Wanneer ik de ochtend erna wakker word, baadt de slaapkamer in een zacht, gefilterd licht. De plek naast me in bed is leeg en koel. Kristof is al naar zijn werk. Ik rek me uit, mijn spieren voelen zwaar en loom, maar op een voldane manier. De herinneringen aan de nacht – de rauwe, bijna desperate vrijpartijen die volgden op onze terugkeer – toveren een lome glimlach op mijn gezicht. Ja, het was een heerlijke en uitputtende nacht. Loom sleep ik me naar de keuken. De stilte van het huis voelt vredig. Ik zet koffie, de geur vult langzaam de ruimte. Terwijl ik wacht, pak ik mijn telefoon, scroll wat door onbenullige meldingen. En dan zie ik het. Een discrete banner, maar voor mij schreeuwt het bijna van het scherm. Een melding van de app exposed.me.

Het bericht is simpel: Kristof heeft u een bericht gestuurd. Mijn hart maakt een sprongetje. De slaperigheid verdwijnt op slag en wordt vervangen door een scherpe, alerte focus. Kristof heeft zijn 'rapport' uitgebracht aan Marie. Een triomfantelijk gevoel borrelt in me op. Ik wil weten wat hij schreef. Wat hij voelde. Hoe hij de dag van gisteren heeft beleefd vanuit zijn perspectief.

Ik vergeet mijn koffie en snel naar Kristof zijn bureau. Ik klap de laptop open, het scherm flikkert tot leven. Met een paar snelle toetsaanslagen log ik in op het profiel van Marie. Mijn alter ego, mijn instrument, mijn geheime venster op de ziel van mijn eigen man. En daar, bovenaan in de inbox, staat zijn bericht. Ik klik het open, mijn adem stokt even in mijn keel. Het begint zakelijk: "Marie, ik heb de foto's opgeladen." Ik kan niet wachten om ze te bekijken, maar eerst lees ik verder. Zijn tekst is lang, heel gedetailleerd. Het is geen rapport, het is een bekentenis. "Ik moet toegeven," schrijft hij, "dat ik dit eerst een verschrikkelijke opdracht vond. Het idee om Leen te zien met andere mannen... het voelde eng, verkeerd. De rit naar zee was voor mij dan ook een kwelling. Ik was jaloers nog voor er iets gebeurd was."

Ik glimlach. Goed zo, denk ik. Precies zoals gepland. "Maar toen... toen veranderde er iets," gaat hij verder. "Leen was zo... zo onbevangen. Ze genoot van de zon, van de sfeer. Ze was een gewillig foto-object, ze straalde. Ik vond het spannend omdat ze er niks van afwist."

Mijn ogen verslinden de woorden. De ironie is heerlijk. Hij beschrijft de spanning van mijn 'onwetendheid', terwijl ik hier, als de poppenspeler zelf, zijn diepste gedachten lees. "Het was onverwacht, Marie. Hoe ze zich, schijnbaar onbewust, aan iedereen getoond heeft. Het moment dat haar bikinitopje doorzichtig werd, en later zelfs loskwam... Ze leek zich er geen moment van bewust dat een half strand naar haar ontblote lichaam keek. Ze lag daar, zo vrij, zo... puur in haar onwetendheid. En ik, ik was de enige die het volledige plaatje zag. Ik zag de blikken van die mannen, de lust, de bewondering. En ik zag haar, zo prachtig en onbereikbaar voor hen. Dat was voor mij de klik. De combinatie van mijn jaloezie en mijn trots, de wetenschap dat zij van mij was, terwijl anderen haar begeerden maar niet konden krijgen... het was een ongelooflijke machtsstoot."

Ik voel een golf van pure, triomfantelijke opwinding. Dus dát was het. Het was niet alleen de jaloezie, maar de combinatie met trots en bezit. Ik heb een nieuwe laag in hem blootgelegd. "Vanaf dat moment," besluit hij zijn bericht, "veranderde alles. De angst maakte plaats voor een soort donkere opwinding. Het gaf me de moed om er helemaal voor te gaan en dingen te doen die ik niet voor mogelijk hield. De manier waarop ik haar aanraakte, de dingen die ik durfde voor te stellen... Het was alsof haar onbewuste overgave mij toestemming gaf om een andere kant van mezelf te laten zien. Een kant die ik, denk ik, wel leuk vind. Ik ben benieuwd naar de volgende opdracht."

Het spel is geëvolueerd, besef ik. Kristof is niet langer slechts een pion die onder dwang handelt. Hij is een actieve, genietende deelnemer geworden, aangewakkerd door de illusies die ik voor hem gecreëerd heb. Hij denkt dat hij een kant van zichzelf heeft ontdekt dankzij mijn 'onbewuste' acties, niet beseffend dat elke actie, elke 'toevalligheid', zorgvuldig door mij was gepland. Oh, Kristof, denk ik. Je hebt geen idee. En de volgende opdracht? Die wordt nog veel, véél leuker.

Maar terwijl de roes van de overwinning door me heen stroomt, knaagt er iets. Zijn bericht, hoe onthullend ook, liet één cruciaal detail onvermeld. Eén vraag is niet beantwoord: de hand. Wiens hand lag er op de mijne? Was het een extreme test van hem, of was het de brutale daad van een vreemde? In zijn bericht aan Marie zweeg hij erover, een oorverdovende stilte in zijn relaas.

De waarheid moet ergens te vinden zijn. De foto's, denk ik. Een plotselinge, heldere gedachte. Hij legde alles vast. Als het echt gebeurd is, als er een andere hand was, dan moet die op beeld staan. Mijn hart begint sneller te kloppen. Met een bijna koortsachtige haast navigeer ik naar het profiel van Kristof en de recent geüploade galerij. Een reeks thumbnails verschijnt. Ik hou even mijn adem in en klik dan op de allereerste foto.

Het beeld laadt en vult het scherm. En ik hap naar adem. De manier waarop ik erbij lig, zo bloot, doet me schrikken. De foto is genomen vanuit een lage hoek, waardoor mijn lichaam de hele onderkant van het beeld vult, mijn benen zijn lichtjes gespreid, mijn buik plat en strak. De zon schijnt genadeloos op de flinterdunne stof van de groene bikini, die er op dit beeld nog kleiner, nog onthullender uitziet dan ik me herinnerde. Dit is bloter en meer sletterig dan ik dacht. In de spiegel leek het uitdagend en speels; hier, door zijn lens, is het rauw, bijna pornografisch. De lage snit van het broekje, de minimale bedekking van de top... het laat niets aan de verbeelding over. "Oh my god, iedereen heeft me zo zien liggen," fluister ik. Het besef slaat me met volle kracht. De jongens, de man, elke willekeurige voorbijganger. Ze hebben me precies zó gezien. Er gaat een rilling van pure schaamte door me heen, een ijskoude golf die start in mijn nek en langs mijn ruggengraat naar beneden trekt.

Maar direct daarop volgt iets anders, iets wat de kou verdrijft en vervangt door een gloeiende hitte. De schaamte kantelt en wordt opwinding. De gedachte aan die blikken op mijn bijna naakte lichaam, op mijn openlijke, uitnodigende houding, is ondraaglijk en tegelijkertijd onweerstaanbaar. Ik voel me zo bevrijd, zo sletterig. Het woord borrelt op in mijn gedachten en ik omarm het. Ja, sletterig. En het voelt fantastisch. Een diepe, donkere sensatie van macht en overgave tegelijk. Ik heb dit gedaan. Ik heb hier zo gelegen. En dit beeld is het bewijs.

Mijn hart bonst in mijn keel, een mix van spanning en opwinding. Ik kijk nog een laatste keer naar de foto, naar de vrouw die ik ben, en denk: en dit was nog maar het begin... Met een trillende vinger klik ik op de volgende pijl. De tweede foto laadt op het scherm. Mijn adem stokt.

Op de tweede foto lig ik op mijn buik. Het groene bikinitopje ligt als een achteloos propje stof naast me op de grond, of beter, op de handdoek. De foto is getrokken op het precieze moment dat ik me realiseer dat ik mijn topje niet meer aan heb. Ik zie het aan de uitdrukking op mijn gezicht – een flits van pure, onvervalste shock. Om het terug aan te kunnen trekken, hef ik mijn bovenlijf wat op, ik steun op één arm, mijn andere hand reikend naar de losse touwtjes. En daardoor zijn mijn borsten duidelijk te zien. Niet geposeerd, niet verleidelijk, maar rauw en onverwacht blootgesteld, hangend in de ruimte tussen mijn lichaam en het zand, met mijn harde, door de zon en het water geprikkelde tepels die recht naar de lens lijken te wijzen. De herinnering aan dat moment schiet door me heen. De schok, de angst, en de onmiddellijke kick die daarop volgde. Een golf van opwinding schiet opnieuw door me heen, zo heet en intens dat ik mijn dijen tegen elkaar klem in Kristofs bureaustoel. Ik voel hoe mijn poesje nat wordt door de pure herinnering aan dat voorval, aan het gevoel van totale exposure.

Mijn blik dwaalt af van de foto, naar de ruimte eronder op het scherm. De commentaarsectie. Er staan er een paar. Mijn ogen worden er onmiddellijk naartoe getrokken. Eén reactie, kort, anoniem, springt eruit: wat een geile slet.

Vier woorden. Geen compliment, geen subtiliteit. Gewoon een rauwe, vulgaire observatie. Een rilling trekt over mijn huid, maar het is geen rilling van schaamte of woede. Het is een rilling van pure, onversneden validatie. Ik ben een 'slet'. Mijn publiek ziet me niet als een mooi meisje of een elegante vrouw, maar precies zoals ik me op dat moment voelde: een geile slet. De bevestiging is een nieuwe, diepe golf van genot die de vochtigheid tussen mijn benen alleen maar versterkt. Ik glimlach. Dit spel is nog maar net begonnen en ik geniet er met volle teugen van.

Ik scrol snel verder, hongerig naar meer. De volgende foto's zijn een roes van huid, zand en zon. Wat me opvalt is niet alleen de manier waarop ik erbij lig, in steeds verdergaande staten van ontbloting en overgave, maar ook mijn omgeving. Kristof heeft niet alleen mij vastgelegd, maar ook mijn publiek. Ik zie mezelf door hun ogen. Ik word met open mond aangestaard. De blikken zijn onverholen, begerig. Ik word bekeken, elk stukje van mijn lichaam wordt door hun ogen verslonden. Ik zie de jongens die hopen meer te zien te krijgen van mijn borsten en poesje. Hun hoofden zijn naar me toegedraaid.

Dan zie ik de foto die mijn vermoeden van op het strand bevestigt: op één van de volgende foto’s zie ik hoe een van de jongeren zijn telefoon heeft opgeheven om een foto te maken. Zijn vrienden kijken grijnzend toe. Een spottend, bijna superieur lachje ontsnapt me. 'Ach, jongen,' denk ik, "je moest eens weten, je had die moeite niet hoeven doen. Je probeert stiekem een foto te stelen van iets dat al lang en breed wordt tentoongesteld. Want ik sta op een naakt-site. Exposed.me. Jij hebt één korrelig, illegaal fotootje. Mijn man heeft een hele galerij in high definition. En op elke foto ben ik bijna helemaal bloot en heb ik duidelijk een blik vol opwinding in mijn ogen."

De ironie geeft me een gevoel van absolute macht. Ik scrol verder, mijn focus nu scherper, zoekend naar dat ene, cruciale moment. Ik klik door de beelden van mijn orgasme – mijn gezicht vertrokken, mijn lichaam gespannen. En dan, de volgende foto.

De wereld stopt met draaien.

Mijn lichaam ligt nog steeds in dezelfde staat van extase. Mijn hand is nog steeds op dezelfde plekje tussen mijn benen. Maar: er is een tweede hand in beeld. Een hand die de mijne bedekt. En het is niet Kristofs hand. Ik zoom in, mijn hart bonst als een oorlogstrom. Ik zie een deel van een gebruinde onderarm. Een gouden horloge met een leren bandje. Het is onmiskenbaar de arm van de oudere man. Het was dus echt. Het was geen hallucinatie. Een vreemde. Een vreemde man heeft me aangeraakt, op mijn meest intieme moment van overgave. Maar dat is niet de grootste schok. De schok is de foto zelf. De helderheid. De kadrering. Kristof heeft niet alleen gezien wat er gebeurde; hij heeft het vastgelegd. Hij heeft zijn camera geheven en bewust een foto genomen van een andere man die zijn vrouw aanraakte terwijl ze klaarkwam. Hij heeft het toegelaten. Hij heeft het gedocumenteerd.

Ik voel hoe de opwinding in mijn onderbuik zich mengt met een gevoel van angst en een diepe, perverse triomf. Het spel is naar een niveau getild waarvan ik niet eens wist dat het bestond. En de man die de foto nam, mijn man, is veel complexer, veel gevaarlijker en oneindig veel interessanter dan ik ooit had durven dromen. Ik staar naar het laptopscherm, naar de foto die alles verandert. De hand van de vreemde man op de mijne. En Kristof die het allemaal toeliet.

Mijn blik dwaalt af van het beeld, naar de kleine tekstregels eronder. Commentaren op de laatste foto. Mijn hart bonst. Ik lees ze. Gebruiker_112: Wat een onfatsoenlijke vrouw, dat je dit zomaar laat gebeuren. Anoniem78: Godverdomme, ik had je daar ter plekke willen neuken. Gebruiker_45 (als antwoord op Anoniem78): En ze had het waarschijnlijk niet eens erg gevonden, lol.

De woorden – de veroordeling, de rauwe lust, de spottende analyse – raken me niet als beledigingen. Ze zijn als lucifers die in een plas benzine worden gegooid. De schaamte en de opwinding slaan ineen tot een alles verterende vlam. Ze zien me. Ze zien me precies zoals ik ben, of zoals ik diep vanbinnen wil zijn. Een onfatsoenlijke vrouw. Een geile slet.

De schok, de angst, de perverse triomf – het kolkt door me heen en smelt samen tot één enkel, allesoverheersend gevoel. Een gevoel dat start diep in mijn onderbuik en zich met de kracht van een vloedgolf door mijn hele lichaam verspreidt. Ik word overspoeld door geilheid. Het is geen zachte lust, geen tedere opwinding. Het is een rauwe, dierlijke, bijna gewelddadige behoefte. De bevestiging van de fantasie, de wetenschap van Kristofs medeplichtigheid, de extreme overtreding van alle grenzen... het is de ultieme brandstof. Ik voel hoe mijn poesje drijfnat wordt, een plotselinge, hete stroom die geen twijfel laat bestaan over de staat waarin mijn lichaam verkeert. De adem stokt in mijn keel. Praten is onmogelijk, denken bijna ook. Er is alleen deze brandende, fysieke noodzaak. Ik moet me vingeren. Nu. Onmiddellijk.

Mijn lichaam handelt nog voor mijn geest het bevel kan geven. Ik duw de bureaustoel ruw naar achteren, weg van het bureau, maar mijn ogen blijven gefixeerd op de gloeiende foto op het scherm. Ik trek mijn slaapkleedje omhoog tot aan mijn middel. Zonder enige aarzeling stop ik mijn hand in mijn slipje en begin ik me als een razende te vingeren. Er is geen sprake van een voorzichtige opbouw, geen tederheid. Mijn vingers zijn hard, snel, bijna straffend. Ik beweeg ze met een uitzinnige energie, mijn heupen komen los van de stoel en bewegen mee op het ritme van mijn hand. Ik jaag de sensatie op, keer op keer stoot ik tegen mijn clitoris, gedreven door de beelden op het scherm en de krankzinnige realiteit die ze vertegenwoordigen. Het geluid van mijn eigen hijgen vult de stille kamer.

De druk bouwt zich op met een snelheid die ik nooit eerder heb ervaren. Het is te veel, te intens. En dan, terwijl mijn ogen nog steeds staren naar de foto van de hand van de vreemde man op de mijne, komt de ontlading. Het is een explosie. Extreem hevig. Een bliksemschicht van puur, witheet genot, zo krachtig dat mijn lichaam volledig verkrampt. Mijn rug trekt hol, mijn tenen krullen, mijn kaak spant zich aan. En ik kan het niet tegenhouden: ik schreeuw het uit. Een rauwe, ongeremde kreet van overgave en extase, die de stilte van het huis doorbreekt en tegen de muren van Kristofs kantoor weerklinkt.

Trillend en hijgend zak ik terug in de stoel. Mijn vingers liggen slap tussen mijn benen, mijn lichaam zindert nog na van de kracht van het orgasme. Op het scherm gloeit de foto onveranderd door, een stilzwijgende getuige van de waanzin die het zojuist heeft veroorzaakt. Maar het brengt geen bevrediging. De sensatie vlakt af en laat een zeurende, onvoldane leegte achter. De fysieke daad alleen is niet meer genoeg. De opwinding die ik voel is te complex, te psychologisch, te verweven met de blikken van anderen, met de rol van Kristof, met het taboe. Het laat zich niet temmen door een simpele solo-ontlading.

Gefrustreerd zucht ik. Mijn hand ligt slap tussen mijn benen. Ik wil meer. Even overweeg ik mijn speeltjes boven te halen, maar het idee voelt onmiddellijk hol en zinloos. Een vibrator kan deze specifieke jeuk niet krabben. Het is te solitair, te voorspelbaar. Snel is daar een beter idee. Een inzicht dat zich met een schokkende helderheid aandient. Het gaat niet om de fysieke stimulatie. Het gaat om de context. Het feit dat mijn ventje mij heeft laten aanraken door een vreemde man, opent perspectieven. Het is geen grens meer die overschreden is, het is een deur die is opengezet. Een deur naar een wereld waarin de blikken van vreemden, de mogelijkheid van een onverwachte aanraking, deel uitmaken van het spel. Een spel dat ik nu zelf kan sturen.

En dan weet ik het. Mijn onrust, mijn onvervulde lust, mijn behoefte aan 'meer' – het heeft een doel nodig. Een podium. Een publiek. Ik kijk op de klok van de laptop. Bijna tien uur. Ik moet naar de stad, nu. Niet om te shoppen. Maar om gezien te worden. Om te jagen. Om de grenzen op te zoeken die Kristof me heeft getoond. Ik sta op, de onbevredigende opwinding in mijn lichaam is omgezet in een ijzige, vastberaden energie. Ik weet precies wat ik ga doen.

Ik loop met een doelgerichte pas naar onze slaapkamer, rechtstreeks naar de kleerkast. Dit is geen moment voor twijfel. Ik schuif de hangers opzij, mijn vingers glijden langs verschillende kleedjes tot ze het juiste vinden. Het zomers kleedje dat ik een aantal dagen geleden heb gekocht. En waarmee ik Kristof heb verleid op het terras.

Ik trek mijn slaapkleedje en mijn doorweekte slipje uit en gooi ze achteloos op het bed. Dan trek ik het korte zomerkleedje aan, het dunne, soepele stofje voelt koel aan op mijn naakte huid. Het laat niks tot de verbeelding over, en dat is precies de bedoeling. Bovendien trek ik er geen ondergoed onder aan. Geen beha om mijn borsten te ondersteunen, geen slipje om het geheim tussen mijn benen te bewaren. Ik ben volledig vrij onder de dunne laag stof. Ik loop naar de grote passpiegel aan de muur. Wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik niet de Leen van vanmorgen, of zelfs van een uur geleden. Ik zie een vreemde vrouw, een jageres, een vrouw met een missie. Mijn blik valt eerst op mijn decolleté, dat extreem diep is. De V-hals duikt naar beneden, ver voorbij de grens van het fatsoen, en eindigt pas ergens tussen mijn borsten. Omdat ik geen beha draag, vallen ze natuurlijk, zwaar en vol. De zijkanten zijn zichtbaar, en de diepe schaduw tussenin is een onmiskenbare belofte van meer. Als ik lichtjes beweeg, zie ik de omtrek van mijn tepels zich aftekenen tegen de dunne stof. Eén verkeerde beweging, één zuchtje wind, en alles zou zichtbaar zijn.

Dan laat ik mijn ogen zakken. Het jurkje is gevaarlijk kort. Het bedekt mijn kont amper. De zoom eindigt hoog op mijn dijen. Als ik stilsta, valt het mee. Maar ik weet dat als ik een stap zet, of zelfs maar lichtjes vooroverbuig, de onderkant van mijn billen volledig te zien zal zijn. Het idee alleen al stuurt een nieuwe golf van hitte door me heen. Maar het is de afwezigheid van ondergoed die het beeld compleet maakt. De stof van de jurk plakt een beetje tegen mijn huid, volgt de ronding van mijn buik en heupen, en vormt zich subtiel over mijn schaamheuvel. Er zijn geen lijnen van een slipje, geen bandjes van een beha die de illusie verstoren. Ik ben naakt, op dit flinterdunne, onthullende kledingstuk na.

Mijn gezicht in de spiegel is gespannen, mijn pupillen groot, mijn lippen zijn lichtjes geopend. Er ligt een donkere, bijna dierlijke opwinding in mijn ogen. Dit ben ik nu. Een vrouw die de controle heeft verloren, en precies daarin een nieuwe, gevaarlijke vorm van macht vindt. Ik draai me om van de spiegel, pak mijn sleutels en mijn telefoon. De jacht kan beginnen.

Ik parkeer de auto aan de rand van de stad en loop met een vastberaden pas door het Centraal Station naar het winkelcentrum. De immense stationshal baadt in een koel, kunstmatig licht. Reizigers haasten zich naar hun perron, anderen wachten gelaten op een bankje. En ik… Ik hoor niet echt thuis in dat plaatje. Ik vertraag mijn pas, loop met een kalm, bijna arrogant zelfvertrouwen door het midden van de hal. Mijn jurkje, zo ongeschikt voor deze plek, is een schreeuw om aandacht. Ik voel de blikken op me gericht, als fysieke aanrakingen. Eerst verrast, dan ongelovig, dan – onvermijdelijk – begerig. Ik geniet van elke blik, elke stilgevallen conversatie als ik voorbijloop. Dit is de jacht. En ik ben zowel de jager als de prooi.

Mijn doelwit dient zich al snel aan. Een groepje van enkele mannen, eind de twintig, begin dertig, staat luidruchtig te praten bij een ticketautomaat. Wanneer ik passeer, stopt hun gesprek abrupt. Ik hoor een lage fluittoon, gevolgd door gemompel en een schaterlach. Ze geven commentaar.

Ik stop. Heel bewust. Ik draai me langzaam naar hen om, een meter of vijf van hen vandaan. De meeste vrouwen zouden doorlopen, het negeren. Ik niet. Niet vandaag. Ik daag ze uit met een opgetrokken wenkbrauw en een klein, spottend glimlachje. "Bevalt het jullie, jongens?" Ze zijn even van hun stuk gebracht door mijn directheid. De lach op hun gezichten maakt plaats voor verrassing. Dan herpakt de stoerste van de groep zich, een man met een stoppelbaard en een twinkeling in zijn ogen. "Zeker, schoonheid," zegt hij, zijn stem vol branie. "We waren je aan het bewonderen. Je ziet er... euh… adembenemend uit."

Zijn vrienden knikken instemmend, hun blikken glijden onbeschaamd over mijn lichaam, van mijn diepe decolleté tot de gevaarlijk korte zoom van mijn jurkje. Voordat ik mezelf kan tegenhouden, hoor ik de woorden uit mijn mond komen, mijn stem hees van de opwinding die al door me heen giert. "Bedankt, jongens. Willen jullie misschien wat foto's met me nemen? Iets om me te herinneren?" Ze kijken elkaar vol ongeloof en opgetogenheid aan. Natuurlijk willen ze dat. "Absoluut," zeg ik, en ik neem de controle. "Maar op één voorwaarde: jullie nemen er ook een paar met mijn telefoon." Ik denk aan Kristof. Aan het bewijs. Aan de trofeeën die ik hem via Marie zal voeden.

Ze drommen om me heen. Ik ga in het midden staan, de prooi omringd door haar jagers. Een van hen pakt zijn telefoon. Dan doe ik iets wat ze niet verwachten. Ik pak de handen van de twee mannen naast me vast en verplaats ze, leid ze naar beneden, naar mijn buik en heupen. Ik kijk recht in de camera. *KLIK* Foto na foto wordt genomen. Bij elke nieuwe pose word ik brutaler. Ik beweeg hun handen, laat ze mijn lichaam voelen, mijn heupen, mijn taille. Een van de handen glijdt lager en rust bezitterig op mijn bil. Zijn vingers knijpen zachtjes, claimen mijn opgewonden lichaam. Een hete, elektrische schok schiet door me heen, rechtstreeks naar mijn kruis. De brutaliteit ervan, de openlijke daad hier, in deze publieke hal... het is precies de bevestiging waar ik naar op zoek was. De fantasie van het strand wordt hier, onder de kille lichten van het station, een onmiskenbare realiteit. Mijn glimlach naar de camera wordt breder, echter, mijn ogen glinsteren van een donker, geheim genot. Ik, omringd door vreemden, met een hand van een van hen die mijn bil klemt, en een blik van pure, onversneden extase op mijn gezicht.

Ik laat het gebeuren. Ik kijk in de lens met een uitdrukking die maar één ding zegt: 'Ik laat jullie me allemaal gebruiken.' Even denk ik er serieus over na om de jongens uit te nodigen precies dat te doen – om me hier mee te nemen, me te overweldigen, me vuile namen te noemen en me ergens achter te laten als ze klaar zijn, als een gebruiksvoorwerp. De gedachte is zo intens, zo krachtig, dat ik ervan moet hijgen. Ik wil het zo graag. Ik wil hen in me voelen. Maar dan herinner ik me het spel met Kristof, de complexiteit ervan. Nee. Ze zullen tevreden moeten zijn met de foto's.

"Bedankt jongens, geniet van de foto's," zeg ik, en maak aanstalten om weg te lopen. De man met de stoppelbaard, die als eerste het woord nam, herstelt zich het snelst. Een brede, zelfverzekerde grijns verschijnt op zijn gezicht. "Nu we toch zo lekker bezig zijn... waarom ga je niet met ons mee iets drinken?" De vraag is een logische volgende stap in een normaal verleidingsspel. Een uitnodiging om de dag samen voort te zetten. Maar dit is niet normaal. Dit is mijn spel, en ik bepaal de regels. Ik voel hun verwachting, de hoop in hun ogen dat ik 'ja' zal zeggen, dat deze onwerkelijke fantasie een fysiek vervolg krijgt in een of andere donkere bar.

Mijn eerste impuls is om nee te zeggen, om te vertrekken op dit hoogtepunt van macht, om hen achter te laten met hun fantasieën. Maar dan bekruipt een andere gedachte me. Waarom stoppen? De opwinding is nog zo rauw, zo aanwezig. Dit is een kans om de grenzen nog verder te verleggen. De gedachte omringd te zijn door deze mannen, in een drukke bar, terwijl ze me subtiel aanraken... het is een te verleidelijk vooruitzicht. Ik kijk de man met de stoppelbaard recht in de ogen, een ondeugende glimlach speelt om mijn lippen. "Vooruit dan maar," zeg ik, mijn stem klinkt speels.

Een triomfantelijk gejuich stijgt op uit de groep. Ze kunnen hun geluk niet op. Ik voel me als de rattenvanger van Hamelen, die haar volgelingen meelokt naar een onbekende bestemming. We verlaten het station en gaan naar een café in een nabijgelegen zijstraat. Het is een rumoerige, drukbezette kroeg, gevuld met het geluid van harde muziek en luide gesprekken. Perfect. We vinden een ronde tafel in een ietwat donkere hoek. Ik ga zitten, en onmiddellijk schuiven zij aan, twee aan elke kant. Ze omsluiten me volledig. Gevangen. Een golf van opwinding trekt door me heen.

De drankjes komen – gin-tonics voor iedereen. De sfeer is uitgelaten. De mannen zijn luid, vol bravoure, en hun aandacht is volledig en onverdeeld op mij gericht. Ik speel het spel mee, lach om hun grappen, stel vragen, en geniet van de pure, onvervalste adoratie. "Selfie-tijd," zeg ik plotseling en pak mijn eigen telefoon. Ik wil deze scène vastleggen: ik, in het midden, omringd door vier begerige mannen in een donker café. Ik maak een paar foto's, zorg ervoor dat hun handen, die al plagerig op mijn schouders en rug rusten, goed zichtbaar zijn. Bewijsmateriaal.

Terwijl de dag vordert, wordt de aanraking brutaler. Een hand rust permanent op mijn onderrug, vingers glijden plagerig op en neer langs mijn ruggengraat. De man naast me, die met de stoppelbaard, laat zijn hand zogenaamd per ongeluk op mijn blote knie rusten. Ik trek mijn been niet terug. Ik kijk hem even aan, een kleine, uitdagende glimlach, en kijk dan weer weg, een stilzwijgende toestemming. Zijn hand blijft liggen, de warmte ervan dringt door mijn huid. Dan, heel langzaam, begint hij te bewegen. Zijn vingers glijden omhoog, over mijn dij. De ruwe huid van zijn handpalm vormt een scherp contrast met mijn eigen zachte huid. De stof van mijn jurkje is zo kort dat zijn hand al snel de grens bereikt. Maar hij stopt niet. Zijn vingers glijden eronder, over de naakte huid van mijn been.

Mijn adem stokt. We zitten hier, omringd door mensen, zijn vrienden praten luidruchtig door, en deze man streelt ongestoord de binnenkant van mijn dij, steeds hoger, steeds dichter bij de plek waar geen slipje zit. Ik zeg niets. Ik doe niets. Ik kijk gewoon voor me uit, neem een slok van mijn gin-tonic, terwijl een vuur zich in mijn onderbuik verspreidt. De spanning, het gevaar om betrapt te worden, de brutaliteit van zijn daad – het is een bijna ondraaglijke, extatische sensatie. Zijn vingers bereiken de absolute top van mijn dij en rusten daar even, plagerig, vragend. Dit is het. Dit is het moment.

Zijn vingers aarzelen niet. Ze glijden verder, over de grens, en vinden de natte warmte tussen mijn benen. Een schok, zo intens dat mijn hele lichaam verstijft, trekt door me heen. En dan, terwijl hij me aankijkt met een donkere grijns, begint zijn hand ongegeneerd mijn poesje te strelen. Zijn vingertoppen bewegen zachtjes, verkennend, vinden mijn clitoris en beginnen er langzame, plagerige cirkels op te draaien. Dan glijdt een vinger lager, duwt zich zachtjes in mijn vochtige ingang. Ik moet op mijn lip bijten om een kreet te onderdrukken. Mijn ogen worden groot, staren in de zijne. Ik zit hier, in een drukke bar, en word openlijk, schaamteloos gevingerd. De waanzin, het absolute taboe, het is een explosie in mijn zenuwstelsel. De opwinding is zo overweldigend dat ik elke controle verlies. De drang om te vertrekken is weg, vervangen door een alles verterende behoefte aan meer.

Zijn bewegingen worden zelfverzekerder, zijn vinger duwt zich zachtjes in mijn vochtige ingang terwijl zijn duim druk blijft uitoefenen op het kloppende puntje erboven. De wereld vervaagt. Ik hoor de muziek en de stemmen om me heen alleen nog als een verre, doffe dreun. Al mijn zintuigen zijn gefocust op die ene plek, op de hand van deze vreemde man die me naar de rand van de afgrond brengt. Ik weet dat ik het niet ga kunnen tegenhouden. Een deel van me wil het niet eens. Ik geef me over. Ik leun iets naar voren, alsof ik iets wil zeggen tegen de man tegenover me, een beweging die me toestaat mijn heupen subtiel tegen zijn hand te drukken. Het is genoeg. De druk bouwt zich op, wordt ondraaglijk. Ik knijp mijn ogen dicht, mijn hele lichaam spant zich aan als een veer. En dan, in een stille, innerlijke explosie, kom ik klaar op zijn vinger. Het is geen luide schreeuw zoals thuis, maar een diepe, schokkende samentrekking van al mijn spieren. Een verstikte ademstoot ontsnapt aan mijn lippen, mijn lichaam trilt oncontroleerbaar in de stoel.

Secondenlang zit ik daar, verlamd, mijn ogen dicht, de golven van genot die door me heen spoelen. Ik voel zijn hand zich langzaam terugtrekken. En dan, even plotseling als de opwinding kwam, komt de val. De ontnuchtering. Ik open mijn ogen. De muziek van de bar is plotseling oorverdovend luid. De gezichten van zijn vrienden lijken grotesk in het gedimde licht. De man naast me heeft een zelfvoldane grijns op zijn gezicht. En de paniek slaat toe, koud en hard. Wat heb ik gedaan? De gedachte is een ijskoude douche. De roes van de adrenaline en de opwinding is weg, en wat overblijft is de kille, harde realiteit. Ik heb een volslagen vreemde me laten vingeren tot een orgasme in een openbare bar, omringd door zijn vrienden. De spanning van het 'spel' is verdwenen, en ik zie alleen nog maar het enorme, krankzinnige risico dat ik heb genomen. De macht die ik dacht te hebben, was een illusie. Ik had op geen enkel moment de controle.

Ik moet hier weg. Nu. Ik sta abrupt op, mijn stoel schraapt luid over de vloer. De beweging is houterig, paniekerig. "Heren," pers ik eruit, mijn stem klinkt vreemd en ver weg. "Het was... interessant. Ik moet gaan." Zonder op hun verwarde reacties te wachten, draai ik me om en baan ik me een weg door de menigte, weg van hun tafel, weg van zijn grijns, weg van wat ik net gedaan heb. Ik voel hun ogen in mijn rug, maar nu voelen ze niet opwindend; ze voelen als een beschuldiging.

Buiten op straat slaat de koele avondlucht in mijn gezicht. Ik begin bijna te rennen, mijn hart bonst nu niet meer van lust, maar van pure angst. De triomfantelijke jageres is verdwenen, en in haar plaats is een doodsbang meisje dat beseft dat ze veel te ver is gegaan in een spel waarvan ze de regels niet langer begrijpt.