Ik ontwaakte uit de droom en het eerste wat ik dacht was dat het vandaag onze trouwdag was. We waren alweer vier jaar getrouwd. Met een glimlach draaide ik me om en wilde mijn arm om Mandy heen slaan. Ik voelde echter alleen een matras. Ik opende mijn ogen en zag dat mijn vrouw inderdaad weg was. Ik keek naar de wekker en die gaf half zeven aan. Te vroeg om uit bed te gaan. Misschien waren onze kinderen al wakker. Ik draaide me op mijn zij en op mijn tast zocht ik naar mijn telefoon. Een vel papier hield mij echter tegen. Ik knipperde verrast met mijn ogen. Wat was dat nou? Ik wilde het papier weg doen maar dat lukte niet. Dat zat vastgeplakt aan het nachtkastje. Ik kwam overeind en knipte het licht aan. Ik kon niet zo goed lezen vanwege het schaarse licht. Ik sprong uit bed en gooide de gordijnen open. Ik boog me voorover en las het papier.

Alles is niet echt.

‘’Alles is niet echt,’’ herhaalde ik de woorden. Wat is dat nou weer? vroeg ik me af. Het was duidelijk dat ik dit moest lezen anders was het papier niet vastgeplakt aan het nachtkastje. Maar ik begreep er niets van. Ik trok een joggingbroek en een shirt aan en ging eerst bij de kinderen kijken. De slaapkamer was leeg. Ik liep naar beneden en riep naar Mandy maar kreeg geen reactie terug. Bij de woonkamer aangekomen bleef ik stokstijf stil staan. De kamer was overhoop gegooid, alsof hier een bom ontploft was. Alle kussen van de banken lagen op de grond, evenals de grote plant. Een van de twee stoelen was opzij gevallen. Een aantal dingen die op de salontafel hoorden te staan, lagen verspreid over de vloer. Wel verdorie, wat gebeurde er hier allemaal? Ik raakte in paniek en wilde naar boven rennen om mijn telefoon te halen maar mijn benen bewogen niet. Ik dacht aan de woorden die op het papier stonden. ‘Alles is niet echt.’ Ik keek om me heen. Wat was mijn vrouw van plan?

Ineens hoorde ik geluiden vanuit de gang. Melanie, onze buurvrouw kwam binnen en riep: ‘’O, mijn lieve hemel! Ik hoorde net veel kabaal en kwam even kijken wat er aan de hand was. Ik denk dat je de politie Bram moet bellen.’’
Ik keek haar verbaasd aan. ‘’Wat is er in godsnaam aan de hand?’’
Heel even zag ik een kleine glimlach maar ze probeerde in paniek te blijven. ‘’Bel Bram!’’
‘’Ja, dat zal ik doen. Mijn telefoon ligt boven.’’ Ik rende naar boven en ondertussen vroeg ik me voor de zoveelste keer af wat er aan de hand was. Maar ik vertrouwde erop dat het allemaal niet echt was. Ik pakte mijn telefoon en snelde naar beneden. Melanie was in de keuken en daar belde ik Bram op. Zijn gezicht verscheen op het beeldscherm. ‘’Met de politie, Bram van Halst. Wat kan ik voor u doen?’’
‘’Bram! Wat gebeurt er nou allemaal?’’
‘’Wat is er gebeurd dan?’’ vroeg hij niet begrijpend.
‘’De woonkamer is overhoop gehaald en mijn vrouw en kinderen zijn weg.’’
Hij fronste. ‘’Dat klinkt niet zo goed. Blijf in de keuken en raak niets aan. Ik ben er over vijf minuten!’’ Hij hing op.
Melanie keek me vragend aan en ik zei dat hij eraan kwam. Ze legde haar hand op mijn schouder. ‘’Ik moet er ook helaas vandoor gaan. Sterkte.’’ Ik kon zien dat ze haar best deed om niet te glimlachen en daarom vluchtte ze snel weg.

Ik liet me op de stoel vallen en staarde voor me uit. Wat was dat allemaal? Was dat een verrassing? Ik snapte er werkelijk niets van. Waar was Mandy? En onze kinderen? Vandaag zouden we met ons vieren een dagje uit. De deur ging open en Bram kwam in zijn politieuniform binnen. Ik stond op en hij vroeg wat er gebeurd was. Ik antwoordde dat ik geen flauw idee had. Ik merkte dat hij zakelijk was.
‘’Oké, blijf hier,’’ zei hij. ‘’Ik ga de woonkamer controleren.’’
Nog in de war keek ik vanuit de deuropening wat Bram allemaal deed. Hij onderzocht de kamer en hier en daar stopte hij iets in het zakje als bewijsmateriaal. Ook maakte hij een aantal foto’s met zijn telefoon. Hij kwam weer bij mij. ‘’Nou, het ziet er naar uit dat uw vrouw ontvoerd is. Heeft u enig idee wie het zou doen?’’
Ik gaapte hem aan. ‘’Ontvoerd? Door wie?’’
‘’Dat weet ik niet,’’ reageerde hij. ‘’Maar ik heb hier wat dingen gevonden. Die gaan naar het lab voor onderzoek. Wie weet levert het iets op. Maar ik heb nog een vraag. Heeft u toevallig gisteravond seks gehad met uw vrouw?’’
Ik knipperde verrast met mijn ogen en voelde dat mijn wangen warm werden. ‘’Eh, ja, eigenlijk wel,’’ gaf ik toe.
‘’Dat dacht ik al,’’ zei hij zakelijk. ‘’Ik heb iets onder je bank gevonden wat waarschijnlijk niets te maken heeft met de zaak. Ik ga mijn uiterst best doen om uw vrouw en kinderen te vinden. Doe geen stomme dingen. Laat het aan politie over, begrepen?’’ Daarbij gaf hij me een veel betekende knipoog. ‘’Ik zal mezelf uitlaten. Sterkte.’’ Hij verdween uit mijn zicht.

Heel even bleef ik roerloos stil staan. Ik begreep de knipoog van Bram. Het was duidelijk een hint dat ik het zelf moest oplossen. En ik wist waar ik aan moest beginnen. Ik liep naar de bank en zag het meteen al, alleen kon ik niet zien wat het was. Het ding lag grotendeels onder de bank. Ik raapte het op en keek verbaasd naar de slip. Ik dacht dat Mandy het opgeruimd had gisteren. Wacht even, dit was niet van Mandy. Het was een favoriete slip van Anna. Die herkende ik meteen. Hoe kwam hij in vredesnaam hier terecht? Dat moest een hint zijn. Ik moest naar Anna. Misschien wist ze waar Mandy en onze kinderen waren. Ik keek om me heen en mijn mondhoeken krulden omhoog. Ik was benieuwd wat er allemaal komen ging.

Ondanks mijn nieuwsgierigheid nuttigde ik het ontbijt eerst. Zonder koffie begon ik mijn dag nooit. Daarna ging ik naar boven en aarzelde wat ik aan moest trekken. Ik had het gevoel dat ik veel op pad moest gaan dus besloot ik een korte broek en een shirt aan te trekken. Daarna checkte ik nog een keer of de kinderen echt ook weg waren. Dat was het geval. Ik pakte de sleutels en wandelde naar Anna’s huis. Ik belde aan en er werd niet open gedaan. Dus ik pakte de sleutels en opende de deur zelf. ‘’Anna? Lotte? Zijn jullie thuis?’’ riep ik. Geen reactie. In de keuken vond ik niemand. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik Anna languit op de grond in de woonkamer zag liggen. Ik rende op haar af en draaide haar voorzichtig op haar rug. Ze kreunde en opende haar ogen. Ik hielp haar voorzichtig rechtop zitten. ‘’Gaat het?’’
‘’Ja,’’ mompelde ze. ‘’Iemand kwam ineens achter mij staan en wilde mij bewusteloos maken met een doekje in mijn neus. Toen hoorde hij de deurbel en is volgens mij weg gerend. Ik verloor bijna mijn bewustzijn. Wat is er aan de hand?’’ Ze keek me vragend aan.
‘’Ik geloof dat iemand jou wil ontvoeren.’’
‘’Mij ontvoeren?’’ zei ze geschrokken.
Ik knikte. ‘’Ja, dat denk ik, want mijn vrouw is namelijk ontvoerd.’’
Ze keek me met grote ogen aan. ‘’Wat? Wie zou het zijn?’’
‘’Ik weet het niet,’’ zei ik terwijl ik opstond. Ik hielp haar overeind te komen. Natuurlijk wist ik dat ze niks mankeerde. Het was allemaal gespeeld.

Ik haalde een glas water voor Anna en ging tegenover haar zitten. ‘’Waar is Lotte?”’
‘’Ze is op zakenreis in Parijs en zou pas over drie dagen terugkomen,’’ antwoordde Anna en ze nam een slok water. ‘’Maar waarom wil iemand mij ontvoeren? Ik heb niks misdaan!’’
‘’Anna,’’ zei ik rustig. ‘’Ik vond jouw slip in mijn huis. Hoe zit dat?’’
‘’O, die heeft Mandy van mij geleend. Ik was gisteren met haar en mijn zusje op stap geweest in het café ‘De drie pinten’. Mandy was licht aangeschoten en was een beetje onhandig geweest in het toilet. Daardoor was haar slip vies geworden. Ik neem altijd een reserve mee als ik op stap ga, dus ik heb mijn slip aan haar gegeven.’’
Ik knikte langzaam. ‘’Oké, ik moet Bram bellen. Die wil het vast weten.’’
Anna hield mij tegen door haar hand op mijn arm te leggen. ‘’Dat duurt te lang. We kunnen beter zelf op onderzoek gaan.’’
Ik keek haar doordringend aan, ze hield haar blik keurig vast. Ik begreep haar hint al.
‘’Prima,’’ zei ik. ‘’Wat hebben jij, Mandy en Amber verder gedaan?’’
‘’Euh, niets bijzonders eigenlijk. We hebben gewoon een gezellige avond gehad in het café. Ik heb Mandy eigenlijk niet veel gezien. Ik was te druk met kletsen met andere vrienden.’’
Ik humde terwijl ik nadacht. ‘’De drie pinten, zei je?’’
Ze knikte. Ik bestudeerde haar blik. Ondanks dat ze haar gezicht in de plooi hield, kon ik toch iets ondeugends in haar blik onderscheiden. Ik stond op. ‘’We moeten naar het café om meer antwoorden te vinden! Geen tijd te verliezen want mijn vrouw is in gevaar!’’
Ze kwam overeind. ‘’Goed plan. We gaan met de fiets. Dat gaat sneller.’’
‘’Maar,’’ wilde ik tegensputteren. Anna liep al naar de achtertuin en ik volgde haar en zag mijn tandem staan. Natuurlijk stond ie daar…

Anna en ik fietsten door de straten naar het centrum terwijl ik van het warme weer genoot. Ik was vandaag erg vrolijk. Ik vond de verrassing van Mandy echt geweldig. Plotseling vroeg ik me af of het café al open was. Want het was nog in de ochtend. Ik ging ervan uit van wel. We zetten de tandem op slot en liepen naar het café. Bij de ingang stond een man. Ik herkende hem, het was iemand van het personeel van het café. Hij knipoogde toen hij de deur voor mij opende. Het café was inderdaad nog gesloten maar ik zag Kelly meteen op onze vaste plek zitten. Toen ik dichterbij kwam, bleef ik stil staan. Ik bestudeerde haar kleding. Ze droeg een grijze jas en haar grijze hoed lag op de tafel. Tussen de opening van haar jas bungelde de camera. Ze keek om zich heen, alsof ze iemand in de gaten hield. Alsof het cafe gewoon open was. Wat zou het betekenen? vroeg ik me af.
‘’Héé,’’ zei Anna tegen me. ‘’Ik heb haar gisteren ook gezien. Maar ze gedroeg zich gisteren wel vreemd. Ik kreeg de kriebels van haar. Want ik had vaak het gevoel dat ze mij in de gaten hield. Maar dat deed ze eigenlijk bij iedereen. Wat doet ze, denk je?’’
‘’Ik heb nog geen idee,’’ mompelde ik nadenkend. ‘’Maar als je zegt dat ze iedereen in de gaten houdt, dan heeft ze gisteren vast iets verdachts gezien. Kom, we gaan het vragen.’’ Ik liep op Kelly af, met Anna in mijn kielzog. ‘’Mevrouw, mogen we je iets vragen?’’
Kelly stak haar hand op. ‘’Niet nu, ik heb het druk.’’
Ik keek Anna vragend aan, ze gebaarde dat ze het niet wist.
‘’Mevrouw, ik…’’
‘’Bent u doof? Ik heb geen tijd voor u,’’ onderbrak Kelly mij geïrriteerd terwijl ze behoedzaam door de ruimte tuurde.
Ik liet niet met me sollen. ‘’Mevrouw, mijn vrouw is ontvoerd en was gisteren hier, net als u. Heeft u gisteren iets verdachts gezien?’’
‘’Nee,’’ antwoordde Kelly botweg. ‘’En nu wegwezen.’’

Ik opende mijn mond maar Anna trok me van Kelly weg. ‘’Ze is duidelijk met iets bezig en wil niet gestoord worden. We moeten een manier verzinnen om haar aan het praten te krijgen.’’
Ik keek Kelly aandachtig aan. De grijze jas en een hoed. Ze deed geheimzinnig, alsof ze een… spion was? Privé-detective?
‘’Zou ze een spion of privé-detective zijn?’’ vroeg ik aan Anna.
‘’Oh, ja, dat zou kunnen zijn!’’ reageerde Anna. Aan haar blik te zien had ik het goed. Ik had een plan. Ik liep vastberaden op Kelly af.
‘’Mevrouw, ik vermoed dat u een spion of privé-detective bent. En ik gok dat je iemand schaduwt. Wat zou u ervan vinden als ik hier schreeuw dat je een detective bent?’’
Uit mijn ooghoek zag ik Anna breed glimlachen.
Kelly keek me doordringend aan. ‘’Waag het niet.’’
‘’Nou,’’ zei ik triomfantelijk. ‘’Als je mijn vragen beantwoordt, laat ik je verder met rust.’’
Ze knarsetandde. ‘’Ga zitten.’’
Anna en ik namen plaats tegenover haar en Ik toonde haar een foto van mijn vrouw. ‘’Heeft u haar gisteren gezien?’’
‘’Ja, die heb ik inderdaad gezien. Ze was met u,’’ antwoordde Kelly met een knikje naar Anna. ‘’En met uw jongere zusje, gok ik.’’
Ik knikte. ‘’Dat klopt. U heeft goede ogen. Was er iets verdachts gebeurd?’’
Ze dacht na en schudde haar hoofd. ‘’Met jouw vrouw, volgens mij niet. Ze was alleen wel lang in gesprek met een roodharige vrouw.’’
‘’Elise!’’ riep ik meteen uit.
‘’Wie?’’ vroeg Kelly met een opgetrokken wenkbrauw.
‘’Nee,’’ zei ik hoofdschuddend. ‘’Laat maar. Ik weet genoeg.’’ Ik stond op. ‘’Hartelijk dank voor uw hulp.’’

Ik nam Anna even apart. ‘’We moeten Elise vinden.’’
‘’Elise?’’ vroeg Anna. ‘’Geen idee wie ze is. Is dat een roodharige vrouw? Hoe kunnen we haar vinden?’’
Ik grinnikte zacht. Wat vond ik deze speurtocht leuk. Waar zou Elise nu zijn? Kelly zou het niet weten. Dat leek me logisch omdat ze binnen bleef. Ik keek Anna onderzoekend aan maar ze liet niks blijken. Omdat er verder geen hints waren, ging ik ervan uit dat Elise gewoon thuis was. ‘’Oké, Anna, we gaan naar het huis van Elise. Ik wijs de weg wel.’’
‘’Prima,’’ antwoordde Anna. We zeiden Jeroen, de eigenaar van het café, gedag.

Tijdens het fietsen genoot ik opnieuw van het weer. Maar de wiegende billen van Anna trokken mij aandacht. Ik kon het niet laten om kneepje in haar billen te geven.
‘’Auw! Laat dat!’’ riep ze verontwaardigd uit. Grinnikend liet ik haar verder met rust. Ze moest opletten in het drukke verkeer. Binnen tien minuten kwamen we bij het huis van Elise aan. Ik belde aan, Elise deed open. Ik bekeek Elise vluchtig van top tot teen. Ze droeg een trainingspak.
‘’Goedemorgen mevrouw,’’ begroette ik haar vriendelijk. ‘’Ik heb wat vragen voor u. Het gaat over mijn vrouw Mandy die je gisteren gesproken had.’’
‘’Mandy? Ja, ik heb haar inderdaad gisteren gezien. Maar kom eerst binnen,’’ zei Elise. Ze zorgde voor de koffie. Toen ze klaar was, ging ze op de bank zitten ‘’Volgens mij ken ik jou,’’ zei ze tegen Anna.
‘’Ja, ik heb jou gisteren gezien,’’ reageerde Anna. ‘’Je droeg dezelfde gele jurk als mijn vriendin Mandy.’’
Elise giechelde. ‘’Ja, dat was heel toevallig. Ik heb lang zitten kletsen met Mandy. Een aardige vrouw trouwens.’’ Ze wendde haar blik tot mij. ‘’Maar u had vragen over Mandy?’’
Ik knikte. ‘’Mandy is ontvoerd en ik ben op zoek naar haar.’’
Elise sloeg haar hand voor haar mond. ‘’Oh my god, wat erg!’’
‘’Kunt u mij iets vertellen wat er gisteren gebeurd is in het café?’’
‘’Nou, we hebben gewoon lekker zitten kletsen. Niks vreemds eigenlijk. Volgens mij gedroeg Mandy zich normaal.’’
‘’Heb je Mandy met iemand anders zien praten?’’ vroeg ik door.
‘’Ja, natuurlijk, dat doet iedereen toch. Maar ik heb jouw vrouw natuurlijk niet in de gaten gehouden,’’ antwoordde Elise en ze moest ineens luid giechelen. ‘’Ik was te druk met andere dingen bezig.’’
‘’Oh, wacht. Jij was het. Mijn zusje vertelde me dat ze met een roodharige vrouw had gezoend,’’ viel Anna ons in de rede.
Elise giechelde opnieuw. ‘’Ja, dat was ik inderdaad. Dat vond ik wel spannend.’’

Ik keek de dames beurtelings aan en leunde met een zucht achterover op de bank. Ik snapte er niks meer van. Die zoenen moesten een hint zijn maar welke? En de gele jurk? Ik zag er geen logica in. Ik keek de dames aan, in de hoop dat ze mij zouden helpen en mij een nieuwe hint zouden geven. Maar die bleef uit. Toen klonk plotseling de deurbel. Elise liep naar de voordeur en kwam niet veel later terug met Bram. Hij keek me verrast aan. ‘’Wat doet u hier, meneer?’’
‘’Eh…’’ zei ik aarzelend. Wat moest ik tegen hem zeggen? Ik besloot om eerlijk te zijn. ‘’Ik zoek mijn vrouw.’’
‘’Ik heb u gezegd dat u zich erbuiten moest houden. Het is de zaak voor de politie. Want het kan erg gevaarlijk zijn.’’
Ik haalde mijn schouders op en zei niets. Ik was benieuwd wat hij te vertellen had want anders zou hij hier niet zijn.
Hij keek Elise aan. ‘’Ik heb wat vragen over Mandy in verband met de ontvoeringszaak. Volgens de getuige heeft u gisteravond contact gehad met Mandy. Kunt u mij daarover vertellen?’’
Elise gaf antwoord en ik luisterde aandachtig. Maar het was hetzelfde verhaal dat ze aan mij gaf. Ik snapte er niets van en liet mijn hersens overuren draaien. Ik werd onderbroken door Bram.
‘’U bent?’’ vroeg hij aan Anna.
‘’Anna van der Weijden,’’ antwoordde ze. ‘’Mandy is mijn vriendin.’’
Hij trok zijn wenkbrauw op. ‘“Is uw vrouw toevallig Lotte van der Weijden-Wevers?’’
Nu was Anna aan de beurt om te fronsen. ‘’Dat klopt. Hoezo?’’
Ik spitste mijn oren en hield ze beiden nauwlettend in de gaten.
‘’Er is DNA van Lotte gevonden in de woonkamer van Danny en Mandy,’’ gaf hij als antwoord. ‘’Maar ik kan uw vrouw niet bereiken en u ook niet want u was niet thuis. Weet u toevallig waar zij is?’’
‘’Dat kan niet,’’ stamelde Anna vol ongeloof. ‘’Mijn vrouw is nu op zakenreis in Parijs.’’
“O,’’ reageerde Bram. ‘’Dat is vreemd, want haar auto is gesignaleerd in de buurt van het centrum. We hebben de nabijgelegen camerabeelden opgevraagd en we zagen uw vrouw door de straat lopen. Dat was een paar uur geleden.’’
‘’Dat kan niet. Dat is onmogelijk! Ze is in Parijs!’’ riep Anna boos. ‘’Denk je dat mijn vrouw hier erachter zit? Dat ze Mandy ontvoert? En dat ze mij ook wilde ontvoeren?’’
‘’U ook?’’ vroeg hij verrast. ‘’Waarom heeft u de politie niet gebeld? Ik neem u mee naar het bureau voor een verhoor. Dit is heel belangrijk voor de zaak.’’
Anna stond op. ‘’Is goed, ik ga met u mee.’’

Bram bedankte Elise voor de gastvrijheid en verliet het huis met Anna. Ik staarde ze na. Moest Elise nu met mij mee op pad gaan? vroeg ik me af. Ik keek haar aan, ze glimlachte vluchtig. ‘’Als u het niet erg vind, moet ik zo dadelijk weg.’’
Ik knipperde met mijn ogen. Ze ging toch niet met mij mee. ’’Als ik mijn koffie op heb, ga ik ervandoor, goed?’’
Ze knikte. ‘’Helemaal goed.’’
Ik dacht aan het gesprek tussen Bram en Anna. Lotte was dus hier. Ze was gesignaleerd ergens in het centrum. Wat zou het betekenen? De winkel Twins! Natuurlijk! Wat stom van mij. Met een grote teug dronk ik mijn koffie op. Maar hoe kwam ik daar? Lopen kon wel maar dat duurde te lang. Anna was weg en Elise ging blijkbaar niet met mij mee. Ik keek haar aan, en ze wachtte geduldig met een glimlach.
‘’Heeft u toevallig een ov-chipkaart?’’
‘’Ja, die heb ik zeker voor u.’’ Ze toverde een pas tevoorschijn. ‘’Hier, alstublieft.’’
Ik nam hem dankbaar aan.
‘’Waar gaat u heen, als ik mag vragen?’’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘’Ik ga naar het centrum,’’ antwoordde ik.
‘’Ah, ik heb een pakket en die wil ik graag bij Bruna afleveren. Zou je dat voor mij willen doen?’’
Ik fronste. Ik vroeg me af wat het zou zijn. ‘’Natuurlijk wil ik dat voor u doen.’’
Elise kwam terug en ik schoot direct hard in de lach. Met een plagerige blik gaf ze mijn blindegeleidestok aan mij. Typisch Mandy, dacht ik grinnikend. Overdag kon ik prima lopen zonder de stok, ook in het centrum omdat ik het gebied zo goed kende. Maar Mandy had liever dat ik met de stok liep omdat het daar vaak druk was.
‘’Nou, ik zal uw pakket veilig weg brengen,’’ zei ik grijnzend en ze giechelde. Ik nam afscheid.

Tot mijn verrassing ging ze ook mee naar buiten, maar sloeg rechtsaf en ik moest naar links. Ik keek achterom en vroeg me af of ik haar niet moest volgen. Maar ik was al te laat, want ze was al verdwenen. Als ze had gewild dat ik haar zou volgen, zou ze wel langzamer lopen. Dus ik negeerde haar en liep haastig naar de bushalte. Wat een dag, dacht ik. Het was alweer middag geworden. Waar was Nick? Wacht, zou hij de dader zijn? Misschien, maar eerst Lotte zien te vinden.

De bus kwam er gelukkig snel aan en ik stapte in. Een paar haltes verder stapte ik weer uit en wandelde rustig naar de winkel. Eigenlijk moest ik rennen omdat mijn vrouw in gevaar was, maar ik nam geen risico. De achterdeur van het magazijn was open en ik liep rechtstreeks naar de winkel. Daar aangekomen hoorde ik een stem: “Blijf staan!”
Ik stopte met lopen en zag Lotte midden in de ruimte op een stoel zitten. Haar linkerhand rustte op haar dikke buik en in haar andere hand hield ze een kleurrijk waterpistool vast. Ik kon niets anders dan hartelijk lachen.
“Stil!” siste Lotte boos en richtte het waterpistool op mij.
Mijn lach stierf weg en ik zag Mandy ineens. Achter Lotte stond ze tegen de wand aan, haar polsen vastgebonden met touwen. Ze zag er oogverblindend mooi uit in haar elegante zwarte jurk. Haar mond was vastgeplakt met tape. Ze piepte luid toen ze mij naar haar zag kijken.

“Mandy!” Ik wilde naar haar toe lopen, maar Lotte snauwde: “Blijf staan, anders schiet ik je vrouw dood!” Ze richtte het pistool op Mandy.
Ik bleef stilstaan. “Lotte, waarom doe je dit?”
“Nou, dat zal ik je vertellen! Wist je dat mijn vrouw vreemdgaat?”
“Anna?” riep ik verbaasd uit.
“Ja, en raad eens met wie? Jawel, jouw vrouw!”
Ik keek Mandy verbijsterd aan en ze schudde haar hoofd en begon geluidjes te maken.
“Lotte, ik geloof dat je je vergist.”
Ze lachte schamper. “Nee hoor, ik heb het zelf gezien met mijn eigen ogen! Ik heb ze zien zoenen en nee, ik vergis me niet!” Ze keek boos naar Mandy. “Ik dacht dat wij vrienden waren, maar nee, je gaat doodleuk vreemd met mijn vrouw! Hoe durf je, stomme trut!”
Ik keek verwonderd toe. Lotte was altijd zo’n lieve, zachte vrouw die zelden vloekte. En nu was ze angstaanjagend. Ik kon het niet helpen om opnieuw te lachen. Ineens richtte ze het pistool op mij. “Lach niet!” siste ze fel.
Ik zweeg even. “Wanneer heb je ze zien zoenen? En ik dacht dat je op zakenreis was? Waarom ben je nu al hier?”
Lotte keek me nors aan. “Ik was eerder klaar dan gepland en ik mocht naar huis. Ik besloot mijn vrouw te verrassen. Ik wist dat ze met jouw vrouw op stap ging, dus ik ging meteen naar het café. Ik keek eerst door het raam of ze er waren. Toen dat het geval was, ging ik naar binnen en zag ik ze ineens samen zoenen. Ik kon mijn ogen niet geloven. Hoe kan Anna mij bedriegen? Toen liep ik kwaad weg en ging vanochtend Mandy confronteren. En je raadt nooit wat ik zag: een slip van Anna! Die lag half verscholen onder de bank.” Lotte gromde van woede. Mandy schudde heftig haar hoofd van nee en piepte luid.
“Zwijg!” brulde Lotte.

Daarna was het even stil in de winkel. Ik moest nadenken. Het leek erop dat Mandy en Anna nooit hadden gezoend. Mandy bleef haar hoofd ontkennend schudden en Anna had het niet verteld. Maar het waren Elise en Amber die elkaar hadden gezoend. Waarom dacht Lotte dat het Mandy en Anna waren?
“Was het druk in het café?” vroeg ik aan Lotte.
“Ja, best wel, maar ik weet zeker dat ik het goed gezien heb,” antwoordde ze.
Ik knikte langzaam. Toen schoot er iets door mijn hoofd. Elise en Mandy hadden dezelfde jurk aan. Die was geel, dus goed te onderscheiden in het drukke café. Amber leek best veel op Anna. Misschien zag Lotte Mandy’s gezicht niet omdat Amber ervoor stond, maar zag ze wel de gele jurk. Daarom dacht ze dat Anna en Mandy aan het zoenen waren.

Ik keek Lotte aan en legde het haar uit. Ze schoot daarna hard in de lach. “Wat een flauwekul verhaal dat je verzint. Ik geloof er geen bal van!”
“Nee, Lotte,” zei ik serieus. “Het is echt zo gebeurd. Je moet me geloven!”
Ze schudde resoluut haar hoofd. “No way, je wilt je vrouw gewoon terug. Ik trap er niet in.”
“Maar het is echt zo gebeurd!” ging ik wanhopig door.
“Heb je bewijs dan?” vroeg Lotte rustig.
Ik opende mijn mond, maar deed hem weer dicht. Ik keek haar onderzoekend aan. Misschien moest ik Anna hierheen brengen.
“Als ik je kan bewijzen dat het niet zo is, laat je mijn vrouw dan vrij?”
“Als het echt zo is dat er niets gebeurd is, dan laat ik haar natuurlijk vrij,” zei ze.
Ik knikte en keek Mandy aan. “Ik kom zo snel mogelijk terug, Mandy.” Ze schudde haar hoofd heftig en trok aan de touwen. Ze hield meteen op toen Lotte het pistool op haar richtte.
“Ik kom terug, Mandy,” beloofde ik, draaide me om en verliet de winkel.

Buiten aangekomen dacht ik na. Hoe vond ik Anna? Ze was meegenomen naar het politiebureau. Moest ik daarheen gaan? Maar daar kom je niet zomaar binnen. Dus ik belde Bram op. Gelukkig nam hij snel op, alsof hij zat te wachten op mijn telefoontje. Ik had geen zin om het uit te leggen en vroeg dan maar meteen: “Waar is Anna?”
“Na het verhoor is ze naar huis gegaan,” antwoordde hij. “Maar hoezo?”
“Nee, niets, maar ik moet ervandoor. En bedankt. Doei.” Ik hing gewoon op en met een grijns liep ik naar de bushalte. Binnen een half uur kwam ik bij Anna thuis aan. De buurvrouw was bezig met haar voortuin. Ik begroette haar vriendelijk en belde aan. De deur werd niet geopend. Ik pakte de sleutels en liet mezelf naar binnen. Ik had overal gezocht, maar ze was niet thuis. Verdorie, waar zou ze zijn? Ik kon ook geen hints vinden. Had ik Bram wel goed verstaan, vroeg ik me ineens af. Ja, ik dacht van wel. Maar waar was ze dan? Ik had zelfs in de achtertuin gekeken, maar ze was nergens te bekennen. Misschien bij Elise thuis? Ik sloot de voordeur af. De buurvrouw was nog bezig in de tuin. “Lukt het een beetje?” vroeg ze vriendelijk.
“Ja, zeker, dank u wel,” reageerde ik afwezig.
“Kan ik ergens mee helpen?” vroeg ze glimlachend.
“Oh nee, dat is niet nodig. Maar heel erg bedankt.” Ik liep verder, maar stopte plotseling. Ik draaide me om en keek naar de buurvrouw, die nog altijd glimlachend naar mij keek. Zou ze weten waar Anna was. Waarom bleef ze naar mij kijken? Ik liep terug. “Mevrouw, weet u toevallig waar Anna is?”
Haar glimlach werd breder. “Jazeker! Een half uur geleden is ze vertrokken en ze zei dat ze in het park ging wandelen. Ze moest even nadenken, zei ze.”
“Ah, dank u wel! U bent een held!”
Ze knipoogde. “Succes!”

In recordtijd voor een slechtziende arriveerde ik in het park. Ik zag Anna gelijk. Ze zat op een houten bankje. Zonder na te denken rende ik naar haar toe. ten slotte was mijn vrouw in gevaar. Ik sneed een bocht af om sneller bij haar te zijn. Helaas was ik een paal die langs het paadje stond compleet vergeten. Mijn scheenbeen knalde vol tegen het paaltje aan en ik maakte bijna een salto en landde met een dreun op de grond…