Voorbij knooppunt Bankhoef konden we doorrijden. Héhé… ‘Even’ Nijmegen uitrijden was steeds een verrassing. De ene keer kon je vanuit het ziekenhuis zó doorrijden, de andere keer leek het alsof heel Nijmegen jouw kant uit moest. Er was geen peil op te trekken. Nou ja, we zaten droog en warm, dus…
“Hoe vond je het vandaag, Zelda?” “Spannend. Voor mij de eerste keer dat ik zo’n meeting meemaakte. Ik voelde me net een klein kind tijdens een ‘grote-mensen-verjaardag’…” Ze grinnikte. “Ik miste alleen mijn poppen, waarmee ik op zo’n moment rustig mee moest spelen.” “Ik zal Fred vragen of hij de volgende keer pop wil zijn, oké?”
Het grinniken ging over in een lachbui. “Fred nog wel… Een pop van meer dan 110 kilo. En mijn moeder dan mopperen: ‘Breng die poppen van je nou eens boven! Je laat ze steeds hier in de huiskamer slingeren. Ik breek m’n nek er nog eens over…’ Terwijl Fred ergens in een hoek tegen een kast aan hangt.” We lachten samen. “Maar dame: ook al begreep ik af en toe geen snars van: jouw stukje presentatie kwam er prima uit. Je stond daar niét als ‘de stagiaire’, maar je stond daar als iemand die wist waar ze het over had. En op de vragen een overduidelijk antwoord had. Je hebt zelfs Johan van Onzenoort overtuigd, iets wat tot voor kort volgens mij onmogelijk was.”

“Een hele aardige dokter, Kees.” Ik gromde. “Een maand geleden had je dat niét gezegd, Zelda.” Ze keek vragend. “Dokter van Onzenoort is traumachirurg, zoals je hoorde. Als jij nogal defect in het ziekenhuis aankomt, is hij de eerste die jou gaat behandelen. Botten weer goed zetten, ingewanden repareren, je koppie weer in elkaar zetten na een schedelbasisfractuur, eventuele glas- of metaalsplinters uit je body lepelen enzovoorts. En als dat allemaal goed is gegaan en je leeft nog steeds, mogen andere dokters het overnemen, elk met hun eigen specialiteit.
Maar: Johan van Onzenoort, Fred en ik hebben samen in Afghanistan gediend. Hij als traumachirurg, Fred en ik als simpele Infanteristen. We hebben elkaar daar nooit gezien. Echter: Johan heeft mijn groepscommandant, sergeant Grad Dekker, het leven gered…” Beknopt vertelde ik het verhaal van ons eerste vuurgevecht in Afghanistan en besloot met: “…maar goed; dát is dus de band tussen Johan, Fred en mij, Zelda.” Ze huiverde. “Wát een verhaal… Ja, ik wist dat er Nederlandse soldaten in Afghanistan waren, maar dat ze ook zo gevochten hebben…”
Ik snoof. “Bepaalde politici noemden het ‘een opbouwmissíe’. Zo werd het in het parlement ‘verkocht’ aan bepaalde linkse partijen om voldoende steun te krijgen. Maar om iets op te bouwen moet je eerst de lui die afbreken, opruimen. En dat kan alleen door vechten.” Ze keek me wat schichtig aan.
“Kees… Je zei dat Fred met zijn mitrailleur…” Ik knikte. “Ja, Zelda. Het gros van die twintig doden aan de kant van de Taliban kwam voor rekening van Fred z’n mitrailleur. Gelukkig maar, anders had jij nog steeds achter de kassa in de supermarkt gezeten. Dan was de naam Kees Jonkman te lezen geweest op een steen in Loenen; op de erebegraafplaats. En om plaatje compleet te maken: Ik was na het gewond raken van Grad Dekker plotseling de groepscommandant. Ik heb het commando tot vuren gegeven. En zelf ook… Nou ja, je snapt me wel, denk ik.” Ze knikte.

“Maar waarom had ik een maand geleden anders over die dokter gedacht?” “Omdat Johan van Onzenoort nogal last had van ‘Afghanistan’. Hij heeft daar ook mensen verloren, Zelda. Onder zijn handen zien wegglippen op de operatietafel. Nederlanders, Canadezen, Amerikanen, Afghaanse burgers, maar ook Taliban. En daar zat hij nog steeds mee. Wat ik heb gehoord is hij een briljant chirurg. Maar hij eiste van iedereen op zijn afdeling méér dan 100 procent inzet. En als iemand maar een piepklein foutje maakte, werd hij of zij he-le-maal verrot gescholden. Het personeel op de OK’s was báng voor hem. En dat is niet goed; op een OK moet je, net als in een gevechtssituatie op elkaar kunnen vertrouwen. Dus mensen meden hem als de pest.
We zaten op een gegeven moment te eten, toen hij eetzaal binnenkwam. Hij haalde zijn eten, ging aan een tafel zitten en begon te eten. Alleen. Het leek alsof hij een besmettelijke ziekte had. Ik heb hem toen aan ons tafeltje uitgenodigd; we wisten toen nét dat we samen in Afghanistan hadden gediend. En van het een kwam het ander. Ik heb hem nog nét niet uitgevloekt, maar het scheelde weinig. En hem gezegd dat hij hulp moest zoeken. En ráp.
Om een lang verhaal kort te maken: hij heeft zijn excuses aangeboden aan het personeel van de OK’s. En het schijnt dat de sfeer daar met sprongen verbeterd is. Eén van de kleine succesjes die het leven de moeite waard maken om te leven, Zelda.”

Ze knikte langzaam en zei toen: “Ik ben in een bijzonder bedrijf terecht gekomen, geloof ik…” Nu was het mijn beurt om te knikken. “Ja. DT is een bijzonder bedrijf. En niet alleen vanwege alle vakkennis die er aanwezig is. Ik kwam anderhalf jaar geleden daar werken als teamleider van de Piraten. Toen een stelletje eigenheimers van de eerste orde. Iedereen deed z’n ding en als het zo uitkwam werkten ze af en toe wel eens samen. Dat heb ik een paar weken aangezien en ik werd steeds kwaaier.
Op een gegeven moment heb ik de meute bij elkaar geveegd en een bijzonder stevig lesje ‘samenwerking’ gegeven. Maar goed dat we Mariëtte toen nog niet kenden; ik zou nú nog in de voorligsteun hebben gelegen vanwege alle krachttermen die ik toen gebruikt heb… Maar goed, die boodschap kwam wel aan en in de weken die volgden groeide men naar elkaar toe. En toen ik dat zag, heb ik alle Piraten, inclusief partners bij mij thuis uitgenodigd op een vrijdagavond.
Catering geregeld en toen zijn we in feite een team geworden. Iedereen kent elkaar goed, weet wat de sterke en zwakke punten van de anderen zijn en men vraagt elkaar om raad als je met een probleem zit waar je niet uitkomt. Intervisie is bij de Piraten geen ding wat op de agenda staat, maar gebeurt acht uur per dag. En een paar andere teams zijn ook zo begonnen te werken: Klaas en z’n club, Team Vlierbesthee en Pindakaas, het nautische team, backoffice… de andere twee teams laten het nog niet zo duidelijk merken, maar ik geloof dat het ook daar de goeie kant op gaat.
En het belangrijkste is: iedereen is belangrijk voor het bedrijf. Iemand die dat niet vindt vliegt er met een trap onder zijn kont uit. We hebben één keer meegemaakt dat iemand zich duidelijk boven anderen verheven voelde; die heeft niet eens een maand bij DT gewerkt.”

Zelda knikte. “Heb ik iets over gehoord van Denise. De voorganger van Ingrid, toch?” “Ja. In de tijd dat hij er werkte, wekte het woord ‘KAM-coördinator’ spontaan kots-neigingen bij me op. Gelukkig is dat nu anders.” Zelda knikte. “Ingrid is een schat. Vanaf het allereerste begin heeft ze me bij de hand genomen en heel veel geleerd. Ik ben een keertje bij haar thuis geweest en kennisgemaakt met haar vriend. Aardige knul.”
Ik knikte. “Adri. Heeft Ingrid verteld hoe ze elkaar leerden kennen?” “Jazeker! Op jullie bruiloft. En nét toen ze elkaar voor de eerste keer zoenden klonk er een stem dat het zou opvallen als hun borden leeg bleven tijdens de maaltijd… De stem van ene Jonkman.”
Ik grinnikte. “Ik was ze gaan zoeken, want ze werden inderdaad al gemist. Ze zaten achter de rododendrons, naast de oprit. En die bewogen, terwijl het bladstil was… Makkie. Ik heb ze verteld dat ze gezakt zouden zijn voor de camouflagecursus, de prutsers…” Ik draaide de snelweg af, Veldhoven in en even later stopte ik voor haar huis. Ze wilde uitstappen, maar ik hield haar tegen.

“Zelda, even wachten. Ik zeg het nú en hier, zodat je meteen kunt ontsnappen…” Ze keek verwonderd. “Ontsnappen… Hoe…?” “Jij zat vanochtend te grienen, toen je het had over je schooltijd. Dat jongens je niet interessant zouden vinden en zo. Ík zag vandaag een jongedame die met volle overtuiging een aantal hele slimme dingen te berde bracht. Dusdanig dat een levensgrote chirurg daar zwaar van onder de indruk was. Dat is volgens mij meer waard dan een oppervlakkig complimentje dat je haar zo leuk zit vandaag.”
Ze knikte. “Dank je wel. Maar ondanks dat…”
“Wil je me even laten uitpraten? En toen wij ons vanmiddag uit die groene operatiekleding hesen zag ik een jongedame met een prima figuurtje. Je hebt dat redelijk verborgen weten te houden met je spijkerbroeken en je truien, maar meid: er is helemaal niks mis met jouw figuur. En met je leuke koppie. Je bent een mooie meid, Zelda.”
“Dat zegt Pa ook altijd… Maar ja, dat zeggen alle vaders tegen hun dochters…” Ze keek me recht aan. “Dank je wel, Kees. Goed weekend!” “Jij ook Zelda. En bedankt voor je vertrouwen.” Ze knipoogde, stapte uit en verdween naar binnen.

Zo. Weer iemand even een boost gegeven. Soms nodig. En straks aan Joline opbiechten dat ik naar een jonge meid in slipje en beha had gekeken… Hoe laat was het? Half drie. Mooi, dan kon ik nog rustig langs de supermarkt, inkopen doen voor het avondeten. Wat zouden we eten? Ik had geen zin om uren in de keuken te staan, dus werd het spaghetti. Met eigengemaakte saus, dat dan weer wel. En een lekker puddinkje toe. Even later lagen er twee pakken spaghetti, wat tomaten, uien, wat kruiden, een pond gehakt en twee Mona puddinkjes in mijn mandje. Oh, en geraspte kaas natuurlijk… Twee liter melk erbij; ik wist niet uit m’n hoofd hoeveel melk we nog hadden. Ik rekende af en reed de laatste paar honderd meter naar huis.
Een appje naar Joline: ‘ik heb al boodschappen gehaald!’ Een minuut later: pinggg… ‘Zozo… in de baas z’n tijd? Ik vind hier wat van… majóór!!’ Ik grinnikte. Lekker ding… Ik borg de boodschappen op. Nu had ik mooi de tijd om de aangifte tegen mevrouw van Wijngaarden voor te bereiden.

Ik pakte het verslag van de vergadering erbij; daar stonden ook de namen van de aanwezigen op. Mooi, dan kon ik daaruit putten voor eventuele getuigen. Ik las het verhaal door en kreeg wel respect voor de notulist. Die had letterlijk de gehele conversatie weergegeven. Knáp! Voor de zekerheid belde ik het politiebureau en vroeg of een aangifte wegens smaad digitaal kon of in persoon gedaan moest worden. “Dat kan digitaal, meneer. Als u er een bruikbaar verhaal van heeft gemaakt, zijn wij er blij mee.” Mooi… Ik pakte de laptop en begon te typen. Eerst mijn personalia en die van Joline, toen die van mevrouw van Wijngaarden. Althans haar naam en voorletters en haar adres. Haar geboortedatum en -plaats wist ik uiteraard niet.
Toen in het kort de voorgeschiedenis en uiteindelijk haar beschuldigingen in de vergadering punt voor punt behandelend:
de uitgesproken beschuldiging ik mijn huis nooit zou kunnen bekostigen en dat Joline en ik wel lid moesten zijn van een criminele organisatie, gerelateerd aan drugshandel.
En de beschuldiging van polygamie? Waarschijnlijk niet relevant, maar ik zette hem er wél in.
En met betrekking tot haar beschuldiging van bedreiging schreef ik: ‘Iemand die mij, na twee duidelijke waarschuwingen, belet om mijn eigen huis binnen te gaan krijgt inderdaad te horen dat ze opzij moet gaan, omdat ik anders geweld ga gebruiken. Proportioneel geweld in de vorm van iemand opzij duwen, zodat ik de deur door kan die zij verspert.’
De buksen? Nou ja, wie weet wilde een politieman onze buksen zien. Dat mocht. Ik grinnikte. Wie weet zou het die jonge agent zijn die van Joline op z’n falie had gekregen toen we die inbreker hadden overmeesterd… Dat zou een goeie grap zijn.
De andere beschuldigingen: ik vermeldde ze wel, maar met de aantekening dat ze voor de politie waarschijnlijk niet relevant zouden zijn. Na een half uur had ik het verhaal wel compleet, inclusief de pogingen van meneer van Wijngaarden om, in opdracht van zijn vrouw, onder een aangifte uit te komen.
Ik vermeldde nog de personalia van mevrouw Geurts, de familie Kamer en de buren van mevrouw van Wijngaarden, als zijnde eventuele bronnen en getuigen en daarmee sloot ik het verhaal af. Scans maken van het verslag van de vergadering… Uiteindelijk legde ik het hele handeltje op papier klaar voor Joline om door te lezen. Als zij haar fiat gaf, zou ik het geheel opsturen naar de politie.

Hoe laat is het? Kwart over vier. Mooi, dan kon ik nog een uurtje op de bugel spelen. Dat werd een intensief uurtje, want Greet had me nogal pittig huiswerk opgegeven. En ditmaal de bugelpartijen van een aantal marsen. Heel iets anders dan Bach, Händel of een andere componist uit de barok… Maar na een aanvankelijk wat stroef begin begon ik er zowaar lol in te krijgen en vergat ik de tijd. Zodoende werd ik om half zes nogal overvallen door Joline, die samen met Charlotte, Margot, Gerben en Mocca binnenkwam.
“Lekker aan het spelen, schat?” Een lange zoen volgde. “Yes… Jullie zijn vroeg!” “Vroeg? Het is net half zes geweest, Kees.” Ik schrok. “Stik… compleet de tijd vergeten! Sorry. Ik ga als de bliksem koken!” Margot keek plagend. “Je zat weer eens in je bubbel, Kees?” Ik keek haar dreigend aan. “Gaan we zó beginnen, mevrouw? Ik was bezig om wat nootjes om te zetten in mooie muziek. Best wel moeilijk voor…” “…een lompe zandhaas”, vulde Charlotte droogjes aan.
Ik keek Gerben aan. “Doe iets! Die meiden zitten me gewoon te pesten!” Hij deed inderdaad iets: een vinger wees omlaag en een hand liet het getal vijf zien. “Meiden, Kees? Dát is je niet geleerd…” “Krijg de vinketering jij…”
Ik drukte me op. “Ik denk dat jullie intensief kennis gaan maken met mijn sambal, krengetjes. En jij ook, meneer van Wiers!” “Niks ervan! Jij gaat gewoon iets lekkers koken, zónder sambal! Heb je dat héél goed begrepen, Kees?” Joline ging tussen ons in staan en keek me strak aan. “Jawel freule… In de tussentijd mogen jullie je buigen over mijn concept-aangifte tegen een zekere mevrouw van Wijngaarden. Ligt op tafel.” “Nou, ik ben benieuwd, Kees. Ik heb zo links en rechts wat gehoord over een dikke trol hier in de flat…” Gerben grijnsde. “Lees maar, dan heb je het plaatje compleet. Gelieve niet over de tafel te kotsen, dank u wel. Dan kan deze chef zich bezig houden met het bereiden van de spaghetti.”
Een paar minuten was het stil in de voorkamer, toen hoorde ik: “Prima Kees. Niks meer aan doen. Vanavond nog versturen. Ze wilde oorlog? Nou, die krijgt ze.” Joline klonk vastbesloten. Even later klonken ook de zussen bevestigend. Gerben was als laatste klaar met lezen; zijn commentaar was nogal duidelijk. “Jullie hebben wel héél veel geduld gehad met deze dame. Van mij had ze na de eerste confrontatie al een dreun gehad…” “En dan had zij gewonnen, Gerben”, was Joline’s terechte commentaar. Een kwartiertje later kwam Rogier ook binnen en konden we gaan eten. Terwijl Joline, Margot en Charlotte opruimden, gaf ik Mocca te eten; daarna verstuurde ik de aangifte richting politiebureau Eindhoven.
Joline's commentaar was slechts voor één uitleg vatbaar. "Ze gaat er gierend spijt van krijgen, Kees. Deze mevrouw moet maar eens keihard met haar hoofd tegen een betonnen paal klappen. En die paal heet Kees Jonkman." Ik keek zuinig. "Ehh... schat: mijn paal wordt écht niet zo hard als beton als ik die mevrouw zie..." Een nogal minachtende blik was haar reactie, gevolgd door: "Laat ik het niet merken!"

Toen omkleden voor de dansles. Joline verraste me weer eens: de gebruikelijk wijde rok, ditmaal vuurrood, en met een strak zwart hemdje er boven. Daaroverheen een compleet transparante zwarte blouse met wijde mouwen. “Dit ziet er wel héél sexy uit, mevrouw Jonkman. Denkt u deze dansles nog te overleven? Ik vrees dat u door een aantal van de aanwezige heren zonder pardon meegesleurd wordt…” Ze lachte. “Daarom heb ik altijd een paar galante beschermers is de buurt. Natuurlijk mijn eigen ridder, mijn stoere broers, Fred natuurlijk en ik denk dat Gerben, Rogier en Henry zich ook wel zullen inspannen om mijn maagdelijk te…”
“Te laat!” riep ik en we grinnikten. “Nou ja, als die maagdelijkheid toch al ter ziele is… Dan maar genieten van die andere kerels, Kees.” “Niks ervan meisje. Er is er maar eentje die straks die mooie rok van je omhoog trekt. En die staat nu voor je.” Ze trok me tegen zich aan en we knuffelden even.
En zachtjes hoorde ik: “Ja. Lekker. Jouw warme handen over mijn lekkere benen. En er tussen…” Toen duwde ze me weg. “En nu stoppen, anders sturen we de rest weg naar dansles en gaan wij spijbelen.” Ik keek nadenkend. “Ja. En na de dansles komt de hele bende dan hier om te kijken wat er aan de hand is, nét als Kees en Joline naakt en bezweet liggen uit te puffen van hun derde orgasme… Nee, dat lijkt me geen goed plan, schoonheid.”
Ze gaf me een stomp. “Engerd. Met je morbide fantasie. Kóm, tenue-inspectie. Jij inspecteert de dames, ik de heren.” “Oei… Lekker, mevrouw!” Ze keek streng. “Visueel! Je houdt je steriele ziekenhuistengels maar thuis!” We wachtten in de kamer tot de anderen binnenkwamen: Gerben en Rogier ook netjes in pak, Lot en Mar in mooie rokken en blouses. “Dat ziet er mooi uit, dames en heren… Aan de kleding kan het niet liggen!”
Joline lachte breeduit. Ik wees op Gerben z’n schoenen. “Hé Piraat, daarmee heb jij ergens door het zand en de blubber gelopen. Poetsen tot ze glimmen; majoor Jonkman controleert je schoenen zo dadelijk!” Hij mopperde wat, maar pakte mijn schoenpoetssetje aan. “Op het balkon, Gerben. Ik wil geen zandbak in de kamer!” Joline keek streng. Gerben maakte de fout die de meeste mensen maakten: insmeren met schoensmeer en meteen proberen uit te poetsen. Dan gaan je schoenen nooit echt glimmen. “Daar heb je nog niet zoveel ervaring mee, geloof ik?” Gerben schudde zijn hoofd. “Ik draag meestal linnen schoenen, geen leer.”
“Nou let op dan: insmeren met schoenpoets. Ook de naden, want anders gaan die lekken. Dan de eerste schoen neerzetten en de ander insmeren. Daarna de eerste schoen uitborstelen, en dat doe je met een schone borstel! Niet met de borstel waarmee je de modder en het zand er heb afgeborsteld, dan krijg je weer krassen op het leer. Borstelen tot het handeltje glimt. Dan de andere schoen: idem. En als finishing touch: de handel nog even opwrijven met een dot nylon. In dit geval: gedragen panty’s van mijn geliefde. Dat is hun laatste lotsbestemming, voordat ze in de kliko verdwijnen. Húp, aan ’t werk!”
Ik ging weer naar binnen. “Gerben is nu bezig met jouw panty’s schat.” Joline zag mijn knipoog en antwoordde droogjes: “Oh, dat mag hij wel. Ik hoop dat hij ervan geniet.” Margot keek gealarmeerd. “Wát?” We gaven geen antwoord en ze deed de deur open. “Wat ben jij aan …” Verder kwam ze niet; ze draaide zich om en sloot de deur weer. Ik kreeg een boze blik. “Rotzak. Mij zó op stang jagen met Joline d’r panty’s…”
We lachten haar uit. Lot en Rogier moesten natuurlijk ook weten wat er gebeurde en Rogier zei even later: “Jolien… Mag ik jouw volgende panty’s?” Om schoenen te poetsen natuurlijk…” Ze keek smerig. “Echt niet! Je vraagt het maar aan je eigen vriendinnetje! Die heeft er ook genoeg.” Hij keek zielig naar Charlotte en die knikte. “Ja. Maar ik bewaarde ze niet; als ze kapot waren gingen ze meteen in de vuilnisbak. Nou ja, dat gaat nu dus veranderen, begrijp ik…”
Gerben kwam binnen. “Zo. Volgens mij kan dit de toets der kritiek wel doorstaan.” Joline keek nauwkeurig en schudde haar hoofd. “Onvoldoende, meneertje. Deze schoenen kunnen niet wat Kees met z’n nette uniformschoenen wel kan. Kees?”

Ik grinnikte. “Op de ochtend van mijn bevordering, lang voordat jullie in beeld waren, kleedden wij ons aan en poetste ik mijn nette militaire schoenen. En deed een stap richting Joline die zojuist haar bekende oranje rok had aangetrokken. En ik zei: “Sexy slipje, mevrouw…” En toen ze nogal appelig keek, zei ik, terwijl ik naar mijn écht glimmende schoenen wees: “Ik poets mijn schoenen altijd met Kiwi, mevrouw. Daarna kreeg ik een paar scheldwoorden naar mijn hoofd die ik hier niet zal herhalen.” “Goed idee, Kees! Ik ga ook eens een paar nette gladde zwartleren schoenen kopen, denk ik…”
Rogier grinnikte naar Lot en die schudde haar hoofd. “Dan denk ik dat ik vanaf dat moment alleen maar in broeken ga lopen, meneer van der Vlist.” Joline wees naar de deur. “Er uit. Ik wil op tijd bij Carlos en Juanita zijn. En Rogier: als je Lot haar slipje wil zien: gewoon netjes vragen. Nadat je haar een grote bos rozen en een zak dure bonbons hebt gegeven, natuurlijk. Kan er nu wel af, van je nieuwe salaris.” “Als ik dat de afgelopen weken had gedaan, Jolien, stond ons hele huis vol met rozen en puilde de voorraadkast uit van de dure bonbons… Het kan ook zonder, heb ik gemerkt.”
Lot gaf hem een boze blik. “Je bent een vreselijke krent en een opschepper, Rogier van der Vlist!”

We liepen de deur uit. Mocca trippelde lekker mee en een kwartiertje later werden we door Juanita welkom geheten. Ze bekeek ons waarderend. “Jullie zien er mooi uit, dames en heren. Dat zien we graag.” “Jij trekt ook best volle zalen, Juanita”, zei Gerben droogjes en ze lachte. “Inderdaad. Bijna elke avond, Gerben.” “Zo, die heb je weer te pakken, vriendje”, giebelde Margot. “Niet te scheutig met complimenten naar andere dames hé?”
Even later kwamen Rob, Ton, Melissa en Clara binnen… En ik moest even met de ogen knipperen. ‘The Red Twins’ hadden weer een stunt uitgehaald: Claar en Mel hadden exact dezelfde kleren aan en zich identiek opgemaakt. Zelfs hun schoenen, nagellak, panty’s… alles was hetzelfde. En ze liepen achter Rob en Ton aan, niet ernaast of gearmd, zoals gewoonlijk. Zelfs ik kon ze niet uit elkaar houden. En ze zeiden niets dus aan hun stem kon ik hen ook niet herkennen.
Juanita bekeek het kwartet met een twijfelende blik op haar gezicht. “Jullie zijn wel héél erg, dames. Hoe kunnen we jullie nu eerlijk punten geven? Daar gaan we iets voor regelen, want dit kan zo niet.” Ze liep naar Carlos en smoesde even met hem. En Carlos keek naar de tweeling en begon te grijnzen. “Die zit een gemeen plan te bedenken, schat”, fluisterde ik tegen Joline. “Ik geloof het ook… Die meiden mogen wel oppassen!”
Wat het plan was werd even later duidelijk: Juanita begon een praatje met de tweeling en Carlos tekende bliksemsnel een ‘1’ en een ‘2’ op hun handen. “Wat doe je nou?”, gilde… Aha, dat was Claar. Grijnzend zei Carlos: “Dit is etalageviltstift, dames. Watervast en héél moeilijk te verwijderen. Als jullie ons denken te foppen: Carlos en Juanita zijn niet voor één gat te vangen hoor.”
Juanita lachte hen uit. De tweeling keek sip en Mel mopperde, terwijl ze naar de ‘1’ op haar hand keek: “Verdorie… Staan we de hele avond voor joker…” Rob omhelsde haar. “Ik had jullie gewaarschuwd, schatje. Maar nee hé, niet luisteren naar je machinist… Eigenwijsneus.” We lachten hen demonstratief uit en ze keken wat sip.

Even later, voor de feitelijke les begon zei Carlos: “Dames en heren. Even een uitleg hoe het volgende week gaat, als jullie ‘afdansen’. Natuurlijk zien we dan graag dat jullie er mooi uitzien. Decorum, weten jullie nog? Er zitten hier wat anderen op de stoelen naast de dansvloer: collega’s van andere dansscholen. De heren krijgen een nummer op hun rug gespeld…” Hij grijnsde even “…bij de dames zou dat jammer zijn van hun jurk, maar bovendien hebben de dames soms een jurk met een blote rug aan en dan moeten we die nummers met punaises in het rug timmeren. Schijnt wat pijnlijk te zijn.
U danst dan in wat kleinere groepen, zodat de juryleden uw bewegingen goed kunnen zien. Vier paren maximaal op de vloer. U heeft dus de ruimte. Gebruik die dan ook; bij sommige dansen zijn mooie, ruim uitgevoerde, bewegingen prachtig om te zien en heerlijk om te dansen. We gaan het vanavond een beetje oefenen. Ook nu: maximaal vier paren op de vloer, de rest mag zich ‘jurylid’ voelen. En een van de dansen moet u met een ander dan uw vaste partner dansen.” Hij lachte. “Dat doen we expres, om aan de jury te laten zien dat u ook met een ander goed uit de voeten kan. Andere dansscholen zijn daar wat huiverig voor; Juanita en ik niet. ten slotte danst u ook elke avond een wisseldans, dus u bent wel wat gewend. Juanita en ik gaan nu even de viertallen indelen en u nummers geven. De dames mogen die op de ruggen van de heren spelden.”
De nummers waren steeds 1, 2, 3 en 4, maar liepen in decimaal op. Dus ook 11, 12, 13 en 14, 21, 22, 23 en 24. Enzovoort. Mel en Claar werden gescheiden: Mel kreeg samen met Rob nummer 21, Claar met Ton even later nummer 33. Samen met Fred en Wilma, Rogier en Charlotte en Claar en Ton waren wij dus de ‘serie 30’.
Fred zuchtte opgelucht. “Poeh, Kees. We hebben mazzel. Hoef ik ten minste niet met Angelique te dansen, maar iemand van ongeveer m’n eigen postuur.” Clara keek hem aan. “Nou, meneer van Laar… Ik denk niet dat ik ooit ‘uw postuur’ ga krijgen! En mocht ik ooit neigingen in die richting krijgen, ga ik wel even naar Kees z’n dinsdagavond hardloopclubje!” Het kwam er vinnig uit, zoals ik Claar kende. Maar Fred was niet voor één gat te vangen.
“Jaja… en jij gaat, acht maanden zwanger, hardlopen bij je broer? Ik geloof er niks van, mevrouw-nu-nog-Jonkman nummer één met je grote mond.” Clara keek hem boos aan, wij schoten in de lach. En Joline vulde aan: “Tja, Claar… En dan zul je nét zien dat je zwanger bent van een drieling… Een buik van hier tot Tokio en dan een Coopertestje lopen? Hoewel het uitzicht me wel aardig lijkt: ik zie het je niet doen, schat.”

Clara zuchtte diep en keek Fred aan. “Wat ben jij eigenlijk een enorme rotzak!” “Dat ‘enorm’ klopt wel, zussie, maar ik ben het niet eens met dat ‘rotzak’.” Ze snoof. “Ton, zeg er wat van!” Ton schudde zijn hoofd. “Echt niet. Twee levensgrote majoors op hun donder geven? Ik wil graag nog wat langer bij de Infanterie blijven, schat.”
Claar snoof, Fred en ik gaven elkaar een ‘High five’. Juanita eiste onze aandacht op. “Dames, heren… We gaan beginnen het eerste octet op de dansvloer graag!” Dat bestond uit Angelique, Henry, Marije en een man van een jaar of dertig, maar wel eentje die slechts iets groter was dan zij. Ik had zijn naam wel eens opgepikt: Karl. Margot en Gerben en Charlotte en Rogier waren de andere twee stellen. De muziek startte: een Argentijnse dans. Redelijk opzwepend, waarbij de dansers de bewegingen ‘groot’ moesten maken. Juanita zei er wat van tijdens de dans en Fred grinnikte.
“Voor Marije en haar danspartner een probleempje, Wilma. Voor Angelique en Henry trouwens ook.” Wilma zei niets, keek hem alleen maar aan tot hij mopperde: “Oké, oké… Ik weet mijn plaats weer. Bitch!” Joline boog zich voorover en keek Fred aan. “Kijk jij uit voor je oren? Je zit een héle goeie vriendin van mij voor ‘bitch’ uit te maken… Da’s nogal gevaarlijk.”
Fred zuchtte en ik klopte hem op de schouder. “Niet doen, makker. Mijn echtgenote heeft gelijk: even doorgaan en het doet pijn.” Hij bromde wat en we keken we naar de dansers. Met name naar Marije. Haar danspartner Karl danste ook uitstekend; samen vormden ze één geoliede machine die over de hele dansvloer schoof. “Dat ga ik zo niet fiksen, Fred…” Hij schudde zijn hoofd. “Ik ook niet. Hoewel ik veel beter ben in het ‘groot’ maken van mijn bewegingen natuurlijk.” Zowel Joline als Wilma schoten in de lach. Zachtjes, om de dansers niet te storen. En Mocca liet zich ook even horen: Een zachte 'wolvenhuil'. met zijn kop in zijn nek. Ik aaide hem. "Brave hond, Mocca. Maar even stil zijn nu."
Na die tango volgde een langzame Rumba. Iets minder heftige bewegingen, wél veel draaien. “Dit lijkt me wel leuk straks, schat…” zei ik tegen Joline. Die keek verwijtend, boog zich naar me toe en fluisterde: “Jij ziet dan toch niks van mijn benen, ventje. Je bent veel te druk bezig om niet over je eigen benen te struikelen.”
Ik fluisterde terug: “Nou, van jouw benen zie ik wellicht niet zo veel, dat klopt. Maar van Claar en Lot daarentegen… En vlak Wilma niet uit.” Twee blauwe laserstralen spoten me tegemoet, gecombineerd met maar één gesist woord: “Smeerlap!” Claar keek ons aan. “Houden jullie je een beetje in? We worden verondersteld de dansers te beoordelen!” Schijnheilig zei ik: “Daar was ik mee bezig, Claar. Met name de vrouwelijke dansers. Maar mevrouw Jonkman-Boogers vond daar het nodige van.”
Joline keek Clara aan. “Vertel ik je straks wel. Daarna heb je mijn toestemming om hem, samen met Melissa te vierendelen.” Claar wreef al in haar handen… De volgende dans was een vlotte Weense wals, en de laatste, waarbij de partners moesten wisselen, een statige Engelse wals. Henry en Karl wisselden van plaats; wel zo verstandig.

Margot zag er op de dansvloer prachtig uit. Niet alleen haar kleren, maar ook… haar figuurtje, haar hele uitstraling, de lach op haar gezicht was niet gespeeld, maar écht. En ik was niet de enige die het opviel: Melissa boog zich naar Lot toe. “Ik zie een prachtige zus van je op die dansvloer die vreselijk veel plezier heeft!” Lot wees naar ons. “Hun werk, Mel. En niet alleen van hen, maar jullie allemaal. En Joline vulde aan: ”Dat moet je straks dan ook aan Gerben vertellen, Mel. En aan Rogier. Die hebben daar een veel grotere bijdrage aan geleverd dan wij.” “Zal ik doen…”
Ik knipoogde naar Joline. “Goed antwoord, schat.” Een glimlach kwam retour. De vierde dans was ten einde en de dansers namen met een buiging afscheid van de dansvloer. Carlos en Juanita hadden rond de dansvloer gelopen, een klasblok in de hand. “Straks evalueren we de diverse paren, dames en heren. Het volgende achttal op de vloer graag…” Die begonnen met een Weense wals van Strauss. En dat was een andere dan bij het eerste stel! Ik boog me naar Joline toe. “Verdorie… Ik had gedacht dat ze bij elk stel dansers wel dezelfde muziek zouden laten horen… Niet dus!”
Ze glimlachte liefjes. “Dan improviseer je maar wat, Kees. Kun jij, als het om muziek gaat, prima. En oh ja: en thuis vijf keer opdrukken natuurlijk.” Ik zuchtte. “Daar improviseer ik ook wel wat voor, schatje.” En in haar oor fluisterde ik: “Weet ik een héél leuk plekje voor…” Een minachtend brommetje kwam retour.

Tien minuten later mochten wij ‘de arena betreden’. Zo voelde het ten minste wel voor mij. Dansen? Oké, dat kon ik ondertussen best wel aardig, zeker samen met Joline. Maar nu, met drie andere paren onder de kritische ogen van alle medeleerlingen én die van Carlos en Juanita… Dat was toch andere koek.
In mijn hoofd dreunde ik achter elkaar steeds het ritme en de stapjes. “Eén – twee - drie, één – twee - drie… andere voet voor – draai – één – twee – drie… Ik kreeg een boze blik van Joline. “Hé! Sta ik met een robot te dansen of hoe zit ‘t? Ontspannen, Kees en lach eens! Je kijkt alsof je Adema in je armen hebt!” Dat maakte me wakkeren ik moest inderdaad lachen. Mijn gedachten maalden even rond.
Het is maar dansles, Kees. Geen verdediging van je dissertatie of een gevecht met Talibs… Verdomme, altijd die hang naar perfectie… Het zál hoe dan ook goed gaan, en als het even kan moet ik de beste zijn. Ik betrapte me er op dat ik dat gevoel van de middelbare school nog steeds bij me droeg…
De volgende dans probeerde ik wat meer te ontspannen. En ja, dan gingen er dingen soms niet zo goed, maar ik genoot er meer van. En ik lette meer op Joline, die dat op prijs stelde. Regelmatig kreeg ik een brede glimlach te verwerken, dat was dan weer fijn… De derde dans mocht ik met Clara doen; Joline met Ton. Die twee rooiden het wel… samen hadden ze meer dan acht jaar scholing gehad in Dansschool Boogers. En met Claar in mijn armen kon ik ook ontspannen; zij danste ook niet perfect, maar het voelde wel vertrouwd. “Hé rooie… Je danst lekker.” “Jij ook, Kees. Hadden we veel eerder moeten doen, broertje. Op de klasseavonden van de middelbare school bijvoorbeeld. Of op feestjes in Eindhoven…” Ze lachte gemeen. “Mel en ik samen met jou dansen. Daar hadden je studiegenoten het nodige van gevonden, denk ik!” Ik grinnikte. “Ja, en dan lekker klef met jullie beiden samen tongen, midden op de dansvloer? Ja, dan had ik de volgende dag wel wat vragen moeten beantwoorden, ja.”
Al kletsend ging de dans veel sneller voorbij dan de eerste en voor ik het wist draaide Joline weer in mijn armen. “Ha! Het mooiste meisje van Veldhoven… Hoi schat.” De muziek startte: een Engelse wals. Rustig, nogal statig en ruimte genoeg om er iets moois van te maken. “Dit gaat een stuk beter dan net, Kees.” Joline keek me lief aan en ik knikte. “Ja. Tijdens de eerste dans had ik last van prestatiedrang. Het moét goed gaan! Totdat ik me realiseerde dat het geen verdediging van een dissertatie was, maar een examen van een dansschool. En er niks van af hing. Daarna kon ik ontspannen. En Claar had ook nog wat lollige ideetjes, dat ontspande ook wel…”
Ze kneep haar ogen samen. “Wat voor ‘lollige ideetjes’ had die rooie furie nu weer?” “Vertel ik thuis wel, schat. Tijdens het opdrukken.” Joline proestte het uit en maakte een misstap. “Héhé… Gelukkig maakt de Koningin van de Dansvloer ook een foutje… Vallen mijn blunders niet zo op.” Ze keek even doordringend. “Pas jij op?”

Even later waren we klaar met onze vier dansen en kon ik opgelucht plaats nemen aan de kant. Het was ‘redelijk’ gegaan, vond ik. Met een drankje in de hand bekeken we de laatste twee sessies. Ik was duidelijk niet de enige die met een opgelucht gevoel de dansvloer verliet, zag ik. Juanita en Carlos liepen naar het midden van de zaal en Juanita nam het woord. “Zo, dames en heren…” Ze keek rond en lachte. “Ik zag een aantal stellen die nogal nerveus waren! Maar… Da’s nergens voor nodig geweest. Jullie hebben het er allemaal goed afgebracht. Sommigen zelfs uitstekend. Wij kunnen onszelf een klopje op de schouder geven dat we jullie op dit niveau hebben gebracht. Carlos…?”
Die klopte Juanita op haar schouder en Juanita deed hetzelfde bij Carlos.
“Nu dit ceremonieel geregeld is… We gaan jullie paar voor paar wat tips en aanwijzingen geven, mensen. Een paar dingetjes, niks schokkends. Jullie hebben je hier prima doorheen geslagen; volgende week zal het een stuk makkelijker zijn!” Paar voor paar kreeg wat aanwijzingen; inderdaad niks spectaculairs, eerder kleine tips.

Het commentaar over Claar en Mel zorgde voor een lachbui: Carlos keek hen aan. “De dames Jonkman… Ik weet nog steeds niet welke met wie danste; voor hetzelfde geld zijn jullie voor de gelegenheid van partner geruild. Hierbij een gratis advies van Juanita en van mij: doe dat de rest van de avond cq nacht maar niet.” Toen het lachen enigszins verstomd was zei Rob nogal duidelijk: “Mijn broer Ton en ik hebben wat meer mogelijkheden dan jullie om de dames goed te kunnen identificeren, Carlos. Meer zeg ik er maar niet over.”
Melissa keek hem dreigend aan. “Pas jij een beetje op, Robbie Boogers?” Weer een lachbui. Even later waren Joline en ik het onderwerp. “Joline Jonkman… Tja, wat moet je daar nou van zeggen? Bijna perfect, op één kleine misstap na tijdens de Engelse wals. Nou ja, dat gebeurt volgende week niet, denk ik. En Kees Jonkman: allereerst: kijk een wat vrolijker tijdens het dansen. Je wordt verondersteld dit leuk te vinden! Tijdens de eerste dans leek het alsof je vanavond heel slecht had gegeten. Daarna ging het een stuk beter, ook het dansen. En tijdens de derde dans, met een van die twee rooie feeksen, had je gewoon lol, zagen we. Dát willen we volgende week graag zien. Afgesproken?”
“Ik zal volgende week steeds met een van mijn lieve en vooral schattige zusjes dansen, Carlos.” Naast me klonk een grom en ook Rob en Ton keken dreigend. “Ik geloof dat jullie wat moeten uitpraten, Kees. Met je vrouw en met je zwagers. Maar dat doe je maar ik je eigen tijd. Oh ja: volgende week mag Mocca ook mee de dansvloer op. Lijkt ons wel aardig: een Labrador die een statige Engelse wals danst." Juanita lachte ons uit.

Fred en Wilma van Laar… The beauty and the beast, zo is jullie bijnaam ondertussen als we het ’s avonds laat over jullie hebben…” Fred gromde: “Hebben jullie het ’s avonds laat over ons? Laat ik niet merken dat dat negatieve dingen zijn, anders kom ik ’s avonds laat even langs. En of jullie dan al in bed liggen of niet boeit me op dat moment niet zo erg, geloof ik.”
Juanita lachte liefjes. “Beste Fred: een paar weken terug zei Carlos nog tegen mij: hoe in vredesnaam is het mogelijk dat die grote beer zo soepel kan bewegen? En zo geruisloos? Je zou verwachten dat hij tijdens een pittige tango te horen zou zijn: bonk – bonk - bonk… Maar niks daarvan. Hij glijdt heel soepeltjes, bijna als Marije, over de dansvloer terwijl…”
Ze werd onderbroken door een massale schaterlach. Naast me hoorde ik: “Fred als Marije… Hahaha… Om te gillen!” Angelique stikte bijna van het lachen. Toen het geroezemoes enigszins was weggeëbd, vervolgde Carlos: “Fred miste alleen nog de beugel die Marije in had toen ze hier begon.”
“Kan ik zo regelen, Carlos”, zei Wilma droog. “Eén harde tik met een steeksleutel op zijn gezicht, bezoekje aan de orthodontist en volgende week heeft hij een beugel.” “Doe maar niet, Wilma. We zetten hem volgende week wel even op de weegschaal, dan weten we zeker wie Fred en wie Marije is…” Juanita lachte weer liefjes naar Fred. Ik fluisterde: “Dan is het te hopen dat die weegschaal niet digitaal is… Anders is hij in staan om daarmee ‘wat te hannesen’ zoals hij dat noemt.” Joline gniffelde.
Ondertussen was Carlos verder gegaan. “maar… Meneer en mevrouw van Laar: u heeft het beiden uitstekend gedaan. Volgende week net zo graag. Dan bent u één grote advertentie voor onze school!”

“Nou zorg dan maar voor reclameposters op posterformaat, Carlos. Misschien passen ze nog nét op…” Melissa’s stem. “Hé rooie… Kijk jij een beetje uit?” gromde Fred. “Anders zorg ik dat je volgende week héél goed van die zus van te onderscheiden bent. Door je rose loopgips, potdomme.” Vingers, handen…
Zuchtend ging Fred plat en drukte zich vijf keer op. “Wat is dit, Fred?” Wilma antwoordde. “Bij het bedrijf waar een aantal van ons clubje werken, is het de gewoonte dat je, na het uitspreken van een krachtterm of een verwensing even boete doet in de vorm van vijf keer opdrukken. Ik moet zeggen: het aantal krachttermen in huize van Laar is het afgelopen jaar nogal verminderd.” “Nou, dat lijkt me wel wat om dat hier ook in te voeren, Wilma…”
“Niks ervan Gringo”, zei Juanita meteen. “En wij de helft van de lestijd kwijt zijn omdat er weer eens zo’n vent op de voeten van z’n meisje is gaan staan? Echt niet, ben jij belazerd… Ze zoeken het maar mooi uit.” Ze gingen verder met het volgende paar: Angelique en Henry. Ook die kregen complimenten, met name Henry.
“In het begin een echte houten Klaas, maar nu: Je hebt er gevoel voor, Henry.” Hij kreeg zowaar een rooie kop. Zo liepen ze alle cursisten stuk voor stuk langs. Hier een kwinkslag, daar een compliment, soms een kleine aanwijzing… Maar niemand werd ‘tot zijn enkels afgefakkeld’. Ook niet verstandig, want dat scheelde volgend jaar wellicht inkomsten…

Met de evaluatie ten einde schoven een aantal lui nog even aan bij de bar. Joline keek me aan. “Gaan we naar huis, Kees?” In haar ogen zag ik beloften en ik trok haar tegen me aan. “Even nog sociaal wat drinken, schat. Als we er nu wéér stiekem vandoor gaan, weten we zeker dat de hele meute binnen tien minuten op de stoep staat. Ik ken er een aantal.”
Joline giechelde. “Ja, ik ook. Ze zijn er toe in staat. Dan maar even afzien met een wijntje.” Een snel zoentje volgde en ik hoorde in mijn oor: “Dan word ik misschien wat losser…” Ik knipoogde. We schoven aan bij de bar en wisselden wat onzin uit met Ton en Claar.

Een andere danser, een jonge, nogal populair doende knul van een andere groep, kwam achter ons staan en zei tegen Ton: “Nu moet je me eens vertellen hoe jullie, jij en je broer, deze dames kunnen identificeren. Want mij lukt het niet.” Clara keek Ton kort aan en ik wist wat die blik betekende: ‘Je houdt het netjes!’
Ton zei heel droog: “Sorry. Dienstgeheim.” “Dienstgeheim? En wat mag dat dan wel inhouden?” “Dat is geheim, dat zei ik toch?” Ton probeerde het luchtig te houden, maar de knul dramde door. “Gelul, met je geheim.” Hij wendde zich tot Clara. “Kom maar met mij mee, dan merk je pas wat genieten is. En anders probeer ik het wel bij je zus, of die blonde schoonheid hier.”
Clara’s ogen spoten vuur. “Echt niet. Ga weg, daar doe je het verstandigst aan.” En Joline voegde er aan toe: “En jij denkt dat deze blonde schoonheid haar echtgenoot inruilt voor jou?” Ze boog zich naar knul toe.
“Zal ik je eens een mop vertellen? Let op...
Weet je wat een knul van 16 voor zijn verjaardag aan zijn ouders vraagt?” Ontkennend hoofdschudden. “Een scheerapparaat.
En wat hij vraagt als hij 17 is? Toestemming om zijn baard te laten staan.
En zijn grootste wens op zijn 18e? Voldoende haar om zijn baard te laten staan. Dááág knul…”

Van diverse kanten werd hij nu uitgelachen en hij kon niet anders dan er met een smerig gezicht tussenuit te knijpen. “Dat heb je wel héél netjes opgelost, Jolien…” Melissa knikte waarderend en Clara knuffelde Joline even. “Dank je wel, schat. Het had weinig gescheeld of hij had een stel nagels in z’n gezicht gehad. Nu is alleen zijn ego naar de ratsmodee.”
Joline giechelde. “Ben ik goed in. Al bijna anderhalf jaar op kunnen oefenen… Nietwaar, Kees?” “Tuurlijk, schat. Maar ik ben blij dat je me, ondanks die baardgroei, toch niet wilde inruilen, schat.” Ik kreeg een lieve knipoog retour. We dronken onze drankjes rustig op, terwijl we nog even na kletsten over het ‘tentamen’. Toen stond Joline op. “Kom, meneer met je zware baardgroei. We gaan van het weekend genieten. Dames, heren: we zien jullie, hetzij zondag in de kerk, hetzij maandag bij DT, hetzij volgende week tijdens het examen.
Ik heb er zin in! Mocca: let's go!”

We liepen naar buiten en stapten in. De knul was in geen velden of wegen meer te zien en dat zei ik dan ook tegen Joline. “Mooi. Geen zin in nóg meer ellende. Mevrouw van Wijngaarden is al erg genoeg. Waarom ben ik in hemelsnaam met jou getrouwd, Kees Jonkman?” Ik keek even opzij. “Daar kom je straks in bed snel achter, Jolientje. Ik kan het je nu niet laten zien; we rijden nu door de bebouwde kom van Eindhoven. Straks, in bed zal ik het je wel even uitleggen.” Ze gniffelde. “Nou, maak me gek dan…”
Tien minuten later reed ik de auto de garagebox in. Mocca nog even uitlaten...

In de lift stonden we even te zoenen, toen stopte die. “Kom, jonkvrouw. Ik trek u mijn burcht in, haal de ophaalbrug op en ga me vreselijk aan uw sexy lichaam vergrijpen. Tot u alleen nog maar sterretjes ziet.” In tegenstelling tot wat ik verwachtte kwam er geen spottende opmerking, maar een lief: “Dat lijkt me heel lekker, mooie ridder. Ik verlang naar uw spies, die mij doorboort.”
Proestend deed ik de liftdeur open. “Lekkere meid…” Eenmaal binnen sloot ik de deur en zette meteen het alarm er op. “Zo. Wil jij nog wat te drinken, schat?” “Deze freule lust wel een wijntje.” “Gaan we regelen! Rood of wit?” “Rood. Lekker vurig… Past wel goed bij mijn rok en mijn stemming.” “Ohlala… Dat belooft wat, freule!” Ik dook de keuken in schonk de wijn in. Een paar blokjes kaas er bij en voor Mocca een kauwstaafje, dan was die ook tevreden en zat niet steeds met z'n bruine neus aan de kaas te snuffelen...
“Kijkt u eens, mevrouw? Uw wijntje, met wat door uw eigen vader goedgekeurde kaas: belegen.” Ik ging naast Joline zitten en kuste haar. “Dank je wel, Kees. Lekker. Ga ik van genieten. En daarna van jou.” Ze trok haar rok wat op. “Ik ga je verleiden, tot je jezelf niet meer kunt beheersen.”
“Hmmm… Dat lijkt me lekker, schat. Maar ga je zelf dan ook genieten?” Ze leunde tegen me aan. “Dat doe ik nú al. Lekker tegen je mooie lijf.” Ik keek haar aan. “Mijn mooie lijf? Zo mooi is het allemaal niet, schat. Jij bent veel mooier.”

Ze zuchtte en keek me aan. “Kees Jonkman: als jouw wettige echtgenote tegen jou zegt dat jij een mooi lijf hebt, dan is dat zo. Ik heb elk plekje uiterst nauwkeurig verkend en minutieus onderzocht: jij hebt een mooi lijf. En een mooie kop. Mooier dan toen ik je net kende; toen keek je over het algemeen ernstig en soms zelfs somber.
Nu lach je veel vaker en heb je over het algemeen een opgewektere uitdrukking op je gezicht. En daar geniet ik van.” Ze besloot deze verklaring met een zoen. Toen de glazen leeg en de kaas op was, keek Joline me aan. “Kom, lover. Mee naar ons bedje. Ik wil je.” “Daar zeg ik geen nee tegen, sexy vrouw. Want je ziet er uit om op te vreten.” Joline commandeerde Mocca op zijn kleedje en de hond rolde zich op.

Ze trok me mee naar de slaapkamer en deed de deur dicht. En de gordijnen. Ik keek vragend. “Ja, de gordijnen dicht. Ik wil je helemaal voor mezelf, Kees Jonkman. Doe dat mooie pak uit; alleen je boxer aanhouden. En je gezicht naar de muur; ik ga je verrassen.” Een lief lachje kwam mijn kant uit. Ik draaide me om en trok mijn ‘danspak’ uit. Overhemd en T-shirt konden in de was; die roken nogal naar zweet. “Zal ik even douchen, Joline? Ik merk dat ik nogal heb lopen zweten…”
“Nee”, kwam het resolute antwoord. “Straks gaan we wel even douchen. Zonde van het water, zweten doen we zo meteen ook wel.” Even was het stil. “Ik wil je voelen, Kees. En proeven. Ruiken. Alles van jou. Want jij bent lekker. Mijn lekkere vent, schatje.” Even was het stil, toen voelde ik haar tegen mijn rug aan en haar handen gleden om me heen.
“Kijk naar me, Kees.” Ik draaide me om. Joline had haar rok aangehouden, maar het zwarte hemdje en haar BH uitgedaan. Maar die transparante zwarte blouse sierde haar bovenlichaam. Ik zag haar borsten er doorheen; haar tepels goed zichtbaar. Ze zette een voet op een van de stoelen en trok haar rok wat op. Haar lange, sierlijke benen werden zichtbaar. “Kees… Wil je met me vrijen? Mij bevredigen zoals jij dat alleen kan?”
Ik knikte; mijn keel was zo droog dat ik even niets kon uitbrengen. Ze pakte mijn hand en leidde me naar de badkamer. Daar stroomde het water al dampend in het bad. “Da’s voor straks. Nu eerst… Kóm, schat… Laat me genieten van mijn knappe man… Met lekkere natte spelletjes.” Haar stem was zacht.
Ze pakte een paar grote badhanddoeken en legde die op de grond. “Ga liggen, Kees en kijk naar je geile vrouw.” Ik ging op mijn rug liggen en Joline knielde boven me: een been aan elke kant van mijn hoofd. Ze trok haar rok op, zodat ik recht tegen haar slipje aan keek. Ze had lange nylons aan; de boorden kwamen bijna tot aan haar slipje. “Ik ga mezelf bevredigen Kees. Lekker over jou heen klaarkomen. In dit dunne slipje. En dan mag je me proeven. En likken… strelen… voelen…”
Ze was al begonnen: één hand gleed snel over haar slipje, de andere gleed tastend over haar borsten en zocht haar tepels. “Ahhh… Lekker schaamteloos mezelf vingeren, schatje… En weten dat jij kijkt en niks liever wil dan ook klaarkomen… Maar daar moet je nog even mee wachten… want ik wil….ohhh… lekker! Want ik wil dat jij straks… over me heen spuit… Ik ben dan je zaadmeisje… Net zoals jij nu mijn… Ahhh… het komt, Kees! Ik kom lekker klaar! Lekker over jou heenspuiten! Lik dat geile slipje van me!”
Ze trok mijn hoofd tussen haar benen en ik voelde haar trillen. “Lik me! Lik je geile freule! Proef mijn geile… kút!” Ik kwam iets naar boven en Joline duwde mijn hoofd tussen haar benen. “Lik me! Lik me klaar!” Ik wilde niets liever! Ik duwde mijn gezicht tegen haar natte slipje en begon hevig te likken. Haar trillen ging over in schokken en ik proefde warm, zilt vocht. “Lekker, schat…” “Niet kletsen, maar likken… Voelen, vingeren… bevredig me!”
Ze wreef haar kruis over mijn gezicht en ik werd nat van haar heerlijke vocht. “Ahhh… Lekker geil klaarkomen…” Haar slipje was nu helemaal doorweekt en ik kon haar mooie poesje er doorheen zien: een smal streepje goudblond haar vlak erboven en dan haar opgezwollen lipjes, glimmend van haar vocht. Ik streelde er tussen, langzaam van boven naar beneden en weer terug… Ze kwam wat overeind en trok met wat moeite haar slipje uit.
“En nu mijn naakte kut likken! Met je tong er in, en met je vingers… Voel mijn lekkerste plekje, dan kom ik nóg een keer… Ohhh… Lekker!” Ze schokte toen ik twee vingers bij haar naar binnen bracht. Ik zocht haar G-spot en streelde die hevig. Joline begon te bokken, haar benen spreidden zich nog verder en ik hoorde: “Vinger mijn geile kut! Lekker hard en diep… Lekker klaarkomen over jou heen… Lekker hoerig…”
Ze zakte wat achterover en ik tilde mijn benen op om haar te ondersteunen. “Kom maar lekker klaar, geile meid… Lekker nat en schaamteloos, met je mooie benen helemaal zichtbaar en je geile kut helemaal open, vlak voor me… Je bent een geil sletje, Jolien. Een vreselijk geil, hoerig sletje!”
Bij het laatste woord tikte ik op haar clit en ze explodeerde bijna. “Hmmm…. Heerlijk… Hmmm…. Ik…kom… Ik spúit!” Een straal vocht kwam tussen haar lipjes vandaan en spoot in mijn hals. “Lik me! Lik mijn geile hoerige meisjeskutje! Proef me!” ze trok mijn hoofd weer tussen haar benen en ik likte haar, diep tussen haar warme lipjes.
Toen begon ik laag te brommen en Joline gilde. “Kéés! Dat is zo lekker! Trilt door mijn hele buik heen… Ik kom nóg een keer, geile vent… Je maakt me…. Aaaahhh!!!” Weer kwam er een golfje vocht uit haar natte poes en ze maakte onsamenhangende geluidjes.
Toen liet ze mijn hoofd los en rolde van me af. “Ahhh… Je hebt me helemaal gek gemaakt met je mond… en je tong… je vingers… en je lekkere gebrom… Kom hier jij!” Ze kuste me hevig. “Zó lekker… Ik ben wel vier keer klaargekomen, schatje. Je bent heerlijk om mee te vrijen!”

“Jij ook Jolien. Een heerlijke geile, prachtige vrouw die zich helemaal laat gaan…” Ze glimlachte lief. “Bij mijn vent kan ik dat, Kees. En nu: nu wil ik dat jij je laat gaan. Lekker klaarkomen bij jouw geile vrouw. In je geile vrouw. Kom, néém me! Ik ben nu helemaal van jou, schat…” Een lange tongzoen volgde en toen hoor ik zachtjes: “Wat wil je? Zeg het maar en ik doe het…” Ik kwam overeind. “Lekker in het bad, Joline. Met jou op me. Woman on top. Ik wil je zien als ik diep in je klaar kom. Je voelen. Betasten…” Ik trok haar rustig overeind. “Ga maar lekker in het bad liggen, Kees.”
Ze giechelde. “Je hebt je boxer nog aan! Lag er niks in de knel?” Ik schudde mijn hoofd. “Het was wel een beetje krap, maar dat werkte prima om… ehhh… een en ander niet uit de hand te laten lopen. Anders was ik al lang klaargekomen, schoonheid.” “Ik zal je wel even helpen.” Ze trok mijn boxer uit, ging op haar knieën zitten en keek op. “Goed kijken, schatje…”
Ze nam mijn paal in haar mond en haar tong gleed er langzaam omheen. Toen liet ze los. Maar goed ook, anders was ik meteen al klaargekomen. “De druk is hoog, merk ik wel…” Ze lachte en wees op het bad. “Er in jij. Dan zal dit meisje jou eens verwennen. En als je klaar komt: Niet waarschuwen, ik voel het wel, lieve schat.”
Ik ging in het bad liggen. Joline stapte er ook in en bleef even boven me staan. “Streel mijn benen, Kees. Lekker mijn mooie benen nat maken, onder mijn rok voelen, me betasten… Geniet er van!” En dat deed ik! Haar nylons waren al snel doorweekt toen ik haar lange benen voelde en toen ik in haar knieholtes streelde kreunde ze. “Da’s niet eerlijk, schat. Ik wilde jou verwennen…”
“Samen genieten is veel leuker, Jolientje. Dat weet je ondertussen toch wel?” Haar meisjesstemmetje antwoordde. “Ja meneer, maar dit is zó lekker… Ik voel dit tot heel diep in mijn poesje… Dit gaat fout, meneer… Ik moet heel nodig plassen!”
Ze klonk paniekerig. “Lekker plassen dan. Laat het maar lopen, dat vind ik wel lekker…” Ik pakte de zoom van haar rok en duwde haar rok tussen haar benen en begon haar poesje te strelen. “Lekker in je rokje plassen, Jolientje… Lekker geil… Ik wil het voelen en ruiken…” “Ahhh… Meneer…ik kan het niet meer ophouden… Ohhh… Voel mijn kutje nat worden!”
En dat voelde ik niet alleen, ik zag het ook. Tussen haar benen vormde zich een natte plek die snel groter werd. Ruw wreef ik haar rok tussen haar benen en Joline’s ogen rolden. “Nu…laat… u me… wéér…Ahhh!!” Ik had een tik op haar billen gegeven. “Laat me je kut zien! Trek je rok omhoog en spreid die geile benen!”
“Ja… meneer…” klonk het bibberend. Ze gehoorzaamde en de laatste druppels kwamen tussen haar lipjes vandaan. “Ik wil je neuken, meisje. Lekker je natte, geile kutje binnendringen… Laat je maar zakken op mijn harde pik.” Ze kreunde. “Zo geil als je dat zo zegt… ‘binnendringen’… mijn poesje reageerde meteen!” Ze pakte mijn paal beet. “Die wil ik in me voelen spuiten!”
Ze dirigeerde hem naar haar natte poes en liet zich er overheen zakken, nog steeds met haar benen wijd uit elkaar. “Kunt u het zien, meneer?” Ik knikte. “Ja. En voelen. Ik ben nu halverwege, meisje. Halverwege je geile kutje… Voel jij dat ook?” Met haar ogen dicht knikte ze. “Dieper…” hoorde ik zachtjes. Ik stootte omhoog en ze kreunde. “Lekker! Lekker neuken nu! Ik wil u voelen spuiten…” Ik pakte haar borsten vast en kneep zachtjes in haar harde tepels.
“Lekkere borsten heb je… in dat geile transparante bloesje. Daar maak je mij ook geil mee…” Ze giechelde. “Dat weet ik, meneer. Ik weet dat u geil wordt van transparante blouses en nylon om mijn benen… En dat vind ik zelf ook lekker… Wacht eens…” Ze pakte haar rok die nu op het water dreef en met haar rok streelde ze over mijn borst en tepels. “Lekker?” hoorde ik zachtjes in mijn oor. “Heerlijk… Hiermee haal je me met een rotgang… over de streep… schatje!”
Ik begon haar nu hard te neuken en als reactie daarop voelde ik haar poesje knijpen. “Lekker klaarkomen, Kees… Lekker diep in me spuiten… Zuig aan mijn borsten, voel mijn mooie lange benen…” Ze hitste me op, streelde me met haar rok, met haar benen, met haar tong in mijn nek… “Kóm maar! Lekker spuiten in mijn geile kut… Ik wil het allemaal voelen… JA! Lekker! Ik voel je spuiten, geile vent! Toe maar! Lekker…”

En ik spoot niet, het voelde alsof ik uit elkaar spatte! Harde stralen, diep in haar warme, natte zachte en melkende poesje… Na een minuut zakte ik achterover, totaal óp. En Joline kwam voorzichtig op me liggen. “Lieve, heerlijke man van me… Je hebt me heerlijk verwend…” “En jij mij ook, schat. Wat kan jij me vreselijk opwinden…”
We kusten elkaar lang en knuffelden. Armen om elkaar heen, Joline’s benen streelden de mijne, onze tongen verwenden elkaar… Een kwartiertje later gingen we uit het bad. Nog even kort onder de douche, afdrogen en schoon goed aan: daarna kropen we lekker onder het dekbed.
“Kees?” “Hmmm?” “Ik trek morgenavond misschien wel schaakkleren aan. Wat vind je daarvan?”
“Lekker… Wil geile Jolientje weer schaakles krijgen? Het arme wicht. Wordt ze eerst ingemaakt op het schaakbord en daarna hevig genomen op de draaiende centrifuge.” Joline kwam overeind. “Over dat ‘inmaken op het schaakbord’ wil ik nog wel een woordje met je wisselen, vriendje! Je zult je handen vol hebben aan Jolientje.”
Ik knikte. “Zeker weten! Aan haar ondeugend korte plissérokje, haar nét niet doorzichtige bloesje, haar lange benen met haar panty ondeugend ónder haar slipje en die schattige witte sokjes met kanten randjes…” Naast me klonk een zucht. “Ik zal het arme wicht voorbereiden. Morgen. Nu eerst lekker slapen.”
Ze giechelde. “Naast mijn privé ridder. Met z’n spies.”

Een lange zoen volgde, toen lagen we lekker tegen elkaar aan. Wie het eerste sliep wist ik niet meer.