Ze glipte achter hem langs, met haar knappe koppie als een rode boei en haar lippen op elkaar geperst in een ingehouden lachje.
Het beviel hem niets, maakte hem ongelooflijk onrustig. Hij was als eerste de woonkamer van de vakantievilla binnengestapt met lood in zijn schoenen en een verpletterend schuldgevoel op zijn schouders. Het was alsof op te biechten wat niet uit te leggen was, de enige wijze was om zijn familie ooit nog onder ogen te komen. Maar nu hij daar stond in de deuropening, een dwaze nepgrijns van de zenuwen op zijn gezicht en weke benen van het peinzen, leek uit de school klappen werkelijk wel het allerslechtste idee dat er bestond.
En zijn nichtje was zomaar achter hem langs gegleden, die stomme, ingehouden meisjesgrijns op haar gezichtje. Een ingehouden proest die bijna hóórbaar leek te zeggen: nee, ik vertel het niet.
Met haar gezicht gaf ze al half antwoord op een vraag die niemand had gesteld.
De tieneronhandigheid die hem zojuist nog aan haar had opgewonden, maakte hen nu beiden kwetsbaar. Want nu ze zo schichtig en bijna mysterieus langs hem was geschoten, haar armen verlegen voor haar lichaam en haar wangen donkerrood, met kleine stappen van haar blote voetjes kon een opmerking nauwelijks uitblijven.
En toen ze haar telefoon van de eettafel griste, die daar dan al die tijd gelegen moest hebben, greep zijn zwager het meisje bij haar pols.
"Je bent even weg geweest, jongedame," zei haar vader, zijn zwager.
Zijn hart verzakte toen ze even aarzelde, onzeker lachte en wegkeek, een rossige lok achter haar oor streek.
Alsjeblieft Amélie, dacht hij bij zichzelf. Nu is niet het moment om dicht te klappen. Waag het niet. Maar méér dan een bescheiden lachje door haar wipneusje kwam er niet, terwijl ze nog eens de lok wegstreek en de blik van haar vader ontweek.
"Vind je dat soms leuk ofzo?" vroeg de man, terwijl hij een keer aan haar dunne arm trok om tot haar door te dringen. "Iedereen bezorgd laten zijn?"
Iedereen was stil. De vier jongens, de vier meiden, hun ouders, en Amélie. Een ijzige stilte, die werd doorbroken door de onderdrukte glimlach van het meisje die hem zojuist nog zorgen had gebaard.
Mij kun je niks meer maken, leek het ingehouden lachje van het meisje te zeggen. Maar daar doorheen schemerde nu haar onzekerheid. Ze gaf een opstandig rukje aan haar arm, maar het was meer voor de show dan dat ze werkelijk los probeerde te komen.
Zijn zwager probeerde zijn door indringend te kijken door te dringen tot zijn dochter, die slechts even tevoren betast was door haar oom. Maar het meisje leek zich te onstpannen en negeerde met een betrekkelijke rust de strenge blik van haar vader.
En pas na enkele ogenblikken van ongemakkelijkheid, die de tiener beter leken af te gaan dan hij had verwacht, was het nota bene zijn jongste zoontje geweest die zijn oudere broer had aangestoten.
"Tieten," had hij nauwelijks hoorbaar in het oor van zijn broer gefluisterd, een sensatiebeluste grijns op zijn gezicht.
Tim had zijn broertje aangestoten, zijn kaken op elkaar geklemd.
"Doe normaal," had hij gesist. De rest van het gezelschap kreeg het maar half mee.
"Ja maar..." had Mees geprotesteerd.
"Ik weet het!" siste zijn broer iets luider, die nu de aandacht trok van Benthe aan zijn ene kant en de moeder van Amélie aan zijn andere kant.
"Maar ze heeft geen beha meer!" giebelde de jongste van de twee broertjes, terwijl hij zijn schouders op trok en wild schopte met zijn benen.
Benthes ogen werden groot, en die van Amélies moeder nog groter.
Haar stoel schoof terug en leunend met haar handen boog ze over de tafel. Haar blik flitste in de richting van de ontzaglijke borsten van haar jonge dochter, die inderdaad vrijelijk in het lila topje hingen, waarbij het enige verschil met anderhalf uur geleden was geweest dat de cups – die zich eerder duidelijk hadden afgetekend onder het dunne textiel, nu afwezig waren.
"Heeft ze..." prevelde zijn zus, terwijl ze haar stoel nog verder naar achteren schoof en in drie stappen bij haar tienerdochter was. "Heeft ze echt geen beha aan?"
En nog vóór Amélie of wie dan ook kon antwoorden of reageren, trok ze het decolleté van het tienertopje naar zich toe en keek naar binnen.
Onmiddellijk trok het meisje het topje uit haar moeders handen. Als door een adder gebeten veerde ze terug.
"Mam!" sneerde ze giftig. Ze werd nog roder dan ze al was geweest. Haar grote borsten gingen heen en weer, terwijl ze de ogen van het voltallige gezelschap er nu op gericht wist.
De grond zakte onder zijn voeten vandaan. Hij greep de rugleuning van de fauteuil bij de televisie om zijn evenwicht niet te verliezen. En als niet alle ogen gericht waren geweest op het meisje dat vol ongemak nog altijd bij de eettafel stond, had iedereen kunnen zien dat er iets loos was.
Toen flitsten de ogen van zijn zus zijn kant op.
Dit is het moment waarop ze me gaat beschuldigen – schoot door zijn hoofd, terwijl zijn zus hem aankeek. Ze haalde adem.
"Rem!" riep ze in zijn richting. Hij hapte naar adem. "Weet jij wat ze heeft gedaan?"
Een moment waarop de woorden één voor één tot hem door drongen.
"Weet jij wat ze heeft gedaan?"
Hij moest snel reageren, had slechts een oogwenk. Maar de woorden van zijn zus.
Met moeite probeerde hij al zijn verstand bijeen te rapen.
Of hij wist wat ze had gedaan. Of hij dat wist.
Dat was toch geen beschuldiging? Ze vroeg informatie van hem. Ze vroeg hem haar te helpen begrijpen waarom haar dochter met beha het vakantiehuisje had verlaten, en zonder terug was gekomen.
Ze zag hem als een betrouwbare informatiebron. Een hulplijn.
Kennelijk was het geen moment door haar hoofd geschoten dat hij hier juist alles mee te maken had. Dat hij de reden was waarom haar puber geen beha meer droeg toen ze thuiskwam. Maar ze had geen idee. Ze had werkelijk geen idee. Het was niet eens in haar op gekomen.
En als hij een robot was die opnieuw werd opgestart, trok het bloed weer richting zijn hoofd, stopten zijn oren met suizen en veerde hij op.
"Ze..." stamelde hij eerst nog. "Dit is... zo was het toen ik haar tegenkwam."
Heel even wisselde hij een blik uit met de zestienjarige. De ontzetting over de gluurpartij van haar moeder was nog van haar knappe sproetengezichtje af te lezen.
Aan haar lichaamstaal zag hij niets dat een reactie leek op zijn halfbakken verklaring.
Het meisje had haar telefoon in haar achterzak gestoken. Ze had niemand aangekeken, terwijl haar stem brak en ze begon te lopen in de richting van de deur van de woonkamer.
"Oké, en nu ga ik."
De kleine puber stoof stampvoetend de kamer uit.
Mees hield achter haar rug zijn handen voor zijn kleine borstkas, alsof hij twee grote borsten had. Zijn broer grinnikte. Simon en de andere Tim ook. Maar dit keer werd er door de meisjes niet meegelachen.



~



Vrijwel direct daarna was hij naar de badkamer op de eerste verdieping gegaan om zich af te trekken. De boog was te strak gespannen. De geilheid nog altijd te prominent aanwezig. Hij merkte dat hij amper in staat was om een fatsoenlijk gesprek te voeren, en dat hij een bijna onbedwingbare aandrang had om naar de meidenslaapkamer te gaan.
Het zou hartstikke fout zijn gegaan als hij de druk niet van de ketel zou halen.
Hij trok zichzelf af op de verse herinneringen aan de onzekere tiener die hij zo volstrekt onbehoorlijk had betast. Aan de geheugenis van de enorm grote, lichtroze puberborsten die hij op en neer had laten gaan, alsof hij groenten woog in de supermarkt.
Aan haar lichte tepelhoven en haar kleine tepeltjes...
Hij kon de gedachte niet eens afmaken. Met een geweldige ontlading kwam hij klaar in de wastafel. Een ingehouden kreun, zijn voorhoofd tegen de spiegel. Het had nog geen halve minuut gekost.
Zijn hoofd tolde en zijn hart raasde.
Hij richtte zich op en keek zichzelf aan in de spiegel.
Rotzak, dacht hij, nu de geilheid oploste en zijn verstand weer de overhand kreeg. Ongelooflijke rotzak.

In de hoek van de badkamer lag een klein tasje op de grond. Hij draaide zich om, hurkte en raapte het op. Tienermake-up. Misschien was het wel van háár. En plotseling voelde hij een melancholische mix van medelijden en ongelooflijk veel houden-van opwellen in zijn onderbuik.
Het idee dat dit jonge meisje, vers op de middelbare school, dit kleine tasje met make-up bij elkaar had gekocht van haar schamele centjes. Het idee dat ze zich hiermee mooi probeerde te maken voor... ja, voor wie eigenlijk?
Het voelde zo ontoereikend, en tegelijk zo lief.
Zo ontroerend.

Hij moest haar excuses aanbieden.
Het kon hem niet schelen dat hij er daardoor slecht op zou kunnen komen te staan. Hij was het dit lieve meisje verschuldigd. Hij was te ver gegaan. Hij was de volwassene. Dan moest hij ook verantwoordelijkheid nemen.
Hij keek zich aan in de spiegel.
Het moest gebeuren, en hij zou het direct gaan doen. Nu was ze nog alleen.
En hij haalde de badkamerdeur van het slot en sloop de overloop op.

Onder de slaapkamerdeur van de meiden scheen een streep van licht. Hij spitste zijn oren.
De zachte stem van Amélie, zeker weten. Het was onmogelijk om haar te verstaan, maar hij hoorde dat ze aan het praten was. Kalm, rustig.
En toen een mannenstem. Hij bevroor. Spitste zijn oren.
Ook kalm. Kalmerend bijna. Geruststellen.
Ze praatten met elkaar.
Zijn zwager?
Hij luisterde beter. Kwam net iets dichterbij.
Nog een stap.
Hij kon nu... ja.
Nog een halve stap extra.
Ja, nu kon hij iets verstaan.
Hij hield zijn adem in.
Hij luisterde.

"Het is echt allemaal goed bedoeld," zei de mannenstem. Gevolgd door een korte stilte.
"Ja, maar..." klonk de stem van Amélie.
"Geen maar, Amélie."
Een meisjeszucht.
"Ja, en het..."
"Op die manier is het gewoon een máár, jongedame."
Een nieuwe stilte.
"Je bent zestien, Amélie. Voor jou voelt het misschien alsof je al volwassen bent, maar je bent pás zestien."
Een stilte, een zucht.
"Geen wonder dat je moeder en ik soms bezorgd om je zijn. Je bent onze eerste en oudste dochter."
Gegniffel, hij vermoedde van het meisje.
En weer een stilte.
Hij haalde kort adem door zijn mond. Geruisloos.
"Maar die beha," sprak zijn zwager toen zachter, bijna fluisterend. "Daar schrok ik wel van hoor."
"Pap," hoorde hij Amélie zachtjes bezweren.
"Wij weten ook niet hoe dat opgevat moet worden.
Een nieuwe zucht.
"Misschien is er gewoon een logisch verhaal, hè Amélie. Maar je kunt je moeder en mij toch niet kwalijk nemen dat we een beetje op je letten."
Een stilte. Iets langer nu.
"Je had er toch eentje aan toen je wegging?"
"Ja."
"En nu. Heb je nu nog een beha aan?"
Het kraken van een bed.
"Hmm?"
De stem van het meisje.
"Pap.. die..."
"Ja?"
"Ik heb die buiten gewoon uitgedaan," klonk ze plots vastberadener.
Het bed kraakte weer even.
"Buiten uitgedaan?"
Een tel stilte.
"Zat lekkerder."
Gemompel van zijn zwager.
"Dat heb ik nog nooit van jou gehoord."
"Ik heb er ook nooit met je over gepraat, toch."
Nog eens het kraken van een bed.
"Nu nog steeds niet dus?" vroeg zijn zwager.
"Nee," vuurde het meisje direct terug.
Hij fronste zijn wenkbrauwen.
Aanvankelijk had hij zich bezwaard gevoeld om stiekem te luisteren, maar nu was hij vooral nieuwsgierig.
"Wat een vreemd iets allemaal," klonk de stem van zijn zwager.
Niets zeggen over ons, dacht hij bij zichzelf. Niets zeggen. Niet vertellen wat er gebeurd is. Allemachtig, Amélie, hou toch je mond.
"Maar geen gekke dingen dus?" vroeg de mannenstem.
Een meisjeszucht.
"Papaa..."
"Dat mag een vader gerust vragen."
Geluiden van ongenoegen.
"Dat móét een vader soms zelfs vragen."
"Ja maar pap..." wierp het meisje tegen, met een hint van schuldgevoel in haar stem.
"Geen ge-maar!" siste zijn zwager nu met enige irritatie in zijn stem. "Je denkt dat je al een hele meid bent, maar je bent nog hartstikke jong. En je gedraagt je als een onmogelijke puber."
"Niet."
Een zucht.
"Ik denk dat je héél blij mag zijn dat we op vakantie zijn, jongedame. Want je gedrag is ècht onacceptabel. Daar gaan we het thuis nog wel over hebben."
"Prima."
Het klonk compleet ongeïnteresseerd.
Gekraak van het bed. Enkele voetstappen.
"Pas wel een beetje op jezelf," hoorde hij toen de stem van zijn zwager, direct aan de andere kant van de deur.
Als een speer draaide hij zich om en deed twee stappen terug in de richting van de badkamer, die hij net op tijd binnen kon glippen om zijn zwager te ontlopen.

Voeten op de krakende trap. Trede voor trede. De voeten van zijn zwager. Wachten. Wachten tot hij beneden was.
De deur van de woonkamer, het geluid van de kinderen en hun ouders. En de deur die gesloten werd. Het geluid verstomde. Stilte. Hij op de badkamer, zijn nichtje enkele meters verder op de meidenslaapkamer. Ze had geen idee dat hij er was.
Moest hij gaan? Was dit het moment? Moest hij nu zijn excuses gaan maken? Was dat niet het meest logisch? Was er ook maar één geldige reden om het uit te stellen?
Hij keek naar zichzelf in de spiegel.
Nee, die was er niet.


Hij had twee keer op de slaapkamerdeur geklopt en gewacht tot hij iets hoorde.
"Ja?" klonk een jonge meisjesstem van de andere kant, en hij had de klink naar beneden geduwd en zijn hoofd door de deuropening gestoken.
"Hé," had hij zachtjes gezegd. Het had exact zo vriendelijke geklonken als het was bedoeld.
Ze zat op één van de bedden, op een roze dekbed. Haar rug tegen de muur, haar knieën opgetrokken. Haar telefoon hing nonchalant in haar rechterhand.
"Hé," had ze zachtjes geantwoord. Het klonk lief en moe, terwijl ze hem aankeek. Haar blik leek – als hij iets moest kiezen – verslagen.
"Mag ik binnenkomen?"
Ze glimlachte terwijl ze haar oogleden neersloeg.
"Jawel."
Hij deed twee stappen naar voren, tot hij in het midden van de meidenkamer stond.
"Mag ik..." vroeg hij, terwijl hij onhandig naar de rand van haar bed gebaarde.
Ze glimlachte nogmaals met haar blik naar beneden en veegde een kussen van de rand van het bed weg.
Ze keek hem aan en knikte.
Hij ging zitten. Het bed kraakte. Hij slikte, vouwde zijn handen in elkaar, ontvouwde ze weer en wreef zijn handpalmen langs elkaar. Ze waren klam en warm.
Hij zuchtte, wilde praten, zuchtte nogmaals.
"Ik moet..." zei hij toen met lood in zijn schoenen. "Ik moet je mijn excuses aanbieden."
Het bleef stil. Hij verzamelde alles wat hij in zich had voor de volgende woorden.
"Wat er vanavond op het strand is gebeurd... Met ons..."
Hij hield even in.
"Dat had nooit mogen gebeuren. Nee... dat had ik nooit mogen doen."
Heel even keek ze hem aan met een haast onderdanig ogende blik.
"Ik ben een volwassen kerel en jij... nou ja... ik ben ook nog eens je oom. Ik had... Dit had echt nooit mogen gebeuren. En daar kun jij niks aan doen."
Hij wachtte weer even. Amélie staarde voor zich uit.
"Niemand neemt jou iets kwalijk, maar ik wil zeggen dat het me heel erg spijt en dat het volledig mijn fout is."
Hij schraapte zijn keel.
"Sorry."
Een halve minuut van stilte volgde, die hij ten slotte zelf doorbrak.
"Wil je dat ik ga?"
Ze knipperde met haar ogen, terwijl ze bleef staren naar de vloer van de slaapkamer.
"Waarom stopte je?" vroeg ze toen serieus en met breekbare stem.
Hij keek verbaasd op.
"Wat?"
Ze hield haar blik strak naar beneden gericht, alsof het verboden was om hem aan te kijken.
"Op het strand. Waarom stopte je?"
Hij wachtte even met antwoorden.
"Bedoel je..."
Ze onderbrak hem. Dat had hij niet verwacht.
"Ik laat... ik laat iets zien. Je bent super lief. Zegt allemaal lieve dingen. Dan zeg je dat ik me aan moet kleden."
Even wachtte ze. Haar diepblauwe ogen keken hem vliegensvlug aan.
"Dan zeg je dat je ze... weer wil zien. Dan begin je me aan te raken... De hele tijd. Je trekt dit zelfs uit..."
Ze trok aan het schouderbandje van haar topje bij wijze van demonstratie.
"Dat was echt bijzonder allemaal. Ik heb dat nog nooit meegemaakt."
Ze slikte.
"En dan ineens, opnieuw, stop je. En zeg je dat ik me aan moet kleden."
Hij voelde zich klein worden. Zich nog slechter voelen dan hij zojuist al had gedaan.
"Waarom is dat? Waarom steeds het één en dan het ander? Komt dat door mij? Wat is het...? Ik snap het niet."
Haar stem brak halverwege de zin. Ze slikte, maar vermande zich.
"En nu kom je ineens sorry zeggen en zeg je dat het niet had moeten gebeuren."
Hij haalde adem en wilde antwoorden, maar ze was nog niet klaar.
"Dit was bijzonder voor mij, Rem," noemde ze hem voor het eerst bij naam. Waarom ging het dan zo? Waarom stopte het weer ineens?"
Waar was hij in verzeild geraakt? Wat moest hij hier in vredesnaam op antwoorden? Wat hadden zijn excuses ineens dom geklonken.
"Ik snap het niet," had ze nu lichtjes gejammerd, terwijl ze haar blik richting de muur had gericht. "Doe ik... is er iets... moet ik iets..."
Ze zocht naar woorden, maar kwam er niet uit. En plotseling stond ze op van het bed.
Geruisloos stond ze op, nam ze een grote stap op haar kleine blote voeten en draaide ze zich in zijn richting.
Ze keek hem nu aan, met haar grote, diepblauwe ogen. Ze leek breekbaar en onzeker, maar haar stem was vaster dan zoëven.
Even ging ze met haar dunne armen de lucht in, terwijl haar elegante handen haar paardenstaart strak trokken. En daarna, zonder aarzeling en zonder twijfel, zonder aankondiging en zonder enige logica gingen haar handen weer omlaag en trokken het topje omhoog. Haar borsten vielen hem weer tegemoet. Stevig, krachtig, enorm, lief, prachtig, opwindend.
"Kijken," zei ze met gespeelde durf. "Nu echt kijken, en zeggen wat je echt éérlijk vindt. Geen smoesjes of lieve dingen die je alleen maar zegt om me beter te laten voelen."
De tiener duwde haar borsten naar voren. Hij zag dat haar lichaam trilde van de zenuwen. Wat een durf!
En ondanks zijn orgasme van zojuist, ondanks het enorme schuldgevoel van enkele momenten geleden, bekroop hem toch weer die foute, onwaarschijnlijke geilheid.
Hij zag haar slikken, terwijl ze vertwijfeld en hoopvol tegelijk haar blote borsten vooruit bleef steken. Haar lichtroze tepelhoven, glad, perfect afgemaakt met twee kleine knopjes van tepeltjes. Allemaal zo lief, zo jong, zo kwetsbaar.
"Eerlijk," zei ze nogmaals, onzekerder. Alsof ze op het punt stond om te breken als er nu niet geantwoord werd.
Dus begon hij te stamelen.
"Ik kwam hier omdat ik me schuldig voelde omdat je zo jong bent," fluisterde hij bijna. "En dat voel ik nog steeds."
Ze keek hem nog altijd aan met vertwijfelde blik.
"Maar jouw borsten doen alles, maar dan ook alles vergeten."
Daar. Het was er uit. Rotzak die hij was.
Hij had een enorme kans gehad om het meisje te behoeden voor een fout, en toch koos hij voor de makkelijke weg. Omdat een tiener haar tieten liet zien. Wat was hij een simpele ziel.
Hij werd zelfs weer stijf van haar. Van zijn nichtje van de middelbare. Wat een hopeloos geval was hij.
"Echt waar?" vroeg ze. Het was alsof ze twijfelde, maar het heel, héél graag wilde geloven.
Hij begroef zijn gezicht in zijn handen.
"Ja, lieve, lieve Amélie. Ja, echt waar. Het is moeilijk genoeg om het toe te geven. Ik mag het helemaal niet zeggen. Maar het is zoals het is. Sorry, maar je borsten zijn gewoon té mooi."
Een stilte. Geen enkel geluid.
Hij keek nu niet, maar hij wist dat ze nog altijd haar truitje omhoog hield en haar borsten liet zien.
Nog meer stilte. En nog.
En toen haar lieve tienerstemmetje.
"Dan..."
En ze deed een stap naar voren, hurkte voor hem neer. Ging op haar blote knieën zitten.
"Dan laat me dit doen," zei ze, terwijl ze zijn benen voorzichtig uit elkaar duwde en naar hem op keek.
Hij schrok en haalde zijn gezicht uit zijn handpalmen.
Het tengere meisje zat op haar schenen tussen zijn benen. Ze leek onmogelijk klein, behalve dan haar tieten, die ze niet eens had verborgen. Het opgestroopte topje zat ergens halverwege en liet haar kleine tepeltjes onbedekt.
"Ik weet niet precies," gniffelde ze ongemakkelijk en onzeker, terwijl ze met haar vingers naar de gesp van zijn riem zocht. "Ik heb dit nog niet eerder gedaan."
En hij hapte naar adem.
"Amélie," fluisterde hij, terwijl hij zijn hoofd schudde. "Amélie, dit is niet..."
Hij slikte zijn woorden in. Zou hij haar weer kwetsen als hij zijn zin af zou maken? Kon hij niet beter zijn mond houden? Of maakte hij dat zichzelf wijs? Puur eigenbelang?
Ze grinnikte, iets vrolijker en enthousiaster dan even ervoor.
"Dit is nog..." zei ze zachtjes, bijtend op haar onderlip, "moeilijk ook!"
Zijn riem klikte los.
"Amélie," protesteerde hij nog eens halfbakken. Hij legde zijn handen op haar kleine schouders om haar van zich af te duwen, maar hij duwde niet. "Amélie..."
Ze rukte zachtjes aan weerszijden van zijn korte spijkerbroek en liet haar schoudertjes even hangen. Ze keek naar hem op.
"Dat lukt zo niet," constateerde ze met een grappig stemmetje. "Je moet..."
"Amélie," zei hij toen duidelijker en vastberadener. Het kwam vanuit zijn tenen. "Dit moet stoppen."
Hij zuchtte sidderend en keek van haar weg. En daarna keek hij haar weer aan.
Ze keek terug. Grote, diepblauwe meisjesogen. Waterig. Of misschien beeldde hij zich dat in.
"Niet weer," zei ze zachtjes. Klein, teleurgesteld, terwijl ze haar oogleden liet zakken, net als haar schoudertjes.
Maar daarna veerde ze op.
"Niet weer," herhaalde ze. Maar nu alsof het een peptalk voor zichzelf was. Alsof ze zichzelf probeerde moet in te spreken.
"Niet weer," fluisterde ze, terwijl haar kleine hand voelde aan zijn stijve pik, die tegen zijn buik lag, verstopt in zijn boxershort.
Hij kreunde onhoorbaar en hapte naar adem. Hij was verloren.
"Niet..." ze rukte met haar dunne armpjes aan zijn korte broek. "Weer!"
En heel even hielp hij haar net voldoende mee om haar de gelegenheid te geven zijn broek naar beneden te trekken tot op zijn enkels.
Gebiologeerd keek ze naar de grote bobbel in zijn onderbroek, en zonder verdere aarzeling trok ze aan het elastiek en haalde zijn erectie met een klein graaiend handje tevoorschijn en liet hem toen los.
Zijn stijve stak recht omhoog.

Daar zat hij, op de rand van het bed van zijn nichtje. Schaamteloos, met zijn lul recht omhoog uit zijn boxershort. Een tienermeisje van zestien tussen zijn benen. Hij was knettergek geworden. Of zij?
Zijn pulserende lul was gegroeid tot een formaat dat hij niet had verwacht na het orgasme van nog geen kwartier geleden, en ze keek er met grote ogen naar.
Ze gniffelde, ging met haar vingers tot vlak bij de schacht en de eikel en raakte hem overal net niet aan. Alsof het een magisch voorwerp was waar ze vreselijk nieuwsgierig naar was, maar wat absoluut niet aangeraakt mocht worden.
"Oké..." zei ze op een bijna grappig toontje. "En nu..."
Het klonk half als een vraag, maar dan vooral aan zichzelf.
Ze legde haar onderarmen op zijn bovenbenen en heel even ook haar hoofd.
Vredig keek ze naar zijn grote erectie. Haar hoopvolle tienerogen staarden vol ongeloof naar de vleesgeworden opwinding om haar.
Toen giechelde ze meisjesachtig.
"En nu," herhaalde ze, terwijl ze lichtjes ging verzitten.

Een kleine hand sloot zich rond de basis van zijn lul. Een zachte greep, voorzichtig, maar vastberaden. Een lachje. Hij kon de lucht die ze uitademde voelen. Zo dichtbij was haar knappe gezichtje. Hij kon de sproetjes tellen, en hij merkte plots op dat hij haar over haar rossig blonde haar streelde.
"Hmm hmm," mompelde ze tegen zichzelf, terwijl ze haar tong uitstak en heel even oogcontact met hem zocht.
Toen ze elkaar een oogwenk aankeken, begon ze meisjesachtig te giechelen en trok ze haar hoofdje even terug.
"Niet oké?" vroeg ze zachtjes, terwijl ze haar gezicht weer voorzichtig dichterbij bracht.
Hij knikte en kroelde door haar zachte haar.
"Perfect zelfs," hijgde hij, totaal losgezongen van alle fatsoen.
En het meisje tuitte haar lippen en gaf een zacht, heel zacht kusje op zijn stijve lul.
Hij hapte naar adem. Wat fout. Wat was dit fout. Hij moest haar tegenhouden. Maar hij wist dat hij dat station allang gepasseerd was.
Genieten er nu maar van, dacht hij het ene moment. Om haar daarna weer aan te kijken en zich volledig bewust te worden van haar piepjonge jeugdigheid. Onbestaanbaar.
Ze legde nu de duimen en wijsvingers van haar beide handen aan de basis van haar lul en stelde, in compleet contrast met de perverse situatie, onschuldig het lieve vraagje.
"Doorgaan?"



~



Haar vader had op de rand van haar bed gezeten. Alles had ongemakkelijk gevoeld. Niets leek nog te kloppen. Ze wilde niemand om zich heen. Ze wilde aan niemand verantwoording afleggen. Ze was oud genoeg om zelf te kiezen. Om haar eigen keuzes te maken. Ze wilde serieus genoemen worden. Gewoon een keer serieus.
"Geen maar, Amélie," had hij gezegd, terwijl ze hem alleen maar de uitleg had willen geven waar hij zelf om had gevraagd. Ze kon van binnen ontvlammen als hij haar onterecht niet uit liet spreken, maar nog nooit had ze het ook aangedurfd om daar iets van te zeggen.
Een nieuwe poging van haar om toenadering te zoeken, om de sfeer van het gesprek bij te sturen, werd andermaal afgekapt door haar vader.
"Je bent zestien," hoorde ze hem zeggen, en haar gedachten dwaalden af terwijl hij zijn standaard verhaal vertelde over hoe ze nog maar een meisje was, en onverantwoordelijk. Hoe haar ouders op haar moesten passen.
Ze houden me gewoon klein, dacht ze bij zichzelf. Maar zeggen deed ze dat niet. Ze durfde niet eens te rollen met haar ogen.
Een verhaal dat ze al keer op keer had gehoord.
Hij probeerde een grapje te maken en ze gniffelde, ook al was er naar haar idee weinig om te lachen. En daarna begon hij toch weer over haar beha. En hoe hij geschrokken was dat ze die niet had gedragen toen ze terug was gekomen.
"Misschien is er gewoon een logisch verhaal, hè Amélie. Maar je kunt je moeder en mij toch niet kwalijk nemen dat we een beetje op je letten."
Ze haalde een schouder op en knikte. Ze dacht dat het beter was om hem zijn zegje te laten doen. Morgen had niemand het er nog over.
Even keek ze weg en veegde haar haar uit haar gezicht.
Hij boog een eindje naar haar toe, zocht oogcontact, maar ze bleef nog wegkijken.
"Je had er toch eentje aan toen je wegging?" informeerde hij naar haar beha.
De vragen stoorden haar. Wat had iemand er mee te maken wat ze droeg of niet? Ze beet op haar onderlip om zich in te houden. Van binnen werd ze onrustig, maar ze antwoordde wel.
"Ja."
Hij rechtte zijn rug en rolde even met zijn schouders. Het leek alsof hij zijn oren spitste. Daarna richtte hij zich weer tot haar.
"En nu? Heb je nu nog een beha aan?"
Hij vouwde zijn handen ineen, op zijn knieën.
Zijn blik had contact gezocht met haar, was toen weer afgedwaald, en daarna weer naar haar gezicht gegaan. Heel even had ze teruggekeken, en toen weer weg.
"Heb je er nu nog eentje aan?" vroeg hij nogmaals.
De vraag verwarde haar. Wat deed dat er nu nog toe?
Haar vader boog in haar richting, zijn knieën nog altijd bij elkaar.
"Hmm?" mompelde hij vragend, vriendelijk, terwijl zijn hand nonchalant naar haar topje ging. Heel gewoontjes gingen zijn wijs- en middelvinger in haar decolleté en nog altijd voorover leunend trok hij haar truitje wat naar zich toe.
Ze schrok ervan, nu ze zag dat hij nog iets verder op zijn knieën steunde en over de rand van haar decolleté probeerde te kijken. Haar hart begon sneller te kloppen.
"Pap.. die..."
"Ja?" onderbrak hij haar vragend, terwijl hij inspecterend het truitje naar links en naar rechts trok. Ze vermoedde dat hij nog altijd niet echt iets kon zien, maar er was iets raars aan de situatie.
Het was haar vader en dit zou haar niet moeten verontrusten, maar er was iets volstrekts overbodigs aan deze inspectie, deze vreemde interesse. En dat is wat haar gedachten in de war slingerde.
Ze rechtte haar rug.
Hij liet haar truitje niet los, waardoor het textiel van het topje nu serieus op spanning werd gehouden door de haak die werd gevormd door de wijs- en middelvinger van haar vader.
"Ik heb die buiten gewoon uitgedaan," antwoordde ze. Ze probeerde stoer te klinken, onaangedaan.
Haar vader ging anders zitten. Het bed kraakte.
"Buiten uitgedaan?" vroeg hij, terwijl zijn blik onderzoekend naar voren bleef gaan.
Even was het stil. Ze werd onrustig. Het voelde alsof er iets niet in de haak was. Alsof dit niet normaal was, ook al kon haar vader nog niets zien.
Misschien wilde hij gewoon een punt maken. Misschien... Ze wist het niet.
"Zat lekkerder," antwoordde ze toen kort. En ze slikte.
Hij leek te grinniken, maar ze wist het niet zeker.
"Dat heb ik nog nooit van jou gehoord."
"Ik heb er ook nooit met je over gepraat toch," kaatste ze, gepikeerd, maar eveneens onder de indruk van wat er gebeurde.
"Nu nog steeds niet dus?" refereerde haar vader opnieuw aan haar beha, terwijl hij net iets meer naar haar toe schoof en nu alle vingers, behalve zijn duim, in haar decolleté haakte en haar truitje naar zich toe en naar beneden trok.
Haar ademhaling stokte toen hij het grootste deel van haar borsten ontblootte en ze met half gesloten ogen bekeek, alsof hij een leesbril nodig had.
Haar hart klopte in haar keel.
"Nee," antwoordde ze direct.
Haar gevoelens gingen rond in een draaikolk. Ze ging van geschrokken naar verward, van verlegen naar boos. En merkte dat dat laatste het meest bleef hangen.
Waarom kwam haar vader haar hier op de slaapkamer de les lezen en haar vertellen dat ze nog een klein meisje was dat in de gaten gehouden moest worden? En hoe rijmde dat met de zogenaamde nonchalante inspectie van haar beha?
Ze voelde zich bekeken. Had bijna het idee dat haar vader maar al te graag haar borsten had willen zien. Iets wat ze niet geloofde als ze er over nadacht, maar het feit dat hij haar het gevoel al gaf, maakte haar kwaad.
Ze had hem niets meer te zeggen, het was te verwarrend. En bovenal was ze het volstrekt beu als een klein kind behandeld te worden. Ze was het zat. Ze wilde dat niet meer, en ze had er geen trek om er ook nog maar één tel langer naar te luisteren.
Ze snoof via haar neus en keek hem vurig aan. Hij liet haar truitje los en met een zachte klets landde het weer op haar borst.
"Pas wel een beetje op jezelf," zei haar vader nog, terwijl hij op stond van het bed en richting de deur liep.



~



Hij had bijna wanhopig geknikt.
"Ja. Ja, doorgaan."
En zijn nichtje had gegiecheld. Vrolijk en trots.
Plotseling voelde het veel lieflijker dan ervoor. Het voelde vrolijk, ongedwongen. En voor een oogwenk probeerde hij te vergeten dat hij haar oom was, zij zijn nichtje en pas een tiener.
Maar toen hij het woord "tiener" in gedachten analyseerde, wist hij dat niets hem méér opwond dan haar leeftijd.
Haar grote, diepblauwe ogen keken verwonderd naar zijn enorme erectie. Ze staarde alsof het een nieuw wereldwonder was, haar mondje ietwat geopend van ontzag.
"Echt... gróót," giechelde ze. En ondanks dat het meisje geen enkel vergelijkingsmogelijkheden had, maakte het hem stiekem trots.
En daarna voelde hij hoe een kleine meisjeshand zich zachtjes sloot rond zijn eikel.
Zijn hart raasde in zijn borstkas en hij leunde achterover.
Hij keek naar het rossig blonde meisje met haar lieve paardenstaart. Haar lichte sproetjes en haar schattige wipneusje. Haar ongepast grote borsten en haar dunne armpjes, terwijl ze met haar rechterhand voorzichtig en verkennend bewegingen begon te maken.
Het dunne tienerarmpje ging langzaam op en neer, terwijl het tienergezichtje verwonderd keek naar zijn stijve lul, en hoe zijn voorhuid terug rolde en weer omhoog. Hoe zijn eikel zich ontblootte.
Even keek ze naar hem op en lachtte ze bijna trots, om daarna weer haar blik op zijn eikel te richten. Als een kind dat voor het eerst iets speciaals doet en er zeker van wil zijn dat haar ouders kijken.
Zijn gevoelens slingerenden heen en weer tussen intense liefde voor dit jonge meisje, en het idee dat hij haar puur en onvergeeflijk gebruikte. Waarna hij merkte dat dat idee hem op dit moment misschien zelfs nog meer opwond dan dat het hem verontrustte.
"Amélie," hijgde hij, terwijl hij zichzelf probeerde te verbijten. "Je bent mijn nichtje."
Hij kreunde moeilijk.
Driftiger en meer geconcentreerd begon haar kleine hand heen en weer te gaan. Voor het eerst trok ze iemand af. Het puntje van haar tong stak uit haar mond.
"Amélie," probeerde hij nog eens. "Je bent pas zestien... ik ben..."
En alsof hij een magische spreuk had uitgesproken, opende het jonge meisje in één vloeiende beweging haar lieve mondje en dook over zijn erectie heen.
Terwijl haar lippen langs zijn grote eikel gleden, had ze eerst geïrriteerd gekeken, daarna opgelucht met grote ogen, en daarna leek er iets van walging over haar gezicht te trekken.
Maar de puber liet zich niet kennen.
Hij hoorde haar duidelijk ademen door haar wipneusje, terwijl haar fijne lippen een tikje onbesuisd heen en weer gingen langs zijn harde eikel, tot net onder de rand, en weer terug. Op en neer, iets te snel, maar zo ongelooflijk geil in zijn gedachten.
Ze probeerde er bij te zuigen, in het bijzonder wanneer de ring van haar lippen over de rand van zijn eikel glipten en weer terug. Ze keek hem aan, hoopvol, vragend. De walging op haar gezichtje was nu minder. Ze probeerde zelfs te lachen, terwijl ze hem oraal bevredigde. Ze deed werkelijk ongelooflijk haar best, en compenseerde haar gebrek aan ervaring dubbel en dwars met haar jeugdigheid en inzet.



~



Haar vader had nog maar net de slaapkamer verlaten, toen haar oom binnen was gekomen.
In eerste instantie leek dat haar verdrietig te maken. Ze had het idee dat op de een of andere manier de hele avond al draaide om haar borsten, en ze begreep maar half waarom. En waar ze nog minder van begreep, was het feit dat die aandacht voor het grootste deel kwam van oude mannen.
Maar waar ze zich ongemakkelijk had gevoeld bij haar vader, herinnerde ze zich bij het zien van haar oom de lieve dingen die hij op het strand had gezegd.
Hij had haar ook verward. Ze had zich twee keer laten zien en tot twee keer toe was hij het geweest die haar had verteld dat ze zich aan moest kleden. Ze had er niets van begrepen, maar ze had zo'n behoefte – zo'n ongelooflijke behoefte – aan iemand. Iemand. Geborgenheid. Waardering. Het onoverwinnelijke gevoel dat ze op het strand had gehad.
Ze zou het proberen. Ze moest het proberen. Ze wilde dit. Of misschien ook wel niet. Misschien wilde ze het gevoel dat ze er van kreeg, maar niet wat er voor nodig was. Maar ze merkte dat ze diep van binnen al had geaccepteerd dat ze het er voor over had.
En zonder dat ze precies begreep hoe het nu allemaal zo liep, realiseerde ze dat ze haar topje weer omhoog had getrokken.
Ze voelde niet eens zo veel schaamte als de vorige twee keer, terwijl ze hem haar borsten liet zien. Maar oogcontact maken durfde ze nog niet.
Ze smeekte hem om eerlijk te zijn, en ze ontroerde zichzelf.
Ze bleef haar borsten laten zien. Ze zou ze desnoods voor eeuwig aan hem blijven tonen, als hij er voor haar was. Als hij lieve dingen zou zeggen. Als hij haar een goed gevoel zou geven. Ze zou voor altijd bloot zijn voor hem.
En hij zei dat haar borsten hem alles lieten vergeten.
Het ontroerde haar van haar ogen tot in haar tenen. Ze huilde bijna van blijdschap en een warm gevoel nam bezit van haar hele lichaam.
Misschien was dit dan het moment waarop ze voor het eerst seks zou hebben.
Het voelde confronterend, maar ze zou er in ieder geval zelf voor gekozen hebben.
Of was dit niet hoe het ging? Werkte een eerste keer niet zo?
Ze voelde zich onbenullig, maar bleef haar borsten vooruit drukken. Ze moest er doorheen. Ze moest iets doorbreken. Ze moest de schroom van zich af gooien. Haar verlegenheid slechten.

Ze kreeg nog maal half mee wat ze deed, en nog minder van wat hij zei.
Een gejaagdheid in haar benen en onderbuik, haar ademhaling sneller dan normaal.
Het leek alsof hij terug wilde krabbelen, terwijl ze wanhopig haar borsten in zijn richting bleef duwen.
Zie me nu toch als volwaardig, smeekte ze van binnen. Alsjeblieft!
Hij krabbelde weer terug. Nog meer.
"Niet weer!" hoorde ze zichzelf jammeren.
"Niet weer!" piepte ze weer, terwijl tot haar doordrong dat ze bijna wanhopig aan de korte broek van de oude man aan het trekken was.
Ze voelde een geestdrift opkomen, een drive die ze niet van zichzelf kende.
"Niet weer," hijgde ze, terwijl ze bleef rukken aan de broek. Haar oom hielp haar, en zijn broek belandde op zijn enkels.
Met trillende handen en de gretigheid van een kind met sinterklaas flitsten haar vingers naar het elastiek van de boxershort van haar oom van misschien wel bijna vijftig.
Ze wilde. Ze moest. Ze kon niet wachten.
Bijna paniekerig trok ze zijn boxershort naar beneden. Ze schrok van zijn opverende lul, die minstens twee keer zo groot leek als ze had verwacht.
Ze was druk in haar hoofd. Wild. Ongeduldig. Ze was... opgewonden?
Trillende handen, vlekken in haar nek. Het stijve geslachtsdeel van een man vlak voor haar gezicht.
Dit was echt. Dit was serieus. Ze schrok ervan. Maar dit was iets wat volwassenen deden. Iets dat mensen deden die er toe doen. Zij deed er toe.
Ze was geil. Voor het eerst in haar leven was ze zuiver en puur geil. Hoewel ze amper nog maar wist wat dat dan precies was.



~



Daar zat hij dan. Op de slaapkamer van een vakantievilla van vijf tienermeisjes op een Waddeneiland, een steenharde erectie vanwege één van die pubers. En schaamteloos liet hij de puber hem oraal bevredigen.
Hij had geen idee wat er in haar was gekomen, waarom ze was zoals ze was, maar het kon hem op dat moment letterlijk niets schelen.
Er was alleen hij, zijn ongelooflijke stijve en het kleine, lieve hoofdje van een roodblonde middelbare scholier die met haar mond hupsend en knikkend op en neer ging over de top van zijn lul.
Haar hoge paardenstaartje wipte op en neer, terwijl ze haar best deed om hem te laten genieten. Hij hoorde haar ademen door haar neusje.
Beneden hoorde hij het gestommel van de rest van de familie. Het gemompel van onverstaanbare stemmen en het schuiven van stoelen.
Hij keek op zijn horloge. Bijna middernacht.
Het kon onmogelijk nog lang duren voordat iedereen naar bed ging. Het was eigenlijk al later dan hij had verwacht.
Even keek hij naar de kleine bakvis die bijna onderdanig aan zijn lul hing. En kortstondig kreeg hij allerlei foute, onrealistische gedachten.
Laat ze maar bovenkomen. Laat ze maar zien wat een kleine slet dit meisje is. Laat ze maar zien dat hij nog gewoon in de smaak kan vallen bij tienermeiden.
Waanzin. Hij schudde het van zich af.
En even hield het meisje in.
Maar mond kwam met een smak los van zijn eikel en ze keek hem aan. Haar gezicht glanzend van zijn voorvocht.
"Doorgaan?" giechelde ze, terwijl ze een lokje achter haar oor streek. Ze vouwde haar handen weer rond zijn lid en wilde voorover buigen, toen beneden de deur van de woonkamer open ging.
Het gemompel werd nu bijna verstaanbaar.
Haar lippen gleden over het puntje van zijn eikel en haar tong zocht nu zelfs naar zijn toompje.
Hijgend greep hij naar haar bovenarm.
"Amélie," gromde hij, en hij probeerde haar overeind te trekken. Ze werkte niet mee.
Haar kleine mond bleef driftig op en neer gaan over de bovenste helft van haar eikel. Niet heel bekwaam, maar toch zo vreselijk lekker.
"Amélie," hijgde hij nogmaals, terwijl hij nog eens sjorde aan haar dunne arm. Stemmen in de woonkamer. Stemmen in het halletje.
Haar lippen smakten los van zijn pik en met een dwaze roekeloosheid keek ze hem aan. Haar voorhoofd leek nu zelfs nat van het zweet.
"Doorgaan?" hijgde ze nu, en weer opende ze haar knappe mondje.
"Nee Amélie," hijgde hij, terwijl hij haar bovenarm stevig beetpakte.
"Doorgaan?" hijgde ze gretig, terwijl haar lippen langs zijn eikel gingen, waarna ze hem in zijn geheel in haar mondje probeerde te nemen, haar lippen stevig om de rand. Haar kleine handen klauwden in zijn bovenbenen.
"Amélie, nee, stoppen nou," hijgde hij gek van geilheid, terwijl de puber met haar mond haast vergroeid leek met zijn geslachtsdeel.
Stemmen die aanzwollen.
"Amélie!" hijgde hij wild.
Het kraken van een traptrede.
"Amélie, schatje. Lieverd. Alsjeblieft."
Meer traptredes. Meer voeten.
En precies toen smakten haar lieve lippen los.
Ze keek hem fris en als herboren aan. En hij graaide naar zijn spijkerbroek, die hij onmiddellijk omhoog hees en vliegensvlug dichtknoopte.
Zijn lul paste er nauwelijks nog in en de geilheid galmde nog na, terwijl zijn nichtje zich afzette en op haar hurken haar topje weer fatsoeneerde.
De prachtige tienerborsten waren weer weg.
Ze keek hem aan. Ze glimlachte. Hij kon de emotie moeilijk inschatten. Was het triomfantelijk? Was het zelfvoldaan? Was het stoerheid, dankbaarheid?
Ze rolde met haar ogen. Ze leek wel dronken van opwinding. Dolgedraaid bijna.

Stemmen op de overloop.
Zijn nichtje stond op. Kalm, elegant, geen enkele haast in haar bewegingen.
Ogenschijnlijk volledig ontspannen liep ze voetje voor voetje naar de slaapkamerdeur. Daar draaide ze zich om in zijn richting.
Stemmen aan de andere kant van de deur.
Haar rechterhand ging omhoog en gracieus trok ze haar topje aan de rechterkant naar beneden. Ze ontblootte haar pubertepel.
Hij hapte naar adem.
Op dat moment ging de slaapkamerdeur achter haar open. Er stonden twee meiden in de deuropening. Daarachter zijn zus.
Amélie stond met hun rug naar ze toe. Ze toonde hem nog altijd haar tepel.
Niemand had een idee.
Zijn zus ging op haar tenen staan, zag hem zitten en knikte bijna ontroerd naar hem.
Hij knikte onzeker terug.
"Dankje," zei zijn zus. "Dat je een oogje in het zeil houdt."
Amélie keek hem strak aan. Serieus. Haar voorhoofd glom nog een beetje van de fysieke activiteit. Haar tepel was nog bloot. De meiden glipten langs haar, precies op het moment dat zijn favoriete nichtje haar truitje losliet en het met een zachte klets weer in positie schoot.
Ze liep de kamer uit in de richting van de badkamer.
En terwijl de eerste twee andere nichtjes de kamer binnen glipten, kwam hij alsnog klaar in zijn veel te strakke spijkerbroek.