Ik heb zoveel leuke reacties gekregen op het eerste verhaal dat ik gelijk weer ben gaan schrijven. Ik had nooit verwacht dat het zo’n kick zou geven. Het schrijven zelf was een achtbaan van opwinding, het afwachten of het goedgekeurd zou worden was echt heel erg spannend en duurde best wel lang. Toen ik in mijn mail de goedkeuring las en weer naar mijn verhaal ging zag ik dat het al 3000 keer gelezen was. Wat een rush. De reacties stroomden binnen, onder het verhaal en via de mail. Ik denk dat ik een nieuwe hobby heb.

Maar dan, een tweede verhaal. Een vervolg op de eerste heeft geen zin. Al had ik anders gewild misschien, het stopte echt daar, nooit meer iets van het meisje gehoord. Ik heb wel gemerkt dat ik het schrijven van persoonlijke ontboezemingen het leukst vind, denk ik, dus voor dit tweede verhaal blijf ik in het genre ‘waargebeurd’. Wellicht dat ik later nog eens aan een groots een meeslepend epos van meerdere delen over een fantasie-situatie begin, sciencefiction misschien wel, maar daar ben ik nu nog niet aan toe. Dit wordt wel een verhaal in meerdere delen en dit eerste deel bevat weinig tot geen seks. Om dat te compenseren bevatten latere delen weer heel erg veel seks. Maar goed, u bent gewaarschuwd.

Mijn wildste jaren liggen achter me, vermoed ik. Mijn allerwildste jaren liggen ver achter me, dat weet ik haast wel zeker, dat was mijn studententijd. Net op kamers in de ‘grote stad’ (Zwolle) was ik een kind in een snoepwinkel met een gevonden portemonnee vol briefgeld. Die tijd was fantastisch en is een enorme bron van verhalen en daar ga ik er vast nog een hoop van opschrijven. Voor nu wil ik eigenlijk nog verder terug. Naar voor de wilde jaren. Naar toen ik helemaal nog niet zo wild was. Toen ik jong was en onschuldig. Het gekke is dat het meest foute dat ik heb gedaan, of wat me is overkomen beter gezegd, in die tijd plaatsvond. De onschuldige tijd. Toen ik nog gewoon bij mijn ouders woonde in Ommen, een plaatsje in Overijssel, en ik nog gewoon op de plaatselijke vwo zat.

We gaan terug naar 1999. Ik was 16 en ik zat in vwo 5. In die tijd had je nog duidelijke subculturen. Je had je gabbers, je kakkers, je nerds, je sporttypes, je gothics, je skaters en dan heb ik ze allemaal wel gehad denk ik. Ik hoorde eigenlijk nergens bij. Ik hield van alternatieve muziek, dat wel, maar ik was al een kluns met normaal lopen, laat staan dat ik overeind zou blijven op een skateboard, dus een skater was ik niet bepaald. Ik deed wel aan sport, aan wedstrijdzwemmen en dat vond ik echt heerlijk maar zo fanatiek als de sporters was ik niet. Gabbers vond ik stom, kakkers ook en ik was niet handig met computers. Ik hoorde in feite nergens bij, kortom. Ik kleedde me ook niet als horende bij één van de groepen. Ik ging de meeste dagen van de week in mijn favoriete spijkerbroek door het leven. Ik had er natuurlijk meer maar er was er altijd eentje favoriet en die droeg ik dan dagelijks, op mijn moeders wasdagen na. Verder droeg ik in de zomer simpele t-shirts en in de winter dikke truien. Een paar sneakers eronder en dat was het wel qua stijl. Voor zover je van stijl kan spreken dan. Mijn kledingstijl was eigenlijk een gebrek aan stijl en mijn stijl is door de jaren heen niet veranderd, gezien mijn huidige garderobe. Ik was (en ben) 1.65 ongeveer. Ik was slank, zo slank dat ik jaloers ben op oude foto’s van mezelf. Ik had een grote bos onhandelbare donkerbruine krullen. Ik droeg een bril. De hele eerste, tot halverwege de tweede had ik de grootste borsten van de klas en dat verschafte me een zeker aanzien en zelfvertrouwen, dat weet ik nog goed, maar ik was gewoon vroeg. Vanaf halverwege de tweede klas werd ik ingehaald door meer dan de helft van de meiden, helaas. Ik ben tot mijn 28e ongeveer een kleine b geweest en weet je, dat was ook prima.

Ik hoorde dus niet bij een uitgesproken subcultuur maar wat ik wel had was een beste vriend en die vriend die viel op mannen. We zijn allebei in de vierde uit de kast gekomen en we waren op dat moment de enige van de hele middelbare school die er voor uit durfden te komen en we vormden zo dus een beetje onze eigen subcultuur. De lhbtiq+ ers avant la lettre, als het ware. Het was niet makkelijk hoor, als lesbisch meisje op een plattelandsschool. Klasgenootjes die zichzelf snel bedekten als ik de kleedkamer inkwam bij gym en dan vies keken, bijvoorbeeld. Ik kreeg ook best wel vaak iets naar mijn hoofd geslingerd, iets als pot of lesbo. Mijn vriend, Derk heette hij, echter nog veel, veel meer. Hoe hij die tijd heeft overleefd is voor mij nog steeds een raadsel. Hij is na de middelbare gaan studeren in Amsterdam en toen zijn we elkaar uit het oog verloren. Best wel jammer eigenlijk maar zo gaat dat vaak. Via sociaal media weet ik dat hij getrouwd is met een heel knappe Braziliaan en dat ze een kindje hebben. Eind goed, al goed, zullen we maar zeggen.

Maar goed. Derk en ik waren echt besties. We logeerden elk weekend bij elkaar. We maakten werkstukken en ander huiswerk samen. Als we dezelfde les hadden zaten we in de klas naast elkaar. Ik ging bij zijn dansuitvoeringen kijken, hij bij mijn wedstrijden. Onze ouders waren via ons ook bevriend geraakt en we zijn zelfs eens als twee gezinnen op vakantie geweest. Dit allemaal om te schetsen hoe close wij wel niet waren. Je zult begrijpen dat wij geen geheimen voor elkaar hadden. We vertelden elkaar altijd alles. Over problemen met ouders, over verliefdheden, over seks, over alles. Er is alleen één ding dat Derk nooit heeft geweten. Eén ding heb ik hem nooit durven vertellen omdat ik er nog steeds van overtuigd ben dat het onze vriendschap zou hebben gekost. Ik heb Derk nooit verteld over mijn korte affaire met zijn tante. Tante Petra.

Tante Petra was twee jaar jonger dan Diana, Derks moeder. Ik weet het eerlijk gezegd niet meer 100% zeker maar ik denk dat ze 43 was toen onze relatie begon. Even oud als ik nu, toevallig. Ik kende Petra al zo lang als ik Derk kende. Zo’n drie jaar toen. Vanaf mijn dertiende dus. Toen ik Derk leerde kennen in de tweede klas woonde Petra namelijk tijdelijk bij hun in omdat ze net gescheiden was van haar ex, een vent die zo verschrikkelijk was dat Petra wel vreemd móest gaan (met iemand die Paulo heette). Althans, dat was haar kant van het verhaal. Er was ook huiselijk geweld dacht. Ik weet verder ook niet meer precies hoe het allemaal zat, ik heb Petra’s ex nooit gekend en dat maakt voor dit verhaal ook eigenlijk helemaal niets uit. Ik vond Petra gewoon van het begin af aan erg cool. Ze was de coole versie van Derks moeder, zeg maar. Als je dit leest, Diana: sorry ;)

Diana en Petra waren dochters van een Nederlandse vader en een Indonesische moeder. Daar zit natuurlijk een hele geschiedenis achter, met sporen in de tweede wereldoorlog, omtrent de KNIL en ook de verschrikking van jappenkampen maar daar wil ik echt niet allemaal op ingaan in dit verhaal. Sowieso merkte ik van die geschiedenis in de tijd dat ik met Derk omging niet heel veel meer dan de heerlijke Indonesische gerechten die we aten daar en hier en daar wat kunst aan de muren. in Derks uiterlijk zag je trouwens amper iets van zijn Indonesische voorouders terug. De vorm van zijn ogen verraadde het, maar ik denk dat dat alleen zo was als je het wist. Derk leek erg op zijn vader. Bij zijn moeder en tante was dat wel anders. Zij hadden beide een prachtig bruine huid, glanzend zwarte haren en diepe, donkerbruine ogen. Diana was iets langer dan Petra, een paar centimeter hooguit, maar ze waren allebei niet erg lang. Ik ben 1.65m en Petra was heel iets langer dan ik. Dat maakt Diana 1.70m ongeveer. Beide zussen waren best fors gebouwd, dat hadden ze geërfd van de Nederlandse tak van de familie, ze lieten ook geen mogelijkheid onbenut om dat te verkondigen, en ze hadden relatief korte benen en brede heupen. Petra had lang haar, tot op haar schouders ongeveer maar droeg het eigenlijk altijd in een simpele korte hoge paardenstaart. Diana had kort haar.

Ik herinner me de eerste keer dat ik Petra zag nog goed. Ik ging voor het eerst met Derk mee naar zijn huis. Derk had me over zijn tante verteld onderweg naar zijn huis, op de fiets. Ik merkte een heel klein beetje schaamte op, zo van, let maar niet op haar. Als een waarschuwing of zo. Verontschuldig. Ik snap het ook wel een beetje want in die eerste weken was Petra echt een hoopje ellende. Ze zat tijdens onze eerste ontmoeting bijvoorbeeld in een donkerblauw trainingspak op een witte plastic tuinstoel zonder kussen in de achtertuin te roken met een grote zonnebril op. De asbak op de tuintafel voor haar was zo vol dat er allemaal peuken op de tafel lagen. Het boeide haar niet. Toen ik op haar afliep om me voor te stellen stond ze niet op. Ze stak haar hand uit en zei alleen krakerig ‘Peet’. Dat was het. Daarna trok Derk me mee naar binnen.

Onze tweede ontmoeting een paar dagen later was wat langer. En indrukwekkender. Ik trof Petra op hetzelfde plekje in de achtertuin aan. Weer met een sigaret tussen haar wijs- en middelvinger maar zonder zonnebril op deze keer. In dezelfde trainingsbroek maar met een wit shirtje. Naast de asbak, die alweer veel te vol zat, lag de draadloze huistelefoon. Ze had gehuild zag ik, toen ik dichterbij kwam. ‘Hoi’ zei ze. Daarna een kuch. Ik zei ‘Hoi, gaat alles wel goed?’ - ‘Ja hoor’ zei Petra wankel ‘maar als ik je een advies mag geven: Trouw nooit. Zeker niet voor je dertig bent. Ook al lijkt hij nog zo normaal. Ook al is hij rijk en geeft hij je de mooiste cadeautjes. Het houdt op. Alles houdt op en dan is er niets meer. Alleen maar liefdeloze ellende. Haat en nijd en ruzie. Verder is er niks meer. Alles is dood’. Ze bleef even stil en keer naar de grond. Ik keek licht ongemakkelijk om me heen, zonder idee wat ik moest doen. ‘Sorry’ zei ze, ‘ik moet jou hier niet mee lastig vallen. Jij komt voor Derk natuurlijk. Hij is boven, loop er maar heen. Hey, kom eens’. Petra wenkte me met een korte handbeweging. Ik liep naar haar toe. ‘Nee, kom eens. Ik moet je wat vertellen’. Ik kwam nog dichterbij. ‘Derk is een ongelooflijk fijn ventje, wees lief voor hem. En, kom eens’ Ik kwam nog dichterbij en bukte voorover naast haar. Petra sloeg haar arm om me heen en zo dicht bij haar oksel rook ik zweet. Haar adem rook naar wijn en sigaretten. Petra fluisterde ‘Ik weet bijna zeker dat hij homo is. Blijf niet op hem wachten’ ze liet me los, knipoogde en pakte een nieuwe sigaret om daarmee min of meer aan te geven dat het gesprekje voorbij was. Ik knikte, zei verder niets en liep licht blozend naar de achterdeur. ‘Hey Annemarie!’ riep Petra me na. Ik draaide me om. Ze hield haar wijsvinger voor haar mond om duidelijk te maken dat ik er niet met Derk over moest praten, of dat ik het niet van haar had. ‘Ik heet Annemiek’ zei ik luid. Kon mij het schelen. Ik zou willen dat Derk homo was. Dan was ik ten minste niet de enige. Mijn dromen gingen namelijk al weken over mijn zwemtrainster Myrna en ik werd er gek van dat ik er met niemand over kon praten. Gek of niet, ik heb er nog twee jaar over gedaan uit de kast te komen.

Ik ga hier nu niet elke ontmoeting met Petra uitgebreid beschrijven. Dat duurt echt veel te lang want het waren er echt heel veel. Zoals ik al zei was ik vaak bij Derk thuis en Petra was er ook eigenlijk altijd. Het ging elke week een beetje beter. Na een maand of vier deed Petra zelfs af en toe een spelletje met ons. Ik vond het fijn om haar dan weer te zien lachen. Ze kwam ook weer buiten, boodschappen doen en met Derk en mij naar de bioscoop bijvoorbeeld. Ik heb Jurassic Park met Derk en Petra gezien. Daten deed ze niet. ‘Er komt geen vent meer in’, zei ze vaak. Ik begreep dat wel en knikte begripvol. Derk begreep dat niet, hij was namelijk helemaal verliefd op onze nieuwe stagiaire voor gym. Dat zei hij niet maar dat zag ik aan hem. Hij was sowieso gay, dat wist ik toen al.

Na een half jaar kwam Petra met taart naar Derks kamer om ons te laten weten dat ze een baan gevonden had in Amsterdam en dat ze een appartement ging bekijken. Ze gaf ons allebei een stuk van de voorgesneden aardbeivlaai en vroeg ‘Gaan jullie mee, anders?’ - ‘eh oké, wanneer dan?’, vroeg Derk zeer terecht. ‘Nu! Kom op, dooreten!’.

Het appartement was klein; het had een woonkamer, een keukentje, een slaapkamer en een badkamer die allemaal aan een smal gangetje lagen. De keuken en de slaapkamer lagen tegenover elkaar en de badkamer en de woonkamer ook. Het rook in het appartement ontzettend sterk naar de bloemenwinkel eronder. Dat was aan het begin heel lekker, daarna werd het vervelend en daarna rook je het niet meer. Derk en ik zagen hoe verliefd Petra door het afgeleefde huisje flaneerde, het in haar hoofd al aan het inrichten was en al naar de muren wees en kleuren noemde. Daarom, toen ze ons aankeek en vroeg: ‘En?’ Knikten we allebei enthousiast en zeiden we ‘Ja doen!’

Einde van deel 1.