Ze wisten allebei dat het moment ging komen. Maarten had een stageplaats gekregen in Zuid-Afrika, bij een duurzame wijnproducent die hij al jaren bewonderde. Acht maanden, misschien langer. Kiki had net haar master aangenomen in Utrecht, met een begeleidingsproject in een christelijke instelling die vooral strikte regels hanteerde rond omgang, verblijf en seksualiteit.

“Het is niet dat ik je niet meer wil,” zei ze, terwijl ze zijn hand vasthield op het station. Haar stem trilde, maar haar ogen bleven recht.

“En ik jou,” fluisterde hij. “Je weet dat ik je meer heb liefgehad dan wie dan ook. Maar dit... het wordt moeilijk. We gaan elkaar uit het oog verliezen.”

“Ik weet het.” Ze slikte. “Maar ik wil je niet vasthouden terwijl je vrij moet zijn.”

“En ik wil je niet dwingen te wachten.”

Ze kusten elkaar. Lang. Intens. Alsof hun monden wisten dat hun lichamen elkaar lang niet meer zouden voelen.

En toen... gingen ze. Allebei hun eigen pad. Allebei met een litteken.

Inmiddels beide een nieuw leven opgebouwd, komen ze elkaar weer tegen

Ze troffen elkaar bij een reünie van hun studie, in een zaaltje in het midden van het land. Maarten was net terug van een paar maanden in Spanje, waar hij wijn had ingekocht voor een importbedrijf. Kiki stond bij het buffet met een glas spa rood, haar jurk eenvoudig maar stijlvol.

“Je draagt nog steeds die bril,” zei hij.

Ze draaide zich om. De lach brak door haar gezicht alsof de zon opkwam na mist.

“Jij je schorre stem nog steeds.”

Ze praatten. Aan het tafeltje. Buiten in de regen. Lang. Over van alles. Tot de echte dingen op tafel kwamen.

“Getrouwd?” vroeg hij.

Ze knikte. “Ja. Drie jaar geleden. Jongen van de kerk. Bram.”

“Bram,” herhaalde hij.

“Hij is… netjes. Stabiel. Iedereen vond hem geschikt.”

“En jij?”

Ze zweeg even, haar vingers spelend met de zoom van haar jas. “Ik wachtte. Tot na het huwelijk. Alles. Niet alleen vaginaal. Ook… de rest.” Ze keek hem aan. “Maar hij bleek weinig interesse te hebben. In… mij. In seks. Hij wil alleen de zondagse versie, zeg maar. Bovenop. Licht uit. Kleren half aan.”

Maarten keek haar aan. Zijn hart bonkte.

“En jij?” vroeg ze.

“Ik heb vrouwen gekend,” zei hij eerlijk. “Maar niemand zoals jij. Niemand die gaf zoals jij gaf. Of zichzelf zo liet zien.”

Ze knikte langzaam. “Soms… denk ik terug. Aan hoe je me aanraakte. Hoe je me bekeek. Hoe je me... proefde.” Haar stem brak licht. “En ik mis dat. Niet alleen het lichamelijke. Maar het... gewilde. Gezien worden.”

Hij legde zijn hand op haar arm. Warm. Vertrouwd.

“Je verdient dat nog steeds.”

Ze slikte. “Ik ben stiekem aan de pil gegaan. Ik weet niet eens zeker of ik met hem kinderen wil. En dat zou ik niet moeten zeggen. Niet in mijn kringen. Maar ik voel me... leeg.”

Toen, zachter: “Maarten... ik denk dat hij valt op mannen. Dat ik een soort... dekmantel ben.”

Maarten bleef stil. Hij begreep het. Alles.

Twee maanden later – Einde en begin

De dag dat ze samen het formulier ondertekenden, was stil. Geen ruzie. Geen schreeuw. Alleen twee handtekeningen en een gedeeld begrip.
“Ik hou dit discreet,” zei Kiki. “Niemand hoeft jouw waarheid te horen. Maar ik ga wel opnieuw leven.”
“Dat verdien je,” had Bram gezegd.

Ze gaf hem een hand. Meer niet. Ze ging terug naar haar ouderlijk huis waar haar ouders haar opvingen.

Maarten kwam aan bij het tuinpad van haar ouderlijk huis. Zijn auto schoon. De achterbank leeg. Zijn hart vol.

Haar moeder deed open. “Oh, Maarten…” zei ze verrast, en oprecht blij. “Jij weer.”

Haar moeder keek Maarten aan met die blik van vroeger.
“Dag mevrouw,” zei hij. “Ik kom Kiki halen. Even eruit. Weg van alles.”

“Fijn dat jij haar even meeneemt,” zei ze. “Je was altijd een degelijke jongen. En dat blijf je blijkbaar.”

Haar vader kwam erbij. “Was jij niet die jongen van die wijnboerderij hier verder op? Nog wat nieuws uitgevonden in wijnland Zuid-Afrika?” Hij lachte.

“Dat ben ik nog steeds.”

Toen Kiki naar buiten kwam, met haar koffertje en een glimlach die tegelijk opgelucht en onwennig was, wist Maarten: dit is het. Dit is weer zij.

“Dank u, meneer,” zei Maarten, zijn stem respectvol.

Ze reden in stilte weg. Kiki keek even achterom. “Ze weten niets,” zei ze. “Alleen dat het uit is. Ze hoeven het echte verhaal ook niet te weten.”

Hij had in zijn ouderlijk huis alles klaargezet. Wijn. Lakens. zijn oude slaapkamer kamer met uitzicht op het veld. Zijn ouders waren in Italië. Het huis was van hen.

Ze praatten. Aten. En toen stond ze op.
Ze kusten elkaar gulzig, kleren gingen uit in een ritme dat ze nooit vergeten waren. Haar lichaam was zachter, vrouwelijker. Zijn handen vonden elk spoor opnieuw.

Toen lag ze op haar buik, haar billen iets omhoog, en keek ze over haar schouder.

“Wil je me weer?” fluisterde ze.

“Meer dan ooit,” zei hij.

Hij kuste haar rug, zijn handen op haar heupen. Haar benen gingen iets uit elkaar.

“Gebruik het spul,” fluisterde ze. “Zoals toen.”

Hij had een nieuw flesje gekocht. Aardbei. net als vroeger.

Ze kreunde zacht toen zijn vingers haar openden. Toen zijn tong haar daar likte, greep ze het laken.

“Oh... Maarten…”

En toen gleed hij langzaam in haar. Achterlangs. Zoals alleen hij ooit had gedaan.

Ze zuchtte diep. Niet van pijn. Van thuiskomen.

“Ja... daar... precies daar…”

Hij bewoog traag, zijn handen onder haar buik, zijn mond op haar schouder. En telkens als hij zich even terugtrok, draaide ze zich iets om, haar tong op zijn vingers, haar mond gretig om hem heen. Tussen de anale stoten door zoog ze hem nat, gretig, alsof ze wilde compenseren voor al die jaren van stilte.

Ze slikte hem na haar tweede orgasme, keek hem dan aan met haar bril op scheef. “Jij weet wat ik nodig heb,” fluisterde ze.

Ze hadden die avond drie keer seks. Steeds weer achterlangs. Steeds met haar mond als intermezzo. Ze had zijn zaad geslikt, zijn zweet geproefd, en zijn vingers gekust alsof het heiligdommen waren.

En daarna… lagen ze samen in dat bed. Warm. Kalm.

Maarten veegde een pluk haar uit haar gezicht. “Ik kan niet geloven dat je terug bent.”

Ze knikte, ogen dicht. “Ik ben er weer.”

Toen keek ze hem aan, haar hand op zijn borst.

“Maar ik blijf wel principieel, hoor,” zei ze met een knipoog.

“Hoe bedoel je?”

Ze grijnsde slaperig. “Anaal en oraal krijg je zo vaak als je wil. Maar vaginaal?” Ze streek met haar vinger over zijn borst. “Die blijft op slot. Tot het huwelijk. Sorry jongen.”

Hij lachte schor. “Dat is geen straf. Dat is een belofte.”

Ze kroop tegen hem aan. En de nacht was eindelijk… zoals het bedoeld was.


Drie maanden later – thuis bij haar ouders

Ze zaten aan de eettafel. Kiki’s moeder schonk thee in. Haar vader bladerde door een tijdschrift van de kerk.

“Ik wil iets zeggen,” zei Kiki. Haar stem kalm.

Haar ouders keken op.

“Ik ben opnieuw begonnen. En ik wil dat jullie het weten. Ik ben... weer samen met Maarten.”

Even bleef het stil. Maar toen knikte haar vader. “Dat zagen we al. Je straalt weer. Zoals toen.”

Maarten pakte haar hand.

“En,” zei Kiki, haar stem iets zachter, “we willen trouwen. We gaan volgende maand in ondertrouw.”

Haar moeder glimlachte. “Dan doen we het boekje opnieuw open.”

Ze keerde terug naar Maarten, naar zijn ouderlijk huis en liep gelijk door naar zijn slaapkamer.
Ze ging op zijn bed liggen en riep Maarten naar boven te komen.

De slaapkamer was stil. Ze lag op haar rug, haar haren gespreid op het kussen, haar benen licht gespreid.

“Ben je er klaar voor?” vroeg hij zacht.

Ze knikte. “Ik ben jouw vrouw straks. En ondertrouw is voor God al een verbond. Ik wil dat jij me neemt. Helemaal.”

Hij gleed voorzichtig in haar. Haar vagina strak, warm, ontvankelijk. Ze kneep haar ogen dicht van spanning. Geen pijn, wel intensiteit.

“Oh... Maarten…”

Hij bleef bewegen, traag. Zijn hand op haar buik. Zijn mond op haar borst. Ze gleden samen door het moment. Ze genoot intens van zijn penetratie. Eindelijk met liefde, met gevoel, werd ze door hem gevuld in haar intieme bijna maagdelijke ingang. Ze ving zijn stoten op, diep. Dieper dan hij ooit gegaan was. Ze kon hem hebben en ze wilde hem hebben. Het bracht haar naar haar hoogtepunt. Haar eerste van vaginale seks.

En toen, zijn adem stokte.

“Ik ga...”

Ze keek hem aan. “In mij. Laat het maar gaan.”

Zijn zaad spoot diep in haar. Een warme, kloppende lading. Hij bleef stil liggen. Zijn voorhoofd tegen het hare.

“Ik voel je,” fluisterde ze.

Toen hij zich langzaam terugtrok, zag ze zijn glanzende eikel. Een spoor van wit.

“Kom maar,” zei ze, en ging op haar knieën. Nam hem in haar mond, proefde hun liefde, hun zweet, zijn zaad, haar vocht. Ze zoog hem schoon tot hij kreunde van overgevoeligheid.

Ze veegde haar mond af. Glimlachte.

“Voor deze eerste keer… was het alles.”

Hij streelde haar wang.

“Voor altijd.”

---

Kiki’s schrift, maandagavond, drie dagen na onze eerste keer

Maandag, 22:41 bij Maarten in bed

Ik heb hem laten komen. Echt laten komen. In mij. In mijn buik.
Voor het eerst.

Geen achterweg, geen omweg, geen tong ertussenin. Gewoon… binnen.
En het voelde als een zegel. Niet omdat het pijn deed, dat was er nauwelijks, of dat het weer als nieuw leek, maar omdat alles klopte. Mijn huid, mijn ademhaling, zijn hand op mijn heup… en de blik in zijn ogen terwijl hij me helemaal vulde.

We waren in ondertrouw. En dat was voor mij genoeg.

Hij zei niets toen hij spoot. Zijn lichaam sprak. Zijn adem stokte. En ik voelde het diep, warm, kloppend. Ik wist meteen: dit is geen gewone zaadlozing. Dit was thuiskomen.

Toen hij zich terugtrok, zag ik hem weer naar mij kijken. Nu een andere mix. Maar ik keek hem alleen aan en fluisterde: “Kom maar.”

En ik proefde alles. Ons. Hem. Mij. Het leven dat ik opnieuw gekozen heb.

Hij is weer van mij.
En ik, ik ben niet meer dat meisje dat bang was om te voelen.

Ik voel alles nu.
En ik wil niets liever meer dan dat hij alles van me neemt.

Maarten is mijn man.

En dit keer… laat ik hem niet meer gaan.

Epiloog

Hoewel ik veel schrijf vanuit mijn eigen herinneringen met soms een twist, is dit verhaal niet van mij alleen.

Veel ervan is door mijn handen gegaan, ja. Maar de woorden komen ook van haar. Mijn wederhelft. De vrouw die ooit voor het eerst met trillende vingers mijn hand vastpakte in de trein, en me jaren later opnieuw toeliet in haar leven én in haar lichaam.

Haar dagboek heb ik mogen inzien. Niet zomaar, maar omdat ze wist dat ik het begreep. Dat ik niet zou oordelen. Niet zou herschrijven wat ze voelde, maar het zou dragen zoals zij het had opgeschreven. Rauw. Eerlijk. Heilig bijna.

Ze schreef over hoe ze wachtte. Over hoe ze gaf, zonder alles weg te geven. Over hoe ze ooit zwijgend slikte wat ik haar gaf, met haar bril op scheef, en een glans in haar ogen die ik nooit ben vergeten. En hoe ze jarenlang haar verlangens inslikte in een huwelijk dat haar niet zag.

Ze haalde kracht uit haar geloof. Dat doet ze nog steeds. En hoewel ik daar zelf niet actief in ben, steun ik haar in alles. Haar rust. Haar vertrouwen. Haar principes.

Haar grenzen? Die zijn glashelder. Maar zó zacht in hoe ze uitgesproken worden. En deze liggen ver bij haar. Misschien nog verder dan bij mij. Maar ze mist niets, zij kiest zelf. En ze wakkerde mij aan, deed dingen die ik niet had verwacht. Die je niet bespreekt in het echt met anderen, maar wel anoniem kan delen.

We deden alles op haar tijd. Maar uiteindelijk deden we ook alles.
En toen... de dag van onze ondertrouw, terwijl de wereld nog dacht dat we slechts verloofd waren, gaf ze zich volledig. In mij. Onder mij. In zichzelf.

Ze zei dat ze klaar was.
En ik wist: ik ben het al jaren. En de heilige drie-eenheid was voltooid.

Nu slapen we samen in mijn oude bed na de overname van het huis van mijn ouders. Soms bij haar. Soms op een matras in een vakantiehuisje. Maakt niet uit. Zolang zij zich opent, zoals alleen zij dat kan, in lichaam én in woorden.

En als ik ooit twijfel aan wat liefde is…
Dan lees ik gewoon haar schrift opnieuw.
Of lik ik haar open, tot ze haar hoofd in het kussen duwt en kreunt dat ik haar nooit meer mag loslaten.

Want dat is wie we zijn.
Wat we altijd zijn geweest.
En deze keer… voor altijd.