“Die koffie heb je nu ook even nodig Greet. Alsjeblieft.” Richard reikte haar een kopje aan. “Dank je wel, Richard.” Greet keek even naar ons. “Er wordt weer goed voor me gezorgd. Zowel geestelijk als lichamelijk.” “Heeft ieder mens wel eens nodig Greet. Geniet er van.” Joline knipoogde.
Terwijl we koffie dronken kwam Anke, de vrouw van de dominee er bij staan. “Mag ik jullie, Greet en Anita én Kees en Joline uitnodigen voor een tweede kop koffie bij ons thuis?” “Even overleggen Anke. Met de zussen.” Joline liep naar Lot en Mar en kwam even later terug. “De dames en hun partners waren al van plan zich weer richting Arkel te begeven, dus… Graag, Anke.” Ook Greet en Anita gingen mee. Even later zaten we bij Richard en Anke achter een kop koffie; Mocca op de grond, naast mij. Hij had zijn tuigje aan, dus was ‘aan het werk’. En dat deed hij prima: regelmatig naar me opkijken, in de hoop dat Kees weer eens de goeie sul ging uithangen en hem een brokje gaf. En dat gebeurde ook af en toe en dan plofte de bruine kop weer op de voorpoten.

“Zo… Vertel eens: hoe gaat het op de orgelgalerij als jullie daar samen bezig zijn?” Anke keek ons aan en vervolgde met een stalen gezicht: “Ja, Richard kan dat zien, die kijkt er naar toe. Ik moet natuurlijk naar voren kijken en al mijn aandacht bij hem houden, anders komen er praatjes in de kerk…” Anita leunde naar voren. “En voor mij geldt hetzelfde. Dus: biecht maar eens op, mevrouw Zwart!” Natuurlijk moet Joline nu ook een duit in het zakje doen. “Ben ik in feite ook wel benieuwd naar… Vertel eens, Kees?” Ik wees naar Richard. “Vraag maar aan hem daar. Hij kan ons toch gedurende de hele dienst in de gaten houden? Nou dan.”
Richard glimlachte minzaam. “Dames… het grootste deel van de tijd kan ik Kees in ieder geval zien. Als hij niet speelt zit hij op een stoel. Als hij wél speelt staat hij de kerk in te blazen. Greet zit het grootste deel van de tijd tussen borst- en rugwerk van het orgel, maar ik kan haar via het spiegeltje in de gaten houden. En af en toe verdwijnt Kees ook wel eens uit beeld, maar dat is een blaadje van de muziek om te slaan of één van die knoppen te bedienen of zo.” Greet keek hem peinzend aan. “Allereerst: het zijn bladzijden van een partituur en ten tweede: die ‘knoppen’ heten ‘registers’. Dominéé!” Ze zei het laatste woord met dezelfde intonatie als haar ‘Majóór!’ naar mij toe.

We lachten. “Zo. Greet op de kast. De orgelkast weliswaar, maar ze zit er wel op!” Greet zuchtte diep. “Jullie zijn cultuurbarbaren. Het is ‘orgelkas’. Zonder ‘t’. En wees blij dat ik er op zit en er nog niet uit hoef te komen.” Anita knipoogde. “Ja, daar ben ik wel om, schat.” “Héhé… eindelijk een medestandster. Met jou wil ik trouwen!” Ze giebelden samen. “Hoe dan ook: wij zijn bijzonder blij met jullie combinatie op onze orgelgalerij, Greet en Kees.”
Ik wees naar Greet. “Háár verdienste, Richard. Zij heeft me naar op niveau gebracht. Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat.” Ik zag Richard nadenken en die zei na een paar seconden: “Ja… en over die ‘centen’ gesproken… De organist krijgt een vergoeding voor het begeleiden van de eredienst. Oké, ’t Is niet veel, maar toch. In feite zou jij ook een vergoeding moeten krijgen, Kees.”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee Richard. Ammenooitniet. Krijgen de ouderlingen en diakenen ook een vergoeding voor hun werk? De huisbezoeken die ze ’s avonds afleggen? De vergaderingen? Ook ’s avonds waarbij er soms tot half twaalf gediscussieerd wordt? Mijn vader is vier jaar diaken geweest toen ik nog een kleine Kees was; die was minstens twee avonden in de week ‘weg voor de kerk’, zoals dat bij ons thuis heette. Dié steken veel meer tijd en energie in het kerkenwerk dan ik.
Voor mij zijn de lessen van Greet op donderdagavond heerlijk; Samen mooie muziek maken of oefenen er voor. ’s Zondags hier spelen? Ook mooi. Je kleine steentje bijdragen aan een goede kerkdienst en ondertussen de afdeling Keel-, Neus- en Oor-geneeskunde van het plaatselijk ziekenhuis van klanten voorzien… Oh ja, en de plaatselijke vestiging van de winkelketen ‘Beter Horen’ natuurlijk, als er weer eens iemand met Tinnitus uit de kerk komt strompelen na de zondagse Eredienst…”
Ik kreeg van twee kanten een stomp: van Joline en van Greet. “Kap jij eens met die onzin… Majóór!” En Joline zei droogjes: “De manometer van je ego staat weer eens voorbij de rode streep, Kees. Héél rap de druk er af halen, of ik ga je helpen!” Ze keek dreigend. Anke schoot in de lach. “De manometer van je ego… hahaha! Die moet ik onthouden!” Ik keek Richard aan. “Dus hierbij mijn antwoord, Richard. Er komt geen, ik herhaal géén bugelisten-vergoeding. Joline en ik hebben beiden een nogal fors salaris. Als er ooit een trompettist of bugelist komt spelen die van de bijstand moet leven: Geef hem of haar dat geld maar. Veel beter besteedt.”
Ik kreeg een ingeving. “Of jullie ‘houseband’. Die jongelui kunnen het beter gebruiken dan wij.” Richard knikte. “Die krijgen ook een vergoeding als ze spelen, Kees. We zijn ook blij met hen. Niet alleen omdat er meer jeugd naar de kerk komt als ze spelen, maar zij zijn ook een soort ‘kern’ van het jeugdwerk. Don’t worry.” Ik stak een duim op. Anke stond op. “Nog een bakje koffie, dames en heren?”
We bedankten.
Joline zei: “Voorlopig even genoeg koffie gezien vandaag. Thuis bij het ontbijt, net in de kerk, toen hier… Geef mij maar een glas water.” “Hier nog een”, zei ik. “En volgens mij lust ons bruine monstertje ook wel wat te drinken. Die heeft nog niets gehad sinds dat we de deur uit gingen. Maar geef ‘m dat maar in de keuken; meneer heeft nogal lompe drinkgewoonten.” Anita zei droog: “Van wie zou hij dat nou hebben?”
Ik zuchtte.
“Mevrouw bijna-Zwart. Gelieve niet uw fantasie over mijn drinkgewoonten te projecteren op deze voorbeeldige Labrador. Het zou zo maar eens kunnen zijn dat u een pets van uw bijna-echtgenote krijgt. Niet alleen omdat Mocca zojuist even als ‘uithuilhond’ kon fungeren, maar ook omdat ik natuurlijk haar meest briljante leerling ben.” Ze keek onaangedaan terug. “Je zit alweer… of is het nog steeds? voorbij die rooie streep, Kees. Doe er wat aan.” “Ik zal ik keuken eens kijken of Anke en Richard een ontluchter hebben, Anita.”
Ik stond op. “Mocca, let’s go.” In de keuken kreeg de hond een bak water en die werd enthousiast leeggelebberd. Waarbij inderdaad wat water naast de bak terechtkwam. Anke bekeek het. “Nounou… Die had dorst, zo te zien.” “Ja. En dan heeft hij nog niet eens meegezongen, kun je nagaan.” Eenmaal terug in de kamer vroeg Richard: “Nu moeten jullie me toch eens vertellen hoe dat zit met jullie gezamenlijk verleden…” Greet grinnikte.
“Nou, da’s wel héél ruim ingeschat, Richard… Toen Kees mij vorig jaar belde of hij les bij me kon nemen kwamen we er tijdens dat telefoontje als achter dat we tegelijkertijd in Bosnië op missie waren geweest. Kees als chauffeur van een pantservoertuig op rupsen, ik als chauffeur op een ziekenbak, een militaire ambulance. Dáár zijn we elkaar nooit tegengekomen; ik reed wel eens langs de basis waar hij werkte, maar dan was het een zwaai en dreun op de claxon, en doorrr… Dus ja: we werkte tegelijk in Bosnië, maar onze bases lagen hemelsbreed zo’n 40 kilometer van elkaar verwijderd. Met nog een stukje middengebergte er tussenin.
Maar toen Kees hier kwam blazen, ‘klikte’ het wel meteen. Zoals zo vaak tussen Veteranen van dezelfde missie. Je hebt in hetzelfde land, onder dezelfde omstandigheden gewerkt, ook onder dezelfde dreiging… Dat schept meestal wel een band. En wij hadden nog een andere band: de liefde voor de muziek. Bach, Purchell, Händel… Barokmuziek. Orgel. Bugel. En we houden van dezelfde, soms flauwe, soms schuine militaire humor.”
Joline brak in. “Ja, daar heb ik wel iets van meegekregen ondertussen…” Anita keek haar aan. “Wij gaan wel een keertje samen ergens eten, Jolien. Even uithuilen bij elkaar.” Joline stak haar duim op. “Goed plan!”
“Kees, neem jij het maar over. Even mijn liefje tot de orde roepen…”

We grinnikten nog even en ik ging inderdaad verder. “Greet en ik spreken niet alleen militair dezelfde taal, ook muzikaal. Zij natuurlijk veel beter dan ik, maar goed het is haar beroep. Is ben slechts goedwillend amateur-musicus.” Richard humde. “Ik ken een zekere Koopman die daar best wel anders over denkt, Kees.” “En een zekere zuster Zondervan vindt ook dat je jezelf nu tekort doet. Trouwens: mijn broertje Derk zou hier ook iets van vinden.” Ik kreeg een rooie kop. “Nou moet ik weer naar de keuken om de druk van mijn ego te laten ontsnappen…” Er kwam een lief handje op mijn arm. “Niet nodig nu, schat.”
Joline nam het even over. “Over die ‘zelfde taal’ die zij spreken: voor mij reden voor een hevige aanval van ernstige jaloersheid. Een van de eerste keren dat Kees hier in de kerk kwam om te repeteren waren zij lekker bezig. En wat zag waren twee mensen die inderdaad één taal spraken. Flauwe en soms platte militaire humor, opmerkingen die ik niet begreep, maar ook: gezamenlijke liefde voor de muziek! Muziek die ik tot dan toe niet begreep of waardeerde. En als mijn vent stond te spelen keek ik naar zijn ogen: hij genoot met volle teugen om samen met Greet muziek te maken. En ik voelde me een stomme, blonde doos die op een stoeltje zat te niksnutten.
Stinkend jaloers op Greet.

Dát zei ik later op die avond tegen Kees, toen we thuiskwamen. En ik kreeg ongenadig op m’n donder. Hij zei dat hij die mooie bugel zonder enige vorm van gewetensbezwaar in de Merwede zou smijten als dat instrument of de muziek in het algemeen tussen ons zou komen te staan… Nou ja, even later stonden we even tegen elkaar te janken en wat de rest van de avond gebeurde valt onder de nogal cryptische afsluiting van elk sprookje: ‘…en ze leefden nog lang en gelukkig.’ Tot zover de kennismaking van Joline met de combinatie Greet, Kees en Engelse barokmuziek. In absoluut willekeurige volgorde overigens.”
Even was het stil. “Dat heb je nooit aan mij verteld, Jolien…” Greet keek haar aan. “Was ook niet nodig, Greet. Na die avond was ik op nogal militaire wijze van mijn jaloersheid afgeholpen. En nee, dat gebeurde niet hardhandig, maar wel fysiek. Vul het verhaaltje zelf aan en kleur de plaatjes, opperwachtmeester.”
Een kwart seconde was het doodstil, toen barstte er een lachbui los. “Niet hardhandig, maar wel fysiek… Die moet ik onthouden, Richard!” Anke had een hele brede lach op haar gezicht. Greet stond op. “Kom hier, muts!” Ze omhelsde Joline en Joline haar. En over de schouder van Greet kreeg ik een knipoog van Joline. Toen ze weer zaten zei Anita droogjes: “Die militaire manier om iemand van zijn of haar jaloersheid te genezen moet je ooit maar eens leren, Kees.” Ik schudde mijn hoofd. “Sorry zuster Zondervan. Valt in de categorie ‘dienstgeheim’. Mag ik niets over zeggen.”
Ze zuchtte en keek naar Greet. “Jammer schat. Wéér mislukt.” Greet giebelde. “Als je nou eens met me trouwt, lieve zuster? Twee voordelen. Eén: aan echtelieden mogen militairen iets meer geheimen kwijt dan aan de boze buitenwereld en twee: er is geen reden meer voor jaloersheid.” We grinnikten en Richard zei: “Zo. Weer een wereldprobleem opgelost. Dames, over trouwen gesproken… Zullen wij eens de agenda’s trekken wanneer jullie hier komen, of ik bij jullie om de bijzonderheden van jullie trouwdienst door te nemen? Want ik heb wel een paar weken nodig om die goed vorm te geven…”
Hij lachte gemeen. Anke keek mij aan. “Mag ik ondertussen die mooie hond even aanhalen, Kees?” Ik knikte. “Ik doe ‘m z’n hesje even af. Dan is hij ‘vrij’ en mag hij kennismaken.” Even later knielde Anke en zei: “Mocca…” De hond liep naar haar toe en snuffelde even aan haar hand. De staart ging rustig heen en weer. “Je bent goedgekeurd Anke. Over vijf minuten zit je jurk onder de bruine hondenharen als je niet oppast.” Ze haalde haar schouders op. “Daar zijn borstels voor uitgevonden, Kees.” En Mocca vond een nieuwe vriendin prima, zolang hij maar geaaid werd…
Tien minuten later namen we afscheid. “Dank jullie wel voor dit gezellige uurtje, Anke en Richard.” Ik kreeg een hand, Joline ook. En Mocca een aai over zijn kop. “Brave hond, Mocca! Jij mag mee naar de kerk!” Kwispel… Greet en Anita reden nog twee straten achter ons aan, toen moesten zij linksaf. Met een knipper van de alarmlichten namen we afscheid en reden richting huis.

“Héhé… Dat was gezellig, Kees.” Ik knikte instemmend. “En waardevolle gesprekken gehad… Richard en Anke zijn prima lui. Alleen…” Ik aarzelde. “Wát, Kees?” “Nou… Richard is nu 5 jaar als predikant aan deze kerk verbonden. Normaal kan een dominee na 4 jaar zeggen: ‘Ik ga eens ergens anders kijken.’ En dan zou deze kerk een hele fijne dominee missen.” Joline haalde haar schouders op. “Dan sturen ze toch een nieuwe? Net als bij pastoors?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee schat. Dat werkt in de protestantse kerk net even anders. Vroeger werden dominee’s ‘beroepen’, oftewel: vanuit een gemeente die vacant was ging een select gezelschap eens ‘horen’ bij een dominee die ergens meer dan 4 jaar in een gemeente stond. En als die predikant beviel, werd er ‘een beroep op uitgebracht’. Oftewel: hij werd gevraagd.
Momenteel gaat het anders: als een gemeente vacant is, kunnen predikanten op die vacante plaats solliciteren. En omdat het meeste werk in de kerk vrijwilligerswerk is, duurt zo’n sollicitatieprocedure best lang. Soms meer dan een half jaar.” Joline keek verwonderd. “Hoezo dat dan?” Ondertussen waren we bij onze flat aangekomen. “Eerst even Mocca laten poepen en plassen, schat. Binnen praten we verder.” Weer midden op de stoep lopen, ogen op steeltjes…
Mocca plaste in de goot van de parkeerplaats en poepen hoefde blijkbaar niet. Mooi… Eenmaal binnen, achter een glas fris, legde ik wat verder uit over de procedures binnen de kerk. “…het gaat niet alleen om de baan van de predikant, maar vaak ook om de huisvesting. Want bij sommige kerken hoort de pastorie, de predikantswoning. Daar wordt de dominee geacht in te trekken. Maar ja, als dat een te klein huis is, of een krot omdat er jaren niets aan gedaan is, of juist een enorme kast van een huis met een isolatie van bordkarton… Redenen om ervan af te zien. In feite net als met een gewone sollicitatie: als de secundaire arbeidsvoorwaarden beroerd zijn, terwijl in de advertentie gouden bergen werden beloofd, doe je het ook niet. En: de gemeente en de nieuwe predikant moeten wel bij elkaar passen. Als die dominee van de Zuid-Hollandse eilanden hier zou solliciteren, bleef het, denk ik, bij één gesprek…”
Ze trok een gezicht. “Je bedoelt die vent die z’n eigen organist meenam? Ja, die zou in no time hier afgeserveerd worden.” “Precies. Kortom: een best wel lange procedure en daarom hoop ik van harte dat Richard hier nog een tijdje blijft.” Joline knikte. “Ja. Prima vent. En Anke is ook… nou ja, daar klikt het ook goed mee.”

Een half uurtje later kreeg ik een brainwave. “Schat, het is nu nog licht; ik ga eens even de route lopen richting uitlaat- en losloopveld. Zónder hondenbeest. Ik wil zeker weten dat we niet nog een keer verrast worden door surprises van mevrouw van Wijngaarden. Want ze is al ‘heengezonden’ zoals dat zo mooi heet; wie weet heeft ze de plaatselijke super beroofd van alle leverworst die er maar te vinden was en daar gif in de gedrukt en die overal en nergens verstopt. Voor mensen niet of nauwelijks zichtbaar, voor honden prima te ruiken. Het losloopveld is daarvoor een uitstekende plaats.”
Joline keek smerig. “Op zich: goed plan. Neem wel plastic handschoenen mee en een paar zakjes. En doe je laarzen aan. En bij terugkomst: je laarzen bij de voordeur uit, meenemen en in de badkamer met bloedjeheet water én ruim afwasmiddel schoonmaken. Daarna op het balkon te drogen zetten. Vervolgens je handen héél goed wassen: ook met heet water en veel zeep.” Ik gromde. “Het lijkt wel een lesje NBC… Nuclaire, Biologische en Chemische oorlogvoering…”
Joline knikte. “Dat is het misschien ook. Met name het deel Biologisch. En laten we dat maar uiterst serieus nemen, Kees.” Ik knikte. “Tot straks, schat.” Ik trok m’n laarzen en een jas aan; plastic handschoenen mee, poepzakjes mee, een tuinschepje mee… In mezelf mopperend liep ik richting uitlaat- en losloopveld, onderweg de bermen goed bekijkend. Niks te zien… oké. En bij de ingang van beiden hing een geplastificeerd papiertje met de tekst: ‘Wegens gevaar voor vergiftiging afgesloten. Tot nader order niet betreden.’ Hee… De politie had hier serieus werk van gemaakt! Maar goed… Wanneer zou het onderzocht en schoongemaakt worden? Nou ja, totdat het ‘schoon’ was verklaard maar naar het andere uitlaatveld gaan…
Ik liep terug, wéér speurend naar eventueel verdachte dingen. Weer niets. Hoe dan ook: voor de zekerheid toch maar naar het andere veld gaan, totdat het hier was vrijgegeven. Met die mededeling kwam ik binnen. Joline keek boos. “De vuile trut… Als ze haar oppakken hoop ik dat ze haar in de bajes een paar boterhammen met haar eigen leverworst voorzetten. Eens kijken of ze er dan nog zo dol op is.” “Hoe dan ook: de politie maakt er wel werk van, schat. Het is nu uit onze handen. Die 500 meter extra lopen overleven wij wel.”

De middag verliep verder rustig; Joline zat op haar laptop te typen, ik dolde wat met Mocca, totdat die naar z’n mand liep en daar in plofte. Toen pakte in de zaterdagkrant en verdiepte me in het nieuws. Totdat Joline zich uitrekte, haar laptop dichtklapte en zei: “Zo. En nu een Bavaria.” Ik schoot in de lach. “Nooit gedacht die tekst uit jouw mond te zullen horen, schoonheid.” Ze trok met haar mond. “Nou ja… een ander drankje mag ook wel. Wat wil jij?”
“Geef maar appelsap.” Joline schonk zichzelf een glas wijn in en even later stonden er twee glazen op tafel. Met een schaaltje kaas. “Kijk uit Jolien. Kaasrover in aantocht!” Mocca was heel rustig overeind gekomen en ging halverwege mand en tafel liggen. En kroop steeds iets dichter bij de tafel. Heel sneaky: eerst uitrekken en bij het ontspannen het lichaam richting tafel bewegen. Toen hij op een halve meter afstand was gekomen vond ik het welletjes.
“Mocca: go to bed!” Twee bruine ogen keken me verwijtend aan. Die blik zei: ‘Dat méén je toch niet? Doe ik daar zó m’n best voor…’ Ik wees naar zijn mand en waarschijnlijk in zichzelf allerlei hondenverwensingen mopperend slofte Mocca terug. Plóf. “Als Mariëtte hondentaal had verstaan, had Mocca er nu waarschijnlijk een stuk of twintig kunnen pakken, Kees.” Joline lachte de hond uit. “Waarschijnlijk wel, schat. Hoe dan ook: dit is een bijzonder slim hondje. Bengel was gewoon richting tafel gelopen, snoet er op gelegd en als we dan nog niks gezegd hadden: háp. Weg kaas. Dit slimme bruine monstertje goed in de gaten houden, want als het om eten gaat…”

Rustig zaten we te drinken. Af en toe een blokje kaas naar binnen, mooie muziek op de achtergrond… Lekker even relaxen op een druilerige zondagmiddag. Met de kaas en de drankjes op en het gevaar van een kaasberoving voorbij riep Joline Mocca bij zich. Die kwam kwispelend uit de maand en ging voor haar zitten. Koppie scheef, één en al aandacht.
“Hé mooie hond…” Ze streelde hem en Mocca genoot. Met een knorrend geluidje liet hij zich op de grond zakken en rolde op zijn rug. Poten uit elkaar, ogen half dicht, zo liet hij zich aanhalen. “Ik zou bijna jaloers worden, Joline. Lekker aan jouw voeten liggen, over mijn buik geaaid worden en mijn ogen half dicht zodat ik onder je rokje kon kijken zonder dat je het doorhad.” Ze draaide zich naar me om. “Zou je wel willen, hé Kees Jonkman? Onder het rokje kijken van Jolientje… Smeerlap.”
“Niks smeerlap. Lekker genieten van je mooie voetjes en je prachtige benen. En die héél langzaam en aandachtig strelen.” Ze humde. “Nou, probeer het eens. En je hoeft niet aan m’n voeten te liggen; dat plekje is al bezet. Kom maar dicht naast me zitten, dan kun je er beter bij. Misschien ga ik dan wel op m’n rug liggen. Niet op de grond, maar op bed. Of hier op de bank.” Ze giebelde. “Of op de centrifuge…” “Ik weet niet of Mocca dat laatste op prijs zou stellen, schat. Elke keer die schoentjes van jou die met tweeduizend toeren per minuut langskomen.” Ik ging naast haar zitten en streelde haar, onder een arm door, de zijkant van een borst.
Joline kneep in mijn neus. “Je bent een saaie, nuchtere techneut. Laat dat beest ook eens genieten. Elke seconde komen mijn schoentjes, en dus ook mijn benen, 33,33 keer langs. Ik ken een vent die daar bijzonder van zou genieten. Want bij die toerentallen zal mijn rokje best wel eens kunnen opwaaien.” “Ehhh… Ik denk het niet. Bij die toerentallen wil jouw rokje door de middelpunt vliedende kracht naar buiten vliegen en bedekt dus je benen een behoorlijk stuk. Weinig te zien dus. En één keer te hoog opkijken en Mocca, of die vent die zo van jouw voetjes wil genieten krijgt een aantal keren per seconde jouw voeten tegen zijn kop of hoofd. Gaat geen van de partijen leuk vinden, denk ik. Ik kan wel eens voor je uitrekenen met welke snelheden dat gaat, als je wilt…”
Weer een kneep in mijn neus. “Je bent een saaie zeurtechneutpiet. En laat dat uitrekenen maar aan Jolientje over, die is daar veel beter in.” Ik zuchtte. “Nou, doe eens poging, zou ik zeggen. Ik ben benieuwd. Want dit gaat niet over geld, maar over toegepaste natuurkunde. Maak me eens gek.”

Joline ging rechtop zitten. “Nou… Meet eerst mijn benen maar eens op. Vanaf mijn tenen tot mijn sterretje. In de keukenla ligt zo’n meetlint.” Ik stond op en grinnikte. Dat zou wel eens een interessant natuurkundig probleempje kunnen worden… Met het meetlint in de hand stond ik even later voor haar. “Mag ik uw gracieuze benen even opmeten, mevrouw?” Ze strekte haar benen op de bank. “Vooruit, maar niet te handtastelijk, James!” “Ik zou het liever ‘voet-tastelijk’ willen doen, maar ik zal me inhouden, mevrouw. Wel even uw benen uit elkaar, want ik moet meten van het centrum van uw fraaie derriére tot uw teennagels. En alles wat er tussen zit, dus dat moet bijzonder nauwkeurig. En kent u mijn motto al, mevrouw? ‘Niet goed is opnieuw’. En opnieuw. En opnieuw…”
“Ben jij HUET-instructeur? Volgens mij niet. En ik heet geen Marion. Dus je doet het maar in één keer goed; ik ben een net meisje. Die gaan niet een half uur met hun benen uit elkaar liggen zodat meneer exact kan meten hoe lang mijn benen zijn. Iemand zei ooit dat ze ophielden bij mijn oksels.” “Niet piepen, mevrouw. Nu even stil liggen, want u bent nogal beweeglijk. Even later had ik gemeten: 104 centimeter, met gestrekte voet. “Voor de zekerheid nog een keer meten…” mompelde ik, maar die poging werd in de kiem gesmoord.
“Niks ervan! Die ene centimeter meer of minder maakt niet zoveel uit!” Joline trok haar benen in. “Ga maar verder met je berekeningen!” “Goed mevrouw, maar of het dan allemaal zo wetenschappelijk verantwoord is… Ik ben van de exacte vakken, weet u. Tot drie decimalen achter de komma en zo.” Ze snoof. “Schiet op jij!” “Oké, oké… Als u het zo wilt… Weet u de formule voor het berekenen van de omtrek van een cirkel nog of boeide natuurkunde u niet zoveel?”
Weer een geringschattende snuif. “2 pi R.” “Mooi. En hoeveel was pi ook alweer?” “3,14. Dat weet een kind nog wel.” “Goed zo mevrouw. U heeft goed opgelet bij meneer Keyser. Complimenten!” De lasers werden al opgewarmd, zag ik. Er hoefde weinig maar weinig te gebeuren of ze zouden ontvlammen, dus ik vervolgde snel: “Oké. 104 x 2 x pi is?” Ik keek haar vragend aan. “Nee, meneer jij was van de exacte vakken. Bewijs het maar eens!”
“Maar… u was van de cijfertjes, riep u altijd. Dus?” Joline rekende snel. En uit haar hoofd! “208 x 3,14 is… afgerond 3,2674 meter. Afgerond, want pi is iets meer dan 3,14; het is 3,142857.” “Goed zo mevrouw. De omtrek van de cirkel is dus 3,2674 meter. En u draait met 2.000 toeren per minuut rond, dus per minuut leggen uw gracieuze voetjes hoeveel af?” Even was het stil. “6534,8 meter per minuut.” Ze keek triomfantelijk. “Net iets meer dan zes en-een-halve kilometer! Stelt dus allemaal niet zoveel voor.” Ik keek blijkbaar nogal zuinig, want ze zei: “Of vergis ik me?”
“Nou mevrouw, u vergeet een paar dingetjes. U heeft de snelheid per minuut berekend. ‘RPM’, weet u wel? ‘Rounds per minute’ in beschaafd Engels. Maar ja, dat is taal en daar had u niet zoveel mee, toch?” Een gegromd ‘Rotjong!’ was het antwoord. Ik ging verder: “Nu gaan we dat snel omrekenen naar kilometers per uur. Hoeveel minuten bevat een uur? Precies… 60. Dus: 6,5348 km per minuut is? Hoeveel kilometer per uur?” Joline greep haar telefoon van tafel, toetste even en bitste: “392,088 kilometer per uur. Fred zou daaraan een hartgrondig ‘lulhannes’ aan toevoegen, maar ik ben een net meisje.” Ik knikte. “Jouw schoentjes komen dus 2.000 keren per minuut met 392,088 kilometer per uur langs. En voor de duidelijkheid: het zijn twee schoentjes met voeten. Dus dubbele bingo als je iemand z’n kop boven het maaiveld, pardon: de centrifuge uitsteekt. Maar: de snelheid en het tempo is één…”
Ik begon nu te lachen.

“Een ander probleempje, en sorry dat ik me zo uitdruk, maar dat is nu eenmaal de natuurkundige term ervoor: de massa…” Meteen dook ik weg, want er kwam een hand aan suizen. “De eerste de beste die mijn sierlijke voetjes met ‘massa’ vergelijkt, eet de rest van z’n leven alleen nog maar vloeibaar voedsel, meneertje!” De lasers werkten nu op volle kracht, zag ik wel. “Sorry mevrouw, maar ik zei toch al: het is de natuurkundige term! Kan ik weinig aan doen, hoor…Newton en zijn natuurkundige maatjes hebben die uitgevonden. Niet ik.” Ze bromde: “Doe die berekeningen nog maar een keer bij die zeug die ooit op de 5e verdieping woonde, ben jij gek…”
“Nee mevrouw. Bovendien is dat niet nodig; ten eerste gaat Mocca niet bij haar staan kwispelen als zij op de centrifuge gaat zitten, ten tweede zou de centrifuge waarschijnlijk onder haar gewicht in elkaar storten en als hij dat niét doet omdat hij van een degelijk ‘made in Germany’ merk is gemaakt: die 2.000 toeren gaat hij niet halen. Het zou zo maar eens kunnen zijn dat het toerental nog niet eens een tiende haalt van het toerental met u op centrifuge, dus ondanks haar aanzienlijke gewicht verliest zij het qua Newtonmeter.”

Ik grinnikte. “Overigens was hele deze berekening totaal overbodig, want het is voor een persoon fysiek onmogelijk om op de draaiende trommel van de centrifuge te zitten; als het deksel open is wordt de stroom naar de motor namelijk onderbroken. Eén van de vele uitvindingen van hele slimme lui. Ingenieurs heten ze, als ze hun studie hebben afgerond… en nee, niet slaan! Overigens nog een klein, maar niet minder belangrijk detail en goed om te weten als u niet aan wilt komen: als de massa de snelheid van het licht benadert, wordt de massa vergroot. Dus als u eens uw mooie Mini in gaat ruilen, informeer dan goed naar de maximum snelheid die de nieuwe auto kan bereiken, want voor u het weet weegt u 120 kilo. En dat zou ik persoonlijk best wel jammer vinden."
Joline keek verwonderd. “Ik wist niet dat die Landrover van Fred zo snel kon rijden… Maar je bent een enorme, arrogante lul, Kees Jonkman.” “Nou mevrouw, als hij zo enorm is: wellicht hebben de dames er nog veel plezier van.” Ze bromde: “Jij weet ook overal wel een draai in jouw voordeel aan te geven hé? Eigenlijk zou ik je een enorme schop onder je kont moeten geven en dit appartement rond moeten trappen tot je in de gaten had wat het woord ‘bescheidenheid’ inhield. Maar om een of andere reden zie ik daar toch maar van af.” “Misschien vanwege die enorme…”
Verder kwam ik niet: twee blauwe lasers ontvlamden nu op volle kracht en een hand werd geheven. Toen schoten wij allebei in de lach. “Kom hier, theemuts!” Ik trok haar naar me toe en kuste haar. “Soms zijn wij helemaal gestoord, hé Kees?” Ik knikte. “Ja. Maar wel prettig gestoord, mooie vrouw van me.” Ze giechelde in mijn oor: “En zo ‘enorm’ hoeft het niet te zijn, schatje. Het is in ieder geval van voldoende formaat dat ik er al anderhalf jaar veel plezier aan beleef.” Ik knuffelde haar. “Da’s goed om te horen, mevrouw. Geeft mijn ego weer een boost. Overigens is vanochtend mijn naam wél in één adem met ‘bescheidenheid’ genoemd.” Ze knikte. “Ja, door je uiterst sympathieke bugeldocente. Maar dat ging over muziek én ook zij kan zich een keertje vergissen.”

Mocca boeide het overigens niet zoveel meer; die was tijdens de eerste berekeningen al helemaal onderuit tegen de bank aan gezakt en lag nu te snurken. Er was toch niemand die hem aaide; die mensen hadden alleen oog voor elkaar en speelden stomme woordspelletjes... Rare lui. Joline en ik waren ondertussen lekker aan het zoenen en we genoten er beiden van. Tong op lippen, tong op tong… lieve woordjes fluisteren… Mijn verlangen nam snel toe en Joline voelde dat. “Oh meneer… U gaat met de snelheid van het licht! Uw massa neemt duidelijk toe, dat voel ik!” “Ik neem je dan ook met bijna diezelfde snelheid mee naar de slaapkamer. Dan gaan we daar eens kijken wat we met die vergrote massa gaan doen. Lijkt me wel prettig. Mocca mag even hier blijven. Mocca: go to bed!” De hond duidelijk weinig zin; hij opende de ogen, gaapte een keer en liet z’n kop weer zakken. Joline had meer gezag. “Mocca…” Ogen nu wat meer open en een kwispel. “Go to bed.” Waarschijnlijk inwendig mopperend kwam hij overeind, sjokte naar de mand en plofte neer. Ogen dicht. “Goed zo, Mocca. Brave hond!” Toch nog een kwispel tegen de rand van de mand, toen werd het stil.
“Kom Kees. Ik wil die massa van jou…” Joine giebelde. “Kom maar meisje. Lekker even vrijen met elkaar. Heb ik zin in.” Ze pakte mijn hand en trok me richting slaapkamer. “En ik in jou, lekkere vent.” De slaapkamerdeur ging dicht en ik trok Joline op bed. “Wat wil jij, schat?” Ze keek ondeugend. “In feite wilde ik de centrifuge eens uitproberen, maar na jouw technische verhaal zie ik er toch maar van af. En volgens mij ligt dit bed een stuk beter als je gaat vrijen. Kom hier Piraat, bij je vrouw en laat me genieten…” Ik zag dat ze nadacht. “Nee, niks ervan. Ik ga jou laten genieten. Mijn lover heeft nog een sessie van mij tegoed!”
Ik schudde mijn hoofd. “Zo werkt het niet, mooie meid. Samen, weet je nog? We moeten het samen leuk vinden.” Ze lachte lief, zonder een spottend trekje op haar lippen. “Dank je wel. Dan wil ik samen met jou iets speciaals doen. Iets wat we tot nu toe nog maar één keertje gedaan hebben, schatje. Ik wil jou bij jou naar binnen. Jou bezitten. Wil je dat ook?” We keken elkaar aan en ik zag twee hele lieve ogen. En zonder twijfelen kon ik “Ja!” zeggen.
Joline knuffelde me. “Héérlijk. We gaan er samen van genieten, lover. Maak jezelf schoon en kom dan naakt bij me, dan wacht ik hier op je.” Ik liep de badkamer in, kleedde me uit en douchte me grondig. Na een kwartier was ik klaar. Geen twijfels; Joline wilde mij bezitten en dat mocht ze. Ik wist dat het heel speciaal zou worden. Ik klopte op de deur van de slaapkamer. “Kom maar binnen, schatje.” Mijn paal stond al recht overeind, maar als het kon zou die nog groter worden van wat ik zag. Joline in haar lange, blauwe jurk. Op hoge hakjes, haar voeten in lichtbruin nylon. De rest van haar benen was niet te zien; de jurk kwam bijna tot haar voeten, maar ik wist dat die jurk een split opzij had. Haar borsten waren een klein stukje te zien onder de doorzichtige bovenzijde van haar jurk. Ze had haar haren in een krans om haar hoofd gevlochten en de hele kamer rook naar haar parfum.
En de kamer was schemerig; ze had de zonwering dichtgedaan en een paar kaarsjes aangestoken. “Lieve Kees… Wil je op bed knielen, net als de vorige keer?” Ik gehoorzaamde zonder vragen. “Ik ga je lekker glad maken schat. Voel maar eens.” Haar vingers smeerden een zachte, warme substantie over mijn sterretje. En om mijn paal! “Jolien! Dit is al heerlijk…” Een warme hand gleed over mijn mond. “Sssst… Niks zeggen. Je bent nu van mij. En ik ga je verwennen. Alleen maar genieten, Kees. Dat doe ik ook. Nu al. Omdat jij jezelf nu aan mij geeft. Voel, geniet en kom klaar als je het wil. Maar misschien ga ik je een beetje plagen…”
Ze bleef me insmeren, tot ik een van haar vingers in me voelde komen. Die vinger betastte me inwendig. Een tweede vinger kwam erbij en ze masseerde mijn prostaat. Een warme, gladde hand nam mijn paal vast en trok me langzaam af. Ik kon niet anders dan kreunen en achter me hoorde ik een lachje. “Als ik zo doorga, kom jij héél snel klaar, geloof ik… Maar dat wil ik nog niet. Samen klaarkomen, lieve schat… Ik wil je bezitten, net als jij mij bezit. Ik ga lekker bij je naar binnen…”
Een wat dikker ding duwde tegen mijn sterretje. “Ontspannen, schatje… Ik wil helemaal diep in je. En dan gaan we samen genieten. Lekker neuken, alleen nu op een andere manier…” Ik ontspande en de dubbele dildo gleed in me. Een vol gevoel. “Ik zal je even laten wennen…” hoorde ik in mijn oor. Twee handen gleden over mijn borst en bleven op mijn tepels rusten. “En hiermee kan ik je ook verwennen. Lekker met jouw tepels spelen en je tegelijk héél langzaam neuken…”
Ze begon inderdaad te bewegen en ik voelde de dildo dieper komen en weer terugtrekken. Dieper… en weer terug Dieper… En toen begon het ding te draaien en te trillen. “Oh Jolien! Dit is lekker! Niet stoppen nu…” Ze lachte zachtjes en hijgde: “Nu voel je wat ik voel als jij bij mij binnenkomt, schat. Lekker hé?” Ik kreunde en ze versnelde haar bewegingen. “Dit is heerlijk, Kees. Het gevoel wat ik nu heb… Jou lekker neuken, een heerlijk ding diep in mijn poesje, jouw lekkere lijf voor me…
Ik voelde haar schokken. “Ik ga klaarkomen, Kees! Lekker over jou heen klaarkomen! Daar… heb ik… Ahhh… Heerlijk!” De trillingen van de dildo werden heviger en ik voelde Joline’s warme vocht over me heen druipen. Tegelijk voelde ik haar warme hand om mijn paal. “En nu jij! Ik wil je weer voelen klaarkomen, lover… Je lekkere pik zien spuiten en voelen… Hier, voel maar… Mijn lekkere benen tegen je aan… Ik ga je lekker laten spuiten… Zó geil om dat te voelen… Je harde pik voelen schokken… En tegelijk jou neuken… In je lekkere kontje neuken…”
Ze schokte weer en gromde: “Ik ga je klaar laten komen! Je moet lekker spuiten, ik wil het voelen!” Ik was hard op weg! Het gevoel in mijn darmen, Joline’s warme lijf tegen me aan, haar geile praat, haar warme, gladde hand die op en neer ging om mijn paal… “Joline, ik kóm! Lekker! Neuk me! Diep, terwijl ik klaar kom!”
Ze bewoog snel op en neer, zowel met haar hand als met haar hele lichaam en ik spóót! Hevig schoot het zaad uit mijn paal en ze vind het op met haar andere hand en smeerde het over mijn pik uit, terwijl ze doorging met neuken. En vlak daarna kwam zij ook klaar: weer voelde ik een warme stroom tussen mijn billen en ze hijgde: “Lekker klaarkomen als ik je neuk, schatje…” Na een minuut voelde ze dat het op was bij mij en ze trok zich langzaam terug. Ze frummelde even achter mijn rug en fluisterde: “Even wat uit de weg ruimen, daarna kom ik lekker naast je liggen, schat. Ga maar lekker ontspannen liggen, je hebt hard gewerkt.” Ik strekte me uit en even daarna kwam ze naast me liggen. Ik kuste haar langzaam en aandachtig. “Wat ben jij een heerlijke vrouw…”
Ze glimlachte. “En jij een heerlijke man. Hier heb ik na die eerste keer over gefantaseerd, Kees.” Ik kuste haar weer. “Het was heerlijk, Jolien. Me helemaal aan je overgeven… En ook nu: ik heb me geen seconde onveilig gevoeld. Het was één groot genieten.” Ze giechelde. “Ik merkte het, schat. Volgens mij heb je nog nooit zoveel gespoten. Die prostaatmassage werkt best goed… Geen pijn, schat?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Je had me heerlijk soepel gemaakt.” “Fijn. Dat was de bedoeling ook. En nu wil ik lekker even doezelen. Ik heb de wekker op vijf uur gezet; dan gaan we even douchen, aankleden en koken, oké?” Ik knikte. “Prima plan. Even heerlijk uitpuffen. Even lekker slapen. Welterusten, Jolien. En dank je wel.” Het genoegen was wederzijds, Kees.” Ik kroop tegen haar rug aan, een arm om haar heen. “Lekker…” was het zachte commentaar. En volgens mij sliep ik binnen tien seconden...

Iets nats en warms gleed over mijn gezicht. Wat…. Ik deed mijn ogen open en keek recht in de bruine snoet van Mocca. “Hé gek beest… Lik een ander wakker. Heeft Joline je vrijgelaten?” Ik kwam overeind, maar zag dat Joline nog diep in slaap was. “Boefje! Heb jij de deur opengemaakt?” Nou ja, dan maar het bed uit. Naakt. Voor Mocca misschien shockerend, maar daar moest hij maar aan wennen… Boxer en T-shirt mee en even douchen.
“Mocca, Kóm!” De hond liep achter me aan naar de badkamer, maar bleef in een hoekje zitten toen ik me snel afspoelde. Zo, dat was beter. Afdrogen, ondergoed aan en samen zachtjes richting huiskamer. Daar kleedde ik me verder aan; Joline sliep nog steeds. Maar eens een bakje thee voor mevrouw maken, dat had ze wel verdiend na haar harde werken. Ik grinnikte. En terwijl het theewater heet werd, overdacht ik onze laatste vrijpartij nog even. Ook dat had ik anderhalf jaar geleden niet gedacht… Een dildo in m’n achterwerk en daar zó van genieten. En nee, ik zou geen homo worden. Degene die die dildo hanteerde was me veel te lief… De waterkoker gaf aan dat hij niet heter zou worden, dus ik schonk twee theeglazen vol. Zakje er in, even later het zakje er uit en ik liep de slaapkamer in.
“Hé prinsesje, wordt eens wakker. Met een bakje thee.” Joline draaide zich om. “Is het al weer zo ver? Moeten we weer aan het werk?” “Nee schat, dat pas over zo’n twaalf uur.” Ze deed een oog open. “Over twaalf…” Ik lachte haar uit. “We hebben even geleden een nogal intensief vrijpartijtje gevierd, weet je nog? Je hebt hard gewerkt. Het is tien voor vijf ’s middags. Over tien minuten zou de wekker zijn afgelopen, maar onze bruine vriend vond dat dát te lang duurde. Die heeft me wakker gelikt.”
Ze keek verwonderd. “Maar… de deur zat toch dicht?” “Ja. Maar meneer weet dus hoe hij ‘m open krijgt. En dat blijkbaar zonder lawaai. Slimme hond.” Ze keek preuts. “Ik weet niet of ik er vrolijk van word als hij midden in een passionele vrijpartij hier binnen komt, Kees.” Ik knipoogde. “Ik ook niet. Dan word ik nét door jou ‘genomen’ en Mocca steekt z’n neus om de hoek… Weet hij meteen wie de échte baas is hier in huis. Slecht voor m’n imago, schat.” Ze snoof. “Hij weet toch al lang wie de echte baas hier is. En nee, dat ben jij niet… majóór!” Ik schoof naast haar op bed.
“Meisje… Gaan we de bitch uithangen?” Ze glimlachte en trok me naar zich toe. “Nee. Als ik dat al een keertje zou doen, heb je het verdiend.” Ze lachte geniepig. “En dan delegeer ik de klappen wel aan m’n moeder. Kom hier, mooie vent!” Ze kuste me langzaam en aandachtig. Toen ze losliet keek ze me van dichtbij aan en vroeg: “Heb jij vanmiddag een beetje genoten, Kees?” “Een béétje? Schat, ik was bijna in de zevende hemel toen jij bezig was… En net kwam ik tot de conclusie dat ik ook dit anderhalf jaar geleden nooit gedacht had dat ik zó kon genieten van jouw dubbele dildo in mijn sterretje… En dat ik, ondanks dat het heerlijk was, toch écht niet uit de kast zou komen.” Ze schoot in de lach en daarna kuste ik haar. “Omdat ik degene die die dildo ook in had, véél te lief vind en haar nooit laat ontsnappen. Ik hou van je, Joline Jonkman-Boogers.” Ze keek me lief aan. “En ik van jou, Kees Jonkman. Laten we dat vooral zo houden.”
Een lange kus bezegelde die belofte.

Een piepje naast het bed maakte ons er op attent dat Mocca wellicht ook aandacht wilde. “Mooie hond… Wou je ook een knuffel?” Joline boog zich naar hem toe en gaf hem een zoen op z’n kop. Een lik kwam retour. “Goed zo Mocca. Brave hond. Wij drinken nog even onze thee op, dan kom ik er ook uit.” Op het woord ‘uit’ gingen de oren meteen omhoog. “Dit hondje is beslist niet gek, schat. Pikt een heleboel op uit de menselijke conversatie.” Joline giechelde. “Dan moeten we oppassen, Kees. Zijn we in bed lekker bezig geweest en klaargekomen, dan kreun ik: ‘Kees, ga er nu maar uit…’ en het eerste wat we dan merken is Mocca die met de riem in z’n bek de slaapkamer binnen trippelt, in de veronderstelling dat iemand met ‘m gaat wandelen. Terwijl wij nét van plan zijn om ons heerlijk rozig om te draaien en diep te slapen.”
Ik dronk mijn laatste slok thee en stapte uit bed. “Nou, dan zullen we meneer Mocca maar uit z’n lijden verlossen. ten slotte is een volle blaas ook niet alles. Mocca! Ga je mee?” De hond sprintte naar de keuken waar zijn riem hing. Hij had al uitgevogeld hoe hij dat ding van het haakje moest halen, dus even later kwam hij met de riem in de bek naar me toe. Zijn Hulphondhesje ging aan, de riem ging om en we liepen de galerij op. In de lift dirigeerde ik hem weg van de deur. Hij moest achter in de lift gaan zitten. Geen zin in een beklemde hondenpoot of -snoet tussen de deuren.
Eenmaal buiten liepen we weer naar het andere uitlaatveld. Plassen, even later poepen. Mooi. Wéér bekeek ik de poep even: nog steeds geen verschil met de andere dagen. Het poepzakje in de vuilnisbak en iets verder lopen naar het losloopveld. Daar waren twee andere honden aan het rennen en stoeien. Eén herdershond en een Friese Stabij. Twee dames van ongeveer mijn leeftijd stonden er bij. “Dames, mag deze bruine schurk er bij komen?” Een van de twee keek om. “Ja hoor. Volgens mij gaat dat wel goed.” Ik liep de ‘sluis’ in, deed Mocca riem en tuigje af en liet ‘m naar binnen. “Mocca: release!”
Die schoot, toen ik het tweede hekje open deed, meteen naar de andere honden toe. Ze besnuffelden elkaar even, en binnen een minuut waren ze samen aan het rennen en dollen. Ik liep naar de dames toe. Goedemiddag. Ik ben Kees Jonkman.” De een stelde zich voor als ‘Bernadet Huisjes’, de ander keek me aan en lachte. “Dit is de derde keer dat we elkaar zien. De andere keren was ik op de fiets…” Ik dacht even na. “Ja… vlak voor oud en nieuw, toen je met je blikvoer op de fiets omdonderde. Maar sorry, ik ben je naam kwijt.” “Annelou Berendsen.” Oh ja… Die dame die me wilde uitnodigen om samen koffie te drinken. En die ik behoorlijk moest afpoeieren. En de tweede keer had Joline dat voor me gedaan. Op haar hele tactische wijze…
“Hoi Annelou.” Ze keek naar de honden. “Zo te zien kunnen die prima met elkaar opschieten.” Dat klopte: ze renden achter elkaar aan, buitelden over elkaar heen, maar het was één feest van kwispelende staarten en wat blafjes. Geen grom te horen, de beesten hadden de grootste lol. “En Kees… Nog steeds verloofd met de mooiste vrouw van Veldhoven?” Annelou keek me wat plagend aan. Die was volgens mij nog steeds op jacht. “Nee, niet meer. Sorry.” Ze trok een wenkbrauw op. “Oh? Dus je hoeft niet meer te koken voor je aanstaande schoonmoeder? Dat opent perspectieven…”
Bernadet gaf haar een tik. “Hé! Hou je je een beetje in, trut? Nog even en je trapt mij het huis uit omdat je… Nou ja, laat maar.” “Daar hoef je niet bang voor te zijn, Bernadet.” Ik grijnsde een beetje gemeen. “Het is niet mijn ‘aanstaande schoonmoeder’ meer...” Expres liet ik even een stilte vallen en vervolgde toen: “… het is nu mijn lieve schoonmoeder.”

Even was het stil, toen schoot Annelou in de lach. “Wat ben jij een enorme rotvent! Jij kunt mensen even op het verkeerde been zetten, zeg!” Bernadet schoot ook in de lach. “Vertel!” Ik haalde mijn schouders op. “Wat moet ik vertellen? Als je een schoonmoeder hebt, houdt dat automatisch in dat je getrouwd bent. En ja, ik ben ondertussen getrouwd met de knapste vrouw van Veldhoven en wijde omgeving.” Annelou knikte langzaam. “Ja… die titel zou die dame zo maar eens kunnen verdienen. Je hebt een hele knappe vrouw, dat zag ik meteen al.” Ik pakte mijn telefoon, zocht een foto van vlak voor onze vrijpartij op het zachte mos in Noorwegen op.
“Wauw…” klonk er naast me. “Die foto is gemaakt tijdens onze huwelijksreis in Noorwegen.” Annelou keek me aan. “Dan sorry voor mijn nogal doorzichtige pogingen. Je bent een knappe vent, Kees en daar wilde ik graag kennis mee maken, toen op het ijs voor de supermarkt.” Ze trok wat met haar mond. “Vandaar die opzichtige glijpartij.”
Ik knikte. “Excuses aanvaard. En nu wil ik graag even mijn aandacht verleggen naar die mooie honden daar. Van wie is welke hond?” Bernadette zei: “Ze zijn beiden van mij. Wij zijn goeie vriendinnen, al sinds de middelbare school. Annelou komt regelmatig bij mij om met de honden te spelen. Of ik kom bij haar, en dan neem ik de honden mee.” “Oké, leuk… Maar Bernadette: kom jij wel eens op het uitlaatveld achter die laatste, hoge flat die kant uit?” Ik wees en zij schudde haar hoofd.
“Nee, kom ik nooit. Hoezo?” “Daar heb ik recent een halve leverworst in de berm gevonden. En twee dode muizen lagen er een meter vandaan. Trek je conclusies.” Van het ene op het andere moment was haar gezicht een blok ijs geworden. “Heeft men de dader al gevonden?” “De politie weet wie het is. Ik heb aangifte gedaan. Maar of betrokkene al achter de tralies zit… Ik weet het niet.”
“Ze moesten zo’n vent dwingen om zelf die worst op te vreten”, zei Annelou met een verbeten gezicht. “Het is geen vent. Het is een vrouw. Een vrouw die het tot haar levenswerk heeft gemaakt om andere mensen naar haar pijpen te laten dansen, Annelou. Maar ze heeft met mijn vrouw Joline en mij de verkeerde tegenstanders uitgekozen. Wij laten ons niet piepelen.” Ze keek me aandachtig aan. “Nee, dat geloof ik ook niet. Jouw vrouw lijkt me een taaie.”
“Weet is niet. Ik heb nog nooit geprobeerd om haar op te vreten. Ook geen zin in. Maar zullen we dát onderwerp even laten rusten? Jullie weten nu waar je even niét moet zijn om je hondjes te laten ravotten.” Beide dames knikten. “Maar… wat doen jullie voor de kost? Jullie zijn goeie vriendinnen, dat had ik al door, maar…?” “We zijn beiden onderwijzeres. Werken op dezelfde basisschool hier in Veldhoven. Annelou heeft nu groep 6, ik heb groep 7.” Bernadette lachte even. “Wat zij dus verziekt, kan ik het jaar erop rechtbreien.” Ze kreeg een boze blik toegeworpen. “Ik verziek niks. Ik zeg hooguit tegen die kinderen: ‘Volgend jaar, als jullie bij juf Bernadette in de klas zitten, denk je met verlangen terug aan juf Annelou. Volgend jaar hebben jullie geen seconde vrije tijd meer over!’ Nou, en dan zijn ze weer een tijdje rustig. Een kwartiertje of zo.”
Ik riep Mocca en de hond liet zijn vriendjes in de steek en kwam direct. “Keurig Mocca! Goeie hond hoor!” Het brokje volgde. Bernadette keek. “Mooi beest. En deze kleur zie je niet veel bij Labs. Mag ik ‘m even aaien?” Ik knikte. “Nu wel. Hij heeft z’n tuigje niet aan, dus hij is ‘vrij’.” “Vrij? Hoe bedoel je?” Ik pakte het tuigje, wat op het hek hing. “Het is een Hulphond in opleiding…” Beknopt vertelde ik hoe en wat. En natuurlijk volgde de bekende vraag. “En dus gaat hij over een half jaar bij jullie weg… Is dat niet vreselijk moeilijk?” “Ja, dat denk ik wel. Zowel Joline, mijn vrouw, als ik zijn helemaal gek van het beest. En hij van ons, denken we.
Maar onthoud: als hij weg gaat, gaat hij de échte opleiding in. En na ruim een half jaar daarna wordt hij gematcht met een cliënt en gaat hij voor die cliënt zorgen. En of dat iemand is met epilepsie, iemand in een rolstoel of iemand met grote psychische problemen… Hij geeft zo iemand kwaliteit van leven terug. En ja, dat klinkt allemaal heel nobel en zo, maar we doen het ook voor onszelf. We hebben de hond van mijn schoonmoeder een paar weken te logeren gehad, toen zij op vakantie gingen. Een forse herdershond. Bengel heet ze. Schat van een beest. En toen die weer terugging naar mijn schoonouders, beseften we dat het best stil was in ons appartement. En zo is de bal aan het rollen gegaan. Mocca is nu pas een paar weken bij ons, maar maakt volledig deel uit van onze roedel.”
Bernadette wees op de andere honden. “Barend, die herder en Tip, de stabij horen ook bij mij. Barend is nu drie jaar, Tip vier. Ik zou niet weten wat ik zou moeten doen als ik een van de twee zou verliezen…” “En je werkt als onderwijzeres… Waar blijven de honden dan als jij werkt?” “Die gaan mee de klas in. Heb ik bedongen toen ik hier vorig jaar kwam werken. En dat gaat prima. Ze liggen naast mijn bureau op hun kleedje, gaan lekker mee naar buiten in het speelkwartier en in de middagpauze lopen ze braaf mee als wij als docenten een rondje door de wijk lopen.”
Ze grinnikte. “En ’s avonds kan ik met een gerust geweten door de wijk lopen, ook als het donker is. Ik heb m’n eigen bodyguards bij me. Van de zomer liep ik ’s avonds om elf uur nog even een rondje. Toen werd ik lastig gevallen door twee kerels die ‘wel even een beschuitje met me wilden eten’. Ze hadden de honden niet in de gaten, die scharrelden op een weilandje naast het fietspad. Eén fluitje was genoeg: Barend en Tip kwamen aanrennen, merkten meteen dat ik niet op m’n gemak was en begonnen te grommen. Die twee kerels wisten niet hoe snel ze moesten wegkomen!”
Ik knikte. “Mooi van die twee. Maar dames: ik ga deze vent z’n hesje aandoen, en richting huis. Wie weet zien we jullie binnenkort nog wel een keertje, hetzij hier, hetzij bij de buurtsuper.” Annelou keek sip. “Nou, dan ga ik niet nóg een keer onderuit hoor. Je bekijkt het maar met je schoonmoeder en je diepvriesvlees.” Ik grinnikte. “Zal ik doen. Dames, tot ziens. Mocca: dress.”
Ik deed hem z’n tuigje en de riem om, ging door de ‘sluis’ en liep richting huis. Nou… Juf Annelou had vandaag haar aandeeltje ‘teleurstellingen’ weer gehad. Die was nog steeds op jacht. En of dat specifiek naar Kees Jonkman was of naar een willekeurige leuk uitziende vent… Ik wist het niet.
Nu maar eens kijken of Joline’s ‘Kees scan’ nog een beetje fatsoenlijk werkte…