot we weg zijn.” Zelfs in het halfdonker was te zien dat hij rood was. “Verdorie… Tóch betrapt…” Joline gaf een aai over z’n arm. “Zo dadelijk maar even met Ingrid dansen. De laatste dans, die ik zal aankondigen.”
Ze had een ondeugende trek om haar mond en bij mij ging een licht op. “Mevrouw Jonkman… Dat is toch niet…” Ze maakte mijn zin af. “Jazeker Kees. Wat is een bruiloft zonder Radetskymars?” Ze keek me aan. “En die dans je met mij, vriendje! Met niemand anders, denk er goed aan!” Adri stond ons aan te kijken. “Volgens mij mis ik iets…” “Nee hoor. Ik zal het over een klein halfuurtje keurig uitleggen. Dan snap je het wel. En nu: hop, naar de rest van het gezelschap!” We gniffelden en liepen toen ook weer de lichtcirkel in.

“Zóóó… En waar zijn jullie geweest, dame en heer?” Ma keek ons streng aan. “Wij hebben ons achter de bloemenborder even verdiept in de bloemetjes en de bijtjes, Chantal”, zei Joline met uitgestreken gezicht en ik voegde er aan toe: “Men zegt dat dat mag als je getrouwd bent, Ma.” Ze schudde haar hoofd. “Idioten. En jullie waren zo’n goed voorbeeld voor de zussen Bongers, zeiden ze vanavond nog tegen ons.”
Ik sloeg een arm om haar heen. “Lief moedertje: we hebben alleen maar rondje rond het bloemperk gemaakt en daarbij zijn wat uiterst zedige kusjes uitgewisseld.” Ik zweeg even en Joline vulde aan: “De rest komt straks wel, daar willen we jullie niet mee lastig vallen. Zou wat confronterend zijn, zeg maar.” Ze keek Joline aan en schudde haar hoofd. “Tutje.”
Joline schoot in de lach en knuffelde haar. “En jij bent een heerlijke schoonmama, Chantal.” Ma keek haar aan. “Ik ga maar eens in de leer bij Tony. Die had je,na deze opmerking een draai om je oren geggeven, kersverse mevrouw Jonkman! En over Tony gesproken: die zocht jullie al. Mee jullie.” Ze liep naar Tony. “Hier zijn de jongelui. Vonden het nodig om zich even terug te trekken, de boefjes.” Tony lachte. “Hé, wat vervelend dat we jullie moesten storen… Meekomen met mij.”

Ze liep het podium op en pakte, toen de muziek afgelopen was, de microfoon. “Lieve mensen, ik heb nog wat te zeggen. Maar daarvoor moet het bruidspaar van Laar-Lierop óók even hier komen.” Fred’s massieve gestalte liep naar voren, Wilma achter hem aan. “Hier op het podium, Fred en Wilma.” Tony wenkte.
“Lieve familie en vrienden… In dit huis genieten we van een aantal tradities. Tradities die we in ere houden. Mijn roots liggen in Rusland, voor degenen die dat nog niet weten. Mijn overgrootvader was horlogemaker in St. Petersburg en mijn grootvader was taaldocent aan het hof van de Romanovs. Vluchtte, samen met zijn vrouw en twee kinderen in 1917 daar weg om via Zweden uiteindelijk in Leeuwarden te belanden. Ik heb hem gelukkig nog lange tijd mogen meemaken en van hem ook Russisch leren spreken. Maar daar gaat het nu niet over...
Mijn overgrootmoeder had als passie koken. En toen mijn oma trouwde, nog in St. Petersburg, kreeg ze van haar schoonmoeder een handgeschreven receptenboekje. Met daarbij moest ze beloven dat ze dit boekje moest aanvullen met eigen recepten en het dan door zou geven aan haar dochter of dochters als die trouwden.”
Ze zweeg even.
“Dat was in de goeie ouwe tijd, toen de mannen zich nog niet met koken mochten bemoeien.” Ik scande de zaal, op zoek naar Charlotte en Margot. Die lachten gelukkig met de rest van het gezelschap mee. Pfoe… Opluchting. Tony ging verder. “Mijn oma nam het schriftje, meer was het niet, tijdens hun vlucht naar Nederland mee. Een van haar kostbaarste bezittingen, zei ze later tegen mij. Tijdens haar huwelijk nam ze de recepten over in een nieuw schriftje en vulde dat aan met eigen recepten.
Toen haar zoon, mijn vader, trouwde, kreeg zijn vrouw, mijn moeder Sietske, het vernieuwde en aangevulde receptenboekje. En mijn moeder vulde dat ook weer aan in een nieuw schrift. En dat kreeg ik, toen ik met mijn Rob trouwde. Het was ondertussen gegroeid tot een dik schrift, maar… nog steeds met de hand geschreven. Dat maakte het juist zo uniek.
Op mijn beurt begon ik, toen ik in verwachting was van Rob Junior, met het maken van een nieuw schriftje met recepten. De oude recepten van mijn overgrootmoeder, die van mijn oma, mijn moeder en langzaam maar zeker kwamen er ook wat recepten van mij bij. Alles bij elkaar teveel om nog in één schrift te passen…” Ze lachte. “Ik kook nogal graag en hou van experimenteren.” Rob sr. wreef liefhebbend over zijn buik en iedereen moest lachen.

“Dus het schriftje werd een klapper. Maar ja, toen kwam er een kink in de kabel: Rob ging naar zee, Ton ging in dienst en vertoonden beiden nog nul komma nul belangstelling voor een kandidate voor de functie van schoondochter. Dus was het mijn lieve dochter Joline die krap tien maanden geleden thuiskwam met een of andere Piraat die Kees bleek te heten.
En in oktober vorig jaar droeg Joline plotseling dat gouden collier, wat ze nu ook om heeft, als teken dat ze ‘ja’ gezegd had toen Kees om haar hand vroeg. En daar waren wij bijzonder blij mee. Dus ben ik toen wat sneller gaan schrijven om de klapper met recepten uit te breiden met mijn eigen verzinsels. Geen paniek, we wisten dat Joline en Kees rond deze tijd zouden trouwen, dus had ik ruim de tijd.”
Ze zweeg even en keek naar Fred en Wilma. “Maar een maand later hoorden we dat Kees en Joline samen met Fred en Wilma zouden trouwen. En Fred kenden we al natuurlijk, maar toen hij samen met Wilma voor de eerste keer hier kwam wisten we: het receptenboekje gaat in tweevoud uitkomen…”

Wilma sloeg haar handen voor haar mond en gilde: “Wááát? Dat meen je niet!” Tony knikte. “Ja, Wilma, dat meen ik wél. Jullie zijn échte vrienden van Joline en Kees. In tegenspoed waren jullie er: Fred heeft meegeholpen om die motorgangster buiten gevecht te stellen en jullie stonden naast Joline en Kees toen er een inbreker bij hun binnenkwam. En hebben geholpen om de familie de Rooy achter de tralies te krijgen. Dát doen alleen maar echte vrienden. Rob?”
Rob Sr liep naar de counter en pakte twee pakketten in cadeaupapier en gaf er eentje aan Tony. Die liep naar Wilma en gaf het haar. “Alsjeblieft, Wilma. Ik hoop dat je dit cadeautje op prijs kan stellen.” Wilma giebelde; het was duidelijk te horen door de microfoon. “Staat het recept voor jouw hachee er ook in?” Toy knikte. “Ja natuurlijk. Hoezo?”
Wilma wees naar Fred. “Ik ken iemand die dat behoorlijk op prijs gaat stellen…” En daarna omhelsde ze Tony. En even later was Fred aan de beurt. En toen Tony daarmee klaar was had ze even tijd nodig om haar ogen af te vegen. Wilma ook trouwens.
“Joline, lieve dochter… Ook jij krijgt ‘m. Wees er zuinig op.” Joline sloeg haar armen om Tony heen en even stonden ze onbeweeglijk. “Dank je wel, Ma. Er waren momenten dat ik dacht dat de kans op het receptenboek nul komma nul was…” hoorde ik zachtjes. Tony maakte zich los en keek mij aan. “Zul je er van genieten, Kees?”
Ik knikte enthousiast. “Zeker weten Tony! Om een absoluut willekeurige luitenant in dit gezelschap te citeren: ‘…al die uien…’ De rest zal ik maar voor me houden. Is wel zo verstandig, geloof ik.” Vanuit het publiek hoorde ik Ton roepen: “Netjes, Kees!”
Tony keek me lang aan. “Je blijft een enorme pestkop hé?” Ze lachte. “Kom hier, schoonzoon!” We omhelsden elkaar. “Ik hou van je, lieve Tony…” zei ik zachtjes in haar oor. “En wij van jou, Kees. Ons meisje is in goede handen.” Toen we elkaar loslieten waren Wilma en Joline al bezig om hun pakjes open te maken. Twee dikke klappers kwamen uit elk pakket.
“MA! Hier kan ik een jaar mee koken!” Tony knikte. “Bijna. Er staan nu 270 hoofdgerechten in. En wat voorafjes, soepen en toetjes. En als Kees z’n ervaring als één-ster Michelin-kok nou ook eens op papier zou zetten… Want die vent van jou kookt ook wel aardig. Dan hebben jullie kinderen straks inderdaad een jaar te eten.”
Fred keek nadenkend. “Wát? Die twee drielingen van ons en die drie tweelingen van Kees en Jo? Weet je wel hoeveel dat kost?” We proestten het uit. “Drie tweelingen en twee drielingen? Rob Sr. keek verontrust. “Weet je wel hoeveel verjaardagen dat zijn? En opa en oma maar cadeautjes geven…” Ik nam een klapper van Joline over. In een mooi, rond en vrouwelijk handschrift stond op de cover: ‘Receptenboek van: Olga Antonaya-Petrov, Antonia Antonaya-Nicolajev, Sietske Antonaya-van der Meulen, Antonia Boogers-Antonaya’. De namen netjes onder elkaar en daaronder: ‘Bestemd voor: Joline Jonkman-Boogers’. En de datum van vandaag.

Voor het eerste zag ik de namen van Joline’s moeder, grootmoeder, overgrootmoeder en bet-overgrootmoeder onder elkaar. Vijf generaties ‘vrouwen met ballen’… “We zullen hier heel zuinig op zijn, lieve Ma.” Tony knikte me toe. “Weet ik, Kees. Leg maar in de keuken, dan nemen jullie het mee als jullie terug zijn van huwelijksreis. Wij bewaren ze wel zolang.”

We kletsten nog wat na met diverse mensen, tot Carlos weer de microfoon pakte. “Lieve mensen… Mij is verteld dat de bruiden en bruidegoms rond half elf vertrekken. Het is nu nét tien uur en Juanita en ik willen jullie trakteren op ónze dans: ‘Mexico’ van de Les Humphries Singers. Ja, muziek uit de jaren ’70 van de vorige eeuw, en toen waren wij nog niet geboren, maar op de muziek van dit nummer hebben wij voor het eerst met elkaar gedanst. En dat doen we nog steeds; als we dit nummer draaien, dansen we met elkaar. En met niemand anders. Dus, bueno signora… mogen we de muziek en mag ik met u dansen?”
Hij stak zijn hand uit naar Juanita en even later stond de dansvloer vol met hossende mensen. De muziek was er ook wel naar: lekker uptempo, en bij het refrein zong iedereen luidkeels mee. Maar ook hieraan kwam een eind. “Zo, dat was ónze laatste dans voor vanavond. Ik heb dat u een beetje genoten heeft. En wilt u leren dansen, met name Latin, dan weten de beide bruidsparen en hun broers en zussen waar u terecht kunt. Dank u wel!” Met een buiging legde Juanita de microfoon neer.

Joline gaf me een knipoog en liep naar de installatie toe. “Lieve famile, lieve gasten… Wij hebben enorm genoten. Jullie hebben er een onvergetelijke dag van gemaakt voor ons. Maar jullie zijn nog niet van ons af! Dansschool Boogers heeft nóg een traditie…”
Ze giechelde. “Ergens tijdens de dansles werd altijd de Radetskymars gedraaid. Geen pure dansmuziek, maar een prima stukje muziek om de primaire beginselen van de stijldans op te leren…”
Ze keek zoekend rond. “Adri, waar ben je?” Een hand kwam omhoog. “Ah… Nu goed opletten, knul. En Ingrid ook! De bijnaam van dit werkje is in sommige kringen de ‘Tiet-en-konten-mars’. En die bijnaam brachten mijn macho broers ook regelmatig in praktijk: tijdens de dans knepen ze hun onschuldige jonge zusje altijd wel één of meerdere keren in haar achterwerk.” Ze zweeg even. “Andere lichaamsdelen durfden ze niet, de lafaards.” “Hé zus, er zijn grenzen hé?”
Rob stond redelijk vooraan en keek dreigend. Joline knipoogde naar hem en ging verder. “Vlak voor kerst vorig jaar gingen we weer dansen. Pa, Ma, Karel, Chantal, Rob en Melissa, Ton en Clara, Kees en ik. En tijdens de Radetskymars dansten Ma en Kees met elkaar. En plotseling kneep Ma Kees in z’n achterwerk. En Kees had al een vermoeden dat Ma iets uit zou halen, dus meteen haakte hij Ma pootje en flikkerde ze op haar achterwerk op de grond. Even later was Kees goedgekeurd als schoonzoon en daarom staan we vandaag hier.”
“Hohoho, dochtertje… Kees was al veel eerder ‘schoonzoonwaardig’ bevonden hoor!” Tony protesteerde hevig. “Da’s waar Ma, maar toen zei je het publiekelijk… Hoe dan ook: wij wilden, voordat wij vertrekken, dit werkje nog een keer laten horen. En…”
Ze draaide zich naar mij toe: “Kees, nu mág het officieel. En ik kan er niks aan doen, want we zijn getrouwd. Behalve je natuurlijk een draai om je oren geven…”
Ik greep naar mijn oor en trok een zielig gezicht. “Kom hier, vent van me. Ik wil met je dansen.” Joline legde de microfoon neer, liep op me af, gaf me een lange zoen en trok me in haar armen. En tijdens de dans streelde ik over haar billen, maar kneep niet. Rob zat er duidelijk wat minder mee: tijdens het passeren kneep hij Joline in haar achterwerk en Melissa kneep mij.
Joline’s ogen vlamden. “Er achter aan, Kees. We zullen dat tuig even…” We dansten naar hen toe maar kregen geen kans; Rob en Mel verdwenen snel in de massa. “Nou ja… Er komt vast wel een andere keer, Kees.” Ik knikte. “Ja. Op hún bruiloft. Reken maar.”
De mars kwam tot een eind en Joline pakte de microfoon. “Fred, Wilma… Komen jullie ook even hier?” Even later stonden ze naast ons. “Lieve mensen, wij gaan er zo vandoor. Onze overnachtingslocatie is nog een stukje rijden hier vandaan; we willen niet te laat komen, anders staan we voor een dichte deur. We willen jullie hartelijk danken voor jullie aanwezigheid hier. Jullie zijn onze familie en vrienden en die wilden we om ons heen hebben als we gingen trouwen. Laten weten dat we heel veel van jullie houden en jullie bedanken dat jullie er waren. Onze auto’s staan ondertussen voor; wij gaan er vandoor. We zien elkaar binnenkort weer, thuis, op het werk, de dansvloer, op een reünie of elders. Geniet nog even en voor straks: rij veilig naar huis!”

Ze trok me mee en Wilma nam Fred onder haar hoede. Nog een paar knuffels van Ma,Pa, Tony en Rob Sr, en toen stapten we bij Margot in de Volvo. “Heb jij je slaapspullen bij je, Margot?” Die knikte. “Natuurlijk. En ik heb de auto gecontroleerd: geen blikjes aan een touw onder de auto.” Ik stak mijn duim op. “Op naar Heelsum, dame. Dan mag ook jij slapen in een echt kasteel!”
We reden Malden uit, de A73 op. De lichten van Fred’s Landrover bleven keurig achter ons. Joline schoof dicht tegen me aan en kuste me. Zachtjes hoorde ik even later: “Heb je er zin in, mooie kerel?” “Wat denk jezelf, Jolientje?” Ik streelde een mooi been en voelde even later een handje over mijn kruis. Ze keek me aan en glimlachte. “Ik voel het…” fluisterde ze in mijn oor. Wat later reden we de A50 af bij de afrit Heelsum. Rechtsaf en bij de verkeerslichten twee keer rechts en evenwijdig aan de N225 een stuk terug. Helling af… borden volgen richting ‘Kasteel Doorwerth’ en om kwart voor elf reden we de parkeerplaats op.
“Keurig op tijd, Margot!” Ze giechelde. “Echt wel,Joline. Je denkt toch niet dat ik te laat wil komen voor een kasteel-overnachting?” We pakten twee koffers en liepen toen samen met Fred, Wilma en beide zussen naar de ingang. Een vriendelijke receptionist heette ons welkom en feliciteerde ons met onze bruiloften. “Wilt u meteen naar uw kamers of wilt u nog wat drinken? Op uw kamers staat in ieder geval een fles champagne in de koeler.”
Wilma nam het initiatief. “We willen wel naar onze kamers. Dan maken we daar met z’n zessen die champagne wel op. Tenminste… Lot en Mar: doen jullie mee?”
Die knikten. “Lekker Nu ook even wat alcoholisch. Om het feest mee af te sluiten, zeg maar.” De man ging ons voor: een ander deel van het kasteel in, twee trappen op en een lange gang door. Daar opende hij een kamer, liep iets verder en opende een volgende kamer. “Dit zijn de beide bruidsuites; de kamer voor beide dames is… hier.” Een volgende deur ging open, aan de andere kant van de gang. Hij overhandigde ons de sleutels.

“Hoe laat had u het ontbijt willen hebben? En wilt u dat op uw kamers nuttigen?” Wilma schudde haar hoofd. “Nee hoor. We hebben gehoord dat u hier een heel mooie binnenplaats heeft; het wordt morgen prachtig weer, dus we ontbijten lekker in het zonnetje buiten. Rond tien uur? Jongens?” We knikten. “Tien uur is prima.” “Uitstekend. We zorgen dat we er klaar voor zijn! Ik wens u nog een fijne avond. En als er wat is: de telefoon hangt naast het bed; gewoon op de 9 drukken, dan krijgt u mij of een collega aan de lijn. Welterusten!” Fred schoof een kamer binnen, en we gingen hem achterna.
“Wauw… Dit is toch iets anders dan v.d. Valk, jongens en meiden…” Een grote kamer,een bed van twee bij twee meter, zitje, flatscreen aan de muur en door de vrije kleine ramen een prachtig uitzicht over de uiterwaarden van de Rijn door het raam. De badkamer voorzien van een bubbelbad en regendouche… “Hier houden we het wel een nachtje uit, denk ik!” Charlotte pakte de sleutel van hun kamer. “Even onze spullen wegzetten, dan komen we terug! Niet alle drank opdrinken!” “Oh ja, ik zal even de champagne en glazen van onze kamer halen.” Wilma verdween om even later terug te komen met de koeler van hun kamer en twee glazen.
En Lot en Mar kwamen ook erbij: stralend. “We hebben net zo’n kamer als jullie! En… Verrassing!” Ook zij hadden een koeler, fles en twee glazen. “Oh jongens, dit wordt een privé-feestje!” Wilma en Joline giebelden als pubers en Fred en ik keken elkaar aan. “Die zijn zo meteen total-loss en straalbezopen, Fred. En wij hebben het nakijken… Op onze bruidsnacht, potverdorie!”
“Dat zijn er vijf, echtgenoot!” Joline’s ogen vlamden. “En wij zijn straks niet ‘total-loss’; Wilma en ik zijn hooguit iets soepeler in de omgang met jullie. En nu liggen en opdrukken, Kees!” Ik zuchtte en dook naar de grond.

Joline knikte. “Goed zo, echtgenoot. En nu goed opletten allemaal: ik heb van mijn lieve pa een lesje ‘hoe maak ik een champagnefles netjes open’ gehad, dus deze bruid zal dat eens even demonstreren.”
Rustig maakte ze de folie los en draaide het metaaldraad open. “En nu héél rustig de ku…” ‘Péng!’
De kurk schoot er uit en de champagne stroomde al uit de fles. Snel hield Fred er een glas onder en Joline keek beteuterd. “Verdorie… Iemand heeft behoorlijk lopen schudden met die fles… Gelukkig niet over mijn rok heen. Dank je wel, Fred.”
Hij zei niets, maar wees. “Nú, mevrouw Jonkman.” De zussen gierden van het lachen. “Je lag waarshijnlijk te slapen bij het practicum, Joline?” Ze deed haar pushups, stond weer op en snoof. “De flessen van Pa liggen maandenlang doodstil in de kelder… Gebeurde nooit iets mee. En nu… Nou, kom hier met de rest van de glazen, tutjes!”
Even daarna had iedereen een gevuld glas in de hand en keek Joline ons aan. “Op een heerlijke dag, mensen. Ik heb genoten. Van elk moment.” Fred zei: “Dank voor deze bruiloft. Joline, Kees: jullie namen het initiatief. Heel veel dank.” We toastten en namen een slokje. De drank was heerlijk koel en sprankelend. Beide zussen keken elkaar aan. “Dit is de eerste keer dat we champagne drinken, Lot. Moeten we vaker doen!”

“Niet meer dan twee glazen, meiden. Jullie moeten morgen nog rijden. Eerst naar Malden en vervolgens naar Veldhoven. Niet meer dan twee, anders staan jullie op je kop vannacht en heb je morgen zware hoofdpijn. Ik waarschuw maar vast…” Toen de glazen leeg waren nam Lot haar zus bij de arm. “Kom Mar. We laten deze tortelduiven alleen. Die hebben vast nog wel iets te doen waar ze ons niet bij nodig hebben.” Ze lachte lief.
“Dank voor je inlevingsvermogen Charlotte. Nemen jullie je eigen fles mee?” Ze knikte. “Ja. Maar die gaat nu niet meer open. Doen we in Veldhoven wel op een avond…”
“Oh lala dames… Dat klinkt wel héél erg ondeugend!” Margot knikte. “Ja. En dat zijn we tegenwoordig ook. Soms. Welterusten en tot morgen. Wij zitten om kwart voor tien in de tuin. En als jullie om tien over tien nog niet beneden zijn, komen we jullie halen!”

Ze deden de deur achter zich dicht. “Nou, meneer en mevrouw van Laar… Daar zitten we dan. Jullie nog een glaasje?” Ik tilde de andere fles op, die nog dicht was. “Nee dank je wel Kees. Dan gaat Joline’s rokje echt kletsnat worden. Ook wij zoeken ons eigen plekje wel op.” Wilma knipoogde naar Fred. “Volgens mij kan het daar ook gezellig zijn!” Joline gaf Fred een zoen. “Hé grote beer… Zul je lief zijn voor mijn vriendin? Ik wil geen klachten horen!” Wilma omhelsde mij. “Veel plezier Kees.” “Dank je wel, schoonheid. Jij ook.” Fred en ik keken elkaar aan. “Kom hier, Kees”, bromde hij en sloeg zijn armen om me heen. “Een heel mooi feest, man. Dank jullie wel.” Ik klopte op zijn rug. “En jullie dank je wel voor deze bruidssuites, makker. Dat maakt het compleet.” “We gaan ze grondig gebruiken, Kees… Ga je mee, mevrouw van Laar? Dan gaan we eens zo’n lekker bad in.” Wilma gaf ons nog een luchtkusje en toen verdwenen ze.

Joline sloot de deur achter hen. “Zo meneer mijn echtgenoot. Ik stel voor dat we hetzelfde doen als Fred en Wilma: lekker even in bad. Want ik was best wel aan het zweten tijdens het dansen. En tijdens het zingen ook.” Ik omhelsde haar. “Niks van gemerkt, schat. Je straalde. Het hele feest lang.” Ze kuste me. “Lief… Kóm, uitkleden jij en in bad. Even lekker weken en opfrissen voordat we…” Ze keek ondeugend.
Even later lagen we naast elkaar in de bubbels. Joline had een behoorlijke scheut badschuim er in gekieperd, dus al snel was het wateroppervlak niet meer zichtbaar door al het schuim. “Ben je een beetje verlegen, Jolientje? Mag ik je borsten niet zien?” Ze kwam een beetje overeind: twee tepels werden zichtbaar. “Jij mag alles zien, lieve echtgenoot. En voelen. En ruiken, proeven… Wat je maar wilt. Maar dat doen we op het bed pas. Zo dadelijk ga ik er uit en me mooi maken voor jou. En als ik je roep mag je pas in de slaapkamer komen. Niet eerder. En dan gaan we lekkere spelletjes spelen met elkaar, oké?”
Ze keek me aan, haar ogen dichtbij en veelbelovend. Een lange, intieme zoen volgde. “Joline… Je maakt me…” Zachtjes zei ze: “Geil? Dat mag. Sterker nog: dat is de bedoeling. Want ik wil je, helemaal voor mij alleen. Je bent mijn man.”
Toen stond ze op en bleef even in het bad staan. Het water en het schuim droop van haar prachtige lichaam. Uit haar haren, langs haar hals, over haar borsten, haar platte buik langs haar benen omlaag. “Schat… Je bent zó mooi…” Een glimlach volgde. “Dat is de bedoeling ook, Kees. Ik wil maar één ding nu: jou verleiden om met me te vrijen. All the way. En dan nog eens. En nog eens. Net zo lang tot we beiden, helemaal uitgeblust, in elkaars armen in slaap vallen. En nu lover, ga ik me mooi maken. Voor jou.”

Ze deed de deur dicht. In bad liggend, de bubbels om me heen, overdacht ik de dag. Wát een feest. Met hele gekke momenten, verrassingen, mooie ontmoetingen en gesprekken, emoties… Heel veel emoties. En een prachtige vrouw naast me. Een vrouw die nu inderdaad ‘mijn vrouw’ was. En ik mocht mezelf ‘haar man’ noemen… Het was maar goed dat ik in bad lag; een paar tranen vielen niet op. Ik voelde mijn ogen branden, maar schaamde me er niet voor. Ik was mega-gelukkig met Joline. En zij met mij, dat had ze vaak genoeg bewezen. Ik spoelde mijn gezicht af met koud water; even zorgen dat ik niet met rooie ogen in de slaapkamer kwam. Toen ging ik er uit. Afdrogen, scheren, lekker luchtje op, boxer aan… En wachten...
Mevrouw Jonkman maakte er werk van! Na een paar minuten ging de deur op een kier open. “Kees…? Kom je er uit?” Ik duwde de deur verder open. “Ik ben er al uit, Joline…” Meer kon ik niet zeggen. Joline stond voor me: prachtig opgemaakt, haar haren in een losse staart, een dun, rood jurkje met daaronder haar eindeloos lange benen in mooie nylons, eindigend in elegante schoentjes met een naaldhak…
“Schat, wat ben jij móói!” Ze glimlachte en gaf me een zachte zoen. “En jij ziet er heerlijk stoer uit… Met jou wil ik naar bed. En eindeloos vrijen. Bemind worden en jou beminnen. Kóm, Kees.” Ze trok me naar het bed toe en liet me liggen. “Lekker rustig beginnen, schat…Ik wil je zoenen.”
Tijdens het zoenen bromde ze goedkeurend. “Je hebt je ook geschoren! Goed bezig, Kees.” Ik grinnikte. “Ik zeg niet waar en met wiens mesje, meisje.” Ze kwam iets overeind en keek me aan, op één elleboog steunend. “Ik heet geen Clara en jij geen Ton, vriend.” Ik knikte. “Klopt. Anders mochten we niet liggen.” Ze snoof. “Daar hebben we ons het afgelopen jaar niet zo veel van aangetrokken, Kees. We hebben heel vaak dingen gedaan ‘die niet mochten’, maar daar trokken we ons geen biet van aan. En dat beviel uitstekend.”

Ik moest weer lachen en ze keek me onderzoekend aan. “Ja, kom maar met je binnenpretjes!” “Schat, jij bent helemaal nog niet ‘bevallen’, dus de uitdrukking ‘het beviel uitstekend’ is gejokt. En het ‘uitstekend’ daarentegen… Het bewijs voel je tegen je mooie buik. Nu, op dit moment.” Ze zuchtte.
“Kees, als je wilt dat ik lekker onder dit dekbedje duik en ga slapen… Dat kun je ook gewoon zeggen hoor, in plaats van gevatte opmerkingen te liggen maken en woordspelletjes te spelen. Anders zoek ik ergens in dit kasteel een scrabblespel en spelen we dat, in plaats van leuke bedspelletjes.” Ze trok me omlaag. “En nu vrijen met je echtgenote, potverdrie!”
En meteen bromde ze: “En nee, ik ga me niet opdrukken nu. Mariëtte kan de boom in.” Ik keek haar aan. “Wat wil je, lieve Joline?” Ze kuste me. “Jou. Mijn eigen Kees. Waarmee ik nu getrouwd ben. En die wil ik diep in me voelen klaarkomen, Kees. Nú. Terwijl ik dit setje aantrok werd ik al opgewonden… Omdat ik weet dat jij zo geil wordt als ik me sexy kleed. Boxer uit, lieverd en kom in me. Ik ben er helemaal klaar voor…”
Mijn boxer vloog uit en ik ging naast Joline liggen. “Jolientje… niet eerst lekker samen in de stemming komen? Elkaar lekker zoenen, strelen… Genieten van elkaar?” Twee blauwe ogen keken me aan. “Wil jij dat liever?” Ik knikte. “Ja. Want ik wil deze avond speciaal maken. En je niet als een dolle bespringen. Wederzijdse toestemming, weet je nog?”
Ze rolde tegen me aan, haar hoofd tegen mijn borst. Ik voelde haar borsten snel en onregelmatig op en neer gaan. En even later voer er een schok door haar lichaam. En nog eentje. “Jolientje… Huil je?” Ze knikte, maar bleef liggen. “We kunnen toch niet op onze huwelijksnacht als een stel konijnen gaan wippen, schat? Langzaam kwam haar hoofd omhoog. “Ik dacht… dat je wel vreselijk veel zin zou hebben… En dus meteen…”
Ik schudde mijn hoofd. “Je bent lief. Maar ik wil je beminnen, schat. En niet meteen ‘snelle wip’, maar langzaam en teder elkaar opwarmen. Jouw houtskoolvuurtje aanwakkeren… Totdat het een massa is die gloeit en bloedheet is. Beeldspraak van Tony, weet je nog?”
Gelukkig moest ze lachen. “Goed dat je het niet hebt over ‘een grijze massa’, Kees… Kom hier. Ik wil je zoenen, heerlijke vent.” Haar warme, volle lippen gleden over de mijne en haar tong gleed er af en toe tussen. Ze gleed tegen me aan. “Ik wil je dicht tegen me aan voelen, Kees. Daar geniet ik van, jouw warme body tegen me aan. Het lekkerste plekje van de wereld…” Ik bromde. “En ik lig daar ook, schat. Met jouw heerlijke lieve lijf tegen mij aan. En ik mag je overal voelen en strelen… Heerlijk…”
Langzaam gleden haar vingers over mijn rug en ik huiverde, ondanks dat het best lekker warm was in de kamer. “Ik wil op je liggen, Kees. Met jouw armen op m’n rug en op m’n billen… en benen… Lekker sexy tegen jouw aanwrijven. En je mooie paal tegen me aan voelen glijden…” Ze deed wat ze zei en even later zag ik niets meer door haar haren. Haar warme lichaam streelde mij en ik streelde haar. Langzaam en rustig. Eerst haar rug, toen langzaam naar haar billen en vandaar naar die prachtige, sierlijke benen. “Je weet waar je moet zijn, lover…” hoorde ik in mijn oor.
En even later een tevreden brommetje, toen ik haar knieholten streelde. “Joline… Lieve echtgenote van me… Je bent een heerlijke vrouw. Je weet precies hoe je met me moet omgaan. En daarbij ben je mega-slim, je hebt dezelfde humor als ik, bent lief voor een lompe zandhaas en een vreselijk erotische vrouw. En je bent prachtig om te zien en heerlijk om mee te vrijen… Ik hou van je.”

Een lange zoen volgde. Toen trok Joline haar hoofd een beetje terug en keek me aan. “En jij bent een heerlijke man, Kees. Je weet exact in wat voor stemming ik ben en vervult al mijn wensen. Je hebt me het afgelopen jaar vreselijk veel gegeven, Kees. Besef je dat wel?” Ik knikte. “Ik heb het niet exact bijgehouden schat, maar als je nagaat dat bij een gemiddelde zaadlozing zo’n 120 miljoen zaadcellen vrijkomen… En dat vermenigvuldigd met het aantal keren dat we…” Verder kwam ik niet; Joline legde haar hand op mijn mond en zuchtte diep. “Dat bedoel ik niet, rotzakje.”
Haar hand werd vervangen door haar mond en ze kuste me zachtjes. Toen zei ze: “Je hebt gezorgd dat ik me veilig voelde. Vanaf het moment dat ik voor het eerste bij je in de auto zat tot alle momenten dat we in fysiek gevaar waren: als het er op aankwam was ik nooit meer bang. Zoals Lot een paar dagen geleden zei, toen ze met je danste: ‘het veiligste plekje van de wereld’. En daar lig ik nu wéér, Kees. In de armen van de liefste vent van de wereld. Dank je wel dat ik jouw echtgenote mag zijn, dat je mij hebt uitgekozen als jouw vrouw.”
Een ondeugend trekje kwam om haar mond. “En jouw vrouw wil nu de productie van jouw zaadfabriekjes hebben. Tot alle magazijnen helemaal leeg zijn, meneertje…”

Ze begon me met haar benen te strelen. Haar ogen waren vlak bij me. “Kees…” “Joline?” “Ik wil je in me, Kees. Jouw harde paal diep in me voelen spuiten…” Ze keek nu ronduit ondeugend. “En ik wil al die 120 miljoen zaadjes stuk voor stuk vertellen dat ze bijzonder welkom zijn in mijn geile poesje…” Ik zuchtte. “Dat kun je niet maken, schat. Daarmee jagen we Fred en Wilma teveel op kosten, want dan liggen we hier over een maand nog steeds. En zij betalen…”
Ze proestte het uit. “Bah, wat een zuinigerds. Nou ja, dan doe ik het maar per productiebatch, oké? En nu hier komen met die lekkere pik van je, vrijer. Daar heb ik een heerlijk warm en vochtig plekje voor. De eerste keer in ons huwelijk wil ik woman on top.” Ze giechelde. “Dan weet je meteen wie de baas is hier.”

Ik gromde en trok haar tegen me aan. “Blond krengetje…” Haar mond drukte op de mijne en ze begon hevig te tongen. Ik zag niets meer, haar haren hingen om me heen. Ik voelde genoeg! Een warm, vragend vrouwenlichaam wat tegen me aanwreef en me streelde. “Kom jij eens lekker in Jolientje, Kees. Ik wil voelen hoe je in me komt. Véél te lang geleden…”
“Eigen schuld meisje… We hadden ons na het foto’s maken best nog even kunnen terugtrekken op jouw kamertje, hoor…” Een lage brom was het antwoord, maar ondertussen was ze iets omhoog gekomen en pakte mijn harde paal. “Hier jij. Geen rare grapjes meer maken, maar de liefde vieren met je eigen heks. Ik wil een ritje op een bezemsteel.” Ze zette mijn paal voor haar poesje en liet zich langzaam zakken. “Ohhh…. Lekker, Kees. Even niet bewegen, laat mij…”
Plotseling lag ze stil, mijn paal halverwege in haar en ze maakte minuscule bewegingen met haar heupen. “Zó lekker… Jouw mooie pik glijdt precies over mijn lekkerste plekje! Laat me even… Niet bewegen, dit is zó lekker…” Ze sloot haar ogen, helemaal gefocust op het gevoel in haar poesje. En ik voelde dat vochtige poesje heel langzaam over mijn paal glijden: op en neer, op en neer.
Meer dan twee millimeter was het niet, maar zó intens… Tot ze begon te schokken; haar orgasme kondigde zich aan en ze werd steeds natter. “Oh, Kees… Zó lekker… Ik ga vreselijk klaarkomen, schat… Kóm, diep in me en jij ook… Ahhh!! Zo lekker geil! Neuk me nu, Kees! Neuk… me!” Ze klemde haar benen tegen me aan en bereed me nu hevig. “Jaa…. Lekker klaarkomen met jouw harde pik diep in me! Kóm maar Kees, jij ook! Spuit in je geile vrouw! Ik wil je voelen spuiten!”
Ze tongde me hevig en wreef haar borsten tegen me aan; ik streelde haar rug,haar billen, haar benen… “Je bent een heerlijke geile vrouw, Joline… Ik…kom… óók!” Met een laatste stoot, diep in haar, spoot ik de eerste lading sperma. Ze wreef zich tegen me aan. “Já! Lekker! Kom maar, Kees! Lekker in mijn natte geile kutje spuiten…” Datzelfde natte poesje kneep en masseerde mij tot er niets meer uit mijn pik kwam. Een laatste schokje ging door Joline’s lichaam en toen zakte ze langzaam op me, haar hoofd naast het mijne. “Heerlijke vrouw van me...”
Een zacht kusje was haar reactie. “Je maakt me telkens weer bloedgeil, Kees… Zo lekker…”

Rustig streelden we elkaar gedurende een paar minuten, toen moest ik grinniken. Joline tilde haar hoofd op. “Oh help… Nu komt weer een van de beruchte ‘post-orgasmische grappen’ van de heer Jonkman. Meisjes, hou je oren dicht!”
Ik keek haar aan. “Ik heb je mijn zaadjes niet welkom horen heten, schatje…” Ze zuchtte diep. “Mankeert er iets aan je oren? Volgens mij heb ik een paar keer geroepen: ‘Kom maar, Kees!’ Ik bedoel: volgens mij hebben jouw zwemmertjes nog geen namen,maar jij hebt ze gemaakt. Dus ze heten allemaal ‘Kees’, totdat ze contact hebben gemaakt met een van mijn eitjes. Negen maanden daarna geven we ze wel een andere naam. Maar zover zijn we nog lange niet, plaaggeest van me. Daarvoor moet je eerst nog een paar jaar oefenen.”
Haar ogen lachten en ik kuste haar weer. “Je bent weer lekker ad rem, schat. Valt me niks tegen na het vieren van de liefde.” Joline knikte. “Ja. Goed hé? Ik heb dan ook bijna een jaar geoefend, lieverd.”

Ze giechelde. “Ga je mee even douchen? Anders lekt deze onderlegger gigantisch door. En dan zitten we morgen in de tuin heerlijk te ontbijten en komt er een kamermeisje bij staan en vraagt of we zelf ons bed even willen afhalen omdat het een enorm vochtig erotisch slagveld is geworden. Kunnen we Fred, Wilma en de zussen niet aandoen.” Ik grinnikte. “Dan heeft dat lieve, onschuldige kamermeisje mazzel dan ik je vanavond niet ontmaagd heb, schat. Anders…”
Joline’s hand op mijn mond voorkwam dat ik verder ging. “Mondje dicht, bruidegom. Ik wil het niet horen!” Haar ogen lachten. “Kóm, even snel douchen en dan lekker slapen. Die andere vier keren vrijen komen in de camper wel. Op de steuntjes, midden in een enorm bos in Noorwegen met geen levende ziel binnen een straal van tien kilometer. Nou ja, op een paar wolven na die voor de deur zitten te piepen.”
Terwijl ze dan zei, werd haar glimlach steeds breder. “Een heerlijke fantasie, mevrouw Jonkman. Ik zal u er aan helpen herinneren.” De douche was kort en hevig, zonder kouwe plens en even later lagen we weer in bed. “Zo kasteelvrouwe… Zou u wel kunnen slapen?” Joline knikte. “Ja hoor. Zo’n bruiloft hakt er wel aardig in.” Ze giechelde. “En de nacht ervoor ook wel.”
Ik kwam overeind. “Vertel!” “Balou en ik hebben in stijl afscheid genomen. Die heeft de hele nacht met zijn kop tussen mijn borsten mogen slapen.” Ik bromde. “Verdorie. Dat heb zelfs ik nog niet kunnen fiksen.” Ze trok me naar zich toe. “Kom maar jochie…” Maar even later zei ze: “Ga er toch maar af, Kees. Jouw hoofd is nogal wat zwaarder dan Balou z’n kop met zaagsel.” Gniffelend ging ik weer naast haar liggen en Joline kwam even half op me liggen.

“Dank je wel,Kees. Voor deze heerlijke bruiloft. En dat ik jouw vrouw mag zijn.” Haar lippen raakten de mijne: zacht en lief. “En jij dank je wel dat je met mij in zee wil gaan, mooie en lieve vrouw. En nu lekker slapen; morgenochtend om negen uur gaat de wekker, oké?” Ze knikte. “Ja. Lekker buiten ontbijten en meneer en mevrouw van Laar eens uithoren over vannacht.” Ze giechelde. “En misschien de dames Bongers ook.”
Ik gaf een zacht tikje op haar billen. “Foei. Ondeugd. Slapen jij, krols wicht.” Een lief zoentje volgde. “Welterusten, lieve Kees.” “Slaap lekker, schat.” Een paar minuten later snurkte ze zachtjes. Ik lag nog een tijdje de dag van vandaag te overdenken. Wat een heerlijke dag… Met zoveel mooie momenten…