Rosalie Krijgt Een Beurt - 52

Verteld door: Rosalie en Julia

Mijn wekker klonk zachtjes. Een neus werd in mijn haar gedrukt. De realiteit kwam terug als een verrukkelijk overwinningsgevoel. Ze had bij mij de nacht doorgebracht! Ik draaide me, met mijn ogen nog dicht, om.
“Goedemorgen heksj….Hector! Hè, bah. Eruit! Hup, uit bed!”
Hij sprong schoorvoetend eraf waarna hij begon te blaffen. Haar plek was jammer genoeg leeg. Het kussen had een diepe afdruk erin maar die was waarschijnlijk van Hector, wie weet hoe lang hij er al had gelegen. Ik liet me weer neervallen op mijn rug. De wekker was opgehouden, die vond het nu mijn eigen verantwoordelijkheid om wakker te blijven. Ik pakte mijn mobieltje en keek. Een appje van haar. Mijn hart maakte gelijk een sprongetje. Een foto van haar mooie donkergroene ogen die kalm de camera inkeken. Daaronder de tekst: Ik ben wel weg, maar niet uit je leven.

Ik bedankte haar, maakte een foto van mijn ogen en liep de overloop over nadat ik toestemming had gehad. Hector was snel de trap afgerend in de veronderstelling dat hij eten kreeg. Ik sloot mezelf op in de badkamer. Bij de spiegel op het planchet stond een gele envelop. Er stond niks opgeschreven. Het bezorgde me al kriebels in mijn buik, wetende dat ze dit stiekem had neergezet voor me. Zou het weer een opdracht zijn?

Hoewel ik naar de wc moest, opende ik hem eerst omdat ik wilde weten wat erin stond. Het was mijn weekindeling voor aankomende week. Ik moest gelijk glimlachen. Ik zou, zo te zien, een drukke week krijgen. Alle tijden stonden erbij met eventuele adresgegevens en telefoonnummers voor als er iets niet door kon gaan. Dat ze dat allemaal geregeld had voor me!

Nadat ik naar de wc was geweest en mezelf had verschoond, stond ik bij de wasbak om mijn handen te wassen. De wasmand ernaast aan de linkerkant, lonkte. Zou ik? Nee, dat was raar! Toch? Maar niemand zou het zien, ik was alleen. Het voelde zo…stout. Met de handdoek in mijn handen bleef ik er naar staren. Haar bh en haar slipje – allebei duidelijk niet van de Hema – lagen bovenop mijn eigen kleren. Ik hing de handdoek op. Automatisch, zomaar, pakte mijn hand haar bh eruit, hield het omhoog, onder mijn neus, die snoof, mijn ogen dicht, ik rook haar, zo vertrouwd, zo veilig, zo…ik keek zweverig naar mezelf in de spiegel. Zag mezelf met de bh tegen mijn neus aan. Hè, bah waar was ik mee bezig? Nu was ik een of andere enge bh-snuiver aan het worden. Ik gooide hem snel terug in de wasmand.

Eenmaal aangekleed en verzorgd – ik had kriebels gekregen toen ik haar tandenborstel naast de mijne nog had zien staan – liep ik de trap af naar beneden. Beneden liet Hector weer duidelijk van zich horen en sprong vrolijk om me heen. Ik kon amper iets doen zonder voor de voeten gelopen te worden. Ik vulde snel zijn nieuwe speeltje waar hij direct mee aan de slag ging. Mijn ogen bleven even hangen op de nieuwe nachtblauwe muur waar hij zijn ei langs schoof. Verandering was goed, dacht ik al kort knikkend.

Op het aanrecht stond een luxe broodtrommel met meerdere lagen en vakjes erin. Ook lagen er recepten bij die ik nu moest maken. Ik schoot gelijk in de stress, zo kwam ik toch te laat? Ik las alles nog eens goed door. Ik had niet eens de dingen in huis. Verwachtte ze nu dat ik boodschappen ging doen?

Ik keek in mijn koelkast. Tot mijn verbazing lagen er dingen in die ik niet zelf gekocht had. Dingen die ik nodig had voor de recepten. Ik dacht even koortsachtig na en besloot dat als zij de tijd had gehad om alles voor mij te regelen, dan moest ik nu maar tijd maken om er gebruik van te maken. Dus ik ging aan de slag.

"Zitten blijven jij.” Haar vinger wees me streng aan.
“Emma, lieverd, oma moet even met mama praten. Ga jij maar vast je tandenpoetsen, mama komt er over vijf minuten aan om je te helpen." Zei ze poeslief tegen mijn dochter.
Die keek even van mij naar haar oma.
"Vijf minuten? Ik hoef van de tandarts maar twee minuten te poetsen hoor."
Omi keek streng dus Emma keek direct naar mij.
"Dan ga je daarna even wat voor jezelf doen. Ik kom zo." Liet ik haar weten en gaf een aai over haar bol.
"Oké." Ze gleed van haar stoel af en wandelde naar de trap.
Omi wachtte tot de twee kleine oortjes boven waren en we duidelijk konden horen dat ze op de badkamer bezig was.

"Ik heb je gewaarschuwd."
Ze viel zoals gewoonlijk in herhaling.
"Ik jou ook." Antwoordde ik kalm.
Ze liet haar vinger over de rand van haar koffiekopje gaan.
"Dit gaat te ver. Je hebt nu zelfs daar geslapen." Ze keek me sikkeneurig aan.
"Weet je", begon ik en pakte een appel uit de schaal op tafel, "je zou haast denken dat jij me een relatie helemaal niet gunt. Wat voor relatie dan ook."
"Leg die appel weg. En dat is het niet. Tuurlijk gun ik jou dat wat ik met je oma had." Ze hield haar koffiekopje nu in haar hand.
"En wat was dat dan?" vroeg ik. Ik klemde mijn hand om de appel en keek haar indringend aan.
Ze wuifde mijn opmerking weg en zei: "Die Rosalie kan jou nooit geven wat je nodig hebt. Daar ben ik zeker van."
"Hm." Ik vroeg me een tel af wat Omi vond dat ik nodig had. Wat zou ik zelf vinden dat ik nodig had? Er was geen tijd om erover na te denken.
"En jij bent vast niet wat zij nodig heeft of echt wilt."
"Dat klopt." Beaamde ik. Ik moest de oude reutelende vrouw daarin haar gelijk geven.
"Ze wil graag kinderen en die kan ik haar niet geven."
"Met jouw geld kan ze wel van die dure behandelingen om zwanger te worden, betalen." Ze verschoof op haar stoel. Ik bleef haar aanstaren. Het vuile geld van mijn familie was voor velen aantrekkelijk. Zelfs voor mensen binnen de familie was de aantrekkingskracht zo groot, dat ze mij het liefste toen met het auto ongeluk ook dood hadden gewenst. Maar helaas voor hen, ik overleefde en erfde een rijkdom die ik liever niet gehad had.
Ik schudde mijn hoofd. Rosalie zat niet achter mijn geld aan.
"Ze durft zelf niet meer zwanger te zijn, ze is bang dat het weer mis gaat."
"Precies. Veel te bang, dat mens. Kost je alleen maar tijd."
Ze zocht naar smoesjes. Ze wist dat ze slechte kaarten in haar handen had.
"Ik bepaal zelf waar ik mijn tijd aan besteed."
We keken elkaar alleen maar vuil aan.
"En jij vindt dat hele bdsm gedoe geen verspilling van je tijd? Beetje mensen slaan, hun sloofje zijn en ze orgasme na orgasme geven.”
"Ik dacht dat het je niks kon schelen wat ik deed als Domina."
Het was even stil aan de overkant van de tafel. Ze verving het kopje door haar mes en sneed daarmee in haar servet. Ik keek ernaar. Alsof ze Domina van het servet was, ging ze met het mes heen en weer. Zachter en harder. Schuin, recht, op en neer. Het mes liet sporen achter maar geen diepe. Het servet ging niet kapot. Zoals de huid van een subje niet altijd kapot ging als ik het aan het prikkelen was. Zelfs niet als ik daar een mes voor gebruikte.
“Ze is dus niet bang voor je?”
“Ze was even bang toen ze doorhad dat ik haar zie. Haar emoties, hoe ze zich voelt, haar verlangens en of ze liegt en zo. Dat hebben we uitgesproken."
"Bang dat je haar ziet?"
"Maar dat hebben we uitgesproken", herhaalde ik bevestigend.
"Heeft ze je liever blind dan?”
“Over blind zijn gesproken, je oogdruppels liggen klaar bij de apotheek. Weet je de weg nog of zal ik vragen of Emma even meeloopt? Met een beetje mazzel loop je zo het kanaal in.” Omi kon niet zwemmen, die was als de dood voor water. Douchen vond ze eigenlijk al te veel. Iets wat mijn dochter erg grappig vond.
"Die Rosalie lijkt me nogal een gevoelig type… Een jankerd… Zo'n type die bij elke dramafilm huilt. Bah."
Ik hield mijn mond.
"Jij bent vaak een ijskonijn. Wat moet ze daarmee?” vroeg ze zichzelf hardop af.
Een Domina zonder gevoel zou geen goede Domina zijn. Ik was alleen een ‘ijskonijn’ als het nodig was.
“Hebben jullie nog gekletst? Die kaartjes weer gebruikt?”
Ik wilde een hap van mijn appel nemen maar kreeg een harde blik. Ik schraapte nonchalant mijn keel.

Mijn gedachten dwaalden af naar gisteren. Hoe ik mijn herinnering had gedeeld met Rosalie. Mijn gevoelens naar boven had gehaald. De kou, de angst, de duisternis, de eenzaamheid, de hopeloosheid om het spel te begrijpen.
Haar reacties op mijn reacties. Ze had me de ruimte gegeven, wat erg knap was van iemand die waarschijnlijk liever op me gedoken was om me te troosten.
Ik hield de appel op ooghoogte en staarde ernaar. Zag hoe hij in een sneeuwbal veranderde. Koud tussen mijn vingers in.
"Heb je het haar al verteld?" vroeg ze zachter en met een lage stem.
"Ik heb Emma nog niet gezegd dat ze misschien met haar oma mee moet, nee."
Hier leken haar oude hersenen wat langer voor nodig te hebben om te snappen dat ik de vraag ontweek en antwoord gaf op onze discussie eerder. Ze grijnsde plotseling alsof ze gewonnen had. Alsof ze nog een laatste troef in handen had.
"Ik zou niet weten waarom ze dat moet weten." Voegde ik er nutteloos aan toe. Verspilde woorden. Mijn vingertoppen waren gevoelloos geworden door de kou.
"Bang dat ze je dan niet meer wil?" vroeg ze veel te gemeen.
"Ik ben niet bang." Gromde ik en gooide de sneeuwbal haar kant op. Het ding knalde met een pok, tegen het raam uit elkaar. Wat restjes sneeuw gleed naar beneden en maakte het raam nat.
"Ik zie het."
Ik knipperde, weg was de sneeuw. Net zoals toen ik de sneeuwbal na een hap tegen de deur had aangegooid.
“Het was gewoon niet de juiste tijd. Daarom heb ik het haar niet verteld.”
Ze staarde me aan, rechtte haar oude rug voor zover dat nog recht kon en vouwde haar armen over haar buik. Mijn ademhaling was iets sneller en krachtig.
“Tee Jee van Eeckeren, wij hadden een afspraak en jij zou je aan je belofte houden.”
“Ik heb die belofte niet gebroken.”
Ze keek me aan met een blik die verraadde dat ze iets in haar schild voerde. Ik sprak niets anders dan de waarheid.
“Kan ik de vlag al uithangen?”
Ik tikte mijn vinger op de tafel. Haar hele hoofd stond me niet aan. Ze was me aan het uithoren. Ik had mijn belofte vannacht niet gebroken. Ik had de rest van de nacht in mijn eigen bed doorgebracht.

Ik had hier geen zin in, ik zou te laat op school komen. Ik had te lang geslapen waardoor ik niet meer had kunnen hardlopen. Mijn haren wilde ik ook nog even fatsoeneren.
“Emma zit op me te wachten.” Ik stond op.
“Als jij nu wegloopt, weet je wat ik ga doen.” Haar stem was dreigend, haar blik nog dreigender. Eén seconde twijfelde ik maar gaf me toen over. Over aan het gevoel dat hoop heette. Ik hoopte dat ik mijn tijd niet verspild had bij een zeker persoon.
“Vergeet je oogdruppels niet te halen.”
Ik liep weg en nam de trap met twee treden tegelijk.

We zaten in de kring. Najara en Stijn zaten naast elkaar aan elkaar geplakt. Ze waren de laatste tijd wel erg veel samen. Ilse en Ferry zaten juist van elkaar af. Die gaven elkaar dus de ruimte. Glimlachend keek ik de kring rond. Wolf zat naast Demian en Willemijn zat aan de ene kant van me. Aan de andere kant stond een lege stoel, voor mijn favoriete leerlinge. Ze was er helaas nog niet. Ik vroeg me een moment af of ze ooit wel eens wat voor zichzelf deed. Iets wat ze zelf nodig had.
Ook de rest van de leerlingen zaten netjes in de ronde kring.
"Wat gaan we doen, mevrouw Montou?"
"Nou, Najara...Ik had je wat beloofd dus hier is hij."
Ik hield de doos met de seksvragen omhoog en zette hem op mijn schoot. Ik was wel trots op mezelf dat ik het onthouden had en hem mee had genomen.
“Gaat u ze nu beantwoorden?”
"Ik hoop het. Ik weet niet alles maar ik zal kijken wat ik wel kan beantwoorden. De rest kunnen we misschien gebruiken voor de seksuele voorlichting die meneer van Lammeren heeft geregeld." Als de vragen niet al te erg waren, dacht ik bij mezelf. Ik had ze nog niet bekeken, geen tijd meer voor gehad. Er waren niet veel vragen en ik wist dat eentje van Julia was. Daar was ik wel benieuwd naar. Wat kon zij nou niet weten op dit gebied? Ik zou haar mooie sierlijke handschrift gelijk herkennen.
“Goed, de eerste vraag.” Ik grabbelde met mijn hand in de kartonnen doos en haalde er een briefje uit. Demian zat verveeld naar de grond te staren.
“De vraag luidt: Hoe weet je of je vriendin klaar is voor seks?” ik keek de kring rond.
“Gewoon, als ze niet tegenstribbelt is het goed.”
“Heb jij wel eens een echte vriendin gehad, Demian?”
“Jazeker, Najara.”
“En waarom ging het uit dan?”
“Ik kon wat beters krijgen.” Grijnsde hij. Najara leek niet onder de indruk.
“Gewoon vragen.” Zei Wolf nuchter.
“Wat vragen?” vroeg Demian met één wenkbrauw omhoog.
“Gewoon aan haar vragen of ze seks wilt, of ze er klaar voor is.”
“Dat vind ik een heel goed antwoord van je, Wolf.” Complimenteerde ik hem.
“Inderdaad, gewoon vragen. En niet gelijk van..” – ik zette een lage stoere stem op – “ ’Hé wil je seks met me?’ Nee, dat vraag je gewoon netjes.”
“Hoe dan?”
“Nou, je kunt bijvoorbeeld zeggen dat jij er klaar voor bent…”
“Er klaar voor bent, puh.” Onderbrak Demian me.
“Ja, Demian.” Ik keek even waarschuwend naar hem.
“En dan vraag je hoe de ander daar over denkt. Ook als je al, laat ik maar zeggen…Onderweg bent…Dus samen in bed ligt te zoenen of zo.” Ik kreeg het warm van dit gesprek, een ongemakkelijk beschaamd gevoel. Maar blijkbaar hadden de leerlingen dit soort informatie nodig.
“Maar als hij of zij er dan nog niet klaar voor is en toch ‘ja’ zegt?”
“Je moet niets doen wat niet goed voelt. Als je het gaat forceren om de ander een plezier te doen dan heb je er niks aan. Daar worden jullie beiden niet gelukkig van.”
“U had een man hè?”
“Ja, Ilse, ik ben getrouwd geweest.”
“Hoe was dat?”
“Ja, was uw bruiloft romantisch?” Willemijn staarde me dromerig aan.
“Ik denk dan altijd aan zo’n bruiloft in de films!”
“Oh, had u een witte jurk?”
“Zeg dames, willen jullie het wel weten? Jullie geven mevrouw Montou niet eens de kans om te antwoorden.” Lachte Stijn.
Meerdere meisjes keken me een soort van hoopvol aan. Een sprookjeshuwelijk was het niet geweest met Vincent. Al na de trouwerij ontstond er ruzie tussen onze families. Zijn ouders vonden mij niet goed genoeg voor hem. Mijn moeder vond hem te vrij. Mijn moeder zou Julia al helemaal niet goed gekeurd hebben.

“Om te beginnen ben ik in de kerk getrouwd. Ik had inderdaad een witte jurk, Ilse. Eentje met lange mouwen en pofschouders. En hier…” ik hield mijn hand op mijn borst, onder mijn kin, waar ik de ketting van Emma voelde. “Dit stuk was van kant tot boven mijn borsten, met een wit randje rond mijn nek. Smalle taille en wijder aan de onderkant.”
“Had u een sluier?”
“Ik had ook een sluier”, knikte ik.
“Maar u bent in de kerk dus getouwd?”
“Ja, en daarna op het gemeentehuis.”
“En u bent ook gescheiden.”
“Dat klopt, Wolf.”
“Mag ik vragen waarom u gescheiden bent?” hij keek me vriendelijk aan.
“Je vraagt het erg beleefd, dank je wel. Na het verlies van onze tweeling hadden mijn ex en ik het allebei moeilijk. Voor hem was daarna blijkbaar de liefde over. Dat kan gebeuren.”
“Nou ja zeg! Hoe kan de liefde nou ineens over zijn?” riep Ilse verontwaardigd.
“Hoe lang zijn uw kinderen al dood?”
“Vier jaar, Demian. Gisteren was het vier jaar.”
“Gisteren? Oh, gecondoleerd.” Zei Willemijn.
“Nee, joh, dat zeg je toch niet?”
“Waarom niet? Wat zeg je dan?”
“Dan zeg je…ehum…” Stijn liet zijn hersens kraken.
“Ja, weet ik veel…Gewoon niets.”
“Ik snap wat je bedoeld, dank je wel, Willemijn.”
Het was even stil in de kring. Alsof iedereen het even ongemakkelijk vond dat ze het gisteren waren. Maar ik kon het ze niet kwalijk nemen want ze wisten het niet.
“Gisteren kreeg ik een vriendin op bezoek. Die kwam voor de gezelligheid. Ze heeft me geholpen om een muur te schilderen.” Probeerde ik de stemming luchtig te houden.
“Cool, mogen we komen kijken?”
“Nee, Najara, dat lijkt me geen goed idee als jullie allemaal bij mij thuis komen.”
“Waarom niet?”
“Omdat ik jullie leerkracht ben, Ferry.”
“Julia is wel een keer bij u thuis geweest.”
“Dat klopt, Najara.”
“Waarom dat dan?”
“Toen was mevrouw Montou ziek, Julia heeft toen even wat gebracht namens de klas.” Legde Ilse aan Demian uit. Hij keek bedenkelijk.
Ik zag ons zo weer zitten. Ik wist niet meer wie er nou gewonnen had, ik had me ook niet heel erg best gevoeld op dat moment
.
"Zullen we nog een date voor u regelen voor het gala?"
Ik werd uit mijn gedachten getrokken.
“Sorry, wat zei je?”
“Een date regelen voor het gala, voor u!”
"Dat...dat is lief, Ilse, maar ehum...dat is niet nodig." Ik keek haar een beetje beschaamd aan.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik Demian achterdochtig naar me kijken.
"Valt u eigenlijk op mannen of op vrouwen?"
"Op mannen, duh! Ze is toch op zoek naar haar prins op het witte paard. Heb jij wel opgelet?" vroeg Najara kattig.
“Ze was toch ook getrouwd met eentje.” Viel Ilse bij.
"Oh, ja? Als ze alleen op mannen valt, waarom werd ze dan rood en zenuwachtig toen Julia haar mee uitvroeg?"
"Misschien omdat ze dat niet verwacht had." Antwoordde Wolf.
"Nee, en zeker niet van Julia." Zei Willemijn.
"Hoezo niet? Dat is de grootste hoer hier van allemaal!"
"Demian!" riep ik fel. Ik keek kwaad zijn richting op.
"Wat? Het is gewoon de waarheid!"
"Julia is geen hoer." Siste ik hem toe.
"Je bedoeld omdat ze zich soms wat bloot kleed?" vroeg Stijn.
"Nee. Mijn vader heeft haar besteld. Ze is bij ons thuis geweest voor zijn plezier. Daar kreeg ze goed betaald voor. Ik was er zelf bij."
"Ja, hoor! Jij was er bij toen je vader seks met haar had zeker. Kom nou. Wat is je probleem met haar, man?!" Najara gaf hem een boze blik.
"Het is echt waar! Julia is als hoer bij ons geweest en ik was er bij met pokeren toen zij onder de tafel dook om hem af te trekken."
De leerlingen keken elkaar vragend aan. Ik had ondertussen al weer het zweet over m'n rug lopen en mijn handen trilden een beetje van woede. Ik wist niet wat ik moest zeggen omdat ik wist dat het voor een deel waar was. Julia was daar thuis geweest.
"Ik weet niet wat je probleem is met haar maar das echt ziek van je om te bedenken." Wolf stond op en ging naast mij zitten zodat de stoel rechts naast Demian nu voor Julia was.
"Waar is Julia eigenlijk?" wilde Willemijn weten.
"Misschien bij de psycholoog?" bracht Stijn in als idee.
"Omdat ze seksverslaafd is zeker."
"Neehee..." zuchtte Najara en kreunde iets.
"Ze gaat niet meer naar de psycholoog. Dat is toch goed van haar, vind ik wel ten minste. Ik bedoel als je kijkt wat er gebeurd is sinds ze hier is."
"Ja, ondanks dat ze jou heeft leren kennen", grapte Stijn naar z'n vriendin. Hij kreeg een klap op z'n been van haar die hij lachend ontving.
"Lief doen..." Zei hij zachter tegen haar.
"Jij ook." Zei ze hem streng.
"Jongens het is niet netjes om zo over haar te praten." Waarschuwde ik iedereen rondkijkend.

De deur ging open en zonder dat ik mijn hoofd draaide wist ik dat zij het was. Haar hakken tikten rustig en ritmisch op de linoleum vloer. Nog voor ze bij ons was riep Willemijn: "Je bent te laat! Waar was je, jongedame?" haar poging om mij te imiteren was niet slecht vond ik zelf. Er werd gegrinnikt. Ik zag dat Demian van haar naar mij keek. Zijn ogen ontmoetten de mijne omdat ik niet naar Julia omkeek. Hij ontweek gelijk mijn blik en sloeg z'n ogen neer. Ik draaide nu pas mijn hoofd om en zag hoe ze de kring in kwam gestapt. Ik voelde me direct vrolijk worden. Ze gaf mij een geel briefje waarop: 'Te laat, eerste waarschuwing. Ik verzoek u vriendelijk deze leerling in uw les toe te laten.' stond. Ondertekend door Simon. Dat verbaasde mij, dat hij vond dat ze te laat was. Misschien had ze iets voor haar werk moeten doen, dat vond hij toch belangrijk?
Voor ik iets kon zeggen nam ze plaats naast Demian. Alle ogen leken op haar gericht te zijn. Ze was netjes gekleed met een wit blouseje op een lange zwarte broek. Haar haar zat ik een knot met potloden en ze droeg een aantal zilveren armbanden die rinkelden als ze haar arm bewoog. Ze keek even rond en zuchtte.
"Ik had een woordenwisseling met Omi. Daarom ben ik wat later."
"Ik wist niet dat jij een oma had."
"Het is mijn oma ook niet, Wolf. Vandaar Omi, het is mijn oma nie." Legde ze hem kalm uit.
"Mevrouw Montou is ook mijn oma niet. Maar die noem ik toch ook geen Omi!" lachte Stijn.
"Ze was een vriendin van mijn oma."
"Was het niet dé vriendin van je oma?" vroeg ik vriendelijk. Ik kreeg gelijk kriebels door de manier waarop ze naar me keek. Ze had haar benen uit elkaar staan en leunde voorover. Alsof ze wilde zeggen: 'Het is dat ik je hier geen straf zou geven, prinses.'
"Dat klopt, mevrouw Montou. Omi was een vriendin van mijn oma. Zelfs al voordat mijn opa overleed. Ze heeft wel eens gezegd dat ze een trio waren." Haar mooie donkergroene ogen leken gefixeerd op me te zijn.
“Je ziet er moe uit.” Merkte Ilse op.
Julia leek even na te denken. Deed haar ogen een paar tellen dicht en keek daarna vriendelijk naar Ilse.
“Ik ben ook een beetje moe.”
“Niet lekker geslapen?”
“Ik heb goed geslapen. Maar ik was nog laat op weg naar huis.”
“Zeker bij een klant.” Bromde Demian.
“Volgende vraag jongens! Eens even kijken…Kun je zwanger worden van voorvocht?”
Damian lachte schamper om de vraag. “Natuurlijk niet”, zei hij.
"Nou, Demian, dan moet ik je teleurstellen. Dat antwoord is niet goed." Zei ik streng zijn kant op kijkend. Najara moest grinniken.
"Altijd uitkijken als je je brandweerslang gebruikt. Voor je het weet staat de babykamer blank met vruchtwater", zei Julia grijnzend tegen hem.
“Ik trek hem gewoon op tijd terug.”
“Zitten daar ook zaadcellen in dan?”
“Daar zit een laag concentratie zaadcellen in, Najara. Terugtrekken is vaak te laat en ook als het op je buik ligt bestaat er altijd een kleine kans dat je zwanger kunt worden.”
“Hoe weet u dat?”
“Dat weet ik, Ilse…Omdat ik…”
"Demian zegt dat je een hoer bent, Juul."
Ik wendde mijn blik gelijk op Ferry. Waarom moest hij dat nou weer ter spraken brengen? Julia keek naar haar buurman naast zich.
"Demian...", sprak ze alsof hij een klein kind was.
"Ik heb het je al gezegd, ik ben geen hoer. Een hoer is een scheldwoord voor een vrouw van lichte zeden."
"Precies! Nou..." Ik sloeg met beide handen tegen de doos aan om aan te duiden dat we verder gingen. Ik rechtte mijn rug en keek de kring rond maar Julia keek nog steeds naar haar buurman.
Demian wuifde haar opmerking weg. " Ook goed. Geen hoer dan. Wel een neukobject, slet, afgelikte boterham, matras, seksdoos…"
"Demian, ga je maar melden bij de conrector. Ik ben je spuugzat!"
"Het is toch..."
"Nee! Eruit!!" Ik wees met mijn arm strak en mijn wijsvinger recht naar de deur. Hij stond sloom op en slofte op z'n dooie gemakje het lokaal uit. Ik merkte dat mijn hartslag snel was en ik voelde elke spier in mijn lijf aangespannen.

"We gaan nu verder met de seksdoos…ik bedoel de doos met vragen van jullie over seks. Als er ten minste gewoon normaal gedaan kan worden. Anders stop ik direct." Ik keek even naar Julia, ze leek haast verdrietig naar de grond te staren.
“Julia, gaat het?”
“Hm?” ze hief haar hoofd en keek me nadenkend aan. Ze toverde een flauwe glimlach voor me op haar gezicht. Uit haar tas haalde ze een appel en nam een hap. Ze snoerde zichzelf de mond. Het liefst had ik haar nu geknuffeld. Eerst had ze ruzie gehad met Omi - dat verschrikkelijke mens - en nu was ze hier op school uitgescholden.
“Niks van hem aantrekken, Juul!”
“Ja, wat Stijn zegt.”
“Zeg, Juul…”
“Wat is er, Ilse?”
“Jij bent ook zwanger geweest.”
“Dat klopt.”
“Hoe was dat?”
“Wil je het ons vertellen?” vroeg ik voorzichtig
“Geen tijd voor.” Ze wees naar de doos op mijn schoot. Ik begreep haar boodschap. Helemaal omdat ze weer een hap van haar appel nam.
“Het lijkt mij echt helemaal niks, zwanger zijn.” Zei Willemijn afkeurend.
“Waarom niet?” vroeg Ilse met grote ogen aan haar vriendin.
“Ik vind het gewoon een raar idee. Zo’n levende wurm in je buik. Dat beweegt en dat doet…Jak.” Ze kreeg zichtbaar een rilling door haar hele lijf.
“Het is geen wurm hoor, het is een kindje. En heel klein ieniemienie mensje die groeit.” Zei Ilse.
“Nou, niet in mijn buik.”
Ik kon hier niet over meepraten. Ik had dat vroeger niet durven zeggen thuis. Een vrouw hoorde kinderen te krijgen, volgens mijn moeder. Dat ik nog niet zwanger was voordat zij stierf vond ze dan ook niet leuk. Gelukkig heb ik nooit haar reactie hoeven zien op mijn miskraam.
“Hoe voelt dat eigenlijk, een kind in je buik?”
“Stijn, leg je hand eens hier.” Julia legde haar hand op haar eigen borst. Ik was verbaast maar had direct het gevoel dat ik wilde volgen. De manier waarop ze het zei. Zo kalm en rustig. Sereen haast. Stijn deed haar na. Heel veel kinderen deden haar na, ook ik.
“En dan?” vroeg Willemijn ongeduldig. Julia hield haar vinger voor haar lippen met haar appel nog in haar hand. Het was stil in de kring. Ik hoorde mijn eigen ademhaling en voelde mijn hart onder mijn hand. Die ging snel en gelijkmatig.
“Wat voel je?” vroeg Julia zachter.
“Mijn hart.” Fluisterde Ilse trots.
“Dat klopt. Je hart beweegt ook. Elke dag weer. En voel nu eens hier…”
Ze trok haar mouw iets omhoog en de blauwe afdruk van de verf werd zichtbaar. Ze legde twee vingers op haar eigen pols. Iedereen deed haar weer na.
“Ook daar is je hart te voelen. In je hele lijf is je hart te voelen. Ook hier…” ze drukte twee vingers in haar nek. Sommige kinderen zochten hun hartslag op in hun pols, andere deden Julia na en plaatsten hun vinger in hun nek. Ik hield de mijne op mijn pols. Daar waar Julia mijn hartslag vaak controleerde, daar waar bij mij de blauwe verf zat.
“Is dat eng? Dat je hart klopt en dus leeft?”
“Nee.”
“Voel je hem continue?”
“Nee.”
“Wat nou als iemand je zegt dat je hart er elke moment mee kan stoppen. Zou je hem dan continue voelen denk je?”
Het was weer even stil in de kring.
“Ik denk dat ik hem de hele tijd zou voelen, dat ik iedere keer zou controleren of hij het nog wel goed deed.” Zei Wolf.
“Precies. Omdat je je er erg bewust van wordt.”
“Maar wat heeft dat met een kind in je buik te maken?” wilde Willemijn weten.
“Die heeft toch ook een hartslag.” Ilse klonk kattig.
“In het begin niet, als het nog maar een paar cellen zijn.” Beet Willemijn Ilse toe.
“Wanneer krijgt een kind eigenlijk een hartslag?”
“Sneller dan Willemijn denkt, Najara. Het hartje klopt al na achtentwintig dagen. Net als dat jouw hartslag normaal niet voelbaar is, Stijn, kun je dat van de embryo in je buik ook niet voelen. Jij kan op verschillende plekken met je vingers voelen of je hart nog klopt, daar waar ik net zei. Maar bij je kind kan je dat niet. Het is zelfs niet te horen of te zien op een echo. Dus de eerste paar weken voelde ik er niet veel van. Alleen leefde het al wel.”
Ik volgde het gesprek aandachtig en in stilte. Mijn hartslag was nog steeds voelbaar onder mijn vingers.
“Pas toen ik de hartslag voor het eerst zou kunnen horen, zien of voelen, besefte ik iets verschrikkelijks.”
“Dat je zwanger bent?” vroeg Ferry.
“Dat als mijn hart stopt, er nog eentje zal stoppen. Je wordt er dus heel bewust van.” Ze keek mij even aan. Ik slikte.
“En dat gevoel werd alleen maar erger naarmate ik het kindje meer ging voelen in mijn buik. Toen het bewoog, groeide en mijn hele buik in beslag nam.” Zei ze de kring rond kijkend.
“Maar dat is toch juist leuk en goed dat het groeit en dat je buik groter wordt?”
“De meeste mensen vinden dit inderdaad zo, Ilse. Sommige mensen vinden het eng en raken in paniek.”
“Ja, dat zou ik ook hebben. Het idee dat er iets in me groeit vind ik heel griezelig.”
“Dat kan en dat mag. Maar wat ook griezelig is, is als je juist geen beweging meer voelt. Als het hartje niet meer te horen is. Als het akelig stil is in je buik. En dat is net zo eng als het idee dat je hart er ieder moment mee kan stoppen.”
Ik voelde de tranen opkomen.
“Maar als dat zo eng is, waarom worden vrouwen dan nog zwanger?” vroeg Wolf.
“Omdat het anders snel gedaan is met de mensheid.” Antwoordde Stijn.
Julia schudde haar hoofd.
“Omdat uiteindelijk een levend wezentje in je armen dat je nodig heeft omdat het zo hulpeloos en klein is, als beloning de angst van het trotseren waard is. Alleen gaat het niet bij iedere zwangerschap goed, zoals bij mevrouw Montou hier.”
Er werd gemompeld en iedereen keek naar mij. Ik veegde snel een traan weg.
Julia nam weer een hap van haar appel en leunde achterover.
“Dat is wel erg, ja.”
“Gaat u het nog een keer proberen met uw prins?”
“Die heeft ze toch nog niet?”
“Je weet toch niet allemaal wat ze doet. Misschien is ze wel weer aan het daten.”
De meiden waren aan het kissebissen.
“Zou u nog kinderen willen?” vroeg Wolf naast me.
“Nee, daar ben ik denk ik te oud voor.”
“Te oud?! U bent nog hartstikke jong!”
“Dank je, Stijn. Dat is lief van je.”
“Hoe oud bent u eigenlijk?”
“Dat vraag je toch niet aan een dame, Ferry.”
“Hou jij je er eens even buiten, Naaaaajaaaaraaaa…”
“Jongens, niet zo onaardig. Ik ben vierendertig, Ferry. Zal ik nog een vraag uit de doos halen?”
“Vierendertig, dat is toch niet oud? Mijn moeder kreeg mijn broertje toen ze zevenendertig was!”
“Tot hoelang kunnen vrouwen eigenlijk kinderen krijgen.”
“Technisch gezien, tot ze in de overgang raken. Tot hun eieren op zijn. Maar in de praktijk werkt dat niet zo want de kwaliteit en de hoeveelheid van de eitjes neemt af en dus is er minder kans om zwanger te raken. Hoe ouder je bent, hoe meer risico’s er aan de zwangerschap kleven.” Antwoordde Julia.
“Dus we moeten snel zijn…”, Najara klopte haar vriendje op zijn been.
“Nou, ehum…We kunnen vast nog wel even wachten. Toch mevrouw Montou?” Stijn keek me een beetje radeloos aan.
“Ik zou je aanraden niet voor je twintigste aan kinderen te beginnen.” Adviseerde ik hen. Me er bewust van dat Julia negentien was geweest. Die was druk haar appel aan het opeten.

“We hebben nog tijd voor één vraag jongens, de rest doen we dan een ander keer.” Ik grabbelde weer en hoopte dat ik die van Julia zou pakken.
“Eens even zien, oh dit is een heel verhaal…” Ik las het even vlug zelf, daarna keek ik Wolf aan. Hij keek naar het briefje in mijn hand.
“Mag ik die voorlezen of liever niet?” vroeg ik hem.
“Ja, graag.”
“Oké…” Ik keek vlug naar Julia. Ze wilde net een hap nemen maar hield de appel tegen haar lippen aan, leek me te zien en bracht haar hand met de appel omlaag.
“U weet dat ik van lezen hou en nu heb ik (bij gebrek aan beter) de boeken van Vijftig Tinten Grijs gelezen. Maar waarom vinden mensen spanken/gespankd worden leuk? Hoe geniet je daar van? Dat doet toch hartstikke zeer?”
“Dat heeft toch niks met seks te maken?!” kreunde Ilse.
Ik kreeg het weer warm. Ging ik dit echt doen?
“Hoe vond je het boek, Wolf?” vroeg ik eerst.
“Mwa, hier en daar wel goed. Zijn meerdere delen. Ze lezen lekker weg. Ik vraag me wel af of meiden dat nou echt lekker vinden.”
“Waarom lees je dat überhaupt?” vroeg Ferry.
“Kon je vader niks beters stelen?” riep iemand.
Ik wees direct de leerling streng de deur. “Ga jij je ook maar melden, wegwezen! Dat soort dingen zeggen we hier niet op school.”
Ik wist dat Wolf er moeite me had dat zijn vader in de gevangenis zat. Hij was een goeie jongen en kon er niks aan doen dat zijn vader verkeerde keuzes had gemaakt.
“Ik heb zelf die boeken niet gelezen, Wolf…” bekende ik met klamme handen. Hoe moest ik dit nou weer aanpakken? Ik kon hem moeilijk vertellen over bdsm, toch? Laat staan dat ik een Domina had die hier ook nog eens in de kring zat. Bovendien kon ik het zelf ook niet verklaren waarom me dat opwond.
“Niet alle mensen vinden dat lekker, Wolf.”
Ik keek haar direct aan. Wat was ze van plan?
“Heb jij ze ook gelezen?” vroeg hij haar.
Ze lachte beleefd. “Ik heb ze ook gelezen, inderdaad. Vond het geen literaire hoogstandjes en bovendien veel van hetzelfde.”
“Ik heb alleen de film gezien. Had er meer van verwacht.” Zei Najara.
“Wel eens in een achtbaan geweest, Wolf?”
Hij knikte en ging wat rechterop zitten. Ze speelde even met haar handen. Alsof ze haar handen met crème aan het insmeren was.
“Eentje die over de kop ging?” vroeg ze traag waarna ze hem kalm aankeek met haar handen ineengevouwen.
“Jazeker! In de Efteling en in Walibi.”
“Nou, mij niet gezien. Ik vind dat veel te eng.” Zei Willemijn.
“Kun je eigenlijk seks hebben in een achtbaan?” dacht Stijn hardop.
“Soms vraag ik me af hoe je het zover hebt geschopt dat je nu al in de vijfde zit.” Klonk Ferry sarcastisch.
“Ik denk dat je dan over onveilige seks praat, Stijn…Wolf, wat voor gevoel kreeg je in de achtbaan?”
“Pfff, ehum…van alles.”
“Toen je net in het karretje zat, wat voor gevoel had je toen?”
“Ik denk licht zenuwachtig.”
“En als de karretjes gaan rijden en je gaat traag omhoog waarbij je op de top even stopt. Je kunt in de verte de eerste looping al zien. Hoe voel je je dan?”
“Heel zenuwachtig! Spannend. Misschien zelfs wel eng.”
“Waarom?”
Hij leek even verbaasd te zijn.
“Omdat…Omdat je niet weet wat er gaat komen.”
“Je weet wel wat er gaat komen, als je logisch nadenkt. Je ging eerst omhoog, dus je zal naar beneden gaan en aan de looping verderop te zien zal je ook over de kop gaan.”
Hij ging op het puntje van zijn stoel zitten. Hij vond dit duidelijk leuk.
“Jawel, dat is wel zo…Maar het blijft eng.”
Ze grijnsde. “Waarom?”
Hij zei niks.
“Waarom is het eng, Wolf? Wat gaat er dan door je heen?”
“Waarom ben ik in godsnaam in deze achtbaan gegaan!” antwoordde Ilse voor hem.
“Omdat je het wilde, Ilse. Omdat het je keuze is. Omdat je wil weten hoe het voelt.” Antwoordde Julia kalm.
Ik zag dat Najara haar mond open had en zelfs Ferry leek geïnteresseerd te zijn.
“Je weet dat je, nu bovenaan staat, weer naar beneden moet. Je weet dat je over de kop zal gaan en vooraf heb je al gezien dat het meer dan één keer is. Je weet dus wat je kunt verwachten toch? Maar ondanks dat, gaat je hart te keer. Toch vraag je jezelf af waarom je hier nu zit. Toch heb je misschien één seconde spijt en zou je liever met beide benen op de grond staan, waar je veilig bent. Een hele hoop gevoel komt in één keer opzetten. Misschien zweet je wel, heb je warme oren, voel je je hart bonken in je trommelvliezen, is de rest van de wereld een wazige vlek en de persoon naast je niet eens zichtbaar omdat je alleen maar angstig voor je uit kijkt en je vasthoud aan de koude ijzeren beugel die jou op z’n plek moet houden…” Ze stopte even met praten en keek de kring uitdagend rond.
“Iehiehieh…” piepte Ilse en ze begon zichzelf te wiegen. Dit had ze zelf niet eens in de gaten, volgens mij. Ik bleef naar haar kijken. Wiegen deden mensen om zichzelf te troosten of te kalmeren, had ik geleerd. Ze vond het dus echt spannend en zag zichzelf daar zitten. En ik moest toegeven dat, hoewel ik nooit in een achtbaan gezeten had, ik me er nu wel een voorstelling van kon maken.
“En als je dan, na wat veel te lang lijkt, eindelijk met een vaart naar beneden sjeest…Zo de diepte in en alle kanten opgeslingerd wordt. Dan gil je, dan gil je de longen uit je lijf. Je maag lijkt op de plek van je hart te zitten en je wordt kotmisselijk. Je hart lijkt uit je lijf gerukt te worden. Je oren suizen en vangen af en toe een haast onmenselijke kreet op die uit jezelf blijkt te komen. Je voelt aan alle kanten de zwaartekracht trekken. Je doet je ogen dicht maar dat maakt je alleen maar misselijker. Het bloed stijgt naar je hoofd op het moment dat je de eerste looping doorgaat. En net als je denkt dat het bloed weer je lichaam terug in stroomt is daar de tweede. Je schud alle kanten op. Geen controle meer over je eigen lichaam…En net als je denkt dat je misschien wel dood gaat, is het afgelopen. Je verlaat op trillende benen het karretje. Je probeert je maaginhoud binnen te houden en de rest van de dag hoef je niks meer te eten. Als je dan eenmaal van de schrik bekomen bent, dan ben je trots op jezelf. En als iemand je de volgende keer vraagt: ‘Ga je mee in die achtbaan?’ dan zeg je hoogstwaarschijnlijk…”
Ze keek de kring vragend rond.
“Ja”, antwoordde Stijn glimlachend.
“Waarom?” vroeg ze hem.
Er kwam geen antwoord.
“Omdat het zo fantastisch lekker voelde. Door de adrenaline, endorfine en dopamine. En dat is precies wat er bij onder andere SM ook vrij komt, Wolf. Dat slaan is ook pijnlijk als iemand jou zo slaat. En mensen die aan SM doen zijn ook gewoon bang voor de tandarts en houden niet van alle pijn. Maar bij SM gaat er eerst nog wat aan vooraf. Het is een keuze van de mensen die geslagen worden en een keuze van de mensen die de ander slaat. Eerst zullen ze elkaar gek maken, opwinden, angst aan jagen, opjutten en uitdagen. Naar de top van de achtbaan. Vaak wordt je op je plek gehouden door touw, handboeien, leren riemen of gewoon een ferme hand. Je kunt geen kant op, net als in de achtbaan.”
Ik slikte en voelde met mijn hand om mijn mond want ik was er bijna zeker van dat ik zat te kwijlen. Gelukkig was het droog.
“Er is alleen één verschil met de achtbaan. Daar zul je, als je eenmaal op de top staat, de rit uit moeten zitten. Terwijl tijdens een SM sessie wordt met safewoorden gewerkt. Als je echt niet wilt, op welk punt dan ook. Dan kun je dat safewoord zeggen en dan mag je er van uit gaan dat je losgemaakt wordt…”
“Wat voor safewoord dan?” vroeg Ferry.
“Dat kan van alles zijn. Blauwe wortel bijvoorbeeld. Rood, oranje, groen worden ook wel gebruikt. Rood is direct stoppen, oranje is even wat rustiger aan doen en groen is ik kan wel wat meer hebben.”
“Maar wáárom doen mensen dat überhaupt?!”
“Stil nou.”
“En als het moment dan komt van de eerste slag, dan voel je ook van alles tegelijk. Je weet hoeveel slagen er komen, omdat dat vaak van te voren is afgesproken. Misschien heb je wel een blinddoek voor. Soms tel je de slagen mee, soms gil je alleen maar. Elke slag pijnlijker dan de vorige. Je hoort hoe het de zweep, flogger of pollepel op je huid terecht komt. Je billen staan in brand, je huid steekt, je voelt de blauwe plekken opkomen, je zweet, je schreeuwt, je huilt…Je zit vast en hebt geen controle over je eigen lichaam. En net op het moment dat je denkt dat het je teveel wordt, stopt het. Je wordt bevrijd en op trillende benen getroost. Je veegt je tranen weg, zucht een keer diep en kijkt dan in de spiegel naar je de rode striemen op je billen of naar de donkere plekken op je borsten…”
“Pfff…” zuchtte Ilse.
“Je voelt je trots. En als iemand je dan vraagt: ‘Is dit wat je wilde?’ dan zeg je hoogstwaarschijnlijk?”
Niemand durfde te antwoorden.
“Maar werkt dat echt zo?”
“Daar kun je maar op één manier achter komen, Ilse.”
Ilse keek kort naar Ferry. Die verschoof zich ongemakkelijk op zijn stoel.
De leerlingen in de kring begonnen door elkaar te praten over het onderwerp. Ik hoorde hier en daar dat het over achtbanen ging en in welke een aantal jongens wel niet durfde. Wolf stond op en ging naast Julia zitten die weer een appel aan het eten was met haar ogen dicht.
Ik probeerde te luisteren wat Wolf vroeg maar er werd teveel doorheen gekletst.

“Zeg, jij lijkt er veel verstand van te hebben…”
Ik kauwde rustig tot ik het genoeg vond en doorslikte. Ik keek hem in zijn grijze puppyogen aan.
“Ik kan, net als jij Wolf, ook prima lezen. Als je wilt, kan ik maandag wel een boek voor je meenemen.”
“Mwa, ik zou dat niet kunnen. Een vrouw slaan bedoel ik. Jij?”
“Dat heb ik wel eens gedaan. Mijn ex heeft een toko waar mensen met dat soort verlangens naar toe kunnen.”
“Je ex? Dus hij slaat vrouwen en krijgt er nog betaald voor ook?”
“Zij…slaat ook mannen en alles daartussenin. Dus mensen. En daar krijgt ze inderdaad voor betaald. Maar het is niet zo zwartwit als jij denkt Wolf. Dat slaan kan een onderdeel zijn van een sessie. Mensen komen daar juist naartoe om te proberen, kijken of ze het lekker vinden of voor andere dingen.”
“Een soort seksclub?”
“Nee, een bdsm studio.”
Hij leek even na te moeten denken aan de stilte die volgde.
“Wat is het verschil dan?”
“Dat is een hele goede vraag van jou. Het grootste verschil is dat mensen die naar Freak the Freak Out gaan…”
“Toepasselijke naam.”
“Hmhm. Mensen gaan daar juist niet voor de seks naar toe.”
“Waarvoor dan?”
“Waarvoor ga jij naar een pretpark?”
“Omdat het leuk is. Even een dagje weg met vrienden of zo. Lekker relaxen en lol maken.”
“Precies. Dus je hebt je antwoord op je vraag.”
“Maar iedereen kan toch naar het pretpark?”
“Dat klopt. Maar soms willen volwassenen wat spannenders, Wolf. En dan hebben ze niet zo’n zin om heel lang in de rij te staan wachten tot ze eindelijk een keer in de achtbaan mogen. Bovendien, als je alle achtbanen een paar keer gehad hebt wil je wel eens wat anders. Zeker diegene die gek zijn op een adrenalinekick. Of gewoon grenzen willen opzoeken. Hoeveel pijn zouden ze aan kunnen? Durven ze zich helemaal bloot geven? Daarbij komt dat een achtbaan maar een paar minuten duurt terwijl zo’n sessie een paar uur kan zijn.”
“En daar kan iedereen naar toe?”
“Vanaf achttien jaar mag je daar een sessie boeken. Onder de achttien ben je ook welkom maar kom je niet verder dan de bar, waar je sap kunt krijgen.”
“En hoe duur is zo’n sessie dan?”
“Dat ligt eraan wat je wilt, bij wie je wilt en hoe lang je wilt.”
“Bij wie je wilt?”
“Er werken daar allemaal zelfstandige Domina’s of Dom’s. Ook zijn er oefensubjes om zelf te kunnen ervaren hoe het is om Mr. Grey uit Vijftig tinten grijs, te zijn. De Dom of Domina die je vraagt voor een sessie met jou, heeft een eigen prijs. En je betaald ook voor het huren van de desgewenste kamer.”
Ik nam weer een hap van mijn appel. Zoetzuur, knapperig en gezond.
“Wat voor kamers zijn daar dan?”
“Speelkamers” antwoordde ik nadat mijn mond leeg was.
Ik liet mijn hand in mijn tas glijden en vond wat ik zocht precies op de plek waar ik het had achtergelaten.
“Hier, hun visitekaartje. Staat ook de website op, kun je zelf kijken.” Ik hield het kleine kaartje tussen mijn vingers. Hij nam hem aan en hield hem tussen zijn duim en wijsvinger vast. Zijn mobieltje werd door zijn andere hand uit zijn zak getrokken en hij zocht de website op van Freak the Freak Out. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar de gesprekken om me heen.

Najara nam, naast mij, de plek van Wolf in.
“Zou u dat durven?”
“Wat zou ik durven?”
“Zo geslagen worden?”
“Ik weet het niet Najara…Het klinkt aan de ene kant heel pijnlijk en te gek voor woorden…maar net als wat Julia zegt, je komt er maar op één manier achter. Ik denk niet dat het voor iedereen fijn is. Zal ook aan je pijngrens liggen. Maar ik weet dat er wel meer vrouwen zijn die het doen…”
“Kent u iemand die het doet?”
“Bedoel je het slaan of geslagen worden, Willemijn?”
Ze keek me even moeilijk aan. Ik glimlachte.
“Ik heb een vriendin die samen met iemand daar inderdaad aan doet.” Zei ik denkend aan Kiki en Lexie.
“Vind u dat niet…gek?”
“Nee. Als zij er samen plezier in beleven, waarom zou ik het dan raar vinden? Ik vind het toch ook niet raar dat iemand in een achtbaan wil, ook al durf ik er zelf voor geen goud in?”
Ik zag dat Najara iets bloosde.
“En het is ook niet erg als jullie daar nieuwsgierig in zijn. Mochten jullie daar vragen over hebben dan mag je altijd even mijn kantoortje binnen lopen.” Ik gaf een klopje op haar hand. Beiden meiden waren al achttien. Alleen Ilse was van het bekende vriendengroepje nog maar zeventien. En de oudste van mijn leerlingen zat weer met haar ogen dicht haar appel op te eten die bijna met klokhuis en al op was. Wolf zat naast haar, voorovergebogen op zijn mobieltje.

“Jongens, mag ik even jullie aandacht? Sssssst…even stil, dank je wel. We hebben helaas niet alle vragen kunnen doen. Dus wat willen jullie? Een keertje in de pauze nog zo’n rondje doen of willen jullie de seksuele voorlichting afwachten die meneer van Lammeren geregeld heeft?”
Er werd gelijk door elkaar geroepen.
“Oké, oké. Handen omhoog voor in de pauze…oké en nu handen omhoog voor de…nou dat is duidelijk.” Ik keek even naar Julia. Zij had geen enkele keer haar hand opgestoken. Blijkbaar maakte het haar niet uit. De leerlingen wisten nog niet dat ze waarschijnlijk les van haar zouden krijgen. Als Maarten dat aandurfde.
“Prima, dan geef ik ze aan Maarten.”
De bel klonk.

Terwijl iedereen netjes de tafels en stoelen terug zette, ging ik bij de deur staan en hield hem open. Ik wenste iedereen een fijne dag en een fijn weekend. Ze was op haar plek gaan zitten, links vooraan, met haar rug naar me toe. Het liet me glimlachen. Haar knot met de potloden had iets kinderlijks. Hierdoor voelde ik me meer docent.

Ik deed de deur dicht en liep op mijn gympen zachtjes door het pad tussen twee rijen tafeltjes, naar mijn bureau. Ze draaide zich niet om maar bleef voor zich uit staren. Ik voelde fijne spanning tussen ons. Ze was nu een leerling die ik op haar gedrag van te laat komen moest aanspreken. En zij speelde gewoon mee. Ik plofte op mijn stoel en schoof hem aan. Deed het beeldscherm van de computer aan en voerde mijn wachtwoord in. Haar ogen zagen me.
“Zo.” Begon ik zakelijk.
“Ik begrijp dat je ruzie had met je ehum… met Omi.”
“Het was meer een woordenwisseling.”
Ik keek haar streng aan. “Woordenwisseling of niet, je bent zelf verantwoordelijk voor het op tijd in de les zitten. Jongedame.”
Ze perste haar lippen naar binnen op elkaar en bij het loslaten maakte haar lippen en zacht plop geluidje. Ik moest me inhouden om niet mijn gedachten af te laten dwalen. Ik wilde haar zoenen. Gewoon omdat het kon. Maar het kon niet hier.
“Dat weet ik, mevrouw Montou. Echter zou die woordenwisseling vanochtend nooit hebben plaatsgevonden ware het niet dat ik vannacht nog bij u in bed lag.”
Ze vouwde haar handen zakelijk voor zich op tafel. Ze keek me strikt aan. Als docente had ik overwicht op mijn leerlingen. Ze keken tegen me op vanwege mijn kennis en of mijn leeftijd. Maar bij haar niet. Ik keek eerder tegen haar op en mijn kennis viel in het niet bij dat van haar. Mijn leeftijd leek ook op haar geen indruk te maken. Hoe we hier nu zaten, was alleen maar schijn, besefte ik me. Ik kon haar geen straf geven voor het te laat komen vanwege ons samenzijn vannacht. Dat kon ik niet verantwoorden naar haar maar vooral ook niet naar mezelf. Tenzij ze het zelf wilde, toch?

“Je was in slaap gevallen. Ik dacht dat jij nooit bij iemand sliep.”
“Wist u dat u slaapmurmelt.”
“Slaapmurmelt?”
“U murmelt, brabbelt, maakt onverstaanbare geluiden in uw slaap.”
“Ik heb nooit gezegd dat ik dat niet doe. Alleen dat ik niet snurk. Jij, aan de andere kant, hebt wel gezegd dat je nooit bij iemand sliep.” Ik had het idee dat mijn brein helderder was dan ooit. Aan het ietsje open gaan van haar mond en het langzaam slikken kon ik opmaken dat ze stiekem genoot. Die blik in haar ogen, uitdagend en inschattend tegelijk. Ze had eroverheen willen kletsen, afleiden. Niet bij mij, vandaag niet.
“Voor alles is een eerste keer.” Antwoordde ze onbewogen.
“Is dat dan een leugen, vraag ik me af…” ik bracht mijn hand naar mijn kin en staarde schuin naar boven.
“Het is geen leugen als men van plan was het ook daadwerkelijk niet te doen maar door een onvoorziene omstandigheid niet anders kon.”
“Dan was het eerder een wens, niet?”
“Een plan van aanpak.”
“Ja…Ja…en die onvoorziene omstandigheid was?”
“Moeheid.”
“Dat had je niet kunnen voorzien als je ’s avonds na een vermoeiende dag, om half twaalf in bed ligt?” vroeg ik haar liefjes.
Ze keek me verwijtend aan wat mij deed grijnzen.
“In mijn geval lig ik vaak om half twaalf nog wakker in bed. Zeer zelden slaap ik voor één uur.”
“Zeer zelden…maar wel eens dus. Er was dus een kans dat je in slaap zou vallen wat het een voorziene omstandigheid zou maken. Een zeldzame omstandigheid misschien maar wel een waar rekening mee gehouden had kunnen worden.”
Ze ademde even zwaar in door haar neus en balde haar handen tot één vuist.
“Een vergissing. Het was een vergissing om te denken dat ik niet in slaap zou vallen.”
“Een vergissing? Net was het nog een plan van aanpak. Ik kan wel merken dat je te weinig slaap hebt gehad. Niet helemaal helder. Hoe vind je mijn bed eigenlijk liggen? Om op in slaap te vallen, zo goed, niet?”
Ze ademde hoorbaar door haar neus. Ik was de rode lap die deze stier deed briesen. Ik kreeg allemaal kriebels in mijn buik. Haar zo plagen vond ik een heerlijk gevoel. En ze wist zich duidelijk met moeite in te houden.
“In door je neus, uit door je mond…Lieverd.” Plaagde ik haar.
Ze sloot haar ogen en zuchtte al blazend haar lucht eruit.
“Zo te horen heb jij heel goed geslapen, prinses.”
“Ik zat trouwens te denken…”
“Heel goed van u.” gromde ze.
Ik keek haar waarschuwend aan maar dat had weinig zin want ze had haar ogen nog dicht.
“Het thema voor het gala dit jaar is sprookjes. Hoe wil jij dat met die veren doen?”
Haar ogen gingen met een ruk open en keken mij direct fonkelend aan. Een grijns verscheen om haar mond. Ik voelde een golf van schrik door me heen gaan. Hoe deed ze dat toch steeds?
“Maakt u zich daar maar geen zorgen over. Er zijn meerder sprookjes met veren. Vrouw Holle bijvoorbeeld.”
“Vrouw Holle…”, die naam kende ik wel, “waar ging dat ook al weer over?”
“Als Vrouw Holle haar kussen schud tot de veren eruit vliegen, sneeuwt het op aarde.”
“En hoe zie je dat dan voor je? Ik bedoel, moeten we je dan optillen en door elkaar schudden?”
“U bedoelt een soort crowdsurfing?”
“Ik denk het, dat ligt eraan wat crowdsurfing is.”
“Dat is het dragen van iemand door een menigte tijdens een optreden waarbij de crowdsurfer boven de hoofden van het publiek wordt doorgegeven. Je draagt dus met elkaar het gewicht van de surfer.”
“Dan is dat inderdaad wat ik bedoelde.” Ik voelde me stom dat ik dat niet kende.
“U kunt zich beter zorgen maken over uw eigen jurk. Mevrouw Montou.” Zei ze met een trage en lage stem. Nu moest ik slikken.
“Ik vertrouw erop dat het netjes is en dat ik er als docent in gezien mag worden hier op school.” Ik probeerde het streng te zeggen maar ondertussen had ik kriebels in mijn buik.
“Oh, hier op school zullen ze u zien inderdaad.”
Mijn hartslag versnelde maar ik probeerde koeltjes te blijven.
“Ik weet nou nog niet of ik je straf moet geven voor iets wat je eigenlijk had kunnen voorkomen of dat ik het door de vingers zal zien.”
“Het is niet Belle of beest.” Ze grijnsde ondeugend.
“Als ik je straf zou geven dan moet ik eigenlijk toegeven aan de reden waarom je te laat was.”
“Het is ook niet Assepoester.”
“En dat zou weer betekenen dat het min of meer mijn schuld was…”
“Het is ook niet Doornroosje.”
“Omdat ik zag dat je sliep.”
“Het is niet…” ze stopte abrupt.
Ze keek even moeilijk en lachte toen kort maar vals. Haar hand ging vluchtig over haar kin. Ze verschoof op haar stoel en leunde naar voren met haar armen op haar tafeltje.
“Dan kunt u mij inderdaad geen straf geven want u had me wakker kunnen maken. U had het gesprek alsnog nooit kunnen laten plaatsvinden.” Zei ze triomfantelijk maar haar blik werd gelijk ernstig.
“Waarom heeft u me eigenlijk niet wakker gemaakt?”
“Je lag zo lekker te slapen.”
“Hoe laat?”
“Och, ik weet niet…rond een uur of één.”
“U wist dat ik niet graag bij een ander slaap.”
“Je lag echt lekker te slapen…”
“Rosalie…” zei ze dreigend.
“Oké, nou ja, ik wilde gewoon niet dat je weg zou gaan.”
Ik voelde dat ik een fout had gemaakt. Zij was juist de persoon die teruggekomen was en zich niet af liet schrikken door me.
“Ik weet het, dat was egoïstisch van me. Maar er is niets meer aan te doen. Het is gebeurd. Je krijgt geen straf. Niks aan de hand.” Ik wuifde met mijn hand en focuste me op mijn beeldscherm. Ik staarde naar de cursor op de blauwe achtergrond van het bureaublad. Ik voelde ineens de zenuwen door mijn lijf gaan.
“Er is wel wat aan de hand, Rosalie.” Zei ze na een korte stilte. Ze klonk bedroefd. Misschien dacht ze nu wel dat ik haar nog steeds niet geloofde en vertrouwde.
Ik keek haar weer aan en zag dat ze naar een appel in haar hand staarde.
“Ik slaap niet bij andere mensen met een reden.” Ze stond op en sloeg haar tas over haar schouder. Ze schoof haar stoel aan en bleef staan.
“Dus nu loop je weg?”
“U zult wel blij zijn dat ik niet slaapwandel”, mompelde ze.
“Wat is die reden dan?”
“Ik heb een belofte aan Omi gedaan. En net zoals dat jij graag wil dat ik me aan mijn beloftes naar jou toe hou, geldt dat voor een ander ook.”
“Dat wist ik toch niet!” ik vond mezelf veel te wanhopig klinken. Het was mijn schuld toch niet?
“Nee, Rosalie. Maar je wist wel dat ik niet van plan was om bij je te slapen.”
“Sorry… nee, ik bedoel. Grr. Dat was niet mijn bedoeling, oké! Ik was gelukkig met jou zo bij me in bed. Het was voor het eerst dat ik weer…na…Ik voelde me veilig en geliefd dat je er nog lag. Ik…ik had een nare droom over die brand en dat jij vast zat. Ik was verdrietig en vond het fijn te weten dat je levend en wel naast me lag te slapen. Daarom heb ik je niet wakker gemaakt.”
“Net was het nog iets anders.”
“Wat wil je nou horen, Julia?” verzuchtte ik. Ik had het gevoel dat ik het weer fout had gedaan.
“Alleen de waarheid.”
“Dat heb ik je net verteld! Bovendien vertel je zelf ook niet altijd alles.”
“Ik ben geen open boek, nee. Toen ik zei dat ik niet bij andere thuis bleef slapen vroeg je of ik bang was. Je vroeg niet om de echte reden.”
“Dus ik moet alles maar vragen om achter dingen te komen?”
Ze zei niks. Ze keek alleen maar naar me.
“Als jij me had gezegd dat ik je wakker moest maken als je in slaap zou vallen, had ik dat met alle liefde gedaan. Julia. Je kunt mij niet te schuld geven van het feit dat jij in slaap gevallen bent!”
Ze staarde troosteloos naar haar appel die ze tussen haar vingers hield.
“Je hebt gelijk. Het was mijn schuld. Ik zal beter opletten want het kan niet nog eens gebeuren.”

Ze kwam tot mijn grote verbazing naar me toegelopen.
“Dus je had een nare droom over de brand?”
“Ehum…ja…”
“Dat is vervelend, Rosalie. Heb je dat vaker?”
Ik was met stomheid geslagen omdat ze een stoel had gepakt en aan de zijkant van het bureau kwam zitten. Ik had verwacht dat ze weg zou lopen.
“Ja…niet meer zo veel als toen in het begin…” hoorde ik mezelf zeggen.
“Wat gebeurde er in je droom?”
Ze staarde me vriendelijk aan. Ik was zo in de war dat ik even niks uit kon brengen. Ik zag de genegenheid in haar ogen. Waarom had ik die verdient?
“Weet je nog wat er gebeurde?” vroeg ze me lief.
“Eh…”
“Ik zat vast tijdens de brand?”
“Ja…Ik was in mijn kantoortje, er werd pizza geleverd…Simon kwam een pakketje voor de buren brengen…toen ging het brandalarm af. Ik kreeg de deur van het kantoor niet open…er kwam een brandweerman me redden…ik wilde niet mee ik wilde op jou wachten. Jij bleek hoog achter een raam vast te zitten met rook achter je die je opslokte…” ik stopte even. Het beeld van vannacht verscheen vaag voor mijn ogen.
“Kiki en Lexie waren er ook... En toen werd ik naar de ambulance geduwd en daar was jij. In de douche… We gingen dansen en ik had ineens een dikke ijzeren ketting om. Ik was van jou… En je wilde weten hoeveel sneeuwballen ik wilde eten.”
Ik draaide mijn hoofd weg en het blauwe scherm van de computer was één grote waas.
“De hersenen zijn ’s nachts actiever dan overdag. Ze zijn dan druk met het verwerken wat we allemaal hebben meegemaakt. Jouw droom was een combinatie van herinneringen, angsten en wensen. En aangezien jij nogal veel gevoelens hebt, snel emotioneel wordt, is het niet zo raar dat die droom je bang maakte.”
Ik voelde haar hand die mijn arm aaide.
“Ja, nou…”, ik veegde snel mijn tranen weg, “daarom heb ik je dus niet wakker gemaakt.”
“Omdat ik anders weg zou gaan…Mag ik je mooie ogen zien, Rosalie?”
Ik kon haar maar met moeite aankijken. Ik schaamde me kapot.
“Als je me wakker had gemaakt was ik inderdaad weggegaan. Maar je weet ook heel goed dat ik terug kom. En als het aan mij ligt, verdwijn ik niet zomaar uit je leven. Als ik wakker was geweest dan had ik gezien dat je verdrietig was en had ik je nog even kunnen knuffelen.”
Haar hand rustte op mijn arm waar ze even in kneep. Een bemoedigend kneepje.
“Waar heb jij over gedroomd dan?”
“Ik droom meestal in herinneringen. Zelden maar dingen die niet gebeurd zijn. Zo droomde ik vannacht de herinnering aan de eerste keer dat ik bij je thuis kwam.”
“Toen je mij een knuffel moest geven omdat ik dat nodig had?”
“Nee, toen je met griep thuis zat en ik door Najara gestuurd was om onze poëzie te komen brengen.”
“Oh, ja…dat was inderdaad de eerste keer.”
“Je hebt me toen Keer op Keer geleerd.”
“Ja…Dat was de eerste keer dat je me vertelde dat je arts was. Ik geloofde er eigenlijk niks van maar had me toen erg alleen gevoeld dat ik het maar aannam en het spelletje had verder gespeeld.”
“Je bent niet de eerste die me niet geloofde.”
Ik zuchtte: “Nee.”
“Ik had toen drie keer gewonnen.” Zei ze met een kleine flauwe glimlach.
Oh, ja, zij had drie keer gewonnen. Nu wist ik het weer. Ze leek toen eerder teleurgesteld te zijn dan blij met haar winst.
“Je bent wel de eerste date die bij mij thuis geslapen heeft. En je bent de eerste bij wie ik geslapen heb, sinds ik Emma heb. Je bed ligt lekker.”
Ik begon te grinniken.
“Dus je schrok niet eens dat er een heks naast je lag te slapen?”
“Nee. Ik vond het schattig om te zien. Heksjes worden ook moe, zo blijkt…Ik zal je volgende keer wakker maken. Goed?” ik aaide met mijn hand over haar voorhoofd en haar haar.
“Ik wilde eerst nog tegen je aan kruipen maar ik durfde niet. Ik wist niet hoe diep je sliep.”
“Goed dat je dat niet gedaan hebt…Omi belde me vannacht, om drie voor half drie op, om te vragen waar ik bleef. Vanochtend hebben we het erover gehad dat ik mijn belofte verbroken had. Ik moest haar er op wijzen dat dit niet zo was. Ik heb immers de rest van de nacht thuis geslapen. Ze was er desalniettemin niet erg blij mee. Ze zal het niet laten rusten.” Zei ze wat stugger.
Ik wist even niet zo goed wat ik moest zeggen. Het was misschien wel haar eigen schuld dat ze in slaap gevallen was. Ze had het gewoon nodig gehad op dat moment. Maar als ik had geweten dat ze thuis een uitbrander zou krijgen van Omi, had ik haar zeker wakker gemaakt. Ik had haar willen houden en dat had haar ruzie opgeleverd.
“Wat kan ik doen, Julia?”
“Niks, het is mijn eigen schuld.” Ze nam een hap van haar appel. Ik zag dat ze een rilling kreeg, alsof ze het koud had. Ze leek ineens in gedachten verzonken te zijn.
“Julia?”
“Mijn eigen schuld…”, mompelde ze.
Ik staarde kort naar haar appel. Ik draaide haar hoofd mijn kant op zodat ze me in mijn ogen aan kon kijken. Ze was weer in de verte aan het staren. Haar ogen stonden donker.
“Julia, lieverd?”
“Hm.”
“Wat zie je?”
“Je kunt beter mijn vraag uit de doos halen voor je hem aan meneer van Lammeren geeft.” Ze knipoogde met een grijns.
“Dank je wel voor je ogen, Rosalie. Ik kom vanmiddag nog even bij je thuis.” Ze stond met een ruk op.
“Je…ja…Oké…”
“Eetsmakelijk zo.” Ze Zwaaide de stoel op z’n plek en liep met snelle passen het lokaal uit.

Ik wilde haar achterna rennen maar bedacht me. Het had geen zin om te zeggen dat ik vanmiddag naar de huisarts moest. Dat zou ze vast wel weten. Geen idee wat ze ook zou komen doen. We hadden voor zover ik wist, geen afspraak staan.

Ik richtte me weer op mijn computerscherm en staarde voor me uit zonder iets te zien. Ik vroeg me af welke belofte ze had gedaan naar Omi toe. Hoe dan ook, het was er eentje die ze niet wilde verbreken en dat vond ik netjes van haar. Al vond ik dat Omi zich veel te veel met ons bemoeide.

De doos! Dacht ik plots. Ik schoof hem naar me toe en zocht tussen alle briefjes de hare. Hoe verwen je een meisje?, Is anticonceptie slecht voor je?, Hoe veilig is vrijen met een condoom?, Hoe trek je een jongen die besneden is af?, Ik durf niet te pijpen/beffen, is dat erg? Het waren allemaal vragen waar ik vroeger ook wel antwoord op had willen hebben. En ik wist ze nu nog steeds niet allemaal. De volgende die ik pakte was de hare. Haar handschrift was duidelijk te herkenbaar. Welk seksstandje lijkt u leuk om samen te doen? Ik begon hardop te lachen. Fijn dat ze me even gewaarschuwd had voor ik de doos aan Maarten had gegeven.