De wandeling naar huis is een roes. Elke stap die ik zet is een daad van pure, onvervalste euforie. De wereld om me heen – de rinkelende tram, de geur van versgebakken brood van bij de bakker, de mensen die haastig hun boodschappen doen – is een decor, een podium voor mijn triomf. Mijn gedachten zijn niet bij hen, ze zijn bij het woord dat de vrouw me toesiste. Hoer. Het was bedoeld als een vernedering, een brandmerk, maar het voelt als een compliment. Het is de ultieme bevestiging dat mijn metamorfose compleet is. De veilige, voorspelbare huisvrouw is afgeworpen als een te strakke, saaie huid. Ik ben iets anders geworden. Iets gevaarlijks. En ik voel me high.

Een speelse, machtige glimlach krult mijn lippen. Ik vang mijn eigen spiegelbeeld op in de ruit van een winkel. De vrouw die terugkijkt is een vreemde en tegelijkertijd meer mezelf dan ooit. Het besmeurde t-shirt, het strakke, zwarte lederen broekje, de donkere, uitdagende blik in mijn ogen… Dit is mijn nieuwe ik. Mijn vingers strijken over de stugge, opgedroogde stof van het topje. Het bewijs van mijn durf, de sporen van mijn overwinning. De foto's zijn verstuurd naar Kristof. Ik stel me zijn gezicht voor als hij ze opent. De schok. Het ongeloof. En dan, de onvermijdelijke, donkere vonk van opwinding die ik nu zo goed ken. De bal ligt niet zomaar in zijn kamp; ik heb hem met een perfecte worp recht in zijn schoot gelanceerd.

De gedachte om me eerst te douchen is een vluchtig, luxueus plan. Me ontdoen van de fysieke sporen, de geur van een ander, om daarna als een schone, maar innerlijk verdorven godin aan hem te verschijnen. Om hem te kwellen met het verhaal, op mijn manier, op mijn moment. Op die manier kan ik de controle in handen houden.

Maar als ik onze straat in wandel, de vertrouwde gevels en aangeharkte tuintjes zie, vervliegt het plan als een droom bij het ochtendgloren. Kristof zijn auto staat al op de oprit. Te vroeg. Veel te vroeg. De speelse high verdampt niet; ze transformeert. Ze wordt een ijskoude, elektrische stroom van pure adrenaline. De controle is weg, en de chaos die ervoor in de plaats komt is duizend keer opwindender. Mijn zorgvuldig uitgedachte plan is door Kristof van tafel geveegd. Hij is thuis. Hij heeft de foto’s waarschijnlijk al gezien. Hij wacht niet tot ik het spel naar hem breng; hij heeft het speelveld naar onze voordeur verplaatst.

De adem stokt niet in mijn keel; ik adem dieper in. Dit is geen confrontatie die ik vrees. Het is de climax waar ik de hele tijd naar heb verlangd. Met een hart dat bonst van een wilde, gevaarlijke lust, steek ik de sleutel in het slot. Ik open de deur en stap de stilte van ons huis binnen. Kristof staat me op te wachten in de hal. Niet ijsberend, niet scheldend. Hij staat er gewoon, stil en onbeweeglijk, als een standbeeld gehouwen uit pure woede. Zijn armen hangen langs zijn lichaam, zijn handen tot vuisten gebald. Ik zie zijn telefoon in zijn rechterhand, het scherm donker.

Zijn ogen vinden de mijne, en mijn hart slaat een slag over. Zijn blik is een onmogelijke mengeling van ijskoude woede en gloeiendheet ongeloof. Maar er is meer. Eronder ligt iets donkers, iets oerouds. Iets dierlijks. De blik van een roofdier dat zijn prooi eindelijk in het nauw heeft gedreven en geniet van het moment net voor de aanval. Zijn ogen glijden van mijn gezicht naar beneden, naar mijn borst. Ze blijven haken op het topje, op de opgedroogde, donkere vlekken die de witte letters besmeuren. Ik zie zijn neusvleugels licht trillen.

Dan heft hij zijn blik weer naar mij. De vraag die volgt is geen vraag. Het is een bezitterige, territoriale grom die uit het diepst van zijn borstkas lijkt te komen. "Waar heb jij gezeten?" Zijn vraag hangt zwaar in de lucht van de hal, een bezitterige klank die ontworpen is om te intimideren. De vrouw die ik vanochtend was, zou inderdaad geïntimideerd zijn. Ze zou in tranen uitbarsten, stotteren, smeken om vergeving. Maar die vrouw is er niet meer.

De angst die zijn vraag zou moeten opwekken, blijft uit. In plaats daarvan voel ik een vreemde kalmte over me neerdalen. Een helderheid. Ik ben niet meer die brave huisvrouw. Die heb ik afgeworpen. De rol past me niet meer, het is een kledingstuk waaruit ik ben gescheurd. Ik ben uitgegroeid tot iets meer. En dit ‘iets meer’ is niet bang voor het roofdier dat voor haar staat. Ze is gefascineerd.

Een trage, zelfverzekerde glimlach vormt zich op mijn lippen. Ik houd zijn brandende blik vast, weiger weg te kijken. Zijn woede is een vuur, en in plaats van ervoor terug te deinzen, wil ik dichterbij komen. "Ik was aan het solliciteren," zeg ik, mijn stem is kalm en een tikje hees. Ik maak een klein, spottend gebaar naar mijn topje. "Voor een nieuwe job. De foto's gekregen?"

Zijn ogen vernauwen zich. Mijn kalme, brutale antwoord is niet de reactie die hij verwachtte. De woede in zijn blik wordt vertroebeld door een flits van ongeloof. Hij had een trillend, schuldbewust konijn verwacht, geen wolvin die hem recht aankijkt. Zijn hand klemt zich vaster om zijn telefoon. "Je vindt dit grappig?" sist hij, maar de grom is uit zijn stem verdwenen, vervangen door een scherpere, gevaarlijkere ondertoon.

"Ik vind het... leerzaam," antwoord ik, terwijl ik een langzame stap dichterbij zet, de ruimte tussen ons verkleinend. Ik stop net buiten zijn handbereik. "Maar jij bent de baas, uiteindelijk. Dus, zeg het maar." Ik kijk hem uitdagend aan. "Ben ik aangenomen?" Zijn kaak spant zich aan. Mijn uitdagende vraag – "Ben ik aangenomen?" – negeert hij volledig. Hij breekt de spelregels die ik net heb opgesteld en creëert zijn eigen, veel rauwere spel. Zijn ogen verlaten de mijne en boren zich in mijn borst. Het is geen blik van lust meer, maar een kille, forensische inspectie.

"Wat is dat voor een topje?" vraagt hij, zijn stem is nu laag en gevaarlijk kalm. Hij zet een stap naar voren, de afstand tussen ons verdwijnt. Zijn hand komt omhoog, niet om me te strelen, maar om met de ruwe huid van zijn wijsvinger de rand van een van de opgedroogde vlekken aan te raken. De aanraking is licht, maar het voelt alsof hij een brandmerk op mijn huid zet. "En die plekken?" gaat hij verder. Zijn ogen zijn nog steeds gefixeerd op zijn eigen vinger die mijn shirt aanraakt. Hij kijkt op, recht in mijn ogen, en de dierlijke woede is terug, nu vermengd met een ijskoude, bijna klinische walging. "Is dat... zaad?"

Het woord, zo klinisch en tegelijkertijd zo obsceen, gooit hij als een steen naar me toe. De ‘brave huisvrouw’ in mij krimpt ineen, maar die versie heeft geen stem meer. Marie, daarentegen, voelt een schok van pure, donkere opwinding. Hij probeert me niet te verleiden; hij probeert me te reduceren tot een vies, gebruikt object. En niets windt me meer op dan dat.

Ik lach. Het is geen vrolijke lach, maar een zacht, hees en volkomen ongepast geluid. Ik kijk naar beneden, naar mijn eigen borst, alsof ik het bewijsmateriaal voor het eerst bestudeer. "Dat," zeg ik, terwijl ik mijn blik weer ophef en hem recht in zijn ziel kijk, "is het bewijs van een succesvol afgeronde eerste training." Ik pauzeer even, laat het gewicht van mijn woorden indalen. "De vraag is niet wát het is, Kristof." Ik zet een laatste, minuscule stap naar voren, zodat de punten van mijn borsten bijna zijn hemd aanraken. "De vraag is," fluister ik, "voldoet het aan de kwaliteitseisen? Is dit het resultaat dat je wilt?"

Mijn vraag is een scalpel, ontworpen om door de lagen van zijn woede en verontwaardiging heen te snijden en de rauwe, verlangende zenuw eronder te raken. Ik zie in zijn ogen dat het raak is. De woede is er nog, maar eronder flakkert de verwarring, de frustratie, en die donkere, dierlijke vonk die ik eerder zag. Hij is in het nauw gedreven, niet door een vreemde, maar door zijn eigen vrouw die zijn diepste, meest geheime script hardop voorleest.

Zijn controle breekt. Met een snelheid die me verrast, slaat zijn hand uit en grijpt mijn arm. De andere hand plant zich in mijn nek, zijn vingers verstrengeld in mijn haar. Het is geen zachte aanraking. Het is een daad van bezitterige, ongetemde oerkracht. Met een enkele, vloeiende beweging duwt hij me achteruit, hardhandig, tot mijn rug met een doffe klap tegen de muur van de hal slaat. De lucht wordt uit mijn longen geperst.

Zijn lichaam is tegen het mijne gedrukt, een muur van hete, trillende spieren. Zijn gezicht is centimeters van het mijne, zijn adem warm en gejaagd. Ik kan de geur van zijn woede en zijn opwinding ruiken. Zijn ogen boren zich in de mijne, en de maskers zijn afgevallen. Er is geen brave huisvrouw meer, en er is geen gekwetste echtgenoot meer. Er is alleen dit: twee roofdieren, opgesloten in een kooi van hun eigen verlangens.

Zijn lippen zijn een strakke, witte lijn. De bekentenis wordt uit hem gerukt, niet als een fluistering, maar als een hese, gekwelde grom. "Ja." Het woord is een explosie in de stilte. En dan komt de rest, een stortvloed van opgekropte fantasieën die nu eindelijk een uitweg vinden. "Ja, dit is hoe ik het wil," sist hij, zijn vingers trekken pijnlijk aan mijn haar, waardoor mijn hoofd naar achteren kantelt. "Dit. En erger. Ik wil niet wachten op een vrouw die naar bloemetjes ruikt. Ik wil een vrouw die thuiskomt en ruikt naar een ander. Ik wil een vrouw die zich laat gebruiken en thuiskomt met het bewijs op haar kleren." Zijn gezicht komt nog dichterbij, zijn lippen strijken bijna langs de mijne. "Ik wil Marie," fluistert hij, en de laatste twee woorden zijn het meest intiem van allemaal. "Ik wil mijn Marie."

Zijn woorden zijn de sleutel die het laatste slot in mij openbreekt. De bekentenis, zo rauw en direct, is de ultieme bevrijding. De schaamte, de angst, de onzekerheid – alles lost op in de verzengende hitte van zijn verlangen. Dit is geen spel meer. Dit is de realiteit die we allebei, in stilte, hebben begeerd. Zijn hand laat mijn arm los, maar zijn greep in mijn haar blijft, een anker in de storm. Zijn andere hand glijdt van mijn nek naar beneden, over de stof van het topje, over de opgedroogde sporen, en verder, naar de knoop van mijn lederen broekje.

"Trek je broek uit," sist hij. Het is geen verzoek. Het is een bevel. Een commando dat door merg en been snijdt. Mijn vingers, trillend van opwinding, gehoorzamen onmiddellijk. Ik maak de knoop los, de rits glijdt naar beneden met een zacht, sissend geluid. Met zijn hand nog steeds in mijn haar, laat ik het strakke leer van mijn heupen en over mijn dijen glijden, tot het met een zachte plof op de grond rond mijn enkels valt. Ik sta voor hem, alleen nog in het besmeurde topje, mijn benen naakt en kwetsbaar.

Zijn ogen verslinden me. De woede is verdwenen, vervangen door een donkere, alles verterende lust. "Goed zo," gromt hij. "Nu weet je je plaats." Zijn woorden hangen in de lucht als een vonnis en een belofte. Er is geen weg terug. Hij laat mijn haar los, maar alleen om met beide handen mijn heupen te grijpen. Zijn greep is hard, bezitterig, zonder een spoor van tederheid. Dit is niet de man die ’s ochtends een kruimel van mijn mond veegt. Dit is het roofdier dat zijn prooi claimt. Hij tilt me op alsof ik niets weeg, mijn rug schuurt tegen het ruwe behang van de gang. Instinctief klem ik mijn benen om zijn middel, mijn naakte huid tegen de ruwe stof van zijn jeans. De schok van de koude muur tegen mijn rug, de hardheid van zijn lichaam dat zich tegen het mijne drukt – het is een explosie van sensaties die alle gedachten wegvaagt.

Maar dan is er de barrière van zijn jeans, een laatste, tergende hindernis. Een gefrustreerde grom ontsnapt aan zijn keel. Hij laat me een fractie zakken, net genoeg zodat zijn handen naar zijn riem kunnen. De metalen gesp wordt met een ruk losgetrokken. Mijn eigen handen, even ongeduldig en gretig als de zijne, helpen hem, mijn vingers klungelen met de knoop terwijl hij de rits naar beneden trekt. Met een laatste, ruwe beweging duwt hij de stugge stof en zijn ondergoed naar beneden, over zijn heupen, tot hij eindelijk vrij is. Hij tilt me weer op, hoger dit keer, en nu is er niets meer dat ons scheidt. De hitte van zijn huid brandt tegen de mijne. Zonder verdere waarschuwing, zonder aarzeling, neemt hij me.

Een diepe, eisende stoot jaagt de laatste restjes lucht uit mijn longen en ik slaak een verstikte kreet. Het is geen pijn, maar een overweldigende, bijna ondraaglijke sensatie van volledigheid. Hij beweegt met een dierlijke, meedogenloze oerkracht. Elk van zijn stoten is een statement, een daad van dominantie die diep in mijn ziel resoneert. Ik klamp me aan hem vast, mijn nagels graven in de spieren van zijn rug. De wereld vervaagt tot het ritme van zijn lichaam, het geluid van onze hijgende ademhalingen die echoën in de stille hal, het zachte rammelen van een fotolijstje aan de muur. Dit is het. Dit is de chaos waar ik naar verlangde. De absolute overgave. Het is geen tedere vrijpartij, het is een bezetting, en ik geef me met elke vezel van mijn wezen over.

De spanning bouwt zich op tot een ondraaglijk, zinderend punt. Ik voel de storm in hem en in mij tegelijkertijd losbarsten. Een kreet wordt uit mijn keel gerukt, mijn lichaam spant zich als een boog om hem heen, terwijl hij met een laatste, diepe grom zijn zaad diep in mij pompt. Secondenlang blijven we zo hangen, in de naschok van de explosie. Mijn benen trillen oncontroleerbaar. Zijn voorhoofd rust zwaar tegen het mijne, onze ademhalingen zijn een chaos van hete, vochtige lucht. Hij heeft me niet zomaar genomen. Hij heeft me gebrandmerkt, hier, in de hal van ons eigen huis. En de Marie in mij heeft nog nooit zo compleet gevoeld.

De roes van onze gewelddadige vrijpartij ebt langzaam weg, en laat een trillende, zinderende stilte achter. Hij laat me langzaam langs de muur naar de grond glijden. Mijn benen zijn slap en weigeren dienst. Ik blijf even op de grond zitten, leunend tegen de muur, naakt op het besmeurde topje na. Hij staat voor me, zijn ademhaling wordt weer normaal. De dierlijke razernij in zijn ogen maakt plaats voor iets anders, iets wat ik niet kan peilen. Een kille, onbewogen kalmte. Hij raapt zijn telefoon op van de vloer, het scherm licht op in zijn hand. Hij kijkt er even naar, en dan naar mij. Zijn stem is niet meer de hese grom van daarnet. Het is een rustige, bijna zakelijke toon die een nieuwe rilling door me heen jaagt. "Ik heb de foto's die je mij hebt gestuurd op de site gezet." De woorden dringen langzaam tot me door. De site. Een publiek. De gedachte zou me moeten verlammen. "En als straf sta je er herkenbaar op. Ook je gezicht."

De woorden slaan in als een blikseminslag. Herkenbaar. Mijn gezicht. Voor iedereen te zien. Een rilling van angst trekt door me heen, scherp en koud. De angst voor de val, voor de totale, onomkeerbare vernietiging van mijn normale leven. Maar dan gebeurt er iets onverwachts. De angst kantelt, wordt verzwolgen door iets veel sterkers. Een golf van pure, gloeiendhete opwinding. De angst is de opwinding. De straf is de beloning. Het risico, de absolute, roekeloze vernedering – het is de krachtigste drug die ik ooit heb gevoeld. Hij heeft de ultieme grens niet alleen opgezocht, hij heeft me er met geweld overheen geduwd. Een enorme, geile roes overspoelt me, zo intens dat de wereld duizelingwekkend en wazig wordt. De naschokken van ons vorige samenzijn voelen als een flauwe echo vergeleken met de alles verterende lust die me nu in zijn greep heeft.

Ik kijk naar hem op vanaf de vloer. Mijn mond is licht geopend, mijn ademhaling is een snelle, oppervlakkige hijg. De paniek die hij ongetwijfeld in mijn ogen verwacht, is er niet. Wat hij ziet, is een bodemloze, dierlijke honger. "Nog eens," fluister ik, mijn stem is een schor, gebroken geluid. Zijn wenkbrauwen fronsen lichtjes. Hij begrijpt mijn reactie niet. Ik kijk smekend en tegelijkertijd eisend naar hem op. "Ik wil je zaad proeven," hijg ik, de woorden een bekentenis van mijn diepste, meest perverse verlangen. De ruwheid, het ongeremde… ik kan er geen genoeg van krijgen. De woorden hangen in de lucht, een bekentenis van mijn diepste verlangen. Ik kijk naar hem op vanaf de vloer. De honger die hij in mijn ogen ziet, is niet die van een slachtoffer, maar die van een medeplichtige die eindelijk de ware aard van het spel begrijpt.

Zonder zijn reactie af te wachten, begin ik te bewegen. Ik kruip op mijn knieën naar hem toe, een langzame, weloverwogen processie over de houten vloer van de hal. Het is geen daad van vernedering, maar een daad van pure devotie. Een pelgrimstocht naar het altaar van zijn donkere verlangens, die nu ook de mijne zijn. Ik stop pas als mijn gezicht ter hoogte is van zijn knieën. Ik kijk langs zijn lichaam omhoog en zie de sporen van onze eerdere strijd, de chaos waarin ik hem heb achtergelaten.

Ik buig mijn hoofd, klaar om mijn toewijding te tonen op de meest intieme manier denkbaar. Mijn lippen sluiten zich om de pulserende hitte. Een diepe, schorre kreun ontsnapt aan zijn keel, een geluid van pure, onvervalste lust. Zijn vingers klauwen zich in mijn haar, niet pijnlijk, maar bezitterig. Sturend. Ik proef zijn overgave, de ijzerachtige smaak van zijn opwinding. Ik ben de meesteres van mijn eigen onderwerping, en met elke beweging voel ik zijn controle verder afbrokkelen. Ik wis het spoor van de verkoper uit, claim Kristof volledig, tot hij alleen nog maar van mij is.

Zijn ademhaling wordt zwaarder, zijn heupen beginnen een dwingender ritme aan te nemen. Ik voel de spanning in zijn lichaam opbouwen tot een breekpunt, een naderende storm. Maar net op het moment dat hij de controle dreigt te verliezen, laat ik hem los. Hijgend kijkt hij op me neer, zijn ogen vol verwarde lust. "Wat..." Ik kijk hem aan, mijn lippen glanzend, een blik van pure, onverzadigbare honger in mijn ogen. "Dit is nog niet klaar," fluister ik. Ik kijk veelbetekenend naar mijn borst, naar het opgedroogde bewijs van mijn eerste les. "Het canvas is niet af. Het kunstwerk is niet perfect."

Zijn verwarring maakt plaats voor een langzaam, donker begrip. "Ik wil meer," ga ik verder, mijn stem nu een eisende, zwoele fluistering. "Meer foto's. Voor de site. Dit moet spectaculair zijn, Kristof. Onze zonde moet het waard zijn om gezien te worden." Zonder op zijn antwoord te wachten, hervat ik mijn werk. Maar dit keer is het anders. Het is geen verleiding meer, het is een missie. Ik voel de onvermijdelijke spanning zich opnieuw en sneller opbouwen. Net voor de storm losbarst, trek ik me terug en kijk ik smekend en uitdagend tegelijk naar hem op. Ik bied mijn borst aan als een offerande.

Met een laatste, diepe grom geeft zijn lichaam zich gewonnen. Een nieuwe, hete lading zaad landt met een schok op de zwarte stof van het topje, warmer en voller dan de vorige. Het mengt zich met de opgedroogde sporen, creëert nieuwe patronen, een tweede laag op mijn meesterwerk. De hitte sijpelt door de stof en prikkelt mijn huid. De storm is voorbij. Hij leunt hijgend tegen de muur, zijn ogen gesloten. Ik kijk naar beneden, naar de overvloedige, glinsterende chaos op het zwarte canvas. Een gevoel van diepe, perverse triomf vult me.

"Nu," fluister ik, meer tegen mezelf dan tegen hem. "Nu hebben we een foto nodig." Zijn hijgen vult de stilte van de hal. Ik blijf op mijn knieën, mijn blik op hem gericht, en wacht tot de waas van lust uit zijn ogen trekt en hij de realiteit van mijn verzoek begrijpt. Ik zie het moment waarop het tot hem doordringt. De spieren in zijn kaak spannen zich aan. Dit gaat verder dan de anonieme opdrachten van een online spel. Dit is echt. Dit is ons leven.

Ik leun iets naar voren, mijn stem is niet meer dan een intense, geladen fluistering die alleen voor hem bestemd is. "Als je echt wil dat de hele wereld je vrouw op deze manier ziet," zeg ik, en ik spuug de woorden bijna uit, maak het vies en tegelijkertijd onweerstaanbaar. "Neem dan je telefoon en maak een foto van haar voor op de site." Zijn ogen schieten van mijn gezicht naar zijn telefoon, die op de vloer ligt. De donkere spiegel van het scherm reflecteert het zwakke licht van de gang. "Maar denk wel goed na, Kristof," voeg ik eraan toe, en mijn stem is nu plotseling helder en ernstig. Ik geef hem een laatste, cruciale uitweg. "Want dit is onomkeerbaar."

Het woord hangt tussen ons in, zwaar en beladen met de vernietiging van alles wat we ooit waren. Ik zie de strijd in zijn ogen. De man die vanochtend nog mijn man was, de man van de hypotheek en de familiefeestjes, vecht een verloren strijd tegen het roofdier dat heeft geproefd van de vrijheid.

Langzaam, met een beweging die zowel aarzelend als onvermijdelijk is, bukt hij. Zijn vingers, die licht trillen, sluiten zich om de telefoon. Hij komt weer overeind, zijn blik nooit de mijne verlatend. Hij ontgrendelt het scherm en opent de camera.

De kleine, donkere lens richt zich op mij. Een kille rilling trekt over mijn rug, maar het is de rilling van pure, onversneden opwinding. Ik verander mijn houding niet. Ik blijf op mijn knieën, kwetsbaar en tegelijkertijd de absolute meesteres van dit moment. Ik kijk recht in de lens, en voorbij de lens, naar hem. Mijn blik is een open uitnodiging, een offer, een laatste, provocerende 'ja'. Zijn vinger zweeft boven de knop. Ik hou mijn adem in.

Klik.

- - - -

Meer lezen en meepraten over mijn verhalen? schrijf je dan in op mijn nieuwsbrief door me een email te sturen. Mijn mailadres vind je in mijn profiel. Tot horens, xxx