Ik werd wakker van iets wat ik in eerste instantie niet kon plaatsen. Een vreemde warmte, een ritmische druk. Mijn benen lagen stil, mijn borst bewoog traag onder het deken, maar onder mijn navel voelde alles intens levend. Mijn ademhaling vertraagde niet zoals normaal bij het ontwaken—integendeel. Het leek alsof mijn hele lijf al een paar minuten voor mij wakker was geworden.

Mijn hand gleed automatisch langs mijn zij, over het laken, naar beneden, tot ik mezelf voelde. Hard. Onverantwoord hard. Niet gewoon ochtendstijf, maar gespannen, glanzend, als opgejaagd. En toen voelde ik het. Lippen. Een mond. Beweging.

Mijn lichaam verstijfde, maar mijn heupen deden dat niet. Die duwden, al heel zacht, onbewust, naar de plek waar het warm en nat en strak om me heen was. Er ging een schok door mijn hoofd terwijl ik mijn ogen open deed. Het was donker, maar niet helemaal. De ochtendschemering sloop al door de gordijnen.

Ik draaide mijn hoofd naar links. En daar lag ze. Olivia.

Op haar zij, gezicht naar mij toe, haar donkere haar losjes over haar gezicht, een hand onder haar wang gevouwen. Haar ademhaling kalm, haar gezicht in diepe rust. Slapen. Zacht, onschuldig. Nietsvermoedend.

Mijn hart begon te bonzen. Wie dan…?

Mijn hand klemde zich vast in het laken. Ik durfde me nauwelijks te bewegen, maar ik voelde de mond onder het deken nog steeds. Bezig. Geduldig. Niet gretig, niet snel—maar doelbewust. Mijn pik verdween traag tussen zachte, warme lippen, glanzend nat van speeksel. Haar tong gleed telkens langs de onderkant van mijn schacht, ving het voorvocht op alsof ze het wilde bewaren.

Mijn hoofd tolde. Het deken bolde licht op tussen mijn benen. Ik kon haar niet zien. Maar haar bewegingen verrieden ervaring. Teveel ervaring voor een toeval.

Ik wilde iets zeggen. Maar ik zei niets. Mijn mond bleef open, maar leeg. Mijn heupen bewogen opnieuw, klein, schokkerig. Mijn adem ontsnapte als een zachte kreun. Mijn vriendin sliep nog. De mond onder het deken nam me dieper.

Misschien droomde ik nog. Maar ik voelde alles. Elke zuiging, elke tongbeweging, elke druk van haar lippen.

En tegelijk groeide het besef. Een herinnering. Gisteravond.

De manier waarop Juliana me aankeek toen Olivia zich even omdraaide. Hoe Christen op haar lip beet toen ik haar voor de grap optilde. De manier waarop Fieneke haar hand net iets te lang op mijn rug liet rusten toen ze me vroeg of ik ‘het hier nog lang ging volhouden’.

Er was iets gebeurd.

Maar dit—deze mond—was nu. Echt. En perfect.

Mijn pik bonkte. Mijn onderbuik trok zich samen. En mijn hoofd… zocht wanhopig naar controle.

De nacht was nog jong toen de visite vertrok. Wat overbleef was een vertraagde sfeer: open flessen wijn, lege glazen, restwarmte van gesprekken. Olivia trok me op de bank, haar benen over de mijne geslagen, haar hoofd tegen mijn schouder. We bleven zitten terwijl haar zusje, haar vriendin en haar stiefmoeder zich verspreidden door het huis. Iedereen bleef slapen. Niemand deed daar moeilijk over. Toch voelde het alsof iets in de lucht was blijven hangen—iets dat geen plek had gevonden om te landen.

Juliana kwam als eerste terug naar de woonkamer. Ze zocht haar telefoon, zei ze. Olivia was net naar de wc. Ik zat alleen, een half glas wijn in mijn hand. Juliana liep langs de bank, boog iets voorover om onder de tafel te kijken. Haar trui schoof iets omhoog, de rand van haar panty zichtbaar. Ze keek over haar schouder, even maar.

“Daar ligt-ie,” zei ze zacht. Geen nadruk.

Ik knikte. Ze bleef even hangen, bukte opnieuw, dit keer traag. Toen ze opstond, streek haar arm langs mijn knie. Geen verontschuldiging. Geen uitleg. Alleen dat.

Christen kwam later binnen met een hand vol glazen. Ze had haar blouse losgeknoopt tot onder haar borstbeen, haar haar rommelig in een knot die steeds losser ging hangen. Ze keek niet naar me toen ze de glazen neerzette, maar toen ze zich omdraaide, bleef ze even staan.

“Je bent stil vanavond,” zei ze. Niet verwijtend. Eerder constaterend.

“Is dat erg?” vroeg ik.

Ze haalde haar schouders op, haar vingers rustend op de rugleuning van de stoel naast me. “Niet als je luistert.” Ze glimlachte flauw. Haar ogen bleven net iets te lang hangen voordat ze de kamer uit liep.

Fieneke bleef het langst op. Ze zat aan de eettafel met een glas witte wijn, haar enkels over elkaar, haar houding recht als altijd. Ik kwam langs om mijn glas weg te zetten. Ze keek op toen ik passeerde, zonder haar hoofd te draaien.

“Olivia slaapt al?” vroeg ze.

Ik knikte. “Net naar bed.”

Ze keek me even aan, haar blik koel maar niet afstandelijk. “Dan weet je je plek vannacht.”

Ik stond stil, glas nog in mijn hand. “Pardon?”

Ze stond op, langzaam. Niet dreigend, maar beheerst. Haar hand streek langs mijn bovenarm toen ze langsliep. “Niks.” Een halve glimlach. “Vergeet het maar.”

Ze liep de keuken in. Geen omkijken.

En nu, hier, in Olivia’s bed, met een mond die ritmisch en vol overtuiging mijn pik omhelst, voel ik hoe die avond zich onder mijn huid heeft vastgezet. Niet als herinnering, maar als context.

Ze zijn allemaal hier. Ze slapen allemaal onder dit dak.

Maar één van hen is wakker. En bezig.

De dekens bewegen nauwelijks. Ze liggen zwaar over me heen, als een tent van stilte. Mijn hoofd is alert, maar mijn lijf zit vast in een soort bedwelmde overgave. Alles is gericht op dat ene punt: de plek waar haar mond me raakt.

Ze weet wat ze doet. Haar lippen glijden nat over mijn schacht, haar tong draait telkens zacht om de rand van mijn eikel alsof ze me wil laten vergeten hoe dit begonnen is. En het lukt haar bijna. Mijn heupen reageren vanzelf, kantelen traag mee met haar ritme. Mijn vingers klemmen zich in het laken. Mijn hele lijf wil komen.

Maar mijn hoofd werkt tegen.

Het kan niet Olivia zijn. Ze ligt nog steeds naast me, haar ademhaling diep en gelijkmatig, haar gezicht nu naar de muur. Haar haar valt over haar schouder, half over haar gezicht. Ze beweegt verder niet. Dus durf ik te kijken.

Mijn hand glijdt langs het dekbed, mijn vingertoppen zoeken de rand. Ik til het voorzichtig op. Mijn ogen moeten wennen aan het donker onder de dekens. Het licht van de ochtend maakt het net zichtbaar.

En dan zie ik haar.

Haar haar is donker, los, valt over haar schouder. Ze steunt op één arm, haar lichaam languit tussen mijn benen, haar andere hand rust tegen mijn heup. Haar mond is rond mijn pik, haar lippen glanzend, haar bewegingen rustig maar gefocust.

Juliana.

Ze stopt niet als ze merkt dat ik kijk. In tegendeel. Haar blik blijft kort hangen, schuin omhoog, alsof ze even bevestigt dat ik het doorheb. Geen paniek in haar ogen. Geen excuses. Een soort kalme vastberadenheid. Alsof dit onvermijdelijk was. Alsof ze wist dat het zo zou eindigen, of beginnen.

Mijn hart bonkt, mijn hele lijf spant zich. Alles in mij schreeuwt dat ik haar moet stoppen, dat dit fout is, gevaarlijk, onherroepelijk. Maar mijn hand beweegt niet. Mijn stem komt niet. Mijn pik is stijf in haar mond, mijn ademhaling schokkerig.

Ze beweegt langzaam, diep, haar tong stevig langs mijn onderkant, haar lippen sluiten strak om me heen. Mijn spieren verkrampen. Mijn onderbuik trekt zich samen. Ik ben er bijna.

En dan draait Olivia zich weer om naar mij.

Haar lichaam schuift zacht tegen het matras, haar hand komt omhoog naar haar gezicht, haar ogen halfopen in het schemerlicht. Ik staar naar haar, mijn adem stokt.

Juliana stopt meteen. Alsof ze haar op een signaal hoort.

Een zachte beweging. Geen geluid. Ze laat me los, haar hand glijdt nog één keer langs mijn schacht, een trage streep van natte vingers. Dan schuift ze terug, laag over het matras, haar silhouet verdwijnt over de rand van het bed.

Olivia fronst kort, draait zich nog een halve slag, trekt het dekbed omhoog. Haar ogen vallen weer dicht.

Ik blijf liggen.

Mijn hart bonkt.

Mijn pik klopt, rood en glanzend en woedend onbevredigd tegen mijn buik.

Ze is weg. Maar ik voel haar nog. En ik weet: dit stopt niet nu.

De badkamer is stil, op het neerstortende water na. Ik laat de douche loeien op bijna ondraaglijk heet, alsof ik mezelf wil uitroken. De stoom vult de ruimte in dichte lagen. Ik sta met mijn handen tegen de muur, mijn hoofd naar voren gebogen, water dat van mijn kruin langs mijn rug stroomt. Mijn huid gloeit. Maar mijn hoofd is nog koortsiger.

Juliana. Haar naam echoot zonder stem. Haar mond. Haar blik. Haar kalmte. De manier waarop ze verdween, soepel en onopgemerkt, alsof ze dit vaker had gedaan. Alsof zij het was die over mij waakte, niet andersom. En ik—ik had niets gezegd. Geen protest. Geen afwijzing. Alleen ademloos genoten.

Mijn pik is weer hard. Pijnlijk nu. Het water helpt niet. Mijn hand glijdt eromheen, probeert controle te vinden, maar mijn hoofd zit te vol. Teveel beelden, teveel vragen.

Ik hoor het pas als de deur sluit. Een zacht, dof klikje achter het gesis van de douche.

Ik draai me om. Door de stoom zie ik eerst alleen een silhouet. Slank. Rechtop. Bewegingloos. Dan een hand die de stoom wegslaat. Fieneke.

Ze staat in haar ochtendjas. Of beter gezegd, stond. Ze laat hem los als ze de glazen deur opent, de stof valt als vloeistof langs haar lichaam. Ze is volledig naakt. Haar huid bleek tegen het warme licht, strak en gespierd, haar borsten klein en hoog, haar blik koel maar gefixeerd.

Ze stapt naar binnen zonder iets te zeggen. Sluit de deur achter zich. De stoom wervelt om haar heen, maar haar ogen blijven helder. Ze kijkt naar mijn gezicht. Niet naar mijn pik. Niet nog.

“Je hebt geen idee wat je doet, hè?” Haar stem is kalm, laag, alsof ze iets mededeelt wat ik zelf al zou moeten weten.

Ik probeer iets te zeggen, maar het blijft steken in mijn keel.

Fieneke stapt dichterbij. Haar hand raakt mijn borst, zacht, dan strijkt ze omlaag, langs mijn buik. Mijn lijf verstrakt als haar vingers mijn stijve pik aanraken. Geen aarzeling. Geen spel. Ze sluit haar hand eromheen, traag en zeker.

“Je maakt iets wakker in dit huis,” fluistert ze. “En ik vertrouw je er niet mee.”

Haar hand beweegt langzaam, ritmisch. Het warme water loopt over ons heen, laat alles glijden, maakt alles zacht. Maar haar grip is stevig, gericht. Ze trekt me af zonder mededogen. Niet om me te plezieren, maar om me te testen.

Mijn heupen bewegen mee, onwillekeurig. Mijn hoofd tegen het glas. “Fieneke…”

“Stil.”

Haar duim draait langzaam over mijn eikel, haar vingers glijden perfect over mijn schacht. Mijn hele lijf spant zich, mijn adem stokt. Ik ben daar weer. Op het randje.

En dan laat ze los.

Ze stapt achteruit. De kou van het water raakt me nu pas. Mijn pik staat rood en trillend tussen ons in.

“Hou jezelf in toom, Bart,” zegt ze, en draait zich om.

De deur opent. En ze is weg.

Ik vind haar in bed, op haar zij, met haar mond half open. Olivia slaapt nog. Haar donkere haar ligt als een waaier over het kussen. Eén arm onder haar hoofd, het dekbed opgeschoven tot net boven haar billen. Haar shirt is omhooggekropen in haar slaap. Alles aan haar is zacht. Onschuldig.

Maar mijn lijf is allesbehalve onschuldig.

Mijn pik is nog steeds hard, dik en gevoelig van alles wat er is gebeurd—van wat ik heb laten gebeuren. De herinnering aan Juliana's mond. Fieneke’s handen. Christens ogen. Niets is uitgepraat. Niets is echt begonnen. Maar het zit al in me.

Ik sla het dekbed terug en glijd voorzichtig naast haar. Haar rug ligt naar me toe, haar adem kalm, ritmisch. Het T-shirt dat ze draagt is opgekruipt tot net over haar onderrug. De rand van haar onderbroek trekt strak over de ronding van haar billen.

Mijn lichaam schuift dicht tegen haar aan. Mijn borst tegen haar rug, mijn knieën achter de hare. Mijn erectie — stijf, bonkend, overgevoelig — nestelt zich tussen haar dijen, tegen de zachte stof van haar slip.

Ze beweegt niet. Geen schok. Geen afweer. Alleen haar ademhaling verandert. Korter. Onregelmatiger.

Ik schuif mijn hand onder haar shirt, over haar buik, langzaam omhoog tot net onder haar borsten. Ze ademt diep in. Haar hoofd kantelt iets naar achter. Een fractie.

Dan duw ik mijn heupen naar voren. Mijn eikel glijdt langs haar binnenbeen, warm, zacht geleid door de stof.

En pas als haar hand mijn dij raakt — als haar vingers zich sluiten om mijn heup en zacht trekken — weet ik dat ze wakker is.

En dat ze wil.

Ze ademt uit, een lichte zucht tegen mijn huid. Nog geen bewustzijn. Nog geen weerstand.

Maar dan opent ze haar mond. Heel klein.

Ik voel hoe ze me ontvangt, slapend bijna. Mijn eikel glijdt tussen haar lippen, langs haar tong. Haar lichaam reageert vóór haar hoofd.

Ik beweeg traag. Schuif iets dieper naar voren. Mijn hand tegen haar kaaklijn. Mijn adem zwaar. Ik neuk haar mond.

Ze kreunt zacht. Wordt wakker. Haar ogen knijpen zich even samen tegen het licht. Maar ze duwt me niet weg. Integendeel—haar hand komt omhoog en glijdt onder het dekbed, om mijn heup. Ze begeleidt me. Drukt me dieper in haar mond, met een schor, slaperig zuigen.

Geen vragen. Geen verwarring. Geen woorden.

Alleen de warmte van haar mond, nat en gehoorzaam.

Tot er beweging is. Achter haar.

Mijn hoofd schiet omhoog. De deur staat op een kier. In het halfduister van de gang staat een silhouet. Slank, vrouwelijk. Christen.

Ze kijkt. Volledig stil. Haar arm leunt tegen het kozijn. Eén heup iets vooruit, haar blik op mijn gezicht. Niet geschokt. Niet beschaamd. Alleen… aanwezig.

Olivia merkt het niet. Ze is te veel gefocust op wat ze doet—of op wat ze mij laat doen.

Ik kijk Christen aan terwijl ik dieper in Olivia’s mond duw. Terwijl haar vriendin kijkt hoe ik haar beste vriendin neuk.

Christen blijft staan. Haar mond opent heel even, alsof ze iets wil zeggen. Maar ze zwijgt.

En Olivia slikt me opnieuw in. Alsof het zo hoort.

Alsof ze het weet.

Ik beweeg geruisloos de slaapkamer binnen, mijn hand nog nat van de douche, mijn haar druipend in mijn nek. De stoom is achtergebleven in de badkamer, maar de hitte zit nog in mijn huid. Alles aan mijn lijf staat strak. De druk op mijn onderbuik is gekmakend. Mijn pik voelt als een anker aan mijn lijf — zwaar, pulserend, te groot voor zwijgen.

Olivia ligt op haar rug, één arm boven haar hoofd, de andere losjes op haar buik. Haar shirt is omhooggekropen, net tot onder haar borsten. Eén knie iets opgetrokken, het laken verfrommeld langs haar heup. Haar gezicht is kalm, mond iets open, wimpers stil. Ze slaapt.

Ze is zó mooi. Zó van mij.

Als iemand me moet helpen… is zij het. Als er iets over me heen gegroeid is wat ik niet begrijp, dan wil ik het bij haar laten eindigen. Niet stiekem. Niet schuldig. Gewoon… terug in het lichaam waar ik thuishoor.

Ik loop om het bed heen en zet mijn knieën voorzichtig op de rand, precies bij haar hoofd. Mijn handen vinden balans op haar matras, één aan weerszijden van haar gezicht. Mijn pik wijst naar beneden, stijf, de huid strakgetrokken. De kop glanst, nog vochtig.

Ik twijfel niet meer. Ik denk niet meer.

Ik laat mijn heupen zakken. Mijn eikel raakt haar onderlip. Zacht. Warm. Ze reageert niet. Maar haar ademhaling verandert. Een kleine versnelling. Haar mond opent iets. Onbewust. Dromend misschien.

Ik duw verder.

Mijn eikel glijdt langzaam haar mond binnen. De hitte is direct. Nat. Gloeiend. Haar lippen sluiten zich slap om me heen, als in reflex. Mijn buik spant zich.

Ze beweegt niet. Ze laat het toe.

Mijn hand glijdt naar haar kaak, ondersteunt haar hoofd. Ik begin te stoten — niet diep, niet snel. Slechts een ritmisch glijden over haar tong, terwijl haar adem door haar neus tegen mijn huid blaast.

Ik neuk haar mond. En zij wordt wakker.

Haar ogen openen langzaam. Haar blik blijft wazig. Geen paniek. Geen vragen. Haar hand glijdt onder het dekbed vandaan, legt zich om mijn dij. Een lichte druk naar voren.

Ze neemt me dieper.

Ik sluit mijn ogen. Mijn heupen bewegen nu regelmatiger. Haar zuigen is slaperig maar toegewijd. Alsof haar lichaam weet wat ik nodig heb, zelfs als haar hoofd nog niet helemaal begrijpt waarom.

En dan, boven het geluid van haar adem, hoor ik iets.

Een zacht schuiven.

De slaapkamerdeur staat op een kier. In de opening: Christen.

Ze staat stil. Eén arm tegen het kozijn. Haar blik kalm. Niet geschokt. Niet beschaamd.

Alleen wetend. En kijkend.

Terwijl Olivia mijn pik dieper in haar keel neemt. Alsof ze wíl dat er gekeken wordt.

Christen stapt de kamer in alsof het haar eigen slaapkamer is. Geen haast, geen geluid, alleen haar blik op mij gericht—of nee, op ons. Op Olivia, die me in haar mond heeft genomen alsof dat de normaalste zaak is. En op mij, mijn knieën aan weerszijden van haar hoofd, mijn handen verkrampt aan het hoofdeinde.

Olivia merkt niets. Of doet alsof. Haar ogen zijn halfgesloten, haar mond soepel, haar tong glijdt als vanzelf om mijn eikel. Ze zuigt traag, diep, warm. Ik voel mezelf opzwellen tegen haar gehemelte, het randje opzoeken waar controle niets meer betekent.

Dan voel ik een hand op mijn onderrug. Zacht. Ongedwongen. Christen.

Ze hurkt aan de andere kant van het bed, naast Olivia’s hoofd. Haar vingers gaan over mijn bil, naar mijn dij, en rusten daar. Haar adem is hoorbaar dichtbij.

Ik open mijn ogen op het moment dat Olivia stopt met bewegen. Ze laat me los met een zachte zuig en likt haar lippen nat. Pas dan draait ze haar hoofd opzij. Haar blik kruist die van Christen. Ze glimlacht.

Geen woorden.

Olivia schuift iets opzij. Haar hoofd op het kussen. Ze maakt ruimte. Christen beweegt naar voren. Haar mond opent zich zonder aarzeling, zonder enige reserve. Haar lippen sluiten zich om mij heen—natter, sneller, zelfverzekerder dan Olivia’s. Haar ogen zijn gesloten, haar wenkbrauwen ontspannen. Ze zuigt alsof ze het vaker heeft gedaan. Alsof ze erop heeft gewacht.

Mijn adem stokt. Ik wil iets zeggen, maar ik weet niet wat.

Dan buigt Olivia zich weer omhoog. Haar tong glijdt over mijn buik. Haar vingers rusten op mijn balzak. En dan wisselen ze. Alsof het afgesproken is.

Olivia neemt me weer in haar mond terwijl Christen over mijn heup likt, mijn onderbuik kust, mijn buikspieren met haar nagels aftast. Hun ritme is precies afgestemd.

Olivia’s lippen sluiten zich traag om mijn schacht. Christen kust de natte huid net daaronder. En dan, ineens, bovenop mijn eikel, raken hun lippen elkaar.

Zacht. Glijdend. Eén tong die mij beroert, de ander die haar proeft.

Ze kussen bovenop mijn pik. Een samensmelting van lippen, speeksel en opzet.

Ik voel mijn hele lichaam verstijven. Mijn handen grijpen het dekbed. Mijn benen trillen.

En zij lachen. Stil.

Niet luid, niet gemeen. Alleen samenzweerderig.

Olivia likt langs mijn eikel terwijl Christen hem vasthoudt. Dan draaien ze weer om. Christen neemt me diep, traag, gulzig. Olivia kust haar slaap.

Ik ben geen man meer met een vriendin. Ik ben een object in hun pact.

En ik ben machteloos.

Op het punt van breken.

Mijn rug kromt zich. Mijn buik spant op alsof ik vastgegrepen word van binnenuit. En dan is het voorbij. Niet langzaam. Niet geleidelijk. Het barst eruit.

Mijn pik pulseert tussen hun lippen. Olivia vangt het eerste straaltje met een zachte zucht, haar tong tegen mijn eikel. Dan is Christen er, haar mond eromheen, zuigend, vretend bijna. Ze delen me zonder overleg, alsof ze dit vaker hebben gedaan. Of alsof het altijd al heeft vastgezeten in hen, wachtend.

Mijn handen verkrampen in het dekbed. Mijn benen trillen. Mijn ogen sluiten zich met kracht.

Ik kom klaar in hun monden. In hun kus. In hun zwijgende afspraak.

Ze maken me leeg tot de laatste druppel. Tot ik niets meer ben dan huid, adem, en een sidderend lijf.

Dan laat Olivia me los, legt mijn verslapte pik op mijn buik alsof hij nu even geen rol meer speelt. Ze likt langs haar lip. Christen veegt haar mond af aan de binnenkant van haar pols. Ze staan op zonder iets te zeggen, vegen hun haren terug, en verdwijnen. Eerst Christen. Dan Olivia.

Ik blijf achter. Stil. Mijn benen hangen van het bed. Mijn hart bonkt nog na. Alles is leeg en vol tegelijk.

En dan komt de wereld weer in beweging.

Een kwartier later zit ik aan tafel, in mijn T-shirt, nog steeds half in een roes. De koffie geurt scherp. Boter smelt op het warme brood. De zon valt door de schuifpui, vlekken licht op het tafelkleed.

Vier vrouwen.

Olivia tegenover me. Haar haar nog vochtig, haar blik neutraal. Geen woord, geen knikje. Alleen een lichte blos in haar wangen.

Juliana naast haar. Grote bril, hoodie, benen opgetrokken op de stoel. Ze eet yoghurt met honing. Geen blik mijn kant op.

Fieneke leest een krant alsof er niets bestaat buiten deze kolommen. Alleen haar been beweegt licht onder tafel, een hak wiegend aan haar tenen.

En Christen... zit schuin tegenover me. Een vlek op haar sleutelbeen. Haar nagels trommelen traag op haar koffiekop.

Mijn pik klopt weer. Het is absurd, maar waar. Niet volledig hard, maar vol, gevoelig. Als een herinnering die zich onder mijn huid heeft genesteld.

Dan voel ik iets.

Onder tafel.

Een hand.

Op mijn knie.

Langzaam omhoog, over mijn dij.

Niet gehaast. Niet zoekend. Doelgericht.

Mijn ademhaling stokt. Ik kijk niet op. Kijk niemand aan. Ze praten zacht over strandweer, zonnebrand, slippers. Alles wat niets betekent.

Ik weet niet wie het is.

Of ze het samen weten.

Of het opnieuw begint.

Maar mijn pik wordt weer hard onder de tafel.

En niemand zegt iets.

Alleen hun lichamen fluisteren.

Ik zit stil. Mijn koffie koud, mijn hartslag te snel. Onder tafel rust nog steeds een hand op mijn dij. Ik weet niet van wie. Of misschien weet ik het wel, maar durf ik het niet te denken.

Was het Olivia’s manier om me terug te claimen?

Of Christen, die vannacht haar grens al lang had overschreden?

Of Juliana, stil als altijd, met die ogen die niets zeggen maar alles zien?

Of... Fieneke. Onwaarschijnlijk. Toch? Of juist daarom?

En dan: wist Olivia wat er gebeurde?

Was ze echt zo stil, of speelde ze mee?

Wat had Juliana eigenlijk gezien die nacht, voordat ze wegglipte?

En waarom stond Christen daar, in de deuropening, zonder iets te zeggen?

En nog belangrijker:

Was het een spel tussen hen?

Of ben ik de enige die dacht dat het iets betekende?

Ik probeer het te ordenen.

Momenten, aanrakingen, blikken, zachte bewegingen onder het laken of onder de tafel.

Maar het valt uit elkaar zodra ik het vast wil grijpen.

Het enige wat blijft… is mijn opwinding.

En de wetenschap dat niets meer vanzelfsprekend is.

-